رمان یکی یدونه من 1 به قلم نگین حبیبی

ژانر : #عاشقانه ، آمیخته با کمی طنز….

خلاصه:

یه پسره به اسم رادمان.دکترای مدیریتشو از پاریس میگیره و برمیگرده ایران.باباش فوت شده و اون مرد خونست.میاد و چون یه نخبه بوده یه شرکت خیلی خیلی بزرگ جذبش میکنه.حالا رییس شرکت کارمندای مهمو توی خونش جمع میکنه و رادمان جزو همون کارمندای مهمه…میره به اون خونه و با دختر اون خونه به اسم طناز که دختری مغرور و فوق العاده سرد بوده آشنا میشه.از رفتارا و موضوعاتی که توی زندگی طناز توی طول روز میبینه کنجکاو میشه….

مقدمه:

هوا بوی نم گرفته،دوباره دلم گرفته

صدای گریه بارون تو خیابون دم گرفته

با نگاهت قلبمو ازم گرفتی،اینم بمونه

با غرورت منو دست کم گرفتی،اینم بمونه

گفتی که قلبتو پس میدم دیوونه،اینم بمونه

گفتم این قلبت پیشت بمونه،اینم بمونه

خواستم عاشقت کنم گفتی محاله،اینم بمونه

گفتی که توهم دلت چه خوش خیاله،اینم بمونه

من می گفتم شب عشق به این سیاهی

نداره ترسی برام وقتی تو ماهی

تو می گفتی آره من ماهم

ولی تو،اومدی آسمونتو اشتباهی،اینم بمونه.

دیدنت بی تابم کرد،رفتنت ویران..

خلاصه داستان:

یه پسره به اسم رادمان.دکترای مدیریتشو از پاریس میگیره و برمیگرده ایران.باباش فوت شده و اون مرد خونست.میاد و چون یه نخبه بوده یه شرکت خیلی خیلی بزرگ جذبش میکنه.حالا رییس شرکت کارمندای مهمو توی خونش جمع میکنه و رادمان جزو همون کارمندای مهمه.میره به اون خونه و با دختر اون خونه به اسم طناز که دختری مغرور و فوق العاده سرد بوده آشنا میشه.از رفتارا و موضوعاتی که توی زندگی طناز توی طول روز میبینه کنجکاو میشه..

ژانر:عاشقانه،آمیخته با کمی طنز..خیلی استرس داشتم،گوشه شنلمو میپیچوندم دور انگشتم و با پام روی زمین ضرب گرفته بودم.چقدر سالن شلوغ و پر همهمه بود.با شنیدن اسمم،عین فنر از جا پریدم.

-Mr.Radman Iranmanesh

به وحید نگاه کردم.

وحید-برو پسر.

یه نفس عمیق کشیدم.خیره سرم دکترا گرفتم..ولی عین بچه ها رفتار میکنم.با قدمهایی تند به سوی سن رفتم.از پله ها رفتم بالا و جلوی آقای جلیلی قرار گرفتم.مدرکو با یه تندیس که به زبان انگلیسی ازم تقدیر میکردن گرفتم.

جلیلی-موفق باشی پسرم.

-مرسی استاد.بخاطر زحماتتون ممنون.

با بقیه اساتید هم دست دادم و رومو کردم به جمعیت و یه تعظیم کردم و تا کمر خم شدم.که همه خندشون رفت هوا!و برام دست زدن.برای وحید یه چشمک زدم که بعضی دخترا به خودشون گرفتن.و نیششون حسابی باز شد.از طرف دیگه سن رفتم پایین که بهراد منتظرم بود.همدیگرو در آغوش گرفتیم و دم گوشش گفتم:

-چیکار کردی کارای مارو پسر؟

بهراد منو از خودش جدا کردو گفت:

-همه چی اوکیه.فردا پرواز داری برای ایران.

-واقعا ممنون.

بهراد-این چه حرفیه؟

-تو هم میای؟

بهراد-من یکم دیرتر میام.

-باشه.

****

چمدونامو تحویل دادم.رو به بهرادو وحید کردم.

-خب دیگه من برم.

وحید دستشو گذاشت روی شونم و گفت:

-بالاخره کارتو کردی؟نمیشد همین جا بمونی کار کنی؟

-نه دیگه.میخوام برای وطنم کار کنم.راستی بهراد چی شد اون شرکته؟

بهراد خنده ی ریزی کردو گفت:

-جوره جوره!اونور میان دنبالت تو فرودگاه.فقط.

سوالی نگاهش کردم.ولی حرفی نزد.

عصبی شدم و گفتم:

-بنال دیگه بهراد!

بهراد-باشه بابا!چرا میزنی؟

سپس خنده خبیثانه ای کردو گفت:

-میری غاطی جوجه ماده ها!

با چشمای درشت شده گفتم:

-ها؟جوجه ماده؟

بهراد و وحید بهم نگاه کردن و زدن زیر خنده.

-کوفت!چیش خنده داشت؟رو آب بخندین!

بهراد خندشو قطع کرد و درحالی که اشک گوشه چشمشو پاک میکرد گفت:

-اونجایی که میری.4/3اش دخترن.کارمند پسر کم دارن.یا دارن میان سالن.

-اِ!واسه چی؟

بهراد-چون ریسشون اینطوری خواسته.

-مگه ریسشون مرد نیست؟بهراد بفهمم من گذاشتی زیر دست یه زن خونت حلاله ها!

بهراد-نه بابا.من چه میدونم چرا اینو خواسته ولی خودش مرده.

وحید-پس خوش بحالش!

بهراد-خاک بر سر منحرفت!یارو زن و بچه داره.

وحید-آها!پس بد بحالش!زنش چطوری راضی شده؟

بهراد شونه هاشو انداخت بالا.

پرواز منو اعلام کردن.

-خب دیگه من برم.بیاین اونجاها!نبینم بی معرفت بشین.

بهرادو وحید باهم گفتن:

-ای به چشم.

وحید-میایم یه ماه لنگر میندازیم.

بهراد-اونجایی که میره خونه خودش نیست که بتونه ایل ایل مهمون دعوت کنه.خونه ریسشه.

وحید-که اینطور.ولی میایم.خیالت تخت تخت که پلاسیم اونجا!

خندیدم.

-باشه.حتما بیاین!

سوار هواپیما شدم و نشستم رو صندلیم.بعد از مدتی که هواپیما صعود کرد.هدفونمو گذاشتم رو گوشم و سرمو به پشتی صندلیم تکیه دادم و چشمامو بستم.

واقعا برگشتن حس خوبی داشت.بعد19سال!وقتی 5سالم بود با مامان و بابا و رزیتا اومدیم فرانسه.بابا میخواست زندگی عالی برامون فراهم کنه.ولی چی شد؟وقتی17سالم شد تصادف کرد و در جا فوت کرد.من شده بودم مرد خونه.تو یه کشور غریب.بالاخره با کمک دوستای بابا خودمو به اینجا رسوندم.دکترای مدیریتمو گرفتم.الانم میرم ایران پیش مامان اینا.5سال بعد مرگ بابا برگشتن ایران.دلم براشون یه ذره شده.مامان مهربونو خواهر کوچولوی شیطونم.

وقتی بیدار شدم.هواپیما فرود اومده بود.سریع از جام بلند شدم.کوله پشتیمو انداختم رو دوشم و از پله های هواپیما اومدم بیرون.اوه اوه!عجب آفتابی!عینکمو که گذاشتم بودم روی یقه لباسم برداشتم و گذاشتم روی چشمام.چمدونامو تحویل گرفتم و رفتم بیرون فرودگاه منتظر مونده بودم بیان دنبالم.به تابلوی فرودگاه نگاه کردم.

"فرودگاه مهرآباد"

برگشتم و یه نفس عمیق کشیدم.ولی ناگهان سرفه ام گرفت.شنیده بودم تهران آلودگیش فجیع شده ولی تا حالا روبرو نشده بودم!

-ریه هات مشکل پیدا میکنه ها!

برگشتم ببینم کیه که یه پسر همسن خودم دیدم.تیپش کت و شلواری بود.چه شیک!اومد و دستشو جلوم دراز کرد و گفت:

-آریا مهدوی هستم.همکارت.

دستشو با صمیمت فشردم و گفتم:

-خوشبحتم.رادمان ایران منش هستم.

آریا-همچنین.باید میومدم دنبالت.مطلعی که؟

-آره آره.

یه لبخند زدو گفت:

-باشه بیا بریم.

به سمت یه ماشین جنسیس سفید رفتیم!وای چه خوشگل بود لامصب!

آریا با دستش به راننده اشاره کرد بیاد بیرون.راننده سریع اومد سمت من و گفت:

-بدینش من آقا.

چمدونمو بهش دادم.

راننده یه مرد میانسال بود.چهره اش به دلم نشست.

آریا درو باز کردو گفت:

-بیا سوار شو.

نشستم و آریا نشست کنارم.و حرکت کردیم.

آریا-خوش اومدی.

-ممنون.

آریا-وقتی گفتن اسم معاون برنامه ریزیمون پسره چشمام اندازه نلبعکی شد!تعجب کردم.سابقه کمی داشت آقای فرخزاد پسر استخدام کنه.

-چطور؟خودت پس چی؟

آریا-من که خیلی خودمو کشتم خودمو ثابت کردم.4ساله اینجا کار میکنم.

-چند سالته؟

آریا-24.

-منم همین طور.

آریا برگشتم طرفم و گفت:

-نه بابا؟آخیش..یه هم سن پیدا کردم همشون یا سن بالان یا تازه کارن!

خندیدم.دوستان خوبم..امیدوارم از رمانم لذت ببرین.

پست دوم:

بالاخره رسیدیم دم یه دروازه بزرگ سفید.در به صورت کنترلی و با ریموت نگهبان باز شد و ما وارد شدیم.از در ورودی تا خونه فرخ زاد خیلی طول داشت و یه جاده بود واسه خودش!هر دو طرف جاده هم پر بود از درختای متخلف.بوی پرتغال مشماممو پر کرد.واقعا عاشق بوی پرتغال بودم.بالاخره رسیدیم به خونشون و جلوش پیاده شدیم.خونه که چه عرض کنم کاخ و عمارت جلوش کم میاوردن!نماش قصری بود و سفید!جلوی درم دوتا نگهبان بودن.اوه اوه کی میره اینهمه راهو!خب معلومه خره فرخ زاد!

آریا-تو برو منم میام.

به طرف در رفتم نگهبانا کنار رفتن و من داخل شدم.با دیدن داخل خونه فک منو با بیلو بردزلم نمیتونستی جمع کنی!قصر!سالنشون به چهار قسمت تقسیم شده بود و هرقسمت یه جور چیده شده بود.ته سالن یه در شیشه ای بزرگ بود که فکر کنم باغشون بود.از دو طرف در هم پله ها میخورد به طبقه بالا.سمت راستمم یه راهرو بود که خدمتکاراش تو رفت و آمد بودن.کمی که نگاه کردم دیدم سه تا دختر از یکی از اتاقای راهرو کلشونو دادن بیرون و دارن دیدم میزنن!معلوم بود آشپزخونست چون ازش بوهای خشومزه غذا میومد.اه خوشگل ندیدن.تو آینه قدی روبروم به خودم نگاه کردم.

پوست گندمی متمایل به سفید..چشمای طوسی..موهای قهوه ای روشن که یه طرفشو گذاشته بودم روی یه چشمم.شلوار جین قهوه ای سوخته..پیرهن قهوه ای روشن.و پالتو قهوه ای سوخته.تیپو قیافم نقص نداشت!یکی از رحمتاییه که خدا بهم نازل کرده!

رفتم به سمت سالنا و وسطشون وایسادم.یدفعه در شیشه ای ته سالن باز شد و یه دختر که میخورد خدمتکار باشه اومد بیرون با لباس باغبونی.کلاه باغبونی و دستکش و چمکه های گِلی.خندم گرفت.شبیه حنا و آنشرلی شده بود!

-آخ که چقدر شبیه آنشرلیو حنا شدی تو!

برگشت و با تعجب نگام کرد.سریع اخماش تو هم رفت و با قدم هایی حرصی از پله ها رفت بالا!این چش شد؟بی جنبه!شونه ای بالا انداختم و رفتم به سمت مبلای سلطنتیشون و نشیتم روشون.جلو روم یه تلویزیون 60اینچ دیدم!فکم افتاد!من تونسته بودم 40اینچشو بگیرم.بعد از چند دقیقه دید زدن خونه صدای سرفه ای شنیدم.برگشتم که با مردی میان سال و کت وشلواری که از پله ها میومد پایین روبرو شدم بلند شدم.فرخ زاد بود!عکسشو دیده بودم.شیک تر از اونی بود که فکرشو میکردم.اومد جلوم.

-سلام.من رادمان ایران منش هستم.واسه.

حرفمو قطع کردو با لبخند گفت:

-بله بله..در جریانم.منم فرزاد فرخ زاد هستم.

دستمو دراز کردمو گفت:

-آشنایی دورادور دارم باهاتون جناب فرخ زاد.خوشبختم.

دستمو فشرد و گفت:

-مرسی پسر.بیا بشین.

منتظر شدم بشینه وقتی نشست روبروش نشستم.

فرخ زاد-خوش اومدی به ایران.امیدوارم بتونی خوب کار کنی.

-مرسی جناب.منم همچین امیدی دارم.

چشمم افتاد به پله ها یه دختر کاملا آراسته..با تونیک مشکی و شلوار گرمکن سفید و با سه شال شفید که بازش گذاشته بود اومد طرفمون وقتی نگاهش بهم افتاد پوزخندی زد.واسه چی اینکارو کرد؟!دقت کردم دیدم همون دختر باغبونست!چقدر مرتب شده بود.

نشست کنار فرخ زاد،فرخ زاد دستشو انداخت دور شونه دختره و روبهش گفت:

-خسته نباشی دخترم!همه رو کاشتی؟

دختره-آره ددی!برای من گل کاری اصلا خسته کننده نیست عاشق این کارم.

پس دخترش بود!کلمو میکنه!من چه میدونستم آخه؟

فرخ زاد رو به من گفت:

-دخترم..طناز جان.طناز دخترم..آقای رادمان ایران منش.معاون جدید برنامه ریزی شرکت.

طناز با حرص باباشو نگاه کرد و یه نگاه عصبیم به من!خود درگیری داره بابا!

دستمو دراز کردم سمتش و گفتم:

-خوشبختم طناز خانوم.

دختره چشم غره ای برام رفتو گفت:

-خانم فرخ زاد.

بی شعور!منو ضایع کرد..حالتو میگیرم وایسا!

رو کرد به باباشو گفت:

-بابا..مگه نگفتم کارمند پسر قدغن؟

فرخ زاد-دخترم من به خواست تو بیشتر کارکنای شرکتو دختر استخدام کردم.به جز آریا و سه تا مرد میانسال و آقا رادمان که پسره دیگه ای نیست.بعضی کارارو دخترا نمیتونن انجام بدن.مردا پایه ترن.

طناز-باشه بابا.فقط به خاطر شما.

فرخ زاد گونه دخترشو ب*و*سید و گفت:

-آفرین دختر بابا!حالا برو اتاق رادمانو بهش نشون بده.پسرم برو استراحت کن.

-ممنون.

چون واقعا شرکتش بزرگ بود ممکن بود یه وقتایی جلسه ها یهویی انجام بشه..یا اینکه نمیخواستن معطل بشن کارمندای مهمشونو میاوردن خونه.

طناز بلند شد و گفت:

-دنبالم بیا.

شیطونه میگه بزنم لهش کنما!از دماغ فیل افتاده!افاده ی.

دنبالش راه افتادم.رفتیم طبقه بالا.همین جور که میرفتیم باهام حرف میزد:

-من مترجم شرکتم.اینجا قوانین خاص خودشو داره.میخوای بری بیرون باید اطلاع بدی.حق مهمون بیشتر از2نفر نداری.همیشه راس ساعت7صبحونه،ساعت12نهار،4عصر ونه و 10شام.نیای منتظر نمیمونیم جا میمونی.

برگشت طرفم:

-اتاقت اینجاست.فهمیدی؟

سرمو به علامت آره تکون دادم.یه پوزخند زد و گفت:

-فکر نمیکردم اینقدر سر به زیر باشی.

منم پوزخند زدمو گفتم:

-اولا حوصله کل کل ندارم.دوما از آن نترس که هایو هوی دارد از آن بترس که سر به تو دارد بله خانم.

و رفتم تو اتاقم.حرص خوردنشو به وضوح میدیدم.آخ کیف کردم!تازه اولشه!من اینو آدم نکنم رادمان ایران منش نیستم.وسایلمو آورده بودن.اتاق خوبو جمع و جوری بود.یه میز تحریر..یه تخت یه نفره..تلویزیون40اینچ و یه دست مبل.ته اتاقم یه در بود که به تراس وصل میشد.حموم و دستشویی مجزا.سریع لباسمو از چمدون در آوردم و یه دست لباس راحتی پوشیدم و خزیدم زیر پتو.*****

طناز

داشتم ناخنامو میجوییدم و طول اتافتو میرفتمو میومدم.پسره بی شعور نفهم.تاحالا کسی جرات نکرده بود منو مسخره کنه!حالا این.یه جیغ بنفش کشیدم که سارا و سمیرا و سمیه که سه تا خدمتکار من بودن و از اتفاق خواهرای سه قلوهم بودن یه چند قدم رفتن عقب.

سارا-طناز.

انگشت اشاره مو به نشانه سکوت گذاشتم روی بینیم و گفتم:

-هیــــس!هیچی نگین.

نشستم روی مبل جلوی تختم و سرمو بین دستام گرفتم.و با پام به زمین ضرب زدم.اونام زانو زدن جلوم و بر و بر نگام میکردن.با کلافگی نگاهشون کردمو گفتم:

-چتونه؟چرا عین بز زل زدین به من؟

ریز خندیدن.

سارا-خب حرکاتت بامزه میشه.

کلیپس موهامو کندم و انداختم رو تختم.سمیه یه برس برداشت و موهامو شونه کشید.

سمیه-بنظرم باید باهاش کنار بیای.اونجور که میگی فکر نکنم خطری باشه.

سمیرا-راست میگه.

-ولی من هنوزم بی اعتماد به پسرا.عین هیولان برام.

آره خیلی ازشون میترسیدم.اون از مسعود که فقط پولامو میخواست و قالم گذاشتو رفت.بعدشم که هر پسری میومد اینجا با چشماش منو میخورد!ولی خدایی این رادمانه اونجوری نبود ولی به قول خودش از آن بترس که سر به توی دارد.

در اتاق زده شد.

-بیا تو.

زهرا خانم،ریسس خدمتکارای دختر اومد داخل.

-کاری داشتید زهرا خانوم؟

زهرا خانوم یه قدم جلو اومد و گفت:

-عرض به خدمتتون خانم،آقا گفتن بهتون بگم برای مهمونی امشب آماده بشین.

با تعجب گفتم:

-مهمونی؟

زهرا خانوم انگاری ترسیده بود عقب عقب رفت وقتی میخواست از در خارج بشه گفت:

-به مناسبت اومدن آقای ایران منش.

و سریع در رفت!یه جیغ بنفش کشیدم که فکر کنم تا اون سر خونه هم رفت!سریع سمیه رو کنار زدم،موهامو جمع کردم و کلیپسمو گذاشتم رو سرم و بدو رفتم سمت اتاق بابا.در زدم.

بابا-بفرمایید.

رفتم داخل.نشسته بود روی مبل و داشت قهوه میخورد و یه قهوه اضافه هم روی میز بود.مال من بود.میدونست میام پایین.با حرص نشستم روی مبل روبروش و قهوه رو برداشتم و مزه مزه کردم.بعد از چند لحظه لیوانو کوبیدم رو میز و گفتم:

-چرا ددی؟!

بابا با خونسردی ذاتیش گفت:

-این یه افتخاره.رادمان یکی از مغزهای ایرانیه.یه شانسه که ما گیرش آوردیم.پس دیگه گیر نده برو آماده شو.

با کلافگی به صندلی تکیه دادمو گفتم:

-کیا هستن؟

بابا لبخندی زد و گفت:

-آفرین دختر عاقلم.همه هستن هم کارمندا،هم عمو و عمه هات.

سریع تکیمو گرفتمو گفتم:

-همه؟!یعنی شایان و شروین؟مهسا و مریم؟ترنمو تمنا و ترنج؟محسن و مسعودو منصور؟

اوه!چه سریع گفته بودم!نفس تو سینه ام حبس شده بود.

بابا-آره.

نفسمو با حرص دادم بیرون!اه بازم مسعود..چجوری روش میشه بیاد اینجا؟

-آخه ددی!چرا مسعودو دعوت کردی؟

بابا-چون میگه دوستت داره.

-ولی من ازش متنفرم.ندیدین چه انگی بهم زد؟ندیدین 2سال عذاب کشیدم؟

بابا-عزیز بابا.چیکار کنم؟اگه عمت بفهمه اونو بقیه بچه هاشو دعوت کردم بعد پسر تقه تقاریشو دعوت نکردم به علی میگه تمام قرار دادارو بهم بزنه.میدونی که پام پیشش گیره.

-ددی.بازم اهدافت!

از روی صندلی پاشدم و زیر لب گفتم:

-عمو علیم چه زن ذلیله!والله.

بابا ریز خندید و گفت:

-برو شیطونک.برو آماده شو.

همین جور که میرفتم بیرون با دستم خداحافظی کردم ازش.

با قدمهایی تند رفتم تو اتاقم.سمیه و سمیرا و سارا سریع از رو تختم بلند شدن و با ترس زل زدن بهم.چپ چپ نگاهشون کردم.

سارا-ببخشید.

سمیه-دیگه تکرار نمیشه.

یه چشمک بهشون زدم و گفتم:

-بیخی.

سمیرا-چی شد؟!تو که الان میخواستی بزنی همه چیو بشکونی!

در حالی که تو کمدم دنبال لباس میگشتم گفتم:

-دیگه باید کم کم این عادتارو ترک کنم.خانومی شدم واسه خودم.

هر سه تاشون ریز خندیدن.و اومدن پشت سرم.

-برو بچ!به نظرتون چی بپوشم خوبه؟

سمیه-اون لباس سبز لجنیه.

-نه اون خز شده.

سمیرا-اون آبی نفتیه بلنده.

-نه یه چیز شیک تر.

یدفعه سارا دستشو کرد تو کمد و گفت:

-این چطوره؟

به لباس زل زدیم.یه پیرهن ماکسی دکلته قرمز جیغ!عالی بود!سلیقه سارا حرف نداشت.

منو سمیه و سمیرا سه نفری گفتیم:

-ایول!

*****

رادمان

با صدای تقه زدن در بیدار شدم.

-بفرمایید؟

یه مرد مسن وارد شد.

مرد مسن-من محسنی هستم.رییس خدمتکارای مرد این عمارت.

-خوشبختم.کاری داشتین؟

محسنی-راستش محض اطلاعتون میخوان براتون جشن ورود بگیرن.گفتن آماده باشین.

-واقعا؟!آخه واسه چی؟

محسنی-اینشو از آقا بپرسین.

زیرلب گفتم:

-همون از آقا بپرسم سنگین ترم.

محسنی-چیزی گفتین؟

-نخیر.ممنون.میتونین برین.

بعد از رفتن محسنی سریع پریدم تو حموم.نیم ساعته بیرون اومدم.سریع یه کت و شلوار سفید با پیرهن طوسی پوشیدم.موهامو با ژل دادم بالا.انقدر ریخته بودم جلوی چشمم حالت گرفته بود.پیرهنه با چشمام کاملا تطبیق داشت.کفش ورنی مشکی!عالی شد.جلوی آینه خودمو برانداز میکردم.در اتاق زده شد.

-بفرمایید.

دوباره محسنی بود.

محسنی-آقای ایران منش،مهمونا اومدن.لطف کنین تشریف بیارین.

-بسیار خب بفرمایید.

اوففف چقدر رسمی صحبت کردن سخته!آخرین نگاهو به خودم کردم.قربون خودم برم با این همه خوش تیپی!یه چشمک برای خودم فرستادم و در اتاقو باز کردم.باز کردن در اتاق همانا..بیرون اومدن طناز از اتاق همانا!من به اون خیره شده بودم اون به من.تازه تونستم براندازش کنم.پوست سفید سفید!چشمای درشت آبی با مژه های بلند!لبای قلوه ای صورتی ولی حالا که رژ قرمز زده بود بیشتر جلوه میکرد.موهای ل*خ*ت ل*خ*ت مشکی که تا کمرش میرسید و بازشون گذاشته بود.و یه گل سر قرمز رو سرش زده بود.پیرهن دکلته بلند قرمز!پیرهنش حسابی تو چشم بود.جدیدا چقدر هیز شده بودم خودم خبر نداشتم.ولی سرعت آنالیزم تو حلقم.

-دید زدن تموم شد؟

با حرفش از فکر در اومدم و از این که مچمو گرفته بود لجم گرفته بود.رفتم کنارش و گفتم:

-دید زدن؟!

طناز-پ ن پ!ماست زدن!یه ساعت به من خیره شدی که چی؟!

ای دختره پررو مغرور خودشیفته!یه لبخند تمسخرآمیز زدم و گفتم:

-داشتم فکر میکردم که با این لباس شبیه دلقکای فرانسوی شدی!

صدای دندون قرچه هاشو میشنیدم.از لای دندوناش گفت:

-حواست به حرف زدنت باشه آقای به نسبت جسور!

و راهشو کشید رفت سمت پله ها!آخ کیف کردم.منم پشت سرش راه افتادم.وقتی باهم از پله ها اومدیم آریا گفت:

-به افتخار طناز خانوم!

همه شروع کردن به دست زدن.طنازم با کلی عشوه با همه سلام احوالپرسی کرد.اه اه!دوباره آریا گفت:

-به افتخار آقا رادمان ایران منش!

همه دست زدن منم به همشون لبخند زدم.چندتا از دخترا که غش و ضعف کردن.آریا باهام دست داد.

آریا-اوضاع در چه حاله جناب مهندس؟!

و به طناز اشاره کرد.

با کلافگی گفتم:

-اوفففف.توپ!

خندیدیم.نشسته بودم یه گوشه که نگاهم جلب آقای فرخ زاد و طناز شد.فرخ زاد چیزی در گوش طناز میگفت و طناز هی بهش چشم غره میرفت!دست آخر از جاش بلند شد و به طرف من اومد!یا باب الحوائج این دیوونه داره میاد چیکار؟نشست کنارم.با تعجب نگاهش میکردم که گفت:

-لطفا عادی باش.

سرمو انداختم پایین.با صدایی حرصی و لبخند رو به جمعیت گفت:

-خیلی عادی بلند میشی.دستتو طرفم میگیری.و میریم وسط پیست برای ر*ق*ص..اوکی؟

با صدایی متعجب اما آروم گفتم:

-چی؟!من عمرا با توی دلقک بیام وسط برای ر*ق*ص!

با حرص نگاهم کرد،کیف کردم.اومد دم گوشم گفت:

-اگه کارتو دوست داری پاشو بیا.فکر نکن من له له میزنم واسه باهات ر*ق*صیدن این فقط واسه اینکه بابام ازم خواسته.

ای بابا.این فرخ زادم که چه کارایی میخواد!ناچار بلند شدم و روبروی طناز وایسادم.اونم بلند شد با لبخندهای تصنعی همو نگاه میکردیم.بازومو طرفش گرفتم که خیلی نرم گرفتش.رفتیم وسط پیست.دستشو انداخت دور گردنم.یه جوری شدم.تاحالا دختری بهم دست نزده بود.منم دستمو دور کمرش حلقه کردم.یکم که گذشت گفتم:

-ندیده بودم دختر از پسر درخواست ر*ق*ص کنه.

با غیض نگاهم کرد.و در جواب پاشنه کفششو که عین سوزن بود گذاشت روی پام!

-آخ.وحشی!

خنده موزیانه ای کرد.

-توانشو میدی!

طناز-پس بچرخ تا بچرخیم!

-میچرخیم.

آهنگ تموم شد و ازهم جدا شدیم و هرکس طرفی رفت.رفتم کنار پله ها، دستمو به نرده هاش تکیه دادم.آریا اومد پیشم.

آریا-کیف کردی؟

-ها؟

آریا-ر*ق*صه با یار؟

-گمشو بابا!عین دشمن خونیمه.

آریا-دروغ میگی؟باهاش درنیوفتی؟هرکی با طناز درافتاد.ور افتاد!

-هه.حالا ببین به زانو درش میارم.

همین جور که حرف میزدیم طناز اومد طرف پله ها ولی یه پسر پشت سرش بود.پسر جذابو خوشتیپی بود.طناز داشت از پله ها میرفت بالا که پسره بازشو سفت گرفت طناز برگشت طرفش و گفت:

-نکن وحشی!

پسره-طناز دیگه چجوری بگم دوستت دارم؟!

اوه اوه ماجرا جالب شد.

-مسعود.صدبار.احساسی بهت ندارم.اون طناز که خودشو واست میکشت مرد.مرد!میفهمی؟

بعدشم دستشو از دست اون پسره که اسمش مسعود بود کشیدو رفت.بازوش بخاطر پوست سفیدش به شدت قرمز شده بود.نگاهم به مسعود افتاد که داشت نگاهم میکرد.چه با غیضم نگاه میکرد!انگاری ارث باباشو خوردم.انگشت سبابه و وسطمو کنار هم گذاشتم و گذاشتمشون روی شقیقه ام و بعد دورشون کردم.و یه چشمک بهش زدمو رومو کردم طرف آریا.همین جور که با آریا گرم صحبت بودیم.ناگهان همه دست زدن و آریا بهت زده به پشت سرم نگاه میکرد.وقتی نگاه کردم دیدم طناز با لباس عربی داره از پله ها میاد پایین.دروغ نگفته باشم خوشگل شده بود.مخصوصا که موهاشو بالا بسته بود.پشت سرش سه تا دختر دیگم بودن که اونام لباس عربی پوشیده بودن.طناز و اون سه تا رفتن سمت پیست و با شروع آهنگ عربی نانسی،شروع به ر*ق*ص عربی کردن.واقعا ر*ق*ص عربیش عالی بود!آریا اومد دم گوشم و با لحنی کش دار در حالی که به طناز خیره -ایـــول.انعطاف بدن.

خندیدم.

دستی روی شونم نشست،برگشتم دیدم فرخ زاده.

-کاری داشتین آقا؟

فرخ زاد-بیا با من پسرم.

دنبالش راه افتادم.به طرف در ورودی میرفت،که ناگهان هیکل ظرف و کوچولو رزیتا توی چارچوب در به اون بزرگی ظاهر شد.هیکلش در برابر در ورودی مثل فیل و مورچه بود.از تصورم خندیدم.رزیتا بهم نزدیک شد و یدفعه همچین ازم آویزون شد که فکر کردم اون میمونه من درختش!با دستاش محکم گردنمو گرفته بود.

