رمان ماموریت سرخ به قلم الهام ملایری آشتیانی

ژانر : #عاشقانه #درام #جنایی

خلاصه :

نووآ جانسون، تک‌تیرانداز ماهر، در مأموریت حساس خود به دلیل امتناع از کشتن یک کودک، شکست می‌خورد و دستگیر می‌شود. پس از 10 سال اسارت، او با پیشنهادی وسوسه‌انگیز از سوی اف‌بی‌آی روبرو می‌شود: آزادی در ازای همکاری و تبدیل شدن به یک مأمور. نووآ که بین گذشته‌ی تاریک و فرصتی برای رستگاری سرگردان است، باید تصمیم بگیرد که آیا می‌تواند دوباره به اسلحه اعتماد کند و این‌بار، در مسیر عدالت قدم بردارد یا خیر.

2014 ، منهتن/نیویورک

تو این یک ساعت دیگه نوشته‌های دستنبند دور دست‌هام رو هم حفظ شدم.

اف‌بی‌آی، ایالت متحده آمریکا و حتی شماره سریال تولید این یه تیکه فلز.

- چند سالته؟

سرمو بالا میارم و قبل از اینکه به اون زن سیاه‌پوست و نسبتا ورزیده که بهم خیره شده جواب بدم، نیم‌نگاهی به کارت روی سینه‌ش میندازم. مایلی اسکات و بعد به چشم‌هاش خیره میشم.

- بیست و یک.

- انگیزه‌ت برای کشتن جکسون جونز چی بود؟

این چه سوال احمقانه‌ایه که میپرسه؟ این لعنتی‌ها واقعا برای پرسیدن اینجوری سوال‌ها حقوق میگیرن؟

- پول.

مشخصه که داره از جواب‌های کوتاهم عصبی میشه. من هم عصبی‌م و البته پشیمون.

نه بابت اینکه آدم کشتم.

بابت این پشیمونم که چرا برای دومین بار ماشه رو نکشیدم و خودم رو از قاتل بودنه 56 مقتول به 57 تغییر ندادم. اینطوری شاید مجبور نمیشدم اینجا بشینم و به این سوالات مسخره جواب بدم. شاید امشب میتونستم یه شیشه آبجو برای خودم باز کنم.

فقط باید یکبار دیگه ماشه رو میکشیدم و ماموریت سرخ رو تموم میکردم.

یک ساعت قبل

بخاطر باد شدیدی که به صورتم میخوره، قبل از اینکه گرده‌های خاک تو چشم‌هام برن، عینک تیراندازیم رو روی چشم‌هام تنظیم میکنم:

- لعنت به این باد!

همیشه موقع تیراندازی از همین موضوع کلافه میشم. هرچند تاثیر خاصی تو تیراندازیم نداره اما به هرحال عصبیم میکنه. ولی خب اینکه همیشه از تو ارتفاع تیراندازی میکنم هم دلیل خوبیه که چرا باد رو اعصابمه، واگرنه الان اواسط بهاره.

دست‌هام که با دستکش‌های بندانگشتی پوشیده شدن رو به نرده‌ها میرسونم و از اون بالا نگاهم رو به زیر پاهام که بخاطره وجود ابرها چیزی معلوم نیست، میدم.

- یعنی الان نمیتونیم مأموریتمونو انجام بدیم؟!

وقتی صدای ناامید و نگران پسر کنارم رو میشنوم به سمتش برمیگردم.

حاضر، اماده و منتظر ایستاده تا بتونه تیراندازی من رو از نزدیک ببینه.

نیم‌نگاهی به لپ‌تاپ تو دستش میندازم و نیشخندی میزنم:

- طوفان هم بیاد برای من فرقی نداره.

حالا که انگار خیالش راحت شده از اینکه قراره به خواسته‌ش برسه، لبخندی میزنه و عینک طبیش رو روی چشم‌هاش تنظیم میکنه.

دوباره به سمت ارتفاع برمیگردم و کمی خم میشم.

اگه یه کوچولو دیگه خودم رو روی نرده‌ها آویزون کنم، بعد از چند ثانیه و پیمودن 102 طبقه، یه لایه‌ی جدید رو آسفالت قدیمی خیابون میشم.

102 طبقه واقعا زیاده!

خود به خود از شدت تحیر سوتی میزنم و کمر صاف میکنم.

- هی بچه! این ساختمون چند متره؟

ذوق رو میشه به راحتی تو چشم‌هاش دید. این بچه زیادی از من خوشش میاد و حالا که ازش یه سوال معمولی پرسیدم عملا فکر میکنه باهام رفیق شده!

جوری که انگار میخواد کنفرانس بده، تک سرفه‌ای میکنه و جواب میده:

- 391 متر.

سری تکون میدم... حس میکنم کنار یه گوگل زنده ایستادم.

- کرایسلر چی؟

- اون 319 متره.

جوابی نمیدم و به سمت کیف اسنایپرم که به نرده‌ و کمی اونورتر تکیه داده شده، میرم که صدای باتردیدش به گوشم میرسه:

- فکر کردم خودت میدونی این دوتا ساختمون چند مترن.

زیپ کیف رو باز میکنم.

- چرا باید بدونم؟

سرم پایینه و نمیتونم ری‌اکشن‌هاش رو ببینم، اما از مکث‌هایی که بین جملاتش میکنه، میفهمم از بابت گفتن حرف‌هاش مطمئن نیست و انگاری خجالت میکشه.

- آخه... خودت گفتی میخوای از این برج به کرایسلر شلیک کنی.

سرم رو بالا میارم و با اینکه حدس میزنم میخواد چی بگه میپرسم:

- خب؟

لب‌هاش رو تر و دوباره عینکش رو تنظیم میکنه –تو این مدت کم فهمیدم وقتی هیجان‌زده میشه، اینکار رو میکنه - و میگه:

- یعنی هیچوقت به متراژ جایی که ازش تیراندازی میکنی، توجه نمیکنی؟

اسنایپر و صداخفه‌کن رو از توی کیف بیرون میکشم و همون حال که به اسنایپر وصلش میکنم، میگم:

- کلا زیاد از اعداد و ارقام سر در نمیارم، همین که با چشم بفهمم کجا ارتفاعش بیشتره و برای شلیک اونجا رو انتخاب کنم، کافیه.

از سر تکون دادنش میفهمم که شگفت‌زده شد، حق هم داره.

اسنایپر و پایه‌هاش رو روی زمین و از بین نرده‌ها تنظیم میکنم، به روی شکم دراز میکشم و همون حال که دارم دوربین اسنایپر رو تنظیم میکنم، میپرسم:

- تونستی ارتباط برقرار کنی؟

لپ‌تاپ رو روی زمین میذاره و کنارم میشینه.

- تقریبا دیگه تمومه.

هندزفری رو به سمتم میگیره؛ اون جسم کوچیک و مشکی رنگ رو ازش میگیرم و داخل گوشم میذارم. دکمه‌ی روش رو فشار میدم اما صدایی نمیشنوم؛ به سمتش برمیگردم.

- پس چرا صدا نمیاد؟

همون بین که تندتند چیزی رو با کیبورد تایپ میکنه، جواب من رو هم میده:

- گفتم که تقریبا.

این‌بار توجهی به حاضر جوابیش نمیکنم و مشغول تنظیم کردن دوربین اسنایپر میشم.

- میشه یه چیزی بپرسم؟

- هوم؟

- چند وقته تیراندازی میکنی؟

سوالش رو با سوال جواب میدم:

- چند سالته؟

با گیجی و مکث جواب داد:

- ... 12 سالمه0

متعجب به سمتش برمیگردم.

- واقعا؟!

این دیگه چه کوفتیه! این بچه واقعا بزرگتر بالا سرش نداره؟

- آره.

- بعد با این سنت هکر شدی؟!

قیافه‌ای احمقانه به خودش میگیره که نمیتونم حدس بزنم ذوق کرده یا خجالت کشیده.

چشم‌هام رو تو حدقه میچرخونم و با چشم راستم از دوربین اسنایپر به کرایسلر خیره میشم.

- 4 سال از سنت کم کن، من همونقدر تیراندازی کردم.

- عام... خب خیلی فرق نداریم، توهم وقتی شروع کردی، 13 سالت بوده.

این بچه دیگه زیادی پیگیر منه.

- سنمو از کجا میدونی؟!

- پیدا کردن اون که دیگه کاری نداره.

نگاهی به لبخند مفتخرش و دستش که داره به لپ‌تاپش اشاره میکنه، میندازم.

اون بچه دقیقا دست گذاشته رو چیزی که ازش متنفرم و مطمئنا این که از فوضولیش خوشم نیومده تو صورتم پیداست چون رسما لبخندش می‌ماسه!

- دیگه زیاد داری حرف میزنی، به کارت برس!

سریع به سمت لپ‌تاپش برمیگرده و چند لحظه بعد دوباره صداش در میاد:

- تموم شد.

دوباره دکمه‌ی روی هندزفری رو فشار میدم که این‌بار صدا تو گوشم پخش میشه.

- همه چیز مرتبه نووآ ؟

با شنیدن صدای توماس میگم:

- آره... کی شروع کنیم؟

- اون مرتیکه چند دیقه دیگه با دخترش و بادیگارداش میاد طبقه‌ی آخر کرایسلر،… خودش یه کت و شلوار سرمه‌ای تنشه و دخترش هم قرمز پوشیده.

- ماموریت سرخ.

قسم میخورم این دوتا کلمه خیلی ناخودآگاه وارد ذهنم شدن!

صدام به گوشش نمیرسه و ادامه میده:

- اول جکسون رو خلاص کن و وقتی تمرکز همه رفت روش، برو سراغ دخترش و-...

کلافه از توضیحات تکراریش میگم:

- باشه، از دیشب هزار بار گفتی!

دوباره دکمه‌ی روی هندزفری رو فشار میدم که صداش قطع میشه.

- خب ببین مایکل تو...-

وسط حرفم میپره:

- مارسل !

گنگ به سمتش برمیگردم:

- چی؟

- اسمم مارسله!

واقعا چه اهمیتی داره که اسم لعنتیش چیه؟

- حالا هرچی... اون جعبه‌ی فوضولیت رو جمع کن و کنارم رو زمین دراز بکش.

منظورم از جعبه‌ی فوضولی، لپ‌تاپشه و اون این رو سریع میفهمه و کاری رو میکنه که بهش گفتم و منم دوربین شکاری مشکی رنگم رو به دستش میدم.

- با این اطرافمون رو پوشش بده، فهمیدی؟

کم مونده از شدت ذوق سکته کنه!

- فهمیدم!

چند لحظه بعد از اینکه با دوربین ور میره، نگاه متعجبش رو به منی که دارم یه فشنگ رو داخل اسلحه میذارم، میده.

- خشاب نداره؟!

- نوچ.

- چه باحاله! مدلش چیه؟!

- اس‌وی‌ال‌کی-14اس... .

جدی چرا دارم به تک‌تک سوالاش جواب میدم؟!

- اسم هم داره؟!

- بهش میگن گرگ و میش .

- بُردش چقدره؟

کلافه به سمتش برمیگردم.

- حس نمیکنی داری خیلی سوال میپرسی؟

مظلومانه انگشت اشاره‌ش رو بالا میاره.

- فقط همین یدونه.

بی‌حوصله نگاهم رو ازش میگیرم.

- 4 کیلومتر.

- پس چرا برای همچین فاصله‌ای میخوای ازش استفاده کنی؟ فاصله اینجا تا کرایسلر فقط 1 کیلومتره.

اون بچه راست میگه و من هم جوابی ندارم که بدم. اما خب اینکه از توماس خواستم این اسلحه رو برام آماده کنه دوتا دلیل داشت. اول اینکه از مرگ اون دو نفر مطمئن‌تر بشم. دوم اینکه میخواستم این اسلحه رو امتحان کنم و این بهترین موقع بود.

همونطور که مشخصه، دلیل دوم مهم‌تره.

- کجا ساخته شده؟

- قرار بود فقط یه سوال بپرسی.

- حالا بگو دیگه! سرمون هم گرم میشه.

نفسم رو با کلافگی بیرون میدم.

- روسیه.

- اوه، شرکت بِرتا ؟!

- اون شرکت ایتالیاییه کودَن!

و دوباره از داخل دوربین اسنایپر، کرایسلر رو پوشش و همون حال جواب پسر کنارم رو هم میدم:

- لوباو آرمز .

بالاخره چند ثانیه سکوت میکنه اما نگاه خیره‌ش رو روی خودم احساس میکنم و کلافه از این وضع میگم:

- دیگه چیه؟!

انگار منتظر بود تا من یه چیزی بگم و اون یه راهی برای حرف زدن پیدا کنه.

- میشه بهم تیراندازی یاد بدی؟

- نه.

مطمئنا توقع نداشت انقدر قاطع جواب بدم که با لحن ناراحتی گفت:

- اما توماس گفت میخوای یکی از آدم‌هاش بشی.

- من آدم هیچکس نمیشم.

خواست چیزی بگه که صدای بوق مانندی از لپ‌تاپش بلند و باعث ساکت شدنش میشه.

- توماس داره زنگ میزنه.

لپ‌تاپش به هندزفری هردومون وصل پس دوباره دکمه‌ی روی هندزفری رو فشار میدم و اونهم همینکار رو میکنه که صدای عصبیه توماس تو گوش‌هامون میپیچه:

- یکبار دیگه قطع کنی، پشیمونت میکنم نووا!

تک خنده‌ای به حرص خوردنش میزنم که ادامه میده:

- آماده باش، دارن وارد اتاق مورد نظر میشن.

این‌بار جدی و متمرکز نگاهم رو از دوربین اسنایپر به اتاق مجلل و لاکچری که شبیه به اتاق کار هستش، میدم.

- من آماده‌م.

همون لحظه در اتاق باز میشه و مرد میانسالی با کت و شلوار سرمه‌ای رنگ، به همراه دو بادیگارد با کت و شلوار مشکی رنگ وارد اتاق میشه.

چند لحظه صبر میکنم اما هیچ دختر قرمزپوشی نمیبینم.

- پس دخترش کو؟

دوربین تمام طبقات توسط مارسل هک شدن و توماس کله کرایسلر رو زیر نظر داره.

- طبقه‌ی پایین.

میخوام با دوربین اسنایپر یک طبقه پایین‌تر رو هم چک کنم که با صدای مارسل متوقف میشم.

- من دیدمش!

پس اسنایپر رو حرکت نمیدم و میذارم رو همون طبقه‌ی آخر ثابت بمونه.

جکسون پشت میزش نشسته و مشغول ور رفتن با برگه‌های روی میزشه.

- شروع کن نووا!

دقیقا سرش رو نشونه میگیرم و انگشت اشاره‌م رو با فاصله از ماشه و آماده نگه میدارم.

نفسم رو تو سینه حبس میکنم، یک... دو... و شلیک.

شیشه‌ی اون طبقه میشکنه و همزمان حفره‌ای تو گیجگاه جکسون ایجاد میشه که مساوی میشه با خونی شدن دیوار و کت و شلوار بادیگارد کنارش.

نفسم رو رها میکنم اما یه چیزی روی سینه‌م سنگینی میکنه. دفعه‌ی اولم نیست و این حس هم برام آشناست.

مبلغ و مأموریت رو قبول میکنم، آماده میشم، حبس کردن نفس، تا سه میشمارم، شلیک و آزاد شدن نفس حبس شده، اما بازهم نمیتونم راحت نفس بکشم.

- زودباش نووا! برو سراغ دختره!

صدای توماس من رو برمیگردونه. این‌بار اسنایپر رو روی طبقه‌ی پایین تنظیم میکنم و گلوله‌ی دیگه‌ای داخلش میذارم.

مطمئنا تا الان بادیگاردها فهمیدن که شلیک از کجا صورت گرفته و باید قبل از اینکه گیر بیفتیم، کار رو تموم کنم.

یک زن با کت و دامن کوتاه کرم رنگ ایستاده و از ظاهرش میشه حدس زد یکی از کارکنانه... شاید منشی یا... پرستار؟

با دیدن دختر بچه‌ای همسن و سال مارسل که پیراهن قرمز رنگی پوشیده و کنار اون زن که از پشت شیشه داره به چیزی اشاره میکنه و بهش نشون میده، به این نتیجه میرسم که احتمالا حدس دومم درست‌تره.

احیانا توماس که از من نمیخواست اون بچه رو بکشم؟

- بجنب دیگه داری چه غلطی میکنی؟!

چرا امروز انقدر صدای لعنتیه توماس رو مخ‌تر شده؟

- من هدفو نمیبینم.

- لعنتی دقیقا جلوی پنجره‌س کنار یه زن!

- اون که بچه‌س!

- همونه نووا! بزنش!

نفس‌هام منقطع میشه.

من نمیتونم بچه بکشم.

هنوز اونقدرا هم عوضی نشدم.

انقدر حواسم پی اون بچه‌ست که نه صدای توماس و نه مارسل رو میشنوم.

- مبلغ رو دو برابر میکنم فقط بزنش!

لحظه‌ای انگشتم به ماشه نزدیک‌تر میشه اما متوقف میشم و برای اینکه دوباره انگشتم به سمت ماشه نلغزه، ناخودآگاه انگشت‌هام رو به دور بدنه‌ی اسلحه فشار میدم که نوک انگشت‌هام درد میگیرن و نفسم تو سینه حبس میشه.

هیچجوره نمیتونم لباس سرخ اون بچه رو رنگی‌تر کنم.

نمیتونم.

- نمیتونم... .

تموم شدن زمزمه‌ام مساوی میشه با صدای تیراندازی، اونهم دقیقا کنارم.

متعجب و ترسیده عینکم رو برمیدارم و نگاهم رو به مارسل که حالا غرق در خون شده، میدم.

اون بچه دقیقا کنار من به رگبار بسته شد.

سرجمع شاید دو ساعت باهاش وقت گذرونده باشم، اما به زور جلوی خودم رو میگیرم تا فریاد نکشم برای برگردوندن زمانی که غیرممکنه.

من ماشه رو نکشیدم که بچه‌ای کشته نشه و حالا مارسل تو خون غرق شده.

- لعنت بهش!

به سمت در خروج پشت‌بوم پا تند میکنم.

حتی نفهمیدم تیراندازی ازکجا بود.

دستم به دستگیره‌ی در میرسه که در زودتر باز میشه و 5 پلیس ویژه با ضدگلوله‌هایی که روشون آرم FBI به چشم میاد، وارد پشت‌بوم میشن، کلت‌هاشون رو به سمتم نگه میدارن و زن سیاه‌‌پوستی که جلوتر از همه ایستاده با صدای بلندش پرده‌ی گوشم رو میلرزونه:

- تکون نخور و دست‌هاتو ببر بالا!

بالا پایین شدن سیبک گلوم بهم ثابت میکنه هنوز زنده‌م. چند لحظه‌ خشکم میزنه اما بالاخره دست‌هام رو بالا میبرم که همون زن ادامه میده:

- آروم برگرد!

همون بین که برمیگردم کلافه بابت گندی که زدم، زمزمه میکنم:

- فاک بهت!

با برگشتنم تازه متوجه هلیکوپتر بالا سرمون که درش بازه میشم. تا الان حتی متوجه صدا و بادی که درست کرده بود نشدم. پس مارسل رو از اون بالا به رگبار بستن.

با دستبند خوردنم از پشت، به خودم میام و نگاهم رو از اون پسر که به شکم خوابیده و از سوراخ‌های پشت کمرش خون میجوشه، میگیرم.

بدنم جوری داره ری‌اکشن نشون میده که انگار دفعه‌ی اولمه جنازه میبینم.

حتی نمیتونم بابت دستگیریم ناراحت یا ترسیده باشم.

محض رضای خدا من قاتل پولیم! از همین حالا میدونم چه بلایی قراره سرم بیاد!

حتی همین حالاش که تو اتاق بازجویی نشستم.

تو این یک ساعت دیگه نوشته‌های دستنبند دور دست‌هام رو هم حفظ شدم.

اف‌بی‌آی، ایالت متحده آمریکا و حتی شماره سریال تولید این یه تیکه فلز.

- چند سالته؟

سرمو بالا میارم و قبل از اینکه به اون زن سیاه‌پوست و نسبتا ورزیده که بهم خیره شده جواب بدم، نیم‌نگاهی به کارت روی سینه‌ش میندازم. مایلی اسکات و بعد به چشم‌هاش خیره میشم.

- بیست و یک.

- انگیزه‌ت برای کشتن جکسون جونز چی بود؟

این چه سوال احمقانه‌ایه که میپرسه؟ این لعنتی‌ها واقعا برای پرسیدن اینجوری سوال‌ها حقوق میگیرن؟

- پول.

مشخصه که داره از جواب‌های کوتاهم عصبی میشه. من هم عصبی‌م و البته پشیمون.

نه بابت اینکه آدم کشتم.

بابت این پشیمونم که چرا برای دومین بار ماشه رو نکشیدم و خودم رو از قاتل بودنه 56 مقتول به 57 تغییر ندادم. اینطوری شاید مجبور نمیشدم اینجا بشینم و به این سوالات مسخره جواب بدم. شاید امشب میتونستم یه شیشه آبجو برای خودم باز کنم.

فقط باید یکبار دیگه ماشه رو میکشیدم و ماموریت سرخ رو تموم میکردم.

- از کی دستور گرفته بودی؟

- توماس ویلیام .

نه من ادم‌فروش نیستم. اما دلیلی هم نداره که همکاری نکنم. من برای توماس کار نمیکنم و نگفتن اسم مشتری به دیگران تو قوانینم نیست.

حتی اگه مشتری ثابتم باشه.

هرچند فرقی هم نداره. اون لعنتی همین حالاش هم خارج از کشور و تو یکی از مخفیگاهاشه... حتی مطمئن نیستم اسم واقعیش رو بهم گفته باشه.

پرتقالی و خاکستری.

اره این دوتا رنگ بهترینن اگه قرار باشه از بین اینهمه رنگ انتخاب کنم. این دوتا رنگ حالا شدن مداد رنگی‌های دنیای من.

دنیای کثیف و خاکستری من که با یه مشت پرتقال گندیده تزئین شده.

هرچند دیگه بعد از 10 سال زیادی ضایعس اگه بخوام بگم من جزو این پرتقال‌ها نیستم... .

با برخورد پیراهن پرتقالی رنگی تو صورتم بند افکارم پاره میشه.

- بجنب دیگه نوبت توعه!

و این‌بار صدای گوش خراش مایکی که کامل افکارم رو نابود میکنه.

پیراهن رو روی طبقه اول تخت دو طبقه میندازم و دارت قرمز رنگ تو جیب شلوار پرتقالیم رو بیرون میکشم.

با توجه به اینکه سلول خاکستری، چهار نفر رو تو خودش جا میده، نسبتا بزرگه. پس حالا تا تخته‌ی دارتی که به دیوار وصل شده، تقریبا 7 قدم فاصله دارم.

- هی بیا عقب‌تر!

کلافه از اینکه تمرکزم رو بهم زده به سمتش برمیگردم.

- حتی اگه از سلول هم برم بیرون فرقی به حالت نمیکنه احمق!

مایکی به کل گند زده. دارت سبز رنگش پایین دیوار افتاده و خبر از این میده که حتی با صفحه برخورد هم نکرده بوده!

کلافه دستی به کله‌ی کم‌مو و چربش میکشه و روی پیراهن پرتقالیش که روی تخت بود میشینه.

نیشخندی میزنم، دوباره دستم رو بالا میارم و شروع نشونه‌گیری.

- سره 20تا بسته بودی جوش نزن... .

منتظر جوابش نمیمونم، دارت رو پرتاب میکنم و طبق انتظارم پیش میره.

- تریپِل.

و سه برابر شدن امتیازم.

با ضرب از جا بلند میشه.

- لعنت بهت چرا گیر دادی به اون نقطه؟!

و این‌بار صدای نفر سومه که مانع جواب دادنم میشه.

- چون فقط تو اون نقطه میتونه تقلب کنه.

برمیگردم و اون گنده‌بک سیاه‌پوست رو پشت سرم میبینم.

طبق معمول اول نگاهی به چشم نداشته‌ و بسته‌ی سمت چپش میندازم و بعد چشمی که من رو نشونه گرفته.

- این دیالوگ کلیشه‌ای تقلب نمیخواد از دهنت بیفته؟

نیشخند رو مخش رو تحویلم میده و درحالی که پشت پلک چشم خالیش رو میخارونه روی طبقه اول تخت رو به رویی میشینه.

- این احمق و فقط میتونی گول بزنی، نه؟

از همون 10 سال پیش وقتی با مایکی و استیو تک چشم هم سلولی شدم وضع همین بود.

مایکی هم سفید پوسته و خیلی زود باهام جور شد... اما استیو... وقتی میدید مایکی تو تیم منه، حس میکرد از تخت پادشاهی پایین کشیدنش.

هرچند که این قضیه زمانی خیلی بالا گرفت که مایکی دیگه دستوراتش رو اجرا نکرد - انگاری اون پسر پشتش به منه تازه‌وارد گرم شده بود - هیچوقت کار من و تک چشم به دعوا و اینجور چیزها نکشید اما از مزخرفاتش من رو بی‌نصیب نمیذاره.

بی‌توجه به چرت و پرتی که گفت به سمت در باز سلول میرم و به چهارچوب سیمانی تکیه میزنم.

مثل همیشه همهمه و شلوغ پلوغ که موقع هواخوری بدتر هم میشه.

دستم رو به زیرپوش سفید رنگم میرسونم و کمی از خودم فاصله میدمش.

- این خراب شده چرا انقدر گرمه؟

و طبق معمول مایکی سرشار از اطلاعاتِ تازه جواب میده:

- یکی از سربازا گفت هواکش‌ها خراب شدن.

نفس کلافه‌م رو بیرون میدم و درحالی که از همون بالا نگاهم رو بین پرتقال‌های طبقه‌ی اول در گردش میذارم، نگاهم به متیو میخوره... سومین سفید‌پوست سلول و صد البته پرحاشیه که تقریبا یک ماهه به سلول ما منتقل شده. مثل همیشه با ورود باشکوهش همه رو به دور خودش جمع کرده.

فقط متیو نیست که همچین وضعیتی داره... این کثافت‌خونه همینه. برای طرفدار پیدا کردن یا باید زور بازو داشته باشی و یا از چیزهای دیگه استفاده کنی که خب برای متیو گزینه‌ی دوم خیلی راحت‌تره.

و اما هوش و استعداد بالا؟ خب دقیقا چیزیه که میتونه سرت رو زیر آب کنه. پس نتیجه گیری؟ عقب بشین.

تکیه‌م رو از چهارچوب میگیرم و درحالی که دستام رو تو جیب‌های شلوارم فرو میبرم و به سمت مایکی میرم، لب میزنم:

- بلند شو چشم نداشته‌تو باز کن.

قولنج گردن کلفتش رو میشکنه و جوابم رو میده:

- چیشده؟

استیو بد نقطه ضعفی دستم داده.

روی تخت ولو میشم و درحالی که دستم رو به سمت پسر کنارم دراز میکنم، خطاب به تک چشم جواب میدم:

- سوگولیت تو خطره.

دروغ که نگفتم. اون بچه همین حالاش هم تقریبا داشت مثل توپ بین پرتقال‌ها پرتاب میشد.

مثل مرغ پر کنده از جا بلند میشه و انقدر با عجله از سلول میزنه بیرون که کتفش محکم به نرده‌ها میخوره.

نگاهم رو از راه رفته‌ش میگیرم و به مایکی که با گیجی به دستم خیره شده میدم.

- سره 20تا بسته بودیم دیگه، نه؟

چشم‌های برزخیش رو بهم میدوزه و پولی که زیر بالشش قایم کرده رو بیرون میکشه و تقریبا کف دستم میکوبه.

اسکناس‌های چرک رو تو مشتم مچاله میکنم و از جا بلند میشم.

- آفرین پسر خوب.

دستم رو به لبه‌ی تخت بالا میرسونم، میپرم و روی تخت دراز میکشم.

هر ماه 4 هفته‌س و هر سال 12 ماه. این یعنی تا به الان 520 بار رفتم هواخوری... درست هفته‌ای یکبار... تو 10 سال.

این یعنی پیروی از قانون عقب نشستن. نه که بگم باهوش و با استعدادم. نه. نیازی به گفتن نیست... .

هفته‌ای یکبار اونهم برای دریافت ویتامین دی از این چهار دیواری بیرون میرم و حدالامکان از دردسر دوری میکنم. هر چند که فرقی نمیکنه و با شرایطی که دارم باید از این وضعیت و درگیری‌ها به عنوان سرگرمی استفاده کنم... بالاخره میتونه یکی از تنهاترین سرگرمی‌هام تا اخر عمرم باشه.

نمیخوام بگم من پرتقال نیستم... ولی تو زندان بخوای به هرکی نزدیک بشی باید یه چیزی از دست بدی و خب دارایی‌های یه زندانی باهوش و با استعداد چی میتونه باشه؟ اطلاعات! اونم نه هر اطلاعاتی، اطلاعاتی که بتونه تو رو توصیف کنه. دقیقا همون چیزی که ازش متنفرم.

تا 10 سال پیش فقط حواسم رو جمع میکردم که به دیگران نقطه ضعف ندم و حالا که این توام باید حواسم باشه که جرمم سنگین‌تر نشه. پس عقب میشینم و دهنمو میبندم.

- جانسون!

لحظه‌ای صبر نمیکنه و قبل از اینکه بخوام جوابش رو بدم باتومش رو چندباری به نرده‌ها میکوبه.

آرنجم رو از روی چشم‌هام برمیدارم، نیم‌خیز میشم و اولین چیزی که میبینم زندان‌بان گرد و تپل و البته سفیدپوست جلو در سلوله.

دستی به پیشونی و موهای بور عرق کرده‌ش میکشه... احتمالا بالا اومدن از پله‌ها براش سخت بوده.

نگاه منتظرم رو که میبینه ادامه میده:

- ملاقاتی داری.

الان اگر بهم میگفت حکم اعدامت صادر شده، باور کردنش خیلی راحت‌تر بود تا اینکه بگه ملاقاتی دارم.

از روی تخت خم میشم و نگاهم رو به مایکی که اونهم اوضاعش بهتر از من نیست، میدم.

- احیانا با تو اشتباه نشده؟

قبل از اینکه پسر جوابم رو بده صدای دوباره‌ی زندان‌بان به گوشم میرسه.

- مزخرف نگو! زودباش!

قیافه و تن صداش خیلی جدیه و جایی برای شک و تردید نمیذاره؛ اما تو این 10 سال هیچکس به دیدنم نیومده بود. چون کسی نیست که به دیدنم بیاد!

- انگار تو هم صاحب پیدا کردی رفیق!

نیم‌نگاهی به مایکی که با لبخند گفته بود، میندازم و از جام بلند میشم.

نگاهم رو به بوت‌های بنددار و چِغِرم میدم و قدم‌های کوتاه و با تردیدم رو به سمت زندان‌بان میکشم.

- پیرهنتو بپوش.

با گیجی سرم رو بالا میارم که با سر به پیراهن نارنجی آویزون از نرده‌ی تختم اشاره میکنه.

بی‌حرف برمیدارمش، میپوشمش و بیخیال دکمه‌هاش میشم.

الان دارم یه چیزهای عجیب غریب حس میکنم.

یه چیزی تو معده‌م به هم میپیچه و حس میکنم مثل گودالی میخواد منو بکشه تو خودش.

نمیدونم چیه. اما میدونم که حتی موقع دستگیریم هم همچین احساسی نداشتم.

این‌بار حتی موقع رد شدن از بین پرتقال‌ها سعی نمیکنم وجهه‌‌ی اروم و گوشه‌گیرم رو حفظ کنم و انقدری نظریه‌های مختلف با سرعت از جلوی چشم‌هام و تو ذهنم میگذرن که حتی نمیتونم از بینشون انتخاب کنم.

نکنه یکی از اعضای خانواده‌ی نداشته‌م اومدن ملاقاتم؟

یا دوستام؟... کدوم دوست؟

یا شاید هم یکی از مشتری‌هام؟ توماس؟

نه امکان نداره... اون همچین ریسکی نمیکنه.

و مزخرفات دیگه... .

نمیفهمم کِی از در فلزی خروج از قسمت عمومی میگذرم تا اینکه با پیچیده شدن دستبند سرد به دور پوست داغم به خودم میام.

اولین باره که این مسیر رو میبینم. چیزه خاصی نداره.

یه راهروی طویل و نسبتا پهن که همین الان از چهارمین دری که شبیه به در و نرده‌های سلول هستش رد شدیم.

زندان‌بان تپل چنان بازوم رو محکم فشار میده انگار مقاومتی در برابرش دارم!

به عنوان کسی که اولین بارشه ملاقاتی داره نباید با ملایمت بیشتری باهام برخورد بشه؟ اصلا همچین چیزی وجود داره؟

داریم به یه در آبی... شاید هم نفتی رنگ نزدیک میشیم.

حس میکنم هر لحظه ممکنه محتویات معده‌م خالی بشه. چه مرگم شده؟!

حتی الان شک دارم که به اون در برسم. رسیدم!

در باز میشه و وارد سالنی نسبتا بزرگ که حدود 10 تا 15 میز فلزی که هر کدوم یک جفت صندلی فلزی دارن، میشیم. میز و صندلی‌هایی که توسط پرتقال‌ها و ملاقاتی‌هاشون اشغال شده.

پنجره‌های بزرگی که نور خورشید بی‌منت ازشون گذر و سالن رو روشن میکنه... .

اتصال نگاهم با سالن توسط زندان‌بان که من رو به سمت خودش برمیگردونه، میشکنه.

نگاهم رو به انگشت‌های کوتاه و تپلش که مشغول چرخوندن کلید تو قفل دستبندن، میدم.

بازش میکنه و لب میزنه:

- 10 دقیقه دیگه وقت ملاقات تمومه.

10 دقیقه؟ لعنتی این زیاده!

میخواد دوباره دری که ازش بیرون اومدیم رو باز کنه که مانعش میشم.

نیم‌نگاهی به دستم که بازوش رو حبس کرده، میندازه و سوالی نگاهم میکنه.

حرف بزن نووآ! مهم نیست چقدر عجیب به نظر بیای؛ تو که نمیتونی بری از تک‌تک ادمایی که اونجا هستن بپرسی برای ملاقاتت اومدن یا نه! پس بپرس کی به دیدنت اومده.

- کی به دیدنم اومده؟

پشت ابروی بورش رو میخارونه و نگاهش رو به میزی میده:

- اون خانمی که کت و شلوار پوشیده.

رد نگاهش رو دنبال میکنم و به همون خانم که کت و شلوار مشکی رنگی پوشیده بود، میرسم.

نمیتونم صورتش رو تشخیص بدم چون پشت به من نشسته.

یادم نمیاد تا به حال مشتری زن داشتم یا نه؛ حداقل یکی از نظریه‌هام تا حدودی حذف میشه؛ پس بیشتر از این وقت رو تلف نمیکنم.

- فهمیدم.

بازوش رو ول میکنم و این‌بار قدم‌هام رو به سمت میز فلزی وسط سالن میکشم.

بی‌توجه به صدای صحبت‌های اروم افراد تو سالن، کاملا توجهم رو به اون زن کت و شلواری میدم و میرسم بهش.

با رسیدنم به سر میز سریعا سرش رو بالا میاره. احتمالا رنگ جیغ پرتغالی باعث شد انقدر سریع واکنش نشون بده... .

موهای فرفریش... پوست تیره‌ش و چشم‌های قهوه‌ایش.

من این زن رو یه جایی دیدم. مطمئنم.

- نمیشینی؟

شنیدن صداش مساوی میشه با پلک زدنم.

خودکار روی صندلی رو به روش جا میگیرم.

نگاهم به گردن و هیکل نسبتا ورزیده‌ش میرسه و در نهایت اون کارت با نوشته‌ی‌ اف‌بی‌آی. یادم اومد!

واقعا میگم. دست خودم نیست، اما درست مثل کسی که بعد از مدت طولانی تونسته یه پرونده‌ی جنایی رو حل کنه، مشتم رو با هیجان روی میز فلزی میکوبم:

- لعنت بهت تو مایلی اسکاتی!

به یکباره پیچش دلم از بین میره و صدای هیس مانندی تو سالن میپیچه و نگاه هردومون به سمت سرباز گوشه‌ی سالن کشیده میشه که با صورت برزخیش دستور میده دهنم رو ببندم.

بیخیال به سمت مایلی برمیگردم که نگاه ارومش رو متقابلا بهم میده.

حالا وقتشه. وقتشه که کم‌کم نظریه‌ها برگردن و همینطور هم میشه.

کمی روی میز خم میشم و این‌بار با صدای آروم‌تری میگم:

- الان باور کنم بازجوئه پروندم اومده ملاقاتم؟

لبخندی که بی‌شباهت به نیشخند نیست رو به صورت آرومش اضافه میکنه و تکیه میده:

- چه باور کنی یا نه، اومدم... اقای جانسون.

یعنی این‌بار نوبت منه که سوالات مسخره‌م رو ردیف کنم؟

هنوز یادم نرفته وقتی رو که ازم پرسید چرا آدم کشتم!

متقابلا تکیه میزنم و سعی میکنم مثل خودش آروم باشم. ولی لعنت بهش چطوری باید آروم باشم؟!

نگاهم به سمت ساعت دایره‌ای و صفحه سفیدی که به دیوار سیمانی نصب شده، کشیده میشه.

روی صفحه با علامت قرمز، شروع و پایان وقت ملاقات رو مشخص کردن.

از اون چیزی که فکر میکردم خیلی کوتاه‌تره.

- ... تقریبا 8 دقیقه وقت داریم.

- درسته.

درسته؟ خب محض رضای خدا حرف بزن!

بی‌حواس پام ویبره میره و نیشخندش خط‌های نامرئیش رو بدون خساست روی مغزم به جا میذاره.

- دوست داری بدونی چرا اینجام؟!

نفس حبس شده‌م رو بیرون میدم و نگاهم رو از کارت آویزون از گردنش میگیرم؛ با دیدن قیافه‌ی جدیش نمیتونم جلوی تک خنده‌م رو بگیرم. اون زن بعد از 10 سال هنوز هم سوالای مزخرف میپرسه.

حالا برگشته بودیم به پوزیشنی شبیه به 10 سال پیش. کسی که سوال میپرسه اونه و کسی که با جواب‌هاش اعصاب خط خطی میکنه من... نه اون.

سرم رو کمی کج و منتظر نگاهش میکنم.

انگار حالا خودش هم کمی نگران شده، چون نیم‌نگاهی به ساعت میندازه و کمی روی میز خم میشه.

- دوست داری برگردی سره کارت؟

الان داشت بهم پیشنهاد کاری میداد؟ اونم تنها کاری که من بلدمش؟ یعنی کشتن؟

- یـ - یعنی-...

و مانع میشه.

- اره! همونی که بهش فکر میکنی.

تن صداش آرومه پس بدون نگرانی و این‌بار با دقت بیشتری گوش میسپرم بهش.

- میخوام بازم ادم ‌بکشی... .

- که ایندفعه واقعا اعدام بشم؟

پاسخ سریع و محکمش باعث میشع دیگه مانعش نشم.

- میخوام برای دولت کار کنی؛ به عنوان مأمور اف‌بی‌آی.

صورت شوکه‌م باعث میشه مکث کنه... یه مکث طولانی.

کسی که منو دستگیر کرده بود، داشت به من پیشنهاد میداد که پلیس بشم؟

و این‌بار صدای خنده‌مه که باعث میشه برای بار دوم سرباز اخطار بده.

- ساکت باش جانسون!

به سختی نیشم رو جمع میکنم و به نشونه‌ی عذرخواهی درحالی که نگاهم به صورت کلافه‌ی زن رو به رومه، دستم رو تو هوا تکون میدم.

نفسش رو با حرص بیرون میده و این‌بار با تحکم تو صورتم میکوبه:

- این تنها راهیه که میتونی از اینجا بیای بیرون و دوباره زندگیت رو شروع کنی... واگرنه قول میدم خودم بعد از مرگت، موقعی که میخوان جنازتو ببرن بیرون زیره گواهی فوتت رو امضاء کنم!

انقدر تندتند جملاتش رو بیان میکنه که چند ثانیه طول میکشه تا تحلیلش کنم و دقیقا زمانی که از جاش بلند میشه بالاخره قفل دهنم باز میشه.

- بشین.

نگاهم رو مستقیم به چشم‌های تیزش میدوزم و ادامه میدم:

- لطفا... .

اره. حاضرم خواهش کنم. اگه مایلی اسکات میتونه منو از اینجا ببره بیرون. حاضرم باهاش راه بیام.

به وضوح میبینم که کمی نگاهش نرم میشه.

به آرومی سره جاش برمیگرده و این‌بار اونه که سرش رو متمایل میکنه برای شنیدن حرفم.

نفسی عمیق میکشم و دست‌هام رو روی میز به هم قفل میکنم.

- باید چیکار کنم؟

- این یعنی قبول کردی؟

- این یعنی میخوام بدونم کاری که میگی ارزش دردسر احتمالی رو داره یا نه.