رمان شهرزاد به قلم فهیمه

تعداد صفحات : 825

ژانر : عاشقانه. اجتماعي

خلاصه رمان :

دختري مهربان، به نام شهرزاد بعد از فارغ التحصيلي از دانشگاه دررشته پزشك اطفال براي دوره پزشكي اش وارد روستايي به نام ايستا مي شود و ...

شهرزاد:

باخوشحالی ازدانشگاه دراومدیم بیرون دیگه رسما شده بودم یه متخصص اطفال چیزی که ازبچگیم ارزوش رو داشتم توی حال وهوای خودم بودم که شایان صدام کرد

: شهرزاد کجایی سه ساعته دارم صدات می کنم

باعجله گفتم:

چیه بابا همش غرغر می کنی

:بله دیگه پنج ساعته درگیرمراسم خانم هستیم اون وقت اینه جوابمون

اومدم یه چیزی بهش بگم که باباصدامون کرد

:بچه هابرید سوارشید دیگه.

توماشین داشتم پیام هایی که برام اومده بود رو چک می کردم و شایان هم مدام برای خودش یه اهنگ رو زمزمه می کرد .

شایان نیم نگاهی به من کردوگفت:

یعنی توواقعاالان دکتر شدی؟

باچشمهایی گرد شده گفتم:

یعنی نباید میشدم؟

:نه ولی خوب باورم نمیشه اینقد زود بزرگ شدی خواهر کوچولو .

گوشیم رو انداختم داخل کیفم وگفتم:

شایان جان همچین میگی کوچولو هرکی ندونه فکر می کنه ما چقد اختلاف سنی داریم به خدا همش دوسال از من بزرگ تری ها .

:خوب کوچولویی دیگه .

باحرص نگاهش کردم موهام رو از زیر مقنعه بهم ریخت وگفت:

خیله خوب بابا چه زودی هم بهش برمی خوره.

سری به نشانه ی تاسف تکون دادم و از پنجره به بیرون خیره شدم.

من تنهادکتر خانواده نبودم ...اصولا تمام فامیل پدریم دکتر بودند و این دیگه به یه سنت تبدیل شده بود که بچه ها ناخوداگاه به سمت پزشکی میرفتند ...شایان مغزواعصاب رو انتخاب کرد اما من اطفال رو انتخاب کردم..از بچگی دوست داشتم که برای بچه ها یه مطب بزنم .

دوساعت بعدوقتی که بابا ماشین رو تویه حیاط خونه پارک کرد ازماشین خارج شدم.

شایان باخنده نگاهم کردوگفت:

چیه کبکت خروس میخونه؟

یه ماچ محکم ازش گرفتم وگفتم:

خودت رو که یادت نرفته چی کار می کردی بعداز گرفتن تخصصت؟؟

دستش رو گذاشت روی دهنم وگفت:

خیله خوب بابا ابرومونو بردی.

ازکنار باغچه مورد علاقه ام که پراز گل های رزو مریم بود رد شدم ...پله هارو یکی دوتا طی کردم ووارد خونه شدم .

بوی غذای کبری خانم کل خونه رو برداشته بود .... کبری خانم یه پیرزن مهربونی بود که برخلاف سنش خیلی زبرو‌زرنگ بود ومن عاشقش بودم هممون عاشقش بودیم تاجایی که یادم میاد ازوقتی من به دنیااومدم باهامون بود طوری باهاش صمیمی بودم که مامانی صداش می کردم

بلند بلند صداش زدم:

مامانییی کجایی؟؟؟

ازاشپزخونه دراومدبیرون اخ خدایا که من چقداین پیرزنو دوست دارم بااون صورت مهربون پرچین وچروکش دست های گرمش.

تویه دستش یه ملاقه بود پریدم بغلش کردم وگفتم:

اخیششش دلم برات یه ذره شده بود

زدبه پشتم وگفت:

ای دختره ی شیطون همش چندساعته رفتی ها.

خودم رو لوس کردم وگفتم:

خوب دلم کوچکه دیگه زودتنگ میشه.

شایان ازپشت سرم گفت:

چقده شاعرانه

مادرجون باملاقه شایان رو تهدید کردوگفت:

ای شایان خان حق نداری دخترم رو اذیت کنیا.

لبخندی شیطانی زدم تواین خونه تنها کسایی که شایان ازشون حساب میبرد مامانی ومامان بودند.

مادرجون هدایتمون کرد طرف طبقه بالا وگفت:

برید لباس هاتون رو عوض کنید غذاحاضره.

هردومون چشم بلند بالایی گفتیم و به طبقه دوم رفتیم .

دراتاق رو باز کردم و باخوشحالی وارد شدم ....نگاهم به قفسه کتاب هام افتاد باور نمی کردم که دیگه نیازی بهشون ندارم...از شدت خوشحالی زبونم رو براشون دراز کردم و به سمت کمدم رفتم تالباسی انتخاب کنم .

