رمان شب برهنه به قلم زهرا شجاع

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

خودکار را بارها بارها درون انگشتان یخ زده ام می چرخانمو برگهای سفید را نظاره میکنم. حس میکنم بالاخره وقت اون رسیده باشه تا دوباره بعد از مدتها شروع به نوشتن کنم ولی نمی دونم ازکجا باید شروع کنم؟ شاید بهتر باشه از شکست هام بنویسم از آدمهایی که کوچکترین حسی به اطرافشان ندارن و شاید روزی رسد که پشیمون شدن، روزی که خیلی دیره کسایی که دوستی کردن و خنجر زدن و من چشم رو گناهشان بستم….

با یاد خدایم شروع میکنم از جایی که در خلوت تنهاییش نوری از عشق و صداقت جوانه میزد،رویاهای محالش می روند تا رنگی از حقیقت به خود گیرند رنگی از عشقی افلاطونی ، عشقی در ورای تنهائی...

مقدمه:

خودکار را بارها بارها درون انگشتان یخ زده ام می چرخانمو برگهای سفید را نظاره میکنم.حس میکنم بالاخره وقت اون رسیده باشه تا دوباره بعد از مدتها شروع به نوشتن کنم ولی نمی دونم ازکجا باید شروع کنم؟شاید بهتر باشه از شکست هام بنویسم از آدمهایی که کوچکترین حسی به اطرافشان ندارن و شاید روزی رسد که پشیمون شدن، روزی که خیلی دیره کسایی که دوستی کردن و خنجر زدن و من چشم روگ*ن*ا*هشان بستم....

با یاد خدایم شروع میکنم از جایی که در خلوت تنهاییش نوری از عشق و صداقت جوانه میزد،رویاهای محالش می روند تا رنگی از حقیقت به خود گیرند رنگی از عشقی افلاطونی،عشقی در ورای تنهائی نگاهی و*ح*ش*ی....

تو در راهی من رسیده ام

اندوهی در چشمانت نشست، رهرو نازک دل

میان ما راه درازی نیست، لرزش یک برگ...

شروع :

وقتی چشمانش را از هم گشود آفتاب تا وسط اتاق پهن شده بود.با نگاهی خواب آلود به ساعت روی پاتختی چشم دوخت. (9:30)درحالی که ملافه را از خودش دور می کرد زیر لب زمزمه وار گفت:

-لعنتی خواب موندم،امیدوارم به پروازم برسم.

با گفتن این حرف دل از تخت کند وجلوی آینه ایستاد.دستش را میان موهای ژولیده اش کشید،در حالیکه با دست، سعی در مرتب کردنشان داشت ؛با خودش گفت:

-خیلی بلند شده باید حتماً کوتاهشون کنم،اصلاً حوصله سشوار کشیدن ندارم.

همان لحظه یاد چندسال پیش افتاد زمانیکه (20) ساله بود در اوج جوانی،چه با اصول موهایش را کوتاه ومرتب می کرد؛ولی اونموقع دلیلی برای اینکار داشت.شوق وذوقی که وجودش را پُرمی کرد باعث می شد بهترازهرروز آماده شود؛با بخاطر آوردن خاطرات تلخ گذشته زهرخندی گوشه لبش جا خوش کرد وبا افسوس سرتکان داد و درحالی که به طرف حمام می رفت گفت:

-زمان بچگیو خریت تموم شد.

خوردن قطرات ریز وداغ آب بروی تن خسته اش جان تازه ای بهش می داد وسرحالش می کرد،نیم ساعتی زیر دوش ماند تا خوب کسلی وبیخوابی شب گذشته را از تنش بیرون کنه.حوله ی تن پوش مشکی را به دور خودش پیچید و بیرون آمد.صدای آهنگ موبایلش فضای سوت وکورخانه را پرکرده بود.پفی کرد و تمام خانه را به دنبال گوشی موبایلش گشت،ولی زمانی که ازمیون کوسن های مبل پیداش کرد قطع شد؛نگاهش را به صفحه ی گوشی آیفونش دوخت،سه تا میسکال ازسِلنا! قبل از اینکه شماره شو بگیره زنگ آپارتمانش به صدا درآمد؛به طرف در رفت ازچشمی بیرون را نگاه کرد.چهره ی بلوند واروپایی سِلنا پشت در نمایان گشت،لبخند کجی زد ودر و باز کرد؛ سِلنا با دیدن بهراد که هنوز خونه اس و نرفته لبخند زد وبا لهجه ی اروپایش دستش را به طرف بهراد دراز کرد وبه فارسی گفت:

-سلام براد.

بهراد مثل همیشه خیلی خشک وجدی دستش را فشرد و جوابشو داد:

-سلام.

بعد از جلوی در کنار رفت تا سِلنا داخل بشه،سِلنا درحالی که به طرف پذیرایی می رفت و شال گردنشو باز می کرد به زبان خودش گفت:

-وقتی تلفنتو جواب ندادی فهمیدم هنوز خوابی ؛ تصمیم گرفتم بیام خودم بیدارت کنم.

تو دلش به دروغ هایی که گفت خندید،تا برسه آپارتمان بهراد هزار بار دعا کرده بود او هنوز نرفته باشد.مخصوصاً زمانیکه تلفن زد بهشو بهراد جواب نداد،خودشو روی مبلی همون نزدیکی رها کرد،نگاه خشکی که بهراد بهش انداخت باعث شد خنده از روی لبهاش محو بشه و خودشو جمع وجور کنه،با اینکه دیشب خیلی جدی بهش گفته بود لازم نیس بیاد اما حالا سِلنا تو خونه اش بود،آپارتمانی که سِلنا تنها دوبار پاشو گذاشته بود توش،البته دوبار به همراه دنیل یکی از دوستان تقریباً صمیمی بهراد واینبار دفعه ی سوم و آخر بود.بدون اینکه حتی به خودش زحمت آوردن شربتی رو برای پذیرایی از سِلنا بده به اتاقش رفت تا آماده بشه.سِلنا هم با نگاهی غمگین زل زد به چمدان های بهراد که کناردرچیده شده بود.دلش میخواست الان می رفت تو اتاق و ازش خواهش می کرد نره،اما نمی تونست چون اجازه نداشت هیچ کس حق نداشت وارد حریم بهراد شود.از طرفیم مگه چند روز پیش همچین درخواستی ازش نکرده بود و اون با چشم غره بهش حتی اجازه نداده بود حرفشو تموم کنه.سرش را تکان داد و سعی کرد بدون فکر کردن به گذشته راهی برای منصرف کردن او از برگشت به کشورش بیابد...

بهراد داخل اتاقش خیلی ریلکس لباسهاشو پوشید،پلیوری به رنگ طوسی که تقریباً بارنگ چشمانش هم خونی داشت و هیکل ورزیده اش را قشنگ به نمایش میگذاشت، شلوارِ مخمل مشکی تنگ،شال گردن طوسی که خاتون براش بافته بود و از ایران فرستاده بود دورگردنش به حالت شل پیچید. با سشوارموهای پر کلاغی اش راخشک کرد وبعد از برس کشیدن موهایش را که روی شانه هایش ریخته بود و میشه گفت بلند بود.با کش پشت سرش به حالت شل بست وبعد از دوش ادکلن ازخودش راضی شد.خرده وسایلی را که روی میز بود داخل ساک کوچکی که کنار تخت گذاشته بود ریختو بعد از چِک کردن اتاقش که حالاخالی از وسایل شخصی اش بود.از اتاق بیرون زد سِلنا هنوز روی مبل نشسته ونگاهش به چمدان ها بود.غرق در فکرشده بود،تا اینکه با صدای بهراد که اعلام کرد آماده اس از فکر بیرون پرید وبا ظاهری که سعی می کرد لبخند روی لبانش باشد از روی مبل بلند شد و همراه بهراد از آپارتمان بیرون رفت.سکوتی سنگین داخل ماشین حکم فرما بود. سکوتی که بهراد دلش نمیخواست شکسته شود.سِلنا ه*ر*زگاهی نیم نگاهی بهش که سرش را به پشتی صندلی تکیه داده بود می انداخت و از ته دل پیش خودش غبطه میخورد که چرا نتونسته بود قلب مردی چون او را تسخیر خودش کند. فرمان را زیر دستانش فشرد وبا قورت دادن آب دهانش پرسید:

-خوابی؟

با اینکه اصلاً حوصله صحبت کردن با سِلنا را نداشت ،بدون اینکه چشمانش را باز کند در همون حال جواب داد:

-بیدارم.

-کی برمی گردی؟

لرزش صداشو به وضوح شنید اما به روی خودش نیاورد،هیچ زنی نمی توانست روش با این حربه ها تاثیر بگذاره،سرش رابلند و چشمانش را ازهم باز کرد . به روبه رو خیره شد:

-برگشتنی در کار نیس،برای همیشه میرم.

رنگ از روی سِلنا پرید؛فرمان را بیشتر زیر دستانش فشرد وبا صدای بی جانی زیر لب نالید:

-نه.

با اینکه متوجه حرفش شده بود،چیزی نگفت تنها ابروهاشو درهم کشید خیلی وقت بود اونو از خودش نا امیدکرده بود پس دلیلی برای نگرانی نداشت.

سِلنا - پس زندگیت ...آپارتمانت... اینجا...

نگذاشت حرفش را کامل کند پفی کرد و در حالی که دستشو داخل موهاش فرو می کرد خشک گفت:

-دنیل جایگزین من تو شرکته،آپارتمانمو فروختم امروز باید کلیدشو تحویل بدم.

سپس دست تو جیبش کرد وکلید آپارتمان را بدون اینکه حتی نیم نگاهی به سِلنا بندازه به طرفش گرفت.

- اینو بده به دنیل خودش میدونه چیکار کنه.

سِلناکه حالا بُغ کرده بود به خودش برای اولین بار جرات داد،کلیدرو از بهرادگرفت؛با قورت دادن آب دهنش پرسید:

-چرا برای همیشه اینجا نمی مونی؟

دیگه داشت از دست سوال و جوابهای سِلنا عصبانی می شد تا حالا هم که مراعاتشو کرده بود وگرنه کسی تا به امروز جرات نداشت تو کارهایش دخالت کنه یا ازش سوال وجواب بخواد.برگشت و نگاهشو به سِلنا که حالا رنگ به رو نداشت دوخت اما قبل از اینکه بخواد چیزی بگه ماشین متوقف شد،سِلنا به طرفش برگشت،به وضوح می تونست حاله ی اشک رو تو چشماش ببینه اما اصلاً براش مهم نبود،سِلنا هم یکی بود مثل بقیه .

سِلنا - براد من بدون تو نمی...

نگاه عصبانی بهراد باعث شد زبونش قفل شه،بهتر بود اینبار دیگه سِلنا رو از سرش باز میکرد.پس با همون نگاه عصبانی زل زد به چشمان رنگی سِلنا که از اشک به سرخی می زد،در حالی که سعی داشت صداش بالا نره غرید.

-دفعه آخریه که بهت میگم،من دارم برای همیشه میرم و قصد ندارم برگردم...بین من و تو هیچ رابطه ی احساسی نبوده و نیست پس بیشتر از این خودتو پیشم کوچیک نکن.

کلمه ی آخرو چنان با داد گفت که سِلنا برای لحظه ای چشمانش را بست،دستشو به دستگیره انداخت و از ماشین پیاده شد نفس عمیقی کشید و خشمش رو مهار کرد،حالت بی تفاوتی به چهره اش داد کاری که خیلی خوب یادگرفته بود به طرف صندوق رفتوچمدونهاشو برداشت.شوکی که با فریاد بهرادبه سِلنا وارد شده بود باعث شد همونطور خشکش بزند و نتونه ازجاش تکون بخوره،بهراد بدون خداحافظی به طرف درب های شیشه ی فرودگاه راه افتاد.

*** *** ***

نگاهش را به انبوه جمعیت دوخت سعی کرد از میون شلوغی آشنایی پیداکند اولین نفری که جلوی چشمانش دید. مهیار برادرش که دوسال از خودش کوچکتر بود.با دیدنش لبخندی از ته دل زد.بعد از مهیار نگاهش به نامادریش شهین افتاد و اخم پررنگی جای لبخندش را گرفت.جلو رفت مهیار به طرفش آمد و با یک حرکت در آ*غ*و*ش هم فرو رفتن؛چشمانش را بسته بود وبا تمام وجود برادرش را به آ*غ*و*ش کشیده بود.با یادآوری بی کسی وتنهایش تو غربت اشک مهمان چشمانش شد اما جلوی ریزشش را گرفت،تو این چند سال یاد گرفته بود هیچ وقت اشک نریزد،قلبش از فولاد باشد و هیچکس درونش نفوذ نکند.بعد از اینکه از آ*غ*و*ش مهیار بیرون خزید.نگاهش را به شهین دوخت وخیلی خشک و جدی سلام کرد ولی در عوض شهین لبخند پت وپهنی زد و شروع کرد به قربون صدقه رفتنش،در حالی که بهراد تصور همچین حرکتی را نداشت شهین محکم ب*غ*لش کرد.بهراد سریع از آ*غ*و*شش بیرون آمد و با غیض گفت:

- در نبودم بهتون خوش گذشت شهین خانم.

از عمد شهین خانم صدایش میزد،هنوز به خوبی یادش بود که شهین همیشه روی این حرف حساس بود وتوقع داشت بهراد ومهیارمادرصدایش کنند اما بهراد همیشه برای اینکه حرصشو دربیاره شهین یا شهین خانم صداش میزد ومهیارهم به تابعیت از برادرش همین کاررو می کرد.شهین با اینکه از تیکه بهراد حسابی جوشی شده بود ولی جلوی خودش را گرفت و چیزی نگفت.

مهیار-خوب داداش گل خودم،بیشتراز این سرپات نگه نمیدارم بهتره بریم خونه که اینطورکه معلومه حسابی خسته ای.

بهراد دستش را دور شانه ی مهیار انداخت وبا دست دیگرش چمدان بزرگش را روی زمین کشید و گفت:

-وقتی تو رو دیدم تمام خستگیم پرید.

-نوکرم.

-ما بیشتر.

با اینکه اصلاً دلش نمیخواست چیزی بپرسه اما دلش طاقت نیاورد و خودشو به مهیار نزدیک کرد،جوری که شهین متوجه نشه پرسید:

- فرامرزخان کجاست؟

مهیار- بابا رفته رامسر به باغ سربزنه، فرداشب برمی گرده.

باچشم اشاره ای به شهین کرد:

-پس چرا این ملکه باهاش نرفت؟!

مهیار-نمیدونم والا !اینجورکه خودش میگه؛میخواسته بیاد استقبال تو حالا شانس آوردی من منصرفش کردم وگرنه قرار بود یه ایل و تبار بیان پیشوازت.

بهراد پرسشگر نگاهش کرد:

-کی؟

-خواهر ملکه؛شهلا خانم به همراه پسرش سینا و دختره ترشیده اش ساناز.

بهراد ابرویی بالا انداخت و پرسید:

- مگه ایرانن!؟

حالا نزدیک درب خروجی رسیده بودند؛مهیار آروم سرشو تکون داد وگفت:

-آره سه روز پیش اومدن؛الانم ویلای بابا اقامت دارن.

نزدیک ماشین رسیده بودن هوا تاریک بود،شهین درحال صحبت با گوشی موبایلش کمی با فاصله از آن دو ایستاده بود.مهیار چمدونهای بهراد را داخل صندوق عقب جای داد و آهسته طوری که شهین نشنوه گفت:

-خوب شد تو اومدی وگرنه نمیدونم چطوری میخواستم شهین وخواهرشو تحمل کنم.

بهراد یه تای ابروشو بالا انداخت:

-چطور؟

-حالا خودت میای از نزدیک می بینی.

همگی سوار ماشین شدن تلفن شهین هم تموم شده بود؛بهراد جلو کنار مهیار نشسته پرسید:

-ساعت چنده؟

مهیار بدون اینکه نگاهش را از خیابون بگیره جواب داد:

-دو ونیم.

بهراد-منو ببر آپارتمان خودم.

مهیار با ناراحتی به طرف بهراد برگشت:

-داداشم بزار دو روز از اومدنت بگذره بعد برو،نصفه شبی کجا میخوای بری!

شهین با شنیدن این حرف دخالت کرد:

-بهراد مادر،کجا میخوای بری؟خواهرم از قبرس بعد از ده سال اومده ویلا اونا منتظران با تو آشنا بشن.

بهراد با یاد آوری خاطرات گذشته و رفتار شهین و پدرش زهرخندی زد وگفت:

-اتفاقاً بخاطر شلوغی ویلا میخوام برم آپارتمان خودم.

-وا...چه شلوغی!بهراد حرفا میزنی!مگه چند نفرن؟

بهراد به طرف مهیار برگشت که با ناراحتی در حال رانندگی بود وحرف نمی زد.دستش را روی شانه ی مهیار گذاشت:

-اخم نکن،این دفعه رو بخاطره تو میام.

لبخندرضایت گوشه ی لب مهیارنشست.شهین هم ازرسیدن به مقصدوش لبخندپهنی زدونگاهش را به خیابونها دوخت. با رسیدنشون به ویلا غم سنگینی به قلبش چنگ زد و اخمی روی پیشانی اش جا خوش کرد،تمام لحظات تلخ دل کندن از برادرش و خونه ای که یادآوری خاطراتِ مادرش بود جلوی چشمانش قرار گرفت.نفسِ عمیقی کشید وسعی کرد ذهنش را از فکرکردن به گذشته بیرون بکشد.حالا جلوی ورودی ویلا رسیده بودن،دوخدمه مشغولِ بردن چمدان ها و وسایلش به داخل شدن،مهمونهای شهین داخل ایوان به انتظار ورودش ایستاده بودن.شهلاخواهر دو قلوی شهین با لبخند گشادی قدمی به طرفِ بهراد برداشت و گفت:

-ماشالا،چقدر عوض شدی بهراد جان!

بهراد کمی نگاهش کرد،درست مثلِ شهین هیچ تغییری نکرده بود.لبخند خشکی زد که بی شباهت به پوزخند نبود:

-سلام.

شهلا قدم دیگری به طرفش برداشت و دستش را دراز کرد:

-سلام گل پسر.

از رفتار خودمونی شهلا خوشش نیومد این زن همونی بود که زیرگوشِ شهین نوای رفتن او را زمزمه کرده بود. افکار گذشته را از ذهنش دورکرد،با اکراه دستش را جلو برد و دسته شهلا را فشرد و زود عقب کشید.کناره شهلا دختره جوانی ایستاده بودکه دستانش را روی سینه چلیپا کرده وخیره زل زده بود به بهراد،با تکانی که شهلا بهش داد به خودش اومد.زیر لب سلامی داد وجلو تر از بقیه به داخل ویلا رفت سردی رفتارش از چشمان بهراد دور نموند، با تعارف های بقیه بهراد نیز وارده ویلا شد.با ورودش با اولین کسیکه برخورد کرد پسره شهلا سینا بود پسری لاغراندام با قدی نسبتاً متوسط و سبزه رو که مشغول صحبت با تلفن بود با دیدن آنها تماسشو قطع کرد ونزدیک اومد:

-احوال بهراد خان،سینا هستم.

دستشو به طرف بهراد دراز کرد بهراد دستش را فشرد و تنها یک کلمه گفت:

-خوشبختم.

*** *** ***

بعد از دوش گرفتن حوله را به دور خود پیچید از حمام بیرون آمد با دیدن مهیارکه روی تختش دراز کشیده بود؛ ناخوداگاه یه قدم به عقب برداشت وابروهاشو در هم کشید و پرسید:

-تو کی اومدی تو اتاق!؟

مهیار سرش را از روی بالش بلند کرد ودستش را ستون سرش کرد بهش خیره شد وبا لحن طنزآلودی گفت:

-وای خاک برسرم پسره ی بی حیارو نگا کن خجالتم نمی کشی این هیکل دخترکشو اینجوری انداختی بیرون؟

سعی کرد اخم هاشو از روی صورتش کنار بزنه به خودش فهموند که مهیار برادرشه و با بقیه فرق داره پس مهم نیس که بی اجازه وارده اتاقش شده،بی توجه به حرفای مهیاربه طرف کمد لباسهایش رفت ودرحالیکه یکی یکی لباسهایش را برانداز می کرد تا یکی را انتخاب کند گفت:

-به غیر از تو که کسی تو اتاق نیس!

-پس کی میخواستی باشه!نکنه توقع داشتی دخترای همسایه بجای من تو اتاقت منتظرت باشن؛ها!

بهراد با لبخند جوابش را داد:

-نخیر...ما از این شانسا نداریم.

-الهی؛مهیار واسه ات بمیره نیس اصلا اونور از این چیزا ندیده بچه ام الان حسرت به دلش مونده.

بهراد به شوخی گفت:

-خفه شو،منکه نرفته بودم اون طرف الواطی رفته بودم...

مهیارسریع پرید وسط حرفش:

-آره می دونم می دونم رفته بودی ادامه تحصیل بدی فقط همینو بس...!ولی داشم خر خودتی من که میدونم اِسماً درس بود و رسماً حال وحول.

بهراد غرید:

-مهیار.

لبخند کش داری زد:

-جانم.

با حرص گفت:

-کوفت واس من حرف درنیار.

هنوز لبخند به لبانش بود:

-من غلط بکنم حرف در بیارم فقط حقیقتو گفتم.

سپس ریز خندید که با چشم غره بهراد روبرو شد،سرفه ی تصننی کرد و خنده اش را جمع کرد.

بهراد تی شرت چسبون سفیدی انتخاب کرد که روش نوشته های مشکی فارسی داشت،در حالی که می پوشیدش گفت:

-هرکی ندونه تو که خبر داشتی بحث درس خوندن نبود فقط بخاطر فراموش کردن سیماگذاشتم رفتم.

مهیار آه سردی کشید:

-آره ولی احساس می کنم موفق نشدی.

بهراد-چرا همچین فکری میکنی؟

با گفتن این حرف کمربند چرم مشکیه اش را به دور کمرش بست و جلوی آینه مشغول مرتب کردن موهایش شد.

مهیار-دلیلش واضحه وقتی توی مهمونی که بخاطر برگشتت برگزار میشه شرکت نکنی به همه ثابت می شه هنوزم که هنوزه به اون زن علاقه داری.

دیگه داشت کفرش بالا می آمد دستشو مشت کرد با چهره ایی به اخم نشسته رو به مهیار درحالی که سعی داشت صداش به فریاد تبدیل نشه گفت:

-تو چی فکر کردی در مورده من ؟ها؟ فکر می کنی اینقدر بی غیرتم که هنوز چشمم دنبال ناموس کسِ دیگه باشه آره؟ ببین داداشم من آدمیو که بندازم دور برنمی گردم برش دارم.

بعد پوزخندی زد و با تمسخر ادامه داد:

-مخصوصاً حالا که دستمالی شده.

بعد از اتمام حرفاش نفس پرصدایی کشید وسیگاری روشن کرد وگوشه تخت کنار مهیار نشست و دست آزادش را داخل موهایش فرو برد.دلش نمیخواست عصبانیت وعقده های این چند سال را روسره برادرش خالی کند اما قضاوت بی جای مهیار وادارش کرد این حرفا رو بزند.

مهیار که متوجه تغییر حالت بهراد شده بود و از حرفایی که بی غرض بهش زده بود پشیمون،از در شوخی وارد شد:

-پسر از هیکلت خجالت بکش.

بهراد نگاه غمگینش را به مهیار دوخت وبا لحن کسلی گفت:

-باز به چی گیر دادی مهیار!

مهیار دستش را بین موهای مجعد وبلند بهراد کشید با صدایی که رگه های خنده درش موج می زدگفت:

-شبیه دختر مدرسه ای ها شدی!

-میگی چیکارشون کنم؟

-از من می پرسی؟فردا از سپهر وقت بگیر برو از شرشون خلاص شو.

-بعد از مهمونی بابا کوتاهشون میکنم.

لبخندی از رضایت نشست کنج لبای مهیار،از اینکه می دید بالاخره بهراد راضی شده تو مهمونی که به افتخارش برگزار میشه شرکت کنه خوشحال شد هیچ دلش نمی خواست درگیری لفظی بین پدرشو بهراد صورت بگیره مخصوصاً با اخلاقی که از هر دوشون سراغ داشت.

صدای در اتاق بلند شد و باعث شد هر دو همزمان به طرف در برگردن،صدای بهراد بلند شد:

–بله.

-آقا،خانم گفتن تشریف بیارید پایین مهمونا منتظر شما هستن.

این صدای شوکت یکی از خدمه خانه شان بود که بعد از فوت پروانه (مادربهراد)به خانه شان آمده بود.تا قبل از مرگ پروانه هیچ خدمتکاری در اختیارشان نبود وپروانه درکمال عطوفت ومهربانی با وجود ویلای بزرگ ودرندشت نیک زاد بزرگ خود به تنهایی امور خانه را به عهده داشت و بخاطر فرزندانش ازکار معلمی استعفاء داده بود.چهره ی بهراد با تموم شدن حرفهایی شوکت درهم شدو به مهیار خیره شد؛مهیارکه متوجه حالت عصبی بهرادشده بود.لبخند کوتاهی زد وگفت:

-بیخیال داداش؛فقط یه امروز و تحمل کن بهت قول میدم از فردا نزارم یه لحظه ام تو خونه بمونی،می برمت دفتر اینقد کار می ریزم رو سرت که وقت سرخاروندنم نداشته باشی .

سپس صدایش را بلند کرد وخطاب به شوکت که هنوز منتظر دم در ایستاده بود گفت:

-بگو الان میایم پایین.

*** *** ***

بخش دوم

از پله ها به طرف پایین سرازیر و وارد پذیرایی شد.صدای قدم هاش باعث شد چند نفری به طرفش برگردن که شهین اولیش بود بلند شدو با لبخند بزرگی به طرف بهراد رفت و خواست دستشو بگیره که بهراد با رفتنش به سالن پذیرایی مانع شد؛ اول به طرف جهانگیر تیمورزاده رفت وخیلی رسمی عرض ادب کرد.پدرش کنار تیمورزاده نشسته بود. انگارغریبه ای وارد جمعشان شده از جایش تکون نخورد.مدتها بود از دیدن پدر محروم شده بود وتمام این اتفاقات را از چشم شهین می دید. دلش میخواست همان لحظه پدرش را گرم در آ*غ*و*ش می گرفت.بعد از مرگ پروانه احساس نزدیک تری به پدر داشت ولی بعد از ازدواج فرامرز این نزدیکی منجربه دوری وبعدشم رفتن بهراد ازایران شد. با یادآوری خاطراتش و دلتنگیش لبانش را روی هم فشرد وتنها به دادن سلامی به پدر اکتفا کرد و درجوابش تنها فرامرز سر تکان داد.بعد ازسلام واحوال پرسی کوتاه وخشکی باشهلا ودخترش ساناز که اولین بار بود میدیدش با عذرخواهی ازجمعشان دور شد ودرحالی که از سالن بیرون می زد شهین را دوباره دید مثل همیشه زیادی دراستفاده از طلاوجواهر اغراق کرده بود. بهراد با دیدنش سری از روی تاسف تکان داد واز ویلا بیرون زد هنوز چند قدم بیشتر به طرف ماشین برنداشته بود که صدای مهیار را از پشت سرش شنید:

-تنها تنها داداشی!

با لبخند به عقب برگشت ونگاهش را به مهیار که دست به کمر زده واخمی ساختگی زینت چشمانش بود دوخت.

مهیار-کجا؟

-حوصله ی مهمونو ندارم؛میرم آپارتمان.

-فکر کردم سر حرفت هستی.

بهراد به طرف جایی که ماشین پارک بود راه افتاد وگفت:

-مرده وحرفش ولی باور کن اصلا حوصله شونو ندارم دلم میخواد تنها باشم.

مهیار-چه حوصله داشته باشی چه نداشته باشی،تا یه مدت نمیتونی بری آپارتمان.

بهراد سرجایش ایستاد و همزمان با چرخیدنش به طرف مهیار پرسید:

-چرا ؟

مهیار- اولش خودِ من جرات داری منو تنها بزار!!!دومیش هم اینکه دیگه از آپارتمانت خبری نیس.

بهراد چشمانش را ریز کرد و پرسید:

-چطور؟

مهیار دستش را درون موهاش فرو کرد،دلش نمیخواست برادرش را ناراحت کند ولی مجبور بود:

-راستش بابا قبل از اومدنت آپارتمانتو فروخت.

کم کم چشمانش را عصبانیت پُر کرد خواست بره سراغ پدرش که مهیار بازشو گرفت:

مهیار-آروم باش بهراد.

نفسش را با حرص بیرون فرستاد:

-چرا باید اینکارو بکنه؟

مهیار سرش را پایین انداخت:

-میخواست تنبیه شی،بابا گفته بود حق نداری با پویان رفت و آمد کنی ولی تو....

بهراد نگذاشت حرفشو تموم کنه:

-اِ...پس قضیه اینه داره مجازاتم میکنه؟؟؟ببینم وقتی من اون سره دنیا میون غریبه ها دربه دربودم فرامرز خان کجا بود؟

دستش را داخل موهایش فرو کرد پشت به مهیار کرد بازم باید مثل این چندسال سکوت می کرد، به طرف صندلی های فلزی سفید رنگ چیده شده نزدیک استخر بزرگ حیاط رفت،روی یکیش نشست نگاهشو به زلالی آب دوخت و به این فکرکرد که شهین هنوز دست ازسرش برنداشته است و این برایش یک اعلام جنگ بود.مهیار کنارش نشست:

-نگران نباش فعلاً آپارتمان من هست فقط یه مشکل کوچولو داره.

سعی کرد خشمش را فرو بخورد نفس های عمیقی کشید و پرسید:

-چه مشکلی؟

با دست سرش را خاروند و حالت بچه گانه ای به صداش داد و گفت:

-داداشی اگه بگم دعوام نمی کنی؟

بهراد نیم نگاهی به مهیار که سعی داشت ذهنش را معطوف جای دیگری کند انداخت وگفت:

-نه بگو.

مهیار حالت جدی به صورتش داد و گفت:

-لوله های آب آپارتمان ترکیده و خونه رو آب برداشته؛منم تازه امروز صب فهمیدم یکی از همسایه ها خبرم کرد. الانم با اجازه ات دارم میرم اونجا ببینم چه به روزش اومده.

بهراد پوفی کرد و با حرص روی صندلی تو حیاط نشست:

-لعنتی همش از زمین و آسمون باید برام بباره.

مهیار-شرمندم داداشم اینقد توشرکت کار ریخته سرم که وقت سرخاروندن ندارم وگرنه نمیزاشتم همچین مشکلی برات پیش بیاد.

بهراد -حالا میگی من چیکار کنم؟

مهیار به نشانه ندانستن شانه هایش را بالا انداخت خون خون خودشو میخورد نگاهی به مهیار انداخت وگفت:

-چرا نشستی؟ برو ببین چی به روز خونه اومده.

مهیارکه حواسش پرت شده بود و با حرف بهراد به خودش آمد سریع بلند شد وگفت:

-آخ ... آخ ... من چقدر حواس پرتم.

بعد در حالی که به طرف ماشینش می رفت گفت:

-فعلا.

-در ضمن به چندتا بنگاه بسپر یه آپارتمان دویست متری برام یه جای آروم تو شمال شهر جور کنه.

مهیار سری در جوابش تکان داد:

-باشه چشم.

با رفتن مهیار از داخل جیب کتش پاکت سیگارو فندکش را بیرون کشید و سیگاری روشن کرد.نگاهش را به نوشته ی لاتین داخل فندک دوخت«سِلنا»با دیدن نوشته یاد روزه تولدش در ذهنش جان گرفت.صدای نازک سِلنا که بالای سرش داخل شرکت ایستاده بود ودائم بهش غر میزد:

-براد خواهش میکنم تمومش کن،الان چندساعته که بچه ها منتظرن.

سرش را از روی نقشه ی روبه رویش برداشت و با برداشتن عینک طبی اش از روی چشمانش با لحن همیشه جدیش گفت:

- متاسفم باید حتما امشب این کارو تموم کنم،حوصله ی غرغرای این م*ر*ت*ی*ک*ه رو ندارم تنها برو.

سِلنا با ناراحتی یه پایش را به زمین کوبید و زیر لب نالید:

-تو همیشه برنامه های منو خراب می کنی.

با اینکه متوجه حرف سِلنا شده بود اما به روی خودش نیاورده بود سِلنا بدون توجه به حرفای بهراد ازاتاق بیرون رفت. بهراد بیخیالِ سِلنا دوباره مشغول کارش شد.هنوز نیم ساعت از رفتنش نگذشته بود که در اتاقش باز شد و پشت بندش صدای تولدت مبارک داخل گوشهایش پیچید.سرش را بلند کرد با دیدن پویان،دنیل وسِلنا به همراه سه تا ازدوستانش لبخند قشنگی ناخوداگاه به لبانش نقش بست.لبخندی که دوستانش در طول مدتی که باهاش بودن کمتر ازش دیده بودن.اونروز یکی از بهترین روزهایش بود و در پایان تولدش با دیدن هدیه سِلنا که فندک نقره ای بود کاملا غافلگیر شده و تازه اونموقع بود که به علاقه ی سِلنا پی برد ...

سعی کرد از خاطرات دل بکند فندک را به داخل جیبش برگرداند.تکیه اش را به پشتی صندلی داد و با آرامش دود سیگار را ازمیان لبهایش بیرون فرستاد.نگاه غم گرفته اش را به درختان که پائیز برگهایشان را زرد کرده بود دوخت. واقعا نمیتوانست ویلا و آدمهایش را تحمل کند از وقتی پروانه فوت شده بود و بلاهایی که سرش آمده بود زود رنج شده و تنهایی را به جمع ترجیح می داد آدمی بودکه سالها در سکوت وآرامش خویش زندگی کرده بود و برعکس همسن وسالانش از مهمانی وشلوغی بیزاربود.دستش را داخل موهایش فرو برد و آرنجش را با تکیه به دسته ی صندلی ستون سرش کرد .هوای سرد اوایل زم*س*تان صورتش را به شلاق می کشید.نگاهش هنوز به درختانه به یغمارفته بود.تنها درختان کاج بودند که باغ را ازعریانی درآورده بودند.نفس عمیقی کشید و پُک دیگری به سیگارش زد ودودش را درهوا آزادکرد.احساس کردکسی کنارش نشست حدسش درست بود:

ساناز – به قیافتون نمیاد آدم گوشه گیری باشید.

بدون اینکه تغییری درحالت نشستنش دهد یا حتی سرش را به طرف صدا برگرداند؛جواب داد:

- تنهایی رو به حضور در جمع ترجیح می دم.

-دلیل خاصی داره که اینطور دوست دارید؟مثلا خاطره کسی آزارتون میده؟

با پایان رسیدن حرفه ساناز سرش را از دسته ی صندلی جدا کرد،تازه توانست چهره ی آن شخص را ببیند.دختری با موهایی که به رنگ بلوند درآمده بود،پوستی برنزه،چشمهایی که با وجود لنز رنگشان مشخص نبود و با دقت دورشان خط چشم کشیده،ابروانی نازک،بینی سر بالا که معلوم بود زیر تیغ جراحی رفته،لبهایی برجسته که رژ براق صورتی در آن خودنمایی می کرد. دخترک که نگاه بهراد را که روی جزجز صورتش می چرخید دید لبخند دلبرانه ای تحویلش داد ودستش را به طرف بهراد دراز کرد و گفت:

-معذرت میخوام فراموش کردم خودمو معرفی کنم ساناز هستم دختر آقای تیمورزاده.

بهراد با یادآوری رفتاره دیشب ساناز پوزخندی زد و بدون توجه به دست سانازکه به سویش دراز شده بود خاکستر سیگار را درون زیر سیگاری تکاند و سرش را تکان داد؛ساناز که از رفتاره سرد بهراد جاخورده بود سعی کرد بروی خودش نیاورد برای باز یافتن دوباره ی اعتماد به نفسش دستش را عقب کشید لبخندی زد و گفت:

-جوابمو ندادین!

پک آخر را به سیگارش زد و همراه خارج کردن دود گفت:

-سوالتون بی مورد بود ترجیح میدم جواب ندم.

از حرفی که شنید تکانی خورد اما خودش را نباخت:

-ولی من اینطور فکر نمی کنم؟

درحالیکه از روی صندلی بلند می شد سیگارش را نیز داخل زیرسیگاری خاموش کرد:

-بهتره جوابتو از کسی که بهت آمارمنو می ده بپرسی،درضمن فکر نمی کردم اینقدر سریع تغییر موضع بدیو رفتارت عوض بشه.

با چشمانی گرد شده نگاهش کرد؛فکرنمی کرد بهراد رفتاره سرده دیشبش رو به روش بیاره،اما طولی نکشید که به خودش آمد و روبروی بهراد ایستاد و با اخم گفت:

-فکر کردی آدم مهمی هستی که بخوام آمارتو در بیارم.

بهراد در جوابش پوزخندی زد و به طرف ویلا راه افتاد.ساناز با رفتن بهراد با عصبانیتی آشکار روی صندلی ولو شد و شروع کرد با خودش حرف زدن:

-پسره ی مغرور،رامت می کنم حالا می بینی، اَه...لعنتی.

پاشوکه داخل سالن گذاشت،متوجه بقیه شدکه دور میز نشستن شهین با دیدنش بلندشد و به سمتش رفت:

-بهراد جان بیا بشین سره میز.

بااینکه تمایلی به همنشینی شان نداشت امادل ضعفه اش مجبورش کرد پشت صندلی خالی نزدیک سینا بنشیند. نگاهش به غذاهای رنگارنگی که روی میز چیده شده بود دوخت انواع واقسام غذاهای ایرانی و خارجی چندین نوع دسر و نوشیدنی زیر چشمی به پدرش خیره شد نوشیدنی محبوب فرامرز ش*ر*ا*ب انگور چندساله کناره دستش بود،هنوز عادت دیرینه اش را ترک نکرده بود.نگاهش را برگرفت و برای خودش کمی باقالی پلو با ماهیچه کشید و مشغول خوردن شد.قاشق دوم را که به دهان گذاشت سنگینی نگاهی را روی خودش احساس کرد.وقتی سرش را بلند کرد با ساناز روبرو شد،ساناز با دیدن نگاهش لبخند عریضی زد وچشمکی حواله اش کرد،اینکارش با پوزخند بهراد روبرو شد. همیشه از دخترانی که براش ناز می کردن و عشوه میومدن بیزار بود،کلا آدم دختربازی نبود از وقتی سیما او را به یک پیره مرد ترجیح داده بود حالش از این جنس لطیف بهم می خورد.چشم غره ای به لبخند ساناز رفت ودوباره مشغول خوردن غذایش شد با اینکه نگاه های خیره ی ساناز روی مخش بود اما ترجیح داد خونسرد باشد و تحمل کند.قبل از اینکه لیوان دوغ را بردارد ساناز لیوانی را که حاوی مایع قرمز رنگ ش*ر*ا*ب گیلاس بود جلویش گرفت:

-بفرمایید.

با اینکار ساناز سرها به طرفشان چرخید،نگاه فرامرز اذیتش می کرد.میدانست او منتظر یه جرقه اس تا بکوبدش نخواست آتودستش دهد.لبخندکمیابش را به لب آورد و با صمیمیتی که درخودش سراغ نداشت،لیوان را ازسانازگرفت وگفت:

-مرسی!

چشمان ساناز از تعجب گرد شد،سعی کرد آروم باشد لبخند پررنگی زد:

-نوش جون.

م*ش*ر*و*ب را زیر نگاه های تیز بقیه سرکشید،حس کرد به طرز فجیحی معده اش آتیش گرفت.خم به ابرویش نیاورد،بازم همون لبخند مسخره را به لب آورد و با تشکر خشکی از پشت میز بلند شد و به طبقه بالا رفت.

خودشو داخل حمام پرت کرد و محتوای معده اش را بالا آورد؛حالش از م*ش*ر*و*بات الکی بهم میخورد.اذیت شدن معده اش هم یادگاره زیاد روی سالها پیشش بود؛آبی به دست و رویش زد و از حمام خارج شد.

*** *** ***

برای چندمین بار فاصله میان تخت تا در اتاق را پیمودکلافه شده بود.به طرف تلفن رفت وشماره گرفت بعد از سه تا بوق صدای کلافه ی مهیار داخل گوشی پیچید:

- جانم.

-سلام،خسته نباشی.

-تویی بهراد؟سلام ممنون خسته نیستم کلافه ام.

-چی شد رفتی آپارتمان؟

مهیار پوفی کرد گفت:

-آره رفتم اوضاش داغونه.

-چقدر طول می کشه؟

نفس عمیقی کشید ومنتظر جواب مهیار شد.

-اینطورکه لوله کش گفت حدوده دو سه روز ولی تمیز کاری خونه و این حرفا میشه در کل یه هفته.

بهراد کلافه پنجه شو داخل موهاش کشید و گفت:

-دیره مهیار یه کارش کن تا دو روزه دیگه آماده بشه.

-نمیشه برادرمن کلی التماس کردم تا یارو قبول کرد دو سه روزه کارو تموم کنه،وگرنه می گفت یه هفته بیشتر وقت می بره.

-بنگاه رفتی؟

-آره دو جا سپردم قرار شد اولین مورده خوبی که پیدا کردن با خودت تماس بگیرن.

-وای...پسر من چیکار کنم؟دارم تو این خراب شده دیوونه میشم.

-بس کن بهراد اونجا که کسی کاری به کارت نداره.

-هه...اینجور به نظر می رسه.

-نمیدونم چی بگم چاره ای نیس باید تو این چند روز تحملشون کنی تا خونه آماده بشه البته یه کاره دیگه ام می تونی بکنی.

-چی؟

-می تونی بری حومه پیشه خاتون.

-خونه باغ ؟

-آره.

دستش را طبق عادت داخل موهایش کشید و با زدن لبخندی گفت:

-باشه،اتفاقاً دنبال فرصت بودم برم ببینمش.

-خوبه پس آماده شو شب که اومدم با هم می ریم.

-لازم نیس،من خودم همین الان راه میافتم.

-یعنی چه؟ مگه جاده شو بلدی؟

-تقریباً یادمه حالا برای اینکه یه موقع اشتباه نکنم آدرسو برام دقیق اِس اِم اِس کن.

-خیلی تُخسی پسر،هر غلطی دوست داری بکن برو گمشو من که عادت دارم ازت دور باشم.

بهراد به لحن به ظاهر دلخور مهیار خندید و گفت:

-بیخیال مهیار خوب توام شب بیا.

- فکر میکنی فرامرز خان می زاره؟من میخواستم تو رو بهونه کنم.

-چقدرم من واسش مهممم،باشه بابا صبر میکنم با هم بریم.

-نمیخواد فداکاری کنی برو من خودم اینا رو می پیچونم میام به عزیزگفتم ماشینتو آماده کنه .

-ممنون می بینمت.

-قربانت خداحافظ.

بعد از قطع تماس به طرف کمد لباسهایش رفت و از میان انبوه لباسهای رنگ ورنگش چند دست لباس راحتی و مختص بیرن رفتن جدا کرد وداخل ساکش گذاشت.حوله و وسایل اصلاح و...طولی نکشیدکه ساک بزرگ مشکی اش از وسایلش پُر شد،خود نیز لباسهای راحتی اش را با شلوار پارچه ای اسپرت مشکی؛پولیور طوسی تیره عوض کرد خودش راداخل آینه برانداز کرد برس را برداشت و موهایش را مرتب کرد وبعد از دوش ادکلن همه چیز اوکی شد و با برداشتن ساکش از اتاق بیرون رفت.یکی از خدمه ها رو طبقه بالا دید روبهش گفت:

-لباسا و وسایل شخصیمو همونطور که داخل کمد چیدین برگردونید داخل چمدونم.

خدمه که دختره جوانی بود اطاعت کرد:

-چشم آقا.

راه افتاد اما قبل از اینکه از پله ها به طرف پایین راهی شه صدای پچ پچی از پایین متوقفش کرد خواست بی تفاوت راهش را ادامه دهد اما وقتی اسم خودش را شنید ترجیح دادکمی استراق سمع کند.صدای شهین بودکه داشت با ساناز بحث می کرد:

-دختر یه ذره حواستو جمع کنی کار تمومه،نمیدونم شما دوتا به کی رفتید؟اون سیناکه یه ذره سیاست نداره تو هم که ماشالا زبونت مثل نیش ماره یه ذره دلبری بلد نیستی والامن همسن تو بودم محال بود پسری از کنارم رد شه وخاطرخام نشه.

صدای عصبانی ساناز را شنید:

-اَه...خاله ولم کن تو رو خدا،خیلی اعصاب دارم تحفه اس مثلا ؟

-معلومه که تحفه اس من چه بخوام چه نخوام این شازده وقتی ازدواج کنه یه ارث کلان بهش میرسه...من فقط میخوام دختری که میخواد بیاد تو این خونه غریبه نباشه از پوست وخون من باشه همین.

صدا و لحن ساناز نشان میداد که تا حدی راضی شده:

-آخه خاله ...

-آخه بی آخه سعی کن،اصلاً همین الان برو بالا در اتاقشو بزن بهش بگو میخوای بری یه چرخی بزنی و خرید کنی ازش بخواه همراهیت کنی.

-باشه بزار فکرامو کنم.

-فکر کردن نداره دختر برو ببینم چیکار میکنی.

بهراد که با شنیدن مکالمه های آن دو به یقین حرفی که به ساناز زده بود رسید.از پله ها به طرف پایین سرازیر شد که در راه با ساناز برخوردکرد.لبخند پت وپهنی به روی بهراد زدکه با پوزخند او روبرو شد ؛ به سر تا پایش نگاهی انداخت تاپ دو بنده ی صورتی و شلوارک تنگ مشکی پوشیده بود پوزخندش عمیق ترشد...ساناز که نگاه بهراد را روی خودش دید صداشو کمی نازک کرد و با لحن پرعشوه ای پرسید:

-جایی میری؟

بهراد ساکش را در دستش جابه جاکرد ونگاهش را به روبرو دوخت قصد جواب دادن نداشت،از پله ها دوباره سرازیر شد ساناز که از رو نرفته بود وبه خودش قول داده بود قلب این پسره از خود راضی را تسخیر کند همراهش شد و در حالی که سعی داشت لبخند روی لبهایش باشد کناره بهراد قدم برداشت و گفت:

-وقت داری باهم بریم بیرون یه دوری بزنیم؟

بهراد بدون اینکه به طرفش برگرده به راهش ادامه داد:

-متاسفم وقت ندارم.

دیگه به ماشین رسیده بود و فرصت صحبتی برای ساناز نمانده بود.سواره ماشین شد و بدون توجه به ساناز ماشینو روشن کرد و از داخل حیاط بیرون آورد و در همان حالت به این فکر کرد که چطور شده است فرامرز ماشینش را نفروخته اس، شاید درحساب کتابش ماشین او راکه ارزش پولی آنچنانی نداشت جا انداخته بود.نگاهی به ماشین انداخت با اومدنش عزیزماشین قدیمش که یک پاترول دو در مشکی بود شسته و براش آماده کرده بود.

داخل ماشین نشسته بود و به طرف حومه شهر می راند،از روی آدرسی که مهیار برایش اِس کرده بود تونست به راحتی خونه باغ را پیدا کند.پشت در توقف کرد چند بوق پشت سرهم زد در باز شد و چهره ی اخموی مرد چهل و خورده ای ساله ای نمایان گشت.نزدیک ماشین بهراد ایستاد شیشه را پایین کشید وخطاب به مرد با لحنی خشک وجدی گفت:

-درو باز کن.

مرد سرش را خم کرد و به چهره ی بهراد خیره شد و با کنجکاوی پرسید:

-با کی کار دارین؟

بهراد بدون توجه به سوال مرد در حالی که طاقتش از الافی تمام شده بود غرید:

-نیک زادم باز کن اون در لعنتی رو.

مرد با شنیدن اسم بهراد سریع دولاراست شد ودریک چشم بهم زدن درحیاط را بازکرد.پایش را روی پدال گاز فشرد و ماشین را به داخل برد،بعد ازطی مسیری نه چندان طولانی ماشین را روی سنگ ریزه ها متوقف کرد.وقتی پیاده شد نفس عمیقی کشید و هوای مطبوع را به داخل ریه هایش فرستاد.درختان باغ درآن فصل ازسال خالی از برگ وشاخه هایشان نمناک بنظرمیرسید.معلوم بود شب گذشته باران باریده؛نگاهش را به خونه ی بزرگ قدیمی دوخت و خاطرات شیرین کودکی به ذهنش هجوم آوردن،یاد دورانی که همراه مهیار داخل این باغ بازی می کردند.بعد از مرگ مادرش قرار بر این بودکه کنار خاتون زندگی کنند.زمانی که دوازده سال بیشتر نداشت ومهیار نیز ده ساله بود.فرامرز به دلیل افسردگی شدید به ایتالیا رفته بود وبعد از چندماه خبرداده بود که قرار است برای همیشه آنجا بماند و سرپرستی مهیار و بهراد را به خاتون محول خواهد کرد.اما بعد از گذشت یکسال بطورناگهانی بدون اینکه به کسی خبر دهد به ایران بازگشت و بعدشم با خواهر یکی از شرکایش شهین ازدواج کرد،شهین یه بار ازدواج کرده بود وبه دلیل مشکل نازایی از همسرش جدا شده بود،هشت سال بعد بهراد راهی آمریکا برای ادامه تحصیل شد اما چه تحصیلی جز دربه دری و سکوت بهراد؟؟؟

و حالا بعد ازگذشت هفت سال بهراد به ایران برگشته برای اثبات ماهیتش...غرق در رویاهایش بود، صدای دختری او را به خود آورد:

-ببخشید شما؟

بهراد سریع به طرفش چرخید دختر جوانی روبرویش ایستاده بود ومنتظر نگاهش می کرد جوابش را داد:

-بهرادم،بهراد نیک زاد.

دختر با شیندن نام او لبخند کم رنگی زد وبا نگاهی به زیر گفت:

-خوش آمدین آقای نیک زاد عذر میخوام بجا نیاوردم فکر کردم آقا مهیار تشریف آوردن.

دستانش را ب*غ*ل گرفت و درحالی که با نگاهش اجزای صورت دختر را می کاوید گفت:

-خواهش میکنم.

انگشته اشاره اشو به طرفه دختره نشانه گرفت و پرسید:

-و شما؟

-پرستار خاتون هستم.

ابروهایش را بالا انداخت:

-پس حلیمه خانم کجاس؟

لبخند غمگینی روی لبهای دختر نقش بست وحلقه ی اشکی در چشمانش درخشید:

-ایشون تا چندماه پیش پرستار خانم بودند ولی بخاطر مریضیشون منو بجای خودشون آوردن.

بهراد با ناراحتی پرسید:

-ازش خبری دارین الان حالش چطوره؟

بغض عمیقی به گلوی دختر نشست وبا صدایی که از بغض به لرزه در آمده بود گفت:

-فوت شدن.

در حالیکه سعی در جلوگیری از ریزش اشک هایش داشت ادامه داد:

-بفرمایید داخل،هوا سرده ممکنه سرما بخورین.

بهراد که از شنیدن خبر مرگ حلیمه بسیار ناراحت شده بود بدون حرفی به داخل رفت.حلیمه جای دایه شان را بعد از مرگ مادرش داشت و زحمات بسیاری طی آن چندسالی که نزد خاتون بودند برایشان کشیده بود.با ورودش به داخل خانه متوجه ی خاتون شد که روبه قبله نشسته و سجاده اش پهنه،تسبیح تُربت کربلاش دستش بود ومشغوله گفتن ذکر، بهرادآروم بهش نزدیک شدوکناره سجاده اش زانو زد.خاتون هنوز متوجه اش نشده بود.دستش رادور شانه های لاغرو نحیف خاتون پیچید با به آ*غ*و*ش کشیدنش زمزمه کرد:

-سلام خاتونم.

دستِ خاتون روی سرش کشیده شد و با صدایی که از بغض می لرزید گفت:

-علیک سلام گل پسرم.

نفس عمیقی کشید و بوی عطر مشهده خاتون رو به ریه هایش فرستاد و در دل با خود گفت:

-چقدر دلم برای این عطر تنگ شده بود.

آروم از آ*غ*و*شه خاتون بیرون خزید چشمان خاتون ابری بود،دست دراز کرد و اشک هایش را زدود و گفت:

-دلم براتون خیلی تنگ شده بود.

نگاه خاتون رنگ غم گرفته بود دستش را روی دست بهراد گذاشت و نالید:

-کجا رفتی مادر،می دونی چقد چشم به در دوختم تا درو باز کنی بیای،هروقت که مهیار میومد منتظر بودم بگه برگشتی می ترسیدم بمیرمو شازده مو نبینم.

بهراد دستانه خاتون را ب*و*سه زد وگفت:

-خدانکنه خاتون دیگه جایی نمیرم من بخاطر شما برگشتم،اومدم یه چند روز پیشتون بمونم.

-قربونت بره مادر ماشالا چقد بزرگ شدی دیگه از اون پسربچه ی لاغر خبری نیس مرد شدی واسه خودت.

بهراد لبخندی به صورتش پاشید و گفت:

-خاتونم الان 27 سالمه معلومه که بزرگ شدم.

خاتون اشک گوشه ی چشمش را زدود و با بغضی که کاملا در صدایش مشهود بود گفت:

-تو این چند سال همش منتظر همون پسرجوونی که راهی غربتش کردن بودم ازنگاهت میخونم چقدر این زنیکه ابلیس صفت زجرت داده.

بهراد با یادآوری دردهایش لبخند دردآلودی به روی حدسیات درست خاتون زد و در دلش گفت:

-دیگه همه چیز تموم شد کسی جرات نداره جلوم قد علم کنه.

صدای خاتون او را به خود آورد:

-ترنم...ترنم دخترم کجایی مادر؟

دختری که بهراد را به داخل راهنمایی کرده بود ازآشپزخانه به بیرون سرک کشید درحالیکه دستانش را با حوله خشک می کرد جواب داد:

-بله خاتون.

خاتون به صورتش لبخندی پاشید وگفت:

-ترنم جان برای پسرم چای و میوه بیار.

ترنم سری تکان داد وگفت:

-چشم خاتون دارم آماده میکنم الان میارم.

بعد با گفتن با اجازه به آشپزخونه برگشت بهراد که تا اونموقع ساکت بود و به حرفهای خاتون و ترنم گوش می کرد با رفتن ترنم پرسید:

-این ترنم دختره حلیمه خانم نیس؟همونی که وقتی منو مهیار پیشتون بودیم پنج ساله بود.

خاتون در تایید حرفش سرش را تکان داد و با ناراحتی جواب داد:

-آره پسرم همونه،طفلی از وقتی حلیمه مرده پوسته استخون شده دائم یه چشمش اشکه یه چشمش خون از بس که از دسته طایفه پدریش حرص میخوره.

-پدرش زنده اس؟

خاتون یا علی گفت و درحالی که دستش را روی زانوش می گذاشت بلندشد وسجاده اش را روی طاقچه گذاشت:

-نه مادر،یه سال قبل از مریضی حلیمه تصادف کرد و مُرد.

بعد با اشاره به کرسی که قسمت دیگه ای از پذیرایی بزرگ خونه قرار گرفته بود گفت:

-بیا ننه بشین زیرکرسی گرم شی.

بهراد با لبخند رفتو زیرکرسی کناره خاتون نشست خاتون در ادامه حرف هایش اضافه کرد:

-آره ننه،حلیمه ی بیچاره قبل از مُردنش خیلی سختی کشید.خواهروبرادره شوهرش ریختن سرش هرچی اون خدا بیامرز داشت و نداشتو بردن حلیمه هم بعده یه مدت مریض شد و زمین گیر، بعد از مُردنشم به چهلم نرسیده برادرای شوهرش دخترشو بیرون کردن خونه شونو فروختن.دلم نیومد دختره دربه در بشه بالاخره هر چی باشه حلیمه یه عمر زحمته شما دوتاروکشیده بود و برام کارکرده بود ازش خواستم بیاد اینجا بمونه اولش قبول نمیکرد ولی وقتی اصرار کردم قبول کرد طفلی چاره ی دیگه ای هم نداشت اما شرط گذاشت که عوضِ خرجی وجایی که بهش میدم برام کارکنه منم قبول کردم.دختره خوبیه ساکت وکم حرفه بیشتر از اون چیزی که ازش میخوام کار می کنه،به اسراره من راضی شده خرج تحصیلشو بدم تا بره دانشگاه قبول نمی کرد می گفت شما بیشتر از اون چیزی که لیاقتم بوده کمکم کردین هه...رو هم رفته از اینکه آوردمش پیشِ خودم راضیم.

با تموم شدن حرفای خاتون بهراد به فکر فرو رفت.چقدر سرگذشتش شبیه او بود؟با تفاوت های زمانی و مکانی ؟؟؟؟با بیرون اومدن ترنم از آشپزخونه نگاهش به سمتش کشیده شد هیچ کدام از آن سختی ها در ظاهرش معلوم نبود. ترنم سبدی از میوه های زم*س*تانی درون ظرف چیده شده را بروی کُرسی گذاشت پیش دستی ها رو جلوی خاتون و بهراد قرار داد.بعد از تعارف سبده میوه دوباره به آشپزخانه برگشت.

خاتون-کی برگشتی مادر؟

درحالیکه زیر چشمی ترنم را زیر نظر داشت جواب خاتون را داد:

-دیشب.

-پدرت چطوره؟ خیلی وقته ازش بی خبرم.

پوزخندی زد و با صدای گرفته ای گفت:

-نیک زاد بزرگ حالش عالیه،مشغوله پذیرایی از مهمون های همسر عزیزشه.

خاتون زیر لب استغفرالا گفت و رو به بهراد پرسید:

-دوباره قوم وخویش های شهین ریختن سره فرامرز؟

بهراد همراه با پوزخند صدا داری جواب داد:

-آره ... این دفعه شهلا خانم از قبرس تشریف آوردن.

خاتون چشمانش را ریز کرد و پرسید:

-شهلا همونیه که یه دختر و یه پسر داره؟؟؟

بهراد در تایید حرف خاتون سرش را تکان داد وگفت:

-خودشه.

خاتون نگاهشو به نقطه ای دوخت وسکوت کرد.در همان حین ترنم ازآشپزخانه با سینی چای وارد شد.چای را تعارف کرد اما قبل از اینکه بخواد از کنارشون بره خاتون مانع اش شد و ازش دعوت کرد تا کنارشان بنشیند.سپس برگشت طرف بهراد وگفت:

-پسر حواست به مکر این زن باشه،یادته که چجوری قاپه فرامرزو دزدید حواست باشه واسه تو و مهیار از این لقمه ها نگیره.

بهراد با به خاطر آرودن حرفهای شهین وسانازلبخند کجی زد و روبه خاتون گفت:

-حواسم هست خاتون من مثه فرامرز خان خ ....

خواست بگه (خر) نمی شم اما بجاش گفت:

-خام نمی شم.

صدای آهنگ گوشی اش بلند شد عذرخواهی کرد و با نگاه کردن به شماره جواب داد:

-جانم.

مهیار پشت خط با صدای سرحالی گفت:

-سلاااااام شازده،رسیدی؟

-آره خیلی وقته،کجایی؟

-همین جام زیر سایه ی شما .

یه لحظه احساس کردصدای مهیار نزدیک شد،سریع به طرف دربرگشت با دیدن مهیارکه درحال بستن در بود لبخند زینت لبانش شد.مهیار با گفتن سلام کشیده ی بلندی وارد جمعشان شد.درحالی که پالتوشو در میاورد به طرف خاتون رفت و با ب*و*سیدن پیشانی اش به طنز گفت:

-به ... به ... احوال خاتی جونه خودم.

خاتون پشت چشمی نازک کرد:

-هزار بار گفتم به من نگو خاتی،مگه دوست دخترتو صدا می زنی پدرسوخته.

مهیار جلوی خنده اش را گرفت وحالت ناراحتی به چهره اش داد،درحالیکه کناره بهراد می نشست زیرکرسی گفت:

-اوه ...خاتونم این حرفو نزن منو اینکارا.

سپس در ادامه ی حرفش با اشاره ی چشم به ترنم گفت:

-رعایت کن لطفاً خانوداه نشسته.

بعد به طرف ترنم نگاه انداخت و مؤدبانه پرسید:

-احوال آبجی ترنم خودم،خوبی؟

ترنم محجوبانه سرش را تکان داد: