رمان داستان کوتاه رمینور به قلم پرستو مهاجر (پرستو عبدالهیان)

دارید که ویولون منو دزدیده؟ می خوام ببینمش وباهاش کار
دارم، آقای فروشنده گفت : بله چون باهم فاکتورنوشتیم ؛ دارم
اجازه بدید الان می دم خدمتتون… ایناهاش بفرمایید این هم
آدرس خدمت شما! عموسیفی آدرس ازآقای فروشنده گرفت
خواست که مغازه ترک کنه ، آقای فروشنده گفت : عموسیفی
صبرکنید لطفا ، راستش من یک آموزشگاه موسیقی دارم ولی
دنبال یک استاد با تجربه ویولون می گردم، اجرای شما را
دیدم، بسیارلذت بردم ، آیا موافق هستید که با من همکاری
کنید؟ قول می دم که پول خوبی پرداخت کنم ، خیالتون
تخت ، تخت . عموسیفی با خوشحالی گفت : شما به من خیلی
لطف دارید ، گفتم که استاد نیستم ! ولی باشه چشم راجب
پیشنهادتون فکرمی کنم ونتیجه روبهتون اعلام می کنم ، خب
اجازه مرخصی می فرمایید؟ آقای فروشنده! لبخندی زد وگفت :
اجازه ما هم دست شماست ، خدا پشت وپناهتون ، بسلامت .
عموسیفی وکمال بعد ازخداحافظی به سمت آدرسی که آقای
فروشنده داده بود رفتند، آدرس توی کوچه های پایین شهربود و
جایی که حیوان درآن جا زندگی نمی کرد ، چه برسه به آدمیزاد
کمال روبه عموسیفی کرد وگفت : عموجون بی خیال شو
ویولونت هم که پیدا شد بیا ازاین جا بریم ، آخه این جا هم
جا هست ما را آوردی ؟ بخدا می گیرنمون وبلایی سرمون
می آورند، این جا که جای ما نیست ، توروخدا بیا برگردیم
بریم . اَه بسه کمال ، چقدرغرمیدزنی ، اگرپیشمونی برگرد و
برو واینقدربه جون من نق نزن. خلاصه به آدرس مورد نظر
رسیدند ، خونه که نبود انگارخرابه ای بود که تمام دیوارهاش
منتظربودند هرلحظه که بریزه، عموسیفی نگاهی به ساختمون
کرد وناراحت شد اما حرفی نزد وزنگ دررا فشرد . پسر
بچه ای ازآن سمت درگفت : کیه ؟ کمال گفت : لطفا چند لحظه
بیاید دم در، پسربچه گفت : چند لحظه صبرکنید ، اومدم ، تا
پسراومد دربازکنه یهوع کمال پرید ویقه اش گرفت وبا شدت
عصبانیت داد زد وگفت : ای دزد بی وجود ، ای ناکس ، ای
خلافکارشارلاتان ، حالا کارت به جایی رسیده که توی روز
روشن دزدی می کنی ، ببرمت تحویل مامورکلانتری بدمت ؟
توخجالت نکشیدی با این سن ازالان دزدی می کنی ، پسربچه
که ازترس زبونش قفل شده بود ونگاهی به عموسیفی کرد و
نگاهی به کمال گفت : آقا تورا به خدا غلط کردم ، اشتباه
کردم ، تورا به مولا به من رحم کنید ، مجبورشدم دزدی کنم
بخدا من دزد نیستم ، آقا تورا به امام رضا قسم اشتباه کردم
منو ببخشید ، تورو جون هرکسی که دوست دارید ، آقا تو
را خدا، کمال گفت : خفشو ….. دزد مکار، ننه من غریبا
بازی درنیار، من امثال شماها رو خوب می شناسم ، خوب
بلدین که چجوری فیلم بازی کنید وادای گداهارو دربیارید ،
ولی کورخوندی توبا این سیاه بازیات عمرا بتونی من یکی و
فیلم کنی ، برو تیارتو جای دیگه بازی کن . یهوع عموسیفی
داد زد وگفت : کمال بسه تمومش کن .. اما آخه عموسیفی .
گفتم : تموم کن کمال ، ساکت باش .. باشه چشم عمو… عمو
سیفی جلوی پسربچه آمد وگفت : اسمت چیه پسرجون؟ پسر
بچه گفت : اسمم شهریاره ، اقا بخدا من دزد نیستم . بعد یهوع
شروع کرد به گریه کردن، عموسیفی دست نوازش روی سر
شهریارکشید وگفت : مرد که گریه نمی کنه ، خب آقا شهریار
به من بگو چرا ویولون را دزدیدی ؟ برای چی این کارکردی؟
شهریارگفت : بخدا آقا مجبورشدم ، آخه مادرم مریضه سرطان
داره ، وپدرم چند سالی هست که فوت شده . من تک پسر
خانوادم ، هرجا رفتم بهم کارندادند دکتر مادرم گفت : اگر
بهش مرفین تزریق نشه ، مادرت به زودی میمیره چاره ای
نداشتم ، تا آن روزتوی خیابان شما را دیدم وسوسه شدم
نمی خواستم دزدی کنم ،اما یهوع چهره مادرم اومد جلو چشمم
دیگه نفهمیدم چی شد ، بردم ویولون فروختم که بتونم برای
مادرم مرفین بخرم. آقا تورا بخدا به من رحم کنید ، شهریار
این حرفا رو می زد وگریه می کرد عموسیفی که اشکش