اواخراردیبهشت بود وهوابه شدت گرم شده بود یه سارافن صورتی رنگ بایه ساپورت مشکی پوشیدم موهای قهوه ایمم دم اسبی بستم وازاتاق دراومدم بیرون شایان هم همزمان بامن ازاتاقش دراومد بیرون

یه تیشرت سفید بایه شلوارمشکی پوشیده بود موهاش هم خیس بود باخنده گفتم:

توبازحموم بودی؟؟

شونه بالاانداخت وگفت:

خوب چی کار کنم گرمم بود.

دستش رو گرفتم و با خنده گفتم:

پس وقتی بهت لقب ماهی میدن حق دارن

دستم رو گرفت وگفت:

وواقعا هم بقیه حق دارن که به تو لقب وراج میدن ...

چشمام گرد شد

:منننن؟

:اره تو...حالا بریم غذابخوریم که من گشنمه.

سرم رو تکون دادم وگفتم:

باشه بریم ولی بعدا به حسابت میرسم

دست دردست هم دیگه وارد اشپزخونه شدیم بادیدن نگاه متعجب بابا خندیدم.

شایان مثل این مردای متشخص تو تلویزیون صندلی رو کشید عقب برام و نشستم بابا باناباوری گفت:

جل الخالق

نگاهش کردم وگفتم:

وابابا چی شده ؟؟

شمادوتا چرااینقده اروم شدید یهو؟؟

کبری خانم که داشت غذا می کشید گفت:

اقا ولشون کنید این دوتارو تا دوباره نزدن سروکول همدیگه .

همه خندیدیم

اولین ناهاری که بعدتقریبا پانزده سال باارامش میخوردم ...حرفی نزدم تا نهایت لذت رو ازاین ناهارم ببرم.

ظهر تو اتاقم نشسته بودم شدیدا حوصله ام سررفته بود بعداز این همه سال دوندگی و درس یهو بی کارشدن سخت بود یکم با بچه های دانشگاه صحبت کردم امااین هم باعث نشد که حالم بهتر بشه ...لب تاب رو خاموش کردم وتصمیم گرفتم برم اتاق شایان.

بدون درزدن وارد اتاقش شدم سرش که تولب تاب بود روکج کرد طرفم وگفت:

سی سالت شده نمیخوای ادم بشی؟

نوچی گفتم و نشستم روی تخت لب تاب رو خاموش کرد ونگاهم کرد:

چی شده؟

باتعجب نگاهش کردم وگفتم:

چی رو چی شده؟

واای شهرزاد خیلی ای کیوت صفره هاا می گم چی شده پاشدی اومدی اتاق من

:اهاااا

قیافه ام رو مظلوم کردم وگفتم:

من حوصله ام سررفته شایان

هنگ نگاهم کردوگفت:

وااا به من چه خوب ؟

یکی ازبالش های رو تختش رو پرت کردم طرفش و گفتم:

خوب خیرسرت برادرمی بریم بیرون بابچه ها..

اهان یعنی من زنگ بزنم بگم که ای مردم حوصله خواهر من سررفته؟

وای شایان اذیت نکن دیگه :

:خیله خوب بابا چه کنم که دل رحمم

خندم گرفت تابیاد گوشیش رو برداره گوشیش زنگ خورد جواب داد

بعدازچندلحظه گفت:

باشه الان میام

گوشی رو قطع کرد و بلند شد کتش رو برداشت باتعجب گفتم:

چی شده؟

فقط درحد یه جمله گفت:

حال یکی ازمریض هام بد شده دارن منتقلش می کنن اتاق عمل و بعدرفت بیرون عالی شد فقط همین کم بود .

برگشتم داخل اتاقم هنوز تصمیم نگرفته بودم که برای گذروندن طرح دوساله ام کجارو انتخاب کنم بچه های دیگه اکثرا روستاهای شمال رو انتخاب کرده بودن دلم میخواست یه جای خوب رو انتخاب کنم‌

گوشیم زنگ خورد نگاه کردم دیدم مریمه

جواب دادم

:به به خانم دکترچه عجب یادی ازما کردید شما کجا این جا کجا؟

زد زیرخنده وگفت:

شهرزاد درست نمیشی تو؟

:نخیرحالا کارت رو بگو

:بچه ها امشب جشن گرفتن تو رستوران میای؟

ابروم پرید بالا وگفتم:

اووهو کی همچین پیشنهادی داده؟

مکثی کردوگفت:

امیررضا جانت .

:اولااون الان برای من امیررضاست نه امیررضا جان بعدشم ازکی تاحالا انقد دست و دلبازشده؟

من ازکجابدونم خوب حالابگو چی کاره ایی میای؟

پوفی کردم وگفتم:

خیله خوب میام ادرس رو برام بفرست

گوشی روقطع کردم من وامیررضا یه مدت تو دانشگاه باهم دوست بودیم ولی اخلاقیات امیراصلا به من نمیخورد ورابطه رو بهم زدم الانم تقریبا اولین باری بود که بعدازبهم زدنمون میخواستم بیرون ببینمش .

باصدای پیامک گوشی ازجا پریدم ادرس رستوران رو فرستاده بود برام که توگیشا بود

ساعت هفت ونیم قرارگذاشته بودن نگاهی به ساعت مچیم انداختم چهارونیم بود

اولین کارم این بود که شیرجه زدم توحموم وبه قول شایان گربه شور کردم و اومدم بیرون موهامو بدون سشوار گرفتن جمع وجور کردم یه تاپ مشکی با جین مشکی پوشیدم نوبت به ارایش رسید یه ارایش سنگین کردم پشت چشمام رو یکم سیاه کردم ویه رژ مسی رنگ هم زدم

ساعت پنج‌ونیم که شد کارم تموم شد یه مانتوی زمینه مشکی باگل های رنگی رنگی انتخاب‌کردم بایه شال نارنجی

ضربه ایی به درخورد وبعدازاون مامان وارد شد بادیدن من که ارایش کرده بودم و اماده شده بودم

گفت :

کجاداری میری؟

شالم رو مرتب کردم داشتم گوشیمو ازروی تخت برمیداشتم که جوابش رو دادم :بچه ها جشن گرفتن امشب تورستوران دارم میرم اون جا

روی تخت نشست وگفت:

شهرزاد زن عموت دوباره توروبرای علی خواستگاری کرد

الله اکبر دلم میخواست باکله برم تو دیوار اقامن نمیخوام باعلی ازدواج کنم اینام چه گیری دادن

علی یه ادم خشک ومتعصب وطرفداراون دسته ازادم هابود که با کار کردن زن ها تو محیط بیرون مخالف بودن

کیفم رو روی شونه ام انداختم وگفتم:

مامان من سی سالمه بچه که نیستم ,برام تعیین تکلیف نکنید که باکی ازدواج کنم .

بانارضایتی گفت:

که چی شهرزاد بلاخره که باید ازدواج کنی.

دستم رو روی دستگیره ی در گذاشتم چرخیدم طرفش وگفتم:

اره ازدواج می کنم اما باکسی که ازنظر سطح فکری درسطح خودم باشه

خداحافظی کردم وازخونه دراومدم بیرون سوار ۲۰۶مشکیم شدم وازحیاط دراومدم بیرون

برای فرار ازافکارم یه اهنگ شاد پلی کردم وشروع کردم به زمزمه کردن درست ساعت هفت بود که رسیدم جلوی رستوران

عالی شد الان باید نیم ساعت صبرمی کردم ازماشین پیاده شدم و به کاپوت تکیه دادم با پا روی زمین ضرب گرفتم

که باضربه ایی به روی شونه ام ازجام پریدم چرخیدم دیدم امیررضاست .

بااخم گفتم:

نمیشه مثل ادم ابراز وجود کنی؟

سرش رو تکون دادوگفت:

اولاسلام دوما وقتی جنابعالی داری اهنگ گوش می کنی و صدای من رو نمیشنوی منم مجبورم این طوری صدات کنم

گوشی رو‌جمع‌کردم و‌گذاشتم توکیفم داشتم به در ورودی رستوران نگاه می کردم که بلاخره سوالی که ذهنم رو درگیر کرده بود پرسیدم :مناسبت مهمونی چبه؟؟

باخنده ایی گفت:

فکر می کردم مریم همه چیزرو بذاره کف دستت .

سرم رو تکون دادم وگفتم :

مریم که گفت جشن فارغ التحصیلیه ولی نمیدونم چرا یه حسی بهم می گه که یه دلیل دیگه داره

زیرچشمی نگاهم کردوگفت:

میدونی شهرزاد توواقعا پلیسی بیشتربهت میاومد تادکتربودن اون هم ازنوع متخصص اطفال

سرم رو کج کردم وگفتم :چرادقیقا؟

:چون هم باهوشی هم دل سنگ

تعجب کردم :

یعنی هرکی که باهوش و دل سنگ بود باید پلیس بشه؟

خواست جوابی بده که با رسیدن چند ماشین منصرف شد

بچه های دانشگاه بودن که رسیدن اولین اشخاصی که دیدم سحروسیامک خواهربرادر دوقلو جمعمون بودن که جفتشون متخصص قلب بودن .

باسحر دست دادم و روب*و*سی کردم به سیامک هم سلام دادم :سلام اقا سیامک :به به سلام شهرزاد خانم خوبی شما احوال شما؟؟؟مامان بابا خوب هستن؟

باتعجب برگشتم طرف سحروگفتم:

این چشه؟؟

شونه بالاانداخت وگفت:

نمیدونم والا خوشی زده زیردلش

سرم رو تکون دادم وگفتم :

کاملا مشخصه

داشتیم میرفتیم سمت درورودی که یهو یکی دستم رو کشید وگفت:

کجا کجا بدون من؟

مریم بود رفیق گرمابه و گلستان من

:حالاکه اومدی امری بود؟

:نخیر

:مریم واقعا خدابه داد مریض های بیچارت برسه که چه دکتربی عقلی گیرشون میاد

وارد رستوران شدیم مریم زیرگوشم زمزمه کرد:

ببینم باامیررضاجونتون حرف زدید نگفت مهمونی به چه مناسبتیه؟

نیشگونی ازدستش گرفتم که اخش دراومد زیرلب گفتم :

تاتو باشی که ازاین حرف ها نزنی بعدشم نه نگفت

نشستیم سرمیز یهو کامران گفت :

خیله خوب ازالان بگید کجارو برای طرحتون انتخاب کردید؟؟

باتعجب نگاهش کردم وگفتم :

کامران چه خبرته چرااینقدعجله داری

:یعنی می خوای بگی هنوز اعلام نکردی طرحت رو کجا میخوای بگذرونی؟

ابروم رو دادم بالا وگفتم :

نخیر نگفتم هنوز مشکلیه؟

سانازبا نیشخندگفت:

من مطمعنم شهرزاد میخواد جایی رو انتخاب کنه که مایه ی تعجب بقیه بشه

باحرص نگاهش کردم توچندین سال گذشته تو دانشگاه. از هیچ کدوم ازبچه های دانشگاه به اندازه ساناز نفرت نداشتم حتی انقدی که ازاین متنفربودم ازامیررضا متنفرنبودم

خیلی خونسرد گفتم :

ساناز جان من نمیخوام مثل بعضی ها پارتی های دم کلفت پدرم محل طرحم رو بندازن حوالی تهران که هرروز سوارماشین مدل بالام بشم وبرم و برگردم

پوکرفیس شد توی دلم بهش خندیدم

اخ ساناز خانم نصف عقده های چندین سالم رو سرت خالی کردم

گارسون اومد و امیررضا سفارش هارو داد

همش نگاهش به دم در بود ایمان باتعجب پرسید :امیرمنتظر کسی هستی؟

باحواس پرتی گفت:

اره یه مهمون دیگه

ابروهای مریم به طور خودکاررفت بالا و زیرلب گفت:

غلط نکنم خبریه

یه قلوپ اب خوردم و اروم گفتم:

مریمم لطفا ساکت

درهمین حین در رستوران باز شد و نرگس اومد داخل

همکلاسی من تودوران پزشگی عمومی بود ولی سر دوران تخصص ازهم دیگه جداشدیم همیشه بامن لج داشت مخصوصاازقضیه ی امیررضابه بعد درکنارجمع قرارگرفت وباخنده سلام علیک کرد

امیررضا بالبخندی گفت:

بچه ها مناسبت اصلی این جشن اعلام نامزدی من و نرگس هستش .

مریم که داشت نوشابه میخورد ناخوداگاه زدزیر سرفه راستش رو بگم خودمم اصلا انتظار این موضوع رو نداشتم فکرش رو نمی کردم امیراینقد زود بخواد باکسی دیگه نامزد کنه اونم چی بایکی از دوستای سابق خودم نرگس بایه لبخند پیروزمندانه ایی چرخیدطرف من لابد فکر می کرد که من ازاین که نامزد کردن شوکه میشم ولی نه قراار نبود که همچین اتفاقی بیافته

همه ی بچه ها بهشون تبریک گفتن منم بایه لبخند صمیمی با نرگس دست دادم و یه تبریک رسمی هم به امیررضا گفتم

بعدازخوردن شام وکیک نامزدی این دوتا ساعت رو نگاه کردم نزدیکای ده بود ایناهم انگار قصد بلندشدن نداشتند منم که فردا هزارتا کارریخته بود سرم ازجام بلند شدم وگفتم:

خیله خوب دیگه بچه ها من دیگه باید برم خونه فردا خیلی کاردارم

مریم بالب ولوچه اویزونی گفت:

بمون دیگه

زیرلب گفتم:

مریم ولم کن کاردارم باید برم

ستایش باخنده گفت:

شهرزداد پدر مادرت چیزی نمی گن اگه یه شب دیر برسی خونه هااا

واقعاقدیمی ها راست می گن که ادم هرچی بزرگتر میشه بیشترپی به اشتباهاتش میبره و من الان خودم رو لعنت می کردم که چرا بااینادوست شدم :صددرصد چیزی نمی گن امامن فردا یک سری کار دارم که به خاطراوناباید زود پاشم

بی توجه به اونا ازرستوران دراومدم بیرون داشتم میرفتم سمت ماشین که امیراز پشت صدام کرد :شهرزاد؟

برگشتم عقب دستاش توجیبش بود واروم اومد طرفم :چیزی شده امیر؟

ازجیبش سوویچم رو دراورد وگرفت طرفم :بدون این کجا میخواستی بری؟

:اخ اصلا حواسم نبود ممنونم

اومدم بگیرم ازدستش ولی دستش رو کشید عقب :امیرخواهش می کنم :میدمش فقط قبلش به یه سوال من جواب بده چرابا من بهم زدی؟

پای کسی دیگه دربین بود؟

:اولاامیراین یه سوال نیست و دوتاسواله بعدشم بهم زدم چون اصلا ازلحاظ اخلاقی باهم جورنبودیم تودنبال دختری مثل نرگس بودی که ازاد و بی پروا باشه امامن نیستم امیر شعار نمیدم اما من برای خودم قوانینی دارم وباتو بودن داشت گند میزد به همشون :یعنی اینقد این قوانین برات مهم بود که بهم زدی؟

:اره مهم بود برام حالا سوویچ رو بده

روهوا پرتش کرد و گرفتمش چرخیدم طرف ماشین قبل ازسوارشدن سرمو چرخوندم طرفش وگفتم:

ببخشید امیراما ازاولش باهم بودن ما یه اشتباه بوددیگه همه چیز تموم شده سوار شدم

خوب شد‌ بار چندین سالمو زمین گذاشتم وسبک شدم ساعت یازده بود که رسیدم خونه ماشین را پشت ماشین شایان پارک کردم و از پله ها بالارفتم وارد سالن که شدم همه بیداربودن و داشتن تلویزیون نگاه می کردن شایان ولی تو پذیرایی نبود

متعجب به مامان گفتم:

شایان کجاست پس؟

:تواتاقشه یکم خسته بود

خداحافظی کردم و رفتم طبقه بالا دراتاق شایان بسته بود اول رفتم اتاق خودم لباس هامو عوض کردم میخواستم نرم پیشش اما طاقت نیاوردم ازاتاق دراومدم بیرون و رفتم دم اتاقش ضربه ایی به درزدم وگفتم:

شایان بیداری؟

جوابی نیومد یکم دقت کردم دیدم یه صدای اهنگ ملایم ازاتاقش میاد پس بیداربود

اروم دروباز کردم و رفتم داخل رو تخت دراز کشیده بود و داشت سقف رو نگاه‌می کرد

کنارش نشستم وگفتم:

چی شده چرااینقد ناراحتی ؟بیمارستان اتفاقی افتاده؟

اهی کشید وگفت:

مریضم زیر دستم مرد

اولین مریضم تو سه سال گذشته .

اهی کشیدم واقعا این قسمت کار دکترا خیلی سخت بود .

دستش رو گرفتم وگفتم:

اشکال نداره تو تلاشت رو کردی چندسالش بود؟

:دوازده

وای خدایا بچه دوازده ساله وسرطان...خدابه پدرومادرش صبربده

تصمیم گرفتم شایان رو تنها بذارم کاملا معلوم بود حال وحوصله ی حرف زدن نداره

برگشتم داخل اتاق ولب تابم رو روشن کردم فردا باید اعلام می کردم مکان طرحمو ولی هنوز انتخاب نکرده بودم

یکم تونت چرخ زدم ساعت تقریبا سه ونیم بود که خوابم برد .

شایان»

ساعت هفت ونیم صبح بود که اماده شدم برم بیمارستان شهرزادهنوز خواب بودرفتم تواتاقش لب تابش نیمه باز بود حدس زدم دوباره تانیمه های شب بیداربوده کنارش نشستم بالشش رو بغل کرده بود موهاشم پخش شده بود توصورتش اروم موهاش رو زدم پشت گوشش :شهرزاد ،شهرزاد پاشو کار داری ها

تکونی خورد وناله کرد :مامان توروخدا ولم کن میخوام بخوابم

خندم گرفت وگفتم:

شهرزاد شایانم پاشو

دم گوشش فوت کردم میدونستم به این حرکت شدیدا حساسه درجا حرکتم اثر کرد ازجاش پرید ناله کنان گفت:

وای شایان خوب بیماری اخه میخوام بخوابم

دستش رو کشیدم ومجبورش کردم بلند شه هلش دادم سمت حموم وگفتم:

خانم حواس پرت امروز باید جایی که میخوای طرحت رو بگذرونی انتخاب کنی بعدشم باید برای مهمونی حاضرشی

وقتی که بلاخره فرستادمش دوش بگیره خودم رفتم بیمارستان

شهرزاد»

خواب الو خواب الو یه دوش یک ربعی گرفتم وازحموم دراومدم بیرون ساعت هشت ونیم بود که اتاقمم مرتب کرده بودم نشسته بودم پشت میز و فکر می کردم که بااین انتخاب لعنتی چه کنم

ضربه ایی به درخورد وکبری خانم اومد داخل سینی صبحانه دستش بود

:دخترم دیدم پایین شلوغه گفتم صبحانه ات رو بیارم بالا

بلندشدم وسینی رو ازش گرفتم وگفتم:

ممنونم مادرجون صدام می کردید خودم میاومدم

:اشکالی نداره دخترم

سینی رو گذاشتم رو میز کامپیوتر داشت ازاتاق میرفت بیرون که صداش کردم

:مادرجون شمااهل کجایید؟

:چه طور مگه؟

:میخوام بدونم

:برای یه روستاحوالی طالقان یه روستابه اسم ایستا

زمزمه کردم

:ایستا؟؟؟چه اسم جالبی

ازاتاق رفت بیرون همون طور که داشتم صبحونه میخوردم توگوگل اسم ایستارو زدم باخوندن مشخصات روستا دهنم ازتعجب اندازه ی غارعلی صدر باز مونده بود

روستایی که شناسنامه ندارند وجزوه جمعیت ایران محسوب نمیشوند زن هایشان راهرگز کسی ندیده با تکنولوژی مشکل دارند وخودشون رو جزوه منتظران حضرت مهدی میدونن هنوز بادستورات خان روستا زندگی می کردند

اینا دیگه چه ادم هایی بودند

گیج ومنگ ‌از

چیزهایی که خونده بودم لب تاب رو خاموش کردم یه حس کنجکاوی نسبت به این روستا پیدا کرده بودم برام‌جالب بود دیدن مردمی که سالیان سال این طوری زندگی می کردند

باصدای مامان که داشت صدام می کرد برم کمکش ازافکارم دراومدم بیرون بعد ازبرداشتن سینی صبحانه ازاتاق خارج شدم. مامان از دوران بیکاری من داشت نهایت استفاده را میبرد

ساعت یازده ونیم شب بود توحیاط روی تاب دونفره نشسته بودم بعداز یه روز کاری سخت با مامان لب تاب روپام بود باید بلاخره این ایمیل رو میفرستادم نفس عمیقی کشیدم و متن رو تایپ کردم

:بلاخره تصمیم خودت رو گرفتی ؟

ازجام پریدم شایان بود که به نرده تاب تکیه کرده بود سرم رو به نشونه ی تایید تکون دادم

:کجا؟

:ایستا حوالی طالقان

متعجب گفت:

مطمعنی ازاین انتخاب شهرزاد؟من یکی دوباراون جا رفتم محیط سنگینی داره

سرم رو تکون دادم وگفتم :

دلم میخواد ببینم چه جوری این همه سال بااین شرایط زندگی کردند

:ولی شهرزاد میونه خوبی بازن ها ندارند این رو میخوای چی کار کنی؟

نفسم رو دادم بیرون وگفتم:

چاره ایی ندارند بلاخره کنار میان

باشه پس خودت میدونی پاشو بریم بخوابیم پس فردا باید اون جا باشی سرم رو به نشونه ی تایید تکون دادم لب تاب رو بستم و ازجام بلند شدم

صبح روز بعد ایمیلی دریافت کردم که بامحلی که انتخاب کرده بودم موافقت شده بود وگفته بودن که چه کارهایی باید انجام بدم تصمیمم رو به مامان بابا هم گفتم اوناهم اول بااین انتخاب دو دل بودند ولی بعد قبول کردند حتی شایان هم اون روز بیمارستان نرفت وموند خونه

نزدیک ساعت هفت عصر بود که مریم زنگ زد گفت برای خداحافظی یک سر میاد پیشم اونم داشت میرفت جنوب برای گذروندن طرحش اصالتا جنوبی بودند ولی توتهران بزرگ شده بود

ساعت هشت شب بود که رسید ایفون رو سه بار پشت هم زد که باعث شد تقریبا شیرجه بزنم سمت ایفون

ازپله های حیاط که اومد بالا همون دم در پرید بغلم طوری که داشتم تعادلم رو ازدست میدادم

:وای مریم خفه ام کردی چته

:بی ذوق خوب ازالان دلم برات تنگ میشه

ازبغلم دراومد زد به بازوم وگفت:

ببینم این همه روستا این چی بود انتخاب کردی ؟اوصافش رو توی گوگل خوندم

رفتیم سمت پذیرایی وگفتم:

ماییم دیگه

شایان باخنده وارد هال شد وگفت:

اخ حال میکنم شمادوتا دارید ازهم جدا میشید

چاقویی که دستم بود رو اوردم بالا وتهدید کنان گفتم:

شایان اگر گذاشتی مادرارامش ازهم خداحافظی کنیم

:باشه بابا حالا چرا چاقو دستته ؟

:داشتم به مامان کمک می کردم حالاجنابعالی مثل یه پسره خوب برو فوتبالت رو ببین

بلاخره شایان رو رد کردم کلی بامریم چرت و‌پرت گفتیم وخندیدیم ساعت ده شب بود که مریم رفت منم میخواستم برم بخوابم که بابا صدام کرد تو پذیرایی

وارد شدم رو مبل جلوی پذیرایی نشسته بود

:جانم بابا؟

:راستش شهرزاد من فردا ساعت نه یه عمل سخت باید تو بیمارستان انجام بدم برای همین نمی تونم باهات بیام برای همین شایان تورو میبره طالقان

سرم رو تکون دادم وگفتم:

باشه بابا اشکالی نداره

خیله خوب پس برو بخواب فردا صبح زود باید پاشی

خداحافظی کردم و رفتم اتاق خودم به اطرافم یه نگاهی کردم تااخرین تصاویر رو ازاتاقم تو ذهنم ثبت کنم

کتابخونه ی بزرگم که انتهای اتاقم بود و پر رمان و‌کتابهای درسی بود چندتایی از رمان هامو برداشته بودم که اونجا بخونم یه میز کامپیوتر خوشگل وجمع وجور باکلی تزیینات اطرافش بالای میز تمام عکس های دونفره من وشایان بود یه تخت خواب قرمز سفید که عاشق شیرجه زدن روش بودم

گوشی روبرای پنج زنگ‌گذاشتم وخوابیدم

غرق خواب بودم که باصدای الارم گوشی ازجام پریدم خمیازه ایی کشیدم وازتخت دراومدم بیرون هنوز چشمام درست باز نمیشد درو که باز کردم برم بیرون خوردم به کسی چشمام رو که باز کردم دیدم شایانه

:به به خانم خانما داشتم میاومدم صدات کنم

خمیازه ایی کشیدم وگفتم :

بیدارشدم دیگه

برو دست صورتت رو بشور مامان صبحانه حاضر کرده

سرم رو تکون دادم رفتم دستشویی یه مشت اب یخ به صورتم زدم و دذاومدم بیرون رفتم اشپزخونه دیدم همشون دور میزن مامان داره چایی میریزه صورتش معلوم بود که ناراحته از پشت بغلش کردم وگفتم:

اخ قربون مامانم برم که هنوز نرفته ناراحته

_مادر نشدی که درک کنی

:مامان من طالقان که نزدیکه هر وقت اراده کنی اونجایی منم سعی میکنم هراز گاهی بیام

_خیله خوب دیگه بشین صبحونه بخور

سریع یه چهار پنج تا لقمه خوردم و چایی رو داغ داغ سر کشیدم و برگشتم داخل اتاق که اماده بشم

یه مانتوی مشکی کوتاه با لی یخی پوشیدم و یه شال سبز فسفری انداختم رو سرم خواستم چمدون رو بردارم که شایان به موقع رسید

_اهای چیکار داری میکنی میخوای چمدون به اون سنگینی رو بلند کنی ؟

خندم گرفت

چمدون رو برد بیرون هر کاری کردم بغضی که کرده بودم اروم نشد که نشد. دم ماشین اروم خزیدم تو بغل مامان

_مراقب خودت باش باشه ؟مارو بی خبر نذار .غذاتم بخور .

:باشه مامان جان

بابارو هم بغل کردم محکم من رو در اغوشم کشید و گفت :نهایت استفاده رو ببر

کبری خانم داشت گریه میکرد خنده ی تلخی کردم و گفتم :نترس کبری خانم دوباره برمیگردم و از دستم عاصی میشی پس تو این دوسال حسابی از دستم راحتی

بغلم کرد و گفت: به فاطمه زهرا میسپارمت دخترم

سوار ماشین شدیم مامان پشت سرم

ون اب ریخت ساعت هشت و نیم بود که بالاخره راه افتادیم

توراه داشتم به اهنگ های شایان گوش میکردم که همشون قربونشون برم شاد بود .یه حس دلشوره و اضطراب تو دلم بود که سعی کردم بهش توجه نکنم

شایان هم انگار فهمیده بود چون. همش سعی میکرد که من رو بخندونه

نزدیک یک ظهر تابلویی که منتظرش بودم رو دیدم

ایستا دویست متر جلوتر

شایان گفت:

اخیش بلاخره رسیدیم

وارد روستا شدیم سعی داشتم محیط اطرافمو حضم کنم بااین که تقریبا اوایل خرداد بود ولی یه مه ملایمی پخش بود که به روستا فضای مرموزی میداد ازورودی روستا عبور کردیم و وارد قسمت اصلی شدیم هرکی که ازکنار ماشین رد میشد طوری نگاهمون می کرد که انگار مرتکب قتل شدیم متعجبانه به شایان گفتم :

اینا چرا این طوری نگاه می کنن؟؟

عینک دودیش رو زد بالا وگفت :

به خاطر این که اینا اصلا ازماشین استفاده نمی کنند باهات شرط میبندم که نصفشون حتی نمیدونند این چیه

دم ادرسی که بهم داده بودند پارک کرد ازماشین پیاده شدم ونگاهی به اطرافم انداختم همه ی خونه ها کاه گلی بود بعضی جاها خاکی که تو کوچه بود گل شده بود که نشون میداد دیشب یابارون اومده یایکی این جاهارو شسته

گوشیم رو دراوردم زده بودسیگنال در دسترس نیست

:این ماس ماسک این جا کار نمی کنه دختر خانم

ازجام پریدم و به سمت صاحب صدا نگاه کردم یه پیرمرده خمیده بود که تقریبا هفتاد سال رو داشت :پس دکتر جدید توهستی؟

سرم رو‌تکون دادم اومد جلو وگفت:

اسمت چیه دختر جون؟

:شهرزاد،شهرزاد مشایخ

شایان که رفته بود داخل چمدون ها رو بذاره وقتی که برگشت از دیدن صحنه مقابلش تعجب کرد

پیرمرده اشاره ایی به شایان کرد گفت:

نامزدته؟

:نه برادرمه منو رسوند

:من کدخدای این روستام ظاهرا خودت محل خونه و درمونگاه رو میدونی دیگه نیازی به من نیست‌

سرش رو انداخت و رفت چند قدم که دور شد برگشت وگفت:

دختر جون امیدوارم این جا طاقت بیاری و رفت

حیرون موندم

رو به شایان گفتم:

این‌چی میگفت؟

سرش رو‌چرخوند طرفم وگفت:

بیخیال باید یادبگیری کناربیای

وارد خونه شدیم یه حیاط نقلی داشت که گوشه حیاط دو پله میخورد به بالا ووارد اتاق میشد

یه اتاق تقریبا بیست متری که گوشه اتاق یه اجاق و یخچال کوچک داشت طرف دیگش یه تخت داغون بود

نفسی کشیدم که باعث شد به سرفه بیافتم بوی نم بدی بود درو پنجره رو باز کردم

شایان نگاهی به اطراف کرد و گفت:

-نه خوب خونه ات بد نیست.فقط باید یه فکری برای گرمایش بکنیم،زمستون های طالقان سرده.

سرمو تکون دادم از خونه اومدیم بیرون،درمونگاه کوچه پایینی بود.قدم زنان رفتیم اونجا.

هرچی بیشتر میگذشت بیشتر حس میکردم که در نگاه این مردم من یه ادمه عجیبو غریبی بیش نیستم!

درمونگاه یه اتاق تقریبا 20،30 متری بود.گوشه ی اتاق یه کمد دارو بود.و یه میز کوچیک کنارش با یه تخت برای معاینه.

دارو هارو نگاه کردم بدک نبود.

شایان تا بعد از ظهر موند و بهم کمک کرد و بعدش مجبور شد که برگرده تهران.

دم رفتنش هم کلی بهم سفارش کرد.

-یادت نره حتما درو پنجره هارو ببندی مشکلی هم داشتی زنگ بزن حتما.

با تاریکی هوا بیشتر خوف میکردم

یه چیزی خیلی جالب بود.اصلا رفت و امدی توی کوچه ندیدم توی این چند ساعته!

اینقدر درگیره مرتب کردن خونه و درمونگاه بودم که شب بدون خوردن هیچی خوابم برد.

ولی سکوت بدی بود!

صبح با صدای گنجشک ها بیدار شدم.از جام پا شدم شاعت رو نگاه کردم شش و نیم بود!

باید برای صبحونه میرفتم خرید.راستش میترسیدم ولی خوب چاره ای نبود.باید عادت میکردم به محیط روستا

سعی کردم در ساده ترین حالته ممکن لباس بپوشم.یه مانتوی قهوه ای تا روی زانو پوشیدم با یه شلوار مشکی راسته و یه شال ساده کرم انداختم سرم.

ساعت 7 بود که از خونه زدم بیرون.اصلا نمیدونستم اینجا مغازه دارن یا نه؟

غیر ممکن بود نداشته باشن!پس اینهمه ادم تو روستا چیکار میکردن؟

دستام رو بغل کردم و راه افتادم.کوچه پس کوچه هاش خیلی زیاد بود.یک ربعی که راه رفتم یه لحظه ترسیدم که چجوری میخوام راهمو پیدا کنم؟

2 ساعتی داشتم دوره خودم میچرخیدم و به نتیجه ای نرسیدم

بالاخره یه زن میانسال تقریبا هم سن مادرم رو دیدم

صداش زدم:ببخشید مادر جان؟

از جاش پریدقیافش طوری بود که انگار جن دیده

با تردید گفت:

-چی....چی میخوای؟

-میخواستم ببینم اینجا مغازه ای هست که بشه خرید کرد ازش یا نه؟

-کوچه پایینی یه مغازه قدیمی هست

همین حین دره یکی از خونه ها باز شد و یه مرد نسبتا هیکلی اومد بیرون

با داد گفت:هی زنیکه بیا برو داخل