رمان سومین دختر وارث(جلد دوم حلقه ی جادویی) به قلم س.زارعپور

ژانر : #تخیلی #فانتزی

خلاصه :

شاید بعضی از شماها گاها به این فکر کنید که مرگ کجا و چگونه به سراغتان خواهد آمد. آیا در زمان پیری ست یا به زودی اتفاق خواهد افتاد؟‌ من وقتی درمورد مرگ خیال بافی کردم که فهمیدم افرادی قصد کشتنم را دارند. اما مثل هیچ یک از تصوراتم با آن رو به رو نشدم. درواقع وجود جادو و اتفاقات دور از عقل، آن موقعیت را برای من به وحشتناک ترین شکل ممکن تبدیل کرد.

به هیچ وجه فکر نکنید که این داستان به خوبی تمام می شود ؛‌ حلقه های جادویی ،‌ روحم را ذوب کردند !

رده سنی : +16 به علت وجود صحنه های خشن

توجه کنید : این رمان فصل سوم هم دارد که تاریخ انتشار آن مشخص نیست!!!

آنچه در جلد قبل گذشت:

با حمله ی لرد به سرزمین هانه و ویکتوریا، اوضاع مردم زیر و رو شد. سرزمین‌‌های غارت شده به بـرده خانه‌هایی ناچیز و پست تبدیل شدند. لرد که به دنبال بدست آوردن حلقه‌ها حمله کرده بود، وقتی نتوانست جفت دیگرش را پیدا کند، همه‌ی تلاشش را به کار گرفت تا بفهمد کجاست و دست کیست و زمانی فهمید پیش چه کسانی‌ست ، که متوجه شد هر دو نفرشان از هانه فرار کردند و همان شبِ فرار، یکی از افراد مهمش را هم به قتل رساندند؛ به همین دلیل، دیوانه وار برای گشتن دست به کار شد.

سافیرا و لئو، به دنبال یافتن کسانی که بتوانند و بخواهند با آن‌ها هم پیمان شوند راهی شدند که میانه‌ی راه توسط لرد غافلگیر و دوباره به ویکتوریا برگشتند.

ادوارد، ایزد روح افزار و از مهره‌های به درد بخور لرد بود که پیش از مرگش، روحش را به جسم لئو منتقل کرده بود. لئو در گیر و دار مبارزه با نیروی فراطبیعی ادوارد که وجودش را تسخیر می‌کرد، همه‌ی تلاشش را انجام داد تا دوستانش را فراری دهد، اما بعد از فرار آن‌ها، لرد با خشم و شقاوت، لئو را می‌کشد و راه برگشت ادوارد را از بین می برد.

مع*شـ*ـوقه ی ادوارد، کاترین، از لرد کینه‌ی بدی به دل می‌گیرد؛ اما دراک، جادوگر قدرتمندی که تحت فرمان لرد بود، به او اطمینان می‌دهد که هنوز راهی برای برگشتن ادوارد هست و با نقشه‌ای پنهان از چشم لرد، برای برگرداندن ادوارد دست به کار می شوند...

سخن نویسنده:

سلام به همه‌ی شما عزیزان دل!

یه توضیح کوچیک میدم و بعد میریم سراغ فصل جدید. دلیل تعیین رده‌ی سنی برای این جلد وجود صحنه‌های نامناسب نیست. فقط بعضی جاها یکم خشونت به خرج دادم که ممکنه با روحیه‌ی لطیف بعضی از شماها سازگار نباشه. امیدوارم لـ*ـذت ببرید و به دوستانتون معرفی کنین.

فصل دوم

سال ها پیش

بعد از اطمینان از امن بودن موقعیت، کاترین با قدم های خرامان و نازآلود پله های زیرزمین را طی کرد و به میله های آهنی رسید. درش باز و نگهبان کنارش ایستاده بود. با نگاه کوتاهی به نگهبان از در وارد شد، و به طرف دراک و لوگان رفت که مقابل میزی در انتهای زیرزمین ایستاده بودند.

دراک جملاتی را زمزمه می کرد. پشت سرش متوقف شد. احساس بدی از قرار داشتن در آن زیر زمین تاریک و سرد و نمور پیدا کرده بود. گفت:

- داری چی کار می کنی؟

دراک همچنان به کارش ادامه داد و چند لحظه بعد برای گرفتن چیزی دستش را به سمت لوگان دراز کرد و خطاب به کاترین گفت:

- اول به نگهبان بگو بره.

کاترین همان کار را انجام داد. دوباره دستور داد:

- حالا بیا رو به روی من، پشت میز وایسا.

پشت میز ایستاد. با دیدن ظرف درخشان و مایع نیمه شفاف و آبی رنگ درونش پرسید:

- این همون معجونیه که گفتی؟

دراک جواب داد:

- درسته.

سپس درب ظرف کوچکی که از لوگان گرفته بود، باز کرد و محتویاتش را نوشید. صدایش را پایین‌تر آورد و ادامه داد:

- برای برگردوندن ادوارد باید کلیدش رو پیدا کنیم.

کاترین پرسید:

- چه کلیدی؟!

- کلیدی که جای دو نفر رو تعویض می کنه . یک نفر رو از دنیای مردگان برمی‌گردونه و یک نفر رو می‌بره اونجا.

پس از این حرف، دست‌هایش را از دو طرف به یکدیگر نزدیک کرد و سر انگشتانش را به هم چسباند، و خیره به مقابلش وردهایی زمزمه کرد و پشت سر هم گفت.

کمی بعد رنگ چشمانش پرید ،اما لــ*ب هایش همچنان به هم می خوردند و وردهای نامفهوم را زمزمه می‌کردند؛ گویی روحش جای دیگری رفته بود.

کاترین منتظر و کنجکاو به صورتش خیره ماند تا اینکه پلکی زد و رنگ چشمانش دوباره برگشت. صدایش زد:

- دراک؟

دراک خم شد و دستانش را روی میزی که از انواع و اقسام آلات شکنجه پر بود گذاشت. نفسی تازه کرد و سعی کرد به حال تعادل خودش برسد. سپس گفت:

- دیدمش...

صحنه‌ها برایش تداعی شدند. صدای دویدن پاها روی خاک و سنگ ریزه‌ها، صدای جیغ و صورت وحشت زده ای که موهای سرش آن را هنگام دویدن می‌پوشاند، سرش را به دوران انداخت و باعث شد لبه‌ی میز را محکم تر بفشارد.

