رمان مونالیزا (نسخه آفلاین) به قلم آزاده دریکوندی

ژانر : #عاشقانه #درام

خلاصه :

عشق هرگز با حساب و کتاب وارد زندگی آد‌م‌ها نمی‌شود. گاهی سروکله‌اش زود پیدا می‌شود و گاهی هم دیر... گاهی هم که میان اختلافات بسیار! فریال مظفری دل به مردی داده که اختلافات فرهنگی بسیاری میان خانواده‌هایشان است؛ اما با این حال این دو عاشقانه یک‌دیگر را دوست دارند و به هیچ‌کدامِ این تفاوت‌ها اهمیتی نمی‌دهند. حالا فریال هرچند که از واکنش خانواده‌اش می‌ترسد؛ اما زمانش رسیده که با آن‌ها در این مورد صحبت کند. توجه: «مونالیزا» با اینکه قصه‌ی جدیدی نسبت به رمان «در رویای دژاوو» داره، اما می‌تونه جلد دومی برای این رمان به حساب بیاد چون تعدادی شخصیت‌های مشترک داره و قصه تقریبا بعد از دژاوو اتفاق می‌افته! بنابراین خوندن رمان دژاوو پیش از مونالیزا الزامی نیست ولی خوندنش قطعا جذابیت مونالیزا رو برای شما دو چندان می‌کنه!

این رمان مرتبط با رمان در رویای دژاوو است که میتوانید در همین پلتفرم مطالعه کنید.

مقدمه:

دوستان لطفاً توجه داشته باشید که چند صفحه اولیه رمان مونالیزا با رمان در رویای دژاوو همزمان هستش تا شما متوجه بشید که قصه‌ی زوج جدید ما، دقیقا از کجای دژاوو شکل گرفته!

وگرنه ما اینجا یه قصه ی کاملا جدید داریم!

همچنین توجه داشته باشید که صحبتم اصلا به این معنا نیست که از خوندن صفحات اولیه منصرف بشید! بلکه برای آشنایی با کاراکتر مرد قصه، اتفاقا حتما باید بخونید.

کاراکترهای رمان در رویای دژاوو به دلیل نسبت های خانوادگی و فامیلی که با فریال دارن، حضورشون در این رمان هم کاملا طبیعیه!

رمان در رویای دژاوو، هم در بخش آنلاین اپلیکیشن موجوده و هم در بخش آفلاین که اگه نخوندید پیش از خوندن رمان مونالیزا بهتره بخونیدش.

برای دیدن عکس کاراکترهای رمان مونالیزا به بخش آنلاین برنامه سر بزنید.

____________

که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها...

فصل اول

حالا نوبت به دامنش می‌رسید! دستش را زیر چانه‌اش گذاشت و کمی فکر کرد. نتیجه گرفت اگر به دامن پیراهنش کمی چین بدهد احتمالا بهتر است. طبق شناختی که از مشتری‌هایش داشت حتما می‌پسندیدند!

آن‌قدر غرق طراحی‌اش بود که صدای باز شدن در هم باعث نشد حواسش پرت شود. دستی روی میزش آمد و همین که می‌خواست فنجان و نعلبکی را کنارش بگذارد، کمی لغزید و تمام نسکافه‌ی درونش روی کاغذ طراحی ریخت...

دختر جیغی کشید و حیرت زده گفت:

- ببین چی‌کار کردی...

نگاهش را بالا داد و مهسا را بالای سر خودش دید. دخترک مو نارنجی که خال سیاهی کنار لبش داشت و چشمان متاسف و سیاهش را روی او می‌گرداند.

- وای ببخشید فریال جون!

فریال که همان لحظه بی اختیار از جای برخواسته بود نفسش را حرص خورده بیرون فرستاد. موهای رنگ شده و شکلاتی‌اش را پشت گوشش فرستاد. دختر مو نارنجی باز هم متاسف گفت:

- خیلی معذرت می‌خوام واقعا!

فریال چند بار سرش را بالا انداخت و با تاکید گفت:

- عیبی نداره... مهم نیست! تو ببخشید مهسا جون به خاطر من تا این ساعت موندی... من که گفتم برو خونه.

حالا مهسا از اینکه لحن صاحب کارش ناگهان تغییر کرد و به همان دختر مهربان همیشگی تبدیل گشت، رنگ به گونه‌هایش برگشت. دسته‌ی باریک موهایش را پشت گوش فرستاد و گفت:

- اشکالی نداره عزیزم. الان دیگه می‌رم؛ خدانگهدارت.

فریال لبخند مهربانی زد و پاسخش را داد. موهای بلندش که تا کمرش می‌رسیدند را با یک کش مو بالای سرش جمع کرد. لوازم آرایش توی کیفش را دراورد و روی میزش خالی کرد چون باید از اول خودش را تر و تازه می‌کرد.

مقابل آینه قدی سمت راستش ایستاد و مقداری میسلارواتر روی پنبه ریخت و به پوستش کشید تا اول تمام میکاپش را پاک کند. فضای مزون کمی سرد بود ولی او عاشق همین سرمای زمستانی بود تا بتواند لباس‌های گرم و پشمی بپوشد.

کف کتانی سفیدش را روی پدال سطل زباله فشرد و پنبه‌ی کرمی رنگ را به درون آن پرتاب کرد. حالا باید به سرویس بهداشتی خارج از اتاقش می‌رفت و صورتش را می‌شست و خشک می‌کرد... و همین کار را هم کرد. باز هم به اتاقش برگشت و میکاپ تازه‌ای به روی صورتش نشاند. پوست بی عیب و نقصش که هزینه‌ی زیادی بابتش پرداخته بود را رنگ و لعاب تازه بخشید و رژ قرمزی روی لب‌های خوش حالتش نشاند. مادربزرگ مادری‌اش همیشه به او هشدار می‌داد از خدمات زیبایی کمتر استفاده کند و او می‌گفت جوان است و دوست دارد خوشگل باشد و از همین حرف‌ها!

در آخر هم لنزهای آبی‌ را خیلی با دقت روی مردمک‌های قهوه‌ای رنگش گذاشت و ابروهایش را با سر انگشتانش مرتب کرد. شکت چهارخانه‌ی کرم و بنفشش را روی بادی یقه اسکی سفیدش پوشید. موهایش را باز کرد و با انگشتانش شانه کرد. کلاه ساده و سفیدش را روی موهایش کشید و کیف دستی کرم و بزرگش را به دست گرفت تا از اتاق خارج شود.

مهسا رفته بود و او آخرین نفر بود. نگاهی به فضای مزون نسبتا کوچک اما لوکسش انداخت. تمام دکوراسیون آن‌جا را با وسواس تمام انتخاب کرده بود. آن‌قدر توی اینترنت و به نزد طراحان داخلی ایده‌های متفاوت را دیده بود که در آخر ساده ترین‌شان را انتخاب کرد. ترکیبی از رنگ‌های کرم، صورتی و طلایی و کمی هم مشکی. این‌جا را واقعا مدیون پدرش بود!

چراغ‌ها را یکی پس از دیگری خاموش کرد و در آخر در لمسه دار و مشکی را قفل کرد و حفاظ آکاردئونی را هم بست. خود را توی آسانسور انداخت. پدرش حامی مالی خیلی خوبی برای او بود و فریال می‌دانست اگر کمک او نبود قطعا به آرزویش یعنی داشتن یک مزون موفق نمی‌رسید. پول همیشه و هر کجا حرف اول را می‌زند. همان‌طور که به سمت چری آریزوی پارک شده‌ی کنار خیابان می‌رفت، شماره‌‌ی یکی از مخاطبینش را گرفت و گفت:

- الو عزیزم کار من تموم شده؛ تو چطور؟

صدای مردانه‌ای از آن سوی خط پاسخ داد:

- خسته نباشی قربونت برم!

لبخندی روی لب‌های دختر آمد. پشت رول نشست و ماشین را به راه انداخت.

- مرسی عزیزم. خودت هم همین‌طور!

- عکست که روی گوشیم افتاد خستگیم رفت.

موبایلش را هولدر نگه داشته بود و صدای مرد توی کابین ماشین می‌پیچید. فریال فرمان را پیچاند تا از خیابان مزون خارج شود. برای دیدنش هیجان داشت... مثل همیشه! شنیدن صدایش یک جورایی باعث آرامش قلبش می‌شد و هر زمان که او را می‌دید درخشش چشمانش را هم خودش احساس می‌کرد.

***

از دروازه‌ی بزرگ خانه عبور و ماشین را زیر سایه‌بان پارک کرد. امشب تولد دخترعمویش بود و حالا از سر و صدایی که نمی‌شنید می‌توانست حدس بزند جشن تمام شده است. حتما که ترمه از دستش عاصی بود و بابت این دیر آمدن مواخذه‌اش می‌کرد! مشکل این‌جا بود که بودن با مرد دوست داشتنی‌اش را به هر چیز دیگری ترجیح می‌داد. وقت گذشتن با او آن‌قدر اولویت داشت که از تولد دختر عمویش بگذرد!

از مسیر سنگفرش شده‌ای که میان باغ می‌گذشت عبور کرد و از کنار حوض سفید رنگ و بزرگ که فواره‌ی بلندی را در مرکز خود جای داده بود، نیز گذر کرد. عمارت سفیدشان که در اصل برای مادربزرگ پدری‌اش بود، جایی نسبتا خارج از شهر میان درختان مختلفی محصور بود و او از وقتی که به دنیا آمد و چشمانش را باز کرد تا درست همان لحظه‌ای که یک دختر جوان و بیست و هفت ساله بود، همان‌جا زندگی می‌کرد. با پدر و مادرش... و با مادربزرگش و برادر بزرگتری که گاهی بود و گاهی هم نه.

داخل شد و مقابل در ورودی خانه یک راه‌پله بود با نرده‌های چوبی و مستحکم که به طبقه‌ی بالا و تراس بزرگ عمارت می‌رفت. و سمت راستش یک آشپزخانه‌ی بزرگ و کلاسیک. سر خدمتکار تپل و میانسال خانه با خوش رویی به استقبالش آمد.

- خوش اومدی فریال جان!

فریال به عادت همیشگی لبخند مهربانی به لب نشاند و پرسید:

- مرسی قربونت! بقیه کجان؟

- خانم بزرگ که اتاق خودشونن. مادرتون توی سالن پذیرایی و آقا فرهاد و ترمه خانوم هم تراس بالا.

فریال به نشانه‌ی تفهمیم سری تکان داد و به سمت چپ ورودی یعنی به سالن پذیرایی رفت. در را به آرامی باز کرد و تنه‌اش را به داخل برد. مادرش روی مبل تک نفره‌ی کاربنی نشسته و دستش را زیر پیشانی‌اش زده بود. پیراهن طلایی و درخشانی که به تن داشت خیلی زیبا بود.

فریال از نوع نشستن او فهمید که ناراحت است و لبخندش پر کشید. خودش را کامل توی اتاق انداخت و در را پشت سرش بست. خیلی آرام صدایش کرد.

- مامان؟!

صدای فین فین مادرش را شنید و دید که دستمال کاغذی توی دستش را به طرف بینی‌اش برد و آن را گرفت. فریال جلو رفت و مقابل مادرش زانویش را روی زمین زد و ساق دست او را گرفت.

- چی شدی مامان؟

مادرش اشک‌های روی صورتش را با کف دست پاک کرد و موهای بلوندش را کنار زد و با چشمان سیاهش به دخترش نگاه کرد با اخم پرسید:

- الان چه وقت اومدنه؟!

- مزون کار داشتم دیگه...

مادرش این بار با لحنی که نشان می‌داد اصلا هم باور نکرده است، پرسید:

- اونم تا این وقت شب؟

فقط سری تکان داد. اصلا قصد نداشت به مادرش لو بدهد مرد محبوبی توی زندگی‌اش دارد و با او وقت می‌گذراند!

- بگو دیگه... چرا گریه کردی قربونت برم؟!

- از دست فرهاد زله شدم!

- چرا آخه؟

سحر خیلی غمگین و دلخور گفت:

- اون که فکرش به چیزی نمی‌رسه... منم یه کادو خریدم بهش گفتم این رو از طرف خودت به ترمه بده؛ بعد اون چی‌کار کرد؟؟ تو جمع جلوی دوستای ترمه گفت کادو رو مامانم خریده نه خودم!

بغضش را بلعید و نگاهش را از دخترش گرفت و این بار دستش را زیر چانه‌اش ستون کرد. احساس کرد دخترش می‌خندد! از گوشه‌ی چشم نگاه خصمانه‌ای به او انداخت و مشتش را با ناباوری از زیر چانه‌اش برداشت و با حیرت گفت:

- فریال؟ چرا تو الان می‌خندی؟

فریال پشت انگشتان کشیده‌اش را روی دهانش گذاشته بود و خیلی ریز می‌خندید.

- ببخشید مامان سحر جون! مامان تو رو خدا کوتاه بیا... ببین داداشم ترمه رو نمی‌خواد طفلی به چه زبونی بهت بگه؟ بذار با همین دختره که باهاش آشنا شده خوش باشه.

- آخه این دختره هیچ نفعی واسه پسر من نداره! ولی ترمه پنجاه درصد هتل و حتی این خونه رو داره! فرهاد این همه برای رشد هتل زحمت کشیده چرا شوهر آینده‌ی ترمه بیاد براش شاخ و شونه بکشه؟ چه بهتر که خودش با ترمه ازدواج کنه و اختیار اون پنجاه درصد رو هم تا همیشه خودش داشته باشه...

فریال گونه‌ی مادرش را بوسید و به نشانه‌ی هم‌دلی دستی به شانه‌اش کشید و گفت:

- می‌رم پیش ترمه بلکه بتونم از دلش دربیارم تولدش نبودم.

مادرش را توی سالن تنها گذاشت و به طبقه‌ی بالا رفت. از راهروی باریک و نیمه تاریک گذشت تا خود را به تراس بزرگ خانه برساند. همین که پایش را آن‌جا گذاشت برادرش خیلی عصبی و ناخواسته تنه‌ای به شانه‌اش زد و از کنارش عبور کرد. فریال از این همه خشم جا خورد و لحظه‌ای مکث کرد و به قدم‌های سریع فرهاد نگاه کرد که فورا خودش را توی تاریکی راهرو انداخت و مثل یک باد از کنارش عبور کرده بود. بیخیال به سوی دخترعمویش چرخی زد و خیلی مشتاق گفت:

- عشقم ببخش نیومدم عوضش برات یه سوپرایز گنده دارم!

ترمه هیچ توجهی به او نکرد و درحالی که گربه‌ی پرشین سفیدش را توی آغوش گرفته روی یک صندلی حصیری نشسته بود. موهای فر ریزش روی پیراهن میدی سفید رنگش افتاده بودند و فریال به این فکر کرد که با شانه‌های برهنه، آن هم توی سرما نشستن واقعا سخت است. ترمه سرش را به طرف او چرخاند و خیلی دلخور گفت:

- اومدی بالاخره؟

فریال دستانش را روی شانه‌های او گذاشت و بوسه‌ای روی گونه‌‌اش زد.

- خیلی معذرت می‌خوام ازت ببخش گلم.

صندلی حصیری افتاده بر زمین را مرتب کرد و مقابل دخترعمویش نشست.

- یه کادوی توپ برات دارم ولی به سبک خودم! فردا باید باهام بیای مزون نشونت بدم.

دختر عمویش برخلاف همیشه هیچ ذوقی نشان نداد. فریال تنش را روی میز خم کرد و گربه‌ی توی دستان او را گرفت و توی آغوش خود کشید. پشم‌های سفید و بلندش را نوازش کرد و با مهربانی گفت:

- لوسی چه خبرا؟

گربه‌ی چاق خرناسه‌ای کشید و خودش را توی آغوش دختر جمع کرد. فریال نگاهی به چهره‌ی اخم آلود ترمه انداخت و به گربه گفت:

- به نظرت ترمه چرا باید توی شب تولدش انقدر اخمو باشه؟ حتما فرهاد بازم شیطونی کرده!

سعی می‌کرد توجه او را به مکالمه‌ی خود جلب کند؛ اما فایده‌ای نداشت. شانه‌هایش را پایین انداخت و گفت:

- از مامانم شنیدم چی شده!

ترمه هنوز هم بی توجه به او چشمان عسلی‌اش را به باغ سرمازده داده بود و با ناخن‌های شست و اشاره‌اش سعی می‌کرد پوست لبش را بکند. ناخن‌های سفید رنگش کمی به رژ سرخش آغشته شده بودند.

- ترمه چرا این کار رو با خودت می‌کنی؟ چرا سراغ زندگیت نمی‌ری دختر خوب؟!

ترمه باز هم جوابی نداد و او کلافه پوفی کشید.

- به نظرت چرا اون دختره رو دوست داره؟

حالا این بار فریال بود که پاسخی نداد و هنوز هم موهای سفید گربه را نوازش می‌کرد و کمی توی بغلش جا‌به‌جایش کرد. مادربزرگ پیرش برادر و دخترعمویش را از سنین خیلی کم نامزد اعلام کرده بود و حالا فرهاد این نامزدی اجباری را نمی‌خواست؛ هیچ‌وقت هم حتی برای یک لحظه نخواسته بود! ترمه انگشتانش را روی چشمانش فشرد و نفس حبس شده و کلافه‌اش را بیرون فرستاد.

- حس می‌کنم جلوی دوستام آبروم رفته!

فریال باز هم هیچ جوابی نداد و فقط به نیم‌رخ او نگاه می‌کرد. در نظر او ترمه خیلی خودش را سبک می‌کرد... در نظرش وقتی کسی تو را نخواهد خب نمی‌خواهد دیگر... اصلا نمی‌فهمید اینموضوع ساده چرا به خرج دخترعمویش نمی‌رود!

پارت دوم

خیلی وقت بود که اصلا حوصله‌ی این حرف‌ها را دیگر نداشت. هر بار دخترعمویش را نصیحت می‌کرد و از او می‌خواست قانع شود که برادرش هرگز به او عشقی نداده است؛ اما هیچ فایده‌ای نداشت. گربه را به دخترعمویش برگرداند و تصمیم گرفت تنهایش بگذارد. واقعا از نصیحت‌های بی جواب خسته بود.

به اتاقش رفت که توی راهروی طویل همین طبقه‌ی دوم بود. کلید برق را زد و نور توی فضا تابید. اول کلاهش را از سر و بعد شکتش را از تن دراورد و خیلی مرتب به رگال چوبی گوشه‌ی اتاقش آویخت. تخت خواب سفیدش لمسه و ست رو تختی بنفشِ براقی داشت و درست وسط اتاق بزرگش بود. پرده‌ی حریر سفید اتاقش را روی پنجره کشید و آباژور کنار تختش را روشن و این بار چراغ را خاموش کرد.

صدای پیامک موبایلش او را به سراغش کشاند. روی چهارپایه‌ی کوتاه نشست و به میز آرایشش که در سمت چپ تخت خوابش بود، تکیه داد. پیامک را باز کرد و لبخند روی لبش آمد.

« خیلی شب قشنگی شد عشقم. مرسی که دعوتم رو قبول کردی »

انگشتانش خیلی تند تند شروع به تایپ کردند.

« به خاطر همه چیز ممنون »

قبل از آنکه آن را بفرستد پشیمان شد و تمام حروف تایپ شده را پاک کرد. به نظرش این جمله خیلی تکراری و کلیشه‌ای آمد؛ پس شروع به تایپ جملات دیگری کرد.

« کنار تو همیشه بهم خوش می‌گذره »

و یک ایموجی با چشمانی قلبی نیز ضمیمه‌ی جمله‌اش کرد. همزمان که آرایشش را پاک می‌کرد پاسخ پیام‌های او را می‌داد و مدام لبخند به لب داشت. به نظرش عشق قشنگ ترین چیزی بود که یک نفر می‌توانست توی تمام زندگی‌اش تجربه کند. درست از لحظه‌ای که این مرد وارد زندگی‌اش شده بود همه چیز تغییر کرده بود؛ به اندازه‌ای که انگار زندگی‌اش به دو تاریخ تبدیل شده بود.. قبل از او و بعد از آمدنش... حس تازه‌ای داشت!

وقتی ابراز علاقه‌اش را شنید به او گفته بود درموردش فکر می‌کند؛ اما به محض اینکه خودش را تنها یافت با دُمش گردو شکست! حالا این وسط یک مشکلی بود... یک اختلاف سنی زیاد که مطمئن بود اگر دیگران بفهمند سرزنشش خواهند کرد.

مهم نبود! فقط همین کافی بود که آن مرد خیلی مهربان و کافی بود. در نظرش هم، خوش قیافه و جوان بود... شاداب و تازه! هرچند خودش هم می‌دانست وقتی کنار هم قرار می‌گیرند اختلافشان به چشم می‌آید؛ اما او واقعا برایش خواستنی بود. از آدم‌های پخته خیلی هم خوشش می‌آمد. به او حس کافی بودن را می‌داد و تا حالا واقعا عشق کسی را تا این اندازه باور نکرده بود. وقتی کنارش بود احساس عجیبی داشت... انگار که تمام دنیا در شرارت بود و او اما، در امنیت به سر می‌برد!

کسی خیلی آرام به در اتاقش چند ضربه نواخت و گفت:

- دخترِ بابا؟

فریال موبایلش را خیلی سریع کناری گذاشت و اول صدایش را توی گلو صاف کرد و برخاست و برای گشودن در به طرفش رفت. با دیدن پدرش لبخندی به لب آورد و او را به داخل راهنمایی کرد.

پدرش یک سینی با دو فنجان توی دستانش داشت و داخل اتاق شد. سینی را روی پاتختی کنار آباژور گذاشت و خودش نیز لبه‌ی تخت نشست. فریال نیز کنار پدرش نشست. پدرش با اینکه همه‌اش پنجاه و شش سال سن داشت اما به طور ارثی تمام موهای سر و سبیل‌هایش خاکستری و سفید شده بودند؛ هرچند میان دو ابروان پر پشتش و گوشه‌ی چشمان عسلی نسبتا تیره‌اش خطوط تقریبا عمیقی داشت ولی با این حال از پوست شاداب و جوانی برخوردار بود. فریال همیشه از اینکه رنگ چشمانش به پدرش نرفته است معترض بود و به برادرش حسادت می‌کرد. اصلا به خاطر همین دست به دامان لنزهای رنگی می‌شد! احساس کافی بودن نمی‌کرد؛ اما کنار آن مرد دوست داشتنی که قرار می‌گرفت دیگر هیچ کدام از این حرف‌ها برایش مهم نبودند چون بارها از او شنیده بود که خیلی زیباست! همین جمله را پدرش هزاران بار گفته بود؛ ولی آن مرد یک جور خاصی بیانش می‌کرد.

- فکر کردم خونه نیستی بابا.

- اتفاقا نبودم. امشب شیفت بودم منتها زنگ زدم مخ داداشت رو زدم که به جای من بره!

و لبخند موذیانه‌اش آن‌قدر به دل دخترش نشست که او را هم به خنده وا داشت. دلش خیلی برای برادر بیچاره‌اش می‌سوخت؛ اما کل کل‌های این پدر و پسر را هم خیلی با اشتیاق دنبال می‌کرد. عطا با ابروهای پر پشت و تیره‌اش به فنجان‌ها اشاره داد و گفت:

- دلم خواست بیام خونه و با گل دخترم کاپوچینو بخورم!

- وای بابا الان که وقت خوابه...

عطا به سوی سینی خم شد و آن را برداشت و روی پاهایش نگه داشت. ماگ آبی را خودش برداشت و آن یکی که صورتی بود را به دخترش تعارف کرد.

- بخور بابا عیبی نداره!

هر دو در کنار هم کاپوچینو نوشیدند. پدرش گفت:

- امروز ندیدمت دلم برات یه ذره شده بود. کارات خوب پیش می‌ره؟

- آره بابا جون... نگران نباش!

برخلاف برادرش، او خیلی محبوب پدرش بود. همیشه برایش وقت داشت... از نظر معنوی و مادی حمایتش می‌کرد و نازش را هم خریدار بود. عقیده داشت که دیگر اعضای خانواده به فرهاد توجه خاصی دارند و به دخترش این وسط بی توجهی می‌شود! عطا از اینکه دختری داشت به خود می‌بالید. وقتی سحر اولین فرزندشان را باردار بود، دلش می‌خواست دختر شود؛ اما وقتی شنید پسر است یک جور دیگر خوشحال شد! انگار که بال درآورد... احساسِ حاکمی را داشت که ولیعهدی دارد؛ اما همیشه دلش دختری می‌خواست با لباس‌های صورتی! که برایش موهایش را ببافد... کفش‌های عروسکی به پایش کند و به او پیراهن‌های چین دار بپوشاند! کنارش بشیند و با دقت ناخن‌هایش را لاک بکشد و به شیرین زبانی‌هایش گوش بدهد و حتی شوالیه‌ی قلعه‌ی رویاهایش شود! خب عطا همه‌ی این‌ها را با دخترش تجربه کرده بود و حالا او قد کشیده بود. دیگر هر چند خبری از آن کفش‌های عروسکی و پیراهن‌های چین دار و آن حرف‌ها نبود؛ اما می‌دانست که هنوز هم تکیه گاه فریال است و مایه‌ی افتخارش!

***

بهمن ماه سردتر از هر زمان دیگری بود و فریال عاشق این ماهِ سال بود. دوستش پریناز مقابلش روی صندلی نشسته بود و مدام با دستمال کاغذی توی دستش اشک‌هایش را پیش از جاری شدن روی صورتش پاک می‌کرد. یک کت تمام خز سفید پوشیده بود و موهای پر کلاغی‌اش را دو طرف شانه‌اش انداخته بود. لب‌های درشتش را به اندازه‌ی یک خط از هم باز کرده بود و سعی می‌کرد نفس بکشد. فریال داشت به نگین گوشه‌ی بینی او نگاه می‌کرد و برای هزارمین بار به این فکر کرد که اصلا توی سلیقه‌اش نیست.

- حالا یه بار دیگه به مامانت اینا می‌گفتی شاید راضی شدن.

پریناز دستمالی دیگر از جعبه‌ی روی میز برداشت و بینی‌اش را گرفت.

- دیگه چقدر بگم؟ می‌گن بری تنهایی غربت که چی بشه؟ من واسه چی باید بمونم این‌جا؟ ها؟؟

جمله‌ی آخرش را طوری با اعتراض ادا کرد که انگار دختر مقابلش هم این وسط نقشی داشته است! فریال به بینی فانتزی او نگاه کرد و برای بار چندم به نظرش آمد که دوستش قطعا در جراحی بینی‌اش شکست خورده است چون یکی از سوراخ‌های بینی‌اش کوچک تر به نظر می‌آمد!

ابروهایش را با حالت کلافه‌ای از این فکرها بالا انداخت و دست به سینه ایستاد. نگاهش را توی کافه گرداند که میز و صندلی‌های چوبی داشت و عکس چند شاعر و نویسنده را توی قاب‌های کوچک و شیشه‌ای به دیوار کوبانده بودند. قشنگ‌تر از همه چیز آکواریومی بود که در گوشه‌ای با ماهی های رنگی خودنمایی می‌کرد. فریال با ذوق گفت:

- وای پریناز نِمو!

ماهی راه راه نارنجی و سفید آزادانه شنا می‌کرد و فریال هر بار که به آن کافه می‌آمد آن‌قدر به آکواریوم زل می‌زد تا سروکله‌ی نمو از پس سنگ‌ها پیدا شود. پریناز اخمی کرد و خیلی دلخور گفت:

- وای فریال واقعا که...

- ناراحت نباش دیگه... من که گفتم با داداشم حرف می‌زنم یکی دو روز خونه‌اش رو بذاره در اختیار ما! می‌ریم اون‌جا خوش می‌گذره. تا خود صبح هم می‌شینیم فیلم و سریال می‌بینیم همه‌ی ناراحتی‌هات از بین می‌رن.

سرش را بلند کرد و به پسر جوانی که پشت پیشخوان کوچکش ایستاده بود، گفت:

- ببخشید می‌شه یه شیک دیگه بیارید؟ بازم توت فرنگی لطفا!

پریناز سرزنش بار به او توپید و گفت:

- دختر فکر نمی‌کنی هوا سرده؟!

- عیبی نداره سخت نگیر!

پریناز تنش را به عقب برگرداند و پوف کلافه‌ای کشید.

- چه خبر از رِل پر حاشیه‌ی خانوم مظفری؟

فریال انگشت سبابه‌اش را روی تیغه‌ی بینی‌اش گذاشت و هیس کش داری گفت.

- نمی‌گی ما همیشه میایم این‌جا می‌شناسنش دیگه؟

- خب بشناسن مگه من چی گفتم؟!

بی توجه به پاسخش، گفت:

- خبر خاصی نیست... روزها رو می‌گذرونیم دیگه!

- پس چرا این‌جوری حرف می‌زنی؟ انگار که راضی نیستی...

فریال نچی کرد و گفت:

- نه واسه این نیست... فقط می‌ترسم خیلی. می‌دونی دیگه؟ خانواده‌ی من اختلاف سنی براشون اصلا تعریف نشده. مثلا خود فرهاد... این همه امروزیه ولی اختلاف نُه ساله‌اش با ترمه توی ذهنش اصلا نمی‌گنجه دیگه چه برسه به ما!

- چه ربطی به امروزی بودن داره؟ خب هرکسی یه سلیقه‌ و نظری داره دیگه... همچین هم بی راه نیست به هرحال کسی که این همه از تو بزرگتره قطعا طرز تفکرش هم فرق داره دیگه... باید اول مطمئن بشی ببینم اختلاف سنی چقدر توی عقایدتون اثر گذاشته.

شانه‌های فریال پایین افتادند. حتی خودش هم یک زمانی خلاف الان فکر می‌کرد...

- چی‌کار کنم دیگه... خیلی دوسش دارم نمی‌تونم دست بکشم. اصلا... چرا دست بکشم؟ از همون اول هم می‌دونستم خیلی از من بزرگتره و خانواده‌اش با خانواده‌ی من فرق دارن... چیزی نیست که الان فهمیده باشم.

کافه‌چی یک لیوان بلند پر از شیک توت فرنگی جلوی دست او گذاشت و لیوان خالی روی میز را برداشت. خیلی محترمانه پرسید:

- چیز دیگه‌ای میل دارید؟

پریناز پیش از آنکه فریال بخواهد پاسخی بدهد خیلی جدی رو به پسر جوان گفت:

- از من خجالت می‌کشه وگرنه سومی رو هم می‌گه آماده کنید!

پسر جوان خیلی مودبانه لبخندی زد. فریال اول رو به دوستش نچی کرد و از پیشخدمت تشکر کرد...

- ببین عزیزم! تو خیلی جوونی... حتی برای بیست و هفت ساله بودن هم ظریف تری فدات! آقاهه کلاهشو انداخته هوا که یه دختر ترگل ورگل تور کرده!

فریال بی توجه به او نی زرد رنگ را به دهان برد و مقداری از سفارش خوشمزه‌اش را مزه کرد.

- تازه پَری گفتم که! اختلافات ما فقط به سن و سال ختم نمی‌شن که! خانواده‌اش هم مذهبی و با حجاب‌ان. قطعا منو یه لحظه هم تحمل نمی‌کنن!

- خودش چطور؟

- خودش کاملا میانه‌اس به نظرم! با حجاب من مشکلی نداره... یعنی نه خیلی!

نچی کرد. احساس کرد منظورش را به درستی بیان نمی‌کند. کمی فکر کرد و جملات دیگری را به کار گرفت.

- ببین خانواده‌ی منم لامذهب نیستن که! مادربزرگ منم ماه محرم که می‌شه توی مسجد روضه می‌گیره ولی خب اون چیزی که اون درمورد خانواده‌اش می‌گفت بازم خیلی با ما متفاوته.

- چرا تا حالا ازدواج نکرده؟

فریال شانه بالا انداخت و گفت:

- گفت مورد مناسبش رو پیدا نکرده.

- الان به چه دلیل فکر کرده تو مناسبی؟

فریال این بار با شدت بیشتری شانه بالا انداخت و پاسخ داد:

- چه می‌دونم؟ همون‌طور که من فکر کردم اون واسه من مناسبه!

- خب بهش بگو بیاد با خانواده‌ات صحبت کنه.

- می‌خواد بیاد ولی من یکم بهونه میارم. راستش از واکنش بابام اینا می‌ترسم. خاله‌امم از یه طرف گیر داده مدام من رو واسه پیمان خواستگاری می‌کنه... من و پیمان عین خواهر و برادریم اونم هیچ حسی بیشتر از یه خواهر به من نداره بنده خدا.

پریناز سری تکان داد و چنگالش را توی کیک وانیلی‌اش فرو کرد. مطمئن بود که موضوع همین گونه است.

***

پارت سوم

خانه‌ی برادرش توی طبقه‌ی پنجم یک آپارتمان شش طبقه و ده واحده بود. یک هشتاد متری دو خوابه‌ی کوچک؛ اما مدرن و زیبا. فرهاد برای اینکه رهن کاملش کند از خواهرش کمک گرفته بود و حالا از این بابت خود را مدیون او می‌دانست. ورودی‌اش یک راهروی بلند بود که به سرویس بهداشتی و اتاق‌ها راه می‌یافت و میانه‌ی این راهرو ورودی سالن کوچک پذیرایی‌ای بود که آشپزخانه‌ی نقلی‌اش را در سمت راست خود جای داده بود.

پریناز توی خانه گشتی زد و با اشتیاق گفت:

- بابا ایول! داداشت چقدر مرتبه... فکر می‌کردم از این مردای شلخته‌اس!

فریال سوئیچ ماشینش را روی کانتر آشپزخانه گذاشت که چشمش به چیز عجیبی افتاد! یک بسته قرص ضد بارداری که با دیدنش چشمانش گرد شدند. برادر مجردش همچین چیزی را برای چه می‌خواست؟ نگاهی به اطرافش انداخت تا مطمئن شود دوستش آن‌جا نیست که نبود! صدایش را از توی اتاق می‌توانست بشنود.

- فری بیا ببین چه تراس کوچولویی داره! اوخی...

- احمقی ها! خودم این‌جا رو قبلا دیدم.

بسته‌ی قرص را فورا توی جیب شلوار جینش پنهان کرد تا یک وقت پریناز با دیدنش کنجکاوی به خرج ندهد. زیرلب مدام برادرش را به فحش کشاند.

- خاک تو سرت حیوون! حالا یه درصد از من سر بزنه و اون بفهمه... سرمو می‌بره می‌ذاره رو سینه‌ام! آشغال عوضی...

خب البته می‌دانست این فقط یک اغراق است؛ اما قطعا خون جلوی چشم برادرش را می‌گرفت... توی این یکی واقعا شکی نداشت.

از روزی که با آن مرد آشنا شده بود هرچند که همه چیز رنگ و بوی تازه گرفته بود؛ اما استرس زیادی را تجربه می‌کرد. می‌دانست خیلی‌ها اختلاف بیشتری هم دارند و مشکلی هم با این موضوع ندارند؛ ولی به هر حال هر خانواده‌ای نظر متفاوتی دارد. پدرش را خیلی دوست داشت؛ اما برادرش آدم امن تری بود... با او احساس صمیمیت و راحتی بیشتری می‌کرد؛ ولی باز هم صحبت درمورد این موضوع برایش سخت بود. فکر کرد قطعا فرهاد او را دست می‌اندازد! همه‌ی روز‌های زندگی‌اش پر از این افکار شده بود. حالا با دیدن این بسته‌ی عجیب توی خانه‌ی برادرش احساس می‌کرد کمی اعتماد به نفس گرفته است ولی باز هم به این معنا نبود که بخواهد این موضوع را با کسی درمیان بگذارد.

از برادرش خواسته بود برایش مقداری خوراکی بخرد و توی خانه بگذارد و حالا با اطمینان به این موضوع دوستش را صدا زد و گفت:

- فیلم ببینیم یا غیبت؟ به فرهاد گفتم یه سری خوراکی بخره برامون... حالا ببینم چی‌ها خریده!

توی آشپزخانه و به سمت کابینتی رفت که می‌دانست فرهاد خوراکی‌ها را همیشه آن‌جا می‌گذارد. کابینت را که باز کرد با دیدن کاغذ بزرگی که بر روی بسته‌ی چیپس‌ها و پفک‌ها بود سعی کرد نخندد. دستخط خود برادرش بود که با خط درشتی نوشته بود

« بفرمایید کوفت و زهرمار»

کاغذ را درون دستش مچاله کرد و توی سطل زباله انداخت تا دوستش این یکی را هم نبیند! از میان آن کوه خوراکی چند بسته پاپ کورن، چیپس و پفک برداشت. پریناز به سالن برگشت و روی مبل دو نفره‌ی سبز یشمی نشست و پرسید:

- همه‌ی واحدهای این آپارتمان همین شکلی‌ان؟ خالی نداره واسه فروش؟ خیلی خیابون و ساختمون آرومی به نظر می‌رسه این‌جا.

- نمی‌دونم داره یا نه. فرهاد هم تازه اومده این‌جا خیلی آشنا نشده هنوز.

- تو این اوضاع گرونی خوب خونه‌ای خریده داداشت... البته خب دست مادربزرگت هم درد نکنه همیشه حامیه براش!

و لبخندی زد. فریال چیزی نگفت چون اصلا دلش نمی‌خواست بگوید واقعیت این است که برادرش صاحب این خانه نیست و در واقع آن را رهن کرده است... نمی‌خواست بگوید که برادرش به تازگی دلباخته‌ی دختری شده است و حالا از طرف خانواده‌ی ناراضی‌اش تحت فشار است تا آن‌جایی که خانه‌ی پیشینی که در آن زندگی می‌کرده را ازش گرفته‌اند و حالا با تمام کم پولی‌اش این‌جا را رهن کرده است. مشکلات برادر عزیزش را هرگز برای بهترین دوستش تعریف نمی‌کرد.

بسته‌ی چیپس نمکی را باز کرد و به دست پریناز داد؛ خودش سرکه‌ای را ترجیح می‌داد.

- بازم گفت میاد خواستگاری؟

فریال یک تکه چیپس شکسته را به دهان گذاشت و گفت:

- راستش یکمی میونه‌مون شکراب شده!

- چرا؟

- می‌گه من اهل ارتباط های پنهونی نیستم و می‌خوام ازدواج کنم.

پریناز ناباورانه هینی کشید و گفت:

- یعنی با یکی دیگه؟؟ کات کردین؟؟

- نه بابا... خودمو می‌گفت!

نفس عمیقی کشید و گفت:

- نمی‌دونم چی‌کار کنم از واکنش خانواده‌ام خیلی می‌ترسم. خاله ریحانه هم یه چند وقتیه اومده ایران مدام می‌گه اومدم دست تو پیمان رو بذارم تو دست هم! هرچقدر بهش می‌گم نه تو سرش نمی‌ره... برگشته ازم می‌پرسه کسی تو زندگیته؟؟ اصلا هست یا نه... شاید من دلم نخواد به چه زبونی بگم آخه؟ حالا جالب این‌جاست که خود پیمان هم نمی‌خواد.

- از کجا می‌دونی؟ شاید اون بخواد.

فریال با اطمینان سرش را بالا انداخت و نوچی کرد.

- حالا چرا شکراب شدید؟

- همین دیگه... می‌گه نامزد کنیم من می‌گم فعلا زوده. گذشته از نظر خانواده‌ام خودمم گاهی توی تنهایی‌هام که بهش فکر می‌کنم هی به خودم می‌گم نکنه یه روز از انتخابم پشیمون بشم؟ بعد که می‌رم پیشش یه آدم دیگه می‌شم! کاملا مصمم! می‌دونی انقدر پیشش احساس آرامش دارم و حالم خوبه که نگو... یه جور خاصیه؛ یه مرد به تموم معنا!

***

مادرش از او خواسته بود که آخر هفته را به خانه‌ی مادربزرگش بروند تا با خاله ‌ریحانه‌اش وقت بگذرانند تا پیش از آنکه به کانادا برگردد همگی دور هم جمع شوند. خاله ریحانه از ازدواج اولش پیمان را داشت و از ازدواج دومش با عموی مرحومِ فریال، ترمه را داشت. فریال همیشه به مادر و خاله‌اش غبطه می‌خورد اینکه دست سرنوشت آن‌ها را جاری یکدیگر کرده بود، به نظرش اتفاق قشنگی بود که می‌توانست برای دو خواهر بیافتاد که از قضا قل یکدیگر هم بودند... حالا هرچند ناهمسان!

مادربزرگ مادری‌اش که همه او را مامان منیر صدا می‌زدند، خانه‌ی گرم و صمیمانه‌ای داشت. یک خانه‌ی ویلایی کوچک با درختان مو و توت سیاه که دو طرف یک مسیر نسبتا باریک و موزاییک شده بودند.

هنوز روشنایی روز پا بر جا بود که همه‌شان توی سالن گِرد هم آمده بودند و به صحبت‌های معمولی و روزمره وقت می‌گذراندند. مامان منیرش از آن‌جایی که عاشق لباس‌های گل گلی بود یک شومیز سفید با گل‌های زرد را روی یک دامن پلیسه‌ی مشکی پوشیده بود که تا ساق پاهایش می‌رسید. هیکل کوتاه و درشتش را توی مبل تک نفره‌ی سورمه‌ای جای داده بود و کنترل به دست تلویزیون تماشا می‌کرد. بی توجه به دخترها و نوه‌هایش که پشت سر او در قسمتی دیگر از سالن کوچک خانه نشغول صحبت با یکدیگر بودند.

دستش را زیر گونه‌اش نگه داشته بود و با دقت سریال محبوبش را تماشا می‌کرد. تمام روزهایش را همین گونه سپری می‌کرد. سریال‌های ترکی ببیند، فال تاروت بگیرد و یا با عشق آشپزی کند. سر و صدای خنده‌ی فریال و ترمه بالا گرفت. مامان منیر از این همه سر و صدا ابروهای نازکش را در هم گره زد و زیر لب گفت:

- حالا اگه گذاشتن ببینم چی به چیه این سریال...

فریال که زمزمه‌ی نامفهوم او را شنیده بود سر بلند کرد و گفت:

- مامان منیر قربونت برم بیا توی جمع ما... یه امروز رو بیخیال سریالات شو!

ترمه لبخندی به لب آورد و خیلی آرام گفت:

- ببین من چطور می‌کشونمش این‌جا!

بعد گردنش را کمی بالا کشید تا بتواند از پس مبل خالی میانشان او را ببیند.

- مامان بیا برامون فال بگیر!

همین رگ خواب مادربزرگشان بود! ریحانه دسته‌ی موهای دودی و کراتینه شده‌اش را پشت گوشش فرستاد و با اعتراض گفت:

- وای از روزی که من اومدم همه‌اش داره سریال می‌بینه. اصلا نمی‌گه دخترم بعد مدت‌ها اومده ها‌... سحر می‌گم دستبندت چه قشنگه!

بعد دستش را به سوی دستبند ریسه‌ای او کشاند و دو خواهر بی توجه به دیگران بحث را به طلا و جواهرات کشاندند. صدای پیامک موبایل فریال او را از جای پراند و با دیدن قلب قرمز روی صفحه لبخند به لب آورد.

« می‌شه ببینمت؟ »

نگاهش را اطرافش چرخاند انگار که می‌خواست بداند آیا کسی متوجه‌اش شده یا نه...

« خونه ی مادربزرگم هستم که توی محله‌ شماست‌. حالا بزار به مامانم اینا یه چیزی بگم میام. »

کمتر از دو دقیقه طول کشید تا بالاخره صدای موبایلش نشان از دریافت پیامکی داد.

« من اون اطراف نیستم ولی همونجا بمون تا نیم ساعت دیگه میام »

« باشه عزیزم »

و پیامک کوتاهش را ارسال کرد. سریع توی اتاق مادربزرگش رفت که یک کمد دیواری خیلی قدیمی داشت و آینه‌ی بزرگی به یکی از درهایش متصل بود. مقابل آینه ایستاد و خودش را چک کرد. ابروهایش را با شانه‌ی کوچک و مخصوصی خیلی مرتب و رو به بالا شانه کرد. یک بار دیگر بر روی کرمپودرش رژ گونه زد تا پررنگ ترش کند و رژ قرمزش را از اول به روی لب‌هایش مالید. کمی توی اتاق با موبایلش وقت گذارند تا اینکه یک پیام دیگر از او دریافت کرد.

« من رسیدم عزیزدلم. پیش پارکم لطفا بدون ماشین بیا»

برگشت توی سالن و شال قهوه‌ای اش را روی موهای شکلاتی و بازش کشید که به تازگی لایت‌های بلوندی به آن‌ها اضافه کرده بود. سحر با دیدنش پرسید:

- کجا؟

- می‌رم پیش یکی از دوستام واسه شام میام.

با همه خداحافظی کرد و کیف دستی کوچک و مشکی‌اش را از روی مبل دقیقا همان‌جایی که قبلا نشسته بود، برداشت و از خانه بیرون زد. هر بار که می‌خواست او را ببیند احساس جالبی داشت. کمی استرس می‌کشید و حتی وقتی به کنارش می‌رسید احساس می‌کرد دستانش یخ می‌بندند وقتی هم که با او خداحافظی می‌کرد؛ قلبش با حال عجیبی می‌تپید و عجیب تر اینکه از سر دلتنگی احساس افسردگی می‌کرد! اوایل نمی‌دانست آیا می‌تواند اسم این‌ها را عشق بگذارد یا نه... ولی حالا خیلی مطمئن بود؛ خیلی زیاد!

پارت چهارم

به پارک نزدیک خانه‌ی مادربزرگش که رسید، قدم‌هایش را تند کرد. برگ‌های چنار روی چمن‌های خیس افتاده بودند و سرما باعث شده بود که حتی پرنده هم آن حوالی پر نزند. یک دنا پلاس سفید رنگ با سقف پانوراما تنها ماشینی بود که در آن اطراف و دقیقا زیر یک درخت بلند قد چنار پارک شده بود. می‌توانست از آن فاصله ببیند که مرد محبوب پشت فرمان، کت آبی متوسط و پیراهن سفیدی به تن دارد.

احساس می‌کرد سرما گونه‌هایش را سرخ کرده‌اند و دستانش هم همین‌طور. خود را به ماشین رساند و در جلو را باز کرد و خود را توی صندلی جای داد. در را که بست دستانش را برای مرد کنارش از هم گشود و او نیز با اشتیاق خیلی طولانی مدت بغلش کرد. فریال چانه‌اش را روی شانه‌ی او قرار داده بود و با چشمان بسته فقط به دلتنگی‌اش فکر کرد.

بالاخره خود را از آغوش او جدا کرد. مرد مقابلش دستان یخ زده‌ی فریال را توی دستان گرمش گرفت و آن‌ها را به دریچه‌ی بخاری‌ای که میانشان بود، گرفت.

- تقصیر من شد که بدون ماشین اومدی و دستات سرد شدن. مگه نگفته بودی خونه‌ی مادربزرگت به این پارک نزدیکه؟!

- چرا همین‌جاست... کوچه‌ی پشت پارک.

هنوز هم دستانش درون دست‌های او بود و هر لحظه گرمای بخاری داشت سرمای آن‌ها را می‌گرفت. فریال سرش را بالا گرفت و به او نگاه کرد. به تارهای سفیدی که میان موهای سیاه شقیقه‌اش اگرچه تعدادشان کم بود ولی خودنمایی می‌کردند. پیشانی‌اش پهن بود و کناره‌هایش اندکی بلند تر بودند... فریال دوستش داشت. مرد سنگین و موقری بود و او توی تمام زندگی‌اش هرگز فکر نمی‌کرد روزی بخواهد عاشق همچین مرد آرامی شود. همیشه تصورش کسی بود مانند برادرش شوخ طبع و پُر شیطنت؛ نه تا این اندازه آرام و مبادی آداب!

دستانش دیگر به اندازه‌ی کافی گرم شده بودند. با هردویشان دو طرف صورت مرد را قاب گرفت وسر انگشت‌های شستش را نوازش گونه به صورت او کشید. ریش و سیبیل خیلی کوتاهی داشت که کمی از موهای سیاهش روشن تر بودند.

- خوبه که باهام آشتی کردی!

مرد لبخندی زد و پاسخ داد:

- آشتی نکردم؛ فقط دلم تنگ شده بود!

و چشمان قهوه‌ای اش را از او دزدید. فریال یک پایش را زیر پای دیگرش گرفته بود و رو به او نشسته بود. دست راستش را درون دستان خود گرفته بود و گفت:

- معین می‌دونم از دستم خیلی ناراحتی ولی لطفا یکم منو درک کن!

- ببین! اگه به خاطر اختلاف سنیمون دو دل هستی...

فریال فورا میان کلام او پرید.

- نه دو دل نیستم! این چه حرفیه می‌زنی آخه... مگه من بچه‌ام که یه حرفی بزنم و بعدا پشیمون بشم.

- خب پس بگو منم بدونم.

فریال نفس عمیقی کشید. تمام نگرانی‌اش واکنش خانواده‌اش بود. با خودش فکر کرد ای کاش می‌توانست مانند برادرش شجاعانه عمل کند؛ درست مثل روزی که دست دختری را گرفت و به عمارتشان آورد و جلوی تمام خانواده اعلام کرد می‌خواهد با او ازدواج کند... بعدها هم که از هیچ مخالفتی تا آن روز حساب نبرد!

- چرا نمی‌خوای رابطه‌مون رو رسمی کنیم؟ بهم بگو عزیزم... چه مشکلی هست؟!

فریال کمی فکر کرد تا چیزی بگوید و گفت:

- می‌دونی از چند ماه پیش تا الان داداشم پاشو توی یه کفش کرده که می‌خواد با دوست دخترش ازدواج کنه؛ خانواده‌ی منم همه مخالف‌ان! حالا می‌ترسم منم بگم می‌خوام ازدواج کنم بیشتر شوکه بشن... باور کن همه‌اش همینه.

معین به نشانه‌ی قانع شدن سری تکان داد؛ اما خیلی هم نشده بود. نگاهش به کت پشمی و چهارخانه‌ی آبی و خاکستری او افتاد که تا کمرش بود. همینقدر کوتاه! زیپش را باز گذاشته بود و بافت سفید و ساده‌اش را زیر شلوار مشکی‌اش فرستاده بود.

فریال رد نگاه سنگین او را که دنبال کرد، موضوع دستش آمد! بی اختیار شالش را روی موهای بازش مرتب کرد و زیپ کتش را کامل و تا یقه‌ی شکاری‌اش بالا کشید.

- یهویی شد دیگه فرصت نداشتم لباسی که از نظر تو مناسب باشه رو بپوشم!

- مناسبه ولی خیلی کوتاهه عزیزم.

از طرفی هم معین خیلی خوب می‌دانست که خانواده‌ی مذهبی‌اش با نوع پوشش عروس آینده‌شان کنار نخواهند آمد. خودش آدم میانه‌ای بود. از روزی که این دختر را دیده بود از او خوشش آمد؛ اما مدام خود را سرزنش می‌کرد که این دختر قطعا سن و سالش خیلی کمتر است و او مرد مناسبی برایش نخواهد بود؛ اما توی دنیا آن‌ها اولین زوج دارای اختلاف سنی نبودند؛ آخری‌اش هم نبودند قطعا.

- بریم یه دوری بزنیم؟ مثلا... بریم یه جایی یکم کنارت قدم بزنم!

فریال لبخند شیطنت آمیزی زد و پرسید:

- یعنی دیگه کوتاهی لباسم اذیتت نمی‌کنه؟

معین لبخند مهربانی زد و گفت:

- چرا... ولی این یه بارم ایراد نداره.

فریال توی صندلی جا‌به‌جا شد و پای دیگرش را نیز کف ماشین گذاشت و کمربندش را بست. معین نیز همین‌طور و بعد ماشینش را به راه انداخت.

- پس برنامه‌ی برادرت اینه که بدون رضایت خانواده‌اش ازدواج کنه!

- آره... حالا شاید موفق شد راضی کرد همه رو... البته عاشق شدنش رو ما زیاد شنیدیم ازش؛ ولی منی که از تمام زندگیش خبر دارم می‌گم این اولین باره!

- پس تو محرم اسرار داداشتی!

فریال با اشتیاق خندید.

- آره... راستی می‌گم به نظر تو رضایت خانواده چقدر مهمه؟

معین توی یک چهارراه کوچک پشت چراغ قرمز توقفی کرد و در حالی که دست به فرمان به رو به رویش نگاه می‌کرد؛ شانه‌اش را خیلی کم بالا انداخت و گفت:

- مهمه دیگه...

- خب مثلا اگه خانواده‌ی تو مخالف ازدواجت با من باشن چی؟

- نیستن!

- از کجا می‌دونی؟

- چون باهاشون درمورد تو صحبت کردم. حالا هم اگه اجازه بدی هر روزی که امکانش رو داشتی، مادرم می‌خواد ببینتت!

چراغ سبز شد و او ماشین را به حرکت درآورد. فریال با دهانی باز نگاهش می‌کرد و متعجب پرسید:

- جدی جدی گفتی؟

معین نگاه کوتاهی به او انداخت و قاطعانه گفت:

- آره! چرا نگم؟

فریال احساس کرد استرس به جانش افتاده است! نمی‌دانست چرا باید تا این اندازه قلبش به هول و ولا بیفتد. گوشه‌ی لبش را به دندان گرفت و انگشتانش را دلواپس به یکدیگر پیچاند. معین که از گوشه‌ی چشم متوجه‌ی او شده بود، پرسید:

- چرا همیشه نگرانی؟

- هیچی چیزی نیست... کلا استرسی‌ام دست خودم نیست. می‌گم راستی پارچه‌هایی که من سفارش دادم اومد؟

- بار جدید فردا می‌رسه، پارچه‌های شما هم هست جانم.

و دست او را توی دستش گرفت تا آن‌قدر ناخن‌هایش را توی گوشت انگشتانش فرو نکند.

- نگران نباش عزیز من! باور کن خانواده‌ی من اون‌جوری نیستن که این روزها درمورد مذهبی‌ها می‌گن. مادرم بهم گفت به قلبت نگاه کنم و منم بهش گفتم تو چقدر آدم مهربون و صادقی هستی. گفت همین کافیه و هر اختلافی که بینمون هست کافیه بهش احترام بذاریم. باور کن عقیده‌ی همه‌مون همینه. نگران نباش این‌جوری ببینمت خیلی غصه‌ام می‌گیره.

فریال لبخندی زد و دست دیگرش را نوازش گونه روی دست او کشید. معین با خنده اضافه کرد:

- ان‌قدر من دیر به فکر ازدواج افتادم که وقتی گفتم کسی من رو باور نکرد.

ضبط ماشین را روشن کرد و یک موسیقی پاپ ایرانی شروع به پخش کرد.

«مثل یه خوابه نبودن تو

انکار یه قرنِ فاصله با تو»

- کجا دوست داری با هم بریم؟

- فرقی نمی‌کنه.

از خانه‌ی مامان منیر چندین خیابان فاصله گرفته بودند و حالا توی یک کوچه‌ی خلوت و خیلی بلند پیچیدند.

- ماشین رو پارک کنیم این‌جا تا کافه‌ی سر کوچه قدم بزنیم؟

فریال با اشتیاق سر تکان داد و آره‌ای گفت. ماشین که توقف کرد فریال دستش را به سوی در برد که معین گفت:

- لطفا اجازه بده!

فورا پیاده شد و ماشین را دور زد تا خودش شخصا در را برای او باز کند. فریال با صدای بلند خندید. همیشه متعجبش می‌کرد؛ ولی بعد با خودش فکر می‌کرد « چه ربطی داره؟ ازم خیلی بزرگتره ولی دلیل نمی‌شه شعور نداشته باشه که!»

فریال پیاده شد و معین در را بست و کلید قرمز سوئیچش را فشرد... دسته‌ای از موهای بلند دختر را میان دستش گرفت.. در نظرش مثل ابریشم نرم و زیبا بودند. فریال زیباترین و شیرین ترین دختری بود که توی تمام چهل سال زندگی‌اش دیده بود...

***

پارت پنجم

هوا دیگر خیلی سرد نبود و هر روزی که می‌گذشت نشانه‌های بهار بیشتر می‌شدند. حیاط عمارت خیلی بزرگ بود؛ پر از درختان کاج و یک قسمتی هم میوه‌های تابستانی. بوته‌های گل توی یک ردیف مرتب به دور محوطه‌های چمن کاری شده، کاشته شده بودند. توی فصل سرما مثل همیشه شاخ و برگ‌هایشان خشک شده بود و فریال منتظر روزی بود که غنچه‌های گل را ببیند. یک کت خاکستری خیلی روشن که خزهای بلندی داشت به تن کرده بود و موهای موج دارش را اطرافش رها کرده بود. برادرش روی نیمکت سنگی توی آلاچیق نشسته بود. یک آلاچیق با سقف شیروانی نارنجی گوشه‌ی حیاط که پدرش آن را توی ده سالگی‌اش به عشق تنها دخترش گفته بود بسازند.

فرهاد موهای نیمه روشنش روی پیشانی‌اش افتاده و چشمان بلوطی رنگش به نقطه‌ی نامعلومی خیره بودند. فریال تنها پله‌ی آلاچیق را بالا رفت و گفت:

- کی اومدی این ورا؟

برادرش پاسخی نداد و دستش را زیر چانه‌اش گرفته بود. سیگاری توی دست دیگرش نگه داشته بود و بی آنکه از آن بکشد بیخودی می‌سوخت. فریال با فاصله از او روی نیمکت نشست و به نیم‌رخ برادرش خیره ماند. به ریش و سبیل مرتبش که خیلی او را جذاب تر نشان می‌دادند و به فرورفتگی خیلی کوچکی که توی چانه‌اش داشت

- دورت بگردم...

فرهاد انگار تازه متوجه‌ی او شده بود که با شنیدن صدایش سرش را به سمتش چرخاند و کمی طولانی نگاهش کرد.

- تو کی اومدی اینجا؟

فریال ابرو بالا انداخت و گفت:

- واقعا نفهمیدی؟ از جلوی چشمت رد شدم و اومدم این‌جا نشستم!

فرهاد نگاهش را از او گرفت و باز هم به همان نقطه‌ی پیشین داد. سیگار توی دستش را خیلی آرام تکاند تا خاکه‌اش زمین بریزد. فریال نگاهش به سوی انگشتان او کشیده شد و خیلی سرزنش آمیز گفت:

- یه مدتیه خیلی سیگار می‌کشی! قبلنا این طوری نبودی. سرطان ریه می‌گیری بدبخت!

- بالاخره هر آدمی باید یه جوری بمیره دیگه!

صدایش گرفته شده بود. فریال که اصلا از این جمله خوشش نیامده بود؛ دهن کجی کرد و ادایش را درآورد.

- بالاخره هر آدمی باید یه جوری... گمشو بابا!

فرهاد نگاه چپی به خواهرش انداخت و با صدای گرفته و دو رگه‌ای گفت:

- من ازت چند سال بزرگترم خیر سرم!

حق با او بود. از فریال پنج سال بزرگ‌تر بود و رابطه‌ی خواهر و برادری‌شان در عین اینکه همیشه در تلاش بودند یکدیگر را حرص بدهند؛ اما در کل عاشقانه به یکدیگر نیز محبت می‌کردند و وابستگی‌شان از هیچکس پوشیده نبود. با بی تفاوتی باز هم نگاهش را از خواهرش گرفت و فریال بی توجه به اعتراض او گفت:

- چرا این‌طوری شدی خداییش؟ دیگه کنارت خوش نمی‌گذره. چیه این فازی که گرفتی؟ مثل کسایی که... که...

- که شکست عشقی خوردن؟!

فریال خیلی متعجب هینی کشید. برخاست و کنار برادرش نشست و از سر دلسوزی زیرلب گفت:

- الهی بمیرم...

دستانش را به دور او آویخت. انگشتانش را از روی ژاکت آبی او به منظور نوازش به بازوانش کشید. فرهاد سعی کرد خود را از آغوش خواهرش جدا کند. با اخم گفت:

- برو بابا از بوی ادکلنت خوشم نمیاد!

فریال با کف دست محکم بر روی کتف برادرش کوباند و از سر حرص گفت:

- بمیری!

ناگهان و دور از انتظار بغض فرهاد شکست. دستش را بر روی چشمانش گذاشت تا اشک‌هایش را از خواهرش پنهان کند. فریال متاثر از حال او دستش را روی کمر فرهاد گذاشت و با ناراحتی گفت:

- خُل شدی؟ حالا من که واقعا دلم نمی‌خواد تو بمیری!

اما فرهاد حتی ذره‌ای هم از حرف خواهرش ناراحت نشده بود و دلش به خاطر بی محلی‌های دختر مورد علاقه‌اش گرفته بود. فریال باری دیگر دستانش را به دور او حلقه کرد و سرش را روی شانه‌اش گذاشت.

- خدا نکنه تو چیزیت بشه! باور کن من دق می‌کنم...

فرهاد بینی‌اش را بالا کشید و خیسی کنار چشمانش را با سر انگشتانش پاک کرد و گریه‌اش را تمام کرد.

- هیچ‌وقت اینقدر خودمو دلشکسته ندیده بودم.

فریال چشمان غمگینش را روی نیم رخ او گرداند و هنوز هم دستانش را به دور بازو‌های او پیچانده بود. تصمیم گرفت مثل همیشه برایش یک گوش شنوا باشد و از حرف‌های جسته گریخته‌اش چیزی دستگیرش شود! در سکوت کامل با مردمک‌هایی لرزان که از دیدن اشک‌های برادرش، کلی غم به قلبش پا گذاشته بود، منتظر نگاهش می‌کرد.

- هر کاری می‌کنم به چشمش نمیام! خیلی خسته‌ام...

فریال کمی اخم کرد و به یاد آن قرص‌های شبهه برانگیز افتاد! اگر برادرش به چشم او نمی‌آید پس چطور ممکن است... با چشمان بسته ابروهایش را بالا فرستاد و سعی کرد از این فکرِ خصوصی بیرون ببیاد

- تو کل زندگیم همچین آدمی ندیدم... دمار از روزگارم دراورده فریال!

- چرا؟ مگه چی شده؟

فرهاد کمی مکث کرد. داشت به عشقی فکر می‌کرد که چند ماهی می‌شد توی قلبش به وجود آمده بود و مشکلاتی سر راهش قرار داده بود که اصلا توی ذهنش نمی‌گنجید.

- روز اولی که دیدمش واسم یه دختری بود که حتی یه درصد هم به دلم نمی‌نشست... خیلی معمولی... خیلی عادی! حتی شبیه اونایی هم نبود که تا حالا باهاشون آشنا شده بودم و دقیقا همینش منو بیچاره کرد. کار و بارش خیلی برام عجیب بود...

فریال چیزی از صحبت‌های او نمی‌فهمید و با اخمی ناشی از دقت به برادرش نگاه می‌کرد. فرهاد فقط خودش می‌دانست چه ماجرای عظیمی را دارد در کنار داستان عاشقی‌اش متحمل می‌شود.

- می‌دونی نوع زندگیش خیلی با ما فرق داشت، منم کنجکاو شدم بیینم زندگیش چه شکلیه؟! هر روز با ماشین می‌رفتم دنبالش باورت می‌شه؟ عین احمق‌ها... انگار که هیچ کاری نداشتم؛ ولی تو که می‌دونی چقدر سرم شلوغه!

فریال به نشانه‌ی تایید سری تکان داد. برادرش توی هتل بزرگ و مجلل خانوادگی‌شان حتی بیشتر از پدرش زحمت می‌کشید و بیشتر ساعت‌های روزش را آن‌جا می‌گذراند. حتی اگر شیفت او هم نبود گاهی وقتش را با کار و زحمت آن‌جا سپری می‌کرد. دستش را کشید روی یقه‌ی گرد ژاکت آبی او و خیلی آرام نوازشش کرد؛ منتظر ماند ادامه‌ی حرف‌هایش را بشنود.

- دقیقا هر روز! خیلی روزا رو خودشم خبر نداشت. گاهی خودم رو بهش نشون می‌دادم یه چرت و پرتی می‌گفتم بهش که سعی کنم به خودم نزدیکش کنم... آره.. حق با مامانه! یه ذره هم عاشقش نبودم فقط می‌خواستم ترمه رو از سرم باز کنم اصلا واسه همین یه سری خزعبلات تحویل دختره دادم... دِ آخه من چه می‌دونستم عاشقش می‌شم؟ فکر کردم واسه یه مدته فقط... چه می‌دونستم دلم پیشش گیر می‌کنه؟!

نفس تازه‌ای گرفت و ادامه داد:

- گفتم یه مدت می‌گذره هر کدوممون می‌ریم پی زندگی خودمون حالا من هر حرفی هم زدم... قرار نیست که کله‌مو بکنه! ولی الان دلمو از جاش کنده فریال... می‌فهمی؟

فریال سرش را تکانی داد و بوسه‌ای بر روی شانه‌ی او زد.

- غصه نخور عزیزم! من بیشتر از هر کسی می‌شناسمت مطمئنم دلش رو به دست میاری! ولی آخه... من گیج شدم! رابطه‌ی شما چطوریه فرهاد؟ چیزی که همیشه نشون می‌دادی این بود که عاشقشی و می‌خوای باهاش ازدواج کنی اونم که همیشه باهات بود فکر می‌کردم عاشقته دیگه... الان این حرفات یعنی چی؟

- یه اتفاقی افتاده!

فریال کمی اخم کرد و دلواپس شد.

- خب؟

- نری جار بزنی بعدش!

این بار نگاه چپی به او انداخت و با دلخوری و تندی گفت:

- کِی حرف تو رو واسه کسی بردم؟؟

- این یکی خیلی فرق داره.

رنگ از چهره‌ی خواهرش پرید. حیرت زده با چشم‌های گرد به او نگاه می‌کرد.

- چه فرقی؟

فرهاد سکوت کرد. دندان‌هایش را روی لب زیرینش کشید و نگاهش را به نقطه‌ی نامعلومی از درختان توی باغ خانه سپرد. نفس تیزی کشید و همچنان به سکوتش ادامه داد. نمی‌دانست موضوع را چگونه عنوان کند.

- بگو دیگه نصفه جونم کردی!

- من با گلشن ازدواج کردم.

فریال حیرت زده هین کش داری کشید و دستش را بر روی دهانش گذاشت. قلبش چنان کوبش گرفت که لحظه‌ای کوتاه نفس کشیدن را برایش مختل کرد. خیره مانده بود به نیم رخ برادرش و انگار از او شنیده بود که مرتکب عملی خلاف شرع و قانون شده است. دستانش را پس کشید و او را از آغوش خود دور کرد. خیلی آرام و حیرت زده لب زد:

- چی داری می‌گی؟؟

حالا فرهاد پای راستش را استرس وار تکان می‌داد. پلکش پرش عصبی گرفت. فریال باز پرسید:

- چند وقته؟

- یه ماهی می‌شه!

- یه ماه؟؟؟

- نگفتم که یه سال!

- پس دیگه دردت چی بود می‌گفتی شکست عشقی؟

- قهر کرده رفته.

- قهر کرده؟!

فریال هر جمله را با چنان تعجب و حیرتی بیان می‌کرد که استرسی مجهول را بیشتر به جان برادرش می‌انداخت. کمی سکوت کرد و بعد چیزی به ذهنش رسید.

- بچه اینا که در کار نیست؟!

فرهاد سیگار دیگری روی لبش گذاشت. اصلش این بود که با وجود این ازدواج گلشن با او خیلی فاصله داشت! به یاد تمام آن فاصله پوزخند تلخی زد و گفت:

- هه... دلت خوشه بابا!

بعد فندک زد و شعله‌ی کوچک آبی را زیر سیگارش گرفت. فکر کرد شاید دود کمی این استرس ناشناخته را از او دور کند. به خواهرش اعتماد داشت اما دلیل حالش را هم نمی‌فهمید.

- پاشو آتیش درست کن یه چایی برام بذار.

- با این غلطی که تو کردی می‌خوای بشینی ریلکس چایی بخوری؟

فرهاد دستش را توی هوا تکان داد و جانبدارانه گفت:

- چه غلطی بابا؟ تو هم حرف مفت می‌زنی ها!

و خیلی بیخیال پکی به سیگارش زد. فریال شروع به سرزنش کرد:

- تو انگار نفهمیدی چه قیامتی به پا کردی! بذار گندش دربیاد همه بفهمن... بلکه اون‌وقت حالیت شد!

- ول کن بابا توام.

- وای... اگه جریان ازدواجت رو بفهمن یه قیامته؛ موضوع قهر رو هم بفهمن یه قیامت دیگه!

فرهاد چیزی نمی‌گفت.

- حالا فهمیدم چرا بهم گفتی یه مدت نیام خونه‌ات! خانوم خانوما تشریف داشتن!

- خب دیگه! حالا نمی‌خواد خواهر شوهر بازی در بیاری!

- حالا چرا قهر کرده؟ من از حرفات چیز خاصی دستگیرم نشد راستش...

فرهاد باز هم دستش را توی هوا تکانی داد و گفت:

- قهر کرده دیگه...

دستش را تکانی داد تا خاکه‌ی سیگارش بریزد و باز هم آن را به میان لب‌هایش نگه داشت. هر چند خواهرش کنجکاوی به خرج نداد ولی برای اینکه بحث را عوض کرده باشد، گفت:

- راستی جریان چیه از ولنتاین به بعد یه بوی جدید می‌دی؟

فریال از این مچ گیری او جا خورد و کمی مِن مِن کرد... این ادکلن هدیه‌ی معین بود که به نظر خودش بوی خیلی خوبی هم داشت؛ یک رایحه‌ی شیرین و وانیلی! حالا اینکه برادرش به او می‌گفت بد بو است قطعا می‌خواست حرصش دهد! خیلی دستپاچه سعی کرد از خود دفاعی کند.

- چه ربطی داره؟!

- ربطش رو گفتم که! از ولنتاین به بعد...

فریال پاسخی نداد. فرهاد برای اینکه حرصش دهد، گفت:

- یعنی گوه تو این سلیقه‌اش با این ادکلن خریدنش!

فریال نگاه چپی به او انداخت و بعد از کمی مکث گفت:

- چرا فکر می‌کنی یه پسری توی زندگیمه؟

- چرا تو فکر می‌کنی که من فکر می‌کنم یه پسری تو زندگیته؟

فریال از این پاسخ سریع او باز هم سکوت کرد. فرهاد چشمانش را ریز کرد و باز هم نگاهش را به درختان خشکیده‌ی توی حیاط داد.

- کیه این یارو؟ بگو بیاد من ببینمش اصلا ببینم سرش به تنش می‌ارزه یا نه؟