رمان حلقه جادویی(جلد اول) به قلم س.زارعپور

ژانر : #تخیلی #فانتزی

خلاصه :

جنگ نزدیک بود؛ کنار گوشمون نفس می‌کشید و هیچ‌کس متوجهش نمی‌شد.

مردم بی‌گـ ـناه تاوان پس دادن؛ تاوان گناهی که مرتکب نشده بودن. امیدها رفت، زندگی‌ها نابود شد و ویرانه‌ها کنار هم قرار گرفتن و دشمن‌ها قوی‌تر و ترسناک‌تر شدن. اگه ویرانه می‌موندم، باید محکوم می‌شدم به تباهی. تعداد زیادی باورم نکردن؛ اما من دوباره جنگی رو برپا می‌کردم؛ بزرگ‌تر و هولناک‌تر از تصورشون. گرچه تموم انتظاراتم از تنها سلاحم اون‌طوری نبود که می‌خواستم، گرچه رازهای زیادی پشت خودش داشت و گاهی ما رو به ورطه‌ی نابودی برد؛‌ اما نفس‌های جنگ رو داغ‌تر کردیم و این‌بار... ما بودیم که به‌جاش نفس می‌کشیدیم!

فصل اول

اینجا سرزمین منه! سرزمین هانه، و ما با صلح و آرامش در قلمروی پادشاهی سخاوتمند، فردریک‌شاه، زندگی می‌کردیم. توی این‌ سرزمین افسانه‌ای، از هفت‌سالگی به هرکدوم از ما اژدهایی تعلق می‌گیره و ما موظفیم آموزششون بدیم و تربیتشون کنیم. یه‌ذره سخته، اما خب... نشد نداره.

مثل من که بالاخره موفق شدم و اولین‌ پروازم رو انجام دادم. اسمش رو گذاشتم نادیا.

- یوهو!

هیچ‌وقت فکر نمی‌‌کردم پرواز این‌قدر خوش بگذره.

سرخوشانه می‌خندیدم.

- برو بالاتر نادیا، برو بالاتر.

اژدها‌ها زبون ما رو می‌فهمن، حتی می‌تونن صحبت کنن؛ اما نه با کلمات، بلکه با ذهن صاحباشون ارتباط برقرار می‌کنن.

سرزمین ما خیلی قدرتمند بود؛ اما همیشه یه‌ قدرتمند‌تر وجود داره. تو همسایگی کشورمون، دقیقاً بعد‌ از چندتا تپه، سرزمین ویکتوریا قرار داشت. اونا محشر بودن. خودم شخصاً عاشق اون‌ سرزمین بودم. اه:campe545457on2:کتوریا نه‌ تنها اژدهابازهای قهاری بودن، بلکه خودشون هم یه‌ انسان معمولی نبودن و قدرت‌های فراطبیعی داشتن. بعداً کم‌کم بهتون میگم چه توانایی‌‌هایی. با اینکه فوق‌العاده قوی‌ بودن، اما یه‌ نقطه‌ ضعف بزرگ داشتن. کشورشون پر از فرقه‌های گوناگون و چنددستگی بود. به قدری از اون‌سرزمین خوشم می‌اومد که تقریباً هرروز رو اونجا می‌گذروندم و پدرم همیشه ناراضی بود و خیال می‌کرد ممکنه من هم مثل اون‌ها به یه‌ گروه خاص علاقه‌مند بشم، اما من ابداً نمی‌‌تونستم حرفش رو گوش کنم، فقط به یه‌ دلیل.

با شعله‌ی آتشینی که از جلوم رد شد ترسیده عقب کشیدم. کمی تعادل نادیا به هم خورد، ولی تونستم کنترلش کنم. اگه از اون‌ ارتفاع می‌افتادم که دیگه چیزی ازم نمی‌‌موند. به سمت راستم نگاه کردم تا عامل این‌ کار رو ببینم. بله، خوشحال از ترسوندن من قهقهه می‌زد. داد زدم:

- دنیل!

دست‌هاش رو از دو طرف باز کرد و شونه‌ها‌ش رو بالا انداخت. چه مسلط روی اژدهاش نشسته بود! با رضایت مندی گفت:

- چیه خانم کوچولو؟ تو باید بتونی کنترلش کنی.

- تو دیوونه‌ای! این‌ اولین پروازمه. ممکن بود سقوط کنم!

خندید و گفت:

- اگه به فکر تلافی هستی من آماده‌م.

به نادیا دستور حرکت دادم و دنبالش کردم. از مهارتش متعجب شدم. اون فقط دوسال از من بزرگ‌تر بود. چطور یه‌ پسر پونزده‌ساله این‌قدر با مهارت اژدها رو هدایت می‌کرد؟!

به ارتفاعات خیلی‌ زیاد پرواز می‌کردیم و از بین ابرها رد می‌شدیم. داشتم خطر بزرگی می‌کردم، اون هم درحالی که می‌دونستم توی اولین پرواز نباید انقدر بالا رفت، اما وقتی شکوه و زیبایی هانه رو از بالا دیدم، دیگه تلافی‌کردن و ارتفاع زیاد رو از یاد بردم.

- واو!

شگفت‌زده به پایین نگاه می‌کردم که یه‌ دفعه نادیا تکون شدیدی خورد. نتونستم تعادلم رو روی گـردنش حفظ کنم و لیز خوردم. وحشت کردم. از روش افتادم پایین!

با آخرین توانم جیغ کشیدم. خدای من! ارتفاعم خیلی زیاد بود. با دیدن درخت‌هایی که به سرعت بهشون نزدیک می‌شدم، چشم‌هام رو بستم و بلند‌تر جیغ زدم. من مردم، مرده بودم. وای خدا!

دقیقاً لحظه‌ای که منتظر فرورفتن شاخه‌ی درخت توی شکمم بودم، چیزی به کمرم چنگ زد و من رو بالا کشید.

نفسم در نمی‌اومد. با احتیاط چشم‌هام رو باز کردم و سرم رو چرخوندم تا ببینم چی شده. بازم دنیل در حال خندیدن بود و من رو با چنگال اژدهاش نجات داده بود.

- چطور بود؟ اولین پرواز خوش گذشت؟

جیغ‌جیغ کردم و دست‌وپا زدم:

- بذارم پایین. با توام گفتم منو بذار پایین. بذارم پایین!

- آروم باش، دوباره میفتیا.

- می‌کشمت دنی، گفتم بذارم پایین!

بالاخره حرفم رو گوش کرد و آروم انداختم روی زمین.خودش هم با فاصله روی زمین فرود اومد و از روی سر اژدهاش که اسمش رو مایکل گذاشته بود پایین پرید.

من با تأسف به پارگی حاصل از چنگال‌های مایکل روی پیراهنم نگاه می‌کردم. مامی حتماً بیچاره‌ام می‌کرد!

دنی همچنان خنده‌رو، مقابلم ایستاد:

- اوه لباست پاره شده...

تیز نگاهش کردم که ادامه داد:

- اما حداقل شکمت سالمه!

واقعا که چه کشف بزرگی کرده بود! از توی ذهنم نادیا رو صدا زدم تا بیاد پایین. بعد حرصی رو به اون گفتم:

- ممکن بود بمیرم. تو عقلتو از دست دادی!

جلوتر اومد و آروم گفت:

- ممکن نبود بمیری، من همیشه مواظبتم.

خشمم فروکش کرد و بدنم گرم شد. بی‌حرف نگاهش کردم.

همون‌موقع از صدای بال‌زدن یه‌ اژدها با نگرانی ازش فاصله گرفتم.

پاپا بود. اوه نه! حتماً سقوطم رو دیده!

محکم روی زمین فرود اومد. خشمگین پایین پرید و به قصد حمله به‌طرف دنیل رفت.

- تو پسره‌ی بی‌عقل! نزدیک بود به کشتنش بدی. به چه حقی این‌کار رو کردی؟

روبروش ایستادم و سعی کردم آرومش کنم.

- پاپا، اون فقط یه‌اتفاق بود. من حالم خوبه.

عصبی نگاهم کرد. ولی امیدوار بودم از دنیل بگذره و کاریش نداشته باشه.

- نمی‌خوام چیزی بشنوم. سوار شو. باید برگردیم خونه.

- پاپا!

انگشتش رو به نشونه‌ی تهدید بالا برد و شمرده گفت:

- گفتم سوار شو!

این رو گفت و خودش به سمت اژدهاش رفت، اون‌ حیوون هم عین خودش خشن و عصبی بود. الکس! با چهره‌ای مغموم به سمت دنیل چرخیدم. پسره‌ی پررو! هنوز هم لبخند می‌زد.

چشمک زد و بی‌صدا گفت:

- بعداً می‌بینمت.

انگار از هیچی ناراحت نمی‌‌شد. عصبی‌‌کردنش برای من یه‌ آرزوی محال بود. این‌همه خون‌سردی تو یه‌نفر؟ نوبره!

نادیا گردنش رو پایین آورد و من سوار شدم. همون‌طور که تمرین کرده بودم، دوباره پرواز کردم. به پایین نگاه کردم. همچنان سرش بالا بود و نگاهم می‌کرد تا از دید محو شد.

خب، تنها دلیلم برای رفتن به ویکتوریا رو فهمیدید؛ دنیل پسری بود که واقعاً در برابرش قدرتی نداشتم.

بعد از فرود اومدن مقابل خونه، مادر نگران به سمتم دوید و محکم بغلم کرد.

- اوه خوشحالم که سالمی عزیزم. نمی‌‌دونی چه صحنه‌ی وحشتناکی بود. اون کی بود که اذیتت می‌کرد؟ چرا انقدر بالا رفته بودی؟ اگر پدرت جلوم رو نگرفته بود اومده بودم دنبالت!

پدرم درحالی‌که همچنان ناراحت بود، از کنارمون گذشت و گفت:

- بازم مزاحم همیشگی؛ دنیل!

چشم‌هام رو تو کاسه چرخوندم. کلاً آب پاپا با اون تو یه‌ جوب نمی‌‌رفت. البته بگم که پاپا بیشتر اوقات عصبانی بود. به هرحال از یه‌ فرمانده چه انتظاری میشه داشت؟ اون هم فرمانده‌ی سپاه فردریک‌شاه.

از مامی جدا شدم. با هردو دستش موهای مواج و سفیدرنگم رو نوازش کرد و گفت:

- خداروشکر. چندبار بگم دنیل پسر مناسبی نیست؟ حتماً باید یه‌ بلایی سرت بیاره؟ تو که می‌دونی مردم ویکتوریا ذات خوبی ندارن...

- آه مامی دست بردار. من این‌ مورد رو درباره‌ی اونا قبول ندارم. اه:campe545457on2:کتوریا خیلی‌خوبن؛ علی‌الخصوص دنی!

این رو گفتم و به‌ طرف اسطبل رفتم. سه‌تا اسب زیبا و چالاک داشتیم که عاشقشون بودم. درحالی‌که کمربند مخصوصم رو باز می‌کردم، مامی وارد شد و گفت:

-دنیل آدم خوبی نیست. آخه تو چرا حرف گوش نمیدی؟ همین چندلحظه پیش نزدیک بود به‌خاطر اون بمیری!

- اون به من آسیبی نمی‌‌رسونه، مطمئن باشید. خودتون که دیدین نجاتم داد.

موهام رو باز کردم.

- خیلی خسته‌م. ناهار رو آماده کردن؟

سری به تأسف تکون داد و گفت:

- امیدوارم وقتی بزرگ‌تر شدی متوجه بشی. آره آماده‌ست. برو حاضر شو بعد بیا سر میز.

از اسطبل بیرون رفت. به اسب‌ها نزدیک شدم و نوازششون کردم. یکی قهوه‌ای و دوتا سیاه. قهوه‌ایه از همه کوچیک‌تر بود. به اون که رسیدم، جلوتر اومد تا چیزی برای خوردن بهش بدم.‌ ای‌ شکمو! اما چیزی همراهم نبود. به هرحال تا چنددقیقه‌ی دیگه بهشون غذا می‌دادن؛ پس فقط نوازشش کردم.

بهتر بود قبل از ناهار یه‌ دوش مفصل بگیرم.

به اتاقم رفتم و دوتا از خدمه‌ها رو صدا زدم تا حمامم کنن. به کمک اونا لباس‌هام رو درآوردم و توی وان نشستم که پر از آب گرم بود.

من تو یه‌ خانواده‌ی نظامی بزرگ شده بودم. البته در هانه همه سررشته‌ای از جنگیدن داشتن، ولی ما بیشتر؛ چون پدرم فرمانده‌ی سپاه و برادرم، اسکات، عضو گارد سلطنتی قصر بود. بیست‌سال داشت و حسابی هم مثل پاپا سخت‌گیر بود. از وقتی چشم باز کردم، با شمشیر و سلاح آشنا بودم؛ پس تبعاً به جنگیدن هم علاقه‌ی زیادی داشتم و زمانی که دخترای دیگه توی اتاقاشون کتاب می‌خوندن و منجوق‌دوزی می‌کردن، من تمرین رزمی می‌کردم. این از خاصیت بزرگ‌شدن توی این‌خانواده‌ست.

بعد از خشک‎کردن بدنم لباس مناسبی پوشیدم. روی صندلی نشسته بودم و موهام رو شونه می‌کردم که در اتاقم زده شد.

- بیا تو.

کلِر وارد شد و بعد از تعظیم کوتاهی گفت:

- بانو، مادرتون گفتن هرچه سریع‌تر بیاید سر میز.

از توی آینه نگاهش کردم و گفتم:

- آماده‌م. الان میام.

سرش رو به احترام خم کرد و بیرون رفت. بلند شدم و بیرون رفتم. میز ناهار مثل همیشه از خوردنی‌ها پر بود. اخم‌های پاپا درهم و اسکات هم به‌نظرم خیلی خسته بود. صندلی روبروی اون رو انتخاب کردم و نشستم. با لبخند گفتم:

- سلام. کی اومدی؟

-خیلی وقت نیست. تو خوبی؟ چیزایی شنیدم.

تن صدام رو پایین‌تر آوردم:

- خواهش می‌کنم تو شروع نکن. بذار بعداً باهم صحبت می‌کنیم.

با سرفه‌ی ساختگی پاپا، دست از حرف‌زدن برداشتم. مثل همیشه اول دعا کردیم و بعد شروع کردیم به خوردن. بوی خوش سوپ سبزیجات اشتهام رو تحـریـ*ک می‌کرد. نگاهی اجمالی به میز انداختم. بره‌ی بریون‌شده وسط میز بود و خدمتکار سوپ گرم رو تو ظرف می‌ریخت. نوشیدنی‌های قرمزرنگ مهیا بود و چندنوع غذای دیگه. اصلاً درک نمی‌کردم چرا برای چهارنفر باید این‌ همه غذا ترتیب بدن؟! اما خب عادت کرده بودم. همچنین اعتراض تو این‌ موضوع به گفته‌ی مامی شأن من رو پایین می‌آورد.

با آرامش داشتم از مزه‌ی سوپ لـ*ـذت می‌بردم که پیکی از طرف شاه وارد سالن غذاخوری شد. به پاپا احترام گذاشت و محتاطانه جلو اومد. قاشق سوپ رو توی دهنم نگه داشتم و با کنجکاوی بهش خیره شدم. پیک با لباس‌های اعصاب خرد کن نظامی احترام گذاشت و گفت:

- قربان، پیغامی از طرف شاه بزرگ آوردم.

- چه پیغامی؟

- یه‌دعوتنامه برای حضور در رزمایش.

وای جشن! من عاشق جشن‌های هانه بودم. واقعاً خوش می‌گذشت. پیک دعوتنامه رو درحالی که با هر حرکت صدای تلق تلق لباسش شنیده می‌شد به پاپا داد و رفت. پاپا به خدمتکاری اشاره کرد و دعوتنامه رو دستش داد تا بلند بخونه. یه‌ جشن بود برای مانور اژدهاها که چندحاکم از سرزمین‌های اطراف هم دعوت بودن، از جمله ویکتوریا. البته مردم هم می‌تونستن شرکت کنن. پس می‌تونستم دنیل رو ببینم. اون هم از این‌ مراسم خوشش می‌اومد. رزمایش سه‌روز دیگه برگزار می‌شد و قطعاً اسکات و پاپا توی مانور شرکت می‌کردن. وای باید شب جالبی باشه!

***

با شمشیر در حال تمرین بودم؛ تنهایی، تو محوطه‌ی پشتی. تنها ناظرم نادیا بود که از پشت ساختمون قصرمون سرش رو بالا آورده بود و نگاهم می‌کرد. نادیا هنوز نوجوون بود و این‌قدر بزرگ شده بود. حتماً چندسال دیگه از اینم بزرگ‌تر می‌شد. از گونه‌هایی بود که پوست براق و تیغه‌های بلندی روی گردنش داشت تا در مواقع لزوم ازشون استفاده کنه.

پاپا و اسکات به قصر رفته بودن و مامی توی اتاقش چنگ می‌زد. صدای سازش رو می‌شنیدم. موسیقی تندی بود و با حرکاتم هماهنگی ایجاد کرده بود و من غرق تمرین شده بودم. اهمیتی به خستگی نمی‌دادم.

همون‌طور که شمشیرم رو با شتاب تو هوا تکون می‌دادم، صدای عجیبی شنیدم. یه چیزی غیر از موسیقی مامی. صدایی شبیه خرناسه‌ی گرگ!

به سرعت چرخیدم و هین بلندی کشیدم. گرگ سیاه و بزرگی پشت سرم بود. از طرز نگاه‌کردنش با اون‌ چشما ترسیدم. خیلی ناگهانی بود. چندلحظه نگاهم کرد. مونده بودم چی‌کار کنم که پرید روم و از پشت افتادم رو زمین.

جیغ خفه‌ای کشیدم. قلبم تند می‌زد؛ اما کاری نمی‌‌کردم. می‌خواستم ببینم خودش چی‌کار می‌کنه.

دندونای تیزش رو نشونم می‌داد و خرخر می‌کرد. ریشخندی زدم و گفتم:

- باشه اعتراف می‌کنم ترسیدم. آقای باهوش گرگ‌ها توی روز ظاهر نمیشن.

به آرومی به حالت اصلی خودش برگشت. پوزه‌ش کوچیک شد و دندون‌هاش تیزی خودشون رو از دست دادن و موهای سیاهش توی پوستش فرو رفتن. چشم‌هاش دوباره قهوه‌ای شدن.

دست‌هاش رو از رو شونه‌ام برداشت و گفت:

- فهمیدم که ترسیدی، گرگ‌ها توی روز بیرون نمیرن نه من. من که کاملاً گرگ نیستم.

بلند شدم و نشستم. موهام رو پشت گوشم انداختم و گفتم:

- اینجا چی‌کار می‌کنی؟

- اومدم ببینم برای جشن آماده‌ای یا نه؛ اما...

- دنیل من فقط سیزده‌سالمه، نیاز نیست از صبح تا شب مشغول آماده‌شدن باشم.

دست‌هاش رو ستون بدنش کرد و گفت:

- دخترهای سرزمین ما این‌طوری نیستن، به ظاهرشون خیلی اهمیت میدن.

یه تای ابروم رو بالا انداختم. به‌طرفش چرخیدم و هلش دادم تا بخوابه رو زمین. مقاومت نکرد. با لحن حق‌به‌جانبی گفتم:

- دخترهای هانه هم به ظاهرشون اهمیت میدن، این منم که برام مهم نیست؛ چون نیازی ندارم.

خندید.

یه‌ چیزی به ذهنم رسید. موهای قهوه‌ایش رو از توی پیشونیش کنار زدم و گفتم:

- راستی یه‌ سؤال. تو می‌تونی نیروت رو به کس دیگه‌ای منتقل کنی؟ یعنی یکی دیگه هم ازشون استفاده کنه؟

-آره می‌تونیم. می‌شه فقط مقداری از قدرتمون رو منتقل کنیم یا همه‌ش رو. تازه اگه هرروز تمرین کنیم، قدرتمون بیشتر و قوی‌تر میشه.

- اگر همه‌ش رو به کس دیگه‌ای بدی خودت چی میشی؟

- میشم یه‌آدم معمولی؛ مثل تو.

- اوهوم. محدودیتی تو تبدیل‌شدن داری؟

با این که خیلی چیزها درموردش می‌دونستم، اما می‌خواستم خودش برام تعریف کنه تا چیزی از زیر دستم در نره!

- می‌تونم هرچندبار که خواستم تبدیل شم؛ اما فقط به سه‌تا حیوون؛ گرگ، مار و عقاب. و گرگ از همه‌ش قوی‌تره؛ چون بیشتر از همه روش کار کردم.

حیوان مورد علاقه‌ی مردم ویکتوریا!

- پس حاکمتون باید خیلی قدرتمند باشه. دوست دارم امشب از نزدیک ببینمش.

بلند شد و نشست. به شمشیرم که روی زمین بود اشاره کرد و گفت:

- تو داشتی یه‌کاری می‌کردی.

- تمرین می‌کردم.

-نظرت درمورد یه‌ حریف قَدر چیه؟

- هوم. تو آماده‌ای؟

- همیشه هستم.

ایستادیم. یه‌ سلاح به اون دادم و شمشیر خودم رو هم از روی زمین برداشتم.

گفت:

- بیا شرط ببندیم.

- سر چی؟

- اگه تو بردی، کمی از قدرتم رو بهت میدم. تا یه‌ مدتی خوش باش؛ چون موقتیه، فقط وقتی کامل منتقل بشه دائمی میشه.

- عالیه! اگه تو بردی؟

به اطراف نگاه کردم. با صدای نادیا چشمم بهش افتاد. سریع گفتم:

- می‌ذارم یه‌ دور سوار نادیا بشی.

دقیقاً همون لحظه ناله‌ی نادیا رو تو ذهنم شنیدم:

- اوه نه سافیرا.

منم از طریق ذهنم بهش گفتم:

- نگران نباش، برنده میشم.

- پیشنهاد خوبیه، بدم نمیاد یه‌ دور باهاش بزنم.

شروع به جنگ کردیم، من حمله می‌کردم و اون دفاع می‌کرد، اون حمله می‌کرد و من جاخالی می‌دادم. خیلی طول کشید. در زمان کوتاهی هردومون خیس عرق شده بودیم. همزمان شمشیرامون رو بالا بردیم و درست مقابل صورتامون به هم برخورد کردن.

کاملاً احساس می‌کردم که همه‌ی تلاشش رو نمی‌‌کنه تا شمشیرم کنار بره؛ چون قدرت من در برابر اون هیچ بود. با چشم‌های قهوه‌ایش تو چشمام خیره شد. حسابی عرق کرده بود و از کنار شقیقه‌اش قطره‌هایی پایین می‌ریخت. لبخند شیطنت‌آمیزی زد که جوابش رو دادم.

بالاخره شمشیرش رو کنار زدم، یه‌دور دورِ خودم چرخیدم و تیغه رو کنار گردنش گذاشتم.

شکست خورد.

شمشیر رو پایین آوردم و روی زمین انداختم. نفس‌نفس می‌زدم. اون هم همین‌طور.

- خب. شرطو باختی.

باد خنکی از سمت درختا وزید و کمی خنک شدم. لبخند زد:

- بیا جلو.

جلو رفتم. یه‌ دستش رو جلو آورد.

- دستمو بگیر.

گرفتم. نفس عمیقی کشید و چشماش رو بست. چندلحظه بعد، عبور جریان عجیبی رو حس کردم. یه‌جریان قوی. معرکه بود. بی‌اراده لبخند زدم و به هاله‌ی قرمز دور دستم نگاه کردم.

ثانیه‌ای بعد چشماش رو باز کرد و دستم رو رها کرد.

- هی. حس عجیبی دارم. حالا باید چی‌کار کنم؟

دنیل با اشتیاق گفت:

- احساس قدرت می‌کنی نه؟

سرم رو تکون دادم. گفت:

- خب، حالا تمرکز کن. چشمت رو ببند و روی چیزی که می‌خوای تمرکز کن.

همیشه دلم می‌خواست خودم می‌تونستم پرواز کنم. پس عقاب‌شدن ایده‌ی جالبی بود؛ اما وقتی صدای چنگ‌زدن مامی قطع شد، چشمم رو باز کردم و گفتم:

- صدای موسیقی نمیاد. ممکنه پاپا برگشته باشه.

- از نادیا بپرس.

همون‌کار رو کردم؛ اما نادیا گفت خبری از پاپا یا اسکات نیست.

- انگار نیومدن. خب حالا امتحان می‌کنم.

- چشمات رو ببند. دوست داری به چی تبدیل بشی؟

- یه عقاب.

چشم‌هام رو بستم.

- حالا تصور کن که یه‌ عقابی. درون خودت احساس یه‌ عقاب رو پیدا کن. تصور کن که تک تک استخون‌هات متعلق به یه عقابه. خیلی مهمه که خودت رو دست تصورت بسپاری.

حرف‌هاش رو به دقت گوش کردم. یه‌ عقاب چه حسی داره؟ سبکی، سرعت، تیزبینی.

به‌وجوداومدن یه‌ جریان از نیرو رو تو بدنم حس کردم. تمرکز کردم. خودم رو عقاب فرض کردم. نیرو تو بدنم پخش شد و کم‌کم کاملاً من رو در بر گرفت.

حالا چشم‌هام رو باز کردم.

در کمال تعجب فقط تا زانوی دنیل رو دیدم. سرم رو بالا بردم. خواستم حرف بزنم؛ اما نتونستم. من تبدیل شده بودم.

جلوم زانو زد. دستش رو روی سرم کشید و گفت:

- آفرین دختر باهوش. در حالت عادی باید کلی تمرین کنی. حالا می‌تونی پرواز کنی، بال‌هات رو باز کن و بال بزن؛ مثل یه‌پرنده.

دو بال بزرگم رو باز کردم. انگار از وقتی متولد شده بودم پروازکردن رو بلد بودم. راحت بالا رفتم و از زمین فاصله گرفتم، بالا و بالاتر رفتم. اون هم تبدیل به عقاب شد و کنار من قرار گرفت. هردو سرعت گرفتیم و جلو رفتیم. دنیل یه‌ صدای نامفهوم و جیغ‌مانند، مثل عقاب‌ها درآورد و از من جلو افتاد. سعی کردم بهش برسم و ازش جلو بزنم؛ اما اون بامهارت بود و اجازه نمی‌داد. باهم اوج گرفتیم، دایره‌وار تو هوا پرواز می‌کردیم. خیلی کیف می‌داد.

هورا! یوهو!

به سرعت از تپه‌ها گذشتیم و وارد ویکتوریا شدیم. توی آسمون ویکتوریا پرواز کردیم، اوج گرفتیم، مسابقه دادیم. معرکه بود! عالی بود! بادی که به صورتم می‌خورد واقعاً لـ*ـذت‌بخش بود و احساس قدرت می‌کردم و انقدر سبک بودم که انگار ممکن بود با هر وزش شدید باد مسیرم تغییر کنه؛ اما بعد از یه‌ مدت خسته شدم. دیگه دنی رو دنبال نکردم و رفتم پایین.

***

دنیل

سرم رو برگردوندم تا ببینمش؛ اما نبود. توقف کردم و چشمم رو به اطراف گردوندم. وقتی دیدم داره به‌طرف پایین میره، خیالم راحت شد. از دست این‌ دختر، اصلاً احساس نمی‌کنه باید خبر بده؛ اما چطور خبر بده؟ اون که بلد نیست تو این‌ حالت اتصال ذهن انجام بده.

به سرعت پشت سرش راه افتادم. فاصله‌ام خیلی زیاد بود و رسیدن بهش سخت.

با دیدن تغییر رنگ بال‌هاش از قهوه‌ای به سفید وحشت کردم. مهلت تبدیلش داشت تموم می‌شد. وای نه! اگه از این‌ ارتفاع بیفته! اوه نه. تو آخرش یه‌بلایی سر سافیرا میاری دنیل!

سرعتم رو بیشتر کردم. باید یه‌ کاری می‌کردم.

همه‌ی توانم رو به کار گرفتم. به سرعت به‌طرف جنگل سقوط می‌کرد، هنوز عقاب بود؛ اما می‌ترسیدم. چرا بهش نمی‌رسم؟ خدای من سافیرا!

کاش مایکل بود، اون سرعتش بیشتره؛ اما مطمئن نبودم برسه. به هرحال امتحان کردم.

از ذهنم صداش زدم.

- مایکل، خودت رو به جنگل برسون، سافیرا در خطره. عجله کن!

جوابش رو شنیدم.

- دارم میام دنیل، دارم میام.

وای نه. وقتش تموم شده. لعنت به من، لعنت به من!

در چشم به هم زدنی به انسان تبدیل شد و صدای جیغش تا استخونام رو سوزوند؛ نه به‌خاطر صداش، بلکه از ترس و نگرانی. نمی‌خواستم هیچ اتفاقی براش بیفته.

صدای مایکل رو شنیدم. حالا من از بالا و مایکل از چپ به‌ طرف سافیرا می‌رفتیم تا نجاتش بدیم. داشت به درخت‌ها نزدیک می‌شد.

نه. مایکل نمی‌‌تونست برسه. تموم انرژیم رو به کار گرفتم، فاصله‌ام باهاش کم شد. تبدیل رو باطل کردم و به شکل انسانیم در اومدم. سریع دست‌هام رو دور سر و بدنش حـ*ـلقه کردم تا اگر به شاخ‌وبرگا برخورد کردیم آسیب نبینه.

اولین شاخه‌ای که کمرم رو خراش داد نفسم رو بند آورد. عمیق‌بودن زخم رو کاملاً حس کردم. و دوباره کشیده‌شدن به تنه‌ی درخت. پهلوم سوخت؛ اما حاضر نبودم دستام رو از دور سافیرا باز کنم که همچنان از ترس جیغ می‌کشید. برعکس از درد زیاد محکم‌تر به خودم فشردمش.

بالاخره مایکل تونست خودش رو برسونه، قبل از اینکه روی درخت بعدی بیافتیم نجاتمون داد. افتادیم رو کمرش؛ اما به‌خاطر حجم زیاد درخت‌ها مایکل هم نتونست خوب فرود بیاد. با افتادنش روی زمین من و سافیرا هم پرت شدیم رو زمین.

سرش رو بیشتر پنهان کردم. چندبار غلت خوردیم و در آخر ساکن شدیم. با درد زیاد و بی حالی دستام رو از دورش باز کردم. صورتم از درد جمع شد.

شوکه بود و نمی‌‌تونست بلند شه. به سختی صداش کردم.

- سافیرا.

آروم بلند شد. موهاش ژولیده و پر از برگ شده بود. چشمام رو از سوزش زخم‌هام به هم فشردم. درحالی که از تعجب و حیرت نمی‌دونست باید چیکار کنه گفت:

- وای! من هنوز زنده‌م. دنیل، هنوز زنده‌م. اوه!

از واکنشاش خنده‌ام می‌گرفت. دردآلود و همراه یه لبخند گفتم:

- آره هنوز زنده‌ای!

نگاهش به من افتاد. هراسون بهم نزدیک شد.

- خدای من! زخمی شدی، زخمی شدی!

مایکل هم بهمون نزدیک‌تر شد. خواستم بگم چیزی نیست که صدایی گفت:

- وای! عجب سقوط جانانه‌ای دنیل!

نگاهم رو به‌ طرف صدا چرخوندم. اوه عالی شد. لئو!

سافیرا نگران ایستاد و به سمتش رفت.

- آقا شما دنیل رو می‌شناسین؟ خواهش می‌کنم کمکش کنین. زخمی شده.

نگاه لئو معطوف به سافیرا شد و بی تفاوت گفت:

- تا به حال ندیدمت، اهل ویکتوریا نیستی نه؟

- چه فرقی می‌کنه؟ خون‌ریزی داره، باید نجاتش بدیم.

- کاری از من برنمیاد.

روش رو برگردوند تا بره؛ اما سافیرا جلوش رو گرفت و مانع شد. عصبی شدم. دلم نمی‌خواست از اون‌خودخواه کمک بگیره، اونم برای من. سعی کردم تکون بخورم، اما درد امونم رو بریده بود.

- هی. تو نمی‌‌تونی همین‌طوری بری. ببین، اگر پول می‌خوای من می‌تونم ده‌ها سکه‌ی طلا بهت بدم. فقط خواهش می‌کنم کمکش کن.

اسم پول که اومد کمی فکر کرد و گفت:

- صدتا می‌گیرم.

- باشه باشه. لطفاً عجله کن.

حیف که نمی‌‌تونستم بلند شم. حیف!

کنارم نشست. دست‌هاش رو زیر بدنم گذاشت و بلندم کرد. از درد ناله کردم. در همون حال از لای دندونام غریدم:

- حاضرم بمیرم؛ اما تو نجاتم ندی.

- منم همین حسو دارم؛ اما صدتا سکه‌ی طلا می‌ارزه. هه. این‌دختره رو از کجا پیدا کردی؟ از ظاهرش مشخصه اهل هانه‌ست. یه‌مشت آدم احمق!

- خفه شو!

درد نفسم رو برید. لعنتی! بعداً حسابت رو می‌رسم.

پشت در کلبه‌ی تام رسیدیم. خطاب به سافیرا گفت:

- در بزن!

از لحن صحبتش حسابی حرصی شدم. انگار با زیردستش حرف می‌زد؛ اما سافیرا بی‌توجه به این‌ موضوعات فقط به این فکر می‌کرد که من رو نجات بده. همین کاراش بود که اختیارم رو ازم می‌گرفت. چیزی که تو ویکتوریا کم پیدا می‌شد یه‌قلب پاک و بی‌آلایش بود. خودم رو تکون دادم تا بذارتم زمین. حاضر بودم درد رو تحمل کنم، گرچه بیش‌تر از حد تصورم بود.

تام در رو باز کرد. با دیدن من گفت:

- دنیل! چه بلایی سرت اومده؟

- کمکم کن تام.

از جلوی در کنار رفت تا ما وارد خونه بشیم.

تام جادوگر طبیبی بود که دوای هردردی توی قفسه‌ی داروهاش پیدا می‌شد. نه داروهای معمولی، دارو‌های جادویی. دلیل کمک‌کردنش هم دینی بود که به گردنش داشتم؛ وگرنه تام یه‌آدم منزوی و فراری از بقیه بود. همین الانم کلبه‌ش صد فرسخ از بقیه فاصله داشت!

با کمک لئو روی تخت نشستم. نمی‌‌تونستم بخوابم؛ زخم کمرم به شدت می‌سوخت. نالیدم. سافیرا سریع کنارم نشست و سعی کرد بهم دلداری بده.

- تحمل کن. الان خوب میشی.

دردآلود زمزمه کردم:

- نگران نباش. چیزیم نمیشه.

لئو از در بیرون رفت. مطمئن بودم نمیره، می‌ایستاد تا صدسکه‌اش رو بگیره.

تام درحالی‌که تو قفسه‌اش می‌گشت، خطاب به سافیرا گفت:

- می‌تونی لباسش رو پاره کنی؟

با تعجب گفت:

- پاره کنم؟!

تام بدون اینکه نگاهش کنه تایید کرد:

- آره، عجله کن دختر.

وقتی لباس رو پاره کرد، از کشیده‎شدنش روی زخمم دادم به هوا رفت. جریان گرم خون رو روی کمرم حس می‌کردم. تام جلو اومد و گفت:

- خب آماده‌ست؛ اما درد داره.

- مشکلی نیست، فقط راحتم کن.

سافیرا بلند شد و رو به روم نشست. یه‌دستم تکیه‌گاه بدنم بود. دست دیگه‌ام رو تو دست‌های کوچیک و سفیدش گرفت و گفت:

- هروقت درد داشتی دستم رو فشار بده.

شوری تو قلبم سرازیر شد. این‌ دختر نمی‌‌دونست قدرت دستای من چقدره. اگر فشار می‌دادم استخوناش درهم می‌شکست؛ اما برای اینکه دلش نشکنه سرم رو تکون دادم.

وقتی تام از پودر جادوییش رو زخمم پاشید، از سوزش وحشتناکش دندونام رو روی هم فشردم. وای خدا. وحشتناک بود.

حالت گرگینه‌ام از درد فعال شده بود. می‌دونستم الان رنگ چشمام به عسلی تغییر پیدا کرده و دندونام تیز‌تر می‌شدن. ممکن بود آسیبی به سافیرا برسونم.

دستم رو از دستش بیرون کشیدم و با صدای دورگه و ترسناکی که به‌خاطر تغییر حالتم تغییر پیدا کرده بود، عصبی از درد داد زدم:

- برو بیرونً

متعجب صدام زد:

- دنیل!

لعنتی.

ناخنام تیز و بلند شده بودن. خشمگین‌تر از قبل داد زدم:

- برو بیرون!

ترسید و بلند شد رفت. تام دوباره پودر رو روی زخم ریخت. فریاد زدم. خدا! خیلی زیاد بود. خطاب به تام گفتم:

- تام عجله کن. دارم کنترلم رو از دست میدم!

- هی تو چه مرگته؟

- دردش خیلی زیاده، زود باش.

- باشه.

مقدار بیشتری پودر ریخت. بسته‌شدن زخم رو حس می‌کردم؛ اما این‌ بهبود، درد زیادی داشت.

***

سافیرا

ترسیده بودم، تا به حال این‌قدر عصبانی ندیده بودمش. می‌دونستم اگه با ناراحتی یا درد تبدیل بشه کنترل زیادی روی رفتارش نداره، توی این‌سن‌وسال باید خیلی مواظب خودش می‌بود. سن بلوغ برای اونا خیلی حساس‌تر بود. برای همین نگران بودم. معلوم نبود چه پودری روی زخمش می‌ریخت. از طرفی نگران خونه هم بودم. دلم نمی‌‌خواست دوباره هزارجور سؤال‌ و جواب به مامی و پاپا پس بدم.

تو همین فکرا بودم که صدای لئو رو شنیدم.

- نگران نباش. تامی کارش رو بلده.

نگاهش کردم؛ اما چیزی نگفتم، خودش دوباره به حرف اومد:

- از یه‌ خانواده‌ی ثروتمندی درسته؟

- چطور؟

دست‌به‌سـ*ـینه ایستاد و با ریشخند گفت:

- برام عجیبه یه‌ دختری مثل تو از یه‌آهنگر خوشش بیاد! شما اشراف‌زاده‌ها معمولا به مردم عادی محل نمی‌ذارین.

پوزخند زدم و گفتم:

- به تو ربطی نداره.

این رو که گفتم چشم‌هاش شبیه گرگینه‌ها شد. ترسیدم و آب دهنم رو قورت دادم؛ اما سعی کردم هیچی از صورتم معلوم نباشه.

نگاهم رو ازش برداشتم. این‌ پسره یه‌جوری بود.

در باز شد و دنیل با بالاتنه‌ی برهنه، درحالی‌که صورتش هنوز تو حالت نیمه‌گرگینه بود تو چهارچوب ایستاد. به‌نظر بی‌حال می‌اومد. یه‌ دستش رو به در گرفت. سریع به‌طرفش دویدم و گرفتمش.

- دنی، حالت خوبه؟

به شدت کنارم زد و من رو زمین افتادم. با صدای دورگه و ترسناکش، خشم‌آلود گفت:

- بهم نزدیک نشو!

هیچ‌وقت این‌طوری نبود. آخه چرا این‌‌قدر ناراحت بود؟! یعنی اینا همه از دردی که تحمل کرده بود سرش اومده؟! از جام بلند شدم. صدای لئو باعث شد نگاهم رو از دنیل بگیرم.

- اینم از دنیل. من آماده‌م تا پولمو بگیرم دخترکوچولو.

دنیل غرید. از ترس قدمی عقب رفتم. تام از کلبه‌اش بیرون اومد و رو به دنیل گفت:

- اینجا موندن خطرناکه. ممکنه به یکی حمله کنی. برو.

این رو که شنید، بدون اینکه به من نگاه کنه کاملاً تبدیل به گرگ شد و به سرعت اونجا رو ترک کرد.

به سمت تام چرخیدم که مردی حدوداً سی‌ساله بود با موهای سیاه و ریش نسبتاً بلند روی صورتش.

- اون دارو چی بود؟ مطمئنی خطرناک نیست؟

- آره مطمئنم. شماهام دیگه بهتره برین، من یه‌عالمه کار دارم.

این رو گفت و در کلبه‌اش رو بست. این دیگه چه رفتاریه؟! لئو قدمی به‌طرفم اومد و تکرار کرد:

- پول من چی شد؟

کلافه گفتم:

- الان که همراهم نیست. باید از خونه برات بیارم.

- احیاناً که نمی‌خوای اجازه بدم بری و من اینجا منتظر بمونم؟!

سکوت کردم. نمی‌تونستم نادیا رو صدا کنم؛ چون اون‌طوری مامی می‌فهمید. امروز خیلی تأکید داشت که از خونه دور نشم. بهش نگاه کردم تا خودش یه‌ ایده بده. بی‌حوصله نگاهش رو چرخوند و گفت:

- آه خیلی‌خب!حیف که اژدهای من از دختر کوچولوها بدش میاد و نمی‌تونی سوارش بشی؛ اما خودم می‌تونم ببرمت.

مشکوک نگاهش کردم. منظورش چی بود؟ پسره‌ی گستاخ!

تو یه‌ چشم به هم زدن به گرگینه تبدیل شد. چندقدم جلو اومد. عقب رفتم. الان برای چی تبدیل شد؟ وقتی روی زمین نشست، با تعجب نگاهش کردم. یعنی سوارش بشم؟!

اوه. تا حالا سوار نشده بودم. تجربه‌ی جالبی به‌نظر می‌اومد. جلو رفتم و آروم روی کمرش نشستم. وقتی خودش می‌خواست که نباید خطرناک باشه. مگه نه؟ موهای نه چندان نرم و براقش رو تو مشتم گرفتم. ناگهان غرید. سریع دستم رو شل کردم و گفتم:

- معذرت می‌خوام.

آروم‌تر موهاش رو تو دستم گرفتم. بلند شد. خیز گرفت و بعد شروع به دویدن کرد. عالی بود. از اسب‌سواری خیلی فراتر بود؛ اما به پای اژدهاسواری نمی‌‌رسید. یه‌ مسافتی رو که طی کرد، تصمیم گرفتم دستام رو باز کنم. آروم موهاش رو ول کردم. به آرومی و محتاطانه دستام رو از بغـ*ـل باز کردم. لبخندی ناخواسته رو لبم اومد و بعد تبدیل به خنده شد. خیلی هیجان‌آور بود. سریع می‌دوید؛ سریع‌تر از یه‌گرگ معمولی.

- هوو...

بلندتر خندیدم:

- عالیـه.

کمی خم شدم و گفتم:

- می‌تونی تندتر بری؟ اگر بری پنجاه‌تای دیگه بهت میدم.

تا این رو گفتم، مثل باد سرعتش زیاد شد. هیجانش غیرقابل‌وصف بود. با دیدن تنه‌ی درخت روبرومون که به سرعت بهش نزدیک می‌شدیم، دستام رو پایین آوردمو دوباره کمر لئو رو چسبیدم. لحظه‌ی پریدن از روی اون‌تنه محشر بود! از شدت هیجان جیغ زدم و بعد به خنده افتادم. صدام بین درختای جنگل می پیچید و اکو می‌شد و من از فرط هیجان کاری جز اون ازم برنمی‌اومد.

وقتی به درختای پشت خونه‎مون رسیدیم، بهش هشدار دادم که سرعتش رو کم کنه. وقتی ایستاد، از روی کمرش پایین پریدم. سریع به شکل انسانیش برگشت. نفس‌نفس می‌زد. خوشحال گفتم:

- خیلی خوب بود، عالی بود!

لبخند زد:

- آره. تا به حال این‌قدر سریع ندوییده بودم.

انگار به اونم خیلی خوش گذشته بود‌.

- خب، همین‌جا وایسا، من الان برمی‌گردم.

سرش رو تکون داد:

- زود برگرد.

به‌طرف خونه دویدم. در همون حال هم از نادیا پرسیدم:

- کسی متوجه نشد نیستم؟

- نه، به‌موقع برگشتی.

همین که خواستم از در ورودی پام رو تو بذارم، نگاهم به لباسم افتاد که خاکی و پاره‌پوره شده بود. اوه نه. اگه مامی می‌دید حتماً شک می‌کرد. فکری به ذهنم رسید. راهم رو کج کردم و به سمت نادیا رفتم. با دیدن من سرش رو پایین آورد و با چشم‌های درخشانش بررسیم کرد و پرسید:

- چه بلایی سرت اومده؟

فضای بین دو سوراخ بینیش رو نوازش کردم و گفتم:

- یه‎کم سقوط کردم!

سرش رو عقب برد:

- پس چرا منو صدا نزدی؟ دنیل کجاست؟

- دنیل! اون رفت. اصلاً به ذهنم نرسید. مهم نیست. نادیا، کمکم کن از پنجره‌ی اتاقم برم تو، نمی‌خوام کسی منو با این‌وضع ببینه.

گردنش رو بیشتر خم کرد و در همون حال گفت:

- وظیفه‌ی من محافظت از توئه، وقتی منو نادیده می‌گیری احساس می‌کنم خیلی بی‌مصرفم!

از گردنش بالا رفتم و روش نشستم. سرش رو بالا برد تا من رو به اتاقم برسونه. همون‌طور که نوازشش می‌کردم، گفتم:

- می‌دونم، معذرت می‌خوام. مطمئن باش تو رو نادیده نمی‌گیرم، مطمئن باش! اون‌لحظه ترسیده بودم.

دیگه چیزی نگفت. از روی گردنش تو اتاقم پریدم. سریع لباسام رو عوض کردم و لباس ساده‌ای پوشیدم. برگایی رو که تو موهام رفته بود رو با بدبختی بیرون آوردم و دستی روی موهام کشیدم تا مرتب‌تر بشه. به‌طرف صندوقچه‌ام رفتم و بازش کردم. یکی از کیسه‌ها رو برداشتم. فکر کنم به اندازه‌ی کافی توش بود.

با احتیاط و یواشکی از ساختمون خارج شدم و به‌طرف درختا دویدم؛ اما هرچی گشتم ندیدمش.

- لئو؟ کجا رفتی؟ پولتو آوردم. لئو؟

نه‌خیر، نبودش. هرچی گشتم پیداش نکردم. شاید کاری داشته. بهتر، سکه‌هام واسه خودم موند. شونه‌هام رو بالا انداختم و برگشتم. یواشکی از پله‌ها بالا می‌رفتم که یه‎دفعه:

- بانو؟!

هین بلندی کشیدم و به‌طرف صدا برگشتم. هوف. دستم رو که روی قلبم گذاشته بودم، پایین انداختم و معترض گفتم:

- کلِر... منو ترسوندی!

نگاهی به کیسه‌ی تو دستم کرد و گفت:

- عذر می‌خوام بانو. داشتم می‌اومدم بهتون بگم لباس امشبتون حاضر شده. تشریف بیارید ببینیدش.

سرم رو تکون دادم:

- باشه. میام الان.

روم رو برگردوندم که برم، اما قبل از اینکه دومین پله رو بالا برم، برگشتم و صداش زدم. احتمال داشت به مامی بگه.

- صبر کن.

روبروش وایسادم:

- آم... به مامی در مورد این‌ کیسه چیزی نگو، باشه؟

سرش رو خم کرد و گفت:

- بله بانو.

لبخند زدم و از جلوش کنار رفتم:

- حالا می‌تونی بری.

قبل از اینکه کس دیگه‌ای یهو پیداش بشه، زود به اتاقم رفتم و سکه‌ها رو سر جاش برگردوندم و برگشتم تا لباس امشبم رو ببینم.

ذوق‌زده به خودم تو آینه نگاه می‌کردم. خدایا این‌ لباس واقعاً زیبا بود. یه‌ لباس بلند و سفید که شنل بلندی به همون رنگ داشت و با موهام هماهنگی زیبایی به وجود آورده بود، و موهام رو کمی طلایی نشون می‌داد.

بی‌صبرانه منتظر جشن بودم. هم به‌خاطر ملاقات با حاکم ویکتوریا که همیشه فقط از دور دیده بودمش و هم دیدن مانورها و علی‌الخصوص دنیل. لبخند رو لبم خشکید و نگرانش شدم. یعنی الان حالش خوبه؟

***

مراسم به بهترین شکل برگزار می‌شد. قبل از شروع مانور اصلی، چندگروه از شعبده‌بازها و آتش‌بازها می‌اومدن وسط میدون و هنرنمایی می‌کردن. محل برگزاری، یه‌ زمین خیلی بزرگ و گرد بود که صندلی‌های چوبی به تعداد انبوه، طبقه‌طبقه پشت سر هم از پایین به بالا چیده شده بودن. صدای مردم از هر طرف شنیده می‌شد. محل نشستن بزرگان مثل حاکمان و اشراف‌زاده‌ها مشخص بود. همه خودشون رو آراسته بودن و سعی داشتن خودنمایی کنن. چون پاپا فرمانده‌ای مطمئن و برادرم وفادارترین عضو گارد سلطنتی بود، فردریک‌شاه به من هم علاقه‌ی خاصی نشون می‌داد و مثل همیشه من رو در نزدیکی خودش نشونده بود. اون‌قدر از نظر پرسیدنش در مورد اجرای شعبده‌بازها خوشحال می‌شدم که حد نداشت. درواقع هرکسی از اینکه پادشاه باهاش هم کلام بشه از ذوق غش می‌کرد! شاید دلیل علاقه‌اش به من این بود که فرزند دختری نداشت. در عوض یه‌ پسر شایسته و نیرومند داشت که افتخارات زیادی کسب کرده بود؛ به نام پیتر.

صدای شادی همه‌جا رو فرا گرفته بود. همه خوشحال بودن. سرم رو چرخوندم، به جمع حاکمان نگاه کردم و خطاب به شاه گفتم:

- عالی‌جناب حاکم ویکتوریا رو نمی‌‌بینم، نکنه امشب نیومدن؟!

نگاهی بهشون کرد و گفت:

- سومین حاکم، حاکم ویکتوریاست، اگه سرت رو بیشتر خم کنی می‌بینیشون.

دیدمش. ابروهام رو بالا انداختم و گفتم:

- ایشون واقعاً باابهت هستن!

برای اینکه ناراحت نشه، ادامه دادم:

- البته من جذبه‌ی شما رو ستایش می‌کنم.

خندید و گفت:

- تو دختر باذکاوتی هستی سافیرا، اطمینان دارم که آینده‌ی درخشانی در انتظارته.

سرم رو به نشونه‌ی تعظیم خم کردم و لبخند زدم:

- نظر لطف شماست قربان.

این رو گفتم و دوباره به حاکم ویکتوریا خیره شدم. علاوه بر ابهت چهره‌ی بسیار جذابی داشت. همیشه از دور دیده بودمش، ولی حتی از اون‌ فاصله‌ی نسبتاً دور هم مشخص بود. هرفرزندی از این‌ مرد، باید زیبا می‌بود؛ مخصوصاً اگر دختر می‌شد. دختر جوانی هم کنار همسرش نشسته بود.

کنجکاو بودم برم نزدیکشون. می‌تونستم که برای عرض ادب برم پیشش، بالاخره یکی از دخترای مهم هانه بودم. تازه این‌ همه دختر برای خودشیرینی می‌رفتن پیشش. با این‌ فکر بعد از ادای احترام به فردریک‌شاه بلند شدم و به‌طرف اونا رفتم. مقابلشون که ایستادم، دامنم رو کمی بالا گرفتم و تعظیم کردم.

- درود بر شما عالی‌جناب.

سرم رو بالا بردم. ناخودآگاه گفتم:

- وای!

لبخندش عمیق‌تر شد و گفت:

- درود بر تو دختر جوان، چی شده؟ چرا تعجب کردی؟

- خدای من شما چقدر زیبایید!

بی شک تمثیلی از چهره ی خدایان چندگانه بود!

همسرش لبخندی زد و گفت:

- تو هم زیبا هستی عزیزم.

نگاهم روی همسرش و بعد دخترش چرخید، یه‌دختر با موهای آتشین‌رنگ، چشم‌های عسلی و پوست سفید. اون هم زیبا بود. تعظیم کوتاهی در برابر اون‌ دوتای دیگه کردم و گفتم:

- دیدار با شما باعث افتخار منه.

حاکم پرسید:

- اسمت چیه؟

- سافیرا هستم. دختر فرمانده‌ی سپاه فردریک‌شاه.

چند لحظه با تحسین نگاهم کرد و گفت:

- من یه‌بار دیگه هم به این‌ مراسم اومده بودم. مانور شما خیلی زیبا و خیره‌کننده‌ست.

- بله. منم همین نظر رو راجع‌ به مراسمای شما دارم.

- خوشحالم که خوشت اومده سافیرا.

لبخند زدم و تعظیم کردم.

- با اجازه‌تون من برم، فقط دوست داشتم شما رو از نزدیک ببینم.

نگاهی به حلقه‌ی توی دستش کرد که خیلی‌ خیره‌کننده بود و شباهت زیادی به حلقه‌ی توی دست فردریک‌شاه داشت. سپس لبخند عمیق‌تری زد و گفت:

- از دیدنت خوشحال شدم.

لبخندزنان نگاه دیگه‌ای به دخترشون انداختم که برعکس پدر‌ومادرش ابداً خنده‌رو نبود.

با کنجکاوی به اطراف نگاه کردم تا دنیل رو پیدا کنم. با یادآوری دنیل شوق دیدنش تو وجودم بالا گرفت. خانواده‌ی حاکم رو تنها گذاشتم و به دقت همه‌جا رو نگاه می‌کردم تا اینکه پیداش کردم. یه‌ردیف از پله‌ها رو بالا رفتم و با خوشحالی صداش زدم:

- دنیل. دنی!

گوشاش انقدر تیز بود که بین اون همه هیاهو بشنوه، سریع سرش رو چرخوند. با دیدنم دستم رو براش تکون دادم و بعد از بالاگرفتن دامنم به‌طرفش رفتم. یه‌صندلی کنارش خالی بود. می‌دونست میرم پیشش. کنارش نشستم و گفتم:

- خوبی؟ خیلی نگرانت شده بودم.