رمان تقاص این روزها به قلم مهسا ولی زاده

ژانر : #عاشقانه #جنایی #معمایی

خلاصه:

این روزهایم تقاص زیاد دارد. دمی باید زندگی کرد و زیر سایه عشق نفس کشید.

عشق تاوان دارد؛ تاوانی که چهار زندگی را به فراز و نشیب می‌کشاند. هر کدام مسیری را طی نموده و دل‌داده‌ی زمان می‌شوند و کجاست اعتماد عشقی که مرزی باریک با نفرت چشمانت دارد؟

من برای رسیدن، تقاص تو را پس می‌دهم و تو برای ماندن، قلبت را هدیه می‌دهی.

روال داستان حول و حوش زندگی چهار دختر می‌باشد که هر کدام با مسیری متفاوت؛ ولی با یک هدف تعیین‌شده، ناخواسته و ندانسته پا به بازی مرگ می‌گذارند.

هر کدام تقاص پاکی خود را می‌دهند و آن‌جاست که عشق را به قلب خود هدیه می‌کنند...

مقدمه:

مرا چه به عشق؟

مرا چه به نگاه پر مهر؟

مرا چه به تقاص؟

این روزهایم به تقاصِ گـ ـناهِ نکرده می‌گذرد.

گناهش پای تو، تقاصش با دلِ بندزده‌ی من.

مژده ده که دلم بند استارت تو شده.

من تاوان داشتن تو را می‌دهم،

و تو تاوان دل شکسته‌ات را.

من برای رسیدن به تو تقاص پس می‌دهم،

و تو برای ماندن در کنارم، قلبت را پیش‌کش می‌کنی.

تقاص این روز ها، تقاص چهار زندگی است؛

تقاص سادگی‌ها...

تقاص زودباوری‌ها...

تراژدی زندگی چهار دختر که به چالش کشیده می‌شود و باید دید،

دلی که عاشق است چطور جولان می‌دهد!

***

مهسان

کیفم را محکم‌تر به خودم فشردم. تاریکی کوچه و صدای قدم‌هایم نوای ترسناکی ایجاد می‌کرد. در دل به تینا فحش می‌دادم که چرا نگذاشت زودتر از خانه بیرون بیایم!

صدای بوق ماشینی قلبم را به تپش انداخت؛ نیم نگاهی به ال‌نود مشکی رنگی که سه سرنشین پسر داشت انداختم و دوباره به راهم ادامه دادم. صدای بوق ماشین و بعد هم صدای یکی از پسرها شنیده شد:

-خانم خوشگله، کجا با این عجله؟ می‌رسونمت.

سرعت قدم‌هایم را بیشتر کردم. صدای در ماشین بهم فهماند که پیاده شدند.

دستی که دور بازویم حلقه شد، باعث شد به عقب برگردم. پسر با لبخند به آن دو نفر دیگر که کنارش ایستاده بودند، گفت:

-نه بابا، عجب جیگریه!

اخم‌هایم را در هم کشیدم و بازویم را از دستش بیرون کشیدم و گفتم:

-ولم کن عوضی!

پسری که کنارش ایستاده بود، گفت:

-اخم خوشگل‌ترش می‌کنه.

قبل از آنکه فرصت جواب دادن پیدا کنم، به سمت دیوار هولم داد و بازوهایم را گرفت. تقلا کردن بی‌فایده بود. نگاه ناامیدم را به کوچه خلوت که پرنده هم پر نمی‌زد، انداختم. دستش که به سمت دکمه‌هایم رفت، جیغ زدم:

-ولم کن آشغال!

پسر کنارش دهانم را گرفت؛ نفسم بند آمد. سعی کردم با پاهایم از خودم دفاع کنم، اشکی روی گونه‌ام چکید. با ضربه‌ای که به سر پسر خورد روی زمین افتاد و آن یکی هم دهانم را رها کرد.

نفس حبس‌شده‌ام را آزاد کردم و روی زمین نشستم. صدای دعوا می‌آمد. برایم مهم نبود چه کسی نجاتم داده؟ فقط خوشحال بودم که نجات پیدا کرده‌ام.

صدای جیغ لاستیک‌ها خبر از رفتنشان می‌داد. هم‌چنان سرم پایین بود و خودم را بغل کرده بودم.

صدای دویدن به سمتم باعث شد سر بلند کنم و در چشم‌های نگران سامان زل بزنم.

شوک زیاد، فرصت اشک ریختن را ازم گرفته بود. سامان بازویم را گرفت تا بلندم کند که دستش را به شدت پس زدم و گفتم:

-بهم دست نزن!

سامان دستش را عقب کشید و گفت:

-بذار کمکت کنم مهسان.

صدای دوستش از کنارش آمد:

-حالش خوبه؟

- امیر ماشین رو روشن کن، من میارمش؛ می‌تونی بلند بشی؟

نگاهی به چهره‌اش انداختم؛ هنوز نگران بود. زمزمه کردم:

-ممنون.

لبخند مهربانی زد و گفت:

-آخه دخترِ خوب، این وقت شب تو خیابون چکار می‌کنی تو؟

جوابش را ندادم و فقط سعی کردم از روی زمین بلند شوم. سامان این‌بار تلاشی برای گرفتن دستم نکرد. به ماشین اشاره کرد؛ دیوانگی بود اگر با دو پسر جوان سوار ماشین می‌شدم؛ اما شوکی که بهم وارد شده بود، اجازه فکر کردن بهم نمی‌داد. از طرفی سامان پسر مورد اعتمادی بود، سوار ماشین شدم. پسری که سامان، امیر صدایش کرد، به پشت چرخید، چند لحظه‌‌ای در چشم‌هایم زل زد و سپس گفت:

-حالتون خوبه؟

زیر لب تشکر کردم و خودم را به در چسباندم. ماشین حرکت کرد. تمام مدت چشمم به خیابان بود.

خیلی زود رسیدیم. همراه سامان از ماشین پیاده شدم. امیر هم به نشانه احترام پیاده شد و گفت:

-بیشتر مراقب خودتون باشین.

لبخندی زدم و طوری که انگار حالم کاملا خوب شده بود، گفتم:

-اتفاقه، پیش میاد.

اخم‌های سامان در هم رفت و گفت:

-بهتره از این اتفاق‌ها دیگه نیفته.

پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

-مگه دستِ منه؟

- اگه این وقت شب از خونه بیرون نیای، این‌طوری نمیشه.

- دوست دارم بیرون بیام.

بعد رو کردم به امیر و گفتم:

- خدانگهدار.

و بدون توجه به سامان وارد خانه شدم. از بین در دیدم که از امیر خداحافظی کرد و وارد خانه‌ای شد که آپارتمان روبه‌رویی ما بود. از پله‌ها بالا رفتم، صدای محیا و مهدیار نمی‌آمد؛ حتما خوابیده بودند.

مادر با دیدنم اخم کرد و گفت:

-چه عجب اومدی!

لبخندی زدم و گفتم:

-سلام مامان خانم، حالا که اومدم، چرا عصبانی‌ هستی؟

چشم‌غره‌ای نثارم کرد که با لبخند جوابش را دادم و از پله‌ها بالا رفتم؛ وارد اتاق شدم.

بعد از گرفتن یک دوش، لباس پوشیدم و روی تخت دراز کشیدم. صدای زنگ موبایلم بلند شد.

تینا بود؛ با حرص جواب دادم:

-بله؟

صدای عصبی‌اش در گوشم پیچید:

-قرار بود وقتی رسیدی یه زنگ بزنی.

- هیچی نگو که اگه ببینمت می‌کشمت.

- اِ، چرا؟

- فردا تعریف می‌کنم برات.

