رمان شطرنج شکسته به قلم silversea horse

ژانر : #عاشقانه #معمایی

خلاصه:

پنج مرد، پنج زندگی ، پنج راه که به هم می رسد

چه خواهد شد در این راه بی پایان

کسی خواهد شکست؟

کدام مهره شطرنج؟

کدام شطرنج شکسته؟

مقدمه

هجوم سایه ها...میان صفحه های سیاه فکر، بازی را رقم می زند.

بازی بی پایان، بی مغز، بی شکل و بی برنده...

ترس ت

ا و ت

ا برابر با مرگ است...

بیماری ست...

مرگ ،سرخوش بر روی شب خیمه زده

میان شب و رنج

به خاک و خون می افتد

رنج می کشد

به دام می افتد

می میرد

باید ت

ا و ت

ا شکست...می شکنی تا بشکنی.

زمانی که رو به رو می شوی با مرگ...می فهمی راز آن اسلحه مرگبار را...

زمانی که دیر شده

دستش را روی شقیقه اش گذاشته بود و فشار می داد.چشم هایش را بست و سعی کرد کمی آرام بگیرد.تصویری که دیده بود از ذهن بی قرارش بیرون نمی رفت.چه کسی انتظار داشت که نوشاد...نوشاد رادان مرتکب چنان کاری بشود؟چشم هایش را آرام باز کرد گویی که انتظار داشت هیج نبیند.دهانش را باز کرد و سعی کرد هوای درون ماشین را به ریه ی خشکش بفرستد.نگاهی به اعداد قرمز رنگ انداخت.سری تکان داد و دستش را به سمت جعبه دنده برد.همزمان با سبز شدن چراغ ماشین از جا کنده شد.

بی وفقه می راند و هر چه فکر می کرد نمی دانست که به کجا می رود.صدای زنگ موبایلش چیزی را به او یادآوری کرد.نفس عمیقی کشید و رد تماس زد و بعد مسیر خود را بدون توجه به بوق های آزاردهنده دیگر رانندگان عوض کرد.جلوی ساختمان بزرگ و سفید رنگ آسایشگاه که ت

ا نفرت را به یاد او می آورد پارک کرد.در ماشین را به هم کوبید و صدای قفل شدن درها در گوشش پیچید.

وارد ساختمان شده بود.به سمت اتاق مورد نظرش رفت.در کرم رنگ را باز کرد و وارد اتاق شد.لبخندی را هر چند بی مورد مهمان لب هایش کرد.آرام گفت.

- سلام.

می دانست مثل همیشه جوابش ت

ا سکوت است.شال سفید رنگش را روی مبل قهوه ای قدیمی پرت کرد.گیره موهایش را باز کرد.به سمت یخچال کوچک گوشه اتاق رفت.درش را به آرامی باز کرد و بطری آب معدنی را بیرون کشید.ساعتی بعد هر دو رو به روی هم نشسته بودند و با نگاه تمام گلایه ها را بازگو می کردند.

نائیریکا آرام شروع به صحبت کرد.صدایش همچون موج بر جان بی قرار جهانشاه می نشست.

- امروز خبر خاصی نبود...رفتم باشگاه.برگشتم خو

...سیما رفته بود آرایشگاه.با نوشاد حرف...نزدم.

وقتی در مورد نوشاد حرف می زد سعی کرد صدایش نلرزد.به هیچ وجه قصد نداشت خاطر جهانشاه را بیشتر از این آشفته سازد.

- فعلا هم که اینجام...

به ساعتش نگاه کرد- دو ساعت دیگه کلاس دارم.نوشاد احتمالا بعد از من میاد اینجا...

خودش هم می دانست که این اتفاق نخواهد افتاد.نوشاد و سیما،جهانشاه را از خاطرات زندگی شان بیرون انداخته بودند و نائیریکا بر عکس آنچه که نشان می داد جهانشاه را به اندازه جانش دوست می داشت.

از جایش برخواست.به آن چشمان قهوه ای تبدار ب*و*سه زد.شالش را برداشت و از آسایشگاه بیرون رفت.

****

- Don’t deny it. I know it was your mistake.

صدای مرد در گوشش پیچید- I deny nothing. If you don’t wanna believe me it’s not my problem

- Just understand what I tell you. I don’t want trouble and I don’t wanna hear your voice again.

گوشی تلفن را به گوشه ای پرت کرد.مشتی محکم روی میز چوبی قیمتی اش زد و سرش را در دستانش گرفت.صدای تقه ای به در او را به خود آورد.

- بیا تو...

و به در نگاه کرد.زنی وارد اتاق شد و با نگرانی به طرفش آمد.در نگاه اول چشمان سبز رنگش جلب توجه می کرد.موهایش روی شا

های ظریفش رها شده بودند.

- صدات تمام عمارت رو برداشته...چی شده؟

با بی تفاوتی نگاهش کرد- اگر صدام عمارت رو برداشته بود اونوقت می دونستی چی شده.

میز را دور زد و کنار صندلی ایستاد.دستش را روی دستان گودرز که روی میز مشت شده بودند گذاشت – عزیزم من نمی خوام توی دردسر بیفتی.

گودرز سرش را تکان داد-همین حالا هم دارم تو دردسر بدی می افتم.

پیش

اد کرد- می تونم کمکت کنم؟

- می تونی کلک یه نفر رو برام بکنی؟

- کی هست؟

گودرز دستی روی موهای خاکستری اش کشید.

- اسمش میثاق صدیقه.

گودرز میان اوراقی که روی میزش پخش بودند جست و جو کرد.عکسی را بیرون کشید.

- اینم عکسش...

به دقت به عکس نگاه کرد- چکاره ست؟

گودرز نفسش را به شدت بیرون داد- نمی دونم...خیلی داره تو کارام دخالت می ک

و بدیش ای

که نمی دونم برای کی کار می ک

.

- آدرس خو

ش رو داری؟

-

...

- جز اسم و یه عکس چیز دیگه ای ازش نداری؟

گودرز سرش را به تندی تکان داد-

...اما می دونم تو از پسش برمیای.

زمرد نگاه عمیقی که عکس میثاق انداخت.چشمان مشکی میثاق انگار تا ته وجود زمرد را می سوزاند.

لبخند عمیقی به گودرز زد- از پسش برمیام.

****

در خا

باز شد و شاهرخ وارد شد.از همانجا بلند گفت – سلام بابا...

عارف خودش را تا نیمه از در آشپزخا

بیرون کشید- سلام.

شاهرخ خندید- بابا چرا نصفه ای؟

عارف از آشپزخا

بیرون رفت.شاهرخ با خنده عقب عقب می رفت.

- بابا غلط کردم...شکر خوردم...

در خا

باز شد.شاهرخ با دیدن برادرش بلند گفت- اصلا شروین شکر خورد...غلط خورد..

با دیدن قیافه متعجب شروین ادامه داد- با هم دو نفری غلط خوردیم...بدو یه چیزی بگو الان بابا یه بلایی سرم میاره.

شروین خندید و آرام به سمت اتاقش رفت.

شاهرخ داد زد- امیدوار است آدمی به خیر کسان، مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان.

شروین هم جوابش را به همان بلندی داد- برو بابا دلت خوشه...

شاهرخ به اتاقش رفت و لباسش را درنیاورده پشت میز کامپیوتر نشست.همانطور که مشغول بود در اتاق باز شد و شروین وارد شد. شاهرخ با دیدن برادر بزرگترش مانیتور را خاموش کرد.شروین لبخندی از روی اجبار زد.

- این کارا عاقبت نداره آقای شاهرخ رزم آرا.

- هیچ کس نمی فهمه مطمئن باش.

- تو مطمئنی؟

- آره بابا...داداشت رو دست کم گرفتی ها...

شروین سری تکان داد- حالا ببین کی گفتم.

- مامان...دارم می رم دانشگاه...خداحافظ.

گیتی دخترش را بدرقه و سفارش های هرروزه را یادآوری کرد.رخسار لبخند ملیحی زد و از خا

خارج شد.سوار ماشینش که هدیه پدرش بود،شد و ساعتی بعد در پارکینگ مترو ماشین را پارک کرد.نیم ساعت بعد داخل دانشکده فنی دانشگاه .... شد.برنامه اش را به یاد آورد.می خواست سرش را به دیوار بکوبد.ویژوال بیسیک آن هم با استاد شاکری عذاب الیمی بود که می توانست آن روز بر سرش نازل شود.به سمت کلاس رفت.این چهارمین ترم تحصیل او در مقطع کارشناسی ارشد بود و دلش می خواست به نحو احسن آن را تمام کند.گرچه نمی دانست سرنوشت برای او چه بازی هایی رقم زده است.

از دانشگاه که بیرون رفت تقریبا هوا تاریک شده بود.وارد ایستگاه مترو شد.صدای فریادی او را مجبور کرد که به عقب نگاه کند. مردی به سمتش دوید.با وحشت خود را عقب کشید ولی مرد دیگری که او هم در حال دویدن بود به رخسار برخورد کرد و هر دو زمین خوردند.مرد به سرعت از جایش بلند شد و شروع به دویدن کرد.استخوان دست رخسار به شدت درد می کرد.با کمک مردم بلند شد و به راهش ادامه داد.به یاد آورد در دست مرد اسلحه ای دیده بود.قلبش پر از وحشت شد و بی اختیار کیفش را محکم تر گرفت. روی صندلی ای نشست و منتظر آمدن قطار شد.صدای مردی او را به خود آورد.

- خانم...

رخسار سرش را بالا برد و با یک جفت چشم مشکی درخشان رو به رو شد.

- منو ببخشید...

به یاد آورد این همان مردی بود که به او برخورد کرد.یاد اسلحه اش افتاد.مرد به وضوح ترس را در چهره رخسار مشاهده کرد.

-

...نترسید...

دست در جیب شلوار جینش کرد و کارتی را بیرون کشید.

- سرگرد صلاحی هستم از مبارزه با مواد مخدر.منو ببخشید که ترسوندمتون و بهتون آسیب زدم.

رخسار نگاهش را دزدید.

-

...مشکلی پیش نیومد.

- من واقعا متاسفم خانمِ...

رخسار دید سرگرد صلاحی منتظر او را نگاه کرد.آرام گفت- رخسار زادمهر هستم.

مرد کنار رخسار نشست.

- آران صلاحی هستم...خوشبختم.

****

- قربان، سرگرد صلاحی می خوان شما رو ببین.

- بهش بگو بیاد تو.

قامت آران در چهارچوب در نمایان شد.پاهایش را محکم به زمین کوبید و احترام گذاشت.

تیمسار سرتیپ دوم فروزش نگاهی به او انداخت.

- آزاد سرگرد.

آران در لباس فرمش کمی جا به جا شد.حرکت کرد و نزدیک صندلی های چرم اتاق اختصاصی سرتیپ دوم فروزش ایستاد.صدای بم و مردا

سرتیپ دوم فروزش در گوشش پیچید.

- بشین.

آران بدون هیچ حرفی روی نزدیک ترین صندلی نشست.

- خب...می شنوم.

- قربان،ما تونستیم سردسته باند رو شناسایی کنیم.

- خب،پس برو دستگیرش کن.چرا معطل می کنی؟

آران نگاهش را به زمین دوخت- قربان،ما مدرکی نداریم.

سرتیپ دوم فروزش منفجر شد- پس چهارماهه چه غلطی می کنین؟

- قربان،تمام شواهد و اسناد رو از بین برده.

سرتیپ دوم فروزش به چشمانش مشکی آران خیره شد- نذار رد صلاحیت کنم سرگرد.

نفس عمیقی کشید و ادامه داد- اسمش چیه؟

آران محکم گفت- گودرز سلیم.

- چی ازش می دونی؟

- قربان، هیچ کدوم از دانسته هام...

بی حوصله دستش را در هوا تکان داد- برام مهم نیست که مدرک نداری.چی ازش می دونی؟

- گودرز سلیم،چهل و هشت ساله.همسرش مینا لامع سه سال پیش ناپدید شد.طبق اونچه که خبرچینم بهم گفت چون می خواست گودرز رو به پلیس ها لو بده،گودرز احتمالا از بین بردتش.کسی از سه سال پیش مینا لامع رو ندیده.فرزند نداره.می گن معشوقه ای داره به اسم زمرد که پیدا کردنش به اندازه پیدا کردن گودرز سخته.

صورت سرتیپ دوم فروزش کمی از حالت خشکش درآمد.نگاه آبی اش را به آران دوخت.

- توی این پرونده، مواظب خودت و خانواده ت باش.خیلی مهمه که کسی آسیب نبی

.

سرتیب دوم از جایش بلند شد و به سمت پنجره سرتاسری اتاقش رفت.کمی به بیرون نگاه کرد.

- باید مواظب خودت، دوستانت و خانواده ت باشی.اینا از هر راهی وارد می شن تا بهت آسیب بزنن.جلوت رو بگیرن.

نگاهی عمیق به آران کرد- مثل من نباش که همه چیزمو از دست دادم.

تیمسار سرتیب دوم سورنا فروزش چشمانش را بست.آران بلند شد و احترام گذاشت.

سورنا با صدایی آرام ولی محکم گفت- آزاد سرگرد.

صدای در جوابش را به خوبی داد.

****

- وایستا دیگه...خسته شدم تمام دانشگاه رو دنبالت دویدم.

با بی صبری به او نگاه کرد.شمرده شمرده گفت- کلاس تا یه دقیقه دیگه شروع می شه.

سعید از کنارش شروع به دویدن کرد و گفت- من زودتر می رسم.امروز روز اوله ها...حواست باشه.

لبخندی زد و آرام گفت- خدا شفات بده.

کیف سامسونتش را در دستش جا به جا کرد و به سمت کلاس شماره 15 رفت.ضربه ای به در نیمه باز کلاس زد و داخل شد.نگاهی به کلاس کرد و دانشجویانی که ترم آخر رشته مهندسی برق الکترونیک را می گذراندند.بیشتر از نصف کلاس متوجه حضور او نشده بودند.چشمانش را به آرامی بست و باز کرد.میان دانشجویان سعید را دید. سعید با خنده نگاهی به او انداخت و چیزی زیر لب گفت.نگاهش کرد. کیف را محکم تر گرفت و به سمت میز استادی رفت.صدای یکی از پسرها را شنید که انگار تازه متوجه حضورش شده بود.

- نرو اونجا جای استاده...الان میاد پرتت می ک

بیرون...

ماژیک را از روی میز برداشت و روی تخته نوشت و همزمان شروع به صحبت کرد.

- آریانا صلاحی هستم...قطعا که خبر دارین الکترونیک سه رو با من دارین.

کمی در کلاس راه رفت و از قوانین سخت گیرا

اش صحبت کرد و همه دانشجویان به این نتیجه رسیدند که این ترم جرئت نفس کشیدن سر کلاس آریانا را ندارند.

- استاد...مدرک شما چیه؟

آریانا نگاهی جدی به سعید انداخت و در دل گفت- بعدا به حسابت می رسم.

- در همه جای دنیا رسم بر اینکه که اگر دانشجو در مقطع لیسانس تحصیل می ک

استاد حداقل باید دکترا رو داشته باشه.اما از اونجایی که اینجا ایرا

و ...

آریانا مکث کوتاهی کرد- شما من رو ببخشید که دانشجوی دکترای رشته مهندسی الکترونیک هستم.

نگاهی سخت به دانشجویان انداخت- سوال دیگه ای هست؟

وقتی جوابی نشنید به سرعت مشغول تدریس شد.در تمام طول کلاس صدا از هیچ کسی درنمی آمد و آریانا هم از فرصت بیشترین استفاده را می کرد.به محض اینکه آریانا اعلام کرد که کلاس تمام شده و بعد از کلاس بیرون رفت همه نفس راحتی کشیدند.مسلما این ترم به دلچسبی ترم های قبلشان نبود.آریانا به سرعت به سعید اس ام اس داد و نوشت که حق ندارد رابطه دوستی بینشان را میان بچه های دانشکده برملا کند.

****

- نائیریکا، نوشاد نیومده؟

نائیریکا اخم کرد.دلش نمی خواست اصلا نوشاد را به یاد بیاورد.

- نمی دونم مامان.

نگاهش را از سیما گرفت و از پله ها بالا رفت.در سفید رنگ اتاقش را باز کرد.شالش را روی مبل تک نفره ی جلوی تلویزیون پرت کرد.روی تخت مشکی رنگش نشست.ت

ایی سنگین اتاقش را می پرستید.چشمانش را بست و روی تخت دراز کشید.زیرلب زمزمه کرد.

- سرنوشت من ای

؟این که برادرم...

نفس عمیقی کشید- چطور تونست؟ مگه...؟خدایا به کی بگم؟ اصلا مگه می تونم...؟

از جایش برخواست.به تابلوی پروا

هایش خیره شد.ده پروا

و هرکدام به یک رنگ زیر قاب شیشه ای خشک شده بودند.نائیریکا برای لحظه ای آرزو کرد که کاش جای آن ها می بود.خشک شده!مسخ شده...تا هیچ چیز را درک نکند.درک نکند که جهانشاه رادان روی تخت بیمارستان هیچ چیز را درک نمی کرد.نائیریکا فقط و فقط برای ارضای حس دلتنگی اش و برای درد و دل با مردی که به دیوار خالی خیره می شد، به آن ساختمان نفرین شده قدم می گذاشت.

****

- جانم؟

- سلام آقا پسر...

- به سلام آقا شاهرخ،حال شما...چطوری داداش؟یادی از ما نمی کنی؟

شاهرخ موبایل را در دستش جا به جا کرد- چوب کاریم نکن مهرداد.

- برو بابا...ببین می خوایم فردا با بچه ها بریم بیرون.هستی؟

لبخند نصفه و نیمه ای روی لب های شاهرخ نمایان شد- کدوم بچه ها؟

- منم و صهبا و پادینا و نوشاد...تو و شروین هم بیاین دیگه.

- تو بعد از این همه سال شروین رو نشناختی؟ شروین اهل اینجور رفت و آمدها نیست!

- بله می دونم داداشت حتی سیگار هم نمی کشه.

- خوبه می دونی و می گی...ما چی؟ سیگار می کشیم.قلیون هم که دیگه رو شاخشه...گاهی هم چی؟

مهرداد قهقهه زد- دمی به خمره هم می زنیم.

- آفرین...پس بی خیال داداش ما.ساعت چند می رین؟

- ساعت هشت صبح بیا دم در خو

م.از اونجا می ریم پاتوق همیشگی.می بینمت.

شاهرخ که تماس را قطع کرد صدای برادرش را شنید.

- باز کجا می خواین برین؟

شاهرخ سرش را تکان داد- می ریم بگردیم.

شروین اخم کرد- گشتن یعنی م*ش*ر*و*ب خوردن؟

- مامور منکرات نشو داداش.

- مامور نشم؟ می دونی بابا بفهمه چه بلایی سرش میاد؟ عزیز دردو

ش م*ش*ر*و*ب خوره.سیگار می کشه...بعدش می خوای بری سراغ چی؟ هرویین؟ کراک؟ گرس؟ چی...؟

شاهرخ عصبانی به برادرش نگاه کرد- ببین داداش بزرگه،قرار نیست هر چی دلت خواست بگی...از م*ش*ر*و*ب رسیدی به گرس؟ من انقدر احمق به نظر میام؟

شروین نگاهش رو از برادرش گرفت- خیلی بیشتر از اونچه فکرش رو بکنی!

****

- سلام مامان...

زمرد وارد خا

مادری اش شد.خا

ای واقع در آپارتمانی چهارطبقه با هشت واحد.خانواده زمرد در واحد چهارم زندگی می کردند.

- مامان...

جوابی نشنید.پدرش با لبخند از یکی از اتاق ها بیرون آمد.

- مامانت رفته آرایشگاه.

زمرد به چهره مرتضی نگاه کرد.به چشمان سبز رنگش که ت

ا زمرد در آن خانواده چهارنفره آن را به ارث برده بود.

- ت

ات گذاشته بابایی؟

مرتضی خندید و ویلچرش را به سمت پذیرایی هدایت کرد.زمرد به سمت اتاق مشترک با خواهرش رفت.اتاق را به دو قسمت تقسیم کرده بودند.سمت راست برای زمرد و سمت چپ برای خواهرش.وسایل هر دو سر جایشان بود.عکس ها در اندازه های بزرگ...روی دیوار ها خودنمایی می کرد.زمرد طبق عادت ورودش به اتاق به دیوار سمت راست نگاه کرد.دیواری که عکسی بزرگ از او را نشان می داد.زمرد در حالیکه موهای اتو کشیده اش در هوا پخش بودند با شیطنت به دوربین خیره شده بود.رگه های طلایی بین موهای مشکی زمرد در عکس به بیننده چشمک می زدند.لباس نیمه بره

اش که ت

ا قسمت های ضروری را به قول خودش می پوشاند بدنش را جذاب تر کرده بود.

زمرد لبخندی از سر رضایت زد.از بسته بودن در اتاق مطمئن شد و به طرف میز تحریرش رفت.عکس میثاق صدیقی را روی میز گذاشت.با خود زمزمه کرد.

- تو کی هستی؟

دستی به عکس کشید.غباری را که از اول وجود نداشت پاک کرد.

- باید به خاطر گودرز هم که شده پیدات کنم.بهم امید بسته.

با خود تکرار کرد- میثاق صدیقی...میثاق صدیقی.

- نباید تو کارای گودرز دخالت می کردی.تاوان سنگینی داره.یه روز که دیدمت حتما بهت می گم...قبل از اینکه گودرز از روی زمین محوت ک

.

صدای مرتضی بلند شد- زمرد،دخترم بیا تلفن کارت داره.

آنقدر درگیر میثاق شده بود که اصلا صدای تلفن را نشنید.به سمت پذیرایی رفت.تلفن بی سیم را از پدرش گرفت و به اتاقش بازگشت.

- بله؟

- چی کار کردی زمرد؟

- به نظرت وقتی هنوز یه روزم نگذشته باید چکار کنم؟

- زمرد وقت نداریم.معلوم نیست این بابا چقدر قاطی شده باشه.

زمرد که می دانست بحث با گودرز بی فایده است بحث را عوض کرد- اصلا برای چی زنگ زدی خو

؟

- گوشیت رو جواب ندادی!

زمرد به صفحه موبایلش نگاه کرد.سه تماس بی پاسخ داشت.

- اگر من جواب ندادم تو باید زنگ بزنی خو

؟ نمی گی خطرناکه جناب زرنگ؟من واسه تو نگرانم اما دلیل نمی شه خانواده خودمم درگیر این جریانات بکنم.

گودرز کلافه شد- من نمی دونم.هرچه سریع تر این میثاق رو پیدا کن.

با قطع شدن تماس، زمرد از حرصی که داشت خود را روی تخت پرت کرد.سرش را در بالشت فرو کرد و تا می توانست جیغ زد.

****

****

- معاون فرمانده نیروی انتظامی،تیمسار سرتیپ دوم فروزش...

سورنا نام خودش را شنید.از پشت میز بلند شد و رو به تمامی همکارانش گفت.

- بسم الله الرحمن الرحیم...

نفس عمیقی کشید- برادران، همونطور که همگی اطلاع دارین پنج سال پیش ما تونستیم یکی از عمال قاچاق به نام فریبرز شکوری رو به سزای اعمالش برسونیم...

در دل گفت- که دختر من و آراد تاوانش رو دادن.

- اما اون فرد ت

ا کسی نبود که باید به دار آویخته می شد.ما در باب به دام انداختن رئیسش شکست بدی خوردیم.

نگاهش را ار فرمانده نیروی انتظامی گرفت.

- چند روز پیش سرگرد صلاحی،یکی از افسران با لیاقت دایره مبارزه با مواد، به من گفت که تونسته اون فرد رو شناسایی ک

اما...

نگذاشت شادی در چشمان حضار بماند- ما هیچ مدرکی رو دال بر اینکه اون سردسته باند هست نداریم.

فرمانده با ناامیدی چشمانش را بست.

- من فقط می خواستم شما رو در جریان قرار بدم.در مورد اجلاس وین هم متعاقبا شما رو در جریان خواهم گذاشت.

چشمان سورنا جدی و بی حالت شدند.فرمانده ختم جلسه را اعلام کرد.

اتاق خالی شده بود اما سورنا هنوز سر جایش نشسته بود.چشمان آبی رنگش نگاه دختر پنج ساله اش را میان چوب های میز جست و جو می کرد.

- سورنا...

سورنا به مافوقش نگاه کرد.

- از پنج سال پیش که ترفیع گرفتی...سردار تشکری بهم در موردت گفت.در مورد دخترت، و سرگرد مقدم هم گفت...می دونم دیگه ازت گذشته که خودت توی عملیات ها شرکت کنی اما به عنوان معاونم، بهت ایمان دارم که می تونی.تو انگیزه ش رو داری، حداقل به خاطر آندیا و آراد...اگر تو سرگرد صلاحی رو تایید می کنی منم تاییدش می کنم.به انتخابت ایمان دارم.

سورنا با خودش گفت- منو یاد آراد می اندازه.

صدای فرمانده در گوشش پیچید- اما ما تا اجلاس وین بیشتر مهلت نداریم.من اولتیماتوم گرفتم و البته مهم نیست از کی.اما خیلی مهمه که تا اجلاس، مدرک جمع کنی.اون آدم،هر کی که هست،دستش به خون خیلی ها آغشته ست.سرهنگ تهرانی رو که یادته؟

- قاتلش به دست خودشون کشته شد.

- قاتلش خواهر سرهنگ دوم رنجبران و زن برادر سرگرد رضایی بود.

سورنا بدون هیچگو

علاقه مندی پرسید.

- و برادر سرگرد رضایی...؟

- سرگرد آرتین رضایی که بعد از کشته شدن برادرش سرگرد افشین رضایی به دست مسعود مظفر که خوب می شناسیش،...تقریبا استعفا داد. البته سرهنگ رازقی هیچوقت استعفاش رو قبول نکرد...یه دختر داره به اسم مهتاب که نزدیک چهارسالشه.

- خب...؟

- شماها همتون انگیزه ش رو دارین.تقریبا همتون کنار کشیده بودین...باز سرگرد رضایی بیشتر.اونم به خاطر دخترش.چون هم مادرش و هم همسرش و هم برادرش کشته شدن.سردار رنجبران پدر سرهنگ دوم رنجبران هم که بعد از کشته شدن دخترش به علت بیماری و سکته قلبی فوت کرد.همه اینا زیر سر مسعود مظفر بوده که اونم یه زمانی همدست فریبرز شکوری بود.مسعود کشته شد و نتونستیم ازش اطلاعات بدست بیاریم.باید دور هم جمع بشید.

- باید چکار کنم؟

- سرگرد صلاحی رو بفرست سراغشون.هم سرهنگ دوم یاشار رنجبران و هم سرگرد آرتین رضایی.خودت هم براشون موقعیت رو توضیح بده.بگو که قراره چکار کنین.بگو که چه چیزی در انتظار ماست اگر نتونیم تا اجلاس این قضیه رو جمع کنیم تیمسار.

- محرما

باهاشون صحبت کنم؟

- می تونی یه صحبت دوستا

باهاشون داشتی باشی.دقیقا تو و سرگرد صلاحی و سرگرد رضایی و سرهنگ دوم رنجبران. کسی نباید از محتوای گفت و گوتون خبردار بشه.خیلی مهمه که محرما

بمو

.

سورنا بلند شد و احترام گذاشت.

- سورنا...!

- بله قربان؟

- یه سر به سردار تشکری بزن...دلش برات تنگ شده.

سورنا چشمی گفت و از اتاق بیرون رفت در حالی که خودش هم می دانست قدرت این کار را ندارد.آنجا سورنا را به یاد آراد می انداخت.

****

- سلام خاله.

- به به سلام دختر خوب...چه عجب یادی از ما کردی!

نائیریکا لبخندی زد و چیزی نگفت.اصولا در تعارف کردن استعداد خاصی نداشت.

- بیا تو دختر...

لبخندش عمیق تر شد و وارد خا

خاله اش شد.

- خاله ...

- بله عزیزم.

- ت

ایین؟

-

عزیزم هم زمرد خو

ست هم مرتضی.

- پس من برم پیش زمرد.

- برو دختر...برو الان منم براتون شربت خنک میارم.

- زحمتتون می شه.

- این چه حرفیه؟

نائیریکا به در کرم رنگ اتاق زمرد ضربه ی آرامی زد.

- کسی خو

هست؟

زمرد با خنده در را باز کرد-

خیر ارواح خبیثه توی اتاق ولوئن دختر خاله.

- سلام یادت رفت روح خبیث؟

- سلام از کوچیکتره!

- فقط یه سال ازت کوچکترم.

- همین که کوچیکتری کافیه...یه سال و دو سال فرقی نداره.

- اینجوریه؟

- دقیقا اینجوریه.

نائیریکا خنده کنان روی صندلی نشست.نگاهی به عکس زمرد انداخت- دخی این چه عکسیه؟

- دقت کردی هر دفعه میای اینجا اینو می گی؟

- چقدرم تو گوش می دی.

نائیریکا شالش را از سرش کشید و روی تخت انداخت.جیغ زمرد بلند شد- آویزونش کن.

زمرد از اتاق به هم ریخته متنفر بود و دوست داشت همه چیز سر جایش باشد. نائیریکا همیشه او را در این مورد اذیت می کرد. نائیریکا با خنده بلند شد و شالش را آویزان کرد.خواست برگردد که عکسی زیر شیشه میز توجه ش را جلب کرد.همین که خواست روی صاحب عکس دقیق شود دست زمرد جلویش را گرفت.

- محرما

ست دخترخاله.

نائیریکا با کمی تمسخر گفت- دوست اجتماعی جدیده؟

زمرد نفس عمیقی کشید- اینطور فکر کن.

نائیریکا با کنجکاوی پرسید- اسمش چیه؟

زمرد نفسش را با شدت فوت کرد.می دانست نائیریکا کنجکاوی سیری ناپذیری دارد و تا از چیزی سر در نیاورد دست از پرسیدن برنمی دارد.زمرد نگاهش را از نائیریکا گرفت.

- میثاق...

- ایول...ایول.خوش باشین با هم.

زمرد در دل پوزخندی زد. نائیریکا به سمت دیگر اتاق رفت.زمرد به سرعت عکس را از زیر شیشه برداشت و لحظه ای بعد عکس کاملا پاره شده بود.زمرد لبخندی از سر رضایت زد و به نائیریکا چشم دوخت که جلوی کامپیوتر نشسته بود.

نائیریکا – بازی جدید نصب نکردی؟

زمرد- چرا...

نائیریکا – چی؟

زمرد- سیمز.

نائیریکا – غلط کردی...چرا به من سی دی ش رو ندادی؟

زمرد از ته دل لبخند زد.دخترخاله اش واقعا مانند بچه ها بود.

- اخرین ورژنشه.

نائیریکا- خیلی بی شعوری...سی دی ش کجاست؟

- برای چی می خوای؟

- ببرم خو

نصبش کنم.

زمرد از جایش بلند شد و جعبه سی دی اش را برداشت.سی دی ای را بیرون کشید و آن را به نائیریکا داد.

- نصب کردی برش گردونی.

نائیریکا سی دی را درون کیفش گذاشت و به زمرد نگاه کرد.زمرد پرسید- از نوشاد چه خبر؟

نائیریکا هنوز آن اتفاق را فراموش نکرده بود.زیرلب چیزی مثل "هیچی" را زمزمه کرد.زمرد با فراست دریافت که اتفاقی افتاده است اما به روی خودش نیاورد.

***

گودرز- در مورد کی داری حرف می زنی؟

- سرهنگ دوم یاشار رنجبران.

گودرز- دقیقا چکار کرده...؟

- نزدیک چهارسال پیش با کمک چندنفر دیگه باند مسعود مظفر و برادرش رو از بین برد.

گودرز- الان باید نگران چی باشیم؟

- یه چند وقتی بود خیلی فعالیت نداشت.

گودرز- و الان شروع کرده؟

-

،فعالیتش به حداقل ممکن رسیده.می ترسیم که آرامش قبل از طوفان باشه.

گودرز- زیاد خودتون رو درگیر پلیسا نکنین که اون چیزایی رو که باید یادتون بره.دیگه چه خبری داری؟

- فریدون برادر فریبرز شکوری پا جای پای داداشش گذاشته.فریبرز رو پنج سال پیش دار زدن.

گودرز- خب؟ دقیقا داره چکار می ک

؟

- خیلی به اندازه فریبرز با سیاست کار نمی ک

.می ترسم خودشو به پلیسا لو بده.

گودرز- بهش فرصت بدین...حواستون بهش باشه.اگر دست از پا خطا کرد بهش فرصت ندین...نباید با لو رفتنش باعثث به دردسر افتادن ما و بقیه بشه.

****

آران جلوی درب خا

ای ایستاد.نگاهی به پنجره های مات قدی کنار در قهوه ای تیره کرد. دستش لحظه ای قبل از زدن زنگ در هوا ماند و بعد به اندازه ی ثانیه ای زنگ را فشرد.چند دقیقه ای گذشت تا در باز شد و زنی کوتاه قد که چادری گل دار در را باز کرد.

- بله؟

آران به خود آمد- منزل جناب سرگرد رضایی؟

- بله...کارشون داشتین؟

آران چشمانش را برای لحظه ای بست.

- بله...

- بگم کی کارشون داره؟

آران ترجیح داد درجه اش را نگوید- آران صلاحی.

زن درب را بست و آران را در انتظار گذاشت.آران تیکه اش را به دیوار کنار در تکیه داد و منتظر ماند .در باز شد و صورت زن نمایان شد.

- گفتن همچین کسی رو نمی شناسن.

آران که از قبل انتظار چنین حرفی را از جانب آرتین داشت بدون وقفه از کنار زن گذشت و به اعتراض او توجه نکرد.نگاهی سریع به داخل خا

کرد.یک طبقه بود و وسیع.قدمی به سمت جلو برداشت که با صدایی متوقف شد.

- سر جات وایستا.

قامت مردی در راهروی رو به روی آران نمایان شد که بی شک سرگرد آرتین رضایی بود.آران با جدیت به چشمان مشکی آرتین زل زد.آرتین مردی سی و

ساله بود با قدی بلند و صورتی جدی به حدی که به مخاطب القا می کرد وی هیچگو

شوخی با کسی ندارد.

- کی هستی؟

آران با تردید به زن کوتاه قد نگاه کرد.آرتین با فراست مقصود او را دریافت و زن را با اشاره دست مرخص کرد.آران بعد از این که مطمئن شد زن از خا

خارج شده است جواب سوال آرتین را داد.

- سرگرد آران صلاحی هستم.

لحن آرتین غیردوستا

بود- و تو خو

ی من چی می خوای؟

- می تونیم بشینیم و حرف بزنیم؟

نگاه آرتین تغییری نکرد- باشه.

لحظه ای بعد هر دو روی مبل های درون پذیرایی نشسته بودند و به هم نگاه می کردند.

آرتین- منتظرم!

- سرگرد...،

- من سرگرد نیستم.خیلی وقته از نیروی انتظامی بیرون اومدم.

- اما کسی استعفای شما رو قبول نکرده.

آرتین با اخمی عمیق به طرف آران خم شد- منظورت رو کامل بگو.بدون هیچ طفره رفتنی.

آران به خونسرد نگاهش کرد- داشتم می گفتم.

لبش را با زبانش تر کرد و ادامه داد- سرتیپ دوم فروزش...از شما دعوت به عمل آورده البته با پیش

اد فرمانده نیروی انتظامی.

آرتین با همان جدیت پرسید- دعوت به چی؟

- همکاری!

- در چه باب؟

- سرتیپ دوم فروزش منتظر شما و سرهنگ رنجبران هست.وقتی هردوی شما دعوتش رو قبول کردید بهتون اصل قضیه رو می گه.

- رد می کنم.

آران چشم در چشمان آرتین دوخت- تیمسار گفتن بگم این یه دستوره...سرگرد.