رمان ویانا نیوز به قلم آمنه آبدار

ژانر : #طنز #اجتماعی

خلاصه :

یه مجله خبری معتبر داریم، یه دختر خبرنگار با بابای پر نفوذ که سر به هواست و یه پسر معمولی، از قشر ضعیف جامعه!

ویانا توی این دفتر به عنوان خبرنگار شروع به کار می کنه و خرابکاریایی به بار میاره و به خاطر نفوذ باباش اونجا موندگار میشه... این وسط این آویز هست که از دستش کم مونده سر به بیابون بذاره! حالا همه چی از ورود شخصیت های جدید شروع میشه... دو خبرنگاری که قراره دردسر بزرگی ایجاد کنن.

مقدمه:

تا حالا شده فکر کنین زندگی ما یه کتابه که ما نقشای اصلیش هستیم؟ یه کتابی که خیلی وقته نوشته شده و یکی داره می خوندش و هر صفحه اش داره اتفاقای جدید میافته...

یه چند صفحه روزمرگی هان، یه صفحه هایی نویسنده عجیب تلخ نوشته و یه صفحه هایی خواننده داره قهقهه می زنه. یه چند صفحه ام با عنوان مشکلات و تصمیمات توئه که تو به مشکل می خوری و تصمیم می گیری...

ویانا نیوز قصه طنزی هست اما متفاوت...

با چاشنی مشکلات و گاهی گریه...

با تکیه بر شغل خبرنگاری، می زنیم تو دل دردای مردم و گاهی می خندیم و گاهی اشک می ریزیم.

این تیکه از لاکم چرا کنده شده؟ پوفف، این ناخنمم دیروز شکست، حالا چرا من این ناخنای دست چپم رو گرفتم اون یکی رو نه؟ شبیه دمپایی لنگه به لنگه شده... شانس مارو!

- ویانا جان؟

اون یکی دستمم بگیرم؟ نه آخه بگیرمم دستم شبیه بعضی از مردا بدون سبیل میشه.

- ویانا!

بدون اینکه سر بلند کنم، چشمم رو گردوندم و یه نگاه به بابا که لبخند حرصی رو لباش بود و یه نگاه به مفتاحی که یه جور خاصی نگام می کرد، نمی دونم چجوری ولی یه جور خاصی بود.

- بله؟

- دخترم آقای مفتاحی با شما بودن.

نیشم رو باز کردم و گفتم: جانم؟

با لبخند گفت: پس خبرنگاری خوندی؟

چشمام رو بستم و با افتخار سری تکون دادم و لبخندی زدم.

- بله، هر چند که به نظر خودم تحصیلات لازم نبود چون هر دختری یه خبرنگار درونش داره!

بعدم نیشم رو باز کردم و خودم هر هر خندیدم ولی با دیدن نگاه بابا که تو زیرنویسش نوشته بود برسیم خونه با همین دستام خفه ات می کنم، نیشم رو جمع کردم.

تک سرفه ای کردم که سر و ته خنده ام رو هم بیارم.

- بله من خبرنگاری خوندم.

- خوبه، اینجا می دونی که یه مجله خبری معتبره! رقیبم خیلیی زیاد داریم، باید حواستونو جمع کنید.

سری با اطمینان تکون دادم و گفتم: حتما، شما نگران نباشین.

مردد باشه ای گفت و به بابا نگاه کرد.

- من می سپرمش به آویز، شما نگران نباشین.

هن؟ می سپرتم به کی؟ مگه من رختم؟ هنوز علامت سوال بودم و دهنم باز بود که مفتاحی اشاره ای به در کرد.

- برو دخترم، بگو آویز کجاست بهت میگن.

با بهت گفتم: ولی من که نمی خوام خودمو آویزون کنم.

- ویانا!

با تشر بابا زود بلند شدم و از در رفتم بیرون... من می دونستم هیچی نمیشم، الکی چند سال رو صرف درس خوندن کردم، چونه ام لرزید و لبام آویزون شدن، آخرشم طاقت نیاوردم و زدم زیر گریه!

با تعجب نگام می کردن، برام مهم نبود... اینا نمی دونن درد من چیه!

به یه دختره رسیدم، بینی ام رو بالا کشیدم و گفتم: آویز کجاست؟

- همین دور و برا بود، برو از اون جلوییا بپرس بهت میگن.

همینمون کم بود، آویزشون متحرکم بود؛ خاک بر سر من که شانس ندارم...

- چیزی شده؟

برگشتم و به یه پسره نگاه کردم، چشمه اشکم جوشید و دهنم رو باز کردم و گریه کردم.

- من از کره گی دم نداشتم!

- چی؟! از کره گی دم نداشتی؟ مگه تو خری؟

نفسی گرفتم و تو سینه ام جمع کردم، لب پایینم رو جلوی لب بالام گرفتم و یکم خیره نگاش کردم، به من گفت خر؟ مشتی به شکمش کوبیدم و با گریه گفتم: اشتباه گفتم، به توچه؟ رخت آویزتون کجاست؟

نگاهی به سر تاپام انداخت.

- رخت آویز می خوای چی کار؟

داغ دلم تازه شد و اشاره ای به در اتاق مفتاحی کردم.

- مدیرتون گفت برم دنبال آویز بگردم...

با بغض نگاش کردم و ادامه دادم: دیدی من چه بدبختم؟

یکم گیج نگام کرد و بعد اخمی کرد.

- من آویزم!

مات موندم، باورم نمیشه... اینجا چخبر بود؟ دوباره زدم زیر گریه و همزمان با اینکه می رفتم بغلش کنم گفتم: بمیرم برات، یه آدمو رخت آویز کردن؟ تو هم هیچی نشدی؟ می خوان تو یادم بدی رخت آویز بودنو؟

زود یه قدم عقب رفت و نذاشت بغلش کنم.

- خانوم چی داری میگی؟ اسم من آویزه!

گریه ام تموم شد و در سکوت سنگین بینی ام رو بالا کشیدم.

- عه! چی کاره ای؟

- خبرنگارم با اجازه تون!

- اجازه ماهم دست شماست.

