رمان محکومه شب پر گناه( جلد دوم قدیسه نجس) به قلم کلاله قربانی

ژانر : #عاشقانه #معمایی‎

خلاصه :

به سر آستين پاره ى كارگرى كه ديوارت رو مى چينه و به تو مى گه ارباب نخند… به پسركى كه آدامس مى فروشه و تو هرگز نمى خرى نخند… به پيرمردى كه تو پياده رو به زحمت راه مى ره و شايد چند ثانيه ى كوتاه معطلت كنه نخند… به دبيرى كه دست و عينكش گچيه و يقه ى پيراهنش جمع شده نخند… به دستاى پدرت، به جارو كردن مادرت نخند… به دختر بچه ى كبريت فروشى كه حالا كبريت هاش تموم شده نخند… به دختركى كه درد داره نخند… شايد دردش تو كلمه ى درد نگنجه… دركش نمى كنى… قبول… نمى فهميش… باشه… ولى بهش نخند… شايد… همون ته خنده ى روى لبت يه درد بزرگتر واسش باشه… اونقدر بزرگ كه گاهى فكر مى كنه بى حس شده… كاش مى شد بجاى خنديدن بهش پا به پاش… با غم هاش… گريه كنى… شايد گريه خيلى وقتا بهتر از خنديدن باشه! گريه با دخترى كه از جنس ماست… دخترى كه بعد از پشت سر گذاشتن اون همه درد حالا به عشق رسيده… عشقى كه قراره زندگى شو نجات بده… هونام… همون قديسه ى نجس!!! مى خواد هويتشو بشناسه… هويتى كه ازش دريغ شده…پایان خوش

- چيكار مى كنى؟!

- پياده مى شم...

عينک دودى شو زد بالاى سرش رو موهای بالا داده ش: واسه چى؟!

درو بيشتر باز كردم: به خودم مربوطه...

خنديد: پس چرا سوار شدى؟!

- اونم به خودم مربوطه... بازم خنديد... چرخيدم سمتش: چرا جلوى پام نگه داشتى؟!

چشمكى زد: به خودم مربوطه...

حال و حوصله ى خنديدن نداشتم... اخم كردم... - خيله خب اخم نكن... واسه ثوابش... اخمم بيشتر شد: ثواب؟!

مثل اينكه خيلى خوش خنده بود چون بازم خنديد: آره... ثواب... ديدم پياده اى گفتم سوارت كنم...

خندیدم: بهتره واسه هر كسى از اين ثوابا نكنى!

ابروشو انداخت بالا: خودتو هر كسى ندون...

براق شدم كه با خنده ادامه داد: تو مثل هيچ كس نيستى...

از كاراش خنده م گرفت...

روى فرمون آروم ضرب گرفت: من بهت گفتم چرا ثواب كردم حالا تو بگو چرا سوار شدى؟!

پوزخندى زدم... پاپى از رو پام پريد پايين... با همون پوزخند زمزمه کردم: فكر كردم يكى اومده دنبالم... ولى...

سوت كوتاهى زد: آها... طرف قالت گذاشته؟!

شونه بالا انداختم و بى خيال ادامه دادم: ماشين خودته؟!

لم داد رو صندلى: نه! مال بنگاهى يه كه توش كار مى كنم... گاهى كه طرف نيست برش مى دارم و مى زنم ددر... دخترا فقط به همين نگاه مى كنن...

- آها! يعنى منظورت اينه كه من بخاطر ماشينت سوار شدم؟! پس درست فكر كردى! تعجب كرد: چرا خودتو لو مى دى؟!

- دروغ نمى گم... تو هم خودتو لو دادی! فكر كردم يكى ديگه اى... ولى... - اگه يه درصدم شک داشتى نبايد سوار مى شدى! با خودم فكر كردم! راست می گفت؟! چرا سوار شدم؟! مگه مطمئن بودم تيرداده؟! شايد يه تصميم! خيلى آنى! یا يه توجيه! توجيهى كه مثل بهونه س! سوار شدم تا براى يه بارم كه شده درک كنم حرفاى پشت سرمو! ولى نتونستم! نتونستم بيشتر پيش برم! بزار هركى ديده سوار اين ماشين مدل بالا شدم هرچى دلش خواست فكر كنه! بخوام يا نخوام همينه كه هست! همون حرفا! دختر خراب! لبخند كمرنگى زدم و با دستم يه ضربه ى خيلى كوتاه كه حتى حسش نكردم زدم به پيشونى م: زت زياد...

خنديد: برو... تو مالش نيستى...

واسم عجيب بود كه چرا صادقانه حرف مى زنه... به سر و وضعش نگاه كردم! نشون نمى داد اين ماشين مال خودش نيست...

اهميتى ندادم و ساكمو از رو پام برداشتم و پياده شدم... درو بستم و خم شدم و از پنجره بهش گفتم: ببين... خدا اجرت بده... ولى با ماشين غصبى ثواب كردن حرومه...

خنديد: برو دختر بزار به كارمون برسيم...

جدى شدم: واسم عجيبه كه اينقدر زود رام شدى...

سرشو تكون داد: همين جوريش كه به اسم ثواب گ*ن*ا*ه مى كنيم... حالا بزورم مى بردمت فردا آهت منو مى گرفت بدبخت تر مى شدم...

بعد چشمكى زد و آروم انگار كه كسى دور و برمونه و فقط من بايد بشنوم گفت: نمى خوام به زور كسى رو سوار كنم...

بعد گازشو گرفت و رفت... خنده م گرفت... شووووت... يكم كه دور شد دنده عقب گرفت و برگشت... شيشه رو داد پايين و گفت: اونى كه ميخواى حتما نتونسته بياد... تو برو پيشش... اونى به نظر نمياى كه بشه ازت گذشت! اگه قالت گذاشته بايد خيلى احمق باشه! برو... شايد بعدش وقتى نباشه...

و باز گازشو گرفت و رفت... اين بار واقعا... و اين بار خنده م نگرفت... نمى دونم چرا ولى با اين حرفش يه حسى بهم گفت كه بايد برگردم پيش تيرداد...

ولى نمى خواستم غرورم بيشتر از اين له بشه...

پس به مسيرم ادامه دادم...

يه تاكسى گرفتم تا الهيه... مى خواستم وارد ساختمون بشم كه صداى داد يكى منصرفم كرد...

- هونام؟! برگشتم... سمر بود... تعجب نكردم... حتما بخاطر تيرداد اومده سراغم...

سعى كردم عادى باشم... فقط نگاش كردم...

تكيه شو از ماشين شاسى بلند سفيدش كه اون طرف خيابون پارک كرده بود گرفت و يه نگاه به چپ و راست خيابون انداخت و اومد سمتم... تو نگاش هيچى نبود... همون بى تفاوتى هميشگى ش...

جلوم ايستاد... با يه لحن عادى گفت: چرا خونه ى تيرداد نموندى؟!

لحن سردش به سوالى كه پرسيد نمى اومد... بجاى اينكه جواب سوالشو بدم گفتم: كارى داشتى؟!

نفس عميقى كشيد... انگار ديگه نمى خواست بى تفاوت باشه...

- تيردادو ازم نگير... خواهش مى كنم... نه دلم به حالش سوخت و نه جوابى بهش دادم! فقط نگاش كردم!

سمر: شما با هم خوش بخت نمى شين... اون ام اس داره... كلى دردسر واست داره... مى تونى تحمل كنى؟!

- من با تيرداد كارى ندارم... بعدش اومدم رامو بكشم برم كه دوباره صدام زد: هونام؟!

باز برگشتم: ديگه چيه؟!

اين بار با صدايى كه خوشحالى توش موج مى زد گفت: هرچقدر كه پول لازم داشته باشى من...

با پوزخندم باعث شدم حرفشو نيمه كاره رها كنه...

دهنشو كه واسه ادامه ى حرفاش باز مونده بود و بست و آروم گفت: ممنون!

و رفت!

شاسى آسانسورو زدم... پاپى زودتر از من وارد شد... توى طبقه ى سوم بودم كه آسانسور ايستاد... يه مرد مسن و يه زن جوون سوار آسانسور شدن... زنه يه نگاه به پاپى انداخت ولى صورتش هيچ تغيير حالتى نداد...

آسانسور وايساد و من و پاپى اومديم بيرون... درو باز كردم و رفتم تو... اين خونه مال من بود؟! پس چرا خوش حال نبودم؟! چى مى خواستم؟!

يه نگاه به دور و اطراف انداختم... وسايلمو گذاشتم زمين... اگه شب تصادف و شب مهمونى رو فاكتور بگيريم من فقط چهار يا پنج روز با تيرداد بودم... چهار يا پنج روز پر از اتفاق؟! اين همه بگير و ببند... كه آخرش هيچ... من و تيرداد به جايى نرسيديم... يعنى از اولشم همين قرارمون بود...

من اون دوتا رو از هم جدا كردم! حالا به هر بدبختى اى كه بود! ديگه به من ربطى نداره كه برمى گردن پيش هم يا نه! ربطى نداره كه مامان پيرى ناراحته يا نه! ربطى نداره كى در موردم چى فكر مى كنه! چه تيرداد و چه همه ى آدماى اطرافم! از اين به بعد مى خوام خودم باشم... همون هونام بى خيال! اونى كه هيچى واسش مهم نيست! فقط خودم!

مانتومو كندم و رفتم سمت آشپزخونه! ولى قبلش خيلى كارا دارم! يه ظرف برداشتم... بايد بفهمم مادرم كى بوده! چرا ولم كرده؟! همونى كه مامان پيرى مى گفت؟!

توى ظرف آب ريختم... بايد برم اون عمارتو ببينم! گذاشتمش رو اجاق...

بايد خودمو بشناسم... شعله رو روشن كردم! هرچند كه هرچى هم كه باشه من همون حروم زاده ى نجسم...

روشن و خاموش شدن صفحه ى گوشيم اجازه ى بيشتر فكر كردنو بهم ندادم... دست نم دارمو با بليزم خشک كردم و از روى ميز برش داشتم... سودا بود... تا جواب دادم جيغ جيغ كرد: مرده شور برده كجايى؟! چرا جواب نمى دى؟!

- تو كه همين الآن زنگ زدى! جيغش بيشتر شد: غلط كردى! من الآن يه ساعته دارم زنگ مى زنم...

نفسمو دادم بيرون: رو سايلنت بود! كارى دارى؟!

صداش كه تا حالا پر از گلايه از دير جواب دادن من بود يه دفعه پر از شادى شد: وايـــــى! نمى دونم امشب چى بپوشم! خير سرم دارم با ارميا مى رم بيرونا!

همونطور كه يه پياز برداشتم واسه خرد كردن خنديدم: دلت خوشه ها!

سودا: نگين دندونمو كندم!

پيازو گذاشتم توى يه بشقاب و همونطور كه گوشى رو با شونه م گرفته بودم مشغول پوست گرفتنش شدم...

- كار خوبى كردى! سودا: آخه بد زده بودش... بايد يكى ديگه بكارم...

خنده م گرفت! منو بگو فكر كردم بى خيال اين كارا شده...

- سودا كلا پر نگينى ها! بينى و دندونو ناف... - آى آى! تو ناف منو از كجا ديدى؟! - مرده شورى با اون تاپاى كوتاهى كه تو مى پوشى... نزاشت ادامه بدم: اينا رو ولش...

بعد با يه لحن كه مثلا داره گريه مى كنه گفت: شبو چيكار كنم؟!

خرد كردن پياز باعث شده بود اشكم خود به خود جارى بشه: يه مانتو و يه شلوار...

- دارى گريه مى كنى؟! - آره... نگران گفت: چى شده؟! اصلا بگو بينم با مامان پيرى حرف زدى؟!

نمى خواستم يادش بيفتم: حالا بعدا واست مى گم... سودا؟!

- جون؟! لبخند زدم: ارميا ديشب دقيقا بهت چى گفت؟!

مشكوک گفت: چى گفت؟! گفت من شما رو دوست خودم مى دونم و اينا... چيز خاصى نگفت... ولى... بعد با ذوق ادامه داد: ولى امشب شام دعوتم كرد...

بعد نفس عميقى از سر خوشحالى كشيد: يعنى امشب بهم مى گه دوستم داره؟!

منگ گفتم: مگه ديشب بهت نگفت؟!

- نه ديگه! ديشب هيچى نگفت! انگار معذب بود! - تو كه گفتى بهت پيشنهاد داد... - م*س*تقيم كه نه! ولى حرفاش بو دار بود... رفتم تو فكر...

سودا پر هيجان گفت: راسى رها بهت زنگ زد؟!

- نمى دونم گفتم كه رو سايلنت بود! الآنم اتفاقى ديدمش... - چرا رو سايلنت گذاشته بوديش خب؟! - پيش مامان پيرى بودم... حالا رها چيكارم داره؟! - هيچى ديگه چون پا تختى نگرفتن فردا شب مهمونى دارن... اشكامو كه بخاطر خرد كردن پياز بود با پشت دست پاک كردم و گوشى رو رو شونه م يكم جا به جاش كردم كه راحت تر حرف بزنم: چرا پا تختى نگرفتن خب؟! خنديد: ببين الآن قضيه ى همون طاقته س ها! همون كه يه شب قبل از ازدواجشون حرفشو مى زديم و... اومدم وسط حرفش: خب خب... ولش كن...

بازم خنديد: خب سوال مى پرسى جوابشم بگير ديگه! ديگه كارى ندارى؟! فعلا! باباى هانى!

بعدش بدون اينكه به من اجازه ى خداحافظى بده گوشى رو قطع كرد... اينم خله بخدا... نه به اينكه زنگ مى زنه و جيغ و داد راه مى اندازه كه چرا دير جواب دادى نه به اينكه يهو قطع مى كنه! يه چيزيش مى شه آخر... والا... پيازا رو خرد كردم و ريختم تو تابه تا سرخشون كنم! تا اون موقع آبم جوش مى اومد! ولى نمى دونم چرا ديگه دلم نمى خواست آشپزى كنم! هر دو تا شعله رو خاموش کردم...

سودا چيز خاصى بهم نگفته بود ولى دلم ديگه نمى رفت به آشپزى! روى صندلى نشستم و با انگشتام به طور مرتب رو ميز ضرب گرفتم! بيشتر از اينكه به فكر فرو برم به صدايى كه بخاطر ضربم روى ميز مى اومد گوش م و كردم و خوشم اومده بود...

صداى پارس كوتاه پاپى از فكر و خيال بيرون كشيدم... از جام پا شدم! حتما بازم سرش زير راحتى گير كرده!

اومدم از آشپزخونه بزنم بيرون كه همون لحظه صداى زنگ در اومد... يه نگاه به پاپى كه همونطور كه فكر مى كردم سرش زير راحتى گير كرده بود انداختم... با خودم فكر كردم: بزار يكم اونجا بمونه كه تنبيه بشه و ديگه نره اون زير...

بى خيال پاپى رفتم سمت در... از چشمى بيرونو نگاه كردم... با ديدن تيرداد پشت در مات و مبهوت بهش خيره شدم...

لبمو با زبونم تر كردم! درو آروم باز كردم...

مات شده بودم! مبهوت شده بودم! ولى قلبم نلرزيده بود! دليلشو نمى دونستم! ولى نه... مى دونستم... چون دوباره سنگى شده بودم...

لحنش شوخ نبود... ولى جمله اى كه گفت رو به شوخى گفت: قديما كوچيكترا سلام مى كردن...

فقط بهش نگاه كردم! واقعا انتظار داشت بهش سلام كنم؟!

لبخند زد: چشمات سرخ شده... گريه كردى؟!

مثل خودش لبخند زدم... با آرامش گفتم: واسه تو نه...

خنده ش گرفت ولى سعى كرد نخنده: نمى زارى بيام تو؟!

مى خواستم بگم نه! ديگه چيزى بين ما نمونده! ولى نمى دونم چرا؟! واسه ى چى؟! اما رفتم كنار...

لبخندش پررنگ تر شد و اومد تو... يه دفعه ياد پاپى افتادم... حيوونى خفه شد اون زير... دويدم سمتش... جلوى پابه ى راحتى نشستم ... داشت زوزه مى كشيد...

سريع كشيدمش بيرون... تو دستام بود و خودشو مى ماليد بهم...

نگامو چرخوندم كه ديدم تيرداد داره نگام مى كنه... يه لحظه ياد چند ساعت پيش افتادم! بهم گفته بود دوستم داره... اما... اما اونم يكى بود مثل بقيه... پوزخندى زدم! محترمانه از خونه ش شوتم كرد بيرون...

نشست روى يه مبل... ديگه لبخند رو لبش نبود... فقط ساكت و صامت نگام مى كرد... بى خيال پاپيون پاپى رو مرتب كردم و از روى ميز برس موهاشو برداشتم و رو موهاى سفيدش كشيدم...

تيرداد: مى دونم بين و تو آرمين چيزى نبوده! مى دونم اونقدر پاكى كه...

اومدم وسط حرفش و ادامه دادم: مى دونم اونقدر پاكى كه خيانت تو مرامت نيست! تو پاكى... معصومى... عاقلى... ولى مى دونى چيه؟! من لياقت تو رو ندارم! منو ببخش هونام...

بعد زهرخندى زدم و گفتم: همينا رو مى خواستى بگى نه؟! حالا من درسته رشته م ادبياته ولى تو مى خواستى يكم شاعرانه ترش كنى! شرمنده تا اين حد بلد بودم...

تو چشماش زل زدم و با يه لحن جدى ادامه دادم: ببين جناب... من واست دعوت نامه نفرستادم... راتو بكش برگرد... زت زياد...

ساكت با يه لبخند كه هميشه رو لبش داشت نگام مى كرد... از اين لبخند مزخرفش كه هميشه حرصم مى داد متنفر بودم! سكوتش كلافه م كرده بود ولى كارى نمى كردم...

هيكل كوچيک پاپى كه روى دست چپم دولا شده بود بى حركت بود! انگار كه خوابش گرفته بود يا بخاطر شونه زدن من به موهاش خمار شده بود! بلآخره تيرداد رضايت به شكستن سكوت داد: اينايى كه گفتى درست... ولى مى خواستم اينا رو بگم يكم خوشحالت كنم كه ديدم انگار خيلى تكرارى ن... واسه يه چيز ديگه اومدم اينجا...

نگاش كردم... يه دسته كليد گرفت جلوى صورتمو تكونش داد: مى خواستم اينو بهت بدم...

خيلى جدى گفتم: بزارش رو ميز...

گذاشتش رو ميز جلوش... پا شد... نيم نگاهى بهم انداخت و رفت سمت در... قبل از اينكه از در خارج بشه گفتم: مى تونستى با پيک بفرستى ش... برنگشت... ولى وايساده بود... حس كردم مى خواد يه چيزى بگه ولى پشيمون شد و رفت بيرون...

از اينكه تونسته بودم يه كارى كنم كه كم بياره خوش حال بودم... با اين حال خودمم مى دونستم كه پول و كليد و چيزاى مهمو به راحتى به پيک نمى دن! ولى كليد خونه ى من مهم بود؟! همونطور كه رو زمين نشسته بودم خودمو يكم عقب كشيدم و به مبل تكيه دادم... مهم... اونم واسه تيرداد؟!

ولى مهم نبود! مهم بودن يا نبودنم واسم مهم نبود!

پاپى رو گذاشتم رو مبل و پا شدم و رفتم تو اتاق... پس فردا كنكور داشتم... پس مشغول خوندن شدم...

رو زمين دراز كشيده بودم و مدادو لاى دندونام گذاشته بودم و سرمو تكون مى دادم و مداده هى تكون تكون مى خورد... حالم داشت از فلسفه بهم مى خورد! به من چه كه سقراط و افلاطون و ارسطو و كى و كى، چى و چى گفتن؟؟! از حرصم با مداد روى سوالى كه بلد نبودم و حوصله ى پيدا كردن جوابشو از قسمت پاسخ ها نداشتم خط خطى كردم! سوالاى من هميشه بى جواب مى مونن!

نگام افتاد به گوشيم... باز صفحه ش روشن و خاموش مى شد! يادم رفته بود از سايلنت درش بيارم... برش داشتم...

- چيه رها؟! - كوفت... چرا جواب نمى دى؟! - رو سايلنت بود... رها مثل سودا گير نداد... صداى على از پشت خط اومد: بيا ديگه عزيزم...

رها با صداى بلندى گفت: اومدم على جان...

من اينور داشتم عق مى زدم... حالم بهم مى خورد از اين لوس بازيا! حتما از نظر اونا كه خيلى شيرين بود! نمى دونم! شايدم بود و من درک نمى كردم... رها تند تند گفت: نيک نامى فردا مهمونى داريم! تو و تيردادم بياين! يادت نره به تيردادم بگيا... باهم بياين... من بايد برم خداحافظ!

تا اومدم بگم من ديگه با تيرداد كارى ندارم گوشى رو قطع كرد... بوق اشغال باعث شد با حرص شماره شو بگيرم... چندتا بوق خورد كه جواب داد: جانم؟!

- جانمو كوفت! من به تيرداد نمى گما! من ديگه با اون كارى ندارم! صداش پر از تعجب شد: چى؟! مگه خونه ش نيستى؟! سودا گفت رفتين خونه ى اون كه...

بى حوصله گفتم:ديشب چرا! ولى الآن نه! ديدمت بهت مى گم...

رها صداشو يكم آورد پايين و آروم گفت: ببين اينا رو ولش... اگه باهاش كارى هم ندارى بهش بگو چون مى خوام حسابى حال اين عسلو بگيرم...

- عسل چه ربطى به تيرداد داره؟! - نابغه! عسل دوست صميمى سمره ديگه... فردا شما با هم بياين! مى خوام حال اين عسلو بگيرم! همه ش جلوى من از عشق سمرو تيرداد مى گه... بى خيال گفتم: خب بگه! اصلا تو چيكار دارى؟!

جيغ زد: بهت مى گم بهش بگو، بگو خب! رو حرف منم حرف نزن!

خنديدم و گفتم: عمرا!

بعدشم گوشى رو قطع كردم و از حالت سایلنت درش آوردم...

با احساس دل ضعفه نگامو از سوالى كه چهارتايى مى ديدمش گرفتم و به ساعت دوختم... دوازده شب بود... چقدر زود گذشته بود... باورم نمى شد چند ساعت پشت سر هم درس خوندم...

ذهنمو چرخوندم يه سمت ديگه! يعنى سودا و ارميا تا الآن از رستوران برگشتن؟! عجيب بود كه چرا سودا بهم زنگ نزده بود كه آمار بده...

با اينكه گوشى م ديگه رو سايلنت نبود متعجب دكمه شو فشردم تا ببينم مسيجى يا ميس كالى ندارم كه ديدم خبرى نيست...

شماره ى سودا رو گرفتم... صداى يه زن تو گوشم پيچيد: دستگاه مشترک مورد نظر خاموش مى باشد... The mobile set نزاشتم بيشتر ادامه بده و قطع كردم... نمى دونم چرا ولى يه جورايى شدم! يه حس خاصى بهم دست داد! در واقع محال بود كه سودا زنگ نزده بود و آمار نداده بود! گوشى شم كه خاموش بود...

شماره ى رها رو گرفتم... جواب نمى داد... پا شدم و نشستم... شماره ى خونه ى سودا اينا رو گرفتم! كسى جواب نمى داد...

دوباره گرفتم! بازم كسى نبود كه جواب بده...

متعجب به گوشى م نگاه كردم كه ديدم زنگ خورد... شماره ى رها بود... سريع جواب دادم...

- الو... رها؟! - مگه مرض دارى از خواب بيدارم مى كنى؟! بى توجه به حرفش گفتم: سودا كجاست؟!

متعجب گفت: من چه مى دونم؟! چى شده مگه؟!

- به گوشيش زنگ مى زنم خاموشه... خونه شونم كسى جواب نمى ده... رها مكث كوتاهى كرد و گفت: خاله شيوا كه رفته كرج پيش مادرش... سودا م حتما خوابه ديگه...

بعد آروم گفت: شايدم با ارميا رفتن ددر...

- زهرمار... سودا اهل اين حرفا نيست... خنديد: حالا چيكارش دارى؟!

- هيچى... بى خيال... صداى خنده ش بلند شد... متعجب گفتم: به چى مى خندى؟!

ميون خنده گفت: نكن على... داره قلقلكم مى ده! خداحافظ...

با خنده گوشى رو قطع كردم... واسه رها خوش حال بودم... لايق خوشبختى بود! ولى واسه سودا نگران بودم! دلم گواه بد مى داد!

بى توجه به ساعت كه عقربه هاش يكى بين دوازد و يک و اون يكى كه بزرگتر بود روى هفت بود مانتومو تنم كردم و شالمو گذاشتم رو سرم... شماره ى يه آژانس شبانه روزى رو گرفتم كه گفتن ماشين ندارن... بايد تا يكى دو ساعت ديگه صبر كنم... با حرص قطع كردم! تا دوساعت ديگه پياده برم رسيدم كه...

اينجام شماره ى ديگه اى از تاكسى تلفنى ها نداشتم!

كلافه گوشى مو از رو زمين برداشتم و راه افتادم... حوصله ى كشوندن پاپى رو نداشتم پس گذاشتم تو خونه بمونه...

درو كه بستم هم زمان در روبرويى هم باز شد... ناخودآگاه تو جام پريدم... در واقع هل كردم... پسر جوونى كه بين در واستاده بود با يه حالت خاص از سر تاپامو برانداز كرد...

موهاى بلندى كه پشت سرش بسته بودشون و ابروهاى نازک شده... به خودم اميدوار شدم! فكر مى كردم خانوم شهابى ابروهامو زيادى نازک كرده... چشماى مشكى... يا حد اقل به چشم من مشكى اومد! چون لامپ راهرو سوخته بود يكم تاريک بود... بدون اينكه سرخ و سفيد بشم و نگامو ازش بگيرم بقيه ى اجزاى صورتشو حلاجى كردم! بينى ش مشخص بود عمل شده... لباش خوش فرم بود! در واقع قيافه ش بد نبود! ولى نگاهش آدمو مى ترسوند! البته منو نه! چون اين نگاه واسم تكرارى و آشنا بود!

وقتى ديد زل زدم بهش نيشش باز شد! بدون تغيير حالتى تو صورتم بهش خيره شده بودم... نمى دونم تو نگام چى ديد كه دهنشو بست...

اومد يه چيزى بگه كه رفتم سمت آسانسور و شاسى شو زدم... چند روز بود كه اومده بودم تو اين خونه؟! يه هفته هم نمى شد! ولى اونقدر تو اين چند روز اتفاقات پشت سر هم افتاده بود كه فكر مى كردم ماه هاست كه تو اين خونه م... با اين حال تاحالا اين پسره ى مزخرفو نديده بودم... يعنى فكر مى كردم اون واحد خاليه... اما مطمئنم اون شب كه همه اينجا سر كل كل جمع شده بوديم كسى تو اين واحد نبود! حتما تازه اومدن...

آسانسور ايستاد... تازه اومدن يا اومده و يا نه... مهم نيست!

از ساختمون زدم بيرون... نگامو چپ و راست خيابون چرخوندم! ماشينى رد نمى شد! فقط يه ماشين مشكى يكم دورتر از ساختمون پارک شده بود كه چراغاش خاموش بود! شب بود و نمى ديدم سرنشين داره يا نه! اهميتى ندادم!

نا اميدانه بازم شماره ى سودا رو گرفتم... دستگاه مشترک...

قطع كردم... نفسمو با حرص دادم بيرون! كاش حد اقل شماره ى خاله شيدا رو داشتم! ولى رها كه گفت اون رفته كرج پيش مادرش!

بى هدف رفتم سمت خيابون اصلى! از جلوى ماشينه كه رد مى شدم بى اختيار توشو نگاه كردم ولى شيشه هاش دودى بود! بى ام و! پوزخندى رو لبم نقش بست! اينروزا چقدر بى ام و مشكى با شيشه هاى دودى مى ديدم!

بى تفاوت به راهم ادامه دادم! رسيدم سر خيابون... شووووت! اينجا كه يه ماشينم گيرم نمياد! مردم انگار همه خوابن! به ساعت گوشى م نگاه كردم! ديگه داشت يک مى شد! مسلما پياده نمى تونستم برم! ماشينى هم اين دور و برا نبود!

سردرگم نگامو به ابتدا و انتهاى خيابون مى چرخوندم! يه چيزى مثل موريانه داشت مخمو مى خورد! ولى نمى دونستم كارم درسته يا نه! بدون اينكه بيشتر فكر كنم شماره ى ارميا رو گرفتم! با چند تا بوق اول جواب داد: الو...

- سلام! مزاحمت شدم؟! سريع گفت: نه نه! اين حرفا چيه؟!

يه تاى ابرومو انداختم بالا و با شک گفتم: شما امشب با سودا بودين؟!

صداش نگران شد: مشكلى پيش اومده؟!

سريع گفتم: نه نه! راستش گوشى ش خاموشه و... تلفن خونه شونم جواب نمى ده!

چند لحظه سكوت كرد و بعدش گفت: خب شايد خوابه...

- نه! در واقع مطمئنم، چون امكان نداشت كه سودا امشب به من زنگ نزنه! سريع گفت: تو الآن كجايی؟!

- من خونه م! یعنی ماشين گيرم نيومده اومدم سر خيابون... همون موقع نگام به بى ام و اى كه کنارم ترمز كرد افتاد! شيشه ی سمت من اومد پايين! ولى باز نمى تونستم داخل ماشينو ببينم!

- منتظرتم...

ارمیا: تا نیم ساعت دیگه اونجام...

گوشی رو قطع کردم و بی اهمیت به بی ام و و راننده ش راه افتادم سمتی که می دونستم ارمیا از اون طرف می رسه...

برخلاف انتظارم که فکر می کردم الآن یارو با ماشینش می افته دنبالم و مزاحم می شه همونجا کنار خیابون واستاده بود...

فاصله م ازش زیاد نبود... ترجیح دادم خودمو خسته نکنم و به دیوار تکیه کنم تا ارمیا بیاد... با نا امیدی شماره ی سودا رو گرفتم... و بازم همون جواب...

سرم تو گوشیم بود که صدای باز و بسته شدن در ماشینو شنیدم... سرمو بلند نکردم... حواسم به چاقوم بود که تو جیبم بود و با یه حرکت می تونستم درش بیارم...

صدای قدماش نزدیک و نزدیک تر می شد... حالا دیگه کنارم بود... سرمو بلند کردم و سریع چاقومو گذاشتم زیر گلوش...

با دیدن تیرداد شوکه نشدم! نمی دونم چرا ولی حدس می زدم خودش باشه... پوزخندی رو لبش بود که اذیتم می کرد...

چاقو م زیر گلوش بود... یه نگاه به چاقوم انداخت و لبخندشو پر رنگ تر کرد: نمی خوای برش داری؟!

ابرومو چند بار بالا و پایین کردم: نه! مزاحم مزاحمه! فرقی نداره آشنا باشه یا غریبه!

- مزاحم؟!

چاقومو زیر گلوش حرکت دادم... در حالی که مواظب بودم خراش یا زخمی ایجاد نشه... با این حال هنوز رو پوستش بود: کسی که ساعت یک و نیم نصفه شب یهو سر و کله ش پیدا بشه یقینا مزاحمه...

یه نگاه عاقل اندر سفیه بهم انداخت: کسی که ساعت یک و نیم نصفه شب از خونه بزنه بیرون حتما دلش مزاحمم می خواد... فرقی نداره آشنا باشه یا غریبه!

حرف خودمو به خودم پس داد... از زور حرص می خواستم چاقومو فرو کنم تو گلوش ولی پشیمون شدم... با همون پوزخندش نگام می کرد...

فکمو دادم جلو...

تو چشاش خیره شدم... همه ش خشم بود... اونقدر خشمگین که برای یه لحظه ترسیدم...

چاقومو کشیدم پایین: برو...

به اینکه چاقو رو برداشتم یا نه اهمیتی نداد و گفت: کجا می خوای بری؟! با کی تلفنی حرف می زدی؟!

بی تفاوت گفتم: مهمه؟!

به سوالم توجهی نکرد... بهم نزدیک شد...

چاقو رو گرفتم سمتش: جلو نیا...

خندید... با حرص و عصبی... اومد نزدیک تر: می خوای کجا بری؟!

چاقو دیگه دقیقا رو شکمش بود... فقط کافی بود یکم دیگه بیاد جلو... یا من یه کم دستمو به سمتش سوق بدم... از وجودش می ترسیدم... اونقدر نگاهش عصبی بود که آرزو می کردم کاش مثل بقیه ی مزاحما نگاش از روی ه*و*س باشه نه خشم...

- تیرداد برو عقب... عصبانی م نکن...

بازم خندید... این بار بلند تر... سرشو یکم خم کرد و به چاقویی که جلوی شکمش بود خیره شد... سرشو بلند کرد و نگام کرد... دستشو گذاشت رو دستم: چرا نمی زنی؟!

دستاش گرم بود... گرم و گرما بخش... ولی واسم مهم نبود...

صدام از زور خشم می لرزید: برو عقب...

- بزن...

- برو عقب...

- بزن...

داد زدم: می گم برو عقب لعنتی...

مثل خودم داد زد: بزن...

چشامو بستمو باز کردم... نگاش تو چشمام بود و دستش رو دستم... نفس عمیقی کشیدم....

- اینجا چه خبره؟!

نگاه هر دومون رفت سمت ارمیا... با تعجب به ما نگاه می کرد...

روبه من گفت: هونام این کارا چیه؟!

تیرداد برگشت سمت ارمیا و یه ابروشو انداخت بالا: هونام؟!

ارمیا متعجب گفت: منظورت چیه؟!

تیرداد اومد از کنار ارمیا رد بشه که ارمیا بازوشو گرفت... نگاه تیرداد به جلو بود... همین طور نگاه ارمیا... ب*غ*ل به ب*غ*ل هم ایستاده بودن... تو جهت مخالف همدیگه...

تکیه مو دادم به دیوار...

تیرداد آروم بازوشو از تو بازوی ارمیا کشید بیرون و رفت... مثل یه شبح تو سیاهی شب گم شد...

چند لحظه بعد صدای لاستیکای ماشینش بود که روی جاده کشیده می شد... ارمیا اومد سمتم... نگاهی به چاقوی توی دستم انداخت و چیزی نگفت...

لبمو با زبونم تر کردم... توضیحی واسش نداشتم... اونم چیزی نمی پرسید...

انگار می خواست یه جوری از اون فضا درم بیاره... پس سعی کرد طوری وانمود کنه که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده...

ارمیا: بریم خونه ی سودا...

سرمو تکون دادم: چرا خودت نرفتی؟!

خندید: تنهایی؟!

فکمو دادم جلو و سعی کردم به این فکر نکنم که منظورش از تنهایی چیه...

تکیه مو از دیوار گرفتم و باهاش رفتم سمت ماشینش... در حالی که به این فکر می کردم که چرا تیرداد باید جلوی خونه م کشیک بده؟! اون که... اون که گفت از خونه ش برم بیرون...

درو بستم... سرمو تکیه دادم به پشتی صندلی...

سعی کردم به افکارم نظم بدم... سودا الآن کجاست؟!

و این سوالو با صدای بلند از ارمیا پرسیدم...

همونطور که نگاش به روبرو بود گفت: والا نمی دونم... شام که خوردیم خواستم برسونمش گفت با ماشین اومدم خودم بر می گردم...

زبونمو گرفتم لای دندونام... این مرض جدیدم بود! نکنه تصادف کرده باشه؟!

ارمیا کلافه و با سرعت رانندگی می کرد!

جلوى خونه ى سودا اينا نگه داشت! هرچى زنگ زديم كسى جواب نداد! دلم شور مى زد! خونه بود يا جواب نمى داد يا اصلا خونه نبود؟! از يه طرف مى ترسيدم به خاله شيدا زنگ بزنم و نگرانش كنم! از طرف ديگه مى دونستم يه بلايى سر سودا اومده!

همون موقع گوشى ارميا زنگ خورد كه سريع جواب داد: بله بفرمائيد...

رنگ از رخش پريد: حالش چطوره؟! كدوم بيمارستان؟!

شصتم خبردار شد! بلآخره كار دست خودش داد!

ارميا: سودا تصادف كرده! با من مياى يا برسونمت خونه؟!

سريع گفتم: نه نه! ميام!

با هم برگشتيم و سوار ماشينش شديم... اين بار سريع تر رانندگى مى كرد!

- حالش چطوره؟!

نيم نگاهى بهم انداخت: گفتن به هوشه!

- چرا تا حالا زنگ نزده بودن؟!

- ظاهرا باترى گوشيش تموم شده بوده و تا الانم بيهوش بوده!

كلافه گفتم: خب... خب از يه جاى ديگه آدرس پيدا مى كردن! يعنى چى؟!

- نمى دونم هونام! مثل اينكه گوشى شو شارژ كردن و به آخرين تماسش كه به من بود زنگ زدن!

نفسمو با حرص دادم بيرون! تا خود بيمارستان درگير افكار مشوشم بودم!

وارد اتاق سودا كه شديم يه دكتر مرد جوون بالاى سرش بود و باهاش صحبت مى كرد!

نگامو از دكتره اخمو گرفتم و به سودا دوختم! دست راستشو گچ گرفته بودن و رو گونه ش يه چسب خيلى كوچيک زده بودن!

رنگ صورتش كمى پريده بود و به ما نگاه نمى كرد! از حالت صورتش فقط يه كلمه نصيبم شد! بى تفاوتى! با لبخند رفتم سمتش... با ديدنم لبخند زد!

دكتره هم چين اخم كرده بود كه ازش ترسيدم! انگار كه چه خبره؟! ما كه وارد شديم همون طور كه با يه پرستار مى رفتن بيرون گفت: بيمار بايد استراحت كنه! زودتر اتاقو خالى كنيد! فقط همراه بمونه!

ارميا همون جلوى در واستاده بود!

- حالت خوبه؟!

نگام كرد! جواب سوالم فقط سكوت بود! كنارش نشستم و دستى به صورتش كشيدم: سودا جونم! حالت خوبه؟!

خنديد: نمردم كه! مى بينى زنده م!

نفس راحتى كشيدم! خيالم راحت شد كه همون سوداس! داشتم شک مى كردم كه خودشه يا نه!

سرشو چرخوند و رو به ارميا گفت: چرا اونجا واستادى؟!

ارميا اومد نزديک و آروم گفت: خوبى؟!

سودا سرشو به چپ و راست تكون داد: خوب تر از هميشه!

ارميا: خوبه!

گيج بودم از حرفاشون! حتما چون من پيششونم نمى تونن راحت حرف بزنن! درنتيجه من اونجا يه مزاحم بيش نبودم!

پا شدم: ارميا بيا اينجا بشين! من ميرم بيرون!

سودا سريع دستمو گرفت: نه باو كجا مى خواى برى؟!

دستى به سرش كشيدم: فدات شم بازم بر مى گردم!

و نگامو به ارميا دوختم و پنهونى يه چشمک واسش زدم كه تبديل به يه علامت سوال شد! با چشام به سودا اشاره كردم و قبل از اينكه اونم فرصت كنه با نگاهش چيزى بهم بفهمونه از اتاق زدم بيرون!

نفس عميقى كشيدم! سودا و ارميا لايق هم بودن! خوش حال بودم كه باهمن! آروم خنديدم... رها و على... سودا و ارميا... هونام و... هونام و كى؟! منم مى تونم با كسى باشم؟!

سرمو تكون دادم! نمى خوام! و اگه بخوام هم نمى تونم!

يه پرستار از جلوم رد شد... نيم نگاهى به من انداخت... نگامو به تابلويى كه جلوم بود دوختم! عكس يه بچه كه انگشت اشاره شو گرفته بود جلوى دهنش كه يعنى ساكت باش...

يه پنج دقيقه اى كه منتظر شدم ارميا از اتاق اومد بيرون... تعجب كردم! فكر مى كردم حرفاشون بيشتر طول بكشه!

ارميا: من ديگه ميرم! پيشش مى مونى؟!

- آره! تو برو! خداحافظ!

سرشو تكون داد و رفت! متعجب وارد اتاق سودا شدم! مريضى كه روى تخت كنارى بود هى آه و ناله مى كرد! پاش شكسته بود!

سودا زير لب غر زد: زهر مار! بگير بكپ ديگه!

خنده م گرفت: سودا بلآخره كارت به بيمارستان كشيدا!

- نحسى دهن تو بود ديگه! امروز مى گفتى بلآخره كار دست خودت مى دى!

- آره ديگه! هم چهار شد هم چاره!

- كوفت!

مريض ب*غ*لى: پس اين دكتر كجاست؟! دكتر... دكتر...

سودا: خانوم زنگ ب*غ*ل دستتو بزن! با فرياد كه دكترو صدا نمى زنن!

خانومه چپ چپ به سودا نگاه كرد: تو كه درد نكشيدى بفهمى من چى مى گم!

سودا زير لب گفت: انگار نمى بينه دستم شكسته! شيطونه مى گه يه كله برم تو شكمشا!

خنديدم: با اين حالت دست از چرت و پرت گفتن بر نمى دارى! حالا بنال بينم چى شد كه تصادف كردى؟!

ابرومو انداختم بالا و ادامه دادم: نكنه زدى به جدول؟!

خنديد: كوفت... نخير... اعصابم خرد بود زدم به يه ماشين ديگه!

با ترس گفتم: چيزى شون كه نشد؟!

- نه بابا! فقط دست من بدبخت شكست! كج شدم افتادم رو دستم!

- وقتى كمربند نمى بندى همينه ديگه!

روى باند سرش دست كشيد: كمربند ما ايرانى ها فقط واسه وقتيه كه مى رسيم به پليس راه...

سرمو با افسوس تكون دادم و چيزى نگفتم...

مريض ب*غ*لى هم چنان آه و ناله مى كرد...

سودا ديگه داشت عصبانى مى شد! همون موقع يه پرستار اومد تو: خانوم چه خبرته؟! بيمارستانو گذاشتى رو سرت!

زنه با بددهنى گفت: شماها كه حاليتون نيست مردم چى مى كشن! فقط بلدين همينا رو بگيد! ساكت باش خانوم! حرف نزن! درد بعد از عمله ديگه!

پرستاره بيچاره با دهن نيمه باز نگاش مى كرد! واقعا كه بعضى ها شرمو كنار گذاشتن!

سودا زير لب يه چيزايى مى گفت كه نمى فهميدم چين!

بى خيال زنه زدم به بازوش كه دادش رفت هوا!

پرستاره چرخيد سمت سودا: اى بابا! شما چتونه؟!

سودا خنديد: شرمنده! حواسم نبود!

و يه چشم غره به من رفت!

خنديدم و به شوخى گفتم: خب خانوم عاشق! شام چى خوردين؟!

سودا سعى كرد بحثو عوض كنه: رها زنگ زده به تيرداد واسه فردا شب دعوتش كرده!

خندم آروم آروم جمع شد!

سودا با ديدن حالتم خنديد: رها كرمش گرفته! حالا بگو ببينم چرا نرفتى خونه ى تيرداد؟! اصلا مامان پيرى چيا مى گفت؟! راسى من شنيدم از مامان بزرگم مىشه دى ان اى گرفت! ها؟!

- اگه مى شدم من نمى تونستم!

- وا! چرا؟!

همه چيزو واسش تعريف كردم! دستمو گرفت تو دستش: ناراحت نباش هونامى!

بعد با حرص ادامه داد: فكر نمى كردم تيرداد اينقدر ظاهر بين باشه! واقعا پيش خودش چى فكر كرده؟! اصلا اون كه تو خارج بزرگ شده بايد به اين چيزا عادت داشته باشه كه دو تا جنس مخالف با هم راحت باشن!

- مهم نيست سودا! اصلا مهم نيست كه كى در موردم چى فكر مى كنه! از اين به بعد مى خوام فقط واسه خودم زندگى كنم! خود خودم!

سرشو تكون داد: حالا كى مى رى عمارت؟! جون من منم با خودت ببر! خيلى دوست دارم اونجا رو ببينم!

- امجد كه مى گفت چيز زيادى ازش نمونده! حالا بايد ديد! باغش كه به قول ارميا خوف انگيز بود!

با شنيدن اسم ارميا يه لحظه ساكت شد و بعد سريع گفت: ولى من كه دوست دارم ببينمش! آدرسشو يادته؟!

- دقيقا نه! چون شب بود خوب نفهميدم از كدوم سمت رفتيم! ولى از امجد مى گيرم!

- حالا كى بريم؟!

متعجب گفتم: تو چرا اينقدر گير دادى به اين عمارت؟!

خنديد: مى خوام واسه خودم اونجا يه قبر بخرم!

- بى مزه!

پرستاره از اتاق رفت بيرون و زنه هم ديگه سر و صدا نكرد و خوابيد! ظاهرا پرستاره بهش آرام بخش تزريق كرده بود!

- سودا با اين دست شكسته ت مى تونى فردا بياى مهمونى؟!

- من رو به موتم باشم ميام! ولى دكتر گفت فردا مرخصى!

- خب استراحت كه بايد بكنى!

- برو بابا من فردا نوبت آرايشگاه دارم! صبح بايد برم تاتو ابرو...

چشامو گرد كردم: ديوونه صبح كه اينجايى! بعدشم مگه تا چند روز كه پيشونى ت زخم مى شه! اصلا ابروهاى خودت مگه چشونه؟!

- خب بعد از اينجا مى رم ديگه! مهم نيست اونجا همه خودى ن! بعدشم زخما خيلى كمن! من بار اولم نيست مى رم كه! ديگه پوستم مثل قبل حساس نيست!

- سودا بزار ابروهاى خودت باشن! ببين الآن دراومدن چقدر خوشگلن!

- من ازشون خوشم نمياد!

نفسمو با حرص دادم بيرون! وقتى خودش اينجورى دوست داشت ديگه من چيكار مى تونستم بكنم؟!

- حالا به مامانت خبر دادى تصادف كردى؟!

- نه بابا! اون خودش درگير ننه شه! اصلا خبرم بدم مگه مياد؟!

- گمشو سودا! بيچاره خاله شيدا كه خيلى مهربونه!

- تو كه راست مى گى!

اون شب كلى با سودا حرف زديم! آخرشم بجاى اينكه اون خسته بشه من خسته شدم و خوابم برد!

صبح همون طور كه سودا گفت از بيمارستان مرخص شد! همون دكتر ديشبى با يه پرستار تو اتاق بودن!

دكتره برگ ترخيصشو با همون اخمش امضا كرد: خانوم مراقب دستتون باشين... دو هفته ديگه بياين واسه باز شدن گچ!

سودا لباشو جمع كرده بود... معلوم بود داره از دست اين دكتره حرص مى خوره! خنده م گرفته بود!

اومد از رو تخت پاشه كه پاش پيچ خورد و افتاد رو دست شكسته ش و صداى دادش تو اتاق پيچيد!

دكتره همچين عصبانى شده بود كه من جاى سودا ازش ترسيدم...

دكتره: خانوم با اين وضع مى خواين از دستتون مراقبت كنيد؟!

سودا با بد اخلاقى گفت: به خودم مربطوه چه بلايى سر دستم ميارم!

دكتره شونه بالا انداخت: پس به من مربوط نيست دستتون كى خوب بشه!

بعد يه نگاه به سودا كه بهش چاقو مى زدى ازش خون نمى اومد انداخت! انگار خوشش مى اومد سر به سرش بزاره...

دست سودا رو گرفتم و كمكش كردم...

دكتره يه لبخند زد: روز خوش خانوم!

و از اتاق زد بيرون! پرستاره هم كه من نفهميدم چه نقشى رو ايفا مى كرد باهاش رفت بيرون!

به محض بيرون رفتنش سودا شروع كرد: مرتيكه همچين حرف مى زنه انگار من ارث باباشو خوردم! شيطونه مى گه...

همون لحظه در باز شد و دكتره با اخم اومد تو: مشكلى پيش اومده خانوم؟!

سودا به تته پته افتاد: نه... يعنى... چيزه... خب...

خنديدم: نه آقاى دكتر! حالش مسائد نيست هذيون مى گه! شما بفرمائيد!

سودا چپ چپ نگام كرد و دكتره با خنده رفت بيرون!

يه تاكسى گرفتيم و رفتيم خونه ى سودا! ماشينشو فرستاده بودن پاركينگ و از اونجا به تعمير گاه! ظاهرا مقصر راننده اى بود كه سودا باهاش تصادف كرده بود! اما سودا همون موقع قبل از رسيدن ما رضايت داده بود!

سودا كليد و داد بهم و من درو باز كردم! كمكش كردم و باهم رفتيم تو اتاقش... همون موقع گوشيم زنگ خورد!

رها بود! وقتى بهش گفتم سودا تصادف كرده گفت كه سريع مى ياد و كلى هم واسم غر زد كه چرا همون ديشب بهش نگفتم!

سودا: به اون چرا گفتى بياد؟! اون خودش الآن هزار تا كار داره!

- اوه! چه با ملاحظه شدى! مطمئنى سرت نشكسته!

- مسخره من بخاطر خودم مى گم! الآن مگه مى زاره من برم آرايشگاه!

- آها! بگو پس قضيه چيه!

- بهش بگو بياد آرايشگاه خانوم شهابى! ماهم بريم اونجا!

بعد با كمک هم لباساشو عوض كرديم و باز تاكسى گرفتيم و رفتيم آرايشگاه! خدايا با اين دست شكسته هم ول نمى كنه كه!

خانوم شهابى با ديدن سودا اظهار تاسف كرد! ولى از برق چشاش معلوم بود كه خوشحاله كه ما اينقدر زودبه زود مى ريم پيشش...

سودا روى يه صندلى نشست و خانوم شهابى پيشونى شو با الكل ضد عفونى كرد! ابروها شو كامل تيغ زد و بعدش دوباره ضد عفونى ش كرد!

يه چيزى شبيه به غلط گير يا ماژيک زد به برق و به سرش ه سوزن زد و توش يه كم جوهر ريخت!

كنجكاو نگاش مى كردم! واسم جالب بود! اون دستگاهى كه اسمشو نمى دونستم رو زد جاى ابروهاى سودا... همونطور روى پوستش مى كشيد و دستشو كه تكون مى داد از همون قسمت خون كمى مى اومد! فكمو دادم جلو! به نظرم خيلى دردناک اومد! البته اگه بى حسش نمى كرد!

خيلى زود هر دو ابروشو تاتو كرد! بعدشم خون سرشو كه خيلى كم بود پاک كرد و گفت: سودا جان ديگه خودت مى دونى تا سه روز نبايد بهش آب بخوره! حواستم باشه عفونت نكنه!

سودا سرشو تكون داد و دستشو گرفت به پيشونى ش! البته بهش دست نزد! انگار از همون فاصله كه دستش رو هوا بود مى خواست روى پيشونى شو مالش بده بلكه يه كم از دردش كم بشه! آخه بگو تو كه اينقدر درد مى كشى چرا اين كارا رو مى كنى؟!

خانم شهابى در حالى كه اون سوزنو مى انداخت تو سطل زباله گفت: عزيزم لباتم...

سودا سريع گفت: نه نه! اون خيلى درد داره...

خانم شهابى خنديد: خب... كار ديگه اى ندارى؟!

سودا: چرا! موهام... فقط يه سشوار بكشين...

خانم شهابى سرشو تكون داد و مشغول شد! حوصله م داشت سر مى رفت! رها همون موقع اومد! با ديدن سودا خنديد و سر تكون داد: يعنى حال مى كنم با اين روحيه ت...

سودا: تو چرا اومدى؟! مگه وقت آرايشگاه ندارى؟!

- چرا... همين جا وقت دارم!

زبونمو گرفتم بين دندونام! حالا انگار اين شهر به اين بزرگى فقط همين يه آرايشگاه رو داره... والا!

رها هم نشست زير دست يه دختره و اون مشغول آرايش صورتش شد! منم كه بوق...

رها همونطور كه نگاش به آينه بود و دختره خم شده بود رو صورتش گفت: تو چرا بيكارى؟! تو هم يه دستى به سر و روت بكش ديگه!

- من واسه چى؟! من كه قرار نيست بيام!

رها سريع دست دختره رو زد كنار: چى؟! تو خيلى بيجا مى كنى! واسه عروسى م كه...

حرفشو ادامه نداد: عروسى ت چى؟!

رها: هونام بخدا بخواى لج كنى لج مى كنما!

- من حوصله ى اون تيرداد و عسل و سمرو ندارم...

رها دوباره نشست سر جاش: گمشو... اتفاقا بخاطر همونا بايد بياى! ديگه م حرف نباشه!

پوفى كردم كه خانوم شهابى يه نفر ديگه رو فرستاد سر وقت من! يه زنه كه روى يه صندلى نشسته بود داشت با يه دختره بحث مى كرد كه خانوم شهابى سودا رو ول كرد و رفت سر وقتش...

خلاصه كه هر سه تامون با هم آماده شديم! موهاى منو بالاى سرم جمع كرده بودن و پايينش فر دار شده بود! البته مهم نبود مدلش چيه چون من به هر حال شال مى زاشتم!

چون موهامو محكم كشيده بودن چشام هم كشيده تر به نظر مى اومد! آرايش خيلى ساده اى هم داشتم كه زياد به چشم نمى اومد!

سودا م آرايش تيره داشت كه به چشماى مشكى ش مى اومد! با موهاى صاف و ل*خ*ت مشكى كه دور شونه ش ريخته بود!

و رها... رها اونقدر خوشگل شده بود كه مطمئن بودم دل على رو غوغا مى كنه! چشماى طوسى ش با موهاى قهوه اى رنگش كه خيلى قشنگ درست شده بود يه تركيب جالب داشت!

هر سه تامون با ماشين رها رفتيم خونه شون!

- بچه ها من كه لباس بر نداشتم!

رها: الآن ديگه بى خيال لباس شو! من يه دست بهت مى دم بپوش! اين كه فلج شده تو بايد كمكم كنى...

دلم واسه پاپى تنگ شده بود! خدا كنه گشنه ش نشه! سگ بيچاره م!

رها جلوى خونه شون نگه داشت! يه خونه ى دو طبقه با يه حياط بزرگ! درو با ريموت باز كرد و ماشينو برد تو پاركينگ! به سودا كمک كردم پياده شه!

رفتيم سمت در ورودى كه على اومد استقبالمون! عسلم كنارش واستاده بود!

سودا زير لب غر زد: نمى شد اين عفريته نمى اومد؟!

خنده مو جمع كردم...

على با ديدن رها صورتشو ب*و*سيد و رنگ دونه هاى صورت رها فعال شد! آخى نازى! چه خجالتى!

عسل طبق معمول سودا رو رو هوا ب*و*سيد: سلام سودا جون! اى واى چرا دستتو گچ گرفتى؟!

سودا زير لب غر زد: مى خواستم ببينم تو چقدر فضولى!

بعد با صداى بلند و يه لحن مسخره گفت: فكر كنم شكسته!

عسل الكى خنديد: خدا بدنده! خوش اومدى!

سودا يه لبخند زد كه از نظر من دهن كجى بود: ممنون عسل جون! دوست پسرت... اوه شرمنده... نامزدت از خارج اومد؟!

رنگ از رخ عسل پريد... على هم با يه پوزخند نگاش مى كرد! رها دستشو دور كمر على حلقه كرد و مجبورش كرد داخل بشه!

مى خواست سودا و عسلو تنها بزاره! مى دونست سودا اگه لازم بشه از زبون نيش دارش استفاده مى كنه!

عسل روشو كرد طرف من! حالا نوبت من رسيده بود كه بهم زخم زبون بزنه: تو هم دعوت بودى هونام جون؟! فكر مى كردم ديگه تو مهمونى ها نمياى!

با آرامش خنديدم: نه عزيزم! آدم با حرفاى بى ارزش كه از اجتماع دورى نمى كنه!

عسل: آهان!

بعد جلوتر از ما رفت تو! سودا بهم چشمكى زد و باهم داخل شديم... هنوز مهمونا نيومده بودن! درواقع تعداد كمى تو خونه بودن!

هر سه تامون رفتيم تو آشپزخونه! عسل هم اومد...

- رها ديشب چه خبر بود زنگ زدم هى مى خنديدى؟!

همونطور كه با دقت ميوه ها رو تو ظرف شيشه اى مى چيد با عشق گفت: قلقلكم مى داد!

- نصف شبى بازى تون گرفته بود!

سودا يه گاز به يه خيار زد: انقدر بازى خوبيه! مخصوصا واسه زوجاى جوون!

رها: وای من نقطه ضعفم قلقلکی بودنمه... علی هر وقت بخواد اذیتم کنه قلقلکم می ده...

سودا لباشو جمع کرد و آروم خندید...

خندیدم: ولی من اصلا قلقلکی نیستم...

عسل که کنارمون نشسته بود قری به سر و گردنش داد: شنیدم حروم زاده ها قلقلکی نیستن... تو هم نیستی هونام جون؟!

خيار سودا بين دهنش و هوا گير كرد و دست رها روى سيبى كه داشت توى ظرف مى ذاشت خشک شد...

ولى من دستمو زدم زير چونه م... امشب بايد انتظار خيلى حرفا رو داشته باشم! حتى بدتر از اينا! پس زل زدم تو چشاى آغشته به مداد و خط چشم و ريمل و سايه ى عسل و گفتم: متاسفانه اينا بخاطر سطح فكر پايين يه عده س... وگرنه ربطى به حلال يا حروم زاده بودن طرف نداره!

سودا يه گاز ديگه به خيارش زد و جويده نجويده گفت: من نمى دونم اين مردم كه سطح فكرشون اينقدر پايينه كى مى خوان يه تكونى به خودشون بدن؟! تو مى دونى عسل جون؟!

رها آروم خنديد و يه شبرنگ كنار سيب گذاشت: سودا تو ناظر باش! هونام تو هم بيا روى سالادا رو تزيين كن!

عسل: اون كه كار من بود!

رها خيلى ريلكس گفت: هونام سليقه ش بهتره!

صورت عسل سرخ شد! سودا با بدجنسى گفت: عسل جون نترس تو هم بيكار نمى مونى! بى زحمت اون كوسن رو از تو هال بيار بده من بزارم پشتم!

عسل يه نگاه به رها و سودا و بعدشم يه نگاه پر از خشم به من انداخت و همون طور كه غر مى زد رفت طرف طبقه ى بالا: انگار من نوكرشونم! از كى يه دختر خيابونى با سليقه شده...