رمان در دم (دردَم - دردم) به قلم سروناز روحی (sun daughter) - خورشید.ر

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

این داستان برداشتی آزاد از وقایع یک زندگی است و ماجراهایی که اشخاص در آن تجربه میکنند برداشتی از حقایق یک زندگی می باشد.

داستانی است از زندگی آدم هایی که احتمالا وجود دارند، من آنها را واقعی می پندارم و مطمئنم در گوشه ای از دنیا بدون شناخت از منی که آنها را مینویسم زندگی میکنند!

با تمام مشکلات دست و پنجه نرم میکنند و برای بقا تلاش میکنند

عادت میکنند، عاشق میشوند ، تجربه میکنند، متنفر میشوند ، دوست میدارند و میبخشند!!!

آنها زندگی میکنند…

میخواهم از زندگی بنویسم!

اگر روزی روزگاری آنها را دیدید ، سلام من را به آنها برسانید… !

مقدمه:

در دم درد من این است:

که زیادی سخت است !

بی تو بودن را نمی گویم...

حتی روزگار هم نمیگویم... نه شکوه دارم ... نه شُکوه می خواهم!

کلی گفتم...

مثل جزییات آن دم داغ تو

که مرا تا جنون باور یک خیال می برد!

در دم

دام می افکنم برای تماشای یک دل سیر فروغ بی فروغ نگاه تو...

در دم جان می سپارم... میان دست تو ...

میان حس تو...

زیر چشم تو...

زیر سایه ی تو...

پر پر میزنم... در دم، هر دم... بی تو !!!

در دم درد من این است

ز بی دردی دردهای کهنه

مجذوب عفونت های خسته ی فردا شده ام...!

در دم درد من این است

ز کوشش فراموشی نگاه سردِ دم وبی دم تو

که یادواره ی سنگینی است و به دوش ذهن میکشم...!

در دم... آخ امان از این دردم... درد دردناکی است!

و در این دم... میکشد اخر مرا دردم...!

منم اسیر بند یک دم...

من آدمم...

گروگان یک آه و دم!!!

در دم...

درد من این است ...

«مرا میبینی و هر دم زیادت میکنی دردم

تو را میبینم و میلم زیادت میشود هر دم »

حافظ

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم

هم که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی

دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم

رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده

چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

حافظ

این داستان برداشتی آزاد از وقایع یک زندگی است.

***

در دَم

در دو مفهوم

دردِ من و در لحظه به کاربرده شده است.

خورشید.ر

سرآغاز در دَم:

-خانم... خانم عزیز ...شما نمیتونین همینطوری سرتونو بندازین پایین وارد اتاق رییس بشین ، اقای مهندس الان وقت ندارن...!

بی توجه به تذکرش وارد اتاق شدم ، دنبالم اومد ورو به اون گفت: اقای مهندس من بهشون گفتم که وقت شما...

سرشو بالا گرفت و نگاه خالی و بی روح و بی تعجبش و از روی صورت من به چشمهای خانم شکوری دوخت و گفت: شما بفرمایید خانم شکوری...

شکوری چشم غره ای بهم رفت واز اتاق خارج شد.

دسته گلم رو روی میز گذاشتم . روی صندلی جلوی میزش نشستم وبه چشمهاش خیره شد.

خشک گفت: امری داشتید...

جوابشو ندادم.

ادامه داد وگفت: مشکلی دارین؟

-بله تنهایی...!!!

به پشتی صندلیش تکیه داد وگفت: چرا برگشتی؟

-سلام... بهم سلام نکردیم...!

خودکارشو برداشت وسرشو مدام فشار میداد و تق تق میکرد.

_جواب سلام واجبه... البته میدونم که اول گفتنش مستحبه ...!

خیره تو چشمام زل زده بود و هنوز داشت تق تق میکرد.

چشمامو بستم وگفتم: این کار ونکن...

مسخره گفت: هنوز حرص میخوری؟

-نخورم؟

خودکار و پرت کرد روی میز وگفت: فکراتو کردی؟

-اره...

از جاش بلند شد ولبه های کتشو عقب دادو دستهاشو توی جیب جین سیاهی که دو ماه پیش خریده بودم فرو کرد و گفت: حرف اخرت چیه؟

-حرف اخرم چیزی نیست که تو دوست داری بشنوی...

شونه هاشو با بی قیدی بالا انداخت وگفت: خوبه ... به هر حال مهریه ات اماده است... هر وقت اماده بودی بگو بریم اقدام کنیم...

-من حرفی از طلاق زدم؟

با تعجب بهم خیره شد از سر شونه بهم نگاه میکرد ، با همون خیرگی گفت: پس چی؟

-برگشتم...

با طعنه گفت:

-بعد از سی و دوروز... لطف کردی...!

-خواهش میکنم... قابلی نداشت...!!!

به سمت پنجره رفت وگفت: کجا بودی؟

-فکر کن پیش سپنتا بودم و تمام این یک ماه و دو روز و با اون وقت میگذروندم.... بدون اینکه هیچ عذاب وجدانی داشته باشم... شب تا صبح. صبح تا شب...

تند به سمتم چرخید وگفت: نیــــــــاز...

با لبخند جواب حرص صورتشو دادم وگفتم: این چیزی نبود که دوست داشتی بشنوی...؟

دندوناشو روی هم سایید و گفت:

-این چیزیه که خودت دوست داری بگی...

-مردا غیر قابل پیش بینی ان... در عینی که دوست دارن به شکشون اطمینان پیدا کنن اما به همون اندازه دوست دارن شکشون یه دروغ محض باشه... این طور نیست اقای...

سرشو تکون داد وگفت: حرفای پر کنایه ات کی میخواد تموم بشه...

-هروقت شک وابهام تو تموم بشه... اقای مهندس...

با عصبانیت گفت: به من نگو اقای مهندس...!

-تو اینم شک داری؟

-نیاز...

-چه جور ادمی هستی که حتی نمیتونی چند لحظه اعصابتو تحت کنترلت داشته باشی...

شقیقه هاشو فشرد و خودشو پرت کرد روی صندلیش... از جام بلند شدم ویک لیوان اب براش ریختم وگفتم: کاش اونقدر که دیگران واروم میکردی خودتم میتونستی اروم کنی... همیشه همینی... سعی میکنی برای دیگران بری بالای منبر ولی هیچ وقت به حرفهایی که میزنی اعتقاد نداری... هرچند من اشتباه میکنم انگار ... قبلا هم نه بقیه رو اروم میکردی ... نه منو... نه خودتو... نه سپنتا رو...!

به صورتم خیره شد وگفت: چرا برگشتی؟

_چون زنتم!

انگشت اشاره اش رو دور تا دور لیوان چرخوند وگفت: اگه یک سال پیش بود میگفتی چون دوستم داری...

کرکره رو کنار زدم وبه خیابون و رفت امد پر ازدحام اتومبیلها و ادم ها خیره شدم وگفتم: یک سال پیش ؟

"یک سال پیش و تو ذهنم پررنگ کردم ... عدد یک که به سال چسبیده بود... شاید منظور یک سال ونیم پیشه یا حتی دو سال پیش، اما نه صرفا تمام و کمال ، فقط یک سال پیش."

اهی کشیدم و ادامه دادم:یک سال پیش؟ ... یک سال پیش یه عاشق پیشه ی احمق بودم...

-حالا چی هستی؟

-یه احمق عاشق پیشه...!

بهم نگاه کرد وگفت: از سپنتا چه خبر؟

-دیشب خیلی هات بود ... میخواست بیاد سراغم...

-نــــیــــــاز...

-چیه؟ به اندازه ی یک ماه و چهار روز و هشت ساعت و سی یک ثانیه ... سی دو ... سی وسه... سی وچهار... سی و پنج... سی و شیش...

-بس کن...

-به این اندازه از دوستِ ... مکثی کردم . به چشمهای مشوشش خیره شدم اهسته گفتم: ... خیالت راحت باشه اقای مهندس!...

-به من نگو اقای مهندس...

-به مهندس بودنتم شک داری؟

چیزی نگفت وفقط بهم خیره شد.

میز ودور زدم . به سمت قفسه ی کتابخونه که در کنج اتاق قرار داشت رفتم .

- یه سوال ... به مهندس بودنت بیشتر شک داری یا به خیانت من با سپنتا که از قضا صمیمی ترین دوست شوهر فعلیمه؟

کلافه موهاشو تو چنگش گرفت وجوابمو نداد.

لبه ی میز نشستم وگفتم: اون موقع که با سپنتا بودم اونم به تو شک داشت وبه اینکه مبادا من باتو رابطه ای داشته باشم... مسخره است نه؟ حالا همین شک وتو داری... زندگی من شده شک ... تردید... شک... تردید... ابروهامو بالا دادم و به چهره ی دمغش نگاه کردم.

-نیاز...

-هوم؟

-کجا بودی؟

-خونه ی یه دوست...

-یک ماه تمام... چطور تونستی بی خبر بذاری وبری؟

-میخواستم فکر کنم... میخواستم فکر کنی... میخواستم در ارامش تصمیم بگیرم... میدونستی زنده ام... همین کافی بود.

-نیاز...

بهش نگاه کردم. عصبی بود... پشت پلکش می پرید.فکش منقبض شده بود.اینا همه ی حالتهایی بود که نشونم میداد داره هر لحظه بیشتر و بیشتر عصبی میشه...

-چرا اینقدر اسممو صدا میزنی...

با عصبانیت از جاش بلند شد . رو به روم ایستاد و گفت: یک ماه تمام معلوم نیست کدوم گوری بودی...

-بخاطر همین اسممو مدام صدا میزنی؟

-لعنت به تو... که...

-هیششش...

چشمامو بستم وباز کردم ... نفس عمیقی کشیدم و شروع کردم به معکوس شمردن:ده... نه... هشت... هفت ...!...