-هوی رزی کوچولو.خف..خفه شدم دختر!

بیشتر منو به خودش فشار داد.

رزیتا-ووییی.داداشی..دلم اندازه موچه شده بود برات.

-مرسی از توصیفت.

صدای نوازشگر مامان تو گوشم پیچید.

مامان-رزیتا بیا پایین مامان عین میمون آویزون شدی به رادمان.

رزیتا سریع ازم جدا شد و با اعتراض رو به مامان گفت:

-مامی.منو میمون؟اصلا میخوریم به هم؟

-اه اه!تو نرفته خارج که خارجی شدی!مامی.عق!

و حالت بالا آوردن درآوردم.

رزیتا یه نیشگون از بازوم گرفت که فکر کنم جاش امشب کبود میشه!

-آخ وحشی!چته؟مامان نگاهش کن!

مامان-نکن رزیتا.

-اصلا محبت از سروروتون میباره!

فرخ زاد-امشب میتونین پیش آقا رادمان بمونین..ولی بعدش دیگه معذوریم میدونین که کارامون مهمه.

مامان-بله بله آقای فرخ زاد میدونیم.

در همین حین طناز بهمون نزدیک شد.ر*ق*صش تموم شده بود و داشت نفس نفس میزد.با نفس های بریده بریده گفت:

-سل..سلام..خوبین خانم ایران منش؟

و دستشو به طرف مامان دراز کرد.مامان با خوش رویی باهاش دست داد و گفت:

-مرسی عزیزم.شما دختر آقای فرخ زاد هستین دیگه؟

طناز لبخندی که ازش سراغ نداشتم توی امروز گفت:

-بله.طناز هستم.

بعدم رو کرد به رزیتا و دستشو به طرف اونم دراز کردو گفت:

-شمام باید خواهر آقای ایران منش باشین درسته؟

رزیتا با خوشحالی دست طنازو فشرد و گفت:

-بله.خوشبختم طناز جون.

طناز-فکرکنم دوستای خوبی بشیم.

رزیتا-حتما.میشه بپرسم چند سالته؟

طناز-22.

رزیتا-اِ..من21ام.

طناز لبخندی زد و دست رزیتا رو گرفت و برد میون جمعیت.منم رفتم سمت آریا.مامانم با آقای فرخ زاد رفت برای احوالپرسی.

آریا-ببینم مامان و نامزدتن؟

زدم پس کلش و گفتم:

-نامزد کجا بود؟خواهرمه.

آریا با لحنی شوخ.که مثلا میخواست نشون بده هیزه گفت:

-مجردن دیگه؟

گوششو پیچوندم و با خنده گفتم:

-به آبجی من نزدیک بشی نشدیا.

آریا خودشو از دستم جدا کردو گفت:

-خب بابا فهمیدم..داداش کوروکدیله چه برسه به خواهره.

با خنده گفتم:

-ببند اون گاله رو.

رزیتا و طناز اومدن پیشمون.

رزیتا-وای داداشی..اینجا خیلی عالیه.طناز همه فامیلاشو بهم نشون داد.البته پسرعمه و پسرعمو دختر عمه و دختر عموهاش موندن.بیا بریم باهم آشنا شیم باهاشون.

طناز-از این طرف.

به ناچارهمراه طناز و رزیتا به سمتی که جوونا بودن رفتم.روی یه دسته مبل بزرگ همه جوونا دور هم نشسته بودن.تک تک باهاشون احوال پرسی کردم.شایان و شروین پسرعموهای طناز بودن.مهسا و مریم دختر عمه هاش،ترنم و تمنا و ترنج دختر عموهاش،محسن و مسعود و منصور هم پسرعمه هاش.مسعودو سریع شناختم،خوب میتونستم قیافه هارو به خاطر بسپارم.طناز وقتی میخواست مسعودو معرفی کنه با غیض اسمشو میگفت.بقیه هم کارمندای جوون شرکت بودن.کنارشون نشسته بودم و با شروینو شایانو آریا مشغول صحبت بودیم.فرخ زاد دوباره اومد کنارم.

فرخ زاد-رادمان جان..شنیدم گیتار بلدی؟

-بله جناب.

فرخ زاد-میتونی برامون بزنی؟

-آخه.

فرخ زاد-مادرتون گفتن گیتارتون عالیه..ماهم مشتاق شدیم صداتو بشنویم.

ای بابا حالا نمشید مامان نگه؟!بدمم نمی یومد.بهم یه گیتار دادن و منم تقریبا وسط سالن نشستم.هیچ آهنگی به ذهنم نمی رسید.به اطرافم نگاه کردم.همه داشتن نگاهم میکردن.چشمم به طناز افتاد.یدفعه به ذهنم رسید آهنگه میمیرمه مرتضی پاشایی رو بخونم،اصلا یدفعه ای شد!چرا این به ذهنم رسید؟اینهمه آهنگ!دست از فکر کردن و معطل کردن بقیه کشیدم و شروع به زدن و خوندن کردم،یکی دیگه از نعمتهایی که خدا بهم داده بود صدام بود.

آخه عاشقم میدونی،بگو همیشه میمونی،نرو دیوونه من،میمیرم.

نزار اشکاتو ببینم.عزیزم نازنینم.دیگه طاقت ندارم،میمیرم.

نرو یکی یک دونه من،سر بزار روی شونه من،پیش من دیگه گریه نکن.میمیرم.

با دلم دیگه بازی نکن،با چشمات منو راضی نکن

که بری از خونه من،میمیرم.

نگاهم به طنازو رزیتا افتاد،رزیتا با لذت به آهنگ گوش میکرد ولی طناز سرش پایین بود و با پاشنه کفشش به سرامیک ضربه میزد،انگاری کلافه باشه.به من چه؟آهنگ زدن تموم شد.همه برام دست زدن.منم طبق معمول تا کمر خم شدم و همه خندیدن.رفتم و نشستم سرجام.

شروین-ایول صدا!

لحنمو عین داود توی سریال دزد و پلیس کردمو گفتم:

-دوست خوب من!شروین!مقسی!

شایان زد روی شونمو گفت:

-واقعا صدات عالیه!

دوباره با همون لحن گفتم:

-ممنونم ممنونم.

شایان و شروینو آریا خندیدن و آریا گفت:

-بابا لوسش نکنین!من 4ساله اینجام با من اندازه رادمان صمیمی نشدین.

شروین-آریا؟حسودی نداشتیم.

شایان-تو جای خود داری!

شروین-هرگلی یه بویی داره.حالا این آقا رادمان زودتر به دلمون نشست.

با همون لحن گفتم:

-شما لطف دارین!

و دوباره خندیدیم.

تا آخر مهمونی با آریا و شروینو شایان صحبت کردم.پسرای واقعا خوبی بودن.آریا و شروین عین خودم شوخ بودن و شایان منطقی و خوش خنده بود.

واسه ی مامان تو اتاق داشتم تشک پهن میکردم که مامان وارد اتاق شد.

مامان-وای.عجب آدم خوبو متمدنیه این فرخ زاد.

-آره.واقعا آدم فهمیده ایه.شما پایین میخوابین دیگه؟

مامان-آره.

وقتی مامان خوابید یه پیرهن مشکی جذب با شلوار سفید آدیداس پوشیدم و خواستم بخوابم که نگاهم به ساعت افتاد.2بود ولی رزیتا نیومده بود.یعنی کجاست؟بلند شدم سویشرت سفیدم که با شلوارم ست بودو پوشیدم.رفتم تو راهرو.خلوت خلوت.

داشتم از کنار اتاق طناز رد میشدم..که صدای خنده های دخترونشونو شنیدم.صدای رزیتارو به وضوح میشناختم ولی موفق به تشخیص صدای خنده طناز نشدم.واقعا دختر مرموزی بود برام.ای خاک تو سر منحرفو هیزت کنن رادمان!مگه فرانسه اون همه دختر نبود؟چرا گیر دادی به این زیر ذربینت گرفتیش؟رفتم جلوی در اتاق و تقه ای به در زدم.صدا خنده شون قطع شد.و مدتی بعد قامت رزیتا توی چارچوب در معلوم شد.

رزیتا-جونم داداشی؟

آروم گفتم:

-رزی؟نمیای بخوابی؟

رزیتا تا با دودلی گفت:

-چیزه..راستش.

صدای طنازو شنیدم که میگفت:

-رزی؟چیزی شده؟

وقتی نگاه کردم به طرفش دیدم طناز نشسته رو تخت و یه دختر موهاشو شونه میکنه!یکم که دقت کردم متوجه لباسش شدم.یه تاپ بندی سرخابی پوشیده بود با شلوارک هم رنگش!عین خیالشم نبود من دارم میبینمش.سرمو انداختم پایین.طناز اومد طرف در و کنار رزیتا وایساد.

طناز-کاری داشتین آقای ایران منش؟

اه اه!بدم میاد انقد رسمی!اینجا که محل کار نیست.

چیه رادمان؟دلت میخواد بگه کاری داشتی جونم؟عشقم؟برو بابا!

حداقل اسممو با آقا بگه.آقا رادمان!

-راستش اومدم دنبال رزیتا.

طناز-آها یادم نبود اینجا مهد کودکه.رزیتا اینجا میمونه.

یه نگاه به رزیتا کردمو یکم رفتم عقب و بالای در اتاق طنازو نکاه کردم.بعد رو بهش گفتم:

-اِ.مهد کودک؟پس احتمالا شماهم مربی مهد کودکین؟شما انگاری اشتباه اومدین اینجا.بخش خردسالان اونطرفه.

و به طرفم چپم اشاره کردم.در تمام مدت حرص خودرنشو میدیدم.

ادامه دادم:

اینجا بخش نوباوه هاست.اگه اصرار به داشتن و نگهداری رزیتا دارین،مشکلی نیست فقط من خواهرمو سالم دادم سالمم تحویل میگیرما!

و بعد از اتمام حرفم رفتم به سمت اتاقم و درو بستم و خزیدم زیر پتو.آخ که چه کیفی میده حرص دادن این دختر.آخرین پست امروز.تا فردا یا امشب بای دوستان.لینک تصاویر شخصیت های رمانمو توی پروفایلم میزارم.

با صدای مامان از خواب بیدار شدم.

-جونم مامانی؟

مامان-پسرم..رادمان ما دیگه میریم.مواظب خودت باش پسرم.خوب کار کن..نا امیدمون نکنیا.