رمان نفرت یا عشق به قلم مریم نامنی

ژانر : #عاشقانه #همخونه‌ای

خلاصه :

در مورد دختر و پسری هست که به خاطر اختلاف پدرها دچار کینه میشن پسری که زمان عقد به جای جواب دادن بله جواب نه را به صورت بلند میگه و دختر مورد علاقش را رد میکنه اونم به خاطر کینه ای که از پدر دختره داشته و این شروع انتقام دختر داستان از پسر میشه.

به جمع حاضرین محضر نگاه میکنمو به حلقه ی پُر از نگین تو دستم خیره میشم..قند تو دلم آب میشه.

میخوام خانمش باشم...باورم نمیشه.

همرازم،همدردم،همراهم،محرمم،کنارم نشسته.

سربلند میکنم نیکی..خواهرم با ذوق شیرینی به جمع شاهد عقد من تعارف میکنه..به بابا نگاه میکنم بادایی مشغوله حرفه،خدا میدونه تو چشماش چه چراغونیه..آخه ته تغاریش داره عروس میشه..دایی متوجه ام میشه و چشمکی میزنه و بی اختیار لبخند میزنم تکدانه برادر مادرم....مادر!!مادری که از وقتی پامو تو محضر گذاشتم بوش و حسش بوده اما خودش...پیش خدا..

ودر آخر به کنارم نگاه میکنم..مرد مقتدر و مغرورم،به چشام نگاه میکنه ... احساسم میگه تو چشماش ول وله اس..آروم لب میزنم:خوبی؟

لباش کش میاد مثلا لبخند زد؟؟جوابمو آروم با تکون سر اعلام کرد...لبخند میزنم دلم گرمشه..گرمه این مردونگی ها...به قران رو میز نگاه میکنم خدایا....خودت به صدای قلبم گوش کن نزار رو سیاه شم جلوی بابا و نیکی..بابام یه دنیا ارزو داره..من امانت مامان نازلی ام..

صدای یاالله رسای مردی منو به خودم میاره...عاقد!!همه خودشونو جم و جور میکنن،به پناهم نگاه میکنم اونم مثل من منتظره این لحظه بود... دروغه نیست اگه بگم واسه داشتنش شهرو بهم میزنم...با فشاری که به بازوم میاد به سمت راستم نگاه میکنم ..

نیکی با حرص:عاقد با توئه...بارسومم گفت بگو بله

لبخند میزنم...انفدر غرق وجودش بودم؟؟

با صدایی که همیشه قباد ازش تعریف میکرد(صدات محشره دختر)

بلند گفتم:با اجازه پدرم وبزرگان جمع...بله

نیکی خم شد و بوسیدم...صدای دست همه مُهر تایید محرمیتم شد...

عاقد دوباره لب باز کرد:جناب آقای قباد شیبانی بنده وکیلم شمارا با مهریه ی معلوم به عقددائم خانم نیلی ارجمند دربیاورم؟؟؟

دلم لرزید نگاهش کردم بگو جان دل، بگو بله را..

مردد چشم بست و فشرد و گفت : نه..

خشکم زد..

چه شد؟؟گفت نه؟؟؟دل لرزید...قلب شکست..سر سوت کشید..گفت نه؟

چرا جانانم چرا...باحیرت به نیکی که دسته کمی از من نداشت و پدری که سرخ بود از این بی آبرویی نگاه کردم...با ما چه کرد قباد؟؟؟

پدر اولین نفری بود که از شوک در اومد،لب باز کرد :قباد جان پسرم....

قباد وسط حرف بابا پرید:من پسرت نیستم..

بلند شد و ادامه داد:تو همونی بودی که باعث شدی رویای من بره ته دره..احمدی همکارتو یادت میاد دخترش...همونی که قرار بود بیاد ویلای شمالت..دخترش پشت فرمون ماشینی نشست که از قبل ترمزش خالی شده بود...داغ گذاشتی رو دلم(برنگشت نگاهم کنه فقط بهم اشاره کرد....)ادامه داد: داغ گذاشتم رو دلت.....(خوب کردی بر نگشتی جان دل ...بر نگشتی ویرانه شدنمو ببینی..) بابا پرید وسط حرفش:پسر، احمدی دشمن زیاد داشت.؛اشتباه میکنی به مولا علی قسم.

نذاشتم خورد شدن و له شدنم بیشتر از این همه گیر شه و به ریش و آبروم بخندن...فقط مسخ شده زدم بیرون با لباس سفیدی که بیشتر به کفن شبیه بود تا لباس عقد.

فریاد های پی در پی خواهرم.

_نیلی...نیلی.

دو

باصدای راننده به خودم اومدم...

_خانم،رسیدیم...

به عمارت پدری زل زدم،فرقی نکرده بود ،همون نمای سفید که یه زمانی برایم جذاب بود..زمانی که20 ساله بودم درست 3 سال پیش....

پیاده شدمو کولمو رو دوشم جابه چا کردم..راننده سریع دو چمدونمو که تنها داراییم تو این سه سال بود کنارم گذاشت.....و نشست تو ماشین و استارت زد و رفت...جلو رفتم و چمدونارو دنبال خودم کشیدم..زنگو فشردم:بفرمایید؟؟

_نیلی هستم....ارجمند...

در با صدای تیکی باز شد...وارد باغ حونه شدم و چمدونارو رها کردم و دروبستم..به گلکاری باغ خیره شدم شک ندارم کاره نیکیِ...باصدای جیغ زنونه ای به ترانس خیره شدم....زیر لب زمزمه کردم:هم بازی کودکیم سلام....

به طرفش قدم برداشتم،با پا های برهنه به طرفم دوید...و جیغ زد:کجا بودی؟؟

بهم که رسیدیم همو بغل کردیم ...نیکی زد زیر گریه...اما من سنگ تر از این حرفا بودم...رفتم که سنگ شم و سنگ بمونم...

_نیلی جانم...کجا بودی آبجی...هوووم؟ما که دق کردیم تو این 3سال.....

_میگم...(لبخند زدم)میگم...بریم تو؟

زل زد بهم و زمزمه کرد:چقدر عوض شدی!

لبخندم عمیق شد و گفتم:_توام...♤

دستمو کشیو به طرف خونه و داد زد:بابا اگه ببینت خیلی خوشحال میشه..

شوکه شدم پدر خونه بودو به استقبالم نیومد.نکنه نبخشتم....اخه کی درک میکنه من احتیاج داشتم نباشم...تنها باشم ...از ایران و نامردیاش دور باشم...

وارد خونه شدم..یکم چیدمانش عوض شده بود....وای از نصفه شبی که بی خبر با یه نامه بالای تختم....رفتم و رفتم....

سه

نیکی به طرف اتاق پدر رفت،اتاق بابا هنوز هم طبقه پایین خونه بود

زنی که در رو برام باز کرد که فکر کنم مُستخدم بود و به طرفم اومد:خانم چمدوناتونو بزارم بالا.؟

لبخند زدم اتاقم هنوز طبقه ی بالا بود درست کنار اتاق نیکی.

سری براش تکون دادم و اجازه دادم...متوجه نیکی شدم که با چشای پُر از در اتاق بیرون اومد و گفت:منتظرته‌‌‌

با نیکی وارد اتاق شدم...به جسم بی جون رو تخت خیره شدم،به معنای واقعی هنگ کردم ولیلچر گوشه اتاقو.

جلو رفتم لب باز کرد:بیا فرشته بابا بیا که تو نبودت بابا کمرش شکست...*جلو رفتم و به چشمای طوسیِ بی روحش نگاه کردم...درست رنگ چشمای من

بغلش کردم اون اما با دست راست پشتمو نوازش کرد و دست چپش بی جون کنارش افتاده بود...تو دلم زمزمه کردم:(بابام..اسطوره ام ...کمرش شکسته،سکته کرده...قباد به خواستت رسیدی ،انتقام سختی از سلمان ارجمند گرفتی...بخاطر رویا،من بازیچه بودم؟رویا کجای زندگیمون بود که من هیچ بویی از بودنش نبردم...شایدم میخواستم خودمو بزنم به خریت..عشقش کور و کَرم کرده بود)

لب باز کردم _اومدم بابا،،اومدم

بابا ازم فاصله گرفت و به چشمام زل زد

بابا_کجا بودی دخترم؟؟

صدای هق هق نیکی سکوت اتاقو شکست..

لب باز کردم:رفتم بابا..حلالم کن چون لازم بود نباشم،ببخش این بچگونه رفتارمو ولی باید دور میشدم،ببخش بابا...

نفس عمیق کشید :_ تو آروم باش بابا غصه نخوریا ،فراموشش کن..

پوزخندم وحشت به جون بابام انداخت لب باز کردم: برگشتم که باشم که انتقام احساس پاکمو که دو دستی تقدیمش کردمو بگیرم،بابا خورد شدم ولی تو هر تیکه خودم پیدا کردم....من دیگه اون بچه ی احساسی نیستم.

بابا با صدای لرزون:ول کن بابا ترو به روح مامانت...

وسط حرفش پریدم:_قسم نده،برگشتم که باشم..به همین انگیزه اومدم ..جلودارم نباش بابا پشتم باش

چهار

از بابا جدا شدم گفتم :

_ میرم لباس عوض کنم بابا،

بابا:_نمیگی کجا بودی؟

یه کلمه کوتاه :

_نیویورک.

با نیکی از اتاق اومدیم بیرون و به طرف پله ها رفتیم،سالن بالاهم تغییری نکرده بود.

نیکی در حالی که از کنارم رد میشد:

_بیا یه دوش بگیر حالت جا...

نذاشتم ادامه بده:

_نیکی؟

_جونم؟ (دستشو کشیدمو رو کاناپه نشوندم و خودمم نشسته ام)

_برام میگی وقتی رفتم چی شد؟

نیکی کلافه گفت:

_چرا میخوای بدونی خواهرم؟

_لازمه عزیزم بگو.

_تو که بعد از محضر هیچی نگفتی تا شبش بابا اینا میگفتن یکم افسردگیه بعد خوب میشه،هیشکی فکر رفتنتم نکرده بود تا این که صبحش اومدم بیدارت کنم

وسط حرفش پریدم:

_از قباد بگو،بعد من دیدیش؟!

با حرص گفت:

_ اینارو نگفتم که یاد اون از خدا بیخبر بیوفتی.

_خواهش میکنم نیکی؟

با اکراه ادامه داد:

_دارم میگم دیگه،نبودی با گریه رفتم به بابا گفتم،اون روز شرکت نرفته بود،سریع حاضر شدیم و نامه ای که نوشتی رو برداشتم و با بابا به راه افتادیم به سمت خونه قباد,فقط نوشته بودی

_(دنبالم نگردید به وقتش بر میگردم)وقتی رسیدیم قباد از در عمارتش زد بیرون،مثل همیشه نبود گرفته بودو شلخته،آشفته خلاصه مثل همیشه خوش پوش و مقتدر نبود...با دیدن ما به وضوح لرزید..لب باز کرد:نیلی...بابا جلو رفتو کوبید تو صورتش اما اون حتی سرشم بلند نکرد

پنج

بابا تو صورتش داد زد:

_لعنت بهت،دختره دوردونَمو دادم دستت پس فطرت،کو؟دخترمو چیکار کردی؟

منجمد شده سربلند کرد و به من گفت:

_نیلی کجاس؟!

من با التماس زار زدم:

_بگو قباد اگه میدونی بگو؟صبح پاشدیم دیدیم نیست...خبری داری ازش!

زیر لب یا حسینی گفت و لب باز کرد:

_نمیدونم...بخدا نمیدونم.

بابا و من سر شکسته ازش جدا شدیم لحظه آخر بابا برگشت و گفت:

_دیده بودمت تو مهمونی های احمدی،زمزمه های نامزدیت با دخترش...تازه یادم اومد.تویی که اطلاعاتت دقیقه فراستی رو یادته؟؟کله گنده و پایه ثابتِ مهمونیای بابای نامزدت،احمدی از اون بود که خورد،بدم خورد و داغ اولاد دید..‌بد بهت فهموندن بد.

صدای بابا لرزید قباد اما زل زده بود تو چشمای بابا و گفت:

_هیچ میدونستید چشمای نیلی به شما رفته؟؟

منو بابا خشکمون زده بود قباد رد داده بود؟

لب باز کرد:

_میگردم....(سر انداخت پایین) کل ایرانو میگردم دنبالش،فهمیدم اونی که طعمه بود من بودم نه نیلی،،، عاشقش شدم ..دیوونه وار

منو بابا با بغض و یه دنیا حیرت نشستیم تو ماشین و در به در دنبالت بودیم دایی به فامیلای شمال سپرده بود همه دیگه میدونستن.

به نیکی نگاه کردم به اشکاش:

_گریه نداره آبجی بزرگه...پاشو برو ناهار منو رو به راه کن که مُردم از گرسنگی.

خندید و گفت:

_ با کمال میل.

بلند شد که بره:

_نیکی؟

برگشت سمتم ادامه دادم:

_ ساعت 4 ماشینتو میخوام..

_چرا؟ (مکثی کرد) نکنه؟؟؟؟

_آره میخوام برم ببینمش.

_نیلی!

_کمکم کن لطفا مانعم نباش.

بی حرف از پله های مارپیچ پایین رفت،پاشدم کوله امو دنبال خودم کشیدم تو اتاق،لباس عوض کردم و رو تخت ولو شدم....خم شدم و از کوله ام پاکتِ دوست داشتنیمو برداشتم؛ سیگار مشکی رنگمو خیلی ماهرانه بین انگشتام نگه داشتم و فندک زدم...و اولین پوک..زهرخند من؟؟؟عاشقم شده؟؟بعد از اون یک سال و نیم باهم بودنمون تازه فهمیده عاشقم شده....احمق

در اتاق باز شد و نیکی دهن باز کرد که حرف تو دهنش ماسید:سی..سیگار میکشی؟؟

لبخند دردناکی زدم:تفریحی..نترس فقط سیگار میکشم.

سرشو انداخت پایین،سیگارو خاموش کردم

نیکی:_اومدم بگم هستم،همه جوره

ممنونم از این خواهرانه ها ممنونم

شش

بعد از ناهار که کنار خواهرم و پدرِ روی ویلچرم صرف شد راهی اتاق شدم..حوله برداشتمو رفتم حمام،نیم ساعتی تو وان شامپو بدن که عطر خوبی داشت نشسته بودمو به گذشته ای که باهاش داشتم فکر میکردم.

صداش تو گوشمه :

(نیلی خانم...نیلی بانو...دختر.....با تواما پاشو بریم دور دور تو این طهران درندشتِ آلوده)

خندهاش

قهقه هاش

سرفه هاش

پلک زدناش

دستاش

چشماش

وای خدا...نمیخوام بهش فکر کنم....با این اوضاع من عصر چطوری باهاش روبه رو شم..اصلا برام مهم نیست اصلا بره به درک.....

با حرص از این همه لودگی خودم از وان زدم بیرون و دوش گرفتمو حوله تن کردم...

وارد اتاقم شدم به لباسای چیده شده روی تخت نگاه کردم...کار نیکی بود...هنوز زود بود،لباس راحتی پوشیدمو روی تخت نشستم به لباسا نگاه کردم،مانتو مشکی کوتاه و جین یخی زاپ دار،شالی طلایی و کفشی پاشنه10سانتی طلایی و کیف کوله مانند مشکی...رسما قصد داشت لخت بیرون برم..

جلوی ایینه رفتمو موهامو لخت شلاقی کردم که در اتاق باز شدنیکی :اومدی؟

_اوهوم..نیکی اینا چیه؟

به لباسا اشاره کردم خندید و گفت:

_ قباد بچزونه تیپه!

چشمکی زد

خندم گرفته بود:

_مگه میرم عروسی؟

_آبجی یادته که چقدر رو تیپت حساس بود.

باز به گذشته رفتم‌‌‌‌‌.مگر آن همه غیرت از یاد رفتنی بود؟

هفت

در خونه رو بستم و با ذوق به طرف ماشین معروف شاسی بلندش،که فقط مشکیشو دوست داشت،پرواز کردم..درماشینو باز کردمو نشستم.

باصدای بلند:_سلام ، سلام.

جا به جا شدمو نگاش کردم...زل زده بود بهم...معذب شده بودم،لب باز کردم:_قباد ؟

جواب نداد دوباره :_قباد؟

لب باز کرد:_صبر میکنم بری لباساتو عوض کنی و بیای!!

با تعجب:_چرا؟؟خیلی زشته؟

(به پالتوی شکلاتی و شال کرمم اشاره کردم!!)

لبخند عمیقی زد و گفت :

_نه بانو،فقط زیادی بهت میاد.

با صدای نیکی باز گذشته مثل پوتک کوبید تو سرم که توهمه گذشته رو باز زدم.

_ابجی جونم عوض شدمو بزرگ شدم فقط این نیست که اسمشو نیاری و خودتو بزنی به اون راه..جای جای ایران تو و غباد خاطره دارید اسم هر چی میاد تو به فکرش می افتیش

_نیکی هوای تهران این بلا رو سرم اورده..من اونجا این طوری نبودم.

نیکی لبخند زد و گفت :

_تهران و نیویورک آسمونش فرق داره!؟

زمزمه کردم:

_آسمونش نه،ولی هواش..

خندید.

_حاضر شو دیگه.(نیکی رفت بیرون)

کم کم لباسایی که نیکی اورده بودو پوشیدم و آرایشی ملایمی کردم ولی با همون آرایشم کلی عوض شدم.

از پله ها پایین رفتمو بابا و نیکی رو دیدم،

بابا نگام کردو گفت :

_کجا بابا؟بیا بشین یکم برام بگو کجا بودی؟!من نباید بدونم؟

نیکی با استرس نگام کرد:

_بیام منم؟؟؟

_نه زود میام....(رو به بابا)وقت زیاده باباجون،حرف هم زیاده،میام یه دل سیر حرف میزنیم

نفس عمیقی کشیدم:

_میرم پیشه قباد شیبانی..

بابا بی اختیار:

_چی میگی بابا!ولش کن من نمیخوام از دستت بدم میفهمی !؟

_بابا کنارم باش...لطفا(نزاشتم ادامه بده)فعلا

از در زدم بیرون

هشت

دزدگیر 207 نیکی رو زدمو سوار شدم!پشت فرمون که نشستم،باز خاطراتِ آزار دهنده اومد سراغم.

(یعنی چی میترسم؟باید یاد بگیری..

_قـباد جانم نمیتونم میترررررسم ای بابا.

_من عصری میرم ثبت نامت میکنم.

با حرص جیغ زدم:

_برو خودتم جای من پشت فرمون بشین.

لبخند زد و زل زد بهم :

_حرص که میخوری دوست دارم..

حرفشو خوردو رفت آشپزخونه.

اون روز اولین باری بود که رفتم خونه اش..و آخرین بار.

استارت زدم و به راه افتادم...استرس داشتم من دارم چیکار میکنم؟؟حالا دیگه دو دل شدن بی فایده اس،باید محکم باشم این چیزی بود که دنبالش بودم...آدرس خونشو چشم بسته بلد بودم...با همون یه باری که اومدم جوری به ذهنم سپرده شد که انگار .... پوزخندی به حرفای خودم تو دلم زدم...صدای زنگ گوشیم منو به خودم آورد

نیکی بود

_بزار از خونه بیام بیرون بعد زنگ بزن

_رسیدی؟ (استرس تو صداش ،استرس منم بدتر کرد)

_نه ،ولی نزدیکم

_کاش می اومدم.

_نیکی خواهش میکنم.

_مراقب خودت باشیا....یه وقت نزنه لتو پارت کنه.

_به چه حقی؟؟؟

_اون آرایشو تیپت

_نیکی اون یه زمانی صاحب اختیارم بود...الان دیگه هیچ کارس...کاری نداری!

_نه...خبری شد زنگ بزن.

بی حرف مکالمه رو پایان دادم....و بغل خیابون پارک کردم....پیاده شدم...طبق محاسبات من الان باید بره شرکت...وارد لابی خونه اش شدم....زل زدم به در آسانسور،

نشکن نیلی تموم میشه.....آروم و محکم باش....در آسانسور باز شد و پاهام لرزید ...خودش بود اینو دلم میگه

درحالی که سرش تو گوشیش بود از اسانسور خارج شد،از کتونی های سفید رنگ fiLa تا شلوار جین آبی رنگ جذبش و در آخر تیشرت سفید و موهایی که....خدای من شقیقه هاش سفید شده..جلو رفتم و نفس عمیقی کشیدم.سربلند کرد،از هول یه قدم رفت عقب و با نا باوری و حیرت نگام کرد..صورتمو و دستامو همه رو از زیر نگاهش گذروند و لب باز کرد:

_نیــلی!!

نُه

محکم بشین دلم این دوره آخره،بـغضمو قورت دادمو زل زدم تو چشماش من عاشق این چشما بودم.

با جسارت و غرور شرو ع کردم:

_قباد شیبانی..

تو به من یاد دادی که هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست،به من یاد دادی اعتماد به هر کس و ناکس،درست نیست،به من یاد دادی ضربه زدنو من بزرگ شدنو یاد گرفتم،الان که اینجام متاسف نیستم،نه،تجربه کردم،به یه احساس بچگونه یاد دادم بالغ شه فهمیده شه...بشناسه و بسنجه،مرسی....تو به من یاد دادی عشق و علاقه از یاد رفتنیه فقط یه حسرته که موندنیه....نیومدم داد بزنم تلافی کنم و زجر بدم و مثل تو تبل رسوایی بکوبم....قـباد اومدم که بزرگ شدنمو به خودم ثابت کنم...فقط از یه چیز دلم خنک شده. از این که اگر از اول نشناختمت...آخرش شناختمت.... فقط یه سوال...تمام اون غیرتی شدنات....عزیزمت....قربونت برمات....زندگیمیات....نکنه منو با رویا اشتباه میگرفتی؟!!!!لعنت به چشمات که خوب بلد بودن نقش بازی کنن.

برگشتم که برم صداش.(گفته بودم صداش فوق العادس؟)

_نیلوانا..

هنوزم تنها کسیه که اسممو کامل به زبون میاره...هنوزم.

برگشتم و فقط نگاش کردم....چشماش پُر بود یا من توهم زدم؟

لب باز کرد:

_حرفاتو زدی؟داری میری؟واینمیستی بشنوی؟

زمزمه کردم:

_وقت زیاد داشتی واسه حرف زدن.

بی حرف رفتم و شنیدم صدای تکه تکه شدن وجودشو.....این من بودم؟باور نمیکنم.

ده

وارد باغ خونه شدمو ماشینو پارک کردم....از ماشین پیاده شدم که دیدم نیکی سراسیمه به طرفم میاد،هنگ کرده نگاش کردم تا بهم رسید دستامو گرفتو نگاه کرد صورتمو زیر ذربین گذاشت،

آخرش با یه نفس آروم:

_آخیش ،سالمی

خندیدمو سری تکون دادم من عاشق این دلواپس بودنای خواهرمم

بی حرف به طرف اتاق رفتم و با همون آرایش روی تخت ولو شدم،هوووووف،،چرا با دیدنش گُر گرفتم.خدایا نکنه دارم برا خودمم جو سازی میکنم....نکنه هنوز پادشاه قلبه داغونمه.

گوشیمو ورداشتم شمارشو زدم و رفتم تو تلگرامش (مدیونید فکر کنید فضولم...)

اووووو عکس پروفایلشو یه متن بود

"تو همه ی اون چیزی هستی

که از این دنیا میخوام"

خوبه،بخواش به درک....باحرصی که نمیدونم ناشی از چی بود گوشی روپرت کردم رو عسلی کنار تخت،اصلا به من چه.

یک هفته بعد.

_نه،نه چند بار میگی!؟من نمیام.

نیکی با عصبانیت:

_اون روی منو بالا نیار ، یه مهمونیه سادس.

یک ساعتو نیمه که دنبالم دور خونه میچرخه هی میگم نمیام میگه مهمونی بچه های شرکته...بیا اشنان...بابا منو چه به مهمونی!!!!

نیکی:

_ویدا هم هست منشی شرکت بابا،رفیق دوران دبیرستانت...بچه های دو سه تا شرکته وابسته ام هستن...که اشنا میشی باهاشون

وقتی گیر میده دیگه داده آخ خدا به شوهر مادرمُردش صبر بده

_میام باشه....فقط دیگه جیغ نزن.

خندید و رفت حاضر شه به خواسته اش رسیده بود،

بابا شرکت داروسازی داشت..رشته خودمم داروسازیه

قبادم تو کار داروئه...لعنت!هرچی میشه یه قبادم باید تنگش باشه

یه بلیز لیمویی و شلوار مشکی و کفش اسپرت مشکی انتخاب کردم و آرایش ملایمی کردم...موهامم محکم دم اسبی بستم....دیگه کم کم باید یه ذره کوتاه بشن تا نزدیکای باسنم میرسن.

نیکی صدای دادو بیدادش باز بلند شد باخنده از بابا خدافظی کردمو به راه افتادیم....تو راه کلی از شرکت حرف زدیم و پیشرفتاش....یه جاهایی هم نیکی تته پته میکرد که ینی یه جای داستان میلنگه..

به ویلای دوستش که میگفت حسابدار شرکت باباس رسیدیم.هردو پیاده شدیم.

نیکی _یکم اخماتو وا کن دختر

_نمیدونم چرا دلهره دارم

نیکی_بیخیال

وارد شدیم دختری برای خوش امد جلو اومد همون سحر بود حسابدار شرکت،،صدای سیستم کر کننده بود حسابی پشیمون شدم من اعصاب این کارارو ندارم...راهنماییمون کرد به یه اتاق تا لباس عوض کنیم

داشتیم لباس عوض میکردیم که گفتم :

_کدوم شرکتا هستن!

نیکی با مکث:

_شرکت خودمون ،شرکته رادان،شرکته همتا.....با اسم شرکت همتا شاخکام فعال شد....قباد!

با حیرت به نیکی نگاه کردم:

_الان باید بهم بگی؟؟؟

نیکی با ترس:

_بابا قباد اصلا تو مهمونیا شرکت نمیکنه خواهری نترس.

_از چی بترسم؟از اون!!!بابا نمیخوام ببینمش(مانتومو برداشتم و گفتم:

_برو کنار من برم!

با وحشت:

_نه ،نیلی زشته سحر دیدتت بد میشه.

با یکم فکر :

_نمیاد؟مطمعن؟

نفس راحتی کشید:

_اره بابا.

خودمونو مرتب کردیم و زدیم بیرون.

هرکی مشغول کاری بود...سحر منو به چند نفر معرفی کرد و مشغول معارفه بودیم که یهو دستی از پشت سر آروم رو چشمام قرار گرفت.

با لبخند یاد اون دختر شیطونه ی سال اخر دبیرستان افتادم و بی اختیار:

_ویدا.

یازده

دستشو از رو چشمم برداشتو چرخوندم،خودش بود چقدر عوض شده بود،یادمه وقتی تو سن ۲۰ سالگی به زور ازدواج کردو به ۳ ماه نکشیده طلاق گرفت،اومد پیشم که براش یه کار پیدا کنم و من منشیگری تو شرکت بابا رو پیشنهاد دادم،بـهترین دوستم بعد از نیکی خواهرم، ..ویدا بود.

نگام کرد:

-نکبت چقدر ماه شدی؟!

با حیرت:

_هنوز بی تربیتی ویدا؟

خندید و محکم بغلم کرد،منم بغلش کردم

از هم جدا شدیم گفتم :

_شنیدم کم کم داری شرکت بابامو صاحاب میشی!!

ویدا:

_برو بابا سرتخته بشورنت نه یه زنگی نه یه خبری،کجا بودی ؟

نیکی اومد جلو:

_سلام ول وله.

ویدا با ترس ساختی:

_صاب کارمم که اینجاست..

(چون بابا کسالت داشت نیکی به جاش نظارت داشت...البته مدیر عامل یه فرد دیگه بود تو شرکت به اسمه نیکی میگفت علیرام مجیدیِ.نیکی چون تو کار آزمایشگاس،تو آزمایشگاه شرکت کار میکنه)

خندیدم:

_تو دیگه صاحاب شرکتی. خوب بگو ببینم چه خبر!؟آقایی ماقایی!هنوز عذب موندی؟

خندید نمیدونم چرا حس کردم با غم:

_نه بابا آقا کجا بود همون یه بار بسم بود.

دیگه کشش ندادم حس کردم ناراحت شد،سحر به طرفمون اومد:

_بیاین وسط دیگه.

اما من معذب بودم.‌.صدای باندا کر کننده بود حسابی همه تو هم میرقصیدن و قر میدادن.هیچ خوشم نمیاد تو جمع از این ندید بدید بازیاگفتم:

_نمیام.

ویدا و نیکی ام رفتن وسط....زنی رد شد و آبمیوه ای تعارف کرد،گُر داشتم،یه آلبالو برداشتم..داشتم مزه میکردم که مردی خوش پوش به طرف ام اومد سرفه ی مصلحتی کرد :

_سلام عرض شد لیدی!

(فک کرده لاس وگاسه؟؟؟)

لبخندی جم و جور زدم:

_سلام.

دستشو دراز کرد برای دست دادن:

_حامی هستم،حامی گودرزی!مدیرعامل شرکت رادان.

با لبخند:

_شرمنده ام که دستتونو رد میکنم،نیلی ارجمند هستم..

حامی(دستشو انداخت):

_بسیار خوش وقتم.

_مچکرم.

_شما خواهرِ افسانه ایه خانم ارجمند هستین درسته!؟

_افسانه ای؟منظورتونو نمیفهمم!

خندید مردونه و با وقار :

_ تعریف شمارو زیاد شنیدم.

_از نیکی؟؟

حامی :

_بله از بچه های قدیمی شرکت خودتون و خواهرتون.

_بچه ها لطف دارن ممنون

کارت ویزیتی از جیبش در آورد و به طرفم گرفت،

لب باز کرد:

_این کارت منه خوشحال میشم کاری بود بهم خبر بدید،

صدایی از پشت سرم که باعث شد رعشه به تنم بیوفته،انگار سطل آب یخ ریختن رو سرم.

_سلام خانم.

با حیرت برگشتم خودش بود،جذاب تر و خوش تیپ تر از همیشه،و شاید پخته تر،الان چند سالش بود!32...

از ما سه نفر حامی اولین شکننده سکوت بود:

_سلام قبـاد خان بابا ما دیگه از حضور شما کاملا قطع امید کرده بودیم تو مهمونیامون.

قبـاد کارت ویزیتو از دست حامی گرفت و گفت:

_یه حسی بهم میگف،امشب اینجا باش!

پوزخندی زدم مثل همیشه عاشقانه هاش ، اینطوری بود، الان به نظر خودش زیادی احساسی حرف زده دروغ چرا همین تفاوتاش با همه منو دیوونه میکرد

دوازده

حامی نگاهی گذرا به ما انداخت .

نیکی از دور قیافه ی مثل میت شدش پیدا بود.صد در صد فهمیده چقدر از دستش کفری ام

نزدیک ما شد،متوجه حامی شدم..خیره بود به نیکی....این چشما؟؟؟؟؟این مرد عاشقِ نیکی بود.

نیکی ما هم که تو باغ نیس اصلا.

نیکی رو به قباد :

_اینجا چیکار میکنی؟

قباد:

_مهمونی مختص شرکت منم هست دیگه مگه نه؟!

نیکی با عجز و ناله:

_دست از سرش بردار.

رو به نیکی :

_بــسه،بیا بریم..

همون لحظه گوشیم زنگ خورد لرزش کیف دستیم اینو میگفت،بی توجه به نگاه خیره ی قباد که انگار فقط منو میدید،به طرف اتاقی که لباس عوض کرده بودم رفتم..اینجا صدا ی سیستم کمتر بود..شماره خونه اس..جواب دادم:

_بله؟

_سلام بابا.

_سلام بابا خوبین؟

_خوبم بابا،چرا نیکی تلفنشو جواب نداد نگران شدم

(انگار باباهم دلش خبرداربود)

_ چیزی نیست عزیزم نگران نباش ما گوشیامون دستمون نیست،خوبیم

_خداروشکر بابا برید خوش بگذره .

_ممنون عزیزم،خدافظ.

صدای در باعث شد با رو به رو نگاه کنم. امشب چرا تموم نمیشه.

با حرص جلو رفتم:

_برو کنار.

قباد:

_کجا؟

_به تو ربطی نداره.

قباد با پوزخند:

_خوبه یه بار پَسِت زدمو انقدر برام اولدورم بُلدورم میکنی!

با حیرت به این وقاحتش نگاه کردم:

_این تویی؟باور نمیکنم..قبلا انقدر واضح از نامردیات حرف نمیزدی،جار نمیزدی. این تویی که به بی آبرویی یه دختر افتخار میکنی!اره قبــاد زمینم زدی ولی من باز بلند میشم....وقتی بلند بشم رویا میسازم باز رویا میسازم قـباد تو..

خواستم برم که دستاشو باز کرد و جلومو گرفت:

_کجا؟ من اشتباه کردم...باشه؟ با حرفات عذابم دادی اون روز رفتی نذاشتی حرف بزنم....منم حق دارم حرف بزنم یا نه؟

سیزده

زل زدم تو چشماش بلکه از رو بره..دیدم دستاشو انداختو یه قدم اومد جلو ،یه جوری شدم ولی تکون نخوردم و وا ندادم زمزمه اش آتیش زد جونمو:

_تروخدا قسمت میدم منو اونجوری نگاه نکن،التماست میکنم..

خشکم زده بود!قباد چی گفت؟؟؟التماست میکنم؟از اون مرد مقتدر و مغرور و این حرفا؟؟نه باورش سخته....بیشتر بهش زل زدمو گفتم:

_بکش کنار میخوام رد شم.

اخم کردو گفت:

_از این طرز حرف زدن بدم میاد.

_بیدارشو قباد من نیلی ام نه رویا

با حرص دستی تو موهای خوش حالت مشکیش کرد و گفت:

_احساسم بهت نیم دونگه احساسم به اون نیست...اون مُرده.

لب باز کردم:

_خوشبحالش،حداقل زیر خاک مُرده نه بین مَردم..(منظورم به خودم بود که کشته شدم توسطش)

به طرف در رفتم ،صداش :

_نیلوانا؟

با حرص :

_نیلوانا نه نه فقط نیلی فقط.

مهلت حرف زدن بهش ندادم و از اتاق زدم بیرون دارم آتیش میگیرم،از درون.

نیکی رو دیدم که به سرعت میاد طرفم:

_کی زنگ زد!؟

نفس حبس شدمو دادم بیرون:

_بابا بود.

دست نیکی رو گرفتمو از جلو در اتاق رفتم کنار،

نیکی:

_قباد کو؟نمیبینمش

_تو اتاق بود

نیکی با وحشت:

_تو اتاقی که تو بودی؟چی گفت؟اذیتت کرد؟

پوزخند زدمو گفتم:

_ تو به فکر خودت باش.

با گنگی نگام کرد لب باز کردم:

_هیچی بابا ولش کن.

به جمع پیوستیم،،یکم که گذشت دیدم قباد با چشمای سرخ که از عصبانیت بود از اتاق اومد بیرون،حقشه پسریه زبون نفهم.

سحر اومد طرفمون:

_بــچه ها میخوان گیتار بزنن بیاین رو کاناپه بشینیم،(سیستم خاموش شدو یه گیتارم دست ویدا بود) جمع 20,25 نفری میشد ، نیکی رو به سحر:

_نیلی گیتار بلدها،حرفه ای!

با اخمو چشم غره رو کردم به نیکی که حرفشو خورد...

سحر_اِه این که خیلی خوبه

من:نه نه بلد نیستم اونقدام

سحر_نگو،،باید بزنی.دیگه حرف نباشه.

سحر رفت و همه کم کم جمع شدن دورهم و رو کاناپه و صندلیها جا گرفتن بعضی هم سرپا بودن،،قباد کنار حامی رو مبل دو نفره سلطنتی جا گرفت،رو کردم به نیکی:_دوتا طلبت

نیکی با مظلومیت:ببخشید.

خندیدمو چیزی نگفتم....رفتم به طرف صندلی ها با نیکی کنار هم نشستیم که ویدام اومد کنارمون نشست

پانزده

ویدا رو کرد بهم و با ناراحتی خاصی: