رمان عشق فلفلی به قلم پانی مقدم

_ممنون...مرواريد هميشه لبخند ميزد و اين صورتش رو جذاب تر ميکرد..
کنار مرواريد هم مهدي ايستاده بود ..اونم دبير فيزيک بود و 30 ساله و مجرد....خيلي بد اخلاق بود و وقتي شوخي ميکرد ادم حالش بهم ميخورد...
بعد از اونم فاميل هاي دور که خودم خوب خوب نميشناسمشون.
خلاصه بعد از سلام و احوال پرسي با کسايي که حتي يکبار توعمرم نديدمشون ...ميرم داخل اشپزخونه..عمه نشسته و داره سالاد درست ميکنه...
_کاري نيست؟
_چرا تيام جون....همون سيني چاي رو ميبري ...مرواريد پيش دستي برد.
_چشم.
سيني چاي رو برداشتم ...سنگين بود با هزار زحمت...رفتم بيرون از گوشه ي سالن شروع کردم...حالا خدا را شکر همه جا رو صندلي چينده بودند و نياز نبود خم شم...
اولين نفر که نميدونم کي بود رد کرد و گفت نميخوره..نفر بعدي.کوروش اقا بود که ميشد برادر زاده عزيز جون 60 سال را داشت ... بچه هاش تازه از المان برگشته بودند و به علت مريضي زن کوروش خان همه پاشدن اومدن مشهد پابوس امام رضا....استکان چاي رو برداشت و گفت:شما بايد دختر اقا سعيد باشي درسته؟
_نه من دختر اقا سينام.
_واقعا؟
به مرواريد اشاره کردم و گفتم:اون دخترعمو سيناست.
_پس تو تيامي.
تعجب کردم که بشناسم.يکدونه قند برداشت و روبه يک خانمي که کمي ازش دورتر نشسته بود گفت:هستي خانم.....اين تيامه.
زن هيکل ريزه ميزه اي داشت....ابتدا اخمي کرد و سپس لبخند زد و گفت:بيا اينجا ببينم.
گيج شده بودم..اينا چي ميگفتن.به اون چند نفري که در اون فاصله نشسته بودند چاي رو تعارف کردم و رفتم طرف زني که انگار اسمش هستي بود
هيکلش خيلي ريزه ميزه بود فکر کنم نصف صندلي هم برايش کافي بود....خودشو کوچيک تر کرد و گفت:بشين دخترم.
_اذيت ميشين.
_بشين.
نشستم کنارش .دست سردشو گذاشت روي پام.با اون شلوارکلفتي که من پام بود بازم سردي دستش حس ميشد.دختري جوون تقريبا 20 ساله کنارش نشسته بود و با کنجکاوي به حرف هاي ما گوش ميداد با اينکه صورتش اون طرف بود معلوم بود به حرف هاي ما گوش ميده.
هستي گفت:خب تيام خانم شما بايد پيش دانشگاهي باشين درسته؟
_نه من سومم.
_وا به من گفتند شما پيشيد.
لبخندي زدم و گفتم:ببخشيد کي گفته؟
_بماند.چه رشته اي ميخوني حالا؟
_رياضي.
_پس خانم مهندسي ميشي؟
_هرچي خدا بخواد.
به دختر کنارش اشاره کرد و گفت:اينم پونه دختر من حسابداري ميخونه ..دانشگاه تهران...دو سه روز ديگه هم بايد برگرده تا عقب نمونه.
دستمو دراز کردم و گفتم:خوش وقتم
لبخندي زد که گونه هاش چال افتاد.و گفت:منم همينطور.
دوباره سرجام نشستم و سکوت بر قرار شد...
گفتم:شما همين 1 دختر رو داريد؟
_نه 2 تا پسر يکي از يکي بهتر دارم.
لبخندي زدم و اون ادامه داد:يکي شون پژمان هست که رفته سر خونه زندگيش و يک فرشته ي کوچولو به اسم فربد دارن.
سرمو تکون دادم و ادامه داد:اون پسرمم پارسا داره 25 سالش تموم ميشه.اونم مهندس برق.
هميشه وقتي حرف درس ميشه من مشتاق ميشدم.
_چه دانشگاهي؟
_ليسانسشو گرفته براي فوقش مياد دانشگاه فردوسي مشهد.
_دانشگاه قبليشون چي بوده؟
_نميدونم والا..ازش ميپرسم.
سرمو تکون دادم انگار چه قدر برام مهم بود.لپهاش گل افناد و گفت:دخترم تو تاحالا درباره ي ازدواج فکر کردي؟
چه ربطي داشت.
_نه.
_نميخواي بهش فکر کني.
_من هنوز 17 سالمه.
_من خودم 14 سالگي عروس شدم.16شدم پژمان به دنيا اومد.
_ماشا....الانم بهتون 16 ميخوره.
لبخندي زد و من گفتم:من ديگه برم به کارام برسم ببخشيد.
_خواهش ميکنم دخترم.
بلند شدم و رفتم به سمت اشپزخونه که مامان صدام کرد ..چرخيدم
_بله؟
_هيچي مرواريد جان اومد.
چرخيدم و رفتم تو که يک دفعگي خوردم به يک نفر.
رفتم عقب يک پسر تقريبا خوش اندام و خوش قد و بالا...دوتا چشم درشت و کشيده ميشي.قلبم داشت ميومد تو دهنم اين ديگه کي بود.....
پسر:ببخشيد ترسوندمتون...
داشتم سکته ميکردم.لبخند خشکي زدم و گفتم:خوا....خواهش ...ميکنم....شما؟
_من نوه کوروش خان هستم اگه بشناسيد.
يعني نوه برادرزاده عزيز جون.....چه پيچيده.