رمان ستاره من به قلم حوریه رادانفر

ژانر : #فانتزی #تخیلی #طنز #عاشقانه

خلاصه :

داستان در مورد يک دختر ايراني به اسم بنيتاست که از بچگي توي فرانسه زندگي کرده . به دليل موفقيت هاي خيلي زيادي که توي رشتش داشته اونو به عنوان اولين زن به فضا ميفرستن اما متاسفانه سفينه از کنترلش خارج ميشه و سمت يک سياهچاله کشيده ميشه ، سفينش متلاشي ميشه اما خودش نه و اين تازه شروع ماجراهاي عجيب و غريبيه که هيچوقت براي هيچکس اتفاق نيفتاده …

پایان خوش

مقدمه :

شنيدي ميگن اگه سرتت از سرعت نور بيشتر باشه ... اگه به نور پوزخند زدي و گفتي زکي ... و با اون سرعت از يک سياهچاله رد شدي و

به اونم يک پوزخند خوشگل زدي و دوباره همون حرفو تکرار کردي ... زمانو رد کردي ؟؟

من هيچکدوم اين پوزخنا قسمتم نشد ... درست رفتم وسط سياهچاله و الان اينجام ... ولي زمانو رد کردم ... زمان برام به عقب برگشت ...

اونقدر عقب برگشت که یک جسد هزارساله اومد جلوم ... اونقدر برگشت که الان بهم اين لقبو دادن ...

من ... آتينا ... ملکه ي زمان ... ?

به نام خالق کهکشان ها ...

فصل اول :

چشمامو بستم و نفس عميق کشيدم . امروز بزرگترين روز زندگيمه . بزرگترين . اصلا از خوشحالي تو پست خودم نميگنجيدم . از اتاق اومدم بيرون . مامان دويد طرفم و گفت :« آماده اي عزيزم ؟»

ـ آره . آماده ي آماده .

مامان لبخند زد اما يکهو گريش گرفت . گفتم :« وايييييييييييييي . مامان گريه نکن ديگه .»

ـ اگه بري يکهو يک چيزي بشه چه بلايي سرت مياد ؟

ـ مامان باورکن چيزي نميشه . مطمئن باش . من بچه نيستم که .

ـ تو ممکنه جثتا بچه نباشي ولي بخدا ازيک بچه هم کمتري .

ـ وا مامان

ـ خب راست ميگم . کوچولوي مامان . نگرانتم

ـ نباش مامان . اين يک موفقيت بزرگه براي من . وسعتشو درک ميکني ؟ مامان اولين زن فضانورد . توروخدا با اشکات ازم نگيرش مامان . چيز کمي نيست . بخدا نيست .

مامان يکم نگاهم کرد . اشکشو پاک کرد خنديد و گفت :« راست ميگي .»

ـ معلومه که راست ميگم .

دوباره خنديد و گفت :« خب بيا بيرون .» لامپ اتاقمو خاموش کردم و رفتم توي پذيرايي . بابا هم که طبق معمول پشت تلويزيون بود . رفتم کنارش نشستم يکم از پرتقالاش برداشتم و با دهن پر گفتم

:« بابا دارم ميرما .»

ـ با دهن پر حرف نزن .

ـ هاااااااااااااااااا .

ـ ايش .

خنديدم . پرتقالو قورت دادم که تو گلوم پريد . سرفه کردم . گفتم :« بابا راضي نيستي يک اهمي اوهومي بکن ديگه . من بفهمم ديگه ازت پرتقال نخورم .» سرشو به نشونه تاسف تکون داد و گفت

:« بچه .»

ـ ا چه جالب مامان همين الان همينو بهم گفت .

با حالت اندرسفيهانه اي نگاهم کرد و گفت :« واقعا بچه اي .»

ـ واي اينم گفت .

ـ دختر ديونه .

کنترلو برداشت و تلويزيونو خاموش کرد . باخنده گفتم :« انشاءالله دفعه بعد توتلويزيون منوببيني .» خنديد و گفت :« بهت افتخار ميکنم .» نيشم تا بنا گوشم باز شد . بابا سوار ماشين شد و منم

پشت سرش سوار شدم . يکم صبر کرديم که مامان هم اومد . يک سوت کشيدم و گفتم :« مامانو ندزدن . چه تيپي . بچه تراز من معلوم ميشه ها .» بابا گفت :« هرکي زن من باشه جوون ميمونه .»

با تعجب گفتم :« هرکي ؟ مگه تا الان روچندنفر افسونت اثر کرده بابا ؟» خنديد و گفت :« ادب نميشي تو .» مامان نشست و گفت :« خب بريم .» گفتم :« نميگفتي هم ميرفتيم مامان .»

ـ چته تو امروز نمکدون شدي ؟

ـ گفتم هميشه شکرپاشم يکبار هم نمکدون شم . باباهمينجوريشم قندش لب مرزه . نه که هميشه شيرينم .

مامان خنديدوگفت :«ازدست تو دختر بازيگوش .» از پنجره به بيرون خيره شدم . دل تو دلم نبود . ميخواستم ازشادي جيغ بزنم ولي اضطراب شديديم داشتم . که ميگن آدمو برق بگيره اضطراب

نگيره هرچند اصطلاح دقيقش يک چيز ديگه بود . هنوزداشتيم خيابوناي پاريسو دورميزديم که بالاخره رسيديم . جمعيت خيلي زيادي جمع بودن که بيشترشون خبرنگاربودن . دلم قيلي ويلي ميرفت .

يعني بايد جلوي اينهمه جمعيت برم ؟اون به کناربدترازاون من دارم ميرم فضا . باورم نميشه بالاخره به رويام رسيدم . من يک زن اونم اصالتاايراني . تو باورم نميگنجه اونقدر به موفقيت رسيده

باشم که يک کشور ديگه بين اينهمه منو انتخاب کنه براي عنوان اولين زن . وووووووووووووي . ازماشين پياده شدم . يکي از مسئولا دويد طرفم و گفت :« درست به موقع اومدين . بفرمايين .» به

بابا نگاه کردم . همراه مامان داشت دنبالم ميومد . چه موقعيت سختي . رفتيم نزديک محل فيلمبرداري . مسئول با بي سيم به يکي از آدماي کنار رئيس کل پيغام داد که من رسيدم . هنوز تا حرکت

سفينه بيشتر ازچندين ساعت وقت داشتيم و فقط براي مصاحبه رفته بودم . به سرووضعم نگاه کردم . موهامو لخت لخت و شلاقي کرده بودم . کاملا آزادبود فقط ازجلو موهامو جمع کرده بودم و يک

پوژ خيلي کوچيک بالاي سرم داده بودم . لباسمم اي ... بد نبود . کيف دستيمو توي دستم گرفتم . مامان بابا توي شرکت موندن و از توي تلويزيون

تماشا ميکردن . منم همراه مسئول آروم آروم با کفشاي پاشنه بلندم ميرفتم

وقتي رسيديم نفس عميق کشيدم . مسئول دوباره به همون شخص اعلام کرد که من آمادم . بعد تقريبا دوسه دقيقه ديگه داشت نفسم بند ميومد . رئيس کل حضورمو اعلام کرد . ترسيده بودم . اصلا

نميدونستم چيکار بايد بکنم . چي بايد بگم . رئيس هم گفته بود نياز نيست چيز زيادي بگم يکم توضيحات درمورد اينکه چطور به اينجا رسيدم و همينکه مردم ببينن اون زن کيه کافيه . دستمو روي

قلبم گذاشتم نفس کشيدم و از پشت پرده اومدم بيرون . با ورودم صداي تشويق و همه چيز بند شد . داشتم کر ميشدم . اه اين جلف بازيا چيه ؟ خبرنگارا فيلم مي گرفتن . هرخبرنگاري از

هربرنامه خبري اونجا بود . رئيس دستشو روي شونم گذاشت و با لبخند منو معرفي کرد . يکم رفتم اونطرف تر تا دستشو ازروي شونم برداره . کنار رفت تا من صحبت کنم . ايش چقدرمسخره

ميخواين آدموبفرستين فضاخب بفرستين . اين کارا چيه ديگه ؟ رفتم پشت ميکروفون و کلي چرت و پرت ازهمين چيزايي که مردم تو تلويزيون و اينا ميگن گفتم . ناگفته نماند خودمونيم که غريبه

نيستيم به من بيشترمياد خبرنگارومجري شم تا فضانورد . والا. وقتي حرفام تموم شد . رئيس اعلام کرد :« ماوقت زيادي نداريم و تا همينجا اين مصاحبه رو تموم ميکنيم . سفينه تا شش ساعت ديگه

حرکت ميکنه . همين الان هم مسئولان من دارن بدون نظارت من روش کارميکنن و تنظيمش ميکنن تا دقيق باشه . پس مارو ببخشيد . روز خوش .» و رفت و منم پشت سرش اومدم بيرون . کنار هم

راه ميرفتيم . از يکي از مسئولا يک قهوه گرفت و همونطور که ميخورد گفت :« عالي بودي .»

ـ ممنون .

ـ خب تو شش ساعت ديگه بيرون زمين ميري . برات جالبه ؟

ـ آره خيلي . کمي هم هيجان انگيز ، امابيشتر استرس .

ـ چرا استرس ؟

ـ نميدونم ميتونم ازپسش بربيام يانه .

ـ اوه بس کن . مطمئن باش ميتوني . توبراي همين کار ساخته شدي . استعدادت توي همينه . به دنيااومدي که فضانورد شي .

ـ ميترسم يک بلايي سرم بياد .

ـ نترس . مهندساي ما از بهترين هان توي اينکار .

ـ خدا کنه .

ـ ميکنه .

به داخل شرکت رسيديم . رفتيم داخل آسانسور که يک خانم خبرنگار اونجا بود . منو که ديد خيلي گرم گفت :« سلام . ازديدنتون خيلي خوشحالم تبريک ميگم .» خداروشکر کردم که اين ازاون

سمجاش نيست . با لبخند الکي گفتم :« ممنون .» و با کلافگي رومو برگردوندم و منتظر شدم که آسانسور وايسته . مامان بابا منتظرم بودن . تا رفتم بابا بغلم کرد و گفت :« عالي بود.» خنديدم و

چيزي نگفتم . رئيس رفت تا از عملکرد بقيه مطلع بشه . منم که قند داشتن کيلو کيلو تو دلم آب ميکردن . اينقدر استرس داشتم . برگشتم و به بابا گفتم :« من اضطراب دارم .»

ـ براي چي ؟

ـ براي چي نداشته باشم ؟

ـ خب منم اگه جملمو ادامه ميدادم ميشد براي چي نداشته باشم .

ـ بابا اذيتم نکن .

ـ کي اذيت کرد ؟

ـ تو .

ـ من اينجا تو نميبينم شما ميبينم .

ـ چشم شما .

ـ خب ميخواي چيکار کنم برات عزيزم ؟

به مامان نگاه کردم داشت با موبايلش حرف ميزد . گفتم :« بازي کنيم .» خنديد و گفت :« ازاون بازيايي که آرامش ميگيري ؟»

ـ آره .

ـ خب ... دودوتا ؟

ـ چهارتا چهارچهارتا؟

ـ شونزده تا شونزده شونزده تا ؟

ـ دويست و پنجاه و شش تا . دويست و پنجاه وشش دويست و پنجاه و شش تا ؟

بهم خيره شد و گفت :« تقلب کردي .»

ـ وا .

ـ بچه مگه من هم سن توام اينطوري دورم ميکني ؟

ـ بابا اين که آسون بود ديگه . معلومه ميشه . دو به توان شونزده .

ـ جدي نه که اينو ميگفتم تو قبول ميکردي .

ـ نه نميکردم .

خنديد و با اومدن مامان بحثمون تموم شد

مامان نشست کنارم و گفت :« تو بايد بري کم کم نه ؟»

ـ آره مامان . بايد آماده هم بشم . برم پيش سفينه با رئيس تا چکش کنيم . خيلي کار دارم ولي ميخوام پيش شما باشم .

ـ بروعزيزم . اين چک کردنا براي خودته يکهو خدايي نکرده ...

بابا با اعتراض گفت :« اااااااااااا .» مامان ديگه هيچي نگفت . معلوم بود ناراحته . حق داره ناراحت باشه ولي فکرنميکردم حق داشته باشه منو انقدرناراحت کنه و پشيمون از پيشرفتام . من به تاييد

نياز دارم اما اون همچين حسي نداره . دلم گرفت . با گوشه لباسم بازي کردم . يک قطره اشکم ريخت . بابا گفت :« ببين چيکار کردي ؟» دستمو گرفت و با مهربوني گفت :« مطمئن باش تصميمت

درسته . کارت درسته و همه حتي مادرت بهت افتخارميکنيم . »

ـ مطمئن باشم بابا ؟مامان داره پشيمونم ميکنه .

ـ مطمئن باش . نگراني مادرانشه خب دخترم . بنيتا اين راه آسوني نيست هرمادري نگران ميشه . اين مامانتو ميبيني ؟ بچه که بودي اگر دوساعت بهت چيزي نميداديم بخوري ميمرد ازنگراني يکبارم

که گريش گرفت . مادرت اصولا خيلي زن نگرانيه .

ازلحن بابا خندم گرفت . اونم خنديد . رئيس با سرخوشي اومد و گفت :« من بايد دوباره به مصاحبه ها برسم . مشکلي نيست . تو با اون برو همراهيت ميکنه .» ودوباره به همون مسئولي که منو

آورده بود اشاره کرد . زمزمه کردم:« باشه .» برگشتم طرف مامان بابا . داشت گريم ميگرفت . بابا محکم بغلم کرد و گفت :« ازپسش برمياي .»

ـ مرسي بابا .

ـ موفق باشي دخترم . منتظرت ميمونم .

و گونمو بوسيد . بعدشم مامان بود که با هق هق پريد تو بغلم . بغض کردم . اه لعنتي . چقدرمامانا بيخودي گريه ميکنن . نميرم بميرم که . فشارش دادم و گفتم :« مامان برميگردم .»

ـ مواظب خودت باش بنيتا .

ـ نيستم .

ـ دختره ي ديونه .

خنديدم و گفتم :« مامان عزيزدل مني . گريه نکن ديگه .» اشکشو پاک کرد و گفت :« موفق باشي .»

ـ قول ميدم زود و سالم بيام .

ـ مطمئنا .

ـ خب پس گريه نکن مامان . داره دير ميشه . برام دعا کنين .

ـ برو عزيزم .

رفتم و رسيدم طرف در . دوباره برگشتم طرفشون و با يک لبخند تلخ يک بوسه براشون فرستادم و گفتم :« عاشقتونم . » و با چشماي اشکي رفتم . اصلا حالم معلوم نبود چيه . شادي ؟ غم ؟

اضطراب ؟ چي ؟ همه چيز باهم قاطي شده بود . نميفهمم چرا اينقدر سخته دل کندن ازشون . همراه مسئول رفتم و توي ماشين نشستم . يک ماشين مدل بالا بود . اشکام سرميخورد . اوف خيلي

ضدحاله . به بيرون خيره شدم . اصلا نفهميدم کي رسيديم . مسئول درو برام باز کرد و منم پياده شدم . رفتيم داخل . اثرانگشتشو زد و قفل در باز شد . رفت کنار تا اول من برم تو . با قدم هاي آروم

رفتم داخل . چند نفر دور سفينه بودن و هرکس يک چيزيش رو چک ميکرد . با ديدنش دلم ريخت .

ناظرشون دويد طرفم و دستشو به نشونه ي سلام تکون داد . وقتي بهم رسيد خنديد و گفت :« سلام . خوبي ؟» باهاش دست دادم و گفتم :« آره . يعني بدنيستم .»

ـ خب . خوب . آماده اي يک نگاهي بهش بندازي ؟

ـ آره . آمادم

دستمو گرفت و همراه خودش بردم . با ديدنمون همه از سفينه دور شدن . خودش سوار شد و بعد دست منو گرفت و کمک کرد برم بالا . رفتم داخل . قلبم خيلي تند ميزد . بردم طرف صندلي . همه

چيز مرتب مرتب بود . خنديد و گفت :« ميخواي امتحانش کني ؟» بهش خيره شدم و زدم زير خنده . گفت :« موفقيت خيلي بزرگي جلوي روته . خيلي بزرگترازاوني که فکرميکني .» با لبخند دست

روي صندلي کشيدم و زمزمه کردم :« نميدونم ... شايد ... از زمين حمايتم کنيد ها . يکهو نميرم .» خنديد و گفت :« حتما .»

*****************

يک ساعت و سي دقيقه به پرواز :

نفس عميق کشيدم . تو همين چندساعت دلم براي مامان و بابا يک ذره شده بود . بيرون همه جمع بودن و داشتن با سرعت خيلي زياد عکس ميگرفتن و فيلم برداري ميکردن . رفتم طرف سفينه .

يوزف دوباره برام همه چيزو مرورکرد . بابي حوصلگي گفتم :« همه ايناروميدونم .»

ـ درسته ولي ممکنه هول شي . چه اشکالي داره دوباره دور شه ؟

ـ هيچ اشکالي .

ـ پس گوش کن .

و بهم يکم ديگه توضيح داد . آخرش گفت :« ما کنترل خودکارو فعال ميکنيم . اين امن تره برات . ولي ميتوني غيرفعالش کني درصورتيکه تو شرايط خوبي بودي . باهامون هرلحظه ارتباط برقرار

کن . »

ـ باشه .

و کلي توضيح ديگه داد . پرسيدم :« ديگه نيازي به مصاحبه نيست که ؟»

ـ نه . تو نه . رئيس مخالفت کرده که لازم نيست توحرف بزني .

ـ خدا رو شکر .

ـ بيا يکم قهوه بخور . به زودي بايد آماده شي .

يک قهوه بهم داد . داغ بود و يکم حالمو جاآورد . ازش خوردم . موبايلمو برداشتم و به بابا اس دادم :« بابايي جونم به ماماني هم بگو ديگه دارم ميرم . قصه نخوره . بازم برام دعاکنين . دعاي شما

درحقم ميگيره .» و موبايلمو خاموش کردم . قهوه رو آروم آروم خوردم . وقتي تموم شد يوزف به ساعتش نگاه کرد و گفت :« بايد آماده شي .» و بردم به اتاق . لباسم توي يک دکور آويزون بود .

درشو بازکردم و برش داشتم . بهم کمک کرد بپوشمش . واي انگار اصلا تو دنيا نيستم . قراره چه بلايي سرم بياد خدا ميدونه .لباس يکم اعصابمو بهم ريخته بود ولي خب مجبور بودم . تو

دلم غلغله بود . به ساعت نگاه کردم . واي زمان چه تند ميگذره . چهل دقيقه ديگه بايد پرواز کنم . رفتيم پايين . هنوز کلاهمو نپوشيده بودم

همه داشتن با عجله به اينطرف و اونطرف ميدويدن . رفتيم کنار سفينه . همه پشت دستگاه ها وايستاده بودن و همه چيزو کنترل ميکردن . همراه يوزف رفتم تا به کنترل ها سربزنيم . يوزف تک تک

چيزهارو کنترل کرد . گرمم شده بود . موهام لخت و آشفته بود . بعد تقريبا ده دقيقه که همه چيز کنترل شد سقفو باز کردن . دوتا دستامو روي قلبم گذاشتم و چشمامو بستم .لبخند زدم . اين موقعيت

باورنکردنيه . يوزف دستمو گرفت و گفت :« بايد بريم زودتر .» و منو دنبال خودش کشيد . سرجام وايستادم و گفتم :« واي چه خبره ؟ شکست دستم . سي و پنج دقيقه وقته .»

ـ ولي کارا زياده بايد راهش بندازيم . تو که خودت بهتر ميدوني .من تا الان يکم از کاراشو کردم ولي بايد زودتر بريم .

ـ خيلي خب .

دنبالش راه افتادم . کلاهم دستم بود . به سفينه که رسيديم درو باز کرد و بهم کمک کرد برم داخل . نگاهي به اطراف کردم و رفتم توي فکر . اونم هي وول ميخورد . نميدونستم داره چيکار ميکنه .

گفت :« موبايلت خاموشه ؟»

ـ آره .

ـ خوبه .

ـ چقدر وقت داريم ؟

ـ نيم ساعت .

نفس عميق کشيدم . با دستم روي ديواره سفينه ضرب گرفته بودم . ياد موهام افتادم جيغ زدم :« واي .» باترس برگشت :« چيه ؟»

ـ موهامو نبستم .

نفسشو دادبيرون و گفت :« ترسونديم . » يک شاخه کوچولو ازموهامو برداشتم و به حالت دم اسبي به جاي کش دور بقيه موهام بستم و با يک گيره ي خيلي کوچولو که موهامو پوژداده بودم ادامه

شاخه رو بستم . اومد طرفم و بهم خيره شد . زمزمه کردم :« چي شده ؟»

ـ موفق باشي .

ـ ممنون .

ـ خواهش ميکنم . کلاهتو بذار . کمربندت فراموش نشه . يادته که چي گفتم ؟ سفينه روي کنترل خودکاره بدون اطلاع ازاون حالت درش نيار و مدام بامادرارتباط باش .

ـ يادم ميمونه .

ـ خوبه . خب من ديگه برم .

و ازکنارم رد شد و درو بست . وقتي رفت يکهو احساس تنهايي کردم . نميدونم چرا . خيلي ناراحت بودم . رفتم طرف صندلي و روش نشستم . ميدونستم بيرون الان غلغلست . کمربندو بستم و

تاشروع پرواز چشمامو بستم و دعا کردم تا آروم شم . خب موقعيت خيلي سختي بود . کلاهمو گذاشتم . صداش توگوشم پيچيد :« آماده اي بنيتا ؟ سفينه تا دودقيقه ديگه پرواز ميکنه .» نفس عميق

کشيدم و گفتم :« آ...آره فکرکنم آمادم .» يعد يک دقيقه شروع کرد به اعلام ثانيه ها ومن هرلحظه بيشتر ازقبل نفسم توي سينم حبس ميشد . توگوشم پيچيد چهار ... پلک زدم ... سه ...خودمو به

صندلي فشار دادم ... دو ... يک ... و اين شد شروع يک اقدام ، يک موفقيت ، يک پيشرفت ، يک تجربه ، يک اختراع ، يک افتخار و ... يک زندگي جديد . زندگي اي که تا قبل اون حتي توخوابم

نميديدم . اتفاقي برام افتاد که واقعا حاضر بودم بميرم اما يک لحظه بيشترهم تواون دنياي عجيب غرق نشم ..

سفينه از روي زمين بلند شد . سرعتش بالا بود . خيلي بالا . روي کنترل خودکار بود . به نظرم اون لحظه خوب بود که اينطور باشه . انقدر استرس داشتم که دستام کاملا ميلرزيد . کم کم سفينه از

زمين فاصله گرفت . يوزف هرچند دقيقه يکبار باهام حرف ميزد . سفارش ميکرد و ... بعد يک مدت گفتم :« يوزف صدامو ميشنوي ؟»

ـ آره . بگو .

ـميخوام خودم سفينه رو هدايت کنم .

ـ مطمئني ؟

ـ آره . دارم ميرسم . ميخوام خودم هدايتش کنم .

ـ باشه مواظب باش .

چيزي نگفتم و سفينه رو از حالت کنترل خودکار درآوردم . آرومترشده بودم . زدم زيرخنده . از سرخوشي . ديگه کم کم داشت هيجان معمول بهم وارد ميشد . جيغ زدم :« واوووووووووووو .

بالاخره اين بالام .» يوزف گفت :« عالي داري ميرونيش . مواظب باش . 11درجه برو به چپ . » کاري که گفته بود رو با احتياط و دقت انجام دادم . چندثانيه بعد زمزمه کرد :« خب بنيتا ... »

اماديگه ادامه نداد . دوباره پرسيدم :« چيه ؟»

ـ تو ک ... ا ...

با گنگي گفتم :« يوزف ؟ يوزف سيگنال نميده . يوزف حرف بزن .» ديگه صداش نميومد فقط صداي موج راديويي ميومد . قلبم تند ميزد . چندبارگفتم :« الو ؟ يوزف؟ چه خبر شده ؟» اما بازم نشد .

ترسيده بودم . تموم اعتماد به نفسم يکهو ازبين رفته بود تند تند نفس کشيدم . ناخودآگاه گرمم شده بود . زمزمه کردم :« چه خبر شده ؟ چرا سيگنال نميده ؟» دوباره صداش اومد . يک کلمه گفت :«

نرو ...» اما باز اون موج لعنتي اومد . خشکم زد . يعني چي نرم ؟ کجا نرم ؟ به روبه رونگاه کردم . ترسيدم . حتما چيزي ميدونه . بدون معطلي دستمو بردم طرف دکمه که برگردم . روي دکمه زدم .

اما کار نميکرد . ترسيده بودم . به شدت . چند بار روي دکمه زدم اما افاقه نکرد . هيچ دکمه اي کار نميکرد . انگار همشون قفل کرده بودن . ديگه داشتم سکته ميزدم . گريم گرفت و صدام ناخودآگاه

اوج گرفت . با ترس و عصبانيت گفتم :« چه خبره اينجا ؟» که با سرعت خيلي زياد به کنار کشيده شدم . ناخودآگاه جيغ زدم . خدايا چه غلطي کردم . برگشتم تا ببينم چيه که شوکه شدم . باورم نميشد

. زبونم بند اومده بود . سياهچاله بود . يک سياهچاله بزرگ . سفينه کشيده شد طرفش . به خودم که اومدم تند تند شروع کردم به زدن دکمه اما کار نميکرد . زيرلب تند تند تکرار ميکردم:« لعنتي کار

کن . کار کن .» اما نشد . دوباره به راست برگشتم . سکته زده بودم . اصلا عقلم دست خودم نبود . رفته بودم داخل سياهچاله . نميدونستم چيکار کنم هنگ کرده بودم . هيچ عکس العملي نداشتم .

يکهو سفينه با صداي خيلي مهيبي متلاشي شد . همزمان با صداش بي اختياز جيغ زدم و از حال رفتم

*****************

فصل دوم :

يوزف :

هرکارکرديم نتونستيم باهاش ارتباط برقرار کنيم . انگار مشکلي پيش اومده بود . صداش درست نميومد فقط بعضي اوقات يک کلمه ميشنيديم . مطمئنا خيلي بهش اضطراب وارد شده . داشتم گيج

ميشدم . ازکنار صندلي خم شده بودم و با دستم روي ميز ضرب گرفته بودم .به موقعيتش نگاه کردم . داشت به راهش ادامه ميداد. سرکسي که سعي داشت دوباره سيگنالو برگردونه داد زدم :« زود

درستش کن .» ميکروفون توگوشم بود . دوباره توي ميکروفون با نگراني گفتم :« بنيتا صدامو داري ؟ مواظب باش بنيتا بايد همين الان برگردي . ديگه نرو . ما نمي تونيم بفهميم دليل اين نقص چيه

. بهتره زود تر برگردي . نرو بنيتا . نرو» اما هيچ جوابي نشنيدم . با دست به پيشونيم زدم . دونه هاي عرق صورتمو خيس کرده بود . با عصبانيت گفتم :« نه نه . برگرد .» کلافه بودم . نميدونستم

چيکار کنم . بهش گفته بودم 11 درجه بچرخه درصورتيکه بايد 18 درجه ميچرخيد . گفتم :« خدايا کمکش کن .» رييس با صداي فرياد من اومد تو . گفت :« چه خبر شده ؟» دستمو رو شقيقه هام

فشردم و رو به کسي که پشت کامپيوتر نشسته بود گفتم :« چرا هيچ کاري نمي کني ؟ دليلش چيه ؟» با ابهام گفت «: نمي دونم . هيچي نميبينم اينجا . با اطلاعاتيم که از قبل داشتيم مسيرو اشتباه رفته

ولي اون چيزي که فکر مي کنم ...» داد زدم :« چيه ؟»

ـ نقص از ما نيست قربان يک جوري انگار رفته باشه سمت سياهچاله .

داد زدم :« ديونه شدي ؟ اون دوروبر که سياهچاله اي نيست .» سرشو به نشونه ي اين که نمي دونه تکون داد . رييس دوباره ازم توضيح خواست . با اضطراب گفتم :« هيچي نمي دونيم .» با

خشونت گفت :« يعني چي ؟ مگه شما کنترلش نميکنين ؟»

ـ خواست ... خواست خودش کنترلش کنه . منم درجه چرخشو 7 درجه بهش اشتباه گفتم و ...

اونم داد زد :« چه غلطي کردي ؟ حواست کجا بود احمق ؟»

ـ متاسفم .

بلند تر داد زد :« تاسف به چه دردم ميخوره ؟ بهش خبربدين که نبايد بره .»

ـ رييس سيگنال نميده . نميتونيم باهاش ارتباط برقرار کنيم .

ـ براي من مهم نيست . دارين به کشتن ميدينش . فورا همين الان بهش خبر بدين .

و دويد بيرون . خودمم داشتم ميمردم . دويدم تا دوباره موقعيتشو چک کنم . هيچي نبود روي صفحه . سرجام ميخکوب شدم . با لکنت گفتم :« پس ... پس سفينه کو ؟»

ـ نميدونم قربان . يکهو ناپديد شد .

دستمو تو موهام فرو کردم و با نگراني گفتم :« واي .»

بعد چندثانيه دوباره رفتم طرفش و گفتم:«سعي کن پيداش کني . بهم خبر بده .» و دويدم پايين . رييس نبود . معلوم نيست تو اين شرايط کجا رفته . هرجا گشتم نبود . دستو پام داشت ميلرزيد . معلوم

نيست چه بلايي سرش اومده . فقط خدا کنه سالم برگرده . خانوادش ميميرن فقط اگر ازموي دخترشون يک تار کم شه .

******************************

فصل سوم :

بنيتا :

سرم داشت ميترکيد . انگار توش سنگ گنده وسنگيني جاسازي کردن . تو دلم به خودم گفتم :« خو ديونه مغزته که اينقدر سنگينه .» معلوم نيست الان کجام . تو اين شرايطم دست ازاين احمق بازيا

برنميدارم . چشمامو باز کردم روي زمين سخت بودم . تار بود جلوم . چند بار پلک زدم . يعني هنوز زندم ؟ کجام اصلا ؟ به محض اينکه ديدم درست شد چندنفروبالاي سرم ديدم . همشون جمع بودن

و يکجوري بهم نگاه ميکردن انگار تاحالا آدم نديدن . بلند شدم و سرجام نشستم . ناله کردم :« آخ . اينجا کجاست ؟» يکي از دخترا گفت :« پتروس ميکشتش . اون کيه ؟» زمزمه کردم :« پتروس

کيه ؟ اينجا کجاست ؟» جوابمو ندادن و فقط به همديگه خيره بودن . بهشون خيره شدم . عجب لباساي اجق وجقي دارن . البته همشون لباساشون يکجوربود و يک رنگ ولي مدل خيلي عجيبي داشت

. همشون لباس شب داشتن که رنگش زرد بود . دوتا بندنازک روي شونش داشت و بقيش ساده تا پايين پاهاشون بود. پوزخند زدم و گفتم :« اين ديگه چه وضع لباس پوشيدنه ؟» فقط باتعجب نگاهم

کردن . گفتم :« ايش . آدم نديدين ؟» بازم هيچي نگفتن . ديگه مخم داشت سوت ميکشيد . تحمل يک دقيقه ديگه زير اين نگاهاي خيرشون موندنو نداشتم . يک چيزجالب ديگه هم که توجهمو جلب

کرد اين بود که همشون يک گردنبند و يک دستبند داشتن که روش يک سنگ قيمتي بيضي شکل بود . مدل موهاشون هم باز باز بود ساده و لخت . با درموندگي گفتم :« هيچکدومتون اينجا زبون

ندارين ؟

صداي يکي اومد :« چه خبر شده ؟» همه فورا رفتن کنار و بهش احترام گذاشتن . يکي ديگه از دخترا گفت :« عاليجناب اين دختر يکهو توي شهرماظاهرشده .» بهشون نگاه کردم . دهنم از تعجب

باز موند . نوک موهاشون برق ميزد . نورش زدتو چشمم . اينجا ديگه کجاست ؟ مرد اومد جلو تر يک زن هم کنارش بود و دوتا دختر پشت سرشون . به زنه نگاه کردم . لباس دکولته اي داشت و تا

بالاي زانوش بود . رنگ لباسش زرد بود . موهاي طلاييشو گوجه اي بسته بود و يک تاج ظريف با همون سنگ قيمتي بيضي شکلي که بقيشون داشت روي سرش بود . و همون گردنبند و دستبندو

داشت . روي بازوي باريک و سفيدش خورشيد خالکوبي شده بود . هنوز روي زمين بودم . يکي ازدخترا برگشت طرفم و باعصبانيت گفت :« بلند شو و احترام بذار .» موهامو ازتو صورتم فوت

کردم و گفتم :« پوف !!!! بابا اين مسخره بازيا ...» دختره آنچنان با عصبانيت بهم خيره شد که ترسيدم و آب دهنمو قورت دادم . از جام بلند شدم و وايستادم ولي احترام نذاشتم . مگه خلم آخه ؟

بلاخره تونستم مرده رو هم ببينم . عين همين پادشاه انگليسيا که تو فيلم هست ؟ ديدين که . درست مثل همونا بود و جلوي روم وايستاده بود . شنل قرمز و تاج و ... فقط دستبند نداشت . جالب

اينجاست که زن همراهش که بهش ميومد مظلوم و مهربون باشه تموم موهاش ميدرخشيد . نور زرد خيلي قشنگي از خودش ميتابوند . اصلا چيزايي که ميديدم باورم نميشد . مرد گفت :« تو کي

هستي ؟ چرا اومدي اينجا؟» آب دهنمو قورت دادم و هيچي نگفتم . تکرار کرد اين بار شمرده تر :« گفتم که تو کي هستي و چرااومدي اينجا ؟ به شهر ما ؟» با کلافگي گفتم :« شما اصلا خودتون الان

جلوي من چيکارميکنين ؟ آسمون خداست زمين خداست منم اينجام .» واي چرا اينا اينجوري ميکنن ؟ همشون با تعجب و ترس برگشتن طرفم . باپررويي گفتم :« چه خبره ؟ ايشون اينجاست چراهمه

به من خيره شدين ؟ دلقک به اين بامزگي .» مرده پوزخند زد و گفت :« به نگهبان بگين اين دخترک ديونه رو بندازه زندان . تاحرفم نزد که کيه و چرااومده آزادش نکنه .» يکي از دختراي پشتش

که فهميدم انگارنديمه بود گفت :« چشم .» و رفت . دهنم بازموند . گفتم :« چي ؟ نگهبان ؟»

ـ معلوم نيست شايد دشمن باشي .

ـ دشمن ؟

ـ جاسوس ؟

ـ صبرکن يکم ديگه بذارم حرف بزني ديگه بهم ميگي شيطان و اينا .

با عصبانيت گفت :« بدميبيني دختر .» داد زد :« تا نگهبان مياد وقت داري . تو کي اي ؟»

ـ يعني چي من کيم ؟

ـ از کجا اومدي ؟

ـ اصلا شما به من بگين اينجا کجاست ؟ تيمارستانه ؟ بعيدم نيست .

ـ گفتم از کجا اومدي جواب سوال منو بده وگرنه زندان بان باروشاي ديگه اي ازت حرف ميکشه .

ـ زندانبان چيه ؟

داد زد :« حرف بزن .»

ـ خيلي خب . به خودت فشارنيار سکته ميزني ميفتي رو دست خانومت . من از زمين اومدم و طبيعتا اينجا زمينه .

ـ زمين ؟

ـ آره ديگه زمين .

با پام به زمين ضربه زدم و گفتم :« ز...م ...ي...ن.» هنوز لباس فضانوردي تنم بود . روبه زنش برگشت وگفت :« به ايرس بگو بياد.» با دهن باز نگاشون کردم . ايناديگه کين . زنش با احترام گفت

:« ميبخشين ولي ... اون رفته چشمه ي سيبلانتا .» با خشونت داد زد :« باز؟» يکم شک کردم که اين زنشه يا نه . اگه زنش بود که اونطوري رسمي باهاش حرف نميزد پس کيه ؟ اين مرده هم

خشنه وا . زنش با شرمندگي گفت :« معذرت ميخوام .»

ـ سان من بهت گفتم حق نداره بره . اون هيچوقت دنبال کارش نيست .

يک ابرومو دادم بالا . سان ؟ ايرس ؟ پس براي اين خالکوبي خورشيد داره ؟ اصلا معنيش چيه ؟ گيج شده بودم . زنه گفت :« خواهش ميکنم منو ببخشين .»

ـ بگو بهش خبربدن فورا بياد . بايد بفهمم کار کيه که اين دختراومده اينجا .

ـ چشم .

سان روبه نديمه گفت :« به پسرم خبربدين که بياد .»

ـ چشم خانوم .

اون يکي نديمه هم رفت . بقيه دخترا هم به دستور مرده رفتن . صداي يکي از پشت سرم باعث شد برگردم :« اين خانم کيه ؟» بهش نگاه کردم . قدش بلند بود حدود سي سانتي متري بيشتر از من

بود . سرموبالا کردم تا ببينمش . بهم توجه نکرد رفت جلو و احترام گذاشت و گفت :« سلام .»

ـ سلام . پسرم گلاسيوس گفتم من مثل پدرتم بهم احترام نذار.

ـ ولي عاليجناب منم مدام ميگم پسرواقعيتون نيستم و بايد مثل همه بهتون احترام بذارم .

ايش ايش چه درنوشابه اي براي هم بازميکنن . مرده خنديد . پسره که فهميدم اسمش گلاسيوسه برگشت طرفم و بهم خيره شد . منم بهش خيره شدم تا بتونم وارسيش کنم . کمم نميارم ماشاءالله .

چشماي عسلي موهاي قهوه اي و... هنوز کامل نگاهش نکرده بودم که برگشت . اه ضدحال . گفت :« عاليجناب من ...» همين زمان يک پسر ديگه دويد اونطرف و گفت :« سلام پدر .» گلاسيوس

سرشو به نشونه احترام خم کرد . مرده با عصبانيت گفت :« کجابودي ؟»

ـ سيبلانتا پدر .

ـ گفتم که تو بايد به مهموني نظارت داشته باشي نه ؟ تو مسئول اين مهموني اي . اونوقت اينکارات داره خونمو به جوش مياره .

ـ عذرميخوام . مهموني بي فايدست . چون هنوز شخص موردنظر نرسيده .

اه چه مشکوکن . مهموني چي ؟ يکهو گلاسيوس عين برق گرفته ها برگشت طرف من و گفت :« اون از زمين اومده ؟» گفتم :« اون اسم داره .» توجهي نکرد . مرده گفت :« آره .» گلاسيوس

پوزخند زدوگفت :« فکرميکردم نديمه جديده که درخششي نداره و علامتي هم نداره . نگو اون ژوکر ماست .» خشکم زد . اين ملت اجماعا ديونن . اومد طرفم .دستشو آورد جلو که کلاهمو برداره .

جيغ خفيف کشيدم و خواستم حرفي بزنم که بايک حرکت سريع درش آورد . داشتم ميمردم . ميترسيدم نفس کم بيارم امادرعين تعجب ديدم که دارم خيلي راحت نفس ميکشم .تازه يادم افتاد که بهم چي

گفت . با خشونت گفتم :« مسخرم ميکني ؟ ژوکر خودتي .»

ـ دخترکوچولو من ژوکر نيستم تو ژوکري .

ـ برو بابا .

خواستم برم که دستمو چسبيد و محکم کشيم . جيغ خفيفي زدم و گفتم :« دستم .»توجهي نکرد . چونمو گرفت و سرمو به اطراف چرخوند و خوب صورتمو وارسي کرد . دستشو پس زدم و گفتم :«

چته ؟» رو به مرده با خنده گفت :« شانس بياره بشه خدمتکارش .» خدمتکار کي ؟ ايش مخشون تاب داره .گفت :« با اجازه عاليجناب .»و يکي ازنديمه هاي خودشو صدا زد . نديمه اومد . منو پرت

کرد طرفش . گفتم :«چرااينطوري ميکنين شماها ؟»

ـ آمادش کنين براي مراسم .

ـ مراسم چي ؟

ـ خودت ميفهمي .

ـ ديونه اين ؟ ميخواستين ببرينم زندان .

ـ زندان برات زياده .

روبه نديمه گفت :« ببرش .»

ـ چشم .

نديمه بلندم کرد و خواست ببرم که گفتم :« دست نزن به من . يک مشت آدم خل ريختن دوروبرم .» توگوشم زمزمه کرد :« خواهش ميکنم بياين . اگرپتروس عصباني شه همين امروز گردنتونو

ميزنه .»

ـ وسط فيلم تاريخي اين ؟

هيچي نگفت و کشيدم . من نميفهمم اين جا چه اتفاقي افتاده . ژوکر چيه ؟ مراسم چيه ؟ من اينجا چيکار ميکنم ؟ بردم طرف يک جايي که شبيه جنگل بود . يکم جلوتر که رفتيم يک کلبه ي خيلي

کوچولو اونجا بود . کلبه ترسناکي بود . درست چندمتراونطرف تر از کلبه يک درياچه بود که يک آبشار بهش ميريخت . دهنم باز موند . آب نبود نوربود

زمزمه کردم :« خدايا اينجا کجاست ؟» چند نفر کنار درياچه نشسته بودن و پاهاشونو توش گذاشته بودن و مشغول حرف زدن با هم بودن . اولين پسرا و مردايي که ديدم اونجا بودن . نديمه گفت :«

بايد دوش بگيرين .»

ـ چي ؟ دوش بگيرم ؟

ـ آره .

ـ براي چي ؟

ـ براي مراسم .

ـ اصلا اين مراسم چيه ؟ چه ربطي به من داره ؟

ـ خودتون بعدميفهمين .

ـ ميخوام الان بدونم .

ـ اجازه ندارم .

ـ حداقل يک خلاصه ميتوني بگي .

بهم خيره شد و بعد يکم مکث با صداي خيلي آرومي گفت :« امروز روز ژوکره و شماپيداتون شده .»

ـ روز ژوکر ؟

ـ ديگه چيزي نميتونم بگم .

ـ آخه يعني چي ؟

جوابمو نداد و گفت :« لطفا اين لباستون روهم دربياريد .» لباس فضانوردي بود . درش آوردم . عجيبه اگه اينجا زمين نيست پس چرا اتمسفرداره ؟ چرا جاذبه داره هرچندحس ميکنم يکم جاذبش

بيشتراززمينه . يا چرا اينا آدمن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ چرا فشارزياد يا کم نيست ؟ چرا من اينجاراحت مثل زمين ميتونم زندگي کنم ؟ اين خيلي مسخرس . حتما خوابه . چشمامو بهم زدم و يک نيشگون از

بازوم گرفتم . بازوم که قرمزشدهيچ تازه فهميدم خواب نيست . ولي محاله همچين چيزي اصلا وجودنداره . يکهو ياد مامان بابا افتادم اما باصداي نديمه ازفکراومدم بيرون :« بياين اينجا لطفا .» به

شدت کنجکاوبودم . براي همين رفتم تا ببينم چي ميشه . در کمال تعجب من يک چيزي شبيه کدوي توخالي برداشت و يکم از نوردرياچه برداشت . گفتم :« اين چيه ؟»

ـ خب با اين دوش ميگيرين ديگه .

ـ با اين ؟ پس ... آب ؟

ـ آب ؟؟؟؟؟

ـ آب نميدوني چيه ؟

جوابي نداد و نورو روي سرم خالي کرد . انگار تو رويا بودم . پوستم يکهو سفيدترشد و يکم ميدرخشيد . موهامم که قبلش يکم نامرتب بود يکهو ازاين روبه اون رو شد . مثل بقيه نوکش نميدرخشيد

اما برق ميزد . اصلا باورم نميشد اين موي منه . تو همين لحظه يک بار ديگه هم روي سرم نور خالي کرد و بعد کدورو گذاشت داخل درياچه نورشون و بهم گفت :« دنبالم بياين .» سرجام ميخکوب

بودم . گنگ بودم . دوباره حرفشو تکرار کرد . مثل مسخ شده ها دنبالش رفتم . رفتيم توي کلبه . داخلش خيلي باحال و متفاوت بود . ديواراش کلا با سقفش همش با يک نوع گياه عجيب غريب

پوشيده شده بود . توشم همه وسايلش انگارازدرخت ساخته شده بود . منو برد جلو و پشت آيينه نشوند . گفت :« من ميرم . تا نيم ساعت ديگه برميگردم . لطفا جايي نريد .» اينو گفت و رفت . منم

تو آيينه به خودم خيره شدم . من اصلا براي چي اينجام ؟ الان بايد برميگشتم زمين . تازه نميدونم ساعت چنده . اصلا چطوروقتي سفينه تيکه تيکه شد من سالم موندم ؟ مامان بابا چي ؟ الان دارن

چيکار ميکنن ؟ در يکو باز شد . ترسيدم . اون که گفت نيم ساعت . يک دختر اومد تو . به نظر کنجکاو بود . بهش سلام دادم . بهم نگاه کرد و گفت :« ژوکر ...تويي ؟»

ـ به من مياد دلقک باشم؟ يکهو چشماموبازکردم شماروديدم که بهم ميگين ژوکر .

ـ ميخواي بدوني چرا ؟

ـ تواجازه داري بهم بگي ؟

ـ نديمه اصلا اجازه دخالت تواين چيزا رو نداره ولي آره من بهت ميگم .

ـ تو نديمه نيستي ؟

ـ گردنبند و دستبندمو نميبيني ؟

ـ آره ولي نورنداره موهات .

ـ نور مال ستارس . من ستاره نيستم .

ديگه داشتم شاخ درمياوردم . گفتم :« ستاره ؟»

ـ آره . من ستاره نيستم . من يک سيارم .

پوزخند زدم :« پوف . رواني جماعت .»

ـ اينجا بقيه اين لقبو به تو ميدن .

و خنديد . با حرص گفتم :« مهم اينه من ميدونم که اينا ديونن .»

ـ از چشم مردم اينجا تو يک موجودزيرسلطشوني که چيزي از اين بزرگي ها نميفهمي . باور کن طرز فکرشون حقيقته . اين دنياخيلي بزرگترازدنياي شماست .

ـ جدي ؟ مثلا چرا ؟ خب تو سياره اي اين يعني چي ؟

ـ ايناچيزاييه که بايد به مرورزمان بفهمي .

ـ مرور زمان ؟ مامان بابام توزمين منتظرمن . مرورزمان چيه ؟

ـ ميدوني هرروز اينجا يک ماه توي زمينه ؟

داد زدم :« چي ؟»

ـ تو الان يک ماهه که ازخانوادت دوري . اونا فراموش ميکنن کم کم . تونميتوني برگردي .

ـ من بايد برم . اونا فراموش نميکنن . محاله .

ـتو نميتوني بري . سرنوشتته .

ـ سرنوشت ؟

ـ آره ژوکر از قبل اومدنش پيش بيني شده بود . تو اولين ژوکري . امروزم روزژوکره .

ـ يعني چي روز ژوکر ؟

ـ تقويم ما هرچندسال يکبارکه معادلشو توي زمين ميتوني سي برابرکني تابهش برسي يک روز جديد داره که روزژوکر حساب ميشه . تا حالا روز ژوکرهيچوقت کسي نيومده . ژوکريک فردخاصه که

ناگهان توي شهرماپيداش ميشه تاقبل اين همه فکر ميکردن افسانس تااينکه سال پيش لاريسا پيش بيني کرد که امسال ژوکرمياد .

ـ لاريسا؟

ـ الهه نور و طبيعتا الهه بقيه الهه هاست .

ـ الهه ؟ من گيج شدم .

ـ فعلا بهتره درمورد سرنوشتت بدوني .

ـ خب ؟

ـ يک مهموني برگذار ميشه مهموني اي که همه توش نقاب دارن . با اينکه درحالت واقعي هرکس باتوجه به مقامش ، لباس ، مدل مو وخالکوبي خاصي داره اما تواين مهموني از شهاب سنگ تا الهه

همه لباسهاي يکسان دارن .

ـشهاب سنگ ؟

ـ کمترين مقامه البته کمترين مقم نديمه هاهستن ولي اوناتومهموني نيستن . قانون نميذاره باشن . پس شهاب سنگ پايين ترين مقام توي مهمونيه .

ـ خب چرا لباساشون يکسانه ؟

ـ تاتشخيص داده نشن .

ـ مسخرس . مثلا شما خالکوبي هاتون فرق ميکنه باهم . گردنبندودستبنداتون فرق ميکنه . بعضيا نور دارن بعضيا ندارن . راحت تشخيص داده ميشه .

ـ به اين آسونيا نيست دختر. خالکوبي ها همه باوجود شال روي شونه ها ديده نميشن . گردنبنداودستبندا پوشيده نميشن و همه روي موهاشون يک پارچه ساتن مانندانداخته ميشه . توي اين مهموني

فقط الهه نور به دليل درخششي که تمام بدنش داره تشخيص داده ميشه که اون چون بالاترين مقام توي شهرودنياي ماست جدا از بقيه ميشينه .

ـ خب چرا نبايد شناخته بشين ؟

ـ تو هم تواين مهموني هستي . ژوکر هم بابقيه قاطي ميشه .

ـ چرا ؟

ـ براي اينکه مقامش تعيين بشه . توي اين مهموني هرزني با يک مرد ميرقصه بنابه خواست خودشون و وقتي چنددوررقص تموم ميشه هرجفت کنار هم وايميسن و نقاباشون رو در ميارن . ژوکر

باهرکس رقصيده بود ازاون به بعد مال اونه .

با تعجب گفتم :« مال اونه ؟ يعني چي ؟»

ـ يعني اون فردياميتونه بکشتش ياميتونه باهاش ازدواج کنه يا اونو برده خودش بکنه يا هرچيزديگه . به مقامش هم بستگي داره به عنوان مثال يک شهاب سنگ فقط ميتونه باژوکرازدواج کنه . يک

سياره هم ميتونه يانديمش کنه يا باهاش ازدواج کنه . يک کهکشان ميتونه حتي بکشتت وياحتي نجاتت بده و باهات ازدواج کنه . ولي اگرگير الهه بيفتي ...

ـ اگر گيرش بيفتم ؟

ـ الهه فقط ميتونه بکشتت .

با ترس بهش خيره شدم . يعني چي ؟ مگه من اسباب بازي يا جايزم ؟ آدمم . جونم مال خودمه . اينا کين ديگه . بعد مثلا دنياشون ازمابرتره ؟ البته تو دنياي ماهم ظلم خيلي زياده ولي نه تااين حد .

حداقل اونجا تودنياي ما يک قانوني هرچندبه اسم وجودداره تاعدالت باشه اما اينجاقانون اينه که زندگي رو کاملا بدن دست يکي ديگه . با ترس گفتم :« الهه ها چندتان ؟»

ـ درمقابل بقيه خيلي خيلي کمن . الهه مرد فقط الهه کهکشان . در کل سه تا الهه داريم . لاريسا الهه نوردر راسشونه .

نفسمو دادم بيرون و گفتم :« آخيش . پس من گيرش نميفتم .»

ـ ولي کهکشان هم ميتونه بکشتت .

ـ ولي حتمي نيست .

ـ آره خب .

درهمين زمان نديمه اومد داخل . يک نفر همراهش بود که يک صندوقچه دستش بود . اون دختر که داشت باهام حرف ميزد گفت :« من ميرم بيرون .نبايد ببينم چه شکلي ميشي. درسته رنگ لباسا و

نقابا يکيه ولي مدلاشون يک تفاوتاي خيلي خيلي کوچيک داره باهم . فعلا خداحافظ .» و رفت . نديمه با اون دختر اومد طرفم و گفت :« بايد آمادتون کنيم .» و شروع کردن به درست کردنم .

چيزعجيب اين بود که توي اين شهر نه خورشيدي بود نه ماهي نه هيچ چيزديگه که باعث روشنايي و شب و روز بشه ولي رنگ آسمون خودبه خود تغيير ميکرد . اينجا واقعا عجيب بود . خيلي

عجيب . واي که چقدر دل نگران مامان بابام . جدي الان توزمين يک ماه گذشته ؟ به همين سرعت ؟ دروغه . نفس عميق کشيدم . آماده شده بودم . رفتن بيرون . تا من لباسمو بپوشم . لباسو برداشتم

و بهش نگاه کردم.

چه پارچه ي نرم و لطيفي داشت . آدم دلش ميخواست تموم مدت لمسش کنه . رنگش مشکي بود . مونده بودم چرا اين رنگو انتخاب کردن . کوتاه بود و تاروي زانو هام . دامنش انگار مثل گلبرگاي

رز چندتيکه بود . واز پشت دنباله حرير بلندي داشت . بالاتنش هم ساده بود ولي بخاطر يک مواد خاصي که روش بود که تاحالا هيچوقت توزمين نديدمش برق زيبايي داشت که خيلي خوشم اومده بود

. نقاب هم طلايي رنگ بود . لباس رو پوشيدم . تو تنم خيلي خيلي خوشگلتر شده بود . زيبايي خاصي داشت نميدونم چرا و تفاوتش بابقيه لباسا چيه ولي مطمئنم باهرچي لباس تاالان ديدم و پوشيدم

متفاوته . نقابمم زدم و رفتم تا توآينه دوباره يک نگاهي به خودم بندازم . موهام کاملا فرداده شده بود . نقاب طلايي روي سمت راست صورتم يکم ساده تربود ولي سمت چپ صورتم با پيچيدگي

هاي مختلف تا يکم بالا تروپايين تر نقاب ادامه داشت . موهايي که از سمت راست و چپ يکم روي شونم بود لخت لخت بود ولي بقيه فر . کلا مدل عجيب و خاصي بود که اونم خيلي قشنگ بود .

نديمه در زد و گفت :« آماده شدين ؟»

ـ آ...آره . ميتونين بياين . اومد داخل و به اون يکي دختره اشاره کرد . اونم اومدطرفم خم شد و کفشام رو جلوي پام گذاشت . نديمه گفت :« اينا رو بپوشين . ديگه بايد بريم .» به کفشا نگاه کردم .

خشکم زد . نه چرمي بود نه پارچه اي نه هيچ چيز ديگه اي . بلوري بود . با دهن بازنگاهش کردم . روش دقيقا ازهمون موادي که روي لباسم باعث درخشش شده بود خيلي ريخته بودن که درخشش

داشت و رنگش هم طلايي بود . گفتم :« اين ... اين نميشکنه ؟» لبخند زد و گفت :« نه .» با ترس و تعجب پامو داخلش گذاشتم . فکرميکردم اذيتم کنه ولي بااينکه شيشه اي بود و پاشنه بلند ولي

خيلي توش راحت بودم . واقعا اين ديگه چيه ؟ دوباره به خودم نگاه کردم . لباس مشکي با برق طلايي . موهاي مشکي و نقاب طلايي با کفشاي بلوري طلاييم که دنباله ي حريرلباس اونوجذاب تر

کرده بود . برگشتم طرف نديمه و رفتيم از کلبه بيرون . هواتاريک بود . يا بهتره بگم آسمون رفته بود توتاريکي ودرياچه نور روبه رو جلوه خيلي قشنگي داشت . از داخل جنگل داشتيم حرکت

ميکرديم که يکهو يک صدايي شنيدم . با ترس گفتم :« چي بود ؟» نديمه وايستاد . بعد يکم مکث گفت :« بهتره خيلي زود از اينجا بريم . خيلي زود .» ترسم چندبرابر شد . گفتم :« براي چي ؟»

ـ بايد فورا بريم . بهتره بدوين .

ـ ولي با اين کفشا ...

نذاشت حرفمو ادامه بدم و با ترس گفت :« درش بيارين .» و خودش خيلي سريع حرکت کرد . منم فورا کفشارو درآوردم . پام که به زمين خورد يخ زدم . دنباله لباسو گرفتم و بعد اينکه يک نگاه

مختصر به پشت سرم کردم منم با قدم هاي تند دنبال نديمه رفتم . ديگه تقريبا به آخر جنگل رسيده بوديم که پام به يک چيزي گيرکرد . برگشتم ديدم انگار يک ستاره افتاده بود روي زمين . نه آدمي

که نوک موهاش برق بزنه که اينجا بهش ميگن ستاره . يک ستاره واقعي . تعجب کردم . ديگه به آخر جنگل راهي نمونده بود . به نديمه گفتم :« صبر کن .» خم شدم و ستاره رو برداشتم . طولش

تقريبا يک و يک پنجم وجب بود . يا همون يک و دودهم . نرم بود . زمزمه کردم :« اوخي کوچولو .» کم نور بود . نديمه برگشت طرفم . با ديدن من گفت :« خداي من .»

ـ چي شده ؟