- حالا زنده رسیدی خونه؟

- به لطف سامان، بله.

- اوه پس آقا سامان رسوندت، الان که باید خوشحال باشی عزیزم.

داد زدم:

-تینا!

بلند خندید و گفت:

-جانم؟ مگه بده؟ پسر به این خوبی.

- فکر می‌کنم خوابت میاد، توهم زدی. بخواب، بذار فردا حالیت می‌کنم.

- خیلی خب بابا! شب بخیر.

- شب بخیر.

و قطع کرد. گوشی را کنارم گذاشتم و خیلی زود به خواب رفتم.

***

تینا

زیر گردنم را ادکلن زدم و دکمه‌های مانتویم را بستم. برای کنکور با مهسان کتابخانه می‌رفتیم و درس می‌خواندیم. سوئیچ دویست و ششم را برداشتم و از اتاق بیرون رفتم. پدر داشت تلویزیون می‌دید؛ به سمتش رفتم که با لبخند گفت:

-کجا به سلامتی؟

به کوله‌ام زدم و گفتم:

-خرخونی!

خندید و جوابی نداد. صورتش را بوسیدم و با یک خداحافظی از خانه بیرون آمدم. مادر با عاطفه و ساجده خرید رفته بود و طبق معمول به من چیزی نگفته بود. هر چند اگر هم می‌گفت، نمی‌رفتم.

سوار ماشین شدم و سمت خانه مهسان حرکت کردم. جلوی در پارک کردم، دستم را روی بوق گذاشتم. از خانه بیرون آمد و یک چشم‌غره رفت که یعنی «همسایه ها را عاصی کردی!» بعد هم سوار شد و با اخم سلام کرد.

خندیدم و گفتم:

-اوه! اخماش رو ببین، بیا من رو بخور آبجی.

صورتش را جمع کرد و گفت:

-خوردنی هم نیستی! آتیش کن بریم که دلم بستنی می‌خواد.

- وای باز تو شروع کردی؟ مهسان می‌خوایم درس بخونیم.

چپ‌چپ نگاهم کرد و گفت:

-خیلی خب بابا! مهمون من.

لبخندی زدم و گفتم:

-خب، اگه این‌طوریه، قبوله.

و ماشین را راه انداختم که همزمان سامان از ماشینش خارج شد. به بازوی مهسان زدم و گفتم:

-اِ! مهسان، آقاتون!

نگاه تیزی بهم کرد و گفت:

-بس کن تینا، من آقا بالا سر نمی‌خوام.

خودم را لوس کردم:

-تو رو خدا باهام ازدواج کن، گـ ـناه دارم آخه!

خنده‌اش گرفت و گفت:

-نگه دار برم، سامان منتظرمه.

بلند خندیدم و گفتم:

-خیلی کثافتی، من رو به اون فروختی؟

مهسان لبخندی زد و دیگر چیزی نگفت. جلوی بستنی فروشی نگه داشتم که مهسان گفت:

-من که فالوده شیرازی می‌خوام.

- اوف! گفتی که یه روز باید برم شیراز اصلش رو بخورم.

مهسان تایید کرد و پیاده شد. با هم وارد مغازه شدیم و جای همیشگی‌مان نشستیم.

آرمان به سمتمان آمد و گفت:

-خوش اومدین خانم‌ها! چی میل دارین؟

چپ‌چپ نگاهش کردم و گفتم:

-چه لفظ قلم هم حرف می‌زنه!

خندید و گفت:

-حالا یه روز اومدم کلاس بذارم‌ها!

مهسان با اخم گفت:

-دوتا فالوده شیرازی لطفا.

آرمان سری تکان داد و رفت. رو به مهسان گفتم:

-چرا این‌قدر باهاش بداخلاقی؟

- چون پسره‌ی خودخواه اسم خودش رو گذاشته رو مغازه.

