رمان من شیوا نیستم به قلم نیلوفر 72

ژانر : #رئالیسم_جادویی #اجتماعی

خلاصه :

داستان درباره یه دختر ساده خجالتی و البته شاد و سرزندس که تمام عمر 20 سالش آرزو داشته که یه خونواده پولدار داشته باشه و با یه اتفاق خیلی ساده روز تولدش تصادف می‌کنه و وقتی بیدار میشه می‌بینه جای یکی از بچه پولدارای کلاسشونه! اما بر اورده شدن این آرزو به قیمت دست کشیدن از گذشتش و خونوادشو عشقشو و حتی خودش میشه و پا به زندگی می‌ذاره که هیچ پیش زمینه‌ای ازش نداره اما بعدش….

بوی جوجه کباب کل حیاطو برداشته بود .

مامان غر غر کنان با سینی چای از خونه بیرون اومد و به سمت بابا که داشت سیخای جوجه رو روی زغالا جابه جا میکرد رفت و گفت:مرد! ما همسایه داریم شایه یکی هوس کنه شاید یکی پول نداشته باشه بخره تو که وضع مردم محلو میدونی؟این چه کاریه اخه؟گناه داره!

محله ما یه محله معمولی بود و قدیمی با کلی خونه حیاط دار که همشون از 20 سال ساخت به بالاتر بودن.

مامان راست میگفت ولی به قول بابام یه شب که هزار شب نمیشه خیلی وقتا ما هم دلمون از اون کبابایی که بوش از هفتا تا کوچه اون طرف تر میاد دلمون میخواد.

بابا بدون توجه به حرفای مامان یه لیوان چایی از تو سینی برداشت و گفت:تو این هوای پاییزی چایی خیلی میچسبه مخصوصا که دست گل خانوم خودم ریخته باشه این چایی رو!

میشد به وضوح تو چشمای مامان دید که چقد این تعریف بهش چسبیده ولی خودشو جلوی عمه جمع و جور کرد و در حالی که سرشو تکون میداد گفت:تو درست بشو نیستی!

بعد به سمت ما اومد و به عمه گفت:میبینی تورو خدا این داداشت چقد منو حرص میده؟

عمه به شوخی پشت چشمی نازک کرد و گفت:وا عروس!داداشم چی کار داره؟برو خدا رو شکر کن هوو سرت نیاورده!کتکتم که نمیزنه.هی من گفتم داداش بیا بریم من خودم واست یه زن خوب پیدا کنم هی گفت نه !اصلا حیف شد این داداش من تو این خونه!

مامان هم بد تر از اون ژست حق به جانبی گرفت و گفت:بهتر از من زن داداش کجا میخواستی گیر بیاری مهناز جون؟

من که داشتم ریز ریز به حرفاشون میخندیدم یه دفعه نگاهم کشیده شد سمت حامد که داشت منو نگاه میکرد.

وقتی دیدم بهم خیره شده و لبخند میزنه کل صورتم از خجالت سرخ شد.

با این که دید خجالت زده شدم ولی همچنان داشت نگاهم میکرد اصلا انگار تو این دنیا نبود.

حامد پسر ارشد عمه مهناز که دوسالی هم از من بزرگتر بود و دانشجوی رشته کامپیوتر.

سال اخر درسش بود ولی یه کافی نت کوچیک رو هم اداره میکرد و برای خودش کسب در امد داشت.

ما از نوجوونی عاشق هم شده بودیم. عشق بچگی اخر کار دستمون داد.

تا وقتی که من دانشگاه قبول شدم کسی از ماجرای عشق ما خبر نداشت ولی حامد دیگه طاقت نیاورد و همه چیزو به بابام گفت. خدا رو شکر مخالفتی این بین صورت نگرفت فقط قرار شد تا وقتی که حامد درسش تموم شه و یه کار دولتی واسه خودش دست و پا کنه این موضوع بین دوتا خونواده بسته بمونه.

ما هم مخالفتی نداشتیم همین که قرار بود مال هم بشیم یه دنیا ارزش داشت. حالا هر چقدرم که طول میکشید صبر میکردیم.

مامان سینی چای رو گرفت جلوی حامد و این باعث شد من تو دیدش نباشم.

سرمو که از خجالت تا توی یقم رفته بود رو بالا اوردم و سعی کردم لبخندی که بی اختیار رو لبم نشسته بود رو جمع و جور کنم.

عمه دستشو گذاشت رو دست منو گفت:خب بگو ببینم دختر خوب دانشگاه چه خبر؟

لبخندی زدم و گفتم:هیچی ! میریم میایم!

عمه سری تکون داد و گفت:کی تموم میشه این رفت و آمدا؟

حالت بیچاره ای به خودم گرفتم و گفت:هـــی ای بابا !عمه جون دست رو دلم نذار که تازه سال دوم شروع شده حالا حالا ها باید برم و بیام.

صدای داداشم علی رو از پشت سرم شنیدم :اخه آمپول زنی هم اینقد درس خوندن میخواد؟

نگاهش کردم سفره و چند تا ظرف دستش بود اخمی کردمو و گفتم:پرستاری آمپول زنی نیست! تو یه الف بچه نمیخواد نظر بدی .

حامد خطالب به علی گفت:راست میگه خواهرت! آمپول زدن نیست که فقط سرم زدنم باید یاد بگیرن.

علی با خنده رفت کنار حامد نشست و گفت:ایول به این میگن شوهر خواهر خوب!

چنان چشم غره ای به هر دوتاشون رفتم که خندیدن یادشون بره!

حامد سریع صورتشو مظلوم گرفت و نگاهم کرد ولی این دفعه دیگه من کوتاه بیا نبودم! رومو با قهر ازش برگردونم .

عمه خنده ای کرد و گفت:به به به ببین بعد از عمری یه عروس بد اخلاق گیرمون اومد!

من:عمه! اذیتم میکنن هیچی نگم؟

مامان به طرفداری از من گفت:مهناز!مادر شوهر بازی نداشتیما!

عمه با حسرت گفت:ای بابا تا بود خواهر شوهر بازی ممنوع حالام مادر شوهر بازی ممنوع؟رو به شوهرش که داشت با پسر کوچیک سه سالشون بازی میکرد کرد و گفت:میبینی حسن؟من واسه همین چیزا پیر شدم.

بابا با سینی که توش جوجه کبابا رو چیده بود سمت ما اومد و گفت:این عروس فرق داره!عروس نیست نور چشم منه!

به بابا نگاه کردمو لبخند زدم!کنارم نشست و گفت:دختر گل منه!حامد خان حواست باشه از این به بعد به دختر بالا تر از گل بگی با دایی جون طرفی!

حامد دستشو گذاشت رو چشمش و گفت:فرناز خانوم رو چشم ما جا دارن!

نگاهی به من کرد و بدون خجالت از جمع گفت:تو دل ما جا دارن!

لبخندم لحظه به لحظه بیش تر رو صورتم پهن میشد.برای این که کسی نفهمه چقد از حرف حامد ذوق کردم به بهونه اوردن دوغ و اب رفتم تو اشپز خونه!

تکیه دادم به کابی نت و شروع کردم به باد زدن خودم که یه دفعه ای مامان اومد تو اشپز خونه . از بس هول کرده بودم پارچ خالی رو برداشتم که برم . مامان در حالی که میخندید گفت:فرناز خالیه؟!

یه نگاه به پارچ انداختم تازه متوجه شدم هیچی توش نیست و چه سوتی دادم.خجالتم بیشتر شد.

مامان که دیگه داشت از خنده روده بر میشد گفت:برو دختر برو بشین تا بیشتر از این خراب کاری نکردی.من خودم میارم!

با شرمندگی گفتم:نه خودم میارم!

مامان یه دفعه منو محکم بغل کرد و گفت:خدا رو شکر خدا یکی مثل حامدو قراره دامادم کنه! میشه عشقو تو چشماش خوند. از بابت تو خیالم راحته راحته.

لبخند زدم .

مامان هم با لبخند جواب مو داد و گفت:من میرم فقط مواظب باش اشتباهی چایی نریزی تو پارچ!

من:مامان!

خنده ای کرد و از آشپزخونه بیرون رفت.

شب موقع رفتن عمه اینا من موندم که ظرفا رو از تو ایون جمع کنم و بقیه رفتن دم در.

حواسم به جمع کردن میوه ها بود که صدای حامدو شنیدم

-:فردا کلاس داری؟

نیم نگاهی به در انداختم و رومو برگردوندم سمتش و گفتم:اره! صبح!

ـ:بیام دنبالت با هم بریم؟

من:مگه تو کلاس نداری؟

سرشو به علامت منفی تکون داد!

لبخندی زدم و گفتم:با کدوم ماشین میخوای بیای دنبالم؟

با شرمندگی دستشو کرد تو جیبشو گفت:ماشین ندارم ولی میتونم دنبالت بیام!

با مهربونی نگاهش کردمو گفتم:اخه خسته میشی نمیخوام باعث زحمتت شم!

ـ:تو واسه من رحمتی!

دوباره نیشم باز شد.سرمو انداختم پایین.

با صدایی که رگه هایی از خنده توش بود گفت:فردا میام دنبالت!

سرمو کج کردمو گفتم:منتظرم!

همین که خواست جوابمو بده صدای شوهر عمم رو شنیدم!

ـ: حامد داریم میریما!

لباشو غنچه کرد و گفت:دوست دارم !

بعد با عجله رفت سمت در.

صبح ساعت 6 بود که از خواب باشدم تا نمازمو بخونم و صبحونمو و بخورمو و وسایلمو اماده کنم ساعت 7 شد . با این که ساعت هشت و نیم کلاس داشتم ولی ساعت 7 با حامد از خونه زدیم بیرون و تا دم در دانشگاهو پیاده رفتیم!

وقتی خواستیم خداحافظی کنیم حامد منو کشوند کنار نرده ها به بوسه رو گونم کاشت و گفت:مواظب خودت باش! درساتو هم خوب یاد بگیر!

با لبخند گفتم:چشم بابا جون!

انگشت اشارشو گرفت بالا و گفت:به پسرا هم اصلا رو نمیدیا!

انگشتشو گرفتم تو مشتمو گفتم:مگه تو دنیا پسر دیگه ای هم هس؟

متوجه حرفم نشد با حالت گنگی بهم نگاه کرد.

لبخند شیطنت امیزی زدم و گفتم:چشم من فقط یه پسرو میبینه اونم توییی!

لپمو کشید و گفت:اینقد بل بل زبونی نکن قورتت میدما!

خندیدم و ازش خداحافظی کردم .

وقتی رفت وارد دانشگاه شدم هنوز دو قدمو پامو از در اون طرف تر نذاشته بودم که صدای ترمز شدیدی قلبمو از جا کند.

سرمو بالا اوردم .نگاهم رو به روم ثابت موند.وای جون. عجب جیگریه!ای صاحبت به قربونت!

صدایی منو به خودم اورد:دختر احمق مگه کوری؟!

به زور نگاهمو از BMW سورمه ای رنگی که چند سانتی من بود برداشتم و دنبال صدا گشتم! صاحب ماشین بود که با خشم به من خیره شده بود. خودت کوری !کی گفته سر ورودی اینقد تند رانندگی کنی؟!اگه میزدی به من چی؟میمردم خونم می افتاد گردن تو! اخه با ماشین به این نازنینی اینجوری رانندگی میکنن میزنی یه جا خراش برمیداره !

از اونجایی که روابط عمومی من با همه پسرا جز یه استثنا زیر صفر بود همه این حرفا رو تو دلم نثار یارو کردم و در جوابش فقط گفتم:ببخشید!

با یه طرف صورتش پوزخندی تحویلم داد و در حالی که انگار بلندگو قورت داده بود گفت:ببخشم؟چشاتو وا کن و راه برو اینجا چهارباغ نیس!میزدم بهت میمردی بدبخت!

چقدر وقیح و پر رو یه ذره ادب تو وجودش نبود حوصله ادمای بی فرهنگو نداشتم. با این حال حوصله کل کل هم نداشتم نفس عمیقی کشیدم تا خونسردیمو حفظ کنم و گفتم:باشه اقا گفتم که ببخشید!

صدای دختری رو از توی ماشین شنیدم:ارسلان بس کن بیا بریم!

برگشت سمت دختره و به اونم توپید : شیوا تو حرف نزن که همه بد بختیای من تقصیر توئه!اینقد اعصاب ادمو خورد میکنی که ادم نمیفهمه داره چی کار میکنه!

بعد دستشو مشت کرد و محکم کوبید روی سقف ماشین.یه لحظه گفتمماشین خورد شد!اخه این چه طرز رفتار با ماشین به این گرونیه!

پسره چشم غره ای به من رفتو گفت:چیه؟نکنه میخوای فرش قرمز بندازن زیر پات! برو دیگه!

شونه هامو انداختم بالا پوزخندی زدمو و از ماشین دور شدم.

وارد دانشکده که شدم از پشت سرم صدایی نشیدم:فرناز!

صدا برام اشنا بود ولی صاحبشو به یاد نمی اوردم سرمو برگردوندم دختری که به سمتم می اومد رو شناختم یکی از بچه های کلاسمون بود ولی هر چی فکر کردم اسمش یادم نمی اومد! مطمئنا زیاد باهاش برخورد نداشتم خدا میدونست ازم چی میخواد.

بهم رسید لبخند تصنعی زد و گفت:سلام!

سرمو تکون دادم و گفتم:سلام!چیزی شده؟

یه کم این پا و اون پا کرد و گفت:میخوام یه چیزی بگم!

لبخند زدم:خب؟

قیافه جدی به خودش گرفت و گفت:درباره اتفاقی که افتاد یعنی چیزی که شنیدی!به کسی چیزی نگو!

نفهمیدم از چی داره حرف میزنه با تعجب نگاهش کردمو و گفتم:یعنی چی؟

پوفی کرد و گفت:بابا منو ارسلان! دم در ورودی! نزدیک بود بزنیم بهت! یادت اومد؟

تازه دوهزاریم افتاد اسمشم یادم اومد شیوا!گفتم:اها!دختره تو ماشین تو بودی؟تو شیشه قیافتو ندیدم!

سرشو چند بار این طرفو و اون طرف تکون داد و گفت:باشه باشه تو نمیدونستی اون منم!به هر حال درباره چیزی که ارسلان بهم گفت با کسی حرف نزن!

پوزخندی زدم و گفتم:مگه من خبر چینم یا فضول دعواهای شما؟

با حرص گفت:صداتو بیار پایین یکی میشنوه!اخه همه دخترای دانشگاه بهم حسودیشون میشه!

پشت چشمی نازک کرد و ادامه داد: همه چشمشون دنبال ارسلانه نمیتونن ما رو با هم ببینن واسه همین نمیخوام واسمون حرف در بیارن!

با تمسخر گفتم:اوهو !خوش به حال شما و اقا ارسلانتون!

اخمی کرد و گفت:من دارم جدی حرف میزنم! تو هم نمیخواد خودتو بی تفاوت نشون بدی میدونم یکی از همونایی!به هر حال باید به عرضت برسونم ارسلان اصلا از دخترایی که بهش کم محلی میکنن خوشش نمیاد البته از بقیشونم خوشش نمیاد !

بعد با لحنی که سعی داشت حرص منو در بیاره گفت:فقط منو دوست داره!

خندیدم و گفتم:خدا بهت ببخشه ارسلانتو من خودم یکی بهترشو دارم.

پوزخندی زد و گفت:اخی دختره بیچاره!دلت چقد خوشه! چشم همه دخترای شهر دنبال ارسلان منه اخه تو با این سرو وضع چطوری یکی بهتر از اونو داری؟

بعد با اکراه نگاهی سر تا پای من انداخت!

دیگه پاشو از گلیمش دراز تر کرده بود انگشت اشارمو گرفتم سمتشو گفتم:احترام خودتو نگه دار! گفتم به کسی نمیگم حالا هم هری!

به عشو نگاهم کرد و از کنارم رد شد! پر رو اخه این چه طرز حرف زدنه؟

نگاهش کردم داشت میرفت سمت کلاس دوتا دستم بردم بالا و اوردم پایین و گفتم:خاک بر سر بی فرهنگتون کنن!

یه دفعه یه نفر از پشت افتاد رو شونم!

ـ:کی بی فرهنگه؟

هولش دادم اون طرف و گفتم:زهر مار! این چه مدلشه دیگه کمرم دوتا شد!

هستی با خنده گفت:تو که اینقد نازک نارنجی نبودی!

دستشو انداخت دور گردنمو گفت:با کی بودی؟

شونه هامو انداختم بالا و گفتم:با این دختره شیوا!

ـ:چی شده مگه؟

من:چه میدونم با همه درگیره!

ـ:اوهو نکنه در حال دید زدنه نامزدش گیرت انداخته؟!

من :نه بابا! ولی خودش اینطوری فکر کرده! حالا مگه کی هست این نامزدش؟

هستی با حسرت گفت:اوه اوه اوه نگو نامزد بگو یه حوری!

خندیدم و گفتم:از کی تا حالا حوریا مرد شدن؟

ـ:از وقتی این پسره اومده به دنیا! نمیدونی چه پسریه !

بعد در حالی که با دستاش داشت نقش چهرشو تو هوا میکشید گفت:مو داره مشکی!چشم داره درشت!اونم سورمه ای!دماغ داره آ! بینیشو داد سمت بالا!

خندیدم!

هستی ادامه داد:قد داره عین زرافه!هیکل داره عین فیل!

با اداهایی که در می اورد دیگه نمیتونستم خندمو کنترل کنم! گفتم:بسه بابا توئم با این تعریف و تمجید کردنت!

شونه هاشو داد بالا و گفت:خب هر کی یه روشی داره! تازه پولشون از پارو بالا میره میگن باباش بیرون شهر یکی نه سه چهار تا کارخونه داره!

ابرو هامو دادم بالا و گفتم:خوش به حالشون!

هستی دوباره دستشو انداخت گردنمو گفت:اره دیگه منم جای شیوا بودم چهار چنگولی پسره رو میچسبیدم!تازه اسمشو نمیدونی مستر امیر ارسلان خسروی راد!

من:اوهو چه اسم با مسمی ای!بیخیال چی به ما میرسه!بیا بریم سر کلاس!

همه چیزو خیلی سریع از یاد بردم اصلا چه اهمیتی داشت اونا کی بودن!با همون انرژی که صبح داشتم همراه هستی رفتیم سر کلاس!

موقع برگشتن دوباره شیوا رو با نامزدش تو ماشین دیدم . پسره چنان چشم غره ای به من رفت انگار که ارث باباشو خورده بودم! اخه اگه این کارو کرده بودم که حالا تو دانشگاه نبودم!تو کار خودم موندم پولو ثروتو دست کیا میده! اگه جوونای خونوادشون اینا باشن که کل این پول با رفتار گند اینا به فنا میره. اون به کنار یه ذر اخلاق تو وجودشون نبود. نه اون دختره نه اون نامزد به اصطلاح دختر کشش. همچین اش دهن سوزی هم نبود. با اون چشمای سورمه ای و درشت و اون مژه های بلند بیشتر شبیه عروسکا بود تا یه مرد واقعی. یه تار موی حامد به صد تا پسر مثه این نمیدادم. با این که چشماش نه کوه داشت و نه دشت داشت و نه دریا و نه هیچ کوفت و زهر ماری عوضش برق عشقی توش بود که ادمو جادو میکرد برقی که هیچ جای دنیا نمیشد لنگشو پیدا کرد.

اونا رد شدن و رفتن ولی من انچنان غرق به یاد اوردن قیافه حامد بودم که از اتوبوس جا موندم!

ناچار باید صبر میرکدم تا اتوبوس بعدی از راه برسه!

بالاخره اتوبوس از راه رسید سوار شدم و روی صندلی اول نشستم نگاهی به موبایلم انداختم ساعت پنج و نیم رو نشون میداد حتما تا اون موقه دل مامانم هزار راه رفته بود!چشمم خورد به تاریخ اون روز فقط 4 روز دیگه تا 21 ابان یعنی روز تولدم مونده بود. فقط 4 روز دیگه تا من شمعای بیست سالگیمو هم فوت کنم!

اهی کشیدم و با خودم فکر کردم که دیگه باید رویای پرنسس شدن و از ذهنم بیرون کنم! بیست سال گذشته بود!از این به بعد اینقد باید درگیر زندگی میشدم که وقتی برای فکر کردن با این که چطور میشه پولدار شد رو نداشتم.

اهی کشیدم و با خودم گفتم:چی میشد اگه یه بار فقط یه بار با فوت کردن شمعای تولدم ارزوم بر اورده میشد؟!

بالاخره روز تولدم از راه رسید . از صبح یه حال و هوای دیگه ای داشتم . همین که چشمامو باز کردم یه نفس عمیق کشیدم اون روز هوا پر از اکسیژن بود. بوی نم رو احساس میکردم .

از جام بلند شدم و رفتم سمت پنجره چوبی اتاقم چهار چوب پنجره نم دار و سرد بود اونو باز کردم و سرمو بردم بیرون همه جا خیس بود بارون به شدت می بارید.من عاشق بارون بودم نگاهی به درختای خیس باغچه انداختم و سرمو گرفتم بالا و گفتم:دستت درد نکنه خدا جون اول صبحی دلمون وا شد!

در حیاط باز شد و بابا با نون سنگک وارد خونه شد . براش دست تکون دادم نونا رو بالا اورد و گفت:تولد تازه با نون تازه!

خندیدم!

چشمکی زد و گفت:برو تو سرما میخوری اونوقت تا یه سال باید سرما خوردگی تو تحمل کنی!

بابام اعتقاد داشت ادم روز تولدش هر کاری بکنه هر اتفاقی بیفته هر احساسی که داشته باشه تا اخر اون سال باهاش میمونه واسه همین همیشه واسه تولد منو علی و مخصوصا تولد مامان با هر سختی که بود سنگ تموم میذاشت!

نگران دانشگاه نبودم کلاسم اون روز ساعت 10 شروع میشد! رفتم سمت سبد لباسام و بهترین لباسایی که داشتم پوشیدم و از اتاقم بیرون اومدم!

کسی تو هال نبود احتمال دادم تو اشپز خونه باشن.

از اشپزخونه نور ضعیفی توجهمو جلب کرد تکیه دادم به در و سرمو بردم تو اشپزخونه مامان و بابا رو با علی دیدم که منتظر من بودن! علی با دیدن من از جاش بلند شد و کیکی که تو دستش بود بالا گرفت و گفت:تولد تولد تولدت مبارک

با ذوق وارد اشپزخونه شدم . اول صبحی انتظار چنین سورپرایزی رو نداشتم .

نمیدونستم باید چی کار کنم علی اومد جلو و در حالی که با چشماش به شمع اشاره میکرد گفت:فوت کن دیگه!

با هیچان گفتم:فکرشو نمیکردم اینجوری غافل گیرم کنین!

علی با حرص گفت:زود باش بابا مدرسم دیر شد!

اخمی کردمو گفتم:ایش! هولم نکن. بذار ارزو کنم!

دستامو به هم زدمو و چشمامو بستم و باز هم همون ارزوی همیشکی اومد تو ذهنم! ارزوی این که وقتی چشمامو باز کردم بدون هیچ تغییری تو رفتار خونوادم خودمونو تو یه خونه بزرگ با یه زندگی عالی ببینم!

تو دلم تا سه رو شمردم و شمعا رو فوت کردم!

یه لحظه انگار همه جا ساکت شد! صدایی نمیشنیدم! شمرده شمرده چشمامو باز کردم!

علی همچنان رو به روم بود.

مامان وبابا برام دست زدن و بهم تبریک گفتن یه نگاه به اطرافم انداختم یه نفس عمیق کشیدم و لبخند زدم!

مامانم منو بغل کرد .

به کاشی های ابی اشپزخونه خیره شدم هیچ چیز عوض نشده بود!

چقدر من احمق بودم که هر سال همین ارزو رو میکردم!

بعد از صبحونه علی رفت منو مامان وبابا هم کیکی که مامان با برام پخته بود رو با چایی خوردیم.

بعد از اون بابا به عنوان کادو بهم یه کیف پول نو با 20 تومن پول داد!

مامان هم مانتویی که برام دوخته بود رو بهم داد!

مانتومو گذاشتم تو کمد میترسیدم تو بارون خراب بشه اماده شدم و از خونه زدم بیرون.

واسه روز تولدمم که شده کلی واسه خودم کلاس گذاشتم و سر خیابون تاکسی گرفتم تا به دانشگاه برم!

تمام مدت داشتم به صبح فکر میکردم. هیچوقت بر اورده نشدن ارزوم اینقد عصبیم نکرده بود

همون طور که فکر میکردم زیر بارون بدون این که چترمو باز کنم رفتم سمت دانشگاه

دقیقا همون جای قبلی دوباره صدای ترمز تو گوشم پیچید. بازم همون ماشین بود ولی فقط یه لحظه از جلوی چشمام رد شد بعد از اون درد شدیدی تو کمرم احساس کردمو و با شتاب به جلو پرتاب و آخرین چیزی که دیدم اسفاتای کف زمین بود.

چشمامو باز کردم . همه جا تاریک بود حس کردم رو صورتم ماسک زدن فهمیدم که بیمارستانم ولی اصلا نمیدونستم چی شده؟!

خواستم اطرافو نگاه کنم که درد از گردنم تموم بدنمواحاطه کرد با صدای ضعیفی ناله کردم.

همون لحظه فشار دستی رو روی دستم احساس کردم . خواستم جا به جا شم که صدای هیجان زده زنی رو شنیدم:شیوا؟بیدار شدی؟خدایا شکرت!

شیوا؟با من بود؟من که شیوا نبودم! صدای اون زن برام اشنا نبود اومد بالای سرم نگاهش کردم قیافش تو تاریکی قابل تشخیص نبود ولی به راحتی میشد اشکای رو صورتشو دید!

یه ذره تو چشمام نگاه کرد و بعد در حالی که با عجله از اتاق خارج میشد دکتر رو صدا زد.

چند لحظه بعد دختر وارد اتاق شد یکی از مهتابی های داخل اتاقو روشن کردن یه مرد دیگه هم همراه دکتر وارد اتاق شد اون زن با دیدنش خودشو پرت کرد تو بغلش و گفت:بیدار شد! دیدی گفتم بیدار میشه؟

مرد که سعی داشت اونو اروم کنه با لبخند ملیحی به من خیره شد.

دکتر یه نگاه به دستگاهایی که بهم وصل بود کرد و یه معاینه جزئی ازم کرد بعد یه لبخند تحویلم داد و به ارومی گفت:به زندگی خوش اومدی دخترم!

یعنی اینقد حالم بد بوده؟اصلا چرا به این روز افتاده بودم؟مامان و بابام کجا بودن؟این زنو مردو نمیشناختم اونا اونجا چی کار میکردن؟

اولین چیزی که به ذهنم رسید رو به زبون اوردم!

همین که اسم مامانم از دهنم بیرون اومد جا خوردم!

چه بلایی سرم اومده بود؟من هیچوقت صدایی به این نازکی و ظریفی نداشتم!

هنوز تو شک بودم که اون زن به سمتم اومد و گفت:جانم عزیزم!چیزی نیس خوب میشی!من پیشتم دختر گلم!

با حالت گنگی بهش خیره شدم! داشت هذیون میگفت؟دختر گلش؟من دختر اون نبودم حتما منو با یکی دیگه اشتباه گرفته بود.

دکتر جلو اومد و گفت:زیاد خستش نکنید به پرستار گفتم بیاد بهش ارامبخش تزریق کنه دخترتون به استراحت نیاز داره!

چرا همه منو دختر اون خانوم خطاب میکردن؟تعجب کرده بودم ولی توان سوال کردن نداشتم.

اون زن نشسته کنار تختم و دستشو کشید رو گونمو اشکاشو پاک کرد.

اصلا نمیفهمیدم چرا اینقد ناراحته! من اصلا باهاش نسبتی نداشتم.

چند دقیقه بعد پرستار وارد اتاق شد و اومد بالای سرم رو بازوم پنبه الکلی گذاشت چشمامو بستم. تیزی سوزنو تو بازوم احساس کردم ولی چند دقیقه بیشتر طول نکشید که خوابم برد.

حس میکردم سر و گردنمو محکم بستن اصلا راحت نبودم!

تو خواب و بیداری بودم که صدایی شنیدم:

ـ:یعنی چی که من بیمارستان چی کار میکنم؟شیوا به هوش اومده انتظار داری اینجا نباشم؟

........

ـ:بله یادمه چی گفتم! ولی حالا که به هوش اومده کاری از دست من بر میاد؟میخوای بکشمش؟

.......

ـ:نه مثه این که واقعا زده به سرت! اون موقه که من این حرفو زدم از خودم که نبود دکتر گفته بود! هیچکس فکرشو نمیکرد به هوش بیاد حتی من!

نمیفهمیدم منظورش کیه؟!ولی بازم چشمامو باز نکردم تا ببینم دیگه چی میگه!

.......

ـ:مهتا بس کن! به هوش اومدن یا نیومدن اون هیچ فرقی نداره ما بالاخره به هم میرسیم. شیوا از همه چی خبر داره . قراره بعد از این که وکیل اقاجون ازدواجمونو تایید کرد و این قفل وصیت نامه به دست ما وا شد از هم طلاق بگیریم اون میره سر زندگیش منم میام سر زندگیم با تو. حالا هم اینقد حرص نخور!

...............

صداشو اورد پایین و گفت:قربون خنده هات بشم میدونی که من دوست دارم!

کنجکاو شده بودم ببینم چه خبره اروم چشمامو باز کردم.

پسری که رو به روم ایستاده بود رو شناختم با دیدن چشمای باز من سریع خداحافظی کرد و گفت:کی بیدار شدی؟

اون اینجا چی کار میکرد یه لحظه صحنه تصادف اومد جلوی چشمم سرم به شدت درد گرفت باصدای خفه ای گفتم:اخ!

امیر ارسلان با نگرانی اومد سمتم و گفت:چی شد؟خوبی؟

نگاهش کردمو با صدایی که هنوز واسه خودم اشنا نبود گفتم:بعد از تصادف چی شد؟خونوادم کجان؟

روی صندلی کنار تختم نشست و گفت:تازه اوردنت تو بخش بهتره استراحت کنی . مامان و باباتم بیرونن نگران نباش! واست اتاق خصوصی گرفتیم که راحت باشی فعلا چند روزی باید اینجا بمونی!

باتعجب نگاهش کردم چقد خودمونی حرف میزد گفتم:شما اینجا چی کار میکنید؟

لبخندی زد و گفت:وظیفم ایجاب میکنه عزیزم!اون کسی که دلت میخواست جای من بود الان نمیتونه بیاد فعلا باید منو تحمل کنی!

چه خوب که میدونست دلم میخواد حامد جای اون بود. یعنی حامدو میشناخت؟شاید اینجا باهاش اشنا شده بود.

بدون هیچ حرفی نگاهش کردم.

گفت:هنوزم از دستم ناراحتی؟

نگاه مبهوتمو بهش دوختم. لبخندی زد و گفت:میرم بگم مامانتو عمو بیان!

یعنی عموشم اورده بود عیادت من؟چه اهمیتی داشت. به هر حال خوشحال بودم که مامانمو میبینم.

از جاش بلند شد و از اتاق بیرون رفت چند ثانیه بعد همراه خانوم و اقایی که دیشب دیده بودم وارد اتاق شدن.

به امیر ارسلان نگاه کردمو گفتم:مگه نگفتی مامان و بابامو میاری؟!

خنده ای کرد و گفت:به هوش نیومده شوخیت گرفته؟

زن به طرفم اومد و گفت:عزیزم!

به امیر ارسلان اخم کردمو و گفتم:دارم جدی میگم!

بعد نگاهمو سمت اون دوتا چرخوندم و گفتم:من این خانوم و اقا رو نمیشناسم!

بدون این که جوابمو بده دوباره خندید

اون زن نشست روی تختم و گفت:فدای تو بشم که بازم میتونم این کاراتو ببینم!شیوای من شیوای عزیز من!

دوباره چشماش پر اشک شد.

با درموندگی نگاهش کردمو گفتم:من واقعا نمیشناسمتون!اسمم هم شیوا نیست فکر کنم منو با کس دیگه ای اشتباه گرفتین.

لبخند روی صورتش خشک شد به سمت اون مرد برگشت و گفت:محمود !

اون مرد هم جلو اومد و گفت:میخوای بگی مامانتو نمیشناسی دخترم؟

نفس عمیقی کشیدمو گفتم:مامانمو چرا ولی ایشونو نه!

امیر ارسلان گفت:نگران نباشید حتما به خاطر بیهوشیه!دوماه وقت کمی نیست!

به تعجب گفتم:چی؟دو ماه؟

امیر ارسلان سرشو تکون داد و گفت:بعدا برات همه چیزو تعریف میکنم.

اومد مرد گفت:ارسلانو یادته؟

سرمو به علامت مثبت تکون دادم و گفتم:بله ایشونو یادم میاد

.با حرص نگاهش کردمو ادامه دادم:مگه میشه یادم نیاد؟!

تو دلم ادامه دادم باعث و بانیه این وضع من ایشونه!

اون مرد سرشو تکون داد و گفت:منو چطور؟

من:متاسفم ولی نه!

اون زن دستمو گرفت و گفت:چطور ممکنه؟شیوا من مادرتم اونم پدرته!

چقد زبون نفهم بودن گفتم:اسم من شیوا نیست!

اون دوتا نگاه معنی داری به هم کردند که البته من معنیشو نفهمیدم.

مرده به سمت در رفت و گفت:میرم دکتر رو بیارم.

و از اتاق خارج شد . نفس عمیقی کشید و گفتم:اینجا چه خبره؟

امیر ارسلان که معلوم بود حسابی کلافه شده دستشو کشید رو گردنشو گفت:چیزی نیست!کم کم خودت متوجه اطرافت میشی!

من:میشه مامانمو خبر کنید؟

صدای هق هق اون زن بلند شد. یعنی ناراحت شده بود؟اخه چطور منو با دختر خودش اشتباه گرفته بود!دستشو گرفتمو گفتم:لطفا گریه نکنید!

ارسلان رفت سمشتو گفت:شما برین استراحت کنید من پیششم!

اونم بدون هیچ حرفی از اتاق رفت بیرون.

این پسره چقد سنگ منو به سینه میزد!

لابد وضعیتم خیلی داغون بود که اینجوری احساس مسئولیت میکرد.

بعد از چند دقیق همون مرده با یه دکتر وارد اتاق شدند. یادم نمی اومد همون دکتر دیشبه یا نه!چشمامو معاینه کرد و گفت:چیزی از قبل یادت میاد؟

من:بله!

نگاهی به برگه پایین صندلیم انداخت و گفت:این آقایونو میشناسی؟

من:فقط یکیشونو!

دکتر:خوبه کدوما رو؟

با نگاهم به امیر ارسلان اشاره کردم.

دکتر رو به اون کرد و گفت:شما چه نسبتی باهاشون دارین؟

امیر ارسلان جواب داد:نامزدشم!

از حرفش جا خوردم گفتم:چی؟نه نه حتما اشتباهی شده!

دکتر نگاهی به من کرد و گفت:خیلی خب اروم باشید واستون خوب نیست به سرتون فشار میاد.

بعد رو به اون مرد کرد و گفت:نگران نباشید این حالت موقتیه به خاطر ضربه و بیهوشی طولانی مدته حداکثر تا 20 روز به حالت عادی بر میگردن!

به هر حال برای اطمینان واسش یه ام ار ای مینویسم! ولی بهتره فعلا با ادمایی که نمیشناسه رو به رو نشه! فشار عصبی براش سمه ممکنه باز بره تو کما پیشنهاد میدم فعلا فقط این اقا پیششون باشه!

دکترم دکترای قدیم! من همه چیزو یادم بود جز به جز همه اطرافیانمو دلیل نمیشد چون اون دوتا رو نمیشناختم فراموشی گرفته باشم ولی جلوی اونا روم نمیشد حرفی بزنم .

اون مرد همراه دکتر از اتاق خارج شده.

نگاهی به امیر ارسلان کردم چهره مهربونی به خودش گرفته بود. مظلوم نمای بدجنس. زدی منو ناکار کردی حالا لبخند تحویلم میدی؟ولی خب بازم جای شکرش باقی بود که یه چیزی طلب کار نیست!

اومد نزدیکمو گفت:الانه که بلند شی همین جا خفم کنی.

فهمید از دستش عصبانیم با دستپاچگی نگاهمو ازش گرفتم.

با خنده گفت:چرا اینقد خجالتی شدی؟

با تعجب گفتم:یعنی چی؟

نشست روی صندلی و خودشو جلو کشید.

زشت بود اون طوری دراز بکشم خواستم جا به جا شم که گفت:چی کار میکنی؟بگیر بخواب ببینم!

من:آخه...

اخمی کرد و گفت:اخه چی؟میخوای حال بد شه؟

من:اخه من...میشه یه ذره برین عقب؟

بعد درحالی که لپام از خجالت گل انداخته بود گفتم:من اینجوری معذبم!

صدای خنده هاش اتاقو پر کرد . کجای حرف من خنده دار بود و نمیدونستم هیچی نگفتم فقط نگاهش کردم.

در حالی که میخندید گفت:جک میگی؟تو معذب باشی؟

نگاهم کرد و گفت:شیوا تا حالا ندیده بودم خجالت بکشی

با حرص گفتم:اقای محترم اسم من شیوا نیست.

فکر کرد دارم شوخی میکنم دستشو گذاشت رو دستم و صداشو نازک کرد و با لحن من گفت:خانوم محترم ! اسمت اگه شیوا نیست پس چیه؟

اخمی کردمو و گفتم:من شوخی نمیکنم!

بعد دستمو از زیر دستش بیرون کشیدم و گفتم:در ضمن من نه خواهر شمام نه زنتون نه نامزدتون نه حتی دوست دخترتون! پس به من دست نزنین

یکی از ابروهاشو داد بالا و گفت:تو چطور منو یادته بعد یادت نیست که من نامزدتم؟

من:من شمارو یادم میاد چون یه بار دم دانشگاه سرم داد کشیدید و دفعه بعد هم باهاتون تصادف کردمو به این روز افتادم

ـ:نه انگار واقعا سیمات قاطی کرده! شاید من باعث شدم تصادف کنی ولی اون کسی که بهت زد الان بازداشتگاهه من اون نیستم

گفتم:ولی من یادمه که خوردم به ماشین شما!

به چشمام خیره شد و گفت:مطمئن باش هر کاری باهات بکنم تورو زیر نمیگیرم چون . دوتا خونواده بیچاره میشن.

لابد به یه بیچاره ای پول داده بودن تا گناهشو گردن بگیره و پای این اقا زاده به پاسگاه باز نشه.

نگاهمو ازش گرفتم وگفتم:لطفا به من دروغ نگین!

دوباره خندید. زهر مار . رو اب بخندی. ایشالا یه مگس بره تو حلقت همین الان .

اشکاشو که از خندیدن سرازیر شده بودن پاک کرد و گفت: خیلی بامزه شدی خانومو مودب!

حس میکردم داره بهم توهین میکنه . با تحکم گفتم:من... شیوا... نیستم!با من درست صحبت کن.

داستاشو بالا پایین اورد و گفت:باشه باشه اروم باش! ببین شاید یادت نیاد ولی اسم تو شیواست!شیوا خسروی راد.

سعی کردم ارامشمو حفظ کنم کل خونوادشون زبون نفهم بودن. گفتم:نه خیر من کاملا یادمه که کی هستم اسم من فرنازه علی دوستیه نه اونی که شما میگی

لبخند زد و گفت:اینو دیگه از کجا اوردی؟فرناز کیه؟

من:منم!

نفسشو به ارومی بیرون داد و گفت:من واسه حرفم مدرک دارم!

من:چی؟

از تو جیبش یه شناسنامه بیرون اوردو گفت:شناسنامت!

اونو ازش گزفتم و بازش کردم عکس یه دختر با چشمای قهوه ای روشن و لباس کوچیک ولی برجسته صورتی کشیده و لاغر و پوست سفید با ابرو های تقریبا هشتی .تنها وجه تشابهش با من دماغش بود.

شناختمش همون دختره شیوا یعنی نامزد امیر ارسلان بود. با کنجکاوی نگاهش کردم اسمش همونی بود که امیر ارسلان میگفت . یه سال هم از من کوچیک تر بود متولد 10 اردیبهشت 71!اسم پدر و مادرشم میترا و محمود بود.. پوزخندی زدمو شناسنامه رو گرفتم جلوشو گفتم:گفتم که من نیستم!

با خنده اخمی کرد و گفت:مطمئنی؟

گفتم:اخه کجای صورت من شبیه این دخترس؟

با یه طرف صورتش لبخند زد و گفت:نیست؟

من:معلومه که نیست هیچ جای چشمای سبز و صورت گرد و لبای باریک من شبیه این اسکلت نیست!

دوباره خندید!

با حرص گفتم:کجای حرفای من اینقد خنده داره؟

به زور جلوی خندشو گرفت و گفت:بذار ببینیم واقعا شبیه همینی هستی که داری میگی!

کشوی کنار دستمو باز کرد از توی یه کیف مشکی یه اینه بیرون اورد و داد دستم. اینه رو اوردم بالا همین که چشمم به تصویر تو اینه افتاد شروع کردم به جیغ کشیدن.اینه از دستم افتاد و شکست.

امیر ارسلان هول شده بود از جاش بلند شد و گفت:چته؟

در باز شد من همچنان فقط جیغ میزدم پرستار با اون زنی که دیده بودمش وارد شدن.

پرستار گفت:چه خبره؟

اون زن گفت:شیوا؟

رو به امیر ارسلان کرد و گفت:چشه؟

پرستار گفت:ارومش کنین من برم ارامبخش بیارم!

ارسلان گفت:من فقط اینه رو دستش دادم تا خودشو ببینه!

با نفرت نگاهش کردمو و گفتم: شما میخواین منو دیوونه کنین!

زن با نگرانی سمتم اومد خواست منو بگیره که دستشو محکم پس زدم به طوری که سرم از دستم جدا شد. ولی زورم به امیر ارسلان نرسید هر چقد تقلا کردم که منو ول کنه فایده ای نداشت. پرستار وارد شد و همون طور که من جیغ و داد میکردم به بازوم امپول زد سرممو هم کرد تو دستم. خیلی زود تمام بدنم شل شد و چشمام رو هم رفت

دوباره چشمام باز شد. نور قرمز خورشید از تو پنجره معلوم بود کم کم داشت تاریک میشد.

از این همه بی حالی خسته شده بودم اطرافمو نگاه کردم دیدم امیر ارسلان کنار تختم روی صندلی خوابش برده بود . این ادم کارو زندگی نداشت؟تازه یادم اومد که چه اتفاقی افتاده بود.اونا حتما منو به بازی گرفته بودند ولی نمیدونستم چرا.با خودم گفتم حتما اون اینه نبوده یه چیزی شبیه به اینه بوده!

همین طور که داشتم با خودم کلنجار میرفتم سر امیر ارسلان کم کم بالا اومد .با چشمای خوابالود نگاهم کرد و گفت:بیدار شدی؟

جوابش رو ندادم!

لبخندی زد و گفت:چیزی لازم نداری؟

پوفی کردمو و گفتم:شما چرا اینجایین؟

سرشو کج کرد و گفت:دیدی که دکتر گفت به جز من کسی نیاد!

با بی تفاوتی گفتم:ولی نگفت الزاما باید اینجا باشید.

صاف نشست سر جاشو گفت:من خودم هزار و یک بیچارگی دارم ولی نمیشه تورو با این حالت تنها گذاشت!

با حرص به چشماش خیره شدم و گفتم:ازتون یه چیزی میخوام اقای راد!

نیشخندی زد و گفت:چی؟

اخم کردم و گفتم:لطفا بدون حتی یه کلمه دروغ بهم بگین اینجا چه خبره؟چرا حس کردین من احمقم ؟چرا میگین اونا مادرو پدرمن؟چرا به دکتر گفتید شما نامزدمین؟! سر خونوادم چه بلایی اومده؟ چرا عکس اون دخترو بهم نشون میدین و میگین این منم؟از این کارا چی بهتون میرسه؟اون یه تصادف کوچیک بود این همه صحنه سازی لازم نیست منم هیچ شکایتی از کسی ندارم تقصیر خودم بود که فکرم مشغول بود.من نه فراموشی دارم نه هیچ مشکل دیگه هم مامان و بابامو یادم میاد هم برادرمو هم نامزدمو هم شما رو!نمیدونم چه بدی در حق شما کردم که سعی دارین منو دیوونه جلوه بدین. ...

پرید وسط حرفمو گفت:خب .... خب...کافیه!من اصلا از حرفات سر در نمیارم!

دیگه طاقتم تموم شده بود ناکس چقدم خوب نقش بازی میکرد.

با حرص نفسمو بیرون دادم و گفتم:منو مسخره کردین؟

بهم خیره شد و با لحنی که هم ازش جدیت می بارید هم تعجب گفت:واسه چی تو این موقعیت باید سر به سرت بذارم یا این که مسخرت کنم؟

دیگه اشکم داشت در می اومد با بغض گفتم:پس چرا عکس اون دختره رو جای اینه نشونم دادین؟

جدی شد و با کنجکاوی دستشو تکیه داد به تخت و گذاشت زیر جونشو گفت:یعنی واقعا میگی اون تو نبودی؟

با قاطعیت گفتم:نه نبودم!

سرشو تکون داد و گفت:چی یادت میاد؟

مردد نگاهش کردم!

چشماتی منتظرشو دوخت به منو گفت:مگه نمیگی همه چی یادت میاد بگو چی یادت میاد؟

من منی کردمو گفتم:از کجا بگم؟

شونه هاشو بالا انداخت و گفت:چه میدونم از خودت بگو!

لب پاینمو گزیدمو گفتم:اول درباره اسمم!این که من اسمم فرنازه نه شیوا!قیافمم همون طوریه که واستون تعریف کردم.

نگاهش کردم داشت یه تای ابروش بالا بود ولی گوش میداد با خیال راحت نفس عمیقی کشیدم و ادامه دادم:من دانشجوی پرستاریم!

لبخندی زدو گفت:این یکی رو میدونم!

ادامه دادم:این شیوایی که ازش حرف میزنین رو هم میشناسم !از هم کلاسیامه! بچه ها زیاد ازش خوششون نمیاد.

یه لحظه یاد حرفای اون روزش افتادم.بینیمو جمع کردمو و گفتم:ببخشید راجع به نامزدتون این حرفو میزنم ولی خیلی وقیح و بد دهنه یه ذره اداب معاشرت بلد نیست!نمیتونم یه لحظه فکر کنم کسی منو با اون دختره تیتیش مامانی اشتباه بگیره

نیشش باز شد گفت:خب؟دیگه چی؟

از حرفی که زدم خجالت زده شدم و گفتم:نمیخواستم توهین کنم!

سرشو تکون داد و گفت:ادامه بده.

لبمو جمع کردمو و گفتم:کاملا قیافه مامان و بابامو یادمه!حتی ادرس خونمونو هم میتونم بهت بدم!

سرشو تکون داد و گفت:نامزدت چی؟

مطمئن بودم لپام گل انداخته چون صورتم داغ کرده بود بی اختیار لبخندی نشست گوشه لبم و گفتم:اون اسمش حامده!

گوشه لبشو گزید و به ارومی گفت:پس اون نیست! پای نفر سومی هم وسطه.

با تعجب گفتم:چی؟

سرشو با تاسف تکون داد و لبخند تحقیر امیزی زد و گفت:مثه این که خیلی دوسش داری؟

بی توجه به رفتاری که نشون داد گفتم:خب ادم تا کسی رو دوست نداشته باشه باهاش نامزد نمیکنه!

پوزخندی زد و گفت:واقعا؟نظرت اینه؟

ابروهامو دادم بالا و گفتم:نظر شما این نیست؟

سرشو تا تامل به علامت مثبت تکون داد و گفت:چرا هست ولی گاهی وقتا....

ادامه حرفشو خورد. گفتم:گاهی وقتا چی؟

لبخندی زد و گفت:هیچی بهتره این بحثو بذاریم واسه وقتی حالت بهتر شد!

برام مهم نبود چی میگه اصلا به من چه که اون چه طوری فکر میکنه!گفتم:هر طور مایلید!

از جاش بلند شد و گفت:اگه باز جیغ و داد راه نمیندازی پاشو تا بهتر یه چیزی نشون بدم!

با تعجب نگاهش کردم .

گفت:اگه میخوای کولی بازی در بیاری بیخیال! دکتر گفته ارامبخش زیادی واست خوب نیس!

کنجکاوی که چه عرض کنم رگ فضولیم متورم شده بود. گفتم:باشه!

اومد جلو خواست بلندم کنه که با صدای نسبتا بلندی گفتم:چی کار میکنی؟

از عکس العمل من جا خورد خودشو عقب کشید و گفت:باید بلندت کنم ببرمت یه جایی.

با عصبانیت گفتم:خودم میتونم!

لبخنید زد و گفت:لج نکن من که کاری به کار یه دختر مریض احوال ندارم.

باز دستشو اورد جلو دستشو پس زدمو و گفتم:به هر حال که هم نامحرمی هم غریبه!

با تعجب نگاهم کرد .

گفتم:چیه؟

با شیطنت لبشو گزید و گفت:هیچی !

به سختی خودموتکون دادم و نیم خیز شدم با دست به سینه ایستاده بود و همون طور که دستاشو کرده بود تو جیبش سرشو برده بود پایینو زیر چشمی منو نگاه میکرد!

یه ذره نگاهش کردم داشتم با خودم کلنجار میرفتم که شبیه کدوم بازیگرای خارجیه که گفت:من مشکلی دارم؟

با صداش به خودم اومدم نگاهمو ازش گرفتم و با خجالت سرمو انداختم پایینو گفتم:نه!

با خنده گفت:اخه دیدم زل زدی بهم!

کثافت!حالا من یه غلطی کردم باید به روم بیاری؟ داشتم از خجالت اب میشدم تا به حال به هیچکس جز حامد زل نزده بودم از بس کمرو بودم اصلا جرات این کارو به خودم نمیدادم

به هر بدبختی بود از جام بلند شدم وقتی پام به زمین خورد حس عجیبی داشتم. انگار که از قفس ازاد شده باشم. یه ذره پامو رو زمین فشار دادم تا مطمئن شم پاهام وزنمو تحمل میکنن بعد از روی تخت با احتیاط پایین اومدم!

تمام بدنم کوفته بود . تا دستمو از رو تخت رها کردم نزدیک بود تعادلمو از دست بدم. همین که امیر ارسلان خواست بیاد جلو گفتم:نه نه! چیزی نیست!

سرممو برداشتم و تکیه دادم به دیوار!

یه نگاه به امیر ارسلان کردم الان معلوم بود چقد قدش بلنده البته منم بین دخترا جزو قد بلندا محسوب میشدم اما نمیدونم چرا حس میکردم اب رفتم.نگاهش کردمو گفتم:خب پا شدم!

لبخندی زد و گفت: مطمئنی کمک نمیخوای؟

سرمو به علامت ثبت تکون دادم.

گفت:مستقل شدی!باریکلا!

بدون توجه به حرفی که زده گفتم:خب؟ کجا باید بیام؟

به دری که گوشه ا تاق بود اشاره کرد و گفت:دستشویی!

چشمام گرد شد این همه سختی کشیدم که اقا منو بکشونه تو دستشویی؟

یه لحظه فکری به سرم زد یعنی بیچاره شده بودم. ایندفعه بزرگترین گند زندگیمو زده بودم !

در حالی که سعی میکردم توجهشو جلب نکنم سرمو انداختم پایین یه نگاه از پشت و یه نگاه از جلو به خودم کردم چقد لاغر شده بودم !دقتمو دادم رو لباسم ولی خبری نبود . با خیال راحت یه نفس عمیق کشیدم که یهو غش غش زد زیر خنده!

همون طور که میخندید گفت:نترس خودتو خیس نکردی!

دلم میخواست همون جا زمین دهن وا کنه منو بکشه پایین . با چه رویی نگاهش میکردم؟این ننگ تا اخر عمر روم میموند.

دلشو گرفته بود و سعی میکرد جلوی خندشو بگیره!

بغض داشت خفم میکرد خدایا چرا منو به این حقارت انداختی!

نفس عمیقی کشید و گفت:ببخشید دست خودم نبود!باید خودتو میدیدی! باز ریز ریز شروع کرد به خندیدن ولی نتونست خودشو کنترل کنه!دوباره شروع کرد به قهقهه زدن.

با نا امیدی سرمو انداختم پایین و با صدای لرزونی گفتم:میشه بس کنید؟

وقتی فهمید حالم خوب نیس صداشو صاف کرد و گفت:ببخشید!

روم نمیشد نگاهش کنم.