رمان آخرین رویا به قلم cliff

ژانر: #تراژدی #عاشقانه #کوتاه

خلاصه :

پرواز این بار روایت می‌کند داستانش را!

می‌نویسد و می‌نویسد تا خالی شود. پرواز برای دست یافتن به رویایش به دنبال دست آویزی بود که این دست آویز؛ حامی، ناجی و عزیزش شد. دخترک عاشق مردی می‌شود که کاخ رویاهایش را از ریشه می‌سوزاند، پرواز با عشق بهای سنگینی در برابر رویای کوچکش داد .

این‌بار؛ اما نه دست آویزی خواست و نه مرهمی، خواست خودش ادامه دهد؛ اما دیگر بالی نداشت.

باید دید که آیا می‌تواند بلند شود یا نه؟ اگر هم بلند شود، به کجا می‌رسد؟

مقدمه :

- جانم؟

متعجب نگاهم کرد و نگران گفت:

- اتفاقی افتاده؟ نگرانم کردی.

سرم رو انداختم پایین و گفتم:

- نگران نباش. اتفاقی که افتاده؛ ولی خب...

حرفم رو قطع کرد و گفت:

- یه راست برو سر اصل مطلب!

زبونم رو روی لبم کشیدم و دستای لرزونم رو توی هم دیگه قفل کردم. بغض کرده بودم، قورتش دادم و مطمئن گفتم:

- من دوسِت دارم!

***

پله‌ها رو با دو بالا رفتم. از استرس پام دوبار پیچ خورد و یه بار هم نزدیک بود با مخ بخورم زمین که خدا رو شکر ختم به خیر شد. نیم نگاهی به سر درش انداختم، نشریه‌ی نورا! با تعجب وارد شدم و در رو پشت سرم بستم.

هر کس سرش توی کار خودش بود. چشمم خورد به یه خانومی که میزش حفاظ نداشت، حتما منشیه دیگه! به سمتش پاتند کردم و گفتم:

- سلام.

با تاخیر سرش و آورد بالا و متعجب نگاهم کرد و گفت:

- سلام، جانم؟

متوجه تعجبش شدم؛ برای همین لبخند نیم بندی زدم و گفتم:

- پرواز کمالی هستم. می‌تونم مدیر نشریه و یا مسئول چاپ‌تون رو ببینم؟

خانمه یه جوری نگاهم کرد و گفت:

- مدیر نشریه‌مون که هنوز نیومدن؛ ولی مسئول چاپ‌مون هست. حالا می‌خوای چیکار؟

تو دلم حرص خوردم و گفتم:

- می‌خوام راجع به چاپ کارام باهاشون حرف بزنم.

خانم گفت:

- ببین عزیزم؛ نشریه خیلی سخت می‌گیره و در ضمن مسئول چاپ‌مون خیلی سرشون شلوغه!

نیشخندی زدم و گفتم:

- خانومِ؟!

زن گفت:

- ملکی هستم.

گفتم:

- ببینید خانم ملکی، هر چی هم که باشه درسته سنم کمه؛ اما مطمئن باشید به امتحانش می‌ارزه!

پوفی کرد و گفت:

- یه ساعتی معطل میشی.

لبخند کمرنگی روی لبام شکل گرفت و از ته دل گفتم:

- ممنونم!

اصولا آدم کینه‌ای نبودم و خیلی زود با هر چیز کوچولویی ذوق زده و خوش‌حال می‌شدم.

روی مبل کرم رنگی که گوشه‌ی سالن بود نشستم و شروع کردم به آنالیز دفتر نشریه. از در که وارد می‌شدی یه اتاق بود که روش نوشته بود سرویس بهداشتی و بعدش هم آبدارخونه بود. در ادامه یه راهرو نسبتا عریض می‌خورد که به همین سالن ختم می‌شد. سالن دکوراسیون کرم و بنفش کم رنگی داشت که خیلی حس خوبی بهت می‌داد و میزهایی حفاظ‌دار که در کنار هم چیده شده بودن و هرکس مشغول کار خودش بود. انتهای سالن یه در خیلی بزرگ بود که نوشته بود اتاق مدیر و کنارش یه درِ بزرگ‌تر که نوشته بود چاپ‌خانه.

هندزفریم رو از توی کوله مشکی‌ام در اوردم و گذاشتم توی گوشم و آهنگ هوای گریه با من از همایون شجریان رو پلی کردم.

خب، نسبت به هم سن و سالام خیلی رفتارام عجیبه؛ البته نه این‌که رپ و این چیزا گوش ندم؛ ولی بیشتر پاپ و این روزا که بیشتر علاقه‌ام داره می‌ره سمت سنتی. می‌دونین من با این‌که اسمم پروازه؛ اما تا حالا نتونستم با میل خودم به جایی که می‌خوام پرواز کنم.

اصولا ساکتم و کم حرف و مواقعی که خیلی ذوق زده‌ام پر حرف و پر انرژی می‌شم. یه دوست صمیمی بیشتر ندارم که مثل خواهرمه، اسمشم آویده است .

آهنگ رو عوض کردم و از آینه گوشیم زیرزیرکی نگاهی به صورتم انداختم. مامانم می‌گفت زشته دختر بچه بین مردم آینه دست بگیره .

نمی‌دونم چه‌قدر گذشت که خانوم صدام کرد. دستی به مانتو سنتی بلندم کشیدم و رفتم سمتش:

- بله خانوم؟

-می‌تونی بری پیش‌شون. انتهای سالن چاپخونه یه در داره، اون تو هستن.

سرم رو به معنای فهمیدن تکون دادم و نفس عمیقی کشیدم. آدم استرسی نبودم؛ ولی این‌بار مثل همیشه به خودم مطمئن نبودم و یه حس قوی بهم هشدار می‌داد که راه زیادی پیش رومه.

تقه‌ای به در زدم و بدون این‌که منتظر بمونم رفتم تو. یه اتاق پراز سروصدا و ماشین‌های چاپ. یه میز اون‌جا بود؛ پرِ کاغذ!

معذب یه لنگه پا ایستاده بودم که یه صدای بم و مردونه گفت:

- پس شما می‌خواستین من رو ببینین؟

سرم رو بالا آوردم. یه مرد در حدود چهل سال بود. سرم رو به معنای آره تکون دادم و گفتم:

- می‌تونم بشینم؟

لبخندی محو زد و گفت:

- از این طرف.

محکم قدم برداشتم و پشت سرش رفتم به اتاقی که می‌گفت. نشست روی صندلی چرم و به من هم گفت بشینم روبه‌روش. یه نیم نگاه اجمالی به اطراف انداختم و بی‌هیچ حرفی دفتر قطورم رو از توی کوله‌ام درآوردم و گفتم:

- می‌خوام بدونم شرایط چاپ‌تون چیه؟

نیشخندی زد و گفت:

- دخترجون چندسالته؟

حس بدی داشتم. چرا این‌قدر سن برای آدم‌ها ملاکه؟ یه نگاه بندازین، شاید از خیلی سن بالاترها بهتر نوشته باشم! سعی کردم خونسرد باشم و گفتم:

- هفده سالمه و سوم دبیرستانم.

- چی از نویسندگی می‌دونی؟

لبام رو با زبونم تر کردم و سرم رو انداختم پایین و گفتم:

- ملاک چاپ کردن شعر و نثر نویسنده‌ها، سن و درصد دونستن‌شون از نوشتنه؟

سری به معنای تاسف تکون داد و گفت:

- نوجوونید دیگه! ببین، خانم؟

- کمالی هستم.

-ببین دخترم، خانوم کمالی، چاپ کاراتون که الکی نیست. سلسله مراتب داره؛ اول باید بخونم‌شون، بعد اگه مناسب بودن می‌ره برای ویرایش. بعد هم شما سرمایه‌ای هم داری؟

مات موندم. مگه پول هم می‌خواست؟ گنگ گفتم:

- یعنی چی که سرمایه دارم؟

مرد لبخندی زد و گفت:

- دیدی گفتم چیزی سر در نمیاری. تو باید اول یه سرمایه‌ی اولیه در اختیار نشریه بذاری برای چاپ کتابت؛ بعد که کارات فروش رفت و خوب بود نشریه خودش روش سرمایه گذاری کنه و تازه اون موقع باید پول ویراستار بدی و پول فروش کتاب‌ها رو نشریه هم باهات شریک می‌شه.

نیشخندی زدم و گفتم:

- یعنی نمی‌شه همین اول کار روی کارام سرمایه گذاری کنید؟ شما که اصلا نخوندین‌شون.

مرد پوزخندی زد و گفت:

- اولا که تصمیم گیرنده من نیستم و باید با آقای مرندی مدیر نشریه صحبت کنید، بعد هم تا حالا چنین موردی نداشتیم. نه تنها نشریه‌ی ما، باقی نشریه‌ها هم همین طورند.

ناامید لب گزیدم و گفتم:

- مدیر نشریه کی تشریف میارن؟

لبخند نیم بندی زد و گفت:

- فعلا که یه هفته‌ای نیستن، هفته بعد همین روز تشریف بیارید، ساعت یازده اینا هستن.

لبخندی زدم و قدردان گفتم:

- ممنون، خداحافظ.

تا دم در بدرقه‌ام کرد. از خانم ملکی هم تشکر کردم و از نشریه خارج شدم.

تا ایستگاه اتوبوس تند و با عجله رفتم و به موقع رسیدم. صندلی خالی پیدا کردم و روش لم دادم، حالا باید چیکار می‌کردم؟

من یه بار می‌خواستم به میل خودم کاری کنم. رشته تحصیلی‌ام انتخاب مامان بابام بود. نه این‌که دوستش نداشته باشم؛ اما دوست داشتم که نمایش (تئاتر) بخونم.

هر کاری که خواستم بکنم تصمیم گیرنده‌ی اصلی خانواده‌ام بودن. یه بار هم رفتم به میل خودم کار کنم، اونا هم گفتن که برای کارام کسی ارزشی قائل نمی‌شه و اونا هم پول مفت ندارن که حرومش کنن واسه این جور چیزا!

واقعا جای تاسف داره! ما ایرانی‌ها فرهنگ و ادبیات پارسی‌مون رو چرت و بیهوده می‌دونیم و خارجی‌ها دارن خودشون رو می‌کشن تا قسمتی از ادبیات ما رو درک کنن!

بی‌هدف به بیرون نگاه کردم. هرکس سرش توی کار خودش بود.

با آلارم گوشیم دست از دید زدن برداشتم، پرهام بود. بی‌حوصله جواب دادم:

- بله؟!

- سلام، کجایی؟

- بیرون.

پوف کلافه‌ای کشید و گفت:

- پرواز به من درست جواب بده، می‌دونی که قاطی کنم بد می‌شم.

بغض داشت بهم هجوم می‌آورد، از همه ور روم فشار بود. نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

- دنبال کارام.

- الان دقیقا کدوم نقطه از تهرانی؟

بی‌توجه به پرهام کرایه اتوبوس رو حساب کردم و پیاده شدم و گفتم:

- نزدیک خونه.

- نرو خونه، بیا خونه خاله.

- من درس دارم، امتحانا شروع شدن. منم امتحان نهایی دارم؛ محض اطلاعت به مامان اینا هم بگو نمیام.

بی‌هیچ حرف دیگه‌ای قطع کردم. پرهام داداشمه، بیست و پنج سالشه و خیلی هم مغرور و لجبازه و فکر می‌کنه اختیار من توی دستشه؛ البته با همه اینا من دوسش دارم؛ اما طی قرارداد نانوشته‌ای فعلا هر دو روی مُد لج و لجبازی رفتیم.

نگاهی به کوچه‌ی خلوت‌مون انداختم، عجیبه! چه‌قدر امروز خلوته! بی‌حوصله مقنعه‌ام رو روی سرم جا به جا کردم و سعی کردم تندتر راه برم. در رو با کلید باز کردم و پله‌ها رو دو تا یکی کردم. حوصله‌ی آسانسور نداشتم. خونه‌مون طبقه دوم یه آپارتمان چهار طبقه و هشت واحدی بود، همسایه‌ی روبه‌رویی‌مون یه پسر جوون بود که فکر می‌کنم استاد دانشگاه اینا بود و نامزد داشت؛ مثل این‌که خونه هم مال باباش بود.

مقنعه‌ام رو با یه حرکت درآوردم و روی رخت آویز آویزونش کردم. کلا آدم مرتبی بودم، مانتو و شلوارم رو هم روش آویز کردم و افتادم روی تخت یک و نیم نفره‌ام؛ چون خیلی داغون می‌خوابم تخت دونفره هم کممه!

گوشیم رو در آوردم. اول اینستام رو چک کردم و پیامای دایرکتم رو نخونده پاک کردم. تو فاز پسر بازی و اینا نبودم. دوست داشتم زندگی‌ام روی هدف‌های بزرگ‌تری از شوهر کردن و یه زندگی رویایی و خونه فلان و بهمان بچرخه!

یه آهنگ از خلسه پلی کردم و رفتم توی تلگرامم. کلی پیام از کانال‌های مختلف! یه پیام از یه شماره نا آشنا که ریپورتش کردم و پیامای آویده ...آخی دیشب وسط چت خوابم برده بود!

با عجله شروع کردم به جواب دادن بهش. آویده دوست پسر داشت و خیلی هم پسر خوبی بود و من خیلی باهاش مچ بودم.

آهنگ رو عوض کردم و یه آهنگ از سامان جلیلی گذاشتم و برای آویده اتفاقای نشریه رو توضیح دادم.

یه ذره هم با رامتین، یکی از دوست‌های عادی مجازی‌ام چت کردم. ساعت تازه هشت شب بود. از گشنگی درحال غش کردن بودم. از جام بلند شدم و یه تیکه نون با کره و مربا برداشتم و یه لیوان چایی تو ماگم ریختم. خیلی چایی خورم، کلا کل خانواده پدری‌ام چایی خورن؛ البته به جزء پرهام که کلاس هات چاکلت و کافی میکس میاد.

سریع جمع و جور کردم و دوباره خیمه زدم روی گوشیم. تصمیم گرفتم لااقل یه ذره درس هم بخونم. شیمی‌ام رو درآوردم؛ چون مدرسه نمونه دولتی بودم بعد از امتحانا یه پونزده روز اینا تعطیل بودیم دوباره از پونزده تیر اینا باید بریم مدرسه برای خوندن پیش‌دانشگاهی.

دو درس مونده بود که نخونده بودم‌شون. ساعت یازده بود که خوابیدم؛ چون صبح ساعت هشت باید بلند می‌شدم و می‌رفتم مدرسه.

***

مقنعه‌ام رو سرم کردم و آخرین نگاه رو از آینه به خودم انداختم. با آویده می‌رفتم، خونه‌هامون توی یه خیابون بود.

با تکی که انداخت با عجله از مامان اینا خداحافظی کردم و کتونی‌هام رو پوشیدم و همین‌طور کله کردم که برم محکم خوردم به یه جسم سخت! سرم رو آروم آوردم بالا، با دیدن همسایه روبه‌رویی‌مون از خجالت ذوب شدم و ببخشید کوتاهی گفتم و با عجله از پله‌ها دوییدم؛ ولی صدای تک خنده‌اش رو شندیم. با حرص به آویده دست دادم و گفتم:

- الهی تو بمیری من از شرت خلاص شم!

آویده مبهوت گفت:

- پرواز سرت به جایی خورده؟! سر صبحی با من چیکار داری؟

جریان رو براش تعریف کردم. کرکر می‌خندید، با حرص زدم پس کله‌اش و گفتم:

- زهرعقرب! آبروم رفته، تو داری می‌خندی؟

بازم خندید و گفت:

- وای پرواز، چه رمانی!

حرصی نیشخندی زدم و گفتم:

- دِ آخه عنتر، مرده نامزد داره!

آویده لبش رو جوید و گفت:

- خب زودتر بگو، من تا شب عروسی‌تون پیش رفتم.

جیغ خفه‌ای کشیدم و محکم زدم توی بازوش که آخش در اومد و گفت:

- پرواز، تمام تنم از دستت کبوده نفله!

یه خنده حرص‌درار کردم و بی‌حرف کنارش راه رفتم که گفت:

- پرواز جونم!

- باز چه گندی زدی؟

- خب این‌جوری می‌گی که آدم زهره‌اش آب میشه!

نیشخند زدم و گفتم:

- بگو!

-با علی قرار گذاشتم.

داد زدم:

- چی؟

- هیس! الآن می‌خوای همه ملت بفهمن؟! یه قرار ساده‌ست، تازه تو رو هم با خودم می‌برم.

کفری نگاهش کردم و یه نیشگون ریز از بازوش گرفتم که آخش رفت هوا!

به همه بچه‌ها دست دادم و با آویده رفتم و پاتوق همیشگی‌مون نشستم و گفتم:

- آویده؟

- هوم؟

-زهرمار و هوم! می‌گم به نظرت از کارام خوشش میاد؟!

- کی؟ همسایه روبه‌رویی‌تون؟

حرص خوردم و خواستم یه چیزی بگم که گفت:

- آهان! مدیر نشریه رو می‌گی؟

خاموش شدم و گفتم:

- آره دیگه؛ به نظرت اگه قبول نکردن چیکار کنم؟

شونه‌ای بالا انداخت و گفت:

- یه ذره به مامان و بابات اصرار کن، شاید ...

حرفش رو نصفه گذاشتم و گفتم:

- تو هنوز من رو نشناختی؟ هر چیزی یه بار! اصرار بی‌فایده‌ست.

آویده یه ذره فکر کرد و گفت:

- خب از پرهام بگیر. داداشت یعنی نمی‌تونه این‌قدر حمایتت کنه؟

پوزخندی زدم و گفتم:

-اولا پرهام که چنین کاری نمی‌کنه؛ دوما که من عمرا بهش رو بندازم؛ سوما اونم تو جبهه مامان بابامه، چهارما...

آویده با صدای بلند گفت:

- بسه اه! غلط کردم بابا، انشا برام می‌نویسی؟

سرم رو انداختم پایین و به ساعتم نگاه کردم. الان امتحان شروع می‌شد. از جام بلند شدم و خاک مانتوم رو تکوندم و آویده رو هم بلند کردم و با هم رفتیم توی سالن. هر کی سرِ جاش نشست و برگه‌ها رو دادن. امتحان رو خوب دادم و با آویده از مدرسه اومدیم بیرون.

-پرواز.

- بله؟

- پس امروز ساعت چهار میام دنبالت که بریم.

-کجا؟

-به این سرعت یادت رفته؟ قرار دارم با علی.

-آهان؛ باشه.

دیگه حرفی رد و بدل نشد. دم در خونه ما از هم خداحافظی کردیم. در رو با یه حرکت باز کردم و از پله‌ها با دو رفتم بالا. در ورودی خونه رو هم باز کردم و یه لنگه پا داشتم کتونی‌هام رو در می‌آوردم که یهو یکی از پشت گفت:

- مواظب باش خانم کوچولو!

تعادلم به هم خورد و نزدیک بود با مخ بخورم زمین که یه دستی من رو گرفت. با تعجب و خجالت برگشتم، با دیدن همسایه رو به‌رویی‌مون اخم کمرنگی نشست روی صورتم و گفتم:

- من از کلمه کوچولو متنفرم!

بعدم اون لنگه کتونی‌ام رو با حرص درآوردم و رفتم توی خونه و در رو به هم کوبیدم.

مقنعه و مانتوم رو با حرص درآوردم. پسره‌ی نکبت! شلوارم رو هم عوض کردم و روی تختم ولو شدم. توی گوشیم یه دور زدم و وقتی دیدم خبری نیست تصمیم گرفتم بخوابم.

***

با صدای آلارم گوشیم از خواب بلند شدم، دست و روم رو شستم و رفتم سر میز غذا. سلام آرومی کردم و نشستم.

پرهام: به به آبجی خانم، ساعت خواب!

لبخند محوی روی لبام شکل گرفت.

بابا: پرواز جان چرا دیشب خونه خاله‌ات نیومدی؟

- درس داشتم بابا.

مامان که تا اون لحظه ساکت بود دلخور گفت:

-نخیر تو از عمد نیومدی.

پوف کلافه ای کردم و گفتم:

- شرمنده من اصلا حوصله بحث ندارم، درس هم دارم. بعداز ظهرم همراه آویده می‌خوام برم یه سر بیرون.

دیگه هیچ حرفی زده نشد. غذام رو زودتر از همه خوردم و مستقیم برگشتم توی اتاقم. دفترم رو باز کردم و یه نگاهی به نوشته‌هام انداختم، ممکنه خوشش نیاد؟!

کتاب دینی‌ام رو آوردم و شروع کردم به درس خوندن. این‌قدر توش غرق شدم که وقتی ساعت رو نگاه کردم سه بود.

تندی بلند شدم و تن پوشم رو برداشتم و رفتم حموم. یه ربع بعد روی صندلی میز توالت اتاقم نشسته بودم و داشتم موهام رو شونه می‌کردم، روی چهره‌ام دقیق شدم.

پوست سفید و چشمای بادومی نسبتا درشت با مردمکای خرمایی روشن که دورش رو انگار با قهوه‌ای سوخته خط کشیدن، ابروهای کمونی که تازگی‌ها وسط و زیرش رو برداشته بودم؛ البته موی آنچنانی نداشت. دماغ گوشتی که به صورت گردم می‌اومد و موهای پرپشت خرمایی مواج. در کل قیافه معمولی و قابل قبولی داشتم.

مانتو سنتی کرم، آبی آسمونی‌ام رو درآوردم و با شلوار کرم پوشیدم. کوله مشکی‌ام رو هم برداشتم و چیزایی که می‌خواستم رو داخلش ریختم. شال آبی آسمونی‌ام رو هم سرم کردم. گردنبند بلندم رو که حالت ریش ریشای مشکی داشت انداختم و دستبند ستش رو هم گذاشتم. یه خورده کرم پورد به صورتم زدم و به خط چشم کشیدم و ریمل زدم و در آخر رژ صورتی‌ام رو هم کمرنگ زدم. خوب شده بودم، دخترونه و ملیح!

از مامان و بابا خدافظی کردم، پرهام هم نبود. کتونی‌های مشکی‌ام رو هم پوشیدم و کوله‌ام رو روی دوشم جابه‌جا کردم و تند تند از پله‌ها پایین رفتم.

دم در منتظر اومدن آویده بودم که یه شاسی بلند مشکی جلوی در خونه ایستاد. یه پسر چهارشونه و هیکلی که قیافه معمولی داشت ازش پیاده شد. نگاهم رو ازش گرفتم و به سمت مسیری که همیشه آویده از اون سمت میاد سوق دادم.

- ببخشید خانم.

برگشتم و سوالی نگاهش کردم و گفتم:

- بفرمایید؟

-آقای لواسانی کدوم واحدن؟

لواسانی همون همسایه روبه‌رویی‌مون بود، گفتم:

- واحد هفت، طبقه چهارم.

مرد سری به معنای فهمیدن تکون داد و گفت:

- ممنونم.

تو همین لحظه‌ها آویده هم رسید، مرموز نگاهم می‌کرد. دستش رو کشیدم و در همون حال گفتم:

- چرا دیر کردی؟

- همه‌ش دو دقیقه دیر کردم.

سرتاپاش رو نگاهی انداختم، مانتو مدل کتی مشکی با جین قد نود و کتونی مشکی گلبهی و شال گلبهی و کوله مشکی.

سری تکون دادم و گفتم:

- من باید یه سر شهرکتاب هم برم، کتاب می‌خوام.

- این‌دفعه چی می‌خوای؟

یه کم فکر کردم و گفتم:

- این‌دفعه می‌خوام فریدون مشیری بگیرم.

تا ایستگاه تاکسی پیاده رفتیم، سوار شدیم. قرار بود توی یه کافه‌ای که خیلی هم دور نبود هم‌دیگه رو ببینن. من تا وقتی که فرد ایده‌آلی پیدا نکنم، نه باهاش دوست می‌شم و نه قرار می‌ذارم.

آویده استرس داشت، آروم گفتم:

- چرا این‌قدر استرس گرفتی؟ مثلا می‌خواد چی بشه؟

- کسی ما رو ببینه چی؟

پوزخند زدم:

- اون وقتی که قرار می‌ذاشتی باید به این‌جاش فکر می‌کردی؛ ولی عیب نداره. بگو داداش پروازه، اتفاقی این‌جا دیدیمش!

تک خنده‌ای کرد و گفت:

- چه‌قدر تو زرنگی پرواز جونم!

خودمم خندیدم و گفتم:

- زهرمار، من رو مسخره می‌کنی؟

از تاکسی پیاده شدیم و رفتیم به سمت کافه، کافه‌اش خیلی دنج بود. من خیلی از وقتا تنهایی یا با بچه‌ها و آویده این‌جا می‌اومدم.

موسیقی لایتی که بخش می‌شد، تابلوهای شعر و تخته‌ی گچی که هر کی دلش می‌خواست یه چیزی روش می‌نوشت.

مستقیم رفتم سمتش و با گچ صورتی نوشتم:

- هر چه آید به سرم باز گویم گذرد! وای از این عمر که می‌گذرد، می‌گذرد!

پسری که پشت پیشخوان بود من رو می‌شناخت. تک خنده‌ای کرد و گفت:

- پرواز خانم از این‌ ورا؟!

خندیدم و گفتم:

- خلاصه درگیر امتحانا و مدرسه‌ایم شروین خان!

رو خانش تاکید کردم؛ چون بدش می‌اومد با پیشوند یا پسوند صداش کنی. حرصی نگاهم کرد و گفت:

- آخرش درست بشو نیستی!

شروین خیلی پسر خوبیه! خیلی از وقت‌ها که تنهایی میام این‌جا میاد و کنارم می‌شینه و با هم یه ذره حرف میزنیم و یه کمی هم مشاعره می‌کنیم.

شروین هم می‌نوشت؛ ولی نه مثل من! هر وقت که مرهمی پیدا نمی‌کرد.

یاد اولین باری افتادم که با بچه‌ها اومده بودیم این‌جا و من برای حساب کردن رفته بودم. کارت دادم تا پول بکشه و شروین گفت:

- قابل نداره!

من حواسم پرت حرفای مانا بود و فکر کردم گفت:

- کارت خوان نداریم.

برای همین عصبی گفتم:

- چی؟! کافه به این عظمت کارت خوان ندارید؟!

شروین به زور خنده‌اش رو کنترل می‌کرد و در همون حال گفت:

- عرض کردم قابل نداره.

خجالت زده گفتم:

- ببخشید فکرکردم گفتید کارت خوان ندارید.

بچه‌ها که غش کرده بودن. منم حساب کردم و با هم اومدیم بیرون؛ ولی کلی سرشون غر زدم که چرا خندیدن! با صدای آویده از فکر اون روزا اومدم بیرون. با هم رفتیم سمت میزی که علیرضا(دوست پسر آویده) روش نشسته بود. با هم سلام کردیم و اون با لبخند بلند شد و ایستاد و با هردومون دست داد. متوجه شدم که هردوشون استرس دارن و خجالت زده‌ان؛ برای همین بحث رو شروع کردم و گفتم:

-چه خبر آقا علی؟

لبخندی زد و گفت:

- هستیم؛ درگیر کار و زندگی و دل!

آویده هم لبخند زد و علی رو به گارسون گفت بیاد و در همون حال گفت:

- چی می‌خورید؟

من هم لبخند کوچیکی برای خالی نبودن عریضه زدم و گفتم:

- من که شیک نوتلا!

آویده: من بستنی شکلاتی.

گارسون اومد و علی سفارش داد:

- یه شیک نوتلا و بستنی شکلاتی و بستنی میوه‌ای.

هیچ حرفی زده نشد تا وقتی سفارشا رو بیارن. من هم سرم رو کردم توی گوشیم تا اون دو تا راحت باشن. رامتین پیام داده بود، داشتم باهاش حرف می‌زدم. اون دو تا هم یخ‌شون باز شده بود و داشتن با هم حرف می‌زدن.

این‌قدر غرق حرف زدن با رامتین بودم که متوجه نشدم آویده صدام می‌کنه. با مشت زد توی بازوم که سرم رو آوردم بالا و سوالی نگاهش کردم و گفت:

- علی می‌گه موافقین بریم یه دوری بزنیم؟!

- نه؛ ساعت حول و حوش شیشه. من هم باید برم کتاب بگیرم، اگه می‌خواین دو تایی برین.

آویده دو دل مونده بود که چیکار کنه. دم گوشش گفتم:

- نکبت توی اولین قرار وا نده! دوست داری خونه‌شون هم بری؟

آویده حرصی لبخندی زد و بلند گفت:

- نه گلم، خوب نیست رفیق نیمه راه باشم. دور دور باشه یه وقت دیگه. من هم باهات میام، منم شاید کتابی چیزی خریدم.

از علی خداحافظی کردیم و از کافه اومدیم بیرون و رفتیم سمت شهر کتاب. یه نیشگون از پشت دستم گرفت و گفت:

- بی‌شعور این چیزا چی بود می‌گفتی؟

به خاطر این‌که حرصش رو دربیارم گفتم:

- کدوم حرفا؟! ناراحتی الان با منی؟

دلخور گفت:

- نخیر؛ خونه‌اش اینا رو می‌گم.

آهانی گفتم و بی‌هیچ حرف دیگه‌ای کنار هم راه رفتیم. با ذوق رفتم داخل کتاب فروشی، هیچ چیز به اندازه‌ی یه جای پر از کتاب من و سر ذوق نمی‌آورد. با شگفتی تمام کتاب‌ها رو برمی‌داشتم و آخر جلدش رو می‌خوندم. با این‌که می‌دونستم چی می‌خوام؛ ولی آرزوم بود که به جاش تموم این کتابا مال من بود. از آویده غافل بودم و شنیدم که حرصی گفت:

- باز این کتاب دید و از خود بی‌خود شد!

پسر جوونی اومد سمت‌مون و گفت:

- می‌تونم کمک‌تون کنم؟

لبخندی زدم و گفتم:

- بله؛ گزینه اشعار فریدون مشیری رو می‌خواستم.

پسرک لبخند احمقانه‌ای زد و گفت:

- تشریف بیارید اون سمت.

من و آویده پشت سرش راه افتادیم. یاد سه چهارسال پیش افتادم که وقتی رفته بودیم برای خرید لوازم ماکت سازی‌مون پسره رفت بهمون آموزش بده. چوب‌های نازک رو برامون مثل خُردکردن سوسیس مثال زده بود و چوب‌های پهن رو مثل درست کردن کیک لایه لایه و تازه هی به دماغ عملی‌اش دست می‌کشید و با اون صدای تو دماغی‌اش به آویده که فقط ایستاده بود و می‌خندید، گفت:

- این خانوم هم با شماست؟ منم گفتم:

- آره.

خندید و گفت:

- این که همه‌ش می‌خنده!

اون موقع هم همه‌ش پشت سر پسره دراز بودیم.

با صدای پسر جوون از فکر اومدم بیرون و اون لبخند احمقانه‌ای رو که از یادآوری اون روزا روی لبم نشسته بود رو پاک کردم که پسر فکر دیگه‌ای نکنه.

پسر جوون: خانم این هم کتاب فریدون مشیری.

بی‌هیچ حرفی از دستش گرفتم و آخر جلدش رو خوندم و با لذت نگاهی بهش انداختم و رفتم سمت پیشخوان. من هر ماه پس اندازهام رو جمع می‌کردم و یه کتاب که دلخواهم بود رو می‌خریدم. من متفاوت هستم و این تفاوت رو دوست دارم!

با آویده از کتاب فروشی اومدیم بیرون و تصمیم گرفتیم پیاده برگردیم؛ ولی هر دومون هندزفری‌مون رو گذاشتیم و دست در دست کنار هم راه می‌رفتیم. هر از چند گاهی با هم حرف می‌زدیم و مردم هم جوری بهمون نگاه می‌کردن که انگار خل وضعیم؛ ولی مهم نبود! مهم این بود که خودمون چی دوست داریم.

دم در از هم خداحافظی کردیم و تا در رو باز کنم پرهام هم رسید. باهاش دست دادم و با خنده گفتم:

- چه عجب شما رو دیدیم!

اونم لبخندی زد و گفت:

- تاثیر منفی تو روی منه دیگه...

حرفش رو قطع کردم و گفتم:

- برعکسه؟ به جای این که کوچیک‌تر از بزرگ‌تر یاد بگیره، بزرگ‌تر از کوچیک‌تر یاد می‌گیره؟!

خندید و لپم رو کشید و گفت:

- آبجی خانم تو هر چی کم بیاری از زبون هیچ‌وقت کم نمیاری.

دوتایی رفتیم توی آسانسور و در ورودی رو پرهام باز کرد. مامان اینا خونه نبودن و شام با من بود. لباسام رو با تیشرت شلوارک آبی آسمونی‌ام عوض کردم و موهام رو بالای سرم جمع کردم و یه آهنگ از مهدی جهانی و علیشمس پلی کردم و رفتم توی اشپزخونه. چند دقیقه داشتم فکر می‌کردم که تصمیم گرفتم ماکارانی درست کنم.

از آشپزی با آهنگ لذت می‌بردم. کلا موسیقی جزو لاینفک زندگی من بود! داشتم با آهنگ تی‌ام‌بکس قر می‌دادم که پرهام گفت:

- پاشو برو سر و وضعت رو مرتب کن، یکی از دوستام داره میاد.

حرصی گفتم:

- من تازه موادش رو آماده کردم. ساعت هشت و نیمه، اون‌وقت شام چی می‌خوایم بخوریم؟

دستم رو کشید و گفت:

- تو نمی‌فهمی نه؟! برو سر و وضعت رو مرتب کن، الان می‌رسه. یهویی شد دختر خوب!

پوفی کشیدم و رفتم توی اتاقم و لباسام رو با یه پیراهن مدل مردونه سفید مشکی عوض کردم و شلوار راسته مشکی‌ام رو هم پوشیدم و شال سفیدم رو گذاشتم و برگشتم توی آشپزخونه، دوباره مشغول کارم شدم.

صدای آیفون بلند شد. خواستم برم جواب بدم که پرهام پیش دستی کرد و رفت و در رو باز کرد. من اصولا خیلی خیلی فضول بودم؛ ولی این بار سعی کردم جلوی خودم رو نگه دارم تا پرهام بهم تذکر نده؛ برای همین برگشتم سرِ کارم و فقط صداشون رو می‌شنیدم که با هم احوال پرسی می‌کردن و پرهام داشت می‌بردش به اتاق خودش و در همون حال گفت:

- پرواز جان یه شربتی چیزی هر وقت دستت آزاد شد برامون بیار!

حرص خوردم و گفتم:

- باشه.

اصلا دوست نداشتم ببرم؛ ولی حس فضولی‌ام بهش غالب بود؛ برای همین دو تا شربت آلبالو درست کردم و زیر ماکارونی رو کم کردم تا دم بکشه. شالم رو روی سرم جا به جا کردم و شربت‌ها رو گذاشتم توی سینی مخصوص مهمون و رفتم سمت اتاق پرهام. با تقه‌ای به در رفتم تو و سلام کردم. یه پسر جوون هم سن و سال پرهام بود که قیافه‌ی خوبی داشت، سریع نگاهم رو ازش گرفتم و شربت‌ها رو بهشون تعارف کردم که پرهام گفت:

- این نیماست پرواز جان. همون که ازش خیلی حرف می‌زنم.

سری به معنای تایید تکون دادم و گفتم:

- کاری داشتی صدام کن داداش.

نیما که سرش تا اون موقع پایین بود گفت:

- نه دیگه مزاحم شما نمی‌شیم.

منم که از شعورش حظ کرده بودم گفتم:

- اختیار دارید.

و بی‌هیچ حرف دیگه‌ای از اتاق اومدم بیرون. کتابم رو آوردم و روی کاناپه شروع کردم به خوندن و هر از گاهی سری به گوشیم می‌انداختم.

من واقعا شعر رو دوست داشتم، حس می‌کردم با هر یک‌دونه قافیه‌ای که می‌خونم و می‌سازم به تیکه‌های زندگی خودم وزن می‌دم.

کتابم رو بستم و رفتم زیر گاز رو خاموش کردم و رفتم توی اتاقم. توی همین حین صدای پرهام و نیما رو می‌شنیدم که داشتن خداحافظی می‌کردن و صدای نیما رو شنیدم که گفت:

- از طرف من از پرواز خانم تشکر کن.

یه جوری شدم. هیچ کدوم از دوستای نیما این‌طوری نبودن! یا بهتره بگم تا این حد شعور نداشتن! همه‌شون یه مشت آدم چرت و پررو و دخترباز بودن .

سرم رو گرم نوشتن کردم و دوباره از همه جا فارغ شدم. وقتی می‌نوشتم حس سبکی می‌کردم، این‌قدر سبک می‌شدم که دلم می‌خواست پرواز کنم .

با صدای در و حرف زدن مامان و بابا که نشون دهنده‌ی این بود که برگشتن از اتاقم اومدم بیرون و سلام احوال پرسی کردم. یه چند وقتی می‌شد که به خاطر چاپ کارام باهاشون سر سنگین بودم؛ ولی در کل خانواده‌ام بودن و دوست‌شون داشتم.

میز شام رو چیدم و دور هم خوردیمش. البته پرهام فکر کنم خیلی کوک بود؛ چون یک‌سره تشکر می‌کرد و تعریف و آخرِ غذا هم گفت شرکتی که می‌خواست بزنه کاراش راست و ریست شده و نیما هم شریکشه.

پرهام فوق لیسانس گرافیک داره و نیما نمی‌د‌ونم چی داره؛ چون فکر کنم دوست تازه‌اش باید باشه؛ چون من همه‌ی دوستاش رو به خوبی می‌شناختم و حتی چندین بار همراه پرهام توی جمع‌شون رفته بودم.

با مامان میز رو جمع کردیم و قرار شد فردا شب به مناسبت درست شدن کارای شرکتش، مهمون پرهام شام بریم بیرون.

با صدای آلارم گوشیم از خواب بیدار شدم. امروز آخرین امتحان‌مون رو می‌دادیم و دیگه راحت می‌شدیم؛ البته تابستون اون‌طوری نداشتیم؛ ولی پیش‌دانشگاهی کلا مدرسه بری و نری فرقی نداره.

چایی‌ام رو سر کشیدم و با تکی که آویده انداخت از خونه اومدم بیرون. کتونی‌هام رو پوشیدم و با عجله از پله‌ها اومدم پایین و رفتم از در بیرون. آویده داشت با گوشیش حرف می‌زد. اِی خدا این رو شفا بده! آخه کدوم شاسکولی ساعت هشت صبح تلفنی حرف می‌زنه؟ اون هم با دوست پسرش! مطمئن بودم که علیه؛ چون آویده دیگه جز من و اون کسی رو نداشت که باهاش تلفنی حرف بزنه، تازه اون هم ساعت هشت صبح!

رسید بهم، سلام کرد که با حرص نیشگونش گرفتم که آخش رفت هوا و علی مثل این‌که از اون ور خط پرسید:

- چی شد؟

آویده گفت:

- این پرواز وحشی دستم رو کند!

سرم رو انداخته بودم پایین و سنگ متوسطی رو با پاهام قل می‌دادم، عاشق این کار بودم. تو باغ نبودم که یهو دستم کشیده شد و چون حواسم نبود با آویده پخش زمین شدیم. حرصی نگاهش کردم که گفت:

- ببخشید آجی! داشتم با علی حرف می‌زدم، حواسم نبود پام گیر کرد. دست تو رو کشیدم که این‌جوری شد .

هیچ حرفی نزدم و بلند شدم و خاک مانتوم رو تکوندم. دستش رو کشیدم تا بلند شه و در همون حال داشت از علی خداحافظی می‌کرد .کلافه گفتم:

- یه‌ بار دیگه داری می‌افتی من رو هم بکشی می‌ندازمت! تفهیم شدی؟

خندید و گفت:

- جون تو نمیشه!

منم حرصی خندیدم و گفتم:

- عاشق خل وضعی‌مونم.

پرده برزنتی مدرسه رو کنار زدم و رفتیم داخل حیاط. هر چند نفر یه جا کز کرده بودن من و آویده هم رفتیم و به جمع خودمون اضافه شدیم. با همه بچه‌ها دست دادیم و سلام و احوال پرسی کردیم . زنگ که خورد رفتیم سرجلسه، امروز چون آخرین روز بود با بچه‌ها یه ذره می‌موندیم تا عکس و این چیزا بگیریم .

امتحان رو اولین نفر دادم و اومدم بیرون. پشت سر من آویده هم داد و بقیه بچه‌ها هم کم کم اومدن بیرون. من و آویده چندتا سلفی گرفتیم و بعد با بچه‌های اکیپ چند تا عکس گرفتیم، چند تا عکس هم دسته جمعی با بچه‌های کلاس گرفتیم. بعد با همه خداحافظی کردیم و راه افتادیم به سمت خونه.

کار زیاد داشتم، پس فردا باید می‌رفتم نشریه و باید شعرها و نثرهام رو جمع بندی می‌کردم و بهتریناش رو انتخاب می‌کردم.

برای من انتخاب کارام سخت بود؛ نه این‌که همه‌شون عالی و قشنگ باشن؛ ولی چون همه‌شون رو با عشق نوشتم دوست ندارم بین‌شون تبعیض قائل شم؛ ولی واقعا بعضی از شعرها و نثرهام داغونه و باید حذف بشه.

با کشیده شدن دستم توسط آویده تازه حواسم جمع شد. از رو به رو یه گله پسر داشتن می‌اومدن که از قیافه‌شون کِرم می‌بارید. دست آویده رو کشیدم تا بی‌اعتنا رد شیم که یهو یکی جلومون خم شد تا بند کتونی‌هاش رو مثلا سفت کنه و تو همین حین گفت:

- علی!

من و آویده هم که از پررویی‌شون یه لنگه پا مونده بودیم. آخه از هر طرف دوستاش ایستاده بودن و نمی‌شد رد شیم. پوف کلافه‌ای کشیدم و خواستم چیزی بگم که همونی که داشت مثلا بند کتونیاش رو سفت می‌کرد گفت:

- می‌گم داداش به نظرت همین بچه مدرسه‌ایا خوبه واسه‌مون؟

من که دیگه مخم داغ کرده بود داد زدم:

- یا الله پاشو ببینم!

پسر با مکث سرش رو آورد بالا و من ادامه دادم:

- همین الان همه‌تون گم می‌شید!

آوید دستم رو کشید به معنای این‌که ادامه نده؛ ولی من واقعا عصبی بودم و وقتی عصبی می‌شدم دیگه پرواز خوب و آروم همیشه نبودم.

پسر گفت:

- باریک الله! داداش حداقل یکی‌شون زبون داره.

دیگه واقعا این‌بار می‌خواستم زبونش رو از حلقش بکشم بیرون، دست آویده رو کشیدم. با یه لگد محکم به ساق پاش که باعث شد لق بزنه و یه ذره به سمت زمین متمایل بشه، از کنارشون رد شدیم و صدای خنده دوستاش رو شنیدم که داشتن بهش می‌گفتن:

- بَه داش امیر! قشنگ قهوه‌ایت کرد!

منم خنده‌م گرفت. ای بابا اعصاب ادم رو خُرد می‌کنن! مگه بی‌کارین آخه؟ آویده گفت:

- دمت جیز!

با حرص گفتم:

- زهرمار، جلوشون لالی؟

خندید و چیزی نگفت و دیگه تا ته مسیر حرفی نزدیم. انگار هر کدوم درگیر کارای خودمون بودیم. همون‌طور که با کلید در رو باز می‌کردم با آویده داشتم خداحافظی می‌کردم. در رو با پا هول دادم و برای بار آخر برای آویده دستی تکون دادم و رفتم تو.

طبق معمول از آسانسور نرفتم. پله‌ها رو دو تا یکی کردم و توی همون پله‌ها مقنعه‌ام رو در آوردم و داشتم در ورودی خونه رو باز می‌کردم که یه صدایی از پشت گفت:

- آبجی خانم مقنعه‌ات کو؟!

خندیدم و برگشتم:

- تو کی اومدی پرهام؟!

-همین الآن، دیگه مقنعه‌ات رو توی راه پله در نیار.

و بعد هم کلید رو از من گرفت، در رو با یه حرکت باز کرد و گفت:

- برو تو دیگه!

مستقیم رفتم سمت اتاق خودم و لباسام رو سریع عوض کردم و یه سر کامل گوشیم رو چک کردم. موهام رو یه شونه زدم و آزاد رهاشون کردم .

به مامان و بابا سلام دادم و نشستم پشت میز؛ خونه ما طوری بود که در ورودی رو باز می‌کردی اول سه تا اتاق می‌خورد و در ادامه‌ی این راهرو به نشیمن و آشپزخونه ختم می‌شد و من به خاطر این‌که اتاقم در تیررس مامان اینا نبود خیلی خیلی راضی بودم .

طبق معمول مامان داشت آمار مدرسه رو ازم در می‌آورد که بابا گفت:

- موافقین فردا یه سفر بریم کیش؟

خشکم زد؛ یعنی چی بریم کیش؟! من باید پس فردا می‌رفتم نشریه؛ اما می‌دونستم اگه این رو بگم کامل لو می‌رم و نمی‌ذارن که بمونم. برای همین لبام رو با زبونم تر کردم و گفتم:

- میشه من نیام؟

مامان فوری رو ترش کرد:

- یعنی چی؟! هیچ جا نمیای، نپوسیدی توی این خونه؟ هی گوشی و مدرسه و کلاس و خونه!

دم عمیقی گرفتم و گفتم:

- نه مامان جان! من ناسلامتی امسال کنکور دارم. من رو بفرستید پیش هرکی که خواستید؛ ولی توی تهران باشم؛ چون دو هفته بعد مدرسه‌ام شروع میشه .

بابا کلافه گفت:

- پرواز یه هفته مسافرت خللی توی کنکورت ایجاد نمی‌کنه!

حرصم گرفته بود و دلخور گفتم:

- من دوست ندارم فعلا جایی برم. کنکورم که تموم شد اصلا بریم اروپا، کی براش مهمه؟

آخ، پرواز بیچاره نمی‌دانست که زندگی همیشه خوب و خوش نمی‌ماند!

بابا گفت:

- باشه پس خودمون سه تا می‌ریم. به عمه‌ات زنگ زدم و قول دادم که می‌ریم، زشته الان منتفی‌اش کنم .

پرهام هم گفت:

- من هم نمیام، می‌دونید که منم الانا درگیر کارای شرکتم.

مامان کلافه گفت:

- ای بابا شما دوتا دیگه شورش رو در آوردید!

بابا گفت:

- به درک که نمیاید! دوتایی بمونید؛ ولی سگ و گربه نباشید، خب؟

هر دو تند سرمون رو به معنای تایید تکون دادیم که بابا غش غش خندید و مامان که دلخور بود یه لبخند محو روی لباش اومد. منم که همیشه نیشم شل بود خندیدم و پرهامم به لبخندی اکتفا کرد.

مامان اینا فردا پرواز داشتن و من می‌تونستم فردا بعد از رفتن‌شون با خیال راحت به کارام برسم .

موهام رو بالا سرم جمع کردم و سری به گوشیم زدم. امروز بعد از ظهر باید یه سر می‌رفتم بیرون تا یه دفتر خوشگل بخرم برای نوشته‌هام .

تنهایی بیرون رفتن رو دوست داشتم؛ خصوصا قدم زدن! کلا عجیبم؛ از بارون متنفرم و برف رو دوست دارم. از زمستون به شدت بدم میاد؛ اما لباس پوشیدن توی این فصل و دوست داشتم. پاییز رو خیلی دوست دارم؛ ولی امان از بغض‌هایی که ایجاد می‌کنه. انگار پاییز که میاد آدم‌ها هم به یه تلنگر بندن تا مثل برگ‌های پاییزی ببارن.

بهار رو خیلی زیاد دوست دارم و تابستون نسبتا! من همه چیز رو درحد وسطش دوست دارم و چون بهار کلا معتدل و حد وسطه خیلی زیاد دوسش دارم .

چشمام روی تاریخ یکی از نوشته‌هام قفل می‌شه.

با دیدن اون تاریخ همه‌ی خاطره‌ها توی مغزم زنده می‌شن. 3/7/95 روزی که برای اولین بار معلم ادبیات‌مون رو دیدم .

وقتی فهمید می‌نویسم خیلی تشویقم کرد تا اونا رو بیارم و براش بخونم‌شون و وقتی خوند گفت خیلی عالین و ادامه بده و سعی کن دایره لغتت رو بازتر کنی؛ چون هر چی دایره لغتت بازتر بشه راحت‌تر با کلمات بازی می‌کنی. من می‌تونستم صادقانه بگم عاشق این معلم بودم و هستم و هیچ وقت فراموشش نمی‌کنم.

اومدم نزدیک‌تر. دوازده اردیبهشت، روز معلم. واقعا خوش گذشت! براش یه مرغ آمین و یه بشقاب مینا کاری شده از طرف کل کلاس گرفتیم و من متن آماده کردم. کلاس رو تزیین کردیم و از معلم پرورشی گندِ دماغ‌مون خواستیم تا ازمون عکس بگیره و با چه شوقی همه‌ی این‌ کارا رو کردیم و دبیر عزیزمون ...

به من شعری تقدیم کرد که واقعا زیبا بود؛ یه دوبیتی فوری که لیاقت هر کسی نبود رو تقدیم معلمی کردم که واقعا آموزگار بود. احساس خوشبختی می‌کردم.

این نشریه رو هم همون معلم بهم معرفی کرده بود و من دوست داشتم که اگه یه بار دیگه دیدمش دست پر ببینمش و بهش بگم که تلاش‌هایی که برام کرد بی‌نتیجه نموند.

غرق خوندن دفترم بودم که سرم رفت سمت ساعت. با دیدن ساعت مثل فشنگ بلند شدم .