رمان من یک قربانی‌ام! به قلم سارا حقگو

ژانر: #عاشقانه #اجتماعی

خلاصه :

داستان،داستانِ دختری‌ست که قربانی می شود و چرخ گردون سرنوشت عجیبی

برایش رقم می زند و اما،در کوچه پس کوچه های تنهایی،عشق درِ خانه اش را

می زند و مهمان خانه اش می گردد!ولیکن باز هم روزگار تاب نمی آورد و غم های

جدیدی تحمیلش می کند!غمی از جنس تنهایی و قربانی شدن!دختر داستان ما

عاشق است اما عاشقی که قربانیِ خودخواهی های دیگران می شود و در

مسیری جدید گام بر می دارد و … .

سرانجام این مسیر به کجا ختم می شود؟

مقدمه:

آری،من یک قــربــانــی‌ام!

قربانیِ عشق...

در تلاطم دریای روزگار،اسیر عشق به یار گشتم.

اما این عشق تاوان گزافی دارد!

به چه جرمی باید تقاص پس دهم؟

به چه جرمی باید قربانی شوم؟

به جرم عشق؟

در کجای این روزگار عشق و عاشقی جرم است که من را متهم می‌نامند؟

اگر عشق گناه است و من نیز گناهکار،چه گناهی شیرین تر از عشق!

من یک قربانی ام،قربانیِ عشق!

و تا ابد قربانی و اسیر تــو و عـشـقـت می‌مانم...

به نویسندگیِ:دخترک‌آریایی(سارا.ح)

سلانه سلانه به سوی اتاق برادرش رفت.از دست او شاکی بود یا خودش؟نمی‌دانست!

ضربه ی آرامی به در نواخت و پس از آن وارد اتاق برادر بزرگ‌ترش،آرش شد.آرش با دیدن خواهرش از جا برخاست اما آیلین عصبی تر از همیشه به او توپید:چند بار باید بهت بگم تو کارای من دخالت نکن ها؟مگه زبون آدمیزاد حالیت نمی شه؟

آرش جا خورد!انتظار چنین برخوردی آن هم از خواهر کوچک تر و عزیز دردانه اش نداشت.آهسته گفت:آیلین ازت خواهش می کنم آروم باش!

همان طور که خواهر یاغی و سرکشش را به آرامش دعوت می کرد لب زد:چه مشکلی پیش اومده؟

آیلین همان طور که خون خونش را می‌خورد و لب هایش را می‌جوید زمزمه کرد:چرا می خوایم بریم اصفهان؟مگه کرج خودمون چشه؟

آرش نفس آسوده ای کشید و مانند همیشه،متین و موقر پاسخ داد:عزیزم چرا بی‌خودی خودت رو اذیت می کنی.من که قبلن بهت توضیح دادم.اون جا برای زندگی مناسب تره.

آیلین:من این‌جا می مونم.تو و آرسام هر جایی که می‌خواید برید.به من مربوط نیست!

آرش نیش‌خندی بر لب نشاند و پرسید:پیش کی می خوای زندگی کنی؟فکر کردی تنهایی می تونی از پس یه زندگی بر بیای؟اون هم تو کرج که دست کمی از تهران نداره!

آیلین جا خورد.گویی تا به حال زندگی را از این زاویه مشاهده نکرده بود.طره ای از گیسوان مشکی اش که آزارش را می داد را به عقب راند و گفت:چرا حالا اصفهان؟این همه شهر...

آرش لب‌خند پیروز مندانه ای بر لب نشاند.ظاهرن تا حدودی او را متقاعد کرده بود!

آرش:همون طور که می‌دونی من یه پام کرجه و یه پام اصفهان.اون جا از هر لحاظ تأمین هستیم.این کافی نیست؟

آیلین نگاه دقیقی به چهره ی برادرش افکند و سپس،در حالی که قانع شده بود از جا برخاست و بنای رفتن گذاشت.

آرش نفس عمیقی کشید.خوش‌حال بود.حال،آینده ی خواهرش در چنگال او بود و باید با دقت پیش می رفت‌.با صدای آرسام از عالم هپروت جدا شد:

_آرش؟

آرش:چی شده؟حتمن تو هم اومدی داد و بیداد راه بندازی.

آرسام کنجکاو پرسید:مگه چی شده؟

آرش:آیلین عصبانی بود!

آرسام یک باره روی مبل وا رفت و پاسخ داد:یعنی چی.تو نتونستی قانعش کنی؟

آرش:چرا اما حس می کنم تظاهر می‌کنه و میلی به زندگی در اصفهان نداره.

آرسام:در مورد کار چی،باهاش صحبت نکردی؟

آرش:نه فراموش کردم.خودت باهاش صحبت کن.

آرسام سری تکان داد و اتاق را ترک کرد.

آیلین با دیدن آرسام،گویی که منجی خویش را دیده باشد به سویش دوید و به آغوش برادر مهربان و فداکارش پناه برد.آرسام گیسوان خواهر را نوازش کرد و زمزمه کرد:آیلینم از چیزی ناراحته؟

آیلین که با این حرف اشک هایش سرازیر شده بود نجوا کرد:چرا همیشه باید آرش دستور بده و ما هم مطیع حرف اون باشیم داداشی؟

آرسام:گریه نکن.خودت بهتر‌ می‌دونی.از وقتی چشم باز کردیم بعد از مامان،آرش زندگی ما رو چرخونده.هرچی باشه اون از من و تو بزرگ‌تره و صلاحمون رو می‌دونه.

آیلین پوز‌خندی زد و گفت:حس می کنم اون اربابه و ما هم برده هاش.

آرسام‌ چهره در هم کشید و پاسخ داد:این حرف ها رو نزن‌.به هر حال چاره ی دیگه ای نیست عسلم.در ضمن مطمئنم وقتی بریم اصفهان تو همون نگاه اول عاشقش می شی و صد بار از آرش تشکر می کنی.

آیلین زمزمه ‌کرد:امیدوارم!

و از آغوش برادرش جدا شد و بر لبه ی تخت نشست.

آرسام:اشکاتو پاک کن ببینم نی نی کوچولو.

آیلین سریع غرید:خودتی،خودتی،خودتی!

قهقهه ی آرسام اتاق را در بر گرفت.آیلین هم به خنده افتاد.

آرسام:خیلی کوچولویی آیلی!

آیلین همچون کودک های چند ساله پا به زمین کوبید و داد و بیداد کرد.آرسام با خنده او را در آغوش گرفت و موهایش را بهم ریخت.آیلین نیز موهای برادرش را به چنگ گرفت و مشغول بهم ریختن آن ها شد!آرش همیشه با تماشای آن دو،به یاد دو کودک دو ساله لجباز و شیطان می افتاد و آن ها را بچه می نامید.شاید چون او سرد و گرم روزگار را چشیده و درد های بسیاری را کشیده،حس می کند پیر شده است و تنها ظاهرش جوان است و در باطن داغان و فرسوده است!

پس از دقایقی،آرسام کوتاه آمد و خواهرش را رها کرد.سپس گفت:آیلی چمدونت رو ببند.

آیلین متعجب و حیرتزده پرسید:از الان؟

آرسام:کوچولو جمعه حرکت می کنیم.از الان ببین چه چیز هایی لازم داری که با ماشین خودمون ببریم.

آیلین هم‌ چون کودکی گیج و کنجکاو پرسید:وسایل خونه چی؟

آرسام خندید و گفت:یکی از رفیقای آرش با کامیون بار می کنه.

آیلین آهانِ بامزه ای گفت و مشغول جمع کردن لوازم شخصی اش شد.جمع آوری وسایل،سه ساعت وقتش را گرفت.