بلند سرم داد کشید: نیاز خفه شو... تمام این مدت کجا بودی؟ سرت به چی گرمه؟ چطور تونستی یک ماه تموم بی خبر بذاری وبری... حتی نمیدونم زنم کجا رفته... کجا بوده؟ میدونی کل شهر ودنبالت گشتم... از بیمارستان و خونه ی اقوام واشنا بگیر تا پزشکی قانونی.... فکر میکردم دزدیدنت....

-لابد سپنتا...

دستشو برد بالا که بزنه تو صورتم...

چهره اش منقبض بود. میتونستم عرق نشسته روی شقیقه اش رو ببینم... دستش با فاصله ی کمی از صورتم هنوز بالا بود ، میخواست بزنه ...

خیره تو چشمهام بود و منم منتظر که دستش روی صورتم فرود بیاد .

اما نزد.... اروم دستشو پایین اورد ... در اتاق باز شد.

شکوری اهسته پرسید: حالتون خوبه اقای مهندس؟ طوری شده؟

با حرص گفت: شما بفرمایید خانم شکوری.... بیرون ...

شکوری با حرص در و بست و گفت: چشم...

به سمت صندلی رفتم وروش نشستم.

از توی کیفم ... ادامس نیکوتین و همراه با سیگار وینستون دراوردم .

با مسخره گفتم: سپنتا بهم ادامسشو معرفی کرد که سیگارشو ترک کنم...! به ادامسش معتاد شدم ... دوباره سیگار میکشم که ادامس نیکوتین رو ترک کنم... الانم دیگه نمیتونم هیچ کدوم و کنار بذارم... جالبه اقای مهندس مگه نه؟... حالا هم میجوم... هم میکشم... ببین به کجا رسیدم که با سیگار و ادامس اروم میشم!!!

سرشو با حرص تکون داد وگفت: برمیگردی خونه؟

-نه تا صبح میخوام تو شرکتت بمونم.سیگار بکشم و ادامس بجوم!

کمی در اتاق راه رفت . چند لحظه بعد اهسته گفت: بریم یه شامی بخوریم... بعدمیریم خونه... امشب باید تکلیفمو با تو روشن کنم...

-اُ اُ ... تو تنها کسی نیستی که برای این زندگی تصمیم میگیری...

واز جام بلند شدم وگفتم: من ماشین دارم... تو هم که ماشین داری... بریم رستوران (...) دلم شیشلیک میخواد.

چیزی نگفت و منم از اتاقش رفتم بیرون.

توی ماشین نشسته بودم . به سمت پاتوق همیشگیمون میروندم. اونم پشت سرم میومد.

با صدای موبایلم خم شدم تا از داشبورد برش دارم.... سپنتا بود.

-بله؟

-سلام...

-چیکار داری؟

-کلید ها رو کجا گذاشتی؟

-دادم به مش رحیم...

-چه خبر؟

حرفی نزدم!

-نمیتونی حرف بزنی...

-بتونمم میلی ندارم با تو حرفی بزنم...

-فقط خواستم بگم ...

میون حرفش پریدم وگفتم:

-خداحافظ...

گوشیمو پرت کردم تو داشبورد ویه سی دی تو ماشین گذاشتم وصداشو تا اخر بلند کردم.

از ماشین پیاده شدم... دنبالم اومد وگفت: کی بهت زنگ زد؟

-همونی که یه ماه و دوروز خونه اش بودم... وبه چشمهاش خیره شدم... تاکی میخواست این شک و از خودش دور کنه... تاکی میخواست؟!

با هم وارد رستوران شدیم... گره ی کراواتشو شل کرد وگفت: چی میخوری؟

به ساعت مچیم نگاه کردم وگفتم: دقیقا چهل و پنج دقیقه ی پیش بهت گفتم که هوس شیشلیک کردم... حافظه ات به اندازه ی 45 دقیقه هم یاری نمیکنه؟

نفسشو فوت کرد وپیش خدمتی وکه داشت از کنار میزمون رد میشد وصدا زد.

سفارش غذا و مخلفاتشو داد ... از جام بلند شدم تا دست و رومو بشورم.

به اینه خیره شدم ... موهای هایلایتمو زیر شالم فرستادم... رژ گونه ام کاملا محو شده بود. دستهامو شستم وباز به خودم نگاه کردم... نفسمو فوت کردم. اصلا دلم نمیخواست بغضی که تو گلوم بود اجازه ی خروج داشته باشه... اشکهایی که گیر کرده بودن، اجازه ی فرود داشته باشن! نفس عمیق کشیدم وشروع کردم تا ده شمردن... یک ... دو... سه ... چهار... پنج... شش ... هفت... هشت ... نه... ده!

از دستشویی بیرون اومدم.

اخمهاش تو هم بود. گوشیم دستش بود. صندلی و عقب کشیدم و مقابلش نشستم.

تمام صورتش منقبض بود.

با عصبانیت گفت: سپنتا بهت زنگ زده بود؟

-تو که داری می بینی... هنوزم شک داری ؟ اگه بگم نه خوشحال میشی؟

باعصبانیت کف دستشو به میز کوبید وگفت: پس تمام این مدت وپیش اون عوضی بودی...

-عوضی اونه یا تو؟

چیزی نگفت.

نگاهشو ازم گرفت...

زمزمه کردم:

-اون عوضیه یا تو که زنتو بهش معرفی کردی؟...

نفس پرحرصی کشید و با دو دست موهاشو عقب کشید.

حالم از اینکه تو کارم فضولی میکرد بهم میخورد. اینم میدونست که چقدر بدم میاد مثل موش و گربه رفتار کنیم... اما هنوز تو شک بود و تردید... هنوز بهم اعتماد نداشت.

بیزار بودم از این حرکتاش... ازاین بی اعتمادیش!

گوشیمو پرت کرد سمتمو گفت: خیلی اشغالی...

-نه به اندازه ی تو که به زنتم رحم نکردی... یا بهتر بگم . به دوستت رحم نکردی!

مثل همیشه از این شاخه به اون شاخه پرید با پوف بلند بالایی بحث و خاتمه داد و حرف دیگه ای رو پیش کشید.

با لحن خاصی گفت: چرا دروغ گفتی که دو ماه و چهار روز و هشت ساعت ازش خبری نداری؟

به ساعت مچیم نگاه کردم...

یک ساعت پیش این حرف و زده بودم.

بهش نگاه کردمو گفتم: دقیقا شصت دقیقه قبل گفته بودم که هوس کردم شیشلیک بخورم... این مدت زمان بی خبری از سپنتا حد اقل نیم ساعت قبل تر از هوس شیشلیک بود... اون یادت بود اما این نه...

نفسشو تند بیرون فرستاد .

-دروغ نگفتم اقای مهندس... من ازش هیچ خبری نداشتم... تا همین تماس چند دقیقه پیش...

-پس چرا گفتی دوستی که تو توی خونه ی خراب شده اش بودی...

-خونه ی اون بودم... خونه ی دوستم.... یا بهتر بگم... خونه ی دوستت... و بهش نگاه کردم .

از بهتش هیچ عکس العملی نشون ندادم... نفسمو فوت کردم و کمی دلستر توی جام ریختمو سرمو با نوشیدن طعم استواییش گرم کردم...

هنوز میخ بود... هنوز شوک بود.

یه لبخند کج زدموگفتم: چرا همتون ذهن کثیفی دارید.... فقط داری به این فکر میکنی که یک ماه ودو روز و با سپنتا بودم.... حتی یک لحظه هم به ذهنت خطور نکرد که شاید اون تو خونه نبوده باشه ....

چشماشو بست وباز کرد وگفت: نمی فهممت نیاز....

-منم تو رو نمی فهمم... کلید خونه ای که خودم طرحش و کشیدم و داشتم... دوست سابقمو ندیدم... به جز تو با هیچ احد دیگه ای هم رابطه نداشتم... دستمو روی سینه ام گذاشتمو انگشت اشاره امو به سمت بالا گرفتمو گفتم: به خودش قسم... من خبطی نکردم...

چشمامو بستم وگفتم: به تمام قدیسین قسم.... به بارالهی متعالی.... من به تو خیانت نکردم... آه ای پروردگار... من را هم اکنون به اتش بکش اگر دروغ سرخ بر زبان جاری میکنم...

-نیاز .... تمومش کن!

-چیه... معجزه ی خدا رو هم قبول نداری؟ دیدی به اتش وعذاب گرفتار نشدم؟

-محض رضای خدا جدی باش!

-جدی باشم که تو همچنان به مزخرفاتت ادامه بدی؟

نفسمو بیرون فرستادم... اهسته گفتم: نمیخوای تمومش کنی؟ بذار برای یه بارم که شده در ارامش غذامونو بخوریم....

_ هیچ وقت فکر نمیکردم زندگیم به این روز بیفته...

-چرا؟ اینقدر از حضورم ناراضی هستی؟

-عذاب وجدان دارم...

-به خاطر سپنتا ؟

-من و اون درست مثل برادر بودیم...

-سرتو بالاتر بگیر...و بیخیال باش!

اهی کشید وگفت: همیشه سایه اشو روی زندگیم حس میکنم...

_میتونی بگی از کی این سایه رو زندگیت افتاد؟

نگاهشو ازم گرفت.

-میدونی جفتتون عین همید... میدونی چی جالبه؟ اینکه جفتتون از زندگی خودتون حرف میزنید.... نه زندگی مشترک که یه طرفش منم.... انگار هیچ مردی نمیتونه واژه ها رو جمع ادا کنه....

-همیشه به خاطر مسائل کوچیک ناراحت میشی...

خواستم حرفی بزنم که غذامونو اوردن.... پیش خدمت به خاطر اینکه دیر غذا رو سرو کرد عذرخواهی کرد.

مشغول شدم... اونم با بی میلی با غذاش بازی میکرد.

یه کمی از دلسترش خورد وگفت: تو این مدت که نبودی خیلی بهت فکر کردم...

-به نتیجه ای هم رسیدی؟

بهم نگاه کرد وگفت: چرا با سپنتا نموندی؟

-این نتیجه نیست.... سواله...

هنوز سنگینی نگاهشو رو خودم حس میکردم. میلی نداشتم که باز هم به سوالات پر از شک و تردیدش جوابی بدم. خسته شده بودم بس که باید دلیل و توجیه میاوردم.

به چشمهای خسته اش خیره شدم. لب به غذاش نزده بود.

-چرا نمیخوری؟

نفس عمیقی کشید وگفت: یک ساله دارم باهات زندگی میکنم ... هیچ وقت نتونستم واکنش هاتو پیش بینی کنم...

-بخاطر همین غذا نمیخوری...

با حرص چنگالشو توی بشقابش پرت کرد وگفت: همیشه یه چیزی و به یه موضوع بی ربط و مزخرف ربط میدی...

-اقای مهندس طبق فرمایش خودتون ... رو زمین که وایسی به اسمونم ربط داری... نفس که بکشی به هوا ربط داری... همه چیز مثل یه زنجیره است که بهم ربط دارن... تو این دنیا هیچ چیزی نیست که بی ربط باشه...

-فلسفه بافیت رو هم نمیتونم درک کنم...

-مهم نیست... من درک میکنم که تو منو درک نمیکنی...

ابروهاشو داد بالا وگفت: جدی؟

-اره... درک کردن یه مرد چندان کار سختی نیست...

-ولی درکم نمیکنی!

-چون دلم نمیخواد .... چون باید خودمو نبینم تا بتونم تو رو بفهمم... این کار مشکلیه...

پوزخندی زد و جوابمو نداد.

غذام تموم شده بود ... بهم خیره شد وگفت: بلند شو بریم...

-تو نخوردی؟

-من میل ندارم... بلند شو...

رو به پیش خدمت صدا زدم وگفتم: ممکنه یه ظرف پلاستیکی برامون بیارید؟

پیش خدمت سرشو تکون داد و کسرابا بهت گفت: نیاز ...

-دیگه نمیترسم شأنم بیاد پایین...

سرشو تکون داد وگفت: خوبه... پرهیزکار شدی...

_گاهی از رفتارات سرسام میگیرم کسرا!!!...

کسرا: من چی؟ من باید از رفتارای تو چی بگیرم؟

جوابشو ندادم مشغول شدم و غذاشو توی ظرف ریختم.

...

در وبا کلید خودم باز کردم، کلیدی که یک ماه بیشتر بلااستفاده آستر کیفمو نخ کش کرده بود . نفس عمیقی کشیدم، بوی نبودنم تو خونه بیداد میکرد. وارد خونه شدم ، اونم داشت کفش هاشو توی جا کفشی میذاشت. پشت سرم بود ومیتونستم حضور و گرمای تن و نفس هاش و حس کنم...

حتی میتونستم نگاه پر از شکش رو که روی من ثابت بود و حس کنم!

بدون تماشای دکور خونه ای که بیشتر از سی و دوز نبودنمو به رخم میکشید به اتاق رفتم.

لباس هامو عوض کردم ، آینه ی جدیدی به میز کنسول نصب شده بود، کمی به دست و روم کرم زدم و از دستشویی توی اتاق استفاده کردم ،رغبتی نداشتم به هال برم بعد از تموم شدن مسواکم از سرویس بهداشتی که کنج اتاق بود بیرون اومدم .روی تخت دراز کشیده بودم... کسرا وارد اتاق شد اروم کنارم دراز کشید وگفت: بیداری؟

-اره...

-به چی فکر میکنی؟

-به سپنتا...

با غیظ گفت: ممکنه مسخره بازی وبذاری کنار؟

-این چیزیه که تو دوست داری بشنوی...

-من دلم میخواد تو صادق باشی نه اینکه چیزی وبگی که من دوست دارم بشنوم....

-پس اعتراف میکنی که دلت میخواست بشنوی من دارم به سپنتا فکر میکنم و احتمالا دنبال یه بهانه برای دعوا و بحث بودی؟ مگه نه؟

روی تخت نشست وگفت: تو مشکلت چیه؟

-من مشکلی ندارم.... این تویی که مدام در حال ایراد گرفتنی... و فقط وفقط خودتو میبنی وخودتو قبول داری... تویی که مقصری کار به اینجا بکشه.

نفس عمیقی کشید وگفت:برگشتی بمونی؟

_میترسی که بمونم؟

نفس کلافه ای کشید... جوابمو نداد!

_از چی میترسی کسرا؟

کسرا روی تخت خودشو پرت کرد وگفت: از تو نیاز... از تو میترسم!

نفس عمیقی کشیدم. چراغ خواب کنار تخت و روشن کردم . کسرا بهم نگاه میکرد.

آه خسته ای کشیدم و پرسیدم:هنوز دوستم داری کسرا؟

پوزخند تلخی زد و بغضی گلومو گرفت. بهش نگاه کردم. بهم خیره بود...

کمی از نور توی صورتش افتاده بود. چشمهای عسلیش برق میزد. با اخم و فکی منقبض... نگاه سردش باعث لرزم شد.با این همه لبخندی زدم . دست توی کیفم کردم . پاکتی از توی کیفم که درست کنار پاتختی بود در اوردم. به ارنجش تکیه داد و پاکت و ازم گرفت.

روش با خط خوشی نوشته شده بود: "برای دوست و برادرم کسرا به همراه بانو"

شوق فشردن دستهای شما برایمان انتظاری است شیرین.

به نام خالق عشق

هنگامه و سپنتا

بس كه لبريزم از تو، مي خواهم

چون غباري ز خود فرو ريزم

زير پاي تو سر نهم آرام

به سبك سايه تو آويزم

آري، آغاز دوست داشتن است

گر چه پايان راه ناپيداست

من به پايان دگر نينديشم

كه همين دوست داشتن زيباست..."فروغ.فرخزاد"

زندگی تنها یادگاری از محبت هاست.

دست در دست هم نهادیم وسفر دوستی اغاز کردیم

در انتظار حضور گرم و صمیمانه ی شما هستیم.

سمیع زاده و زارع

**************************

فصل یک:

حدود دو سال قبل

**************************

با دستهای خیس عرق درحالی که ضربان قلبم به تندی تو سینه می کوبید شماره رو گرفتم.

نگاه های سنگین اطرافیان و حس میکردم.

بوق اتومبیل و چراغ قرمز سر چهارراه هم مزید بر علت شده بود تا کلافگیم دوچندان بشه. هم جنس های فضول زیادی خیره خیره نگام میکردند و این عصبیم میکرد.

بی توجه به نگاه ها دوباره شماره رو گرفتم. بار قبل اشغال میزد. صفحه ی گوشی لمسیم بخاطر دست خیس عرقیم کمی کند کار میکرد. دیگه زیادی قدیمی شده بود.

با شنیدن صدای سیما که گفت:من سر قرارم ...

نفس راحتی کشیدموگفتم:دارم میام...

سیما: نیاز یه ذره به اعصابت مسلط باش!

دیگه منتظر جمله ی بعدی نموندم. چطور میتونستم؟ چطور میتونستم مسلط باشم؟ اصلا چرا باید مسلط می بودم؟دوست داشتم به زمین وزمان چنگ بزنم.

همه چیز درهم و باهم گره خورده بود. لبمومیگزیدم وزانوهامو مدام چپو راست میکردم.

دستهام همچنان عرق میکرد و دود و دم و هیاهوی خارج از اتوبوس و نگاه خیره و کنجکاو زنان داخل اتوبوس همه و همه باعث میشدند تا واقعا فکر کنم اصلا هیچ توجیهی نیست تا به خودمو اعصابم مسلط باشم!!!

با دیدن محل مورد نظر که کمی جلوتر از ایستگاه مربوطه بود، خودم و به جلوی اتوبوس رسوندم. امیدوار بودم راننده قبل از ایستگاه بایسته!

از راننده خواهش کردم و اون روی ترمز زد. در باز شد. یک نفر فرصت طلب هم پیاده شد!کارتمو را ازکوله دراوردم.

از پله ها پایین رفتم و جلوی دستگاه ایستادم دستمو دراز کردم وکارت اعتباری به دستگاه چسبوندم با صدای تک بوقی نفس کلافه ای کشیدم و از اتوبوس فاصله گرفتم.

فورا جوی بزرگ بی ابی رو با گام بلندی طی کردم و خودم رو به کافی شاپ رسوندم.

سیما کنجی نشسته بود و سرش هم تو گوشی خم. احتمالا داشت به من یا پیام میداد یا زنگ میزد. به سمت میز رفتم .سلام خفه ای گفتم و خودم روی صندلی سیاه پرت کردم.

سیما یه لحظه نیم خیز شد وگفت:وای نیاز... داشتم بهت اس ام اس میدادم. چی شده؟

پسرجوونی جلو اومد تا سفارش بگیره.سیما اشاره کرد بعدا و پسر رفت.

دستهامو روی صورتم گذاشتم چند نفس عمیق و پشت سر هم کشیدم ... لرزش لبها و چونه ام دست خودم نبود .سخت زمزمه کردم : سیما دارم خفه میشم.

سیما کمی صندلی اشو جلو کشید و گفت:نیاز یه کلام بگو چی شده ... داری منو میکشی... مامانمم نگرانت شده بود. صداتو که پای تلفن شنید فکر کرد چی شده...

به نقطه ی نامعلومی روی میز خیره شدم و سیما گزینه ها رو ردیف کرد:حال پدر ومادرت خوبه؟

پوزخندی زدم و سیما گزینه ی دیگه ای انتخاب کرد:نادین باز گند بالا اورده؟

به علامت نفی سرمو تکون دادم و سیما اروم پرسید:خاله ات اینا باز چیزی گفتن؟

یه قطره اشک بدون اجازه ی من راه خروج و پیش گرفته بود . با سر انگشت پاکش کردم و گفتم: نه...

سیما: کیوان مزاحمت شده؟

_نه...

سیما:فرزاد؟

_ ... سیما نه... یه چیز افتضاحه که تا اخر عمرتم بهش فکر کنی عمرا بتونی حدس بزنی...

سیما کلافه گفت:یه کلام بگو چه مرگته ... اه ...!

نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم لرزش چونه امو کنترل کنم ، بی ثمر بود چون بدتر صدام خش دار و گرفته تر شد درهمون حال گفتم: ابرومون داره میره... ابروم رفت... حس میکنم بدبخت شدم!!!

سیما با چشمهای گرد شده از نگرانی گفت:نیاز خواهش میکنم بگو چی شده... داری منو می ترسونی...

دماغمو بالا کشیدم چطوری میتونستم حرف بزنم؟ یا توضیح بدم یا توجیه کنم یا بحث کنم یا ... خدایا این دیگه چه مصیبتی بود؟!

سرمو بین دستهام گرفتم و با ز به نقطه ی نامشخصی زل زدم.چشمهام قدرت حفظ و نگهداری اشکهامو نداشتن و اونها بی مهابا روی صورتم غلت میزدند.

دیگه علنا داشتم گریه میکردم.

سیما بدون اینکه تلاشی کنه تا مسیر نگاهمو تعقیب کنه اهسته پرسید:با کسرا مشکل پیدا کردی؟

شدت گریه ام بیشتر شد وگفتم: حالا چطوری به کسرا بگم؟

سیما پوفی کشید و گفت:نیاز چی شده؟ موضوع چیه؟ میخوان زوری شوهرت بدن؟ نکنه کیوان؟؟؟بلایی سرت اورده...

_ نه... هیچ کدوم. اصلا موضوع من نیستم...

سیما: خفم کردی... پس چی؟

با هق هق خفیفی گفتم:

_با چه رویی بگم چی شده...

سیما:به قران میزنمت...

دماغموبالا کشیدم .دیگه داشتم به هق هق میفتادم!

سیما مضطرب مفصل انگشتهاشو می شکست.

لبمو گزیدم و درحالی که به تصویر خودم که روی میز سیاه رنگ کافی نقش بسته بود ، خیره شدم، اهسته گفتم: مامانم...

سیما هول گفت: خاله مریم طوریش شده؟ چی شده؟

محکم لبموبین دندون هام فشار دادم.

حقیقت به زبونم نمیومد.

نفس عمیق دوباره ای کشیدمو اروم تر گفتم: نه... فقط...

سیما خیره نگام میکرد و من اروم گفتم:مامانم حامله است!

سیما مات به من خیره شد.

مسلما اشکهایی که بی مهابا روی صورتم غلت میخوردند شوخی نبود یا استرسی که قبل از دیدارمون تو کلام من مشهود بود یا این که حتی یک شونه هم نزده بودم به موهای اشفته ام که زیر شال مشکی سفید کهنه ام بد فرم مونده بودند هیچ کدوم باعث نمیشد تا سیما یه درصد فکر کنه که دارم باهاش شوخی میکنم!

وای که چه نیاز مبرمی داشتم تا یکی بهم بگه این ماجرا یه شوخی احمقانه است.

سیما اونقدر شوکه بود که نمیدونست چه بگه...

مادر دوستش ، که استاد دانشگاه بود که چهل وچهار سال سن داشت که من دختر بیست ودو ساله اش بودم که یه پسر بیست و شش ساله داشت حالا حامله بود؟!

چند لحظه به سکوت جفتمون گذشت واقعا انگار سیما نمیدونست برای دلداری من چه واکنشی باید نشون بده . در اینکه من نیاز نامجو ، واقعا نیاز به دلداری داشتم شک نبود اما... بیشتر نیاز داشتم تا کسی بهم بگه امروز احمقانه ترین شوخی دنیا رو مادرم باهام کرده!

از سکوت خسته شدم و نفس عمیقی کشیدم و رو به سیما که در فکر بود گفتم: می بینی ... می بینی سیما ... بدبخت شدم!

سیما پوفی کشید.

چند لحظه بهم زل زد ... مستقیم بدون اینکه پلک بزنه به من نگاه میکرد من هم به چهره ی سبزه و صورت گرد و تپلش که ته چهره اش به شادی میزد نگاه میکردم.

چشمهای میشی خوشرنگی داشت و مژه های بلند. دوست هشت ساله ام بود . ازدوره ی دبیرستان تا به الان ...

نفس عمیقی کشیدم و سیما با لبخند کجی و معوجی گفت: اخه چرا ؟خیلی خلی... خیلی هم حاد نیست... خوب میتونه سقط کنه!

بی توجه به مکانی که توش حضور داشتیم بلند گفتم:یه بچه ی پنج ماهه رو؟؟؟

سیما شوکه تر ازقبل گفت:چـــــی؟ 5ماهه مامانت حامله است؟

دستی به پیشونیم کشیدم ... باز گریم گرفت و با صدای خش داری گفتم: اره... 5 ماهه حامله است من حتی پنج ساعت هم نیست که خبردار شدم!

سیما کلافه گفت: مگه میشه ... مامانت چطوری نفهمیده؟

ارنج هامو لبه ی میز دودی گذاشتم و اروم با انگشت اشاره شقیقه هامو ماساژ دادم و گفتم: فکر میکرده یائسه شده ... ولی حامله است. سر ظهر برگشته به من میگه دکتره یه کاری کرد که صدای قلبشو بشنوم!!! خدایا...

سیما لبشو محکم زیر دندون گرفت تا خنده اش کاملا کنترل بشه ، هرچند به هیچ وجه موفق نبود سرمو پایین انداختم از حالا باید این سر به زیری و یاد میگرفتم وگرنه!

اره سیما میخندید باید هم میخندید... درواقع خودم هم میدونستم بیشتر از اینکه گریه دار باشه خنده دار بود. اما نه از نوع خنده دار مسخره ، بیشتر خنده دار از نوع خوشحال کننده! ولی برای من یه عذاب علیم و دردناک بود! من بیست و دوسالم بود ورود یه بچه ی جدید ...

کاملا ناگهانی به سمتش چرخیدم هنوز میخندید ... با حرص و اخم پهنی گفتم:اره بایدم بخندی... خنده دارم هست... شدیم مسخره و مضحکه ی عام وخاص!

سیما عمیق تر لبخندی زد وگفت:نیاز باور کن اونقدرا هم که فکر میکنی بد نیست... خدا خواسته دیگه ... قسمت بوده که ... خواست حرف دیگه ای بزنه که وسط حرفش پریدم ...

با شماتت گفتم:اگر پارسال با کیوان ازدواج میکردم خانم دکتر نامجو الان صاحب یه نوه بود نه یه ...

باقی حرفمو خوردم ... کلافه بودم!!!

سیما دستهاشو درهم قلاب کرد وگفت:پدرت چی میگه؟

هیستریک بلند داد زدم: خیلی خوشحاله!

سیما دیگه نمیتونست خودشو کنترل کنه بلند زیر خنده زد .

منم با غیظ گفتم:سیما ... سیما خواهش میکنم نخند... سیما تو رو خدا... من بدبخت شدم!

سیما دستش و روی دستم گذاشت وبا صورتی که انتهاش هنوز پر از خنده بود گفت: نیاز چرا سخت میگیری...

با بغض گفتم:کسرا بفهمه چی؟ مادر من حامله است ... مادر من که نزدیک نوه دار شدنشه... سیما خیلی مسئله ی بدیه... مامان من 44 سالشه ... استاد دانشگاهه... پدرم مهندسه... میدونی چقدر این اتفاق ناجوره؟ بخدا اگر بدونی... خنده دار نیست... ابرومون رفته!

سیما با کلامی که مزه ی شوخی می داد گفت:چه ابرو ریزی ای؟؟؟ مامان و بابات سن و سالی ازشون گذشته درست ولی این چه اشکالی داره؟حکمت خداست ... هم سن وسالای مامان تو هزار تا درد و مرض دارن دور از جون مریم جون ... اینقدر سلامت هست که صاحب یه نی نی شده!

داشتم دیوونه میشدم با دندون قروچه گفتم:سیما به قران میزنمت...

سیما با خنده گفت: نیاز تو رو خدا بیخیال... این خیلی بامزه است که تو صاحب یه... وایسا ببینم مامانت پنج ماهه است؟ بچه چیه؟

خشک گفتم:پسر!

سیما چشمهاش برقی زد وگفت: خوبه که ... صاحب یه داداش دیگه هم میشی...

با حس دردی بی درمون داشتن گفتم: سیما... سیما میکشمت... این بدترین اتفاقی بود که میتونست رخ بده! من جواب مردم و چی بدم؟

سیما ابروهاشو بالا داد و گفت:واه ... نیاز خل شدی...

پرت گفتم: بابام با پسرش نیم قرن تفاوت سنی داره... وای خدا اقا شاپور نامجو پنجاه سالشه داره دوباره پدر میشه...

سیما میون حرفم پرید و گفت:ولی دلش حسابی جوونه... اخی...

نفس عمیقی کشیدم خوشبختانه چشمه ی اشکم فعلا خشک شده بود .با یه لحن جدی گفتم:سیما ... میفهمی اون بچه به دنیا بیاد چی میشه؟وقتی بیست سالش بشه مامان من 64 سالشه .... بابام هفتاد سالشه! میفهمی این یعنی چی؟

سیما:اره نیاز اون موقع تو هم سن مامان خودتی... 44 سالته ... یهو دیدی خودتم تو این سن بچه دار شدی!

میخواستم جیغ بکشم.

با حرص گفتم:این امکان نداره!!! من خودمو میکشم...

سیما بلند خندید و من با اخم وتخم ادامه دادم: اره بخند ... بایدم بخندی... این اتفاق برای خودت میفتاد چی؟

سیما: باور کن خیلی خوشحال میشدم... اصلا خودم ازش مراقبت میکردم...

میخواستم سرمو به میز بکوبم... کلافه گفتم:چرا هیچکس منو درک نمیکنه.

سیما: اخه مشکل تو چیه؟

خسته گفتم: کسرا...

سیما:کسرا ؟ مگه به کسرا گفتی؟