رمان پسر مقتول به قلم معصومه ملک محمودی

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #جنایی

خلاصه :

طی یه دعوای ساختگی پدر نکیسا کشته میشه و پدر مانلی به جرم قتل به زندان برده میشه.همین اتفاق باعث میشه سرنوشت سخت و عاشقانه ای برای مانلی و نکیسا و بقیه ی دختر و پسرای داستان ایجاد بشه...پایان خوش

به انگشتری که ساده و دارای یک نگین بود نگاه کردم.

اصلا دلم نمی خواست با علیسان نامزد بشم،اما واسه این حرفا خیلی دیر شده و من الان نامزد علیسان محسوب میشم.

از همون اول من علیسان رو به چشم یه پسرعمو می دیدم و الانم که قراره شوهرم بشه،برام عذاب آوره.

من علاوه بر اینکه علاقه ای بهش ندارم و اونو فقط پسر عمو میبینم، از اخلاق و رفتارش هم بدم میاد.

اما گوشای مامان و بابام کر شده بود و فقط می گفتن علیسان...

حتی به اینکه من آخرین بچه ی اونا هستم و قبل از من یه پسر و یه دختری دارن که به ترتیب ۲۳ و ۲۵ سالشونه و من فقط ۱۹ سالمه اهمیت ندادن و به محض اینکه عمو منو برای علیسان خاستگاری کرد،قبول کردن.

ای کاش یه نفر تموم این حرفای منو به اونا می گفت تا اونا جور دیگه ای تصمیم می گرفتن.

با صدای زنعمو به خودم اومدم و دست از افکارم کشیدم؛

- مانلی؟ به نظر تو عروسیتون کجا باشه؟

زنعمو بر خلاف علیسان اخلاق خوبی داشت و من واقعا دوسش داشتم. البته عمو جون هم خوب بود ولی نمیدونم این بچشون به کی رفته بود که همچین اخلاق و رفتاری داشت که باعث میشد ازش خوشم نیاد.

اروم لب زدم:

- هر چی شما بگین.

علیسان نگاهی بهم انداخت که باعث شد زیر نگاهش ذوب بشم.

برای فرار کردن از نگاهش به مانیا و مانی که رو به روم نشسته بودن نگاه کردم.

مانی وقتی متوجه ی نگاهم شد لبخند دلگرم کننده ای زد. فقط اون میدونست که چه چیزایی تو دلم میگذره! حتی مانیا که درسته دختر اصلی خانوادمون نیست ولی بازم حکم خواهرم رو داره،از دلم بی خبره.

عمو جون: رضا جان من میگم عروسیشون تو باغ باشه.

بابا: اگر خود مانلی رازی باشه من حرفی ندارم.

مانیا سریع پرید وسط و گفت: الان وسط پاییزه و ممکن توی باغ خیلی سرد باشه.

با بی حسی گفتم: اگر از من نظر می خواین،من میگم تالار بهتره.

زنعمو: پس تالار (....) می گیریم.

مامان: پس دو هفته ی دیگه،روز پنجشنبه. درسته؟؟

زنعمو: بله. مبارکه.

بعدشم همه دست زدن و علیسان زل زد بهم.

هیچ دلم نمی خواست نگام کنه اما...نگاهش حتی برای لحظه ای ازم گرفته نمی شد.

*****************

بعد از خشک کردن صورتم و زدن یه کرم مرطوب کننده از اتاقم خارج شدم که بلافاصله با مانیا رو به رو شدم.

- واا تو هنوز خونه ای؟

- مانیا امروز اصلا حال خرید کردن اونم با علیسان رو ندارم. لطفا بیا با هم بریم بیرون به بهونه ای خرید.

مانیا نفس عمیقی کشید و گفت: باشه.

بعدشم از پله ها رفتیم پایین و بابا با دیدنم گفت: ساعت ۱۱ و تو هنوز نرفتی؟؟

- راستش خرید امروز با علیسان رو برای فردا گذاشتم. امروز قراره با مانیا بریم بیرون.

بعدشم با التماس به مانیا نگاه کردم که گفت: بله بابا جان.

مانیا با اینکه از نبودن بچه ی واقعی این خانواده اذیت میشد اما همیشه به همه ی ما احترام میذاشت،به خصوص مامان و بابا.

برای عوض شدن جو گفتم: پس مامان کجاست؟

بابا: با زنعموت رفتن به انباری که جهزیه تو هست تا ببینن چیزی کم و کسر نباشه.

دوباره اعصابم به هم ریخت و با بی حوصلگی به مانیا گفتم: من میرم آماده بشم.

مانیا: باشه.

نگاهی به خودم انداختم و بعد از اینکه از تیپ سفید و صورتیم رازی شدم،از اتاق خارج شدم و رفتم سمت اتاق مانیا و در زدم.

وقتی جواب نداد فهمیدم که رفته تو حیاط و به سمت در خروجی خونه راه افتادم.

توی ماشین نشسته بودیم و دور میزدیم که نگام افتاد به دست مانیا که روی فرمون ماشین بود و با خودکار خیلی ریز نوشته شده بودN با تعجب و خنده گفتم: مانیا ؟

- بله؟

- اونی که رو دستت نوشتی اول اسم کیه؟؟

مانیا نگاه تند و تیزی به دستش انداخت و گفت: نیاز. مگه نیاز رو نمیشناسی؟یکی از صمیمی ترین...

- مانیا ! درسته که ۶ سال از من بزرگتری ولی اون چیزایی که تو میدونی رو منم میدونم. لطفا دروغ نگو.

- باشه بابا. من تسلیم!

- خب پس بگو اونی که نوشتی کیه.

- ایشون یه بنده خدایی هستش که در دل بنده جای داره.

- وای.

- چته؟

- عاشق شدی؟

- تقریبا

- باورم نمیشه. اون چی؟؟

- منظورت چیه؟

- یعنی اونم دوست داره دیگه.ببینم از کی با هم هستین؟

- مانلی داستان این نیست. من دوسش دارم.

- تو؟ یعنی عشق یکطرفه؟

- اوهوم.

با غم سرمو پایین انداختم و از اینده ی مانیا که ممکن بود خیلی تلخ باشه نا امید شدم و گفتم: خب یکم راجبش بگو.

مانیا تک خنده ای کرد و گفت: از پسری که شاگرد اول دانشگاه هستش و جذابیتش حتی تو چشم پسرا هم هست چی باید بگم؟

- پس بخاطر این چیزا عاشقش شدی؟

- نه بابا. قبل از اینکه زیاد بشناسمش دلم براش رفته بود.

- خدا کنه دل اونم برات بره.

- خدا از دهنت بشنوه.

"""""""""""""""""""""""

ظهر بود که برگشتیم خونه و به محض ورود به خونه با علیسان رو به رو شدم.

با تعجب گفتم:

- سلام علیسان.

- سلام. اومدم باهات حرف بزنم.

اب دهنمو قورت دادم و گفتم:

- اوم بریم تو اتاقم.

ناچار علیسان رو به اتاقم راهنمایی کردم.

حوصله ی حرف زدن باهاش رو نداشتم اما انگاری کار مهمی باهام داشت.

کاور: مانلی

وقتی وارد اتاقم شدیم علیسان گفت: مانلی من ازت یه سوالی دارم.

- خب بپرس.

سوالی نگاش کردم که گفت: تو حسی به من نداری؟مگه نه؟

خیلی رک و جدی گفتم: نه. حسی که در حد ازدواج و همسر باشه ندارم.

علیسان پوفی کشید و سرشو انداخت پایین و یه جوری با غم گفت: امیدوارم بتونم تو رو عاشق خودم کنم.

هیچ دلم نمی خواست حرفش عملی بشه.

بعد از گفتن حرفش از اتاق خارج شد و منم با کلافگی روی زمین نشستم و فقط تونستم دستامو روی صورتم قاب کنم.

*****

مانیا

لباس سورمه ای و مشکیم رو مرتب کردم و از ماشین پیاده شدم.

از دور نگاهی به نکیسا که بازم با اون تیپ قشنگش داشت با دوستاش حرف میزد انداختم و سعی کردم امروز یه تلنگری ایجاد کنم تا بهم توجه کنه.

بهترین کار هم این بود که صداش کنم و ازش جزوه بخوام.

وقتی بهشون نزدیک شدم با صدای ارومی گفتم: اقای نوری؟

نکیسا که نگاش بهم افتاد قیافش عوض شد.یعنی این عادت همیشگیش بود و من به شخصه عادت کرده بودم.

اون همیشه با دخترا سنگین و مغرور رفتار می کرد.البته حق داشت،اگر با همه صمیمی برخورد می کرد،دیگه کار از کار می گذشت!

نکیسا: بله؟

- یه لحظه میشه بیاین.

- بله .

بعدش از کنار دوستاش گذشت و به سمتم اومد و گفت: بفرمایید.

سعی کردم زیاد نگاش نکنم تا فکر کنه دارم آویزونش میشم و برای همین اروم گفتم:

- من ازتون جزوه می خواستم.

- شرمنده. خودم لازمش دارم.

بعدشم در مقابل چشمای متعجب و حیرت زده ی من برگشت پیش دوستاش.

به طور واضحی بهم گفت برو گمشو!

خیلی دلم شکست!

بعد از ۵ سال که توی یه دانشگاه هستیم و شناختی که ازش داشتم،همچین رفتاری رو انتظار نداشتم.

بغضم گرفته بود....

انگاری یکی از ته دلم فریاد می زد اون هیچوقت برای تو نمیشه و همین برام عذاب آور بود.

از اون جایی که نکیسا دلم رو شکونده بود دور شدم.اینجوری بیشتر اروم می شدم.

نمیدونم بهم شک کرد که اونجوری رفتار کرد یا...

سری تکون دادم و بیخیال از هر چیزی خودم رو به کلاس رسوندم.

مانلی

نیم ساعتی بود که من و علیسان تو ماشین بودیم و به سمت مرکز خرید می رفتیم.

سکوتی بینمون رو پر کرده بود که از یه فریاد سنگین تر بود.

زیر چشمی نگاهی به علیسان که فقط به روبه رو نگاه می کرد،انداختم و اروم لب زدم: علیسان؟

با صدا زدن اسمش توسط من انگاری خیلی خوشحال شد و برگشت سمتم و گفت: جانم؟

- هیچی. خواستم یکم از این سکوت رو کم کنم.

بعدشم سرمو انداختم پایین.

درست بود که علیسان دوسم داشت و اینو هم من هم کل اعضای خانواده هامون قبول داشتن اما من هیچ حسی به علیسان نداشتم و از اخلاق و رفتارش که انگاری نقصی نداشت خوشم نمیومد.

دلیلش رو هم هیچوقت نفهمیدم و نمی فهمم!

جلوی لباس فروشی هایی که لباس شب و لباس مجلسی می فروختن قدم می زدیم و من فقط نگاه کوتاهی به همشون مینداختم.

یه لباس کرمی رنگی که به نظر جذاب بود چشمم رو گرفت و از نظر خودم برای عقد بد نبود.

علیسان: خوشت اومده؟

- اوهوم بد نیست.

- پس بریم بپوش.

کاور:علیسان

تقریبا خرید هامون تموم شده بود و یه سری چیزا مونده بود که حس کردم اصلا جونی ندارم و برای همین گفتم: علیسان من خیلی خسته ام.

- باشه عزیزم،میریم خونه.

واژه ی عزیزمی که هر دختری دوست داره از زبون عشقش بشنوه رو من از کسی شنیدم که فقط دوسم داره و من هیچ حسی بهش ندارم.

آزارم میده! تموم اینا آزارم میده...

با رسیدنم به خونه با صورت غمگین و پر استرس مامان رو به رو شدم.

با ترس گفتم: مامان؟؟چی شده؟؟

مامان با استرس گفت: بابات با یکی از همکاراش قرار داشت برای یه قراردادی. اما نمیدونم چرا دلشوره دارم.

با تعجب نگاش کردم و گفتم: چرا دلشوره؟ معمولا بابا هر هفته با یه نفر قرار داره و قرارداد می بنده.

- اره ولی نمیدونم چرا امروز دلشوره دارم.

نزدیکش شدم و دستمو کشیدم رو شونه اش و گفتم: نگران نباش مامان جونم.

مامان فقط تونست لبخند کمرنگی بزنه و دستشو بزاره رو دستم و بگه: شما خرید کردین؟؟

برای اینکه از دلم خبر دار نشه لبخندی زدم و گفتم: اره. ولی یه چند تا چیز مونده که فردا میریم.

مامان سرشو تکون داد و گفت: ناهار خوردی؟

- نه.

بعدش به سمت بالا نگاه کردم و گفتم: کسی خونه نیست؟

- فقط مانیا هست. مانی با دوستاش رفته بیرون.البته مانیا از وقتی اومد خونه،تو اتاقشه و بیرون نیومده.

- اهان. پس تا من لباسامو در میارم،میز رو بچینین گه ناهار بخوریم.

- باشه. سر راه مانیا رو هم صدا بزن.

- چشم.

وارد اتاقم که شدم لباسامو عوض کردم و بعد از اتاقم خارج شدم و به سمت اتاق مانیا رفتم.

بدون اینکه در بزنم،در رو باز کردم و وارد شدم.

ولی صحنه ای که باهاش مواجه شدم باعث شد دلم کلی برای مانیا بسوزه‌.

مانیا تنها عکسی که از پدر و مادرش داشت رو گرفته بود و همراه با نگاه کردن به عکس،اشک می ریخت.

عزیزدلم! خیلی موقعیت سختی بود.

همونجا ایستادم و یاد روزی افتادم که مانیا شناسنامه ی واقعیشو پیدا کرد و فهمید بچه ی واقعی این خانواده نیست؛

گذشته

من و بابا و مامان و مانی نشسته بودیم که مانیا با عصبانیت و گریه ای که اصلا قابل وصف و اندازه گیری نبود،از پله ها پایین اومد و شناسنامه ی داغونی که جلدش هم پاره شده بود رو گرفت سمت بابا و از همون دور که ایستاده بود گفت: این چیه؟؟

بابا و مامان با دیدن شناسنامه هول شدن و من و مانی متعجب به اونا نگاه می کردیم.

بابا: مانیا دخترم...

مانیا با حرص گفت: هه،مانیا؟؟ تا جایی که این شناسنامه اثبات می کنه اسم من مانیا نیست،اسم من پرند بود.البته باید از فعل بود استفاده نکنم و بگم هست.

بابا چیزی نگفت و فقط سرشو انداخت پایین و مامان هم گفت: چرا باباتو شرمنده میکنی؟تو که از ماجرا با خبر نیستی!

مانیا با پوزخند نشست رو به روی بابا و گفت: این بابای من نیست.

بعدشم شناسنامه رو گرفت سمت خودش و گفت: ببین اینجا نوشته نام پدر: علی،نام مادر: پروانه...

ببینم شما اصلا روتون میشه با من حرف بزنین؟؟اصلا خانواده اصلی من کجان،کی هستن،چرا من خونه ی شما بزرگ شدم با اسم و فامیلی جدید!

اصلا معلوم نیست چرا منو بزرگ کردین و برام سخت گرفتین.

حق داشت! مامان و بابا روی مانیا خیلی حساس بودن.

مامان: مانیا حرفاتو زدی؟

مانیا نگاش کرد که مامان گفت: مادر تو،خواهر رضا بود.

یعنی تو خواهر زاده ی رضا و پدرام(عمو جون) بودی. یه روزپدر و مادرت تو رو گذاشتن خونه ی ما که تازه عروسی کرده بودیم و رفتن به یه مسافرت کاری،ولی توی راه دچار یه تصادف شدن و علی در جا مرد ولی پروانه زنده موند و به محض اینکه رضا رو دید و بهش گفت که از تو مراقبت کنیم و تو رو به فرزندی قبول کنیم،فوت کرد.ما هم بخاطر قولی که بهش داده بودیم،تو رو که فقط ۱ سالت بود به فرزندی قبول کردیم. حالا تو فکر میکنی که ما...

بابا پرید وسط و گفت: مریم بسه!

مامان سکوت کرد و بابا هم رو کرد سمت مانیا و گفت: مانیا هیچوقت حس غریبی نکن. اگر دقت می کردی،توجه ما به تو بیشتر از توجهی بود که به بچه های خودمون می کردیم چون تو برامون مهم تری. در واقع تو هم خواهر زاده ی من هستی،هم یه جورایی بچه ی خودمی!

بابا با گفتن حرفش،کتش رو برداشت و از خونه خارج شد.

مانیا که کاملا شوکه بود و شناسنامه ای که دستش بود رو فشار می داد گفت: هیچوقت دوست نداشتم همچین زندگی داشته باشم.

مامان با عجز: مانیا..

مانی که خیلی اعصابش خورد شده بود رفت توی اتاقش و منم بلند شدم و یه اب به مانیا دادم و کمکش کردم و بردمش تو اتاقش.

مانیا از اون به بعد دچار افسردگی خیلی ضعیفی شد و چند جلسه ای رو پیش مشاور می رفت تا اینکه بهتر شد و تقریبا با موضوع کنار اومد اما هر ازگاهی بخاطر سرنوشتش ناراحت می شد و همین باعث میشد ما هم اذیت بشیم. اما من و مانی هیچوقت مانیا رو جای دختر عممون ندیدیم و نخواهیم دید! چون بابا خواسته بود!!

***

مانیا هنوز متوجه من نشده بود و داشت به عکس نگاه می کرد و اشک می ریخت.

اروم رفتم سمتش و اروم بغلش کردم؛

مانیا که متوجه حضور من شد گفت: خوش به حالت مانلی!

- چرا؟

- چون هیچوقت چیزایی که من تجربه می کنم رو تجربه نکردی. هه! یه عمر در کنار خانواده ای زندگی کردم که دایی و زنداییم بودن و بعدش که این ماجرا رو فهمیدیم اونقد دیر بود که از خانواده ی اصلیم فقط یه سنگ قبر مونده بود. یه روز هم که عاشق شدم ولی اون...اون هیچ توجهی بهم نمی کنه و همش سعی داره دور بشه..

غم بهم هجوم اورد و باعث شد بگم: خب عشق یکطرفه همینه دیگه. باید تحمل کنی تا جذب تو بشه.

سرشو تکون داد و گفت: حرفت درسته! ولی چرا سرنوشتم اینجوری بود!

- خب تصادف پدر و مادرت یه اتفاق بود. تو نباید برای اتفاقی که ۲۴ سال پیش افتاده غصه بخوری.

مانیا فقط تونست عکس رو بزاره زیر بالشت و بگه: تو هم مثل مامان حرف میزنی،درست عین مامان! به مامان رفتی!

از اینکه همیشه به روز می داد خواهر واقعی نیستیم ناراحت شدم و گفتم: خیلی خب! ولی خواهش می کنم انقد به روز نده که خواهر واقعی نیستیم. میدونی چقدر عذابم میده؟؟

مانیا اشکاشو پاک کرد و گفت: نمیدونستم. دیگه به روز نمیدم. ببخشید!

- حالا پاشو بریم غذا بخوریم،مامان منتظره!

- تو برو،منم میام.

- باشه.

***

کاور: علیسان

سر میز نشسته بودیم که مامان گفت: چیزی شده دخترا؟

به مانیا که با غذاش بازی می کرد و هر دو دقیقه یه قاشق می خورد نگاه کردم.

بعد نگامو دوختم به مامان که نگران به مانیا نگاه می کرد؛

- مانیا دخترم؟

مانیا: بله ؟

- چیزی شده؟

- نه.

- مطمئن؟

- بله.

پایان مکالمه ی اونا با زنگ خوردن تلفن خونه یکی شد.

مامان بلند شد و به سمت تلفن رفت و با دیدنش گفت: ناشناسه.

بعدشم جواب داد؛

- بله؟

- .....

- بله خودم هستم. شما؟

- .....

- چ..چی!؟

نگران به مامان نگاه کردم و مانیا هم همین کارو کرد.

به ثانیه نکشید که تلفن از دست مامان افتاد و مامان با جیغ روی زمین نشست.

هول شدم و سریع بلند شدم و رفتم سمت مامان و دستشو گرفتم؛

- مامان چی شده؟؟ دورت بگردم حرف بزن.

مامان فقط اشک می ریخت و به زمین چنگ مینداخت.

مانیا طرف دیگه ی مامان بود و گفت: مانلی تلفن رو بردار ببین کی بود!

سریع تلفن رو برداشتم و جواب دادم: الو؟؟

یه مردی جواب داد: سلام خانوم رفیعی.

- بفرمایید.

- من از آگاهی تماس می گیرم. فکر می کنم مادرتون بدونن که موضوع چیه.

- اخه الان مامانم حرف نمی زنه.چه اتفاقی افتاده؟

- پدر شما فعلا به اتهام قتل توی بازداشتگاه هستن.

دستمو گذاشتم جلوی دهنم و ناباور تلفن از دستم افتاد.

بابای خوب من به اتهام قتل تو بازداشتگاه بود!؟ ولی اخه قتل کی؟

مانیا: مانلی حرف بزن..

حتی گریه هم نمی کردم فقط اخمام رفته بود تو هم و جرعت گفتن هیچ کلمه ای رو نداشتم.

اما بریده بریده گفتم:

- اون مرده..گفت که..گفت بابا رو به اتهام.. قتل بازداشت کردن.

چشمای مانیا درشت شد و بلافاصله مامان رو بلند کرد و نشوند روی صندلی.

مانیا: مانلی بلند شو. باید بریم کلانتری.بابای ما که اهل این حرفا نیست. من مطمئنم اشتباه شده.

هنوزم نمیتونستم حرفی بزنم و کاری کنم.ولی با کمک مانیا بلند شدم.

مانیا: مانلی من میرم لباس بیارم که بریم کلانتری.

نفس هام نامنظم بود و شوکه به یه گوشه نگاه می کردم.

مامان هم گریه می کرد و هی اسم بابا رو صدا می زد.

مانیا از راه رسید و مانتو و شالی رو به زور تن مامان کرد و بعد مانتو و شالی رو داد دستم و منم به حال زار پوشیدم و به شلوار خونگیم اهمیت ندادم.

من و مامان سوار ماشین مانیا شدیم و مانیا هم شروع کرد به رانندگی.

تا رسیدن به کلانتری مامان فقط گریه می کرد و مانیا هم عصبی بود و با سرعت بالایی رانندگی می کرد.

اما من از ته دلم مطمئنم بابای من قاتل نیست!بابای من اهل این حرفا نیست!

امروز مامان حق داشت که دلشوره داشت. تموم نگرانی هاش بخاطر اتفاقی بود که در انتظارمون بود.

وقتی رسیدیم به کلانتری هر سه تامون تقریبا با دویدن به سمت کلانتری رفتیم و به محض ورودمون به اونجا مامان گفت: رضا قاتل نیست. رضا اهل این کارا نیست.

مانیا سعی داشت مامانو اروم کنه منم که از شدت نگرانی دنبالشون می رفتم.

وقتی تو اتاق اون یارو پلیسه رسیدیم و اونا فهمیدن که خانواده چه کسی هستیم بهمون گفتن بشینیم و ما هم نشستیم.

پلیسه: خانم رفیعی،همسر شما امروز با یه اقایی قرار داشتن درسته؟

مامان: بله. فکر کنم می خواستن قرارداد ببندن.اما من مطمئنم که رضا اینکارو نکرده.

پلیسه سرشو تکون داد و گفت: اون اقایی که همسر شما باهاش قرار داشتن یه مرد بزرگ و مهمی بود درسته؟

مامان اخمی کرد و گفت: رضا فقط گفته بود که قرارداد بستن با یه همچین ادمی سخته چون با هر کارخونه ای قرار داد نمی بنده.

به من فقط همینو گفته بود.

پلیسه: متاسفانه همسر شما با اون اقا دعواش میشه و چاقویی از پشت درست توی قلب مقتول فرو میره. تموم ادمایی که توی اون کافیشاپ بودن،گفتن که اونا دعوای بزرگی راه انداخته بودن و در قاتل بودن اون مرد شکی نیست!

مانیا که خیلی ترسیده بود گفت: مقتول؟؟؟ یعنی الان بابای من قاتل حساب میشه؟اما بابای من قاتل نیست.

پلیسه: خانوم تنها کسی که اون لحظه میتونست قاتل باشه پدر شما بود. درضمن اینجا کسی به حرف شما اهمیت نمیده.

با افتادن سر مامان درست روی شونه ام جیغی زدم و نگاش کردم.

مامان غش کرده بود...

مانیا سریع رفت یه لیوان اب برداشت و پشت سر هم می پاشید تو صورت مامان. منم هی صداش می زدم.

کم کم مامان به هوش اومد اما بی حال سرشو به صندلی تکیه داده بود و زیر لب حرف هایی می زد.

پلیسه: فعلا که اقای رفیعی تو بازداشتگاه هستن تا فردا که قاضی تصمیم نهایی رو بگیره.

خواست از اتاق خارج بشه که گفتم: الان ما چیکار کنیم؟ اصلا مگه اون مقتول خانواده نداره؟؟ به خدا بابای من قاتل نیست، اصلا این خانواده ی مقتول کجان ؟

پلیسه: اونا شکایتشون رو کردن. الانم مشغول عزاداری خودشون هستن.

مانیا: یعنی نمیشه یه ادرس ازشون بدین که ما...

پلیسه پرید وسط حرف مانیا و گفت: نه خانوم. الان وقت مناسبی برای منصرف کردن اونا از شکایت نیست. شما هم بفرمایید اینجا رو خلوت کنین.

کاور:مانیا

با رفتن پلیس ما هم بلند شدیم و با حالی که خیلی بد بود از کلانتری خارج شدیم و سوار ماشین شدیم.

مامان به محض سوار شدن گفت: به مانی زنگ نزنین. بچم ناراحت میشه،به باباش وابسته اس.

مامان راست می گفت،مانی خیلی با بابا صمیمی بود!

مانیا: بالاخره که باید بفهمه مامان.

من: هر وقت اومد خونه میگیم. فعلا که بیرونه.

مامان به گریه کردنش ادامه داد و مانیا هم شروع کرد به رانندگی..

منم تنها کاری که از دستم بر میومد این بود غصه بخورم و نگران بابام باشم.

با رسیدن به خونه مامان تلفن رو برداشت و نشست روی مبل.

مانیا:به کی زنگ می زنی مامان؟

- به پدرام.

مامان بعد از چند لحظه شروع کرد به حرف زدن؛

- الو پدرام؟؟ بیا که ما بدبخت شدیم.

بلدشم زد زیر گریه.

منم از جام بلند شدم و رفتم سمت مامان و خواستم ارومش کنم که به عمو جون گفت: پدرام رضا بازداشت شده به جرم قتل. اصلا رضا مال این حرفا هست؟؟

به دلیل اینکه جفت مامان بودم صدای عمو جون اومد که گفت: الان میام خونتون.

بعدشم قطع کرد و مامان هم تلفن رو گذاشت کنارش روی مبل و برگشت سمتم و بغلم کرد.

حال مامان باعث شد منم گریه ام بگیره و تو بغلش گریه کنم.

مانیا هم با اعصابی خورد نشسته بود و سرشو بین دستاش گرفته بود‌.

***

صدای زنگ ایفون باعث شد از جام بلند بشم و بگم: من باز می کنم.

بعدشم رفتم سمت ایفون که با چهره ی عمو جون و زنعمو و علیسان رو به رو شدم. به تنها کسی که فکر نکرده بودم،علیسان بود.

در رو باز کردم و بعدش رفتم سمت در ورودی خونه و اونم باز کردم.

وقتی اونا رسیدن شدت گریه های من بیشتر شد و خودمو پرت کردم توی بغل زنعمو.

عمو جون که معلوم بود خیلی ناراحته،دستشو گذاشت روی شونه ام و گفت: بابای تو قاتل نیست. غصه نخور دخترم.

بغضم رو قورت دادم و رو به عمو گفتم: پلیس می گفت اون مقتول مرد مهمی بود.

حالا ما چیکار کنیم عمو؟؟

عمو جون: نگران نباش.

عمو و زنعمو به سمت هال رفتن و علیسان هم نگام کرد و گفت: غصه نخور مانلی،انشاالله همه چی درست میشه.

- انشاالله.

به همراه علیسان وارد هال شدیم و اولین چیزی که دیدم قیافه ی پکر و کسل مانیا بود که داشت به گوشیش نگاه می کرد.

مامان هم داشت با گریه چیزایی که پلیس گفته بود رو برای عمو و زنعمو تعریف می کرد.

علیسان کنار بقیه نشست و منم سریع رفتم سمت مانیا تا ببینم ماجرا چیه که اونجوری به گوشیش نگاه می کنه.

مانیا

با پیامی که بابت فوت پدر نکیسا توی گروه دوستای دانشگاهمون بود دیدم، دلم گرفت.

شاید بابای من الان به جرم قتل تو بازداشت باشه اما بابای اون فوت کرده بود.

حتما باید برای تسلیت برم خونشون.

با نشستن مانلی کنارم برگشتم سمتش که گفت: چیزی شده؟ چرا اونجوری به گوشیت نگاه می کنی؟؟

خواستم نگم ولی زبونم چرخید و گفتم: اون پسری که..من دوسش دارم‌..

- خب؟

- پدرش فوت کرده،امروز!

- وای چقدر سخت.ولی سخت تر از اوضاع ما نیست.

درسته؟؟

- اره. ولی باید برای تسلیت برم خونشون.

- حتما این کارو بکن.

مانلی بعد از گفتن جمله اش یکم فکر کرد و گفت: فقط نگرانم که چجوری به مانی بگیم.

- بمیرم براش،سکته می کنه!

مانلی سرشو تکون داد و گفت: اصلا کجا رفته؟

- نگفت کجا میره،فقط گفت با دوستاش میره بیرون.

- ای کاش دیر تر بیاد. اصلا نمی خوام به این زودی قیافه ی دردناک اونم ببینم.

مانلی بعد از حرفش بلند شد و رفت توی اشبزخونه و با اب قند بزگشت و اب قند رو داد به مامان که به زور نشسته بود و هم کلافه بود هم ناراحت.

با یاد فوت کردن پدر نکیسا دلم خواست که همین الان برم خونشون...

سریع به یکی از همکلاسی هام که اسمش محدثه بود پیام دادم و گفتم: سلام. میای بریم برای تسلیت؟

اونم خیلی زود جواب داد: اره بیا دنبالم،هستم خونه.

از جام بلند شدم و گفتم: من میره بیرون، زود برمی گردم‌.

مامان: کجا؟

- یه جایی یه کاری دارم.

مامان: زود برگرد.

مانلی نگام کرد که چشمامو براش باز و بسته کردم و بعدش رفتم بالا تا لباسام رو عوض کنم‌.

یه مانتو جلو باز مشکی پوشیدم به علاوه ی شال و شلوار مشکی.

یه کفش سورمه ای هم پوشیدم و بعد از برداشتن سوییچ ماشین از اتاقم خارج و سریع رفتم تو حیاط و سوار ماشین شدم‌‌.

تا رسیدن به خونه ی محدثه شون از یکی از دوستای نکیسا که باهاش صمیمی بودم ادرس خونشون رو گرفتم و با رسیدن به خونه ی محدثه شون،زنگ زدم بهش و اونم سریع اومد پایین و سوار ماشینم شد‌.

توی راه بودیم که محدثه گفت: چیزی شده مانیا؟

- نه.

- پس چرا انقد ساکت و پکری؟

- چیزی نیست.

محدثه یه دختر اروم و خونگرم بود.چهره ی جذابی داشت که شامل پوست گندمی و چشم و ابرو قهوه ای و لب و دماغ متناسب با صورتش.

وقتی به ادرس خونه ی نکیسا شون رسیدیم،با دیدن خونه ای که شبیه به قصر بود دهنم باز موند و محدثه سوتی زد و گفت: واو،چرا باباش مرد؟ توی اینهمه پول مگه ادم می میره؟

زدم تو سر محدثه و گفتم: مگه زنده بودن به پولداری و فقیری ربط داره؟

محدثه خندید و گفت: به این اندازه پولداری ربط داره.

- پیاده شو چرت و پرت نگو.

اون پیاده شد و منم پیاده شدم و ماشین رو قفل کردم و با همدیگه به سمت خونه رفتیم.

وقتی وارد خونه شدیم معلوم بود که کارای تشیع جنازه تموم شده و الان همه برای تسلیت میان.

وقتی از پله های خونه رفتیم بالا و وارد خونه شدیم نکیسا با لباس داغون و مشکی رنگی جلوی در بود و با دیدن ما سرشو تکون داد و منم سریع گفتم: تسلیت میگم اقای نوری.

نکیسا: ممنون. انتظار نداشتم که شما بیاین.

محدثه: وظیفه بود اقای نوری.غم اخرتون باشه.

نکیسا بازم سرشو تکون داد و گفت: بفرمایید داخل‌.

روی یکی از مبل ها نشستیم. درست رو به روم یه خانومی نشسته بود و بیشتر از همه بی قراری می کرد و معلوم بود مادر نکیسا هستش.

خیلی دوست داشتم بدونم پدرش چجوری فوت کرده.

به زنی که کنارم نشسته بود و ساکت بود نگاه کردم و اروم بهش گفتم: ببخشید شما از اقوام هستین؟

زنه نگام کرد و گفت: نه. از همکارای اقای نوری هستم.

- اها من می خواستم بپ...

حرفم با صدای جیغ دختری که از پله های هال میومد پایین نصفه موند‌.

چند نفر به زور دختره رو اروم کردن و نکیسا هم رفت سمتش و بغلش کرد.

احتمالا خواهرش بود.

وقتی یکم اروم شد زنه برگشت سمتم و گفت: داشتی حرف می زدی.

- اره.من می خواستم بپرسم که اقای نوری چجوری فوت کردن؟

- کشته شدن.

با گفتن این جمله یاد بابا افتادم ولی موضوع بابا رو گذاشتم کنار و گفتم: چرا کشته شدن؟

- نمیدونم. ولی فکر کنم دعواشون شده بود.

چرا انقد ماجرای پدر نکیسا به ماجرای بابا نزدیکه؟؟.

خدایا خودت به خیر کن!

در حال برگشت به خونه بودم و فکرم حسابی مشغول بود.

موضوع بابا یه طرف،بی محلی های نکیسا یه طرف و دلیل مرگ پدر نکیسا که خیلی به ماجرای مقتول پرونده ی بابا نزدیک بود یه طرف!

وقتی رسیدم خونه،سر و صدای عجیبی میومد و سریع نگاهم افتاد به پارکینگ و ماشین مانی ...

از شدت نگرانی به سمت در ورودی رفتم و با ضرب در رو باز کردم و وارد هال شدم.

مانی روی زمین نشسته بور و پاهاشو جمع کرده بود و یه دستش روی سرش بود. لابد فهمیده بود!

مانلی هم داشت گریه می کرد.

زنعمو و عمو و علیسان هم سعی داشتن اونا رو اروم کنن.

مامان با دیدنم گفت: مانیا زنگ بزن به وکیل بابات. بگو بیوفته دنبال کارای بابات.

چند لحظه نگاشون کردم و رو به مانی گفتم: مانی با ناراحتی چیزی درست نمیشه. تو مثلا مرد خونه ای‌. پاشو بریم تو اتاق کار بابا شماره ی وکیلشو پیدا کنیم.

مانی نگاهم کرد و گفت: اگر نتونیم ثابت کنیم که بابا قاتل نیست...

- زبونتو گاز بگیر مانی. حالا هم پاشو.

مانی بلند شد و دنبالم راه افتاد.

وقتی رسیدیم تو اتاق کار بابا، بعد از کلی گشتن ،دفتر تلفن بابا رو برداشتم و شماره ای که جلوش فامیلی وکیلش نوشته بود رو گرفتم؛

بعد از ۴ تا بوق جواب داد:

- سلام آقای محمودی.

- سلام. شما دختر اقا رضا هستی؟

- بله . می خواستم بگم لطفا بیاین خونه ی ما. بابام تو بد دردسری افتاده.

- چی؟؟ خیلی خب شما نگران نباشین. من تا یه ساعت دیگه میام.

- ممنون اقای محمودی.خداحافظ.

- خداحافظ.

بعد از قطع کردن گوشی به مانی گفتم: لطفا خودتو ناراحت نکن. ما میدونیم که خیلی خیلی بابا رو دوس داری. ولی به جای ناراحتی و عصبی شدن باید تلاش کنیم که بابا از این دردسر خارج بشه.

مانی سرشو تکون داد و گفت: اون خانواده.. خانواده ی مقتول کجان؟ شاید بتونیم ازشون رضایت بگیریم.

بازم شک و تردید سراغم اومد و گفتم: پلیسه گفته بود که الان وقت مناسبی برای رضایت نیست. اونا عزادارن.

مانی سرشو انداخت پایین و گفت: اگه ..

- میشه از این اگه ها دست برداری؟

- چشم.

*

از شدت استرس و نگرانی زل زده بودم به وکیل بابا.

مثل اینکه بابا رو منتقل کرده بودن به زندان و وکیل هم الان از کلانتری و اینا برگشته بود خونه ی ما تا برامون توضیح بده‌

اقای محمودی مامان رو مخاطب قرار داد و گفت: ببینید مریم خانم من تونستم ثابت کنم که رضا هیچ چاقویی به همراه نداشت. ولی باز هم چیز هایی بود که اثبات کنه اون چاقو توسط رضا توی بدن مقتول رفته باشه.

خانواده ی نوری ...منظورم همون خانواده ی مقتول هستش اصلا قصد رضایت ندارن،به خصوص همسر مقتول.

صحنه ی رو به روم برام تار شد! تموم شک و تردید های من درست شد!

یعنی بابای من قاتل بابای نکیسا شده بود! یعنی حتی اگر قبلا یک درصد میتونستم نکیسا رو عاشق خودم کنم،الان دیگه اون یک درصد هم از بین رفت.

قطره اشکی رو گونه ام چکید و ناباور بلند شدم.

زیر لب زمزمه کردم: خیلی بد شد!

بعدشم به سمت پله ها رفتم و به صدا زدن های مامان و مانلی و تعجبی که کرده بودن اهمیت ندادم.

دلم گرفته بود! خیلی سخت بود داشتن سرنوشتی که هیچوقت خوشحالی نداره! پر از غم و غصه اس..

وارد اتاقم شدم و روی تخت نشستم و به زمین خیره شدم.

الان من چیکار کنم؟ برم با نکیسا رو به رو بشم و ازش رضایت بخوام؟ از کسی که دوسش دارم و بابام شده قاتل پدرش؟؟

روی تخت دراز کشیدم و جنین وار تو خودم جمع شدم و با صدای بلند گریه کردم.

مانلی

وکیل بابا سخت مشغول پیگیری بود و مانیا توی این دو روز نه حرف میزنه نه چیزی می خوره. دلیلش برام واضح نیست و نمیدونم ماجرا چیه،وقتی هم که ازش می پرسم فقط میگه خیلی بد شد.

مانی هم که فقط می نشست و غصه می خورد. حق داشت ! زندگیمون پاشیده شده بود.

مامان هم کارش گریه و زاری و دست به دامن شدن به وکیل بود.

حتی امروز می خواست بره با خانواده ی مقتول حرف بزنه اما وکیل اجازه نداد..

عمو جون و زنعمو هم اکثر وقتا رو اینجا بودن،کنار ما...

نمیدونم این ماجرا چی داشت که از یه طرف خوشحالم کرد بابت اینکه ازدواجم با علیسان عقب افتاد.

حتی توی این دو روز هی اطراف من می چرخه ولی من بهش اهمیت نمیدم.

با صدای زنگ گوشیم و نمایان شدن شماره ی علیسان اخمی کردم و صدای گوشی رو کم کردم.

مامان که درست نزدیکم نشسته بود گفت: خب جواب بده‌.

- حوصله ندارم مامان.

- اون نامزد توئه.

نفس پر حرصی کشیدم و گفتم: الان حال حرف زدن با علیسان رو ندارم،لطفا انقد بهم گیر ندین.

با پایین اومدن مانیا از پله ها و سر و وضعش رفتم سمتش و گفتم: مانیا خوبی؟

سرشو تکون داد و گفت: وکیل بابا داره میاد اینجا.می گفت کار مهمی داره.