نگاهی به سرتاپاش انداختم... چهره ساده ای داشت. چشمای قهوه ای و ابرو های مردونه ولی مرتب، بینی اش متناسب و لباشم نه نازک و نه قلوه ای بود. پوست برنزه ای داشت و ته ریششم بهش می اومد، جوون خوبیه!

- بیا بریم با اینجا آشنات کنم و کارارو یادت بدم.

لبخندی زدم و اشکام رو پاک کردم؛ من به خودم اطمینان داشتم. همون طور که هی دماغم رو بالا می کشیدم دنبالش راه افتادم. وسط راه یه سوالی ذهن من رو به شدت مشغول کرد!

- میگم آقای آویز...

بدون اینکه برگرده جواب داد: بله.

- چطور این اسمو روتون گذاشتن؟ از کجا اومد؟

حرصی گفت: من از کجا بدونم؟

- ولی من یه حدسایی زدم.

- حدساتونو پیش خودتون نگه دارین!

خودم رو به نشنیدن زدم و شروع به گفتن حدسم کردم.

- من فکر می کنم شما رخت آویز نداشتین، بعد پدرتون شما که به دنیا اومدین، اسمتونو این گذاشتن که رخت آویز هم داشته باشن!

سر جاش ایستاد و به سمتم برگشت؛ پوکر توی چشمام نگاه و سرش رو کج کرد. ابرویی بالا انداختم و لبخند کجی روی لبهام نشوندم.

- برگات ریخت نه؟ هر چند اسمت به تو نمیاد، من اسمم بهم میاد!

یهو با یاد آوری چیزی سری به نشونه تاسف تکون دادم.

- اصلا این شیوه نامگذاری خوب نیست، مثلا شما اگر خداااایی نکرده از کمبود آفتابه رنج می بردید، اسمتون باید آفتابه می شد؟

دست به سینه وایساد.

- تو الان اسمت به خودت میاد؟

با تعجب تو چشماش نگاه کردم و گفتم: ندیدی واقعا؟ ویانا یعنی خردمند، فرزانه... من همه چیو رمز گشایی می کنم، مثل الان! یک حس ششمی دارم که دومی نداره...

پوزخندی زد.

- تنها چیزی که بهت نمیاد اسمته!

اون برگشت و به راهش ادامه داد اما ندید که فکر من چطور مشغول شده... چرا بهم نمیاد؟ نتونستم کنجکاویم رو مهار کنم و پریدم جلوش و با تعجب پرسیدم: چرا بهم نمیاد؟!

- خردمند و فرزانه کجا و تو کجا!

پره های بینی ام رو گشاد، سرم رو به سمت راست مایل و با چشمای گرد نگاش کردم. نفسم تو سینه حبس شده و اون گیج بهم زل زده بود. یهو نفسم رو آزاد کردم و با بغض گفتم: همون آفتابه لایقته، همزن!

و مقابل چشمای متعجبش روی پاشنه پا چرخیدم که پام سر خورد و پنج بار شبیه تام تو تام و جری پام رو روی هوا تکون دادم و تهش خودم رو به میز کنارم گرفتم. نفس راحتی کشیدم؛ آخیش... پس چرا تو فیلما اینجوری می کنن باکلاس میشه؟

موهای فرفری ام از زیر مقنعه در اومده بود و جلوی صورتم افتاده بود که زود جمع و جورشون کردم و همون طور که دستم روی میز بود، به سمت آویز برگشتم و با یه لبخند نگاش کردم.

- بیا کارتو یاد بگیر، مسخره بازی در نیار!

دستی به مقنعه ام کشیدم و با اعتماد به نفس دنبالش رفتم. تک تک بخش هارو بهم نشون داد خیلی زیاد بودن، تقصیر من نبود اگر یادم می رفت.

معرفی که تموم شد، به سمتم برگشت و با چهره خنثی گفت: یاد گرفتی؟

موندم سر دو راهی... چیزی نیکوتر از صداقت نیست یا صداقتم همه جا درست نیست! یکم این دست اون دست کردم و اشاره ای به اتاقی که پشت سرش بود و یه ساعت داشت بهم توضیحش رو می داد کردم.

- اونجا واسه چی بود؟

چشماش رو توی حدقه گردوند و نفس عمیقی کشید.

- مگه یه ساعت نیست برات توضیح میدم؟

- نه دیگه، هنوز یه ساعت نیست من پامو تو اینجا گذاشتم.

دستی به صورتش کشید و گفت: کاش پات می شکست و تو اینجا نمی ذاشتی!

از دستش ناراحت شدم ولی به روی خودم نیاوردم، این اصلا لایق این نیست که من رو راهنمایی کنه. چشم غره ای بهش رفتم که دوباره توضیح داد: تایید نهایی خبر، مربوط به اون اتاقه! اونجا برای آخرین بار بررسی می کنن و اگر همه چی درست بود، منتشر می کنن... فهمیدی؟

سری به نشونه آره تکون دادم که ادامه داد: مجله خبری ونوس، هم مجله هفتگی میده بیرون، هم از طریق سایت خبرارو منتشر می کنه! خبرای ما به چند دسته اجتماعی، در مورد دولت، در مورد سلبریتی ها و خبر های سلامت و... تقسیم میشه و هر بخشم خبرنگار های مخصوص خودش رو داره!

با دقت به دهنش خیره شده بودم تا هر چی میگه رو یادم بمونه، حیف نمی تونم دفتر خودکار بگیرم دستم... پوفف!

حرفش که تموم شد، پرسیدم: الان من تو کدوم بخشم؟

شونه ای بالا انداخت.

- نمی دونم، اونو آقای مفتاحی باید مشخص کنن.

- کاش پیش تو باشم!

صورتش درهم شد.

- هن؟!

انگار نگاهش داشت باهام حرف می زد، جلو رفتم و مستقیم توی چشماش نگاه کردم.

- چی کار داری می کنی؟

جدی گفتم: دارم حرف نگاتو می خونم!

پوفی کرد و یکم خم شد و سرش رو جلوی صورتم نگه داشت اما فاصله مون زیاد بود.

- ببین، به عنوان یه برادر...

وسط حرفش پریدم: برادر نمی خوام، خودم برادر دارم، اسمشم وارانه!

- خب به عنوان یه دوست...

- از دوستام چیز خوبی ندیدم، دوستم نمی خوام!

یهو عصبی شد و با اخم بهم توپید: د یهو بگو بیا شوهرم شو! نه برادر می خوای نه دوست می خوای...

یه تیکه از موهام که باز افتاده بود جلوی صورتم رو کنار زدم و تکونی به خودم دادم.

- نخیر! همکارم باش، نه بیشتر، نه کمتر!

یهو چشمام رو ریز کردم و موشکافانه بهش زل زدم.

- نکنه تو به من چشم داری؟ ببین جفت چشماتو از کاسه در میارما! من دل نمیدم به کسی!

- کله ام رو از دستت کجا بکوبم؟

- اگر نمی شکنه به دیوار.

پوکر بهم نگاه کرد که لبخند ملیحی زدم و خودم رو تکون دادم.

- بریم؟

بی حرف بهم پشت کرد و راه افتاد. داشتم جوری که پام نیافته رو خطا، روی موزائیکا راه می رفتم که صدای مفتاحی رو شنیدم: آویز؟

نمی دونم چرا اسمش رو می شنیدم خنده ام می گرفت. همش یاد رخت آویز میافتادم!

- ویانا جان، آویز با همه جا آشنات کرد؟

سری به نشونه بله تکون دادم و لبخندی زدم که آویز دست روی شونه مفتاحی گذاشت و چند قدم جلوتر از من رفتن و بهم پشت کردن.

خیلی زود فضولی بهم غلبه کرد و کله ام رو جلو بردم.

- آقای مفتاحی چطور این دخترو اینجا قبول کردین؟ تیپشو ندیدین؟

تیپم چش بود؟ یه نگاه به کفشای قرمزم و ساپورت سیاه تنگ و مانتو جلو باز زردم انداختم... به نظر من که خیلیم خوبه!

- ندیدین رفتاراشو؟

یه نگاه به خودم توی شیشه آسانسور انداختم... اخلاقم چشه؟ این پسره با من لجه، یا گفتم همکار باشیم شکست عشقی خورده، من که می دونم!

- این خیلی گیجه!

عصبی شدم و یهو از دهنم در رفت: گیج عمته رخت آویز!

با این حرفم به سمتم برگشتن که کله ام رو نزدیک خودشون دیدن.

مفتاحی لبش رو گاز گرفت و سری به نشونه تاسف تکون داد.

- دخترم زشته فالگوش واینستا!

نگاهم رو اطرافم چرخوندم.

- فالگوش واینستاده بودم، صدای شما بهم می رسید.

آویز بدبخت حسود، نیشخندی زد و زمزمه کرد: آره جون عمه ات!

- کدومشون؟

با تعجب سرش رو بالا آورد.

- چی کدومشون؟

- عمه هام!

با تعجب بیشتری گفت: مگه چند تا داری؟

یه حسابی کردم و بعد گفتم: هشت تا!

- هیننن...

با حرص نگاش کردم و خطاب قرارش دادم: چیه حسود بدبخت؟!

- سهم همه رو تو عمه داشتن خوردی!

اخمی کردم و جوابش را ندادم، هنوز حرفاش رو در مورد خودم فراموش نکرده بودم. تیپم تو حلقش گیر کرده پایین نمیره، هوشمم نداره و می دونه یه هفته اینجا باشم جاش رو گرفتم که این کارو می کنه.

جوابم به همه سوالاش اخم بود و دیگر هیچ! مفتاحی اما بر عکس ما دستش رو به شکمش گرفته بود و می خندید. نمی دونم کجای حرفم خنده داشت... ایش!

یکم که گذشت و از خندیدن سیر شد، چند تا سرفه کرد و گفت: می بینم خوب باهم جور شدین، ویانا پیش تو بمونه آویز! تو هر جایی برای گزارش رفتی، ویانارم ببر.

با صدای داد آویز یه متر بالا پریدم: چی؟! ما کنار اومدیم؟ شما به این میگی کنار اومدن؟ آقای مفتاحی واقعا نمی بینین این دختره چقددددد گیجه؟

متقابلا داد زدم: من گیج نیستم!

- نیستی؟

- نیستم!

لبخند حرصی زد و دستش رو تو هوا تکون داد.

- ویانا، ویانا!

- معلومه اسممو خیلی دوست داری ولی زشته، خانوم سلمانی صدام کن. آقای آویز!

پوزخند زد.

- که اینطور! پس بهتره تو هم منو ربیعی صدا کنی!

بعدم از کنارم گذشت و رفت؛ پسره حسود بدبخت! چشم نداره ببینه من اینجا کار می کنم، نمی دونم چرا همه انقد حسود شدن. آدما تا می بینن یکی داره به یه جایی می رسه، هر کاری می کنن تا اون رو پایین بکشن، شده کار و بار زندگی خودشون رو ول می کنن و میافتن دنبالت تا نذارن برسی... غافل از اینکه خودشونم خیلی وقته دست از رسیدن خودشون کشیدن.

- دخترم تو برو خونه، فردا صبح رسما کارتو شروع می کنی، ازت خیلی انتظار دارم.

لبخندی زدم و با چند تا فحش زیر لبی از مفتاحی خداحافظی کردم. اول خواستم تاکسی بگیرم و برگردم خونه اما با خودم گفتم پیاده روی بیشتر حال میده. هعییی یه ماشینم نداشتیم که باهاش ویراژ بدیم تو خیابونا!

البته ریا نشه، داشتیم، خوبشم داشتیم، منتهی بابا که دید هیچ جوره یاد بگیر نیستم و وقتی رفتم گواهینامه بگیرم زدم ماشینشون رو داغون کردم، دیگه هیچ وقت رنگ اون ماشین رو ندیدم.

یادمه اون خانم بی ادب و بی تربیت برگشت به بابام گفت: «واقعا می خواین این رانندگی یاد بگیره؟»

اون روز واقعا غرورم شکست... اما بلند شدم و با خودم گفتم: «من می جنگم!»

حالا جنگیدم و خبرنگاری خوندم و خبرنگار شدم. هدفم نبود اما دوسش دارم، انقد خوشم میاد تلویزیون نگاه می کنم این خبرنگاره رفته یه شهر دیگه، گزارش ضبط کرده... بابا همیشه میگه تو به خاطر سفراش خبرنگار شدی ولی دوسش دارم، با تموم سخیتاش!

حالا با تموم این مشکلا من جنگیدم.

اگر مشکلا سنگ هایی باشن جلو پاهامون، این آویز بدبخت حسود، سنگ ریزه ای بیش نیست که! به پر و پام بپیچه یه لگد می زنم می اندازمش تو جوب.

با صدای بوق یه ماشین یه متر بالا پریدم و دستم رو روی قلبم گذاشتم. چند تا نفس عمیق کشیدم و بعد پره های بینی ام رو گشاد و چشمام رو گرد کردم و از لای چشم بهش خیره شدم.

یهو ترکیدم.

- اووووو نمی تونی مثل آدم برونی و بوق بزنی که آدم قلبشو بالا نیاره؟

سرش رو از پنجره بیرون آورد و گفت: خانوم وسط خیابون وایسادی دو قورت و نیمه تم باقیه؟ بدهکارم شدیم؟ با اون سرعتم از روتون رد می شدم چی کار می کردین؟

- شما بی جا کردین که با سرعت می رونین! نمی گین یکی مثل من رد میشه؟

با لودگی داد زد: والا نزده بود تردد حیوانات!

خودشم به حرف خودش هر هر خندید که پوزخندی زدم.

- آخه هنوز شمارو ندیدن که تابلو رو بزنن... فردا نصب می کنن، نگران نباشین!

خنده رو لبش خشکید و با تعجب نگام کرد... دیدین با یه جمله چطور کمرشو شکوندم؟ بار علمی جمله باید بالا باشه، هیچ وقت اینو یادتون نره!

قری به گردنم دادم و از جلوی ماشین گذشتم، کلیی جیغ و داد کرد ولی حتی به خودم زحمت ندادم برگردم و نگاه کنم چی داره میگه.

با کلی زحمت و فحشی که نثار خودم و آویز و اون راننده می کردم به خونه رسیدم. اول از هر چیزی بوی غذا به مشامم خورد و این چیز عجیبی نبود.

سلام بلند بالایی دادم که مامان از آشپزخونه بیرون اومد و جواب سلامم رو داد. چند دور، دورم چرخید و یه ذکری زیر لبی خوند و تو صورتم فوت کرد.

- چی شد دخترم، استخدام شدی؟

لبخند عمیقی زدم و گفتم: بلهه، پس چی؟ دخترت اون قدرررر با استعداده رو هوا می زننش!

این رو گفتم اما خودمم می دونستم که با نفوذ بابا و به قول مامان قاعده «پ»، پارتی بازی استخدام شدم.

امروز رو وقت گذاشت و اومد برام جورش کرد... بابا مدام مشغول کار بود، آدم موفقی هم به حساب می اومد اما چه فایده که واسه ما کمتر وقت می ذاشت. من کلا هیچی، برام زیاد مهم نبود و واران هم تو یه شرکت حسابدار بود و صبح زود می رفت و شب می اومد.

ولی مامان گناه داشت اونم با اون رنجایی که با مادر شوهرش که مادر بزرگم می شد کشیده بود. همه رو تحمل کرد و خون جگر ها خورد تا بالاخره از خونه اونا بیرون اومد و بابا براش خونه خرید.

البته هنوز سایه خواهر شوهراش که عمه هام بشن بالا سر زندگیمون بود... سرشون سلامت تو ترک دیوار خونه مونم نظر می دادن. مامان چقدر از دستشون حرص می خورد... من فقط از دستشون می خندیدم، گاهی یه نظریه هایی می دادن که قشنگ برگام می ریخت.

- باشه برو لباساتو عوض کن بیا یه چیزی بخور اگر گشنه ته!

با صداش از فکر بیرون اومدم و نیشم رو باز کردم.

- ای به چشم.

پله ها رو دو تا یکی بالا رفتم و خودم رو تو اتاق انداختم. لباسام رو عوض کردم و از اتاق بیرون اومدم. وارد آشپزخونه شدم و به مامان گفتم ظرفم رو پر کنه اما وقت خوردن که رسید، در جا سیر شدم و نتونستم بخورم.

مامان کلی حرص خورد و غر زد که خاک تو سرت با این غذا خوردنت، واسه همینه قد نکشیدی و قدت نیم وجبه! والا من هنوز فلسفه اش رو نفهمیدم؛ به قد بلند میگن دراز، به قد کوتاه میگن کوتوله! آقا قشنگ بگین چی می خواین؟ سفارشی بسازیم؟

پوفی کردم و دوباره به اتاقم برگشتم، سر وقت تلگرامم رفتم و با بچه ها چت کردم که یکی از آهنگای تتلو رو فرستادن.

«یه چیزی میگم بهت

شاید بخندی بهم

شاید چشماتو باز ببندی بره

یه چیزی میگم فقط، در حد گله

اذیت میشم بس که، چشمات خوشکله

یه چیزی میگم، یه چیزی می شنوی

ما تو هر زمینه ای می کنیم پیشروی

حالام که حرف دله، حرفشو می شنویم

تو می خوای بشکونی، خب باشه می شکنیم»

به چه آهنگ قشنگی بود... پیام ژینوس رو خوندم: «وای آهنگاش چرا انقد خوشکلن؟ من که فنشم!‌»

چه شاخه این! وایسا برم آهنگای دیگه شو نگاه کنم...

وارد گوگل شدم و آهنگای دیگه شو دان کردم و کلی حال کردم. زود واسه ژینوس نوشتم: منم طرفدارش شدم، واییی این آهنگاش چقدددد خوبه!

تا وقتی بابا بیاد همش در موردش حرف زدم؛ خیلی چیزارو در موردش نمی دونستم اما دوست نداشتم بگم نمی دونم، هر جور بود با ژینوس حرف زدم و بعد آهنگا رو گوش کردم. احساس می کردم با این طرفدار تتلو شدن، خیلی خاص شدم و دوز شاخ بودنم بالا رفته.

با برگشتن بابا از اتاق بیرون رفتم و کنارش نشستم که با جدیت شروع کرد به نصیحت کردنم.

- ببین ویانا، کار تو اونجا شوخی نیستش گیج بازیارو بذار کنار و قشنگ دل به کارت بده! چنین فرصتی گیرت نمیاد.

چرا همه اصرار داشتن به من برچسب گیج بودن بچسبونن؟ اخمی کرده و روم رو اون طرف کردم. بابا با تعجب نگام کرد و گفت: چته الان؟

تند سرم رو تکون دادم.

- چرا بهم میگی گیج؟

- لازمه یاد آوری کنم کاراتو؟

- چی کار کردم مگه؟

روی مبل جا به جا شد.

- یادت رفته تو دانشگاه درو کوبونده بودی تو سر استادت؟

حق به جانب گفتم: اون یه اتفاق بود!

ابرویی بالا انداخت.

- اون که پیش دختر مدیر دانشگاه غیبت مدیرو کرده بودی چی؟

- نمی شناختمش که!

- اون روز که رفتیم کتابخونه و به جا اینکه بیای سوار ماشین من شی سوار ماشین اون پسره شدی و اون گازشو گرفت و رفت و من دنبالت افتادم و به زور از پسره گرفتمت چی؟

هینی کشیدم و لبم رو گاز گرفتم. چه وحشتناک بود اون روز! به اون روز پرتاب شدم و قشنگ با سر فرود اومدم. اون روز رفتیم کتابخونه تا من جزوه بگیرم و من خاک بر سر هم بیرون که اومدم در یه ماشین رو که مثل خودمون بود، باز کردم و سوار شدم. تا برگشتم بگم بابا بریم، یه پسر از این جوجه تیغیا که انگار برق گرفته شون رو دیدم. یه آدامس گنده دهنش بود که می انداخت این ورو می انداخت اون ور! تا خواستم پیاده شم، قفل رو زد و گفت: کجا بریم خوشکله؟

اونجا بود که فهمیدم خاک بر سرم شده!

شروع کردم داد و بی داد و فریاد و ای مردم به دادم برسین که پسره با خنده ماشین رو به حرکت در آورد. بابا افتاد دنبالمون به پلیس خبر داده بود و بعد کلی تلاش، من رو از این گرفتن و پسره رم بردن آب خنک بخوره!

اما نگم از وقتی که برگشتیم و بابا دمار از روزگارم در آورد. انقد گفت و گفت و گفت و گفت تا خودش خسته شد و رفت تو اتاقش! مامان که وقتی شنید از ترس بیهوش شد ولی این عمه هام بودن که شروع کردن به نصیحت و بد گفتن از من!

انقد ازشون بدم اومد!

- هنوز میگی گیج نیستی؟

بغض کردم و گفتم: چرا یه گیج بدبخت خره، تنهام! راحت شدین؟

بعدم بلند شدم تا به اتاقم بیام، صدای لا اله الا ا... بابا رو شنیدم، رو پله اول بودم که مامان گفت: شام حاضره!

این رو که گفت زود برگشتم و وسط راه که بابا با تعجب نگام می کرد، به آشپزخونه رفتم. تجربه اش رو داشتم که سر شام قهر کردم و آخرشم غلط کردن واسم موند.

سر میز نشستم و یه نگاه به شکمم انداختم و تو دلم گفتم: از غرورم گذشتم، فقط به خاطر تو

همه چیو گذاشتم کنار، فقط به خاطر تو!

بابا چپکی نگام می کرد که توجه نکردم و با اشتها غذارو خوردم. کاش می شد ذخیره کنم بعدا که قهر کردم گشنه ام نشه!

- شتر بودی می تونستی!

سرم رو بالا آوردم و به واران نگاه کردم که بابا نچ نچی کرد.

- هزار بار به این دختر گفتم بلند فکر نکن، آبروت میره!

واران خندید و گفت: به عمه گفت بی ریخت، آبروش رفته دیگه.

بابا داد زد: کی؟!

ای بمیری، سر تخته بشورمت واران که هیچی نیستی! عنتر... خر، الاغ! الان بابا از همه چی محرومم می کنه. با ترس سرم رو بالا آوردم و نگاهش کردم.

- دروغ میگه!

- من دروغ میگم؟

یکی از زیر میز به پاش کوبیدم و لب زدم: د خفه شو!

بابا: یکی به من توضیح بده که چی شده؟

با ترس نگاش می کردم، حالت چشماش نشون می داد نمیشه گولش زد. سرم رو پایین انداختم و با انگشتام بازی کردم.

- بابا تقصیر من نبود، کودک درونم بی ادبه!

با صدای دادش یه متر از جا پریدم.

- ادب نداری تو؟ این چه حرفیه رفتی بهش گفتی؟ ویانا از دستت خسته شدم...

دستش رو به طور افقی کنار بینی اش گذاشت و ادامه داد: به اینجام رسیده می فهمی؟ به اینجام!

انگشت اشاره اش رو بالا آورد و تکون داد.

- خدا شاهده، اونجا پیش حامد گند بالا بیاری، نمی ذارم از اتاقت بیرون بیای و رنگ بیرون رو ببینی!

بغض کردم و از سر میز بلند شدم که بابا داد زد: کجا؟ بیا بشین غذاتو بخور!

نشستم و با بغض غذا رو تموم کردم، آخرای غذا بودم که یه قطره اشک از چشمام چکید و دیدم تار شد. از روی میز بلند شدم و نگاه رنجیده ای به واران انداختم. به اتاقم رفتم و گرفتم خوابیدم، حوصله هیچی رو نداشتم.

***

- اونجایی که می گین دقیقا کجاست؟

آدرس رو دقیق برامون روی کاغذ نوشت و به دست آویز داد. اولین گزارش خبری رو امروز باید از یه روستا می گرفتیم و من و آویز با هم بودیم. تا جایی که فهمیدم، اون برخلاف خبرنگارای دیگه، تو هر زمینه ای گزارش تهیه می کرد.

کوله ام رو روی دوشم انداختم و کارت خبرنگاری رو به گردنم آویزون کردم. بعد چک کردن وسایلم و گذاشتن عینکم روی چشمام، شونه به شونه از دفتر بیرون رفتیم.

آویز معلوم بود از اینکه باهاشم اصلا خوشحال نیست و همش چپکی نگام می کرد اما من به روی مبارک نمی آوردم و خیلی ریلکس به راهم ادامه میدم.

برای اولین گزارش خبری ام خیلی هیجان داشتم و مطمئن بودم که خوب پیش میره. سوار ون دفتر شدیم و به سمت روستا روندیم... فیلمبردار و همه کسایی که باهامون می اومدن، نشسته بودن و آویزم پیش من بود.

امروز سعی کردم تیپم سنگین رنگین باشه و یه مانتو مشکی، با شلوار جین یخی پوشیدم و مقنعه مشکی ام رو هم سر کردم.

وسط راه مائده یکی از دخترای تیم، فلشش رو داد راننده تا یه آهنگ بذاره چون فاصله اش نسبتا زیاد بود.

آویز با اخم نشسته و به جلو خیره نگاه می کرد. سرفه ای کردم تا صدام صاف شه.

- آقای ربیعی؟

بدون اینکه برگرده گفت: ها؟

- ممنون میشم مودب باشین.

- ساکت شو!

چرا عصبانیه؟ دیروز کلی بهم توهین کرد... شاید دلیل دیگه ای داره!

- از چی ناراحتی؟ بگو!

با حرص سرش رو چرخوند و نگام کرد.

- از وجودت...

پوکر شدم و صورتم رو جمع کردم.

- نه اینکه وجودت منبع آرامش منه! همش احساس می کنم جات یه اشیا کنارم گذاشتن که لباس بهش آویزونه!

نفس عمیقی کشید.

- یه بار دیگه به من بگی رخت آویز من می دونم و تو! افتاده رو دهنش هی میگه و میگه، مثل شلوار پاره پوره باب اسفنجی!

همچنان با عصبانیت بهم خیره بود که یه قسمت جمله اش فکرمو درگیر کرد.

- قسمت جدید باب اسفنجیه؟

یکی محکم روی پیشونیش کوبید و با حالت زاری نالید: خدایا، این چی بود فرستادی پیشم؟

- نزن خودتو حتما دعا کرده بودی!

یهو با چشمای گرد به صندلی جلوش خیره شد و یکی محکم پشت دستش کوبید.

- لعنتی!

پشت بندشم پیشونی اش رو به صندلی تکیه داد.

- خدایاااااا، یه ساله دعا می کنم یه نفر بیاد همدمم بشه، دوستم بشه، قبول نکردی، اون شب از خستگی حرصم گرفت گفتم یه گیجشم باشه اشکال نداره تو درجا قبول کردی؟

دستم رو روی شونه اش گذاشتم.

- حالا ناراحت نباش، من برات یار میشم، غم داری غم خوار میشم.

- واقعا روت میشه با این صدات آهنگ بخونی و زندگی کنی؟

چپکی سرتا پاش رو از نظر گذروندم.

- وقتی تو روت شده با این قیافه و اسم تا به این سن با افتخار زندگی کنی، منم می تونم.

با حرص گفت: پدر مادرت چرا تو به وجود آوردن تو یه ذره تعلل نکردن؟

چشمام رو بستم و دستم رو جلوش تکون دادم.

- چون در کار خیر تعلل هیچ جایز نیست.

بعد یهو چشمام رو باز کردم.

- تو اصلا چه مشکلی با من داری؟ جاتو تنگ کردم؟ کاری باهات داشتم؟ حسود بدبخت؟ بیا همکار باشیم دیگه! هی الکی کلکل می کنه.

دهن کجی کرد و دیگه چیزی نگفت.

تا رسیدن به روستا خودم رو با کارهای دیگه مشغول کردم. وقتی رسیدیم، ون نگه داشت و من و آویز پیاده شدیم.

قرار بود از یه خانواده پر جمعیت دیدن و گزارش ضبط کنیم البته از قبل باهاشون هماهنگ شده بود. میگن جمعیت رو افزایش بدین اما هیچ کمکی بهشون نمیشه و خرج و مخارج کلی دارن.

در واقع الان اومدیم تا به درخواست خودشون کمک مردمی جمع کنیم.

جلوی در خونه ایستادیم و آویز زنگ رو فشرد.

از جلوی در صدای جیغ و داد رو شنیدیم و یکم بعدش باز شد. یه دختر تقریبا نه ساله در رو باز کرد.

یه سارافون گل گلی که معلوم بود خودشون دوختن، تا روی زانو تن کرده بود و یه روسری کوچیکم رو سرش بود.

با خجالت لبخندی زد و سلام کرد که با مهربونی جواب سلامش رو دادم.

وارد حیاط شدیم، آویز جلوتر از من حرکت می کرد اما من به وضع زندگیشون نگاه می کردم و عقب بودم که یهو یکی بهم برخورد کرد و چند قدم رفتم جلو ولی زود تعادلم رو به دست آوردم و وایسادم. سرم رو که چرخوندم همون دختر رو دیدم.

- سلام خانوم!

لبخند دوباره ای زدم و بهش سلام کردم. آویز جلوتر وایساده بود و اشاره می کرد زودتر برم که رفتم کنارش و شونه به شونه اش به سمت در ورودی خونه رفتیم.

- سلام خانوم.

با صدای بلندش و دیدنش جلوم با ترس یک قدم عقب رفتم و نفس عمیقی کشیدم. لبخند زوری زدم.

- سلام عزیزم، دو بار سلام کردیا!

- نه! سلام نکردم.

- کردی عزیزم، آلزایمر که ندارم، یادمه!

مقنعه رو که عقب رفته بودم درست کردم که یکی گفت: سلام خانوم!

این بار حرصی برگشتم تا جوابش رو بدم دیدم رو به روم نیست. اون ورو که نگاه کردم زهره ام ترکید و سکسکه ام گرفت.

سکسکه ای کردم و با ترس به آویز خیره شدم.

- آویز این یه قدرتی داره! هی داره میاد جلوم این ورم اون ورم.

آویز نگاهی به پشت سرم کرد و پوکر شد.

- حیف اینجا نمی تونم چیزی بهت بگم... حیف!

- چی شده؟

- اینا شش قلو ان!

سکسکه دیگه ای کردم و هین بلند بالایی کشیدم.

- وا!

- بیا بریم چیزی نگو.

باشه ای گفتم و همراه با یه سکسکه دیگه، نگاهی به پشت سرم انداختم و اون شش تارو دیدم. بی ادبا! نمی تونن یه دفعه ای بیان جلو آدم که زهره ترک نشه.

پوفی کردم و به سمت خونه رفتم، کفشام رو در آوردم و وارد شدم.

خونه شون برای اون تعداد که می شدن دوازده نفر، خیلی کوچیک بود. اولین چیزی که وارد خونه می شدی حس می کردی، بوی نم گچ بود.

سقف خونه از چوب و گچ دیوارا رنگ خاکستری به خودش گرفته بود و در و دیوارا ترشح داشت... کف زمین به جای فرش موکت های کهنه و پاره پوره انداخته بودن و چند تا پشتی شکسته به جای مبل وجود داشت.

نگاهم به اسباب بازی بچه ها که افتاد، قلبم آتیش گرفت. یه عروسک بدون سر و دست و یه ماشین. نفس عمیقی کشیدم... تو این خونه نمی شد یه لحظه هم دووم آورد چه برسه به زندگی!

روی یکی از پتو هایی که کنار پشتی ها انداخته بودن نشستم. مادر خانواده لباس هاش به تنش زار می زدن و کهنه و نخ کش شده بودن.

مرد هم وضعش بهتر نبود و معلوم بود لباساش پینه شده.

مرد شروع به تعریف وضعشون کرد و ما تند تند می نوشتیم و ضبط می کردیم.

- وضع مالیمون رو که می بینید، اول یه دو قلو پسر به دنیا آورد خانمم، چند سال بعدش گفتیم خانوم من دختر می خوام، پول سونوگرافی و دکتر نداشتیم که بعد اینکه خانومم حامله شد ببینیم چی به چیه، سالمن، زنده ان نیستن... گذشت و خانومم کلا زمین گیر شد، هیچ کاری نمی تونست انجام بده و تحمل وزنش رو نداشت. تا اینکه قابله رو صدا زدم و اونم گفت یه بچه نیست و چند تاست اما نمی دونست دقیق چند تا! خلاصه نه ماه گذشت و وقت به دنیا آوردن بچه ها که دیدیم خدا بهمون یه شش قلو داده!

آویز پرسید: ناراحت نشدین وقتی با این وضع مالی یهو صاحب شش بچه شدین؟

- نه، خداروشکر کردم و دخترامو به دنیا نمیدم، میگن دختر چراغ خونه و برکته! با تموم خستگی از این وضع بازم خداروشکر می کنم، تموم سعیمو می کنم هر چی می خوان فراهم کنم...

این بار من پرسیدم: درس هم می خونن؟

مرد سرش رو پایین انداخت.

- نه، پولش رو نداریم.

- دولت کمکی بهتون نکرده؟

سری به نشونه نه تکون داد.

- هیشکی حالی ازمون نپرسیده؛ قرار بود خرج و مخارجشونو بدن که ندادن.

دلم خیلی برای لحن بغض دارش سوخت... برای یه پدر خیلی سخته که جلو خونواده اش شرمنده بشه. می دونم چقد سخت بوده که مارو صدا کرده و کمک مردمی می خواد. یه آدم تنها خواسته اش از زندگی می تونه این باشه که هیچ وقت منت دیگران رو برنداره.

نفس عمیقی کشیدم و یه چند تا چیز رو یادداشت کردم. دختراشون، اون شش قلو ها که فهمیدم اسماشون به ترتیب: مینا، سیما، راضیه، سمیه، عطیه، لاله و مهتا و پسراشون بنیامین، پیمان، آرمین و آرمان بودن.

شنیدم که یکی از دخترا به مامانش گفت: مامان پس نهار نمی خوریم؟ گشنمه!

مادرش لب گزید و اشاره ای به ما کرد.

- وایسا دخترم بذار کارشون تموم شه!

- آخه گشنمه!

- سیما ساکت شو.

دست توی کیفم کردم و بسته شکلاتی که داشتم رو در آوردم و با لبخندی بهشون دادم. یه نگاه به مادرشون کردن و بعد اینکه اون با اخم بهشون اشاره داد بگیرن، شکلاتا رو گرفتن و ده تایی رفتن بیرون تا بخورن. امیدوارم بودم بتونه سیرشون کنه.

چند تا سوال دیگه پرسیدن و عکس گرفتن، این عکس ها ابدا با چهره معلوم پخش نمی شدن و چهره هاشون رو شطرنجی می کردیم.

فقط یه شماره کارت می دادیم که پول رو به اون حساب بریزن. همه پاشدن که برن و من عقب تر از همه بودم، زن رفت تا کفشارو جفت کنه که من متوجه یه قابلمه روی بخاری شدم.

کنجکاوی اینکه نهارشون چیه بهم غلبه کرد و به سمت قابلمه رفتم و سرش رو برداشتم که با دیدن چیزی که توش بود، چشمام چهار تا شد.

با صدایی که شنیدم زود سر قابلمه رو گذاشتم و با حالی خراب از خونه بیرون اومدم. غذاشون پیاز بود که آب پز کرده بودن.

نفس عمیقی کشیدم تا خودم رو کنترل کنم... وقت ضبط گزارش اومد. گزارشی که توی مجله متن می شد و توی سایت و پیج اینستاگرام هم به صورت فیلم پخش.

مفتاحی به آویز سپرده بود که من این گزارش رو بگیرم. خیلی تحت تاثیر زندگی این خانواده قرار گرفته بودم و هم استرس اولین ضبط رو داشتم و هم فکرم مشغول این بود که از بابا پول بگیرم و خودمم به نوبه خودم کمک کنم.

من دستم می رفت و داشتم، اگر حتی بابا هم بهم پول نده، از پس اندازه های خودم میارم و بهشون میدم... البته به طور غیر مستقیم و ناشناس!

میکروفون رو به دستم دادن و یکم گریمم کردن تا صورتم بد نیافته. همه چیز که مرتب شد، از کنار در دروازه شون، شروع به ضبط کردن.

- سه، دو، یک شروع!

- ضبط میشه.

با صدایی رسا شروع کردم: توی یکی از روستاهای تهران، توی تهرانی که پر از اتفاقات تلخ و ناگواره... روزانه شاهد کسایی هستیم که بی خانمان اند و روز به روزم تعدادشون بیشتر میشه، توی یکی از روستاها با یه خانواده آشنا شدیم. خانواده ای که چشمشون به لطف و مهربانی شماست. باهم میریم تا باهاشون آشنا شیم، همراه ما باشین.

نمایشی در رو کوبیدم و آقا رضا در رو باز کرد...

سلامی بهش کردم و وارد حیاط شدم. چیزایی که یادداشت کرده بودم رو گفتم، هیچ لرزش و استرسی مشخص نبود و خیلی مسلط بودم. آویز با تعجب و تحسین نگام می کرد که یهو خیلی حرصی شدم و یه چیز خیلی بد گفتم! چشمای همه گرد شد... زود دستم رو به دهنم گرفتم.

- بوووووق!

بعدشم تند گفتم: اینجا رو بوق بذارین، یادم رفت... ویییی بشنون چوب تو اونجامون می کنن!

آویز با صدایی تحلیل رفته گفت: زنده بود...

بعدم رو به ماردین کرد و ادامه داد: زودباش کات کن.

- نه نه نه...

به گوشه حیاط اشاره کردم.

- اوناهاش گل، گل و بلبلش کنید.

آویز برگشت و با عصبانیت نگام کرد.

- هیششششش!

با مظلومیت نگاش کردم و برگشتم برم که یهو موزائیک شکسته شده به پام گیر کرد و با نشیمنگاه توی باغچه افتادم و یه چیز تیزی تو اونجام فرو رفت.

مرضیه خانوم هینی کشید و اما بچه هاشون قهقهه زدن، آویز رفت کنار دیوار و دو تا مشت به دیوار کوبید و تهش دست خودش درد گرفت... خدایی دیگه این تقصیر من نیست خودش خره!

با آخ و اوخ بلند شدم که آقا رضا جلو اومد و گفت: خانوم می خواین به جا شما ما کمک کنیم؟

بغض کردم و چونه ام لرزید و یهو با ضرب از سر جام بلند شدم و از حیاطشون گلی بیرون رفتم. توی ون یه پلاستیک زیرم گذاشتم و نشستم. بابام قطعا می کشتم... من می دونم!

این بار آویز گزارش رو گرفت و گذاشت و بعد از نیم ساعت اومدن نشستن. آویز تا اومد تو بهم توپید و من با چشمای اشکی نگاش می کردم... قبل اینکه اون بیاد کلی به خاطر ضایع شدنم گریه کرده بودم. حرفاش که تموم شد دماغم رو بالا کشیدم و با بغض گفتم: کاکتوس داشتن!

یهو حالت صورتش تغییر کرد. با صورت جمع شده گفت: اوو دردت گرفت؟

نفس عمیقی کشیدم و با بغض بیشتری گفتم: خیلی!

روی صندلی کنارم نشست.

- حالا اشکال نداره بزرگ شی خوب میشه.

یکم به سمت راننده خم شد و ازم پرسید: آدرس خونتون؟

آدرس خونمون رو بهش گفتم و اونم به راننده گفت و بعد به صندلی اش تکیه داد. برام سوال شد خار کاکتوس جدا میشه؟

خواستم از آویز بپرسم که یهو یادم اومد جدا هم شده باشه این نمی تونه که جدا کنه... یهو با خودم صحنه رو تصور کردم و لبم رو گزیدم. اصلا بی خیال آویز، آی لاویو ننه! الان رفتم خونه میدم درستش کنه.

وییی تا برسیم خونه من دیوونه میشم چقد درد می کنه...

بالاخره بعد کلی تو ترافیک موندن، خیابون نسبتا خلوت شد و راه افتادیم. قشنگ یه گل متحرک بودم، از خاک به خاک قضیه منه... چطور برم تو؟ مامانم، وایی بابام! لعنت به هر کی این پخش زنده اینستا رو درست کرد.

آقا من خر، من الاغ، من گیج، من گاو! مفتاحی چرا اولین گزارش من رو لایو کرد تو اینستا؟

نگفت تر می زنم به همه چی؟ بدبخت شد... ولی خوبه عبرت میشه براش، آدم از این چیزاست که تجربه می گیره.

آهی کشیدم و فیلسوفانه به افق خیره شدم.

- آویز دیدی باز من اون شخصیت خیرم پیدا شد؟

اخمی از نفهمیدن کرد.

- چی؟!

- شخصیتمو میگم، شخصیت خیرم!

- اینو فهمیدم چه خیری کردی؟

نفس عمیقی کشیدم و جدی گفتم: دانش آموز که بودم مدیرمون یه جمله خیلی تاثیر گذاری گفت.

- چه جمله ای؟

- اون خیلی رو من تاثیر گذاشت.

نگاهی بهش انداختم که صورتش رو جمع کرد و چشم غره ای رفت.

- لال بمیری، یه جمله تمومش کن دیگه!

- صبر داشته باش!

سرفه ای کردم.

- اون موقع انتظامات شدم، تو بوفه خوراکی می فروختم، یه روز شبش خوب نخوابیدم و خوابم برد. بیدار که شدم، وسایلای بوفه نصفشون نبودن و پولارم برده بودن.

- الان اینجا چه جمله تاثیر گذاری می تونه گفته باشه؟

- وایسا خیلی تاثیر گذار بود.

نگاهم رو به چشماش دوختم.

- اومد گفت که تو برای آدم عبرت میشی... خوبه که از تو عبرت گرفتم و فهمیدم نباید به هر کسی هر کاری رو سپرد.

سری با تاسف تکون داد.

- بدبخت تحقیر شدی از این تاثیر گرفتی؟

پره های بینی ام رو گشاد، سرم رو به راست مایل و چشمام رو گرد کردم.

- بدبخت تو که نمی دونی این جمله ها چی ان! الان باز مفتاحی عبرت می گیره.

- اونم چه عبرتی بدبخت، جاش بودم اگه از یه کیلومتری دفتر رد می شدی یه گلوله می زدم تو سرت!

هین بلند بالایی کشیدم.