رمان تاوان خواهم داد اما با عشق به قلم مریم پور محمد

تند‌تند سرم را تکان دادم و وارد اتاق ملاقات شدم.

همین که سرم را بلند کردم با اُسطوره‌ی زندگی‌ام مواجه شدم.

چقدر پیر و شکسته شده بود!

نتوانستم بغضم را حفظ کنم. با گریه به آغوشِ امنش هجوم بردم و سرم را در سینه‌ی مردانه‌اش فشردم.

...

مقدمه :

اگر آسمان چشمان من امشب اشک‌باران است خيالي نيست!

اگر فاصله ي بين من و تو به وسعت روزگاران است خيالي نيست!

مرا همين بس، که عشقت در چهارچوب ويران وجودم پنهان است...

"آذرخشِ آسمانم" باش

(عارفه کشیر)

نگاهِ غمگینم را به سربازِ اخمو دوختم.

-فقط پنج دقیقه وقت دارید خانم.

تند‌تند سرم را تکان دادم و وارد اتاق ملاقات شدم.

همین که سرم را بلند کردم با اُسطوره‌ی زندگی‌ام مواجه شدم.

چقدر پیر و شکسته شده بود!

نتوانستم بغضم را حفظ کنم. با گریه به آغوشِ امنش هجوم بردم و سرم را در سینه‌ی مردانه‌اش فشردم.

-بابا؟

-جانِ بابا؟

وای خدا! وای که بغض صدایش دیوانه‌ام کرد.

سرم را بیشتر در سینه‌اش فشردم و او سرم را بوسید.

-بابا من نمی‌ذارم. حتی اگه خودم بمیرم نمی‌ذارم اتفاقی برات بی‌افته.

سرم را بلند کردم و به صورت شکسته‌اش نگاه کردم.

عاشق موهای یک‌دست سفیدش بودم.

به اجزای صورتش نگاه کردم. باز بغض به گلویم چنگ انداخت. هرگز نمی‌گذاشتم چنین اتفاقی بیفتد. حتی اگر جانِ خودم را هم بِستانند، نمی‌گذارم پدرم را نابود کنند.

لبخند غمگینش، غم‌زده‌ام کرد.

-قربونِ دختر بابا برم که انقدر به فکرمه.

با گریه پوزخند زدم.

باور حرف‌هایم برای قهرمان زندگی‌ام غیر ممکن بود!

-باور نمی‌کنی نه؟ ولی باور کن که اگه باور کنی بهتره. من نمی‌ذارم اتفاقی برای بابام بی‌افته.

این‌بار اشکش چکید و من شکستم از دیدن اشک پدرم.

خورد شدم!

ویران شدم!

اسطوره‌ی زندگی‌ام اشک می‌ریخت؟

وای بر من! وای!

صورتم را چند بار پشت سرِ هم و با عطش بوسید.

عمیق نگاهم می‌کرد. جوری که انگار برای آخرین بار است که گل سر سبدِ خانه‌اش را می‌بیند!

-چادر به صورت معصومت خیلی میاد بابا جان!

حرف را عوض می‌کرد؟ که چه؟

همین که خواستم حرف بزنم تقه‌ای به در خورد. همان سرباز اخموی همیشگی بود.

-بیاین بیرون خانم، وقت تمومه.

سرم را تکان دادم. اصلا مگر مخالفت با این سربازِ خشن، نتبجه‌ای هم داشت!

پدرم را بوسیدم و با تحکم زمزمه کردم.

-از اینجا میای بیرون بابا. خیلی زود! در شأنِ پدر من نیست که تو این چهار دیواری باشه!

پدرم اصلا امید نداشت.

چشمانِ بی‌فروغ و غمگینش دلم را آب می‌کرد.

این نگاهش دلم را ریش می‌کرد.

-به مامانت سلام برسون آسمانم. بهش بگو خیلی دوستش دارم. آبجی بارانتم ببوسش.

از آغوشش بیرون آمدم و قبل از این‌که از اتاق خارج شوم، با بغض گفتم:

-من نه سلام می‌رسونم، نه آبجی باران رو می‌بوسم. خودت میای بیرون، اون‌موقع هر چقدر دلت خواست می‌بوسینش.

زیر چشمی به چشمانِ پر از اشکش نگاه کردم.

دیدن گریه‌ی پدر، برای منی که می‌پرستیدمش بی‌رحمانه ترین مجازات بود.

-خداحافظی هم نمی‌کنم بابا. پس فعلا!

چشم روی هم گذاشت و من بی‌طاقت دستم را جلوی دهانم گذاشتم و از اتاقِ کوچکِ ملاقات خارج شدم.

خدایا چرا؟

چرا پدر من؟

چرا خانواده‌ی من؟

کاش می‌مُردم و چنین روزهایی را نمی‌دیدم!

در خانه را باز کردم و با بی‌حوصلگی وارد شدم.

حیاط کوچک و دلبازمان جای خالیِ پدرم را به رخ می‌کشید.

غمگین و نالان داخل شدم و در را پشت سرم محکم بستم.

-سلام آجی!

با صدای باران سر چرخاندم و نگاهم را به صورت زیبا و بانکمش دوختم.

لبخند زدم و روی زانو نشستم. دستانم را از هم باز کردم و گفتم:

-سلام عشقِ آجی! بیا ببینم اینجا.

با خنده به سمتم آمد و من با بی‌قراری خواهرم را به خودم فشردم.

بغض سر باز کرده‌ام را نتوانستم مَهار کنم.

باران از آغوشم بیرون آمد و با تعجب اشک‌هایم را پاک کرد.

-آجی آسمان چرا گریه می‌کنی؟

دستانِ کوچکش را بوسیدم و با لبخند گفتم:

-گریه نمی‌کنم باران کوچولو. گرد و غبار رفته تو چشمم. می‌دونی که هوای این‌روزای تهران آلودست.

صورتم را بوسید و با لحن کودکانه و فو‌ق‌العاده‌اش گفت:

-بله آجی می‌دونم، ولی من انقدر خنگ نیستم که الان متوجه نشم داری گریه می‌کنی!

همیشه با این شیرین زبانی‌اش خلعِ سِلاحم می‌کرد.

دخترِ نیم وجبیِ شیطان!

به رویش لبخند زدم و صدای مادرم توجهمان را جلب کرد.

-اومدی امیدِ خونه!

تند‌تند اشک‌هایم را پاک کردم و به سمتش پا تند کردم.

گونه‌ی برجسته‌اش را بوسیدم و به چشم‌های پر از اشکش خیره شدم.

-سلام مامانم!

سرش را به نشانه‌ی سلام تکان داد و هق‌هقش به آسمان رفت.

-مامانم چرا گریه می‌کنی؟ هان؟ وقتی گریه می‌کنی ناراحت میشم. باور کن من نمی‌ذارم بابا اون تو بمونه. می‌فهمی مامان؟ من نمی‌ذارم.

با عصبانیت از خانه بیرون زدم و شماره‌ی مدیر برنامه‌اش را گرفتم.

بعد از چند بوق پِیاپِی جواب داد.

-بله؟

عاجز شدم و عاجزانه و با بغض لب باز کردم.

-شما رو به جون کسی که می‌پرستین قسم می‌دم بزارین باهاش حرف بزنم.

-دختر جان باز تویی؟

دخترم آقا از حرفشون برنمی‌گردن. ایشون فقط قصاص می‌خوان. قصاص!

قصاص!

در مغزم اِکو وار تکرار میشد این کلمه‌ی منحوس.

رعشه به تنم افتاد و هق‌هقِ عاجرانه‌ام به گوش فلک رسید.

-التماستون می‌کنم! به پاتون می‌افتم، اصلا هر کاری بگین می‌کنم. به خدا بابای من قاتل نیست. عمدی نبود به خدا که عمدی نبود. فقط سرعتش زیاد بود. شما رو قسم به مقدساتتون یه کاری بکنید من آقاتون رو ببینم!

نوچی کرد و بعد از کمی مکث گفت:

-صبر کن! یک آدرس برات می‌فرستم ساعت پنج اونجا باش.

ذوق‌زده و با هیجان "چشم" گفتم و ارتباط قطع شد.

رو به آسمان کردم و از تهِ دل آزادی پدرم را خواستم.

خدا مرا می‌دید! بی‌جوابم نمی‌گذاشت!

فکرم به قدری مشغول بود که با دیدن عمارت هم تغییری در حالم ایجاد نشد.

با استرس و اضطراب ناخن‌هایم را می‌جویدم. کم مانده بود سکته کنم.

-دختر جان؟

با شنیدن صدای مدیر برنامه‌اش به خودم آمدم.

به دهانش چشم دوختم تا حرفش را ادامه دهد.

-آقا نمی‌خواد ببینتِت.

بغضم بی‌هیچ غرور و خجالتی شکست.

جلوی پایش روی زمین نشستم و باز هم از درِ التماس وارد شدم.

در این اوضاع غرور به چه دردم می‌خورد!

اصلا غرور کیلویی چند؟

-التماستون می‌کنم، خواهش می‌کنم! من رو بذارین جای دخترتون، بذارین ببینمش.

پایش را کنار کشید و با ناراحتی گفت:

-دختر جان این چه کاریه؟ بلند شو زشته دارن نگاهمون می‌کنن! مگه دسته منه که بذارم ببینیش یا نه؟ بلند شو!

مهم نبود! من غرورم بیشتر از این‌ها شکسته بود و شکست دوباره‌اش اصلا ایرادی نداشت.

دوباره به پایش افتادم و ضَجه زدم:

-شما رو به جون مادرتون قسم میدم. من بدون پدرم می‌میرم. من نمی‌خوام یتیم بشم، خواهرم هنوز بَچس. رحم کنید! به من نه، به خواهر کوچولوم رحم کنید!

نوچی کرد و خیلی سریع بازویم را گرفت.

-از دست من کاری برنمیاد دختر جان. چرا نمی‌فهمی؟

مظلومانه اشک می‌ریختم و معصومانه نگاهش می‌کردم.

در همین حِین کسی از پشت بازویم را گرفت و مرا به سمت خودش چرخاند.

با گریه و تعجب نگاهش کردم و مرد دستپاچه گفت:

-خانم، شما چرا اومدین بیرون؟

ولی او بی‌توجه به حرف مرد، کفِ دستش را به نشانه‌ی سکوت مقابلش گرفت.

به صورت مهربان و جا افتاده‌اش نگاه کردم. مثل فرشته‌ها بود. آن هم از نوعِ زمینی‌اش!

که بود؟

آیا می‌توانست کمکم کند تا پدرم را نجات دهم؟

چانه‌ام از بغض لرزید و او با انگشتان ظریف و زنانه‌اش اشک‌های روی صورتم را پاک کرد.

-چرا گریه دخترم؟ هوم؟

نمی‌دانم لحن مهربان و اِغواگرش بود یا مهر و محبتِ موجود در چشمانش! فقط می‌دانم دلم از وجودش گرم شد و با رنج لب باز کردم.

-بابام!

لبخند ملایم و زیبایی روی لبانش نشست.

-بابات چی خوشگل خانم؟

یعنی نمی‌دانست من برای چه اینجا هستم؟

مگر او اهل همین خانه نبود؟

-عمد نبود! قتلِ عمد نبود! قسم می‌خورم.

به یک‌باره لبخند از روی لبانش پر کشید و صورت مهربانش درهم شد.

وحشت‌زده نگاهم را به نگاه سرد و بی‌روحش دوختم! از آن مهم‌تر، تعجب خاصی بود که در چشمانش مثل جزر و مد بالا، پایین می‌شد!

چه شد؟

لبانم از بغض لرزید و می‌دانستم اگر بفهمد که هستم این‌گونه برخورد می‌کند.

ولی نه! انگار این زن فقط برای مهربانی و محبت آفریده شده بود.

صورتم را نوازش کرد و با صدای آرامش‌بخشش گفت:

-گریه دوای درد نیست که چشمای خوشگلت رو این‌جوری اذیت می‌کنی عزیزم! بیا بریم تو گل دختر!

فین‌فینی کردم و به همراهش وارد خانه شدم.

حیاطشان بی‌شباهت به یک باغ نبود.

نفسم را عمیق بیرون دادم و سرم را پایین انداختم.

داخل خانه صد برابر زیباتر و قشنگ‌تر از حیاطش بود.

اما فکرم انقدر مشغول بود که حوصله‌ی دید زدن را هم نداشتم.

با صدای همان زنِ دوست داشتنی سرم را بلند کردم و شوکه نگاهش کردم.

-من همسرِ اون مرحومم.

دهانم را باز کردم تا حرفی بزنم اما هیچ صدایی از حنجره‌ام خارج نشد.

غم چشمانش به حدی زیاد بود که توان حرف زدن را از من گرفته بود.

به ثانیه نکشید که هق‌هقِ گریه‌ام بلند شد و شرمنده و بریده‌بریده گفتم:

-به خدا عمد نبود. به جونِ مامانم از قصد نبود. یک اتفاق بود فقط یک اتفاق! ببخشید، بابای من رو ببخشید!

خواستم التماسش بکنم که در همین حِین صدای فریادی رعشه به وجودم انداخت.

صدایش به قدری جدی و پر اُبُهت بود که لال شدم.

-اتفاق؟

با تنی لرزان به سمتِ صدا برگشتم.

قطعا خدا وقت و زمان زیادی را برای خلقتش گذاشته بود.

یک دستش در جیب شلوارش بود و با اقتدار پله‌ها را پایین می‌آمد.

اجزای صورتش ماهرانه کنار هم قرار گرفته بودند و چشمانش با آن برق عجیب جذاب‌ترین عضو صورتش بود.

هیچ عیب و نقصی نداشت.

در یک کلمه، "جذاب" بود!

لبان خشک شده‌ام را با زبان تَر کردم. دستان عرق کرده‌ام را در هم قفل کردم و سرم را پایین انداختم. گویا زبانم از دیدن هیبت و قدرتش بند آمده بود!

-کی به تو اجازه داد بیای داخل؟

با این سوالش در خودم جمع شدم.

غرورم لِه شده بود و بی‌شک ذره‌ای غرور برایم باقی نمانده بود.

مادرش با بغض نالید:

-بس کن آذرخش. چرا انقدر سنگدل شدی مامانم؟

آذرخش؟

علاوه بر عجیب بودن، اُبهت خاصی داشت و به صورت و رفتارش کاملا می‌آمد.

این مرد همانند رعد بود!

قدرتمند و غیرتمند!

از قدیم راست گفته‌اند که نام هر شخص، در خوی و خِصلتش تأثیر می‌گذارد!

قدمی به جلو گذاشتم و با بغض گفتم:

-هر کاری بگید می‌کنم فقط التماستون می‌کنم رضایت بدین!

ناگهان یک شرارت خاص در چشمانش نمایان شد.

شرارتی که مرا می‌ترساند!

شرارتی از یک نوع خاص!

یک تای ابروی پرپشت و مردانه‌اش را بالا داد و با جدیت گفت:

-هر کاری؟

بی‌فکر و با اطمینان گفتم:

-هر کاری!

که ای‌کاش لال می‌شدم و آنقدر محکم و مطمئن جوابش را نمی‌دادم!

پوزخند زد و بی‌تردید گفت:

-زنم شو!

ثابت و صامت در جایم مانده بودم.

شوکه شده بودم و با دهان باز نگاهش می‌کردم.

دیوانه شده بود قطعا!

یک لحظه فکر کردم گوش‌هایم اشتباه شنیده‌اند و شاید شوخی می‌کند. ولی؟...

-چـ... چی؟

دست دیگرش را داخل جیب شلوارش گذاشت و با طعنه گفت:

-زنم شو! نه برای خانمی تو این عمارت بلکه برای کُلفتی. آسون‌ترش می‌کنم. خون‌بس باش تا رضایت بدم.

تا به حال این‌گونه خورد و خمیر نشده بودم. هیچ‌وقت مثل امروز مچاله نشده بودم!

بغضم را فرو دادم و سعی کردم نمیه‌ی پر لیوان را ببینم.

قطعا نیمه‌ی پرش آزادی پدرِ عزیزم بود.

مادرش با داد و رنج نامش را صدا زد. ولی او بی‌توجه فقط به من چشم دوخته بود.

آب دهانم را قورت دادم و گفتم:

-اگه قبول کنم رضایت می‌دین؟

نگاهم کرد و سکوت کرد!

سکوتش مطمئنا نشانه‌ی رضایتش بود.

سرم را پایین انداختم و با درد نالیدم:

-قبوله!

محو لبخند زد و یک لحظه متوجه برق چشمانش شدم. فقط برای یک لحظه! مادرش با عجله به سمتش رفت و کت اسپرتش را در مشتش گرفت.

-نکن پسرم. نکن رعدِ من. با زندگی این دختر بازی نکن! مرگ پدرت یک حادثه بود مامانم. من التماست می‌کنم. مامانت داره خواهش می‌کنه. دردت رو می‌دونم عمر مامان، ولی این راهش نیست قربون دل عاشقت برم!

با بهت نگاهشان می‌کردم. دل عاشق؟ عاشق چه کسی بود؟

اصلا نمی‌فهمیدم چرا این زن از من طرفداری می‌کند!

نمی‌فهمیدم چرا بخاطر من التماس پسرش را می‌کند!

نمی‌فهمیدم چرا بخاطر نجات من گریه می‌کرد!

اصلا نمی‌فهمیدم چرا؟

این مرد قطعا بویی از احساس نبرده بود که حتی به مادرش هم رحم نمی‌کرد. اما آن ترس و نگرانی درون چشمانش چه معنی داشت!

با اِنزِجار نگاهش کردم.

ولی با کاری که کرد، متوجه فکر اشتباهم شدم. دستِ مادرش را گرفت و محکم بوسیدش و هیچ نگفت!

با این کارش حداقل دلم گرم شد که احترام بزرگتر را نگه می‌دارد.

به سمتم آمد و درست کنارم ایستاد.

-یادت باشه قبول کردی! بزنی زیرش نابودت می‌کنم. فهمیدی؟

لحنش به قدری ترسناک بود که وحشت‌زده سر تکان دادم.

-دنبالم بیا! کارت دارم.

از در ورودی عمارت بیرون زد و من به فرشته‌ی مقابلم نگاهی انداختم و لب زدم:

-شاید اگه امروز نبودین هیچوقت نمی‌تونستم از پسرتون رضایت بگیرم. ممنون از وجودتون!

سرش را تکان داد و با گریه گفت:

-نباید قبول می‌کردی دخترم! نباید! حداقل این‌جوری نه!

نگذاشت چرایش را بپرسم و تند پله‌ها را بالا رفت.

و من مدام در سرم تکرار میشد که چرا نباید؟

از عمارت بیرون زدم و او را کنار یک شاسی‌بلند یافتم.

به سمتش قدم برداشتم و درست کنارش ایستادم.

قدش زیادی بلند بود و منِ ریزه میزه به زور تا سینه‌اش می‌رسیدم.

بی‌روح نگاهم کرد و با سر اشاره کرد تا سوار شوم.

بی‌هیچ چون و چرایی سوار شدم و او هم کنارم جای گرفت.

راننده داشت و هیچ لزومی نمی‌دید خودش ماشین را بِراند.

مُرَفَهِ بی‌درد بود دیگر!

حتی از ژست نشستنش هم تکبر و غرور می‌بارید.

کاملا صاف نشسته بود و دستِ راستش، مشت شده روی رانِ پایش بود.

نفس عمیق کشیدم. اصلا مگر این ‌چیزها مهم بود؟

با صدایش از افکار احمقانه‌ام فاصله گرفتم و نگاهِ اشکی‌ام را به لبانش دوختم.

-زنم میشی و من رضایت میدم. ولی به شرطه‌ها و شروطه‌ها!

باز هم شرط؟

خدایا من دیگر جز تو هیچ پشتوانه‌ای ندارم. توکل به خودت!

خودم را به تو سپردم. حواست پِیِ من باشد!

بینی‌ام را بالا کشیدم و با صدای آرام و پر بغضی گفتم:

-من قبول کردم و پیِ همه چیز رو به تنم مالیدم، پس هر شرطی که باشه بازم قبوله!

بی‌هیچ احساسی نگاهم کرد.

حتی ذره‌ای تَرحم هم نداشت.

سنگدل!

