رمان میراث هلیوس (جلد اول) به قلم نگار بنی هاشمی

ژانر : #عاشقانه #معمایی #فانتزی

خلاصه :

رونیکا دختری به ظاهر معمولی که در مزرعه کنار مادربزرگش ساکن است. در شب تولدش گردنبندی به دستش میرسد که در همان نگاه اول انرژی عجیبی به رونیکا منتقل میشود. با اولین لمس گردنبند حال رونیکا بد شده و احساسات عجیبی او را در برمیگیرد.

بعد از آن شب کابوس‌های عجیبی آرامش را از او میگیرد.

کابوس‌هایی که دختری با موهای قرمز همیشه در آن حضور دارد و رازی بزرگ را در خود پنهان کرده است...

فصل اول

آرشام به آرامی دستش را بلند کرد.

جعبه‌ی زرشکی را در مقابل دیدگان رونیکا قرار داد و با صدای بم و مردانه‌اش گفت:

_ تولدت مبارک.

رونیکا دستش را روی بازوی استخوانی آرشام گذاشت و با لبخند زیبایش پاسخ داد:

_ نیازی نبود زحمت بکشی، همین جشن تولدی که برام گرفتی کافی بود.

در این هنگام آرشام با هیجان جعبه را گشود.

_ امیدوارم خوشت بیاد.

با باز شدن جعبه احساس عجیبی به رونیکا دست داد.

احساسی شبیه مور مور شدن که تمام تنش را در برگرفت.

به محض تلاقی نگاهش با برق گردنبندی که درون جعبه بود، موجی از سرما دور تن رونیکا پیچید و بدن او را لرزاند.

در کسری از ثانیه حس خفگی عجیبی به ریه‌های او چنگ انداخت. گیج و مات از تغییر ناگهانی درونش چند نفس عمیق کشید.

برای اینکه آرشام دچار سوتفاهم نشود دستپاچه لبخندی مصنوعی به او زد و سعی کرد احساسات متناقضش را از او پنهان کند.

ظاهر گردنبند بسیار خاص و زیبا بود. یک زنجیر بلند که در انتهای آن سه یاقوت به شکل ستاره قرار داشت و بسیار ماهرانه تراش خورده بود.

آرشام چند ثانیه به چهره‌ی مسخ شده‌ی رونیکا که چشم از گردنبند نمیکشید نگاه کرد، سپس با تردید پرسید:

_ خوشت نیومد؟

رونیکا دستپاچه سرش را به چپ و راست تکان داد:

_ نه نه! این خیلی قشنگه آرشام، فقط حسابی سورپرایز شدم، آخه راضی به این همه زحمت نبودم.

آرشام قهقهه‌ی کوتاهی زد و با شوخی گفت:

_ عاشق همین اخلاقتم ولی بهتره بدونی ارزش تو برای من بیش‌تر از این‌هاست، حالا هم اگه اجازه بدی میخوام بندازم گردنت؟

رونیکا به آرامی موهای مشکی و بلندش را با دست جمع کرد و منتظر ایستاد.

آرشام پشت او رفت و با خرسندی گردنبند را در گردنش انداخت.

به محض این که گردنبند با پوست رونیکا برخورد کرد، حالش دگرگون شد و تمام تنش یخ کرد.

یک حس مرموز تمام وجود رونیکا در بر گرفت و باعث شد قلبش با شدت خود را به قفسه‌ی سینه بکوبد.

در همین هنگام رونیکا احساس کرد زیر پایش خالی شده و از بلندای تپه‌ای در حال سقوط است.

آرشام که متوجه برهم خوردن تعادل رونیکا شده بود دستپاچه اورا در آغوش کشید و مانع افتادنش شد. سراسیمه او را روی نزدیکترین صندلی نشاند و پرسید:

_ حالت خوبهرونیکا؟ چی شد یهو؟ بریم دکتر؟

رونیکا نگاه کم جانش را به او دوخت و بی‌رمق پاسخ داد:

_ من... خوبم فقط یکم آب... برام بیار.

آرشام با عجله به اتاق مجاور رفت و چند دقیقه بعد با یک لیوان آب قند در مقابل رونیکا ظاهر گشت. سراسیمه آن را هم زد و به طرف او گرفت.

رونیکا با انگشتانی لرزان لیوان را گرفت و کمی از آن نوشید. بعد سرش را به صندلی تکیه داد و چند نفس عمیق کشید.

بعد از چند دقیقه که حالش بهتر شد رو به آرشام کرد و گفت:

_ نگران نباش، به خاطر خستگی اینجوری شدم. از صبح سرپا هستم احتمالا فشارم افتاده!

همینکه آرشام خواست چیزی بگوید در باز شد و الینا وارد اتاق شد. با کنجکاوی نگاهش را بین آن دو چرخاند و کنجکاو پرسید:

_ کجایین پس؟ بچه ها منتظر شمان، بیاین کیک رو آوردن.

با این حرف الینا، رونیکا برخاست و دست در بازوی آرشام انداخت. به آرامی طوری که الینا نشنود زمزمه کرد:

_بریم نگران نباش من خوبم نباید مهمون‌ها رو منتظر بزاریم.

آرشام به ناچار سکوت کرد و با او همراه شد.

با سر و صدای میهمانان و موزیک تولدت مبارک، رونیکا به سمت میز رفت و پشت کیک قرار گرفت.

همه با دیدن او کف زده و شروع به شمردن کردند.

" ده، نه، هشت،هفت..."

رونیکا چشمانش را بست ودر دل آرزویی کرد، سپس با شنیدن شماره‌ی یک شمع را فوت کرد.

با خاموش شدن شمع همه یک صدا دست زدند و هیاهو به پا کردند. هیجان میهمانان به رونیکا منتقل شد و باعث لبخند، روی لبان رونیکا شد.

در همین لحظه الینا با هیجان به سمت دوستش دوید و محکم او را در آغوش گرفت:

_ تولدت مبارک دوست جونی من، ایشالا به همه آرزوهات برسی.

رونیکا گونه‌ی الینا را بوسید و سفت او را بغل کرد. الینا بهترین دوست او بود که از بچگی با هم بزرگ شده بودند.

بعد ازصرف کیک الینا که وسط سالن در حال رقصیدن بود به سمت رونیکا آمد.

به آرامی دست دوستش را گرفت و او را وسط سالن کشاند.

در حالی که کمرش را با حرکات موزون تکان میداد با دستانش دستهای رونیکا را گرفت و او را وادار به رقص کرد.

بعد از چند لحظه آرام زیر گوش رونیکا پچ زد:

_ تو خوبی؟ سرحال به نظر نمیرسی؟ از وقتی اومدید تو سالن، آرشام چشم ازت بر نمیداره! چیزی که نشده؟ رونیکا نگاهی به چشمان طوسی و کشیده‌ی الینا انداخت و با کلافگی گفت:

_ خودمم نمیدونم چه مرگمه! تا یه ساعت پیش خوب بودما ولی یهو حالم بد شد.

سپس به صورت ناشیانه چرخی زد، دستهایش را تکان داد و

دهانش را نزدیک گوش دوستش برد:

_ راستش یه حس سنگینیه عجیبی دارم! تا حالا همچین چیزی تجربه نکرده بودم.

الینا ناگهان نیشش تا بنا گوش باز شد، نگاهی به آرشام انداخت و گفت:

_ نکنه بلاخره تلاش‌های آقا کارساز شده و دم به تله دادی؟ رونیکا عصبانی مشت کوچکی روانه‌ی شانه‌ی دوستش کرد و با لحن تندی پاسخ داد:

_ باز شروع نکن الینا! چند دفعه بگم اون فقط برای من یه دوسته، البته یه دوست خیلی با ارزش مثل تو! من نمیتونم به چشم دیگه‌ای بهش نگاه کنم.

الینا جای مشت او را ماساژ داد و با لودگی گفت:

_ عه وحشی چرا میزنی؟ آخه کدوم دوستی یه همچین جشن تولدی برای آدم میگیره؟ یه نگاهی به دور و برت بندازدختر، همه این کارها رو به خاطر تو انجام داده!

رونیکا نگاهی به آرشام که گوشه سالن گیلاس به دست ایستاده بود انداخت.

آرشام بلافاصله با تلاقی نگاهش با رونیکا گیلاس را بالا برد و لبخندی روانه‌ی او کرد.

رونیکا با لبخند جواب او را داد سپس به سمت الینا چرخید.

همیشه یک حس عذاب وجدان نسبت به آرشام داشت که رهایش نمیکرد. با این که پاسخ منفی به پیشنهاد ازدواج آرشام داده بود ولی او همچنان نسبت به رونیکا بسیار مهربان بود.

رونیکا این افکار را از خود دور کرد سپس انتهای پیراهن قرمز رنگش را جمع کرد و به الینا گفت:

_ وای دختر این کفش‌ها پدرمو در آوردن خیلی خسته شدم من میرم بشینم.

الینا گفت:

_ آره برو آبرومونو بردی با این رقصت، صد بار گفتم بیا برو کلاس رقص تا عین میمونا نرقصی.

با این حرف او، هر دو از ته دل خندیدند.

چند ساعت بعد که سالن کم کم خالی شد، الینا و رونیکا نیز آماده رفتن شدند.

آرشام که شاهد آماده شدن آنها بود خودش را به آنها رساند و با چشمان مشتاق به رونیکا زل زد.

_ به نظر من شب جاده خطرناکه، امشب بمونید خونه‌ی من فردا صبح میتونید برگردید مزرعه.

رونیکا با متانت به او لبخند زد.

_خیلی ممنون مادربزرگ تنهاست، باید برگردیم.

الینا در حالی که کیفش را از روی میز برمیداشت با لودگی رو به رونیکا کرد:

_ البته میتونم به مامانم بگم بره پیش مامان بزرگت.

اینطوری میتونیم شب خونه آرشام بمونیم.

بعد از این حرف، الینا چشمانش را ریز کرد و نخودی خندید.

رونیکا با عصبانیت چشم غره‌ای نثار او کرد و جوری تهدیدآمیز نگاهش کرد که الینا فوری لبخندش را خورد و خیلی جدی گفت:

_ البته فردا کلی کار داریم بهتره همین الان راه بیفتیم. راهمون هم دور نیست فقط یه ربع طول میکشه!

آرشام که از مزه‌پرانی الینا خنده‌اش گرفته بود به زور لبخند خود را جمع کرد. دکمه های کت خود را بست و روی پاشنه‌ی پا به سمت رونیکا چرخید.

_ هر جور راحت هستین نمیخوام مجبورتون کنم. با اجازه شما منم برم خونه چون صبح زود باید برم شرکت.

_ واقعا ممنون به خاطر تولدی که برام گرفتی، حسابی تو زحمت افتادی.

_ نه چه زحمتی خوشحالی تو باعث خوشحالی منه.

سپس با آن‌ها دست داد و بعد از خداحافظی به سمت درب خروجی رفت.

بلافاصله بعد از رفتن او رونیکا کیفش را به بازوی الینا کوبید و غرغرکنان گفت:

_نمیشه تو خوشمزگی نکنی؟ الینا با شیطنت پاسخ داد:

_نوچ نمیشه!

بعد از گفتن این حرف پا تند کرد و به سمت در دوید، از دوربا صدای بلند فریاد زد:

_ الان باز وحشی میشی جفتک میندازی بهتره فرار کنم .

رونیکا سرش را با تاسف تکان داد و او نیز از سالن خارج شد.

آن‌ها مسیر مزرعه را در سکوت و آرامش طی کردند و بعد از دقایقی نه چندان طولانی به مقصد رسیدند.

به محض توقف ماشین جلوی مزرعه، رونیکا دستگیره را کشید و درب را باز کرد. با احتیاط پایین پیراهنش را جمع کرد و پیاده شد.

الینا خمیازه‌ای کشید و رو به او برگشت.

_ راستی سر فرصت باید تعریف کنی امشب چرا حالت خوب نبود!

بعد با نیشخند ادامه داد.

_چون میخوام ببینم اگه کار آرشام هست برم گوشمالی بدمش. خودت که میدونی، دستهای مردی که بهت بخوره رو قطع میکنم .

بعد با ژست مثلا جدی چند حرکت مشت زنی انجام داد که باعث خنده رونیکا شد.

رونیکا موهای کنار صورتش را پشت گوش داد و پاسخ داد:

_ فضولیت گل نکنه خانوم، اون چیزی که تو فکر میکنی بین ما اتفاق نیفتاده ! حالا هم دیر وقته برو بعدا حرف میزنیم.

_ باشه بابا باور کردم جوش نزن حالااا. به خاله سارا سلام برسون، بوس بوس.

بعد از خداحافظی از هم رونیکا نزدیک حصار شد، در .چوبی را به جلو کشید و وارد مزرعه شد.

قدم در راهروی باریک و طویلی گذاشت که دور تا دور آن، درختان تاک درهم تنیده و مسیری شبیه تونل ساخته بودند.

چند قدم که رفت از لابه لای شاخه‌ها نور چراغ‌های عمارت نمایان شد. روشن بودن چراغ‌ها خبر از بیداری مادربزرگش می‌داد.

مسیرسنگفرش شده را طی کرد و روی پله‌های چوبی که به بالکن منتهی میشدند، قدم گذاشت.

با تماس کفشش روی اولین پله صدای جیر جیر

آن در فضا پخش شد.

رونیکا اخمی کرد و زمزمه کرد:

_وای خدای من این صدا همیشه رو اعصابمه! باید یه تعمیرکار بیارم تا به پله‌ها سر و سامون بده.

بعد از این حرف با اخم بقیه پله‌ها را رد کرد و به بالکن رسید. در یک چشم بر هم زدن کفشهای پاشنه بلندش را در آورد و با غر غر زیر لب گفت:

_ از کفش پاشنه بلند متنفرم. مگه کتونی چشه؟

در این هنگام در عمارت باز شد و سارا در چهار چوب در ظاهر شد.

_ اومدی قربونت برم؟ دیرکردی عزیزم یکم نگرانت شدم.

_ آره شرمنده یکم دیر شد. تا مهمونا برن طول کشید.

سارا از جلوی در کنار رفت تا رونیکا وارد عمارت شود.

رونیکا کیف و رویه‌ی خود را در جا لباسی کنار در آویخت. با خستگی به سمت کاناپه سفید رنگ که در انتهای سالن قرار داشت رفت. خود را در آن رها کرد و کوسن‌های آبی رنگ را زیر کمرش قرار داد.

پاهایش را روی فرش دستبافت که رنگ لاکی آن چشم را نوازش میداد دراز کرد. کش و قوسی به بدن خسته خود داد و

به پنجره های بزرگ که رو به بالکن قرار داشتند خیره شد. پرده‌های سفید رنگ نیاز به شستن داشتند اما هیچ کدام هنوز وقت کافی برای اینکار پیدا نکرده بودند.

با آمدن سارا از آشپزخانه رونیکا نگاه از پرده‌های حریر گرفت. دستش را بلند کرد و سینی مسی را از مادربزرگش گرفت:

_ دستت درد نکنه مامان بزرگ الان فقط همین چایی زعفرانی میتونه خستگیمو در کنه.

_ بخور نوش جونت حالا بگو ببینم خوش گذشت؟

رونیکا فنجان کریستال را نزدیک لبانش برد. عطر آن را به ریه‌هایش کشید و چشمانش را با لذت بست.

کمی که از چایی خورد آن را روی میز گذاشت.

دستش را روی دستان چروکیده مادربزرگش گذاشت و با محبت پاسخ داد:

_ خیلی خوب بود جاتون خالی .آرشام حسابی سنگ تموم گذاشته بود. یه عالمه مهمون دعوت کرده بود.

_ آرشام پسر خوبیه، تو این مدت کم حسابی خودشو ثابت کرده. تو خیلی خوش شانسی که خدا اون رو تو زندگیت آورده.

با این حرف سارا، رونیکا یاد اولین دیدارش با آرشام افتاد. حدودا دو سال پیش بود که در جاده باهم تصادف کردند. بعد از آن روز آرشام برای جبران خسارت آنقدر رفت و آمد کرد که توانست دوستی عمیقی با رونیکا ایجاد کند.

بعد از این یادآوری، رونیکا خمیازه ای از روی خستگی کشید و گفت:

_ من خیلی خسته هستم مامان بزرگ اگه اجازه بدی برم بخوابم.

سارا در حالی که با محبت دست روی موهای به رنگ شب نوه‌اش میکشید،‌ نگاهش را به چشمان نافذ او دوخت:

_ برو مادرجون، حسابی خسته شدی.

رونیکا بعد از بوسه گرمی که روی گونه مادربزرگش نشاند بلند شد و پایین لباسش را در دستانش جمع کرد.

به سمت پلکان که در گوشه‌ی سالن نزدیک ورودی عمارت قرار داشت رفت.

پله‌های چوبی را یکی یکی طی کرد و وارد طبقه بالا شد. قدم در راهرویی که اتاق خوابها و کتابخانه در آنجا قرار داشت گذاشت.

از برخورد کف پاهایش با نرمی فرش قرمز رنگ که تضاد خوبی با دیوارهای سفید داشت قلقلکش آمد.

با لبخند محوی راهرو را طی کرد و به سمت اتاقش که در انتهای راهرو قرار داشت حرکت کرد.

دستگیره‌ی در چوبی را پایین کشید و وارد اتاقش شد.

به قدری خسته بود که حتی چراغ را هم روشن نکرد.

مستقیم به سمت تختش که دقیقا کنار پنجره بود رفت.

روی تخت کوچکش با همان لباسها ولو شد.

در حال کش و قوس دادن به بدنش بود که ناگهان همان سنگینی چند ساعت پیش به سراغش آمد. دلش پیچ رفت و نبضش تند شد. دست روی قلبش که به شدت در حال تپیدن بود گذاشت و چشمانش را محکم بست.

ناگهان به یاد گردنبند افتاد که هنوز روی گردنش بود. با اضطراب از تخت پایین آمد و به سمت آیینه قدی که در کنج اتاق بود رفت.

روشنایی خفیفی از بیرون پنجره به درون اتاق تابیده و فضای آن را نیمه تاریک کرده بود.

در همان نور کم اتاق، به درون آیینه نگاهی انداخت و روی تصویر خود که با لباس شب قرمزی احاطه شده بود، دقیق شد.

تصویر گردنبند چنان او را مجذوب خود کرده بود که نمیتوانست نگاه از آن بگیرد.

ناگهان به طرز عجیبی سنگ‌های گردنبند برق زد. رونیکا از این اتفاق چنان حیرت کرد که با بهت چند بارچشمانش را باز و بسته کرد. بعد از کمی کلنجار رفتن با خودش، مردد دست برد و گردنبند را در مشتش گرفت.

به محض تماس گردنبند با دست رونیکا چراغ به طور غیرعادی اتصالی کرد و لامپ خاموش روشن شد. ناگهان وحشتی غیر قابل وصف در سراسر وجود رونیکا رخنه کرد و تمام تنش کرخت شد.

در این هنگام رونیکا حس کرد زیر پایش در حال خالی شدن است و اتاق دور سرش می‌چرخد.

در چشم بر هم زدنی دنیا در مقابل دیدگانش تاریک شد. چند بار پلک زد تا از سیاهی محض که احاطه‌اش کرده بود خلاص شود.

اما برخلاف تصورش نه تنها از آن رها نشد بلکه تصویر زنی محو با همان گردنبند در گردنش، جلوی چشمانش جان گرفت. زنی زیبا با موهای قرمز که در هاله‌ای از تاریکی احاطه شده بود.

همین که خواست به آن زن نزدیک شود قدرتی عظیم او را در برگرفت و اورا بلعید.

رونیکا با وحشت چشمانش را گشود و دست روی دهان نیمه بازش گذاشت. از روی ترس عقب عقب رفته و از آیینه فاصله گرفت.

به طور غریزی و ناخوداگاه گردنبند را با وحشت از گردنش درآورد و روی زمین پرت کرد.

مانند جن زده ها با چشمانی گرد شده، اطراف اتاق را کاوید.

چشمانش را هراسان چندین بار باز و بسته کرد و به خودش توپید:

_ خل شدی رونیکا؟ به خودت بیا، به خودت بیا..! همه اینا از خستگی و بدو بدوهای امروزه.

بعد چند سیلی به گونه‌اش نواخت تا از این کابوس احمقانه بیدار شود.

چند قدم برداشت و روی صندلی که در کنار میز مطالعه بود نشست. چندین بار نفس عمیق کشید تا توانست بر خود مسلط شود.

سپس با تنی نیمه جان لباس‌هایش را کند و با لباس زیر روی تخت دراز کشید. دیگر نایی در تنش، برای لباس پوشیدن نداشت.

دقایقی نگذشت که از فرط خستگی بدنش سست شد و خواب بر او چیره گشت.

صدای آلارم گوشی تمام فضای اتاق را پر کرد و باعث شد رونیک تکان خفیفی بخورد.

خواب آلود به پهلو غلتید و با چشمانی بسته به طور غریزی دستش را به سمت پاتختی دراز کرد.

آلارم را خاموش کرد و کش و قوسی به بدنش داد.

چشمانش را به آرامی باز کرد و نگاهی به اتاقش انداخت.

پنجره‌ی کنار تخت باز بود و نسیم خنک صبحگاهی پرده های حریر طلایی رنگ را به رقص درآورده بود. از دیدن این صحنه لبخند رضایتی روی لبانش نشست.

به آرامی روی تخت نشست و پاهایش را از آن آویزان کرد.

چشم چرخاند و اتاق نامرتبش را از نظر گذراند.

لباس های دیشب کف اتاق پخش و پلا شده و میز توالت مانند صحنه جنگ آشفته به نظر میرسید.

رونیکا از تخت بلند شد و پوف بلندی کشید:

_ وای باز من یه مهمونی رفتم اتاقم داغون شده!

ابتدا از کمد یک دست لباس راحتی بیرون کشید و تن زد سپس به سمت میز توالت قهوه‌ای رنگش رفت. برس را برداشت و مشغول شانه زدن موهایش شد.

در آیینه به چشمان درشت مشکی خود زل زد. آرایش دیشب، زیر چشمانش ریخته بود و صحنه ناخوشایندی آفریده بود.

با کلافگی برس را روی میز گذاشت و به قصد شستن صورتش اتاق را ترک کرد.

دقایقی بعد با صورتی تمیز وارد اتاق شد.

شروع به جمع و جور کردن اتاقش کرد. مشغول برداشتن لباس‌ها از کف اتاق بود که ناگهان چشمش به گردنبند افتاد.

از یادآوری اتفاقات دیشب بدنش مور مور شد.

چند دقیقه مردد به گردنبند زل زد. بعد از کلنجار رفتن با خودش، دستش را به قصد برداشتن گردنبند دراز کرد.

استرس چنان وجودش را در بر گرفت که باعث لرزش دستش شد. انگشتان لرزانش فقط چند میلیمتر با گردنبند فاصله داشتند که ناگهان صدای بلند مادر بزرگ باعث پریدن دستش به عقب شد.

_ رونیکااا...

طنین صدای مادربزرگ دوباره در اتاق پیچید.

_دخترم کجایی؟ بیا صبحونه حاضره.

رونیکا گردنبند را همان جا رها کرد و در حین خارج شدن از اتاق با صدای بلند به مادربزرگش پاسخ داد:

_ دارم میام مامان بزرگ.

سر میز صبحانه ، سارا موشکافانه، چهره‌ی رونیکا را میکاوید. نگرانی در چشمان ریز پیرزن موج میزد. در تمام این سال‌ها به تنهایی نوه‌اش را با خون دل بزرگ کرده بود. بعد از آن اتفاق شومی که برای والدین رونیکا اتفاق افتاده بود، یک نگرانی همیشگی در دلش لانه کرده بود.

دیگر دلش طاقت نیاورد، پس با صدای دلسوزانه‌ای پرسید:

_ دختر قشنگم چی شده؟ چرا با صبحونه‌ات بازی میکنی؟ رونیکا که در دنیای خودش غرق بود. با صدای مادربزرگش به خودش آمد و با دستپاچگی سرش را بلند کرد:

_ ایممم..، نه! خوبم چیزی نیست. فکر کنم از خستگیه چون این چند روز خیلی خسته شدم.

_ میدونم هیچ وقت نمیتونم جای مادرتو پر کنم ولی اینو بدون همه جوره میتونی روم حساب کنی. هر مشکلی داشتی کافیه فقط بهم بگی.

رونیکا با شنیدن نام مادر چنان منقلب شد که گویی کسی انگشت روی دردناک‌ترین زخمش گذاشته است و با قدرت فشارش میدهد.

قلبش تیر کشید و بی‌اختیار چشمانش نم‌دار شد.

برای اینکه مادربزرگش را دلواپس نکند چندین بار پلک زد تا خیسی چشمانش را از بین ببرد.

با نفس عمیقی ریه‌هایش را پر و خالی کرد تا بتواند بر خود مسلط شود.

با محبت دست روی دست مادربزرگش گذاشت. دست او را نوازش کرد و لبخند زد:

_میدونم مامان بزرگ، تو همیشه تو این سال‌ها با تمام عشقت کنارم بودی. مطمئن باش اگه چیزی باشه اول به تو میگم.

سپس صندلی را عقب کشید و گفت:

_بهتره برم سراغ کارهام، این چند روز درگیرمراسم تولدم بودم همه کارها افتاده بود گردن تو.

سپس بدون اینکه منتظر پاسخ مادربزگش باشد، به سمت در رفت و از او دور شد.

از جالباسی کلاه حصیری خود را برداشت. کشوی پایین را گشود و دستکش‌های کار خود را از آن خارج کرد.

از بالکن پایین رفت و عمارت را دور زد. مزرعه پشت عمارت قرار داشت. برای اینکه کمی سرحال شود، به سمت تاکستان کوچک که یک سوم مزرعه را گرفته بود رفت.

نزدیک اولین درخت تاک ایستاد، چند حبه انگور نیمه رسیده کند و در دهان گذاشت. مزه ملس آن باعث جمع شدن لب و دهان رونیکا شد. چشمانش را با لذت بست و در دل از مادربزرگ خود برای کاشتن انگورها تشکر کرد.

حبه‌ی دیگری در دهان انداخت و آن را بلعید. این وقت از تابستان انگورها همیشه نیمه رسیده بودند. باید کمی دیگر تحمل میکرد تا میوه محبوبش شیرین شود.

از این افکار دل کند و به سمت اصطبل به راه افتاد.

میدانست که اول صبحی باید به اسب‌ها رسیدگی کند.

نزدیک اسب‌ها که رسید، اسب‌ها کمی بیقرار شده و روی دو پا جست و خیز کردند.

رونیکا کمی متعجب به آنها نگریست. این رفتار از آنها بعید بود. به طرف آن‌ها قدم برداشت و شروع به نوازش آن‌ها کرد:

_ هی پسر، چی شده؟ چرا امروز اینجوری میکنید؟ اسب شیهه‌ی بلندی سر داد گویی که میخواهد چیزی به او بفهماند.

رونیکا از اسب جدا شد و با خنده و شوخی گفت:

_ آهان حتما گشنه شدین؟ ای شکموها!

به سمت یونجه ها رفت. دسته ای از یونجه‌ها را برداشت و به سمت اسب‌ها برگشت.

همین که خواست آن‌ها را در آخور بریزد، حرارتی عجیب درون کفت دست‌هایش حس کرد. انگار که موجی از گرما از قلبش به درون دست‌هایش حجوم آورده بودند.

به سرعت خم شد تا یونجه ها را زمین بگذارد و علت این احساس را متوجه شود، اما برای این کار دیر شده بود. ناگهان دودی شدید از میان یونجه‌ها برخاست و در چشم برهم زدنی یک جرقه‌ی کوچک میان آن‌ها ایجاد شد.

قبل از این که رونیکا فرصت کند آن‌ها را رها کند تمام یونجه‌ها درون دستش زبانه کشیده و با شعله‌های بزرگ سوختند.

به قدری این اتفاق آنی و غیر منتظره بود که رونیکا فقط توانست جیغ بکشد.

بعد از چند ثانیه بلاخره بر خود مسلط شد و با وحشت همه یونجه های آتش گرفته را به سمت پایین پرت کرد.

به طور غریزی عقب عقب رفت و سر جایش میخکوب شد. نگاهی به کف دستانش انداخت تا میزان سوختگی را بسنجد، اما در کمال تعجب دستانش کاملا سالم بودند.

این اتفاق به قدری برای رونیکا غیرقابل باور بود که برای لحظاتی همان جا خشکش زد.

بعد از چند لحظه با صدای فریاد مادربزرگش ناگهان از بهت و ناباوری خارج شد.

_ زود برو کنار رونیکا!

سارا با سطلی از آب از راه رسید. تمام آب را روی شعله های آتش خالی کرد. شعله‌ها کم کم فرو کش کرده و خاموش شدند.

سارا سطل آب را گوشه‌ای پرت کرده و به سمت نوه‌اش دوید. محکم او را در آغوش کشیدو با چشمانی مضطرب پرسید:

_خوبی عزیزدلم؟ چیزیت که نشده؟

رونیکا ازاتفاق پیش آمده به قدری بهت زده بود که هر چه لب زد صدایی از دهانش خارج نشد.

سارا از دیدن چهره‌ی بهت زده‌ی رونیکا به گریه افتاد.

سرشانه‌های او را در دست گرفت و محکم تکان داد:

_نترس، نترس، من اینجام دخترم، به خودت بیا. ببین چیزی نشده!

رونیکا با ناباوری دستانش را بلند کرد. به کف هر دو دستش خیره شد و با بهت لب زد:

_ من..! من!.. چطوری..؟

حتی نتوانست جمله‌اش را کامل کند. ناگهان با صدای بلند شروع به گریستن کرد.

سارا که طاقت اشک‌های تنها نوه‌اش را نداشت، او را در آغوش کشید و گفت:

_ اشکالی نداره، چیزی نشده که عزیزم، از این اتفاق‌ها تو هر مزرعه‌ای ممکنه پیش بیاد.

خودش هم میدانست که حرفش بلوفی بیش نیست. برای آرام کردن نوه‌اش به این دروغ متوسل شده بود.

سارا دستش را پشت کمر رونیکا گذاشت و او را به جلو هدایت کرد.

_ بیا بریم خونه، بهتره امروز استراحت کنی. من خودم همه کارها رو انجام میدم.

با این حرف او را به سمت عمارت هدایت کرد.

سارا به آرامی پتو را روی رونیکای ماتم زده کشید و به چشمانش نگاه کرد.

_ دخترم یکم استراحت کن بعدا با هم حرف میزنیم .

بعد از بوسیدن نوه‌اش به سمت در رفت و از اتاق خارج شد.

رونیکا چنان حس درماندگی میکرد که حتی توان فکر کردن هم نداشت. در بیست و چهار ساعت گذشته زندگی آرام و بی دردسرش چنان زیر و رو شده بود که باورش برایش سخت بود.

هیچ منطقی برای اتفاقات اخیر وجود نداشت.

با کلافگی به پهلو چرخید و دستش را زیر صورتش گذاشت. ناگهان نگاهش حول اتاق چرخید و روی گردنبدی که هنوز روی زمین بود، میخکوب شد.

چیزی از اعماق وجودش فریاد میزر که همه‌ی این‌ها به خاطر آن گردنبند لعنتی است.

در همین افکار بود که صدای زنگ گوشی در فضای اتاق طنین انداخت.

دست برد و گوشی را از جیب شلوارش بیرون کشید. اسم الینا چنان آرامشی به دلش پاشید که گویی فرشته نجاتش را در مقابل دیدگانش یافته است. آیکون سبز را به سرعت لمس کرد:

_ الو...

صدای وحشتزده الینا فرصت ادامه جمله را از رونیکا ربود:

_ خوبی رونیکا؟ صدای جیغت رو شنیدم، همه چیز روبه راهه؟ کسی که چیزیش نشده؟

الینا و رونیکا همسایه دیوار به دیوار هم بودند. خانواده الینا همانند مادربزرگ رونیکا برای گریختن از زندگی شهری به آنجا آمده بودند. آمدنشان چیزی شبیه به معجزه برای دل داغدیده آنها بود.

رونیکا از افکار خود بیرون آمده و پاسخ داد:

_ نترس خوبم فقط یه اتفاق کوچیک بود، چیز مهمی نیست.

_ به من دروغ نگو رونیکا از صدات مشخصه که حالت خوب نیست.

رونیکا با انگشتانش موهایش را پشت گوش داد و نگاهش روی گردنبند میخکوب شد. میدانست که نمی‌تواند چیزی را از او قایم کند. الینا بهتر از هر کسی او را می‌شناخت، برای همین با تردید زمزمه کرد:

_ واقعیتش نه خوب نیستم. راستش یه سری اتفاقات داره برام میفته که سر در نمیارم. اعصابم واقعا بهم ریخته الینا..!

_ خیله خوب الان میام پیشت.

_ نه..! یعنی ... ایممم، منظورم اینه اگه برات ممکنه بریم بیرون. حس بدی دارم تو خونه میخوام یکم از این فضا دور بشم.

الینا که با دقت به حرف‌های دوستش گوش میداد بلافاصله پاسخ داد:

_ باشه زود حاضر شو بریم بیرون، راستی من ماشین بر میدارم تو دیگه نیار.

_ باشه پس میبینمت.

رونیکا رو تختی کرم رنگ خود را کنار زد و با بی‌حالی به سمت کمد رفت. سرسری یک دست لباس از کمد بیرون کشید و آن را تن زد.

در حین قدم برداشتن نیم نگاهی به گردنبندی که در کف زمین حس بدی به او منتقل میکرد انداخت. با اکراه دیده از او گرفت و به طبقه پایین رفت.

سارا با دیدن او ابرو در هم کشید:

_ اوه خدای من! تو نمیتونی آروم بگیری دختر؟ چرا بلند شدی؟

_ مامان بزرگ دارم با الینا میرم بیرون، احتمالا بریم شهر یکم بگردیم.

سارا نگاه موشکافانه‌ای به نوه‌اش انداخت و به سمت او پا تند کرد. با دستانش صورت زیبای رونیکا را قاب کرد و به چشمان درشت و مشکی او خیره شد. بیقراری را میتوانست در عمق سیاهی مردمکانش ببیند:

_ باشه برو. مطمئنم حالت با الینا بهتر میشه. سعی کن یکم باهاش خوش بگذرونی حتی گه خواستی نهار رو هم میتونی باهاش باشی.

سپس بوسه‌ای بر گونه‌ی سفید رونیکا زد و او را راهی کرد.

با ترسی عمیق رفتن رونیکا را نگریست و در دل برایش دعا کرد تا همیشه صحیح و سالم بماند.

رونیکا دم در ایستاده و منتظر الینا بود. با کف پایش روی زمین ضرب گرفته بود و به نقطه‌ای نامعلوم زل زده بود.

به یکباره صدای خش خش چیزی رونیکا را از دنیای خودش بیرون کشید.

ابروهای رونیکا بالا پرید و نظرش به صدا جلب شد.

محتاطانه به پشت سرش برگشت و چشمانش را ریز کرد.

تا چشم کار میکرد فقط درختان چنار و انبوهی از بوته‌ها بود که به چشم میخورد. با تن صدایی مصمم پرسید:

_ کسی اونجاست؟

پاسخی نشنید اما دلش گواه میداد که کسی پشت درختان پنهان شده است.

پس از چند دقیقه کشمکش میان عقل و دلش بلاخره تصمیم گرفت حرف دلش را گوش کند. قدمی بلند برداشت که به آن سمت برود اما صدای الینا او را سرجایش میخکوب کرد:

_ سلام. چرا اونور میری؟ خل شدیا دختر، نه انگار واقعا یه چیزیت شده. ماشین این سمته رونیکا!

با تفریح ابرو بالا انداخت و به ماشین اشاره زد. بعد ریز خندید و به سمت ماشین رفت:

_ سوار شو بریم.

الینا ماشین را به سمت جاده اصلی هدایت کرد و ‌گفت:

_ میریم همون کافه‌ای که تو دوست داری.

دقایقی بعد جلوی کافه‌ی همیشگی که پاتوق آن‌ها بود پارک کردند.

درب کافه را گشوده و وارد فضای دنج و خودمانی آن‌جا شدند.

الینا دست رونیکا را گرفت و او را به سمت دیوار شیشه‌ای که منظره‌ای زیبا را به نمایش گذاشته بود، برد:

_ بیا بشینیم کنار پنجره، میدونم عاشق اینجایی.

رونیکا کنار پنجره رفت و به منظره‌ی سبز بیرون زل زد.

قامت بلند درختان چنار که با نظم کنار یکدیگر روئیده بودند لبخند رضایت بر لبان او نشاند.

عاشق همزیستی رزهای رونده با تنه‌ی درختان اقاقیا بود. چه عاشقانه در هم تنیده شده بودند.

با تکان خوردن دست الینا جلوی صورتش به خود آمده و دست از تماشا کشید.

صندلی را به عقب هل داد و درست رو به روی الینا جا خوش کرد. انگشتانش را در هم پیچید و روی میز گذاشت.

گارسو نی که پیش بند قرمزی دور کمرش بسته بود، به آن‌ها نزدیک شد و با خوشرویی سلام کرد.

الینا نگاهی به قامت بلند و قلمی گارسون انداخت و سفارشش را داد.

_ همون همیشگی همراه دو تا قهوه اسپرسو.

گارسون با لبخندی چشمی گفت و از آن‌ها دور شد.

الینا به سمت رونیکا چرخید و دستان رونیکا را در دست گرفت، سپس با محبت گفت:

_ خوب حرف بزن ببینم چی شده؟

رونیکا در صورت گرد و زیبای دوستش دقیق شد. وجب به وجب چهره‌ی او را کاوید. این چهره و این چشم‌ها در تمام این سال‌ها او را همراهی کرده بود.

این دختر یک فرشته بود که خدا او را بعد از مرگ پدر و مادرش به او هدیه داده بود. اگر حضور الینا و خانواده‌اش در آن روزهای سیاه نبود بی‌شک از غم نبود والدینش از بین رفته بود.

رونیکا از خاطرات گذشته دل کند و سپس با تردید لب گشود:

_ ایممم... راستش الینا چند روز میشه که اتفاقات عجیبی برام میفته!

مردد به چشمان او دقیق شد. میترسید دوستش فکر کند دیوانه شده است. اما نگاه جدی الینا او را به ادامه سخنش ترغیب کرد.

_ راستش همه اینا از شب تولدم شروع شد!

با اتمام این جمله گارسون سر میز آنها رسید. چیز کیک و فنجان‌های قهوه را روی میز قرار داد. با ادب از آن‌ها پرسید:

_ امر دیگه‌ای ندارید؟

الینا با گفتن " نه " از او تشکر کرد و به سمت رونیکا چرخید.

رونیکا که با نگاهش منتظر رفتن گارسون بود، بعد از دور شدنش ادامه داد:

_ اون شب آرشام بهم یه گردنبد هدیه داد. شاید باورت نشه ولی به محض تماسش با گردنم حالم بد شد!

الینا متفکرانه به سخنان دوستش که ترس در چشمانش موج میزد گوش میداد.

رونیکا کمی از چیزکیک را در دهانش گذاشت. کمی که مزه مزه کرد به تعریف کردن ادامه داد.

_ اولش فکر کردم از خستگیه ولی تا همین امروز اتفافات عجیب غریب ولم نمیکنه!

بعد آه بلندی کشید و دستش را به چانه‌اش تکیه داد.

الینا که با جدیت به حرف‌های او گوش میداد، فنجان قهوه‌اش را از روی میز برداشت و بامحبت گفت:

_ نترس باهم حلش میکنیم. تمام جزئیات رو برام تعریف کن.

رونیکا با این حرف دوستش قوت قلب گرفت و تمام اتفاقات این چند روز را با تمام جزئیات برای الینا تعریف کرد.

دقایقی بعد هر دو در سکوت و ناباوری بهم خیره شده بودند. جو سنگینی بینشان ایجاد شده بود.

رونیکا با تردید در چشمان الینا خیره شد:

_ حرف‌هامو باور میکنی مگه نه؟!

الینا به جلو خم شد و با قاطعیت پاسخ داد:

_ اوووه..! البته که باور میکنم. این چه حرفیه رونیکا، فقط دارم تجزیه تحلیل میکنم ببینم چیکار میتونیم بکنیم.

سپس دستش را روی چانه‌اش کشید و متفکرانه از رونیکا پرسید:

_ خودت چه نظری داری؟ چیزی به ذهنت میرسه؟ رونیکا لبانش را جمع کرد و با تردید و دودلی گفت:

_ به نظرت ممکنه اون گردنبند طلسم شده باشه؟

_ ممکنه! شایدم یه چیزایی تو وجود خودت داره تغییر میکنه؟

رونیکا با چشمان گشاد شده نگاهی به الینا انداخت:

_ چه حرفایی میگی الینا مگه فیلم هندیه! لطفا جدی باش یکم.

الینا ادامه بحث را بی‌مورد یافت:

_ خوب باشه بابا حالا عصبانی نشو. سر فرصت میام این گردنبند افسانه‌ای رو از نزدیک میبینم. شاید آرشام اونو طلسم کرده تا تو رو عاشق خودش بکنه!

سپس بلند و با صدا خندید. رونیکا با این حرف ابرو در هم کشید و با غیض گفت:

_ وای تو آدم بشو نیستی، تو این شرایط هم میتونی شوخی کنی؟

سپس مشتش را به نشانه‌ی زدن بالا برد و تهدید وار او را نگریست.

الینا با خنده دست‌هایش را به نشانه تسلیم بلند کرد:

_ باشه بابا صد بار گفتم به جای وحشی بازی، جنبه‌ی شوخیت رو ببر بالا.

بعد از این جمله، به سمت دیگر چرخید و با چشمانش گارسون را جستجو کرد.

بلافاصله گارسون متوجه شده و به سمت آنها رفت.

صورتحساب را روی میز گذاشت و دور شد.

الینا چند دسته اسکناس از کیفش بیرون کشید. روی میز گذاشت و به سمت رونیکا چرخید:

_ من سعی میکنم تو اینترنت بگردم ببینم چیزی میشه پیدا کرد یا نه. بیشتر از این ذهنت رو درگیر نکن. الانم میخوام یه چیزی بگم قول بده گارد نگیری و منطقی برخورد کنی.

رونیکا چشم غره‌ای به او رفت و تای ابرویش را بالا داد:

_ تو اگه جدی باشی مگه من مرض دارم عصبانی بشم آخه!

_ ببین رونیکا الان تو این شرایط بهتره یکم از اون خونه بیای بیرون، یه مدته خودتو اونجا حبس کردی که چی بشه..!

بعد از کمی مکث ادامه داد:

_ میدونم عاشق اون مزرعه‌ای اما تو نیاز داری وارد اجتماع بشی و با بقیه آدم‌ها هم ارتباط بگیری!همین ورزش رو چرا ول کردی؟ برای شروع ورزش گزینه خوبیه.

دستش را دراز کرد و دور بازوی رونیکا انداخت. رونیکا را بلند کرد و به سمت درب خروجی هدایت کرد.

_ چشمهاتو برام او نجوری نکن رونیکا. میدونم الان میخوای بگی من شخصیتم اینجوریه و از این چرت و پرت‌ها...

رونیکا میان حرفش پرید:

_آفرین. دقیقا همینو میخواستم بگم.

_ باشه قبول ولی باید یکم تلاش بکنی تا یکم اوضاعت عوض بشه وگرنه با این اتفاقا هم که الان افتاده، خیلی داغون میشی!

سپس خندید و چشمانش را لوچ کرد و گفت:

_ وحشی بودی دیونه هم میشی میمونی رو دستمون.

رونیکا اینبار از ته دل خندید و نیشگون کوچکی از بازوی او گرفت:

_ چه بهتر میمونم ور دلت اینجوری.

الینا چشمانش را جمع کرد و آخ بلندی گفت، سپس نگاهی به رونیکا انداخت:

_ قاطی داری تو، خوشحال میشی میزنی عصبانی میشی میزنی، مگه من کیسه بوکسم آخه خانوم جومونگ!

_ نه تو عزیز دل منی خانوم تو دل برو.

_ باشه، باشه، هندونه نده زیر بغلم. بریم سوار ماشین بشیم بریم دور دور.

هر دو با هم از کافه خارج شده و به سمت ماشین رفتند.

_ راستی خونه رفتی یه عکس از پشت و روی گردنبند برام بگیر بفرست. میخوای ببینم میشه اطلاعاتی دربارش گیر آورد.

_ باشه دمت گرم که همیشه هوامو داری و کنارمی.

الینا تعظیم نمایشی کرد و پاسخ داد:

_ ما اینیم دیگه، حالا سوار شو بریم تا دیرمون نشده چون میخوام امروز یه نهار مشتی مهمونت کنم.

هر دو سوار شدند و به سمت مرکز شهر حرکت کردند.

دم غروب هر دو خوش و خرم با بسته‌های خرید به سمت ماشین در حرکت بودند.

نزدیک ماشین که رسیدند الینا قفل ماشین را باز کرد و بسته های خرید را در صندلی پشتی قرار داد. چند دقیقه بعد هر دو در صندلی‌های جلویی جای گرفتند و کمربندهایشان را بستند. رونیکا در حالی که گوشی خود را در کیفش میگذاشت رو به الینا کرد:

_ ممنون که امروز باهام اومدی. خیلی وقت بود دو تایی اینجوری وقت نگذرونده بودیم.

_ والا من همیشه هستم این تویی که افتخار نمیدی. یکم دل بکن از اون مزرعه به خدا ضرر نمیکنی.

سپس استارت زد و ماشین را به حرکت در آورد.

از جاده شهر که گذشتند، وارد مسیر سر سبز و پردرخت جنگلی شدند.

مسیری که رونیکا همیشه عاشق آنجا بود. خورشید در حال غروب بود و آسمان به شکل زیبایی دلربایی میکرد.

هوای مطبوع عصر چنان مسرت بخش بود که رونیکا شیشه‌ی پنجره را تا ته پایین کشید.

سرش را کمی به بیرون متمایل کرد و ریه هایش را چندین بار با نفس‌های عمیق پر و خالی کرد.

لب‌های الینا از دیدن چهره‌ی شاداب رونیکا کش آمد. با وجد و خوشحالی گفت:

_ حسابی سر حال هستیا.

_ اره خیلی، امروز با وجود تو بهم خیلی مزه داد.

وقتی که نزدیک مزرعه رسیدند، خورشید غروب کرده و شب در آسمان جا خوش کرده بود.

الینا به آرامی ماشین را در گوشه‌ای پارک کرد و پیاده شد.

او در حالی که بسته‌ها را به طرف رونیکا میگرفت گفت:

_ از این به بعد هر وقت بازم اتفاقی افتاد خبرم کن، حتی اگه نصف شب بود. محافظت به سرعت برق و باد خودش رو میرسونه!

با این حرف بازویش را بالا گرفت و با ژست آرنولدی، نخودی خندید.

رونیکا نیز از ته دل خندید و با انگشتانش نیشگون محکمی از لپ الینا گرفت.

_ چشم خانوم بادیگارد.

_ وای کندی لپمو دختر، مگه مرض داری تو؟ تا باز نزدی لت و پارم کنی بهتره در برم.

به حالت فرار پشت به رونیکا کرد و به سمت عمارتشان پا تند کرد.

همین که پشت حصار خانه‌ی خودشان رسید، از دور برای رونیکا دست تکان داد و با نیشخندی، در تاریکی ناپدید شد.

رونیکا همچنان که از رفتارهای کودکانه الینا میخندید، چرخید و به سمت درب چوبی خودشان، قدم برداشت. بسته‌ها را در دستش جا به‌ جا کرد تا بتواند در را بگشاید. دستش که با دستگیره‌ی در برخورد کرد از گوشه چشم رد شدن سایه‌ای شبح مانند را حس کرد.

دهانش از وحشتی که ناگهان در دلش رسوخ کرده بود، خشک شد. نمی‌دانست چیزی که دیده واقعی بوده یا فقط یک توهم احمقانه!

با چنان خشونتی آب گلویش را فرو داد که سیبک گلویش به طور واضحی بالا پایین شد.

با چند نفس عمیق عضلات منقبض شده‌اش را آرام کرد و روی پاشنه پا چرخید.

با چشمان ریز شده نگاهی در تاریکی انداخت و اطراف را کاوید.

_ کسی اونجاست؟

کسی پاسخی نداد.

ابتدا خواست به آن سمت برود تا مطمئن شود کسی بوده یا نه. اما در کسری از ثانیه مغزش او را از اینکار منصرف کرد. چرا که حتی اگر کسی هم آن جا بود چیزی جز دردسر عاید رونیکا نمیشد.

برای همین، به خاطر آرام کردن حس کنجکاوی خود، آرام زیرلب نجوا کرد:

_ خیالاتی شدی دختر، آخه نصف شبی کی میتونه این اطراف باشه!

با همین افکار خودش را آرام کرد و درب را گشود.

ترسش او را مجبور کرد با قدم‌های بزرگ خود را سریعتر به عمارت برساند.