رمان الماس جاودانگی به قلم نیلوفر حدادی

-هزارتا راه دارن برای یادگیری! تازه تو چرا ناراحتی؟!
-این من نیستم که باید ناراحت بشم؛ تو باید ناراحت و نگران باشی!
و نگاه معناداری به چشمانش انداختم. سرش را چرخاند و به روبرو نگریست؛ اما جوابی نداد. دستش را از دور بازویم باز کرد و کمی از من فاصله گرفت. دو قدم که رفت، برگشت و گفت:
-صبر کن تا بیام!
سرم را تکان دادم تا برود. وقتی رفت، راهم را کج و به طرف خانه‌ی خود حرکت کردم. مردم، یا بهتر است بگویم جادوگران، در کوچه‌های کوچک و تنگ مشغول رفت و آمد بودند. گاهی صدای فریاد و گاهی صدای قهقهه می‌آمد. حتی با کمی دقت، وردهایی را که با صدای بلند خوانده می‌شد، می‌شد تشخیص داد. این شهر کوچک، در اعماق جنگل سیاه، جنگلی که هیچ‌کس جرأت پا نهادن در آن را نداشت، ساخته شده بود. شهری که از نظر همه‌ی انسان‌های عادی پوشیده بود و این خود امنیتی را برای جادوگران فراهم می‌کرد.
در خانه را باز کردم و وارد شدم. خانه که نمی‌شد نامش را گذاشت، اتاقی نسبتا بزرگ برای زندگی! شنل را از روی دوش‌هایم برداشتم و به چوب‌لباسی آویزان کردم. به طرف رخت خواب پهن‌شده‌ای که گوشه‌ی اتاق بود، رفتم و رویش دراز کشیدم؛ با همان کفش و لباس‌های بیرون. دست راست را بر روی پیشانی نهادم و در فکر فرو رفتم.
با فرودآمدن جسم سنگینی بر روی شکمم، حس کردم تمام محتوای آن به سمت دهانم هجوم آورد. با شتاب نیم‌خیز شدم و چشمان بسته‌ام را باز کردم. با ابروهایی درهم به صورت گرد و پر از شیطنت روبرویم نگاه کردم. نیشخندی زد و دستان کوچکش را دور گردنم حلقه کرد. کلافه گفتم:
-خواهرت بهت نگفته که پریدن روی شکم دیگران کار خوبی نیست؟!
سرش را چرخاند و به درگاه در چشم دوخت. به مهسان که آن‌جا ایستاده بود، نگاهی انداختم و گفتم:
-چی می‌خوای؟!
حلقه‌ی دستان مهیار، برادر مهسان، دور گردنم بیشتر شد:
-قول دادی!
نفسم را در صورتش فوت کردم:
-کدوم قول؟!
صورتش را جمع کرد و گفت:
-دهنت چه بویی میده!
یک تای ابروهایم را بالا انداختم و طلبکار به صورتش چشم دوختم. ادامه داد:
-قرار بود برام از اون چوب خوبا بیاری!
-باشه، فقط از روم پاشو.
از رویم به سرعت پا شد و کنار ایستاد. نگاه طلبکارانه‌ی دیگری به مهیار و سپس به مهسان انداختم و دست در کیف چرمی بسته‌شده به دور کمرم کردم. درحالی که زیر لب غرغر می‌کردم، دو چوب کلفت، اما کوتاه را خارج کردم و در دستان کوچک مهیار قرار دادم. خوشحال و خندان به طرف بیرون دوید! زیر لب زمزمه کردم:
-شرت کم!
دوباره در جایم درازکش شدم که مهسان اعتراض کرد:
-هی!‌ من هنوز این‌جام!
-خب می‌تونی بری!
-آره؛ ولی محض اطلاع، باب کارت داره.
نگاهم میخ نگاه جدی‌اش شد. پرسیدم:
-چه خبر شده؟!
شانه بالا انداخت:
-نمی‌دونم.
از جا بلند و درحال پوشیدن شنل، از خانه خارج شدم.
گروهی از جادوگران، وظیفه‌ی محافظت از شهرک و دیگر جادوگران را دارند. دو الی سه نفر از صبح تا روز بعدش در جنگل‌ها نگهبانی می‌دهند تا انسان‌ها نتوانند وارد جنگل شوند و راه این‌جا را پیدا کنند. هر انسانی که توسط ما دستگیر شود، دو اتفاق برایش می‌افتد؛ یا در همان لحظه می‌میرد، و یا موش آزمایشگاهی گروهی دیگر از جادوگران می‌شود.
دیروز نوبت نگهبانی من و مهسان بود. خسته بودم و کمبود خواب نیز به چشمانم فشار می‌آورد؛ اما خواسته‌شدن از طرف باب، مسئله‌ی دیگری بود. باب رئیس تمام جادوگران بود و هیچ کاری بدون اجازه‌ی او انجام نمی‌شد. او دومین کسی بود که بعد از ورود به جنگل با او ملاقات کردم.
تنها ساختمان بزرگی که در این شهرک وجود داشت، خانه‌ی باب بود. بیشتر حکم مرکز فرماندهی را داشت تا خانه!
یکی از دو جادوگری که مقابل در خانه نگهبانی می‌داد، به محض دیدنم گفت:
-هی اری، شنیدم دیروز تو جنگل با پروانه‌ها دنبال بازی می‌کردی!
ابروهایم را در هم کشیدم و بی‌حرف از کنارش گذشتم. ثانیه‌ای بعد صدای دوستش در گوشم پیچید:
- راف انگاری شنلت آتیش گرفته!
و بعد از آن صدای فریاد رافائل بلند شد. صدای پر از خنده‌ی مهسان کنار گوشم شنیده شد:
-کارت حرف نداشت!
پوزخندی زدم و از راهروهای سنگی گذشتم تا به در اتاق باب رسیدم. دو نگهبان مقابل در نزدیک و مشغول گشتنمان شدند. پس از آن، نگهبان سمت چپی در را باز کرد و گفت:
-باب منتظرتونه.
بی‌حرف وارد اتاق بزرگ، اما تیره و تار شدم. پشت میز و روی صندلی چوبی، مرد میانسالی با موهای جوگندمی نشسته بود. باب پیپ کوچک و خوش‌دستش را از گوشه‌ی لبش برداشت و با دست به صندلی گوشه‌ی اتاق اشاره کرد. بی‌صدا بر روی صندلی نشستم و به شعله‌های شمع‌های اتاق چشم دوختم. دقایقی به سکوت گذشت؛ سکوتی که باب تمام وقت به صورت من زل زده بود. مهسان صدایش را پر سر و صدا صاف کرد و ضربه‌ی آرامی به پایم زد. سوالی نگاهش کردم که باب گفت:
-خسته به نظر میای!
-درست حدس زدی!
این بار نگاهم را در چشمان سبزرنگش دوختم؛ جدی، اما بی‎حوصله گفت:
-انگار چیزی از اخبار جدید نمی‌دونی؟!
کنجکاو نگاهی به مهسان انداختم و سپس دوباره به صورت باب چشم دوختم:
-چه خبر شده؟!
باب به دستش چرخی داد که سه فنجان چینی ظریف روی میز ظاهر شد. یکی از فنجان‌ها را برداشت و درحالی که آن را به لبش نزدیک می‌کرد، گفت:
-از خودتون پذیرایی کنید!
پوزخند گوشه‌ی لبم را نپوشاندم و گذاشتم چون تیری به چشمانش فرو رود. مهسان با مکث از جا برخاست و فنجان‌ها را برداشت و دوباره کنارم قرار گرفت. گفتم:
-مشکل چیه؟
باب نگاهش را به نقطه‌ای دوخت و با لحن سرد و صدای بمی گفت:
-چند وقتی هست که چندتا مزاحم توی جنگل سرک می‌کشن!
نگاهش در نگاهم نشست:
-گفتم شاید خبر داشته باشی!
لحنش تمسخرآمیز و تهدیدکننده به نظر می‌رسید. چیزی که اصلا خوب نبود! ابرو در هم کشیدم و گفتم:
-من کسی رو تو جنگل ندیدم!
دستی را که فنجان در آن بود، مشت کرد که فنجان ناپدید شد. صدایش را سردتر کرد؛ آن‌قدر سرد که دمای اتاق هم تا حدی کاهش پیدا کرد: