رمان ظرفیت تکمیل به قلم سحرناز بهرامی

خلاصه :

نیاز دختری شاد و پر هدفه.سختی ها و تلخی های توی زندگیش کمی بیشتر از ظرفیتش هست...

روزگار باهاش جوری کنار میاد که حتی لحظه ای تو باورهاش نمیگنجه …

نیاز دوست داره پیشرفت کنه اما چجوری ؟

شخصی وارد زندگیش میشه که ناخواسته راه پیشرفت نیاز رو سخت و تقریبا غیر ممکن میکنه.اما...

ژانر : #عاشقانه #طنز‎

دوباره مسافر

خوش به حالشون ...

هی تو تلویزیون مینالن، میگن کسری داریم، بانکهامون دارن ورشکست میشن، همش دروغه.

والله به خدا ... پس اینهمه مسافر و توریست از کجاشون پول در میارن ؟

همین امروز مثلا اولین روزه عیده !بیا ... کمه کم، صد تا مسافر داشتیم. اونم چی ؟!تو این هتل ... هتل پنج ستاره هیراد

-نیاز ... خانوم منتظرن، کارشون رو برس!

یه نگاه به رضا میکنم که حسابی مشغوله چک کردنه لیسته مهمانهاست.

چه جالبه !حواسش به کاره منم هست!

-خیلی خوش اومدین ... میتونم کمکتون کنم؟

از قیآفش معلومه که سفر خسته کننده ای داشته

یه خانومه نسبتا تپل با موهای مش کرده .

اینقدر جو گرفتتش ... هنوزم که هنوزه عینک دودیش رو چشمشه

-سلام یه اتاق دونفره میخوام ... برام فرق نمیکنه تختهاش سوا باشه یا دونفره! برای چهار شب با صبحونه.

لبخندی دلنشین رو صورتم نمایان میکنم و با حوصله تو لیست اتاقهای دونفره نگاه میکنم هنوز چهارده تا اتاق داریم

- بله ... اتاقهای دو نفرمون قیمتش برای هر شب ... تومن میشه برای صبحونه هم سرو سرویس هستش که تا ده صبح بازه نفری ... تومن هست برآتون رزرو کنم؟

با این قیمتهای سر به فلک، باز هم ذوق رو تو چشمهاش دیدم ... بی درنگ جوابم رو داد ... من هم ازش مدارک لازم رو گرفتم،اتاق رو به اسمش ثبت کردن از روی مدارکشون فهمیدم زن و شوهرن ... بعد از اینکه کارهای ثبت به پایان رسید، اونهارو به پرسنل تحویل اتاق سپردم .

از صبح توی هتل کلی تغییرات ایجاد کردن ...

از یکی از بچه ها شنیدم صاحب هتل از بلژیک داره میاد..

مدیر هتل هم خانوم ولیان دستور داده حسابی لابی رو زیر و رو کنن ... نه اینکه تمیز نباشه، نه ... اما اینجوری که شنیدم صاحبش خیلی وسواسه ... واسه همین هم طرف داره بعد از بیست سال میاد ایران ببینه هتلش در چه وضعیه باز هم اینجوری که از رضا شنیدم تا به امروز کارهای هتل و امور مالیه هتل زیر دست امین ترین کارمنداش هست تنها افرادی هم که باهاش در تماس هستند یکی مدیر هتله که یه خانومه سی و هفت هشت ساله هست به اسمه بدری ولیان، یک وکیل کار کشته حدودا پنجاه و دو، سه ساله و دو تا حسابدار تقریبا هم سن و ساله خانوم ولیان که مو لا درز کارشون نمیره ...

با همه این اوصاف، باز چه دلی داره !من یه اتاق کرایه ای تو انقلاب دارم ... همین چند هفته پیش به صاحبخونم گفتم "باید براش حفاظ امنیتی بزنین "اونوقت این بابا هتله پنج ستاره لوکسشو با صد و پنجاه نفر پرسنل،تو یکی از محبوب ترین و بهترین نقاط تهران ول کرده رفته برا من اروپا نشین شده .

ملت دلشون خوشه به قرآن ...

چه روزه نحسیه همه چی دست به دست هم داده تا من داغون تر از روزهای دیگه باشم خدا تا شب به خیر بگذرونه ...

صبح از وقتی با دریا صحبت کردم و بهم گفت، برای همیشه داره بر میگرده تبریز، کلی کلافه شدم.

آخه تو اون آپارتمان قدیمی من بودم و دریا ... همون جا هم با هم آشنا شدیم ... دختر خوبیه دانشجو دانشگاه تهران بود .میگم بود، چون همین چند وقت پیش تز آخر ترمش رو هم داد، مدرکش رو گرفت. این چند وقت هم داره کارهای اداریش رو میرسه که برگرده به دیارش ...

یادش بخیر کارمون شده بود رفتن به کلاس و شبها شب نشینی تا دم دمای صبح ... من یک سال زود تر از دریا فارق التحصیل شدم آخه رشته من علوم ارتباطات بود و رشته اون پزشکی درس هر دو مون سنگین بود اما من چون تصمیم داشتم در آینده کار کنم مجبور بودم باتوجه به رشته کاریم یک زبان خارجی و بین المللی هم در کنارش یاد میگرفتم در نتیجه یک کلاس زبان انگلیسی هم میرفتم که به صورت شبانه بر گزار میشد خلاصه به هر جون کندنی بود تونستم مدرک رو بگیرم و خودم رو تو یکی ار بهترین هتلها مشغول به کار کنم.

حالا که همه چی رو براه شده، دریا میخواد بره ... خیلی بهش وابسته شدم ... اگه اون بره من خیلی تنها میشم ... نه اینکه بخوام بگم کسیو ندارم نه اما خونواده داییم که تنها افراد باقی مونده برای من هستند با*ل*ک*ل منو فراموش کردند همونقدر هم که بعد از مامان و بابا مسیولیت نگهداری من رو به عهده گرفتن تا عمر دارم ممنون دارشونم ... بابای بیچارم زارع یک زمین برنج بود. اینقدر کارش سنگین بود، آرتروز و واریس پا، دمارشو در آورد. مامانم هم خواست جایگزین بابا باشه و نوندرار خونه بشه، که اونم به دو سال نکشیده منو تنها گذاشت، و شبونه رفت پیش بابای خدابیامرزم.

من موندم و یه دایی پیر . اون هم با بابا مامانم تو یه زمین کار میکرد .اما زن داییم تصمیم گرفت تو خونه بمونه و به بچه هاش رسیدگی کنه .الحق الولانصاف هم دختر و پسرش خوب جواب زحمتاشون رو دادن .دخترش دیپلم گرفت، سریع شوهرش دادن .اما تو خونه شوهرش، درسش رو ادامه داد .الان بیا و ببین برای خودش خانومی شده. تو بابلسر معلم بچه های دبستانی شده. امسال هم شنیدم بچش پیشه خودش درس میخونه .پسر داییم هم برای تحصیلش بورسیه گرفت. با کلی بدبختی، پول پیش گرفتن، از ارباب دایی، راهیه انگلیس شد .هنوز پنج سال دیگه داره تا دکتراش رو بگیره.! اوایل دایی و زندایی براشون پول میفرستادن اما یه کاره خوب واسه خودش دست و پا کرد، حالا اون بعضی وقتها برای زندایی اینها پول میفرسته.

منم که با وجود چند تا خواستگار از جمله پسر ارباب (تو کار زمین داری زارع به صاحب زمین ارباب میگه )با پولی که بابا و مامان برام کنار گذاشته بودند اومدم تهران و رفتم دانشگاه. برای اولین بار بود پامو میزاشتم تو تهران .یادش بخیر پنج، شش سال پیش بود. تنها و بیکس با دایی اومدم تهران .داییم هم که فقط همون میدون انقلاب رو از تهران بلد بود . یکراست با هم رفتیم برای خوابگاه. اسممو دادیم، اما تا آمآده تحویل میشد باید چند ماهی میرفتم تو نوبت. دایی گفت از همه مهمتر جای خوابته ... برام یه اتاق سی متری تو انقلاب کرایه کرد .اونم چی رهن کامل هنوزم که هنوزه اون تو به سر میبرم .از روزی که اومدم، دریا هم اون تو بود. اصلا یکی از دلایلی که دایی راضی شد من اونجا بمونم وجود دریا بود ... دایی مهربون بود اما باز هم چندان امروزی نبود که راضی باشه دختره تک و تنها تو یه جامعه گرگ بمونه ... بیچاره ... الا ن کلی حال نداره . سرم خلوت شد، حتما برای بعد از عید، یه مرخصی رد میکنم و میرم پیشش .هر چی باشه خیلی گردنم حق داره .هم دایی، ... هم زن دایی ...

حالا تنهایی یه طرف ترس خالی شدن آپارتمان یه طرف .

اینجوری هم که صاحبخونه گفته بود تا آخر سال میخواد اونجارو بفروشه ... حقم داره بدبخت اینقدر قدیمی و داغون شده که صد در صد هیچ کسی حاضر نیست توش زندگی کنه

صدای تلفن منو به خودم میاره

- اطلاعات هتل هیراد بفرمآیید ؟

-سلام خانوم میشه لطفا دو پرس نهار برای اتاق سیصد و بیست بفرستید

-سلام ... جناب برای سفارش غذآ باید با کد رستوران تماس بگیرین ممنون میشم

- اوه ببخشید اونوقت کدش چنده؟

-۰۱۲ . باقیه کدهای مربوطه هم تو یک کارت سفید رنگ کنار میز تلفنتون ثبت شده

-مرسی بله دیدمش وقتتون بخیر

- روزه خوبی داشته باشید

از صبح، اینقدر کلنجار رفتم با مسافرها، دیگه حوصله ندارم ...

یا سخت گیرن، یا بیکار، یا وسواس، ول کن معامله هم نیستن ... هرچند با این نرخه بالای هتل ها، باید هم وسواس داشته باشن ..

تو این ایام اجازه نشستن روی صندلی هم ندارم حتی با یک همکار صحبت کردن نشانه بی درایتی پرسنل هست . خب قوانین کارمه دیگه..

.من تو قسمت پذیرش، اطلاعات، کار میکنم یکی از حساس ترین قسمتهای هتل . کارم هم رزرو اتاق و وارد کردن کد ورودی هر اتاق داخل کارت و مشخصات میهمان داخل کامپیوتر تلفنی .

باید پاسخگوی اوامر میهمانها و مشکلات و سوالاتشون باشم .

رضا هم همین کاره منو میکنه .اون با حوصله تر از منه. من بعضی جاها کلافه میشم از سر و کله زدن، اما اون حسابی حال میکنه با کارش .از لحاظ ظاهری هم که بسیار خوش تیپ و متین و با وقار. از من یک سال بزرگتره.

یکی از شرایط کار تو این قسمت ظاهر زیبا اندام متناسب و آراستگی بود که خدا رو شکر من از هیچکدومشون بی بهره نبودم

با این که تا هفده سالگیم تو شمال بزرگ شده بودم، اما ذره ای لهجه نداشتم .زن دایی، رو این مورد خیلی وسواس به خرج میداد. روی بچه هاش حسابی تمرکز میکرد که مبادا فردا روزی چیزی از هم سن و سالاشون کم داشته باشن بالطبع من هم کناره اونها به یک نون و نوایی رسیدم از جمله طرز بیان کلمات و گفتارم که به اندازه کافی براش زحمت کشیده بودم .. آخه خیلی سخت بود تو محیط شهرستان، مدارسی که بچه ها با گویش محلی توش صحبت میکردن ما خودمون رو تا اون حد مجزا بار بیاریم ...

سرمو تا اونجا که میتونستم پایین بردم. خودمو مشغول سفارش اتاقها کردم .

ساعت دو نیم باید به اتاق صد و یازده تلفن کنم، قرارش رو یاد آوری کنم .

برای اتاقه صد و بیست هم باید سرویس حوله دوبل داده بشه .

این همه درس خوندیم آخرش شدیم اینکاره .از اینکار یه تصویره دیگه ای تو ذهنم بود! اما وقتی به عمل رسیدم دیدم بار سنگینی رو دوشم هست .

از کار بدم نمیاد اما وقتی بی حوصله باشم زمین زمان با هم یکی شن من باز همون نیاز لجبازوکج خلقم.

...

با صدای مردونه جوون و گیرایی ... با*ل*ک*ل حواسم پرت میشه ...

-ببخشید خانوم میتونم با مدیر هتل ملاقات داشته باشم

یک کاره .. از در نرسیده مدیر هتل رو میخواد ببینه ... به سر تا پاش یک نگاه میندازم ازش معلومه که یا میخواد مخ بزنه واسه شراکت یا میخواد سمیناری چیزی بر قرار کنه، سرویس دهی توپ میخواد .

اوه اوه چه مثله دومادا هم تیپ زده کت و شلوار و کراوات

نه خوشم اومد ... میدونه چی کار کنه، تا خوشتیپ باشه ...

پیراهنه جذب مشکی با کت شلواره دودی رنگ وکراوات دودی ... موهاشو به صورت خیلی زیبایی شل*خ*ته بالای سرش مدل داده ... بلندیه موهاش به چهارسانت هم نمیرسه ... وای ساعتش چه برقی میزنه

""نیاز بس کن دیگه ... دید زدن ممنوع ... از این جنسها هرروز به پستت میخوره !کارشو راه بنداز!

آره به پستم میخوره اما این یه چیزه دیگست تازش هم اولین شرط کارم اینه که با دقت ببینم مخاطبم کی هست ""

فاصله درخواستش تا جواب دادنه من کمی زیاد میشه، به همین خاطر با کمی حوصله و اعتماد به نفس تو چشمهاش نگاه میکنم و میگم

-مدیر هتل امروز تا ساعت شش بعد از ظهر سمینار هستند ... باهاشون از قبل قرار داشتید؟

پوزخندی تحویلم میده که اصلا از این کارش خوشم نمیاد

- جواب به این راحتی اینقدر زمان میخواست تا من از شما بگیرم ؟

وا چه بلبل ... نه اینجوری نمیشه. کم بیارم فکر میکنه چه تحفه ای هست

کمی راحت تر میایستم و از عمد بی حوصله سوالم روتکرار میکنم، تا متوجه باشه که، حرفه اضافی پاسخی نداره ...

از اینجور آدما اینجا زیاد به پستم میخورن با یه جمله بی ربط زمان رو برای لاس خشکه زدنشون فراهم میکنن

- باهاشون از قبل قرار داشتید؟

اینبار اخمهاش کمی رفت تو هم ... حال کردم اینجوری باید حساب کار رو دست امثال تو داد

-همیشه اینقدربی حوصله اید ؟

نه این درست بشو نیست

- باهاشون از قبل قرار داشتید ؟

تک خنده مسخره ای میکنه دستش و داخل جیبش میبره و یه نیم چرخ روی پاشنه پا میزنه خیلی سریع دوباره همون نیم چرخ رو بر میگرده و رو میکنه به من و میگه

-کی تو رو اینجا استخدام کرده ؟

آخ نمیدونم کی به همچین آدمهایی اعتماد به نفس میده اگر میدونستم خودم با دستهای خودم خفش میکردم ...

خودکار رو با دو تا انگشتم تکون میدم بعد خیلی جدی سمتش خم میشم ذل میزنم تو چشماش و با پوز خند میگم ...

-امثاله شما اینجا زیاد به پستم میخورن. یه بار دیگه بهتون فرصت میدم برید، یه جوره دیگه بیاین، جلوم ظاهر شید .برای اطمینان خاطر هم باید بگم که، این کت شلوار اصلا برازنده شما نیست! چون یه همچین تیپی، یه وقاری در همین حد میخواد، که متاسفانه شما یکی ازش بی بهره ای. حالا هم لطف کنین برید یه تجدید نظر تو برخوردتون بکنین ...

آخیش حالشو گرفتم کردم تو قوطی کبریت بچه پر رو معلوم نیست از کدوم جهنم دره ای اومده واسه من اینجا شاخ شده

از جاش تکون نخورد، ذل زد تو چشمام ... !

برای اینکه از رو بره سرم رو میکنم تو مانیتور، یعنی دیگه برام بی ارزشی!

همزمان تلفن زنگ میزنه و مجبور میشم جواب بدم

-اطلاعات هتل هیراد بفرمایید ؟

-خانوم ببخشید میخواستم ببینم از اینجا تا خیابون تجریش چند دقیقه با ماشین راه هست

خواستم جواب مرد پشت تلفن رو بدم که دیدم کماکان م*ر*ت*ی*ک*ه با اون چشمهای نافذش ذل زده به من دریغ از یک نیم قدم که برداره اینبار با وقاحت تمام منم ذل میزنم به چشماش نه اون عکس العملی از خودش نشون میده، نه من .

همزمان جواب تلفن هم میدم که یک وقت فکر نکنه درگیره نگاهش شدم.

با ناز همیشگی و جدیت خاصی که تو گفتارمه صمیمیتی داخلش میندازم و میگم

- اگر با ماشین بخواین برین ده دقیقه تا میدون راه دارین، اگر پیاده بخواین برین، نیم ساعت .من توصیه میکنم به شما که در صورت تمایل پیاده برید .هم مسیر دلنشینی داره هم به ترافیک بر نمیخورین. آخه امروز ترافیک سنگینی تو این مسیر هست

- مرسی از راهنماییتون خدافظ

- خواهش میکنم اوقآت خوبی داشته باشید

ای بابا این عمو دست بردار نیست عجب کنه ایه اینجوری نمیشه . انگار باز هم، نیاز به یه حال اساسی داره !

-جناب رستوران طبقه پایین هست ... تو لابی هم، میتونیم با یک قهوه یا چای همراه با کیک در خدمتتون باشیم ... اینجور که معلومه (اشاره میکنم به طرز نگاه کردنش و با پوزخندی که از عمد رولبهام مینشونم ادامه میدم ) گرسنه تشریف دارید ...

باحرص انگشت شصتشو به دندونهای ردیف و سفید ش میکشه بعد انگار که چیزی یادش بیاد میگه

-بعدا به این مورد رسیدگی میشه ... لطفا یه سوییت برای من آماده کنین

چه شخصیت عجیبی داره انگار روانیه ... احساس کرده یه کاره ای هست ... چه با ژست میگه، بعدا به این مورد رسیدگی میشه ...

با خنده که واقعا از روی تمسخر بود بهش میگم

- چه با مزه ... حتما رسیدگی کنین لطف کنین دادگاه رو خصوصی تشکیل بدید تا یه موقع تو محیط کاری من مشکلی ایجاد نشه در ضمن شما برای سوییت میخواستین مدیر رو ببنین؟

همزمان که حرفمو زدم به مانیتور خیره شدم که به کارش رسیدگی کنم اما همونطور صداش به گوشم رسید

- پشت این سمت انگار غرور کاذب بهت دست داده که اون هم به موقع حل میشه ...

باز هم اهمیت ندادم و به اتاقها نگاه کردم هیچ کدوم خالی نبود جز یکیشون که پرسنل نظآفت در حال سرویس دهی بودند تا نیم ساعت دیگه هم آماده تحویل بود بی توجه به حرفی که زده بود ادامه دادم

- تنها یک سوییت خالی هست، سوییت جونیور، که اون هم تا نیم ساعت دیگه آمآده چک این هست قیمتمون برای هرشب ...

خیلی محکم وقاطع وسط حرفم پرید گفت

- قیمتش مهم نیست ... بسیار خب من میرم رستوران پایین، برای نهار ... چمدونهای من اینجاس، اتاق که آماده شد، بگین ببرنش داخله اتاق .برای ساعته شش به بعد هم هر موقع مدیر هتل اومدند با اتاق من تماس بگیرین ... در ضمن رفتار امروزتون به هیچ وجه قابل بخشش نیست ... روز خوش

وای این فکر کرده کیه که هی رفتار منو زیر ذره بین میگیره

با اینکه از درون حسابی حرص میخوردم باز صورتم رو به حالت عادی نگه داشتم اما برای اینکه فقط من حرص نخورم از اون پوز خند های دلبرانه و شیطون زدم و یه خنده نا محسوس وارد چشمام کردم که یعنی ... یک هیچ ... حرفمو بهش زدم

- ببخشید جناب اما من بدون مدارک شما نمیتونم براتون اتاقی ثبت کنم ... در نتیجه برای باقیه اوامرتون هم معذورم ...

مغرور حتی به خودش زحمت نمیده کامل برگرده زیر چشمی به من نگاه میکنه .. هیچ نقصی تو صورتش نمیبینم وقتی عصبانی میشه جذاب تر میشه ... به من هم که بد نمیگذره

یه ابروش رو بالا میندازه برقی تو چشمهای سیاهش میشینه، معلومه که حسابی از دستم کفری شده ...

همزمان با صحبتهایی که میکنه قدم به قدم به من نزدیک میشه

- مدارک مربوطه دست مدیر هتل هست .شما موقتا این اتاق رو ثبت کنین تا ساعت شش که مدیرتون بیاد و مدارک لازم رو به دست شما برسونه من هم الان حسابی خستم و حوصله سر و کله زدن با شما رو ندارم ...

آخ آخ انگار اینو خدا آفریده تا من یکی فقط حالشو بگیرم

-از شانستون، شیفت روز اینجا، بنده رسیپشن هتل هستم ... و بسیار زیآد، پایبند قوانین و ضوابط هتل ... یک بار عرض کردم از اونجایی که وظیفمه تا صد بار هم که شده برای شما موردی رو بازگو کنم تا شما به طور کامل درکش کنین، باز هم خدمتتون عرض میکنم. من میتونم از شما داخل لابی هتل به صرف کیک و قهوه پذیرا باشم، تا ساعت شش، که خانوم ولیان تشریف بیارن .در ضمن ممکنه ایشون ساعت شش هم نیان چون از اون ساعت به بعد شیفت شب شروع میشه که مسیولیت مدیریت هتل به عهده شیفت شب هست ... برای چمدونهاتون هم میتونم به خدمات هتل بگم فعلا بزارنشون کنار راهرو در پشتی تا مشکلتون حل بشه ...

اینقدر قدم برداشت که دیگه حد فاصلمون شد پیشخون لابی سرشو نزدیک کرد ... وا این چه کاریه ... نزدیکتر ... م*ر*ت*ی*ک*ه گستاخ فاصله چندانی با من نداره سرش رو آورد پایین و نزدیک سمت سینه چپم ... م*ر*ت*ی*ک*ه گستاخ ... خیلی دیگه نزدیک شده، کمی سرشو کج میکنه ... دروغ چرا کمی شوکه شدم ... تا به حال هیچ مردی به خودش این اجازه رو نداده بود که اینقدر بهم نزدیک بشه ... اونم چی ؟ سرشو نزدیک همچین جای حساسی هم بیاره ... هر فکری که میتونست به ذهنم خطور کرد ...

- نیاااااز ...

سرشو به نشونه تایید تکان داد و دوباره اسممو با دقت تکرار کرد ..

بوی ادکلن مردونش واقعا دیوونه کننده بود سردو تلخ عاشقه بوش بودم اما دلیلی نمیشد که بخوام جلوش کوتاه بیام

سرشو بالا کرد و دیگه صاف جلوم ایستاد . با اینکه کفشهای پاشنه دار پوشیده بودم اما باز، قدم تا شونش میرسید اون هم چی ..به زور !

-نیاز بهرامی

این بر خورد رو نه تا این حد اما مشابهش رو از مسافرین میدیدم واسه همین حرکتی غریب نبود

-خانوم نیاز بهرامی من از شمااتاق خواستم و شما به من اتاق نداین دلیلتون هم به جا اما فکر نمیکنین بعضی جاها اطمینان هم چیزه بدی نیست؟

چون خودم رو برنده این جدل میدیدم تصمیمم رو گرفتم تا بیشتر حالشو بگیرم کوتاه اومدن جلوی یه همچین آدمی کاره من نبود

-نه یه همچین فکری نمیکنم ...

یکی از ابرو هاش بالا میندازه و با پوزخند نزدیکه صورتم میشه و چشم در چشم نگاهم میکنه. خدا رو شکر از این تیپ دختر هایی نبودم که تمومه نجابت رو تو نگاه نکردن خلاصه کنن . بنابر این من هم م*س*تقیم تو چشمهاش نگاه کردم ...

- اما من به خاطره این بی اعتمادیتون مجبورم تا ساعته شش بعد از ظهر اینجا تو لابی بمونم به نظرتون این انصافه که مسافری که از راهه دور اومده اینجور ازش استقبال بشه ؟

باز هم از رو نرفتم و گفتم

- متاسفآنه اینجا نظره من اصلا مهم نیست ما طبق قوانین عمل میکنیم شما چه مسافری هستین که مدارکتون دست خانوم در ضمن برای اطلاع شما عرض کنم که اگر از نظره من بود که همین سوییت جونیور هم بهتون معرفی نمیکردم اما چه کنم که مامورم و معذور !حالا هم به جای اینکه انرژیتون رو صرف راضی کردنه من بکنین بفرمایید تو لابی منتظر باشین تا شاید خانوم ساعت شش برگردن هتل ...

آخ حرص میخورد ... تقصیره خودشه اگه از همون اول اینقدر از خودش غروره بی جا نشون نمیداد و توهم نمیزد که قدرت جوابگویی من رو داره منم بهش کاری نداشتم اما الان بهترین فرصت بود که با این آتو که ازش دارم حسابی جلوش شو بدم ... کاش یه دوربین داشتم و از این قیآفش عکس میگرفتم و شب به دریا نشون میدادم ...

دوتا دستاش رو تو جیب شلوارش کرد و خیلی با حوصله بهم نگاه کرد بعد هم لب پایینشو با حرص خورد و با تمام قدرت نفسشو تو صورتم فوت کردو گفت

- تفریحه جالبی برام میشی دختر کوچولو فقط بپا منبعد از این کمتر جلوم ظاهر شی ... خیلی بهت فرصت دادم تا بتونی توجیحم کنی اما نتونستی ...

دست به سینه روبروش ایستادم با اینکه ازحرکتش خوشم نیومد اما انکار نمیکنم که تک تکه رفتارش جذاب و گیرا بود خواستم، نرم جوابش رو بدم، که یهو نظرم برگشت و گفتم ...

-جناب ... من سرم شلوغ تر از این حرفهاست که وقته گرانبهام رو برای تهدید های پوچ و بی معنیه شما بزارم حالا هم بفر ...

عصبانی با صدای بلند رو به رضا که سرش حسابی گرمه لیست مهمانها بود گفت

- این هتل اینقدر بی صحابه که هر کی هر جور دلش خواست اینجا رو اداره کنه؟

از صدای بلندش جا خوردم اما کم نیاوردم

- صداتون رو بیارین پایین آقای به ظاهر محترم ... اینجا حرمت داره

رو به نگهبانی کردم و گفتم

- نگهبان ... نگهبان ... هر چی زود تر این آقا رو ببرین به کارشون رسیدگی کنین انگار ایشون به هیچ وجه حرف آدمیزاد حالیشون نمیشه

همونزمان نگهبان به طرفم اومد.

کم کم همه جمع شده بودن..

صد در صد گزارش کار از طرف پرسنل خدمات به گوش ولیان میرسید اونم چی بی شک بر علیه من.

اما دیگه دیر شده بود و باید حالا که کار به اینجا کشیده شد از خودم دفاع میکرد .

تا اومدم حرف بزنم ... قدم برداشت و یک قدم جلوتر اومد.

خشمگین تر از این چهره تا به حال ندیده بودم حتی بوی عطرش هم کمکی به حسه ترسم نداشت ...

- نیاز بهرامی ... شما از همین الان اخراجی ...

چی ؟

با اخم تو چشماش نگاه کردم سینه به سینه جلوش ایستادم و گفتم

- چی ؟ نشنیدم ... بلند تر بگو یا گوشه من مورد پیدا کرده یا مغز معیوبه شما ... آقا کی باشن که منو اخراج بخوان بکنن ... بفرمایید آقا ... اولین روزه سال رو حسابی برامون شیرین و بیاد موندنی کردین ... اما راه های بهتری هم بود، برای خندوندنه من ... من کلا آدمه خوش خنده ای هستم نیازی به این همه فیلم بازی کردن ها نبود ...

صورتم تو هرم نفسهاش قرار گرفت دیگه خیلی نزدیک بود خدای من این مرد از هر زاویه ای جذابه اما حیف که کم داره ...

- لازم شده اسمتو برات بعد از این همه سال که عمرتو هدر دادی بهت بفهمونم ... میدونی نیاز یعنی چی ؟ چنان روزگاری برات بسازم که مرغهای آسمون به حالت های های گریه کنن ..

دستشو آورد جلو و کارتی که رو سینم نسب شده بود رو با شدت کند تا خواستم اعتراضی کنم رو به رضا کرد و گفت

-اتاق ولیان رو بهم نشون بده. از همین الان هم، این خانوم اخراجه .. در ضمن برای حسابرسی هم پیش حسابدار برن ... همین الان هم زنگ بزنین بگین ولیان تو هر خرابشده ای هست سریعا خودش رو برسونه

رضا با ترس نگاه کرد و با اندکی شک پرسید

- آقای محترم از شما بعیده ...

- اینکه چی از من بعیده چی نیست رو خودم تشخیص میدم ... زنگ میزنی به ولیان یا تو رو هم مثله او یکی اخراج کنم ؟

- ببخشید میتونم بپرسم در حاله حاضر با چه کسی صحبت میکنم و به خانوم ولیان بگم در حقیقت چه کسی خواستار دیدارشون هست ؟

این رضا بود که اینطور لفظ قلم حرف میزد ؟ این مردک دیوونست.! رضا دیگه چرا ؟

هنوز با اخم منتظر بودم که رضا حرفهاش تموم بشه که من باز اعتراضم رو اینبار با صدای بلند نشون بدم که با صدای مرد سر جام خشکم زد .

- بهشون بگین من کیان دادفر هستم

با کمی مکث و ابروهایی در هم کشیده و عصبانی به من نگاه کرد و ادامه داد

-رییس این خراب شده ...

چشمهام از تعجب چهار تا شد ...

درست شنیدم ؟ رییس ؟ این امکان نداره ... کم مونده بود پس بیفتم ... خراب کردی نیاز، خراب ... ای خاک عالم تو سرت که یه کار هم نمیتونی درست انجام بدی .آخه تو رو چه به بلبل زبونی ... انگار دنیا رو سرم خراب شده بود ... این باور نکردنی بود من از بچه ها شنیده بودم که رییسه اینجا یه پیرزن رو به موته پس چی شد ؟این که یه پسره تر گل ور گله ... نه پیره، نه زن .. بر عکس هم جوونه هم مرد اونم چی از مدله رستمش ... بفرما نیاز خانوم ... خداحافظی کن با کارت .. خدافظی کن دیگه ... از سر صبح انقدر نق زدی غرغر کردی، بیا ... این هم جوابت . تا توباشی هی نا شکری نکنی ..

حالا با این کارم حسابی گوره خودمو کندم

این خشمی که من تو صورته این مرد میبینم تا عمر دارم سایم هم با تیر میزنه ...

بهتره حداقل این دمه آخری خودمو از تک و تا نندازم .این که آخر سر منو اخراج میکنه، بهتره خودم با پای خودم برم بیرون ...

آخی ... کاره قشنگم ... میزم ... تلفنم ... اتاق صد و ... حوله های دوبل .. هنوز کلی کاره نکرده دارم.

بیچاره به فکره این باش قبل از هر چیزی حد اقل حقوقه این ماهتو بگیر قرار بود ولیا ن به هممون

عیدی هم بده. ای وای خودم با دستهای خودم، خودمو بد بخت کردم .

حالا بیا دلیل بیار برای ولیان ... فوقه فوقش بگم یکی زیر آبمو زد دیگه ... ای خاک عالم تو سرت .آخه نفهم، با پرسنل و مسافر که دعوا نکردی ؟!؟! با رییسه هتل دعوا کردی !

خونه آخرش اینه که بار و بندیلمو جمع کنم برم دیگه ...

چه بامزه تو این موقعیت واسه خودت خونه سازی هم راه انداختی اصلا تو حقته که اخراج شی لیاقتت همونه که تو مسافرخونه های کوچیک و فکستنی کار کنی تو رو چه به هتل بیست طبقهء پنج ستاره تو شمال شهر ... نگاه کن ... حالا بشین زار زار گریه کن ... میشناسمت دیگه، تو گریه نکنی، کی گریه کنه؟ حالا برو تو خونه هی بشین تو کاغذ ده تا ده تا ستاره بکش ... اما دریغ از یه ستاره ... تازه قرار بود فردا پونزده تا توریست از آلمان بیاد ...

- شیر فهم شد ؟

با صدای خشن و قاطع دادفر، ،، سه متر از جام پریدم ...

از رو نرفتم یه اخم مهمونه صورتم کردم، به حالته تهدید، که نشنیدم یه بار دیگه بگو ... گفتم

- شیر، چی شد ؟

چشماش از عصبانیت کاسه خون شده بود فهمیدم که صد در صد عذرمو خواسته، حالا هم منتظره موافقتمه ... من که در هر صورت اخراجم ولی بزآر سنگ آخرم هم بندازم ...

-ادبت کجا رفته ... من نبودم یکی دیگه.. هر کی جای من بود باهات اینجوری بر خورد میکرد از اونوره آب اومدی که اومدی ... رییسه هتل هستی که هستی ... اما یادت نره اینجا ایرانه ... خدا رو شکر از جایی اومدی که زنو مرد حقوقشون مساویه ... چه طرز حرف زدن با یک خانومه ... از همون اول مثله آدم میگفتی من صاحبه این خرابشده هستم منم به وظیفم میرسیدم ... دیگه مثله این بچه های ده دوازده ساله، این، ادا اطوار ها، چی بود ؟

خیره شده بود، به من ... منم که دیدم میدون برام بازه، تا تونستم، تازوندم. یه دستمو زدم زیره چونم اون یکی دستم هم اهرم کردم برای نگه داشتنه آرنجم بدجور شکار شده بودم اداشو در بیارم من که دیگه موظف نبودم احترامشو نگه دارم میدونم اگر حرفمو نزنم شب خوآبم نمیبره

- مدارک ندارم .. دلتون میاد منه مسافر این گوشه بمونم ... رضا تو اینجا، همکاره من، در ماه چند تا ارباب رجوع این مدلی داریم ؟

جای رضا خودش اومد تو صورتم و آروم گفت

-فقط میخوام بدونم کی رزومه کاریه تورو تحویل گرفته و اینجا، رات داده، دماری از روزگارش در بیارم که عین الانه تو اینجا صدای ...

فهمیدم میخواد بی ادبی کنه واسه همین پریدم تو کلامش

-گفتم احترامتو دسته خودت نگهدار مردک .. هر چند از صدقه سریت امروز فهمیدم که مردی به ریش نیست به ریشست ... که اون هم (بقیش رو با پوزخند به اتمام رسوندم)

لحظه به لحظه خشمو تنفر رو تو صورتش بیشتر میدیدم، دیگه بسش بود ...

-معلومه سرکارت تا به امروز زیاد با ریش و ریشه بوده

نفهمیدم درست شنیدم یا نه اما بی اراده یه سیلی محکم خوابوندم تو صورتش دسته خودم به سوزش افتاد هم زمان صدای همهمه اطرافیان هم به گوشم میرسید

دست به صورتش نزد فقط دستشو، م*س*تقیم، جلوی صورتم، گرفت و به سمت در، نشونه رفت .قاطع و برنده گفت ..

- از اینجا برو بیرون ...

زور داشت برام اینجوری اون طلبکار باشه و من بدهکار اما کوتاه، نیومدم باز گفتم

- میرم اما فردا هشت صبح برای حساب کتابم میام برای اطلاع اینو میگم من صلواتی برای هیچ بنده ای کار نکردم و نمیکنم پس به نفعته حساب کتابم رو دقیق برسی تا این دفعه اون روی سگه من بالا نیومده آقای کیان دادفر .

م*ر*ت*ی*ک*ه باز تکرار کرد

-خانوم از اینجا برو بیرون ... نگهبان

رفتم پشت پیشخون رسیپشن، کیفمو برداشتم و جلوی اون همه چشم متعجب و هیجانزده پامو از هتل گذاشتم بیرون ...

خیلی ها از آخراجم خوشحال میشن ... یکیش همین سرپرست گارسونها، بیتا شادان

رضآ دلش برام سوخت. اما از هر کسی بهتر میدونم که ولیان، ناراحت میشه ...

توهمین فکرا بودم که تا به خودم اومدم دیدم میدونه تجریشم ...

دلم خیلی گرفته بود فکر کردم هیچی نمیتونه بیشتر از یه خلوت جانانه آرومم کنه ... میدون رو دور زدم و م*س*تقیم رفتم تو امامزاده صالح ... تنهاتر از اونی بودم که بخوام برم پیشه کسی تا براش درد و دل کنم امن ترین جا، برام، همین فضای دلنشینه ...

توی امامزاده، حال و هوای خودش رو داره ... هر وقت نیاز به تنهایی دارم میام اینجا، میشینم و یه دله سیر گریه میکنم ... تنها جایی هست که کسی جویای دلیل، واسه اشکهات، ۰نمیشه ... توی خونه هم هیچ وقت گریه نمیکنم چون احساس میکنم غم تنهایی میاد سراغم ... با خدای خودم راز و نیاز کردم ... ازش خواستم مثله همیشه کنارم باشه ...

تو راهه برگشت همش تواین فکر بودم که فردا رفتنم به هتل به جا هست یا اینکه این کار هم میشه یکی از حماقت های زندگیم که بعدا بهش پی میبرم ؟!؟!؟!

خیلی با خودم کلنجار رفتم تو هر مسیری هدفم رو قرار میدادم به این نتیجه میرسیدم که هر چه زودتر برم دنباله حق و حقوقم ...

درستش هم همین بود .. آصلا کسی که بی احترامی کرد، اون بود ... من چرا خجالت زده باشم ?!

سیلی خورد؟!

حقش بود ...

احترامه هر کسی دسته خودشه تا اون باشه به یک زن بی حرمتی نکنه ... اصلا من نه، هر کس دیگه هم بود، باهاش همین کارو میکرد ...

فکر کرده یه خرده جیبش پر تره دهنش هم باید گشاد تر باشه .! ...

شب وقتی رسیدم خونه هفت تا پادشاه رو، خواب میدید ... بیدارش نکردم و آرومتر از همیشه رفتم تو اتاقم و همونجا رو زمین، روبروی تلویزیون، نشستم ... سرم رو گذاشتم ما بینه دستهامو تو فکر فرو رفتم ...

با اینکه تصمیمم رو گرفته بودم اما باز اضطراب و هیجان همه وجودم رو در بر گرفته بود . یه حسی بهم میگفت که فردا تجربه ای تازه تو زندگیته پس باید خیلی شمرده شمرده و حساب شده عمل کنی

نفهمیدم کی خوابم برد ...

چشمهامو باز کردم دیدم ساعت سه و نیمه نصفه شبه (یا به اصطلاح همون صبحه ) ...

بمیرم برای خودم، اینقدر فکر و خیال دارم که نتونستم، یه لحظه آروم، سرم رو روی بالشت بزارم ...

دلم برای مامانم تنگ شد ه یادمه وقتی مرد، فقط، یازده سال سن، بیشتر نداشتم .. بعد از رفتنه بابا خدابیامرز، برای اینکه، تنهایی رو کمتر حس کنیم، دو تا تشک کناره هم تو اتاق مینداختیم ... دو سه ساعت قبل از خواب میرفتیم تو رخت خواب و با هم تلویزیون نگاه میکردیم ... بنده خدا مامان میخواست پا به پام بیداربمونه و از زمین وزمان باهام حرف بزنه اما اینقدر کاره زمین خسته اش میکرد که دیگه نایی واسه اینکارها نمیگذاشت.. اون شب هم، مثله شبهای دیگه ب*غ*لش خوابیده بودم، تاصبح ب*غ*لش کرده بودم، یا لحاف خیلی سنگین بود یا جثه من خیلی ریز هر چی بود زیره سنگینیه لحاف کلافه میشدمو بدونه هیچ رویه ای میخوابم، به همین خاطر، مامان همیشه بلندمیشد و لحاف رو تا زیره گلوم میکشید، روم ... اما اونشب من از سرما یخ زدم ... تو خواب همش منتظر این بودم که مامان هر آن بیدار شه و لحاف رو بکشه، روم ... بی خبر از این بودم که مامانه خوشگلم از سر شب تنهآم گذاشته . به همین راحتی مامانم هم از دست دادم از همون صبحش دایی شد همه کارم ... خونه دایی دست کمی از خونه خودمون ندآشت اما درد من درد بی کسی بود دایی خیلی دوست داشتنی بوداما من دلتنگه مامان بودم تو دو سالی که بابا نبود وابستگیم به مامان صد چندان شده بود ... تا چند وقت با کسی حرف نمیزدم ... غذا نمیخوردمو شبها زیر لحآفه به اون سنگینی، های های، گریه میکردم ... خونمون هنوز همون طور، با همون اسبآب، اثاثیه، دست نخورده مونده ... دایی نخواست که اقدامی بشه وگرنه تا الان صد بار به اجاره رفته بود یا چه میدونم فروخته شده بود اون هم از طرف عموهام ... اما دایی گفت تا زمانی که، نیاز، قدرت تصمیم گیری از اموال اون خدا بیامرز ها رو نداره این خونه هم همونطور میمونه هر وقت نیاز مایل بود برای اون خونه هم تصمیم میگیره..

نمیدونم ترس ازدلتنگی بود یا از خالی بودنه خونه یا اینکه خاطرات دوباره هجوم بیارن به طرفم هرچی که بود بعد از چهلم مامان پامو تو اون خونه نذاشتم فکره اینکه برم در خونه رو بزنم و مامان درو باز نکنه دیوونم میکرد واسه همین تا الان که بیستو پنج سالمه اونجا نرفتم ... همیشه جوری به خودم تلقین میکردم که مامان مثله چند سال قبل که رفته بود مکه الان هم رفته اونجا من هم حکم یک مهمون رو دارم ... اما این تنهایی یک بار بدترازهمیشه اذیتم کرد اون هم، زمانی بود که من دانشگاه قبول شدم و مجبور بودم بار و بندیلمو جمع کنم و بیام تهران ... اولین شبی بود که تنها تو یه اتاق میخوابیدم ...

اما حالا دیگه اونقدرها هم از تنهایی نمیترسم، دریا پیشمه ...

ولی اگه دریا بره ؟! من هم تنها میشم!

تصمیمم این بود که تا زمانی که پس اندازه خوبی برای خودم نداشته باشم، شمال بر نمیگردم .

دیگه الان مثله قبل نیست که برم خونه دایی ... خودم باید م*س*تقل باشم دلیل دومی که برای ترک نکردنه تهران داشتم درصد شانسم بود برای گرفتنه شغله خوب .. خب تو شهرستان کارکردن نه اینکه سخت باشه نه اما مثله تهران جای پیشرفت هم ندارم جدا از اون جایی که خونه پدریه من هست تا توی شهر فاصله زیادی داره و این مسیر برای من که قصد کار کردن داشتم زیاد بود، هر روز بخوام صبح برم و شب بیام، هم خطرناک بود هم مشکل ... برای رفتن به شهرهم نیاز به یک موجودیه تقریبا چشمگیری داشتم که در حاله حاضر موجودیه من ده درصد اون مقدار هم نرسیده ... قصد فروش خونه هم نداشتم چون هنوز درگیر خاطراتم بودم ... بالاخره به اون مقدار خواستم میرسیدم اما نیاز به زمان دارم ...

اونقدر تو فکر و خیالات غرق شده بودم که هوا روشن شده بود ساعت رو یه نگاه انداختم دقیقا دو ساعت دیگه باید میرفتم هتل سریع یه دوشه آب سرد گرفتم چندان رضایت بخش نبود چون آبگرمکن خراب بود مجبور شدم به همون بسنده کنم

یک شلوار جین سورمه ای پوشیدم با یک مانتوی مشکی که تو تنم نه خیلی چسب نه خیلی گشاد مینشست

به جای مقنعه هم یک شاله سورمه ای سرم گذاشتم و کمی به صورتم هم طبق عادت همیشه رسیدم .. همیشه آراستگی رو جزیی از واجبات میدونستم

اومدم پایین پله ها دیدم دریا صبحه زود زده بیرون دنباله کارهاش بیچاره فکر کرده من هم مثله همیشه شش صبح رفتم سر کار!

بعد از بستن در، کمی قدم زدم و باز به این فکر میکردم که چند درصد وجود داره باز قیافه نحسشو ببینم به خودم دلداری دادم که من با اون کاری ندارم که کاره من با حسابداریه کارم رو رسیدم یکراست میام بیرون و میرم یه روزنامه همشهری میخرم و قسمت نیازمندیهاش دنبال کار مناسب میگردم ...

وقتی برای منتظر ایستادن واسه اتوب*و*س نداشتم در نتیجه یه تاکسی گرفتم و خودم رو به مقصدم رسوندم.

استرس همه جونمو گرفته بود اما حتی به روی خودم هم نمیاوردم .اگر به خودم رو میدادم، همونجا دمه در، پس میآفتادم

سر در هتل ایستادم، تمام لحظات دیروز مثله یه نوار ویدیویی از جلو چشمم گذشت باز هم دم نزدم و رفتم تو

هه ... هنوز کسی رو به جام نگذاشته بود رضا تا چشمش بهم افتاد با کمی تعجب نگاهم کرد

خیلی خونسرد رفتم سمتش

- سلام رضا خوبی؟

- سلام دختر دلواپست شدم کجا رفتی چی کار کردی دیروز؟!؟! از دیروز تا حالا همه تو شوک اند!

-نمیخوام راجع به دیروز حرف بزنم اومدم برم حسابداری، کارهامو برسم، برم .

با ناراحتی بهم نگاه میکرد . من هم ذره ای از حسه درونم رو تو صورتم لو ندادم و خودمو خیلی خونسرد نشون میدادم ... انگار نه انگارکه اخراج شدم

- نیاز لجبازی نکن بیا برو یه معذرت خواهی کن همه چی حل میشه اونقدرها هم آدمه بدی به نظر نمیرسه شانسه تو، دیروز، هم تو، بی حوصله بودی، هم اون، خسته !

باورم نمیشد رضا با شناختی که ازم داره بگه برو معذرت بخواه! اینبار کمی ناراحت شدم ... روکردم بهش و گفتم

- این یارو تو خواب ببینه من ازش معذرت خواهی کنم ...

باز کلافه میشه و اینبار جدی تر میگه ...

- باور کن راحتترین و بی دردسر ترین راهت همینه. اینکه معذرت بخوای، برگردی اینجا .وگرنه اگه اخراجت کنه بدبخت میشی

از دیشب تا الان با این مورد که اخراج شدم به سختی کنار اومدم اما حالا هم که قبولش کردم هیچ وقت غرورم رو زیر پام له نمیکنم

- معذرت خواهی، جزء محالاته تو شخصیته من .دیگه هم نمیخوام راجع به این موضوع صحبت کنم ... چیزی که زیاده کار .ببین حالا برم چه جایی، کار کنم ...

- دیوونه نشو دختر تو اصلا میدونستی که وقتی اخراج شی دیگه یه آدمه با تجربه محسوب نمیشی ؟

این چی میگفت ؟ یعنی چی؟ حوصله حرف اضافی و تضعیف روحیه رو بیشتر از این نداشتم

-بسه رضا من همه چیشو میدونم الانم برم زودتر به این کارم برسم تا یه بامبوله دیگه ای در نیاوردن

با قدمهای بلند به سمت حسابداری که طبقه آخر بود رفتم تمام دفاتر هتل که مربوط به هر بخشی میشد طبقه آخر بود

تو آسانسور ایستادم و دکمه بیست رو نشونه رفتم

تا زمانی که آسانسور شیشه ای به مقصدم برسه با خودم کلنجار میرفتم

بمیرم هم دوباره نمیخوام قیافش رو ببینم .. از خود راضی فکر کرده کی هست من حقوق باقی موندمو میخوام که اونم باید پیشه حسابداری برم دیگه دیدنه این م*ر*ت*ی*ک*ه واسه چیمه تازه چی ؟ برم بگم منو ببخش نه جونه من بگم غلط کردم

آسانسور درش باز میشه و من وارد راهروی طبقه بیستم میشم خیلی کم گذرم به اینجا میافتاد اما خب نا آشنا هم نبودم با اتاقهاش، پس م*س*تقیم رفتم سراغه راهروی سمت چپ، در سوم، که روش هم نوشته بود حسابداری

بعد از زدن در و شنیدن صدای مردی درو باز کردم

-صبحتون بخیر خانوم

قبلا دیده بودمش فقط درحد سلام و خداحافظی باهاش برخورد داشتم

- سلام بهرامی هستم برای حسآبرسی به حقوق باقیمونده ء ماهه پیش و دو روز کاریه سال جدید اومدم فکر کنم در جریان باشید که ...

نگذاشت حرفم تموم بشه وسط حرفم پرید و گفت

- خانوم بهرامی رسیدگی به امور کاریتون رو رییس خودشون به عهده گرفتن و گفتن که اگر تشریف آوردین بگم که برای گرفتم حقتون باید برید پیشه خودشون

با حرصه تمام از همون دمه در خواستم بر گردم که دوباره گفت

- خانوم بهرامی برادرانه بهتون توصیه میکنم کمی کوتاه بیاین وگرنه این راهی که در پیش دارید برای آینده کاریتون خیلی بد میشه

اینها چی میگفتن مگه چی میشه مگه رفتنه من از اینجا چه موردی داره ؟!

- مرسی از نصیحته برادانتون امامن تصمیمم رو گرفتم الانهم میرم پیشه رییستون تا مبادافکر کنه ذره ای از تصمیمم بر گشتم و منصرف شدم

بدونه هیچ معطلی با عصبانیت از اتاق رفتم بیرون و در هم پشت سرم بستم

عصبانیتم بیشتر از حدی که فکرشو میکردم، بود ...

روبروی مدیریت هتل ایستادم ترجیح میدادم اول ولیان رو ببینم تا اون م*ر*ت*ی*ک*ه از خود راضی رو

در زدم کسی جواب نداد دوباره در زدم از روی چراغ دستگاه کارت، کنار در، دیدم که روی قرمزه یعنی در قفله. وای این هم که نیست .

اینبار دیگه به ناچار به سمت ریاست هتل رفتم تک اتاقی که توی راهروی سمت راست قرار گرفته

جلوی در ایستادم

با اخم روی در، دوبار کوبیدم. بعد هم بدونه دریافت اجازه در اتآق رو هل دادم خدارو شکر باز بود

خودم از سرانجام این همه خشم میترسیدم اما خب چاره ای نبود

رو به روی اتاق ایستادم ... بزرگ بود نه کمی اون هم خیلی ... خدای من یه همچین اتاقی اینجا بود و من نمیدونستم ؟!

دقیقآ سه تا اتاق مدیریت رو کنار هم میگذاشتم تازه میشد اندازه این اتاق

بسیار شیک و ساده ...

فکرم مشغول تر از این حرفها بود که بخوام حسابی آنالیزش کنم

افکارم پریشون بود دوباره روبرو شدن با اون شخصیت غیر قابل تحمل برام جالب نبود

- بفرمایید

با صدی جذاب و گیراش به خودم اومدم ... فقط ظاهرش و صداش آدم گول زنک بود ...

یک کت شلوار مشکی با پیراهن سفید و کراوات پهن سورمه ای کفش و بند ساعتش و کمربندش همگی ست بود با کراواتش

تمام خشمم اومد تو کلامم نگاهم براق تر از اونی بود که فکرش رو میکرد این جور شخصیت ها بیشتر حرصم رو در میاوردن با پوزخندی که بی نهایت به چهرش میومد نگآهم میکرد که یعنی دیدی باز گذرت به ماافتاد ؟!

- این مسخره بازیها چیه ؟! اگه اینقدر علاقه به حسآب کتاب مالیه هتل دارید برید ور دله حسابدارتون بشینید ... برای چی کاره منو به تعویق میندازید .؟!؟!

دست به سینه روی صندلیش لم داده بود و منو برانداز میکرد چقدر نگاهش سنگین بود

- تو فکر کن علاقه دارم به این کار .! اما این هم بگم که علاقه دارم حسابه تو رو برسم نه کسه دیگه ای رو ..

م*ر*ت*ی*ک*ه باز رم کرده ! باز باید حالشو بگیرم ...

- تعجب میکنم با این همه دبدبه کبکبه باز خودتون رو درگیره حساب کتابه یه اخراجی میکنین حالا هم چو ن خودتون دلتون میخواد موردی نداره ..سریعتر حقوقه این چند هفته باقیمونده منو بدین تا من برم ...

از روی صندلیش بلند میشه و میاد به سمتم ... یکی ا ز دستهاشو طبق عادت میزآره تو جیبش باز حد فاصله بینمون رو حفظ نمیکنه و نزدیکتر از حد معمول میشه .. بو عطرش آدمو م*س*ت میکنه سرد و تلخ

- کی به تو گفته که اخراجی؟ تو هنوز قرارداد کاری داری یادت که نرفته

واسه اینکه از درونم باخبر نباشه یک قدم هم به عقب بر نمیدارم و میگم

-یادتون نرفته که شما دیروز منو جلوی تمامی پرسنل اخراج کردین نکنه ...

با خنده ای که بیشتر شبیه زهر بود گفت

-خب شما هم امروز اومدین تو اتاق من برای معذرت خواهی و ندامت از کارتون ... غیر از اینه؟

دلم میخواست با دو تا دستهای خودم خفش میکردم ...

این دیگه چه سیاستی بود؟!؟ با وقاحت تمام خیره شده به من ...

لال شدم ... رکب خوردم اونم از نوعه بدش اما من کوتاه بیا نیستم ...

مگه الکیه؟!

من بیام اتاقش بعد بهم بگه دیگه اخراج نیستی ؟!؟!

اونم تو شرایطی که دیروز جلوی جمع، منو،اخراج کرد ...

اصلا همه اینها به کنار، اون سیلی ای که من تو جمع خوابوندم تو گوشش !هر کی جای این پسر بود، تا عمر داشت، چشمه دیدنه منو نداشت ... هر چند این کدوم حرکتش، تا حالا، شبیه آدمیزاد بود، که این یکیش، باشه ...

با حرصی که اینبار تو چشمام به وضوح نمایان شده بود بهش نگاه کردم و گفتم

- به چه حقی واسه من تصمیم میگیرین ؟من حاضرم پایین ترین سمت شغلی رو تو یک جا دیگه بگیرم !،اما واسه یک لحظه هم حاضر نیستم برای شما کار کنم !

باز خونسرد نگام میکنه و میگه

- کار میکنی ...

منم مثله خودش نگاه کردم اما نمیتونستم خودمو کنترل کنم با فریاد گفتم

- تو خواب ببینی ...

- نیازی به خوابیدن نیست خانوم کوچولو ... فکر نکن از خدامه اینجا کار کنی اما یادت نره من به همین راحتی ها بی خیال نمیشم مخصوصا با کاری که دیروز کردی

بازوم رو سفت میگیره ... دردم میاد اما بیشتر از حسه دردم خشمی رو که از صورتش به طرفم پرتاب کرد میخکوبم میکنه ... اینقدر فشارش روی بازوم زیاد بود که نتونستم، قدم از قدم بردارم

- اینقدر دستم باز هست که تو یه چشم بهم زدن بتونم از زندگی ساقطت کنم اما لذتش برام تو اینه که ریز ریز به غلط کردن بندازمت ...

- تو هیچ غلطی نمیتونی بکنی دستتو بردار وگرنه به خدا قسم چنان بی آبروت میکنم که تا عمر داری نتونی سرتو بلند کنی ... دسته نجستو بکش کنار م*ر*ت*ی*ک*ه ع*و*ض*ی

فکر کردم با این همه تهدید دستشو میکشه کنار اما دریغ از یک مقدار نرمش همونطور سینه به سینه من ایستاده؟..بازوی ضریفم تو دستهاش به طور بدی درد گرفت ...

- د نه د ... نشد .. گفتم که صدات اونقدر ها هم بلند نیست که بتونی برای بی آبروییم دادبزنی چون قبل از اون من خفت میکنم ... اونی هم که تصمیم میگیره کی از اینجا کارکنه و کی از اینجا بره، من هستم نه تو ...

- من میرم از اینجا تا ببینم تو چه غلطی میخوای بکنی ...

تو چشمهام ذل میزنه ... نفسه عمیقی میکشه و بازوم رو ول میکنه درد بازوم زیاده اما به خودم اجازه ندادم از ضعفم با خبر بشه ...

خونسرد قدم بر میداشت ... اطمینان داشتم میخواست با این خونسردی که از خودش نشون میده اقتدارش روبه من بفهمونه ...

حالا دیگه قدم میزنه و پشت به من میره سمت میزش همین طور هم شروع به تهدیدم میکنه

- آهآن پس برای اینکه حساب کار رو دستت بدم، لازم شده یاد آوری کنم که، تو دو دقیقه اتهام دزدی بهت میزنم .میگم از حساب شرکت پول کشیدی. ادعا میکنم که حساب کتاب ماهیانه با هم نمیخونن .حسابدار و وکیلم اینقدر برعلیهت دلیل میارن که، بتونن دو روزه روونه زندونت کنن و اما بعد از زندون ... تو این سنف هیچ کاری نمیتونی بگیری چون سابقه خ*ی*ا*ن*ت در امانت داشتی در ضمن ...

خواست ادامه بده که دیگه طاقت نیاوردم تهدید هاش اینقدر محکم و بینقص و شدنی بود که ترس، همه وجودموگرفته بود ...

- از من چی میخوای ؟

دیگه رسیده بود به صندلیش دو باره لم داد روش، و بهم خیره شد .

ازش متنفر بودم از شخصیت کثیفش که تا این حد میتونست بی وجدان باشه

- همون کاری که تو جمع با من کردی ... از اونجایی که من خوی حیوانی ندارم که دست رو کسی بلند کنم، میخوام جلوی همه بگی :غلط کردم ... اگه گفتی، که هیچی، خیلی مرتب بر میگردی میری خونت، اون هم با برگه اخراجی، از محله کارت ... که تو رزومه کاریت هم یک پونت منفی حساب میشه یا راحت تر بگم حد اقل تو هتل های سه ستاره به بالا، جایی استخدامت نمیکنن ... ( پوزخند میزنه و ادامه میده ) یااینکه آروم

بری سر کارت تا حساب کار دست بقیه هم بیاد که هر کسی اجازه توهین و بی احترامی به من رو نداره ... حالا خود دانی ... الانم برو بیرون تا بیشتر تو منگنه نذاشتمت ...

این دیگه نوبر بود از اون لحظه ها بود که خداباید به جونیش رحم میکرد

رفتم جلو ... جلوتر ... میزش هم رد کردم ورفتم کناره صندلیش ... اینقدر بهش نزدیک شدم که اعتراف میکنم بار اولی بود که اینقدر به یک مرد نزدیک میشدم دقیقا تو هرم نفسهاش بودم ...

برای چند ثانیه از این همه شجاعت خودم متعجب بودم ... اماوقتی اون اینقدر وقیح بود چه دلیلی داشت من جلوش مظلوم باشم ؟!؟!

- راست میگی خیلی ترسیدم از دسته تو خیلی کارها بر میاد ... تصمیمم رو گرفتم ... به همین زودی ... چه فرصتی از این بهتر ... اینکه من اینجا کار کنم اون هم برای کی ... کیان دادفر ... (خندید از زیادی نزدیک شدنم و حرفهای نرمم متعجب شده بود ) اما یادت نره که من هم به موقعش تلافی میکنم ... چنان از عرش به فرش بیارمت دادفر ... چنان روزگارت رو سیاه کنم دادفر ... چنان تجربه تلخی تو زندگیت بیارم، که تو خوابت هم ندیده باشی

خندش تبدیل به پوزخند شد ... حرفهامو باور نکرد اما برای من همین کافی بود که هشدارهای لازم رو بهش دادم

به حالت عادی برگشتم ... قبل آز اینکه بخواد خطایی ازش سر بزنه !

داشتم از در میرفتم بیرون که صداش اومد

- در مورد اینکه ببخشمت یا نه فعلاباید زمان بگذره اما فعلا میتونی به جای گریه کردن و به پای من افتادن هات موقتا دوباره مشغول به کار شی اما وای از اون روزی که طبق میله من رفتاری ازت سر بزنه ... اون موقعست که طوردیگه ای باهات برخورد میکنم ... از همین الان هم میری پایین یونیفرمت رو میپوشی و سر کارت مشغول میشی کوچکترین نافرمانی، هم، شیفته بعد، مشغول کار میشی و، هم اینکه ...

بر نمیگردم اما نمیگذارم حرفش تموم بشه و میگم

- روزگار اینجور نمیمونه آقای دادفر ...

از در میرم بیرون و با حرص طول راهرو تا آسانسور رو طی میکنم

رفتم طبقه زیر زمین قسمت لباسشویی و خشکشویی هتل، به مسیولش سلام کردم و ازش خواستم یکی از یونیفرم های رسیپشن رو بده به من، تا، لباسم رو عوض کنم ... پیر زنه مهربونیه ... با تعجب نگاهم میکرد فهمیدم که این هم از موضوعه دیروز بی خبر نیست ... دوست داشتم اینقدر جیغ بکشم تا صدام رو از دست بدم ... بهترین دلیل میشد برای کار نکردن تو این هتل ... اما از اونجایی که نشدنی بود بی توجه به کنجکاویهای پیرزن یونیفرمم رو پوشیدم و به سمت رسیپشن هتل رفتم

چقدر من بدبخت و ضعیف بودم که به خاطره یه تهدید باید بر خلافه میلم رفتار میکردم ...

رضا مثله همیشه اونجا ایستاده بود ... دوست داشتم زمین دهن باز میکرد و من میرفتم توش ... آخه الان من به این چی بگم ... صد در صد واقعیت رو قبول نمیکرد ... اون وضعیتی که دادفر داد و بیداد راه انداخت و من رو با جدیت هر چه تمام تر اخراج کرد، کی باورش میشه که الان خودش هم مجبورم کرده که برگردم سر کار؟.. حالا هی قسم زمین و زمان بخور ... تصمیم گرفتم خودمو کوچیک نکنم و بدونه حرفه اضافی بگم که :تو تصمیمش تجدید نظر کرد !..

رفتم پشت میز ایستادم و رضا ذل زد بهم

- نیاز ؟ تو برگشتی ؟ دختر خیلی خوب کاری کردی ... دست تنهاخیلی اداره کردنه این جا سخته ... دیدی ؟یه عذر خواهی، طرف آروم شد ... به صورتش هم نمیاد همچین آدمه سختگیری باشه ... حال کردم .. دختر !خوب بخشیدتت؟

من فقط نگاهش میکردم و طبق قول و قراری که با خودم داشتم !تصمیم گرفتم لام تا کام حرفی نزنم .

رضا همین طور داشت صحبت میکرد که بیتا هم از راه رسید ... بیا ! مار از پونه بدش میاد دره خونش هم سبز میشه

- سلام نیاز جون ! چه جوری برگشتی ؟ تو مگه دیروز اخراج نشده بودی ؟

مغزم جوش آورده بود آخه به اینها چه ؟

- فکر نمیکنم وجودم جای شما رو تنگ کرده باشه ... آخه اصلا تخصصه من با شما خیلی فرق داره! الان هم ترجیح میدم به امور کاریم برسم تا این حرفهای پوچ و بیهوده

وای از دسته من ... من مثلا به خودم قول داده بودم ... اصلا آدم بشو نیستم ... ولی یه حسه آرامش بهم دست داد .. خوشم اومد جوابش رو دادم

با صورته ریز و اندامه ظریفش خوب میدونست چجوری دلبری کنه .. قدش از من کوتاهتر بود و صورتش زمین تا آسمون با من فرق داشت اون تیپ کاملا شرقی اما من چشمهام آبی بود و پوستم برنز، موهای خرمایی من با موهای مش کرده اون هر کدوم به نوعی به صورتهامون زیبایی میداد .دو تا مون لاغر بودیم اما اندامه من کشیده تر و قدم بلند تر بود البته میگم بلند حدودا ۱۷۲ میشدم این هم وقتی فهمیدم که تو مشخصاته رزومه کاریم برای هتل داده بودم!

د رهر صورت با نازی که نظر رضا رو به خودش جلب کنه رو به رضا گفت

- نه خوشم اومد انگار جناب رییس خوب تونسته میخش رو محکم بکوبونه ... چه یه روزه حسه کار تو پرسنل دگرگون شده ... البته برای کار کردن تو همچین اماکنی دلسوزی شرطه اوله .. رضا نهاره امروز تو هتل حرف نداره به مناسبت ورود کیان دادفر تو رستوران یه مهمونیه ... بیای ها ...

رضا هم کم مونده بود همون وسط غش کنه ! م*ر*ت*ی*ک*ه از سنش خجالت نمیکشه ... فکر میکنم بیتا یه دوسالی از من بزرگتر باشه ... کماکان رضا و بیتا با هم حرف میزدن خواستم جوابش رو بدم که حرفه آخره بیتا فکرم رو مشغول کرد

پس مهمونی گرفتند ... غلطهای اضافی ... چه شخصیته مهمی هم اومده ..پرسنله خودشیرین هم که منتظره یه موقعیت ... تادیروز ولیان بود !الان این مردک هم اضافه شده!

کارها مثله هر روز پیش میرفت اما این زمان بود که برای من دیر میگذشت ... شاید به این خاطر که زیره نگاهه سنگین پرسنل بودم ... وای خدا بدترین روزهای عمرم رو میگذرونم ..

نزدیکهای بعد از ظهر بود دقیقا وقت نهار پرسنل .

همیشه پرسنل به دو بخش تقسیم میشه یه قسمت زود تر میرن استراحت و نهار و قسمته دوم بعد از قسمت اول ... مدت زمان استراحت هم یک ساعت هست ...

همیشه من اول میرفتم بعد رضا میرفت تازگی فهمیده بودم که زمانه رفت و برگشتش رو با بیتا تنظیم میکنه حیفه این پسر نیست با این دختر بره ؟ !

تنها تو رسیپشن بودم و پاسخگوی تلفن ها و مسافرها شدم

خیلی شلوغ بود ایام عید بود و رنگارنگیه مسافر ها بیشتر از حد معمول ...

بعد از صحبت با اتاقه بیست و هفت گوشی رو اومدم قطع کنم که ولیان رو دیدم با ابهت خاصه خودش که فقط هم متعلق به خودشه اومد طرفم ... مرتب تر از قبل ایستادم و بهش لبخند زدم

- سلام خانوم ولیان

لبخندی سرد و خشک رو لبهاش مینشونه و رو به من میگه

- سلام خانم بهرامی ... شنیدم دیروز خوب برای خودت اینجا گردگیری راه انداختی ... ازشما بعید بود خانم .. هر چ ...

از شدته ناراحتی متوجه بقیه حرفهاش نشدم .. پس این هم خبر داشت ... خدا خدا میکردم این منو اخراج میکرد اصلا نخواستم ... فوقه فوقش اینه که برم خونه نشین بشم تا یکی بیاد بگیرتم دیگه ...

- خانوم ولیان کاش کسی که ماجرای دیروز رو برای شما تعریف کرد کمی هم از رفتار نا بجای آقای دادفر برای شما میگفت

با جدیت اومد تو صورتم و گفت

- این چیزها به من مربوط نمیشه البته از زمانی مربوط نمیشه که آقای رییس خودشون خواهانه این شدند که شخصا به کاره شما رسیدگی کنن در غیر این صورت مطمین باشید که اگر از من بود میدونستم الان در مقابله شما چه برخوردی کنم

بغض گلوم رو فشار میداد تحمل این رفتار ها اون همه برای اولین بار برام خیلی دشوار بود سعی کردم حرفی نزنم و به کارم ادامه بدم ... دیگه اطمینان پیدا کرده بودم که اگر از این هم میخواستم بزاره برم دنباله زندگیم، بی شک با نقشه ایکه برام به عنوان تهدید استفاده کرده بود بهونه خوبی پیدا میکرد ...

من چقدر بد بختم ... اما جواب این همه بی ملایمتی ها رو یکجا بهت میدم ... شک نکن ...

- حالا هم به کارت برس تا ببینم این دادفر چه تصمیمی برات گرفته ... واقعا این مرد چقدر با گذشته ...

وای خدای من اینها ازچی خبر داشتند که اینجور منو مورده مواخذه قرار میدن اشک تو چشمهام جمع میشه اما باز هم مقاومت میکنم تنها کاری که این مدت کمکم میکرد تا سر پا باشم

با اینکه به مسآفرها لبخند میزدم اما فشاره عجیبی روم بود که صد برابر ه، خستگیه سرپا ایستادنم، اذیتم میکرد .

رضا برگشته بود معلوم بود که حسابی شکمش رو سیر کرده بود ..نوبته من بود ... حالا این من بودم که تو ضیآفتشون شرکت میکردم ... مرگم رو حاضر بودم هنوز با چهار، پنج نفر از پرسنل برخورد کرده بودم اینقدر عصبی و ناراحت بودم چه برسه به الان که تو سالن کمه کم پنجاه تا کارگر اونجان .. همشونم از موضوع دیروز با خبرن ...

با قدمهای لرزون به سمت سالن غذا خوری رفتم تو چند لحظه یهو تصمیم گرفتم برای نهار برم بیرون و یک بهونه گیر بیارم که کارم واجب بود و نتونستم تو ضیافته آنچنانی شون شرکت کنم

باز هم رفتم تجریش یک ساندویچ همبرگر برای خودم خریدم و همونجا نشستم خوردم دلم خیلی گرفته بود با اینکه از دیروز نهار، تا الان، هیچی نخورده بودم اما باز بیشتر از نصفه ساندویچم رو دستم موند تنها علته نخوردنش هم بغضی بود که راهه گلوم رو بسته بود ... دلم گریه میخواست این همه بی لطفیه روزگار، لجم رو در آورده بود ... دیوونه وار به خیابون و آدمهاش نگاه میکردم همش دنباله یه بهونه بودم تا بزنم زیره گریه ... یک ساعت مثله برق گذشت و موقع برگشت به کارم رسید ... از سر در هتل رفتم تو ...

همه چی در امن و امان بود آهسته برگشتم سره کارم ...

نزدیکهای ساعت شش عصر بود فشاره کار امروز حسابی خستم کرده بود هر چه زود تر میخواستم برم خونه و حد اقل برای دریا حقیقت اصل ماجرا رو تعریف کنم ... با هزار بد بختی دقایقه باقیمونده رو پشت سر گذاشتم و از هتل زدم بیرون ... هوا دیگه تاریک شده بود ... مسافته خیلی زیادی رو پیاده گذروندم ... تا اینکه به سومین ایستگاهه اتوب*و*سی که تو مسیرم بود رسیدم

سواره اتوب*و*س شدم و بعد از یک ساعت به خونه رسیدم

دریا تو آشپزخونه مشترکمون بود و داشت غذا درست میکرد همیشه هر کدوممون که زود تر میرسید یه چیزی درست میکرد تا هر دومون شب گرسنه نخوابیم .. چقدر شاد بود انگار تموم برگه بازیهاش به روال پیش میرفت ... خوش به حالش .. کاش دنیا با من هم یه مقدار راه میومد ...

- اومدی ؟ کجایی خانوم خوشگله ؟ دو روزه دیر میای و زود میری

از دلم خبر نداشت اون چه میدونست که تو این دو روز من چی کشیدم با یه لبخنده کمرنگ نگاهش میکنم و میگم

- میرم لباسمو عوض میکنم و میام پیشت ..

- بیا که غذای منم آمآدست برات کوفته تبریزی درست کردم بخور حالشو ببر ...

- مرسی اینجوری بد عادتم میکنیا ... اگه تو بری من شبا گشنه میخوابم ...

- نه که الان خیلی سیر میخوابی ؟ واسه این هیکله توپی که تو بهم زدی کم شبا گرسنگی نکشیدی اینو یک پزشک اطفال از روی هیکلت تشخیص داده ...

برمیگردم سمته اتاقم و مانتو و شالم رو در میارمو بر میگردم پیشه دریا که دیگه سفره رو پهن کرده بود و غذا رو کشیده بود

- دستت درد نکنه

- بیا بشین کم هم تعارف تیکه پاره کن برات یه عالمه خبر دارم

دختره خیلی با نمک و خوشگلیه تنها تضادی که بینه منو اون خیلی به چشم میخوره رنگه پوسته سفیدش باتن و بدنه بلورشه ... خودش میگه من هر چی نشونه از ترک بودن بخوای توم پیدامیشه ... راست هم میگه ..لهجه شیرین و دلنشینش .. قرمزیه کمی که روی گونش همیشه ء خدا هست بیشتر خواستنیش میکنه

- چیه امروز خیلی پکری چیزی شده ؟

غمگین نگاهش میکنم دلم میخواد یهو هر چی تودلم هست بریزم بیرون ...

- دریا کاش ضرفیته من اندازه اسمه تو بود ... دلم خیلی پره ..از دسته خودم از دسته همه ...

دریا متعجب نگام میکنه و میگه

- تو که پریشب خوب بودی عشقم ؟ چی شده ؟ کی تورو ناراحت کرده؟ بگو تا منم مثله تو گریه نکردم ... بگو دیگه

براش سیر تا پیاز رو تعریف کردم ...

از دیروز ... از همون دمه ظهری دیدمش تا امروز حرفها و تهدیدهاش .. همشو گفتم احساس کردم آروم شدم ...

شوکه شدهبود .. باورش براش سخت بود ... نکنه این هم، حرفهای منو باور نکنه؟.. تا میتونستم غمه امروز رو با اشکهام از تو دلم بیرون کردم ...

دریا شروع کرد به دلداری دادنم از تو حرفهاش کمابیش چند جملش روم تاثیر گذاشت

در آخر هم برای اینکه ختم کلام رو بهم بده گفت

- حالا که شرایط رو برات جوری کرده که به ناچار اونجا براش کار کنی تو هم بجنگ ... کمر خم نکن ... غم به خودت راه نده ... تا صبح وقت داری تا اونجا که میتونی و دلت میخواد گریه کنی اما از فردا روز از نو میشه و نیاز جدید هم باید وارده جامعه بشه .نیازی که در برابر مشکلات، محکم میایسته ... تو میتونی .مگه نه ؟

با حرفهاش انرژی گرفتم ... دیدم راست میگه من هم به نوبه خودم قدرتی دارم که اون حتی تو خوابش هم نمیبینه تا آخره شب با هم حرف زدیم و اون هم از خبرهای خوشش گفت اینکه آخرین برگه هم از اداره مربوطش گرفته و دیگه مشغوله سوغات خریدنه .. یکی دیگه از خبر هاش این بود که خواهرش یه بچه تپلی به دنیا آورده و اگه خدا بخواد اون هم میتونه تا یک ماهگیش خودشوبرسونه و ببینتش ... اما تهه حرفهاش یه غمی داشت که من نمیتونستم بفهمم ... اون هم تلاشی تو گفتنش نکرد ... بالطبع من هم اصراری نداشتم ...

صبح با عزم راسخ رفتم هتل ...

با چند نفر سلام و احوالپرسی کردم و مشغول کار شدم ... چند ساعتی از صبح میگذشت که دیدم یه پسره تقریبا تپل اما قد بلند با صورته بسیار با نمک وارده هتل شد یک شلوار جین آبی با یک سوییشرته قرمزرنگ ...

با لبخند نگاهش کردم و اون هم متوجه این شد که قبل از ورود به لابی باید بیاد پیشه من و بگه چه کاری داره

-سلام آقا .. خیلی خوش اومدین .. میتونم کمکتون کنم ؟