رمان آرام به قلم ساحل شعبانی

ژانر : #عاشقانه #ماجراجویی

خلاصه :

مردی از جنس غرور که گذشته ی تلخی داشته و این تلخی زندگی باعث شده از مسبب آن انتقام بگیره ولی زندگی جور دیگه ای برای اون رقم می خوره که ناخواسته عاشق کسی می شه که قرار بود زندگی اونو مثل خودش تلخ و عذاب آور کنه و....

مقدمه:

چه شد که این گونه مرا مجنون و دیوانه ی خود کردی.

لبخندت و آتشِ نگاهت، دل مرا رسوا می کند.

و اگر لحظه ای تورا از دست بدهم، گویی از یاد می برم که نفس کشیدن چگونه است!

نفسی که بند به نفس های توست…

وقتی با چشم های گیرایت به من می نگری، دلم می خواد بدون لحظه ای توقف در چشمانت خیره شوم و دم نزنم.

عقل و هوشم رفته برای تو

مجنون و دیوانه شدم در راه عشق

کاش بشود که در این مسیر پر پیج خم تورا داشته باشم آن وقت، دیگر هیچ نمی خواهم!

“امیرعلی”

نمی دونم زندگیم رو از کجا شروع کنم ولی از وقتی که چشم باز کردم و دنیای اطرافم رو درک کردم، بدبختی هام شروع شد؛ من تنها عضوِ خانواده ی پارسا، فقط شانزده سالم بود.

پدرم با یکی از دوستهای نزدیکش شریک شده بود ولی اون دوست نامردش بهش نارو زد و تمام حقش رو خورد و پدرم رو بیچاره کرد. پدرم بعد از اون جریان اصلاً خونه نمی اومد؛ یه شب که تو اتاقم روی تختم دراز کشیده بودم، صدای داد و فریاد های مامان و بابارو شنیدم، اولین بارشون بود که این طوری باهم دیگه دعوا می کردن؛ از حرف های مامان فهمیدم که پدرم چند ماهه هروئین می‌ کشه؛ دنیا روی سرم آوار شد، باورم نمی شد پدرم به این روز افتاده باشه؛ دعوا های مامان و بابا خیلی شدت گرفته بود. هر روز و هرشب کارشون بود بعد از چند ماه مادرم طاقتش رو از دست داد، درخواست طلاق داد و از اینجا رفت. یادمه وقتی که می رفت، چقدر التماس کردم که حداقل اون من رو تنها نذاره ولی اون بدون هیچ حرفی من و بابا رو ترک کرد.

اون روزها خیلی افسرده شدم. با بابا هم زیاد حرف نمی زدم چون اون رو مسبب این اتفاق ها می دونستم.

یه روز، وقتی که از خواب بیدار شدم، هر چقدر صداش زدم پیداش نبود. شب شده بود و هنوز خبری ازش بهم نرسیده بود. کم کم داشتم نگران می شدم که زنگ ایفون به صدا در اومد، در رو که باز کردم چند تا مامور جلوی در ایستاده بودن، حس بدی داشتم ولی به خودم نهیب زدم! خونسردیم روحفظ کردم اما، با خبری که دادن، زندگیم تباه شد. تنها عضو خانواده من رو تنها گذاشت؛ پلیس ها گفت که اوردوز کرده و قبل از اینکه به بیمارستان برسه تموم کرده. دیگه نمی دونستم چیکار کنم…

تنها چیزی که برام مهم شد، انتقام بود! انتقام از مردی که پدرم رو به این روز انداخت و زندگیمون رو نابود کرد.

این قدر دنبالش گشتم که بعد از شش سال فهمیدم کجا زندگی می کنه. می خواستم چیزی که خیلی بهش وابسته ست رو ازش بگیرم. همین طور که اون زندگی من رو نابود کرد، زندگیش رو نابود کنم. هیچ چیز جز انتقام برام معنایی نداشت.

با زنگ تلفن از مرور خاطرات تلخ زندگیم دست کشیدم و اتصال رو برقرار کردم.

_سلام اقا امیر علی.. خوبی؟ کجایی؟

_تو شرکتم

_بابا امروز روز اول دانشگاهه، حواست هست که..

_اره بابا

_پس می بینمت!

_فعلا

تماس رو قطع کردم. از وقتی که همه ی عضو خانواده ام رو از دست دادم، روی پای خودم بزرگ شدم. شرکت پدرم هم که ورشکت شده بود، دوباره افتتاح کردم. تا زمانی که اون رو پیدا نکرده بودم، نمی تونستم درسم رو ادامه بدم تا اینکه پیداش کردم و دوباره به درسم ادامه دادم و رشته ی مورد علاقه ام قبول شدم و چند سال دیگه می خوندم، می شدم مهندس ساختمان که همیشه آرزوش رو داشتم.

از مادرم هم خبر نداشتم، انگار آب شده بود رفته بود تو زمین… خیلی دوست داشتم دوباره ببینمش با این حال که اون من رو ول کرد ولی اون تنها کسی بود که داشتم. نفسم رو کلافه بیرون دادم. از جام بلند شدم و کتم رو برداشتم، به منشی سفارش های لازم رو کردم و به سمت ماشین رفتم‌… جلوی دانشگاه نگه داشتم. از ماشین پیاده شدم و از دور “سهیل” رو دیدم.

سهیل تنها دوست صمیمی من بود، به سمتش رفتم و گفتم:

_سلام چرا اینجایی؟

_منتظر تو بودم.

سرم رو تکون دادم.. وارد سالن شدیم. دختر و پسرهای زیادی اونجا بودن و همه مشغول حرف زدن… طبق برنامه ای که داشتیم، وارد کلاس شدیم. با ورود ما، همه به ما نگاه کردن. سهیل که بچه ی شوخ طبعی بود، به همه سلام کرد ولی من بدون توجه به نگاه های دیگران روی صندلیم نشستم که کم کم استاد اومد و حضور و غیاب کرد، داشتم با سهیل حرف می زدم که استاد گفت: “آرام رستگار”، روم رو برگردوندم و بهش نگاه کردم که سهیل گفت:

_دختر خوشگلیه..نه؟

_می شناسیش؟

_دختر آقای فرخ رستگاره

ناخداگاه فکری تو سرم اومد، فکری که باعث شد تقدیر بازیِ جدیدی رو باهامون شروع کنه!

“آرام”

صبح با صدای آلارم گوشیم از جام بلند شدم، کش و قوسی به بدنم دادم و از تخت خوابم دل کندم. دست و صورتم رو شستم و آرایش ملایمی روی صورتم کاشتم، مانتو و مقنعه ام رو سرم کردم و از اتاق زدم بیرون. هول هولکی از سارا جون خداحافظی کردم و به سمت ماشینم رفتم.

امروز اولین روز دانشگاه بود بالاخره بعد از این همه درس خوندن نتیجه کارم رو دیده بودم؛ رشته ی مورد علاقه ام قبول شده بودم، خیلی دوست داشتم که تو این روزها مادرم کنارم بود. بچه که بودم مامان نازنینم رو تو تصادف از دست دادم. دوازده سالم بود که بابا با سارا جون ازدواج کرد. خدایش خیلی زن خوبی بود، برام کم نمی ذاشت…

جلوی در دانشگاه پارک کردم، به سمت مهلا رفتم، به روش لبخند زدم و گفتم:

_سلام.. مهلا جونِ من چطوره؟

_سلام و کوفت، چرا این قدر دیر کردی؟

_خوب حالا بیا بریم تو…

باهم وارد کلاس شدیم، روی صندلی هامون نشستیم و مشغول حرف زدن بودیم که در کلاس باز شد، دوتا پسر وارد کلاس شدن، یکیشون قیافه ی بانمکی داشت که با صدای بلند به همه سلام کرد که ما هم جوابش رو دادیم. ولی اون یکی خیلی جذاب و خوشگل بود، دخترها که داشتن براش غش و ضعف می رفتن! ولی اون اصلا به کسی نگاه نمی کرد، یه اخم کوچولو هم وسط پیشونیش داشت. مهلا با دستش محکم کوبوند روی دستم، با حرص برگشتم سمتش و گفتم:

_مگه مرض داری!؟

_خوردی پسر مردم رو…

_یکی باید به تو بگه.

_برو بابا… ولی عجب چیزیه ها

_خوب حالا، انگار چه تحفه ای هست.

با اومدن استاد، دیگه حرفی بینمون رد و بدل نشد. استاد دفتر حضور و غیابش رو باز کرد و شروع کرد؛ وقتی که به اسم من رسید سنگینیِ نگاهی رو روی خودم حس کردم ولی وقتی برگشتم کسی من رو نگاه نمی کرد.

مهلا من رو صدا کرد.

_چیه!؟ چی می گی؟

_چرا اسمش رو نمی گه؟!

_اسم کی رو؟

_بابا همون دوتا پسره رو دیگه، خیلی کنجکاو شدم که بدونم اسمشون چیه…

_الان می گه، نگران نباش!

با حضور و غیاب های استاد فهمیدم اون پسر که قیافه ی بانمکی داشت، اسمش سهیل بود و دوستش هم امیر‌علی.

اسم قشنگی داشت…

کلاس که تموم شد، به سمت ناهار خوری رفتیم.

روی صندلی نشستیم که مهلا رو کرد بهم و گفت:

_می گم آرام.. سهیل، چه قیافه ی با نمکی داره.. نه؟

_چیه؟ خوشت اومده؟ می خوای درستش کنم برات؟

_برو بابا توام.. همین جوری گفتم.

خندیدم، نگاهم رو به روبه رو دوختم که دیدم سهیل داره می یاد سمت ما..

_مهلا؟

_بله!

_خودت رو جمع و جور کن که سهیل داره می یاد.

_واقعا؟

_خب حالا، چه ذوقیم می کنه. خودت رو جمع کن ببینم.

سهیل اومد سمت ما و رو کرد بهمون و گفت:

_مهمون نمی خواین؟

مهلا با نیش باز گفت:

_بفرمایید

بهش چشم غره رفتم که سهیل گفت:

_مزاحم که نشدم

_ن بابا این چه حرفیه، شما مراحمید!

با تعحب داشتم به مهلا نگاه می کردم که روش رو کرد سمتم و لبخند زد.

سهیل دستش رو گذاشت روی میز و به مهلا گفت:

_خب اهل کجایین؟

_تهران

_هر دو؟

_بله

_تک فرزندین؟

_من آره.. ولی آرام خواهر بزرگتر از خودش داره که ازدواج کرده.. برای چی می پرسین؟

_همین طوری!

_آهان

یکم دیگه پیشمون نشست و با مهلا حرف زد که بالاخره بلند شد و به سمت امیر علی رفت. به مهلا نگاه کردم و با پام محکم کوبوندم روی پاش که صدای آخش در اومد.

_مگه مرض داری؟

_تا تو باشی واسه ی من مهمون دعوت نکنی.

_ایشون که مهمون نبودن.

_پس چی بودن؟

_هیچی

چپ چپ نگاهش کردم و گفتم:

_مهلا به نظرت یکم مشکوک نبود؟

_وا… برو بابا… تو هم که به همه چی شک داری!

_اخه بلند شد که بیاد بپرسه ما چند تا خواهر برادر داریم؟

_خوب باید فامیل همسر آینده اش رو بشناسه دیگه…

_ تو هم که همه چی رو به شوخی می گیری.

ناهارمون رو خوردیم و به سمت کلاس رفتیم. بالاخره با هر جون کندنی بود کلاس هامون تموم شد و به سمت خونه راه افتادیم.

جلوی خونه پارک کردم و در رو با کلید باز کردم، وارد شدم و با صدای بلند سلام کردم که بابا جوابم رو داد:

_سلام دختر بابا.. دانشگاه چطور بود؟

_بد نبود

رفتم طرفش و لپش رو یه بوس آبدار کردم که صدای دادش در اومد:

_چند دفعه گفتم من رو این طوری بوس نکن؟ تو آدم نمی شی نه؟

بهش چشمک زدم و از پله ها بالا رفتم. وارد اتاق شدم و نشستم روی تخت و مشغول چت با مهلا شدم که سارا جون اومد تو اتاق، گوشی رو گذاشتم کنار…

_جونم سارا جون

_پاشو عزیزم.. خواهرت اومده چرا نمی یای پایین.

_آتوسا پایینه؟ فینگیلشم اومده؟

_اره پاشو بیا

_الان می یام.

بلند شدم و موهام رو دم اسبی بستم. آرایشم رو تجدید کردم و از اتاق زدم بیرون، با شوهر آتوسا راحت بودم، واسه ی همین جلوش روسری سر نمی کردم.

به آتوسا و آرشام سلام کردم، کنار آتوسا نشستم و رو بهش گفتم:

_این جیگره خاله رو بده من ببینمش دلم براش تنگ شده

_فقط واسه ی “نفس”؟

زدم زیر خنده.. رو کردم بهش و گفتم:

_اخه تو بزرگ شدی، کی دلش واسه ی تو تنگ می شه.

با دستش محکم کوبوند پشت سرم، به نشونه ی اعتراض به بابا گفتم:

_بابا ببین دخترت رو…

_شوخی می کنه عزیزم، تو جگر گوشمی، مگه می شه دلم برات تنگ نشه.

من و آرشام زدیم زیر خنده که آتوسا بهمون چشم غره رفت.

من و آتوسا باهم خیلی راحت بودیم، از وقتی که مادرمون مرده بود آتوسا خیلی هوای من رو داشت، بعد از اینکه شام رو خوردیم، عزم رفتن کردن. نفس رو که مثل پرنسس خوابیده بود رو بوسیدم و به آتوسا دادم و باهم خداحافظی کردیم. منم که دیگه از زور بی خوابی جونی تو تنم نمونده بود،”شب بخیر” گفتم و به سمت اتاقم رفتم، تا سرم به بالش خورد، چشمام بسته شد و به آغوش خواب رفتم…

صبح با خستگی از خواب بیدار شدم و سریع یکم آرایش کردم و سرپایی صبحانه خوردم و به دو خودم رو به ماشین رسوندم….

جلوی دانشگاه پارک کردم و وارد سالن شدم، برای مهلا دست تکون دادم و به سمتش رفتم و گفتم:

_چه خبره اینجا؟

_قراره با بچه ها بعد از دانشگاه بریم بیرون.

_وا.. برای چی؟

-برای چی داره؟ این مدیر که بلد نیست ما رو مسافرتی.. چیزی.. بفرسته، خودمون باید به فکر باشیم.

_برو بابا توام.. حوصله داریا، من که نمی یام.

_غلط کردی، باهم می ریم، تازه سهیل و امیر علی هم قراره بیان.

_خوب بیان

_کوفت..گمشو بریم تو کلاس بعداً در مورد این قضیه حرف می زنیم.

وارد کلاس شدیم و بالاخره بعد از ساعت های خسته کننده، دانشگاه تموم شد! خواستم برم سمت خونه که مهلا دستم رو کشید…

_کجا؟

_خونه

_آرام اذیت نکن دیگه، بیا بریم.

_حال ندارم به جون تو

_ گمشو برو خونه، لباست رو عوض کن، ساعت شش جلوی دانشگاه باش.

_سعی می کنم.

_ب خدا اگه تو نیای..

خندیم و دستم رو به صورت تسلیم اوردم بالای سرم و به معنی “باشه” تکان دادم. سوار ماشین شدم و به سمت خونه رفتم. در خونه رو باز کردم و مثل همیشه، با صدای بلند سلام کردم، کسی نبود، باز طبق معمول سارا جون رفته بود خرید، پوفی کردم و به سمت اتاق رفتم. لباسم رو در اوردم و دوش گرفتم.

اومدم بیرون و به سمت کمد رفتم، نمی دونم چرا دوست داشتم امروز بهترین تیپم رو بزنم، مانتو جگریِ کوتاه ام رو که تا بالای زانوم بود رو در آوردم و شال هم رنگش رو هم در اوردم و جوراب شلواری هم پام کردم.

خب اینم از تیپم. رفتم جلوی آینه و یه خط چشم نازک بالای چشمم کشیدم و آرایشم رو با ریمل و رژ لب جگری تکمیل کردم، به خودم نگاه کردم؛ “عجب جگری شدم” کلا از آرایش غلیظ خوشم نمی اومد.

کیف و کفش مشکیم رو برداشتم و از خونه زدم بیرون. سر راه یکم خوراکی خریدم و به سمت دانشگاه رفتم، همه ی بچه ها اومده بودن و من داشتم دنبال مهلا می گشتم که دیدم امیر علی داره می یاد سمتم؛ خیلی خوشتیپ شده بود ولی چه فایده.. اخلاقش صفر بود.

با اومدن امیر علی دست از آنالیزش کشیدم و به صورتش نگاه کردم که رو به من گفت:

_سلام آرام خانوم..خوب هستین؟

_مرسی ممنون.. مهلا رو ندیدین؟

_با سهیل رفت.

ای بمیری مهلا که من رو اینجا تنها گذاشتی. خوبه باز ماشین آوردم ولی دوست نداشتم تنها برم.

داشتم با خودم فکر می کردم که امیر علی گفت:

-بیاید باهم بریم.

_نه مزاحم نمی شم، خودم ماشین دارم.

_این چه حرفیه.. همین جا پارک کنید؛ با ماشین من می ریم. بچه ها هم دارن راه می افتن.

_باشه

با اینکه ازش خوشم نمی اومد ولی از تنهایی بهتر بود، به سمت ماشینش رفتیم، عجب ماشینی داشت، مثل خودش شیک و خوشگل بود، اگه اخلاقشم خوب بود، هلویی می شد واسه خودش، از فکر خودم خنده ام گرفت…

_به چی می خندین؟

_هیچی

سوار ماشین شدیم و به سمت “تنگه واشی” حرکت کردیم…

هر دوتامون روضه ی سکوت گرفته بودیم، هیچ کدوممون حرف نمی زدیم. سرمو به شیشه ماشین تکیه دادم. به مردمی که خوشحال بودن، با حسرت نگاه می کردم به بچه هایی که دست مادرشون رو سفت گرفته بودن تا نیفتن، کاشکی مادرم اینجا بود تا منم دستش رو می‌گرفتم و به آغوشش پناه می‌بردم، ناخودآگاه قطره ای از چشمم چکید؛ خواستم با انگشتم پاکش کنم که امیر علی دستمالی به طرفم گرفت، ازش گرفتم و تشکر کردم، اونم به تکان دادن سرش اکتفا کرد.

بالاخره بعد از چند ساعت به تنگه واشی رسیدیم، از ماشین پیاده شدم و به سمت مهلا رفتم با دستم زدم روی شونه اش و گفتم:

_مهمون دعوت می‌کنی بعد خودت با سهیل می ری؟

_خب حالا واسه ی تو هم که بد نشد، با امیر علی اومدی.

_نیست که خیلی ازش خوشم می یاد.

_حالا هر چی

به سمت بچه ها رفتیم که داشتن تو آب بازی می کردن. داشتم بهشون نگاه می کردم که دیدم مهلا پاچه شلوارش رو کشید بالا و دست من رو کشید؛ تا خواستم مخالفت کنم، من رو پرت کرد تو آب…

تموم تنم خیس آب شده بود، بچه ها که دیگه روی پا بند نبودن، داشتن به من مهلا می‌خندیدن، منم نامردی نکردم؛ هرچی فحش بلد بودم نثارش کردم اونم بهم چشم غره رفت و گفت:

_خب حالا..انگار چیشده.. خیس شدی دیگه.

_تو که می دونی من از این کارا بدم می یاد.

_برو بابا توام

از آب اومدم بیرون و روی تخته سنگی نشستم که دیدم امیر علی داره می یاد سمتم، یه کیسه دستش بود.خودم رو جا به جا کردم و اونم نشست روی تخته سنگ پتو رو به سمتم دراز کرد، تشکر کردم و به بچه ها نگاه کردم. نمی‌دونم چرا لرزم کرده بود. از سرما دندونام بهم می خورد…

_می خواین برید تو ماشین؟

_نه ممنون

_تعارف نکنید.. دارید می‌لرزید از سرما

من نمی‌دونم این امروز چش شده بود، همش بهم توجه می کرد سرمو تکون دادم و به سمت ماشینش رفتیم، در رو برام باز کرد و بخاری رو روشن کرد. ازش تشکر کردم، اونم هیچی نگفت.

به سمت بچه ها رفت. هیچ وقت فکرش رو نمی‌کردم از اون روز به بعد زندگی من تغییر پیدا می‌کنه و قلب بی جنبه ی من رو به سمت خودش می‌کشه هیچ وقت فکرش رو نمی‌کردم که تمام کار هایی که امیر علی می کرد، فقط یه نقشه بود هیچ حسی بهم نداشت، فقط از سر انتقام این کار رو باهام می کرد. نمی‌دونم چند دقیقه منتظرشون بودم که بالاخره اومدن، البته بماند که چقدر مهلا بهم فحش داد که پیششون نموندم؛ امیر علی ماشین رو روشن کرد و به سمت خونه راه افتادیم.

جلوی خونمون پارک کرد از ماشین پیاده شدم، بدون اینکه منتظر تشکر از طرف من باشه، پاش رو گذاشت روی پدال گاز و از اونجا دور شد. از این کارش دلم گرفت.

کلید رو از تو کیفم در آوردم؛ در رو باز کردم و به سمت اتاقم رفتم.

داشتم به اتفاق های امروز فکر می کردم که چشم هام گرم شد.

صبح با هر جون کندنی بود از خواب بلند شدم طبق معمول کارهای روزانه ام رو کردم و به آژانس زنگ زدم، از سارا جون خداحافظی کردم و به سمت دانشگاه رفتم. وارد سالن شدم و با مهلا سلام و احوال پرسی کردم.

به سمت کلاس رفتیم و روی صندلیمون نشستیم که کم کم بچه ها اومدن. نمی‌دونم چرا همش چشمم به در بود که ببینم امیر علی کی می یاد؛ بیخیالش شدم.

داشتم با “سارا” یکی از هم دانشگاهی هام حرف می زدم که مهلا من رو صدا کرد.

_جانم

بهم چشمک زد و گفت:

_امیر علیت نیومده؟

یکم گرفته شدم ولی به روی خودم نیاوردم.

_خب نیاد به من چه.

_آره جون خودت

با اومدن استاد بچه ها دیگه حرفشون رو قطع کردن و به استاد سلام کردیم. سرجامون نشستیم اونم سرش رو به نشونه ی علیک سلام تکون داد.

ناخداگاه یاد امیر علی افتادم؛ به جای خالیش نگاه کردم، خودم نمی‌دونم چم شده بود ولی می دونستم دوستش ندارم فقط از خوشم اومده بود.

ساده ست…اونم به خاطر رفتار دیروزشه. آخه من کدوم وقت از توجه های جنس مخالف خوشم می اومد؟ داشتم با خودم فکر می کردم… اصلاً نمی تونستم بفهمم چرا منی که ازش متنفر بودم الان ازش خوشم اومده؛ می دونستم دوستش ندارم ولی خوب اون قدر تو افکارم غرق شدم که متوجه ی صدا کردن های استاد نشده بودم. مهلا با آرنجش کوبوند روی دستم…

_حواست کجاست، دو ساعته استاد داره صدات می‌کنه.

جوابشو ندادم و رو کردم به استاد گفتم:

-بله استاد کاری داشتین؟

_جواب این سوال رو خواستم.

به تخته اشاره کرد، یکم استرس گرفته بودم، از جام بلند شدم و به سمت تخته رفتم. نفسم رو فوت کردم سعی کردم تمرکز کنم؛ دوست نداشتم جلوی بچه ها ضایع بشم.

بالاخره بعد از چند دقیقه کنار کشیدم و به استاد نگاه کردم اون هم سرش رو تکان داد که یعنی: درست حل کردی

بهم اشاره کرد که برم سر جام بشینم. بالاخره کلاسمون تموم شد.

به سمت ناهار خوری رفتیم و جفتمون ساندویچ گرفتیم و روی صندلی نشستیم. داشتم با ولع ناهارم رو می‌خوردم که مهلا گفت:

_خبر داری فردا عروسیه؟

_نه عروسی کی؟

_تو کلا از دنیا عقبی..عروسی سمیراست

_خوشبخت بشن، چه زود!

_حالا تو به اونش کار نداشته باش.. همه ی بچه ها رو دعوت کرده.

_آهان

_مرض..باید بیایی

_اگه گذاشتی غذام رو کوفت کنم

_به من چه..مگه کسی جلوت رو گرفته.. خوب کوفت کن .

چپ چپ نگاهش کردم که دوباره گفت:

_می یای بریم خرید؟

_آره

_دمت گرم! خوب غذات رو کوفت کن که بریم.

دوشنبه ها فقط یه دونه کلاس داشتم، برای همین مشکلی نبود.

غذامون رو خوردیم و به سمت پاساژ پارسیان رفتیم، کلاً من عادت داشتم وسایلم رو از اونجا بخرم. وارد پاساژ شدیم و کل پاساژ رو گشتیم ولی لباس مناسبی برای جشن فردا پیدا نکردیم. دیگه داشتیم می رفتیم ک مهلا گفت:

_آرام این لباسه قشنگه ها… برای تو

بهش نگاه کردم، لباس کاملا پوشیده و ماکسی بلند به رنگ مشکی… ازش خیلی خوشم اومد به سمت مغازه رفتیم و به فروشنده گفتیم که لباس رو برامون بیاره.

لباس رو گرفتم و به سمت اتاق پرو رفتم؛ تو آینه به لباس نگاه کردم، شیک بود و قالب تنم…در اتاق پرو رو باز کردم تا مهلا لباسم رو ببینه اما، هر چی مهلا رو صدا کردم پیداش نبود، کلافه شدم لباس رو در آوردم و به سمت فروشنده رفتم پولش رو حساب کردم و از مغازه زدم بیرون. مهلا رو دیدم که داره به سمتم می یاد

_تنت کردی؟خوب بود؟

_بله شما کجا بودی؟

_گفتم تا شما داری این رو می خری منم کت و شلوار قرمزه رو بخرم.

_یه دقیقه لباس من رو می دیدی، به اونم می رسیدی.

_اخه دیر وقته همین الانشم خیلی دیر شده

باشه ای گفتم و از پاساژ زدیم بیرون سوار ماشین شدیم و سر راه مهلارو رسوندم و به سمت خونه رفتم و مستقیم رفتم تو اتاقم.

خیلی خوابم می اومد حتی حوصله شام خوردنم نداشتم، بدون اینکه لباس هام رو عوض کنم روی تخت دراز کشیدم.

صبح که بیدار شدم، دوتا پیام از مهلا داشتم پیام هاشو باز کردم.

“سلام خوابالو امروز با بچه ها هماهنگ کردیم که دانشگاه نریم. راستی.. خیالت از امیر علی جون راحت باشه، به سهیل گفتیم بهش خبر بده”

دختر ی دیوونه همچین می گه امیر علی که انگار عاشقشم، گوشیم زنگ خورد به صفحه اش نگاه کردم با دیدن اسم مهلا اتصال رو برقرار کردم:

_دخترک دیوونه من به امیر علی چی کار دارم؟

_سلام.. منم خوبم

_خب حالا سلام، چی کار داشتی؟

_آرام تا شش آماده باش میام دنبالت

_نه من ماشین می یارم.

_باشه پس زود بیا فعلا

_فعلا

گوشی رو قطع کردم و به سمت حموم رفتم، یه دوش پنج دقیقه ای گرفتم لباسهام رو تنم کردم و روی صندلیم نشستم و مشغول شدم…

یه خط چشم نازک با سایه ی مشکی که به رنگ لباسم بیاد و ریمل و رژ لب صورتی آرایشم رو تکمیل کردم و موهامم چون حالت دار بود ژل زدم که حالتش رو از دست نده.

تعریف از خود نباشه..خوشگل شدم. مانتوم رو پوشیدم وشال حریرم رو سرم کردم، کیف و کفش ورنی مشکیمم پام کردم و از اتاق زدم بیرون چون بابا و سارا جون رو قبلاً بهشون گفته بودم که عروسی هم دانشگاهیمه و قاطی نیست. وگرنه اگر می گفتم قاطی که خونم حلال بود. ازشون خداخافظی کردم و به سمت خونه مهلا اینا حرکت کردم…

بهش زنگ زدم.

مهلا، من رسیدم، بیا پایین.

_الان می یام.

دو دقیقه نشد که از آپارتمان اومد بیرون و برام دست تکان داد.

مهلا هم خوشگل شده بود. تو ماشین نشست وگفت:

_سلام چه زود اومدی.

_ما اینیم دیگه

ماشین رو روشن کردم و به سمت تالار به راه افتادیم.

روبه روی تالار نگه داشتم؛ از ماشین پیاده شدیم و وارد شدیم، مكاني كه براي جشن انتخاب كرده بودن، باغ تالار بود كه بتونن جشنشون رو مختلط بگيرن. مانتو و شالمون رو تحويل داديم و به سمت بچه ها رفتیم؛ لباس های همه شون خیلی باز و کوتاه بود. سلام کردیم و روی صندلی نشستیم.

داشتم با انگشتم بازی می کردم که مهلا با آرنجش زد تو پهلوم، برگشتم طرفش و گفتم:

_چته، مگه مرض..

با دیدن امیر علی زبونم لال شده بود، بچه ها از جاشون بلند شدن و به سهیل و امیر علی سلام کردن اما من انگار با چسب دو قولو چسبیده بودم به صندلی…

مهلا بهم اشاره کرد که بلند شم ولی بهش توجه نکردم و با لبم کشتی گرفتم.

امیر علی اومد سمتم و دستش رو به طرفم دراز کرد…

_سلام آرام خانوم، خوب هستین؟

از جام بلند شدم ولی بهش نگاه نکردم، اصلا روم نمی شد تو چشماش نگاه کنم، الان چه فکری راجع به من می کنه.

_سلام ممنون

کنار میزِ‌ ما، با سهیل نشستن؛ سهیل و مهلا که همش بهم خیره شده بودن. خودم رو به مهلا نزدیک کردم و گفتم:

_چرا زودتر نگفتی؟ ابروم پیشش رفت.

_ این همه صدات کردم، معلوم نبود تو فکر کدوم بدبختی بودی..بعدشم شعورت همین قدره دیگه…

_مهلا حیف که اینجا جاش نیست وگرنه یه جور حالت رو می گرفتم که به غلط کردن بیفتی!

چپ چپ نگاهم کرد که به سهیل اشاره کردم و گفتم:

_فعلا شما به نگاه كردنتون ادامه بده؛ جواب اين كارتم به وقتش…

_من به اون چیکار دارم؟

_آره جون خودت

خندید… دیگه هیچی نگفت.

بالاخره بعد از چند دقیقه عروس_داماد اومدن، از جامون بلند شدیم و به سمت سمیرا رفتیم؛ خیلی خوشگل شده بود. بغلش کردم و بهش تبریک گفتم. بچه ها هم بهشون تبریک گفتن و بعد از کلی رقصیدن رو صندلی مون نشستیم که یه اهنگ ملایم پخش شد. زن و مرد ریختن وسط و داشتن تو اغوش هم می رقصیدن که دیدم سهیل اومد سمت مهلا و بلندش کرد، مهلا بهم نيش خندي زد و وارد پیست رقص شدن. داشتم به مهلا و سهیل نگاه می کردم که چطور عاشقانه بهم نگاه می کنن و تو اغوش هم می رقصن که چشمم به امیر علی افتاد که داشت با دختری می رقصید؛ دختره هی خودشو به امیر علی می چسبوند و با لوندی تو بغلش می رقصید. ناخوداگاه اخمام رفت توهم، نگاهم رو ازشون گرفتم. از دستش حرصي بودم، انگار بغضي تو گلوم داشت خفم مي كرد! خودم هم نمی دونستم چرا! اصلا به من ربطی نداشت… از جام بلند شدم و به سمت دستشویی رفتم و صورتم رو آب زدم. من چم شده بود.. صورتم رو با دستمال خشك كردم و از دستشويي اومدم بيرون؛ داشتم به سمت بچه ها می رفتم که به چیزی برخورد کردم و تعادلم رو از دست دادم داشتم میوفتادم که دستی، کمرم روگرفت و من رو به سمت خودش کشید، سرم رو بلند کردم که از حامیم تشکر کنم که با دیدن امیر علی لال شدم، حتی قدرت گرفتن نگاهم رو ازش نداشتم…

من زودتر از امیر علی به خودم اومدم. از بغلش اومدم بیرون و بدون اینکه بهش نگاه کنم ازش معذرت خواهی کردم و به سمت مهلا رفتم. خودم هم نمی‌دونستم برای چی ازش عذر خواهی کرده بودم… مهلا با سهیل گرم صحبت بودن که با نزدیک شدن من حرفشون رو قطع کردن انگار فهمیدن که حالم یکم ناخوشه. کنار مهلا نشستم و داشتم به حرفاشون گوش می دادم که امیر علی رو دیدم که داره به سمتمون می یاد. انگار اونم کلافه بود. روی صندلی کنار سهیل نشست که گوشیش زنگ خورد. اتصال رو برقرار کرد و گفت:

_جانم بگو عزیزم!

ازجاش بلند شد و به سمت انتهای باغ رفت.

کنجکاو شدم که ببینم با کی، پشت تلفن این جوری حرف می زنه…

از جام بلند شدم و به بهونه دستشویی، رفتم پیش امیر علی؛ کنار یه درخت ایستاده بود و بهش تکیه داده بود چون ازم دور بود، صداش رو نمی شنیدم خودمم نمی‌دونستم چرا کنجکاو شدم بدونم با کی داره حرف می‌زنه، آخه یکی نیست به من بگه به تو چه آخه از بچگی همیشه همینجوری بودم؛ تا آمار طرف رو در نمی آوردم، ول کن نبودم برای همین همه ی فامیل به من لقب فضول داده بودن.

به امیر علی نگاه کردم ک نیشش باز شده بود و داشت می خندید، معلوم نیست دوست دخترش چی بهش گفته که این جوری از خنده ریسه رفته. “اصلا به من چه” منم خود درگیری داشتم ها.. بالاخره از اونجا موندن خسته شدم و به سمت بچه ها رفتم. بعد از کلی رقصیدن و شام خوردن بالاخره عزم رفتن کردیم.

همه ی بچه ها منتظر ماشین عروس بودن. من که اصلاً حوصله ی دنبال ماشین عروس رفتن رو نداشتم، مهلا خیلی اصرار کرد ولی زیر بار حرفش نرفتم. جلوی خونه شون نگه داشتم، به قیافه ی مهلا نگاه کردم؛ هنوز از دستم ناراحت بود.

_مهلا؟

جوابم رو نداد.

_مهلا به جون تو حال نداشتم. ببخش..

_باشه

خواست بره که دستش رو گرفتم…

_تا نگی بخشیدی نمی‌زارم هیچ جا بری.

_باشه بابا بخشیدمت!

_نه این جوری نمی شه.

با حالت تعجب بهم نگاه کرد که خم شدم و لپش رو بوسیدم.

_حالا برو گمشو

خندید و از ماشین پیاده شد.

_دیوونه خداحافظ

سرم رو تکان دادم و براش بوق زدم و به سمت خونه حرکت کردم. این قدر خسته بودم که تا سرم به بالش رسید خوابم برد…

با حس نوازش کسی از خواب بیدار شدم، حس می کردم برام اشناست…کنارم دراز کشیده بود؛ از پشت من دو تو آغوش گرفته بود. خودم رو بیشتر بهش فشردم، دلم نمی‌خواست از بغلش بیام بیرون.. غرق لذت شده بودم. اون گرما و اغوش، با من بیگانه نبود. لب هاش رو چسبوند به گوشم؛ مور مور شدم، آروم و با احساس در گوشم زمزمه کرد…

_آرام…دوست دارم!

صداش برام خیلی آشنا بود. من این صدا رو قبلا کجا شنیده بودم؟ برگشتم طرفش، به صورتش نگاه کردم، باورم نمی شد اون شخص امیر علی باشه! آخه اون روی تخت من چی کار می کرد؟!

از خواب پریدم، حالم یه جوری بود. تمام بدنم گر گرفته بود. “آخه اینم خواب بود تو دیدی دختر.. اون از تو حالش بهم می خوره.. حتی دوست نداره بهت نگاه کنه چه برسه به اینکه دوست داشته باشه!” حالم رو درک نمی‌کردم، این قدر داغون بودم‌که دانشگاه هم نرفتم.

هنوز صدای نفس هاش و آغوش گرمش برام قابل لمس بود که از ذهنم بیرون نمی‌رفت…

از تخت خواب بلند شدم و سعی کردم به خوابم فکر نکنم. در اتاق رو باز کردم و به سمت آشپز خونه رفتم، بابا و سارا جون مشغول صبحانه خوردن بودن؛ بهشون سلام کردم و روی صندلی نشستم

_تو چرا دانشگاه نرفتی؟

_حالم خوب نبود بابا

باشه ای گفت و منم مشغول شدم. صبحانه ام رو خوردم و برگشتم به اتاق و رفتم روی تخت نشستم که صدای گوشیم در اومد، بدون اینکه بهش نگاه کنم، اتصال برقرار کردم.

_بله؟

_ادب نداری سلام کنی.. نه؟

_چیکار داری مهلا

_چرا امروز دانشگاه نیومدی؟

_یکم حالم ناخوش بود

_آهان..خب قطع کن دارم می یام پیشت.

_بیای اینجا؟

_می خوای نیام

_نه بابا این چه حرفیه دیوونه.. پاشو بیا.

_خب باشه چون خیلی اصرار می‌کنی می یام..فعلا.

_پررو…فعلا

گوشی رو قطع کردم و روی تخت دراز کشیدم. نمی‌دونم چند دقیقه گذشته بود که صدای مهلا رو شنیدم.

_سلام خاله خوب هستین؟

_سلام عزیزم چه عجب به ما سر زدین

_خاله ما که همش مزاحم می شیم.

_این چه حرفیه…مراحمی دخترم

_لطف دارین..آرام تو اتاقشه؟

_آره عزیزم!

_پس با اجازه من برم پیشش

_واسه چی اجازه می گیری…برو دخترم

به دو دقیقه نرسید که در اتاق باز شد. مهلا خودش رو پرت کرد تو اتاق، حرصی بهش نگاه کردم و رو بهش گفتم:

_ این چه وضعِ اومدنه؟

_حرف نزن.. وای آرام نمی دونی چیشد که..

_چیشد؟

روی تخت نشست با هیجان بهم زل زد!

_سهیل به من…

_به تو چی؟

لبخند زد!

_به من گفت…

_ای کوفت بگو دیگه

_دوستم داره!

با چشای از حدقه بیرون زده بهش نگاه کردم.

_سهیل گفت تو رو دوست داره!

_آره وای آرام باورت نمی شه خیلی خوب بود.

_تو چی گفتی؟

_چی باید می گفتم..خب منم دوستش دارم.

_اون وقت الان باید به من بگی.. نه؟

_آرام..به خدا خودم نفهمیدم کی عاشقش شدم. همش فکر می کردم یه حس الکیه تا اینکه امروز، وقتی که اون اعتراف کرد، فهمیدم حسم بهش الکی نیست! بیشتر از یه حس معمولیه…

صورتم رو اون ور کردم.

_همیشه همینی

مهلا خودش رو روم پرت کرد.

_آرام..ببخشید دیگه

_گمشو از روم له شدم

_تا نگی منو بخشیدی بلند نمی شم.

_خیلی خب

لپم رو بوس کرد، محکم دستم رو کشیدم روی گونه ام بهش گفتم: