رمان تقاص دل‌‌بستن به قلم سحربانو69

ژانر رمان: #عاشقانه

خلاصه:

بهار دانشجوی دندان‌پزشکی، دختر زیبا و مهربونیه که حمایت سه‌تا برادر باغیرت و متعصب رو پشتش داره. به مردی دل می‌بنده که سراسر وجودش غرور و خشونت نشسته. یه ارتباط شکل می‌گیره که یه سرش محبت، مظلومیت، لطافته و یه سرش غرور و کله‌شقی. وقتی پای احساس میاد وسط, حالا که قراره دلا به هم نزدیک بشن, حقایقی رو میشه که پای برادرای بهار به ماجرا باز میشه. وقتی حرف غیرت و تعصب وسط باشه هیچی نمی‌تونه جلوی یه مرد رو بگیره…

فصل اول

بطری آب‌هویجش را در ماشین گذاشت و به‌سمت خانه رفت. حسابی گرسنه بود و نارنجی آب‌هویج به دلش چشمک می‌زد.

طبق برنامه‌ریزی غذایی که بارمان ریخته بود، امروز باید زرشک پلو با مرغ سرخ شده و سیب‌زمینی و سوپ و سالاد فصل داشته باشند. با فکر کردن به غذا، رنگ و بو و دست‌پخت مامان زیبا دلش بیشتر مالش رفت.

امروز حسابی خسته شده بود. روز سخت و طولانی را گذرانده بود. نهار نخورده بود و تا الان که ساعت 6 عصر بود را فقط با یک لیوان آب‌هویج و یک تکه کیک گذرانده بود. قطعا می‌توانست یک آدم درسته را قورت بدهد.

خانه که رسید ماشین مشترک خودش و بارمان را پارک کرد. کیف و وسایلش و بطری آب‌هویجش را برداشت و به داخل رفت.

صدای بلند فوتبال دیدن بارمان و دوستش و کل‌کل‌هایشان از سالن پذیرایی به گوش می‌رسید. وارد آشپزخانه شد.

- سلام مامان.

- اِ سلام. کی اومدی؟

-تازه رسیدم. مامان گرسنگی دارم می‌میرم.تو رو خدا غذا برسون.

- لباساتو عوض کن بیا. هی بهت میگم از شب غذا بذار کنار با خودت ببر، مگه گوش میدی؟ نگاه کن رنگ‌ورو نداره. بیا غذاتو بخور.

همین‌طور که به‌سمت تنها اتاق طبقه بالا که مختص خودش بود، می‌رفت از دست بارمان که دوستش را به خانه آورده بود حرص می‌خورد. حالا مجبور بود به‌قول آراد عین آدم لباس بپوشد.

نرسیده به در آشپزخانه‌ای که خدا را شکر می‌کرد هنوز مدل قدیمی‌اش را حفظ کرده و اپن نیست صدای غرغرهای آراد را شنید.

- این الاغ نمی‌فهمه دختر تو این خونه هست؟ هی راه به راه این مرتیکه رو میاره اینجا.

- آراد، مامان تو رو خدا ول کن. خب جوونه دلش تفریح می‌خواد. مگه داره چی‌کار می‌کنه؟ فوتبال می‌بینه. حالا هی بهش گیر بدین دوباره بیفته رو دور خونه مجردی.

- غلط کرده پسره‌ی...

- سلام.

نگاه آراد اول به لباس‌های بهار و بعد به خودش افتاد. خیالش که از لباسش راحت شد، لبخند مهربانی به رویش زد.

- سلام خانم دکتر. خسته نباشی.

این جمله را باید هر روز از آراد می‌شنید.

- مرسی.

- بشین مامان غذاتو بخور.

نفهمید با چه سرعتی نشست پشت میز و مشغول خوردن شد.

-الهی قربونت برم. نگاه بچم چقدر گرسنه است.

حتی به خودش وقت نمی‌داد که جواب مامان زیبایش را بدهد. وقتی که کاملا سیر شد به صندلی تکیه داد و خیره شد به آرادی که پشت به او کنار پنجره‌ی آشپزخانه ایستاده بود و سیگار می‌کشید. تنها برادر سیگاریش آراد بود. در همان حال در دلش کلی قربان قد و بالایش رفت.

هر سه‌تا داداشش بلند قد بودند؛ ولی آراد تیپ، هیکل و صورتش یک چیز دیگر بود.

دو لیوان چای ریخت و کنارش رفت.

- چایی می‌خوری داداش؟

آراد برگشت و نگاهش کرد. زل زد در چشمان تنها خواهرش و لبخند مهربانی کنج لبش نشست.

- مگه میشه دست تو رو رد کرد؟

هر دو پشت میز نشستند.

- خوبی؟

- آره، فقط حسابی خستم.

- برو تو اتاقت، پایین نمون.

و زیر لب یک‌ فحش دم‌دستی به بارمان داد.

بهار خنده‌اش گرفت. آراد زیادی متعصب بود.گاهی وقت‌ها گیرهای زیادی می‌داد. سه‌پیچ و روی مخ می‌شد؛ ولی هیچ‌وقت از دستش دل‌گیر نمی‌شد. عاشق هر سه برادرش بود. حاضر بود جان بدهد برای سه مرد مهم زندگیش.

- آراد؟

- جونم؟

- چیزی شده؟ تو فکری؟

یک قلپ از لیوان چایش خورد. صدای داد و فریادهای بارمان و دوستش کل خانه را برداشته بود. ندیده مطمئن بود که سالن پذیرایی یک دست زیر پوست تخمه و آشغال رفته و تمام بالشتک‌های مبل‌ها گوشه سالن پرت شدند. از فکر تمیز کردن آنجا چشمانش را با عصبانیت بست.

- امروز آرمان یه چیزایی می‌گفت.

بهار سعی کرد حواسش را به حرفای آراد بدهد. اسم آرمان باعث شد که ترس تمام جانش را بگیرد. جلوی آرمان زیادی حرف گوش‌کن بود.

- این‌بار یه‌کم بیشتر فکر کن؛ پسر بدی نیست.

سر بهار پایین افتاد. لیوان چایش نصفه ماند. تازه فهمید چرا مامان در آشپزخانه پیدایش نشد.

- داداش، چرا گیر داده منو شوهر بده؟

- قربونت برم بهار. سرتو بیار بالا ببینمت؟

بهار صدایش می‌لرزید؛ می‌ترسید. نمی‌دانست این مورد را چه جوری رد کند. چطور باید بهشون بفهماند که فعلاً قصد ازدواج ندارد.

- تو دختر کاملی هستی. کم نیستن کسایی که دلشون بخواد تو زنشون و عروس خونشون بشی.

آب دهانش را قورت داد و سعی کرد با فشار دادن دستانش دور بدنه‌ی لیوان لرزششان را مخفی نگه دارد.

- خودت می‌دونی واسه آرمان با همه فرق داری. اون تورو خواهرش نمی‌دونه، مثه دخترشی. پس فکرای الکی نکن. بیشتر از همه‌ی دنیا واسه ما عزیزی. تصمیمت هرچی که باشه بدون ما پشتتیم. فقط باید عادت کنی. فکر کن به این مسئله بهار. دیگه وقتشه.

آراد بلند شد و از آشپزخانه بیرون رفت که سـ*ـینه‌به‌سـ*ـینه‌ی بارمان شد.

- این مو قشنگو بنداز بیرون دیگه؛ بهار خونه‌ست.

بارمان نگاهی به بهار انداخت.

- اِ. باشه، باشه داریم می‌ریم.

آراد رفت و این‌بار نوبت بارمان بود. برادری که فقط دو سال از خودش بزرگ‌تر بود. دستی به موهای بهار کشید.

- چطوری فندق؟

بهار حرفی نزد. فکرش مشغول حرف‌های آراد بود. چطور باید به خانواده‌اش می‌فهماند که دلش با هیچ‌کدام از این خواستگارهای رنگارنگ نیست.

بارمان سرش را از یخچال بیرون آورد و لپ بهار را محکم کشید.

- حواست نیست امروز. کجایی؟

بهار هم با لبخند کـ*ـمرنگی نگاهش کرد.

- اینجام. داری میری بیرون؟

- آره. شرط رو باخته؛ باید شام بده.

بهار بلند شد لیوانش را شست و داشت بیرون می‌رفت.

- کجا میری؟

- اگه دوستت رفته برم سالن و تمیز کنم. فکر کنم گند زدین بهش.

بارمان بغـ*ـلش کرد و روی موهایش را بـ*ـوسید.

- نمی‌خواد عزیزم؛ تخمه نداشتیم. چندتا پوست چیپس و پفک بود، خودم جمع کردم. چشمات خسته‌ست. برو استراحت کن.

بهار خواست بیرون برود که بارمان صدایش زد.

- بهش فکر نکن.

همه می‌دانستند. انگار همه در جریان بودند و آماده، انگار کاری از دستش برنمی‌آمد، انگار واقعاً وقتش بود.

***

تازه سوار ماشین شده بود که شماره‌ی متین روی گوشی افتاد. با خوش‌رویی جوابش را داد.

- جانم متین؟

- متین و کوفت. کسی استادشو به اسم کوچیک صدا می‌زنه؟

- چشم. جناب آقای دکتر استاد متین والاپور، متخصص دندان‌پزشکی، عضو هیئت علمی دانشگاه.

- خیلی خب بسه دیگه. حالا واسه اینکه ببخشمت پاشو بیا دنبالم؛ ماشین ندارم.

- بد نگذره یه وقت استاد؟

- در جوار خانم دکتر زیبایی مثل شما قطعاً بد نمی‌گذره. زود بیا دختر دیرم شد.

و بی‌خداحافظی قطع کرد.

خندید و پخش ماشین را زیاد کرد. متین فقط برایش استاد نبود. بعد از مهسا دختر خالش بهترین دوستش و همراهش بود، بهترین رفیق و همکار. رابـ*ـطه‌شان مثل بقیه‌ی استاد و دانشجوها نبود. یک آشنایی قبلی بین متین و آرمان بود و از آنجا رابـ*ـطه‌شان صمیمی‌تر شد. بعضی اوقات بهار در مطب متین کار می‌کرد. برای کسب تجربه و همچنین در کارهای تحقیقاتی با خواست خود متین همراهش بود.

جلوی خانه‌ی پدری متین که نگه داشت، یک‌جور استرس عجیب ولی خوشایند زیر پوستش نشست. با دست‌های لرزان پیام داد به متین که دم در است.

حس و حال دلش اصلاً مثل یک باد و نسیم خنک بهاری نبود. بیشتر شبیه یک طوفان ترسناک بود، همان‌قدر هیجان‌انگیز و ترسناک ولی دل‌چسب.

