رمان تهران دود به قلم آفسا

ژانر:#عاشقانه #پلیسی #تخیلی #مذهبی

خلاصه:

فقط دود خودروها معضل شهر تهران نیست. موجوداتی به وجود می‌آیند که مثل دود‌ها و آلاینده‌ها بی‌سر و صدا کار می‌کنند و تا قضیه جدی نشود کسی دست به کار نمی‌شود. گروهی شیطانی به نام دودمان خاکستری از افرادی مرموز برای گرفتن انتقام از بالادستی‌ها به وجود می‌آیند و بعد از جدی‌تر شدن ماجرا، سازمانی نیمه‌دولتی هم علیه آن‌ها تشکیل می‌شود. دل‌آرام دختری به ظاهر مظلوم است که قبلاً عضو دودمان بوده و حالا مثل یک شهروند عادی است، اما آشنایی با یک دوست خونگرم باعث می‌شود با مردی آشنا شود که علیه دودها عمل می‌کند. فرصتی پیش می‌آید تا دلارام خطاهای گذشته‌اش را جبران کند اما آیا فرشته‌ی سبزپوش هم با این قضیه کنار می‌آید؟

جنگیدن، تنها راه نجات است!

(این داستان واقعی نیست و تماماً ساخته ذهن نویسنده است اما...)

دودها موجوداتی هستند کاملا شبیه به انسان‌ها که درمیان آن‌ها زندگی می‌کنند. درواقع زمانی انسان بودند ولی نیروهایی شیطانی تغییرشان داد و خوی درندگی و وحشی‌گری را در آن‌ها تقویت کرد. این موجودات به دلایلی نامعلوم در تهران ظاهر می‌شوند و شروع به خوردن انسان‌ها می‌کنند.

تفاوت‌های آن‌ها با انسان‌ها احساس نمی‌شود مگر در مواقعی که خشمگین یا گرسنه شوند که در این مواقع به شکل یک جسم شعله‌ور در آتشی خاکستری به قربانی خود حمله می‌کنند. در این حالت، شباهت خیلی کمی به انسان دارند و مثل یک دیو یا خون‌آشام یا هر موجود فراطبیعی دیگر به نظر می‌رسند.

به خاطر قابلیت‌های خاصشان در این حالت به راحتی فرار می‌کنند؛ ولی اگر تضعیف شوند قابل دستگیری‌اند و چیزی که آن‌ها را ضعیف می‌کند، بخار آب است. مدیر کل اداره نیروی نظامی دینا می‌گوید که ما فکر می‌کنیم به وجود آمدن ناگهانی این موجودات در این برهه خطرناک وضعیت ایران اتفاقی نیست. ده_پانزده‌سال می‌شود که این موجودات رسما ظاهر شده‌اند. در سه‌ماه اول هیچ اقدامی برای مبارزه با آن‌ها نشد؛ ولی بعد از این‌که یکی از آقازاده‌ها توسط دودها خورده شد، دولت دستور تشکیل سازمان دینا را صادر کرد و ما با توجه به فتوای مراجع تقلید و متخصصان مبحث متافیزیکی، شروع به کار کردیم.

طبق تحقیقات ما، در ابتدا یک فرقه انحرافی به نام دودمان خاکستری در حاشیه و جنوب تهران و بین بی‌خانمان‌ها رایج شد و از آن‌ها چنین موجوداتی ساخت. انسان‌هایی که گرفتار این نیروهای شیطانی می‌شوند، به طور کلی تغییر می‌کنند. پس از مدتی این موجودات شروع به زاد و ولد کردند. این دود ها دیگر نمی‌توانند به انسان تبدیل شوند و وقتی ما دستگیرشان می‌کنیم، چاره‌ای به جز کشتن آن‌ها نداریم.

این کشتارها و ترسی که زیر پوست شهر دوانده شده تا کی ادامه دارد؟

چرا دود‌ها فقط در تهران هستند؟

در تهران، سازمان دینا پیروز می‌شود یا دود‌ها؟

***

«دلارام»

کارگاه کوچیک توی گرمای تابستون یکم آزاردهنده می‌شد. خصوصا که کولر این‌جا خراب بود و گوش خانم نیکوسخن هم برای تعویضش بدهکار نبود.

روی کارم تمرکز کردم. من سرکارگر این‌جا هستم و خانم نیکوسخن هم مدیر و صاحب کارگاه. برای همین این‌که همه‌ش سر کارگرها غر بزنم باعث شده به مرور توی این چهارسال، اخمو و عصبی به نظر بیام. ولی یه زمانی من هم لبخند زدن بلد بودم.

توی این کارگاه کوچیک تولید کفش، این منم که با جدیت کار می‌کنم. اون هم شاید به خاطر این‌که فراموش کنم خاطرات تلخی که مزه‌ی تلخیش همیشه آزارم می‌داد.

نیلوفر، همکارم که کنارم نشسته بود آروم بهم گفت:

- هی دختر! بعد از ظهر پایه‌ای بریم یه جایی؟

کمی سرم رو کج کردم و بی‌تفاوت گفتم:

- کجا؟

نیلو: بچه‌ها می‌خوان برن خرید. من دوست دارم باهاشون برم ولی یکم می‌ترسم. تو رزمی کار کردی بیا امنیتمون تضمین بشه.

اخمی کردم و گفتم:

- نه.

خودش رو لوس کرد:

- خواهش کنم چی؟!

- نه.

- ولی... .

- گفتم نه.

پکر شد و چهره‌ش رفت توی هم. اهمیتی ندادم. به هر حال، دوست نداشتم از یه دوست معمولی بیشتر باهاش ارتباط داشته باشم. محافظ شخصی‌شون هم که نبودم.

خانم نیکوسخن همون‌جوری که قدم می‌زد و مغرورانه نظاره می‌کرد، به سمت من اومد. سربلند نکردم. سرفه‌ای کرد. باز هم اهمیت ندادم. این زن احمق یعنی این‌قدر بدش میاد اسم من رو صدا بزنه؟ این‌قدر من رو پایین می‌دونه؟ آخه آدم این‌قدر عوضی؟

بالاخره گفت:

- خانم شاکری!

سرم رو بلند کردم و سرد گفتم:

- بله.

یاد گرفته بودم با این زن پول‌دوست و اشرافی چجوری رفتار کنم. حتی از کارگرها هم باهاش سردتر رفتار می‌کردم. با هر کس باید مثل خودش بود!

- بازاریابمون می‌خوان تو رو ببینن. طراحی بیشتر کفش‌هامون با تو بوده. بیا تو دفترم!

سری تکون دادم و گفتم:

- کارم که تموم شد میام.

- گفتم الان بیا!

از لحن دستوریش عاصی شدم. سرم رو بلند کردم و با خشمی مخفی گفتم:

- کارم تموم بشه میام. زیاد نمونده.

جذبه‌م اون رو تحت تاثیر قرار داد. چیزی نگفت و همون‌جور باد به غبغب انداخته، راهش رو گرفت و رفت. دیگه دست‌ و دلم به کار نمی‌رفت. به زور کارم رو تموم کردم و یا علی گفتم و بلند شدم.

به سمت دفتر مدیریت رفتم. در رو که باز کردم با خانم معصومی روبه‌رو شدم. خانم چادری و مهربونی که بازاریاب ما بود. ازش خوشم می‌اومد. طی رفت و آمدهایی که به این‌جا داشت خیلی خوش‌‌برخورد و با ادب بود.

به احترامم بلند شد:

- سلام شاکری جان! چطوری دختر خوب؟

لبخندی سرد زدم و گفتم:

- سلام. خوبم ممنون. کاری داشتید؟

- آره عزیزم بشین.

نشستم. معصومی هم جلوم نشست. لبخندش کم‌کم داشت روی مخم می‌رفت. با مهربونی گفت:

- مدل جدید طراحی نکردی؟

- فعلا که نه.

- دختر خوب و با پشتکاری به نظر میای.

- نظر لطفتونه.

ریز خندید و گفت:

- چه متواضع هستن پرنسس! راستش استعدادت قابل تحسینه. فنی و حرفه‌ای خوندی؟

- نه. من تجربی خوندم. ولی علاقه‌ای بهش نداشتم. کار هنری و دستی رو بیشتر دوست داشتم.

خودم تعجب کردم که چطوری بیشتر از دو جمله حرف زدم. شاید به خاطر این بود که واقعا از این دختر خوشم می‌اومد. مغرور و خشک مقدس نبود. مثل بعضی از چادری‌ها جلف و مضحک هم نبود. حتی خنده‌ش هم به دل می‌نشست.

- آهان که این‌طور.

- کار خاصی باهام داشتید که گفتید بیام؟

سرش رو که از تو فکر رفتن پایین انداخته بود بالا آورد و یهو دوباره لبخند زد و گفت:

- آره یه موردی بود که خانم نیکوسخن گفت که خودم بهت بگم. یکی از ارگان‌های پخش و صادرات از چند مدل خوشش اومده و تعداد بالا سفارش داده. خواستم بپرسم می‌تونی توی مدت کمی آماده‌شون کنی؟ به هر حال سرکارگری گفتن!

دستور رو در قالب خواهش بیان می‌کرد. چه جالب! تاحالا همچین آدمی رو از نزدیک ندیده بودم.

- بله البته. این‌که از هر مدل چه تعداد باید باشه رو برام بنویسید ما هم در اسرع وقت آماده می‌کنیم.

معصومی لبخندی زد و گفت:

- خوبه. راستی، میای ناهار مهمون من؟

- بله؟

- تعارف نکن دیگه! بعد از تعطیل شدن کارگاه میام دنبالت.

- آخه کارگاه ساعت چهار تعطیل می‌شه! ما که عادت داریم ولی برای شما ناهار خوردن توی این ساعت دیر نیست؟

- نه! خیلیم عادیه اصلا! راستی، شاکری جان اسم کوچیکت چیه؟

توی چشم‌هاش نگاه کردم. باید اسمی رو به زبون می‌آوردم که تقریبا ازش متنفر بودم. اسمی که بارها و بارها از زبون پدر و مادرم اون رو شنیده بودم.

دهنم رو باز کردم و گفتم:

- دلارام. دلارامم.

خندید و دستش رو به سمتم دراز کرد:

- منم زینبم!

***

با هیچ بهونه‌ای نتونستم حریف زبون چرب و نرمش بشم. لامصب زبون نیست که. موندم این دختره از کدوم سیاره اومده که این‌قدر زبون داره.

بی‌اختیار لبخندی زدم. دوستش دارم. روحیه قشنگی داره. ای کاش همیشه همین‌قدر قشنگ بمونه.

تقریبا همه کارگرها رفته بودن. در کارگاه هم بسته شده بود. ساعت چهار و نیم بود و من هنوز معطل این خانم بودم. نمی‌دونم. اگه بهش قول نداده بودم که منتظرش بمونم شاید تا الان می‌رفتم. ولی به هر حال، شاید کاری براش پیش اومده.

شماره‌ش رو هم که ندارم.

قاعدتا باید نیم‌ساعت پیش به مامان یا بابا پیامک می‌دادم که من نمیام خونه. ولی خب برای اون‌ها زیاد مهم نیست. به نظر اون‌ها من حق آزادی دارم. حتی اگه تا دو ماه خونه نرم اعتراضی نمی‌کنن. زیادی بهم اعتماد دارن!

بالاخره سر و کله‌ی ماشینش پیدا شد. یه پژوپارس سفید. به سمتش رفتم و سوار شدم. سلام کردم.

جواب سلامم رو داد و بلافاصله گفت:

- به خدا شرمنده‌م! یه کاری پیش اومده بود.

- اشکالی نداره.

- به خدا فکر کردم الان بیام نیستی! امیدم داشت ناامید می‌شد! چرا موندی خب؟

خندیدم و به شوخی گفتم:

- کی حاضره از ناهار مجانی بگذره؟

خندید و گفت:

- تازه داره زبونت باز می‌شه ها!

لبخندی زدم و چیزی نگفتم.

- بریم یه رستوران توپ. به مناسبت اولین روز دوستی‌مون! راستی تو چند سالته دلارام؟

- بیست و چهار.

- عه هم سنیم!

بعد با لحنی شیطنت‌آمیز گفت:

- بهت می‌خوره تک‌فرزند باشی!

- آره ! درست حدس زدی!

زینب خندید و گفت:

- منم تک فرزند بودم.

- بودی؟

- آره قبل از خورده شدن پدر و مادرم توسط دودها.

سکوت کردم. به جلو خیره شدم. دودها. عجب موجوداتی‌ان. همه‌جا هستن و هیچ‌جا دیده نمی‌شن!

- متاسفم.

زینب اما انگار اصلا متاسف نبود:

- آره دیگه بعدش صاحب دوتا داداش و یه آبجی شدم!

