رمان شبیه یک مرداب به قلم ساحل زندی

ژانر : #عاشقانه #هیجان‌انگیز #معمایی

خلاصه:

داستان رمان درمورد تارا گریفین می باشد.

دختر نوزده ساله‌ای که اهل کارولینا هست.

تارا با آرزوها و رویاهای دور و دست نیافتنی و یک عشق تمام نشده و کوهی از مشکلات مالی که سر راهش قرار دارد، تصمیم می گیرد برای ادامه تحصیلات خود به کانادا برود.

اما هیچ‌وقت اوضاع طوری پیش نمی رود که برنامه‌ریزی کرده بود…

بی شک همه ی شما با جمله ی "برای بهترین ها امیدوار باش و برای بدترین ها آماده"آشنایی دارین

راستش تا یک سال قبل اصلا این جمله رو قبول نداشتم تا اینکه یه اتفاق بزرگ توی زندگیم بهم فهموند،نه تنها بدترین همیشه در کمینه،بلکه امید داشتن هم چیز مزخرفیه!

اون موقع ها،منظورم زمانی که توی چپل هیل کارولینا زندگی میکردم،همیشه یه ظاهر احمقانه و مثبت عین یه دختر درسخون داشتم.یه دختر 19 ساله عاشق ادبیات فرانسه با کلی ارزوهای بزرگ.مادرم وقتی خیلی بچه بودم مرده بود و با پدرم توی یه خونه اپارتمانی کوچیک زندگی میکردیم.پدرم یه قمارباز بود.قمار که نه...بیشتر اهل شرط بندی کرد روی چیزایی که هر احمقی میدونست احمقانه ست!برام اهمیتی نداشت چون هرکاری میکرد پشت در خونه تموم میشد و توی خونه یه پدر عالی بود که به هر دری میزد تا شهریه دانشگاه منو جور کنه و بعد از این همه سال زندگی،حتی نتونسته بود یه خونه کوچیک رو بخره.وقتی یه نوجوون بودم،فانتزی های مخصوص به خودم رو داشتم،که یه روزی یه مردی با قد بلند و چهره ی جذاب و پولی که از پارو بالا میره،با یه قلب عاشق سر راه من سبز میشه اما همونطور که باید برای بهترین ها امیدوار بود و برای بدترین ها اماده،با پیدا شدن سر و کله یه عده خلافکار که از ظاهرشونم میشد فهمید خلافکارن،توی محله ی کوچیک ما پیدا شد و دست بر قضا همسایه رو به رویی طبقه سه واحده ی ما شدن.اینکه سردستشون همونقدر خوشتیپ و جذاب بود که من تو فانتزی هام میپروروندم اصلا باعث نمیشد که از رفتار و طرز نگاه مزخرف "ادوین" خوشم بیاد،اونم بعد از اینکه با خریدن واحدی که ما توش زندگی میکردیم یه جورایی خودش رو رییس فرض میکرد.اولش با یه تمسخر ساده از تیپ ضایع من که مثل یه بچه خرخونه و اذیت کردنم بخاطر اینکه جوابش رو نمیدادم شروع شد و کم کم تبدیل شد به یه پیشنهاد یا حتی یه اجبار جدی که یا من باید اونو قبول کنم یا اینکه راه سختی رو در پیش میگیره.هیچوقت نفهمیدم که این عشق ناهنجار و یهویی ادوین به من از کجا شروع شد و اینکه مدام پول و قدرتش رو به رخ من میکشید و میگفت بالاخره کاری میکنه که خودم به زانو دربیام سر سوزنی منو نمیترسوند.شاید بهتر بود بترسم چون خیلی زود تهدیداش رو یکی یکی عملی کرد.از گول زدن پدرم توی قمار کردناش و بدیهی های بی شماری که به بار میاورد گرفته تا تهدید به بیرون انداختنمون از این خونه که البته با رفتنمون از این خونه هم چیزی تغییر نمیکرد و ادوین از اون چیزی که به نظر میرسید کله خر تر بود و هرجای دنیا هم بودم خودشو میرسوند تا حرفشو به کرسی بنشونه.چون از روز اول جدیش نگرفته بودم حالا که میدیدم چه موجود بی شاخ و دمیه و نمیشه در برابرش مقاومت کرد و از طرفی با وعده ی پول و عشق و این چیزا مخ بابا رو هم زده بود که میتونه نیمه مکمل من باشه،کم کم میترسیدم که نکنه واقعا روزی برسه که مجبور شم با ادوین باشم؟!

ولی درست توی همون روزایی که ناامیدی داشت بهم غلبه میکرد،ورود همسایه سوم به اون طبقه همه ی داستان رو عوض کرد.این یکی دیگه ته فانتزی بود!همه ی چیزی که از یه مرد ایده ال تصور میکردم،حتی نمیتونستم قیافه اش رو بهتر از اونی که هست توی ذهنم توصیف کنم و رفتارش،زمین تا اسمون با ادوین که درواقع اولین پسری بود که تو زندگیم باهاش حرف زدم فرق داشت.

جیسن،بیش از حد مودب،خوش برخورد و به معنی واقعی کلمه جنتلمن بود.هرچند اون اوایل ورودش به این خونه کمی مشکوک میزد اما بعد ها گفت که اهل کاناداست و چون توی دانشگاه چپل هیل قبول شده مجبوره مدتی رو اینجا بگذرونه که خدا میدونه شاید اینم یکی از هزار و صد تا دروغی بود که بهم گفته بود.درست حدس زدین!اون هیچوقت دانشجوی چپل هیل نبود،اون فقط اومده بود تا یه کار نیمه تموم رو تموم کنه اما دست سرنوشت کاری کرد که من از همون نگاه اول حس کنم این مرد،قراره زندگی من رو تغییر بده!خصوصا وقتی که قلدربازی های ادوین هربار با دخالت جیسن بی ثمر می موند و این باعث میشد بفهمم که توی انتخابم اشتباه نکردم.پروسه عاشق شدن،یه پروسه طولانی بود اما عشق در نگاه اول خودش یه مبحث جداگونه داشت!همونطوری که انتظار میرفت،با صمیمی تر شدن منو جیسن،ادوین و دور و بریاش که برده زر خریدش بودن،دندونشون برای گاز گرفتن من تیز تر و تیز تر میشد!هیچوقت خصومت شخصی بین ادوین و جیسن رو نفهمیدم فقط فهمیدم که علاقه ای که بین ما دو نفر بوجود اومده بود روز به روز ادمای بیشتری رو به خون من تشنه میکرد اما من با وعده های جیسن دلگرم بودم.که نمیذاره کسی به من اسیبی بزنه و نگران چیزی نباشم.منم با همین خیال بیشتر و بیشتر پیش میرفتم و از ادوین و دار و دستش ترسی نداشتم چون حس میکردم جیسن پشتمه.

و البته بود تا وقتی که فهمیدم اون برای ادامه تحصیل سر از چپل هیل درنیاورده و درواقع داره با پلیس همکاری میکنه تا یه باند نسبتا پچیده رو که ادوین رهبریش میکرد به فنا بده!اینم یکی دیگه از رازهایی بود که هیچوقت نفهمیدم چرا اون باید با پلیس همکاری کنه و از کانادا تا اینجا دنبال دستگیری یه عده دلال داروهای غیرمجاز بیاد وقتی حتی پلیس هم نبود.اصلا چی بود؟!یه خواب؟!روزی که با سر و صداها از خواب بیدار شدم و دیدم ماشین پلیس اون بیرونه و ادوین و دارو دسته اش دستبند به دست با چشمایی که ازشون خون میچکید به من و جیسن نگاه میکردن و مامورای پلیس از جیسن برای همکاریش تو این پرونده تشکر میکردن و میگفتن اگه اون نبود کارشون واقعا سخت میشد،با هزاران سوال بی جواب ازش خواستم بهم بگه اونجا چه خبره و گفت که بعد از اینکه از اداره ی پلیس برگرده همه چیز و برام توضیح میده اما...اون هیچوقت برنگشت.دیگه نه حتی ایمیلش رو جواب داد نه زنگ هایی که بهش میزدم و نه حتی اون دور و اطراف پیداش شد.اون روز تهدیدی توی نگاه ادوین بود که انگار میگفت به زودی برمیگرده..اما خدا میدونه دوران محکومیتش چند ساله!با این عقیده دلخوش بودم اما نمیدونستم اون چقدر رفیق خارج از زندان داره و حتی وقتی خودش نیست بازم زهرش رو به من میریزه

اینقدر ازار و اذیت های زیاد شده بود که اول مجبور شدیم از اون محله بریم و بعد از مدتی من تصمیم گرفتم محل زندگیمو به قصد تحصیل توی جای بهتر و بدون و دردسر کلا عوض کنم.نه یه کوچه و یه خیابون،بلکه یه کشور!راضی کردن پدرم برای اینکه بذاره من برم توی کانادا درس بخونم نمیگم اسون بود ولی اونقدرا هم سخت نبود و بالاخره بعد از چند هفته وراجی تونستم راضیش کنم که میخوام برای ادامه زندگیم برم اونجا و رویاهامو اونجا پیدا کنم.درسته اولش کانادا به این دلیل به ذهنم رسید که ممکنه توش یه روزی جیسن رو ببینم البته اگه درمورد کانادایی بودنش حقیقت رو گفته بود!اما بعد از اینکه رفتم فهمیدم این یه تصمیم احمقانه و فوق العاده بچگانه بوده.دیدن یه نفر توی شهری به بزرگی تورنتو مثل معجزه می مونه.بعدشم من برای تحصیل اومدم نه چیز دیگه و بهتر بود این فکرارو از سرم بیرون بریزم.

من میخواستم توی یکی از دانشگاه های تورنتو ادبیات فرانسه بخونم و همین که از اون دانشگاه پذیرش گرفتم سعی کردم نگاهمو به زندگی عوض کنم.اینجا یه کشوره جدیده با ادمای جدید و یه شروع جدید،پس دوباره امیدم رو از سر گرفتم که بعد از تموم شدن درسم وقتی که یه مترجم موفق بودم میرم فرانسه و بر فراز برج ایفل داد میزنم:-سلام پاریس،من اومدم.

**

برخلاف باور های معروف،خواستن همیشه توانستن نیست.چون مردن پدرم قطعا یکی از اتفاقات برنامه ریزی نشده ای بود که من هیچ کنترلی روش نداشتم و با مرگش من رسما یه دختر تنها و بدون پشتوانه مالی و حتی عاطفی شدم که نه میتونه برگرده چپل هیل چون معلوم نیست ادوین بعد از این یکسال ازاد شده و هنوز دنبال من میگرده یا نه و دیگه کسی رو هم اونجا نداشتم و حالا باید خرج تحصیل و خورد و خوراکم رو هم خودم درمیاوردم در شرایطی که پدرم حتی یک پنی برای من به ارثیه نذاشته بود.اوایل پر از امید بودم،که من از پسش برمیام اما چطور میخواستم هم از پس مخارج و شهریه دانشگاه بربیام هم جایی که توش زندگی کنم؟اینکه یه دانشگاه دولتی با تضمین نبود.این شد که بعد از چندین ماه سرسختی وقتی دیدم به جدال بی پایانی بین درس خوندن و کار کردن رسیدم،مجبور شدم قید درس خوندن رو بزنم و رو بیارم به گارسونی.

قرار بود یه مترجم فرانسه بشم اما حالا،سر از یه رستوران چینی دراوردم که زمین تا اسمون با چیزی که میخواستم فرق داره.اما کسی چه میدونه؟من یه دخترم پر از ارزوهای بزرگ،مطمئنم که هیچوقت دیگه تسلیم نمیشم و حتی اگه بهم پیشنهاد یه بمب گذاری هم بدن با چشم بسته قبول میکنم!اگه از اول ترسو بودن رو کنار میذاشتم و کمی قاطع تر برخورد میکردم،الان وضعیتم این نبود.اما مهم نیست.این اوضاع موقتیه و بعد از اینکه کمی پول جمع کردم،کاری رو میکنم که خودم میخوام.

با صدای زنگ روی میز و بلند شدن فریاد مشتری ای که صدا میزد:

-پیشخدمت..

به خودم اومدم.یه چیزی اینجور وقتا ته ذهنم میگفت:ایده پردازیات به درد سطل اشغال میخوره وقتی هنوز مجبوری سوشی جلوی مشتری ها بذاری تا کوفت کنن!

به خودم نهیب زدم:

-من،تارا گریفین هستم و خودم زندگی خودم رو میسازم و این داستان زندگی منه...

و با فریاد دیگه مشتری که بلندتر صدا زد

-پیشخدمت..

دستپاچه دویدم سمت میز شماره 4...

برای ادای احترام تا کمر خم شدم و منو رو ازش گرفتم و با عجله دویدم سمت اشپزخونه تا غذا رو بگیرم.

الحق که این چینیا خیلی سرعت عملشون بالاست!ظرف یه دیقه غذا رو تحویل داد و منم با عجله ی بیشتری غذا رو به اون دو نفر چشم بادومی تحویل دادمو از میزشون فاصله گرفتم.

با اندوه دستمای دستم گرفتم و مشغول پاک کردن میزی که تازه خالی شده بود شدم.اگه بابام زنده بود هیچکدوم از این مصیبت ها رو تحمل نمیکردم ولی کی میدونه سرنوشت چه بازی هایی برای آدم داره؟صندلی هارو سرجاشون میزدم که یهو کیف پولی که روی صندلی افتاده بود توجهم رو جلب کرد.نحوه کج و کوله افتادنش طوری بود که انگار از جیب صاحبش روی صندلی افتاده.یه لحظه به سرم زد بردارمش و راه بیوفتم دنبال صاحبش تا بهش پسش بدم ولی من بیشتر از کسی که برای یه وعده غذا به همچین رستوران گرونی میاد بهش احتیاج ندارم؟!!بعدشم من از کجا میدونم صاحبش کجاست؟نگاهی به دور و اطراف انداختم و بعد محتاطانه کیف رو از روی صندلی برداشتم و بدون اینکه به دل خودم تردید راه بدم کیف پول رو توی جیب پیشبند سفید چین دار لباسم انداختم و بازم نگاهی به اطرافم انداختم تا مطمئن شم کسی منو حین ارتکاب جرم ندیده و بعد نفس راحتی کشیدم و دوباره روی میز خم شدم.هوای سالن گرم و خشک بود و صدای جیرینگ جیرینگ چاپ استیک ها و لیوانای شیشیه ای که از هر طرف به گوش میرسید تنها چیزی بود که از صبح تا شب اینجا اتفاق میوفتاد.با صدایی که به چینی میگفت:

-شائوجه؟!(یعنی خانوم)

از ترس اینکه نکنه شخص راوی منو وقتی داشتم کیف پول رو برمیداشتم دیده باشه از ترس یهویی برگشتم و به مردی که پشت سرم وایستاده بود و صدام میزد گفتم:

-بله؟

-کیف پولی که برداشتین مال من بود.قبل از اینکه تحویل صاحب رستوران بدینش،خودم میتونم تحویلش بگیرم.

مثل برق گرفته ها سرمو بالا اوردم و با لحن ضایعی پرسیدم:

-کیف پول؟...کدوم..کدوم کیف پول؟

-همون که اونجاست.

به گوشه ی مشکی رنگ کیف پول که از جیبم بیرون زده بود اشاره کرد.وای خدا...بیچاره شدم...میتونستم خیلی راحت بهش بگم که میخواستم کیف پول رو به سرپرستی بسپرم تا خودشون دنبال صاحبش بگردن ولی نمیدونم چرا حس میکردم ممکنه مردم ذهن منو بخونن و بفهمن من قصدم چیز دیگه ای بوده!تو عمرم پامو کج نذاشته بودم که الان بخوام واسه همچین چیزی خودمو گرفتار کنم.با هول و وله کیف رو بیرون کشیدم و جلوی یارو گرفتمشو به سبک همین چینی هایی که هرروز باهاشون سر و کله میزدم تا کمر خم شدم و خجالتزده گفتم:

-من دزد نیستم اقا..خواهش میکنم نگین منو اخراج کنن.

رفتار احمقانه ام برای هر بیننده ای تعجب برانگیز بود،

با تردید کیف پولش رو از دستم گرفت و گفت:

-چرا باید بگم اخراجت کنن؟

برای اینکه بیشتر از اون سوتی ندم دستمال رو روی میز رها کردم و تند تند گفتم:

-رستوران تعطیله

و با عجله پا به فرار گذاشتم.

دوچرخه ی قدیمی و ارزون قیمتم رو که هرروز با زنجیر به گیره ی کنار در رستوران میبستم رو سریعا باز کردم و پیشبند رو همونطوری از سرم بیرون کشیدم و انداختم تو سبد جلوی دوچرخه و فقط میخواستم هرچی زودتر از رستوران دور شم.یارو پشت سرم از رستوران دوید بیرون،از ترس اینکه نکنه کلمه ای حرف بزنه و من خودمو لو بدم که قصد داشتم کیفش رو بزنم،پامو محکم روی پدال فشار دادم و بدون اینکه به جلوم نگاه کنم سریع رکاب زدم و هرچی پشت سرم دوید و صدام زد:خانوم! واینستادم.سر برگردوندم تا ببینم کجام که یهو خودمو وسط خیابون شلوغ دیدم و تا به خودم بیام ماشینی با سرعت نور از کنارم رد شد و باعث شد هم تعادلمو از دست بدم هم چشمامو محکم ببندم و تو دلم اشهدم رو بخونم چون اون وسط اینقدر شلوغ بود که اگه این ماشین بهم نمیزد،بعدی حتما لهم میکرد.با درد روی زمین افتادن و سوزش شدید سر زانوم و همزمان صدای ترمز شدید و بوق ممتد بلند ماشینی که نورش رو از چند سانتی متری توی صورتم انداخته بود دستامو جلوی صورتم گرفتم و چشمامو باز کردم.اگه ماشین فقط 10 سانت جلوتر اومده بود شک ندارم که الان اون دنیا بودم.دستمو روی زمین گذاشتم تا از جام پاشم ولی درد و سوزش زانوم باعث شد اخی بگم و دوباره به همون حالتی که افتاده بودم روی زمین بمونم و با دست به راننده اشاره کنم که یه لحظه صبر کنه. شانس اوردم که اون رانندهه فهمید افتادنم دست خودم نبوده.دستی از رو به رو به سمتم دراز شد.

-حالت خوبه؟

با چشمایی که از درد جمع شده بود به صاحب صدا و دست دراز شده به طرفم نگاه کردم.بازم همین سیریشی که نزدیک بود بخاطر فرار کردن از دستش برم زیر ماشین!موقعیت اصلا طوری نبود که بخوام به چیز دیگه ای غیر از بلند شدن از وسط خیابون فکر کنم برای همینم آستین پالتویی که تنش بود رو گرفتم و به سختی از روی زمین بلند شدم.دوچرخه رو از روی زمین برداشت و کمکم کرد از خیابون رد شم.سعی میکردم پامو خیلی اروم و با احتیاط روی زمین بذارم تا دردش کمتر حس شه و لنگان لنگان عرض خیابون رو همراه با پسری که هنوز نمیدونستم کیه و چی میخواد رد کردم.ابتدای پیاده رو ایستاد و دوچرخه رو به ستونی که همون بغل بود تکیه داد. پرسید:

-خوبی؟

سرمو چند بار به نشونه اره تکون دادم.

-چیزیت نشد؟

بازم سرمو تند تند اما این بار به نشونه نه تکون دادم.به زانوم اشاره کرد و گفت:

-ولی پات داره خون میاد.

به پایین نگاه کردم.سر زانوی جوراب شلواری زخیم زمستونیم پاره شده بود و یه زخم گنده خودنمایی میکرد.آه از نهادم بلند شد.زیر لب گفتم:

-اخ خدا!

-میرسونمت بیمارستان.سوار شو.

اون گفت و به ماشینی که همون بغل پارک بود اشاره کرد.نیازی به بیمارستان احساس نمیکردم.جوابی ندادم و همونطور لنگان لنگان رفتم سمت دوچرخه تا ببینم اون چیزیش نشده که یهو زودتر از من به دوچرخه رسید و بلندش کرد و با ریموت صندوق رو باز کرد و قبل از اینکه من اعتراضی کنم گفت:

-سوار شو.

ناچارا به زبون اومدم و بالاخره حرف زدم:

-خودم میتونم برم.

-میدونم خودت میتونی بری اما بخاطر یه سوتفاهم این اتفاق افتاده و من حس گناه میکنم.

سرمای هوا و درد پام و خستگیم به حدی بود که چاره ای جز قبول کردن و همراهی با شخصی که هنوز نمیشناختمش نداشتم،چیزی نگفتم و سوار ماشین شدم.کلا زیاد حرف نمیزدم،درواقع از وقتی اومده بودم کانادا کسی رو نداشتم که بخوام باهاش حرف بزنم.

وقتی که راه افتاد،دست ازادش رو به سمتم دراز کرد و گفت:

-استنلی.

به دست دراز شدش حتی نگاهی هم نکردم و فقط اروم اسمم رو گفتم:

-تارا.

به روی خودش نیاورد که چطوری درخواستش برای دست دادن باهامو نادیده گرفتم و با لحنی دوستانه گفت:

-اینقدر از اینکه رفتار عجیبت رو بابت یه سوتفاهم دیدم تعجب کردم که حتی نمیخوام بپرسم چرا فرار کردی

-مرسی.

-تشکر برای چی؟

-برای اینکه نمیپرسین چرا فرار کردم.

-فکر کنم عادیه،چون بعضیا رو میشناسم که زیاد فرار میکنن!

زیر لب و طوری که فقط خودم شنیدم گفتم:

-منم کسی رو میشناسم که فکر میکرد من فقط از پس فرار کردن برمیام.

سرشو برگردوند و پرسید:

-چیزی گفتی؟

از پنجره نگاهی به بیرون انداختم و سمت چپ رو نشون دادم.

-گفتم جرارد غربی.

-هان!؟

-خیابونی که پیاده میشم،جرارد غربی.

کمی سرشو خم کرد و به تابلوی راهنمای خیابون نگاه کرد و پرسید:

-تو خیابون جرارد زندگی میکنی؟

سرمو برای تایید تکون دادم ولی همزمان گفتم:

-نه!

اولش میخواستم بگم که اونجا زندگی میکنم ولی بعد به این فکر کردم که چه دلیلی داره من به یه مرد غریبه ادرس محل زندگیمو بدم و سریعا هم پشیمون شدم.بی توجه به رفتار عجیب و غریبم پیچید توی خیابون.

-نمیخوای بری بیمارستان؟ممکنه جاییت شکسته باشه.

-من خوبم،فقط انتهای خیابون پیادم کنین....

**

خونه های تک نفره ی خیابون جرارد تقریبا کاب*و*س هر کسی بودن.جایی که هیچکس از آدماش خبر نداشت جایی که گاهی قشر بالای جامعه دست بچه های چاق و چله شون رو میگرفتن و میاوردن این پایین تا شاید با دیدن این همه بدبخت و بیچاره ای که اینجا برای زندگی روزمرشون حتی یه ناهار م برای خوردن ندارن به خودشون بیان و دست از گله و شکایت بردارن!

نگاهمو از پنجره کوچیک برداشتم و خمیازه ای کشیدم.خوبه سه روزه از کار اخراج شدم و از فرط بیکاری خسته میشم!اگه از بی دقتی خودم وسط خیابون نمیوفتادم حتما بخاطرش اون پسره،استنلی رو سرزنش میکردم.ولی حالم شبیه گربه ای بود که از هول حلیم افتاد تو دیگ!بخاطر کیف پولی که چیزیش بهم نماسید ابروم که رفت هیچ،بخاطر زخم و زیلی شدن یه روز نتونستم سر کار برم و اون چینی ها هم از خدا خواسته بلافاصله عذرمو خواستن.

حالا باید دنبال یه کار پاره وقت دیگه میگشتم ک بتونم باهاش خرج گذروندن زندگی خیلی مجللم رو دربیارم!عوض اینکه تو روزنامه هارو بگردم،دارم به این خیابون دلمرده نگاه میکنم و افسوس میخورم.پنجره رو بستم و دوباره همه روزنامه ها و کاغذ ماغذارو جلووم روی میز پهن کردم.

چشمم به کارتی که اون شب اون پسره بهم داد و شماره و ادرسش رو بهم داده بود افتاد.تو همون مدت کوتاه که تو ماشین بودیم ته توی کار و محل زندگی منو دراورد و گفت برای جبران اتفاقی که واسم افتاده میتونه هر کمکی ازش بربیاد واسم انجام بده.گفت ک توی تورنتو دانشجوئه و اپاراتمانی که توش زندگی میکنه به نسبت امکانات و محلش،خیلی ارزونِ و نمی ارزه بخاطر چند دلار کمتر یا بیشتر تو این کانکس داغون زندگی کنم چون اون کسایی رو میشناسه ک با ارزونترین قیمت خونه اجاره میدن.

کاغذ رو توی دستم گرفتم و با دقت بیشتری بهش نگاه کردم.بهش زنگ بزنم؟نزنم؟اگه بزنم چی بگم؟بگم من از کار اخراج شدم و همونطور که خودت گفتی میخوام واسم جبران کنی چون تقصیر تو بود که من حین فرار کردن علیل و ذلیل شدم!؟اگه نزنم خودم چطوری باید دنبال یه کار جدید بگردم وقتی بعد از هفته ها گشتن یه رستوران چینی مزخرف رو پیدا کردم که باهام رفتار خوشی هم نداشتن و حقوقی که بهم میدادن فقط خرج اتاق 2×2 که توش زندگی میکردم رو درمیاورد.من که خودمو دستی دستی با اینجا موندن بیچاره کردم بعید میدونم با کمک خواستن از یه نفر که خودش خواسته بهم کمک کنه،اتفاقی واسم بیوفته.

با همین حرفا خودمو قانع کردم و بی درنگ گوشیمو دستم گرفتم و شماره ای که روی برگه نوشته شده بود رو گرفتم...

وقتی بهش زنگ زدم،توی همون رستوران چینی که به انگلیسی اسمش خیلی شیک و مجلسی چاینیز فود و به اختصار سی.اف بود باهام قرار گذاشت.حس جالبی داشت که برای اولین بار بخوام بعنوان یه مشتری اونجا برم ولو اینکه غذای چینی هم با ذائقه ام سازگار نبود ولی قبول کردم و چون بهم نزدیک بود زودتر رسیدم. دقیقا سر ساعت یازده بدون تاخیر رسید.به محض اینکه نشست و قبل از اینکه چیزی بگه،سعی کردم از همون اول خجالت و دوربایستی رو کنار بذارم و حرفمو درست و حسابی بزنم،بعد از یه سلام کوتاه گفتم:

-پیش از هرچیزی باید بگم که من از اینجا اخراج شدم و غذاهای اینجا زیادی با ذائقه ی من سازگار نیست پس در نتیجه سفارشی ندارم.

-میدونستم اخراج شدی چون دیروز اینجا اومدم سراغت و بهم گفتن که اخراج شدی.خیلی خوب شد که خودت زنگ زدی

-چرا سراغم اومدی؟

-که یه خبری رو بهت بدم،ولی قبلش میخوام بدونم بازم میخوای اینجا کار کنی؟

-معلومه که میخوام،اینجا تنها جایی بود که به یه بدبخت بیچاره خارجی کار میدادن!

از صفتی که به خودم دادم پشیمون شدم.متفکرانه و کمی به نظر خوشحال جواب داد:

-خوبه،پس میتونم دوتا خبر خوب بهت بدم!

-تو که از من جز یه اسم چیزی نمیدونی،چطور فکر میکنی میتونی خبرای خوب بهم بدی؟

-به اندازه کافی میدونم،اسمت تاراست،این رستوران به نوعی منبع درآمدته و اون کانکس مزخرف تو جرارد رو با قیمت یه اپارتمان بهت انداختن چون یه دختر خارجی و قانعی!

عجب...پس اینم فهمید من راحت همه چیز بهم غالب میشه بس که مظلومم!

-حالا خبرا چی هستن؟

عدد یک رو نشون داد:

-خبر اول اینکه توی همون منطقه ای که بهت گفتم خونه هاش ارزون ولی عالین،از شانس خوبت و به طور معجزه امیزی همین دیروز صبح،همسایه رو به رویی خونه ای که توش زندگی میکنم از اونجا نقل مکان کرد و تا فهمیدم صاحب خونه اگهی داده برای مستاجر جدید بهش گفتم که دست نگهداره.شاید باورت نشه اما زوج مکزیکی که رو به روی من زندگی میکردن به قدری پر سر و صدا بودن که از خدام بود بتونم همسایه بعدی رو خودم انتخاب کنم.

چقد راحت هم واسه خودش میبرید و میدوزید!البته از حق نگذریم خبر خوشحال کننده ای بود چون منم از خدام بود بتونم از اون جهنم دره بزنم بیرون ولی همینطوری هم نمیتونستم به روی خودم بیارم که میخوام پیشنهادش رو روی هوا بزنم و در سکوت منتظر ادامه حرفاش شدم.کمی مکث کرد و بعد به پشت سرم اشاره کرد و از جاش پاشد و گفت:

-خبر دوم هم خودش از راه رسید.

کمی از میز فاصله گرفت و به چینی چندتا جمله رو با لبخند پت و پهنی ادا کرد.کمی سرمو به عقب چرخوندم،یه دختر چشم بادومی که ظاهرا چینی بود با سگرمه های تو هم و کفشای پاشنه دارش با قدمای بلند اومد سمت میز. صندلی رو واسش عقب کشید و دختره رو به روی من نشست،استن خم شد و گونه دختره رو ب*و*سید و دوباره به چینی یه چیزایی گفت و خندید.نگاه گذرایی به دو نفرشون انداختم و الکی سرم رو خاروندم. کنار دختره نشست و رو به من به انگلیسی گفت:

-معرفی میکنم،چری،نامزد دوست داشتنی من.

و رو به اونم گفت:

-تارا،دوست جدیدم.

ادب حکم میکرد این بار من برای دست دادن پیشقدم شم برای همینم دستمو به سمت دختره دراز کردم،به سردی و بی کلمه ای حرف مثل یه ماهی مرده باهام دست داد.لبخندی که بیشتر شبیه دهن کجی بود تحویل هردوشون دادم و دستمو عقب کشیدم. پرسیدم:

-باید از دیدن این خبر خوبتون هیجانزده شم!؟ببخشید اگه هنوز نفهمیدم کدوم بخشش خوبه!

دختره بلافاصله برگشت سمتش و طلبکار یه چیزی پرسید که حدس میزدم پرسید من چی گفتم و بازم حس کردم اون یه دروغ تحویلش داد اما مطمین نبودم.کمی صبر کردم تا فک زدنشون تموم شه.خودش به انگلیسی توضیح داد:

-چری دختر صاحب این رستوران رو میشناسه و از اونجایی که خودش و دوستاش از مشتری های خیلی مهم این رستوران حساب میشن،میتونه از صاحب رستوران بخواد تا دوباره تورو استخدام کنن،اونا هم حتما قبول میکنن،مگه نه عزیزم؟

دختره در جواب خیلی نامحسوس سر تکون داد.هرچند نمیخواستم از این چشم بادومی که میخواست بزنه تو گوشم کمک بگیرم ولی در نوع خودش لطف محسوب میشد و بهتر بود جبهه نگیرم برای همینم از تنها کلمات دست و شکسته چینی که بلد بودم استفاده کردم تا سپاسگزاریمو بیشتر نشون بدم:

-شیشینی! )یعنی ممنون(

چری بدون اینکه سر سوزنی انعطاف از خودش نشون بده رو به استن گفت:

-این کارو فقط بخاطر تو انجام میدمـ.

و بعد از رو صندلی بلند شد و با اون کفشای تق تقیش رفت سمت آشپزخونه که از قضا صاحب رستوران خودش سراشپز هم بود و فقط توی اشپزخونه میشد پیداش کرد.

ازمون که فاصله گرفت استن خنده تصنعی کرد و گفت:

-ببخشید،یکم دیر صمیمی میشه و یه خورده هم روی من حساسِ!اما خیلی مهربونِ.

کاملا مشخص بود چقدر حساس و مهربونه!حیف که داشت بهم کمک میکرد وگرنه بهش لقبای بدی میدادم!سری تکون دادم که دیگه بحث رو در اون مورد ادامه ندیم.

-در مورد خونه،مطمئنی که اجاره به دخل و خرج من میخوره؟و اینکه وضعیتش از اون غار نشینی خیابون جرارد بهتره؟

-حتی قابل مقایسه هم نیستن،نه اینکه خیلی فول اپشن باشه،اما هرجایی از یه کانکس تک نفره بهتره!برای قیمتا هم نگران نباش اونقدری گرون تر نمیشه که بخوای فکرتو درگیرش کنی،فوقش یه کار پاره وقت دیگه هم میتونی دست و پا کنی،من اینجا اشنا زیاد دارم،توی هر زمینه ای که فکرشو بکنی اگه بخوای...

نخواستم دیگه بیشتر از اون درمورد کمک کردن به من پیش بره چون همینجوریشم زیادی داشت کمک میکرد،وسط حرفش پریدم:

-میتونم اول خونه رو ببینم؟

کمی متعجب شد.

-یعنی میخوای نقل مکان کنی؟

-مگه بخاطر همین بهم خبرشو ندادی؟بعدشم اگه خوب باشه چرا که نه،هرجایی از یه کانکس تک نفره بهتره!

**

اون روز بعد از اینکه چری مدیر رستوران رو برای دوباره برگشتن من قانع کرد،مجبور شدم به منظور تشکر هم که شده ناهار رو مهمونشون کنم و بعد از اونم همراهشون برم برای دیدن اپارتمان.حق با اون بود،نمیگم عالی ولی برای ادم تنها و دست خالی مثل من چی بهتر از یه خونه ی کوچیک که با اجاره ی کم سر و تهش هم میاد؟!

اینقدر ذوق زده بودم که گفتم همین فردا خونه رو اجاره میکنمو اسباب اثاثیه مو که یه جعبه کتاب و چندتا دونه لباس بیشتر نبود رو میارم همینجا.اون زمین خوردن چیزی شبیه خوش شانسی بود که باعث شد اتفاقات خوبی برام رقم بخوره و اولیش پیدا کردن خونه جدید بود.

**

بعد از اینکه روز کاریم یا بهتره بگم شب کاریم توی رستوران تموم شد،حدودای ساعت 12:30 شب شد که با آژانسی که گرفته بودم وسایل بسیار اندکم رو جمع کردم تا بتونم قبل از اینکه خیلی دیروقت شه به خونه جدیدم برسم.طی دو سه روز اخیر،چون که خیلی درگیر بودم و سر و زبون اجاره کردن خونه از یه شخص خارجی رو نداشتم،بازم مجبور شدم ازاستن کمک بگیرم تا برای انجام کارای اجاره نامه و این چیزا همراهیم کنه و هیچوقت فکر نمیکردم تا این حد یه نفر از وقت خودش بخاطر کسی بزنه!اگه نامزد به قول خودش دوست داشتنیش رو بهم معرفی نکرده بود قطعا دچار توهم میشدم!که این یارو داره با یه هدفی به من کمک میکنه..همیشه اینقدر بد بین نبودما...اولین بار بود همچین چیزی تو ذهنم میومد.چون زیادی ازش کمک گرفته بودم ترجیح دادم بی سر و صدا وسایلمو از ماشین خالی کنم و برم تو خونه ی جدید که اون خودشو موظف ندونه که باید بهم کمک کنه.خوشبختانه پله ها تا طبقه ی سوم فقط 60 تا بود و خرابی اسانسور اصلا مسئله ای حساب نمیشد!تا حدی که وقتی رسیدم دم در اپارتمان تقریبا جنازه بودم.خاطره ی خوشی از همسایگی با شخصی که سریع بهش اعتماد کردم نداشتم ولی اگه قرار بود تا ابد همینقدر بدبین باقی بمونم اونوقت باید به هر مردی که نگاه میکردم چهره ی جیسن رو میدیدم که درست وقتی همه چیز توی زندگیم رو اشفته کرد و وقتی داشتم تا سر حد مرگ بهش وابسته میشدم،بی هیچ خبری گذاشت و رفت.شاید درسی بود که بفهمم نباید زود خودمو به کسی ببازم و یاد بگیرم هرچقدرم کسی خوب به نظر بیاد،دلیل نمیشه واقعا خوب باشه.

جعبه ها رو روی زمین گذاشتم و موهامو محکم بالای سرم بستم تا قبل از مستقر شدن یه دستی به سر و روی اینجا که انگار نه انگار توش کسی زندگی میکرده،بکشم.خوبه چیز زیادی نداشتم وگرنه باید ده بار دیگه این همه پله رو پایین و بالا میکردم.با بی حوصلگی جعبه رو وسط اتاق خالی کردم.همینجوریشم خیلی بهم ریخته حساب میشه.این کتابا رو واسه چی نگه داشتم وقتی دیگه خبری از درس و دانشگاه نیست؟اینا رو باید همینطوری پرت کنم زیر تخت تا چشمم بهشون نیوفته و یادم نیاد واسه چی اومدم اینجا و الان فقط یه گارسونم.بین همه ی اون خرت و پرتای روی زمین،دستبند نقره ای رنگ باریکی که توی جعبه ی کتابا افتاده بود توجهم رو جلب کرد.یه دستبند با علامت اینفینیتی(بی نهایت) که بقول جیسن نشونه یه رابطه پایدار بود!همون موقع هم اعتقاداتش به اینجور چیزا مسخره به نظر میومد،هرچند برای احمق فرض کردن یه نفر به اندازه کافی جالب بود.فکر کنم چون علاقه شدیدی به هنر داشت فیلم زیاد میدید که اون موقع ها اونقدر دیالوگای عاشقونه تحویل من میداد و میگفت این دستبند تا ابد باعث میشه هروقت بهش نگاه کنی حس خوبی داشته باشی،حس خوبی که از جوونه زدن عشق توی وجودت نشآت میگیره.پوزخندی زدم.حس خوب!الان که هیچ حسی جز حماقت بهم دست نمیده،حماقتی که باعث شده همه 24 ساعتمو به این ادم فکر کنم

با صدای شبیه به فریاد از توی راه پله ،دستبند رو توی مشتم گرفتم و سریع دویدم پشت در و سرمو روی در گذاشتم تا حس کنجکاوی یا بهتره بگم فضولیم رو یه جوری برطرف کنم.صدای استن رو راحت تر میشد تشخیص داد که سعی داشت شخصی رو اروم کنه و از داد زدنش جلوگیری کنه.

-بابا آروم باش حالا که طوری نشده،میگم اجارش رو بیشتر کنه،چرا داد و هوار راه میندازی؟

-اجارشو بیشتر کنه؟اجاره تو سرت بخوره،من اگه میخواستم این خونه رو اجاره بدم که اون مکزیکیا رو بیرون نمیکردم نفهم!

دقیق تر گوش دادم،این یارو صاحب خونه بود؟من که درست و حسابی صاحب خونمو ندیدم و فقط مردی رو دیدم که به ظاهر منشی یا همچین چیزی بود و در حد نوشتن یه اجاره نامه مختصر دیگه باهاش حرفی نزدم،...نکنه اینا شیادن و میخواستن اینطوری از من کلاه برداری کنن؟وای خدای من..فکر کنم تو دردسر بزرگی افتادم.

-حداقل صبر کن یه جای بهتر واسش پیدا کنم تا اخر همین هفته میگم بره،ابروریزی راه ننداز ممکنه هر لحظه برسه.

فکر میکرد هنوز سر کارم،خوشبختانه بهش نگفته بودم دارم میام وگرنه این گفتگوی دلپذیر رو از دست میدادم!تا اخر همین هفتعه؟من که هنوز یه ساعتم نیست اینجا رسیدم.

-ابروریزی؟خونه منو بدون خبر من اجاره دادی بعد میگی ابروریزی نکن؟

-حالا بیا تو راه پله رو رو سرت گذاشتی.

اون به ظاهر"صاحب خونه" کمی صداش رو پایین تر اورد:

-میرم توی خونه ام منتظر میشم تا با این خانوم مستاجر مستقیما صحبت کنم.

اینو که شنیدم با چشمای گرد شده کمی از در فاصله گرفتم و به دیوار چسبیدم.چرا هول میشم؟فوقش میگم که من خبر نداشتم صاحب خونه اصلی کیه.تقصیر من چیه؟با چرخونده شدن کلید توی در بازم یه قدم عقب رفتم.در با جیر و جیر ضعیفی باز شد.همونقدر که اونا از دیدن من پشت در تعجب کردن،میتونم بگم من 100 برابر بیشتر تعجب کردم..نه...ماتم برد،تعجب برای توصیفش کم بود!تصمیم داشتم تا در باز شد خودمو به اون راه بزنم و بعد بپرسم ماجرا چیه و وقتی برام توضیح دادن بابت همه چیز عذرخواهی کنم و تقصیر رو گردن استن بندازم که به من نگفته برای اجاره کردن این خونه باید برم سراغ صاحبخونه ی اصلی ولی...با دیدن شخصی که روبه روم ایستاده بود به طور کلی یادم رفت که چی قراره بگم...ظاهرا اونا فقط از اینکه من خیلی بی سر و صدا توی خونه بودم تعجب کردن و نه چیز دیگه برای همینم با کلید به من اشاره کرد و رو به استن گفت:

-اینکه خونه نبود.

صداش که منو با ضمیر "این" خطاب کرد توی مغزم اکو شد.دارم درست میبینم یا خطای دیده؟اخه چطور ممکنه؟صدای فریادگونه ی اون...به خودم اومدمو با صدای لرزونم اسمشو صدا زدم:

-جیسن؟!

در کسری از ثانیه هردو نفرشون انگار برق بهشون وصل کرده باشی بهم نگاه کردن.

-جیسن؟!

اینو با لحن خودم تکرار کرد.استن متعجب پرسید:

-تو جیسن و میشناسی؟

این چه مسخره بازیه؟منو دست انداختن؟استن منو میشناخت؟برای همینم سیریش شد که بیام اینجا؟یا شایدم این نقشه جیسن بوده.اصلا جیسن اینجا چیکار میکنه؟نکنه هردوشون نوچه های ادوینن؟توی کشوری فرسخ ها دورتر از جایی که هردو قبلا زندگی میکردیم.اینقدر فکرای مختلف همزمان به ذهنم هجوم اوردن که نمیتونستم همشون رو به زبون بیارم یا حداقل یه دونشون رو بپرسم.اون قد بلند و موهای آشفته ی روشن..اون چشمای آبی رنگ و صورت استخونی خوش فرم حتی صداش...چطور صداش رو از پشت در تشخیص ندادم؟شاید چون از ذهنمم عبور نمیکرد که ممکنه جیسن پشت در باشه.سکوتم بیش از حد طولانی شد و فقط با نگاهی الوده به بغض و حیرت بهش خیره شده بودم ولی اونطوری بهم نگاه میکرد که انگار اصلا منو نمیشناسه.من ماه هاست دارم این چهره رو توی ذهنم مرور میکنم.این صدا رو.همه ی اون حرفای قشنگ رو...اینقدر همه چیز رو درمورد این مرد دوره کردم که حتی تک تک کک مک و خال های توی صورتش رو میتونستم از حفظ بگم!قدمی به جلو برداشتم و بدون اینکه فکری بکنم،دست لرزونمو بالا اوردمو با تمام توانم سیلی محکمی توی صورتش زدم که باعث شد نه فقط خودش بلکه استن هم دستشو روی صورتش بذاره!شاید بخاطر سیلی ای که توی گوش اون زده بودم حس همزادپنداری میکرد.فقط در یه جمله ی خیلی کوتاه که با بغض به زبونش اوردم گفتم:

-خیلی پستی.

و بی اعتنا به دو جفت چشم از حدقه درومده دویدم وسط اتاق تا همه ی اون خرت و پرتا رو دوباره برگردونم توی جعبه.استن زودتر به خودش اومد و دوید توی اتاق.

-تارا..تارا..فکر کنم سوتفاهم شده..

جیسن وسط حرفش پرید و نذاشت ادامه بده

-نه،فکر کنم حقم بود.

کمی مکث کرد.انگار که داشت اسم منو توی ذهنش تجزیه و تحیلیل میکرد!

-اره حقم بود،تارا؟!!

رفتارش عجیب غریب بود تا حدی که حس میکردم استن هم باهاش حس غریبگی میکرد و طوری بهش نگاه میکرد که داری چی میگی؟!

همه ی اون کتابا رو برگردوندم توی جعبه.دستبند هنوز توی دستم بود.دوباره از جام پاشدم و با عصبانیت رو به روی جیسن گارد گرفتم:

-نمیدونم تو چطوری اینجا سر و کله ات پیدا شد و هدفت از اینکه منو کشوندی اینجا چیه.فقط میدونم که بهتره وقت خودت رو هدر نکنی چون کاری که کردی به هیچ وجه قابل بخشش نیست.

یه ابروشو بالا داد:

-کاری که کردم؟

رسما داشت خودشو به اون راه میزد.نکنه واسه اون،رها کردن یه نفر وقتی زیادی بهت وابسته شده اونم بدون هیچ زنگ و خبری،کار بدی حساب نمیشه؟اونم وقتی که به جرم پریدن با اون یه خلافکار روانی دنبالمه؟.با حرص دستبند و پرت کردم طرفشو دوباره روی زمین نشستم تا بقیه وسیله هامو جمع کنم.دستبند رو روی زمین و هوا گرفت.

-نه..نه...باور کن من نمیدونستم تو اینجایی.نمیدونستم استن خونه رو به تو اجاره داده.

بعد با اشاره بهش گفت که پاشه بره بیرون.فکر میکرد من کرم یا کور؟استن با کمی تردید از اتاق بیرون رفت.روی زمین کنارم روی زانو خم شد و پرسید:

-چرا داری وسایلتو جمع میکنی؟اگه حرفای دم در رو شنیدی بهتره فراموششون کنی...فکر نمیکردم تو اینجا باشی.

حتی سرمو بالا نیاوردم و همونطوری زیرلب جواب دادم:

-حتی اگه چیزی هم نشنیده باشم حالا که میبینم این خونه مال توئه حاضر نیستم یه لحظه دیگه هم توش بمونم.

-اینقدر آدم مزخرفیم؟

جوابی ندادم.کمی سرشو خم کرد تا بتونه بهم نگاه کنه.

-اینقدر حالت ازم بهم میخوره؟

برای لحظه ای دسته بندی کتابا رو متوقف کردم و سرمو بالا اوردمو بهش زل زدم و برخلاف حسی که واقعا داشتم گفتم:

-همینقدر حالم ازت بهم میخوره.

هنوزم وقتی بهش نگاه میکنم جای خالیش توی قلبم درد میگیره.چرا بعد از گذشت یک سال باید اینجا ببینمش؟این یه جورایی معجزه امیزه.دوباره سرمو پایین انداختم.یهویی کتابا رو از دستم کشید که مجبور شدم بازم بهش نگاه کنم

-وقتی یه دختر میگه ازت متنفره،دقیقا منظورش خلافه این حرفه!پس اون سیلی رو جدی نمیگیرم و میذارم به حساب تلافی.

نیشخندی زدم:

-تلافی؟!ها؟!فکر میکنی با یه سیلی همه چیز تموم میشه؟اونقدر ناگهانی عوض شدی که حتی نتونستم هضم کنم چطور ممکنه یه ادم این همه دو رو باشه؟اونم بعد از اینکه منو ب*و*سیدی؟من سالهای سال از هر پسری فاصله گرفتم ولی به تو اعتماد داشتم.

اون سردی مزخرف توی کارا و حرفاش جای خودشو به یه حالتی بین لبخند و تعجب داد و زیرلب طوری که فکر میکرد فقط خودش میشنوه متفکرانه گفت:

-ب*و*سه؟!

حس میکردم حرفمو به تمسخر گرفته البته هیچ حسی قابل اطمینان نبود.سریعا همون لحن قبلی رو در پیش گرفت:

-منم دلایل خودمو داشتم.

-چه دلیلی میتونه بی خبر رفتنت رو بعد از دردسری که منو توش انداختی توجیه کنه؟ میدونی بعد از اون کاراگاه بازیات و لو دادن ادوین ما دیگه نتونستیم توی اون محله زندگی کنیم؟

با دقت خاصی به حرفام گوش میکرد.انگار داره یه داستان رو میشنوه.مشکوک پرسید:

-ادوین میلر؟

-یه جوری رفتار نکن که انگار ادوین رو نمیشناسی

معلومه که میشناسم.صبر کن ببینم،تو که پلیس نیستی؟!هستی؟-

این چجور سوالیه؟فکر میکنه خیلی بامزه ست؟

- فکر کنم یه پلیس یار حرفه ای که پته یه باند خلاف رو چند ماهه رو اب میریزه نباید نگران پلیس باشه!

هر لحظه حالت صورتش با شنیدن حرفای من برافروخته تر و متفکرانه تر میشد اما سوالی نمیپرسید.یه سال گذشته،قطعا اتفاقاتی افتاده که من ازشون بی خبرم ولی هیچ چیز رفتار عجیبش رو توجیه نمیکنه.بعد از یه مکث خیلی طولانی بازم بهم زل زد و با جمله ی ناگهانیش تقریبا شوکه ام کرد:

-حتی فکرشم نمیکردم دوباره ممکنه ببینمت...فقط اینقدر شوکه شدم که نمیدونم چی باید بگم،میتونی یه فرصت دوباره بهم بدی؟

صبح روز بعد،با لباسی کمی رسمی و ادرسی که توی دستم بود رو به روی ساختمون بزرگ و سر به فلک کشیده ای بودم که طبقه های انتهاییش بین دود و دم گم شده بود و تابلوی غول آسایی که روش نوشته شده بود:آرلینگتونز امپایر (امپراطوری آرلینگتون)

امپایر؟!چه اسم خودخواهانه ای برای یه شرکت.توی مدت زمان کوتاهی که جیسن رو شب قبل دیدم و فهمید من زبان فرانسه ام رو نصف و نیمه رها کردم بهم گفت که برای جبران یهویی رفتنش میتونه بهم کمک کنه یه شغل عالی با حقوق و البته پرستیژ اجتماعی عالی ترپیدا کنم که با حقوقی که گیرم میاد در عرض کمتر از یه سال میتونم برگردم کالج و دیگه لازم نیست اون گارسونی خجالت اور رو انجام بدم و حالا من اینجا بودم.وسط یکی از بزرگترین سازه های معماری که توی عمرم دیده بودم و توی انتظار برای مصاحبه بعنوان یه منشی،نشسته بودم.خیلی سریع تصمیم گرفتم دوباره به جیسن اعتماد کنم چون چاره ای جز این نداشتم.درواقع اون تنها کسی بود که میشناختم.طی چند هفته گذشته واقعا دوران درخشانی رو پشت سر گذاشتم!برگشتن به کاری که ازش اخراج شدم پیدا کردن یه خونه ی عالی،دیدن دوباره جیسن البته کمی عجیب و غریب تر از همیشه و الان هم فرصت استخدام شدن توی یه شرکت به این بزرگی؟مثل یه خواب می مونه.از زمزمه های دور و اطراف میفهمیدم که شخصی که قراره باهاش مصاحبه کنیم خوده رییس و میشنیدم که میگن خیلی سختگیره و حتی از نحوه راه رفتن و مدل حرف زدنت هم میتونه بلافاصله عذرتو بخواد و اجازه نده حرف بزنی.به دور و اطرافم نگاه کردم.دست کم 6 تا دختر جوون که ظاهرشون داد میزد چند صد دلاری خرج لباساشون شده مثل من منتظر مصاحبه شون بودن.نگاه گذرایی به خودم انداختم،این کت آبی رنگ دست دوم و کهنه واقعا خجالت اور به نظر میرسه و اگه همونطور که همه میگن این رییس،زیادی به ظواهر اهمیت میده،جیسن قبلش باید به من میگفت با چه کسایی قراره رقابت کنم.من حتی یه مدرک دانشگاهی درست و حسابی هم ندارم و سنم تازه به زور 20 شده. چطور قراره با همه ی این زنای قد بلند و به ظاهر تحصیل کرده ی اینجا که انگار خیلی بارشونه رقابت کنم؟!نکنه منو فرستاده اینجا تا ضایع شم؟حتی ازش نپرسیدم اون چه ربطی به این شرکت داره.

دو سه نفر از همونا بعد از پنج شیش دیقه توی دفتر رییس بودن،با قیافه های براشفته ای که ناشی از رد شدنشون بود از اتاق بیرون میومدن و میرفتن.سرمو برگردوندم و به زنی که با حرص از پله ها پایین میرفت نگاه کردم.

-تارا گریفین.

مثل ترقه از جام پریدم.مرد سیاه پوستی که دم در اتاق رییس وایستاده بود و کت شلوار طوسی به تن داشت منو صدا میزد.به سمت در قدم برداشتم.در رو برام باز کرد.اتاق پیش رو سراسر شیشه و پنجره بود و میشد از اون تو همه ی تورنتو رو دید.بی دلیل نیست این ساختمون این همه بلنده،لابد میخواستن یه ویو از کل شهر داشته باشن.صندلی کامپیوتر که پشت بلندی داشت به سمت پنجره چرخیده بود و فقط دستی که به دسته ی صندلی تکیه داده شده بود و سر آستین سفید و اتو خوردش به چشم میومد.انگار رییس همینیه که پشت به در ورودی نشسته.به نظرم زیادی دم در ایستاده بودم و اون مرد سیاهپوست چیزی بهم گفته بود که نشنیدم.

-هی بلوبری!حواست اینجا باشه.

بلوبری؟!(تمشک آبی)منو میگه؟شاید بخاطر این کت ابی رنگ همچین لقبی بهم داد ولی مهم نیست،از چارچوب در فاصله گرفتم و رفتم تو.در پشت سرم بسته شد.با استرس به سمت میز قدم برداشتم.کاش میتونستم با قدکوتاهی کنار بیام و گرفتار کفشای پاشنه داری که نمیتونم باهاشون راه برم شم،بخش اصلی استرسم همیشه مربوط به اینه که نکنه زمین بخورم!فرم مشخصات و به قولی رزومه ام رو روی میز گذاشتم.صدامو الکی صاف کردم تا متوجه حضور من شه.البته اگه با تق تق اون کفشا و بلوبری خطاب شدن من دم در،تا حالا متوجه نشده باشه.برنگشت اما دستش رو که روی دسته صندلی بود تکون داد و بی مقدمه شروع به حرف زدن کرد:

-تارا گریفین.20 ساله.اهل چپل هیل کارولینا،فارغ التحصیل نشده از دانشگاه مونترآل.بدون مهارت یا تحصیلات خاص یا حتی وجه اجتماعی چشمگیر.چرا باید توی ارلینگتونز امپایر استخدام بشه؟

بفرما شروع شد.حتی برنگشته تا منو ببینه و حالا داره ایراد میگیره؟همه مشخصاتم رو هم که از حفظه.پس چه نیازی به پر کردن فرم بود؟صندلی که چرخید و دیدم کی روی اون صندلی نشسته برق از سرم پرید.جیسن؟!اون رییس این شرکته بزرگه؟با نگاه پرسشگرم اول به خودش و بعد به اتیکت شیشه ای هرمی شکل روی میز که اول اسمش رو به همراه فامیلیش به اختصار اینطور نوشته بود:جی-آرلینگتون.مدیر عامل. خیره شدم

واقعا نمیدونستم چی باید بگم.مطمئنم مدیر عامل همچین شرکتی بودن موفقیتی نیست که بعد از ترک کردن چپل هیل نصیبش شده باشه و اون از اولم ادم مهمی بود که برای هدفای نامعلوم پاش به همسایگی ما باز شد.تعجبی هم نیست که چرا بی خبر گذاشت و رفت وقتی صاحب یه امپراطوریه.اگه ممکن بود فکر کنم اون فقط مدیرعامله و این معنیش این نیست که صاحب این شرکته،اسم شرکت باعث میشد این فکر کاملا رد شه.با تته پته توی جام تکون خفیفی خوردم و صداش زدم:

-جیسن؟!

با دست به مبل رو به رو اشاره کرد.حتی نمیتونستم نگاهمو ازش بگیرم.نشستم.اینجا چه خبره؟

-حتی ابدارچی های این شرکت هم تحصیلات عالیه دارن و به چند زبون مسلطن!اینجا با ذره بین خیلی ریزسنجی کارمنداش رو انتخاب میکنه.هیچ دلیلی هم وجود نداره که یه دانشجوی فراری از کالج اینجا استخدام شه،غیر از اینکه من توی مود خوبی باشم و بخوام کارمند جدید رو بدون رد شدن از اون ذره بین استخدام کنم.

واقعا جیسن از موقعی که میشناختمش خیلی عوض شده.حتی دیشب هم با همه عجیب بودنش اینقدر مغرور و دست بالا حرف نمیزد.شاید از ضرورت های مدیر عامل بودنه با خودم گفتم این شخص خودبزرگ بینیش به اندازه سیاره مشتریه و من هیچوقت متوجهش نشدم؟صداش که سوال دیگه ای رو تکرار میکرد منو از فکر بیرون کشید:

-درست نمیگم...بلوبری؟!

عالی شد.یه لقب تازه.اون مرد سیاهپوست حتما باید اینو میگفت؟!نمیدونستم باید چه جوابی بدم.مشغول بازی کردن با انگشتای دستم شدم.خودکاری رو از روی میز برداشت و بین دستاش چرخوند.

-درمورد رزومه و مشخصات شخصیت چیز جدیدی وجود نداره که من ندونم پس نمیخوام وقت مصاحبه رو با گفتن چرندیاتی راجع به حرفای بی مصرف بگیری.طی 10 دیقه فرصتی که داری هرچیزی که ازت میپرسم بدون چون و چرا جواب میدی چون هرچیزی که میپرسم دونستنش ضروریه.

با سر تایید کردم.

خودکار رو دوباره روی میز گذاشت و زیر لب گفت خوبه.

-سوال اول،ادوین میلر رو از کجا میشناسی و چه رابطه ای باهاش داشتی؟

سوالش به نوبه خودش عجیب بود چون جیسن خودش در جریان همه ی مزاحمتای ادوین برای من بود.

-چرا این سوال رو میپرسی؟

با پررویی این رو پرسیدم.با اون همه تذکری که داده بود و گفته بود چیزی نپرسم بازم کار خودم رو انجام دادم.

-نمیخوای اینجا کار کنی نه؟!

-اگه قرار باشه به هر دلیلی تحت فشار قرار بگیرم و به سوالایی جواب بدم که دوست ندارم،نه.ترجیح میدم برگردم به رستوران.

تکیه شو به صندلی داد و دستاشو روی هم و بعد روی میز گذاشت.

-پس حقوق ماهیانه 1500 دلار و شانس برگشتن به دانشگاه توی یک سال رو نمیخوای؟مشکلی نیست.

اینو گفت و دستش رو روی دکمه پیج تلفن توی اتاقش گذاشت.1500 دلار؟این حقوق فوق العاده ایه برای یه منشی گری ساده.نه فوق العاده نیست،بی نظیره!سرشو نزدیک تلفن برد و گفت:

-نفر بعدی رو بفرست تو،وین.

وقت درنگ کردن نبود.تند تند جواب دادم:

-اون یهویی سر و کله اش توی اپارتمانی که زندگی میکردم پیدا شد و بعد از یه مدت ازم خواست باهاش باشم اما من چون میدونستم یه فروشنده غیرقانونیه داروئه نمیتونستم این کارو بکنم تا وقتی که خودت اومدی و دیدی که چطور از همه اهل محل زورگیری میکرد.

لبخند کمرنگی روی صورتش نقش بست.دوباره سرشو نزدیک تلفن برد و گفت:

-فعلا دست نگه دار

و رو به من ادامه داد:

-خب،انگار داریم به یه جاهایی میرسیم.سوال دوم.تو بعنوان یه بیننده مطمئنی من کسی بودم که ادوین رو به پلیس معرفی کرد؟

-اینو هرکسی که تشکر پلیسا ازت رو میشنید میتونست بفهمه که تو پشت این قضیه بودی.

زیرلب طوری که منم میشنیدم گفت:

-جوابات ممکنه سرتو به باد بده بلوبری!

و قبل از سوال کردن من درمورد منظورش از این حرف،برگه ای رو از کشوی زیر میزش بیرون کشید و روی میز گذاشت.خودکار روی میز رو تقریبا به طرفم پرت کرد.چه رفتار بی ادبانه ای.

-تو استخدام میشی.اینم قرار داد یکساله بین تو و شرکته.سریع امضا کن.

از جام پاشدم و با چشمای گشاد پرسیدم:

-همین؟!به این راحتی؟

برگه رو دستم گرفتم تا بندهای قرارداد رو بخونم هرچند هنوزم باورم نمیشد اینقدر زود و بعد از دوتا سوال بی ربط به مصاحبه دارم اینجا استخدام میشم.با لحن تشر امیزش برگه رو از دستم کشید و روی میز کوبید:

-گفتم امضا کن چی رو داری میخونی؟میدونی هر یه ثانیه برای من چقدر با ارزشه؟بالاخره میخوای اینجا کار کنی یا نه؟

اینقدر عصبی و با تشر این حرف رو زد که ترسیدم اگه ثانیه ای درنگ کنم بازم نفر بعدی رو صدا بزنه برای همینم هول هولکی پایین برگه رو امضا و اثر انگشت زدم.برگه رو از زیر دستم کشید.انگار خیلی عجله داره و معلوم نیست برای چی.با همون ژست امضا زدن سر جام وایستاده بودم.با لبخند کج و کوله ای پرسیدم:

-یعنی...ما الان با همدیگه همکاریم؟

نگاهشو از روی برگه قرارداد بالا کشید و با حالت تحقیر امیزی جواب داد:

-همکار؟!تو یه منشی هستی و من مدیرعامل.من اینو همکاری نمیدونم.

سرخورده از طرز برخوردش ساکت سر جام ایستادم.واقعا همه ی رییسای شرکتای بزرگ اینقدر مزخرفن؟البته تا وقتی که هنوز نفهمیدی رییسن اونقدرام مزخرف نیستن.انگشت اشارش رو به طرفم گرفت و ادامه داد:

-و من جیسن نیستم.یه بار دیگه منو با اون اسم صدا کن تا ببینی چه اتفاقی میوفته.

جا خوردم.یعنی چی که جیسن نیستم؟با صدایی که ودم به زور شنیدم گفتمک

-ها؟!

-تو حتی کسی که قبلا ب*و*سیدت رو نمیتونی تشخیص بدی؟!اینقدر احمقی؟باورنکردنیه.اگه ممکنه ناراحتت کنه یا بهت بربخوره بهتره نشنیده بگیری اما محض اطلاعت میگم طی24 ساعت گذشته کسی که دیدی جیسن نبود و من بودم و این استخدام اجباری رو بذار به حساب دستمزدی که برای لو دادن بردارم به من،بهت بدهکار بودم

کارتی رو از جا کارتی رو میز برداشت.از پشت میز کنار اومد و جلوی میز رو به روی من،روی یه دستش تکیه داد.کارت رو رو به روی صورتم گرفت.اسم کاملش رو با شماره تماس و کلی لقب و کوفت و زهرمار روی کارت نوشته بود: جیکوب آرلینگتون.

مبهوت بهش نگاه کردم.پس اون ''جی'' مخفف جیسن نبود!؟ادامه داد

-خوشبختانه یا بدبختانه قبلا با برادر دوقلوی من ملاقات کردی و ظاهرا چیزی هم گیرت نیومده،اما ممکنه به درد بخور باشی پس تصمیم گرفتم تو رو همین اطراف داشته باشم.عادلانه نیست که جیسن و ادوین کسی رو بشناسن که من نمیشناسمش!

شاید اگه تو شرایط دیگه ای بود باور نمیکردم و میگفتم طرف داره شوخی میکنه ولی نه شبیه شوخی بود نه هیچکدوم از شواهد چیزی خلاف اینو نشون میداد.اینقدر ماتم برده بود که چیزی نمیپرسیدم و فقط نگاه میکردم و همه چیز و توی ذهنم کنار هم میذاشتم.سعی کردم همه جدیت ممکن رو توی لحنم به کار بگیرم:

-اگه این حرفا حقیقت داره یا حتی اگه نداره،من همین حالا از کار کردن اینجا پشیمون شدم.نمیخوام جایی کار کنم که رییسش تو کمتر از 24 ساعت راحت از اعتماد من سواستفاده کرد.

با تمسخر گفت:

-متاسفم اما تصمیمش دیگه با تو نیست.این یه قرارداد یکساله غیر قابل فسخِ.باید وقتی فرصت داشتی قرارداد رو با دقت میخوندی.

-داری منو دست میندازی؟

اینو با لحن غیر ادبی به کار بردم

چشماش برای ثانیه ای از لحن بی ادبانه من حالت متعجب به خودش گرفت و بعد خونسرد جواب داد:

-میتونی سعی کنی قوانین شرکت رو بهم بزنی تا مجبور شی چندین هزار دلار غرامت همین چند دیقه گرفتن وقت منو بدی.میخوای بدونی جریمه بهم زدن قراردادی که چندلحظه پیش امضاش کردی چقدر میشه؟

اینقدر راحت کلمه ''چندین هزار دلار'' رو به زبون میاورد که انگار نه انگار من بخاطر یه دلار حاضر بودم تا ته دره برم!فکر میکنه من سر گنج نشستم؟

-این نامردیِ.تو به من فرصت ندادی قرارداد رو بخونم.

-چطور؟اسلحه توی دستام بود؟

خواستم جوابی بدم ولی چی باید میگفتم؟حماقت از خودم بود و هیچ قانونی نمیتونست منو در این مورد حمایت کنه.بعلاوه قرار نیست که به همین زودی بنای ناسازگاری بذارم،میتونم از زاویه مثبت نگاه کنم.من شغلی رو بدست اوردم که پایان هرماه 1000 دلار میتونم داشته باشم.حالا مهم نیست که به چه دلیل استخدام شدم،این یه برد برای منه نه اون.

سکوتم که طولانی شد گفت:

-و نگران چیزایی که لو دادی نباش،همین پنج شیش دیقه پیش جیسن از دوربین مداربسته اتاق همه چیز و دیده و الانم خیلی عصبانی داره میاد اینجا.

به در پشت سرم خیره شد و از عدد سه شماره معکوس رو شروع کرد:

-3...2....1

تا عدد یک از دهنش بیرون اومد،در با شدت باز شد.شگفت زده برگشتم سمت در و وقتی یه نسخه کپی شده بدون سرسوزنی تفاوت از همین شخصی که تا حالا داشتم باهاش حرف میزدم رو دم در دیدم اطمینان پیدا کردم

هیچکدوم از حرفایی که شنیدم شوخی یا دروغ نبودن.چندبار سرمو چرخوندم و به هردوشون نگاه کردم.خدای من...چطور همچین چیزی ممکنه؟به جرات میتونستم بگم این شگفت انگیز ترین چیزیه که توی عمرم دیدم.نگاه کردن با دوتا ادم دقیقا عین هم سرگیجه اور بود.جیسن هم از اینکه منو اونجا میدید خیلی حس جالبی بهش دست نداده بود و اینو از حالت چهرش میشد فهمید.با تردید اسمم و صدا زد:

-تارا...؟

منم با همون تردید فقط تونستم بگم:

-سلام.

حرف منو تکرار کرد:

-سلام؟ما یک ساله همدیگه رو ندیدم و تنها چیزی که گیرم میاد یه سلامه!؟

اول فکر کردم عصبانیه اما بعدش لبخند زد.انگشت شستش رو بالای گونه ام درست زیر چشمم کشید.لبخندش برای لحظه ای با تردید همراه شد و پیشونیش چین خورد اما این فقط یه لحظه طول کشید.اینقدر هول شده بودم که اگه فقط یک دیقه دیگه میخواستم به این دوتا کپی،نگاه کنم حتما میزد به سرم برای همینم به طرز احمقانه ای ازش فاصله گرفتم و با یه ''ببخشید'' گفتن زیر لب از اتاق دویدم بیرون.من عادت به فرار کردن داشتم.عادت به رو به رو نشدن با موقعیتایی که نمیتونم تحملشون کنم یا باعث میشن ندونم قراره بعدش چیکار کنم.همینم باعث شد از کارولینا فرار کنم و الان سر از این شرکت دربیارم.قول میدم که این اخرین فرارم باشه.برمیگردم خونه و به یه راه حل درست و حسابی فکر میکنم و اگه تونستم با کار کردن اینجا کنار بیام،عادت فرار کردنم رو دور میریزم.برای همیشه...

قدم هام نامنظم بود.پاهام دیگه جون تکون خوردن نداشتن.دو ساعت یاریم کرده بودن و راه اومده بودن ولی انگار دیگه نمیتونستن.چقدر وحشتناک که من همه ی پولی که داشتم رو بعنوان اجاره یکساله پرداخت کردم و الان حتی یک سنت هم برای تاکسی گرفتن واسم نمونده بود.خسته و کلافه بودم دو ساعت راه رفتن با اون لباس و کفشای عذاب اور کم نبود.حالا این همه پله رو کی بالا میره؟قبل از اینکه بتونم یه جا لم بدم و نفسی تازه کنم باید میرفتم سراغ استنلی و ازش میخواستم همه چیز رو بهم بگه.از رابطه بین این دوتا برادر تا اخلاق خاصی که جیسن توی غافلگیر کردن ادما داره و اینکه ممکنه با کار کردن توی اون شرکت به مشکل بخورم یا نه؟همه ی اینا با باز شدن در توی ذهنم ناتموم موند.کیف دستی کوچیکم رو جلوم گرفتم و خسته،با دیدن چهره استن پرسیدم:

-میتونم بیام تو؟

به داخل اشاره کرد و از جلوی در کنار رفت.روی اولین مبلی که دیدم نشستم و اون کفشای کاب*و*س مانند رو از پام دراوردم.هووف...داشتن منو میکشتن.دستمو روی غوزک ورم کرده پام کشیدم و کمی صورتمو جمع کردم.

-اگه پول تاکسی گرفتن نداشتی فقط میتونستی بهم زنگ بزنی تا بیام دنبالت!

اینقدر تابلو بود چون پول نداشتم این بلا رو سر خودم اوردم؟!صاف تر توی جام نشستم و فقط سری تکون دادم.

-میتونم ازت چند تا سوال بپرسم؟

با سر تایید کرد.

-در مورد این خونه..

حرفم رو قطع کرد:

-اوه تارا..گوش کن..قبل از اینکه چیزی بپرسی باید بگم من واقعا واقعا متاسفم،من فقط تورو خیلی درمونده دیدم و چون دوستی داشتم که میتونستم ازش خونه اجاره کنم تصمیم گرفتم بهت کمک کنم.اما روحمم خبر نداشت که تو قبلا جیسن رو میشناختی هرچند تا حالا حتما متوجه شدی اون جیسن نبوده..اگه میدونستم ممکنه دردسری درست شه هیچوقت چنین کاری نمیکردم.

برخلاف چیزی که خودش فکر میکرد من اونو مقصر نمیدونستم.درعوض به نظرم اون بیشتر از من جا خورد.بهرحال من قصد نداشتم بخاطر اینکه بهم کمک کرده سرزنشش کنم چون واضح بود هدفش این نبوده منو تو دردسر بندازه.سری تکون دادم:

-لازم نیست بابت چیزی عذرخواهی کنی.میخواستم ازت بپرسم که این صاحب خونه ی جدید یا بهتره بگم رییس جدید برای من،تا چه حد میتونه نگران کننده باشه؟اخه فکر کنم چند ساعت پیش یه قرارداد غیرقابل فسخ با خسارت چند هزار دلاری باهاش بستم و این خونه هم که...ظاهرا نمیتونم پولی که پرداختم رو پس بگیرم و یه جورایی نگرانم.منظورم اینه که من جیسن رو میشناختم و اون اصلا حس ناامنی رو بهم منتقل نمیکرد اما برادرش...

حقیقت این بود که ترس برم داشته بود که نکنه اینا همه یه مشت شیاد باشن؟یه اجاره پرداخته شده غیرقابل بازگشت و یه قرارداد سفت و سخت..این چیزی نبود که یه دختر بی پول و بی پشتوانه بتونه راحت باهاش کنار بیاد.گذاشتم جمله ام رو خودش توی ذهنش تموم کنه.

طوری که انگار حرفم رو به تمسخر گرفته گفت:

-نه نمیشناسی!

با نگاهم بهش فهموندم که خودش بگه منظورش چیه.

-جیسن اون چیزی نیست که نشون میده.درواقع اکثر اوقات درحال وانمود کردن به شخصیه که نیست پس هر شناختی ازش داری رو دور بریز.درواقع هیچکدوم از برادرای آرلینگتون چیزی که نشون میدن نیستن.

-بردارای ارلینگتون،ها؟!از اون برادرای افسانه ای که هرجا قدم میذارن همه بهشون خیره میشن؟

-یه جورایی...فکر میکنم باید قبل از اینکه پیشنهاد کار جیکوب رو قبول میکردی،حداقل درمورد شرکتشون کمی تحقیق میکردی.اما نگران نباش.اگه تونستی اونجا استخدام شی پس خیلی خوش شانسی.من اگه تصمیم نداشتم مستقل کار کنم حتما بهشون التماس میکردم اونجا به من کار بدن!

لبخند سپاسگزارانه ای زدم.پس انگار زیادی هم بد نشد.سوالی به ذهنم رسید:

-میتونی درموردشون بیشتر بهم بگی؟مثلا اینکه دقیقا تو اون شرکت چیکار میکنن و رابطه شون باهم چطوریه؟اخه با توجه با رابطه خیلی کوچیک و گذرایی که با جیسن داشتم،نمیخوام کسی رو دچار سوتفاهم کنم.

-حتی اگه منم بهت نگم فقط کافیه اسمشون رو توی گوگل سرچ کنی،خیلی چیزا رو راجع بهشون میفهمی اما حالا که میخوای،باشه بهت میگم.جیسن برادر بزرگتره،شاید 5 دیقه که برای هردوشون اندازه 5 قرن معنی میده!اون یه مغز متفکر شیمی و داروساز پر آوازه ست و همونطور که میدونی شرکت ارلینگتونز امپایر هم یه شرکت تولید و پخش داروی خیلی خیلی بزرگه.جیکوب،برادر کوچیکتر،اون به معنی واقعی نابغه ست.نابغه ی کامپیوتر.شاید وقتی خیلی بچه بودن فقط به واسطه ثروت پدرشون بود که سرشناس بودن اما چیزی که درمورد این دو برادر وجود داره استعداد عجیبشون توی هرکاری که شروع میکنن هست.وابستگی این دو نفر چیزی بیشتر از خونِ.اونا مکمل همدیگن.این گند میزنه اون یکی جلوشو میگیره،که حتی این مکمل بودن باعث میشه گاهی مثل سگ و گربه به جون هم بیوفتن ولی این فقط بین خودشونه چون هیچ شخص سومی نمیتونه رابطه اون دو نفر رو خراب کنه.شاید همینه که باعث میشه اونا الیت باشن و ما ادمای عادی.

با دقت به حرفاش گوش کردم.ظاهرا جیسن رو هیچوقت نمیشناختم و اون فقط شخص جعلی ای بوده که اشتباها بهش عادت کرده بودم.پرسیدم:

-الیت دیگه چیه؟

-الیت به ادمایی میگن که واسطه اعتبارشون یا خانواده شون و یا ثروتشون،قدرت برتری توی جایی که زندگی میکنن محسوب میشن.یه جورایی سرمایه گذارای بزرگی حساب میشن که میتونن هرکاری رو فقط با یه تماس تلفنی راه بندازن.حالا اون کار میخواد کشتن یه ادم باشه،یا خریدن یه خط هوایی بین المللی یا هرچیزی که در حیطه اختیارات قانونی یه ادم عادی نباشه.

متعجب از شنیدن چیزایی که فکر میکردم هیچوقت قرار نیست به گوشم بخورن،صورتم رو جمع کردم و نامفهوم و با لحن مخصوص به خودم زیرلب گفتم:

-ها!چه دوست داشتنی.عالی شد تارا عالی شد.تو مُردی بدبخت!تو مُردی..

**

صبح روز بعد مجبور شدم ساعت7 نشده بیدار شم تا هرچی سریع تر خودمو به اتوب*و*س برسونم چون اگه قرار بود همونطوری پیاده برم شرکت،با توجه به اینکه نمیتونستم عین یه دختر ساده کتونی پام کنم و برم به شرکتی که اسم خودشو گذاشته امپراطوری،احتمالا ساعت10 میرسیدم و روز اول اخراج میشدم و موظف به پرداخت جریمه ناجوانمردانه ای که برام خواب دیده بودن.خوشبختانه به موقع رسیدم و اون مرد سیاهپوست که لقب بلوبری رو از همون روز اول برام درست کرده بود،یه جورایی حکم یه راهنما برای همه تازه کارارو داشت و میزم رو که کمی دورتر از در ورودی اتاق رییس قرار داشت بهم نشون داد و بهم گفت که کار زیادی لازم نیست انجام بدم فقط تاریخ قرار ملاقات های رییس درست و حسابی چک میکنم و مثل هر منشی دیگه ای اگه رییس چیزی لازم داشت براش میبرم و شاید نیاز باشه گاهی تایپ یا ایمیل زدن رو هم انجام بدم که کار سختی نبود و مطمئنم از پس همشون برمیومدم.همه حرفاشو با سر تایید کردم و پشت میز نشستم.لبخندی ناخواسته کل صورتم رو پر کرد.من یه میز مستقل دارم!من یه کارمند رسمی ام و این مثل یه خوابه!تقویم روی میز رو چک کردم.اوه...چقدر وقتش پره..این همه قرار برای چیه؟تازه ساعت8 صبحِ و اون از نیم ساعت دیگه همینطور پشت سر هم قرار داره؟با زنگ خوردن تلفن رشته افکارم پاره شد.بیشتر از5 تا تلفن روی میزه و حتی تشخیص اینکه کدومشون داره زنگ میخوره یه جورایی سخته.تلفن رو برداشتم و صدمو صاف کردم:

-شرکت ارلینگتونز امپایر بفرمایین؟

شخص پشت خط گفت که از یه شرکت کوفت و زهرماری دیگه تماس میگیره و میخواد ببینه رییس توی این هفته وقت ازاد داره یا نه؟گوشی رو بین شونه و گوشم نگه داشتم تا تقویم رو چک کنم.بلافاصله تلفن بعدی شروع به زنگ خوردن کرد.با دست ازادام تلفن رو برداشتم و جمله قبلی رو تکرار کردم.قبل از اینکه شخص پشت خط حرفشو بزنه تلفن سومی هم صدای زنگش بلند شد.اینا همه هماهنگ کردن همزمان با همدیگه زنگ بزنن؟تلفن اولی رو بی توجه به شخص پشت خط روی میز گذاشتم تا تلفن سومی رو بردارم اما انگار قرار نیست اینا دست از زنگ خوردن بردارن و همینطوری پشت هم قراره مخ منو بخورن.با استرس جواب دادم:

-شرکت امپایر بفرمایید...

-یه لحظه گوشی....-شرکت امپایر...

انگار این زنجیره قطع شدن و دوباره زنگ خوردنشون تمومی نداشت و قرار نبود من از همین جمله فراتر برم.حتی هنوز نتونسته بودم جواب یکی از تلفنهارو درست و حسابی بدم.به خودم گفتم که فقط جواب یکی رو میدم و تا حرفم تکمیل نشده سراغ بعدی نمیرم.اولین تماس رو جواب دادم.همونا هم درخواست قرار ملاقات داشتن.مجبور شدم بازم پشت خط نگهشون دارم:

-چند لحظه منتظر باشین

با دقت تقویم رو ورق زدم و با خودم تاریخ مد نظر تماس گیرنده رو زمزمه کردم

-15 آگوست...15 آگوست...

خالی بود.تیک کوچیکی کنار این تاریخ زدم و خواستم بگم که اون روز قرار خاصی نداره که دستی از رو به رو تلفن رو کشید و قطع کرد.حدسم درست بود.رییس متکبر و مزخرف بود که این کارو کرد.از جام تکون نخوردم و فقط بهش نگاه کردم تا خودش بگه چرا این کارو کرده.زیاد منتظرم نذاشت:

-پنجم،پونزدهم،بیستم،بیست و پنجم و سی ام هیچ ماهی هیچ قراری برای من نذار.

تیک توی تقویم رو خط زدم و با سر تایید کردم.انگار تازه رسیده بود.ظاهر اتو کشیده و کیف توی دستش و البته بیرون از اتاق بودنش این رو نشون میداد.تقویم رو برگردوندم سر جاش.ادامه داد:

-یه قهوه هم بیار تو اتاق من...تلخ باشه،5 دیقه هم بیشتر طول نکشه.

لبامو جمع کردم و بازم سری تکون دادم.نگاهی به دور و اطراف کرد تا از چیزی ایراد بگیره ولی انگار نتونست.برگشت سمت اتاقش اما نصفه های راه دوباره برگشت و کیف توی دستش رو روی میز رو به روی من کوبید و دستوری گفت:

-و وقتی رییست رو میبینی از جات پاشو و یه ذره احترام بذار.یا شاید بهتره یه جلسه توجیهی برای یاد گرفتن طرز رفتار اجتماعی و نوع لباس پوشیدن مناسب برات برگذار شه؟

به خودم نگاه کردم.مگه لباس پوشیدن من چشه؟حتما باید لباسای اونقدر گرون تنم باشه و با برند ها مارک هایی که ازم اویزونه این ور اون ور برم و فخر بفروشم؟حرفایی که میخواستم بزنم و خوردم و ناچارا از جام پاشدم و کمی سرمو به نشونه احترام خم کردم.با نیشخند کجی که زد از میز فاصله گرفت.جوری بهش نگاه میکردم که هرکس میدید میفهمید دارم توی دلم ارزو میکنم همینجا زمین بخوره و ضایع شه.قهوه کوفتیش رو که بهش تحویل دادم منتظر بودم یه ایراد مسخره دیگه هم بگیره اما خوشبختانه حتی سرشو از مانیتور رو به روش بالا نیاورد تا ببینه دور و برش چی میگذره.برگشتم سر کار کسل کننده ام که از همون روز اول داغون بودنش کاملا مشهود بود.باید همه تاریخا رو حفظ کنم تا بعدش به مشکل نخورم و آتو دست این یارو ندم.

با صدای قدمای یه نفر به سمت در اتاق رییس،مثل برق از جام پریدم و به مرد مُسنی که موهای جوگندمی داشت و همونقدر رسمی بود که همه اینجا بودن گفتم:

-اقا..صبر کنین.

سر جاش وایستاد.اه خدا خوبه میخواستم اینا رو حفظ کنم و همین الان یادم رفت اولین قرار با کی بود.دفتر رو باز کردم.قرار ملاقات با اقای گرینفیلد.سرمو بالا اوردم و پرسیدم

-شما اقای گرینفیلد هستین؟

عوض جواب دادن به این سوالم،با نگاه تحقیر امیزی گفت:

-تو جدیدی؟

من جدیدم؟!منظورش چیه که من جدیدم؟!حدس زدم که این یارو گرینفیلد نیست برای همینم به صندلی های انتهای سالن اشاره کردم و جواب دادم:

-رییس تا چند دیقه دیگه قرار دارن.نمیتونن کسی رو ببینن.

بدون توجه به حرفم با همون نگاه تحقیر امیزی که گذرا ازم رد شد،دستگیره در رو فشرد.از پشت میز بیرون دویدم که جلوشو بگیرم و همزمان گفتم:

-اقا صبر کنین...اقا..

انگار اصلا با اون حرف نمیزدم.درست بعد از اون رسیدم توی اتاق و اون جمله کلیشه ای رو به زبون اوردم:

-من بهشون گفتم نباید بیان تو..اما...

حرفمو نیمه تموم گذاشت:

-مشکلی نیست.برو بیرون.

مطیعانه برگشتم ولی از اونجایی که تا چند دیقه پیش افکار پلیدانه ای درمورد زمین خوردن رییس داشتم،دور از انتظار نبود که توی همچین موقعیتی تو اون کفشای پاشنه چندسانتی پام پیچ بخوره و درست جلوی پای این مردی که حتی از رییس هم مزخرف تر بود بیوفتم.جدا از اینکه چقدر زمین خوردن روی اون سرامیکا درد داشت،ضایع شدن توی روز اول کاری دردش بیشتر بود.چشمامو محکم روی هم فشار دادم و بعد اروم سرمو بالا اوردم و به اون مردی که جلوی کفشای براق مشکی رنگ روی زانو افتاده بودم نگاه کردم.هنوزم طوری بهم نگاه میکرد که انگار من ارث پدرشو خوردم!رو به رییس و خیلی طلبکارانه گفت:

-این دست و پا چلفتی احمق چه ویژگی خاصی داره که توی امپایر استخدام شده،جیک؟

رییس رو با اسم کوچیک و حتی مخفف صدا میزد؟پس حتما یکی از اشناها و دوستاشه که مثل خودش از همه طلبکاره.صبر کن ببینم..اون مرتیکه الان منو دست و پا چلفتی احمق خطاب کرد؟رییس بلافاصله از پشت میزش کنار اومد و طوری که انگار نه انگار من بخاطر امر و نهی کردنای اون هول میشم،زیر شونه ام رو گرفت و کمکم کرد بلند شم و جواب داد:

-نه نه پدر...اشتباه برداشت نکنین.اون خیلی به درد بخوره..میتونه تو شرکت مفید باشه.

پدر؟؟؟؟گند بزنن به این شانس...خود بد عنقش کم بود حالا باید پدر رو هم تحمل کنم؟به سر تا پام نگاه کرد تا ببینه چیزیم شده یا نه بعد با نگاهی که انگار باهاش سعی داشت بگه باید ساکت باشم ادامه داد:

-آممم..درواقع اون دکتری فرانسه داره...

دکتری فرانسه؟!وات د فااا... من دو ترم رو هم به زور گذروندم دکترام کجا بود...بهت زده بهش نگاه کردم ولی همون نگاهی که انگار باهاش میگفت ساکت باشم و سوتی ندم رو تحویلم داد.تند تند سرمو به نشونه عذرخواهی و احترام تکون دادمو گفتم:

-متاسفم اقای ارلینگتون...من فکر کردم شما بدون قرار قبلی اینجایین...عذر میخوام.

معمولا اینجور وقتا "اشکالی نداره" یا "خواهش میکنم" چیزیه که گیر ادم میاد،نه یه نگاه تحقیرامیز دیگه.

-اگه اون کفشا رو دربیاری قدت زیر یک متر میشه نه؟!

اگه اینا هم از همین روز اول اینقدر به اینکه من چی میپوشم گیر ندن میمیرن،نه؟!دوباره سر تکون دادم:

-متاسفم...دفعه ی بعدی عوضشون میکنم.

صدای شخص چهارمی که توی استانه ی در کلمه ی "پدر" رو به زبون اورد باعث شد هر سه برگردیم سمت در.

همونقدر که برخورد این اقای پدر با من غیر صمیمی تلخ بود،با پسراش هم بود چون تنها چیزی که گیرشون میومد یه سر تکون دادن رسمی یا یه نگاه خشک و سرد بود.

-میخوای همینجا وایستی و نگاه کنی؟

اون پیرمرد گفت و به من اشاره کرد.

ژست رفتن به خودم گرفتم و جواب دادم

-داشتم میرفتم.

نمیدونم جیسن فهمید که دارم توی دردسر میوفتم یا از اول اومده بود منو ببینه که گفت:

-درواقع من اومدم بالا تا یه چیزی رو ازتون بخوام خانوم گریفیت..

خانوم گریفیت!چقدر محترمانه و چقدر متفاوت با لحن پدر و برادرش.وقت و یک ثانیه هم تلف نکردم و رفتم سمت جیسن و با حرکت لبهام و چشمایی که سپاسگزاری توشون موج میزد بی صدا گفتم:

-ممنــــون!

تکبر یه ویژگی توی دی ان ای ارلینگتون ها بود که توی یه یک دیقه هم میشد اینو تشخیص داد و فکر کنم درصدش توی جیسن کمی کمتر بود.حدس میزنم اونا یه دلیل مهم برای اعتماد به نفس زیادشون دارن.با عجله خودم به دورترین نقطه از در اتاق و انتهای سالن رسوندم و با عصبانیت و حرص شروع کردم به اعتراض:

-اوه مای گاد!جیسن تو خونواده وحشتناکی داری...بهت برنخوره اما تحملشون برای یه لحظه هم سخته.

برخلاف پدر و برادرش خیلی خونسرد با منحنی محوی روی صورتش که نشونه از یه لبخند بود میداد رو به روم ایستاده بود و حتی اعتراضی نمیکرد که همین حالا خونوادش رو وحشتناک صدا کردم.با دستام ادای مدل موهای رو بالا و حالت دار جیکوب رو دراوردم و با لحن خودش گفتم:

-وایسا و به رییست احترام بزار..

-همیشه اینقدر غیر دوست داشتنی نیستن!یکم صبور باش.

جیسن بدون اینکه بهم تشر بزنه یا حتی به خودش مغرور باشه اینو گفت.کمی از اون لحن حق به جانبم کم کردم و جواب دادم:

-بهرحال ممنونم که از اونجا کشیدیم بیرون.

انگار اصلا توجهی نکرد که چی گفتم و فقط دستشو به نشونه دست دادن سمتم دراز کرد و انگار که خیلی خوشحال یا همچین چیزیه گفت:

-از اینکه دوباره میبینمت خوشحالم تارا گریفیت!امیدوارم این بار بتونیم دوستای بهتری باشیم.

دستش رو رد نکردم و با تردید بهش دست دادم:

-همون موقع هم میتونستیم دوستای خوبی باشیم اگه تو بی خبر نمیرفتی..اما نگران نباش،عصبانیتمو با سیلی ای که اشتباها توی گوش برادرت زدم سرکوب کردم!

لبخند کمرنگی تحویلم داد و دستمو محکم تر گرفت:

-حداقل توی زندگیش از یه نفر سیلی خورد و اینو هم مدیون توئه!

به نظر هیجانزده میومد و بیش از حد سرحال بود.صدای تلفن روی میزم باعث شد دستمو از دست جیسن بیرون بکشم و عذرخواهی کوتاهی بکنم و با عجله برم سمت میز.

نیمه های راه صدای جیسن رو دوباره شنیدم:

-فرداشب،رستوران سی اف،ساعت 9 منتظرتم.

اینو گفت و بلافاصله از در خارج شد....

خوب شد من توی این رستوران کار میکردم و حالا براشون کلی مشتری زا شدم !اون روز حتی نتونستم جیسن رو بعد از قراری که باهام گذاشت ببینم و اگه میخواستم قرار رو قبول نکنم هیچ جوری نمیتونستم بهش بگم و ناچار بودم برم.گفته بود ساعت 9 اما...ساعت تقریبا داشت از 10 هم میگذشت و من تک و تنها تو رستوران نشسته بودم.چند باری گارسونا بهم تذکر دادن اگه سفارشی ندارم بیخودی میز رو اشغال نکنم اما هربار با یه بهونه میخواستم بیشتر بمونم.این مسخره ست که من با کسی قرار دارم که یک سال پیش بی هیچ خبری منو پیچوند و من حتی بابت این کار سرزنشش هم نکردم و الانم بدون اینکه شماره تماس یا همچین چیزی ازش داشته باشم،به امید اینکه اون میخواد منو ببینه حدود یک ساعت و نیم گذشته از زمان مقرر همینجا نشستم و به طرز احمقانه ای منتظرم!چی باعث شد فکر کنم اون ادم دوباره میخواد منو ببینه وقتی فهمیدم اون جیسن دانشجوی سطح متوسطی که تو همسایگی ما زندگی میکرد وجود خارجی نداشت و اون فقط برای به دام انداختن ادوین بنا به دلایلی که هنوز نمیدونستمشون به اونجا اومده بود و از همه مهمتر..اون یه بچه پولدار نابغه یا به قول استنلی،الیتِ که از طرز برخورد غیر دوستانه ی برادر و پدرش میشد فهمید چه خونواده ی مزخرفی هستن.چرا باید با منشی به زور استخدام شده ی برادرش شام بخوره؟احمقانه ست...از اولم باید میفهمیدم روی خوش نشون دادن بهش یه اشتباهِ بزرگه.ساعت 11 شبه و هنوز پیداش نشده.از رستوران بیرون اومدم و سرخورده و پشیمون از کاری که کردم به سمت خونه راه افتادم.

کمی از راه رو که طی کردم،دیدم که ماشین گرون قیمتی که سقفش باز بود و به راحتی رانندش رو میشد تشخیص داد،به سمت محوطه پارک رستوران پیچید.اگه مطمئن نبودم که با جیسن قرار دارم حتما شک میکردم اون جیسنِ یا جیکوب؟ولی جیکوب که اینجا کاری نداره و بعلاوه اون یکی عمرا افتخار شام خوردن با یه کارمند رو نمیده!اولش کمی ذوق کردم که دیدم جیسن اومد اما الان ساعت 11 ست و من بیشتر از دو ساعتِ که منتظرشم و طی این دو ساعت به نتیجه رسیدم که گرم گرفتن با جیسن اشتباهه.برام بهتر بود که اونجا رو ترک کنم و ازش دور بمونم تا اینکه با دنبال کردن چیزایی که نمیتونستم داشته باشم و وانمود کردن به کسی که نبودم،خودم رو خجالت زده کنم. به اندازه کافی خوب نیستم،خودم اینو میدونم.شلوغی جمعیت منو پنهان کرد.کاش از اول نمیومدم.از رستوران دور شدم و به پشت سرمم نگاه نکردم،مطمئنم اونقدر سرش شلوغِ که حتی اگه فردا منو تو شرکت ببینه یادش نمیاد باهام قراری داشته.با نور ماشینی که از پشت سر رو به روم رو روشن کرد و بعد صدای بوق ماشینی،به همون سمت برگشتم.عالی شد!اونم منو دیده وقتی داشتم از رستوران دور میشدم.به روی خودم نیاوردم که دیده بودمش و با اکراه قدمی به عقب و سمت ماشین برداشتم.با ژست خاص و مغرورانه ای نشسته بود و مچ دستشو روی فرمون انداخته بود.

-سوار شو.

همین؟!دو ساعت منو اون تو کاشته و الان فقط میگه سوار شو؟اینکه حرفی نزدم و با اخم سوار شدم خودش نشون دهنده ناراحتیم بود.اولین بار بود سوار همچین ماشین لوکسی میشدم ولی کی اهمیت میده؟

-داشتی بدون دیدن من میرفتی؟!

-به اندازه کافی منتظرت موندم.

-میدونم میدونم.یه خورده دیر کردم اما تو شرکت درگیر بودم.حتی فرصت نکردم لباسامو عوض کنم.

نگاه گذرایی بهش انداختم.تازه دیدم که لباس سفید آزمایشگاه تنشِ.کمی زود قضاوت کردم درمورد اینکه اون نمیخواسته منو ببینه و این چیزا ولی چیزی نگفتم.

-گمونم الان دیگه تو هیچ رستورانی توی این محدوده صندلی خالی گیرمون نمیاد.

فقط سر تکون دادم.وقتی بی رقبت بودنم به حرف زدن رو دید اونم بیخیال حرف زدن شد و وقتی جلوی عمارت بزرگی نگه داشت،تازه فهمیدم از محدوده خیابونی که بودیم خیلی خیلی دورتریم.درواقع اینقدر غرق مغرور و خشک رفتار کردن بودم که متوجه نشدم توی یه کوچه ایم.پیاده شد و در رو برای من باز کرد و گفت:

-پیاده نمیشی؟

نپرسیدم اینجا کجاست چون حدس میزدم خونشه.صرف نظر از اینکه نصف شبی منو اورده خونش،داره یه رفتار مودبانه از خودش نشون میده که باعث میشه نخوام ردش کنم!پیاده شدم و پشت سرش سمت خونه راه افتادم.نمیگم خیلی بی نظیر بود اما نسبت به جاهایی که من توش زندگی کرده بودم،اره،بی نظیر بود!دم در خدمتکاری روپوش سفید رنگ جیسن رو ازش تحویل گرفت و پرسید:

-میز توی حیاط رو اماده کنم یا اتاق غذاخوری اقا؟

-اتاق غذاخوری.

اینو گفت و بعد دستش رو دور شونه من حلقه کرد و با لبخند کمرنگی ادامه داد:

-من همین الانشم یه منظره عالی دارم!

و بعد منو به سمت راه پله ی طویلی که اطرافش مجسمه های غول اسایی قرار داشتن هدایت کرد.وقتی خونه ای به این مجللی داره،دیگه چه احتیاجی به رستوران هست؟!بی مقدمه لب به اعتراض باز کردم و گفتم:

-تو منو برای دو ساعت سرکار گذاشتی و حالا بی خبر منو میاری تو خونه ات؟درمورد من چی فکر کردی؟!

تا انتهای پله ها جوابی نداد و بعد دستشو از دور شونه هام باز کرد و انگشتشو روی صورتش گذاشت و گفت:

-هیششش..

نفهمیدم چرا همچین کرد که خودش توضیح داد:

-من دوتا سگ دارم که از غریبه ها زیاد خوششون نمیاد..مخصوصا اگه ببینن اون غریبه داره سر صاحبشون غر میزنه.

با نگاهم دور و اطراف رو کاوش کردم.خبری از سگ نبود.به مبل توی سالن اشاره کرد.جلوتر از اون رفتم و نشستم.چه خونه سوت و کور عجیبی.رو به روم نشسست و با چشماش جعبه شکلاتی که روی میز بود رو نشون داد و گفت:

-من زیاد مهمون تو خونه ام نمیارم.از خودت پذیرایی کن تا شام حاضر شه.