کاترین گفت:

- بگو دراک، چی دیدی؟

چند بار نفس عمیق کشید. گیج‌تر از آن بود که بتواند تعجب و حیرتش را نشان دهد. حتی دردِ وحشتی که در ســینه‌ی آن دختر پیچیده بود را حس می‌کرد. با یک دست پیشانی‌اش را فشار داد و آرام گفت:

- ما به حلقه‌ها هم نیاز داریم!

کاترین کلافه و عصبی غرید:

- چی؟! حلقه‌ها؟...از چی حرف می‌زنی؟ چطور ممکنه حلقه‌ها رو به چنگ بیاریم؟ واقعا اونا کلیداشن؟

دراک صاف ایستاد تا بیشتر خودش را پیدا کند:

- کلید حلقه‌ها نیستن، کلید یه دختره!

- کی؟

- سومین دختر از نسل سافیرا!

ابروهای کاترین بالا پرید:

- کی؟!

مکثی کرد و ادامه داد:

- منظورت اینه که سافیرا پیروز می‌شه؟!

- آره، باید این معجون رو بخوریم و توی اون جنگ کشته بشیم. بعدش مخفی می‌شیم و منتظر می‌مونیم تا به دنیا بیاد.

کاترین خندید:

- اصلا لازم نبود اون دارو رو به خورد لرد بدیم، اون حتی زنده نمی‌مونه که بخواد بچه‌دار بشه. خیلی خوبه دراک، همین کار رو می‌کنیم. بیا انجامش بدیم.

دراک ظرف را در دست گرفت. نقش و نگارهای روی دیواره‌ی ظرف بیشتر درخشید ، و کمی بعد خاموش شد. آن را بالاتر آورد و خطاب به کاترین و لوگان گفت:

- حاضرید این معجون رو با من بنوشید و جاودانه بشید؟

کاترین پاسخ داد:

- کاملا!

لوگان هم همزمان با او:

- بله قربان.

پس از شنیدن تاییدشان، درحالی که در اعماق قلبش خوشحالی وصف ناپذیری را حس می‌کرد ،ابتدا خودش نوشید و بعد به آن‌ها داد.

مدتی پس از جنگ

چیزی به غروب آفتاب نمانده بود. لوگان با قدم های بلند به سمت کلبه ای رفت که با فاصله ای نسبتا زیاد از روستاهای اطراف ساخته شده بود.

کاترین لباس ساده ای پوشیده و هیزم ها را برای شومینه خورد می کرد. از صدای پای لوگان، تبر به دست به طرفش چرخید.

لوگان کوله ای که به دوش می کشید را زمین گذاشت و گفت:

-یه خبر خوب دارم، مردم می گفتن سافیرا امروز و فردا بچه شو به دنیا میاره!

کاترین با خوشحالی دسته ی تبر را بین شانه و گردنش تکیه داد و گفت:

-آرزو می کنم یه شاهزاده خانم زیبا باشه.

سپس تبرش را بر کنده ای فرود آورد و دوباره به طرفش چرخید:

-دوباره به شهر برگرد و منتظر باش تا به دنیا بیاد.

لوگان- بله بانوی من.

حرفش را اصلاح کرد:

-فقط کاترین!

لوگان- باشه...کاترین.

پس از شنیدن جواب لوگان وارد کلبه شد. دراک با رنگی پریده، درحالی که خودش را بین ملحفه و پتویی پوستین پیچیده بود، کنار شومینه می لرزید. با ورود کاترین ، ‌و برخاستن صدای قیژقیژ حاصل از فشرده شدن چوب های کف کلبه، نگاهش را به سمت او دوخت. صورت کاترین از خوشحالی برق می زد. در حالی که پارچه ی کهنه ای که دور هر دو دستش پیچیده بود را باز می کرد گفت:

-حدس بزن قراره ‌چی بشه؟ امروز و فرداست که سافیرا زایمان کنه و اون توله ی خوشگلشو به دنیا بیاره!

دراک با صدای گرفته ‌اما تمسخر آمیزی گفت:

-امیدوارم دختر باشه، اولین باره یه نفر آرزو می کنه بچه ی اول ملکه دختر باشه...نه؟

بینی اش را بالا کشید ‌و دوباره سرش را به دیوار تکیه داد؛ ‌موهای نیمه بلندش که از عرق پیشانی نم دار شده بود، ‌بر پیشانی‌اش غلتیدند.

کاترین با خوشحالی خنده‌ای سرداد:

-آره منم همین فکرو می کنم.

چندتا از هیزم های آماده را از گوشه ای برداشت و داخل شومینه گذاشت. سپس کنده‌ای را برداشت و هیزم های نیم سوخته را جا به جا کرد؛ خیره به آتش پرسید:

-چرا باید سومین دختر از نسل سافیرا باشه؟، نه هیچ کس دیگه ای!

دراک خودش را بیشتر به شعله های درخشان شومینه نزدیک کرد ‌و مانند او به آتش چشم دوخت.

-چون سافیرا برای باطل شدن طلسمش شیره ی درخت لونا رو خورد شعله کوچولو.

کاترین به طرفش چرخید و پرسید:

-چون شیره رو خورده؟... ما سه نفر هم اونو خوردیم. چرا از لوگان استفاده نکنیم؟

دراک خیره به خباثت بی پایان چشمان روشن کاترین جواب داد:

-اثر این شیره توی سومین فرزند دختر نمایان می شه، باید دختر باشه.

چشمان کاترین همچنان برق می زد، و دراک به راحتی ذهنش را می خواند. افکاری که به زبان نمی آورد را فهمید. ریشخندی بر لب نشاند:

دراک: چه بد که توانایی قربانی کردن بچه تو نداری کتی! من عاشق ذهن خبیث توام...می دونی که بدم نمیاد. اینجوری شاید زودتر به نتیجه برسیم شعله کوچولو. من زیاد به رابـ ـطه ی والدین و فرزندی پایبند نیستم! هوم؟

کاترین با لحن حرص دراری جواب داد:

-تو هرگز به این آرزوت نمی رسی عزیزم، من بخاطر ادوارد جاودانه شدم؛ نه بودن با تو.

دراک: واقعا؟

کاترین: البته.

از جا بلند شد و ‌چرخی به دور خودش زد. پرسید:

-این وضعیتت تا کی ادامه داره؟ چقدر دیگه باید ازت پرستاری کنم؟

دراک که با نگاهش حرکاتش را دنبال می کرد،‌ بی حال جواب داد:

-نمی دونم...خیلی از قدرتام دارن از دست می رن، یه مدت طول می کشه.

-خیلی خب، لوگان واسمون غذا آورده، می رم یه چیزی آماده کنم. یه کاسه شیر گرم و تازه می خوری؟

دراک چشم بست و ‌بی آنکه پاسخی دهد به صدای ناله ی الوار کف کلبه گوش سپرد که زیر پای او له می شدند. کاترین جواب خودش را پیش از او داد:

-معلومه که می خوری! چی بیشتر از اون می چسبه؟

***

چندین سال بعد

کاترین با کلافگی گوشه ای از کلبه نشسته بود و سرش را بین دستانش می فشرد. دراک با خستگی و اضطراب در را باز کرد و وارد شد:

-هنوز اینجا نشستی؟...باید بریم، ارتش دشمن داره از یه جایی نزدیک به اینجا میاد. مگه صدای شیپورای هشدار رو نمی‌شنوی‌‌؟ ‌باید بریم.

کاترین عصبانی برخاست و مقابلش ایستاد:

-تو واقعا راست گفتی؟ یا اصلا سافیرا غیر از بچه ی اولش قرار نیست هیچ فرزند یا نوه و حتی نتیجه ی دختری داشته باشه؟!

دراک ‌کلافه از سوال همیشگیش گفت:

- این چیزیه که من دیدم، باید منتظر بمونیم.

کاترین ریشخندی ‌بر لـب نشاند.

-تمام این سال ها همینو تکرار کردی دراک، بگو چه نقشه ای کشیدی؟

دراک: همینه که هست کتی! همراهم میای یا می خوای زیر سم اسبا له بشی؟

کاترین با خشونت دستش را برافروخته کرد و محکم به سـ*ـینه ی دراک کوبید، اما بلافاصله چندین برابر دردی که قرار بود به دراک بچشاند احساس کرد و فریاد زد. دراک که از رفتارهایش عصبی شده بود از لای دندان غرید و هلش داد:

-جرات نداری به من آسیبی بزنی کتی، این من بودم که تو رو جاودانه کردم، پس نه تنها نمی تونی بهم صدمه بزنی، بلکه مجبوری هر کاری می گم رو بی کم و کاست انجام بدی. فهمیدی عزیزم؟...حالا زودباش راه بیافت. تعدادشون خیلی زیاده. میخوان دقیقا به داخل شهر حمله کنن.

از کلبه خارج شد و کاترین را در حالی که از عصبانیت می سوخت تنها گذاشت.

*

چند سال بعدتر

دراک درحالی که روی صندلی راحتی نشسته بود و به دقت از میان کاغذها به دنبال چیزی می گشت با صدای پا و حرف زدن کاترین و لوگان مضطرب و نگران به طرف درب بزرگ چوبی رفت و آن را باز کرد.

چهره ی آن دو نیز همانقدر آشفته بود.

دراک: چی شده؟

کاترین همانطور که وارد خانه می شد خطاب به لوگان گفت:

-به دُرُشکه چی بگو بره.

دستکش های توری و سفیدرنگش را از دست خارج کرد و درحالی که دامن بلند و پف دار شیری اش را صاف می کرد جواب داد:

-شهردار واقعا بهمون شک کرده دراک، علاوه بر اون "جاش" هم گذاشته رفته و فرار کرده.

لحنش به شدت ناراحت و عصبانی بود. دراک گفت:

-لعنتی! نباید "جاش" رو گم کنیم، نفهمیدین زنش رو هم بـرده یا نه؟

صدای لوگان که وارد خانه می شد به بحثشان پایان داد:

-قربان نباید تو این اوضاع به فکر جاش باشیم، شهردار درحال حاضر خطرناک تره.

کاترین برافروخته تر قدمی ‌به سمت تنها میز کنده کاری شده ی خانه برداشت:

-اگر بچه ی جاش دختر بود چی؟ نباید بذاریم از چنگمون در بره،‌ اون زن نکبتیش حامله بود.

دراک چرخید و خطاب به کاترین گفت:

-با این وضع نمی تونیم خطر کنیم و بیشتر اینجا بمونیم.

لوگان: نگران نباش کتی، یکی رو می شناسم که از هوادارای تئوری های جاشه، حتما یه جوری ازشون خبر می گیره، اونوقت ما هم می فهمیم.

***

سال ها بعد

کاترین همزمان که ماگ سفید رنگی از شیر نارگیل در دست داشت و آرام آرام می نوشید به صفحه ی تلویزیون خیره شده و فیلمی را تماشا می کرد.

کمی آن طرف تر، لوگان سر در تپ لت خود کرده و سخت مشغول جستجو بود و نسبت به صدای تلویزیون بی تفاوت می نمود. دراک از حمام خارج شد. صورتش را اصلاح کرده بود و موهای قهوه ای روشنش را کوتاه. کنار کاترین نشست. به سمتش چرخید و پرسید:

-بازم هست؟

کاترین خیره به تلویزیون، بی خیال پاسخ داد:

-البته که نه. فقط برای خودم و لوگان درست کردم.

دراک: چه بد!

چند لحظه بعد، کاترین با احساس پوچی دستش پایین را نگاه کرد و اثری از ماگ سفید ندید. سریع به طرف دراک برگشت که با آرامش، شیر نارگیل را مزه مزه می کرد. خیز برداشت و خواست آن را پس بگیرد که با دستور او سرجایش میخکوب شد:

دراک: تکون نخور!

از اینکه نمی توانست علی رغم خواسته اش کاری انجام دهد و او همچنان نوشیدنی اش را با خونسردی می نوشید عصبی شد. با حرص خندید و گفت:

-ازت متنفرم دراک!

دراک ماگ تقریبا خالی را روی میز گذاشت و زبانش را دور دهانش کشید. رو به کاترین گفت:

-اصلا مهم نیست کتی! مهم اینه که بفهمی رئیست کیه و بهش احترام بذاری. من بزرگ ترین خواسته ی زندگیت رو دارم برآورده می کنم و تو حتی بهم مدیونی!نه؟

کاترین در سکوت نگاهش کرد و حرفی برای گفتن نداشت،‌ اما بدجور دلش میخواست صورتش را جزغاله کند. حق کاملا با او بود و فقط از انتظار و بی خبری کم طاقت شده بود.

دراک در حالی که می‌دانست نمی‌تواند ذره‌ای عقب ‌نشینی کند آهسته جلو رفت و زمزمه کرد:

-منم مثل تو عاشق شکستن قوانینم.

صدای لوگان که یک پایش را از روی دیگری بر‌می داشت و به جلو خم می شد توجهشان را جلب کرد:

-قربان، باید اینو ببینید.

دراک: چی پیدا کردی؟

لوگان با خوشحالی ادامه داد:

-امکان نداره...خودشه!

کاترین بی صبرانه برخاست و به طرفش رفت. بر دسته ی نرم مبل سیاه رنگ نشست و به تپ لت خیره شد. ناگهان از جا پرید و تپ لت را از دستش قاپید. دراک نیز بلند شد.

کاترین: باورم نمی شه، دراک...این حلقه ست، حلقه ی جادویی!

دراک: مطمئنی؟! کجاست؟

‌این را گفت و کنارش ایستاد.

کاترین انگشتش را چند بار روی صفحه ی لمسی بالا و پایین کرد و پاسخ داد:

- آره خودشه؛ اون حلقه ای که دست لرد بود. توی موزه ست. یه موزه توی لندن!

***

مدتی پیش تر

( قرن 21 ، 2 آپریل 2017 )

الیزابت در حالی که پشت پیشخوان فروشگاه مواد خوراکی نشسته بود، خیره به موبایلش لباس های مد روز را در اینستاگرام نگاه می کرد. آسمانِ ابری و خاکستری سخت می بارید.

همزمان با غرش آسمان، یکی از لامپ های مهتابی، بالای طبقه های مواد کنسرو شده با صدای آرامی خاموش شد. الیزابت نگاهش را به سقف دوخت. لامپ مثل دفعه های پیش دوباره روشن نشد.

موبایلش را روی میز چوبی و آبی رنگ مقابلش گذاشت و برخاست. هیچ مشتری در فروشگاه نبود و صدای پایش در آن سکوت به راحتی شنیده می شد. لژ کفشش با هر قدم آهسته قیژقیژ می کرد. میان ردیف کنسروها و تنقلات ایستاد و به لامپ خاموش شده خیره شد، و کمی بعد تمام لامپ ها همزمان خاموش شدند. نور رعد آسمان، از شیشه های فروشگاه به داخل تابیدند. دستش را به سیــنه اش چسباند از جا پرید.

خدا را شکر کرد که هنوز هوا کمی روشن است، وگرنه از ترس در تاریکی فروشگاه قالب تهی می کرد. سرش را چرخاند و با خود گفت:

-آه...واقعا که داری باهام شوخی می کنی!

به سمت کنتر برق رفت؛ درست در انتهایی ترین قسمت آنجا. درب کوچک و سیاهش را بالا داد و سعی کرد در آن تاریک و روشنی کلیدها را ببیند. یکی از کلیدها را پایین زد، اما با پرش جرقه های روشن سریع عقب کشید و جیغ کوتاهی برآورد.

لامپ ها همچنان خاموش ماندند. درِ کنتر را بست و زیر لب غر زد:

-همیشه این کار رو با من می کنی!

صدای زنگ موبایلش، حواسش را به خود جمع کرد. چراغ قوه ی کوچکی که روی دیوار آویزان بود را برداشت و راهِ رفته را برگشت. یخچال های داخل فروشگاه هم خاموش شده بودند و این یعنی می بایست مثل همیشه به مامور برق زنگ بزند و از دست خودش کاری ساخته نیست.

بالای سر موبایلش که رسید با تعجب به صفحه ی سیاه آن خیره شد و همچنان صدای زنگ را می شنید. سرش را برگرداند و به دنبال صدا گشت. با تکان خوردن شانه ی چپش از جا پرید و چرخید و نور چراغ قوه را بالا کشید.

صورت پرتمسخر سوفیا تحت تاثیر نور چراغ کمی هراسناک شده بود. سریع چراغ را خاموش کرد و از ترس بی جایش خجالت کشید و هول شد.

موبایل او بود که زنگ می خورد. باید یادش می ماند که آهنگ زنگ خورش را مانند او تنظیم کرده است.

الیزابت: هـ...هـ، هی، سوفیا! تویی؟

سوفیا موهای مشکی و زیبایش را با دست عقب برد و دست به سـ*ـینه جواب داد:

-درسته اِل! خودمم!

همیشه نامش را در همین حد مخفف می کرد. گرچه خوشش نمی آمد، ولی برای اینکه او ناراحت نشود حرفی نمی زد. با خوشرویی گفت:

-چیزی می خوای؟

سوفیا کمی عقب رفت و به لبه ی میز تکیه داد.

سوفیا: امشب خیلی کار دارم. می دونی که فردا شب تولد وِیدِ! می خوایم براش جشن بگیریم. تو هم دوست داری بیای؟

الیزابت خوشحال از این دعوت، لبخند زنان پاسخ داد:

-آره که می خوام! ، چه ساعتی؟

سوفیا سرش را کج کرد:

-اگر می خوای بیای، خوب برای امتحان شیمی فردا بخون، چون من نمی تونم . و بعد، فردا شب ساعت شیش بیا خونه ی ما.

غلظت لبخند، کمی از لب های الیزابت پرید، اما پس از مکث کوتاهی سرش را تکان داد:

-باشه.

سوفیا: فهمیدی؟

الیزابت: آره آره، خیالت راحت.

سوفیا لبخند پیروزمندانه ای زد و تکیه اش را برداشت:

-آفرین. این تنها کاریه که توش استادی! فعلا.

این را گفت و از فروشگاه خارج شد. از پشت شیشه سوار شدنش در ماشین قرمزش را تماشا کرد. موهایش با هر قدم در هوا تاب می خورد و لباس های شیکش ، زیباییش را دوچندان می ساخت.

او خاص ترین دختر کالج بود. و البته قانون شکن ترین!

دختری که بدون گواهینامه پشت ماشین می نشست. گرچه در تدارک دریافت آن بود!

مثل او شدن، تمام خواسته ی الیزابت را تشکیل می داد.

***

صدای ساعت کوکی و سفید رنگ روی عسلی، سکوت خانه را شکست. دست الیزابت از زیر ملحفه ی در هم تنیده بیرون خزید و درست بر سر ساعت فرود آمد و صدا قطع شد. چیزی از رها شدن دوباره ی دستش روی تخت نگذشته بود که زنگ موبایلش به هوا رفت. از زیر ملحفه ناسزایی گفت و بعد از کمی گشتن رو عسلی، آن را برداشت و از روی ملحفه دم گوشش گذاشت.

الیزابت: الو.

-الو عزیزم؟ صبح بخیر، هنوز خوابی؟

در یک لحظه تمام اطلاعات در مغزش پردازش شد. بلافاصله از جا پرید و نشست.

پس از تلاش بسیار برای رهایی، بالاخره سرش را از ملحفه ی پیچ در پیچ بیرون کشید و با موهای بیش از حد ژولیده که بخاطر الکتریسیته هر تارش به سمتی پریده بود و صورتی پریشان، خطاب به فرد پشت خط گفت:

-الو مامان، ساعت چنده؟

نگاه خودش نیز همزمان به سمت ساعت کوکی اش چرخید.

-ساعت هفته عسلم.

نور از پنجره به داخل خزیده بود و کله اش را بیشتر شبیه پشمک می کرد!

نفسی از سر آسودگی کشید و شانه هایش فرو افتادند. صدای مادرش جِین، با همان لطافت قبل ادامه یافت:

-دیرت شده؟

-نه مامان فقط خواب بودم، فکر کردم دیرم شده. امروز آزمون شیمی داریم.

ملحفه را کنار کشید و از تخت پایین رفت.

جِین: اوه پس دیشب حسابی درس می خوندی.

الیزابت: آره.

راهش را به سمت آشپزخانه ی کوچکش کج کرد و چای ساز را روشن.سرامیک های زیرپایش حسابی سرد بودند اما به سرمایشان عادت کرده بود.

جِین: امیدوارم موفق بشی دانشمند کوچولوی من.

نان تست را درون دستگاه گذاشت و گفت:

-ممنون مامان، چیزی شده که این موقع زنگ زدی؟ معمولا آخر شب زنگ می زدی.

یک دستی،از درون یخچال مربا و کره را خارج کرد و روی میز دو نفره ی سیاه رنگ گذاشت.

جِین: آره می خواستم دعوتت کنم به یه مهمونی که با دوستم برگزار کردیم، راستش می خوایم به چند نفر بگیم با لباسای طراحی شده ی من و دوستم توی جشن ظاهر بشن تا مدل هاشونو تبلیغ کنیم.

موهایش با هر حرکت در هوا پرواز می کرد و نبود عینکش باعث می شد نتواند به خوبی ببیند. اما آنقدر این کار را صبح ها تکرار کرده بود که جای همه چیز را از حفظ بود.

الیزلبت: مهمونی کِی هست؟

جِین: همین امشب، می تونی بیای؟ می خوام یکی از لباسا رو هم به تو بدم، یکی از خوشگلاشو برات در نظر گرفتم...

تست های برشته شده با صدای تقی بالا پریدند.به سمتشان چرخید.

الیزابت: خیلی دوست دارم بیام ولی، راستش امشب تولد یکی از دوستامه و منم دعوتم. خیلی متاسفم اما...قول دادم که برم. می دونی...

جِین: آه عزیزم. چقد حیف شد. باشه پس، بهت خوش بگذره. بعدا می بینمت.

الیزابت: ممنون، به تو هم. فعلا.

موبایلش را روی میز انداخت و با آخرین سرعت صبحانه خورد. و بعد از رفتن به دستشویی به اتاقش بازگشت. تند تند لباس هایش را عوض کرد و مقابل آینه ایستاد. با دیدن چهره ی بی روح و موهای بهم ریخته و در هم گره خورده اش با ناامیدی زمزمه کرد:

-دقیقا شبیه انیشتین شدی لیز! مامان حق داره اونو بگه.

عینکش را به چشم زد و ادامه داد:

-البته بدون عینک!

سرسری موهایش را برس کشید و با کش ساده ای بست. کیفش را برداشت و وسایلش را که هر کدام گوشه ای پرت شده بود جمع کرد و یکی یکی درون کیفش ریخت.

کفش هایش را پشت پایش انداخت و لی لی کنان از خانه بیرون رفت. همین که در را بست و چرخید، چون تعادل درستی نداشت محکم به کسی خورد و تمام وسایل و کتاب هایش فرو ریختند.

الیزابت: اوه خدا!

پسر همسایه که به تازگی به خانه ی رو به رویی اش نقل مکان کرده بود، همزمان با گفتن:

-خیلی معذرت می خوام.

خم شد و به کمک الیزابت شتافت. الیزابت شتابزده عینکش را صاف کرد و کتاب ها و خودکارهایش را داخل کیف انداخت و برخاست.

الیزابت: واقعا ممنونم. معذرت می خوام که ندیدمت.

سپس خنده ای ظاهری کرد و یک پایش را از عقب بالا برد و با یک دست پاشنه ی کفشش را بالا کشید که دوباره یکی از خودکارهایش از روی وسیله ها سر خورد.

پسر قبل از افتادنش آن را گرفت و داخل کیف برگرداند:

-خیلی عجله داری!

الیزابت: بله خیلی.

بی حواس نسبت به او زیپ کیفش را بست و گفت:

-ممنون برای کمک، روز خوش.

سپس بی درنگ به طرف پله های قدیمی سرازیر شد و رفت.

پسر نگاهی به پایین نداخت و دفترچه ی یادداشت کوچکی را روی زمین دید. آن را برداشت اما دیگر برای پس دادنش دیر شده بود.

آزمون شیمی به خوبی برگزار شد، اما استاد، آقای چِیس، با علم به اینکه قطعا قرار است تقلبی اطراف الیزابت صورت بگیرد تمام طول امتحان کنارش ایستاد! الیزابت اما از این ماجرا خوشحال نبود. می دانست که سوفیا و دوستان دیگرش، حتی یک کلمه هم درس نخوانده اند و نمره ی اف خواهند گرفت.

پس از اتمام وقت، سوفیا با عصبانیت از کلاس بیرون رفت. هر چه الیزابت صدایش زد بی فایده بود. همین که خواست دنبالش برود آقای چِیس متوقفش کرد:

-الیزابت جونز!

سریع چرخید و پاسخ داد:

-بله آقا.

-بمون، باهات کار دارم.

الیزابت با اکراه نگاه دیگری به درب کلاس انداخت و در حالی که زیر لب ناسزا می گفت به سمت میز آقای چِیس رفت و منتظر ماند تا همه ی دانش آموزان از کلاس خارج شوند.

آقای چِیس مردی با چهره ای گرم و جذاب بود، با موهای قهوه ای تیره که تا پایین گردنش می رسیدند و ته ریش و شقیقه ی کمی خاکستری شده اش به علاوه ی آن چانه ی مربعی و محکم به جذابیتش می افزود.

کمی عینک مستطیل شکلش را جا به جا کرد و خطاب به الیزابت گفت:

-خوب به سوالا جواب می دادی، فکر می کردم سوالای سختی طراحی کردم.

الیزابت در حالی که پایین آستین راستش را میان انگشتانش به سمت پایین می کشید گفت:

-امتحان خوبی بود آقا، تقریبا متوسط بود.

آقای چِیس لبخند موقرانه ای زد و در ادامه گفت:

-من دارم یه تحقیق و آزمایش خیلی مهم انجام می دم، می خوام از بهترین شاگردم تو این تحقیق کمک بگیرم. موافقی؟

الیزابت در یک لحظه تمام افکارش را درمورد سوفیا و ناراحتی او فراموش کرد و بهت زده گفت:

-مـ..من؟ شما مطمئنید آقای چیس؟

-البته که تو جونز، تو تنها کسی بودی که تمام نمرات شیمی رو اِی گرفتی. حالا نظرت چیه؟ یکشنبه ها بعد از ظهر، از ساعت سه تا هشت، توی آزمایشگاه.

الیزابت از خوشحالی جلوی دهانش را با دست پوشاند:

-معلومه که میام آقای چِیس! این باعث افتخار منه.

آقای چِیس لبخند عمیق تری زد و درحالی که از روی صندلی اش بر می خاست گفت:

-پس سه روز دیگه می بینمت.

-بله بله...سه روز دیگه ساعت سه بعد از ظهر، حتما آقا. روز خوبی داشته باشین.

استاد سری تکان داد و الیزابت با خوشحالیِ وصف ناشدنی کلاس را ترک کرد. اگر دنیا را به او می دادند با این موقعیت برابری نمی کرد!

حیاط کالج پر از سر و صدا بود. زمزمه کرد:

-خب خانم شیمی دان! بزن بریم از دل سوفیا ی تنبل و خوشگل در بیاریم .

بچه ها را دور یک میز سنگی دید که گرد هم آمدند و بگو بخند می کنند. انگار خیلی هم از خراب شدن امتحانشان ناراحت نبودند. جلو رفت و سلام کرد:

-سلام بچه ها.

خنده ها و صحبت ها قطع شد و به طرفش برگشتند، و این باعث شد بی اراده دوباره پایین آستین راستش را میان انگشتانش بکشد. سوفیا مثل همیشه در آغـوش وِید نشسته بود و دلبری می کرد، اما با دیدن الیزابت دوباره اوقاتش تلخ شد و گفت:

-چیه خانم چاپلوس! اومدی خبر نمره ی تازه تو بدی؟

الیزابت که منظورش را متوجه نشده بود با سادگی جواب داد:

-هنوز که برگه ها تصحیح نشده!

دو تا از بچه ها خندیدند و سوفیا گفت:

-اوه، احتمالا مال تو رو بدون تصحیح شدن اِی می ده! با یه مثبت اضافه!

با انگشت وسطش عدد یک را نشان داد و زیر چانه ی وِید را بوسـید. الیزابت عصبانی از این توهین ها مشتش را محکم تر فشرد .

الیزابت: من چیزی به معلم نگفتم، حتما خودش فهمیده بود.

یکی از پسرها از روی صندلی سنگی برخاست و با تمسخر رو به رویش ایستاد و گفت:

-برو با آقای چِیس خوش بگذرون اِل! اون حتما از چشمات خونده که قراره جواب سوالا رو برسونی!

نگاهی به هر کدامشان انداخت و دور شد. هر چقدر هم که اصرار می کرد بی فایده بود و باور نمی کردند. دوباره وارد ساختمان شد و به سمت کمدها رفت. درب کمدش را باز کرد و نگاهش را درون آن چرخاند. چشمش به عکس های روی در افتاد. عکس هایی با ژست های مختلف که خودش همیشه، تنها کله ای کوچک و خندان پشت همه بود! کله ای که هر چقدر هم تلاش می کرد نمی توانست جای مناسبی برای خودش در میان آن جمع چهار نفره پیدا کند.

در کمد را محکم بست که توجه چند نفر را به سمت خودش جلب کرد. اما اهمیتی نداد و به طرف سرویس بهداشتی رفت.

***

پایین لباس سیاهش که تا بالای زانویش می رسید را پایین تر کشید. رژ لب قرمز رنگ را برداشت و بر لب هایش زد. نگاهی به موهای اتو شده ی روی شانه هایش انداخت و بعد از کمی کج و راست شدن، به این نتیجه رسید که موهایش را بالا ببندد! عینکش را هم بر چشم زد. این لباس آستین بلند و خوشدوخت یکی از طرح های قدیمی مادرش بود و بخاطر سادگیش آن را دوست داشت. کفش پاشنه بلند و براقش را هم به پا کرد.

جعبه ی شکلاتی که برای سوفیا خریده بود به همراه هدیه ی وِید برداشت و همین که در چوبی و کهنه ی خانه را باز کرد، دست پسر همسایه را دید که برای کوبیدن برخاسته . پسر دستش را پایین آورد و با نگاهش ظاهر او را برانداز کرد و پس از مکثی کوتاه گفت:

-سلام.

الیزابت: سلام، می تونم کمکت کنم؟

پسر دفترچه ی سفید رنگ را جلو برد:

-این باید مال تو باشه، امروز صبح یادت رفت ببریش.

الیزابت جعبه های شکلات و هدیه را روی دست چپش تنظیم کرد و دفترچه را گرفت. در واقع اصلا متوجه نبودش نشده بود.

-ممنونم. لطف کردی.

دفترچه را روی جا کفشی دم در گذاشت و از خانه بیرون آمد و در را بست.علاقه ای به برانداز کردن همسایه ی تازه واردش نداشت. شاید هم، اگر می خواست صادق باشد، نمی توانست؛ خیره شدن به چهره ی دیگران برایش سخت بود. در عوض پسر که دست در جیب قدمی عقب رفته و همچنان با نگاهی شوخ، ظاهر جدید او را از نظر می گذراند گفت:

-به مهمونی می ری؟

-بله. باید زودتر برم، فعلا.

همین که یک قدم از پله ها پایین رفت صدای پسر را شنید:

-می تونم برسونمت، اگر بخوای.

حتی یک پنی پس انداز هم خوب بود. چرخید و پرسید:

-ماشین داری؟

پسر: آره دارم. یکم منتظر باش.

موجی از گرما در وجودش دوید، اما می خواست هرچه زودتر به مهمانی برسد.

پسر وارد واحدش شد و چند لحظه بعد با یک سوئی شرت و سوئیچ نیلی رنگ برگشت. سوئی شرت را پوشید و همراه هم پله ها را طی کردند.

ماشین قدیمی خاکستری کنار خیابان پارک شده بود. پسر درب سمت چپ را برایش باز کرد تا سوار شود. سپس خودش پشت فرمان نشست.

بدون هیچ حرفی راه طی شد و ماشین مقابل خانه ی بزرگ و زیبای سوفیا ایستاد. از دیدن خلوتیِ اطراف متعجب شد، حتی ماشین سوفیا هم سر جایش نبود. دستگیره ی در را کشید تا پیاده شود.

پسر: هی!

به طرفش برگشت. ‌اثر صدای مردانه اش در فضای کوچک ماشین برای هر دختری تاثیر گذار بود. چشم های روشن و سبزش زیر نور چراغ ها برق می زد:

پسر: این لباس خیلی بهت میاد.

الیزابت کمی هیجان زده سکوت کرد و سپس لبخند زنان جواب داد:

-ممنونم.

کمی نگاهش کرد و بالاخره پیاده شد. در را بست و رفت.

مسیر سنگی بین فضای چمن شده را گذراند تا به ساختمان خوش رنگ و لعاب سوفیا برسد. از پله ها بالا رفت و زنگ را فشرد. حتی صدای موسیقی هم نمی آمد و این تعجبش را بیشتر برمی انگیخت. گرچه خودش را قانع کرد که ساعت شش همان ساعت هشت است و زودتر از بقیه به آنجا رسیده و چه بهتر؛‌ چون می توانست برای آماده سازی وسایل پذیرایی کمک کند. بار دیگر زنگ را فشرد و عاقبت کسی آن را باز کرد. مادر سوفیا با آن شباهت چهره و ظاهر مرتب و آراسته که از یک پیراهن آستین بلند زرشکی و شلوار راحتی کرمی تشکیل می شد، به راحتی قابل شناسایی بود. با گشاده رویی خطاب به الیزابت گفت:

-سلام عزیزم.

الیزابت برای دیدن درون خانه کمی گردن کشید. انگار واقعا خبری نبود.

-سلام. سوفیا خونه نیست؟

زن مسیر جستجو گرانه ی الیزابت را دنبال کرد و جواب داد:

-نه عزیزم، اون رفته جشن تولد وِید، مگه تو هم نباید بری اونجا؟

گیج شده گفت:

-آآآه، اون گفت که جشن رو قرار خونه ی شما برگزار کنن.

-اوه! حتما برنامشون عوض شده، باید بهش زنگ بزنی.

الیزابت که جریان را فهمیده بود، آب دهانش را قورت داد و لبخندی ساختگی زد:

-آره، حتما فراموش کرده بهم خبر بده؛ آخه تعداد مهمونا خیلی زیاده. ممنون خانم کلارک.

-خواهش می کنم عزیزم، بهتون خوش بگذره.

با بسته شدن در کمی روی پاهایش عقب و جلو کرد. سرش را زیر انداخت و چشمانش را همزمان با دستانش محکم بهم فشرد. چند لحظه بعد چرخید و راهِ آمده را برگشت. با قدم های تند وارد پیاده رو شد و تلاش کرد جلوی گریه ی بلندش را بگیرد. پیاده رو خلوت بود و سرعت و صدای پاشنه های کفشش به راحتی حال درونش را آشکار می ساخت. جعبه ی شکلات را محکم به سمت بوته ها ی اصلاح شده پرتاب کرد و به هق هق افتاد.

دلیل این همه دوست نداشتنی بودنِ خودش را نمی فهمید. اشک از صورتش روان شد و همانطور مسیر بازگشت را ادامه داد.

پسر همسایه که خیلی هم دور نشده بود با دیدنش در آینه ی عقب، پایش را روی ترمز گذاشت و متعجب به پشت سر چرخید. وقتی مطمئن شد خود اوست دنده عقب گرفت و برگشت.

بی توجه به گریه هایش تک بوقی زد و گفت:

-هی خوشگله، داری کجا می ری؟

الیزابت به مسیرش ادامه داد، وقتی عصبانی بود نمی توانست صدای دیگران را تحمل کند و آن لحظه نیز بیشتر از توانش عصبانی شده بود. ماشین به آرامی جلو می آمد.

پسر: آهای دختر بلوند، با لباس مشکی!

بوق کوتاهی زد تا توجهش را جلب کند. اما الیزابت همچنان گریه می کرد و راه می رفت و تلاش می کرد هیچ کدام از قطرات اشکش به چانه اش نرسند و پیش از رسیدن، آن ها را با دست می زدود.

پسر: ببینم چی شده؟ پس چرا نرفتی مهمونی؟

با شنیدن سوال دومش با عصبانیت بر سرش فریاد کشید:

-گورتو گم کن احمق!

اخم های پسر در هم پیچید:

-تو به من گفتی احمق؟!

-آره، گفتم احمق. دوست داری بیشتر بشنوی؟ برو گمشو!

پسر چند لحظه به او خیره ماند و سپس پوزخند زد و پایش را روی پدال گاز فشرد.

دیروقت بود که به خانه رسید. از همه چیز بدش می آمد، بیشتر از همه از خودش و وضعیت نفرت انگیز و اسف بارش. هر لنگه از کفشش را گوشه ای انداخت و با همان لباس ها خودش را روی تخت خواب بهم ریخته اش رها کرد. عینکش را هم برداشت و روی عسلی گذاشت. اشک از گوشه ی چشمش روی بالشش ریخت و چشمانش را بست.

ویبره ی موبایلش باعث شد دست در جیب لباس مهمانی اش بـرده و آن را بیرون بکشد. با دیدن اسم چشمک زن، کلافه ‌فوحشی داد و رد تماس زد و آن را خاموش کرد. سپس ملحفه را روی سرش کشید و خوابید.

این رمان در نگاه دانلود آماده شده است.

http://www.negahdl2.ir

***

صبح روز بعد با چشمانی پف کرده و بدنی ضعیف از خواب بیدار شد. صبحانه را با کمی بیسکوییت و شیر گذراند. لباس هایش را تعویض و رژ پخش شده و قرمز روی لبـش را پاک کرد. موهایش را گیس کرد و راهی کالج شد.

وقت نهار بود که به سلف رفت. بچه ها مثل همیشه دور هم جمع شده بودند و راجع به جشن شب قبل حرف می زدند. بینی اش را بالا کشید و صدایش را با چند سرفه صاف کرد. به طرفشان رفت و بدون نگاهی به بقیه مستقیم خطاب به وِید گفت:

-سلام.

سعی کرد لبخند خوشحالی نیز ضمیمه ی کلامش کند.

وِید با لبخند جواب داد:

-سلام لیز.

از بین همه، او تنها کسی بود که نامش را کامل تر می گفت؛ پسر چشم آبی با موهای خرمایی و یکی از بازیکنان درجه یک فوتبال!

جعبه ی قرمز و روبان دار را کنار ظرف غذایش گذاشت و گفت:

-معذرت می خوام که دیشب به تولدت نیومدم، به هرحال... تولدت مبارک!

سپس جلو رفت و گونه اش را بوسـید. قبل از اینکه دوباره از او دور شود، درحالی که تمام رگ هایش خون را به صورتش می بردند،‌ چند لحظه به چشمانش خیره شد تا تاثیر کارش را بر چهره اش ببیند و بعد، پیش از برانگیخته کردن حس مالکیت سوفیا عقب رفت. وِید متعجب نگاهش کرد:

وِید: ممنون!

الیزابت: خداحافظ.

این را گفت و رفت؛ بی گمان لحظه ای بیشتر ماندن او را از گرمای وجودش ذوب می ساخت. سوفیا با لحن تمسخر آمیزی خطاب به بقیه گفت:

-این یعنی با ما قهر کرده؟!

اسکات با صدایی کلفت شده حرف سوفیا را ادامه داد:

-اوه! تو رو خدا اِل، با ما قهر نکن!

همه به حرفش خندیدند. سوفیا با حالتی چندش جعبه ی قرمز را برداشت و بازش کرد. ساعت مچی داخلش شاید گران قیمت نبود؛ اما زیبا بود. سوفیا ساعت را بیرون آورد و به آن خیره شد:

-وای، چه ول خرجی ای کرده! فکر کنم نصفِ ، نصف حقوق یه ماهشو داده!

وید ساعت را از دستش گرفت.

وید: این هدیه ی منه سوفیا، خیلی هم بد نیست.

سوفیا سرش را بر شانه ی او گذاشت و گفت:

-آخه تو چرا انقدر مهربونی؟!

***

در حالی که سعی داشت به مرد بوگندو و معتاد مقابلش نگاه نکند، قوطی نوشیدنی الکـلی و بسته ی سیگارش را حساب کرد و نفر بعدی جلو آمد و کوهی از وسایل خوراکی را جلویش گذاشت. شانه هایش فرو افتادند. دستش را به سمت آن ها برد که موبایلش دوباره زنگ خورد و باز همان اسمی چشمک می زد که هیچ حوصله اش را نداشت. از شب پیش نزدیک به ده بار زنگ زده بود. و ده بار زنگ زدنِ او، یعنی کارش ضروریست؛ اما بی اهمیت رد تماس داد و انبوه وسایل خانم رو به رویش را حساب کرد.

باران به نرمی می بارید و هوا کاملا تاریک بود. کلاه بارانی خاکستری اش را روی سرش کشید و درب اصلی فروشگاه را بست و سوار تاکسی شد.

چهل و پنج دقیقه بعد که به خانه رسید و پیاده شد برای بار هزارم موبایلش زنگ خورد. انتظار زیادی بود که فکر کند از زنگ زدن دست می کشد و راحتش می گذارد. رو به روی ساختمان دو طبقه و زهوار در رفته ی زندگیش ایستاد و گوشی را به گوشش چسباند.

الیزابت: چه مرگته هِلگا؟!

همان لحظه صدایی از پشت سرش گفت:

-کریس!... اونو بیشتر دوست دارم.

اوه!‌ لحن صدایش از قبل هم بدتر شده بود.

به عقب برگشت و با هیبت کاملا مرطوب و خیس خواهرش رو به رو شد؛ خواهری که تنها تفاوت بینشان همان عینک مربعی و بزرگ، روی چشمان الیزابت بود.

نگاهی به لباس ها و سویی شرت به تن چسبیده اش انداخت و موبایلش را خاموش کرد.

الیزابت: اینجا چی می خوای؟

دست در جیب قدمی جلو آمد و لبخند زنان گفت:

-اومدم به خواهر دو قلوی عزیزم سر بزنم!

سیـنه به سیـنه اش ایستاد و ادامه داد:

-رام نمی دی؟

این را گفت و حباب آدامس بادکنکی اش را در فاصله ی چند سانتی متری صورتش ترکاند. الیزابت خودش را عقب کشید و به سمت ساختمان رفت که کریس هم خوشحال و خیس و خندان به دنبالش راهی شد!

همانطور که منتظر باز شدن درب چوبی خانه بود نگاهش را به اطراف چرخاند. گفت:

-واحد رو به روییت پر شده؟

الیزابت او را هل داد و با اخطار گفت:

-ساکت باش و برو تو!...اگر صاحب خونه بفهمه کسی رو آوردم مطمئن باش بیرونم می کنه.

بعد از ورود به خانه ادامه داد:

-و مامان آخرین نفریه که تو زندگیم دلم می خواد بهش آویزون بشم، باور کن!

کریس سوئی شرتش را بیرون آورد و روی مبل انداخت. موهای بهم چسبیده اش را تکان تکان داد تا از خیسی شان بکاهد. الیزابت که از این اخلاقش، و تقریبا تمام اخلاق هایش(!) متنفر بود با حرص گفت: