رمان آخرین رویا به قلم cliff

خاموش شدم و گفتم:
- آره دیگه؛ به نظرت اگه قبول نکردن چیکار کنم؟
شونه‌ای بالا انداخت و گفت:
- یه ذره به مامان و بابات اصرار کن، شاید ...
حرفش رو نصفه گذاشتم و گفتم:
- تو هنوز من رو نشناختی؟ هر چیزی یه بار! اصرار بی‌فایده‌ست.
آویده یه ذره فکر کرد و گفت:
- خب از پرهام بگیر. داداشت یعنی نمی‌تونه این‌قدر حمایتت کنه؟
پوزخندی زدم و گفتم:
-اولا پرهام که چنین کاری نمی‌کنه؛ دوما که من عمرا بهش رو بندازم؛ سوما اونم تو جبهه مامان بابامه، چهارما...
آویده با صدای بلند گفت:
- بسه اه! غلط کردم بابا، انشا برام می‌نویسی؟
سرم رو انداختم پایین و به ساعتم نگاه کردم. الان امتحان شروع می‌شد. از جام بلند شدم و خاک مانتوم رو تکوندم و آویده رو هم بلند کردم و با هم رفتیم توی سالن. هر کی سرِ جاش نشست و برگه‌ها رو دادن. امتحان رو خوب دادم و با آویده از مدرسه اومدیم بیرون.
-پرواز.
- بله؟
- پس امروز ساعت چهار میام دنبالت که بریم.
-کجا؟
-به این سرعت یادت رفته؟ قرار دارم با علی.
-آهان؛ باشه.
دیگه حرفی رد و بدل نشد. دم در خونه ما از هم خداحافظی کردیم. در رو با یه حرکت باز کردم و از پله‌ها با دو رفتم بالا. در ورودی خونه رو هم باز کردم و یه لنگه پا داشتم کتونی‌هام رو در می‌آوردم که یهو یکی از پشت گفت:
- مواظب باش خانم کوچولو!
تعادلم به هم خورد و نزدیک بود با مخ بخورم زمین که یه دستی من رو گرفت. با تعجب و خجالت برگشتم، با دیدن همسایه رو به‌رویی‌مون اخم کمرنگی نشست روی صورتم و گفتم:
- من از کلمه کوچولو متنفرم!
بعدم اون لنگه کتونی‌ام رو با حرص درآوردم و رفتم توی خونه و در رو به هم کوبیدم.
مقنعه و مانتوم رو با حرص درآوردم. پسره‌ی نکبت! شلوارم رو هم عوض کردم و روی تختم ولو شدم. توی گوشیم یه دور زدم و وقتی دیدم خبری نیست تصمیم گرفتم بخوابم.
***
با صدای آلارم گوشیم از خواب بلند شدم، دست و روم رو شستم و رفتم سر میز غذا. سلام آرومی کردم و نشستم.
پرهام: به به آبجی خانم، ساعت خواب!
لبخند محوی روی لبام شکل گرفت.
بابا: پرواز جان چرا دیشب خونه خاله‌ات نیومدی؟
- درس داشتم بابا.
مامان که تا اون لحظه ساکت بود دلخور گفت:
-نخیر تو از عمد نیومدی.
پوف کلافه ای کردم و گفتم:
- شرمنده من اصلا حوصله بحث ندارم، درس هم دارم. بعداز ظهرم همراه آویده می‌خوام برم یه سر بیرون.
دیگه هیچ حرفی زده نشد. غذام رو زودتر از همه خوردم و مستقیم برگشتم توی اتاقم. دفترم رو باز کردم و یه نگاهی به نوشته‌هام انداختم، ممکنه خوشش نیاد؟!
کتاب دینی‌ام رو آوردم و شروع کردم به درس خوندن. این‌قدر توش غرق شدم که وقتی ساعت رو نگاه کردم سه بود.
تندی بلند شدم و تن پوشم رو برداشتم و رفتم حموم. یه ربع بعد روی صندلی میز توالت اتاقم نشسته بودم و داشتم موهام رو شونه می‌کردم، روی چهره‌ام دقیق شدم.
پوست سفید و چشمای بادومی نسبتا درشت با مردمکای خرمایی روشن که دورش رو انگار با قهوه‌ای سوخته خط کشیدن، ابروهای کمونی که تازگی‌ها وسط و زیرش رو برداشته بودم؛ البته موی آنچنانی نداشت. دماغ گوشتی که به صورت گردم می‌اومد و موهای پرپشت خرمایی مواج. در کل قیافه معمولی و قابل قبولی داشتم.
مانتو سنتی کرم، آبی آسمونی‌ام رو درآوردم و با شلوار کرم پوشیدم. کوله مشکی‌ام رو هم برداشتم و چیزایی که می‌خواستم رو داخلش ریختم. شال آبی آسمونی‌ام رو هم سرم کردم. گردنبند بلندم رو که حالت ریش ریشای مشکی داشت انداختم و دستبند ستش رو هم گذاشتم. یه خورده کرم پورد به صورتم زدم و به خط چشم کشیدم و ریمل زدم و در آخر رژ صورتی‌ام رو هم کمرنگ زدم. خوب شده بودم، دخترونه و ملیح!
از مامان و بابا خدافظی کردم، پرهام هم نبود. کتونی‌های مشکی‌ام رو هم پوشیدم و کوله‌ام رو روی دوشم جابه‌جا کردم و تند تند از پله‌ها پایین رفتم.
دم در منتظر اومدن آویده بودم که یه شاسی بلند مشکی جلوی در خونه ایستاد. یه پسر چهارشونه و هیکلی که قیافه معمولی داشت ازش پیاده شد. نگاهم رو ازش گرفتم و به سمت مسیری که همیشه آویده از اون سمت میاد سوق دادم.
- ببخشید خانم.
برگشتم و سوالی نگاهش کردم و گفتم:
- بفرمایید؟
-آقای لواسانی کدوم واحدن؟
لواسانی همون همسایه روبه‌رویی‌مون بود، گفتم:
- واحد هفت، طبقه چهارم.
مرد سری به معنای فهمیدن تکون داد و گفت:
- ممنونم.
تو همین لحظه‌ها آویده هم رسید، مرموز نگاهم می‌کرد. دستش رو کشیدم و در همون حال گفتم:
- چرا دیر کردی؟
- همه‌ش دو دقیقه دیر کردم.
سرتاپاش رو نگاهی انداختم، مانتو مدل کتی مشکی با جین قد نود و کتونی مشکی گلبهی و شال گلبهی و کوله مشکی.
سری تکون دادم و گفتم:
- من باید یه سر شهرکتاب هم برم، کتاب می‌خوام.
- این‌دفعه چی می‌خوای؟
یه کم فکر کردم و گفتم:
- این‌دفعه می‌خوام فریدون مشیری بگیرم.