رمان شیرین بی فرهاد به قلم سارا حقگو

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

قصه، قصه ی دختری‌ست نه از جنس شیطنت...

نه از جنس زیباییِ تمام و کمال...

نه از جنس ثروت...

نه از جنس اجبار...

نه از جنس لجاجت...

نه از جنس غرور...

بلکه از جنس سادگی!

و پسری نه از جنس غرور...

نه از جنس جذابیتِ مدهوش کننده...

نه از جنس ثروت...

نه از جنس اجبار...

نه از جنس هوس...

بلکه از جنس سادگی!

دختری مانند شیرین و پسری مانند فرهاد!

و اما این شیرین و فرهاد در راه عاشقی موفق می شوند و بر جدایی فایق می آیند؟

باید دید که سرنوشت تا کجا قصد دارد این دو را بتازاند!

آیا نیروی عشق و محبت پیروز می شود یا خشم و نفرت؟

"الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها"

خیلی وقت است که بی تابم! دلم تاب می خواهد! یک هل محکم، که دلم هری بریزد پایین،‌ هر چه در خودش تلنبار کرده را...

فارغ از بی رحمی های روزگار خواب بود و نمی دانست که این بی خیالی اش چه آتشی به جانم می زد! نفسم را آه مانند از سینه بیرون دادم و از جا برخاستم. کاش زندگی، یک تراژدیِ کوتاه بود! خیلی کوتاه! پوزخندی کنج لبم جا خوش کرد. مگر دنیا به میل و اراده ی ما عمل می کند؟ مسلماً نه!

آن قدر می چرخد تا خوشبختی هایت به لرزه در آید و زیر هجوم بدبختی ها جان بدهد. آن قدر می چرخد تا پایه های آرامشِ زندگی ات فرسوده شود و به اندوه مبدل شود! تلخ است اما رسم روزگار چنین است!

خودکارم را روی میز پرت کردم. او هم مانند من خسته شده و کنار کشیده است. جوهرش تمام شده و نای نوشتن ندارد. همچون من که دیگر تاب نوشتنِ کتاب زندگی ام را ندارم!

به دفتر مقابلم چشم دوختم. دفتری که در این چند سال مونس و همدمم بوده است!

باز هم خاطرات آن سال ها پیش چشمانِ بی فروغم جان گرفت و رژه رفت. بغض مانند عقربی، بی رحمانه به گلویم چنگ انداخت. لبخند تلخی بر لب نشاندم و شروع کردم به ورق زدن کتاب زندگی ام...

در آینه به خود نگریستم. این منم؟

همان گیسوی خدمتکار که قرار است زن ارباب و خانم عمارت شود؟

لبخندی چهره ام را زینت داد. چه قدر همه چیز زیبا به نظر می رسید! نمی دانستم چرا اما دلم شور می زد. قطعاً هر کس دیگری جای من بود، از فرط خوشحالی در آسمان ها سیر می کرد، اما من نه شاد بودم و نه غمگین! حس دوگانه ای داشتم که به دلشوره ام دامن می زد.

با صدای سامی، نگاهم را از خود پس گرفتم و معطوف او کردم. با آن کت و شلوار مشکی ‌و موهای آراسته، جذاب تر از همیشه جلوه می کرد! نگاهِ گیرایش چنان تلاطمی در قلبم برپا کرد که حس می کردم هر آن ممکن است، قلبم سینه ام را بشکافد!

تاب نیاوردم و نگاهم را به زمین دوختم. به سویم آمد و با خنده پرسید:

چرا نگاهت رو ازم می دزدی خانم خانما؟

لبخندی زدم و گفتم:

چرا اومدی تو اتاق؟ الان بقیه متوجه ی غیبتت می شن.

دست های مردانه اش را دور کمر ظریفم حلقه کرد و کنار گوشم نجوا کرد:

گیسو؟

گونه هایم از شدت شرم سرخ شدند. حس می کردم از آن ها آتش زبانه می کشد! با صدایی لرزان پاسخ دادم:

جانم؟

لبخند جذابش را نثارم کرد و باز قلبم را لرزاند! حلقه ی دستانش را تنگ تر کرد و همان طور که لبش را به لاله ی گوشم می چسباند، زمزمه کرد:

آخه تو چرا این قدر خواستنی هستی دختر؟

بوسه ای بر لاله ی گوشم نشاند و افزود:

هوم؟

نفس های گرم و پر حرارتش، پوستم را می سوزاند. قلبِ بی تابم به قدری تند می تپید که می ترسیدم صدای تالاپ تلوپش به گوش او هم برسد! خواستم خودم را عقب بکشم که با دست هایش صورتم را قاب گرفت و با لحنی بی قرار گفت:

همین جا کنارم بمون!

سپس بی آن که مجال حرف زدن به من بدهد، شروع به بوسیدنم کرد. بی هیچ عکس العملی بر جا ثابت ماندم. حس عجیبی داشتم!

نمی دانستم او را واقعا می خواستم یا نه؟

از او خوشم می آمد و از بچگی در رویاهایم، او را همسر خود تصور می کردم. دوستش داشتم اما شرم مانع از حرف زدنم می شد. سر انجام رهایم کرد و ازم فاصله گرفت. نگاهِ مخمورش را به نگاهِ خجالت زده ام دوخت و خواست بار دیگر نزدیکم شود که خود را عقب کشیدم و با عجز نالیدم:

سامی الان نه!

نگاهش رنگ تعجب گرفت. می دانستم نمی توانم در برابر او مقاومت کنم. به هر حال تا چند هفته ی پیش، من خدمتکار و او ارباب این عمارت بود. حال حکم نامزد او را داشتم. همه چیز به قدری سریع سپری شده بود که فرصت هرگونه اندیشیدن را از من سلب کرد. با وجود پیشنهاد سامی، دیگر چه جای باک وجود داشت؟

هر دختر دیگری هم جای من بود، بی شک در همان وهله ی اول بله را می داد و غیرممکن بود به پاسخ منفی حتی فکر کند!

سامی تنها پسر ارباب بزرگ بود و بعد از او، مالک روستا محسوب می شد. علاوه بر قدرت و ثروت، ظاهر جذابی هم داشت که نگاه هر بیننده ای را به خود جلب می کرد. تمام دختران روستا، در حسرت نیم نگاهی از جانب او می سوختند و من هم یکی از آن ها به حساب می آمدم. تنها تفاوت من با بقیه این بود که در کنار او و زیر یک سقف با او زندگی می‌ کردم. روزی که از من خواستگاری کرد را خیلی خوب به یاد دارم. به حدی شوکه شده بودم که فقط گریستم و او را همان طور منتظر و مشتاق بر جای رها کردم.

با یادآوری آن روز ها، لبخندی بر لبانم جا خوش کرد. سامی با کنجکاوی پرسید:

چرا می خندی؟

به سویش رفتم و دست هایم را دور گردنش حلقه کردم. پیشانی ام را به پیشانی اش چسباندم و با لحنی که اندکی عشوه و ناز هم چاشنی اش بود پرسیدم:

اجازه ندارم بخندم ارباب کوچیک؟

یک تای ابرویش را بالا انداخت و با همان لبخند جذابی که هوش از سرم می ربود پاسخ داد:

فعلاً که شما ملکه اید و من هم غلام شما. بنده کی چنین جسارتی به خرج دادم گیسو بانو؟

با ناز خندیدم، او هم خندید. همیشه از لقبی که بهم می داد خوشم می آمد. من را به آغوش کشید و با لحنی پر احساس گفت:

می دونی چی به روزم می آری با این خنده هات همه کسم؟

مستانه و سرخوش خندیدم. عاشق کردن را بلد بود و چه قدر در مدهوش کردن منِ عاشق ماهر بود!

زمان و مکان برایمان بی اهمیت شده بود. فقط من بودم و او و آینده ای که انتظارمان را می کشید.

با احساس نوازش دستی، دیده از هم گشودم که چهره ی مهربان او، مقابلم نقش بست. به آغوش گرمش پناه بردم. سرم را درون سینه اش مخفی نمودم و به صدای ضربان قلبش گوش سپردم. موسیقی زیبایی که متعلق به تنها مرد زندگی ام بود. مردی که حکم

شاهزاده ی رویا هایم را داشت!

او همان طور که مالک روستا بود، مالک قلب منم بود و خودش نمی دانست که چه به روز قلبم آورده است.

مانند همیشه سرش را لای موهایم فرو کرد و با ولع میان آن نفس کشید. حس آرامش به قلبم تزریق شد و آرزو کردم که هرگز این آرامش و در کنار او بودن را از دست ندهم. آن روز ها، من خوشبخت ترین دختر کره‌ی زمین بودم و چه قدر عمر خوشبختی ها کوتاه است!

خنده ی جذابش در گوشم پیچید و به دنبالش صدایش که گفت:

ملکه ی من نمی خواد بیدار بشه؟

-نچ!

-نمی خوای از این تخت خواب گرم و نرم دل بکنی؟

در جوابش خندیدم. سر جایش نشست و گفت:

اما باید بیدار شی خانم خانما. مثل این که یادت رفته امروز چه روزیه ها!

کنجکاو و گیج به او خیره شدم که با لحنی پر اشتیاق گفت:

امروز روز وصال یاره...

سپس شروع به بشکن زدن و آواز خواندن کرد. قهقهه زدم و در عین حال، به زندگی جدیدی که پیش رو داشتم اندیشیدم. یعنی امروز او همسر من می شد و من هم خانم این عمارت؟

حس خاصی داشتم. حسی که هم رنگ شادی داشت و هم دلشوره!

پس از صرف صبحانه، به اتاقم بازگشتم و منتظر شدم تا آرایشگر بیاید. هنوز چند ساعت وقت داشتم. تصمیم داشتم برای آخرین بار به مخفی گاه همیشگی ام سری بزنم. بنابراین فوراً حاضر شدم و به سوی آبشاری که در چند قدمی روستا قرار داشت، گام برداشتم.

کنار رودخانه نشستم و دستم را درون آب زلال و شفاف فرو کردم. خنکی آب پوستم را قلقلک می داد؛ اما دلچسب بود!

حس عجیبی داشتم. از صبح این بغض لعنتی گلویم را می خراشید. نمی دانستم چرا حس دلشوره، آن هم در روز عروسی ام رهایم نمی کرد! دلم هوای باریدن داشت، دلتنگ بودم! چه قدر غریب بودم، کدام عروسی در روز عروسی اش تنها و بی کس می ماند؟

مادرم کجا بود تا شاهد ازدواج یک دانه دخترش باشد و برایم آرزوی خوشبختی کند؟ پدرم کجا بود تا دستم را در دست سامی بگذارد و من را به دست او بسپارد؟

همه کس من بعد از خدا، سامی بود که او هم نمی توانست جای خالی مادرم را برایم پر کند.

آهی کشیدم و به اشک هایم مجال باریدن دادم. گویی بغضم منتظر یک اشاره از سوی من بود تا بشکافد و تمام دلتنگی ام را از چشمانم بیرون بریزد!

با گام های آهسته به سوی عمارت قدم برداشتم و پس از رسیدن به آن، سراسیمه خود را به طبقه ی بالا رساندم. اگر سامی متوجه ی غیبتم می گردید، برایم گران تمام می شد!

به سوی اتاق مشترکمان پرواز کردم. طی همین نیم ساعت دل تنگش شده بودم و خدا خدا می کردم متوجه ی سرخی چشم هایم نشود مگرنه کلاهم پس معرکه بود!

پشت در اتاق ایستادم و خواستم دستگیره را پایین بکشم که صدایی مانعم شد. مات و مبهوت به صدا گوش سپردم:

اون دختره ی دهاتی رو کی ردش می کنی بره؟

صدای شکستن قلبم را به وضوح شنیدم. نه سامی!

چرا سکوت کرده بود و جواب توهینش را نمی داد؟ آن زنِ غریبه پشت این در بسته و کنار او چه می کرد؟

-امروز از این عمارت گورش و گم می کنه، نگران نباش هانی، اوکی؟

صدای قهقهه های مستانه ی زنی، آن هم در اتاق نامزدم و در روز عروسی ام، همچون ناقوس مرگ در گوشم می پیچید و من، صامت و مسخ شده پشت در بسته ی اتاق، ایستاده بودم!

توان از پاهایم رخت بر بست و احساس ضعف، تمام وجودم را فرا گرفت. در دل از خدا می خواستم تا این مسئله سوء تفاهمی بیش نباشد، اما با گشودن در و دیدن آن زنِ غریبه در آغوش نامزدم، به یکباره کاخ آرزو هایم ویران شد! بغض با بی رحمی تمام به گلویم نیش می زد و اشک هایم بی آن که دست خودم باشد، بر گونه هایم روان می شدند. نفس هایم تند و نامنظم شده بود و بدنم آشکارا می لرزید.

سامی با دیدنم چنان جا خورد که در سکوت تماشایم می کرد. خرد شدنم و له شدن غرورم را نظاره می کرد و دم بر نمی آورد. زندگی ام و دنیای قشنگی که برای خودم و او ساخته بودم، مانند خانه ای که روی آب باشد، فرو ریخت و من ماندم با قلبی شکسته!

دردی جدید به یتیم بودن، کلفت بودن و بی کس بودنم اضافه شد و آن هم خیانت نامزدم بود. نامزدی که قرار بود امروز شوهرم شود و به عقد هم در آورده شویم!

دخترک با آن نگاهِ تحقیرآمیز، سر تا پایم را برانداز کرد و غرید:

دختره ی پاپتی، به تو یاد ندادن قبل از ورود به اتاق در بزنی؟

نگاهم را معطوف او کردم، نگاهی که مالامال از کینه بود. با آن موهای بلوند و چهره ی غرق در آرایش، از خودش عروسکی ساخته بود و برای سامی دلبری می کرد. شعله های حسادت در وجودم روشن شد. مگر من چه از او کم داشتم؟ پوزخندی زدم؛ همه چیز!

نگاهم بر رویشان ثابت ماند، در وضع بدی بودند، از نزدیکیشان گر گرفتم. چشم هایم از فرط گریه تار می دید و من از پشت پرده ی تیره و تار اشک، نظاره گر خیانت عشقم، در اتاق خودمان و روی تخت دو نفره مان بودم. سامی بالاخره به حرف آمد و با بهت لب زد:

گیسو؟

اشک هایم را زدودم و زمزمه کردم:

گیسو مرد!

حلقه ام را بر روی زمین پرتاب کردم و با سرعت از اتاق خارج شدم. هق هقم سکوت راهرو را می شکست و چه قدر تلخ بود صدای گریه های دخترکی که برای بی کسی اش می گریست!

به سوی اتاق خودم رفتم و چمدان کوچکم را برداشتم. چند دست از لباس هایم و وسایل ضروری ام را داخلش نهادم. کنترل کار هایم دست خودم نبود اما باید می رفتم. در آن لحظه به تنها چیزی که فکر می کردم فرار بود. فرار از این خانه و سامی! حس نفرت وجودم را فرا گرفته بود و تنها صحنه ی دقایقی پیش جلوی چشم هایم به نمایش در می آمد. صحنه ی خیانت او و وضعیت اسفبارش با آن دختر! در هم می لولیدند و آن دختر با عشوه گری هایش او را به زانو در آورده بود. چشم هایم را بستم و با تمام قوا نفرتم را فریاد زدم:

ازت متنفرم مرتیکه ی عوضی!

درب اتاق با شدت تمام باز شد و به دنبالش قامت سامی در چهارچوبش نمایان شد. در حالی که اشک می ریختم پرسیدم:

چیه اومدی خرد شدنم رو ببینی؟ اومدی ببینی چی به روزم آوردی؟ آره؟

متعجب و در عین حال بی تفاوت به چهره ام خیره شد. هنوز هم از نگاهش گر می گرفتم و قلبم می لرزید. اعترافش سخت بود اما هنوز هم عاشقش بودم؛ اما سامی لیاقت این حس خالص و بی ریا را نداشت. پوزخندی تحویلم داد و عصبی به من توپید:

این بچه بازی ها یعنی چی؟ زده به سرت؟

چمدانم را به دست گرفتم و بی توجه به او، اتاق را ترک کردم. دوان دوان از عمارت بیرون رفتم و او هم به دنبالم می دوید. در حیاط اسیرم کرد و به ناچار ایستادم. نگاهش تا عمق وجودم را سوزاند. تحقیر شده بودم و او هم تلاشی برای دفاع کردن از من نمی کرد. مسخره بود، چرا باید جلوی معشوقه اش از یک دختر پاپتی و دهاتی دفاع می کرد؟

-دستم رو ول کن!

تقلا بی فایده بود و او هم دست بردار نبود، گویی با آزار و اذیت من خوشحال می شد. صدایش افکارم را برهم ریخت:

چه مرگته؟ دو دقیقه آروم بگیر!

با انزجار به او خیره شدم و فریاد زدم:

حالم ازت بهم می خوره، تف به شرفت!

چرا بازیم دادی؟ اگه من رو نمی خواستی، چرا کاری کردی بهت وابسته شم؟ چرا زندگیم رو به هم زدی سامی؟ هیچ وقت نمی بخشمت، بد شکوندیم، خیلی بد، نفرین من همیشه پشتته!

-من به چیزی که می خواستم رسیدم!

به در خروجی اشاره کرد و با لحنی پر از تمسخر افزود:

حالا هم هری!

بار دیگر غرورم را به آتش کشید. قدمی عقب رفتم و با صدایی لرزان زمزمه کردم:

من عاشقت بودم، با تمام وجودم دوست داشتم، حاضر بودم جونمم برات بدم، فکر می کردم با تو می تونم به خوشبختی ای که خیلی وقته باهام قهره برسم اما تو، تو زدی زیر همه چیز، همه چیز رو نابود کردی.

-چیزی بینمون نبوده به جز یه صیغه ی دو ماهه که اونم تا فردا فسخ می شه!

چشم هایم را بستم تا بیشتر از این شاهد نابودی ام نباشم. چه رویا هایی می بافتم و چه طور تک تکشان نقش بر آب شده بودند . این بود ظاهر واقعیِ سامی!

کسی که دنیایم بود و من برایش حکم یک اسباب بازی را داشتم. این بود مردی که عاشقش بودم و او مرا فقط برای سرگرمی اش می خواست و حال که مهلت انقضایم سر رسیده بود، مانند دستمالی مچاله ام کرد و به سطل زباله انداخت!

-یه روزی آه من دامنت رو می گیره، منتظر اون روز باش ارباب کوچیک!

بی توجه به او دویدم و چمدان زبان بسته را هم به دنبال خود کشیدم. نگاه های متعجب و کنجکاو دیگران پشیزی برایم اهمیت نداشتند. نمی دانستم چه قدر از روستا فاصله گرفته بودم یا اصلاً کجا بودم که با کسی برخورد کردم و چون حواسم نبود زمین خوردم، درد بدی در مچ پایم پیچید، چهره ام از درد درهم شد و اشک هایم باز هم روان شدند، گویی قصد بند آمدن نداشتند. با صدای پسر جوانی، سرم را بالا گرفتم و نگاهِ اشک آلودم را نثارش کردم. خم شد و با نگرانی پرسید:

حالتون خوبه خانم؟

از جا برخاستم. درد پایم امانم را بریده بود، اما باید می رفتم. سر به زیر گفتم:

معذرت می خوام، متوجه شما نشدم!

سپس قدمی به جلو برداشتم که درد مچم امانم نداد و در حال سقوط بودم که دستی دور کمرم حلقه شد.

-با این وضع که نمی تونید حرکت کنید. من می تونم شما رو با ماشین تا هر جا که خواستید برسونم.

سریع از او فاصله گرفتم و با شرمی که از آن همه نزدیکی عایدم شده بود، پاسخ دادم:

نه ممنونم، مزاحم شما نمی شم.

به ماشینی که آن سوی جاده پارک شده بود، اشاره کرد و گفت:

این چه حرفیه!‌ بفرمایید.

عصبی از لحن آمرانه اش، پوفی کشیدم و به دنبالش رفتم. نمی دانم چرا و به چه دلیل به او اعتماد کردم. خواستم عقب بنشینم که با دست به جلو اشاره کرد و به ناچار روی صندلی جلو و کنار راننده جا خوش کردم. به قدری گریه کرده بودم که چشم هایم نای باز ماندن نداشتند و تار می دیدند. گویی متوجه ی ناخوش احوالی ام شد که پرسید:

حالتون خوب نیست؟ درمانگاه نزدیکه، می خواید بریم؟

پوزخندی بر لب نشاندم و پاسخ دادم:

حال من رو حتی خدا هم نمی تونه تسکینش بده، درمانگاه که سهله!

-با این سر و وضع کجا می خواستید برید؟

شانه ای بالا انداختم و سرم را به شیشه تکیه دادم. لبخند مرموزی زد و با کنجکاوی پرسید:

تو باید گیسو باشی، درسته؟

متعجب و نگران نگاهش کردم که پرسید:

نمی خوای بپرسی من کی ام و چرا جلوی راهت سبز شدم؟

متعجب از این تغییر ناگهانی اش پرسیدم:

تو کی هستی؟ اسم من رو از کجا می دونی؟

در سکوت براندازم کرد. تاب نیاوردم و فریاد زدم:

چرا هیچی نمی گی؟ نکنه تو هم دوست همون عوضی هستی؟

خواستم خود را به بیرون پرت کنم که قفل مرکزی را زد و مچ دستم را در دست های قوی و مردانه اش اسیر کرد. از شرم گر گرفتم و دستم را پس کشیدم. با چهره ای برافروخته فریاد زد:

چرا دیوونه بازی در می آری؟

قطره ای اشک از گونه ام چکید و با عجز نالیدم:

چی از جونم می خوای؟ بگو کی هستی؟

نگاهش را به رو به رو دوخت و پاسخ داد:

آقا رهام دستور داده تو رو ببرم پیشش. در واقع گفت از این جهنم نجاتت بدم.

-رهام کیه؟

-آقا رهام!

با صدایی لرزان نجوا کردم:

رهام کیه؟ اصلا تو چرا داری من و می بری پیش اون؟ اون چی کاره ی منه؟

-من دستیار رهامم، نمی دونم تا حالا دیدیش یا نه، رهام از نقشه ی شیطانیِ سامی با خبر بود و واسه همین من رو مأمور کرد تا بیام دنبالت و تو رو با خودم به شیراز ببرم. نگران چیزی نباش، پیش اون جات امنه، بلایی سرت نمی آد، فقط به من اعتماد کن، باشه؟

گیج نگاهش کردم و به فکر فرو رفتم. خندید و گفت:

اون طوری نگاهم نکن، منم مثل تو از همه چیز بی خبرم. رهام تازه از آلمان برگشته، از وقتی اومده مشکوک شده، فقط این رو می دونم که خیلی دوستت داره و خیلی براش عزیزی، چراش رو خدا می دونه!

متعجب به او خیره شدم. من چرا برای کسی که حتی اندازه ی سر سوزن هم او را نمی شناختم، عزیز و با ارزش بودم؟

شانه ای بالا انداختم و خودم را به دست تقدیر سپردم. در طی یک روز زندگی ام دستخوش تغییر شده بود و من از این تغییر ناگهانی شوکه بودم!

هزاران سوال بی جواب در ذهنم رژه می رفت و حقایق در هاله ای از ابهام محو بود. چرا به این مرد اعتماد کردم؟

نگاهی به چهره اش انداختم. چهره ی جذابی داشت، اما جدی بود و بی اراده تو را مجبور به اطاعت از خویش می کرد! مغرور نبود، اما سنگین بود و من این را از اخم هایش فهمیده بودم. حس عجیبی مرا به سویش جذب می کرد و باعث می شد چشم بسته به او اعتماد کنم. سنگینی نگاهم را حس کرد و پرسید:

مشکلی پیش اومده؟

دستپاچه شدم و سر به زیر گفتم:

نه.

لبخندی زد که بیشتر به نیشخند شباهت داشت.

-چرا می خواستی با سامی ازدواج کنی؟ هیچ می دونستی چه بلایی ممکن بود سرت بیاره؟ لابد تو هم نمی دونستی که یکی از طعمه هاشی‌، نه؟

کنجکاو پرسیدم:

تو راجع به اون چی می دونی؟

متعجب یک تای ابرویش را بالا انداخت و گفت:

تو واقعا تو این همه سال متوجه نشدی اون چه جونوریه؟ یه شیاد به تمام معناست! دخترا براش نقش یه اسباب بازی رو دارن. در واقع از نظر سامی، همه ی دخترا یک بار مصرفن.

لب ورچیدم و با صدایی گرفته گفتم:

من دوستش داشتم، تو اوج بی کسی هام با عشق به اون زندگی می کردم، کنار اون درد یتیم بودن رو فراموش می کردم. به ظاهر دوستم داشت، اما امروز با دیدن اون دختر، خط بطلان کشیده شد رو همه ی باور هام. اون لعنتی زندگیم رو نابود کرد.

-تنها کجا می خواستی بری؟

-نمی دونم!

خندید و گفت:

فکر کردی شهر مثل همین روستای خودتونه؟ نه دختر جون!

نیم نگاهی به من انداخت و افزود:

تو هنوز خیلی کوچولویی!

سگرمه هایم را درهم کشیدم. او چه طور ندیده و نشناخته مرا قضاوت می کرد؟

-خیلی خب ناراحت نشو، چند سالته؟ بهت نوزده بیست می خوره.

-وقتی می دونی چرا می پرسی؟

در جوابم خندید. توجهی نکردم و پرسیدم:

تا شیراز چه قدر راهه؟

-تقریبا چهار پنج ساعت. می تونی تا اون موقع بخوابی.

دیده بر هم فشردم و نجوا کردم:

آره. باید بخوابم تا انرژی رو به رو شدن با زندگیه جدیدم رو داشته باشم!

چیزی نگفت و ضبط را روشن کرد. صدای موسیقی همچون لالایی در گوشم نجوا می شد و داغ قلبم را تازه می کرد:

به یادت بیار

سکوت و بی کسیم رو یادت بیار

اون بغض لعنتیم رو یادت بیار

اون گریه زاری هام رو یادت بیار

یادت می آد می گفتی آسمون اگه زمین بیاد

همیشه عشقمی دوست دارم زیاد

هنوز از این دروغ تو خوشم می آد

می بخشمت

به اون کسی که می پرستی میدمت

می رم با اینکه مهربون ندیدمت

با اینکه می کشه منو ندیدنت

می بخشمت

تو رو با بغض و گریه ساده میکنم

تو یادگاریات خلاصه می کنم

می رم که با خیالت عاشقی کنم

سخته برام به اون که با توئه حسادت کنم

به جای خالی تو عادت کنم

به خاطراتمون خیانت کنم

حرف دلم با عکس تو یه عمری هق هق شده

با دیدنش دوباره عاشق شده

تمام عمرم این دقایق شده

می بخشمت

به اون کسی که می پرستی میدمت

می رم با اینکه مهربون ندیدمت

با اینکه می کشه منو ندیدنت

می بخشمت

تو رو با بغض و گریه ساده میکنم

تو یادگاریات خلاصه می کنم

می رم که با خیالت عاشقی کنم

«حرف دلم، سامان جلیلی»

خاطراتم به نوبت و یکی پس از دیگری پیش چشم هایم به رقص در آمدند و در ذهنم جولان دادند. چه روز های خوشی داشتم!

آن روز ها در دنیای کوچک و شیرینم، فقط من بودم و او. به حدی دوستش داشتم که حاضر بودم بی چون و چرا جانم را هم دو دستی تقدیمش کنم!

با تداعی خیانتش، قلبم لرزید و عشق، جایش را به نفرت داد. تمام حس های خوبم پر کشیدند و رنگ باختند. تنها یک سوال در ذهنم جان گرفت:

چرا تظاهر به دوست داشتنم کرد؟

هق هقم با صدای خواننده در آمیخته بود و فضای ماشین را عجیب، غم انگیز جلوه می داد!

متعجب بودم از این که او اعتراضی نمی کرد و در سکوت به رانندگی اش می پرداخت. به گمانم او هم دلش به حال من می سوخت.

چشم هایم کم کم گرم شد و به خلسه ای شیرین فرو رفتم. برای چند ساعتی هر چند کوتاه، زندگی پر از غمم، جایش را به خوابی دلچسب سپرد.

با صدای همان فرد ناشناس، دیده از هم گشودم و با کنجکاوی اطرافم را کاویدم.

-بیدار شدی؟ رسیدیم.

سری به نشانه ی مثبت جنباندم. کش و قوسی به بدنم دادم و از ماشین پیاده شدم. با دیدن ساختمان رو به رویم، دهانم از شدت تعجب و حیرت باز ماند و نگاهِ حیرت زده ام را معطوف او کردم. خنده دار بود، اما حتی اسم او را هم نمی دانستم، آن وقت بر چه اساسی خودم را دست او سپرده بودم؟

چمدانم را به دست گرفت و گفت:

این خونه ماله آقا رهامه. همونی که بهت گفتم.

زبان باز کردم تا چیزی بپرسم که مانعم شد.

-بقیه ی سوالاتت و از خودش بپرس، من بیشتر از این چیزی نمی دونم، فقط موظف بودم تو رو به شیراز برسونم، همین!

سپس با دست به خانه اشاره کرد و گفت:

دنبالم بیا.

بی هیچ مخالفتی به دنبالش رفتم و وارد خانه شدم. در ورودی را گشود و به انتظار ایستاد تا من پیش از او وارد شوم. قلبم از شدت اضطراب تند تر از همیشه می تپید. سرنوشت مبهمم ترس بدی را تحمیلم کرده بود و از دانستنِ عاقبتم عاجز بودم!

نفس عمیقی کشیدم و زیر لب زمزمه کردم:

خدایا به امید تو!

کنار او ایستادم و در حالی که از استرس می لرزیدم، به اطراف نگریستم. این خانه حتی از عمارت ارباب هم بزرگ تر و زیبا تر بود. حس عجیبی در قلبم نجوا می کرد که من به این جا تعلق دارم!

با صدای فرد جدیدی، نگاهم را از اطراف دزدیدم و به پسری که مقابلم ایستاده بود دوختم. همان فرد ناشناس، آهسته کنار گوشم زمزمه کرد:

آقا رهام که بهت گفتم ایشونه.

لبخندی زورکی نثارش کردم که متوجه ی اضطرابم شد و با پلک زدن بهم فهماند که آرام باشم. به رهام خیره شدم. آن نگاه مهربان و حمایتگرش، حس خاصی در وجودم پدیدار کرد. کشش عجیبی نسبت به او پیدا کرده بودم و این در مخیله ام هم نمی گنجید!

حس می کردم او را می شناسم و سال های سال است که کنارش هستم.

زندگی ام در مسیر گنگی در جریان بود و نمی دانستم این مرد چه نقشی در زندگی ام دارد؟

به سویم آمد و در یک قدمی ام ایستاد. دقایقی طولانی در سکوت به یکدیگر خیره شدیم. دلتنگی و غمِ توأم با محبت در نگاهش موج می زد و من این را خوب فهمیدم. در مقابل، نگاه من فقط و فقط کنجکاو بود و بس!

لبخند مهربانی بر لبش نقش بست و گفت:

به خونه ی خودت خوش اومدی عزیزم!

یک تای ابرویم را بالا انداختم و متعجب به او زل زدم. صمیمی بودنش مرا عجیب، متعجب می ساخت. ندایی در درونم فریاد می زد که این مرد در زندگی ام نقش پر رنگی دارد، اما من از هویت او بی خبرم!

رو به آن مرد ناشناس که در سکوت به ما خیره بود کرد و با قدردانی گفت:

ممنونم پرهام جان. دمت گرم خیلی آقایی!

پرهام لبخند خجولی زد و سر به زیر پاسخ داد:

خواهش می کنم آقا، می تونم برم؟

رهام سری تکان داد و او پس از خداحافظی ما را ترک کرد.

سوال های بی جواب مانند خوره به جانم افتاده بودند. چرا پرهام، آقا آقا از دهانش نمی افتاد و به این مردی که مرا تحویلش داده بود احترام می گذاشت؟

مگر او چه کسی بود؟

من را از کجا و چه طور می شناخت؟

سنگینیِ نگاهش آزارم می داد و تمرکزم را سلب می کرد. در نگاهش براق شدم:

این جا چه خبره؟ می شه بهم توضیح بدید؟

رهام خندید و با لحنی مرموز پرسید:

خیلی کنجکاوی نه؟

عصبی سری تکان دادم که به نشیمن اشاره کرد و گفت:

بیا بریم اون جا. بهت می گم.

به همراهش وارد نشیمن شدم. روی مبلی جا خوش کرد و من هم با فاصله کنارش نشستم.

سر تا پایم را برانداز کرد و سپس پرسید:

دوست داری چی بشنوی؟

-حقیقت، اینکه شما کی هستید و چرا زندگیِ من براتون مهمه؟

لبخندی نثارم کرد. خونسرد بود و این خونسردی اش، مرا می سوزاند. رفتار هایش عجیب، صمیمانه بود، اما چرا؟

به نقطه ای نامعلوم خیره شد و لب زد:

من فعلاً نمی تونم چیز زیادی بهت بگم. در همین حد بدون که من خیلی بهت نزدیکم، نزدیک تر از اون چه که فکرش رو بکنی!

نمی دونم تو ذهنت چی می گذره اما نمی خوام تصورت از من بد باشه و فکرای ناجوری در موردم کنی. من از این که بهت کمک کردم قصد بدی ندارم. یه روز این رو می فهمی اما الان نه!

در چشم هایش دقیق شدم.

-حس می کنم نسبت خاصی با شما دارم اما نمی دونم چی، شاید اینا زاده ی خیالاتم باشه!

-چرا همچین فکری می کنی؟

نگاهم را به سوی دیگری دوختم و با بغض پاسخ دادم:

چون من تنها کسم مادرم بود و بعد از اون هم سامی!

حس کردم نگاهش رنگ غم گرفت. معنای این نگاهِ پر از غم را خوب می دانستم، اما چرا ترحمی در آن موج نمی زد؟

حس می کردم سرم از هجوم سوالات بی پاسخ در معرض انفجار است!

گویی متوجه شد که گفت:

فعلاً به هیچی فکر نکن. بهتره الان استراحت کنی تا با خودت کنار بیای. این رو بدون که تا وقتی من هستم جات امنه و هیچ احدی هم نمی تونه بلایی سرت بیاره.

لبخند محوی بر لب نشاندم و از جا برخاستم. او هم به تبعیت از من برخاست و خدمتکاری را صدا زد. دخترکی به سویم آمد و با مهربانی خوش آمد گفت. به طبقه ی بالا اشاره کرد.

-بفرمایید از این طرف.

به سوی رهام برگشتم و گفتم:

ممنونم بابت کمکتون. با اینکه نسبت خودم با شما رو نمی دونم، اما عمیقاً حس می کنم به شما نزدیکم، حسی که ناخودآگاه باعث می شه بهتون اعتماد کنم!

-وظیفه ام بود خانمی!

شرمگین سر به زیر افکندم و به همراه آن دخترک به طبقه ی بالا رفتم. پشت در اتاقی ایستاد و گفت: اگه چیزی کم و کسر داشتید، من در خدمتم، کافیه خبرم کنید.

دستش را صمیمانه فشردم.

-با من راحت باش، من کسی رو ندارم، شاید تو بتونی نقش خواهر رو برام ایفا کنی، ما می تونیم دوستای خوبی برای همدیگه باشیم، نه؟

لبخند خجولی چهره اش را زینت داد. خندیدم و پرسیدم:

اسمت چیه؟

-رها هستم خانم.

با اخمی تصنعی به او تشر زدم:

ای بابا، گفتم که با من راحت باش. فلسفه ی این خانم خانم گفتن رو نمی فهمم، اما بدون منم مثل خودتم، ظاهر و باطن یکی، تا دیروز منم تو عمارت کار می کردم، پس ببین زیاد فرقی با هم نداریم، مگه‌ نه؟

مستقیم به من چشم‌ دوخت و گفت:

آخه آقا گفته، تقصیر من نیست، دستور ایشونه!

چشمکی نثارم کرد و با خنده افزود:

فلسفه ی این خانم خانم گفتن رو هم بعداً متوجه می شی.

-خیلی خب، حالا بگو ببینم چند سالته؟

-فکر می کنم هم سن باشیم، من بیستم.

-درسته!

سری تکان داد و گفت:

من فعلاً می رم پایین به کارم برسم، تو هم برو استراحت کن. اگه چیزی احتیاج داشتی خبرم کن، باشه؟

-چشم رهاجون!

در اتاق را گشودم و پس از تشکر از او وارد اتاق شدم. زوایای اتاق را از نظر گذراندم، اتاقِ ساده و در عین حال شیکی بود، تم اتاق سفید بود!

متعجب زمزمه کردم:

رنگ مورد علاقه ی من!

اما چه کسی از علایقم با خبر بود؟

سرم را چند بار به چپ و راست متمایل کردم تا شاید افکارِ خوره مانندم‌ دست از سرم بردارند و رهایم کنند. این راز پنهان چیست که من از آن بی خبرم؟

بر روی تخت دراز کشیدم و طاق باز، به سقف چشم دوختم. پلک هایم را روی هم فشردم، اما آن صحنه ی لعنتی بار دیگر در برابر دیدگانم زنده شد. اشک چشم هایم را سوزاند و آن بغضِ دیرینه، بار دیگر در گلویم جا خوش کرد، بی صدا می گریستم، آری بی صدا!

اشک هایم را بی صدا و در اوج سکوت می ریزم! هق هق برای کسی است که کسی را برای پاک کردن اشک هایش دارد!

کاش هرگز به او دل نمی بستم، هرگز!

حس می کردم به آخر خط رسیده ام و در نقطه ی مبهمی از زندگی ایستاده ام. نقطه ای که گذشته و آینده ام را تحت الشعاع قرار داده است و رازی مدفون شده در این بین پنهان است!

تصویر آن نگاهِ مهربان و حمایتگر در ذهنم نقش بست. بی اراده لبخندی لبانم را زینت داد. رهام چه کسی است؟

نمی دانستم اما هر که هست، خیلی به من نزدیک است، خیلی!

نیرویی مرموز مرا به سوی او می کشید. من در اوج بی پناهی، بی آن که خودم بدانم به او پناه آورده بودم؛ اما چرا او را غریبه خطاب نمی کنم؟ او چه جایگاهی در زندگی ام دارد؟ کاش می فهمیدم! کاش!

رهام با دیدن‌ ما، به میز چهار نفره ای که مقابل استخر بود اشاره کرد. لبخندی تحویلش دادم و روی صندلی ای که رو به روی او قرار داشت جا خوش کردم. دست خودم نبود. نمی توانستم نسبت به محبت های برادرانه اش بی تفاوت باشم. پرهام هم کنار او جا خوش کرد و در سکوت به اطراف خیره شد. نگاهم بی اختیار به سوی او کشیده شد، در نگاهش هیچ احساسی موج نمی زد، گویی نسبت به همه چیز بی تفاوت بود و من هم از این قاعده مستثنی نبودم. سنگینی نگاهم را حس کرد و به من زل زد. نمی دانستم چه قدر در نگاه یکدیگر غرق شدیم. سردی نگاهش قلبم را می آزرد، جنس نگاهش متفاوت بود، اما چرا؟ بی تفاوتی و سردیِ او چه اهمیتی برای من داشت؟ نمی دانستم، اما از او دلگیر می شدم، از سردی اش!

پوزخند مسخره اش روی اعصابم بود. ناخودآگاه اخمی بر چهره نشاندم و نگاهم را به جای دیگری دوختم. با صدای رهام، هر دو دست از جدال با یکدیگر برداشتیم.

-گیسو؟

نگاه پرسشگرم را معطوف به او کردم و پاسخ دادم:

بله؟

دست هایش را در هم گره کرد و با نگاه جذابش مرا زیر نظر گرفت.

-می خوام باهات حرف بزنم!

-من سراپا گوشم، بفرمایید.

خندید و پس از مکثی کوتاه گفت:

همون طور که خودت می دونی از این به بعد، در کنار من و تو این خونه زندگی می کنی. در واقع خودت هم جز مالک خونه هستی، بنا بر این مسئولیت تو بر عهده منه. نمی خوام به خاطر اون مردک، آینده ات خراب بشه، دلم می خواد گذشته رو برات جبران کنم. من دیر پیدات کردم اما حالا که پیشمی دلم نمی خواد دوباره از دستت بدم. برای راحتی و آسایش تو هر کاری می کنم. دیگه هیچ وقت به اون عمارت لعنتی و کلفت گری بر نمی گردی، هیچ وقت، تا وقتی من زنده ام هیچ کس نمی تونه بهت صدمه ای وارد کنه، اینا رو گفتم تا بدونی از این بعد من می شم خونواده ی تو!

در سکوت به نگاه قاطع و مهربانش خیره شدم. دلیلش مهم نبود، مهم این بود که دیگر تنها نبودم، حالا او هر کس که می خواست باشد. می توانستم روی پای خودم بایستم و انتقامم را از سامی بگیرم. باورم نمی شد، من گیسویی بودم که کلفتی عمارت را می کرد و بعد هم بازیچه ی دست ارباب شده بودم و بالاخره هم که منجی ام را یافته بودم. نمی دانستم چه رازی در وجودش نهفته بود که بی چون و چرا حرف هایش را پذیرفتم. پس از سال ها غربت، می توانستم به کسی تکیه کنم. دیگر تنها نبودم، رهام منجی من شده بود!

اشک شوق در چشم هایم حلقه زد و نگاهم را به زمین دوختم.

-نمی دونم چه طور ازتون تشکر کنم آقا رهام، خیلی بهم لطف کردید، من زندگیم رو تا آخر عمر مدیون شما و خوبی هاتون هستم، ممنونم!

لبخند پر مهری نثارم کرد.

-خواهش می کنم، اما یه چیزی این وسط هنوز پنهونه!

-چی؟

-همون چیزایی که دلت می خواد بدونی!

گنگ نگاهش کردم که شروع به توضیح دادن کرد:

یه سری از حقایق هنوز مدفونه، حقایقی که علاوه بر من، سامی هم ازش با خبره.

پس پرهام چه؟ چرا او نمی دانست؟

-فقط شما؟ آخه چرا؟

قاطعانه پاسخ داد:

آره، فقط من و اون شیاد عوضی!

پس پرهام نمی دانست. چرا اعمال و رفتارش برایم مهم شده بود؟

چرا درباره ی او کنجکاوی می کردم؟

کلافه شقیقه ام را فشردم. پوزخندی زدم. فقط کنجکاوی بود و بس!

اما کاش کنجکاوی باقی می ماند!

پرهام سرفه ای مصلحتی کرد و هم زمان با برخاستن، رو به رهام گفت:

مزاحم نمی شم آقا.

و با حرصی آشکار به من اشاره کرد. رهام سری تکان داد و رفتن او را نگریست، سپس رو به من کرد و پرسید:

فکر کنم این طوری راحت تر باشی، نه؟

-برای من فرقی نداره.

-خیلی خب، حرف هایی که گفتم به کنار، یه موضوع دیگه هم باید بدونی.

کنجکاو نگاهش کردم که ادامه داد:

در مورد ادامه تحصیلت!

نگاهم رنگ تعجب گرفت و با چشم هایی از حدقه در آمده پرسیدم:

ادامه تحصیل؟

جذاب خندید و با خونسردی پاسخ داد:

آره، چرا تعجب کردی دختر خوب؟

حالا که پیشمی، دلم می خواد تموم چیز هایی که ازت دریغ شده رو برات فراهم کنم. فکر نمی کنم این موضوع زیاد عجیب باشه، این طور نیست؟

تلخ خندیدم.

-من همون دیپلم هم به زور و زحمت گرفتم، آخه درس خوندن فقط مال آقا زاده هاست، ما بدبخت بیچاره ها فقط باید کلفتیِ اونا رو کنیم، آخه من رو چه به این کار ها؟

لبخند مهربانی نثارم کرد و با لحنی پر عطوفت، اما تحکم آمیز گفت: گذشته رو فراموش کن گیسو، اون ها فقط یک اجبار بودن، تو حقت از زندگی بیشتر از این هاست، چرا خودت رو دست کم می گیری؟

بغضی آشنا به گلویم چنگ زد، بغضی که بیانگر عقده ها و حسرت های همیشگی ام بود. سهم من از زندگی چه بود؟

در ذهنم تمام خاطراتم را مرور کردم، از تک تکشان تلخی و غم می بارید. به راستی سهم من از زندگی چیست؟

صدای او مرا از افکار بی سر و ته ام بیرون کشید.

-گیسو، ازت می خوام از این به بعد، به زندگی با یه دید مثبت نگاه کنی و ازش لذت ببری! حس کن دوباره متولد شدی و این آخرین شانس تو برای زندگی کردنه، پس بی خود با یادآوری گذشته و اتفاقاتش، خودت رو اذیت نکن.

لبخندی تحویلش دادم. این مرد می توانست تنها منجیِ زندگی ام باشد، منجی ای که شاید خدا برایم فرستاده بود و شاید هم تقدیر!

نمی دانستم چرا اما حس می کردم، حکایت من هم مانند جودی آبوت و بابا لنگ دراز است!

آیا این یک رویا بود یا واقعیت داشت؟

من هم همچون آن دختر مو فرفری، در روزگاری که در رویا هایم شناور بودم، غریق نجاتی یافته بودم و به جای بابا لنگ دراز قصه ها، رهام در مقابلم قرار داشت!

از افکار خودم خنده ام گرفت که کنجکاوی رهام تحریک شد و پرسید:

چیزی شده؟

-نه، فقط می خواستم یه چیزی بگم.

-بفرمایید بانو!

ناخودآگاه لبخندی لب های خشک و ترک برداشته ام را زینت داد. آخرین باری که خندیده بودم چه وقت بود؟

نمی دانستم. تمام احساسم را در نگاهم ریختم و نجوا کردم:

شما خیلی خوبید، خیلی بیشتر از خیلی!

خندید و کمی به سمت من متمایل شد.

-چون خودت خوبی، بقیه رو هم خوب می بینی فرشته کوچولوی من!

گر گرفتم و با خجالت گفتم:

شما لطف دارید، ممنونم!

از جا برخاست و رو به من گفت:

بهتره برم دنبال کارای تحصیلت. خوب موقعی هم هست، چون می تونی همین امسال کنکور بدی!

استرس در وجودم ریشه دواند. آماده بودم یا نه؟

درس هم مانند همه ی اتفاقات زندگی ام، یکهویی وسط زندگی ام سبز شده بود!

سری به نشانه ی مثبت تکان دادم.

-امیدوارم ناامیدتون نکنم!

-تو قوی تر از این حرف هایی، مگه نه؟

نگاه مرددم را از او گرفتم. او هم چیزی نگفت و در سکوت به سوی خانه به راه افتاد. پرهام مقابل در ایستاده بود و با دیدن رهام پرسید:

تشریف می برید آقا؟

رهام در حالی که وارد خانه می شد پاسخ داد:

آره، ماشین رو آماده کن، اول من رو برسون، بعد گیسو رو ببر خرید.

-چشم آقا.

نیم نگاهی به من انداخت و به سرعت به سوی اتومبیل رفت. بی توجه به او، وارد خانه شدم. به طبقه ی بالا رفتم و مقابل اتاق رهام ایستادم. ضربه ای به در نواختم که صدایِ گیرایش گوشم را نوازش داد:

بفرمایید.

وارد اتاق شدم. رو به روی آیینه ایستاده بود و کراواتش را می بست. از آیینه نگاهی به من انداخت و با مهربانی پرسید:

چیزی می خوای؟

-قراره من رو بفرستید خرید؟ برای چی؟

-تو که وسایل زیادی با خودت نیاوردی، بنابراین باید یه سری چیزا رو از نو بخری، در ضمن برای زندگی در این جا به خیلی چیز ها احتیاج داری.

سری تکان دادم و خواستم از اتاق خارج شوم که گفت:

به رها بگو حاضر شه باهات بیاد.

-مگه شما نمی آید؟

-نه عزیزم، من می رم دنبال کار های تو. پرهام شما رو هر جا که خواستید می بره.