-بعد از اینکه زنم شدی حقِ دیدن خانوادت رو نداری حتی برای یک لحظه! حق حرف زدن باهاشون رو نداری حتی برای یک ثانیه!

با شوک نگاهش کردم. انگار که برق دویست و بیست وُلتی به من وصل کرده باشند، خشک شده بودم.

چشمان و گلویم می‌سوختند ولی، قلبم بیشتر!

با صدای لرزانی گفتم:

-وَ... ولی... ایـ... این انصاف نیست!

انگشتِ سَبّابه‌اش را روی بینی‌اش گذاشت و گفت:

-هیــس! قبول کردی. بی‌ چون و چرا!

چانه‌ام لرزید.

مگر من آدم نبودم؟

حق انتخاب نداشتم؟

با این حال، مهر تائید روی حرف‌هایش زدم!

-قبول کردم، بی‌چون و چرا!

لبم را گاز گرفتم تا مبادا حرف نابجایی از دهانم خارج شود.

عمیق نگاهم کرد و دوباره گفت:

-درس می‌خونی؟

سرم را پایین انداختم و مشغول بازی با ریشه شالم شدم.

-بله! می‌خونم.

صدای سوزناکم دلم را به درد آورد ولی او از سنگ بود. رحمت به سنگ! او از سنگ هم بدتر بود.

-چه رشته‌ای؟

-تجربی!

زیر چشمی نگاهش کردم.

سرش را تکان داد و گفت:

-خوبه! میای خونم و به درست ادامه می‌دی. ولی اگه نمره پایینِ نوزده داشتی فراموشش می‌کنی.

دستم را جلوی دهانم گرفتم تا هق‌هقم اوج نگیرد.

خدایا خورد شدن تا به کِی؟!

چرا این مرد، مرا این‌گونه بی‌رحمانه سَلاخی می‌کرد؟

آدرس خانه را خواست و من با کمال میل آدرس خانه را برایش بازگو کردم. حوصله تاکسی سواری را نداشتم و چند دقیقه بعد جلوی خانه بودیم.

با صدای جدی‌اش دستم روی دستگیره خشک شد.

-وسایلت رو جمع کن، پس فردا رانندم میاد دنبالت.

قطره اشکم را پاک کردم و بی‌قرار گفتم:

-من میام ولی شما رضایت می‌دین. مگه نه؟

با غِیظ نگاهم کرد.

-مرد اگر حرف بزنه ازش برنمی‌گرده. رو حرفم هستم. حرفم دو تا نمی‌شه!

سرم را تکان دادم و خداحافظی‌ام بی‌جواب ماند.

جلوی در خانه‌اِمان ایستادم و بعد از یک نفس عمیق در را باز کردم.

مادرم طبق معمول در حیاط نشسته بود و برای خواهر کوچکم باران قصه می‌گفت.

با دیدنشان در آن حالت تا اعماق وجودم سوخت.

من چطور بی‌فکر و اَبلهانه شرطِ مزخرفش را قبول کرده بودم؟

من اگر یک روز خانواده‌ام را نمی‌دیدم نفس کم می‌آوردم. آن هم منی که دختر لوس پدر و مادرم بودم!

بغضم شکست و همان‌جا کنار در روی زمین نشستم.

عاجزانه و بی‌هیچ شرمی گریه می‌کردم.

وای! وای و امان از پشیمانی که سودی ندارد!

مادرم که مرا با آن حالت دید، وحشت زده به سمتم دوید و کنارم نشست.

شانه‌های ظریفم را گرفت و با ترس و نگرانی گفت:

-چی‌شده عزیزِ دلِ مادر؟ چرا اینجوری گریه می‌کنی دلم خون شد؟ چیزی شده؟ اتفاقی برای بابات افتاده؟

خدا نکند مادرم!

من بدون شما و پدرم می‌میرم.

شما سالم و سلامت باشید! من به درک!

دستم را روی صورت زیبای مادرم گذاشتم و نوازشش کردم.

آخ که من دیوانه‌ی خانواده‌ام بودم.

-مامان؟

آنقدر عاجزانه و سوزناک صدایش کردم که گریه‌اش تشدید شد.

کف دستم را محکم بوسید.

-جان مامان؟ عزیزِ دلِ مامان؟

فین‌فینی کردم و گفتم:

-بابا آزاد می‌شه.

شوکه و با بهت نگاهم کرد.

انگار باورش نشده بود!

تلخ‌خندی زدم و با بغضِ وحشتناکی که گریبان‌گیرِ گلویم شده بود گفتم:

-رضایت گرفتم ازشون مامان. خیلی خوشحالم که قراره بابایِ خوبم آزاد بشه.

مادرم از شوق گریه می‌کرد و من!

گریه‌ی من از حماقتی بود که کرده بودم.

صورتم را بوسه‌باران کرد و مدام قربان‌صدقه‌ام می‌رفت.

-چطوری قربونت برم من؟

چطوری رضایت گرفتی؟

اصلا مگه امکان داره؟

-آره امکان داره! وقتی بابا بیاد خونه می‌بینی مامانم. خوشحال باش که خوشحالی شما خوشحالیِ منم هست.

مادرم این‌بار جدی و با تحکم پرسید:

-چطور رضایت دادن آسمان؟ جوابمو بده.

چشمانم را روی هم فشردم.

حال چگونه برایش بگویم؟

چگونه مُجابش کنم؟

-بریم تو میگم بهت مامان.

اخم کرد و به سمت خانه پا تند کرد.

ایستادم و نفس عمیقی کشیدم.

خدایا چطور بگویم با قبولیِ مزخرف‌ترین شرط رضایت گرفتم؟

دستِ خواهرِ گریانم را گرفتم و بوسه رویش زدم.

-آبجیِ گل من چرا گریه می‌کنه؟

چشمانش را مالید و گفت:

-نمی‌دونم.

خندیدم و بغلش کردم.

به داخل رفتیم و من باران را خواباندم.

به چهره‌ی غرق در خوابش نگاهی انداختم و با لذت صورت تُپلش را بوسیدم.

با یادآوری این‌که دیگر نمی‌بینَمش غم عالم در دلم خانه کرد.

چقدر بدبخت بودم و خودم نمی‌دانستم.

آه خدایا!

از اتاق خارج شدم و چشم چرخاندم.

مادرم روی کاناپه نشسته بود و به فکر فرو رفته بود. به سمتش رفتم و سرم را روی پایش گذاشتم. چشمانم را با آرامش روی هم گذاشتم و خدا کند او شرطش را پس بگیرد.

مادرم در حال نوازش موهایم گفت:

-نمی‌خوای بگی چطور رضایت گرفتی؟

به دیوار بی‌روح روبه‌رویم خیره شدم و سرم را به چپ و راست تکان دادم.

آهِ خفیفی کشید و گفت:

-باشه دخترم، باشه! حالا من شدم غریبه؟

کلافه ایستادم و با وقاحت بر سر مادرم فریاد کشیدم.

-غریبه نیستی ولی من نمی‌خوام بگم تا ناراحت بشی. نمی‌خوام بگم چطور رضایت گرفتم. نمی‌خوام بدونی قراره ازدواج کنم. نمی‌خوام بدونی دیگه هیچ‌وقت نمی‌بینمتون. نمی‌خوام! نمی‌خوام مامان!

بغضم میان فریادم شکست و های‌های برای بخت بد و سیاهم شیوَن سر دادم.

زانوهایم شل شدند و بی‌حال سقوط کردم.

بی‌توجه به مادر مبهوت و درمانده‌ام گریه کردم.

گریه‌ای که شاید از سر بی‌پناهی و بی‌کسی بود.

به مادرم نگاه کردم.

درمانده بود و گریان!

به سمتم آمد و مقابلم نشست. با صدای آرامی که شبیه به نجوا بود گفت:

-چی‌کار کردی؟

بریده‌بریده از شدت هق‌هق گفتم:

-اون... اون گُ... گفت... فَ... فقط به یِ... یک شرط رِ... رضایت می‌ده.

نفسم بالا نمی‌آمد.

خدایا این روزها کِی تمام می‌شود؟ اصلا تمام می‌شود؟

-گُف... گفت... اَگه با... باهاش... ازدواج کُ... کنم رِ... رضایت می‌ده.

مادرم رنگ به رو نداشت.

