رمان جنگل نفرین شده به قلم پانیذ بابائی

ژانر : #ترسناک #درام

خلاصه:

درمورد دختری به نام آیلا که با دوستانش مهسا و رها در رشته باستان‌شناسی در دانشگاه تحصیل می‌کنن و درمورد جنگل نفرین شده در دانشگاه چیزهایی می‌شنون و کنجکاو می‌شوند تا به اون‌جا برن و… .

مقدمه

وقتی حرف دلشون رو نفهمی.

دیوانه‌ها برایت ترسناک می‌شود.

او بد نبود، بدش کردند!

او بیگناهی تنهاست.

راه برگشتی برایش وجود نداره.

ولی وقتی بخوای و بخواد!

می‌تونی کمکش کنی!

انسانی عادی باشه.

***

پای مهسا و رها رو لگد کردم که آخی گفتن، با عصبانیت زیر لب بهشون گفتم:

- نظرتون چیه دو دقیقه حرف نزنید؟!

هیچی نگفتن دیگه و منم با خیال راحت به درس گوش دادم و جزوه نوشتم. عاشق رشتم که باستان شناسیه بودم ولی به لطف این‌بیشعورا هیچوقت کامل نمی‌تونم گوش کنم. همیشه عین مگس ویزویز می‌کنن. خانم رضایی استادمون با لبخند گفت:

- خب خسته نباشید.

همه آخیشی گفتن و شروع به جمع کردن وسایلاشون کردن. منم وسایلم رو تو کولم گذاشتم و گفتم:

- حرف آزادِ!

مهسا چشم غره‌ای رفت. داشتیم می‌رفتیم بوفه که نظرم به بحث چندتا از بچه‌های کلاس جلب شد.

- وای آره اصلا هیچ‌کس اون‌جا نمی‌ره.

- خب مگه مغز خر خوردن برن!

- میگن نفرین شدست!

رفتم پیش‌شون و با کنجکاوی گفتم:

- نفرین شده؟!

یکیشون گفت:

- آره تا حالا درمورد جنگل نفرین شده نشنیدی؟!

پوزخندی زدم و گفتم:

- نه همشون چرنده.

یکیشون با چشم غره گفت:

- برو بابا.‌‌‌..ندیده حرف نزن.

- تو دیدی یعنی الان؟!

- نه ولی فامیل دوستم رفته اون‌جا و دیگه برنگشته!

شونه‌ای بالا انداختم و گفتم:

- نمی‌دونم ولی من اعتقادی به این‌چیزا ندارم... روز خوش.

و از کنارشون رفتیم، رها با خنده گفت:

- اوه‌اوه نفرین جن جنگل را فرا می‌گیرد، یوهاهاها.

مهسا هم گفت:

- و روح‌های سرگردان شب‌ها از مخفیگاه خود بیرون می‌آیند.

با خنده گفتم:

- باشه بیخیال بیاین بریم که خیلی گشنمه!

رفتیم بوفه و ساندویچ خریدیم و نشستم و گوشیم رو از کیفم در آوردم. تو گوگل جنگل نفرین شده‌ی ایران رو سرچ کردم. ظاهرش که جنگل معمولی بود فقط چیزای عجیبی که توش بود درختای بیشتر از حد بلندش بود.

گوشی رو برگردوندم و گفتم:

- عکس جنگله‌ ها!

رها گازی به ساندویچش زد و گفت:

- فکر کنم بدت نیومده از جنگله.

لبخند مرموزی رو لبم نشست.

- دقیقا، حتی بدمم نمیاد برم اون‌جا!

ساندویچ پرید تو گلوی رها و شروع کرد به سرفه کردن. مهسا هم که کنارش بود میزد پشتش، با نگرانی گفتم:

- خوبی رها؟

رها نفس عمیقی کشید و گفت:

- من خوبم ولی فکر نکنم تو خوب باشی.

مهسا حرف رها رو ادامه داد و گفت:

- رفتن به او‌ن‌جا دیوونگی محضه آیلا!

خندیدم و گفتم:

- خب منم یه دیوونم!

مهسا با اخم گفت:

- آیلا چرت و پرت نگو.

روی میز خم شدم و گفتم:

- بچه‌ها ببینید...مگه نمی‌گن کسی اون‌جا نرفته! ما می‌تونیم اون‌جا رو کشف کنیم، بفهمیم واقعیت چیه! شایعات پشت اون‌جنگل چرنده یا واقعیت؟ حتی برای پروژه‌های دانشگامون رفتن به اون‌جنگل کمک دست خیلی خوبیه.

رها گفت:

- اگه سالم برگردیم؟!

- چرا انقدر بدبینی؟! شاید همشون الکی باشه.

جدی گفتم:

- ولی واقعاً من می‌خوام برم... میاید؟!

رها گفت:

- مگه می‌خوایم بریم سر کوچه عزیزم! مامان بابات رو چیکار می‌کنی؟!

- بهشون می‌گم دارم‌ میرم شمال...چیزی نمی‌گن.

مهسا گفت:

- و دانشگاه؟!

- از استادا طلب مرخصی می‌کنم و می‌گم واسه پروژم دارم میرم شمال اونام مطمئنا استقبال می‌کنن...حالا بی‌خیال اینا میاین یا نچ، الان حستون به این‌ماجرا و رفتن چیه؟!

رها گفت:

- من الان فقط دلم می‌خواد جفت پا بیام تو صورتت، باشه بابا...هرچه باداباد.

مهسا با چشم غره گفت:

- ببین رفیقای من کین...دوتا خل و چل!

با رها سوالی نگاش کردیم تا ببینیم میاد یا نه.

مهسا با حرص گفت:

- میام ولی اگه یه تار مو از سرم کم شه خرخرتون رو می‌جوم.

با خوشحالی ایولی گفتم‌...دلم نمی‌خواست تنها برم اون‌جا، جرئتشو نداشتم.

بعد خوردن غذامون که تو سکوت بود. رفتیم سوار ماشین شدیم. مهسا پرسید:

- کی می‌ریم؟

- پس‌ فردا...‌فردا باید با استادا هماهنگ کنیم، ترجیهاً صبح بریم.

مهسا گفت:

- اوکی...‌یکیتون یک اهنگ بذاره دلم گرفت بابا.

رها ضبط رو روشن می‌کنه و آهنگ پخش می‌شه.

"سمت نگات پر می‌زدم با بی‌زبونی.

چشماتو می‌بستی چقدر نامهربونی.

دنبال جای امنی واسه عشق بودم.

حالا یه آواره با احساس کبودم.

نزدیک‌تر از سایه بودم واست.

ولی باز تو راحت.

چرا شکوندی دلمو؟

چرا؟

چیشد تو حال خوبمون؟

غروب جمعه افتاد؟

به اسم تنهایی من دوباره قرعه افتاد.

من از تو نه.

شاکیم از خودم که چشم و گوش بسته.

تو رو خواستم شدم حالا ی سرشکسته"

(ماکان بند_گره کور)

مهسا و رها رو رسوندم و رفتم خونه؛ سعی کردم خودم رو عادی نشون بدم.

- سلام مامی.

جوابی نشنیدم، دوباره گفتم:

- مامان! هستی؟!

بازم جوابی نیومد. یادداشتی روی اپن خودنمایی می‌کرد. برش داشتم.

آیلا من خرید داشتم رفتم بیرون از اون‌ور می‌خوام برم خونه خالت، غذا رو درست کردم، پختش بخور.

شونه‌ای بالا انداختم و رفتم آشپزخونه، قیمه درست کرده بودش. هنوز قشنگ جا نیوفتاده بود برای همین درش رو گذاشتم. رفتم اتاقم تا لباسامو عوض کنم. یه بولیز شلوار ست سرمه‌ای پوشیدم و رفتم بیرون رو کاناپه دراز کشیدم و با گوشیم ور رفتم. دوباره جنگل رو سرچ کردم و با دقت به عکسا نگاه کردم که گوشیم زنگ خورد، مهسا بود.

- الو.

- چه زود جواب دادی...حالا بی‌خیال اینا میگم اون‌جنگل کدوم شهره؟

- بابل، چطور؟

- ایول...‌ویلای بابل بابابزرگم ارثیه رسیده به مامان و بابام می‌گم، بریم اون‌جا تا مدتی که اون‌جاییم؟ وای خدا خداروشکر که این‌ویلا هست وگرنه توی دیوونه حتما می‌گفتی توی همون جنگل ایکبیری چادر بزنیم. از تو بعید نیست بخدا!

خنده‌ای کردم و گفتم:

- این بود حرفت عزیزم؟ خب خوبه...مرسی جوجو!

- کوفت جوجو...من برم خدافظ.

- بای‌بای جوجو.

سریع گوشیو از ترس جیغ‌های مهسا قطع کردم و رفتم میز رو چیدم و غذا خوردم و بعد ظرفا رو جمع کردم و شستم، هنوز از مامان خبری نشده بود. بابا هم که کارگاهه و این‌روزا سرش خیلی شلوغه و ناهار نمیاد.دستکش‌ها رو از دستم در آوردم و به اتاقم رفتم.

***

خیلی زود شب شد و شام خوردیم و جمع‌مون جمع بود و من به مامان و بابا گفتم که می‌خوام با مهسا و رها برم بابل و قضیه ویلای مهسا اینا رو هم گفتم، اونا هم قبول کردن چون مهسا و رها رو به طور کامل می‌شناختن.

خب این‌ حل شد خداروشکر، فردا استادا رو هم راضی کنم عالی می‌شه.

رو تخت دراز کشیدم و به خواب رفتم.

با صدای آلارم از خواب بیدار شدم. کش و قوسی به کمرم دادم و بلند شدم. از اتاق رفتم بیرون و دست‌شویی رفتم. بعد دوباره اومدم اتاقم و شلوار جین یخی پوشیدم و مانتوی مشکی رنگم که کمرش کش داره و بلندیش تا زانو بود و فقط دو تا دکمه بالای کش کمر داشت رو پوشیدم و موهام رو شونه کردم و گوجه‌ای بستمش و مقنعم رو سر کردم.

رژ صورتی براق با خط چشم هم آرایشم رو تکمیل کرد. کوله پشتیم رو برداشتم. از اتاق بیرون رفتم. مامان و بابا داشتن صبحونه می‌خوردن، سلامی دادم که جوابم رو دادن. نشستم و گفتم:

- راستی، اون‌چمدون زرشکیه، کجاست؟

مامان گفت:

- اون خیلی بزرگه، مگه می‌خواید چند روز بمونید؟

- معلوم نیست، اندازش خوبه، اون کجاست حالا؟

- باید پیداش کنم حالا!

باشه‌ای گفتم و صبحونم رو خوردم و کوله پشتیم رو برداشتم و خدافظی کردم. رفتم سوار ماشین شدم. رها و مهسا رو سوار کردم و دانشگاه رفتیم. بعد از کلاس‌ها که کلی جزوه نوشتم، رفتیم دفتر مدیریت و به رئیس دانشگاه قضیه رو تعریف کردم، البته رفتن به جنگل نفرین شده رو به رفتن به یه جنگل معمولی تو شمال تغییر دادم.

- خیلی خب...‌من به استاداتون میگم که غیبت رد نکنن براتون...فقط چند روز می‌مونید؟

رها گفت:

- معلوم نیست...با خداست!

آقای خلیلی (رییس دانشگاه) گفت:

- خب، این‌جوری از امتحانات ترم و کلاسا که عقب می‌مونید!

- خب، به یکی از دوستامون می‌گیم از جزوه‌هاش برامون عکس بگیره بفرسته و همون‌جا درسمون رو می‌خونیم. فقط امتحانات ترم که وقتی اون‌جا می‌خونیم آماده هستیم دیگه...اومدیم ازمون امتحان بگیرن.

- باشه حرفی ندارم...سفرتون به سلامت!

تشکر کردیم و رفتیم بیرون. خب، حل شد دیگه. خیلی خوشحال بودم. بچه‌ها هم دوست داشتن بیان، ولی ترسی ته دلشون بود.

***

- آیلا، سفر قندهار نمی‌ریم ها! بیا دیگه!

- اهه سشوارم رو برنداشتم...صبر کن.

دوباره رفتم خونه که صدای جیغ رها اومد. سشوارم رو برداشتم و سوار ماشین شدم.

- حله، بریم.

این دفعه مهسا ماشین آورده بود. مهسا و رها چشم غره‌ای بهم رفتن و راه افتادیم. رها ضبط رو روشن کرد.

"خرابش نکن هرچی ازت ساخته بودم.

نمی‌دونم چجوری تو رو نشناخته بودم.

اینی که هستی با اونی که بودی فرق داره.

کاش عکسای قدیمی‌تو دور ننداخته بودم.

منو بردی ته دنیا ولم کردی دوباره.

منی که به دنیا به خاطرت باخته بودم.

کاری کردی که من با دشمنمم نکردم"

(سارن_کاری کردی)

***

- اوه مای گاد! مهسا، چقدر خفنه!

مهسا با خنده گفت:

- بابابزرگ خودمه دیگه!

یه خونه دوبلکس شیک و خوشگل بود. چهار خوابه بود، هرکدوممون یه اتاق برداشتیم. یه بولیز شلوار قرمز پوشیدم. هرکاری کردم اول بریم جنگل گوشه این‌ها بدهکار نبود. می‌گفتن فرداش بریم. حداقل یه روز رو تو شمال لذت ببریم. عقیده داشتن بریم جنگل دیگه، نفرین ما رو هم می‌گیره، دیوونه هستن بخدا!

از اتاق اومدم بیرون که دیدم رها هنوز لباساش رو عوض نکرده و نشسته داره تخم مرغ می‌خوره. دهنم باز مونده بود. رها با مظلومیت گفت:

- خب، گشنم بود!

- حالا خوبه تو راه دو تا ساندویچ دادی بالا.

- اون ته بندی بود!

به تخم مرغ اشاره کردم و گفتم:

- این چیه؟

خنده‌ای کرد و گفت:

- ته بندی کوچولو!

کوفتی گفتم و بعد پرسیدم:

- مهسا کو؟

- اتاقشه!.

بعد یهو صدا مهسا اومد و گفت:

- من اومدم!

گفتم:

- خب پس بگید، امروز کجا بریم؟

مهسا گفت:

- اول بریم بخوابیم، بعد بریم پاساژ گردی و شام مهمونت.

گفتم:

- از کیسه‌ی خلیفه می‌بخشی؟!

- نچ...از جیب آیلا می‌بخشم.

- بی‌مزه...باشه بابا.

مهسا خندید و رو به رها گفت:

- هنوز گشنته؟ تو فریزر کوبیده هست، بخور.

رها با خوشحالی گفت:

- جدی؟!

مهسا گفت:

- نخیر…تو فکر کنم خیلی گشنته، نه؟!

- بیشعور…برید گمشید، هردوتون!

خندیدیم و مثل بچه‌های حرف گوش کن، رفتیم اتاقمون. من سریع خودم رو انداختم رو تخت و خوابیدم.

***

یکی هی تکونم می‌‌داد.

- آیلا…آیلا!

چشم‌هام رو باز کردم، رها رو دیدم. گفتم:

- ها؟!

- بلند شو، یه نقشه دارم!

- چی؟

- تو پاشو، برو دست‌شویی، بعد بیا بهت بگم.

منم که حس فضولیم تحریک شده بود، رفتم دست‌شویی صورتم رو شستم و اومدم نشستم و گفتم:

- خب!

- ببین، الان رفتم اتاق مهسا، داره خواب هفت پادشاه رو می‌بینه…بیا یواشکی با سر رو صدا بیدارش کنیم، بعد بترسونیمش.

با تردید نگاش کردم و گفتم:

- خیلی وحشتناک نباشه؟!

- نه بابا! سطحیه.

- خیلی خب…نقشت رو بگو.

***

مهسا

پنجره یهو باز شد و پرده رو تکون می‌داد.

وا! من مطمئنم قبل خوابیدن بسته بود! سریع بستمش. قلبم تندتند میزد. وای مهسا! خب، شاید به خاطر باد پنجره باز شده. در اتاق با صدای گیریج‌گیریج باز شد.دیگه کم مونده بود غش کنم. از اتاق رفتم بیرون، داد زدم:

- آیلا...رها!

ولی جوابی نشنیدم. یهو صدای شکستن شیشه از آشپزخونه اومد. دویدم سمت آشپزخونه. شیشه‌های شکسته با خون دیدم. عقب عقب رفتم.

وای خدایا! چی‌شده؟ خوردم به یه نفر، با ترس و لرز برگشتم. صورت خونی و وحشتناکی دیدم. از ترس سرم رو پایین انداختم و جیغی کشیدم و فرار کردم. با جیغ من، فرد روبه‌روم هم جیغی کشید و فرار کرد. خورد به یه نفر که شکل و شمایل خودش بود و افتادن رو هم. با تعجب ایستادم، نگاشون کردم. آیلا و رها ماسک‌هاشون رو در آوردن. آیلا غرغر کرد:

- دِ آخه تو واسه چی جیغ می‌کشی؟

رها با حرص گفت:

- مهسا زمین رو نگاه کرد، جیغ کشید. منم گفتم حتماً سوسکی، موشیه!

هردوشون هم‌زمان بهم نگاه کردن.

***

آیلا

مهسا با عصبانیت داشت نگامون می‌کرد که یهو رها داد زد:

- وضعیت قرمز!

بعد دوید رفت. منم با جیغ فرار کردم. مهسا هم دنبالمون می‌دوید و تهدید می‌کرد. از خنده قرمز شده بودم. یهو افتادم رو یه نفر، آخی گفتم. یه پسر بود. سریع پاشدم و ببخشیدی گفتم. اونم پاشد و خودش رو تکوند و گفت:

- اشکالی نداره، شما تازه اومدید، این‌جا؟!

- بله، چطور؟!

تازه متوجه رنگ چشاش شدم، سرمه‌ای با رگه‌های سبز. خیلی خوشگل، در عین حال عجیب، انگار تو این‌تاریکی نور داشت. گفت:

- کدوم ویلا؟ آخه تا اون‌جایی که من می‌دونم، این‌جا هیچ‌کسی زندگی نمی‌کنه.

با تعجب گفتم:

- هیچ‌کس!

سری تکون داد و بعد گفت:

- این‌ویلاها نزدیک جنگلیه که شایعات زیادی پشت سرش داره...جنگل نفرین شده، هیچ‌کس از ترس جونش نمیاد این‌طرفا!

- پس شما چی؟

- من زیاد به این‌موضوعات اهمیت نمیدم، ولی مراقب هستم...کدوم ویلا هستید شما، واسه تفریح یا موندن؟!

به ویلامون اشاره کردم و گفتم:

- اون…تفریح.

لبخند محوی رو لبش اومد، ولی زود از بین رفت. گفت:

- پس، همسایه‌ایم!

برگشتم سمتش و گفتم:

- شما درمورد اون‌جنگل اطلاعاتی دارید؟!

خنده‌ای کرد و گفت:

- بهتره خودت رو درگیرش نکنی...بی‌خیال حرفی که گفتم اومدی شمال عشق و حال، پس برو پی همون و دنبال دردسر نباش.

اخمی کردم و گفتم:

- من دقیقا فقط به خاطر اون‌جنگل اومدم.

- کار خوبی نمی‌کنی...تو هنوز جوونی...خودت رو قربانی اون‌دیوونه نکن.

بعد از گفتن این‌حرف از کنارم گذشت. حرفش تو ذهنم دوباره پلی شد.

«خودتو قربانی اون‌دیوونه نکن»

منظورش چیه؟ الان دیوونه چه ربطی به جنگل داره؟ سرم رو به طرفین تکون دادم. وای! بی‌خیال آیلا، فعلاً بی‌خیال!

به اطراف نگاه کردم. پس رها و مهسا کجا بودن؟ یهو با صحنه روبه‌روم دهنم باز موند.

مهسا و رها افتاده بودن زمین و داشتن هم دیگه رو می‌زدن. پسره هم با تعجب نگاشون می‌کرد، بعد لبخند محوی رو لبش اومد و رفت. حتماً می‌گه اینا چه دیوونن!

رفتم به زور مهسا و رها رو جدا کردم. مهسا یه پس گردنی هم به من زد و بعد کمی بحث کردن، آتش‌بس شد.

رفتیم ویلا، مهسا و رها انقدر غرق جنگ بودن که اصلاً اون‌پسره رو ندیدن. به چهرش فکر کردم. چهره خوبی داشت، ولی همون چشاش، عجیب بود.

مهسا رو اپن کوبید و گفت:

- بریم بیرون؟!

رها به سیبش گازی زد و گفت:

- این چه سوالیه؟ بریم دیگه، برین آماده شید...زود تند سریع.

چشم‌ غره‌ای بهش رفتم و رفتم اتاقم، مانتو خاکستری با شلوار جین خاکستری پوشیدم و شال مشکی رنگم رو سر کردم. رفتم بیرون. رها و مهسا هم آماده بودن. سوار ماشین شدیم. یکم دوردور کردیم و تو پاساژ گشت زدیم، بعد شام خوردیم و سوار ماشین شدیم.

مهسا: خب، کجا بریم بچه‌ها؟

با لبخند مرموزی گفتم:

- جنگل!

یهو رها و مهسا باهم گفتن:

- چی؟

- این وقته شب حال میده!

رها گفت:

- دلت می‌خواد خودم عین مهسا می‌ترسونمت، نیازی به این‌کارا نیست جونم.

- شما حرف نزنید لطفاً! مهسا برون به سمت جنگل.

مهسا گفت:

- الان که دارم فکر می‌کنم، هیجان خوبیه، منم دوست دارم، بریم.

بعد روند سمت جنگل، تو راه دیگه هیچ‌کس حرفی نمی‌زد.

رسیدیم. از همه زودتر خودم پیاده شدم. رها و مهسا هم پیاده شدن ولی به ماشین چسبیده بودن. پرسیدم:

- نمیاین؟

مهسا با ترس و لرز گفت:

- من می‌مونم...یهو اتفاقی افتاد، بپرید تو ماشین بریم.

خنده‌ای کردم. خوبه الان می‌گفت هیجان خوبیه! به رها نگاه کردم، اون‌دستم رو گرفت و گفت:

- من از این‌طرف می‌رم (با انگشت به سمت چپ اشاره کرد) تو هم از هر جا عشقت کشید برو.

سری تکون دادم و راهمون رو جدا کردیم. دستام رو توی جیبم کردم. از شما چه پنهون، منم یکم ترس توی دلم داشتم. آخه کیه که نداشته باشه! یکم دورتر شده بودم.

هوا تاریک بود و با صدای هوهوی باد، برگ درختای بلند جنگل تکون می‌خورد. زمین کمی علف داشت و بقیه‌ش گِل بود. ماه توی جنگل خودنمایی می‌کرد. یهو یه نفر مچ دستم رو گرفت و کشید. جیغی کشیدم که چشمم، به اون دو چشم سرمه‌ای رنگ افتاد. با عصبانیت گفت:

- مگه نگفتم نیاین این‌جا؟!

قدرت حرف زدن نداشتم. دستش رو به نشونه‌ی تهدید تکون داد.

- یه بار دیگه این‌جا بیای، می‌کشمت، فهمیدی؟! می‌کشمت، زود برو دیگه هم این‌جاها پیدات نشه...برو.

و بعد مچ دستم رو رها کرد و منم فقط دویدم و از اون‌جا دور شدم تا به ماشین رسیدم رها هم بود، مهسا با تعجب گفت:

- آیلا؟ خوبی؟

- بریم...فقط بریم!

باشه‌ای گفتن و نشستیم تو ماشین و مهسا راه افتاد. گه گاهی مهسا و رها نگاه نگرانی بهم می‌کردن. مچ دستم وحشتناک درد می‌کرد. بعید نیست که نشکسته باشه.

واسه چی دیگه نرم اون‌جا آخه! به اون چه ربطی داره! اون کیه؟ داشتم دیوونه می‌شدم. مهسا با تردید پرسید:

- آیلا تو چیزی دیدی؟!

سرمو به معنی نه تکون دادم. مهسا دوباره گفت:

- پس، چی؟

دوست داشتم بهشون بگم برای همین گفتم:

- یه پسره...گفت نیاید به این‌جنگل.

رها با خنده گفت:

- ایول! یکی تونست به تو حالی کنه نری.

حوصله بحث نداشتم برای همین لبخند مصنوعی زدم.

خیلی مسافت بین جنگل و ویلا کم بود و زود رسیدیم. سریع پیاده شدم و به اتاقم رفتم. لباسامو عوض کردم و رو تخت دراز کشیدم. به سقف اتاق خیره شدم. یهو در اتاق با صدای بدی بسته شد، هینی کشیدم. اصلاً من که در رو بسته بودم!

با گفتن این‌حرف تو دلم، وجودم لبریز از ترس شد. آروم به سمت در رفتم و در رو باز کردم. هیچ چیزی ترسناکی نبود. برای همین شونه‌ای بالا انداختم و به اتاقم رفتم و در رو برای اطمینان بیشتر بستم و قفلش کردم. لبخندی رو لبم نشست، حالا بهتر شد!

خواستم برم بخوابم ولی با چیزی که تو آینه دیدم جیغی از ترس کشیدم! اون‌شخص، خواست بیاد نزدیکم و بگیرتم که با باز شدن در، غیب شد. افتادم زمین، رها و مهسا دویدن سمتم، رها با نگرانی گفت:

- آیلا، چی‌ شده؟!

چیزی نگفتم. اون‌شخص با اون‌صورت وحشتناکش، چشم‌های بیضی و لب‌های کوچیک مثل سکه باز و کل دور لبش دندون‌های ریز و تیز خونی بود. دوباره با فکر کردن بهش چشام رو بستم و خیلی آروم، ماجرا رو برای مهسا و رها تعریف کردم. مهسا گفت:

- بچه‌ها موضوع داره خیلی ناجور می‌شه! من طاقت دیدن این‌موجودات رو ندارم، هنوز دیر نشده، بیاید بریم خونمون.

رها با حرص گفت:

- مهسا، ما برای موندن اومدیم؟!

بعد رو به من گفت:

- خواست تو رو بگیره؟

سرم رو تکون دادم که گفت:

- خب، پس یعنی تو به یه دردیشون می‌خوری، وگرنه چرا پیش من و مهسا نیومدن؟!

- یعنی چی؟ من برای چی به کارشون میام؟

رها شونه بالا انداخت.

- اونو دیگه از من نپرس، از لولو بپرس‌. همین‌جا می‌خوابی؟ نه نه! بیا پیش من بخواب.

مهسا گفت:

- نه! من تنهایی نمی‌‌تونم بخوابم.

رها هم لبخند کجی زد. انگار اونم می‌ترسید. برای همین با لبخند محوی رو به رها گفتم:

-‌ هردو‌مون بریم، اتاق مهسا.

اونا هم موافقت‌شون رو اعلام کردن و رفتیم اتاق مهسا خوابیدیم.

***

یهو یکی محکم لگدی به شکمم زد، آخ آرومی گفتم‌ و پاشدم. مهسا بیشعور بود! دیگه خوابم نمیومد. رفتم دست‌شویی و بعد موهام رو شونه کردم. تصمیم گرفتم تا بچه‌ها بیدار می‌شن، برم‌ بیرون قدم بزنم.

شال همرنگ بولیزم، سفید، برداشتم. از خونه بیرون رفتم، هوای خیلی خوبی بود و جون می‌داد واسه قدم زدن!

بعد از یه ربع قدم زدن خسته شدم. همش داشتم این‌خیابون رو بالا و پایین می‌رفتم خب، ولی خب، خود خیابون خیلی خفن بود و درخت و بوته زیاد داشت. جاده آسفالت نبود. خاکی بود و این به قشنگی محیط اضافه می‌کرد.

دوباره چشمم به اون دو چشم سرمه‌ای افتاد، ولی اون منو ندید.

اخمی کردم. مطمئمم اون از این‌که چرا اون‌‌ماجرا اتفاق افتاده خبر داره.

فرد خیلی خیلی مشکوکیه! یه جورایی ازش می‌ترسم.

نفس عمیقی کشیدم و رفتم سمتش، وقتی منو دید یه قدم اومد جلو و دست‌هاش رو توی جیبش کرد و گفت:

- سلام، خوبی؟

بی‌توجه به حرفش، با حرص و تقریباً با داد گفتم:

- تو کی هستی، هان! چرا انقدر مشکوکی، موضوع جنگل اصلاً به تو چه ربطی داره؟!

تک خنده‌ای کرد و گفت:

- تند نرو، یکی‌یکی!

- جواب من رو بده!

- من یه نفرم که نمی‌خوام اون‌جنگل به کسی آسیبی بزنه!

- تا حالا آسیبی با وجودت، اون‌جنگل نزده؟

- چرا! من نمی‌تونم هر دقیقه اون‌جا باشم و این باعث گرفتن جون شده.

دستی به صورتم کشیدم و گفتم:

- کی باعث و بانیشه؟

به نقطه‌ای خیره شد و زمزمه کرد:

- معلوم نیست.

سوالی که ذهنم رو مشغول کرده بود رو پرسیدم:

- اسم تو چیه؟

- آرسِن.

یهو یکی بازوم رو گرفت، برگشتم. رها بود، با جیغ جیغ گفت:

- کدوم گوری بودی تو، نمی‌گی دوتا احمق نگران توئه؟!

با حرص به آرسن اشاره کردم و زمزمه کردم:

- لطفا، جلوش آبرو داری کن!

به اطراف نگاه کرد و با تعجب، بلند گفت:

- کی رو میگی؟

با بهت دوباره به آرسن اشاره کردم و گفتم:

- کوری! اینا همین‌جاست.

سرش رو خاروند و گفت:

- آیلا، تو خوبی؟ این‌جا که کسی نیست!

- شوخی که نمی‌کنی؟

سرشو به معنی نه تکون داد. وا رفتم. به آرسن نگاه کردم که با لبخند کجی نگام می‌کرد و این‌مهر تایید برای حرف رها بود. این یعنی، این یعنی، افتادم روی زمین.

آرسن روحه، جنه یا پریه؟!

رها هینی کشید و کنارم زانو زد‌.

- آیلا، بلند شو، آیلا خوبی؟!

بی‌توجه به رها، رو به آرسن کردم. تغیری به ژستش نداده بود. گفتم:

- تو کی هستی؟

بعد با جیغ گفتم:

- توی عوضی، چه جونوری هستی، از جونم چی می‌خوای؟!

رها با گیجی گفت:

- آیلا، با منی؟!

جوابش رو ندادم. آرسن عین رها زانو زد و یه دستش رو روی شونم و یه دستش رو روی پاش گذاشت. گفت:

- گفتم که...ناجی تو و خیلی از کسایی که با کنجکاوی درمورد اون‌جنگل، می‌خوان خودشون رو قربانی کنن.

با داد انگار یه چیزی یادم اومده، گفتم:

- دیوونه...دیوونه...تو گفتی خودتو قربانی اون‌دیوونه نکن، دیوونه کیه، کی باعث و بانی این‌اتفاقاته؟!

- خوب یادت مونده!

- طفره نرو، جوابمو بده.

بلند شد و گفت:

- به زودی می‌فهمی، عجله نکن!

بعد رفت و من رو با یه دنیا سوال تنها گذاشت.

بلند شدم. رها که هنوز گیج بود، پرسید:

- آیلا، تو واقعا خوبی؟!

- آره، بریم.

بعد سریع رفتم تا سوال دیگه‌ای نپرسه.

رفتم داخل ویلا، مهسا هنوز خواب بود. با فکر کردن به این‌که آرسن، هر موجودی به جز انسان هست، دیوونم می‌کرد. پنیر و نون رو از یخجال درآوردم و رو اپن گذاشتم.

من با یه موجود غیر انسان صحبت کردم، اون به من دست زد، مورمورم شد. ولی قیافش، خب، خیلی خوب بود. اگه رها نمی‌گفت با کی حرف می‌زنی، عمراً می‌فهمیدم.

رها گفت:

- آیلا، تند، زود حرف بزن.

بدون این‌که نگاهش کنم، مشغول لقمه گرفتن شدم و گفتم:

- درمورد؟

- صبح، یه چیزی هست تو به ما نمی‌گی. قرار بود، ما همگی باهم رو این‌موضوع تمرکز کنیم. دیشب هم اتفاقاتی افتاده که به ما فهمونده این‌قضیه شوخی بردار نیست!

- چرا پلیسیش می‌کنی رها! چیز مهمی نبود، اگه بود می‌گفتم. برای چی باید پنهونش کنم؟!

- خب، اگه مهم نیست بگو.

نفسم رو با حرص بیرون دادم. قضیه رو کامل و بدون از دست دادن کلمه‌ای براش توضیح دادم. بعد گفتم:

- راضی شدی؟!

پوفی کشید و گفت:

- این‌اتفاقات تازه شروع ماجراست آیلا!

با مکث گفت:

- باید خیلی قوی باشی تا بتونی شکستشون بدی.

شونه‌ای بالا انداختم و سعی کردم ترسم رو مخفی کنم و گفتم:

- من همشون رو به جون خریدم! مهسا بیدار نشده هنوز!

صدای مهسای خواب آلود اومد:

- بیدارم.

- پس بیا صبحونت رو بخور.

سری تکون داد و اومد پشت میز نشست. گفت:

- چیزی شده؟

رها سوالی نگام کرد. یعنی بگه یا نه!

- بگو.

رها هم ماجرا رو تعریف کرد. به وضوح ترس رو تو چهره مهسا دیدم. با ناله گفت:

- من می‌خوام برگردم خونه.

رها اداش رو در آورد و گفت:

- خجالت بکش، خرس گنده! بیست و یک سالته ولی عقلت عین بچست، بشین سرجات صبحونت رو بخور.

مهسا بق زده به پنیر نگاه کرد. معلوم بود کوفتش شده و اصلاً دیگه میلش رو نداره. حدسم به یقین تبدیل شد و بلند شد رفت. عذاب وجدان داشتم، من باعث شدم مهسا احساس ناراحتی کنه.

***

تا شب اتفاق خاصی نیفتاد خداروشکر.

الان هم همه خواب بودن و فقط من بیدار بودم و تو اتاقم راه می‌رفتم. این‌دفعه همه اتاقای خودشون تنها خوابیده بودن.

یهو تصمیم رو گرفتم. سویشرت زیتونی رنگم رو برداشتم و روی تیشرت مشکیم پوشیدم. شلوارم هم با یه شلوار مشکی راحتی عوض کردم. زیپ سویشرتم رو باز گذاشتم و کلاهش رو روی موهام انداختم و از خونه خیلی آروم رفتم بیرون. نفسم رو بیرون دادم. خب خداروشکر بیدار نشدن.

به ویلای آرسن نگاهی کردم. برق‌هاش خاموش بود. پس به احتمال زیاد خواب بود.

لبخندی رو لبم اومد. سریع دویدم سمت جنگل و وقتی رسیدم که داشتم، نفس‌نفس می‌زدم. به اطرافم نگاه کردم، یه جورایی وسط جنگل بودم. البته هی راه رو چک می‌کردم و راه رو گم نکردم خداروشکر.

یهو کیسه‌ی مشکی که انگار مایعی روش ریخته بودند، توجهم رو جلب کرد. با اخم به سمتش رفتم و خواستم بازش کنم که دستی روی شونم نشست.