خنده‌م گرفت و گفتم:

-پس چی می‌ذاشت؟

- نمی‌دونم، هر چی به‌جز آرمان.

آرمان بستنی‌ها را روی میز گذاشت و گفت:

-می‌ذاشتم مهسان خوب بود؟

پشت چشمی نازک کرد و گفت:

-لازم نکرده از این محبت‌ها بکنی، عرق نسترنت رو بردار بیار.

آرمان عرق نسترن را روی میز گذاشت و گفت:

-الان دلخوریتون برطرف شد؟

به‌ جای مهسان گفتم:

-وای آرمان! برو به مشتری‌هات برس دیگه.

به نوک دماغم زد و گفت:

-باشه بداخلاق!

اخمی کردم که رفت.

پسر دوست پدرم بود و چون پدرش خیلی با پدرم صمیمی بود، ما هم رابطه نزدیکی داشتیم. به خودم که آمدم، مهسان نصف فالوده‌اش را خورده بود. تندتند شروع به خوردن کردم و بعد از یک ربع، از مغازه بیرون آمدیم. سوار ماشین شدیم، مهسان بی‌حوصله به نظر می‌آمد، پرسیدم:

-چیزی شده؟

نگاهم کرد و گفت:

-نه، فقط دلم گرفته.

- چرا؟

-چند روز پیش با سوگند صحبت می‌کردم.

با شنیدن اسمش با لبخند به سمتش برگشتم و گفتم:

-حالش خوب بود؟

- آره خوب بود، اون هم مثل ما داره درس می‌خونه.

با ناراحتی گفتم:

-کاش بر می‌گشت!

- اما انگار اون‌جا رو دوست داره.

ماشین را روشن کردم و حرفی نزدم. رفتن سوگند به فرانسه برایمان خیلی سخت بود؛ سه سالی از رفتنش می‌گذشت. جلوی کتابخانه نگه داشتم و پیاده شدیم. درس خواندن تنها سرگرمی این روزهایمان بود.

***

رزا

از پنجره به بیرون خیره شده بودم. قهوه تلخم را مزه‌مزه کردم و نفس عمیقی کشیدم.

دلم صدایش را می‌خواست؛ حتی برای ثانیه‌ای! اما دو روزی بود که تماسی با هم نداشتیم. نگاهی به موبایلم انداختم، امکان نداشت اول من تماس بگیرم.

اشتباه از سمت او بود؛ اما قلب بی‌قرارم الان زیاده‌خواه‌تر از یک صدا بود؛ دلم آغوشش را می‌خواست. سوئیچ را برداشتم و شنلم را روی شانه‌هایم انداختم و از خانه بیرون زدم. سوار ماشین شدم. خلوتی خیابان‌ها طبیعی بود.

سرعتم را بیشتر کردم و دستی روی موهای فر و مشکی‌ام که روی شانه‌هایم ریخته بود کشیدم. از آینه به پشت سرم که ماشینی مشکی رنگ بود، نگاه کردم.

با آن شیشه‌های دودی کمی مشکوک به نظر می‌آمد؛ به‌خصوص که هر جا می‌رفتم، دنبالم می‌آمد. صدای زنگ موبایلم بلند شد.

بدون توجه به شماره جواب دادم:

-الو؟

صدای مضطربش در گوشی پیچید:

-الو رزا؟

چه آرامشی داشت، آرامش صدایش! لبخندی زدم و گفتم:

-مایکل!

داد زد:

-رزا کجایی؟ چرا هرچی به خونه‌ت زنگ می‌زنم، جواب نمیدی؟

از دادش دلگیر شدم و گفتم:

-بیرونم.

داد زد:

-لعنتی، لعنتی چرا از خونه اومدی بیرون؟!

متعجب گفتم:

-چی میگی مایکل؟!

- هر جا هستی راهت رو کج کن سمت خونه من.

خواستم بگویم من داشتم به آن‌جا می‌آمدم؛ اما به باشه‌ای بسنده کردم. ماشین پشت سرم را از یاد بردم و وارد خیابانی که آپارتمان مایکل در آن‌جا بود، شدم. ماشین را پارک کردم و پیاده شدم. کلید داشتم؛ پس وارد خانه شدم. در آسانسور دکمه پنج را فشار دادم و آسانسور بالا رفت.

جلوی واحدش که ایستاد، قلبم باز بی‌تاب شد. در را با کلید باز کردم و آرام وارد شدم.

با دیدنش که روی کاناپه نشسته بود و سرش را میان دست هایش گرفته بود، لب زدم:

-مایکل!

سرش را بالا آورد و با دیدنم، به سمتم دوید و چند ثانیه بعد، آغوش گرمش آتشم زد.

موهایم را تند تند می‌بوسید و زمزمه می‌کرد:

-خدا رو شکر که سالمی، اگه بلایی سرت می‌اومد، هیچ‌وقت خودم رو نمی‌بخشیدم.

سر بلند کردم و گفتم:

-چی میگی؟

دستی به موهای طلایی‌اش کشید و گفت:

-بیا بشین عزیزم.

و بعد به سمت کاناپه هولم داد. خیلی عصبی به نظر می‌رسید. می‌خواست چیزی بگوید، اما باز سکوت می‌کرد؛ پرسیدم:

-چیزی شده؟

جلوی پایم نشست و گفت:

-رزا.

- جانم؟

چشم هایش برق زد، برق اشک.

هول شدم و گفتم:

-آخه چی شده مایکل؟

لرزش صدایش را حس کردم:

-چطور تحمل کنم دوریت رو؟

متعجب چشم‌هایم را گرد کردم که ادامه داد:

-باید برگردی ایران.

به وضوح جا خوردم، داد زدم:

-چی میگی؟ من برنمی‌گردم.

دستم را گرفت و گفت:

-لطفا به حرفم گوش کن.

مردد نگاهش کردم که گفت:

-جونت در خطره رزای من.

دیگر کاملا هنگ کرده بودم:

-چی میگی؟ چرا جونم در خطره؟

- به‌خاطر من.

- یعنی چی؟

چشم‌های عسلی‌اش را یک‌بار باز و بسته کرد و گفت:

-قاتل پدرم عفو خورده، مرد با نفوذیه؛ با این حال، پنج سالی هست که تو زندونه. روز آخر خودش بهم گفت که تقاصش رو میدی و حالا می‌خواد با جون تو باهام بازی کنه. رزا! باید بری، اون یک‌بار پدرم رو ازم گرفت حالا هم تو رو می‌خواد، من طاقتش رو ندارم.

گیج نگاهش کردم، چه داشت می‌گفت این مرد؟! زمزمه کردم:

-من نمیرم.

داد زد:

-باید بری، اگه بلایی سرت بیاد، خودم رو نمی‌بخشم.

لب‌هایم از بغض لرزید، نگاهش روی لب‌هایم ثابت ماند؛ بازویم را گرفت، از مبل پایین آوردم و آرام بوسیدم. شاید بـ ـوسه وداع بود.

زمزمه کرد:

-قول میدم زود بیام دنبالت، فقط دو یا سه ماه طول می‌کشه.

- چطوری دو سه ماه بی تو سر کنم؟

- رزا لج نکن، این‌جا باشی و بلایی سرت بیاد خوبه؟

- از کجا می‌دونی بلایی سرم میاره؟

- چند ساعت پیش یکی بهم زنگ زد و گفت مراقب عشق کوچولوت باش، همین و قطع کرد.

رزا مطمئنم خودشه؛ برای همین بهت زنگ زدم که از خونه بیرون نیای. یاد ماشینی افتادم که تمام مسیر دنبالم بود. وقتی به مایکل گفتم، عصبی گفت:

-همین فردا می‌فرستمت بری.

- فردا؟

- آره فردا، نمیشه رو زندگیت ریسک کرد.

- مایکل؟

- جانم؟

- بدون تو...

و بغض نگذاشت ادامه بدهم. در آغوشش گم شدم. نمی‌دانم چقدر گذشت که مرا از خودش جدا کرد و گفت:

-خوبی رزا؟

سری به علامت مثبت تکان دادم و زل زدم در چشم هایش که حالت خاصی داشت، لب زد:

-کاش شب آخری مال من می‌شدی.

بلند شدم و به سمت پنجره رفتم و گفتم:

-این اعتقادم رو نمی‌تونم زیر پا بذارم.

بعد با حالت شوخی گفتم:

-همین بـ ـوسه رو هم بهت میدم، برو خدات رو شکر کن.

از پشت بغلم کرد و با شیطنت گفت:

-ندی هم خودم می‌گیرم.

بعد لبخند تلخی زد و ادامه داد:

-حیف می‌خوام خودت قبول کنی، و الّا تا الان هزار بار مال خودم می‌شدی.

چرخیدم سمتش، دستم را روی سینه عضلانی‌اش گذاشتم و گفتم:

-قول میدی زود بیای دنبالم؟

یک‌بار پلک زد. بعد بـ ـوسه آرامی روی چشم‌هایم زد و گفت:

-فدای چشم‌های خاکستریت بشم، نبینم دیگه گریه کنی‌ها، تو عشق شرقی منی.

لبخندی زدم و در چشم‌هایش خیره شدم که مایکل با حالت مسخ شده‌ای ادامه داد:

-اسم ایرانیت چی بود؟

آرام گفتم:

-سوگند.

- به چه معناست؟

- یعنی قسم، عهد، یه همچین چیزهایی.

دستم را گرفت و گفت:

-من سوگند می‌خورم که بیام دنبالت.

لبخند تلخی زدم که به اتاقی اشاره کرد و گفت:

-امشب این‌جا می‌مونی، برو بخواب.

روی سر پنجه پا بلند شدم و بـ ـوسه‌ای نرم روی گونه‌اش زدم و به سمت اتاق رفتم.

***

مهسان

مادر لقمه‌ای را به دستم داد و گفت:

-بیا مادر اینو بخور، سر جلسه فشارت نیفته.

لقمه را از دست مادر گرفتم و گفتم:

-مرسی مامان جون٬ برام دعا کن.

پدر لبخندی زد و گفت:

-من که مطمئنم با رتبه بالا قبولی، برو نگران نباش.

با ذوق گفتم:

-امیدوارم! خب من دیگه میرم.

- باشه برو، موفق باشی.

- ممنون.

از خانه بیرون زدم، چند نفس عمیق کشیدم و سعی کردم هیجانم را کنترل کنم. سوار ماشین تینا شدم و گفتم:

-سلام.

- وای مهسان! دارم می‌میرم.

چپ‌چپ نگاهش کردم و گفتم:

-جواب سلام واجبه.

هیجان زده گفت:

-باشه سلام، ولی من الان از هیجان پس میوفتم.

شکلاتی سمتش گرفتم و گفتم:

-بخور نمیری.

شکلات را گرفت و ماشین را حرکت داد.

مقنعه را در سرم درست کردم و با استرس ناخن‌هایم را کف دستم فرو کردم. صدای تینا آمد:

-به نظرت کنکور قبول می‌شیم؟

- باید بشیم.

- ان‌شااللّه! دعا کن.

جلوی موسسه روی ترمز زد؛ محل برگزاری کنکور. پیاده شدیم، هر دو هیجان داشتیم. کارت ورود به جلسه را برداشتم، بعد از نشان دادن وارد شدم. شماره صندلی‌ام را پیدا کردم و نشستم، دفترچه‌ها پخش شد. پنج ساعت به سختی گذشت؛ تندتند جواب می‌دادم و وارد پاسخنامه می‌کردم.

پاسخنامه‌ها جمع شد و از محل کنکور خارج شدم. جدا از خستگی شدیدم، به نظرم کنکور را عالی دادم. تینا را پیدا کردم و به سمتش رفتم، به نظر خوشحال می‌آمد، پرسیدم:

-چطور دادی؟

چشمکی زد و گفت:

-عالی!

بعد به انگشتر دستش اشاره کرد و گفت:

-مامانم گفت این انگشتر کمکم می‌کنه، به‌نظرم بی‌تاثیر هم نبود.

خندیدم و گفتم:

-دیوونه.

صدای سامان متعجبم کرد:

-سلام خانم‌ها!

به سمتش چرخیدم و با تعجب گفتم:

-سامان!

خندید و گفت:

-بله؟

- این‌جا چکار می‌کنی؟

- اومدم ببرمت خونه.

با شیطنت گفتم:

-کی گفت کنکور دارم؟

- می‌دونستم.

صدای تینا آمد:

-خوب کردین آقا سامان! ببرین مهسان رو دیگه، من هم خسته‌م.

چشم غره‌ای بهش رفتم که ریز ریز خندید. سامان به ماشینش اشاره کرد و گفت:

-برو، سوار بشو.

پشت چشمی برای تینا نازک کردم و گفتم:

-خداحافظ.

- خداحافظ.

به سمت ماشین رفتم و سوار شدم، سامان هم نشست و ماشین را راه انداخت. با خستگی سرم را به صندلی تکیه دادم که پرسید:

-چطور بود؟

- به‌نظرم عالی.

- مطمئنم موفق میشی.

- ممنون.

- مهسان؟

- بله؟

- اگه قبول بشی، بعدش چکار می‌کنی؟

- خب، درس می‌خونم.

- در طول درس خوندن چکار می‌کنی؟

کلافه گفتم:

-سامان خسته‌ام! بیست سوالیه؟

- باشه ببخشید، با ناهار موافقی؟

نگاهش کردم و گفتم:

-میشه ببریم خونه؟

- چرا؟

- خوابم میاد.

لبخندی زد و گفت:

-باشه.

- ممنون.

به نیم رخش زل زدم؛ چشم‌های سبز خوش‌رنگش جذاب‌ترین قسمت صورتش بود، هرچند که هیچ سبزی به چشم‌های من نمی‌رسید. سبز-خاکستری چشمانم بی‌نظیر بود. ماشین از حرکت ایستاد، سامان پیاده شد و چند لحظه بعد با دو لیوان شیر موز برگشت؛ تشکر کردم و خوردم. واقعا به شیرینی‌اش احتیاج داشتم. جلوی خانه پارک کرد و هر دو پیاده شدیم؛ خداحافظی کردم و وارد خانه شدم. محیا و مهدیار در حیاط بازی می‌کردند. خواهر و برادر شش ساله‌ام خیلی شیرین و بانمک بودند. سلامی کردم و گونه‌شان را بوسیدم و آن‌ها دوباره به بازیشان ادامه دادند. وارد خانه شدم؛ مادر با دیدنم به سمتم آمد و گفت:

-سلام، چی‌کار کردی مهسان؟

- سلام، عالی بود.

- یعنی با رتبه بالا قبولی؟

- ان‌شااللّه.

- بیا ناهار بخور، بابات هم الان میاد.

- خوابم میاد شدید، اصلا هم اشتها ندارم.

- باشه، برو بخواب.

به اتاق رفتم و خیلی زود به خواب رفتم.

***

رزا(سوگند)

اشک‌هایم را پاک کردم. مایکل مرا محکم در آغوش کشید و زمزمه کرد:

-گریه نکن رزا.

- آخه بدون تو چکار کنم؟

لاله گوشم را بوسید و گفت:

-گفتم که فقط چند ماه، زود میام دنبالت.

- اما این مسخره‌ست، من چطوری به خانوادم بگم کالج رو ول کردم و اومدم ایران؟

- رزا من همه کارهای تو رو توی ایران درست کردم؛ بهترین دانشگاه ثبت نام شدی و می‌تونی اون‌جا ادامه تحصیل بدی، بعدش هم میام دنبالت و برمی‌گردونمت.

ازش جدا شدم و گفتم:

-بذار بمونم.

اخمی کرد و گفت:

-همین الان هم که این‌جا ایستادی٬ خیلی خطرناکه؛ باید بری.

- یعنی اگه برم ایران من رو نمی‌کشن؟

- همین الان یکی تو فرودگاه ایران منتظرته.

با چشم های گرد شده گفتم:

-برام بادیگارد گذاشتی؟

- آره.

- وای، من به خانواده‌ام چی بگم درموردش؟

- بهش گفتم تا زمانی که تهرانی از دور مراقبت باشه؛ هر چند ریسکش بالاست؛ اما برای راحتی تو این دستور رو دادم.

متعجب گفتم:

-تا وقتی تو تهران هستم؟ منظورت چیه؟

- خب برای دانشگاه باید بری شیراز.

لبخندی زدم و گفتم:

-ممنون مایکل.

لبخندی زد و گفت:

-برو از پروازت جا نمونی.

دسته چمدان را در دست گرفتم و با ناراحتی گفتم:

-خداحافظ.

- خدانگهدار.

از هم جدا شدیم. به‌محض سوار شدن به هواپیما دوباره اشک‌هایم روان صورتم شد. بعد از سه سال این اولین دوریمان بود.

***

تینا

لباس‌هایم را به تن کردم و هیجان‌زده از خانه بیرون زدم؛ خبر ناگهانی بازگشت سوگند بسیار خوشحال‌کننده بود. سوار ماشین شدم و به سمت فرودگاه راندم. مهسان و خاله زهرا زودتر رسیده بودند.

با دیدن سوگند جیغی از روی خوشحالی کشیدم و به سمتش دویدم و در آغوش کشیدمش. مشخص بود از دیدن دوباره ما خوشحال است؛ اما غمی در چهره‌اش مشهود بود. بعد از خوش‌آمدگویی گرم به سمت ماشین‌ها حرکت کردیم. تمام مدت سوگند اطراف را نگاه می‌کرد؛ انگار منتظر کسی بود. مهسان و سوگند سوار ماشین من شدند.

تا خانه، سوگند کلی از خاطراتش را برایمان تعریف کرد و ما متوجه شدیم در آنجا با مردی به نام مایکل آشنا شده است. وارد خانه که شدیم، سوگند با هیجان به سمت اتاقش رفت؛ اتاقی که خاله مثل روز اول نگهش داشته بود. تنها فرقش کمدش بود که پر از لباس‌های نو و تازه شده بود. روی تخت دراز کشید و گفت:

-وای٬ دلم برای خونه تنگ شده بود!

مهسان کنارش نشست و گفت:

-پاشو جمع کن خودتو، مهمون داری‌ها.

- برو بابا! شما که مهمون نیستین.

خندیدم و گفتم:

-بله دیگه صاحب خونه‌ایم.

سوگند ادایم را درآورد و گفت:

-نمی‌دونی چقدر دلم برای دیوونه بازی هاتون تنگ شده بود!

- اما انگار زیاد خوشحال نیستی که برگشتی.

آهی کشید و گفت:

-حقیقتش فقط جدایی از مایکل اذیتم می‌کنه: و الا اینجا کشور منه و من از برگشت ناراضی نیستم.

مهسان چهره‌اش را جمع کرد و گفت:

-حالا واسه ما فاز رمانتیک نگیر که خوشم نمیاد، عشق کیلو چنده؟ فعلا باید خانم دکتر بشیم.

زدم پشتش و گفتم:

-ایول!