رمان سرگرد راتين به قلم پانته آ65

خلاصه

اسم راتین : بخشنده. یکی از سرداران اردشیر دوم ) راتین داستان من

سردار نیست یه سرگرد تنهاست

سرگردی که توی زندگیش همه چیزش رو بخشیده !

پ ن : دوستان این رمان مثلا جنایی پلیسی و البته کمی عشقی بید ! توهین به هیچ سمت یا ارگانی نیست

سعی کردم واقعیتها رو بگم همین و بس !..پایان خوش

پرونده اول...

(عروسی شوم)

صحنه جرم اول...

دوشیزه ی محترمه ی مکرمه، نینا سهیلی آیا به بنده وکلالت می دهید، به صداق مهریه ی معلوم یک جلد کلام ا... مجید، یک شاخه نبات، یک جام آینه و شمعدان و 1369 عدد سکه تمام بهار آزادی و یک سند شش دانگ منزل مسکونی، شما را به عقد دائم آقای نریمان سهیلی دربیاورم؟

صدای پر ناز و غمزه ای گفت:

- عروس زیر لفظی می خواد.

نریمان با لبخندی گرم، جعبه ی جواهراتی را به دست نو عروس خودش داد.

عروس با صدایی پر از ناز گفت:

- با اجازه ی بزرگترها بله!

صدای کِل و سوت و دست، از همه طرف شنیده می شد. نریمان با ذوق بله رو به عاقد داد و تور از روی صورت عروس خودش برداشت. دختری با لباس شب بسیار زیبا و گران قیمت و جواهراتی درخشان با رقص و لوندی به سمت عروس و داماد آمد و جام عسل رو بهشون داد. او خواهر داماد بود به نام نسترن سهیلی! داماد با چشمانی پر از عشق، انگشتش رو به عسل زد و با محبت داخل دهان نو عروس خودش گذاشت و با جون و دل شیطنت عروس و گاز ظریفش رو به جون خرید. عروس هم با لوندی خاص خودش، عسل در دهن داماد گذاشت ولی نریمان انگشت همسرش رو بوسید و چشمکی به نو عروس زیبای خودش زد. بعد از خوردن عسل، از همه طرف فخر و چشم و هم چشمی بود که با دادن کادو به عروس و داماد خودش رو نشون می داد. وقتی اتاق عقد خلوت تر شد نریمان با تنی داغ و پر از خواستن، لب بر لب نو عروس خودش گذاشت. بعد از چند ثانیه نینا طعم بدی در دهنش احساس کرد و به سرفه افتاد. نریمان که فکر کرد بوسه ی اون بوده که همسرش رو اذیت کرده شروع به عذرخواهی کرد. ولی سرفه ی نینا تمومی نداشت. چند دقیقه بعد خود نریمان هم به سرفه افتاد و سرش گیج می رفت. توان صدا زدن کسی رو نداشت. چشماش سنگین می شد ولی به سختی از جاش بلند شد و نو عروس خودش رو بلند کرد تا به بیرون از اتاق ببره، که با آخرین سرفه نینا دامن سپید عروسی پر از لکه های خون شد و نینا و نریمان در آغوش هم به روی سفره ی زیبای عقد سقوط کردند...

*****

- کلانتری منطقه ی دو بفرمایید؟

- ...

- بله... حتماً... آدرس لطفا؟

- ...

- خدانگهدار!

مرد با صدای بلند فریاد زد:

- سرباز کرمی!

سرباز سبزه رو و لاغری با نهایت سرعت خودش رو به اتاق رسوند و با احترام نظامی اعلام آمادگی کرد.

مرد:

- همین الان برو دنبال سرگرد مهرپرور. متاسفانه گوشی همراهش رو جواب نمیده، و برید به این آدرس، متوجه شدی؟

سرباز با انجام احترام نظامی با صدای بلندی گفت:

- بله قربان!

و به سمت خونه ی سرگرد مهرپرور راه افتاد...

*****

با صدای زنگ در که روی اعصابم بود از خواب بلند شدم. قیافه ی کرمی رو توی آیفون دیدم. گوشی رو برداشتم و گفتم:

- صبر کن اومدم.

خودم رو به دستشویی رسوندم. قیافه ام داغون بود، چشمام از بیدار خوابی، قرمز شده بود. سریع صورتم رو آب زدم و موهام رو زیر شیر آب گرفتم. سردی آب باعث شد که کمی از سردردم کم بشه. لباس عوض کردم و از خونه زدم بیرون.

کرمی با دیدنم از ماشین پیاده شد و خواست در رو باز کنه که گفتم:

- نمی خواد سریع سوار شو بریم!

ازش خواستم آدرس رو بگه. خونه ای بود سمت الهیه حدود یک ساعتی معطلی داشتیم. وقتی به مقصد رسیدیم با دیدن چراغونی و شلوغی افراد و ماشین های پلیس و آمبولانس شوکه شدم، فکر نمی کردم محل، یه عروسی باشه. از ماشین پیاده شدم. از نوارهای زرد رنگ رد شدم. سربازی احترام گذاشت و به داخل راهنماییم کرد! صدای گریه و جیغ می اومد. زن و مرد با لباس های پلو خوریشون، قاطی پاتی وایستاده بودند. با اخم رو به کرمی گفتم:

- اینجا رو خلوت کن. اونایی که شاهد ماجرا بودند رو نگه دارید، باقی مرخص هستند تا در صورت لزوم احضار بشن!

با زدن شترق پاهاش، مثلا احترام گذاشت و رفت. اول هم با نیش باز زنا و دخترها رو بیرون می کرد.

توی اون همهمه، سر دردم داشت بیشتر می شد. سربازی رو کنار کشیدم و گفتم:

- دکتر اومده؟

سرباز:

- بله قربان داخل ساختمون هستن!

رفتم داخل، میز و صندلی ها سرنگون شده بود. فضا متشنج بود. دختر جوونی داشت جیغ می کشید. ناخودآگاه به سمت اتاقی که درش با کلی گل تزئین شده بود رفتم. با دیدن دکتر و بچه های پزشکی قانونی، فهمیدم محل جرم همون جاست.

مردی گفت:

- شما؟

من:

- سرگرد مهرپرور از دایره جنایی!

صحنه جرم دوم...

- جناب سرگرد مهرپرور؟

- ...

- ببخشید شما هستید؟

با اخم سرم رو میارم بالا یکی از این دخترهای توی عروسیه. از آرایش زیاد و طرز لباسش معلومه! سرد و خشک می گم:

- خودم هستم شما؟

دختر:

- شما صدام زدین!

من:

- پونه عباسی؟

دختر:

- بله می شه بشینم؟

با سر به صندلی اشاره کردم تا بشینه، اونم انگار می خواد روی فرش قرمز هالیوود راه بره با کلی فیس و افاده، روی صندلی نشست. خیلی جدی بهش زل زدم. لبخند مسخره ای روی لبش بود. با لحنی که همیشه با این جور دخترها حرف می زدم، گفتم:

- چه نسبتی با عروس یا داماد دارید؟

با صدای نازکی گفت:

- دخترعمه ی هر دوشون می شم!

من:

- شب عروسی، شما هم توی اتاق عقد بودین؟

دختر:

- بله، با نسترن خواهر داماد، روی سر عروس قند می سابیدیم!

من:

- از بعد از خوندن خطبه ی عقد تا لحظه ای که زن عموتون عروس و داماد رو با اون حالت پیدا کرد، تعریف کنید!

دختر:

- وقتی خطبه خونده شد، نسترن جام عسل رو آورد و بعد از خوردن عسل و دادن کادوها همه از اتاق عقد رفتیم بیرون. بعد از چند دقیقه ای که توی اتاق تنها بودن، مادر نریمان یعنی زن داییم، رفت صداشون بزنه که بعد از چند ثانیه صدای جیغش بلند شد و باقی ماجراها!

من:

- خواهرتون گفت شما نامزد سابق نریمان بودین، درسته؟

جا خورد، با بهت گفت:

- من؟ نامزد نریمان؟ نامزدی نبوده، از بچگی یه اسم روی من و اون بود. که وقتی بزرگ تر شدیم، فهمیدیم علاقه مون با هم فرق داره و خودمون خانواده ها رو راضی کردیم که جفت هم نیستیم!

با دقت به حالت صورت و چشماش نگاه می کردم. یه کوچولو چشماش خیس بود، وقتی از نریمان حرف می زد.

من:

- ولی خواهرتون گفت شما نامزدی یا همون نشون بودن رو به هم نزدین، نریمان به خانواده ها اصرار کرد!

با اخم گفت:

منظورتون چیه؟ یعنی چون نریمان رفته با کسی دیگه ای ازدواج کرده، من شب عروسیش انتقام گرفتم؟ در ضمن ما با هم، خانواده ها رو راضی کردیم.

من:

- شما رشته تون چیه؟

پونه:

- لیسانس مدیریت دولتی دارم و توی شرکت خصوصی پدرم مشغول به کار هستم!

من:

- چیزی از جیوه می دونید؟

با تعجب گفت:

- از چی؟

من:

- جیوه! به گمونم سال اول متوسطه کمی شیمی خوندین؟

پونه:

- بله ولی فقط می دونم یه عنصر خطرناکه همین. دیگه چیز زیادی نمی دونم. حالا چرا این سوال رو پرسیدین؟

من:

- کسی توی فامیل شما شیمی خونده؟

پونه:

- نسترن خواهر نریمان فوق لیسانس شیمی آزمایشگاهی داره!

من:

- خُب، می تونید شماره تماس خودتون و منزل رو بذارید و تا اطلاع ثانوی از شهر خارج نشید. شاید برای ادامه تحقیقات به حضورتون احتیاج داشتیم!

پونه:

- ببخشید شما مسئول این پرونده هستین؟

من:

- بله، چه طور؟

با لبخند گشادی گفت:

- هیچی فقط خواستم شماره تماس شما رو داشته باشم تا اگه چیزی یادم اومد کمک کنم!

من:

- وقتی نریمان و همسرش توی اتاق عقد تنها بودند، شما داخل بودین؟

پونه:

- نه!

من:

- چیز جدیدی غیر از این که دیگران گفتند دارید که بگید؟

پونه:

- نه! منم مثل بقیه بعد از جیغ زن داییم رسیدم!

من:

- پس دلیلی برای داشتن شماره تماس من نیست. کاری بود 118 شماره ی کلانتری منطقه ی دو رو در اختیارتون می ذاره، و یا این که وقتی رفتین بیرون از سر در بزرگ کلانتری شماره رو بردارید. به سلامت!

با حرص از اتاق رفت بیرون. پوف... کِی می شه این پرونده تموم بشه تا این موجوداتِ با قر و قمیش نیان این جا!

به حرف های پونه فکر کردم اونم مثل بقیه گفت، نسترن سهیلی ظرف عسل رو به عروس و داماد تعارف کرده، پس یعنی احتمالش هست اون عسل رو با جیوه مخلوط کرده باشه چون رشته اش هم سر و کاری با عناصر داره! حرف های دکتر توی گوشم زنگ می زنه. یک بار دیگه گزارشش رو می خونم. مرگ آنی و به وسیله ی مسمومیت با جیوه. اول نینا سهیلی به خاطر بیماری آسمی که داشته زودتر واکنش نشون داده و تموم کرده و بعد نریمان سهیلی مرگی به فاصله ی چند دقیقه! ولی عسل، شیرین و جیوه، مزه ی تند و تیزی داره پس چرا نریمان یا نینا متوجه نشدن؟ با توجه به غلظتِ عسل، با مخلوط شدن جیوه مطمئنا نسبت به رنگ واکنش می داده و رنگش تیره می شده پس چه طوری شده که هیچ کدوم متوجه طعم عسل نشدن؟ مگه این که عسل با واسطه ای با جیوه مخلوط شده باشه! ولی چی؟ چیز دیگه ای توی ظرف عسل و بدن مقتولین نبود و... آهان خودشه ظرف عسل!!! سریع از جام بلند می شم و به سمت آزمایشگاه میرم. دکتر درگیر امضاء بازی برای مرخص کردن و اجازه ی کفن و دفن عروس و دامادِ ناکامه. با دیدنم یه لبخند یخی می زنه و می گه:

- به به، سرگرد مهرپرور از این طرف ها؟

من:

- سلام دکتر، کارتون با جسدها تموم شد؟

دکتر:

- آره، مگه گزارشم صبح به دستت نرسید ؟

من:

- چرا ولی توش چیزی درباره ی آزمایش ظرف عسل ننوشته بود.

دکتر:

- چرا اتفاقا الان کار ظرف رو بچه ها تموم کردند. صبر کن اگه دست نویسش آماده باشه بهت نشون میدم!

من:

- دست نویس فعلا نمی خوام. از کسی که آزمایش کرده بپرسید روی لبه ی ظرف یا دسته ی ظرف با توجه به اینکه جام هم بوده، اثری از گرد جیوه بوده؟

دکتر چندتایی کاغذ زیر و رو کرد و گفت:

- آهان این هم گزارش. آره، درسته. لبه ی ظرف مقدار کمی گرد جیوه بوده و چندین اثر انگشت که بررسی شده!

من:

- خب مال کیا هست؟

دکتر:

- عروس و داماد، خواهرِ داماد و مادرِ داماد و یه اثر انگشت مردانه که توی کسانی که اومده بودند برای آزمایش، این اثر انگشت نبود!

من:

- پس یه مظنون ناشناس داریم؟

دکتر:

- آره، البته چند نفری که باقی موندن برای آزمایش از اون جمعیت چهارصد نفری، خانوم هستند و مرد داخلشون نیست!

من:

- ممنون دکتر منتظر تایپ شده ی این گزارش هستم!

و بدون توجه به غرغرهاش از آزمایشگاه زدم بیرون. باید برم سراغ مادر نریمان حتما تا الان از بیمارستان مرخص شده!

صحنه جرم سوم...

- جناب سرگرد بفرمایید داخل. فقط ایشون تازه به هوش اومدند وضعیت روحیشون خوب نیست، برای همین برگه ی مرخصیشون رو دکتر معالجشون امضاء نکردند. لطفا خیلی با سوالاتون خسته شون نکنید!

با جدیت گفتم:

- ممنون حواسم هست!

رفتم داخل. مرد جوونی کنار تخت وایستاده بود و داشت باهاش حرف می زد که با دیدن من اخمی کرد و ساکت شد. خانوم سهیلی با صورتی رنگ پریده روی تخت دراز کشیده بود. به سمت من نگاهی انداخت.

من:

- سلام خانوم سهیلی، سرگرد مهرپرور هستم، تسلیت می گم. اجازه هست؟

با صدای خش داری گفت:

- سلام، بله بفرمایید؟

من:

- خدا رو شکر به هوش اومدین. می تونید به چند تا از سوال های من جواب بدین؟

تا اومد جواب بده، مرد جوون با صدای نکره ای گفت:

- خاله حالش مناسب نیست!

سر تا پا براندازش کردم یه جوون دور و بر سی سال، تیپ معمولی، چهره خشنی داشت، گوشه ی یه ابروش خراشیده بود انگار کتک خورده باشه، عصبی هم بود چون زیر نگاه خیره ی من، دائم با پاش روی زمین ضرب می زد.

من:

- شما؟

مرد جوون:

- حامد بهمنی هستم!

من:

- با خانوم چه نسبتی دارین؟

حامد:

- خواهر زاده شون هستم و پسر خاله ی نریمان!

من:

- شب عروسی شما نبودین؟

با حرص گفت:

- مگه می شه شب عروسیِ پسرخاله ام نباشم؟

من:

- ولی من دقیق مطمئنم که شما حضور نداشتین چون توی بازجویی هایی که من مسئولش بودم، نبودین!

حامد:

- من سر عقد کادوی خودم رو به عروس و داماد دادم و برگشتم منزل. حالم مناسب مهمونی نبود!

من:

- آهان، حالا می شه لطف کنید از اتاق برید بیرون تا من از خاله تون چند تا سوال کنم!

با اخم گفت:

- سوال یا بازجویی؟

با لحن خشکی گفتم:

- جناب بهمنی فردا راس ساعت هشت صبح کلانتری منطقه ی دو باشید. الانم بیرون!

با حرص نگاهم کرد و از اتاق بیرون رفت. یه صندلی کنار تخت بود روی اون نشستم و به خانوم سهیلی که مات بهم خیره شده بود، زل زدم. با لحنی آروم و مصمم گفتم:

- خب خانوم سهیلی می دونم الان وقت مناسبی نیست و حال شما مناسبِ سوال و جواب نیست ولی می شه به چند تا از سوال هام جواب بدین؟

سری تکون داد و با بی حالی گفت:

- آخرش که چی، باید جواب بدم.

من:

- خب از روزهای قبل شروع می کنیم. چند وقت از خواستگاری یا مراسم آشنایی یا قبل تر می گذشت؟

با صدای ضعیفی گفت:

- نزدیک یک سال!

من:

- پسرتون از قبل با مرحومه رابطه ی نزدیک دیگه ای غیر از فامیلی داشت؟

خانوم سهیلی:

- بله، شیش ماهی می شد که همکار بودن!

من:

- توی شرکت خودِ پسرتون؟

خانوم سهیلی:

- بله!

من:

- قبل از قضیه ی همکاری، توی فامیل رابطه شون چه جوری بود؟

خانوم سهیلی:

- خوب بود. نینا دختر شلوغ و شیطونی بود، برعکس نریمان که آروم و ساکت بود!

قبل از اینکه بغضی که تو حرف هاش بود، کار دستم بده و گریه کنه، سریع سوال بعدی رو می پرسم.

من:

- پونه، دخترِ خواهر شوهرتون، چرا قبول کردین نامزدیشون با نریمان به هم بخوره؟

خانوم سهیلی:

- نامزدی نبوده، پدر شوهرِ خدا بیامرزم وقتی پونه به دنیا اومد به شوخی به شوهرم گفت این دخترِ سفید مفید مالِ نریمانِ سیاه سوخته ی تو! من جدی نگرفتم ولی شوهرم و خواهر شوهرم جدی گرفتند تا وقتی پونه دانشگاه قبول شد و نریمان از سربازی اومد. بعد از چند ماه که نریمان هم دانشگاه قبول شد، خواهر شوهرم به شوخی حرفش رو پیش کشید ولی نریمان گفت با پونه صحبت کرده و اونا هیچ علاقه ای به هم ندارند!

من:

- بحث یا جدال یا دلخوری هم پیش اومد؟

خانوم سهیلی:

- نه به طور جدی، پونه اول ناراحت شد، ولی بعد گفت اونم مثل نریمان فکر می کنه!

من:

- دیگه اصراری نکردین؟

خانوم سهیلی:

- نه جریان خیلی مهم نبود فراموش شد!

من:

- وقتی خواستگاری خانوم نینا خدا بیامرز رفتین، چی؟ عکس العمل پونه خانوم چی بود؟

خانوم سهیلی:

- هیچی، اولین نفر بود که تبریک گفت و همه ی خریدها رو هم با خود نینا انجام دادند!

من:

- کسی با پسر مرحومتون خصومتی نداشت؟ رقیب عشقی یا دشمن یا کسی که باهاش مشکل داشته باشه؟

با صدای لرزونی گفت:

- هیچ کس! نریمانِ من با همه خوب بود اصلا آزارش به یه مورچه هم نمی رسید در قید و بند خانواده بود، اهل نه دود، نه مشروب، هیچی... پسر خیلی سر به راهی بود!

من:

- مرحومه چی؟ باهاش راحت بودین؟

خانوم سهیلی:

- آره رابطه ام با خانوده ی شوهرم خوبه، مخصوصا با جاریم مادر نینا. نینا هم جای نسترن خودم دوستش داشتم!

من:

- دخترتون شاغل هستند؟

خانوم سهیلی:

- بله توی آزمایشگاه یه بیمارستان خصوصی کار می کنه!

من:

- آخرین سؤال... شب عروسی، شما به جام عسل دست زدین؟ و چرا عروسی توی خونه برادر شوهرتون نبود؟

خانوم سهیلی:

- بله، اصلا من و نسترن از خونه ی برادر شوهرم آوردیم. خونه ی برادر شوهرم نسبت به خونه ی ما کوچیکتره و چون طبقه ی بالا رو برای شب اول عروس و داماد آماده کرده بودیم، نریمان گفت عقد و عروسی هم اون جا باشه. بیچاره پسرِ ناکامم نمی دونست به شب نمی رسه که عروسش رو به خونه اش ببره!

بغضش از لرزش صدا گذشت و به گلوله های اشک و هق هق رسید. زیر لب خداحافظی کردم و از اتاق زدم بیرون. به ایستگاه پرستاری گفتم بهتره یه سر به اتاقش بزنن! از بیمارستان زدم بیرون. راه نفسم بسته شده بود. بغض صدای مادر نریمان و صحنه ی غرق به خون دامن عروسی نینا، توی ذهنم رژه می رفت. دو تا آدم معمولی یکی شاد، یکی آروم، اهل هیچ خلافی نبودن. هر دو از یه سطح خانواده، از لحاظ ثروت، فرهنگ، تربیت. همه چی با هم جور بوده، پس چه چیزی باعث شده که کسی حاضر بشه شبی به اون مهمی برای دو نفر بی گناه رو، با عسلی که قرار بوده کامشون رو شیرین کنه به قتل برسونه؟

این قدر با خودم حرف زدم و کلنجار رفتم که دیدم تمام مسیر بیمارستان رو تا کلانتری پیاده اومدم و کرمیِ بیچاره با ماشین جلوی در بیمارستان یه لنگه پا منتظرِ منه! با بی سیم بهش خبر دادم برگرده پاسگاه و خودمم رفتم سمت خونه ی مادر عروس...

صحنه جرم چهارم...

- سلام. سرگرد مهرپرور هستم، خانوم یا آقای سهیلی تشریف دارند؟

زن خدمتکار:

- نه خیر، رفتن بیمارستان، خانوم حالشون بد بود.

من:

- الان کسی منزل نیست؟

زن:

- چرا ناصر خان هستند!

من:

- پس بهشون بگید از کلانتری مزاحمشون می شم!

زن:

- چشم!

و تندی رفت سمت یه اتاق. نگاهی به اطراف انداختم. هوم... معلومه خانواده ی خیلی ثروتمندی هستند!

مشغول بررسی اطراف بودم که چشمم به میزی افتاد که کلی عکس روش بود. رفتم سمت میز، چندتایی قاب عکس خانوادگی بود. چشم از اونایی که حجاب نداشتن گرفتم. عروس و داماد با برادرِ عروس و پسر قد بلند و خشکی کنار هم وایستاده بودند. مشغول حلاجی تصویر مرد بودم که صدایی گفت:

- نادر یکی از دوست های دورانِ خدمتِ منه!

برگشتم سمت صدا. ناصر برادر نینا، سیاه پوش و با ته ریش چند روزه، جلوم وایستاده بود.

من:

- سلام!

ناصر:

- ببخشید سلام، بفرمایید!

من:

- ممنون، می شه توی حیاط صحبت کنیم؟

ناصر:

- البته از این طرف!

رفت سمت یه در و بازش کرد. دری بود که به یه بالکن می خورد. دو تا صندلی راحتی و یه میز سفید اون جا گذاشته بودند.

ناصر:

- بفرمایید جناب سرگرد!

تشکری کردم و روی صندلی نشستم، با حالت درمونده ای زل زده بود به من. با توجه به نگاهش و اضطرابی که توی صورتش بود، می دونستم منتظره یه خبر خوب یا یه سرنخ هست!

با صدای آرومی گفتم:

- من اومدم چند تا سؤال ازتون بپرسم درباره ی جام عسلی که شب عروسیِ خواهر مرحومتون توی سفره ی عقد بود!

با تعجب گفت:

- چی؟

من:

- زن عموتون گفت اون جام برای خواهرتون خیلی مهم بوده چون اومدند و از خونه ی شما برش داشتن، چرا؟

ناصر:

- من اطلاعی ندارم. می شه بگین چه شکلیه؟

من:

- مگه شما به ظرف عسل دست نزدید؟

ناصر:

- نه، من در جریان نیستم. مامان و نسترن دنبال عسل و چیدن سفره بودند، البته خانومی هم بود که سفره رو ازش کرایه کرده بودیم!

من:

- عسل رو کی خرید؟

ناصر:

- نمی دونم!

من:

- شب عروسی غیر از شما و اقوام درجه یک که در زمان خوندن خطبه ی عقد در اتاق بودند، کس دیگه ای هم بود؟

چند لحظه ای مکث کرد و گفت:

- کس خاصی نه، ولی... آهان نادر و خواهرش نازنین هم بود.

من:

- چرا؟

ناصر:

- خب از دوست های صمیمی من بودند، البته نینا هم با نازنین همکلاسی بود!

من:

- شماره ی تماس این دو نفر رو بهم بدین و این که، می شه بوفه ی ظرف هاتون رو ببینم؟

از جاش بلند می شه و می گه:

- بله البته، از این طرف!

با دقت تمام ظرف ها و جام ها رو نگاه می کنم. نه هیچ کدوم شبیه اون ظرف نیست!

من:

- یه جام با دسته ی طلایی که یه گل رز...

ناصر سریع حرفم رو قطع کرد و گفت:

- یه گل رز سیاه و لبه ی جام نقره ای؟

من:

- بله نمونه اش رو دارین؟

ناصر:

- نه، اون هدیه ی تولد نینا بود از طرف نادر و نازنین!

من:

- این خواهر و برادر رشته شون چیه؟

ناصر:

- هر دوشون کامپیوتر خوندن ولی نادر دانشجوی انصرافی مهندسی شیمی مواد از دانشگاه تهرانه!

من:

- شما چی؟

ناصر:

- من کامپیوتر، گرایش سخت افزار دارم!

برای خداحافظی دستم رو بردم جلو و گفتم:

- ممنون لطفا شماره تماس این نادر و خواهرشون رو برام یادداشت کنید؟

ناصر:

- البته.

بعد از چند لحظه یه تیکه کاغذ داد دستم و گفت:

- این شماره موبایل نادر و نازنین!

من:

- شماره ی تماس نازنین خانوم رو هم دارین؟

با لحن سوزناکی گفت:

- آره، می خواستم بعد از عروسی نینا با خانواده برای امر خیر مزاحمشون بشم!

من:

- آهان، خب ممنون. اگه هر حرفی یا چیزی یادتون اومد هر ساعتی از شبانه روز بود مهم نیست من در خدمتم!

ناصر دستم رو دوباره گرفت و فشاری داد و گفت:

- جناب سرگرد قاتل خواهرم و نریمان رو سریع پیدا می کنید؟

من:

- تمام تلاش من همینه!

ناصر:

- فقط یه خواهش ازتون دارم!

من:

- اگه خارج از وجدان کاریم نباشه براتون انجام میدم!

ناصر:

- فقط می خوام قبل از این که به خانواده ام خبر دستگیری قاتل رو بدین، من اولین نفری باشم که اون کثافت رو می بینم!

من:

- حتما می خواین به روش خودتون مجازاتش کنید، نه؟

ناصر:

- نمی خوام برخورد فیزیکی کنم فقط می خوام ببینم وقتی خواهرِ من توی لباس عروسی غرق به خون شد، چه چیزی نصیبش شده!

من:

- پس تا اون روز که خیلی هم دور نیست خداحافظ!

صحنه جرم پنجم...

- خانوم نسترن سهیلی؟

زن:

- بله شما؟

من:

- سرگرد مهرپرور هستم!

زن:

- آه بله، می شه جای دیگه صحبت کنیم؟

من:

- بریم اتاق استراحت شما!

زن:

- بله بفرمایید از این طرف لطفا!

دو قدم عقب تر ازش راه افتادم. دوست ندارم با یه زن یا دختر همقدم بشم، طوری که شونه به شونه هم باشیم. جلوی در اتاقی وایستاد و در رو باز کرد و تعارف زد برم داخل. منم رفتم داخل. اتاق ساده و مرتبی بود. چند تا قفسه، یه میز و صندلی ساده... نه تابلویی، نه گلدونی!... پشت سرم داخل اتاق شد و خواست در اتاق رو ببنده.

من:

- در اتاق باز باشه... لطفا!

نسترن:

- آهان، بله... بفرمایید بنشینید!

من:

- ممنون ایستاده راحت ترم.

نسترن:

- خب خبری شده، چیز جدیدی پیدا کردید؟

من:

- هنوز نه، شما چرا بعد از هشت روز برگشتین سر کار؟

نسترن:

- اشکالی داره؟

من:

- بله، برادر و زن برادر شما تازه سه روزه که به خاک سپرده شدند و شما خیلی سریع برگشتین سر کارتون، چرا؟

نسترن:

- تحمل فضای خونه رو نداشتم. همش گریه، همش ناله، همش شکایت و البته...

من:

- شک؟!

با پوزخند گفت:

- بله شک... بعد از حرف شما و همکاراتون مبنی بر مسمومیت نریمان و نینا با جیوه، همه جور دیگه ای به من نگاه می کردند. خانواده ی عموم که هر چی از دهنشون دراومد گفتند و تهدید کردند.

من:

- ولی فقط از خانواده ی عموتون، پسر عموتون از جریان مسمومیت با جیوه خبر داشت!

نسترن:

- ها... بله ولی الان خانواده ی عموم هم خبر دارند!

من:

- شما فردی به نام نادر هادوی می شناسین؟

نسترن:

- نه، نمی شناسم. کی هست؟

من:

- هیچ کس. شما آخرین نفری بودین که جام عسل دستتون بود؟

نسترن:

- یعنی چون من اون جام عسل لعنتی دستم بوده پس برادر و دختر عموم رو با زهر مسموم کردم؟

من:

- شما جام عسل رو از خونه عموتون آوردین، دست شما بوده، عسل رو شما خریدین، جام رو شما به داماد تعارف کردین، فقط می مونه انگیزه که اونم ریطی به آقای نادر هادوی داره!

با عصبانیت داد زد:

- من همچین شخصی رو نمی شناسم!

من:

- دوست صمیمی نریمان و ناصر و البته خواستگار نینا. کسی که شما آرزو داشتین باهاش ازدواج کنید!

با غیض گفت:

- همین الان از اینجا برید بیرون!

من:

- فقط ده دقیقه فرصت دارید لباس عوض کنید و با من به کلانتری بیاید!

با داد گفت:

- شما می خواین منو بازداشت کنید؟

من:

- شد هشت دقیقه، من بیرون منتظر شما هستم!

از اتاق زدم بیرون و به سرباز خانومی که داخل ماشین بود اطلاع دادم بیاد بالا. رأس ده دقیقه برگشتم داخل اتاق. با حرص گوشی به دست داشت با کسی صحبت می کرد که با ورود من گوشی رو گذاشت کنار!

من:

- هنوز نمی خواید بیاین؟

با حرص گفت:

- دلیلی نداره. شما دارین منو متهم می کنید، در صورتی که من برادرم و دخترعموم رو از دست دادم!