رمان مزاحم دوست داشتنی به قلم ساجده سوزنچی

ژانر : #عاشقانه

خلاصه :

آرمان آریان پسری جذاب خوشتیپ و دوست داشتنیست که در خانواده ی مدرن و پولداری زندگی میکند.برعکس خانواده و تیپ امروزی اش اعتقادات مخصوص به خود را دارد.او که مدیر یک شرکت تبلیغاتی بزرگ و معروف در شهر تهران است بسیار در کار خود غرق است ،اما با اسراردوستانش تصمیم میگیرد چند روزی را برای تفریح و استراحت همراه آنها به شمال برود.بخاطر کارهای زیاد شرکت و البته همان اعتقادات بخصوص خودش چند روز زودتر جمع دوستانش را به مقصد تهران ترک میکند.در راه برگشت درجاده ی خلوت و تاریک دختری رامیبیند که تقاضای کمک میکند.

آرمان که هیچ علاقه و کششی نسبت به جنس مخالف ندارد بیخیال از آن دختر میگذرد.اما حسی از درون شایدحس غیرت ایرانی او را،وادار به بازگشت میکند و در ادامه گرفتار کمک به نفس همان دختر جوان میشود.آرمان ابتدا نفس رابه چشم یک مزاحم در زندگی اش میبیند اما کم کم همان مزاحم ...

به نام آفريننده ی عشق

*فصل اول*

در حد مرگ دارم حرص می خورم، الآن كارد كه هيچی، شمشيرم تا ته فرو كنن تو قلبم، بازم خونم درنمی داد...

بمب منفجر بشه من متلاشی نميشم...

فقط با بهت و ناباوري دارم به اتفاقايی كه جلوي چشمام ميوفته نگاه می كنم...

به زمين چمن...

به بازيكنايی كه لباس زرد و سياه سپاهان تنشونه...

به جايگاهی كه واسشون درست كردن...

به جام قهرمانی كه با ربان زرد و سياه تزيين شده و حالا بالاي دست هاي محرم نويد كياست

...

به سرمربی شون كرانچاركه بالاي دست بازيكن ها داره بالا و پايين ميره...

به گردن آويز هايی كه يكی يكی داره ميره تو گردن بازيكن هاي سپاهان...

و به خوشحالی هوا دارها كه با آتيش بازي و فشفشه همراهه...

نگاهم می چرخه سمت اندك هوادارهاي پرسپوليس كه مثل من تك و توكيشون موندن، او نم بخاطر بهت زده شدنشونه، مطمئناً توان رفتن ندارن...!!!

نشستن خودم بخاطر اينه كه پاهاي سست شدم ناي بلند شدن ندارن و گرنه از خوشحاليم نيست كه مو ندم اينجا جشن قهرمانی سپاهانيا رو می بينم...

اين جشن ميتونست الان با تمام اتفاقاتش با اين تفاوت كه آسمون ورزشگاه آزادي قرمز باشه، سهم ما پرسپوليسی ها باشه...

البته دليل اصلی موندنم به خاطر مهدي مهدوي كيا بود كه به نظرم غريبانه ترين خداحافظی دنياي فوتبالوكرد...

خيلی نامردي شد در حقش، حداقلش اين بود كه هم بازياش سرشونو مثه... نمی نداختن پايين و برن تو رختكن...

ميتونستن بمونن تا مهدي با همراهی هم تيمی هاش چهارگوشه ي زمينه و ببوسه و با چشم هاي گريون بره...

از باخت پرسپوليس درسته ناراحت شدم و بغض كردم، اما وقتی بغضم شكست كه از اونهمه طرفدار هاي پرسپوليس شايد به زور هزار نفر مونده بودن، او نم پراكنده و تو بهت نه بخاطر مهدي مهدوي كيا ...

وقتی ريخت اشكم كه مهدي تنهاي تنها بود، نه تماشاگري بود و نه بازيكنی...

دلم كباب شد، اين حقش نبود...

اون خيلی زحمت كشيده بود، نه تنها واسه پرسپوليس كه واسه تيم ملی هم كلی تلاش كرده بود، بايد تو يه جشن فوق العاده باشكوه خدافظی ميكرد از دنياي فوتبال...

البته نيتشون هم همين بود كه نشد...

آخه هيچكس فكر نميكرد پرسپوليس ببازه اين بازيو...

سخته تيمت خوب بازي كنه و اول جلو بيوفته ولی بعدش يه گل بخوره...

توي وقت هاي تلف شده دوباره گل بزنه و هواداراشو خوشحال كنه و فكركنن تمومه، قهرمانن...

ولی انقدردفاع تيمت بد باشه كه نتونه ده دقيقه، فقط ده دقيقه دووم بياره تاقهرمان بشه...

سخته لحظه آخر گل بخوره و بازي به پنالتی كشيده بشه...

و زجر آوره واسه هواداري كه توي تيمش مهدوي كيا كه بازي آخرش هم هست از دقيقه ي صد و پونزده بازي كنه تازه پنالتی زن هم نباشه...!!!!!!!

همينطور علی كريمی...

سخته كه دو تا بازيكن كه مطمئناً توپاشون گله، پنالتی نزنن و در ادامه اولين توپ خراب بشه، روحيه ي هوادارا و بازيكنا خراب بشه ولی باز پنالتی بعديو يه جوون كم تجربه بزنه و اين روند تا آخر ادامه پيداكنه...!!!!!!!!

اينايی كه ميگم همش غير قابل تحمله واسه يه هوادار دوآتيشه، مثل من، مثل بقيه ي فوتبالی ها...

توي ذهنم پر از علامت سؤاله و حالم داغون داغون...

امروز خير سرم تولدمه، گفتم تولد 28 سالگيم با قهرمانی پرسپوليس قشنگ ميشه، ولی ببخشيد اما حالا روز تولدم گند زده و حسابی قهوه اي شده...

چی دارم ميگم واسه خودم، فوتباله ديگه برد و باخت داره...

آره برد و باخت داره ولی مطمئناً اگه مهدي از اول بازي ميكرد و پنالتی اول و دومو علی كريمی و مهدي ميزدن، وضع ما و تيممون اين نبود...

يا حداقل اگه يه ذره به كاپيتان تيم محبت ميشد و اينجوري نميرفت، انقدر آتيش نميگرفتم...

اي خدا، حالا جواب اون استقلالی ها كه امروز قهرمانيشون تو ليگ قطعی شدو چی بدم؟؟...

جواب كري خوندن هاشونو چی بدم؟؟؟ خدايا دستم به دامنت ،خودت كمكم كن... آمين...

هنوز آمينمو كامل نگفتم گوشيم زنگ ميخوره، رو به آسمون می كنم و ميگم اي خدا، سپاسگذارم واقعاً ممنون از كمك ...!!!!!

اون از اون نذر و نياز هايی كه واسه تيمم كردم، جوابمو اينجوري دادي، اينم از اين كه كمك ميخوام گوشيم زنگ ميخوره...

او نم كی؟ شروين استقلالی كه مطمئنم الآن با اشكان و عليرضا برنامه ريختن واسه اذيت كردن من و همشون باهمن...

دو سه بار اولو بر نمی دارم، ولی آخر تسليم ميشم...

اصلاً منكه نباختم، به قول مامان آتی پولاشو اونا ميگيرن، عشق وكيفشو اونا ميكنن، حرصشو ما ميخوريم...!!!!!

صداي سپاهانی ها گوشمو كَر ميكنه و نميتونم درست بشنوم، گوشيمو ميبرم كنار گوشم و سعی می كنم طبيعی باشم...

من: نفهمِ مزاحم، وقتی يه بار زنگ ميزنی جواب نميدم يعنی نميخوام جواب بدم، ديگه زنگ زدن دوبارت چيه؟؟؟؟

مرض داري يا دستت روي دكمه ي تكرار چسبيده؟؟؟ صداي پر از تمسخرش اومد...

شروين: به به آرمان خانِ سگ اخلاق، كجايی پسر؟ من: سرِ قبرِ جد بزرگوارم...

شروين: عههه مگه جدِ بزرگوارت تو ورزشگاه آزادي دفنه؟ نگفته بودي كلك...؟؟ طلبكارانه گفتم

من: حالا كی گفته من ورزشگاهم اصلاً؟ بهشت زهرام، اينم صداي تلوزيونه!!!...

شروين: ايول به كيفيت صدا، انگار تو ورزشگاهی جون تو...!!!!

كثافت سر منو شيره نمال، ديگه منكه ميدونم بازي هاي تيم سوراخت هرجاي دنيا باشه تو هستی، چه برسه بازي به اين مهمی، او نم تو تهران...

مرد باش ،جيگر داشته باش بگو رفتم ورزشگاه الانم تيمم سوراخ سوراخ و لوله لوله شده، سگ اخلاقم...

با حرص گفتم

من: آره، ورزشگاهم تيمم باخته، سگ اخلاقم، توچی ميگی؟؟

شروين: عليرضا ميگه هنوز دير نشده تيمتو عوض كن، هنوز ليگ تموم نشده قهرمانيش حتميه...

من: يه هوادار واقعی اگه تيمش سقوط كنه دسته يك بازم كنار نميكشه، ديگه چه برسه به يه باخت ساده...

شروين: آخه بدبخت تا كی ميخواي اين رو بگی؟ من كه تا يادم مياد همينو ميگی، باخت عادتتونه...

بيا و استقلالی شو، خودتو راحت كن...

من: اتفاقاً همين قصدو دارم، در حال مرگم استقلالی ميشم تا با مُردنم يه استقلالی از زمين كم بشه نه يه پرسپوليسی...

شروين: خب بابا...

من: اگه كارداري بگو، اگه نه برم دنبال زندگيم...

شروين: منو اشكان رفتيم خونه عليرضا، بيا اونجا منتظريم...

من: نه دير وقته، با اين ترافيك تا دوازده ام خونه نميرسم، شايد فردا يه سر بيام...

شروين: گُم شو واسه من ناز نياركه خريدار نداره، زود اومديا، سر راه چهارتا پيتزام بگير بيار كوچيكه بزرگه رو خورد...

من: كارد بخوره به شكماتون الهی، زنگ بزنين پيك بياره من نميام...

شروين: من نميدونم آرمان، با پيتزا منتظريم معطل نكن.

تا اومدم جواب بدم قطع كرد آشغال...

چه نفهمن اينا، اي خدا من چطوري با اينا رفيق شدم خودمو انداختم تو بدبختی آخه؟؟؟ نفس عميقی كشيدم و گوشيمو توي جيبم گذاشتم...

خوشحالی و جشن سپاهانی ها هنوز ادامه داره، با اعصاب داغون بلند ميشم و از ورزشگاه بيرون ميام.

ماشينمو كه به بدبختی گذاشتم توي پاركينگ به همون بدبختی هم بايد درش بيارم...

در پورشه قرمزمو باز ميكنم و سوار ميشم...

سرمو ميذارم روي رول و چند تا نفس عميق ميكشم تا بلكه آروم بشم، اما فايده اي نداره انگار...

احساس گرما ميكنم و كولر ماشينو ميزنم تا هوا عوض بشه...

يه نگاه به خودم ميندازم، چشم هاي درشت سبزم، قرمز و خسته به نظر مياد...

موهاي خرمايی رنگم كه قبل بازي فشنشون كرده بودم، حالا انقدكه توشون دست برده بودم فشن تر از قبل بود...

لب هاي درشتم قرمز تر از هميشس، انقدر كه براي از بين رفتن موقعيت هاي خطرناك تيمم به دندون گرفتمشون...

دستی به ته ريشم ميكشم و ماشينو روشن می كنم، با روشن شدن ماشين صداي بلندِ آهنگ پرسپوليسِ قهرمان ماشينو پرُ ميكنه، تنظيمش كرده بودم كه باهاش توخيابون شادي بعد از قهرمانی كنم ولی نشد...

با صداي كم يه آهنگ غمگين پخش ميكنم، شادي نيومده به ما!!!!...

ترافيك وحشتناك خيابون هاي تهران بدجوري كلافگی به همراه داره، اما خب چاره اي هم نيست...

نزديك دوازده شبه كه ميرسم، درخونه ي ويلايی خوشگلمونو با ريموت باز ميكنم و ميرم داخل حياطی كه حالا تازه گل هاش و درخت هاش در اومدن و سبزه سبزن...

حياطمون انقد بزرگ و قشنگه كه بعضی وقت ها با خودم فكر ميكنم پس اون بهشتی كه خدا بارها و بارها وعدشو توي قرآن داده چطوري ميتونه باشه؟ مگه از اين زيبا تر هم هست؟؟؟!!!

حتماً هست اما مطمئناً توي ذهن من گنجونده نميشه...

روي تاب، خيره به مهتاب يخورده حال و هوا عوض می كنم كه درخونه ي مش رحيم باز ميشه و با اون قيافه پيرمردي با نمكش مياد بيرون...

مش رحيم: سلام آقا شرمنده خلوتتونو بهم زدم گفتم شايد دزد باشه!!!!...

لبخندي ميزنم و ميگم

من: سلام مش رحيم، آخه كدوم دزديو ديدي كه درو با ريموت باز كنه؟ اصلاً مگه خونه دزدگير نداره؟ اگه دزد بياد صدا نميده به نظرت؟؟

مش رحيم: من پيرم بابا، اين چيزا حاليم نميشه، صد بار به اين آقا فرزاد )بابام( گفتم من ديگه به درد شما نميخورم خرفت شدم، بزاريد يه بنده خدايه ديگه بياد، ميگه نه كه نه...

من: ما به شما عادت كرديم شما تا آخر عمرتون قدمتون رو چشممونه...

مش رحيم: ممنون، راستی آرمان خان تيمتونم كه...

بين حرفش با دلخوري گفتم

من: عههه نداشتيم ها مش رحيم، بجاش ماله شما قهرمانه...

مش رحيم: ببخشيد نميخواستم ناراحتتون كنم، با اجازه شبتون بخير...

من: ايراد نداره مش رحيم، برو بخواب شب بخير...

تابو با پام نگه ميدارم و پياده ميشم برم داخل كه گوشيم زنگ ميخوره من: بله؟؟؟

صداي طلبكارانه ي شروين به گوشم ميخوره شروين: بله و بلا، كجايی تو مرديم ازگشنگی...

من: گفتم كه نميام خستم، بيخيال فردا ميام...

شروين: به درك ميخوام صد سال نياي، حيف دختر خوشگلا كه گفتيم توأم استفاده كنی...!!!

من: خفه شروين، قرار بود جلو من از اين حرفا نزنين، يا منو قاطی كثافت كارياتون نميكنين يا اگه افت كلاسه براتون و اذيت ميشين دور منو خط بكشين...

اصلا خوب شد نيومدم ميدونستم خونه خاليه عليرضا بی دختر نميمونه...

شروين: خب بابا توأم، من مو ندم تو چطوري با ما دوست شدي با اين فنتيك بازيات؟؟؟ تو بايد با يه هموژنيزه رفيق ميشدي مثل خودت ،نه ما...

من: خودمم مو ندم اتفاقاً، كم كثافت كاري كنين شب بخير...

ميرم سمت خونه و با خودم فكر ميكنم واقعاً من چرا با اينا دوست شدم وقتی اهل هيچ كدوم از كارهايی كه اونا ميكنن نيستم و از كثافت كارياشون بيزارم؟؟؟؟ منی كه بزرگترين خلاف زندگيم گشتن با همين سه تاست!!!...

وقتی مثل هميشه سوالم بی جواب ميمونه بيخيال ميشم و ميرم داخل...

مامان و بابا در حال صحبت كردنن، يه سلام آروم به آتنا و فرزاد ميكنم...

رابطه ي صميمی و نزديكی دارم و باهاشون خيلی راحتم، بيشتر شبيه دوستيم آخه فاصله سنيمون باهم خيلی كمه، بيست سال با فرزاد خان و هيفده سال مامان آتی...!!!

آتی خيلی كمتر از سنش ديده ميشه و كاملاً امروزيه، خيلی بهش بخوره سی و پنجه نه چهل و پنج...

ولی فرزاد همون چهل و هشت ميخوره بهش بخوبی...

البته ناگفته نماند كه يه مرد چهل و هشت ساله ي جا افتاده و شيكه...

يه خواهرم دارم كه نُه سال از من كوچيك تره نی نيه، نوزده سالشه هنوز...

اسمش آرامه ولی برعكس اسمش خيلی شيطون و شر و بلاست و برعكس فاصله سنيمون خيلی خيلی باهم جوريم...

آتی تاپ و شلوارك مشكی رنگی پوشيده و موهاي فرشده بولوندشو بالاي سرش جمع كرده و با اون آرايش لايتش تقريباً توي بغل باباس...

حالا كه بيشتر دقت می كنم سی و پنجم زيادشه، اون مثل يه جوون بيست و پنج سالس!!!...

تو زندگيم تنها جنس مونثی كه دوستشون دارم آتنا و آرامن...

نسبت به بقيه هيچ كششی كه ندارم هيچ، بعضی وقتا از قيافه ي بعضی هاشونم حال تهوع ميگيرم...

راسته ميمون هر چی زشت تره اداش بيشتره...!!!

البته فكر نكنين بی احساسم و مردونگی ندارم...!!!!

اتفاقا كلی مردم و با احساس...!!!!!!!!

اگه بابا حرف نميزد تا صبح خيره به اون بدبخت ها داشتم با خودم فكرميكردم...

فرزاد: خوش گذشت؟

من: مگه از قيافم معلوم نيست؟ تا الان داشتم تو خيابون شادي ميكردم...

فرزاد: تقصيرخودته ميخواست استقلالی باشی كه الآن تيم توأم قهرمان باشه...

حرف كه حاليت نيست هرچی ميگم استقلالی شو كه يه گوشت دره اون يكی دروازه...

خاك برسرت، تلوزيون نشونت داد مثل خر داشتی زار ميزدي!!!...

مگه پرسپوليسم تيمه كه اشك بريزي براش آخه ...

آتنا: عههه فرزاد، اذيت نكن بچمو...

فرزاد: همچين ميگی بچم انگار دو سالشه، خرس گنده...!!!

آتنا: نگو فرزاد...

آرمان جان غذا رو ميزه بيام گرم كنم؟ من: نه مامان جان ميل ندارم، شب بخير...

فرزاد و آتنا جواب شب بخيرمو دادن و منم با فكر اينكه چرا هركی دورمه استقلاليه، تمام پله هاي مارپيچ پذيرايی تا اتاق خوابو دوتا يكی طی كردم...

با ديدن در اتاق آرام يادم اومد كه يه پرسپوليسی ميشناسم...!!!

آروم در زدم و رفتم داخل، آرام پشت لب تابش بود، يه دامن كوتاه مشكی همراه تاپ قرمز و صندل همون رنگی پوشيده بود و به موهاي خرمايی رنگ بلندش يه تل خوشگل قرمز زده بود...

اخماش توي هم بود و كاملاً معلوم بود مثل من بی اعصابه و الانه كه پاچه به گيره...

بعععععلهههههه گرفت...

با عصبانيت گفت

آرام: من مو ندم تو مرض داري؟؟؟؟

اگه در ميزنی بمون جواب بگير، اگه ميخواي مثل خر سرتو بندازي پايين بياي تو اتاق ديگه چرا مثه گاو در ميزنی هان!!!!!...

يعنی من ديوونه ي ادبيات اين خانواد ام...

همينطور عصبی داشت حرف می زد كه من محوش شدم و براي اولين بار توي زندگيم حس كردم كه چقدر شبيه هميم...!!!!

موهاي هردوتامون خرمايی و چشمامون سبز رنگ ،لب هاي برجسته قرمز همراه يه بينی قلمی و بدون نياز به عمل...

مطمئناً آرام شبيه پسرا نبود، اين من بودم كه اگه ته ريشمو ميزدم و روسري ميپوشيدم شبيه دخترا می شدم...!!!!

ولی بقول عليرضا همين ته ريش و اخم غليظی كه هميشه مهمون صورتم بود و البته غرورم، دخترونه بودنو از بين برده بود و جاش اُبهت و مردونگی بهم هديه كرده بود...

ناگفته نماند اين رو خودم ميدونستم كه چهره جذاب و دختر كُُشی دارم...!!!!

آرام: هووووووي آرمان، با توأم عاشق شدي...؟؟؟؟ دارم ميگم چرا بی اجازه اومدي توي اتاقم؟

من: من در زدم، گوش هاي كرتو به كار مينداختی ميشنيدي...

آرام: توأم اگه گوش هاي كرتو تيز ميكردي ميفهميدي كه اجازه ندادم...

من: برو بابا، پاچه گير...

آرام: خودتی...

رفتم توي اتاقم ،اينم از يه پرسپوليسی كه بود...!!!!

شلوار جينمو با يه شلوارك سفيد پوشيد عوض كردم، پيراهنمو درآوردم تا يه ركابی راحت بپوشم كه آرام درو باز كرد و اومد تو اتاق...

همينطور كه چشماشو می بست با مسخره بازي گفت آرام: عههههه آرمان، چرا لُُختی يه چيزي بپوش...

شونه بالا انداختم و گفتم

من: الاغ، ميخواست در بزنی بد بياي تو...

چشماشو باز كرد و گفت

آرام: می خواستم تلافی كنم خب...

من: غلط كردي خب...

ببند چشماي هيييييزتوووو چشم چرون...

آرام چشاشو گردتر كرد و منم بيخيال لباسمو پوشيدم...

آرام: خاك تو سر بد دهن بی فرهنگت بكنن، منو بگو واسه كی كادوي تولد آوردم.

دستشو از پشتش بيرون آورد و بسته كادو پيچ شده رو به سمتم پرت كرد كه روي هوا گرفتمش

آرام: كوفتت بشه ايشالا، بد اخلاق روانی تولدت مبارك بيشعووووورخِوشتيپ...

خندم گرفته بود، ولی جلوشو گرفتم

بسته رو باز كردم، يه ست ادكلن خيلی خيلی خوش بو همراه يه كارت تبريك عاشقانه...

انگار واسه دوست پسرش گرفته ديوونه...

البته ميتونم قسم بخورم كه آرامم برعكس چهره ي غلط اندازش اصلاً اهل اين حرفا نيست و تا حالا پسري توي زندگيش نبوده...

كلاً فكر كنم ما خانوادگی بی احساس آفريده شديم...

ولی جدا از اين حرفا، بايد بگم تربيت آتنا و فرزاد فوق العاده بوده و راه خوب و بدو از هم نشونمون دادن...

شايد دليل اينكه من و آرام راه درستو انتخاب كرديم آزاديمون بوده و اعتمادي كه آتی و فرزاد بهمون دارن...

نميدونم، شايد اگه خانواده ي سخت گيري داشتيم الان من و خواهرم خونه نبوديم...!!!!

من: مگه واسه دوست پسرت خريدي اينارو...؟؟؟

آرام: عوض دستت درد نكنس پررو ي بی خاصيت؟ آره باهاش بهم زدم گفتم بدم به توحروم نشه...

خنديدم و گفتم من: چه غلطا...

آرام: اگه نميخواي پسش بده ميدم به بعدي...

درحالی كه ادكلنو بو ميكردم گفتم من: اوممم ،بد نيست ميشه تحملش كرد...

آرام: خيلی روت زياده به قرآن، نديدم دندون اسب پيش كشيو بشمارن...

جدي شدم وگفتم من: خوشبوئه...

خودشو لوس كرد و گفت

آرام: مگه ميشه بد بو باشه؟ سليقه من حرف نداره ميدونستم عاليه...

من: از خود متشكر و از خود راضی هم كه هستی...

آرام: توأم كه تشكر بلد نيستی...

من: ميخواست نياري...

آرام: واقعاً كه، حيفه پولام حيف نوووووون...

من: آره واقعاً حيف شد از دستت رفت برگشتی نداره جبرانم نميشه، حالام بيرون خوابم مياد...

آرام: فردا با دوستام قرار استخر دارم، بابا گفت تو برسونيم...

من: بگو پس كادو خريدي خرم كنی آره؟

خودتی خواهري ،كور خوندي نه ادكلنو پس ميدم نه ميبرمت استخر...

نوكراي باباتونم كاكا سياه...

آرام: خر هستی الاغ، لازم نبود خرت كنم، رأس نه منتظرم...

من: برو گمشو ببينم با اون دوست هاي پسر نديدت، آدمو قورت ميدن درسته...

آرام: حالا نه كه خيلی خوشگلی دوستام ميخوان خودشونو آويزونت كنن...

من: از اون جايی كه سيب دو نيم هميم اعتراف كردي خودت زشتی بدبخت...

آرام: واقعاً بدبختم كه شكل توأم...

من: بايد روزي هزاران مرتبه خداتو شكر كنی كه شكل منی، برو بگير بخواب تا بيشتر از اين تو بحث كم نياوردي ،صبح خواب ميمونی دختر...

همينطور كه از گردنم آويزون ميشد بوسه بارونم كرد و گفت آرام: مرسی داداشی گلم...

درحالی كه به زور از خودم جداش ميكردم گفتم

من: اََه اََه اََه، برو اونور تُف ماليم كردي حالم بهم خورد، دوستاتم مثه خودتن...!!!

آرام: قبول كه خوشگلی بابا، ولی از پشت ماشين نميتونن بخورنت هلو...

من: خر شدم، بيرون...

آرام: شب بخير داداش خوشگلم...

من: به سلامت...

خودمو پرت كردم روي تخت گرم و نرمم و يخورده تو اينترنت چرخ زدم تا چشمام گرم شه...

موبايلمو واسه هشتو نيم صبح كوك كردم تا خواهر ته تغاري لوسمو برسونم استخر...

*فصل دوم*

از دست صداي موبايلم كلافه شدم، هی قطعش می كنم باز هی زنگ ميزنه نفهم...

آخر با عصبانيت كوبوندمش توي ديوار روبروي تختم كه همه چيش از هم پاشيد، ولی خب خداروشكر خفه شد...

پتو رو كشيدم روي سرم و دوباره خوابيدم...

با صداي جيغ هاي دلخراش آرام و مشت و لگدايی كه با تمام زورش می زد و واسه من مثل يه مشت و مال اساسی سر صبحی بود، چشمامو باز كردم...

آرام: آرمان، آرمااااااااان احمق بيشعوره بدقول بلندشوووووو ديررررررم شد...

آرماااااان تو رو خدا...

من: زهر مارِ آرمان آرمان چه مرگته سر صبحی هوا رميزنی رو سرم ،چيكار داري اَه...

به چهره آرام نگاه كردم، طفلكی آماده بود.

مانتوكوتاه قهوه اي و يه روسري ساتنی شيك ،هزار قلم آرايش داشت و موهاشم انگار واسه عروسی من درست كرده بود...

چشماش بهم التماس می كردن ولی پررو خانوم خودش طلبكار بود...

آرام: آرماااااان خودتو مثه آدماي نفهم نگير لطفاً، قراربود منو برسونی استخر...

همينطور كه پتو رو ميكشيدم روي سرم گفتم من: من نه به كسی قولی دادم نه قراري گذاشتم...

آرام: چقد تو دروغ گويی، از خدا بترس...

آخه خودت ديشب گفتی برو بخواب خواب ميمونی، نگفتی؟؟؟

من: گفتم خواب ميمونی گفتم من ميبرمت؟ الآن واقعاً اين دوتا چه ربطی بهم دارن شيرين عقل؟؟؟

آخرين مشتشو هواله ي بازوهاي سفتم كرد و گفت

آرام: واااي آرمان، جون من پاشو ديرم شد بخدا، يه ربه نه شد من: اووووووه هنوز يه رب وقت داريم...

دوباره شروع كردكتك زدن من بيچاره...

آرام: آرمان تو فقط دو ساعت ميخواي موهاتو درست كنی، ديگه انتخاب لباس و ترافيك كه جاي خودش

اگه همين الآن بلند نشی به مامان ميگم ها...

من: لوس بچه ننه منو از مامانش ميترسونه، بدبخت برو بگو فكر كردي من از آتی ميترسم؟ آرام: نميترسی ولی به حرفش گوش ميدي، پاشو بيا بيرون ديگه گُُنده...

من: خاك بر سر بی ادبت بكنن كه بزرگتر و كوچيكتر حاليت نيست، خير سرت چند سال ديگه ميخواي خانوم روانشناس بشی يعنی جامعه ما به كجا رسيده كه تو ميخواي به مردمش مشاوره بدي...

آرا: عههه آرمان چه ربطی داره؟ تازه خودت ميگی چند سال ديگه، هر وقت روانشناس شدم با ادب ميشم...

من: اين آرامِ بی ادبی كه من ميبينم رئيس جمهورم بشه بازم بی ادبه...

دستاشو بالا برد و گفت

آرام: آقا من بی ادب، توكه با ادبی جان آرام بلندشووو من ديرم شد.

شونه بالا انداختم و گفتم

من: من به آدماي بی ادب كاري ندارم.

آرام كه ميدونست هرچی كََل كََل كنه بدتر ميشه گفت

آرام: آرمان داداش گلم تو رو خدا پاشو دوستام منتظرن، ببين چه ادكلن خوشبو و خوشگل و گرونی برات خريدم كلی گشتم خسته شدم تا بهترينشو واسه داداش گلم بگيرم...

من: يه ادكلن خريديا، اصلاً برش دار ببر، من نميبرمت...

آرام: آقا من غلط كردم اصلاً ادكلن نخريدم، آرمان چيكار كنم ببريم؟ من: يه كار خوب كه...

وسط حرفم پريد و گفت

آرام: خاك بر سر بی ادبت بكنن كه به خواهرتم رحم نميكنی...

آروم توي سرش زدم و گفتم

من: خاك بر سر بی ادب منحرف خودت بكنن احمق، برووو گمشو يه قهوه درست كن تا بيام بدوووو...

گونمو بوسيد و گفت

آرام: الهی قربون قلب مهربونت بشم، الآن تا آماده شی درست می كنم برات، ايشالا ادكلنی كه خريدم برات تو داماديت بزنی!!!...

من: باز گفت باز گفت، آرام به جان خودت يه بار ديگه بگی ميام تو سرت خوردش می كنم ها، برو بيرون ميخوام حاضرشم.

آرام درحالی كه زير لبش هرچی بد و بيراه بلد بود ميگفت درو كوبوند بهم و رفت

سريع پريدم توي حموم و يه دوش سه دقيقه اي گرفتم، عادت صبحانمه ،يه روز اگه حموم نرم ميميرم...!!

موهامو درست كردم و شلوار جين مشكی و تی شرت سفيد مارك داري تنم كردم، گردنبندمو زير يقه لباسم انداختم و دل و روده گوشيمو از روي زمين برداشتم و تا رسيدن به پايين سر همش كردم.

آتنا و فرزاد سر ميز صبحونه مشغول بودن و آرامم بی قرار و نا آرام از اينور به اونور ميرفت.

صبح بخيري گفتم و قهومو يه نفس سركشيدم...

اهل صبحونه نبودم، ولی بخاطر در آوردن لج آرام نشستم...

از حرص خوردنش لذت می بردم...!!!!

به محض اينكه باسن مبارك رسيد به صندلی صداي جيغ بنفش آرامم ديوارهاي خونه رو لرزوند...

آرام: آرمااااااااان...

تو بيست و هشت سال زندگيت بيست و هشت بار صبحونه نخوردي، حالا داري ميخوري؟ ميزنم لهت می كنم ها، پاشووو انقدر رو اعصاب من راه نرو...

من: اولاً تو نُه سال از من كوچيكتري قبلنو نديدي، دوماً الان گشنمه ميخوام بخورم توي چی ميگی؟

سوماً زورت نمير سه لهم كنی، يادت كه نرفته چند تا كمربند رنگ و رنگ دارم و نصفه عمرم تو باشگاه ميگذره...

اگه عقلتو به كار بندازي و نگاه كنی ميبينی هيكلم كمه كمش سه برابر توئه، كمربند مشكی هم نداشتم باز با يه انگشتم خفت ميكردم، بعدم هيجده سالت شده ميخواست بري گواهينامه بگيري هرجا ميخواي پاشی بري خودت منت منم نكشی...

آرام: ميدونی از رانندگی بدم مياد...

من: بدت نمياد عرضشو نداري بدخت، حالام صبركن تا صبحونم تموم شه...

دست به دامن مامان شد و گفت

آرام: ماماااااان ببين آرمانو، ديوونم كرد بخدا...

آتنا: پاشو آرمان دختر لوسمو انقدر اذيت نكن گناه داره ته تغاريم...

من: همين كارا روكردين كه انقدر لوس شده ديگه.

هيچ وقت رو حرف آتنا حرف نميزدم، اينبار هم بدون معطلی از روي صندلی بلند شدم و با يه خداحافظی رفتم توي حياط و نشستم توي ماشين منتظر آرام.

خيلی زود اومد و منم با تمام سرعتم راه افتادم...

بيشعوور ساعت ده و نيم قرار داشته و منو كَله ي صبح بيدار كرده، بيچاره ميشناخته منو!!!...

با رسيدنمون دوستاي از خودش لوس تر ريخت سر ماشين و هر كدومشون پنجاه بار سلام كردن...

كلافه گفتم من: كی بيام دنبالت؟

آرام: با روژين بر ميگردم، ميخوام برم خريد.

من: فرزاد ميدونه؟ باز غرغر نكنه ها حوصله ندارم.

آرام: ميدونه.

من: اوكی ،مراقب خودت باش...

از اينكه جلوي دوستاش اين رو گفتم ذوق مرگ گفت آرام: چشم داداشی...

چشمكی زدم و گفتم

من: خواهر عليل و فلج نميخوااام...

گازو گرفتم و رفتم سمت خونه مجردي دوستان.

بين راه گوشيم زنگ خورد منم كشيدم كناركه جواب بدم، آخه خيلی قانون مدارم!!!!...

شانس گَندم ماشين دقيقاً جلو پاي يه دختر خوشگل از نظرخودش و عتيقه از نظر من ايستاد...

همزمان با جواب دادن من، دختره درو باز كرد و نشست...

همينطور كه با تعجب خيره شدم بهش جواب دادم من: بله اشكان؟

اشكان: كجايی تو مرده شورتو ببرن...

من: تو راهم، چيزي نميخواين؟ اشكا: نه همه چی هست خودت بيا.

من: باشه تا ده دقيقه ديگه اونجام، فعلاً...

اشكان: خدافظ...

گوشيو قطع كردم و به دختره نگاه كردم.

صورت برنزه شدشو آريش نارنجی كرده بود تا با لباساش ست بشه...

ابرويی بالا انداختم و گفتم من: امري دارين...؟؟؟!!!

ابروهاشو با تعجب بالا انداخت و با ناز گفت

دختر: شما جلو پام نگه داشتين حالا از من ميپرسين امرتون؟ من: من با شما كاري نداشتم خانوم...

دختر: پس چرا جلوم ترمز زدين؟

من: می خواستم گوشيو جواب بدم، سوءتفاهم شد...

دختر: حالا يعنی چی؟ من: لطف كنين پياده شين...

دختر: من باهات ميام...

چايی نخورده پسر خاله شد...!!!

من: كجا؟؟؟ برو پايين ببينم كلی كار دارم...

دختر: ميتونم هر پسري رو راضی كنم...

خم شدم سمتش و درو باز كردم

من: برو پايين، عجب دخترايی پيدا ميشن خدايا...

دختر: شمارمو ميخواي بدم، شايد به كارت اومد...

اعصابم داغون شده بود، دختره ي خيره...

صدامو بردم بالا و داد زدم من: ميگم برو پااااااييييين...

دختر: واااي چته بابا، نخوردمت كه حالا بد كاري ميخوام هر جا بري بيام...

من: تا تحويل پليست ندادم برو پايين اعصاب ندارما...

دختر: زن داري يا دوست دختر؟ اونام يكی منم يكی خوب چه ايرادي داره مگه؟

از ماشين پياده شدم و رفتم طرفش، بازوشو گرفتم و همينطور كه فشار ميدادم انداختمش بيرون و گفتم

من: خجالت بكش، مردا بايد دنبالت باشن، بشين خونت يكی بياد بگيرتت بدبخت...

سوار ماشين شدم وگازو گرفتم و رفتم.

سرم داشت سوت ميكشيد، عجب دوره زمونه اي شده ها چه دخترايی پيدا ميشن...

شرم وحيام خوب چيزيه بخدا، به چه قيمتی آخه خود فروشی؟؟؟...

واسه همينه كه از دخترا بيزارم، انقدر كه از اين نمونه ها ديدم حالم ازشون بهم ميخوره...

هر چی آتنا و فرزاد ميگن يكيو پيدا كن نميتونم، دلم ميخواد يه دختر پاك بگيرم كه فكر نمی كنم پيدا بشه...!!!

كسی كه حاضره با من دوست بشه ممكنه با هزار نفر مثل من دوست بشه...

تو كل دوران دانشجوييم نگاه به يكی از اين دخترا نكردم، اين در حالی بود كه نود درصدشون مثل جوجو اردك هرجا ميرفتم پشتم ميومدن و وصل بودن بهم، البته نه تنها به من به كل پسراي كلاس...

واسشون زشت و خوشگل و فقير و پولدارم نداشت، فقط پسر بود كافی بود انگار...

ههههيييی خدا شكرت...

ذهنم رفت به سال گذشته كه منشيم ازم خواستگاري كرد...

يه روز كه تنها بودم اومد توي اتاقم، فكركردم مثل هميشه واسه كاري او مده، از بوي گل مريم و رز سرمو بالا آوردم

يه دسته گل خوشگل كوچولو بود، فكر كردم كسی فرستاده...

من: چه گلاي قشنگی، باز كی گل فرستاده؟؟؟

خانوم كاظمی: كسی نفرستاده آرمان خان خودم خريدم...

من: ممنون واسه چی هست؟

كاظمی: راستش راستش واسه شما گرفتم.

همينطور كه خودكارمو روي پرونده ي جلوم مينداختم با تعجب گفتم من: واسه من؟؟؟!!!

كاظمی: بله...

من: مناسبتش چيه؟ كاظمی: دوست داشتن...

من از روز اولی كه ديدمت عاشقت شدم آرمان، توي اين چهار سالی كه اومدم توي شركتت هر چی منتظر بودم تو فقط يه اشاره كنی بی فايده بود، ديگه صبرم تموم شده مگه همش مردا بايد ابراز علاقه كنن؟

خانوما چرا نميتونن آزادانه نظرشونو بگن؟

من عاشقت شدم، ازت ميخوام با من ازدواج كنی، قول ميدم همسرخوبی برات باشم...!!!

منو ميگی تا يه ساعت كه داشتم مثل برق گرفته ها نگاهش ميكردم...

بعدم يه خنده ي مسخره نشست گوشه ي لبم بخاطر پر رويی دختره...

سعی كردم خودمو كنترل كنم و داد نزنم، ولی موفق نبودم...

من: ينی من نميدونم چی بهت بگم؟ با خودت چی فكر كردي هان؟

فكر نميكردم همچين آدمی باشی، يادت باشه من هميشه دنبال دست نيافتنی ها هستم نه كسی كه خودش خودشو...

برو بيرون ،همين الآن واسه هميشه از شركت من برووو ديگه ام اين دور و اطراف پيدات نشه.

پشيمون شده بود و گريه ميكرد بيچاره، ولی من دلم از سنگ بود، خيلی زود به حساباش رسيدگی كردم و پرتش كردم بيرون. بعد اونم يه منشی ديگه استخدام كردم، با اين تفاوت كه ايندفعه مرد بود...

مگه حتماً بايد منشی زن باشه كه بخاطر عشوه هاي زنونش مشتري جذب بشه؟

اگه مشتري بخاطر منشی جذب ميشه ميخوام صدسال نشه، كه البته مشتريامون چند برابرشدن به لطف خدا...

بلأخره رسيدم به خونه ي عليرضا، اون سه تام بچه پولدارن با اين تفاوت كه اونا با پول باباشون خوش گذرونی ميكنن و اهل همه جور كاري هستن، از سيگار و قليون و مشروب گرفته تا دختر بازي كه به نظرم بدترين كاره و از نظر اونا پيش پا افتاده ترين كار كه اگه نباشه زندگيشون مختل ميشه...!!!

يه سره دنبال الواتی و خوش گذرونين، ولی من سرم به شركتم گرمه، شركتی كه سرمايه اوليشو پنج سال پيش فرزاد داد.

اما توي اين پنج سال انقدر معروف شده و درآمد داره كه سرمايه فرزادو كه دادم هيچ، خونه و ماشين و ويلا و حساب بانكی پر و پيمونم دارم و روي پاي خودم ايستادم...

هميشه مامان و بابام پشتم بودن و ميگفتن بايد كاركنم، از پونزده شونزده سالگی ديگه از بابا پول نگرفتم، درس خوندم و واسه خودم بجايی رسيدم و دعاشو به جون مامان و بابايی می كنم كه پشتوانم بودن.

اهل مسافرتو گردش با بچه هام هستم وكارهاي شركتو دورا دوركنترل می كنم، ولی خب هروقت با بچه هام اگه از خط قرمزي كه واسه خودم گذاشتم رد بشن برميگردم خيلی زود...

واي چه حرفی زدم...

بچه ها پاي ماهواره در حال سيگار و قليون كشی بودن...

اهَ اَه خاك بر سرشون با اين چيزايی كه ميبينن، جز كثافت كاري چيزي نيست...

با رفتن من ماهواره خاموش شد و جاش يه فيلم سينمايی خارجی ترسناك گذاشتن...

كلاً ميدونن كه وقتی من هستم ماهواره و دختر تعطيله، به قول خودشون خوبه به سيگار و قليونشون كار ندارم...

البته يكم كار كنم اونم تعطيل ميشه، همين كه جلوي من دست از هرزه گيرياشون برميدارن به دنيا می ارزه...

من موندم اينهمه اذيتشون ميكنم و آزاديشونو ميگيرم چرا انقدر مشتاقن كه هرجا هستن منم باشم؟؟ غُُر زدم

من: خاموش كنين اين وامونده هارو، بوي گندش كل دنيارو برداشته...

شروين: بچه ها تبريك آرمان پيشرفت كرده، ديگه به سيگار و قليونم گير ميده، آخه به توچه ديگه؟

من: ميره تو ريه هام مريض ميشم، خودتون ميخواين بميرين به جهنم من آرزو دارم هنوز... اشكان: اي كلك رو نكرده بودي؟ چه شكليه خوشگله؟ از قبل داشتيش يا تازه مخشو زدي؟ من: برو بابا پسره ي هرزه خراب، تو آلبالو گيلاسم دختر ميبينی.

اشكان: به من چه بچه ها مگه خودش نگفت آرزو داره؟ همه باهم حرفشو تاييد كردن

روي مبل ولو شدم و همينطور كه تخمه ميشكستم گفتم

من: ديوانه اين شما بابا، يه سفرمشهد برين دخيل ببندين شايد امام رضا دلش سوخت شفاتون داد.

عليرضا: ول كنين بابا پاچه هاي همو، بياين يه دست حكم بزنيم...

با اومدن پاسور ديگه كل كلاي بيخود تموم شد و البته كل كلاي بازي جايگزينش شد...

تا وقت ناهاركه عليرضا كباب گرفت بازي كرديم و بعد اون تا شام كه ساندوچ خوراك بود پلی استيشن زديم...

وقت رفتن ،بعد از شام بچه ها با آوردن كيك و كادو غافل گيرم كردن، به قول خودشون قراربود ديشب باشه كه من خودمو خركردم نرفتم...

سرانجام بعده كلی ديوونه بازي تونستم ساعت دو نصفه شب خودمو نجات بدم و برم خونه...!!! به محض رسيدن به تختم مثل جنازه شدم و چيزي نفهميدم...

چقدر خوابيدن خوبه بخدا...

عاشقتم خواب عزيز...!!!

*فصل سوم*

وااااااي خدا از اين بدتر نميشه، آسانسورخرابه ده طبقه رو چطوري برم؟ بيخيال اصلاً امروز شركت نميرم...!!!

به خودم توپيدم، غلط كردي كره خر، جلسه به اين مهمی با اونهمه سودي كه برات داره رو ميخواي بيخيال شی بخاطر تنبلی؟

بيخود كردي ده طبقه كه چيزي نيست، با پا برو...!

واي اگه تا يه ساعت ديگه كه مهمونام ميان درست نشه چی؟

اونا بيخيال ميشن نميان، سود كه ميپره فداي سرم، ده طبقه رو بيخود رفتم بالا...!!!

به سمت چند نفري كه براي تعمير آسانسور او مده بودن رفتم و بعد از اينكه صدامو صاف كردم گفتم من: خسته نباشين...

يكيشون كه ميخورد رئيس باشه گفت: سلامت باشين ممنون اشاره اي به آسانسور كردم و گفتم من: چقدركار داره تا درست بشه؟

مرد: خيلی كار نداره ايشالاً تا نيم ساعت ديگه تمومه.

من: آقا من يه ساعت ديگه يه جلسه خيلی خيلی مهم دارم اگه درست نشه مهمونام مجبورن ده طبقه رو از پله بيان بالا، خواهش می كنم تمام تلاشتونو بكنين.

خودم هيچی كه تا بالا از نفس تنگی ميميرم، جلو مهمونام آبروم ميره...

مرد: خاطرتون جمع باشه تموم ميشه.

من: ممنونم آقا با اجازتون.

مرد: خواهش می كنم ،بفرمايين.

انقدر تنبل بودم كه قصد داشتم نيم ساعتو توي ماشين بشينم بعدش با آسانسور برم، اما كار هاي زيادم اين اجازه رو ازم گرفت...

رو به آسمون كردم و گفتم

من: پروردگارا، خودت تا بالا هولم بده لطفاً. يا علی...

تا طبقه چهارم راحت و بدون درد سر رفتم، ولی از اون به بعد سرعتم كم تر و كم تر ميشد و نفسم تنگ تر و تنگ تر...

ديگه طوري شده بود كه چندتا پله ي آخر خودمو روي زمين كشوندم تا رسيدم...!!!

واااااي مردم نفسم گرفت، خودمو روي مبل هاي بيرون از اتاق انداختم و شروع كردم نفس نفس زدن...

اميد )منشی( با ديدنم از روي صندليش بلند شد و اومد سمتم اميد: چيشده آرمان حالت خوبه؟

درحالی كه نفس هاي بلند و عميق ميكشيدم با سرم اشاره كردم كه خوبم.

اميد يه ليوان آب برام آورد و همينطور كه به خوردم می داد گفت اميد: چيشده؟ من: آ آ...آسانسور...

خنديد و گفت اميد: خراب بود؟ من: اوهوم...

اميد: صبح كه چيزيش نبود!

با حرص گفتم

من: خب حالا كه خراب بود، مرض كه ندارم با پا بيام، كارايی كه گفتم كردين؟ همه چی مرتبه؟

اميد: آره.

من: ميرم توي اتاقم، بيا گزارش اين هفته رو بده.

اميد: باشه اومدم، چيزي نميخوري؟ من: نه.

تا وقتی مهمونا بيان گزارش هارو از بچه ها گرفتم، خداروشكر همه چی خوب و در حد انتظارم بود.

بلأخره مهمون هاي ويژه رسيدن و يه قرار داد خوب بستم.

شركت آرايشی بهداشتی اسم و رسم دار و كهنه كاري كه با شنيدن كار فوق العاده ي شركت ما، بهمون اعتماد كرد و كارشو به من و طراح هام سپرد، مطمئنم اتفاق هاي خوبی ميوفته...