با تعجب برگشتم به سمتش و نگاهش کردم. لبخندی زد و گفت:

- چهارده‌سالم بود که عموی بزرگم من رو برد توی خونواده‌شون. من رو مثل دختر خودشون بزرگ کردن. ما با خونواده عموم خیلی صمیمی بودیم. با پسرعموها و دخترعموم همشیره بودم. برای همین برام سخت نبود که بتونم بشم دختر واقعیشون.

بعد با حسرت گفت:

- ولی خب پدر و مادر واقعی یه چیز دیگه‌ست.

- درسته.

باز خندید:

- ای بابا دارم روضه می‌خونم که! خوبه ها! از این دخترهایی نیستی که زود اشکت دربیاد! عین خودم!

لبخندی زدم و چیزی نگفتم. لبخندی تلخ. شاید تلخ‌تر از قهوه‌های جمعه عصر که برای خودم درست می‌کردم و با نفرت می‌خوردم.

بازهم خودش یکه‌تاز‌ گپ نصفه و ‌نیمه‌مون شد:

- عا راستی عمه هم شدم ها! البته قراره به زودی خاله هم بشم. ولی خب عمه شدن خیلی رو مخ و البته شیرینه! دوتا برادرزاده شیطون دارم. یک سال فاصله دارن ولی مثل دوقلو می‌مونن. فائزه و فرهاد. باید ببینی‌شون! اینقدر گودزیلان که می‌خوای خفه‌شون کنی!

خندیدم. گفتم:

- عمه یا خاله شدن هم عالمی داره ها! حیف که هیچ کدوم رو تجربه نمی‌کنم.

زینب هم خندید. کم‌کم از این خنده‌هاش بیشتر خوشم اومد. این دختر واقعا با آدم‌هایی که تا حالا می‌دیدم متفاوت بود. با همه دوستایی که تا الان داشتم و اکثرا فراموشم می‌کردن یا فراموششون می‌کردم. اونم فقط به مدرسه محدود می‌شد.

با یادآوری دوران مدرسه یه‌جوری شدم. از مدرسه بدم نمی‌اومد ولی عاشقش هم نبودم. با این وجود، خاطرات خوبی ازش برام نموند. خاطراتی که شاید ربطی هم به مدرسه نداشت! ولی مال اون دوران بود.

یه‌دفعه زمان برام متوقف شد. داشتم چی کار می‌کردم؟ می‌خندیدم؟ داشتم گپ می‌زدم و لذت می‌بردم؟ آره ولی برای چی؟

به زینب حس اعتماد داشتم، ولی نمی‌دونستم چرا. شاید فکر کنید من از احتمال دود بودنش می‌ترسم. خب آره! توی این وضع و اوضاع هر کسی دعوت ناهار رو به این راحتی از یه غریبه قبول نمی‌کرد!

ولی خب من دودها رو می‌شناسم. هیچ‌کس بهتر از من نمی‌تونه اون‌ها رو تشخیص بده. حتی اعضای سازمان دینا!

- دوباره رفتی تو خودت که!

لبخندی زدم و گفتم:

- چیزی نیست، یکم فقط حرف کم آوردم!

- به نظر خیلی تنها میای.

- آره زیاد با هر کسی دمخور نمیشم.

زینب: اوه! من چه آدم خاصیم! (و بی‌قید و بند سرش را عقب برد و خندید.)

- راستی دلی جون، به خاطر دودها زود با کسی صمیمی نمیشی؟

خواستم بیخیالم شه برای همین گفتم:

- آره.

- نمی‌ترسی من دود باشم؟

تک‌خندی زدم و گفتم:

- من دودها رو می‌شناسم. تو دود نیستی.

- حالا تو دودها رو می‌شناسی. من از کجا بفهمم یه وقت تو دود نباشی؟

تک‌تک کلماتش لحن شوخی داشت. برای همین خندیدم و گفتم:

- می‌تونی ریسک کنی! ببین می‌خورمت یا نه.

باز هم خندید و بعد یکم جدی‌تر شد:

- تو دختر خوبی هستی. نمی‌دونم چرا ولی حس می‌کنم حتی اگه دود هم باشی، دود خوبی می‌شی. ولی اگه خواستی تعارف نکن ها! یه گاز بزن ازم!

خندیدم. چه خوبه. برای لحظاتی حس می‌کنم این دنیا حد و مرز نداره. از خونه‌ی سرد و خاکستری خودمون با تنهایی‌های هر روزم خسته شده بودم.

من رو برد به یه رستوران خیلی شیک. یکم نگران هزینه‌ش شدم ولی انگار برای اون مهم نبود. از ماشین صفری که عموش انداخته زیر پاش مشخصه.

ازم خواست سفارش بدم. من هم می‌خواستم غذایی بگم که گوشتی نباشه. با گوشت میونه خوبی ندارم. چه گوشت مرغ چه گوسفند.

ولی زینب گفت:

- وا! دختری مثلا! دخترا به آهن و ویتامین B نیاز دارن. آقا دو پرس میکس... نه‌نه! باقالی پلو با گوشت بیارین.

آه از نهادم براومد. دیگه مطمئن شدم دود نیست. دودها یا گوشت نمی‌خورن یا گوشت آدم می‌خورن! از چیزهایی که دینا هنوز نفهمیده.

گفتم:

- زینب من گوشت دوست ندارم!

اخمی کرد و گفت:

- تعارف می‌کنی؟

- نه واقعا میگم! من قیمه بادمجون رو ترجیح میدم.

سری تکون داد و گفت:

- باشه هر جور دوست داری.

و سفارش رو عوض کرد:

- آقا دو پرس قیمه‌بادمجون.

گارسون هم سفارشش رو گرفت و رفت. البته قبلش نگاه هیزی به من انداخت که از دیدم هم دور نموند ولی اهمیت ندادم.

دقت که کردم، زینب واقعا شیک‌پوش بود. مانتو گلبهی خوش‌رنگ که پارچه‌اش طرح‌های گل رزهای تک داشت. آستینچه‌های سفیدی هم دستش کرده بود که تا پایین شصتش رو می‌پوشوند. روسری سفید طرح‌دارش رو هم لبنانی می‌بست و طلقش هم به بالاش یه حالت قشنگی می‌داد. چادرش رو هم روی روسریش قرار داده بود.

من حوصله این‌همه رسیدگی نداشتم. ساده‌تر از حد معمول تیپ می‌زدم و خب پوششم کامل بود.

به افق خیره شده بود. جالبه این‌بار اون ساکت شده بود. نگاهم تازه به حلقه‌ی توی دستش افتاد. پس شوهر داشت و به من می‌گفت بیام ناهار؟

صداش کردم:

- زینب جان؟

برگشت به سمتم و گفت:

- بله؟

لبخندش خیلی دلنشین شده بود. گفتم:

- ازدواج کردی؟

به حلقه توی دستش نگاه کرد. خندید و گفت:

- الکی مثلا! هنوز عروسی نکردیم. ولی خب زیاد هم همدیگه رو نمی‌بینیم.

خواستم سکوت کنم. زیاد عادت نداشتم پرس و جو کنم ولی انگار خودش دوست داشت ادامه بده!

- خیلی سرش شلوغه. وقت نداره تا با هم غذا بخوریم. من هم که معمولا دیر می‌رسم خونه و عمو این‌ها غذاشون رو خوردن. من تنها غذا می‌خورم. برای همین خواستم با هم ناهار بخوریم.

- من هم معمولا تنها غذا می‌خورم.

زینب: پدر مادرت خونه نیستن؟

به دروغ گفتم:

- نه، به خاطر همون دیر خونه رسیدنمه که تنها ناهار می‌خورم.

خندید.

- باز هم خوبه! خیلی بده که یه نامزدی داشته باشی که... .

آهی کشید و ادامه نداد. سرش رو انداخت پایین. می‌گن آدم‌های شاد غصه‌هاشون زودتر پیدا میشه. مثالش خود این.

گفتم: خب برای چی انتخابش کردی؟

لبخندی روی لبش نشست و سرش رو بلند کرد. همون‌طور که دستش رو پایه‌ی چونه‌ش می‌کرد به افق خیره شد و گفت:

- احمد خیلی با احساسه. ولی درون‌گراست. بروز نمیده. آدم خوبیه. اخلاقش و منطقش رو دوست دارم. ولی شغلش یکم رو مخه. خصوصا برای منی که توی بچگیم پدر و مادرم توسط دودها از بین رفتن. نمی‌خوام احمد رو هم از دست بدم.

آهی کشیدم:

- پس از مامورین سازمان دیناست.

زینب: آره. راستی می‌دونی دینا یعنی چی؟

من: نه!

- مخفف "دود یعنی ننگ ایران" هست. ربط خاصی نداره ولی خب سلیقه‌شون اینجوریه دیگه! از ناجا و نزاجا و نهاجا بهتره!

نیمچه لبخندم جمع شد. سرم رو زیر انداختم و گفتم:

- که این‌طور.

زینب خندید.

- وا! چرا به تو برخورد؟

باز هم خندید. من هم سریع خندیدم و گفتم:

- نه آخه دلم واسه دودها سوخت! همین.

بعد ناشیانه گفتم:

- ولی فکر نکنم تو دلت به حال دودها بسوزه. نه؟

- نمی‌دونم. همه فکر می‌کنن خیلی باید از دودها بدم بیاد یا ازشون بترسم که ننه بابام رو کشتن. ولی این‌طور نیست. حس خاصی نسبت بهشون ندارم؛ ولی خب به نظرم به هر حال موجوداتین که بندگون خدا وجود دارن دیگه! هرچند گناهکارن که خدا رو فراموش کردن. گرچه خیلی جنایت کردن ولی به نظر من هر چی باشن، روح دارن. وضعشونم تا حدی دست خودشون نیست!

***

من زنده موندم بعد از گذشت شش سال.

یادمه اون‌موقع پلیس دینا تازه‌کار بود؛ ولی با این حال باز هم تجهیزاتشون در حدی بود که بتونن دودها رو دستگیر کنن.

توی اون اتفاق، من مقصر بودم. من باعث شدم همه بمیرن. من یه عوضی بودم، یه خودخواه، یه احمق، یه گناهکار!

قوری رو از روی چای‌ساز برداشتم و آروم فنجون کوچیک رو پر کردم. یه چای خستگیم رو می‌گیره. شاید امشب یه شام خوب برای مامان و بابا درست کردم.

مسیری رو توی خونه‌ی کوچیکمون طی کردم و جلوی تلوزیون نشستم. روشنش کردم. شبکه خبر بود. طبق معمول بابا روی همین شبکه قفل می‌کنه و خاموش می‌کنه.

پوفی کشیدم و خواستم کانال رو عوض کنم که کنجکاو شدم. یه میز گرد بود درباره دودها.

مجری: خب پس آقای... پس این دودها از کجا اومدن؟

کارشناس: دقیق مشخص نیست. ولی توی این دهه‌ی اخیر هویدا شدن. شاید بشه گفت جهش ژنتیکیه. هرچی که هست، اون‌ها دیگه انسان نیستن. شاید بعضی‌هاشون در گذشته بودن؛ ولی الان متوجه شدیم که با استفاده از نوعی جادو، تار و پود انسانیت فرد رو از بین می‌برن و ازش یه موجود دیگه می‌سازن!

مجری گفت:

- توی کشورهای دیگه چی؟ وجود دارن؟ به نظر میاد فقط ما درگیرشیم.

کارشناس: درسته توی کشورهای دیگه تا حالا به این صورت و با این دقت عمل دیده نشده. آلودگی هوا برای این‌ها مثل کاتالیزگر تنفسیه؛ برای همین توی محیط‌هایی مثل تهران راحت‌تر زندگی می‌کنن.

سرفه‌هام دوباره شروع شد. به گل‌های آپارتمانی مامان حساسیت داشتم. دست خودم نبود. معمولا توی خونه، آسایش ندارم. صورتم از سرفه سرخ شد.

مجری: خب پس، درسته که می‌گن ابتدا توی جنوب کشور دیده شدن؟

کارشناس: بله. این‌ها توی نواحی جنوبی که ریزگردها هم هستن حضور داشتن. متاسفانه رسیدگی دولتی نمی‌شد. حتما باید این بلا سر تهران خودمون می‌اومد تا یه فکری می‌کردن. هنوز هم که هنوزه به سازمان ما بودجه کافی رو نمیدن. درحالی‌که ما برای مبارزه و تحقیق درباره دودها خسارات مالی و حتی جانی بسیاری داشتیم.

مجری: خب پس بریم سراغ خود این موجودات عجیب. این‌ها جامعه‌ی خاصی دارن؟

کارشناس گفت:

- می‌شه گفت بله. اگه بخوایم ریشه و منبع خاصی براشون در نظر بگیریم، دودها از پایین‌ترین قشر جامعه برخواسته شدن. الان هم کانال‌های فاضلابی معمولا خونه تک و توک ازین دودهاست. یعنی می‌شه گفت مدت‌ها قبل از این‌که در جامعه این‌طوری وحشت ایجاد کنن، حضور داشتن. منتهی در حالت خاموش. موردهایی که دستگیر شده و توی زندان‌های خاص نگهداری می‌کنیم، سعی کردیم ازشون بازجویی کنیم. اکثرا افرادی هستن که از کودکی به مواد مخدر اعتیاد داشتن و برای برطرف کردن اثر مخرب اعتیاد، به خوردن گوشت انسان‌ها روی میارن. این پدیده، به مرور موجوداتی ساخته که حتی از انسان‌ها هم قوی‌ترن. این یه فاجعه‌ست! این‌ها موجوداتی‌ان که جنایت می‌کنن و بعدش به راحتی آب خوردن فرار می‌کنن!

پوزخندی زدم و زمزمه کردم:

- جالبه. یه چیزایی میگن آدم شاخ درمیاره!

دودها موجودات ضعیفی بودن که غرق شدن توی مشکلات و دود، تقصیر خودشون بود؛ ولی باقی موندنشون و کمک نکردن به اون‌ها، تقصیر انسان‌ها بوده. اگه نجات پیدا می‌کردن، باز هم فرصت زندگی داشتن.

دودها موجوداتی‌ان که خودمون به وجودشون آوردیم.

***

لامپ اتاقم روشن شد. چشم‌هام رو تنگ کردم و با صدای گرفته‌ای اعتراض کردم:

- مامان! داشت خوابم می‌برد!

عذرخواهی کرد:

- ببخش عزیزم. سلام خوبی؟

چادرش رو به چوب لباسی آویزون کرد و گفت:

- ببخشید باز هم.

و لامپ رو خاموش کرد و توی تاریکی مشغول به عوض کردن لباسش شد. خونه‌ی ما یه اتاق خواب داشت و یه اتاق برای کار پدرم. من و مامان توی اتاق می‌خوابیدیم و از قرار معلوم، بابا شاید امشب هم مجبور باشه کار کنه. حتی تو خونه هم آرامش نداره!

ساعت یازده شبه و اون‌ها تازه اومدن خونه.

به مامان گفتم:

- براتون کوکوسبزی درست کردم.

مامان: دستت درد نکنه عزیزم. می‌ریم می‌خوریم. تو خوردی؟

با این‌که نخورده بودم ولی گرسنه‌م هم نبود. گفتم:

- آره خوردم.

مامان قربون‌صدقه‌م رفت:

- ای الهی فدای دخترم بشم! دستت درد نکنه می‌دونم خسته بودی.

من: قابلی نداشت.

و بعد بیشتر بدنم رو کشیدم. بالش رو چسبیدم و چشم‌هام رو محکم بستم تا خوابم ببره. مامان هم از اتاق بیرون رفت.

لعنتی خوابم پریده بود. هیچ‌جوره خوابم نمی‌برد. گوشیم رو که زیر بالشم گذاشته بودم برداشتم و روشنش کردم. چشم‌هام رو تنگ کردم تا بتونم ببینم. قفلش رو باز کردم و وارد منوش شدم. خب این هم شبکه‌های مجازی مختلف که داره تار عنکبوت می‌بنده.

تنها پیامی که بهم داده شده بود از طرف یه نفر بود که فهمیدم زینبه. لعنتی آنلاین بود این وقت شب!

حوصله‌ش رو نداشتم. فقط شروع کردم به دید زدن پروفایلش. سید علی عاشقتم و راهی و عازم کربلام و... وای خدا این بچه چقدر مثبته! همون بچه‌ای که مامان همیشه می‌زد توی سرم! به خدا!

یه عکس محو از خودشم بود با چفیه و سربند. خنده‌م گرفت. چقدر این دختر فان بود!

نفهمیدم چشم‌هام کی گرم شد و رفتم به یه خواب عمیق.

دوباره شوک. دو جسم سرد و سنگی روی قفسه سینه‌م قرار می‌گرفتن و من به سمت بالا کشیده می‌شدم. خواب بود، می‌دونستم؛ ولی حس می‌کردم واقعا دارن بهم شوک میدن!

پوزخندی زدم و گفتم:

- چه قدر اصرار می‌کنید که زنده نگهم دارین! مرگ برای من بهترین مجازاته. من همیشه منتظرشم. بذارین بمیرم!

دکتره هم انگار که زمزمه‌های محوم رو شنیده باشه داد می‌زد:

- ولتاژ رو ببر بالاتر، این لعنتی زنده می‌مونه!

درد می‌کشیدم ها! درد، به معنای واقعی کلمه زنده نگه داشتنم درد داشت.

بالاخره دست از سرم برداشتن. انگار که هنوز زنده‌م. قلبم شروع به تپیدن کرده بود و ریتمیک، الگوریتم سیستول و دیاستول رو دنبال می‌کرد. مثل همه‌ی این سال‌ها.

دستم رو روی سینه‌م گذاشتم. داغ و پر حرارت بود. اذیتم می‌کرد. تشنه بودم. بلند شدم و نشستم. تاریک بود. سرد بود. تب داشتم. برهنه بودم. فقیر بودم. تنها بودم. من یه بیچاره بودم!

دستم رو به سمت ناکجا آباد دراز کردم و زمزمه کردم:

- تمومش کنین! مجازاتم رو بهم بدین و راحتم بذارین!

صدای انداختن گلنگدن اومد. یه اسلحه؟

به سر اسلحه‌ای که پیشونیم رو هدف گرفته بود نگاه کردم. تک‌خندی زدم و گفتم:

- آره! تمومم کن. به خدا اجر می‌بینی. کمکم کن! دیگه نمی‌تونم!

کم‌کم دیدمش، ولی نه همه‌ش رو. یه مامور از پلیس دینا بود. یکی از همون کسایی که به شدت ازشون می‌ترسیدم. کسی که به جز کشتن ماها کار دیگه‌ای ازش برنمی‌اومد.

چشم‌هام رو درشت کردم و گفتم:

- خوبه خوبه، بزن!

مثل سکرخورده‌ها تلوتلو می‌خوردم. به سمتش می‌رفتم. هرچی من جلوتر می‌رفتم اسلحه پایین‌تر می‌اومد. داشت گریه‌‌م می‌گرفت.

می‌خواستم چهره‌ش رو ببینم ولی محو بود. التماس کردم:

- توروخدا تمومش کن.

زمزمه کرد:

- این‌جوری مجازات نمیشی.

صدای بم و دورگه‌ش تتنم رو لرزوند. اخمی کردم و گفتم:

- پس شکنجه‌م کن! اون‌قدر شکنجه بده تا گناهانم پاک بشه. به خدای احد و واحد قسمت میدم.

بالاخره سربند سبزش رو دیدم. خیلی درخشان بود. اون‌قدر درخشان که شیفته‌ش شده بودم. فهمیدم چرا چهره‌ش رو نمی‌بینم؛ از نور سربندشه!

اسلحه‌ش رو انداخت زمین و دستم رو گرفت. یه‌لحظه شرمم شد. من با این حال بی‌نوایی، رسوایی و گناهکاری، فقط مرگ و درد برام سزاوار بود. فقط مرگ!

همچنان تلوتلو می‌خوردم. از تصور خودم تو اون موقعیت بیشتر داغ شدم. شرشر عرق می‌ریختم. از بوی عرق خودم حالم داشت بهم می‌خورد. بالاخره مقداری از محتویات معده‌م رو بالا آوردم. لخته ‌خون و تکه گوشت!

مامور دستش رو زیر چونه‌م گذاشت و سرم رو بالا گرفت و گفت:

- ما اون‌قدر پست نیستیم که شفاعت توبه نکنیم. بلند شو و مجازاتت رو بگیر!

گریه‌م گرفت. حالم از خودم به هم می‌خورد. خجالت کشیدم. این مرد از ذریه همون آدم خوب‌ها بود. همون جنس‌هایی که باید حسرتشون رو می‌خوردم.

بلند شدم و به سختی روی پاهای سستم ایستادم.

پتوی خوش‌رنگی رو روی دوشم انداخت. دیگه سردم نبود و تب نداشتم. مشتش رو سمتم دراز کرد.

گفتم:

- چیه؟

- مجازاتته. بگیرش!

دستم رو با ترس و لرز بالا بردم و زیر مشتش کاسه کردم. مشتش رو باز کرد و چیز سنگینی افتاد توی دستم. از تصور فجیع بودن مجازاتم، اشکم در اومده بود. وقتی نگاهش کردم، یه حلقه‌ی ظریف بود. دستم همچنان می‌لرزید. انگار متوجه شده بودم مجازاتم چیه؛ یه همسر که تا عمر دارم ذره‌ذره مجازاتم می‌کنه تا گناهام پاک بشن! خیلی شیک و مجلسی بدون درد فیزیکی! درواقع مجازاتی در کار نیست. این بخششه!

متعجب به چهره‌ی محو و ناپیداش نگاه کردم. زمزمه کردم:

- کیه؟ اون... .

سربندش رو درآورد. نورش همچنان درخشان بود. سربند رو که پایین آورد چهره غضبناک مثل عزرائیلش رو دیدم. زمزمه کرد:

- من فرشته عذابتم!

فریاد زدم. صدای فریادم اکو شد. انگار که چندبار جیغ زدم. سرم گیج رفت.

حلقه هنوز توی دستم بود، ولی جرئت نداشتم بندازمش یا نگاهش کنم.

دلم پر از غم شد. از درون در حال سوختن بودم. مطمئن بودم دیگه از چشم‌هام خون میاد. نگاهی مظلومانه به خدا انداختم و با صدای خش‌داری نالیدم:

- نه! نه! خواهش می‌کنم! خدایا من ازت مجازات می‌خوام! این من رو فقط می‌سوزونه خدا! مجازاتم کن! طاقت زنده موندن ندارم، این‌جوری بیشتر درد می‌کشم!

- نه!

- دلارام؟ دلارام پاشو دختر! داری سکته می‌کنی! پاشو داری خواب بد می‌بینی!

با نفس وحشتناکی بلند شدم و نشستم. مامان وحشت کرد.

- یا امام حسین! چی شدی یهو؟ بسم‌الله‌ الرحمن‌ الرحیم!

چند نفس عمیق کشیدم. صورتم خیس اشک بود. با بغض خودم رو انداختم توی بغل مامان که لبه تخت نشسته بود. تازه گریه‌هام سر باز کرده بودن. شونه‌های مامان رو چنگ زدم و گفتم:

- مامان، نذار مجازاتم کنن! نذار من رو با یه فرشته عذاب تنها بذارن، مامان نذار برم جهنم! نذار!

مامان:

- شیطون رو لعنت کن دلارامم. بسم‌الله بگو. هیچی نیست. خواب دیدی. ان‌شاء‌الله که گوش شیطون کر شه چشم‌هاش کور، دیگه نیاد سراغت! چشمت کردن. دلارام مادر، اسمت چی میگه؟ دلت آروم باید باشه! الا بذکرالله تطمئن القلوب. این رو بگو هی مامانی. دلت رو آروم کن، آروم!

کم‌کم با کشیدن دستش روی کمرم آرامش رو بهم القا داد. چه قدر خوبه الان هستی مامان. اگه چند سال پیش نبودی که جلوم رو بگیری، اون‌موقع من بچه و خام بودم! الان قدرت رو می‌دونم. الان دوست دارم.

بغلش کردم و بو*س*ه‌ای روی شونه‌ش نشوندم و اون هم تکونم می‌داد. هنوز نفس‌نفس و هق‌هق به وضوح دیده می‌شد.

چشم‌هام رو بسته بودم و فقط وجود مامان رو می‌بلعیدم.

زمزمه کردم:

- مامان. نمی‌ذاری اذیتم کنن. نه؟

مامان: کیا؟

با بغض گفتم:

- نمی‌دونم!

مامان: خدا که نمی‌خواد بنده‌هاش آسیب ببینن.

- اگه اشتباه کرده باشن، اگه اشتباه کرده باشن چی؟

مامان: دلارام مامان چه اشتباهی؟ چرا این‌جوری شدی تو؟ خدا که خدای ظلم نیست! می‌بخشه مامان جون.

- اگه نبخشید چی؟

- می‌بخشه مامان، می‌بخشه!

سرم رو نوازش کرد و انگار که داره با کس دیگه‌ای حرف می‌زنه گفت:

- دخترم رو ببین. آزارش تا حالا به یه مورچه هم نرسیده و حرف از اشتباه می‌زنه! چقدر دل شما جوون‌ها پاکه! خوش به حالتون. ما که سال‌ها از خدا فاصله گرفتیم انگار دلمون سیاه و زنگار گرفته‌ست!

هق زدم و خواستم بی‌خیال بحث بشه برای همین پرسیدم:

- اذان گفتن؟

و خودم رو از بغل آرام‌بخشش جدا کردم. نگاه آرومش رو توی چهره مشوش و آشفته‌م انداخت. کمی صورتم رو گشت و بعد از بوسیدن پیشونیم با لبخند گفت:

- آره برو یه لیوان آب بخور و بعد از نمازت یکم قرآن بخون. آروم می‌شی!

لبخندی مصنوعی زدم و بلند شدم. هنوز لرز و ضعفم رو حس می‌کردم. به سمت در اتاق رفتم. نور ضعیفی از بیرون می‌اومد. هنوز تلوتلو می‌خوردم.

دیگه کاملا خوابم رو فراموش کرده بودم. بعد از خوردن یه لیوان آب، وضو گرفتم. برگشتم توی اتاق. رفتم سراغ جانمازم.

چادر سفیدم رو سرم کردم و قامت بستم. ناخودآگاه دلم لرزید. حتی روم نمی‌شد سرم رو یکم بالاتر بگیرم. من یه حیوون بودم، شاید هم بدتر!

نفهمیدم نمازم کی تموم شد و بدون جمع کردن جانمازم سریع خزیدم زیر پتو. اتاق کوچیک بود و دوتا تخت تاشو توش گذاشته بودیم. یکی برای من یکی مامان. بابا هم که همیشه به اون تشک و پتوی همیشگی‌ش معتاد بود. باید توی پذیرایی می‌خوابید.

چشم‌هام بسته بود.

تصور اون حلقه، داشت دیوونه‌م می‌کرد. حلقه‌ی نامزدی، رمانتیک‌ترین چیزیه که یه دختر می‌تونه تصورش کنه! من هم به همین دید بهش نگاه می‌کردم؛ ولی تا دیشب که فهمیدم سرنوشتم دیگه دست خودم نیست!

عاجزانه سرم رو از زیر پتو بیرون آوردم و به سقف اتاق نگاه کردم. تو دلم به خدا گفتم:

- خدایی، ناخدایی نکن. همون‌جوری که مامان میگه، خوب باش! خواهش می‌کنم!

"ما اونقدر پست نیستیم که شفاعت توبه نکنیم!"

یادآوری این جمله، آرامش عجیبی بهم داد. داشت می‌گفت که استغفارهای شبانه‌روزی من، حتی اگرم اثر نداشته باشه، اون آدم خوب‌ها بیکار نمی‌شینن! کافیه ازشون بخوام کمکم کنن.

اون آدم خوبی بود. پس چرا یهویی شد فرشته عذابم؟ شاید شدت گناهان نگذاشت توی خواب حس خوبی داشته باشم.

آهی از سر کلافگی کشیدم و خودم رو بیشتر لای پتو پیچیدم.

***

- خیلی خسته‌ست. اشکالی نداره اگه امروز نیاد؟ بله بله متوجهم؛ ولی واقعا مریضه خانم نیکوسخن! خودش که رو به موتم باشه میاد! الان خوابیده نمی‌خوام بیدارش کنم. فقط از طرف من قبول کنین که یه امروز رو نیاد. جبران می‌کنه. به خدا خودم هم نرفتم سر کار که بهش برسم! بدجوری تب و لرز کرده!

- بله بله متوجهم. چشم. خداحافظ!

ناله‌ای کردم. مامان "آخی بچه‌م" از ته دل گفت و به سمتم اومد و گفت:

- دلارام جان چیزی می‌خوای؟

- ساعت... چنده؟

- نه صبحه.

به زور نشستم سر جام و گفتم:

- باید برم کارگاه.

- زنگ زدم خانم نیکوسخن. گفت عیب نداره. یکم استراحت کن!

سرگیجه‌م مانع از این شد که باهاش مخالفت کنم. باید یکم توی خونه می‌موندم. شاید خسته‌کننده به نظر بیاد ولی خب از از مریضی مردن بهتره.

این‌بار دیگه خوابم نبرد. گرمای کلافه‌کننده حالم رو بدتر می‌کرد. مدام خواب عجیبم رو به ذهنم می‌آوردم. خدا کنه چرت و پرت باشه! من که از خدامه واقعیت نداشته باشه!

مامان رفت و با یه کاسه فرنی برگشت. با لبخند کنارم نشست. یعنی مامان بلد بود از کارش بزنه و به دخترش برسه؟ از این کارها هم بلد بود؟ پس کجا بود این مامان وقتی که خون از سر تا پام چکه می‌کرد؟

قاشق بعدی فرنی توی دهنم گذاشته شد. چه‌قدر شیرین بود! ای کاش زندگیم هم همین‌قدر شیرین و خوشمزه بود. ای کاش این‌قدر حال به هم زن نبود.

عق زدم. سرم گیج رفت. یادم نبود. من خیلی وقته که لبنیات نمی‌خورم. کلا مواد غذایی حیوانی، حالم رو بد می‌کنه! حتی فرنی که از شیر درست شده من رو یاد گوشت خام می‌اندازه!

مامان آهی کشید و گفت:

- دلارام! گند زدی به لحاف!

شرمگین سرم رو بلند کردم.

ولی من فقط فرنی رو برنگردونده بودم.

مامان با تعجب به تکه گوشت‌های خام نگاه کرد و با ترس گفت:

- دلارام! این‌ها... .

بی‌اختیار گریه کردم. بلند شدم و تلوتلوخوران به سمت دستشویی رفتم. نباید می‌ذاشتم ضعفم رو می‌دید.

رفتم توی دستشویی و کلی گوشت خام بالا آوردم. نه عضوی از بدنم بود و نه معده‌م. این‌ها گوشت انسان‌هایی بود که مدت‌ها پیش خورده بودم. هنوز هم توی معده‌م بودن. انگار بخشی از معده شده بودن؛ برای همین همیشه کم غذا می‌خوردم، برای همین!

اشک ریختم و آب به صورتم زدم. بغض گلوم رو فشار می‌داد. سرم درد می‌کرد.

بعد از تمیز کردن دستشویی و خودم بیرون اومدم. رفتم سراغ مسکن‌ها. چند مسکن رو دور از چشم مامان خوردم و دو قلپ آب روش سر کشیدم. چه خطری شده بودم.

برگشتم توی اتاق. مامان تخت رو تمیز کرده و با غصه گوشه‌ای نشسته بود.

اگه این‌قدر دوستم داری چرا اون کار رو با من کردی؟

چرا من همیشه تنها بودم؟ چرا؟

نمی‌تونستم. نباید یقه مامان رو می‌گرفتم. مقصر همه این‌ها خودم بودم، خودم! من بودم که دختر سرکش و بی‌عقلی بودم! من بودم که یه دیوانه بودم! هر چه‌قدر هم اون‌ها کم‌کاری کردن، من هم بی‌تقصیر نبودم!

با لبخند گشادی به مامان گفتم:

- شرمنده!

دستش رو از روی پیشونیش برداشت. سرش رو به سمتم کج کرد و با لبخند محوی گفت:

- دشمنت شرمنده دلارامم!

دوباره رفتم زیر پتو خزیدم. همچنان به مامان خیره بودم. اون هم خیره به من بود. اعتراف کردم:

- من هنوز عذاب وجدان دارم که اون‌طوری که شما می‌خواستید درس نخوندم. نه حوزه رفتم و نه دانشگاه. باعث سرافکندگی‌تونم!

مامان لبخندی زد و گفت:

- حالا که گذشت. بی‌خیالش دلارامم. من این همه درس خوندم چی شدم؟ هیچی. تهش تو هم یه مامان می‌شی مثل من. یا شاید هم بهتر، یه مامانی که برای بچه‌ش واقعا وقت می‌ذاره!

نگاهم لرزید. ل**ب‌هام هم همین‌طور. بغض کردم. من؟ من مامان بشم؟ جوک میگی مامانی؟

توی دلم خندیدم. بلند و پر صدا. من نه لیاقت و نه توانایی مادر شدن رو ندارم. من توفیقش رو ندارم. نه من نمی‌تونم!

تو ذهنم دختری رو یا پسری رو تصور کردم که بزرگ شده و الان جلوم ایستاده. بهم می‌خنده و ازم کلی شکایت داره.

"کی به تو احمق گفت می‌تونی بچه‌دار شی؟ یه نگاه به من بکن! من آدمم؟ من چی‌ام؟ خیلی تحقیر برانگیزی که فکر کردی مثل بقیه زن‌ها می‌تونی مادر بشی! من به شخصه ازت نمی‌گذرم! تو نمی‌تونستی. زجرهای الان من تقصیر توئه!"

چشم‌هام رو محکم بستم و سرم رو تکون دادم و پشت سر هم زمزمه کردم:

- خفه شید. خفه شید. خفه شیـد! تنهام بذارید. بذارید تو حال خودم باشم!

مامان: چی داری میگی دلارام؟

سرم رو بلند کردم و سعی کردم لبخندم واقعی باشه.

- هیچی!

ولی فقط تونستم نگاهش کنم. نگران شده بود. شاید فهمیدم مادر یعنی چی. نگاهش توی چشم‌هام معنی می‌داد انگار. ته قلبش بدجور نگرانم بود. این مادر بود. مادری که نگران دخترش هر چند دختر نالایق و خرابش بود!

کم‌کم دوباره خوابیدم.

***

دلم مثل سیر و سرکه می‌جوشید. بی‌خود و بی‌دلیل. نمی‌خواستم دوباره بهونه جور کنم و نرم کارگاه؛ برای همین بی‌خیال دردم شدم و پاشدم اومدم. گرچه مامان اگه خونه بود می‌فهمید یه چیزیم هست و نمی‌ذاشت بیام. خداروشکر که زودتر از من می‌رن سرکار.

سریع خودم رو به اتوبوس رسوندم. یکم دیرتر می‌رسیدم جا می‌موندم.

دسته اتوبوس رو گرفتم و به نفس‌نفس زدنم ادامه دادم تا حالم یکم جا بیاد، ولی فایده نداشت. سرم داشت گیج می‌رفت. صندلی‌ها پر شده بود. آدم‌ها، خنده‌ها، گوشت‌ها!

سرم رو تکون دادم و سعی کردم خودم رو خلاص کنم. ای کاش صبح یه چیزی می‌خوردم، ولی واقعا وقت نداشتم! لعنتی!

سرم رو به میله چسبوندم تا کمی از سردردم و التهابم کم شه.

ل**ب‌هام خشک شده بود. حال زارم از صورتم بیداد می‌کرد. می‌دونستم رنگم پریده.

پیرزنی که جلوم نشسته بود با لبخند گفت:

- فشارت افتاده دخترجون؟

به زور سعی کردم گوشه لبم رو کش بدم و سری به نشونه تایید تکون بدم. از توی کیفش آب‌میوه پاکتی درآورد و بهم داد و گفت:

- بخور مادر یکم جون بگیری!

نگاهی به روسری خوشرنگش کردم. پالتوی آبی آسمونی خوشرنگ‌تری هم تنش بود. با تشکر آبمیوه رو از دستش گرفتم. بسم‌الله گفتم. می‌ترسیدم بالا بیارم و باز هم گوشت خام پس بدم.

با سلام و صلوات آبمیوه رو خوردم.

باید پیاده می‌شدم. شدم. مسیر طولانی‌ای رو تا کارگاه طی کردم. دیرم شده بود. می‌دونستم.

تقریبا می‌دویدم. سرم هم بیشتر درد می‌گرفت، ولی باید برم! باید کار کنم. اگه کار نکنم، فکر و خیال‌ها ولم نمی‌کنن! باید خودم رو مشغول کنم. باید کفش‌های بیشتر و بیشتری بدوزم.

به کارگاه رسیدم و بی‌تفاوت نسبت به غرغرهای خانم نیکوسخن رفتم سر جای همیشگیم نشستم.

سریع‌تر از حد تصور، خودم رو مشغول کارم کردم. عمیق و ژرف، طوری که اگه هر کی من رو ببینه فکر می‌کنه همه‌ی زندگیم دوختن کفشه؛ ولی نیست! من دیگه زندگی‌ای ندارم. دیگه چیزی برام نمونده که خودم رو دلخوشش کنم!

من تموم شدم. تموم!

حس کردم یه‌لحظه پس گردنم سوخت! آخ! تیر می‌کشه لعنتی!

با احتیاط و ترسی که همه جونم رو گرفته بود سرم رو آروم برگردونم پشت سرم. زینب با یه قیافه برزخی دست به کمر ایستاده بود و طلبکارانه گفت:

- علیک سلام!

نفسم رو با آسایش و طرز خنده‌داری بیرون دادم و گفتم:

- ترسوندی من رو!

- کجا بودی؟

- چی؟

زینب پوزخندی زد:

- دیروز رو میگم، اومدم این‌جا ولی نبودی! گوشیتم که هرچی زنگ می‌زنم خاموشه، کدوم گوری بودی؟

- مریض بودم!

عصبانیت توی چهره‌ش جاش رو به نگرانی داد و گفت:

- آخی بمیرم الهی! چرا بهم نگفتی بیام عیادت؟

- دیروز رو تخته‌گاز خوابیدم کلا. شرمنده. نگران شدی؟