لبانش کبود شده بود و چشمانش هر لحظه باز تر از حد معمول می‌شد.

وحشت زده شانه‌هایش را گرفتم و تکانش دادم.

-مامان! مامان جان؟ مامان چی‌شدی؟ مامانم؟ الهی بمیرم چی‌شد؟ مامان؟

لبانش را تکان داد، اما انگار نمی‌توانست درست و حسابی کلمات را کنار هم بچیند. تند بلند شدم و یک لیوان آب برایش آوردم.

کمی به خوردش دادم و مقداری را روی صورتش پاشیدم.

حالش کمی بهبود یافته بود اما هنوز هم شوکه بود.

صورتش را بوسیدم و با گریه گفتم:

-مامانم خوبی؟ ترسوندیـ!...

با سوختن صورتم حرف در دهانم ماسید و با دهان باز دو دستم را روی گونه‌ام گذاشتم.

مادرم مرا زد؟

آسمانش را؟

عزیز کرده‌ی خانه‌اش را؟

با بهت نگاهش کردم و لب زدم.

-مامان!

انگار هنوز باورم نمی‌شد که از مادرم سیلی خورده‌ام!

-چی‌کار کردی آسمان؟ خونه خرابمون کردی آسمان. الهی می‌مُردم و این روز رو نمی‌دیدم. چطور تونستی؟ به فکرِ منِ ذلیل شده نبودی، لااقل به فکر اون بابات می‌بودی که برات هزارتا آرزو داشت. وای خدا چی‌کار کنم؟ چی‌کار کردی آسمان؟

با چشمان اشکی‌ام نگاهش کردم.

مگر چاره‌ای هم، جز قبول کردن شرطش داشتم!

سرم را پایین انداختم و در دل به خود گفتم:

-من بخاطر شماها این‌کار رو کردم. بخاطر بابای عزیزم که همه‌کَسَمه.

با همان سر پایین گریه کردم و آرام گفتم:

-برام هیچی مهم نیست. مهم فقط آزادیِ بابامه! همین!

سر به نشانه‌ی تاسف تکان داد و گفت:

-اگر بابات مهم بود این‌کار رو نمی‌کردی. بابات بفهمه با بدبخت کردنِ دخترش آزاد شده سکته می‌کنه. می‌فهمی آسمان؟

-بهش نگو مامان. بذار بیاد بیرون وقتی خودش منو نبینه، متوجه همه چیز می‌شه. خواهش می‌کنم مامان!

مادر با ترس سرش را به نشانه‌ی منفی تکان داد و گفت:

-نه! نه! میرم بهش میگم. تو هم همین امروز میری و به اون مرد می‌گی نمی‌تونی قبول کنی. میری و بهش میگی پشیمون شدی.

با گریه و بلند گفتم:

-من نمی‌خوام بابام قصاص بشه. من نمی‌خوام خودم و خواهرم یتیم بشیم. مامان؟

مامان خواهش می‌کنم. التماست می‌کنم!

حال هر دو با صدای بلند گریه می‌کردیم.

گریه می‌کردیم بخاطر سرنوشت و روزگار خاکسری‌ِمان، که سیاهی را هم گذرانده بود!

مادر دستش را بلند کرد و شکایت کرد. از سختیِ روزگار و سنگ‌دلی بنده!

-خدایا این چه مصیبتی بود که نصیبمون کردی؟

چه کارِ اشتباهی کردیم؟ چه ظلمی در حق بنده‌ات کردیم؟

چرا بنده‌هات انقدر سخت و سنگن؟

چرا دختر من باید قربانی بشه خدایا؟

سرم را روی زمین گذاشتم و بلند گریه کردم.

کاش سرنوشت رویِ خوبش را نشان می‌داد.

کاش!

دو روز گذشته بود و چه زود دو روز گذشت!

با گریه و ضجه تمام وسیله‌هایم را جمع کرده بودم.

باران، خواهرم گریه می‌کرد و مادرم ناله و نفرین.

-آسمانم؟ دخترم بیا و از خیر این کار بگذر. برو بهش بگو پشیمون شدی و رضایت هم نمی‌خوای. بابات اومد من چی بگم بهش؟ بگم دخترش؛ پاره‌ی تنش کجاست؟