رمان پایان راه ناتمام به قلم sara.j

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #معمایی

خلاصه :

داستان در مورد دختری به اسم افسانه هست که در شش‌سالِ گذشته که پدرش رو از دست داده، حقایقی رو از گذشته فهمیده که الان می‌خواد حق پایمال‌شده‌ی پدرش رو بگیره. تا اینکه...

به نام خدا

دلتنگی شبیه تو نیست،

گاه و بی‌گاه در می‌زند

هرجا دلش خواست می‌نشیند

و با حسرت عجیبی

درباره‌ی تو حرف می‌زند.

***

گل‌های رزی رو که از باغچه‌ی حیاطمون کندم، روی سنگ سیاهش گذاشتم و یادی از گذشته کردم. هیچ‌وقت یادم نمیره که چه روزای خوبی داشتیم و می‌فهمم که شش‌ساله از نگاه‌های مهربون و نصیحت‌های پدرانه‌اش محرومم. یاد پدرانه‌هاش که نذاشت تو بیست‌سال زندگیم غم بی‌مادری رو حس کنم. همیشه می‌گفت دوست دارم به موفقیت‌های زیادی دست پیدا کنی؛ برای همین هم وقتی معماری قبول شدم، گفت به بزرگ‌ترین آرزوش رسیده. کجایی بابا، دلم خیلی برات تنگ شده. کجا بودی که با هم جشن فارغ‌التحصیلیم رو بگیریم. وقتی یاد گذشته می‌افتم که چه زجری کشیدی و من نمی‌دونستم؛ از اون بلاهایی که سرت آوردن و دم نزدی دیوونه میشم. ولی با خودم عهد بستم که نذارم با خیال راحت به زندگیشون ادامه بدن، باید تاوان پس بدن. تو این پنج‌سالی که فهمیدم، دارم از درون آتیش می‌گیرم. دیگه وقتشه، می‌دونم راضی نیستی؛ ولی من مثل تو ایمانم قوی نیست، دیگه نمی‌تونم به خدا.

صدای هق‌هقم فضای خالی اون‌جا رو پر کرد.

بعد از دقایقی که به خودم اومدم، دیدم هوا کم‌کم داره تاریک میشه. هوای بهمن ماه هم که خیلی سرده. شال‌گردنم رو دور گردنم سفت کردم. یه نگاه که به ساعت انداختم، فهمیدم درست سه‌ساعته این‌جام و خاطرات رو مرور می‌کنم. همیشه وقتی میام پیش بابا، زمان از دستم در میره. بلند شدم و از فضای بهشت‌زهرا خارج شدم. باید برم خونه. سوار ماشین شدم. تازه یادم اومد که گوشیم تو ماشین مونده. روشنش کردم. وای ده‌تا میس‌کال از خونه دارم! شماره‌ی خونه رو گرفتم. خدا به دادم برسه؛ الان ماه بانو شروع می‌کنه. تا بوق دوم خورد جواب داد:

- الو، کجایی دختر؟ چرا جواب گوشیت رو نمیدی، نمیگی دلم هزار راه میره؟

- ببخشید ماه بانو. اولا سلام، دوما گوشیم تو ماشین بود، سوما مگه شما نمی‌دونین من پنج‌شنبه‌ها بعد از ظهر در دسترس نیستم؟

- سلام. می‌دونم دخترم، نگران میشم. خوبیت نداره این همه وقت تو قبرستون بشینی.

- چشم، الان راه میفتم.

- آره عزیزم زود بیا سوگلم اومده، بیا که برات فسنجون درست کردم.

- مرسی که این‌قدر به فکرمی، چیزی نمی‌خوای سر راه بگیرم؟

- نه افسانه جان زود‌تر بیا.

- باشه، پس فعلا خداحافظ.

- خداحافظ.

از وقتی که یادم میاد، ماه بانو با شوهرش تو خونه‌مون بودند؛ البته بابا تو حیاط پشتی خونه‌مون یه خونه‌ی پنجاه‌متری براشون ساخته بود. شوهرش که بهش می‌گفتم بابا رحمان، تقریبا ده‌سال پیش فوت کرد، عین بابابزرگم بود. از اون به بعد ماه بانو بیشتر می‌اومد پیشمون؛ ولی من وقتی بابا فوت شد، پیشنهاد عمو اینا رو برای زندگی باهاشون رد کردم. بهشون گفتم می‌خوام تو خونه‌ای که بابام توش نفس کشیده باشم، اونا هم به تصمیمم احترام گذاشتند. ماه بانو‌ هم کلا اومد پیشم و تو یکی از اتاق‌های طبقه‌ی اول ساکن شد. هیچ‌کسی‌ رو نداشت؛ چون بچه‌دار نمی‌شدند، همیشه تنها بودند. الان هم جای مادربزرگ نداشته‌امه. بالاخره از بهشت زهرا بیرون اومدم و به سمت خونه روندم.

دوباره تو فکر گذشته رفتم. روزی که وصیت بابا خونده شد، خونه‌ی ویلاییمون با شرکت که -تنها داراییمون بود- به من رسید.

بعد از یه مدتی که گاوصندوقش رو تمیز می‌کردم، یه دفتر کهنه پیدا کردم. صفحه‌ی اولش بابا نوشته بود خیلی از حقایقی که تو گذشته اتفاق افتاده؛ یعنی موقعی که یک سالم بوده، حقم بوده که بدونم؛ اما نخواسته ذهنیتم نسبت به خیلی‌ها عوض شه. با خوندن تمام ماجرا فهمیدم بابام چه زجری کشیده. لااقل اگه من می‌دونستم، مرحم درداش می‌شدم.

به خیابون نزدیک خونه رسیدم، گذشته رو پس زدم و وارد کوچه شدم. در رو با ریموت باز کرده و ماشین رو تو حیاط پارک کردم. ورودی رو باز کردم و کفش‌هام رو تو جاکفشی گذاشتم.

صدای سوگل از تو آشپزخونه می‌اومد. به سمت آشپزخونه رفتم و بلند گفتم:

- سلام، من اومدم.

وارد آشپزخونه شدم.

ماه بانو: سلام عزیزم.

جلو رفتم و گونه‌اش رو بوسیدم.

سوگل: سلام، به به افسانه خانم. مهمون دعوت می‌کنی خودت نیستی؟

- ببخشید تو ترافیک موندم دیر رسیدم.

ماه بانو: برو لباس‌هات رو عوض کن بیا شام رو بکشیم، سوگلم گرسنشه مادر.

- چشم، الان زودی میام.

از پله‌ها بالا رفتم. در اتاقم رو باز کردم. مثل همیشه موجی از آرامش وجودم رو در بر گرفت. هفت‌سال پیش دکورش رو عوض کردم؛ بنفش و سفید. بابا هم خیلی خوشش اومده بود.

لباسم رو با یه تونیک و شلوار عوض کردم و وارد سرویس اتاقم شدم. دست و صورتم رو شستم.

نگاهم به صورتم افتاد. یاد حرف بابا افتادم؛ همیشه می‌گفت چشم‌هات مثل مادرته. چشم‌هام قهوه‌ای تیره، ابرو و موی مشکی، پوست سفید، قد متوسط ۱۶۶ و اندام ظریفم خصوصیات ظاهریم بود.

از سرویس بیرون اومدم و در اتاقم رو بستم. از پله‌ها که پایین می‌اومدم، صدای سوگل می‌اومد که بلند حرف می‌زد. پشت میز نشستم و رو به سوگل گفتم:

- واقعا خسته نمیشی این‌قدر حرف می‌زنی؟ عمو اینا چی می‌کشن از دست تو.

- پس مثل تو باشم؟ به زور باید ازت حرف کشید.

ماه بانو: دخترا غذا یخ کرد، زود شروع کنین.

- چشم.

غذامون رو تو سکوت خوردیم. نذاشتیم ماه بانو کاری کنه، فرستادمش تو نشیمن و با سوگل میز رو جمع کردم. داشتم ظرف‌ها رو تو ماشین می‌چیدم.

سوگل: خوبی؟

- آره. برای چی می‌پرسی؟

- انگار حالت خوب نیست. دوباره یاد گذشته افتادی؟ ببین به‌نظرم خودت رو درگیر نکن.

- سوگل جان اگه نمی‌تونی کمکم کنی بگو، من ناراحت نمیشم.

- من که گفتم تا آخرش هستم، فقط نگران توام، دوست ندارم اذیت شی. هر وقت میری سرخاک عمو تو خودتی؛ واسه اون میگم.

- معذرت می‌خوام سوگل جان، منظورت رو بد فهمیدم. نگران نباش، فعلا تو فکر پروژه‌ی فانوس هستم. خدا کنه ما ببریم، وگرنه تمام زحماتمون به باد میره. دعا کن سوگل.

سوگل: ان‌شاءالله. تو برو تو پیش ماه بانو منم چای بریزم میام پیشتون.

- زحمت نشه.

چشم‌هاش گرد شد:

- نه بابا تو هم خسته‌ای، برو.

ببخشیدی گفتم و به سمت نشیمن رفتم.

دیدم ماه بانو داره تلویزیون نگاه می‌کنه، رفتم پیشش نشستم و گفتم:

- خانم خوشگله چه‌طوره؟

ماه بانو: خوشگلی از من گذشته دخترم، الان دوره‌ی شما جووناست. تا خوشگلین و بر و رو و خواهان دارین ازدواج کنین مادر.

سوگل: بفرمایین چای، ماه بانو جان کو شوهر؟

ماه بانو: دستت درد نکنه مادر، چه چای خوش‌رنگیه. پس این همه خواستگار دارین چیه؟

سوگل: اونا که دماغشون رو بگیری جونشون درمیاد، مگه نه افسانه؟

- چی بگم، شما باتجربه‌ای.

بعد از اینکه چاییم رو خوردم، رو بهشون گفتم:

- من میرم نمازم رو بخونم تا دیر نشده.

شب به‌خیری گفتم و به سمت پله‌ها رفتم. وارد اتاقم شدم. وضو گرفتم و سجاده‌ام رو پهن کردم و شروع کردم.

نیم‌ساعتی می‌شد که نمازم رو خونده بودم و داشتم فکر می‌کردم که صدای در اومد و بعدش کله‌ی سوگل اومد تو و گفت:

- اجازه هست؟

- بیا تو. عجیبه که در زدی!

- خواستم مزاحم عبادتت نشم.

- خیلی وقته تموم شده، داشتم فکر می‌کردم.

- گذشته تموم شده، تو نباید این‌قدر خودت رو اذیت کنی. عمو محمودم فکر این چیزا رو کرده بود که قبلا بهت نگفته بود.

- بالاخره فهمیدم؛ اما کاش زود‌تر خودش بهم می‌گفت تا حداقل تو درداش شریک می‌شدم.

- فعلا بهش فکر نکن، تمرکزتو بذار رو جلسه‌ی معمارا. راستی مامان گفت بهت بگم فردا شب شام خونه‌ی ما دعوتین.

- ماه بانو اگه بیاد منم میام. درضمن ما همیشه اون‌جاییم، با دعوت که نمیایم.

- اتفاقا مامان از دستت شاکیه.

- این چند وقته خیلی درگیر بودم می‌دونی که، باشه میایم.

- می‌دونم، راستی من کجا بخوابم؟

- اگه این‌جا می‌خوابی که تو رو تخت بخواب، اگرم این‌جا نمی‌خوابی اتاق بغلی آماده‌ست.

- نه همین‌جا می‌خوابم.

برای خودم جا انداختم و سوگل رفت رو تخت. بعداز بیست‌ دقیقه سوگل خوابش برد؛ ولی من خوابم نمی‌اومد. به مناقصه فکر می‌کردم که بعد از دو ساعت خوابم برد.

صبح که از خواب بیدار شدم، دیدم سوگل هنوز خوابیده. بلند شدم دست و صورتم رو شستم و آروم از اتاق بیرون رفتم. وارد آشپزخونه که شدم، دیدم ماه بانو داره صبحانه آماده می‌کنه.

- سلام، صبح به‌خیر ماه بانو.

- سلام عزیزم، چرا این‌قدر زود بیدار شدی؟ خسته بودی، می‌خوابیدی.

- نه دیگه خوابم نبرد، اومدم صبحانه آماده کنم. یه ربع دیگه سوگلم بیدار می‌کنم.

ماه بانو: راستی دخترم دیروز میناجان، زن عموت، زنگ زد و برای شام دعوت کرد، گفتم به خودت میگم جواب بدی.

- اگه شما راضی باشی بگم میایم.

- من حرفی ندارم.

- باشه پس بعدا به زن عمو زنگ می‌زنم.

سوگل: اگه نمی‌اومدی‌ هم به زور می‌بردمت. ببخشید، سلام و صبح قشنگتون به‌خیر.

ماه بانو: سلام به روی ماهت مادر، بیا صبحانه بخور.

سوگل: دستت درد نکنه.

بعد از صبحونه، با سوگل تو حیاط رفتم. به گل‌ها آب می‌دادم. رو به سوگل گفتم:

- می‌بینی چه خوشگلن؛ ولی چون هوا هنوز سرده زود خراب میشن. راستی چه خبر از سعید و شیدا، عروسی نمی‌گیرن؟

- فکر نکنم. چند روز پیش سعید به بابا می‌گفت چون عقدشون مفصل بوده یه جشن خانوادگی و یه سفر میرن بسه، بابام گذاشته به عهده‌ی خودشون.

- کی میرن خونه‌شون؟

- الان دارن دکورش رو درست می‌کنن. احتمالا تا دو ماه دیگه.

- خوشبخت بشن. پروژه‌ی مهد کودک دانش تموم شد دیگه؟

- آره، فردا میرم تحویل بدم.

بعد از اینکه ماه بانو صدامون کرد، رفتیم تو که تلفن زنگ خورد و بعداز چند دقیقه حرف‌زدن با زن عمو و قبول دعوتش قطع کردم. ناهار رو هم که دستپخت خودم بود، خوردیم. بعد از تعریفات ماه بانو و سوگل از کشک بادمجون، یه ساعتی‌ هم استراحت کردیم.

ساعت پنج عصر بود، داشتیم آماده می‌شدیم. یه تونیک سبز با شلوار مشکی، یه بافت طوسی‌ هم روش پوشیدم. زیاد لباس کوتاه و تنگ نمی‌پوشم؛ بابام دوست نداشت. خودمم دوست نداشتم جلب توجه کنم. البته همه‌ی دخترای فامیل تیپشون معقوله و حجاب رو تقریبا رعایت می‌کنند. یه ریمل و رژ زدم و با برداشتن شال مشکی از اتاق خارج شدم.

از پله‌ها پایین رفتم و بعد از چند دقیقه سوگل هم اومد و همه‌مون به سمت خونه‌ی عمو محمد راه افتادیم. سر راه یه دسته‌گل هم گرفتم. بعد از چهل دقیقه که سوگل از هر دری برامون بلبل‌زبونی می‌کرد، بالاخره رسیدیم.

رو بهشون گفتم:

- شما برید، من پارک کنم میام.

ماه بانو: باشه مادر.

سوگل: بذار در رو برات باز می‌کنم.

-نمی‌خواد تو کوچه می‌ذارم، شب می‌ریم دیگه. سعید هم ماشین می‌ذاره درآوردنش سخته.

بعد از اینکه ماشین رو پارک کردم، دیدم دسته‌گل رو نبردند. برداشتمش و رفتم تو. حیاط عمو اینا یه‌کم از حیاط ما بزرگتره؛ ولی از دید قشنگی و سرسبزی تو یه سطحه. زن عمو جلوی در ورودی با عمو منتظرم بودند. سنگ‌فرشا رو طی کردم و جلوی در ورودی رسیدم.

- سلام، ببخشید طول کشید.

زن عمو در حالی که گل رو ازم می‌گرفت، باهام روبوسی کرد و گفت:

- سلام عزیزم، خوش اومدی. خودت گلی، برای چی زحمت کشیدی؟

- قابل شما رو نداره.

به سمت عمو رفتم:

- سلام عمو، خوبین؟

بغلم کرد و پیشونیم رو بوسید:

- سلام دختر گلم، چه عجب عمو جون یادی از ما کردی؟

- ببخشید این یه مدته درگیر بودم، وگرنه من که همیشه این‌جام.

زن عمو: این چه حرفیه افسانه جان، محمد بذار دخترم بشینه سر پا نگهش داشتی.

عمو: چشم خانم، برو تو عزیزم.

رفتم داخل پذیرایی. یک ساعت بعدش هم شیدا و سعید اومدند. شیدا دختر خیلی خوب و خونگرمیه، سعید هم عین برادرم می‌مونه.

اون شب با شوخی و خنده‌های سعید و سوگل و محبتای عمو و زن عمو گذشت.

تو تختم که بودم، به فردا و اطلاعاتی که قرار بود در مورد اون پروژه‌ی بزرگ برام بیاد فکر می‌کردم. جلسه‌ی معماران برای پروژه‌ی هتل فانوس کیش هستش که پروژه‌ی عظیمیه. بردن پروژه امتیازات زیادی می‌خواد.

با فکر به این چیزا کم‌کم خوابم برد.

***

صبح که از خواب بیدار شدم، یه مانتو و شلوار مشکی با مقنعه پوشیدم. همیشه دوست دارم تیپم برای محل کار رسمی باشه. پالتوی طوسیم رو که بابا برام کادو خریده بود، دستم گرفتم. بعد از خوردن صبحانه به سمت شرکت راه افتادم. قبلا، یعنی حدود بیست‌سال پیش شرکت بابا خیلی وسیع‌تر بود، پروژه‌های بزرگی رو می‌گرفتند؛ ولی بعد از اون بلاهایی که شریک بابا سرش آورد، شرکت و خیلی از زمین‌ها رو فروخت تا بدهی طلبکار‌ها رو بده. فقط خونه‌مون موند و بعد چند سال بابام با کمک عمو محمد و عمو نادر یه شرکت کوچیک تاسیس کرد و به اسم من گذاشت؛ شرکت معماری افسانه.

به ساختمون رسیدم و ماشین رو تو پارکینگ پارک کردم. به طبقه‌ی هشتم رفتم. در رو باز کردم. خانم سلیمی بلند شد:

- سلام خانم معین، صبح به‌خیر.

- سلام خانم سلیمی، بفرمایید. صبح شمام به‌خیر. امروز چه قرارایی دارم؟

- ساعت یازده با آقای کیهانی. ساعت سه هم با کسی که برای باشگاه افرایی می‌فرستن.

- خوبه. به آقا رجب بگین ده دقیقه‌ی دیگه برام یه چای بیارن.

- چشم.

- ممنون.

به اتاقم رفتم و تا اومدن عمو نادر سرگرم پروژه‌ی باشگاه شدم. با صدای تلفن سرم رو از روی نقشه بلند کردم.

- بله خانم سلیمی؟

- آقای کیهانی اومدن.

- بگو بیان داخل.

چه زود یازده شد. صدای در اومد.

- بفرمایین. سلام، عمو نادر بفرمایید بشینید.

- سلام دخترم، خوبی؟ مریم گفت بهت بگم بی‌معرفت شدی، سراغی از ما نمی‌گیری.

- شرمنده عمو، این مدت خیلی درگیرم؛ خودتون مطلعین.

- می‌دونم دخترم، شوخی کردم باهات.

- چی می‌خورین بگم بیارن، البته مثل همیشه چای دبش دیگه؟

- آره دیگه.

بلند شدم، بعد از سفارش چای و شیرینی به سمت مبل‌ها رفتم و روبروی عمو نشستم. چند ساله که عمو صداش می‌کنم.

- خب عمو چه خبرایی برامون داری؟

در حالی که یه سری برگه از کیفش در می‌آورد:

- افسانه جان بذار الان برات میگم.. در واقع چیز خاصی نیست، بیشتر به‌خاطر دیدن دختر گلم اومدم.

با لبخند گفتم:

- ممنون عمو نادر، همه‌ش شرمنده‌ام می‌کنین.

برگه‌ها رو روی میز گذاشت و گفت:

_شرمنده چرا دخترم، ببین افسانه جان تو اینا همه‌ی اطلاعاتی که برای جلسه فردا باید بدونی هستش؛ مثل اسم رقیباتون، میزان نفوذ و خیلی مسائل دیگه که باید ازشون بدونی. من مخالف رشد و ترقی نیستم؛ اما تو و دوستاتم باید خودتون رو برای هر شکستی آماده کنین. شما

تازه اول راهین، تو هم عین بیتایی برام، خودت رو زیاد درگیر نکن که اگه نشد اذیت بشی.

- چشم عمو، همه رو پیش‌بینی کردم. شمام لطف دارین، من که همیشه مدیون شما و مریم جون هستم. نگران نباشید، بالاخره ما هم باید برای هر پیشرفتی از یه جایی شروع کنیم.

- باشه دخترم، در هر صورت کاری داشتی حتما من رو در جریان بذار.

- من که همیشه مزاحم شما هستم.

- چه مزاحمتی دختر خوب، خلاصه گفتم دیگه. خب من برم، تو هم این برگه‌ها رو درست مطالعه کن. راستی از این سوگل خانم خبری نیست؟

- رفته برای تحویل پروژه، باید الانا دیگه بیاد.

- میگم این‌جا این‌قدر ساکته! خب من برم.

- آره واقعا. ناهار باشین خوشحال میشم.

- نه ممنون باید برم جایی. خداحافظ.

- به سلامت.

بعد از بدرقه‌ی عمو تو اتاقم رفتم. بیست‌دقیقه بعد در زده شد و سوگل وارد شد.

- سلام. وای خسته شدم!

- سلام، چرا این‌قدر طول کشید؟

- هیچی، یه گیر کوچیک داشت حل شد. راستی ساعت پنج باش تا با هم بریم، به یلدا گفتم بیاد.

- کامل گفتی؟

- نه سربسته براش تعریف کردم، با هم براش توضیح بدیم بهتره.

- باشه، امیدوارم قبول کنه.

- اون عاشق کارای هیجانیه.

- ماشین که نیاوردی؟

- نه.

- خوبه، پس برو به کارات برس تا بعد.

- ساعت ناهاره، نمیای؟

- نه میل ندارم.

- من که دارم می‌میرم، پس تا بعد.

بعد از قرار ساعت سه کارم که تموم شد، به سمت اتاق سوگل رفتم. در زدم و با بفرمایید سوگل وارد شدم. داشت توضیحاتی رو به آقای اسدی می‌داد.

اسدی: سلام خانم معین، خسته نباشید.

- سلام، شمام خسته نباشید، سوگل جان من تو پارکینگ منتظرم.

سوگل: باشه عزیزم، ده دقیقه‌ی دیگه پایینم.

با خداحافظی از اسدی و بعدش خانم سلیمی به پارکینگ رفتم.

تو ماشین منتظر سوگل بودم که بالاخره اومد و سوار شد.

- وای ببخشید منتظر موندی، بریم دیر نشه.

- اشکال نداره، فقط کجا برم؟

- کافی‌شاپ تک.

در حینی که به سمت کافی‌شاپ می‌روندم، گفتم:

- راستی امروز چی باید بهش بگیم؟

- یه چیزایی رو براش گفتم؛ مثلا اینکه چرا می‌خوای از داخل خونه سر در بیاری یا اینکه چی می‌خوای، خودشم گفت میره اون طرفا تا یه سر و گوشی آب بده.

در حالی که ماشین رو پارک می‌کردم گفتم:

- فعلا بریم تو، شاید قبول نکرد.

دور یه میزی که خیلی تو دید نبود، نشسته بودیم که صدای در اومد و یلدا وارد شد. سوگل دستش رو بلند کرد تا ما رو ببینه، یلدا هم به سمت میز ما اومد.

یلدا: سلام دخترای خوب.

من و سوگل هم با هم سلام کردیم. بعداز سفارش سه تا کافی و کیک، حرف‌هامون رو شروع کردیم.

سوگل: خب یلدا خانم چی شد؟

یلدا: من با حرفایی که سوگل گفت قبول می‌کنم. یه چیزایی هم فهمیدم.

- چی؟

یلدا: دیروز فهمیدم که یه پرستار هم تو خونه‌شونه، خیلی هم قابل اعتمادشونه. حتما کسی مشکلی داره که پرستار دارن. شاید بشه به خونه راه پیدا کرد.

- مثلا اون‌جا با یه عنوانی کار کنی، مثل خدمتکار؛ چون پرستار که میگی دارن.

یلدا: آره، ببینید اگه من برم اول از همه مامانم باید مطمئن شه از کار قبلیم برای رفتن به یه کار خیلی بهتر با مزایای بیشتر استعفا دادم.

سوگل: این به عهده‌ی من؛ میام با مامانت حرف می‌زنم که میای تو شرکت ما، تو هم مطمئن باش هیچ اتفاقی برات نمیفته.

یلدا: می‌دونم، پس اگه سوگل مامانم رو تفهیم کنه من حرفی ندارم. برای رسیدن به اون خونه‌ام یه نقشه‌هایی دارم اگه شد بهتون اطلاع میدم.

بعد از خوردن کافی و کیک بیرون اومدیم. یلدا ماشین آورده بود، خودش رفت. من هم بعد رسوندن سوگل به سمت خونه رفتم.

***

شب تو تختم داشتم به همه مسائلی که امروز پیش اومد فکر می‌کردم؛ به اینکه فردا چی میشه، البته فردا فقط طرح‌ها بررسی میشه، به اینکه یلدا چی کار می‌کنه. بالاخره بعد یه ساعت فکر‌کردن خوابم برد.

تو یه جاده بودم که سرسبز بود و بابا رو می‌دیدم. جلو‌تر می‌رفتم؛ ولی بهش نمی‌رسیدم، انگار یه چیزی نمی‌ذاشت به بابا برسم. برگشتم و چهره‌ی اسفندیار مفاخر رو دیدم؛ جیغی کشیدم و از خواب پریدم. نفس‌نفس می‌زدم و تمام بدنم عرق کرده بود. بلند شدم و رفتم دوش گرفتم.

از حمام که بیرون اومدم، دیدم ساعت نزدیک شش صبحه. وضو گرفتم و سجاده رو پهن کردم.

نماز آرومم می‌کرد. بعد از خوندن نماز، یه فاتحه برای بابا فرستادم. واقعا آروم شدم. بلند شدم رفتم پایین آب جوش گذاشتم، صبحانه رو آماده کردم. چای که حاضر شد، ماه بانو که چادر نماز سرش بود تو آشپزخونه اومد.

- سلام، صبح به‌خیر.

_سلام دخترم، صبح به‌خیر، چه زود بیدار شدی مادر؟

- از خواب پریدم دیگه خوابم نبرد، بفرمایید صبحانه.

- دستت درد نکنه.

صبحانه رو تو سکوت خوردیم. خوردنم که تموم شد، خواستم میز رو جمع کنم که ماه بانو سریع گفت:

- نمی‌خواد مادر، تو برو آماده شو دیرت نشه.

- چشم.

بالا رفتم. می‌خواستم خودم برم ساختمونی که جلسه برگزار می‌شد. یه مانتوی مشکی با یه شلوار جین پوشیدم. یه ضد آفتاب و رژ و ریمل هم آرایشم بود. مقنعه‌ی مشکیم رو پوشیدم و موهام رو کج زدم. یه پالتوی سورمه‌ای از تو کمد برداشتم و پایین رفتم. ماه بانو اومد جلوم و پیشونیم رو بوسید:

- چه خوشگل شدی عزیزم!

- مرسی، شما خوشگل‌تریا.

- برو دختر کم زبون بریز. خدا به همراهت.

- خداحافظ.

ماشین رو از حیاط بیرون بردم. تو راهم آیت‌الکرسی خوندم. ساعت ده جلوی ساختمون رسیدم. تلفنی به سلیمی گفتم دیر‌تر میام. ساعت یازده بود که افراد زیادی بیرون اومدند. داشتم نگاهشون می‌کردم که دیدمش، با اینکه سنش بالا بود؛ ولی هنوز جذابیت جوونیش رو داشت. یه مرد خوش‌تیپ هم پیشش بود؛ بهش سی و پنج می‌خورد. با غرور به سمت یه bmw رفت و سوار شد. اون جوونه‌ هم با یه شاسی‌بلند رفت.

دیگه حوصله نداشتم برم جلوی عمو نادر. به طرف شرکت راه افتادم. نمی‌دونم چرا اعصابم خراب شد. البته دیدن مفاخر تنها دلیلشه؛ اینکه با بابام چی کار کردند؛ ولی خودشون به این راحتی زندگی می‌کنن. داشتم دیوونه می‌شدم؛ اما سعی کردم افکارم رو پس بزنم تا به اونا فکر نکنم. به شرکت رسیدم و بعد پارک ماشین رفتم تو. با یه سلام خشک و خالی به سلیمی داخل اتاقم رفتم. من فقط با دیدن اون عوضی این‌جوری شدم. نباید این‌قدر خودم رو ببازم؛ تازه اول راهم. حدود نیم‌ساعتی گذشته بود که سلیمی گفت عمو نادر اومده. خودم در رو باز کردم:

- سلام عمو، بفرمایین.

- سلام دخترم... خوبی؟

- ممنون، شما چه‌طور، مناقصه چی شد؟

در حالی که می‌نشست گفت:

- اول یه چای به ما بده گلوم خشک شده.

- ای وای ببخشید، الان میگم بیارن.

بعد از سفارش چای و شیرینی نشستم و منتظر شدم خودش بگه. یه دفعه با صدای بلند زیر خنده زد.

- وا، چی شد عمو؟

با ته‌مونده‌ی خنده‌اش گفت:

- هیچی، فقط قیافه‌ت خیلی باحال بود.

- عمو بگو دیگه، دارم پس می‌افتم.

- از طرحتون خیلی خوششون اومد؛ ولی باز معلوم نیست؛ چون شرکتای خیلی معروف اکثرا بودن؛ مثل امین، مفاخر، کبیری و خیلی شرکتای دیگه، هرچند سهامدارای این هتل نظر قطعی رو میدن.

- خب نتیجه کی میاد؟

- بیست روز دیگه، برای اون باید حتما خودت باشی.

- آره می‌دونم. بفرمایید چای تا سرد نشده.

- مرسی دخترم.

- نوش جان.

بعد از رفتن عمو، سوگل رو هم وقت ناهار دیدم و همه چی رو بهش گفتم. اون روز هم تموم شد و وقت نکردم برم پیش بابا؛ ولی فردا باید حتما برم.

***

روز پنجشنبه که شد، دوباره مثل هفته‌های قبل راهی بهشت زهرا شدم. بعد از خریدن چند شاخه رز سفید و گلاب و خرما، به سمت قطعه‌ی بابا رفتم. هرچه‌قدر به عید نزدیک می‌شدیم، هوا بهتر می‌شد. کنار سنگ بابا نشستم. چون بارون باریده بود، همه‌ی سنگ قبرا خیس بودند. گلاب رو روش ریختم. بعد خوندن یه فاتحه در حینی که داشتم گل‌ها رو پرپر می‌کردم، شروع به درددل با بابا کردم.

- سلام بابا، خیلی دلم گرفته از نبودنت. من هنوز اون‌قدر قوی نیستم که با نبودنت کنار بیام. کاش بودی... از بی‌رحمی این دنیا دلم خیلی پره... که بعضیا هر کاری می‌کنن؛ ولی تاوانش رو نمیدن. آدمای زیادی رو بدبخت می‌کنن و براشونم مهم نیست. دوست دارم کاری رو که شروع کردم تا آخرش برم. می‌خوام اون اسنادی رو که قبلا پیش تو بوده پیدا کن؛ کاری که خیلی قبل‌ها باید به سرانجام می‌رسید. مفاخر باید تاوان بده؛ تاوان اون آدمای بدبختی که ازشون سوء‌استفاده کرده. می‌خواستم بدونی شاید اگه بودی نمی‌ذاشتی. مطمئنم هر کسی جای من بود همین کار رو می‌کرد؛ گرفتن حق...

گوشیم که زنگ خورد، دیدم شماره‌ی سوگله.

- الو. سلام سوگل.

- سلام خانم، کجایی؟

- بهشت زهرا.

- ببخش مزاحم شدم.

- نه بابا، الان میام. شما اومدین؟

- تو راهیم.

بعد از چند لحظه مکث انگار داشت با یه نفر حرف می‌زد.

- افسانه بابا میگه باش تا ما هم بیایم.

- باشه. منتظرم.

- فعلا خداحافظ عزیزم.

- خداحافظ.

حدود نیم‌ساعت بعد رسیدند. داشتند فاتحه می‌خوندند. من هم برای بابا قرآن می‌خوندم؛ سوره‌ای که خیلی دوست داشت.

زن عمو مینا: خدا بیامرزتش دخترم.

- خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه.

موقع رفتن سوگل هم پیش من اومد. تو راه که بودیم یاد یلدا افتادم.

- راستی سوگل از یلدا چه خبر؟

- بهش زنگ زدم؛ ولی گفت جمعه بریم بیرون بهمون میگه.

- بیرون نه، امشب این‌جا بمون فردا برای ناهار با مامانش دعوتش می‌کنم.

- باشه، بهش میگم بیرون نریم؛ ولی دعوت رو خودت بگو.

- چشم سوگل خانم.

وقتی رسیدیم، عمو اینا هنوز نیومده بودند. سریع تو اتاقم رفتم تا لباسم رو عوض کنم. سوگل داشت با ماه بانو احوال‌پرسی می‌کرد. یه سارافون صورتی با شال و شلوار مشکی پوشیدم و پایین رفتم. عمو اینا رسیده بودند.

سوگل همیشه بهم می‌خنده که چرا گاهی اوقات جلوی سعید بی‌حجابم و گاهی باحجاب. با اینکه سوگل چند ماهی از من کوچیک‌تر بود؛ ولی من شیر زن عمو رو به مدت دو ماه خورده بودم؛ به همین دلیل سعید و سوگل برادر و خواهرم میشن.

- سلام، خوش اومدین.

بعد از نیم‌ساعت عمو نادر و مریم جون اومدند. هر کسی سر یه موضوعی حرف می‌زد. رو به سوگل گفتم:

- بریم آشپزخونه ببینیم چه کارایی مونده.

- آره بریم، منم حوصلم سر رفته.

رفتیم تو؛ همه چی آماده بود.

- دست ماه بانو درد نکنه، خودش همه چی رو آماده کرده. راستی یه زنگ بزن ببین سعید و شیدا کی میان میز رو بچینیم.

- باشه.

سوگل که رفت، منم سالادها رو از یخچال بیرون آوردم، دسر و غذا‌ها رو چک کردم. ماه بانو فسنجون و قیمه با دلمه درست کرده بود؛ البته چون عمو نادر اینا بودند دیگه زیادی هنر به خرج داده بود.

- زنگ زدم گفت تا ده دقیقه‌ی دیگه می‌رسن.

- خب ما میز رو می‌چینیم.

بعد از چیدن میز، شیدا و سعیدم اومدند. شام که خورده شد، بعد از جمع‌کردن ظرفا زن عمو داشت درمورد خیریه برای خانما حرف می‌زد. عمو محمد با عمو نادر داشتند شطرنج بازی می‌کردند. سعید و شیدا حرف می‌زدند. من و سوگل هم رفتیم تو حیاط رو تاب نشستیم.

- شماره‌ی یلدا رو بگیر دعوتش کنم، فردا ناهار خوبه، ماه بانو هم میره امامزاده صالح نذر داره.

- باشه.

بعد از گرفتن شماره‌ش گوشی رو به من داد.

- الو. سلام یلدا جون، خوبی؟

- سلام، ممنون افسانه جان.

- خواستم برای فردا ناهار دعوتت کنم.

- مرسی عزیزم. چرا زحمت کشیدی؟

- زحمتی نیست، گفتم خونه باشیم راحت‌تریم، خودمون سه تایی؛ البته اگه ماه بانو بود می‌گفتم مامانتم تشریف بیارن.

- باشه میام، مامانم جشن دعوته نیست.

- خوش اومدی، گوشی رو بدم سوگل؟

- نه کاری ندارم، سلام برسون.

بعد از قطع تماس گوشی رو به سوگل دادم.

- قبول کرد.

سوگل در حالیکه گوشیش رو توی جیبش می‌ذاشت، یه آه بلندی کشید.

- برای چی آه می‌کشی؟

- رو تاب که نشستیم یاد بچگیامون افتادم، تو حیاط بازی می‌کردیم. چه‌قدر زود گذشت! دلم گرفته افسانه، کاش هنوزم بچه بودیم. اون موقع می‌گفتیم زود‌تر بزرگ بشیم؛ ولی الان دوست دارم دوباره برمی‌گشتیم به همون موقع، بشینیم رو تاب عمو محمود هل بده ما بگیم بالا‌تر، می‌خوایم برسیم به آسمون. بابا برامون کباب درست کنه. تو هم دوست داری، نه افسانه؟

- دنیا همینه دیگه، همه ما بالاخره زمونه بزرگمون می‌کنه. بچگیامون قشنگ‌ترین دورانیه که برامون ثبت شده.

با صدای سعید سرم رو بالا آوردم.

- چه خبر خواهرای گلم... تنها نشستین غیبت می‌کنین؟ سرما نخورین این‌جا؟

سوگل: غیبت چیه برادر من، داشتیم گپ می‌زدیم. سرد نیست که، هوا خوبه.

سعید: چیه، انگار دپرسین؟

- چیزی نیست سعید، داشتیم مرور خاطرات می‌کردیم.

سوگل: که یه دکتر فضول اومد ضدحال زد به خاطرات شیرینمون.

سعید: باشه دیگه سوگل خانم حالا ما ضدحالیم؟ در ضمن مشکلی داشتین حتما با من در میون می‌ذارین دیگه؟ این یه مدته از جفتتون غافل شدم... شرمنده‌ی هر دوتونم هستم، کار خونه و خریدامون که تموم شه جبران می‌کنم.

- این چه حرفیه سعید؟ درضمن هرکاری یا کمکی داشتی حتما به من بگو خیلیم خوشحال میشم. بچه‌ها بریم تو، جلوی عمو نادر اینا زشته.

سوگل: آره راست میگه بریم.

سعید: الان خیال من بابت شما راحت باشه دیگه؟

در حالی که به سمت ورودی می‌رفتیم، سوگل گفت:

- آره سعید جان راحت باشه، فقط اگه می‌خوای به خواهرات لطف کنی از اون دکترای خوش‌تیپتون برامون جور کن.

سعید: خوشم باشه. خیلی پررویی سوگل! باز بهت خندیدم پررو شدی.

سعید به سمت عمو اینا رفت، ما هم رفتیم پیش خانما.

- سوگل چرا اذیتش کردی؟ می‌دونی که رو این حرفا حساسه.

- بابا خواستم حواسش پرت شه.

مهمونا که رفتند، نذاشتم ماه بانو کاری کنه، فرستادمش بخوابه؛ خیلی خسته شده بود. با سوگل همه‌جا رو جمع کردیم. حدودای دو شب بود که رفتیم تو اتاقم بخوابیم. هردومون چون خیلی خسته بودیم بدون هیچ حرفی زود خوابمون برد.

صبح ساعت هشت بیدار شدم، بعد از شستن دست و صورتم پایین رفتم. خواستم در یخچال رو باز کنم که یه کاغذ روش بود.

دست‌خط ماه بانو بود که نوشته بود صبح زود رفته و غروب میاد. چای آماده کردم، بعد از نیم‌ساعت رفتم سوگل رو بیدار کنم. سوگل با غرغر بلند شد.

سر میز بودم که سوگل با صورت خیس اومد نشست.

- بترکی که نذاشتی بخوابم.

- عزیزم، ساعت رو نگاه کن بعد بگو. به‌نظرت ناهار چی درست کنم؟

- مگه از دیشب نمونده؟

- قیمه مونده؛ ولی یه چیز دیگه‌ هم درست می‌کنم، قورمه سبزی خوبه؟

- خوبه؛ ولی این‌قدر سخت نگیر، یلدا از خودمونه.

- نه آخه اولین‌باره میاد.

- هرجور راحتی. یلدا گفت ساعت یازده میاد.

- بهتر، قبل ناهار حرفامون رو می‌زنیم. تا من غذا می‌ذارم تو میز رو جمع کن.

- باشه.

سوگل بعد از اینکه میز رو جمع کرد، رفت دوش بگیره. من هم حین درست‌کردن غذا داشتم به یلدا فکر می‌کردم که چی کار کرده. خدا کنه تونسته باشه کاری کرده باشه. بعد از اینکه در قابلمه رو گذاشتم، خونه رو جارو کشیدم. رفتم بالا تو اتاقم، سوگل داشت لباس عوض می‌کرد.

- راستی افسانه از کشو لباس برداشتم، ببخشید.

- این چه حرفیه، تو ببخشید من یادم رفت بهت بگم. حواست به غذا باشه تا منم یه دوش بگیرم.

- چشم، شما جون بخواه.

- برو زبون نریز.

حوله رو برداشتم و تو حموم رفتم.

بعد از پوشیدن یه شلوار سفید با یه تیشرت سبز پایین رفتم. سوگل جلوی تلویزیون نشسته بود.

- عافیت باشه.

- سلامت باشی. یلدا نیومد؟

- گفت تو راهه داره میاد.

داخل آشپزخونه رفتم و تو ظرف میوه گذاشتم، شیرینی چیدم، چای هم سوگل دم کرده بود. همه رو بردم پذیرایی که سوگل به کمکم اومد و گفت:

- ببخشید، حواسم نبود بچینم. خودت که می‌دونی بعد حموم تا یه ساعت منگم.

صدای آیفون اومد.

- پس به جای جبران در رو باز کن.

- حتما!

با شنیدن صدای سوگل و یلدا به سمت راهرو رفتم.

- سلام، خوش اومدی یلدا جان.

- سلام عزیزم ممنون، ببخشید زحمت دادم.

در حالیکه پالتوش رو ازش می‌گرفتم گفتم:

- این چه حرفیه، خوش اومدی. سوگل جان تا من لباس رو آویزون می‌کنم برید پذیرایی.

داخل آشپزخونه رفتم، سه تا چای ریختم و بردم پذیرایی.

یلدا: دستت درد نکنه افسانه، زحمت نکش.

- چه زحمتی، هوا سرده چای می‌چسبه.

سوگل: راست میگه، الان واقعا می‌چسبه.

بعد از تعارف چای و حرفای معمولی بود که سوگل با حالت کلافه گفت:

- ای بابا چه‌قدر حرف می‌زنید!

یلدا: خب شما بفرمایین چی بگیم؟

سوگل: بگو چی کار کردی؟ چی شد؟

- آره چی شد؟ زود بگو الان دیوونه‌مون می‌کنه.

یلدا: بعد از اون روز که با شما حرف زدم، رفتم طرفای خونه‌شون. یه بار یه زنی رو دیدم که یه بچه بغلش بود؛ تقریبا بهش ۲۸ می‌خورد، با یه پسر که حدودای ۲۲ سال داشت رفتن جایی.

- خود اسفندیار رو دیدی؟

- آره، چند باری با یه مرد خوشتیپ دیدمش، فکر کنم شوهر اون زنه باشه؛ چون اونا رو هم با هم دیدم، رابطه‌شون مثل زن و شوهر بود.

سوگل وسط حرف یلدا پرید و گفت:

- تو چی کار کردی؟ فقط دید زدی؟

- مهلت بده میگه.

یلدا: الان میگم. یه روز که تو ماشین کشیک می‌دادم، یه زن جوونی رو دیدم که اول در رو باز کرد بعد یه خانمی رو ویلچر که مسنم بود آورد بیرون. اون‌جا بود که فهمیدم خانم جوونه احتمالا پرستاری هستش که قبلا شنیدم. یه فکری به سرم زده بود، پس دنبالشون رفتم که دیدم راننده جلوی مطب پارک کرد، به‌خاطر نقشم لباسای ساده‌ای خریده بودم و ماشین رو خیلی دور‌تر از خونه پارک کردم.

- ببخشید بچه‌ها من برنج نذاشتم می‌ترسم دیر بشه. تا این‌جا بسه فعلا، شما میوه بخورین تا منم برنج رو بذارم.

در حالیکه به آشپزخونه می‌رفتم، صدای سوگل رو مبنی بر زوداومدنم برای ادامه‌ی داستان شنیدم.

پیش بچه‌ها برگشتم؛ داشتند میوه می‌خوردند.

- خب من اومدم.

سوگل: آره زود بگو.

یلدا: خب گفتم اون حوالی بودم دیدم که ماشینشون داره نزدیک میشه، منم شروع به اجرای نقشه کردم. خودم رو می‌زدم و گریه می‌کردم.

من و سوگل با هم گفتیم:

- چرا؟

یلدا با خنده گفت:

- بابا نپرین وسط حرفم. خب من جوری وانمود کردم که کیفم رو زدن. ماشین رو نگه داشتن. خانمی که گفتم به احتمال زیاد پرستار بود، پیاده شد و اومد جلو پرسید:« چی شده؟» منم با بی‌حالی گفتم:« کیفم...» بعد از هوش رفتم؛ در واقع می‌خواستم یه جوری برم داخل خونه. فهمیدم که بردنم تو خونه و نقشم تا یه حدودی گرفته.. حدود ده دقیقه بعد که مثلا به‌هوش اومدم، برام آبمیوه آوردن. بعدش براشون گفتم که کیفم رو زدن و پولایی رو که مال خودم نبود بردن.

سوگل: تو دیگه کی هستی! خب بعدش؟

یلدا: هیچی دیگه، اون خانم جوونه خودش رو زهرا معرفی کرد. نمی‌دونست که من یه جورایی می‌شناسمش... یه چیزای دیگه‌ای هم گفتم که بعدا شر نشه.

- چی گفتی؟

- اسمم رو، مدرکم، اینم گفتم که به‌خاطر مشکلات اخلاقی محل کارم استعفا دادم. چند وقته کار ندارم و تو چند تا خونه‌ هم به عنوان پرستار و بهیار کار کردم. گفتم بدهی دارم. یه‌کم همدردی کرد و گفت:« متاسفم.»

موقع رفتن ازم شماره گرفت که اگه کاری سراغ داشت بهم زنگ می‌زنه. ببینید من راه دیگه‌ای پیدا نکردم، در ضمن هنوز مونده... تقریبا دو روز بعدش بود که به من زنگ زد و گفت برام کار جور کرده، منم باز رفتم تو همون خونه... گفت ممکنه کاری رو که ما می‌گیم قبول نکنی. بعد که حرف زد فهمیدم که خودش و شوهرش چندین ساله که اون‌جا زندگی می‌کنن؛ شوهرش راننده و خودش پرستار اون خانم ویلچریه هستش. چون بعد ده سال بچه‌دار شده و الان تو چهار ماهگیه و براش مراقبت از خانم سخته، برای همینم با اون خانم تصمیم گرفتن یه پرستار نیمه‌وقت بگیرن. بعد یه قرارداد یک ماهه بستیم؛ یعنی تا شروع عید، گفت خانم اگه راضی بودن می‌تونی تا یکسال کار کنی.

- وای اصلا فکرش رو هم نمی‌کردم این‌طوری شانس بیاریم. چیزی ازت نخواستن؟

یلدا: آره، اگه پرستارِ حامله نبود اصلا قبول نمی‌کردن، در واقع راه دیگه‌ای نبود. البته اینم بگم به راحتی نبود؛ ازم معرفی‌نامه خواستن که جلسه‌ی اول رفتم با خودم ببرم.

- معرفی‌نامه رو چی کار کنیم پس؟

یلدا: نگران نباشید اون با من، جورش می‌کنم؛ آشنا دارم.

- راستی برای پرستاری نگفت چه چیزایی باید بلد باشی؟ خب همین‌جوری که نمیشه .

یلدا: سوگل می‌دونه من دوره‌ی تزریقات و بهیاری رو گذروندم، البته به‌خاطر مادرم که چند سال پیش کمرش رو عمل کرده بود مجبور شدم.

سوگل: بالاخره به درد خورد؛ ولی یلدا باید بتونی تو همین یه ماه تمومش کنی.

- آره راست میگه، سعی کن تو این یه ماه اون چیزایی رو که گفتم پیدا کنی. حالا از کی میری؟

یلدا: از شنبه ساعت هشت صبح تا شش عصر؛ چون خود زهرا اون‌جا زندگی می‌کنه تمام‌وقت نمی‌خوان.

- یلدا جان نمی‌دونم چه‌طوری ازت تشکر کنم، من خودم اصلا نمی‌تونستم این کار رو انجام بدم.. واقعا ممنونم؛ شاید هر کس دیگه‌ای بود قبول نمی‌کرد.

یلدا: این چه حرفیه، من از همه‌چیز باخبرم. در ضمن دوستی به درد همین روزا می‌خوره.

سوگل: تازه برای یلدا خیلی بد نشده افسانه، به هر حال تو اون خونه پسر هست، تو فامیلاشونم هست، شوهرم براش جور میشه.

در حالی که خنده‌م گرفته بود گفتم:

- سوگل فقط به همین یه مورد فکر می‌کنه.

سوگل: خیلی هم مهمه. افسانه ساعت یک شد، نمی‌خوای غذا بهمون بدی؟ من که خیلی گشنمه.

- چرا، الان آماده می‌کنم.

یلدا: منم میام کمک. خیلی وقته نشستیم.

سوگل: پس پیش به‌سوی آشپزخونه.

بعد از نیم‌ساعت میز رو چیدیم و مشغول شدیم. چون ماه بانو نبود، سوگل دیگه این‌قدر حرف زد داشتیم از خنده می‌مردیم.

- برای چی جواب منفی دادی؟ من که یه بار دیدمش پسر خوبی بود.

یلدا: راست میگه، اونم که یه دل نه صد دل عاشقت شده بود.

سوگل: آخه از این دکترای خرخونی بود که بدون اجازه‌ی مامانشون آبم نمی‌خوردن. البته سعیدم که همکارش بود دیگه، گفت به درد تو نمی‌خوره. پسر باید یه جربزه‌ای داشته باشه، من از پسرای جلف و مامانی خوشم نمیاد.

اون روز خیلی خوش گذشت. ساعت چهار بود که ماه بانو‌ هم اومد. خیلی از یلدا خوشش اومد. قرار شد یلدا شنبه که رفت سر کار اگه چیز جدیدی فهمید بهمون اطلاع بده.

***

با صدای زنگ ساعتم از خواب بیدار شدم. بعد از اینکه صبحانه رو تنهایی خوردم، بالا رفتم که آماده شم. ماه بانو سرما خورده بود؛ بیدارش نکردم که استراحت کنه. مانتوی مشکی با شلوار جین و مقنعه‌ی مشکی پوشیدم، با یه آرایش کاملا ملایم راهی شرکت شدم.

داشتم رو یه نقشه کار می‌کردم، برای ناهار هم نرفتم. سرم رو که از روی نقشه بلند کردم، با دیدن ساعت سرم سوت کشید؛ ساعت چهار بود. نیم‌ساعت دیگه روش کار کردم، چیزی نمونده بود تموم بشه. از سوگل هم خبری نبود؛ البته سر کار همدیگه رو کمتر می‌دیدیم. وسایلم رو جمع کردم، بعد از خداحافظی با خانم سلیمی رفتم پارکینگ. به سوگل زنگ زدم. با بوق سوم جواب داد: