رمان مجازات شیرین به قلم الف.میم.جیم

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

رمان درباره دوشخصیت شیرین وبهداد هست شیرین دختری ازخانواده ی مذهبی است که به دلیل محدویت ازطرف خانواده نیاز مبرم به یک دوست احساس میکنه ودراین بین درچت روم به صورت اتفاقی بابهداد آشنا میشودبهداد پسری است ازیک خانواده متوسط که همراه مادرش زندگی میکند.

رابطه ی پنهانی آن دو شکل میگرد ودراوج وابستگی ازبلندی به پستی میرسدو…

خسته و کوفته ازمدرسه اومدم خونه وطبق همون روال همیشگی ،سریع رفتم سراغ کامپیوترکه بازم مثل همیشه صدای مامان دراومد

مامان-شیـــــرین بازنیومده رفتی سراغ اون کامپیوتر

پوف کلافه ای کشیدمو از اتاقم اومدم بیرون

-چیه مامان؟

مامان-این چه وضع حرف زدنه،جای سلام کردنته؟

-ببخشید خب، سلام الان راضی شدی؟

مامان-نخیر به جای بازی کردن بااون خونه خراب کن لیاستوعوض کن بیاکمک من که خیلی کارداریم

-بازچه خبره مامان؟

-خدیجه خانم نذر کرده بود واسه قبولی جوادپسرش سفره بندازه طفلکی خونشون کوچیکه گفتم فردا بیادخونه ی مابندازه

-آخه مادرمن این چکاری بودکردی؟هفته که هفت روزه هفت روزشم شماخودت سفره میندازی دیگه چیکار به سفره خدیجه خانم داری؟

مامان-حرف نباشه تولازم نیست تواین چیزادخالت کنی مگه چی میشه یه ثوابیم میبریم بروسریع لباستو عوض کن بیا

همیشه همینه مامان اندازه یه ارزنم واسه نظرمن ارزش قائل نیست انگارمن تواین خونه زندگی نمیکنم بی حوصله سمت اتاقم رفتم و توهمون حین صدای مامانوشنیدم که میگفت:دوباره نری سراغ اون کامپیوترا لفتتش نده زودبیا.ازحرص پاموکوبیدم زمینو دادازدم:باشــــــــه

تمام روزو یه کله کارکردم واوامرمامانو انجام دادم تقریبا همه چیو واسه فردا آماده کردم چون اصلا دلم نمیخواست خودم تومراسم حضورداشته باشم مامان خودش این اخلاقمو خوب میدونه وهمیشه سرزنشم میکنه بااین وجود تواین یه مورد مجبورم نمیکنه.

بالاخره یه وقت ازادگیر آوردمو نشستم پای کامپیوتر به محض بازکردن صفحه ی چت روم محبوبم یه پیام جلوم ظاهر شدو بازم ازطرف همون فرستنده ی همیشگی :بهداد

خیره به پیام روی صفحه براش تایپ کردم :میشه دقیقا بگی چی میخوای.بلافاصله جواب داد:جواب سلام واجبه ها کلافه تایپ کردم :واسه مزاحما نه

بهداد-مزاحم چیه دختر خوب من فقط میخوام باهم حرف بزنیم

-من نخوام حرف بزنم باید کیوببینم؟

بهداد-ببین من خوب میدونم توهم از روتنهایی اومدی چت روم درست مثل من

-بعداونوقت ازکجا به این نتیجه رسیدی؟

بهداد-هرکی میاد اینجا همین وضعیتو داره همه برای فرار ازتنهایی وپیداکردن یه همصحبت میان این جورجاها اما درموردتو نمیدونم حس عجیبی دارم فکرمیکنم میتونیم به هم کمک کنیم خواهش میکنم حداقل بهش فکرکن

پوف کلافه ای کشیدمو صفحه ی چت رومو بستم خودمم نمیفهمم چمه ازیه طرف حس میکنم به یه همچین آدمی نیازدارم بالاخره تاابدکه نمیتونم باسرکار گذاشتن این واون ازاین تنهایی فرارکنم قبلافقط ازرروی بیکاری میومدم چت روم اما حالا خودمم حس میکنم به کسی نیازدارم که منو ازپیله ی تنهاییام دربیاره تنها دوست صمیمی من سپیده است که رابطم باهاش محدود به همون مدرسه است چون اصولا خانوادم ازرفیق بازی خوششون نمیاد ازطرفی واقعا میترسم ازاینکه باباومامان بوببرن که دراین صورت هم کلک من کنده است هم خونه خراب کن

صبح باصدای بلندموبایل درپیتم که به لطف قدغن کردنای مامان و بابا یه دوربین ناقابلم نداره بیدارشدم خاموشش کردم و پرتش کردم روتخت باچشمایی که ازروی بیخوابی به زورباز شده بود راه افتادم سمت دستشویی صورتمو با آب سردشستم بلکن خواب ازسرم بپره عادت به صبونه خوردن ندارم پس بیخیال لباسمو پوشیدمو ازخونه زدم بیرون جلوی مدرسه سپیده رودیدم اونم بادیدن قیافه ی زارم دویید سمتمو نفس زنان پرسید:چی شدی شیرین خوبی؟باسگرمه های توهم جواب دادم آره ورفتم داخل حیاط مدرسه سپیده پشت سرم اومد داخل و جلو راهمو سدکرد

سپیده-ای بابا دودیقه صبرکن ببینم چی شده خب

وایسادمو باچشمام زل زدم بهش باچشمای درشتش خیره شدبهموپرسید بازم نخوابیدی به خاطره اون پسره؟

سرموانداختم پایینوب*ا*س*نگریزه های ناشی ازپرکردن فرورفتگی گوشه حیاط مشغول شدم

بادستش چونمو آورد بالا وگفت:اخه قربونت برم چرا خودتواذیت میکنی اگه میخوای باهاش درارتباط باشی خوب ازیه جایی شروع کن

خیره شدم به صورتش، سپیده یه دختر خوشگل با اندام کاملا مناسب بود درست برعکس من که چهرم کاملا معمولی بو دواضافه وزنم داشتم تازگیاهم لباسام واسم تنگ شده بودوهروقت ازدکتر ورژیم غذایی بامادرم حرف میزدم مخالفت میکردو میگفت خوشم نمیاد نی قلیون شی!صدای آرومش منو ازافکارم بیرون کشید

سپیده-شیرین عزیزم چراانقدر خودت عذاب میدی

کلافه ازاین دلسوزیای دوستانه وحقیقیش دستشو کشیدمو به سمت نیمکت کنار درخت قدیمیه مدرسه حرکت کردم بیخیال روی نیمکتی نشستم که سرماش تا مغز استخونم نفوذمیکردسپیده باوسواس خاصی مانتوشو بالا زدو روی نیمکت نشست یه دفه بایه جیغ خفه بلند شدوشروع کرد به مالیدن پشتش

سپیده-شیرین چه جوری رواین نشستی

ازحرکتش لبخندمحوی رولیم اومد به ذهنم رسید که این دختر چقدرلوسه کیفمو که ازاین کیفای لبتاپ بود هل دادم طرفشو گفتم بشین یه نگاه به کیفو یه نگاه به من انداختو گفت :ینی بشینم واقعا؟! پوف کلافه ای کشیدمو دستشو کشیدم که نشست روی کیف بدبخت من .خیره به روبه رو بی مقدمه گفتم میترسم سپیده که داشت مانتوشو مرتب میکرد برگشت سمتمو گفت :ازچی میترسی بایه حرف حرف زدن عادی که اتفاقی نمیفته برگشتم سمتشو گفتم:ازاون نمیترسم میترسم مامان وبابا بفهمن

سپیده-چه جوری میخوان بفهمن مگه این همه مدت چت میکردی اوناچیزی فهمیدن

-این فرق میکنه میگه صحبت ،ولی من میدونم منظورش چیه این یه جورایی تعهد میاره مثل بقیه نیست من خودمم میخوام که همچین تعهدی باشه ولی میترسم.

بانزدیک شدن مژده یکی از همکلاسیام به نیمکت هردوسکوت کردیم

مژده- سلام چیه این حسابداری عجب رشته ی مذخرفیه یه نگاه به کتا ب اصول حسایداری توی دستش که نویش معلوم بوده تاحالا ورق نخورده انداختمو خیلی جدی گفتم:اگه سخته واسه چی اومدی این رشته؟

مژده متعجب از لحن وجدیتم گفت:وااااااااااااا من بیخیال شونه بالا انداختمو گفتم :والا بعدشم کیفمو از زیر سپیده که حالا میدونستم جای نشستنش باکیفم گرم شده کیشدمو رفتم پشت سرم شنیدم که مژده میگفت این چرا همچین کرد؟!سال آخر حسابداری بودمو باعلاقه درسمو میخوندمو ازاین که کسی به خودش زحمت نده ودرس نخونه و بعد خیلی عادی بگه سخته یا نمفهمم حرصم میگیره

خسته باسردردی که امونمو بریده بود وارد خونه شدم خونه توسکوت محض فرو رفته بود واین یعنی این که مامان طبق معمول خونه نیست بیخیال سمت آشپزخونه رفتم تادلی ازعذا دربیارم که بادیدن یادداشت روی یخچال وارفتم(شیرین من میرم خونه صدیق خانم وقت نکردم غذادرس کنم توخودت یه چیزی درس کن بخور نگران آقاجونت نباش خودم برگشتم شام درس میکنم)پوزخندی به نوشته ی روی یخچال زدم. چه خوب که حداقل مامان شوهرشو یادش نرفته و نگرانیشو به پای من میزاره!بیخیال غذادرس کردن شدم چون اصلا حوصلشو نداشتم یه لقمه نون پنیر واسه خودم آماده کردم رفتم تواتاقمو نشستم روی تخت وهمزمان باگاز زدن به لقمم به حرفای بهدادوسپیده فکر میکردم اینکه من همیشه تنهامو ،نیاز به یه پناه دارم بزرگترین خلأ زندگیمه بالاخره بعداز دوساعت فکر کردن به این نتیجه رسیدم که من باید اینکارو بکنم به هیچی و هیچکسم جز خودم فکر نکنم چون هیچکس تا به حال به فکرم نبوده حتی خانوادم.

شب درست رأس ساعت 8 همون زمانی که همیشه میاد چت روم وارد چت روم شدم ودرست همون زمان پیامش رسید

بهداد-سلام برشیطونک بانو

لبخندزدم به اسم م*س*تعاری که ازترسم واسه خودم انتخاب کرده بودم واسه امنیت بیشتر،بااسترس تایپ کردم سلام

بهداد-به به چه عجب جواب سلام مارودادی بانو این ینی دیگه من مزاحم نیستم؟

تردیدمو کنارگذاشتم ونوشتم نه یه نه ی قاطع به تما م تردیدهام

بهداد-پس ینی میتونیم باهم در ارتباط باشیم؟

-آره

یه اسمیل خنده برام فرستادو نوشت حالا چرا انقدر کوتاه ومختصر جواب میدی؟!

باحواس پرتی نوشتم ینی چی؟

بهداد-ینی همین نه ،آره دیگه

لبخندی به گیجی خودم زدمو نوشتم مدلشه

رابطه ی معمولی ودوستانه ی ما باموافقت من شروع شدومن خوب میدونستم که دارم عادت میکنم چیزی که قرار بود توی این رابطه نباشه ولی من عادت کردم به دردودل کردن بااین دوست معمولی،عادت کردم به تعریف کردن جزئی ترین خاطرات روزانم،من عادت کردم به دلگرمی ها وآرامشی که ازصحبت کردن باهاش به دست میارم،من عادت کردم به این دوست معمولی به وجودش هرچند بی حضورش.

بهداد-کجایی شیطونک؟

-همینجا

بهداد-ببینم تونمیخوای بلاخره این اسمتو به مابگی؟

-نچ

بهدادباکمی مکث فرستاد:ببین من میخوام رابطمونوجدی ترکنیم

بااین که انتظار همچین چیزیو داشتم ولی ترسیدم احساس میکردم سردم شده بااسترس نوشتم منظورت چیه؟

بهداد-توخوب میدونی منظورم چیه دلم نمیخواد فقط تویه ساعت مشخص باهم حرف بزنیم فکرکنم خودتم به این رابطه وابستگی پیداکردی من دیگه نمیتونم این جوری ادامه بدم

یه آن ترسیدم ازاینکه بره ازاینکه نباشه ومن دوباره تنهاشم حس من فقط وابستگی بود خوب اینو میدونستم داشتم فکرمیکردم چی جواب بدم که پیام فرستاد

بهداد-نترس هیچ علاقه ودرگیری عشقی درکار نیست مافقط میخوایم مثل دوتادوست معمولی کنارهم باشیم همین

یکم دلگرم شدم نوشتم باشه بهدادم بلافاصله جواب داد پس بفرست شیطونک اون شمارتو

باکمی دودلی شماره رو براش فرستادم بعدازچند دیقه اس ام اسی اومد باشماره ناشناس بازش کردم بهداد بودنوشته بود:سلام شیطونک بانو دیگه نیازی نیست یه سره پای خونه خراب کن باشی ممنونم ازاعتمادت دوست عزیزم

حس میکردم گرگرفتم بی اختیار بلند شدم به آینه روبه روم نگاه کردم صورتم یکم قرمز شده بود شایدازترس نمیدونم حسم زیاد جالب نبود بااینکه تصمیم گرفته بودم نسبت به همه چیز بی اهمیت باشم ولی احساس عذاب وجدان میکردم

خیره به بچه ها که توی حیاط مدرسه والیبال بازی میکردند بودم وتوفکر ،که صدای سپیده به گوشم رسید برگشتم و به چهره ی گل انداختش که به خاطر تقلای زیادو دوییدن سرخ شده بود نگاه کردم این سرخی باعث شده بود زیبایش بیشتر به چشم بیاد نگاهم به بینی خوش فرمش کشیده شد و ناخوداگاه دستم رفت به بینی خودمو تودلم آه کشیدم به خاطرقوس مزاحم روی بینیم بادست سپده که جلوی صورتم تکون میخورد به خودم اومدم

سپیده-شیرین کجایی؟ چرانشستی اینجا؟

سکوت کردمو دوباره خیره شدم به بچه ها که سعی میکردن تور کهنه ی مدرسه رو سرهم کنند که باز صدای سپیده به گوشم رسید

سپیده-بازتوفکری که...به خاطره بهداده؟

بیجواب گذاشتمش که دوباره ادامه داد:ای بابا توبا این پسره یه دوستی معمولی و شروع کردی که بشینی هرروز زل بزنی به یه جا بری توفکر؟

سپیده نمیدونست باشروع این رابطه درگیریای ذهنیم بیشتر شده حس خوبی نداشتمو فکر این که دارم به خونوادم خ*ی*ا*ن*ت میکنم مثل خوره افتاده بود به جونم ازطرفی احساس میکردم وابستگی بهداد بهم بیشتر ازیه دوست معمولی شده و واقعا نمیدونستم چیکارکنم ازیه طرفم خونوادمو این حس خائن بودنمو ازطرف دیگه هم سرنوشت رابطم بابهداد که نمیدونستم قراره به کجا برسه...

صدای آروم سپیده منو ازافکار بی سروتهم بیرون کشید

سپیده-به چی فکرمیکنی؟مگه خودت نمیگفتی دنبال یه جورتعهدی؟مگه نمیخواستی دست ازسرکارگذاشتن این واون برداری؟چیشد پس پشیمون شدی؟

-آره.سپیده متعجب باچشمایی که به خاطر تعجب درشتیش دوبرار شده بودخیره شدبهم بادیدن قیافش لبخندی زدمو ادامه دادم:من نمیتونم به کسی متعهد باشم توکه اینو خوب میدونی که بابا چقدر به من حساسه کافی خبردار شه اونوقت چی بگم بهش؟ تازه این حس عذاب وجدان لعنتیم هست که داره خفم میکنه

سپده-چی داری میگی شیرین مگه من ازهمون اول بهت نگفتم اگه مطمئن نیستی بهش شمارتو نده؟مگه نگفتم دوستی شما دوستی معمولی نمیشه؟مگه نگفتم اینجوری فقط اون بنده خدارو وابسته خودت میکنی؟گوش نکردی حالا بعداز سه ماه دوستی به ظاهرمعمولی میگی میخوای تموش کنی؟

سپیده راست میگفت خیلی بهم هشدارداده بوده ولی من که ازحقیقتای تلخی که مثل چماق توسرم میخورد زجرمیکشیدم باعصبانیت برگشتم سمتش

-چی میگی من کی گفتم میخوام تموش کنم فقط گفتم نمیخوام این رابطه رو بیش ازحد جدی بگیرم

ازتن بالای صدام سپیده دلگیر سرشو پایین انداخت باصدای سوت معلم ورزشمون خانم کبیری برگشتیم سمتش

کبیری-صدر،کریمی واسه چی نشستین بلند شید ببینم ،بلند شید تامنفی واستون نزاشتم

بی توجه به سپیده باعصبانیت ازرونیمکت بلند شدم رفتم طرف بچه ها

دوروز ازاون دعوای من با سپیده تومدرسه گذشته بودو توی این دو روز سپیده باهام سرسنگین شده بود.دلگیری سپیده و گیرای عصاب خوردکن مامان که جدیدا بیشتر شده بود حسابی عصبی وکلافم کرده بود بی توجه به همه چیز جواب پیام بهداد ونوشتم

بهداد-خوبی بانو کجاسیر میکنی؟

لبخند زدم به هوشش. بهداد واقعا پسر باهوشی بود هروقت گرفته وبی حال بودم میفهمیداما من هیچ وقت متوجه ی حالش نمیشدم بهداد واقعا حیف بود، اگه به خاطر نداشتن پدرو سرپرست شدن توی خونوادش برای جلوگیری ازکارکردن مادرش درس ونمیکاره ول نکرده بود الان به جای بارکش بازار مطمئم یه کاره ای میشد

-ای آبزیرکا ازکجا فهمیدی؟

بهداد-مااینیم دیگه

-بابا باهوش

بهداد-چی شده؟اتفاقی افتاده؟

-نه چیزی نیست همون مسئله ی همیشگیه :مامانم

بهداد-راستش میخوام باهات حرف بزنم حوصله داری

-آره بگو

بهداد-اینطوری نه میخوام زنگ بزنم

-بهداد من که گفتم نمیتونم تلفنی باهات باهات حرف بزنم

بهداد-ینی چی این حرفا تونه میخوای باهام حرف بزنی نه حتی اسمتو بهم میگی ینی انقدر بی اعتمادی بهم؟

-بحث اعتماد کردن نیست بهداد،مادوتا دوست معمولی هستیم چه لزومی داره انقدر همه چیو جدی بگیری؟

بهداد-هه دوست معمولی؟!ببینم تو نفهمی یاخودتو زدی به نفهمی ؟به نظرت کدوم دخترو پسری تاسه ماه فقط به عنوان دوستای معمولی باهم میمونن؟

-منظورت چیه؟ ماقرار گذاشتیم یادت که نرفته؟

کدوم قرار دختره ی نفهم؟به نظرت کدوم دوست پسر معمولی هرلحظه و هرجا به فکر دوست دختر معمولیشه؟کدوم دوست معمولی ازنگرانی دوست معمولیش شبا خوابش نمیبره؟کدوم دوست پسر معمولی واسه دوست دختر معمولیش نگرانه که نکنه یه وقت ازدستش بده؟نه من دوست معمولی توأم نه تودوست معمولی من، خودتم اینو خوب میدونی.من دیگه ازاین وضع خسته شدم میخوام مال من باشی فقط مال من میفهمی من ،دوست معمولی نمیخوام عشقمو میخوام

-باترس واسترس زل زدم به متنی که باتأخیربهم رسیدو پر ازغلط املایی توش بودکه معلوم بودبه خاطر عصبانیتش بوده ،نمیدونستم چی باید بگم فقط باترس زل زده بودم به گوشی که یه دفه تودستم لرزید بااسترس دکمه ی پاسخو زدم ،صدای نفسای عصبیش توگوشی پخش میشد بعدازچند دیقه ای که انگار سعی داشت عصبانیتشوکنترل کنه صداشو شنیدم صدای گرمو گیرایی که برای اولین بار میشنیدم

بهداد-اگه به اون قراره مسخره است که من همین الان میزنم زیرش

وقتی سکوتم طولانی شد دادزد:میشنوی چی میگم،ازترسم هول شدم و جواب دادم آره

بهداد-خوبه خداروشکرزبونم داری ،خب حالا چیکارمیکنی قبول میکنی یانه؟

میترسیدم از اینکه بهداد بره ازاینکه دوباره تنهاشم ازاینکه دوباره طعم بی پناهی رو بچشم چشمامو روهم گذاشتمو پرتردیدوبالحنی که ترسمو به وضوح نشون میدادگفتم آره

گفتم آره وقدم توراهی گذاشتم که میدونستم درست نیست چشمامو بستمو خودمو زدم به کوری که نبینم این مسیر که درپیش گرفتم اشتباهه...

جلوی درمدرسه دیدم که سپیده داره میاد،منتظرشدم بیاد نزدیکتر وقتی به من رسید طبق عادتش تو این یه هفته که باهم قهربودیم سلام کردو سرشو انداخت پایینو دلگیر رفت داخل، پشت سرش رفتم داخل وصداش زدم

-سپیده

ایستادو بابی میلی برگشت طرفم خوب میشناختمش نازک نارجی بود یه کم توقعی اما همه ی اینا درمقابل معرفت ودلرحمیش هیچ بود.دوقدم رفتم جلوتر تابهش نزدیک شم سرش پایین بود وبی هدف کفشاشو روآسفالت میکشید بی مقدمه گفتم: معذرت میخوام به سرعت سرش بالا آوردو زل زد بهم خوب منو میشناخت اینکه چه آدم غدومغروریم تعجبشم واسه همین بود اما من درمقابل صمیمی ترین دوستم ازغرورمم میگذشتم

-ببخش سپیده اون روزیه کم عصبی بودم

سپیده لبخندزدو بی هیچ حرفی دستمو کشید وگفت بدو بریم سرکلاس که یخ زدم .همین بود زود راضی میشد چون دلش نمیومد دوست احمقشو ناراحت کنه سرکلاس بازم فکرم درگیر بود اما تظاهر به بیخیالی میکردم چون دلم نمیخواست سپیده چیزی بفهمه ودوباره دلخوری پیش بیاد.

کلاس آخربودو من بی حوصله زل زده بودم به کتاب اقتصاد که روی میزم بود باصدای خوردن زنگ، نفس راحتی کشیدمو بلندشم تا وسایلمو جمع کنم که سپیده اومدکنارم

سپیده-شیرین امروزقراره بامامان بریم بازارنمیتونم باهات بیام خونه ببخشیدا

ازلحن بامزش لبخندی به لبم اومدوگفتم:خوش بگذره.سپیده جلوتراومدو لپمو ب*و*سیدوگفت:قربونت پس من رفتم خداحافظ.انگارنه انگارکه یه هفتس به خاطر دعوای مسخره ای که من مقصرش بودم باهم قهرکرده بودیم .توی راه آروم قدم میزدم و هوای اواخر بهمن ماه وبوی نم بارونو باتموم وجود به ریه هام میکشیدمو، ل*ذ*ت میبردم ازاین پیاده روی. بااحساس لرزش گوشی توجیبم دست کردمو گوشی روبیرون کشیدم به اسم روی گوشی لبخندزدمو جواب دادم

-بله

بهداد- بله چیه بانوبگو جانم یه ذره دلمون خوش باشه. لبخندی به زبون بازیش زدمو گفتم:سلامت کو آقای دلخوش؟

بهدا-سلام بربانوی تپلی خودم

-بـــــــــهداد

بهداد-جونم عشقم

میترسیدم ازاین کلمه هایی که میدونستم بهداد ازته دلش به زبون میاره ومن باشنیدنشون هیچ حسی ندارم... هیچی... سعی کردم افکار پریشونمو کناربزنم

-تازه ازسرکاراومدی؟

بهداد-آره دیگه کمر واسم نمونده به خدا

-ازبس لاغرمردنی

بهداد-عوضش خانمم تپلیه منم که عاشق اینم که زن تپلی باشه

-بـــــــــــــــــــــهدا د

بهداد-عصبانیتتم دوست دارم عشقم توهرجوری باشی من عاشقتم اینو بدون که خیلی دوست دارم خیلی

باعذاب وجدان ازاین همه حس خالصانش زمزمه کردم :منم،بااینکه میدونستم دوست داشتن من زمین تاآسمون بادوست داشتن بهداد فرق داره

جلوی تلویزیون نشسته بودمو منتظرشروع شدن تکرار سریال موردعلاقم بودم که گوشیم زنگ خورد مامان ازتواشپزخونه بیرون اومد باقیافه ی مشکوکی پرسید کیه؟باحرص برگشتم طرفش گفتم:همچین میپرسی کیه که انگار گ*ن*ا*ه کبیره اس گوشی من زنگ بخوره.مامان چشم غره ای بهم رفت وزیرلب لااله الی... زمزمه کردوبرگشت آشپزخونه .کلافه ازاین گیرای بیخود مامان و حواس پرتی خودم که یادم رفته بودگوشی رو سایلنت کنم ازجام بلندشدم رفتم اتاق بادیدن اسم بهداد روگوشی دکمه ی پاسخ وزدم سعی کردم با آروم ترین صدای ممکن جواب بدم

-بله

بهداد پوف کلافه ای که ناشی از عدم ابراز احساساتم بود کشیدو گفت:یه وقت حالی ازمن نپرسیا؟وقتیم من خودم زنگ میزنم توجواب ندیا خدایی نکرده غرورت خدش دار میشه!

شرمنده جواب دادم:به خدا مامان امروز ازصبح خونه بوده اگه جلوش اس ام اس بدم یازنگ بزنم مشکوک میشه ببخشید

بهداد-من چیکارکنم ازدست این کارای تو بابا ماهم آدمیم ناسلامتی نه میزاری ببینمت نه حتی اسمتو بهم میگی بهت گفتم دوست دارم میخوام خانمم بشی آخه این چه وعضیه؟

باترس از لفظ خانممش که جدیدا زیادوبه طورجدی به کار میبرد گفتم میگی چیکارکنم خب من میترسم تازه یه ماه ازرابطه ی جدیمون گذشته

بهداد-یه ماه؟!ماچهارماهه باهم در ارتباطیم دیگه ازچی میترسی تو؟!ببین من این حرفا حالیم نیست فردا هم میای میبینمت هم اسمت خودتو هم هفت جدآبادتو بهم میگی فهمیدی؟جاوساعتشم خودم اس میکنم

صدای بوق ممتد گوشی نشون میداد قطع کرده حتی نزاشت من حرف بزنم.تواین یه ماه رفتارای بهداد نشون میداد که همه چیز خیلی جدی شده از لفظ خانم گفتنش، ازغیرت داشتنش رومن،ازدعوایی که سربیرون اومدنم ازچت روم راه انداختو آخرشم موفق شد.من این چیزارو نمیدیدم خیلی مسخره بود که باوجود این همه صمیمیت بینمون هنوز سعی میکردم اسممونفهمه!

بااین وجودمن هنوز میترسیدم من میدونستم که نمیتونم به این رابطه تن بدم چون خونوادم بااین چیزا عادی برخوردنمیکنن امااحمقانه تن دادم به رابطه ای که بیشترازخودم داره بهدادواذیت میکنه

گوشیو پرت کردم روتختو رفتم تاباچت کردن بابرادر تبعیدم مشغولیات ذهنیموفراموش کنم.

تکیه دادم به دیوارخونه ی سپیده اینا سرموبالا گرفتمو به هوای ابری نگاه کردم آسمونم مثل من دلش پربودباصدای سپیده به خودم اومدم،جواب سلامشو دادم و باهم راه افتادیم

-خریدخوش گذشت؟

سپیده-وای انقدرخسته شدم که نگو پاهام هنوزم دردمیکنه

-خب چیزیم خریدی؟

سپیده-من که نه اما مامان حسابی واسه خونه خرید کرد میگم نزدیکه عیده تونمیخوای لباس بخری؟

-نه من لباس به اندازه ی کافی دارم حوصلشم ندارم که برم خرید

سپیده-میگم بگو خب اون دادش محترمت هدیه کریسمسو بفرسته دیگه

پوزخندی زدمو پرسیدم:کریسمس؟! دلت خوشه ها کافیه چیزی از دستش به ما برسه مامان خانم فضل وبخشش میکنه تازه اگه ترس ازاصراف نداشت که یه راست میریخت سطل آشغال

سپیده-آخه چرا؟

-چمیدونم لابدحرامه منم دیدم اون بدبخت کلی پول خرج میکنه واسه این چیزا بهش گفتم نفرست یااگه میخوای بفرستی یه راست بفرست کمیته امداد

سپیده-بیچاره حتما خیلی ناراحت میشه حالا توباهاش درارتباطی؟

-آره اتفاقا همین دیشب باهاش چت میکردم ببینم حالا چیه تو یه سره ازآق داداش مامیپرسی نکنه خبریه؟

سپیده مشت بی جونی به بازوم کوبوندو گفت:دیونه

با عجله واسترس زیاد واردخونه شدم خونه طبق معمول خونه خالی بود وقت و تلف نکردمو رفتم سراغ گوشیم که تو خونه جاگذاشته بودمو صدتا نذر کرده بودم تامامان خونه نباشه که بره سراغش یابهداد زنگ نزنه گوشیو چک کردم یه پیام ازبهداد داشتم بازش کردم جا وساعت قرارو فرستاده بود:«فردا ساعت چهار ،پارک دانشجو»بی حوصله گوشیو انداختم رومیزونشستم روتخت.مدام ازخودم میپرسیدم من واقعامیتونم برم سراین قرار اونم وقتی اصلا ازخودم مطمئن نیستم برم؟!میپرسیدمو به نتیچه هم نمیرسیدم رابطمونو ازسه ماه پیش تاالان دوره کردم بهداد پسر خیلی خوبی بود خرج مادرشو به گردن گرفته بودو علی رغم میلش درسو ول کرده بود کارمیکرداونم چکارسنگینی میگفت باسواد زیردیپلم که کاربهترازاین گیرم نمیاد این نشون میدادکه میشه بهش تکیه کرد نشون میداد که فداکاره،شجاعه،باغیرته ولی باهمه ی اینا من نه میتونم به عنوان دوست دخترش باشم ونه حتی همسر آینده چون خوب میدونم بابا هرگز اجازه ی همچین کاریو بهم نمیده

نمیدونستم باید چیکارکنم اززمان رسیدن اون پیام تا خود شب کلافه ودرگیر بودم به قدری که حتی مامانم فهمیده بودو کمتربهم گیرمیداد.

بی حوصله نشستم روکاناپه ی مقابل تلویزیون که بی هوادستی روشونم قرار گرفت برگشتمو بادیدن بابا که بالبخند نگاه میکرد هم متعجب شدم هم معذب

بابا-نیستی بابا کم پیدایی

باخجالت سرمو پایین انداختم بابا راست میگفت چندوقتی بود به خاطراینکه خجالت میکشیدم سعی میکردم خودمو مخفی کنم یازودتر بخوابم که جلو چشم بابا نباشم

بابا-توفکری بابا

- کتابمو که مثلا واسه رد گم کنی آورده بودم که بخونم کنار گذاشتم تا بابا بشینه

-نه راستش درسام یکم زیادشده بابالبخند زد خودمم ازدروغی که سرهم کردم خجالت کشیدم دم عیدی چه درسی دیگه؟!

بابا-اشکال نداره بابا تحمل کن دیگه سال آخره خانمی شدی واسه خودت ماشاالله درستم که تموم شد میتونی واسه خودت کارکنی

صدای مامان ازآشپزخونه اومدکه میگفت:آقا محمدبیخود ننداز تودهنش من نمیزارم پای این دختر به دانشگاه وسرکاربازشه همون داداشش بس بود رفت دانشگاه چشم وگوشش واشد دیگه مارم پسندنکرد پاشد رفت مملکت غریب بین اون ازخدابیخبرا

حرفای مامان حسابی کفریم کرد ولی به خاطربابام سکوت کردم

بابا-شمانمیخواد نگران این چیزا باشی دخترمن پاکه اگه تاالان خانوم ونجیب بوده ازحالابه بعدم میتونه باشه

حرفای بابا مثل پتکی بود که توسرم فرود میومد شرمنده شدم ازبابام ازاعتمادش که زیر سوال برده بودم ازنجابت وخانمی که دیگه نداشتم اگه تاحالا شک داشتم که باید این رابطه روتمومش کنم دیگه مطمئن شدم که بایدتموم شه تاحالا امیدوار بودم بهداد خودش باهام بهم بزنه که غرورشم نشکنه اما حالا که اون نمیخوادمن خودم باید یه کاری بکنم دیگه بیشترازاین نمیتونستم ازاعتمادبابا سواستفاده کنم تصمیم گرفتم امشب همه چیزو تموم کنم.باصدای مامانم که ازم میخواست میزو بچنیم یرای شام ازافکارم بیرون اومدم یه نگاه به بابا که داشت تلویزیون نگاه میکرد انداختمو توتصمیمم مصمم شدم هیچ چی دیگه مانعم نمیشه

بااسترس زل زده بودم به صفحه ی گوشی بهداد به جزاون پیامی که ظهر برام فرستاده بود دیگه پیامی نداده بود واین یعنی که هنوز عصبانیه

تاقبل شام مصمم بودم اما حالاتردید داشتم که اونم فقط به خاطر بهداد بودچون واقعا پسر خوبی بودو حالا که مطمئن شده بودم حسش به من عشقه نمیخواستم ناراحتش کنم ولی خب ازطرفیم دیگه نمیتونستم این رابطه رو ادامه بدم پس تردید وکنارگذاشتمو پیامی که سرشام حسابی به متنش فکرکرده بودمو نوشتم:بهدادمن نمیتونم فردا بیام سرقرار نه فردا نه هیچ وقته دیگه،من نمیتونم به خانوادم خ*ی*ا*ن*ت کنم این رابطه ازاولشم اشتباه بود قرارنبود عشقی باشه ولی انگارهست معذرت میخوام اما من نمیتونم ادامه بدم.

پیامو فرستادم بارفتنش انگارجون ازتنم رفت بااسترس خیره شده بودم به گوشی که یه دفه شروع کردبه لرزیدن بالرزیدنش منم میلرزیدمو ازترس تمام بدنم سرد شده امانمیتوستم جواب بدم اصلا چی میتونستم بگم چه توجیهی داشتم؟گوشی روازروتخت برداشتم خاموشش کردمو انداختمش زیرتختم اصلا دلم نمیخواست چشمم بهش بیفته.پتوروتاسینم بالا کشیدمو سعی کردم بخوابم امامگه میشدازاسترس وناراحتی خواب به چشمم نمی یومد

سکوت اتاقو فقط صدای تیک تیک ساعت میشکوندحدوددوساعت بودکه زل زده بودم به ساعت روی میز بی خواب شده بودمو افکارم حسابی به هم ریخته بود همش به سرم میزد که گوشیو روشنش کنمو ببینم چه خبره آخرسرم نتونستم خودم کنترل کنم توی حرکت ناگهانی خیزبرداشتمو گوشیو اززیر تخت بیرون آوردمو سریع روشنش کردم باروشن کردنش باسیل پیاما ومیس کالا روبه روشدم که همشون ازطرف بهداد بودبااسترس شروع کردم به بازکردن پیامکا:این مسخره بازیاچیه

چراگوشیتو جواب نمیدی

لعنتی جواب بده

ینی چی اینکارا مگه دسته توئه که انقدراحت همه چیو به هم میزنی

به خدااگه جواب ندی اون روی سگم بالا میاد

به خدا عصبانیم شدم یه لحظه، اصلا بیخیال قرار میشم فقط جوابمو بده

شیطونک بانوجواب نمیدی؟

بغضم گرفته بود برای اینکه واسه جواب دادنم به هرروشی متوسل شده بود:زورگویی،تهدید،عذرخواه

،بالرزیدن گوشی به خودم اومدم یه نگاه به ساعت انداختم 1:30 بودحتماتاحالا مامان اینا خوابیده بودن اشکمو پاک کردمو تصمیم گرفتم جواب بدم باید قانعش میکردم نمیدونم چه جوری ولی باید اینکارو میکردم

-بله

بهداد-شیطونک؟

احساس میکردم صداش بغض داره منم بغض کرده بودم ولی خودمو کنترل کردم نباید میفهمید بایدازم سردمیشدباصدایی که سعی میکردم محکم باشه گفتم:چیزی میخواین بگین؟

بهداد-ازکی تاحالا انقدرباهم غریبه شدی خانمم؟

قطره اشکی ازچشمم چکیدوب*ا*س*نگدلی گفتم:من حرفامو ظهر بهتون زدم دیگه نسبتی باهاتون ندارم

بهداد-اونا فقط حرفای توبودبانو به جای منم تصمیم گرفتی؟آخه چراهمه چیو به هم زدی ماکه باهم مشکلی نداشتیم اگه به خاطره دیروزه من...

وسط حرفش پریدمو گفتم: به خاطر دیروزنیست من نمیتونم به این رابطه اینجوری ادامه بدم

بهداد-من دوست دارم میخوام زنم بشی، خانم خونم به مامانم گفتم میخوامت قبول کرده بیام خواستگاریت

باعجله گفتم:نه

بهداد-چرامگه تونمی خوای خانمم بشی؟

-نه بابام اجازه نمیده من مطمئنم

بهداد-من باهاش حرف میزنم راضیش میکنم

عصبی غریدم:گفتم نه توفکرکردی باوان شرایطِ کاری که داری بابام قبول میکنه

یه لحظه ازچیزی که گفتم خجالت کشیدم واقعیت بود بابا عمراقبول میکرد ولی لحنم...

به سرعت گوشی وقطع کردم خاموشش کردم دوباره انداختم زیرتخت بغضم ترکیده بودومن نمیتونستم اشکایی که بی مجال روی گونم میریختنو کنترل کنم دستمو جلوی دهنم گرفتمو زارزدم برای خودم برای بهداد که ناجوانمردانه ازخودم روندمش...

پنچ سال بعد

خسته وعصبی ازشرکت زدم بیرونو برای آرامش عصابم درمحکم کوبیدم به هم ،م*ر*ت*ی*ک*ه نفهم بلد نیست اسمشو بنویسه اونوقت میاد حرفه ی خودم و یادم میده وازکارم ایرادمیگره

باصدای گوشیم بیخیال فش دادن به اون م*ر*ت*ی*ک*ه شدم به صفحه ی گوشی تاچم خیره شدم ازوقتی کارکردم هرچی دوست داشتم میخریدم در واقع این استقلالم باعث شده بود که دیگه مامان نتونه جای من تصمیم بگیره ومن طبق روشو روال اون زندگی کنم باقطع شدن گوشی به خودم اومدم شماره ی سپیده روگرفتم

سپیده-الوشیرین چرا جواب نمیدی؟

سپیده اصلا عوض نشده بود هنوزآروم متین بودباصداش به خودم اومد

سپیده-چی شد قبول کرد؟

- نه بابا منم زدم بیرون

سپیده-ینی اخراجت کرد؟

-کی اون؟!غلط کرده منو اخراج کنه م*ر*ت*ی*ک*ه نفهم معلوم نیست چه غلطی کرده،که حالا که خفتش کردن میخواد بندازه گردن من،استعفادادم

سپیده- غصه نخور توکه سابقه ی کاریت خوبه هرجابری سریع قبولت میکنن

-من غصه نمیخورم حساببم اونقدرپرهست که مخارج یه سالمونو تأمین کنه ولی ازلج این یارو هم شده دوسه روز کارگیرمیارم

سپیده-ایشاالله،باداداشت حرف زدی؟قبول کرد؟

-نه بابا مرغش یه پا داره میگه حالا که بابا نیست من بیام بگم خرم به چن منه که این فک وفامیلم بیفته تودهنشون که پسره بعداین همه سال فقط واسه ارثش برگشته

سپیده-پس میخوای چیکارکنی باحجره ی بابات؟

-بیخیال حالا یه فکری براش میکنیم ببینم ناهار چی گذاشتی سپیده خانم؟

سپیده-آهان راستی گفتی ناهار، فسنجون گذاشتم باهم بخوریم

-به خدا عاشقتم سپده فقط شیرینه دیگه؟

سپیده-بـــله حالا تشریف میارید

-باکمال میل اونم باکله

زل زده بودم به سقف که باصدای سپیده برگشتم طرفش

سپیده-شیرین؟

-هوم

سپیده-هنوزم نگفتی اون پسره قضیه اش چیشد

-دستت درد نکنه شام خیلی خوب بود

سپیده-این ینی نمیخوای بگی؟

-دقیقا

سپیده-باشه شب بخیر

-شب بخیر

سپیده هیچ وقت عادت نداشت پی یه قضیه رو بگیره یااینکه بخواد کسیوسمجین کنه ولی من اینو خوب میدونستم رفتن بهداد اززندگیم اونم انقدر ناگهانی کنجکاوش کرده

بهداد...دوباره این اسم اسمی که شب وروزم باهامه اسمی که دلیل کاب*و*سا وبی خوابیا ی این چند سالمه اسمی که یادآور بزرگترین حماقتم مثل سوهان داره روحمو خراش میده داره مجازاتم میکنه ازبعد مرگ بابااونم درست یه سال بعد ازرفتن بهداد از زندگیم عذاب کشیدم درست پنج سال عذاب کشیدمو هنوزم میکشم وقتی بابا اونجوری به خاطر سرطان بامرگ دست وپنجه نرم کرد فهمیدم که دارم مجازات میکشم وقتی مامان به خاطر مرگ بابا 6ماه تموم سکوت کردو افسردگی گرفتودیگه هیچ وقتم مثل قبلش نشد فهمیدم دارم مجازات میشم وقتی عمو زنعموکه سال تاسال سراغمونو نمیگرفتن بعد مرگ بابا مدعی ارث پدری شدن که بابای من بالا کشیده و ومن باهزارجوربدبختی تونستم ثابت کنم که دروغه فهمیدم دارم مجازات میشم وقتی به خاطر بی پولی بامدرک دیپلم گشتم دنبال کارتامخارج خونه ودانشگامو داروهای مامان که قیمتش سربه فلک کشیده بودودربیارم فهمیدم دارم مجازات میشم الان یه سالی هست که یکم فقط یه کم زندگیم آرومه امامن ازدرون میسوزم به خاطرعذاب وجدانم به خاطرعشق پاک بهداد به خاطرآه وناله ای که صداشو توی اون چهارسال لعنتی شنیدم به خاطر دلی که زیرپام گذاشتمو بی رحمانه شکستمش به خاطر بازی کردن باحس پاک بهداد...حالا یه ساله که دنبالشم نه به خاطراین عذاب وجدانی که حقمه به خاطر عشقی که حالا بعدازاین همه مدت فهمیدم به اولین مردزندگیم پیداکردم اونقدر که حاضرنیستم هیچ مردی روجزاون بپذیرم به قدری که کاب*و*سای شبانم قشنگترین خوابای عمرمه چون بهدادومیبینم بهداد ی که فقط صدای گرموگیراش یادمه،هزاربارخودمولعنت کردم واسه اینکه نزاشتم عکسشو برام بفرسته به حساب خودم میخواستم وابسته نشم اماحالاامیدبستم به صداش به یه اسم به بهداد...

سپیده-شیرین صبونتو خوردی یه زنگ بزن ببین استخدام کردن یانه

-دلت خوشه ها آگهیش واسه یه هفته پیش بوده چیزیم که زیاده حسابدارحتماتاحالا صدتاشو استخدام کردن

سپیده-شرکت معتبریه الکی استخدام نمیکنن که، دنباله یه آدم میگردن مطمئن،باسابقه ی درخشان خود ژاله بهم گفت میدونی که 4ساله داره اونجاکارمیکنه هنوزم استخدام دائمی نشده

-حالا توازکجامیدونی من این صفاتو دارم؟!

سپیده-حالا تویه زنگ بزن ضررکه نداره

بالبخنددستمو روی چشمم گذاشتمو گفتم به چشم

داشتم قرار دادای جدید شرکتو چک میکردم لعنتی... این دیگه غیرقابل تحمله دوتا ازشرکتا که مشتری پروپاقرصمون بودن قراداداشونو باشرکت ما کنسل کردن میدونستم اینم کارجلاله م*ر*ت*ی*ک*ه ع*و*ض*ی ازهیچ فرصتی واسه زمین زدنو بی اعتبارکردن منو شرکتم دریغ نمیکنه باصدای در سرمو بالاگرفته و به خانم پناهی منشی شرکت که درچارچوب درایستاده بوداجازه ی وروددادم

پناهی-ببخشیدجناب مهندس یه خانمی تماس گرفتندبرای استخدام بخش حسابداری،بهشون گفتم مهلت استخدام این بخش تموم شده ولی ایشون اصرار دارند باشما ملاقات کنند چیکارکنم براشون قرارملاقات بزارم؟

پناهی-جناب مهندس؟

-بی حواس گفتم: بله؟

پناهی-عرض کردم امروز...

پریدم وسط حرفشو گفتم: مشکلی نیست،پناهی عقبگردکردو بایه بااجازه ای ازدرخارج شد انقدرحواسم پرت بودکه اصلا نفهمیدم پناهی چی گفت!باید حتماامروزباسام حرف میزدم وگرنه بعید نبودیه کاری دست خودمو اون ع*و*ض*ی بدم باعجله بلند شدمو ازدرزدم بیرون...

شیرین

سپیده-چیشد زنگ زدی؟

-زنگو که زدم ولی عجیبه ها چه زودقبول کردن منشیه میگفت مهلت استخدامشون تموم شده!

سپیده-حتمااونی که میخوانو استخدام نکردن هنوز،حالا کی قرارشدبری اونجا؟

-واسه هفته ی دیگه چهارشنبه قرارگذاشت ساعت3

سپیده-خوبه فکرنمیکردم انقدرجدی بگیریش

-کلی تحقیق کردم درمورد شرکته ومدیرعاملش شرکته بزرگیه توحرفه ی خودش ینی واردات قطعات کامپیوتری اسم دهن پرکنی داره وسری توسرا،الکی که قبول نکردم خانم

سپیده-خب حالا انقدر ازخودت تعریف نکن حسودیم شد،راستی دماغت چطوره؟

-اینودیگه بایدشمابگی چطوره خوب شده؟

سپیده-توکه فقط قوسشوبرداشتی

-بعدیه ماه چسب دماغمو واکردم اینجوری میزنی توذوقم همون قوس میدونی نبودش چقدر به چشم میادوتوزیبای من چه تأثیری داره؟

سپیده-خیل خب ببخشید اصلا خیلیم خوشگل شدی ولی زودنبود چسبشو بازکردی؟

-نه ازدکترم اجازه گرفتم خب خانم معلم چیکارمیکنی بادرسا؟

سپیده-وای نمیدونی شیرین این بچه ها که دل به درس نمیدن یه سره میگن سخته تومخمون نمیره کلافم کردن به خدا

لبخندی به حرص خوردنش زدم سپیده تودانشگاه رشته ی اقتصاد قبول شده بودو الانم توی هنرستان اقتصادتدریس میکرد

-سپیده انقدراین مادربنده خداتو اذیت نکن هردفه منو میبینه حالتو ازمن میپرسه مگه بهشون سرنمیزنی؟

سپیده-شیرین توکه میدونی بعداز طلاقم پاشدم اومدم مثلا م*س*تقل زندگی کنم که هم حرف وحدیث انقدر پشت سرشون نباشه هم اونا انقدر سرمسئله ی ازدواج دوباره ی من پافشاری نکنند هرکی ندونه توبهترمیدونی بامشکلی که من دارم هرکسی حاضربه ازدواج بامن نیست ازطرفیم من هنوزنتونستم شکست اولمو هضم کنم به همین دلیلم بهتره کمتر منوببینند که هم اونا کمترغصه بخورن هم من آرامشم ازبین نره

-سپیده تاکی میخوای توگذشته سیرکنی بایدقبول کنی که اون به اصطلاح شوهرت لیاقت تورونداشته همین

سپیده-اینجوری نگو شیرین اونم حق داشته میخواسته بابای بچه ی خودش باشه

-چه حقی اخه این همه آدم تودنیا هستن که بچه دارنمیشن همشون بایدازهمسرشون جدابشن؟ ینی زندگی مشترک دوتاآدم انقدر بی ارزشه که فقط به خاطره بچه به هم بخوره؟انقدرم ازاون م*ر*ت*ی*ک*ه دفاع نکن اصلا ازگذشته بیابیرون به فکرآیندت باش زندگی جریان داره

سپیده-ببینم شیرین خانم توکه لالایی بلدی چراخوابت نمیبره؟

-منظورت چیه؟

سپیده-فکرکردی نمیدونم یه چیزی توگذشتت هست که مثل خوره افتاده به جونت؟ میدونم نمیخوای درموردش حرف بزنی اما خواهش میکنم دست بردارازاین گذشته وعذاب دادن خودت

-گذشته ی من همیشه باهامه،عذابم میده اما من این عذابودوست دارم چون خودم خواستم که باشه

سپیده متعجب زل زدبه من که منم بالبخندی بهش گفتم: چشمات اونجوری نکنن شبیه وزغ میشی من میرم یه کم استراحت کنم

باعصبانیت پوشه رو روی میزکوبیدمودادزدم:باید میزاشتی حق این م*ر*ت*ی*ک*ه روبزارم کف دستش

سام-آروم باش چه خبرته الان همه میشنون

سام راه افتادسمت دروبستش و گفت:حالا که چیزی نشده پسر چرا بیخودی قاطی میکنی؟

-چیزی نشده؟!دیگه میخواستی چی بشه این یارو رسما داره مشتریای ماروبُرمیزنه اگه همینجوری پیش بره که شرکت ورشکست میشه،هه ع*و*ض*ی فکرکرده نمیدونم داره چه غلطایی میکنه ولابلای قطعات چی واردمیکنه اگه بخوادهمینطوری به این کاراش ادامه بده منم ساکت نمشینم

سام-توخودت خوب میدونی که جلال چه آدم خطرناکیه چوب توکندوی زنبورنکن که که بدجور نیشت میزنه ها

-اگه جلال واسه من تهدیده منم واسه اون یه تهدیدم پس اونم بایدحواسش به کاراش باشه وبیشتر احتیاط کنه چون من...

باصدای تلفن حرفمو نصفه کاره رها کردمو تلفنو جواب دادم

-بله

پناهی- جناب مهندس اون خانمی که باهاشون قرارداشتید تشریف آوردن میخوان شماروببینن

باتعجبی که توصدام به وضوح حس میشد گفتم: کدوم خانم؟

پناهی- جناب مهندس خانمیو عرض میکنم که واسه استخدام توبخش حسابداری اومدن

باعصبانیت گفتم خانم مهلت استخدام تواون بخش که تموم شده

سام یکم بهم نزدیک شد پرسید چی میگه که بااشاره ی سرگفتم بعدا میگم پناهی باتته پته گفت:جناب مهندس به خدا همون روزبهتون گفتم گفتید مشکلی نیست امروزم بهتون یادآوری کردم

پوف کلافه ای کشیدمو گفتم بگو فعلا منتظربمونه وباعصبانیت گوشیو کوبیدم

سام-توحواس پرتی به اون منشی بیچاره واین گوشی بدبخت چه ربطی داره؟

-اصلا حوصلشوندارم

سام-اگه الان که خودت اجازه ی قرارملاقات دادی ردش کنی درست نیست واسه اعتبارخودتم خوب نیست فوقش یه ربع باهاش مصاحبه کن بعد ردش کنه بره

کلافه گفتم:باشه رفتی بیرون بگو بفرستش تو

سام رفت بیرون من خسته پشت میزنشستم اهمیتیم به پوشه ی پخش شده رومیزم ندادم ،دستی به گردنم کشیدم که صدای در بلند شد باصدایی رساگفتم بفرمایید دربازشدودخترجوونی وارد شد پوزخندی زدمو باخودم فکرکردم حتمااولین باره که برای استخدام اومده با این سن کم بهش نمیخوره سابقه ی کاری چندانی داشته باشه باصداش توجهم جلب شد:سلام من صدرهستم اجازه هست؟

بادستش به مبل کنارمیزم اشاره کرد که با دستم بهش گفتم بشینه

-شماهمیشه هم انقدر زود دست به کارمیشید خانم صدر

صدر-من تازه متوجه آگهی استخدام شرکت شماشدم درضمن زنگ زدم بامنشیتون برای قرارملاقات باشما وقت گرفتم سرخود که نیومدم

ازلحنجدی وحق به جانبش یه کم جاخوردم انگاراینم توپش مثل من پره

-خب من گوش میدم

صدر-من 4سال توچند شرکت معتبرکارکردم به اندازه ی کافی تجربه دارم والبته ازنظرخودم سابقه ی کاریم باتوجه به اینکه از18 سالگی شروع به کار کردم عالیه اینم مدارک همکاری من با شرکت هایی که باهاشون کارکردم

نگاهی به مدارک انداختم برام جالب بودهمشون شرکت های بزرگ و معتبری بودند

صدر-راستش من ازآخرین شرکتی که همین یه هفته پیش کارمیکردم به خاطر اختلافاتمون استعفادادم چون متوجه یه خرابکاری زیرکانه توی شرکت شدم، اونام خواستن سکوت کنم من نتونستمو استعفادادم

نمیدونم چرا بدم نیومد رواین مورد جدی ترفکرکنم اصلا نمیدونم چرادیگه قصدنداشتم دکش کنم توهمین فکرا بودم که باصداش به خودم اومدم

صدر-آقای محمودی؟

-شما فرم استخدام پرکردید؟

صدر-بله

-بسیارخب باهاتون تماس میگیرم الان میتونید تشریف ببرید

صدرممنونم آهسته ای گفت و ازاتاق خارج شدداخلیه منشیو گرفتم

پناهی- بله جناب مهندس؟

-فرم استخدام خانم صدرو بیارید اتاق من

پناهی-چشم الان میارم

نگاهی به فرم استخدام انداختم شیرین صدرمتولد1370 از جسارتشو واینکه ازسن کم شرو به کارکرده بود خوشم اومد یه جورایی تحسینش میکردم درست مثل اون زمان که من ... آه خسته ای کشیدم لعنت به این گذشته که نمیخواد دست ازسرمن برداره

مقابل پنجره ی خونه ی سپیده وایساده بودم به جنب وجوش ماشینا وآدما نگاه میکردم که باصدای چرخش کلید برگشتم سمت در

سپیده-سلام خیلی وقته اومدی؟

-نه منم نیم ساعت پیش رسیدم

سپیده-پس تاتویکم استراحت کنی منم یه چیزی درست میکنم میخوریم

-نیازی نیست من ماکارانی درست کردم الان دم میکشه میخورم

سپیده- دستت درد نکنه شیرین به خدا هم خیلی خستم هم گرسنه

سپیده جلواومدو لپمو ب*و*سیدوهمینطوری که میرفت سمت اتاقش میگفت:پس کلیدتو پیدا کردی،حالا کجا بودخانم هواس پرت؟

-زیرتختم تواتاق

سپیده-راستی مامانت چطوره خوبه؟

-خوبه فعلا که آرومه

سپیده ازاتاق بیرون اومدوهمونطورکه داشت میرفت دستشویی روبه من گفت:زحمت چیدن میزباشما

لبخندی زدمو رفتم طرف آشپزخونه ای که تقریبا بعدیه سال رفت وآمدو زندگی تواین خونه جای همه چیزشو یادگرفته بودم بعد بیماری مامان،دکترش توصیه میکردتنها نمونه منم که یه سره یاسرکار بودم یاوقتیم خونه بودم تواتاقم به خاطرهمین مامان بیشترمواقع میرفت خونه ی خاله فاطمه که اونم شوهرشو ازدست داده بودو باتک پسرش که الان سربازی بودونامزد داشت زندگی میکرد منم ازبعد مرگ بابا دیگه دل موندن تواون خونه رونداشتمو فقط مواقعی که مامان میومد خونه منم میرفتم پیشش ودرواقع یه جورایی با سپیده هم خونه بودم خودش اینطوری میخواست ازروکلیدشم یه دونه زد به من داد سپیده توتمام مشکلاتی که داشتم همیشه بهم کمک کرده وپناهم بوده حتی خونشم منبع آرامشه واسم...دیس ماکارانی و گذاشتم رومیزو سپیده رو صدازدم

سپیده-به به چه بوهایی داره میاد میبینم داری کدبانو میشی شیرین خانم

لبخندی زدم که سپیده درحالی که چنگال روجلوی دهنش گرفته بودپرسید:مامانت نیومده خونه هنوز؟

-نه خاله نمیزاره واسه خودشم اینجوری بهتره

سپیده-خب خالتم که بنده خدا تنهاست وپسرشم که قصدازدواج داره مادرتم فکرمیکنم کمتراون خونه روببینه براش بهتره چراباهاش صحبت نمیکنی اونجابمونه

-میدونم اصلا دوست نداره تواون خونه تنها بمونه ولی یه جورایی اون خونه یادبابامو زنده نگه داشته واسمون

سپیده-من نمیدونم توچراانقدردوست داری خودتوعذاب بدی!

لبخندی به حرفش زدم که دوباره پرسید:راستی قرارکاریت چی شد درحالی که یه لیوان آب واسه خودمیریختم جواب دادم :دوروزپیش مدیرشرکتودیدمو باهاش حرف زدم آدم معقولی به نظرمیرسید گفت باهام تماس میگیرند.سپیده سرتکون دادو من مشغول غذا خوردن شدمو تودلم دعاکردم که قبولم کننو من استخدام شم چون بیکاری باعث میشد فکروخیال مثل خوره بیفته به جونمو عصابمو بهم بریزه...

خسته وخوابالونگاهی به ساعت انداختمو کوکشو خاموش کردم تصمیم گرفتم یه دوش بگیریم تاحالم یه کم سرجاش بیادبعدازیه دوش ده دیقه ای رفتم توآشپزخونه یه یادداشت رودریخچال بود سپیده واسم صبونه آماده کرده بودونوشته بودکلاس فوق العاده داره ودیرترمیادخونه لبخندی زدمو نشستم روی صندلی حوصله ی صبونه خوردن نداشتم یه لقمه پنیروگردو برای خودم گرفتمو یه لیوانم شیرریختم همینم تاظهر میتونست نگهم داره،همینطوری که لقمه ولیوان دستم بود سمت اتاقم توخونه ی سپیده رفتمو درکمدوبازکردم ازبین لباسا یه مانتو یه شلوار جین بیرون کشیدم حاضر شدمو باخودم میگفتم چه خوب که نیازی به یونیفرم نیست لیوان شیرو سرکشیدمو بعدازمسواک زدن حاضروآماده بابسم اللهی که همیشه اول صبح به زبون میارم ازدرخونه بیرون زدم

از دیروزکه ازطرف شرکت پیشرو باهام تماس گرفتنو بااستخدامم موافقت کردن هم خوشحال بودم هم استرس داشتم راستش یه کمم برام عجیب بود چون سپیده میگفت به این آسونیا کسیو استخدام نمیکنن هرچند استخدام منم موقت بود اما بازم برام عجیب بود...انقدر درگیر افکارم بودم که اصلا نفهمیدم کی رسیدم یه شرکت نفس عمیقی کشیدمو وارد شرکت شدم باورود به شرکت موج مثبتی دروجودم سرازیر شد انگاراین شرکت منبع انرژی مثبته برای من!

جلوی منشی شرکت وایسادمو خودمو معرفی کردم منشی شرکت منو به بخش حسابداری راهنمایی کردو درجواب این که دقیقا الان باید چیکارکنم گفت کسی هست که راهنماییم کنه

من نیازبه یه سری اطلاعات داشتم که درواقع بابرنامه ی کاری شرکت آشنا بشم.وارد بخش حسابداری شدم که آقایی به نام صداقت خودش را به عنوان رئیس حسابداری معرفی کردویه سری اطلاعات واسنادودراختیارم گذاشت

روزخسته کننده ای بود مخصوصا که بایدهمه چیزی و دوباره تنظیم میکردم تا باروال کاری خودم وبرنامه ی شرکت هماهنگ بشه خسته باتنی که حس میکردم بعدازاینهمه نشستن کوفته شده ازجابلندشدمو کیفمو ازروی میزبرداشتمو ازاتاقم بیرون اومدم سعی داشتم با حرکات کششی یه کم خستگیمو درکنم دستامو ازپشت توهم قفل کردمو به سمت پایین خم شدم که بایه جفت کفش مردونه مقابلم هول شدم اماسعی کردم عادی باشم باکمی تأخیردستامو ازهم بازکردمو سرموبالا آوردم که باآقای مدیرعامل روبه روشدم بالبخند مصنوعی گفتم :خسته نباشید

آقای مدیرعامل نگاهی بهم انداخت و بالبخندی که بیشتر شبیه پوزخندبود گفت:مثل اینکه شماخسته ترید بعدم بی هیچ حرفی راشو کشیدورفت شونه ای بالا انداختمو به سمت در حرکت کردم

تقریبا یه هفته ای ازورودم به شرکت وجای گیرشدنم میگذره ومن تواین مدت خوب تونستم باکارمنداآشنا بشمو یه جورایی باهاشون ارتباط برقرار کنم ازهمه عجیبتر مدیرعامل شرکته که رفتارش برام عجیب ومرموزه به جزموفقیت های کاری که داشته کسی چیزی راجع به زندگی شخصیش نمیدونه حتی اسمشم برای بقیه یه معماست! ظاهرا صمیمی ترین دوستش سام شریفیه که یه جورایی بعدازخودش همه کاره ی شرکته،دواقع این آقای مدیرعامل زیاد رویت نمیشه چون یا همیشه سرگرم جلساتشه یا توی اتاقش مشغوله وعادت به قدم زدن تو شرکت نداره منم به جزهمون یه باری که جلوی اتاقم دیدمش دیگه ندیدمش انگارفقط اومده بودمچ منو تواون وضعیت مضحک بگیره!باصدای درازافکارم بیرون اومدم میدونستم که سپیده پشت دره چون قراربود بیادشرکت دیدنم که هم محل کارمو بیبنه هم خودمو

سپیده-به به مبارک باشه شیرین خانم میبینم که سخت مشغول کاری

سپیده بادستش به پرونده های رومیزاشاره کردو جعبه ی شیرینیو روی میزکنار یکی ازپرونده ها گذاشت،لبخندی زدمو وگفتم :دستت درد نکنه ولی نیازی نبود شیرینی بگیری

سپیده اخمی کرد وگفت: مگه میشه بعد یه هفته اومدم محل کارت

-این محل کارما دائما درحال جابه جایی اینجوری ورشکست میشیا

سپیده-نگران نباش میزنم به حسابت

لبخندی زدمو باخودم گفتم وجود سپیده واقعا واسه من یه نعمته سپیده توبدترین شرایط زندگیم کنارم بوده درحالی که وضع زندگی خودشم تواین چند ساله دست کمی ازمن نداشته...

خسته وکلافه دستی به گردنم کشیدم اگه یه دیقه دیگه اینجامیموندم مطمئنا یه خسارتی به خودمو این شرکت واردمیکردم کاراو موش دونیای جلال تواین چند وقت حسابی عصبیم کرده بود ومن به عادت این چندسالم وقتی عصبی میشم نمیفهمم دارم چه غلطی میکنم ازپشت میزبلند شدم ازاتاق زدم بیرون که صدای پناهی متوقفم کرد

پناهی-تشریف میبرید جناب مهندس؟

حرصم میگرفت ازاین لقب مهندس که این چندساله هرکس بهم رسید برای چاپلوسی بهم چسبوند یه آن یاد دختری افتادم که برای استخدام توبخش حسابداری اومده بودبه یادنداشتم اون منو بالقب مهندس یا حتی جناب صداکرده باشه کلافه ازاین افکار بی سروته سری به معنای نه تکون میدمو راه میفتم به سمت راهروی انتهای شرکت که به در خروجی پشت شرکت منتهی میشه،درحین عبورم ازاتاق سمت راست صدایی آشنا متوقفم میکنه

به جون سپیده دیگه راه نداره

دختری که حالا میدونستم اسمش سپیده است جواب داد:ای بابا شیرین بایه دونه شیرینی اضافه ترکه چاق نمیشی

-نگاهی به تابلوی بالای ااتاقق انداختم(بخش حسابداری)این صدای شیرین صدر همون دختر حسابدار است، هیکل خوبی داشت پس به خاطر رژیمشه پوزخندی زدم اینکه چیزجدیدی نیست دغدغه ی اصلی بیشتر دخترا الان همینه که یا چاق نشن یااینکه آرایششون طبق مدروزباشه ولی شیرین که آرایش نداشت.خودمم تعجب کردم ازاینکه توی ذهنم به اسمش صداش کردم اصلا چراامروزهرجامیرم یه نشونی از این دختره هست؟

کلافه ازافکار مسخره وبی ربطم پوفی کشیدمو به سمت درحرکت کردم،باید یه فکری به حال این جلال بکنم دیگه زیادی پاشو ازگیلیمش درازکرده

سرگرم پرونده های روی میزبودم که صدای سام به گوشم رسید

سام-میگم توبلأخره نمیخوای یه تصمیم درست حسابی واسه آیندت بگیری؟

-تصمیم واسه چی دقیقا؟

سام-ای بابا نکنه میخوای تا آخرعمرت مجردبمونی؟

-بیخیال سام اصلا حوصله ندارم

سام-آره به اینجاکه میرسه درمیری،بابا پسردست ازاون گذشته ی لعنتیت بردار نمیگم فراموشش کن ولی حداقل یه کمم به فکرآیندت باش به فکراون مادر بیچارت که دلش میخوادعروس و نوشو ببینه

پوزخندی زدمو گفتم:تونمیخوادنگران مادرمن باشی یکی باید همین حرفارو به خودت بزنه استاد

سام-اتفاقاتوفکرشم ،میگم این یاسیم بدنیستا

-خوابوندمش توآب نمک شایدیه روزبه کارم بیاد

سام متفکربهم نگاه کردو بعدانگارکه یه چیزی یادش اومده باشه باتعجب زل زده به منو گفت:نکنه این یاسی همون یاسمن دخترجلاله؟بیخیال پسردیونه شدی؟

-چرا،دیونه؟توکه تاالان داشتی موعظه میکردی چیشد پشیمون شدی؟!

سام-منکه خوب میدونی توزن بگیرنیستی ولی اگرم هستی اصلا بیخیال این دختره شو بادم شیربازی نکن

-منکه کاریش ندارم اون خودش نمیخواد بیخیال من شه

سام اومد چیزی بگه که گوشیم زنگ زدبه اسم روی صفحه ی گوشم نگاه کردم(عزیزم)تنها امیدزندگیم، شایدم من میخواستم اینطوری فکرکنم که تنهاامیدزندگیم مادرمه! گوشیو جواب دادمو خیره شدم به سام که بانگاهش واسم خطونشون میکشیدو منتظربودتلفنم تموم شه

-سلام عزیزم

عزیز-سلام پسرم امرورز زودمیای دیگه غذایی که دوست داری واست درست کردم

-آره عزیزم الان راه میفتم

این قسمت ازجملمو بلندترگفتم که سام که همنجوری جلوی دروایساده بود بشنوه سامم عصبی دست توموهاش کشیدوآروم گفت:این قضیه اینجا تموم نمیشه بعدم سریع از درزدبیرون

میدونستم به این آسونیا بیخیال نمیشه لبخندی زدموباعزیز خداحافظی کردم...

کلیدانداختمو درخونه روبازکردم میدونستم امروزمامان میادخونه نگاهی به توکل خونه انداختم دیدم که روی تک مبل کنارپنجره،جای همیشگیش نشسته رفتم کنارش جلوش زانو زدمو سرمو گذاشتم روپاهاش

مامان آروم آروم بادستاش موهامو نوازش میکرد بااین کارش احساس آرامش عجیبی بهم دست میداد سرمو ازروپاهاش برداشتمو ب*و*سه ای به دستاش زدمو بالبخند پرسیدم ناهارخوردی؟

مامان سری تکون داد که دوباره پرسیدم:بایاسر(پسرخاله فاطمه)اومدی؟مامان دوباره سری تکون داد آروم ازجا بلند شدم که مامان مچمو گرفتو باصدای آرومی پرسید:خودت چیزی خوردی؟لبخندی زدم دلم خوش بودبه این حرف زدنای گهگاهی مامان هرچقدرکم امادلخوشم میکرد ب*و*سه ی دوباره ای به دستش زدمو گفتم:توشرکت ناهارخوردم خیلی خسته بودم نیازمبرمی به دوش آب گرمو ویه خواب طولانی حس میکردم مثل همه ی این سالا خواب تنها چیزی بودکه آرومم کرد خوابی که کاب*و*سه،کاب*و*سی که به قشنگیه یه رویاست رویای حضوردوباره ی بهداد توزندگیم...

منتظر سام بودمو این انتظار خسته کننده کلافم کرده بود ازاتاق بیرون اومدمو تصمیم گرفتم به عادت همیشگیم برای آرامش عصابم قدم بزنم راه افتادم سمت راهروی انتهای شرکت که تومحوطه ی پشتی شرکت قدم بزنم یه حس عجیبی منو کشوند به اتاق سمت راست، اتاقی که من خوب میدونم این چند وقته به خاطر حس کشش عجیبی که بهش دارم جلوش کشیک میکشم تاچهره ی آشنایی روببینم توذهنم هزار توجیه مسخره میاد ولی من خوب میدونم این حس عادی نیست ومیترسم ازاین حس غیرعادی.محو لبخندش بودم لبخندی که چهرشو زیباتر نشون میداد اخم بزرگی روی پشونیم بود،ینی چی توگوشیش دیده که انقدرمیخکوبش شده و داره لبخندمیزنه؟

بدنگذره جناب مهندس؟

باصدای سام به طرفش برگشتمو اخمی به خاطر به کاربردن لفظ جناب مهندسش کردم ،سام دستاشو به حالت تسلیم بالا آوردو گفت:خیل خب بابا شوخی کردم،سرمو برگردوندموبه طرف اتاقم حرکت کردم سام خودشو بهم رسوندو کنارگوشم گفت:خوش سلیقه ایا من آمارشو دارم خانم صدرمجرده

به سرعت سرمو سمتش برگرندوندم که لبخندی زدوگفت:به جان تو قصدم خیر بود دیدم چند وقته تونخشی گفتم دختر خوبیه ها یه وقت ازدستت میره

پوزخندی به جمله ی آخرش زدمو برگشتم طرف پناهی که خیره شده بود به مادوتا

-چی انقدر کنجکاوتون کرده خانم پناهی؟

پناهی سرشو پایین انداختو بایه ببخشید زیرلبی مشغول کارش شدبرگشتمو به سام که ریز ریزمیخندید چشم غره ای رفتمو به سمت اتاقم حرکت کردم سام پشت سرم وارد شد دراتاق وبستو گفت:چرا اینجوری میزنی توپَر بنده خدا خب کنجکاو شده دیگه حالا اگه خبردامادیت بشنوه چی میشه؟

باعصبانیت به سام غریدم:میشه خفه شی

سام دستاشو بالاآورد به معنای تسلیمو ساکت شد باصدای زنگ تلفن روی میز نفس عمیقی کشیدمو تلفنو جواب دادم: بله

پناهی-جناب مهندس آقای صداقت میخوان شماروببینن

-خیله خب بگو بیادتو

سام-چیشده

-نمیدونم صداقت اومده منوببینه

باصدای در سام سکوت کردو منم به صداقت اجازه ی ورود دادم

صداقت:جنای مهندس باید راجع به موضوعی صحبت کنیم

کلافه ازاین لقب مسخره سری تکو ن دادم وبادستم به سمت مبل جلوی میزاشاره کردمو گفتم بفرمایید صداقت نشست وسام همونطورکنجکاو جلوی درایستاد

صداقت-راستش جناب مهندس من متوجه شدم حسابا باهم همخونی نداره

-خب این ینی چی؟

صداقت-راستش توبخشی که تازه نیرو استخدام کردید یه خرابکاری ناشیانه به وجود اومده که ممکن بود باعث وارد شدن خسارات جبران ناپذیری به شرکت بشه

بخشی که تازه نیرو جذب کرده منظورش همون دختره صدربودعصبی شدم بازم صدر بازم شیرین صدر لعنتی به سرعت با پناهی تماس گرفتمو گفتم به صدر اطلاع بده بیاد اتاقم دراین حین نگاهی به پرونده ای که صداقت آورده بودانداختم این خرابکاری انقدر آشکار بودکه هرکس میدید مفهمید طرف عمدی این کارو کرده واین ینی بازی بااعتبار شرکت وزیر سوال بردن مدیریت من

نگاهی به سام که بالا سرم ایستاده بودو پرونده رو میخوند وکلافه سرتکون میداد انداختم که بادیدن چشمای به خون نشستم متوجه ی عصبانیتم شد وسعی درآروم کردنم داشت ولی من با این چیزا آروم نمیشدم باید حتما عصبانیتمو سرکسی یاچیزی خالی میکردم

باصدای صدرسرمو سمت دربرگردوندم

صدر-بامن کاری داشتین آقای محمودی؟

صدر وقتی متوجه ی حضورصداقت شدباتعجب پرسید:مشکلی پیش اومده آقای صداقت؟

عصبی ازاینهمه خونسردیش یه دفه ازجام بلند شدم که سام جلو اومد سعی کرد جلومو بگیره ازحرکت ناگهانی من صدر شوکه شدویه قدم عقبتر رفت دست سامو پس زدمو جلوتررفتم

-باخودت چی فکرکردی؟فکر کردی بااین خرابکاری احمقانت اعتبارمنو میبری زیرسوال..هان؟بافریاد ناگهانیم صدر ترسیدو احساس کردم چشماش ترشد،پناهی وارد اتاق شداهمیتی به حضورش ندادم شاید میخواستم اونم توبیخ صدرو ببینه،سام قدمی جلواومدو گفت:آروم باش هنوزکه چیزی معلوم نیست

باعصبانیت بهش توپیدم :چیزی معلوم نیست؟ازاین واضح ترکه این جوجه حسابدارمیخواست بااعتبارمنوشرکتم بازی کنه؟

باعصبانیت سمتش رفتم که سام دوباره جلوم گرفت ازهمونجاداد زدم:توروکی فرستاده؟جلال؟ آره؟ بهش ازطرف من بگوباورم نمیشد بخوادهمچین احمقیو واسه ضربه زدن به من انتخاب کنه

صدر بابغض وصدایی که ازشدت ترس می لرزیدبریده بریده گفت:آقای...محمودی...من کاری نکردم ...به خدامن ازطرف کسی نیومد...من

باصدای فریاد من ساکت شد

-خفه شوگمشو بیرون ازاینجا

سام جلواومد به صدرگفت که فعلابهتره بره صدر باناوری دستشو جلودهنش گرفتو به سرعت رفت بیرون

همزمان بارفتن صدر گوشیم زنگ خورد کلافه گوشیموبرداشتم که بادیدن شماره ی جلال بی وفقه جواب دادم

-م*ر*ت*ی*ک*ه ع*و*ض*ی فکرکردی باخرابکاری احمقانه ی یه جوجه حسابدارشرکت من بی اعتبارمیشه

جلال خنده ی بلندی کردو جواب داد:مثل ای که هنوز متوجه نشدی جناب مهندس من ازسلاح خودتت علیه خودتت استفاده کردم این فقط یه هشدارکوچیک بود واسه اینکه بفهمی هروقت اراده کنم خیلی راحت میتونم کاری کنم که دیگه خودتو شرکتت باهم ازروزمین محوشید

سپیده-هنوز باورم نمیشه آخه چرا بدون هیچ دلیلی یه همچین تهمتی بهت زدن ازهمه بدتراینکه تو ساکت وایسادیو هیچی بهشون نگفتی توکه ازاین اخلاقا نداشتی توکه همیشه ازپس خودت برمیومدی

نگاهی به سپیده انداختم خودمم هنوزنمیدونم چرا اون روز ساکت موندم شاید به خاطر این که شوکه شده بودم شایدم چون انتظارهمچین برخوردیو نداشتم ،دوروزازاون روز نحس که من باحال زارم اومدم خونه و سپیده بااون قیافه منو دید وازم توضیح خواست گذشته و من تصمیم دارم فردا برگردم سرکارم چون هرچی فکر میکنم میبینم من کار اشتباهی انجام ندادم که بخوام فرار کنم یابترسم اتفاقا بانرفتنم به شایعه ها دامن زدم

سپیده-چراساکتی شیرین میخوای ازاون شرکتم بیای بیرون؟

-نه

سپیده-ینی میخوای برگردی سرکارت؟

-آره سپیده من کاری اشتباهی نکردم که بترسم پس برمیگردم سرکارم

سپیده لبخندی زدو گفت: میدونستم به این زودیا جانمیزنی

لبخندی به حرفش زدمو باخودم گفتم آره چون اگه قرار بود جابزنم تو شرایط بدترازاینی که قبلا داشتم اینکارومیکردم نه حالا که یادگرفتم هرلحظه خودمو آماده کنم باحوادث جدیدی که قراره زندگی سرراهم قرار بده...

یه هفته ازبرگشتن شیرین میگذره ومن تواین یه هفته خوب فهمیدم بااحساساتم چندچندم اونقدری که مطمئنم اگه خودش برنمی گشت من میرفتم دنبالش،آره فهمیدم که یه حس علاقه ای بهش دارم اما نه به سام نه حتی به مادرم که ازهمه بهم نزدیکتره و رازدارمه چیزی نگفتم چون برای هردوشون دستم روئه ازگذشته ی ناخوشایندم، گذشته ای که مانع میشه ازهرقدم مثبتی که میخوام واسه این علاقه ی نوپابردارم،چشمم ترسیده نمیدونم یاشایدم ترس نیست واقعیت این که من نمیخوام دست بردارم ازاین گذشته یابهتره بگم ازکسی گذشتمو به گند کشیده!یه هفته است که اززورشرمندگی این اجازه رو به خودم نمیدم که حتی یواشکی سرک بکشم تواتاقش، بااینکه سام قبل ازاومدنش تمام کارکنان شرکتو توجیه کرد ه که سوتفاهم پیش اومده وشیرین بی گ*ن*ا*ه متهم شده،بااینکه حتی ازطرف من جلوی همه ازش عذر خواهی کرده بازم حس میکنم شیرین دلخوره انقدر که ساعتای رفت وآمدشو جوری تنظیم میکنه که حتی یه برخورداتفاقیم باهام نداشته باشه و این واسه منی که این یه هفته ازنبودنش زجرکشیدم خیلی عذاب آوره خیلی...لعنت به این حس که دوباره گریبانگیرم شده و داره وجودمو یاگرماش میسوزونه،نه نمیتونم دیگه طاقت ندارم بلندمیشم وازاتاقم میزنم بیرون خداروشکر پناهی سرکارش نیست نفس آسوده ای میکشمو به سمت اتاقش حرکت میکنم صدای همون دوستش میاد اسمش چی بود؟...آهان ،سپیده صداشونو میشنوم نگاهی به چهرهی شیرین میکنم لاغر شده احساس میکنم هنوز چشماش غم داره باسوال غیرمنتظره ی دوستش حواسم جمع گفتوگوشون میشه

سیده-این چندمین خواستگاره که ردمیکنی شیرین؟ آخه یه دلیل منطقی بیار که من بدونم ایراد این بدبخت چیه

شیرین-بیخیال سپیده ایشون هیچ ایرادی ندارن، بنده قصدازدواج ندارم