چشمش به در بزرگ خانه بود که باز شد و ماشین مشکی شاسی بلندی با سرعت بیرون آمد و از جلوی چشمانش گذشت. قلبش تند‌تند می‌کوبید و دلش به دنبال ماشین مشکی می‌رفت. دست خودش نبود که پلک‌هایش تا رسیدن ماشین به سرکوچه و محو شدنش، پایین نیامدند.

با صدای ضربه به شیشه‌ی ماشین سریع به خودش آمد. قفل در را زد و متین سوار شد.

- سلام به دانشجوی عزیزم. خوبی؟

لبخند بی‌رنگی تحویلش داد.

- خوبم.

- ببخشید کشوندمت تا اینجا. ماشینم یه‌دفعه خراب شد، هر کاری کردم روشن نشد. مهیارم عجله داشت باید می‌رفت خارج از شهر نتونست منو برسونه. به دوتا آژانسم زنگ زدم این وقت صبح ماشین نداشتن. داشتم یه جای دیگه رو می‌گرفتم که چشمم به شماره ی تو خورد. گفتم امروز قسمت خودمی.

- با من تعارف نکن متین.

متین سرش راتکان داد.

- میری کلینیک؟

- آره. تا 5 عصر اونجام. تو هم اونجا میری؟

- آره. تا 3 اونجام بعدش میرم دانشگاه. مهسا هم هست؟

بهار لبخندش را مخفی کرد.این روزها این استاد عزیز زیادی سراغ مهسا را می‌گرفت. دخترخاله‌ای که از جان به او نزدیک‌تر بود.

- هست.

تا رسیدن به کلینیک دانشگاه حرف‌ها همش حول و محور درس و دانشگاه و دندان گذشت.

***

- با متین اومدی؟

- آره.

- چرا؟

- ماشینش خراب بود. به من زنگ زد برم دنبالش.

- اوهوم.

- چته بغ کردی؟

- نه خوبم.

- مهسا.

- ...

- خوشگل من؟

- ...

- مو قشنگ، چشم عسلیم.

- کوفت، جغله.

- امروز سراغتو می‌گرفت.

چشمان مهسا گرد شد.

- سراغ منو؟ چرا؟ چی می‌گفت؟

- گفت این مهسا خانم اگر رخصت بدن با خانواده مزاحمشون بشیم که مارو به غلامی قبول کنن.

مهسا یکی در بازویش کوبید.

- زهرمار بی‌نمک.

- مهسا؟

- هوم؟

-داره برام خواستگار میاد.

- اوف. جون من؟

- لوس نشو.

-خب چته حالا؟

- نمی‌خوام.

- تو چه دردته آخه؟ من نمی‌فهمم. نه عاشقی که بگم دلت جایی گیره، نه مشکلی تو خانوادت داری. دست بذار رو بهترینشون برو سر خونه و زندگیت دیگه. درستم که امسال تموم میشه دیگه خانم دکتر میشی. سنتم که مناسبه، جهازتم که تکمیله.

لیوان آب‌هویجش را رو میز گذاشت.

- تو نمی‌فهمی.

- تو بگو بفهمم.

- من خب...

- ببین عزیزم وقتی این‌جوری همه رو رد می‌کنی آرمانو مشکوک می‌کنی دیگه. داداش پرهام منو الکی‌الکی رد کردی هیچی نگفتم. هرکدومشونو به یه بهونه‌ای پیچوندی، دیگه بشین رو این یکی یه‌کم فکر کن. حالا پسره چی‌کارست؟

-باباش همکار آرمانه. انگار اونم تولیدی داره.

- یعنی اونم تو تولیدی کار می‌کنه؟

- نمی‌دونم. من اصلا هیچی نمی‌دونم. من که جوابم منفیه.

- کشتی مارو تو.

- تو که لالایی بلدی، چرا خودت خوابت نمی‌بره؟

-چون خواستگارای بنده از درو دیوار آویزون نشدن. بعدم تو که خودت می‌دونی من دلم کجاست.

بهار پشت سر مهسا را نگاه کرد و گفت

- بله دلتون داره میاد اینجا.

رنگ مهسا پرید و دستش را به مقنعه‌اش کشید.

- دروغ، وای.

متین کنارشان آمد.

- سلام خانوما.

هر دو سلام دادن.

- مهسا خانم کم پیدایی؟

- نه استاد هستیم. درسا یکم سنگینه.

- موفق باشید. بهار جان من دارم میرم. این فلشت اینم کتابایی که خواسته بودی.

- مرسی. متین ماشینو ببر، من با مهسا میرم.

- ممنون عزیزم، ماشین خبر کردم. فعلاً خانوما.

با رفتن متین مهسا نفسش را بیرون فوت کرد و نشست.

- عزیزم‌عزیزم گفتناش مال شماست. موفق باشیدش مال منه.

- دیوونه. پاشو بریم با استاد نقوی داریم.

از تریای کیلینیک بیرون زدند و به سراغ بیمارهایشان رفتند.

کار می‌کرد و چشمش به دهان و دندان بیمار بود؛ ولی حواسش به راننده‌ی شاسی بلند مشکی‌پوش و پیش قلب هیجان‌زده‌اش.

چشمانش را بست و نفس کلافه‌ای کشید.

- آخ.

با عجله چشمانش را باز کرد و عذرخواهی کرد.

***

دستش روی دکمه‌های ماشین حساب می‌چرخید؛ ولی همه‌ی فکر و حواسش پیش دیشب و حرف‌های مادرش بود.

حر‌ف‌هایی که انگار نباید می‌شنید، حرف‌هایی که باید سه سال پیش می‌فهمیدشان.

حتی نمی‌توانست باور کند که مادرش از علاقه‌اش به نیکا خبر داشته است. همه می‌دانستن که نیکا را می‌خواهد و بین او و مهرزاد برادر بزرگ‌ترش را انتخاب کرده بودند حتی خود نیکا.

چطور توانستند بین دواحساس مشترک فرق بگذراند. چطور توانستند انتخاب کنند؟ چرا با زندگیش بازی کردند؟ چرا مهرزاد انتخاب شد؟

- همتون نامردین.

با عصبانیت زیر ماشین حساب زد و بلند شد. کنار پنجره ایستاد و به فضای سبز کنار رستوران نگاه کرد.

کلافه دست بین موهایش کشید.

- تو چرا نیکا؟

از اتاق بیرون زد و سرکی به آشپزخانه کشید. همه‌چیز سر جایش بود. همه در حال انجام کارهایشان بودند. غذاها در حال پخت و سرو شدن، ظرف‌های سالاد آماده بود و سلفون کشیده شده بودند و بچه‌ها روی میز اُردر منتقلشان می‌کردند. رستوران امشب شلوغ بود. میزها تندتند پر و خالی می‌شدند. نگاهی به سالن انداخت. از دوربین‌های مدار بسته سالن بالا را که کافی‌شاپ دنجی بود زیرنظر گرفت. نسبت به رستوران خلوت‌تر بود. وقت شام بود و کیک و قهوه کفاف معده‌ها را نمی‌داد.

از در رستوران بیرون زد و وارد پارک کوچک کنار رستوران شد. گوشی‌اش‌ زنگ خورد.

- حال ندارم شایان.

- نمی‌گفتی هم مشخص بود. کجایی؟

- رستوران.

- باز چه مرگته؟

- بی‌خیال شایان. میگم خوب نیستم.

- خوبت می‌کنم داداش. پاشو بیا این‌وری.

نفسش را کلافه بیرون داد.

- نه میرم خونه.

- دیشب کجا بودی؟

- متین همه‌چیو گفته بهت. دیگه چی می‌پرسی؟

- نرو خونه. بیا اینجا، بهت بد نمی‌گذره.

- امشب اصلاً.

- پس دو پرس از اون باقالی پلو با ماهیچه‌هات ببر خونه. من میام اون‌ور.

- تو نمی‌فهمی حال و حوصلتو ندارم یعنی چی؟

- نه متاسفانه. سیستمش روم نصب نیست.

یک فحش زیر لبی بهش داد و گوشی را قطع کرد. چنگی بین موهایش کشید و چشمانش را بست. شایان خوب می‌شناختش. اگرخانه تنها می‌ماند قطعاً یک بلایی سر خودش می‌آورد.

یک ساعت بعد با دو دست باقالی پلو، ماهیچه و سالاد موردعلاقه شایان خانه بود. زل زده بود به گوشت خوش‌رنگی که بین پیاز داغ فراوان و زعفران غلتیده بود؛ ولی گوشش پر از حرفهای مادرش بود. حرف‌هایی که باورهایش را به هم ریخته بود. مادری که بین بچه‌هایش انتخاب کرده بود، مادری که احساسش را نادیده گرفته بود، مادری که دید این مهیار هیچ‌وقت مهیار قبلی نشد؛ ولی باز هم هیچ تلاشی نکرد.

شایان بالاخره سیر شد. پایش را رو میز انداخت. سیگارش را درآورد و گوشه لبش گذاشت.

- بعد از این غذای چرب و تپل فقط سیگار می‌چسبه.

- مامانم می‌دونست نیکارو می‌خوام.

شایان سیگارش را آتش زد.

- همه می‌دونستن.

دود سیگارش را حلـ*ـقه‌حلـ*ـقه بیرون داد و چشمانش را باریک کرد.

- ولی شد زن مهرزاد.

- خو حالا که چی؟ بعد سه سال عزای چیو گرفتی؟

نگاه پردردی به شایان انداخت. نگاهی مثل اینکه تو که از حال دلم با خبری تو دیگه چرا؟

- حالا رفتی خِر مامانه رو گرفتی که چرا نیکا رو واسه من نگرفتین؟ خب اون موقع مهرزاد جای تو شاکی می‌شد.

کلافه بلند شد ایستاد و سیگاری آتش‌ زد و شروع کرد در سالن راه رفتن.

انگار با خودش حرف می‌زد.

بلند و پرتوقع، کلافه و عصبی.

- آخه چطور یه مادر می‌تونه فرق بذاره بین احساسات بچه‌هاش. وقتی می‌دونه دوتاشون به یه نفر دل بستن، چطور می‌تونه یه نفرو انتخاب کنه.

بلند داد زد:

- ‌آخه به تو هم میگن مادر.

شایان سیگارش را درجا سیگاری تکاند و گوشه‌ی لبش گذاشت. از بطری کمی نوشیدنی زردرنگ در لیوان ریخت و کنار مهیار رفت. سیگار را از او گرفت و لیوان را دستش داد.

-بسه دیگه، کاریش نمیشه کرد.

-دیگه هیچی و باور ندارم. اون از کار نیکا که ریـ*ـد به هرچی عشق و عاشقیه...

پوزخندی زد و گفت:

- اینم از مادرمون که گـ*ـوه زد به عشق مادری. حالم داره به هم می‌خوره.

لیوان را یه‌سر بالا رفت و روی کاناپه نشست.

- حالم از همشون به هم می‌خوره. اگه به‌خاطر ماهی نبود دیگه محال بود پامو تو اون خونه بذارم.

- خودتم می‌دونی که اگه واسه تو می‌رفتن خواستگاری بازم انتخاب نیکا، مهرزاد بود.

سرش را تکیه داد به پشتی مبل و چشمانش را بست. نمی‌توانست جلوی فکر و ذهنش را بگیرد. همه‌ش سرک می‌کشیدن به گذشته، به سه سال پیش به چهار سال پیش، به شروع علاقه‌اش به نیکا، دختر دایی خوشگل و جذابش. دختری که در هر حرکت و نگاهش و با همه‌ی وجودش لونـ*ـدی موج می‌زد. خودش هم نفهمید کی عاشق این عشـ*ـوه‌ها و ناز کردن‌ها شد. اصلا اهل این حرف‌ها نبود. حس می‌کرد نیکا هم می‌خواهدش. در نخ‌هایی که داده بود، حس کرده بود که نیکا هم بی‌میل نیست؛ ولی تهش درنهایت ناباوریی یک روز مهرزاد از علاقه‌اش به نیکا گفت و به خودش که آمد عقد مهرزاد و نیکا بود.

بدترین شب زندگی‌اش بود. زیباترین عروسی که در کل عمرش دیده بود روبرویش بود و دستش در دستان مردانه برادربزرگ‌ترش. چطور باید امشب را باور و هضم می‌‌کرد؟

شاید عشقش از اول هم اشتباه بود. دل بستن به دختری که سه سال از خودش بزرگ‌تر بود؛ ولی پس آن رفتارها، محبت‌ها توجه‌ها؟ باور کرده بود که آن‌قدر پخمه حساب شده، آن‌قدر بچه و آن‌قدر دم‌دستی که هرکس از راه رسید، عشقش را بازیچه کند.

با رفتن نیکا و مهرزاد برای ادامه‌ی زندگی به کانادا، نفس راحتی کشید. نمی‌توانست هر روز شاهد رفتارهای عاشقانه‌شان کنار هم باشد؛ ولی یک حس بد همیشه همراهش بود. حس دردناکی که انگار سرش شیره مالیدن بودند، احمق فرضش کردند و غرورش را شکاندند. از دست دادن عشقش هم مزید بر علت شد که کلاً از مهیار سابق فاصله بگیرد. نمی‌خواست آن چیزی باشد که هست، که بازهم یکی از راه برسد و بازیچه‌اش کند.

اخلاقش، نگاهش، رفتارش و کارهایش عوض شد.

تمام زندگیش را کار کردن در رستوران و باشگاه رفتن و مهمونی‌ها پر کرده بود.

تبدیل شد به پسری که هر دختری آرزویش را داشت. جذاب و خوش‌استایل، پول‌دار و جنتلمن و مغرور و بی تفاوت.دخترهای زیادی راجذب می‌کرد و با آن‌ها وقت می‌گذراند؛ ولی پایبند به هیچ‌کدامشان نبود.

الان یک مرد 31 ساله‌ی جذاب بود که همه‌ی فاکتورهای مورد علاقه‌ی دخترها را داشت؛ ولی دلش پر از حس کینه و نفرت بود.

نفرت از دخترهایی که فکر می‌کرد قصدشان بازیچه کردن بود و استفاده کردن. نفرت از مادری که حس علاقه و عشق را در قلب پسر کوچکش کشته و نادیده‌اش گرفته بود. شاید این ضربه‌ای که از مادرش خورده بود، صدبرابر از شکست عشقی‌اش بدتر بود.

لج کرده بود. با خودش با موجودی به نام دختر، با مادرش با همه‌ی دنیا.

از همه‌ی دنیا متنفر بود که این‌طور احساسش را به بازی گرفته بودند.

شایان دست روی شانه‌اش گذاشت.

- پاشو روزبه داره میاد اینجا. تنها هم نیست؛ پاشو یه‌ چیزی بخور جون بگیری.

خندید و کنار بار گوشه‌ی سالن رفت.

مهیار چشمانش را باز کرد. آدم غصه خوردن نبود وقتی دیگر چیزی برای ازدست‌دادن نداشت.

***

- آرایش کردی؟

- دلت خوشه مهسا.

- چی پوشیدی؟

- کت شلوار.

- زرده؟

- اوهوم.

- کاشکی پیشت بودم.

- آره.

- تو که از جوابت مطمئنی دیگه دردت چیه؟

- می‌ترسم آرمان نظرش مثبت باشه، می‌ترسم مامانم راضی بشه، می‌ترسم نتونم بگم نه.

- قربون دل مهربونت. غصه نخور. هرچی قسمت باشه همون میشه.

قطره اشک چکیده از چشمش را با سر انگشتش گرفت.

- بهار؟

- بله.

- پرهام فهمید واست خواستگار اومده.

- خب؟

- داداشم حالش خرابه. با اعصاب داغون از خونه زد بیرون.

- تو رو خدا فکرمو انقدر درگیر نکن. آخه تو بگو من با پرهام بزرگ شدم چطور به ازدواج باهاش فکر کنم؟ اصلا تو خودت حاضری زن آراد ما بشی؟

- آره، با کله. پسر به این خوش‌تیپی، تحصیل‌کرده. وای خدا تو خوابم نمی‌بینم زن آراد بشم.

بهار خندید. آراد واقعا جذاب بود.

- دیوونه پس متین جونت چی؟

- از اون که آبی گرم نمیشه. بهار یه رژ قرمز بزن.

- استرس گرفتم. کاری نداری؟

- نه. رفتن زنگ بزن.

- باشه.

موهای بلندش را با کش بسته بود و چشم‌های درشتش کشیده‌تر نشان می‌دادند. هیچ آرایشی نداشت جز یک برق لب ساده.

دلش نمی‌خواست در این مراسم کوفتی شرکت کند؛ ولی روی نه گفتن به آرمان را نداشت. آرمانی که برایش هم پدر بود و هم برادر. پشت و پناهش بود. همه‌ش ده سالش بود که پدرش را از دست داد و از آن موقع برادرانش شدند همه کَسش. مثل سه‌تا شیر کنارش بودند و آرمان سردسته‌ی شیرها بود. نمی‌گذاشت خم به ابرویش بیاید و حالا حتی رویش نمی‌شد نه بیاورد در برابر این برادر فداکار.

- کاشکی به دلشون نشینه.

با صدای زنگ در بلند شد و از اتاق بیرون رفت.

صدای سلام و احوالپرسی آرمان می‌آمد. لاله زن آرمان هم به همراه مامان زیبا از آشپزخانه بیرون زد و به استقبال مهمان‌ها رفت.

بارمان خانه نبود و آراد گفته بود خودش را سریع می‌رساند.

با سر پایین افتاده سلام کرد و نشست. رویش نمی‌شد حتی سرش را بلند کند. کنار لاله نشسته بود و آرام به حرفایشان گوش می‌داد. فقط از روی پاهایشان فهمیده بود که یک خانوم و دوتا مرد هستند.

- عروس خانم سرتو بیار بالا روی ماهتو ببینم.

آرام سرش را بالا آورد و لبخند لرزانی به روی خانم مسن ولی شیک‌پوش روبرویش انداخت.

یک خانم و آقای مسن و مرد جوانی حدودا سی‌ساله کنارشان بود.

دوباره سرش را پایین انداخت. نتوانست خیلی روی صورتش دقت کند. باز بقیه شروع به حرف‌زدن کردند و بحث به حرف‌های اصلی کشیده شد.

آرمان قضیه را مدیریت می‌کرد و گاهی مامان زیبا سؤال‌هایی می‌پرسید.

لاله پذیرایی می‌کرد و بهار همچنان سرش پایین بود.

آخرهای مجلس بود که آراد رسید و به همه سلام کرد و عذرخواهی کرد که دیر رسیده است. آراد مهندس کامپیوتر یک شرکت بزرگ و معتبر بود. کنار بهار نشست و دستش را گرفت و چشمک قشنگی به رویش زد که دل بهار را مثل همیشه آرام کند.

نگاهش، لبخندش و لمس دستش برای بهار همیشه آرامش‌بخش بود؛ ولی دل بی‌قرار بهار به این راحتی‌ها آرام نمی‌گرفت.

- خب آقای شادمان اگه اجازه بدین دختر و پسر گلمون یه صحبتی با هم داشته باشن.

تن بهار از شنیدن این حرف از زبان همان خانم شیک‌پوش، شروع به لرزیدن کرد. حتی دلش نمی‌خواست به حرف زدن و تنها بودن با این پسر فکر کند.

مرد سی‌ساله‌ای که قیافه‌اش چنگی به دل نمی‌زد. موهایش کم پشت بود و صورتش را حسابی اصلاح کرده بود. بور بود و چشمان روشن ریزش زیر عینک بدون فرمش خیلی بی‌رنگ‌ورو بود. قد متوسط و هیکل معمولی داشت. دلش ریش شد. اصلا نمی‌توانست بهش فکر کند.

آرمان رنگ نگاهش را فهمید که لبخند دل‌گرم‌کننده ای به رویش زد و گفت:

- اگر اجازه بدین خواهرم فکراشو بکنه اگر نظرش مساعد بود، ان‌شاءالله جلسه بعدی صحبتاشونو بکنن.

پدر و مادر پسر، نگاهی به هم انداختند و با گفتن ان‌شاءالله به مراسم خاتمه دادند.

موقع رفتن پسر لبخند گشادی تحویل بهار داد وگفت:

- از دیدنتون خیلی مسرور شدم بهار خانم. بی‌صبرانه منتظر جلسه‌ی بعدی هستم.

بهار ممنون زیر لبی گفت و سرش را پایین انداخت.

با رفتن مهمان‌ها سریع روی صندلیش نشست. حتی پاهایش آن‌قدر جان نداشتند که از جایش بلند شود و به اتاقش برود.

صدای بستن در آمد. لاله نگاهی بهش انداخت و بی‌حرف مشغول جمع کردن وسایل پذیرایی شد و به آشپزخانه رفت.

حضور آراد را کنارش حس کرد.

- فوق‌لیسانس فیزیک‌ هسته‌ایه؛ به قیافش نمی‌خورد.

حالش داشت به هم می‌خورد. یک چیزی در دلش می‌جوشید.

- باباش با آرمان تو صنف آشنا شدن.

چشمانش پر از اشک شده بود.

- خوشت نیومد بهار؟

بهار سرش را بالا آورد. چشمان اشکی‌اش را به آراد دوخت. باید برادر باشی تا بفهمی چشمان اشکی خواهر کوچکت می‌تواند چه بلایی سرت بیاورد. جوری که حاضری کل دنیا را برایش به آتش بکشی.

- آراد.

- بغض نکن.

- من...

- بهار؟

صدای آرمان بود. بلند شد ایستاد. مامان زیبا نشست و به آرمان نگاه کرد. آرمان پدرش بود. برادر 35 ساله‌اش برایش پدر بود. مطمئن بود که بدش را نمی‌خواهد؛ ولی کاش از دلش هم خبر داشت.

- نظرت چیه عزیزم؟

با سر پایین افتاده و دستان به هم پیچیده روبروی آرمان ایستاده بود. مرد جدی و کم‌حرفی که دلش بی‌نهایت مهربان بود.

آراد کنارش بود. نشسته بود و با ابروهای به هم گره کرده سرش را پایین انداخته بود. کلافه بود از بغض و چشمان اشکی بهار.

- حرف بزن بهار.

- من... من خب...

- تو چی؟

- یعنی هرچی شما...

آراد با تشر بهش پرید و گفت:

- بهار حرف دلتو بزن، کاری به نظر بقیه نداشته باش.

داشت بهش می‌فهماند که حرف بزند که این خجالت و حیای دخترانه آخر کار دستش می‌دهد.

- راستش... خب...

آرمان می‌فهمید. این صورت رنگ‌پریده، این چشمان اشکی و بغض صدا، یعنی نمی‌خواست این مرد را، این خواستگار همه‌چیز تمام را. هیچ‌کس بهتر از خودش بهار کوچولویش را نمی‌شناخت.

دستانش را باز کرد. بهار با دیدن آغـ*ـوش باز شده‌ی آرمان بی‌محابا خودش را در بغـ*ـل پدرانه‌ی آرمان انداخت. بغضش ترکید و زیر گریه زد.

- نمی‌خوامش داداش.

آرمان دستش را روی موهای بلند و قهوه‌ای بهار کشید.

مامان زیبا اشک زیر چشمش را پاک کرد و گذاشت همه‌چیز را خود آرمان حل کند. آرمان به او قول داده بود برای بچه‌ها پدر باشد. برای آراد، بارمان و مخصوصاً بهار، حتی برای خود مامان زیبا هم آرمان پدر بود.

- بدم میاد ازش.

می‌فهمید این لحن پر از کینه‌ی بدم میاد ازش، یعنی دلم جایی گیره داداش.

لاله آرام گوشه‌ی سالن ایستاده بود و به آغـ*ـوش گرم آرمان خیره بود که بهار را در خودش جای داده بود. به آغـ*ـوشی که سه روز بود از خودش دریغ شده بود.

- ردش می‌کنم بره. تو فقط گریه نکن؛ می‌دونی طاقت دیدن اشکاتو ندارم.

***

- وای عزیزم، چقدر آرمان خوبه. به‌خدا واست پدری کرده. همه عمرشو واسه شماها کار کرده.

بهار لبخندی زد و نفس راحتی کشید.

- نمی‌دونی چقدر خوش‌حالم. وای خدا چه باری از رو دوشم برداشته شد.

- حالا پسره خیلی ضایع بود؟

- اوف. ضایع واسه یه ثانیه‌اش بود. با اون چشما و دهن گشادش هی می‌خندید. انگار قلقلکش می‌دادن.

- به جاش فوق‌لیسانس فیزیک هسته‌ای داشت. دانشمندی بوده واسه خودش.

- تو سرش بخوره. حتی نمی‌تونستم فکر کنم تو روی این مرد بخندم.

- وای پس خدا بهت رحم کرده.

- آش رشته نذر کردم که فقط نشه.

مهسا خندید و گفت:

- خوب کردی. باهم می‌پزیمش. حالا کجا داری میری؟

- میرم مطب متین. گفت امروز شلوغیم، بیا. اون دختره دستیارشم دیر میاد ظاهراً.

- اوهوم.

- باز اسم متین اومد تو دپ شدی؟

- نه، خوبم.

- فکر کنم همین روزا در خونتون پیداش بشه.

- چی؟ چرا؟

- حالا...

- درد. میگم چرا؟

- نچ‌نچ...

- بهار به‌قرآن پا میشم میام جلو خودش گیساتو دونه‌دونه می‌کنما.

- آخه این روزا خیلی سراغتو ازم می‌گیره. مهسا کجاست؟ مهسا هست؟ مهسا اومد؟ مهسا رفت؟مهسا مُرد؟

خندید و گفت:

- استادمون عاشق شده فکر کنم.

صدای طپش‌های قلب مهسا را از پشت تلفن هم می‌شنید.

- خب، این اصلاً چه ربطی داره؟

- هول نکن حالا. شایدم من توهم زدم، بی‌خیال.

- خیلی عوضی هستی.

بهار سرخوشانه خندید و گفت:

- نظر لطفته. من رسیدم مهسا، فعلا.

جلوی مطب نگه داشت و سوار آسانسور شد. در آینه نگاهی به لباس‌هایش انداخت. سرووضعش مرتب بود. دختر ساده اما شیک‌پوشی بود. اهل مد‌های عجق‌وجق نبود؛ ولی همیشه بهترین‌ها را استفاده می‌کرد. خودش را درگیر آرایش‌های آنچنانی و عمل‌های مفرط زیبایی نمی‌کرد. البته به‌جز عمل بینیش که سه سال پیش شکست و مجبور شد عملش کند و الان فوق‌العاده از کارش راضی بود. موهایش مثل همیشه محکم بسته بود و شال خنک سفید رنگی روی موهای قهوه‌ایش کشیده بود.

با لبخند وارد شد و به منشی سلام کرد. وارد اتاق متین شد. به‌جز خودش یک دختر دیگر هم جزو دستیارهای متین بودند که امروز آن یکی نیامده بود.

- سلام دکتر.

متین آمپول بی‌حس‌کننده را از لثه‌ی پیرمرد بیرون کشید.

- بیرون منتظر باشید تا اثر کنه. صداتون می‌کنن.

برگشت سمت بهار.

- سلام. خوبی؟

- مرسی.

- بجنب بهار؛ شلوغیم امروز.

روپوش سفیدش را پوشید و مشغول کارهایش شد.

متین دکتر حاذق و مطرحی بود که مطبش همیشه شلوغ و پر از بیمار بود.

بهار وسایل کار متین را شست‌وشو داد و کنار دستش گذاشت.

- خانم از نظر بنده دندونتون هنوز جا داره. فعلاً زوده واسه کشیدنش. اگر اذیتتون می‌کنه می‌تونم جراحیش کنم واستون؛ ولی به‌نظرم اگر صبر کنید خودش در میاد. چند سالتونه؟

- 27

- دندون عقل تا 28سالگی جای رشد داره. اذییتون می‌کنه؟

-نه خیلی. می‌تونم تحمل کنم.

-به هر حال اگر اذیتتون کرد می‌تونم جراحیش کنم؛ ولی پیشنهاد می‌کنم صبر کنید، بدون جراحی بهتره.

- ممنون دکتر.

مریض بیرون رفت و کش‌وقوسی به بدنش داد.

بهار پرونده‌ی مریض بعدی را دستش داد و گفت:

- خسته ای؟

- خیلی. امروز از صبح سرپام.

- یکم به خودت استراحت بده.

- یه قهوه بهم میدی؟

- آره حتماً.

بهار مشغول درست کردن قهوه بود که در اتاق باز شد و صدای مردانه‌ای به گوشش رسید.

- بهش بگو دست از سر من برداره.

به عقب برگشت. حتی نمی‌توانست درست پلک بزند. باورش نمیشد. قلبش آن‌قدر سریع کار می‌کرد که حس می‌کرد ممکن است یهو از کار بیفتد.

- مهیار؟ تو اینجا چی‌کار میکنی؟

- متین بهش بگو انقد بهم زنگ نزنه.

- چی شده؟ به کی بگم؟

مهیار کلافه بود. دست کشید بین موهای خوش‌حالتش.

- به مامانت.

بهار محو صورتش بود. محو قدوبالایش، صدا و حالت موهایش، مدل راه رفتش. از نظر بهار همه‌چیز این مرد خاص بود. انگار زیادی از دست رفته بود.

- حالا شد مامانم؟

مهیار نگاه تیزی به بهار انداخت. بهار با ترس به خودش آمد. سرش را پایین انداخت و خواست بیرون برود که متین مانع شد.

- حرفتو بزن مهیار. دیدی که چقدر آدم بیرون نشسته.

- بهش بگو انقدر زنگ نزنه. من دلم نمی‌خواد ببینمش.

- چرا به من میگی؟ به خودش بگو.

مهیار نزدیک‌تر آمد و روبروی متین ایستاد. قدش بلندتر بود. چهارشانه و سیـ*ـنه‌ی پهنی داشت. معلوم بود که ورزش‌کار است؛ ولی صدایش چه؟ صدایش که ورزش‌کاری نبود. لامصب این تن صدا را کجای دلش می‌گذاشت؟

- به تو میگم؛ چون ور دلشی. بهش بگو نمی‌خوام ببینمش. از همون وقتی که فهمیدم منو نخواست منم نمی‌خوامش، اینو حالیش کن.

نگاه عصبانیش را از متین گرفت و با عصبانیت از اتاق بیرون زد.

بهار سریع چشمانش را بست و تصویر چشم‌های مهیار را پشت پلک‌هایش برای رویاپردازی امشبش نقاشی کرد.

این مرد با این‌همه جذابیت، قطعاً تنها نبود. در واقع تنهایش نمی‌گذاشتند. نمی‌شد که کسی در زندگیش نباشد. غم عجیبی بر دلش نشست. چه فایده؟ وقتی آدم اعتراف‌کردن به احساسش نبود، این حس به چه دردش می‌خورد. آدم پر‌دل‌و‌جرئت می‌خواست که وقتی طرفت نمی‌خواهدت، تو شجاعت نشان بدهی و به عشقت اعتراف کنی. او اهل این حرف‌ها نبود.

یعنی دختری که در زندگی‌اش است چه شکلی‌ست؟ حتماً آدم سخت‌گیری است. قطعاً بهترین‌ها را داشت. غبطه خورد به آن دختری که در دل این مرد بود.

آه عمیقی کشید که با احساس سوزش دستش سریع چشمانش را باز کرد.

- آخ.

- چی شدی تو؟

- چیزی نیست. لیوان لب‌پَر بود انگشتم کشید بهش.

دستش را شست و با دستمال روی زخم نگه داشت.

متین ناراحت بود.

- ببخشید؛ مهیار ترسوندت.

- نه‌نه، من شاید نباید می‌موندم.

- بس کن بهار. از تو نزدیک‌تر به من کی هست آخه؟

بهار لبخند کـ*ـمرنگی زد. لیوان قهوه را کنار دستش گذاشت و گفت:

- کمکی از دستم برمیاد؟