ساعت نه شب،خسته و خواب آلود مشغول تدارک شام شد.می دانست آرش هنگامی که از راه برسد درخواست شام می دهد و اگر حاضر نباشد واویلاست!

به کمک آرسام میز شام را چید و پس از آمدن آرش مشغول خوردن شدند.صدایی از هیچ کدامشان برنمی‌خواست.گویی هر کدام به نوعی در افکار خود غوطه ور بودند و نمی خواستند خلوت دیگری را برهم بزنند.

سر انجام،آرسام مانند همیشه سکوت خانه را شکست و گفت:روزه ی سکوت گرفتین؟

آیلین:آره می‌خواستم ببینم فضول پیدا می شه که خدای شکر تو خونه ی ما پره!

آرش به دنبال این حرف خندید.آرسام یک باره جدی شد و پرسید:به مامان بگیم؟

لقمه ی غذا،در گلوی دخترک پرید و همراه آن سرفه های مکررش شروع شد.آرش لیوان آبی به دست او داد و با ضربه ای به پشت او سعی در بند آوردن سرفه اش داشت.چهره ی آیلین به سرخی‌ گرایید.اندکی آرام تر گشته بود سپس عصبی رو به آرسام گفت:چرند نگو.اون زن مادر ما نیست!

سپس عصبی و گریان میز شام را رها کرد!آرش هم میل چندانی به غذا نداشت و با ادای شب بخیر به اتاق خود‌ بازگشت.

عصبی بر روی تختش نشست و به نقطه ای نامعلوم خیره شد.پاهایش از فرط عصبانیت می لرزیدند و بر اعصاب دخترک خط می انداختند!گویی برای رنج کشیدن و متحمل شدن غم ها متولد شده بود!دست خودش نبود،نمی توانست زنی را که سال ها پیش فرزندان خردسالش را تنها گزارده و رها کرده است مادر بنامد.با یادآوری دوران کودکی‌‌اش،دست هایش را مشت کرد،به گونه ای که ناخن هایش با فشار هر چه تمام تر به دستش فرو رفتند.ناگهان مایع غلیظی را روی دستش حس کرد و حدس زد چه می تواند باشد جز چند قطره خون که آن هم اهمیتی ندارد.عادت کرده بود،به هر چه سخت و طاقت فرسا بود!کسی گمان نمی کرد چنین موجود لطیف و شکننده ای بسیار قوی و نفوذ ناپذیر باشد.

با صدای آرسام،مشت هایش را گشود و سر به زیر افکند.از او هم دلخور بود.لااقل انتظار داشت او که هم چون خودش زجر کشیده درکش کند!

آرسام کنارش نشست و با تاسف سری تکان داد.سپس گفت:این چه قیافه ایه؟

پوز خندی زد و آهسته گفت:همون همیشگی!

آرسام عصبی به دست های خواهرش خیره شد و آن ها را در دست گرفت.با دیدن زخم کوچکی که از فشار ناخن ها بر جای مانده بود گفت:چرا به خودت آسیب می زنی آیلین؟فکر می کنی این طوری آروم می شی؟

آیلین:من با هیچی آروم نمی شم!

آرسام او را در آغوش گرفته و سرش را بر سینه اش نهاد.سپس گفت:نمی خوام این طوری ببینمت عسلکم.به آینده خوش بین باش‌.گذشته ها رو تو همین شهر لعنتی خاک کن.ما تو اصفهان می تونیم زندگی مون رو از نو بسازیم.

آیلین لب‌خند محوی زد و دست های برادر محبوبش را در دست های زخمی‌اش فشرد و نجوا کرد:آرسام من خیلی خوشبختم که داداشی مثل تو دارم.وگرنه دق می کردم!

آرسام سگرمه هایش را درهم کشید و تهدید گونه گفت:خدانکنه از این حرف ها نزن!

آیلین:چشم.

آرسام:آفرین دختر خوب.حالا هم بگیر بخواب که فردا صبح زود بتونی بلند شی.

آیلین به پیشنهاد برادرش عمل کرده و با ادای شب بخیر بر تختش دراز کشید.تختی دو طبقه که طبقه ی اولش متعلق به آیلین بود و دیگری متعلق به آرسام.

آرسام هم با خوش رویی پاسخ شب بخیرش را داد و به سوی تخت خودش پناه برد.دیری نپایید که خواب آن ها را به آغوش کشید...

آرش رو به آرسام و آیلین پرسید:بچه ها آماده اید؟

آرسام پاسخ داد:آره داداش.همه چی حله بریم.

آیلین به تکان سری اکتفا کرد و در سکوت سوار اتومبیل شد.در طول مسیر،آرسام و آرش او را به حرف می کشیدند.عاقبت آیلین از گرداب افکار رها گشت و به قصد همراهی برادرانش،در گفت و گوی آن ها شرکت کرد.

آیلین:داداش آرش؟

آرش:جانم؟

آیلین همان طور که با کنجکاوی به بیابان های اطراف خیره بود پرسید:اصفهان چه جور جاییه؟

آرش خندید و گفت:نترس آدم خوار نیستن!

آرسام هم خندید.آیلین با لب‌خند گفت:تعریفش رو از بچه های دانشگاه شنیده بودم.می گن خیلی جای قشنگیه!

آرش آهی کشید و در حالی که در افکار خود غرق بود پاسخ داد:آره خیلی قشنگه حیف...

آرسام متعجب پرسید:چرا حیف؟

آرش لب‌خندی تصنعی بر لب نشاند و گفت:هیچی.بگذریم.

آیلین که به رفتار او مشکوک بود گفت:فکر می کنم تو خاطره ی بدی داری‌.

آرش خندید و در حالی که دنده را تغییر می داد پاسخ داد:چه طور به این نتیجه رسیدی؟

آیلین:قیافت داد می زنه.

آرش:مهم نیست.

سپس برای تغییر مسیر گفت و گو پرسید:بچه ها همین اطراف بمونیم واسه ناهار؟

آرسام و آیلین سری تکان دادند و در سکوت به اطراف خیره شدند.

آیلین با خود اندیشید:«مقصود آرش چی بود؟چرا با حرف من قیافش حالت خاصی پیدا کرد؟».

سر به زیر افکند و با نگرانی زمزمه کرد:«حس می کنم داداشم از یه موضوعی رنج می بره،یه خاطره ی تلخ که قطعن مربوط به گذشته‌ست!».

با صدای آرسام،از اتومبیل پیاده شد.باید به این موضوع پی می برد بی آن که برادرانش بویی ببرند.بنابراین راضی نبود شک آن ها را برانگیزد‌!

آرسام با ولع مشغول خوردن غذایش بود و توجهی به اطراف نداشت.آرش به شوخی رو به او گفت:چته داداش؟فکر می کنی اصفهان بری دیگه خبری از آب و غذا نیست؟

آیلین به دنبال حرف برادرش خندید و گفت:آرسام هر وقت که هزینه ی غذا رو خودش نمی ده این قدر می خوره.

آرش یک تای ابرویش را بالا انداخت و پرسید:چه طور مگه؟

آرسام تشری به آیلین زد اما آیلین خندید و رو به آرش پاسخ داد:آخه هر وقت با آرسام رفتم بیرون رژیم بود!

هر دو خندیدند.آرسام هم خنده اش را کنترل کرد و بی توجه به صحبت های آیلین و آرش مشغول خوردن غذا شد.

پس از صرف نهار،به اتومبیل برگشتند و راه اصفهان را در پیش گرفتند.آیلین که نسبت به صبح،سر حال تر و مشتاق تر گشته بود با دقت مناظر اطراف را می کاوید و هر از گاهی سوالاتی از برادرش می پرسید و آرش هم با خوش رویی پاسخش می گفت.دیری نپایید که آیلین از فرط خستگی دیده بر هم فشرد و خوابی دل‌چسب او را در آغوش کشید!

با صدای طاقت فرسای بوق اتومبیل ها دیده از هم گشود و با تنی کوفته از اتومبیل پیاده شد.اندکی بعد متوجه ی اطرافش شد و خود را در مقابل آپارتمان شیک و زیبایی دید.حدس می زد آرش همچین جایی را برای زندگی برگزیند.

آرش:بچه ها اینم از خونه.می خواید استراحت کنید یا بریم بگردیم؟

آرسام با خستگی درخواستش را رد کرد و گفت:نه داداش،بهتره استراحت کنیم.خودتم فردا صبح باید بری اداره.

آیلین هم حرف برادرش را تایید کرد و گفت:وقت برای گردش زیاده.

آرش لب‌خندی زد و گفت:باشه پس بریم بالا.

سپس سوار اتومبیلش شد و اتومبیل را وارد پارکینگ کرد.آیلین هم به دنبال آرسام وارد ساختمان شد و پس از دریافت کلید از آرش،به طبقه ی بالا پناه برد.خوش بختانه آپارتمان چهار طبقه بود و منزل آن ها در طبقه ی دوم قرار داشت.

با خستگی از آسانسور خارج شد و کلید را داخل در انداخت و وارد خانه ی جدیدشان شد.به قدری خسته بود که نظری به اطراف نینداخت و به قصد استراحت به یکی از اتاق ها پناه برد.با دیدن تخت،گویی که پناهگاه خویش را دیده باشد،بدون تعویض لباس به آن پناه برد و دیده بر هم فشرد.

صبح با سر و صدای آرسام بیدار شد و از جا برخاست.همیشه همین برنامه بود و او هنوز عادت نکرده بود!آرسام پسری شاد و سرزنده،پر جنب و جوش و شوخ‌طبع بود.درست برخلاف آرش!

آیلین کنجکاو به اطرافش نگریست.تم اتاق تیره بود و حدس زد که این اتاق متعلق به آرش است.نگاهی گذرا به تمام اتاق انداخت.ساده و شیک!گرسنگی مجال کنجکاوی و برانداز بیشتر را به او نداد و به آشپزخانه رفت.آرسام با دیدن او،دست از پلی استیشن برداشت و گفت:به به سلام خواهر خوشگل خودم‌.خوب خوابیدی؟

آیلین خمیازه ی کوتاهی کشید و سپس پاسخ داد:بله به لطف شما!

آرسام خنده ی مرموزی سر داد و گفت:دیگه باید عادت کنی.

آیلین پشت میز نهار خوری جای گرفت و کنجکاو پرسید:چرا؟

آرسام هم رو به رویش قرار گرفت و گفت:حالا صبحونت و بخور بهت می گم.

آیلین سری تکان داد و در سکوت مشغول خوردن شد.پس از آن فرصت کرد خانه را برانداز کند.خانه ای متوسط با مبلمانی زیبا و لوکس!بعید می دانست برادرش چنین سلیقه ای داشته باشد.پس از شستن ظروف،کنار آرسام روی مبل جای گرفت و گفت:خونه ی قشنگیه!

آرسام:فکر نمی کردم آرش تا این حد خوش سلیقه باشه!

آیلین لب‌خندی زد و گفت:ولی هست،حتی از خونه ی خودمون هم خوشگل تره!

آرسام نیش‌خندی زد و گفت:ظاهرن آق داداش،بیش تر به فکر خواهر لوس و ننرش بوده!

آیلین چهره در هم کشید و به آرامی پرسید:منظورت چیه؟

آرسام لپ های خواهرش را کشید و گفت:شوخی کردم کوچولو!آخه یه نگاهی به اطراف بنداز.آرش تا تونسته همه چیز رو بر طبق مزاج تو میزون کرده.حتی ترتیب رنگ ها!

آیلین به منظور آرسام پی برد و با نگاهی موشکافانه اطراف را کاوید.حق با او بود!آرش تا جایی که می توانست خانه را به سلیقه ‌و باب میل خواهرش شکل داده بود.آیلین خوشنود گفت:وای خدای من،معرکه‌اس!

آرسام با مهربانی گفت:خیلی به فکرته،سعی کن رنجش ندی!

آیلین:من که کاریش نکردم آرسام،در مورد سفرمون هم حق با من بود!چون از این جا خوشم نمی یاد!

آرسام دست هایش را دور شانه ی خواهرش حلقه کرد و گفت:خوشت می یاد مطمئنم!

آیلین در پاسخش لب‌خندی زد و در دل با خود گفت:«امیدوارم مثل کرج نحس نباشه و زندگیم رو به باد نده!».

آرسام به شوخی ضربه ای به نوک بینی‌اش زد و پرسید:به چی فکر می کنی عسلکم؟

آیلین با شنیدن این لفظ از آرسام ته دلش از شادی ای بی پایان لبریز می گشت و بخاطر داشتن چنین برادر مهربان و حمایتگری به خود می بالید.در پاسخ برادرش گفت:هیچی.

آرسام نگاهی به ساعت انداخت و گفت:تا اومدن آرش چهار ساعت مونده.

آیلین:خب؟

آرسام:خب به جمالت خانوم!

لب‌خندی بر لبانش نمایان گشت و گفت:خانوم؟

آرسام خندید و گفت:الحق که همون کوچولو به دردت می خوره‌.جنبه نداری جوجه!

آیلین مشتی به بازوان برادرش زد که در آخر دست های خودش به درد آمد.سگرمه هایش را درهم کشید و هم چون دختر بچه ای تخس،دست به سینه نشست و به نقطه ای نامعلوم خیره شد.

آرسام گیسوان خواهرش را نوازش کرد و با لحنی که ته مانده ی خنده در آن هویدا بود گفت:خب می گم کوچولویی قبول نمی‌کنی دختر خوب!

آیلین:این قدر به من نگو کوچولو.ظاهرن فقط دو سال تفاوت سنی داریم.

آرسام:اما تو کوچولویی قبول کن!

آیلین چشم غره ای نثارش کرد و هیچ نگفت.آرسام از سکوت او بهره برد و گفت:می گم یه پیشنهادی دارم.نمی شه که این چهار ساعت رو بی کار بمونیم.

آیلین کلافه پرسید:کاری سراغ داری؟

آرسام:آره.چه طوره بریم بیرون یه چرخی بزنیم؟یه حال و هوایی هم عوض می کنیم.موافقی جوجه؟

آیلین لب‌خند ملیحی زد که زیبایی‌ چهره اش را دو برابر کرد!مشتاق و خوش حال پاسخ داد:چرا که نه؟بریم!

آرسام چشمکی نثارش کرد و گفت:ایول.پس برو حاضر شو زود.معطل نکنی ها.

آیلین:خیلی خب!

سپس با خوشنودی به اتاقی که به او تعلق داشت هجوم برد.در چهارچوب در ایستاد و با دقت اطراف را نگاه کرد.درست همان چیزی که مد نظرش بود و با سلایقش جور در می آمد.در دل آرش را به خاطر زحماتش تحسین کرد.اتاقی کوچک با ترکیبی از رنگ های:یاسی و سفید!تخت خوابی شیک در گوشه ی اتاق و کنار پنجره،میز تحریری به رنگ سفید،قفسه ی کوچک کتاب و کمد لباس در کنارش و در آخر میز آرایشی شیک لوازم اتاقش را شامل می شد.پس از دقایقی جست و جو،حاضر شد و در آینه به خود نگریست.زیبایی محسور کننده ای نداشت اما،چندان معمولی هم نبود!به نوعی،به نوبه ی خودش زیبا بود!

آرسام ضربه ای به در اتاق زد و گفت:هنوز حاضر نشدی خانوم کوچولو؟

آیلین به خودش آمد و دستپاچه گفت:چرا اومدم.

سپس کیفش را برداشت و از اتاق خارج شد.

آیلین کنجکاو به مناظر پیرامونش می نگریست و آرسام هم با آب و تاب برایش توضیح می داد و پرسش های خواهرش را بی جواب نمی گذاشت.به گونه ای قصد داشت آیلین را مجاب کند تا زندگی در اصفهان را پذیرفته و هم چون برادرانش به آن علاقه یابد!

آیلین بر خلاف تصورش،به آن شهر علاقه یافته بود و خود متعجب بود!در پارکی که در نزدیکیِ سی و سه پل قرار داشت ساکن شدند و بر روی چمن های سبز و با طراوت جا خوش کردند.آیلین از فرط خستگی دیده بر هم فشرد و آن گاه پس از مکثی کوتاه گفت:آرسام واقعا بی نظیره!درست بر خلاف اون چه که تصور می کردم.

آرسام لبخند پر عطوفش را نثار او کرد و پاسخ داد:آره بهت که گفتم خیلی زود شیفته‌اش می شی.

آیلین هم لبخند زد و گفت:اوهوم حق با شما بود!

آرسام دستش را بر شانه ی خواهرش گذارد و سپس گفت:سعی کن به آرش اعتماد کنی آیلین.اون هم برادرته درست مثل من.چه تفاوتی بین من و اونه؟

آیلین با خود اندیشید.به راستی که تفاوت آرسام و آرش،هم چون زمین و آسمان بود؛ البته از دید و منطق او!آرسام ویژگی های به خصوصی داشت و همین اخلاق هایش او را نسبت به آرش متمایز می ساخت.

آیلین به دور دست ها خیره شد و در پاسخ به پرسش برادرش گفت:آرسام تو نمی تونی تو این مورد من و درک کنی.تو جای من نیستی و تفاوت خودت با آرش رو درک نمی کنی.خیلی چیز ها سبب شده که من فقط و فقط به تو علاقه داشته باشم و آرش رو فقط برادر خودم بدونم!

آرسام چهره درهم کشید و پرسید:من نمی تونم درکت کنم؟چه طور؟

آیلین آهی کشید و گفت:من و آرش مثل دو خط موازی هستیم.درسته از یک پدر و مادر و از یک خون هستیم اما با هم جور در نمی یایم!نمی دونم چرا اما حس خوبی به این موضوع ندارم...

آرسام:خطایی از آرش سر زده؟

آیلین غمگین پاسخ داد:همون موقع که طرف مادر رو گرفت نظرم نسبت بهش عوض شد.می دونی؟اون یه جورایی خودخواهه و صد البته،علاقه و احساساتش رو بروز نمی ده،حتی به خونواده ی خودش!

آرسام با مهربانی گفت:می دونم عزیزم.آرش غیرقابل نفوذه و نمی شه از کارهاش سر در آورد یا هدف هاش و پیش بینی کرد.از بچگی مرموز بوده.

سپس گفت:بگذریم این بحث ها رو بزار کنار.امروز فقط خوش بگذرونیم.نمی خوام اوقات تلخی کنی آیلین!

آیلین:چشم هر چی شما بگی همونه.

آرسام دست های خواهرش را در دست فشرد و در حالی که از جا بر می خاست گفت:پس بزن بریم.

آیلین هم از جا برخاست و به دنبال او راه افتاد.آرسام به پل رو به رو اشاره کرد و گفت:من خیلی این جا رو دوست دارم.خیلی جای باصفاییِ!مخصوصا غروب هاش...

آیلین کنجکاو منظره ی رو به رو را نگریست.سپس نگاهش را به آسمان رنگارنگ دوخت و زمزمه کرد:«الان هم غروبه!».

حق با او بود،خورشید هر لحظه در پشت ابر ها جا خوش می کرد و کم کم از نظر ها محو می شد.به حرف برادرش به پل چشم دوخت.بار ها عکس مناظر را دیده بود.در کتاب ها،مجله ها،اینترنت و ...،اما از نزدیک نمای دیگری داشت!

با خود اندیشید:«اسمش چی بوده؟».

آیلین:پل خواجو درسته؟

آرسام لبخندی زد و گفت:آره درسته.

آیلین دست های برادر را محکم تر فشرد و با شادی گفت:خیلی قشنگه.بریم اون جا؟

و با دست به پل که در چند قدمی‌ آن ها قرار داشت اشاره کرد.آرسام خندید و با تکان سر تایید کرد.آیلین با شادی وصف ناشدنی ای قدم بر می داشت.گویی انرژیِ مضاعفی او را وادار به تماشای زیبایی های این شهر می کرد و حس می کرد باید از حال بهره ببرد و باقی مسائل را به آینده بسپارد.

روی پل ایستاده بود و به دور دست ها چشم دوخت.آرسام هم بی صدا گوشه ای نشست و به ازدحام و جمعیت حاضر در آن جا چشم دوخت.آیلین به گوشه ای تکیه زد و آهسته لب زد:حق با تو بود،این جا تو این ساعت فوق العادس!

آرسام:آره.

آیلین زمزمه کرد:جون می ده واسه خلوت کردن.مگه نه؟

آرسام چهره ی متفکری به خود گرفت و همان طور که به اطراف می نگریست نجوا کرد:آیلین تو خیلی غیرقابل پیش بینی هستی‌!

آیلین نیشخندی بر لب راند و بی آن که نگاه از اطراف بگیرد پرسید:چه طور به این نتیجه رسیدی؟

آرسام:نمی دونم!

آیلین بی خیال شانه بالا انداخت و گفت:من همیشه این طوریم.اگه در مورد امروز می گی،تا حال خودم از نزدیک پی به زیبایی های این جا نبرده بودم.ولی حالا درک کردم و به جرأت می تونم بگم محشره!

آرسام با مهربانی دست بر شانه اش نهاد و پرسید:یعنی دیگه به برگشت فکر نمی کنی؟منظورم...

آیلین میان حرفش آمد و گفت:فعلا نه!

سپس با لحن خرسندی افزود:گاهی اوقات بهتره همه چیز رو بسپاریم به دست زمان.

آرسام متعجب به او خیره شد.حس می کرد آیلین از جلد آن دخترک لوس و بهانه گیر در آمده و در قالب دختری فهمیده و عاقل ظاهر شده است.با خود اندیشید او چه گونه تا این حد بزرگ شده؟گویی همین دیروز بود که صاحب خواهر شده بود!

آرسام:مطمئنی آیلی؟

آیلین لبخند عمیقی بر لب نشاند و پاسخ داد:این طوری بهتره.

آرسام:طرز فکرت جالبه کوچولو!

آیلین خندید و گفت:اون قدرا هم کوچولو نیستم بابا بزرگ!

آرسام قهقهه ای زد و سپس گفت:تو برای من همیشه همون دختر کوچولوی نق نقو و لوسی!

آیلین چهره در هم کشید و به حالت قهر از برادرش رو برگرداند.آرسام دوباره خندید و در حالی که خواهر کوچکش را در آغوش می فشرد نجوا کرد:دیدی گفتم؟قهر مال کوچولوهاست.تو هم کوچولویی آیلین خانوم!

آیلین هم چون کودکی تخس پاسخ داد:نخیرم من کوچولو نیستم.

آرسام:چرا هستی.

آیلین بلند تر از قبل گفت:نیستم!

آرسام تک خنده ای کرد و انگشت کوچکش را به نشانه ی آشتی جلو برد.آیلین هم خندید و انگشتش را در انگشت برادر گره کرد.این حرکت از بچگی برایشان عادت شده بود و حال که دو جوان بالغ بودند هم این عادت را ترک نکرده بودند.

آرسام:آشتی؟

آیلین سرش را تکان داد و پلک هایش را به نشانه ی تایید بست.آرسام لحظاتی به او نگریست.چهره ی آیلین زیباتر از مواقع عادی گشته بود و آرسام با این حرکات بامزه ی او،به یاد دوران کودکی می افتاد!

آیلین به برادرش چشم دوخت و پرسید:چرا این طوری نگام می کنی؟

آرسام به خودش آمد و سر به زیر گفت:یاد بچگی هامون افتادم.چه قدر تغییر کردی!

آیلین دست هایش را دور گردن او حلقه کرد و با لحنی چاپلوسانه گفت:چیه آق داداش خیلی خوشگل شدم نه؟

آرسام سگرمه هایش را درهم کشید و گفت:لوس!

آیلین لب و لوچه اش را آویزان کرد که آرسام با مهربانی گفت:عسلک من همیشه خوشگل بود.داشتم به یه چیز دیگه فکر می کردم.

آیلین کنجکاو پرسید:به چی؟

آرسام غمگین گفت:آیلین نمی تونم باور کنم تو یه روز ما رو ترک می کنی.

آیلین به سختی یکه خورد!به نظرش لحن برادر مشکوک بود.با صدایی لرزان گفت:چرا باید شما رو ترک کنم آخه...

آرسام:بالاخره که شوهر می کنی.

آیلین متعجب و حیرتزده به دهان او چشم دوخت.در باورش نمی گنجید آرسام چنین چیزی را بیان کرده باشد.نمی دانست چرا این مسأله پیش پا افتاده برای او تازگی دارد؟

آیلین:الان چه وقت این حرفاست؟

سپس برای این که مسیر گفت و گو را تغییر دهد به شوخی گفت:می دونم خیلی از دستم خسته شدی ولی خب فعلا بیخ گوشتم آقا!

آرسام خندید و در سکوت به او خیره شد.

دقایقی در سکوت سپری شد تا این که صدای تلفن آرسام سکوت میان آن ها را درهم شکست.آرسام با دست به پیشانی اش کوبید و رو به آیلین گفت:بی خیال نشستیم و فکر آرش هم نیستیم.

آیلین متعجب به ساعت مچی‌اش خیره شد.با مشاهده ی ساعت آه از نهادش برخاست.آرسام دکمه ی اتصال را لمس کرد:

آرسام:الو؟

آرش عصبی گفت:علیک سلام.هیچ حواست هست ساعت چنده؟خودت به درک آیلین دستت امانته.

آرسام سعی کرد خود را کنترل کند.با لحنی خشمگین پاسخ داد:آیلین خواهر منم هست.لازم نیست یادآوری کنی خودم مواظبشم.نیازی به توصیه ی تو نیست!

آرش گویی پی به اشتباهش برده بود به همین خاطر نجوا کرد:معذرت می خوام تند رفتم.اعصاب برام نمونده.

آرسام:تو کی اعصاب داشتی که این بار دومت باشه؟

آرش غمگین گفت:حق با تواِ...

آرسام:بی خیال ناراحت نشو.تا چند دقیقه دیگه بر می گردیم.

آرش کلافه پرسید:آیلین کجاست؟پیشته؟

آرسام:آره نگران نباش.

آیلین کنجکاو به آرسام می نگریست و با چشم و ابرو می پرسید مخاطب کیست.آرسام تماس را قطع کرد و رو به خواهرش گفت:پاشو بریم شازده اومده خونه.

آیلین:آرش؟

آرسام:آره دیگه.

سپس طعنه زد:نگران خواهرش بود!

آیلین زمزمه کرد:محاله.

آرسام دست های خواهر را فشرد و گفت:شب شده بریم.حوصله جر و بحث تازه ای رو ندارم.

آیلین هم تایید کرد.دوست داشت هر چه زود تر این بحث مسخره فیصله یابد.نمی دانست چرا آرش تا این حد نگران اوست؟مگر او کودکی دو ساله بود؟ساعت ها به این موضوع می اندیشید و در آخر نگرانی هایش را به حساب علاقه اش می گذاشت.آرسام از دور تاکسی ای را دید و همراه آیلین سوار شدند.دقایقی بعد جلوی آپارتمان بودند.آیلین به خوبی آگاه بود آرش قشقرق به پا خواهد کرد.از این رو پس از صرف شام به بهانه ی سردرد و خستگی به اتاق خویش پناه برد.

آرش ضربه ای به در نواخت.آیلین آهسته لب زد:بفرمایید.

آرش وارد اتاق شد و در را بست.به آیلین نگریست که گوشه ی تخت در خود مچاله شده بود و به دیوار سفید می نگریست.با فاصله کنارش نشست و لب به سخن گشود:آیلین می دونم از دستم دلخوری.

آیلین سرد پاسخ داد:چیز جدیدی نیست،نه؟

آرش چهره درهم کشید و کلافه موهایش را چنگ زد.دقایقی سپری شد تا این که بر خود مسلط شد.آن گاه گفت:اومدم باهات حرف بزنم نه دعوا.

آیلین پوزخندی زد و با لحنی که تمسخر در آن موج می زد گفت:اما حرف زدن های ما همیشه به دعوا ختم می شه.چی داری بگی جز حرف های همیشگی؟می دونی چیه من از این وضعیتی که برام ساختی خسته شدم.

عصبی بود!این به خوبی در کلام و سیمایش مشهود بود.آرش عصبی گفت:چرند نگو‌ آیلین.

آیلین زیر لب غرید:حرف های من همیشه از نظر تو چرند بوده جناب رئیس!

آرش از جا برخاست و تقریبا فریاد زد:این قدر من و با این لقب مسخره صدا نزن آیلی!

عصبی به دیوار لگدی زد و به آیلین توپید:می دونی چیه؟تو هنوز بچه ای خیلی بچه.

آیلین تاب نیاورد و خشمگین از جا برخاست.هر دو از شدت عصبانیت نفس نفس می زدند.آیلین رو به روی برادرش ایستاد و با لحنی پر خشم فریاد زد:آره من بچم که زندگیم افتاده دست تو و همه چیز برام ممنوعه و اجبار.من بچم که هیچی طبق میل خودم پیش نمی ره و اختیارم دست خودم نیست!

بغضش ترکید و سر به زیر افکند.اشک هایش به آرامی جاری می شدند و نمایانگر عقده های چند ساله اش بودند!

آرش با دیدن چشم های گریان او،قلبش فشرده شد.با خود اندیشید:«چرا این دختر تا این حد از من بدش می آد؟».

آرسام نگران از روی مبل بلند شد و به سوی اتاق آیلین هجوم برد.به خوبی می دانست آرش سر هر مسأله ای قشقرق به پا می کند و هر لحظه آیلین را بیش از پیش خرد می کند.دلش به حال خواهرش می سوخت و نمی دانست چرا آرش تا آن درجه حساس و نگران است!

آرش:آیلین تو هیچی نمی دونی.می فهمی؟با این که بیست و دو سالته هنوز بچه ای.نمی تونی نگرانی و حساسیت من رو درک کنی.تو...

آرسام عصبی رو به رویش ایستاد و گفت:بس کن آرش.داری شورش و در می آری.

آرش یکه خورد.نمی دانست چه گونه از خود دفاع کند و دلیل و برهان بیاورد.

آیلین خود را پشت آرسام مخفی نمود و بی صدا اشک ریخت.از دار دنیا تنها او را داشت که همه چیزش بود!

آرش تهدیدگونه گفت:آرسام حواست به رفتارت باشه وگرنه هر چی دیدی از چشم خودت دیدی!

آرسام پوزخندی زد و رفتن او را نگریست.

صدای هق هق آرام آیلین بر اعصابش سوهان می کشید و حالش را دگرگون می ساخت.حاضر بود خودش زجر بکشد اما عزیز دلش نه!به سوی او بازگشت و او را در آغوش گرفت.آیلین بی هیچ مخالفی سر بر سینه ی ستبر برادر گذارد و بی محابا گریست.آرسام گیسوان نرم و لطیف او را نوازش کرد و زمزمه کرد:گریه نکن عزیز دلم.دل داداشو خون نکن دیگه.ببین چی به روز چشمات آوردی.آخه این چیزا ارزش اشکات رو داره که به خاطرش چشای خوشگلت و گریون می کنی؟

آیلین اما خود را بیش تر به آغوش او فشرد و های های گریست.

آرسام عصبی دیده بر هم فشرد و در دل آرش را مورد سرزنش واقع داد.دلش می خواست بفهمد چرا آرش چنین می کند و حرف حسابش چیست.چه از جان دخترک می خواهد که این گونه او را عذاب می دهد!افسوس که نمی توانست چاره ای بیابد زیرا که یک طرف ماجرا خواهرش،پاره ی تنش بود و طرف دیگر برادرش!

آیلین خود را از او جدا کرد و آهسته گفت:می خوام تنها باشم.

آرسام بی هیچ مخالفتی از اتاق خارج شد.می دانست در این گونه مواقع آیلین تنها به خلوت و سکوت نیاز دارد و نمی خواست اسباب آزارش را فراهم کند.

وارد پذیرایی شد و با نگاهی گذرا آرش را یافت که عصبی بر روی مبل نشسته و پیپ می کشید.کل فضا را دود فرا گرفته بود و تنفس را دچار مشکل می کرد.آرسام با دست دود ها را کنار می زد و سرفه هایش پایانی نداشت.

آرش پوزخندی زد و گفت:چیه خیلی حساس شدی جدیدن.نکنه روحیه ی خواهرت رو تو هم اثر گذاشته؟

آرسام:چرت پرت نگو لطفا.خودت می دونی من از این مزخرفات بیزارم.

آرش:بی خیال.چی کار داری؟

آرسام:خودت خوب می دونی آرش!

آرش کنجکاو پرسید:آیلین حالش خوبه؟

آرسام خندید و با تمسخر گفت:آره حالش خیلی خوبه به لطف احوال پرسی های تو.

آرش عصبی ضربه ای به مبل زد و گفت:رو اعصابم نرو آرسام.عین بچه ی آدم حرفت و بزن و برو.

آرسام از جا برخاست و با لحنی غمگین گفت:مهم نیست.مزاحم نمی شم!

سپس با لحنی که تمسخر در آن بیداد می کرد افزود:جناب رئیس.

آرش زیر لب غرید:ساکت شو!

از جا برخاست و مقابل برادرش قرار گرفت.یک سر و گردن از او بلند تر بود.عصبی به او خیره شد و فریاد زد:من برادرتم چرا نمی فهمی؟

آرسام در حالی که سعی در کنترل تن صدایش داشت پاسخ داد:برادر؟تو چه جور برادری هستی که آرامش خودت رو به آرامش خونوادت ترجیح می دی؟تو چه جور برادری هستی که حاضری خوش بختی خونوادت رو فدای خوش بختی خودت کنی؟چه جور برادری که هر لحظه زندگی رو برای خونوادش جهنم تر می کنه ها؟

آرش در سکوت به او نگریست.چه طور می توانست حقایق مدفون را برای او بازگو نماید در حالی که خود به اندازه ی کافی از آن ها رنج می برد و دم نمی زد!

آرش آهسته گفت:تو هیچی نمی دونی آرسام.

آرسام اختیار از کف داد و فریاد زد:خب لعنتی بگو بدونم.بگو و خلاصم کن!

آرش با ظاهری غمگین و رنجور به او نگریست اما آرسام هم چنان در انتظار دریافت پاسخی منطقی مصمم بود.

آرش:خیله خب فقط آروم باش!

آرسام:من آرومم.بگو.

آرش پس از کمی تعلل پاسخ داد:نمی دونم چه طوری بگم آرسام.وضعیت زندگی آیلین عادی نیست.

آرسام:طفره نرو داداش.چرا عادی نیست؟مگه اون چشه؟

آرش کلافه پاسخ داد:من نمی خوام خواهرم قربانی اشتباهات برادرش بشه.می فهمی؟

آرسام حیرتزده به او خیره شد.در باورش نمی گنجید آرش هم روزی مرتکب خطا شده باشد!

آرسام:تو داری از چی حرف می زنی آرش؟حالت خوبه؟داری زندگی خواهرمون رو خراب می کنی و می گی نمی خوای قربانی بشه؟

آرش:تو از هیچی خبر نداری...

آرسام فریاد زد:چرا حرف نمی زنی پس؟بگو لعنتی...خستم کردی!

با صدای فریاد او،آیلین از جا برخاست و از اتاق خارج شد.در چهارچوب در ایستاد و به برادرانش خیره ماند.نمی خواست جو آرام خانه و خانواده ی کوچکش برهم بخورد هر چند که مشاجره و بحث هایشان پایانی نداشت اما راضی به رنج کشیدن برادرهایش نبود!

با صدایی که بر اثر گریه خش دار‌ و گرفته به نظر می رسید گفت:تمومش کنید لطفا.

آرش‌ و آرسام به سختی یکه‌ خوردند!آرسام نگاهی به چهره ی خواهر انداخت.چشم های سرخ و متورم او قلبش را به درد آورد.

آیلین بار دیگر به آن ها که هم چون دیوار ثابت و خشک شده بر جا ایستاده بودند گفت:چیه؟چرا مثل مجسمه زل زدین به من؟یه نگاه به ساعت بندازین.هنوز دو روز نشده اومدیم این جا اون وقت سر و صدا راه انداختین.

آرش به خود آمد و قدمی به سوی اتاقش برداشت اما صدای آیلین او را متوقف کرد:آرش فکر می کردم مرد تر از این حرفا باشی.چرا فرار می کنی؟

آرش دیده بر هم فشرد و آهسته گفت:من فرار نمی‌کنم.موندنم رو جایز‌ نمی ‌بینم.

آیلین با لحن پر عطوفتی گفت:من حرفاتون و شنیدم اما مهم نیست.امشب این جا هیچ اتفاقی نیفتاده.فراموشش کنید.

آرسام لبخندی نثارش کرد و در دل خواهرش را تحسین نمود.در واقع شوکه شده بود!نمی دانست خواهرش تا این درجه عاقل و فهمیده است.هنوز هم از نظرش همان دختر بچه ی لوس و لجباز بود!

آرش لبخند محوی بر لب نشاند و گفت:من هر کاری می کنم به صلاحته آیلین.نمی خوام خواهرم اذیت بشه.متوجهی؟

آیلین سری به معنای تفهیم تکان داد و در سکوت به او خیره شد.

آرش شب به خیری گفت و بی آن که پاسخ خویش را دریافت کند به داخل اتاقش رفت.آرسام کلافه روی مبلی نشست و به آیلین که هم چنان صامت بود خیره شد.آیلین قدری به او نزدیک شد و با فاصله کنارش نشست.سپس گفت:نمی خوای بخوابی؟

آرسام به خودش آمد.گویی در دنیای دیگری سیر می کرد!

آرسام:نه!

لحنش چنان قاطعانه بود که قلب آیلین را به درد آورد و مهر سکوت را بر لبانش آویخت.بغض گلویش را آزار می داد.از دست خودش دلخور بود.چه طور می توانست ناراحتی عزیزش را ببیند و دم بر نیاورد؟آن هم آرسام!

آیلین از جا برخاست و بنای رفتن گذارد.هنوز قدمی برنداشته بود که آرسام از جا برخاست و بازوانش را در دست گرفت.سپس نجوا کرد:معذرت می خوام عسلکم.اعصابم خرد بود...

آیلین با آرامش خاطر لبخندی زد و در مقابلش ایستاد.

آرسام:می بخشی کوچولو؟

آیلین سرش را به سمت چپ متمایل کرد و پلک هایش را به نشانه ی تایید باز و بسته کرد.آرسام خندید و گونه اش را بوسید.سپس گفت:بهتره بخوابیم.دیر وقته صبح نمی تونیم بیدار بشیم.

آیلین کنجکاو پرسید:مگه صبح چه خبره؟

آرسام مرموز نگاهش کرد و گفت:دیگه دیگه!

آیلین به طرف اتاقش گام برداشت و گفت:خب نگو فردا خودم می بینم.

آرسام نخودی خندید و پس از ادای شب به خیر به اتاق خویش بازگشت.

آیلین نگاهی به ساعت انداخت و زمزمه کرد:«یعنی فردا چه خبره؟».با خود اندیشید و چون هیچ جوابی نیافت غمگین و کنجکاو به اتاق بازگشت.او نمی دانست که از فردا مسیر زندگی اش به سوی دیگری سوق داده می شود و همین مسیر اتفاقات بسیاری را به همراه دارد!

آرسام سوییچ را در دستش جا به جا کرد و رو به آیلین که به آرامی مشغول نوشیدن چای بود گفت:دختر پاشو دیر می شه ها.

آیلین با لحنی آمیخته به حرص پاسخ داد:خب به درک!

آرسام کلافه پوفی کشید و گفت:خواهر خلم امروز باید بریم یه جای مهم.انقدر لفتش نده.

آیلین با خونسردی مشغول جمع آوردی وسائل صبحانه شد و پس از شستن آن ها رو به آرسام که هم چون مرغ پر کنده ای به این طرف و آن طرف می جهید گفت:ای بابا،خیله خب الان می آم.دو دیقه دندون رو جیگر بزار آرسام خان!

آرسام:خیلی بی شعوری!

سپس زیر لب شروع کرد به غر زدن:همش تقصیر این آرشه.هی می گم این آدم نیست واسش کاری انجام نده تو کتش نمی ره که نمی ره!

آیلین از همان فاصله فریاد زد:بابابزرگ این قدر غر نزن‌.الان می آم.

آرسام چشم غره ای نثارش کرد اما آیلین بی توجه به عصبانیت او خندید و مشغول لباس پوشیدن شد.

...

آیلین:خب؟

آرسام:به جمالت!

آیلین:مسخره نشو.کجا داریم می ریم؟

آرسام با سرخوشی گفت:می خوام از دستت خلاص بشم.

آیلین مشتی نثار بازویش کرد و گفت:قرار بود امروز باهام حرف بزنی.توضیح بده زود...

آرسام یک تای ابرویش را بالا انداخت و گفت:نچ.

آیلین:زود تند سریع!

آرسام:باشه.

سپس زیر لب زمزمه کرد:«لجباز».

آیلین کنجکاو و کلافه گفت:منتظرم.

آرسام:یادته کرج که بودیم آرش گفت داره دنبال کار می گرده؟

آیلین:واسه کی؟

آرسام:مادر بزرگم.خب تو دیگه!

آیلین:آهان.خب؟

آرسام چشمک بامزه ای زد و گفت:حل شد.

آیلین با چهره اش شادمان فریاد زد:چی؟وای خدای من دروغ که نمی گی؟

آرسام:دروغم کجا بود عسلک.

آیلین با خوش حالی گونه اش را بوسید و شروع کرد به جیغ و داد کردن.آرسام برای لحظه ای کنترل اتومبیل را از دست داد و اگر زود نمی جنبید اتومبیل از مسیر اصلی اش منحرف می شد.

آرسام به آیلین تشر زد:دو دقیقه نمی تونی آروم بگیری کوچولو؟نزدیک بود بریم اون دنیا و جوون مرگ بشیم.

آیلین خندید و گفت:نترس بابا.به این زودی ها هم نمی میریم.

آرسام نیشگونی از بازوی خواهرش گرفت و گفت:عین بچه ی آدم بشین سرجات.خودمون به جهنم.این ماشین مال آرشه.بفهمه پدرمون رو در می یاره.

آیلین:خب حالا حرص نخور.

آرسام:مگه تو می زاری؟

آیلین با اخم نگاهش کرد و دیگر هیچی نگفت.دقایقی بعد آرسام اتومبیل را رو به روی شرکتی متوقف کرد و رو به آیلین که مات و مبهوت به آن جا می نگریست گفت:چرا خشکت زده دختر؟زود باش پیاده شو.

آیلین سری تکان داد که آرسام با اخمی تصنعی افزود:ندید بدید بازی در نیاری ها!وگرنه کلاهمون پس معرکه اس.

آیلین متعجب باشه ای گفت و پیاده شد.

آیلین با اشتیاق فراوان به اطرافش می نگریست و در دل به موفقیت خود می بالید و از موقعیت کاری ای که برایش پیش آمده بود خرسند بود!

آرسام آهسته زیر گوشش زمزمه کرد:آیلین‌ این شرکت مال یکی از رفیقای آرشه.اون تو رو به رئیس این جا معرفی کرده.الانم اومدیم برای استخدام.

آیلین متعجب گفت:پس چرا زود تر بهم نگفتی؟من آمادگیش رو ندارم!

آرسام خندید و گفت:مگه می خوان بیان خواستگاریت انقدر هولی؟

آیلین نگران نجوا کرد:کاش زود تر بهم می گفتی.خیلی می ترسم!

آرسام با لحنی لبریز از آرامش پاسخ داد:نگران نباش من هستم.

آیلین با قدردانی نگاهش کرد و سکوت کرد.آرسام تقه ای به در زد و پس از کسب اجازه،آیلین را به داخل اتاق هدایت کرد.جناب رئیس،با دیدن آن ها از جا برخاست و با خوش رویی مشغول احوال پرسی شد و سپس،به آیلین و آرسام تعارف کرد بنشینند.رئیس که بهزاد نام دارد،نگاه کنجکاوش را بر چهره ی مضطرب آیلین ثابت کرد و تا دقایقی او را برانداز کرد.همین نگاه خیره اش،اعصاب دخترک را تحریک می کرد و دلهره اش را افزایش می داد!آیلین کم نیاورد و به او خیره شد.در دل با خود زمزمه کرد:«نباید از همین اول کار رو خراب کنم و خودم رو دختری دستپاچه و هول جلوه بدم!».

عاقبت،پس از دقایقی سکوت لب به سخن گشود و رو به آیلین گفت:شما باید خانم شریفی باشید درسته؟خواهر آرش جان!

آیلین با صدای ضعیفی پاسخ داد:بله.

بهزاد‌ لبخندی به رویش پاشید و گفت:حدس زدم.

آیلین متعجب پرسید:چه طور؟

بهزاد:شباهتتون!

سپس افزود:من آرش رو از دوران سربازی می شناسم.چند سالی بود ازش خبر نداشتم.مدام در سفر بود.کم و بیش می دیدمش.اما چند روز پیش که فهمیدم برای همیشه می آد این جا واقعا خوش حال شدم.

آیلین سری تکان داد که بهزاد گفت:بگذریم.نمی خواید خودتون رو معرفی کنید؟

آیلین نفس عمیقی کشید و گفت:خب،آیلین شریفی هستم.۲۲سالمه و تا به حال سابقه ی کار تو هیچ موردی نداشتم.رشتمم مترجمی زبان بوده!

بهزاد سری تکان داد و پرسید:پس با این حساب به امور مترجمی واردید،درسته؟

آیلین:بله.

بهزاد:از آشنایی شما خوشوقتم و باید بگم که خیلی به موقع تشریف آوردید.

آیلین:همچنین.

سپس با کنجکاوی پرسید:چرا به موقع؟

بهزاد:به فردی مثل شما نیاز داشتیم.

آیلین لبخند محوی بر لب نشاند و در دل خدا را سپاس گفت.به چهره ی برادرش خیره شد که با لبخند نگاهش می کرد.آرسام مخفیانه چشمکی نثارش کرد و پلک هایش را به نشانه ی آرامش باز و بسته کرد.

بهزاد:خب همین طور که گفتم شما از فردا می تونید مشغول به کار بشید.در مورد تایم کاری و ...،می تونید از منشی بنده سوال کنید.سوالی ندارید؟

آیلین:خیر،ممنون از لطفتون آقای...؟

بهزاد خندید و گفت:دریایی هستم.

آیلین سری تکان داد و افزود:آقای دریایی!

بهزاد تا دقایقی خیره نگاهش کرد و پس از آن مشغول صحبت با آرسام شد.آیلین هم بنا به گفته ی او،از اتاق خارج گشت و به سوی اتاق منشی شرکت گام برداشت تا توضیحات کافی را بگیرد.

...

چند روزی از مشغول به کار شدن آیلین در شرکت بهزاد می گذشت و زندگی‌اش،به روال طبیعی خودش طی می شد،گرچه دچار تغییرات بسیار شد اما می تواند آینده ای خوش یمن را تضمین کند!

طبق معمول،ساعت هفت و ربع بنای رفتن گذارد و به دنبال آرش از خانه خارج شد.آیلین از خرسندی و رضایت آرش در تعجب به سر می برد و دلیل رضایت او را نمی فهمید!حس می کرد نقش سربار یا فردی اضافه را در خانه یدک می کشد و آرش از بابت نبودن او در خانه خوشنود است!

با این تصور،چهره اش درهم شد و سعی کرد جلوی آرش خوددار باشد.آرش با زیرکی مخصوص خودش پی به احوال خواهرش برد و وقتی سوار اتومبیل شدند باب سخن را گشود:

آرش:آیلین اتفاقی پیش اومده؟

آیلین با لحنی سرد و خشک پاسخ داد:نه!

آرش جا خورد و متعجب به او خیره شد!خب این که رابطه ی آن دو بسیار معمولی و پر تشنج بود،امری جدید نبود اما آشفتگی و عصبانیت آیلین غیرطبیعی به نظر می رسید و کنجکاوی آرش را تحریک می کرد.

آرش با سماجت مخصوص به خودش پرسید:تو شرکت که مشکلی نداری؟اگه چیزی هست بگو به بهزاد می گم حلش کنه!

آیلین کلافه و با قاطعیت گفت:نه.

آرش سگرمه هایش را درهم کشید.در واقع از اخلاق ها و رفتار های متفاوت آیلین به ستوه آمده بود و گاهی هم او را می رنجاند.

با لحنی رنجور گفت:باشه.

و سپس در سکوت مشغول رانندگی شد.به ظاهر حواسش پی رانندگی اش و خیابان بود،اما به آیلین و رفتارش می اندیشید!

اتومبیل را گوشه ای پارک کرد و رو به آیلین که هم چنان در سکوت به سر می برد گفت:نمی خوای پیاده شی؟

آیلین بی هیچ پاسخی پیاده شد.آرش هم پیاده شد و به دنبالش وارد شرکت شد.آیلین متعجب به او خیره بود که آرش برای رفع کنجکاوی او گفت:می خوام بهزاد رو ببینم.باهاش حرف دارم!

و در حالی که آیلین را به سمت آسانسور شرکت هدایت می کرد افزود:در مورد وضع کاریت!

آیلین وارد آسانسور شد و با فاصله از آرش ایستاد.پوز خندی بر لبانش نمایان گشت و سپس گفت:همین که برام کاری فراهم کردی ازت ممنونم و نمی تونم لطفت رو جبران کنم اما ازت یه خواهشی دارم آرش...

آرش مسخ شده به او خیره شد.کم پیش می آمد آیلین از او تقاضایی کند و اگر هم به وقوع می پیوست،هر چه که بود با جان و دل برایش فراهم می کرد.

آیلین:آرش این زندگیِ منه و دوست ندارم کسی به غیر از خودم اداره اش کنه.این درسته که تو برادر منی و تا حدی اعمال و رفتارم به تو مربوط می شه اما نمی خوام تو زندگیم دخالتی کنی و از طرف خودم تصمیم بگیری یا تغییری درش ایجاد کنی.

آرش عصبی به او خیره شد و برای قطع سخن او گفت:ساکت شو!

آیلین خنده ی پر تمسخری سر داد و سپس جدی ادامه داد:من شوخی نکردم و حرفام کاملا جدی بود.پس لطفا به نظرم اهمیت بزار و من و به حال خودم رها کن.

آرش در سکوت به او نگریست.نه نمی توانست او را به حال خودش رها کند و وضع زندگی اش را در دست نگیرد.نمی دانست چگونه او را مجاب کند و در عین حال مراقبش باشد.

آیلین از آسانسور خارج شد و آرش را در تصورات و فکرای بیهوده ی خود باقی گذاشت.

طبق برنامه هر روزه اش،مسیر اتاق مخصوص به خود را در پیش گرفت اما با صدای منشی در جا متوقف شد و به سوی او بازگشت.منشی که دختری جلف و در عین حال سبک سر به نظر می رسید رو به او با همان لحن عشوه گرانه اش گفت:خانم شریفی آقا بهزاد گفتن برید اتاقشون.

حرصی شد و رو به او توپید:آقای دریایی نگفتن چی کار دارن؟

از قصد روی نام خانوادگی او تاکید کرده بود تا منشی حد خود را رعایت کرده و دمش را قیچی کند!منشی همان طور که آدامس می جوید پاسخ داد:نخیر.

آیلین سری تکان داد و به اتاق بهزاد بازگشت.نمی دانست چرا اما حس می کرد منشی به بهزاد نظر دارد و تمام این ادا اطوار ها را برای جلب توجه او انجام می دهد.از دست او شاکی بود و خون خونش را می خورد.از روز اولی که پا به شرکت نهاده بود منشیِ جوان رو اعصابش بود!

دست خودش نبود.از این تیپ دختر ها خوشش نمی آمد.ضربه ای به در نواخت و پس از شنیدن صدای بهزاد وارد اتاق شد.به آرامی سلام و خسته نباشیدی گفت.بهزاد سر بالا گرفت و با دیدن او،گویی که اکسیر انرژی اش را یافته باشد لبخندی عمیق بر لب نشاند و گفت:سلام خانم شریفی.بفرمایید بشینید.

آیلین سری تکان داد و روی مبلی که کنار میز قرار داشت جا خوش کرد.

بهزاد دقایقی به او خیره شد اما آیلین هم چنان سر به زیر افکنده بود و در خیالات خود غرق بود و‌ توجهی به نگاه خیره و پر حرارت بهزاد نداشت!

یک باره به او خیره شد و نگاهشان با هم تلاغی کرد.قلب پسرک به تلاطم افتاد و حس کرد آیلین تمام وجودش را ربوده و به اضافه ی قلبش،عقلش را هم تسخیر کرده است!

آیلین بی خبر از همه جا،از او رو برگرداند.بهزاد تکانی به خود داد و سپس گفت:می خواستم یه سوالی بپرسم.

آیلین:بفرمایید.