رمان ماهی سفید به قلم sherry.si

ژانر : #عاشقانه #معمایی

خلاصه :

داستان در مورد دختری به اسم نیلگونه که با مادر و مادر بزرگش زندگی معمولی داره تا اینکه همراه دوست صمیمیش آرام، وارد دانشگاه هنر میشن.با ورود به دانشگاه آدمای جدیدی رو ملاقات میکنن که از طرفشون پیشنهاد کار توی یه کافه بهشون داده میشه.کافه پلاک چهار یه کافه شلوغ و پر ماجراست که آدمایی که اونجا کار میکنن درگیر اتفاقاتی که اونجا افتاده میشن و سرنوشتشون بهم گره میخوره.نیلگون دختر آروم و ساکتیه که خیلی سخت با آدما ارتباط برقرار میکنه و پشیمون شده که این کارو قبول کرده.تصمیم میگیره برگرده به زندگی عادی خودش که با اومدن اون آدم و اتفاقی که براش می افته راه برگشتی نداره..

فصل اول

-ای بابا حواست کجاست؟

دفترتلفن و بستم و نگاهش کردم:

-دارم گوش میدم بگو

چشم غره ای رفت و ادامه داد:

-خلاصه هنوز مشکل دارن.من نمی‌خوام دخالت کنم ولی به نظرم حق با ستاره هست اخه هنوز یه ماه نشده عقد کردن آقا جو گیر شده میگه لازم نیست درس بخونی حالا هرکی ندونه ما که دیگه می‌دونیم چه قولایی میداد به ستاره.جریان همون رد شدن خر از پل...

موهام رو جمع کردم و کنارش نشستم.

-خب حالا می‌خواد چیکار کنه؟

عصبی سرش رو تکون داد:

-چیکار میتونه بکنه ! الان دیگه عقد کردن مجبورن با هم کنار بیان.

دستش رو گرفتم و در حالی که از روی تخت بلند میشدم کشیدمش.

-حرص نخور.بریم پایین تا میز صبحانه جمع نشده!

وارد آشپزخونه شدیم. مامان مشغوله ریختن چایی بود دوتایی بلند سلام کردیم.چایی رو روی میز گذاشت.

-صبح بخیر.یکم بخوابید!

آرام پشت میز نشست و چایی رو کشید سمت خودش.

-آخ خاله دست رو دلم نذار.مگه این گذاشت من بخوابم! انقدر تا صبح حرف زد هنوز سر درد دارم

روبه روش نشستم.

-لااقل یه چیزی بگو آدم باورش بشه

مامان ظرف پنیر و روی میز گذاشت و با خنده گفت:

-آرام تو این بهونه ی قدیمی رو نمیخوای عوض کنی؟

لقمشو قورت داد و با مظلومیت به مامان نگاه کرد:

-دیدی چی شد سیمین جون؟! من تو حنا هم شانش ندارم. مثله اینکه حنا هم دیگه فیک شده رنگ نداره

مامان لبخندی زد و نون سنگک رو جلومون گذاشت:

-خدارو شکر این زبونت فیک نیست و اصله.

لقمه ی پنیرو قورت دادم و با خنده گفتم:

-این یکی که باید فیک باشه نیست

با حالت قهر چشماش رو بست .

-من دیگه حرفی ندارم

مامان از جاش بلند شد.

-برم مادرجون و صدا کنم ظهر شد

خانواده ی کوچک من تشکیل شده از مامان، مادرجون که من مامانی صداش میکنم و آرام که خیلی وقت بود عضو این خانواده شده بود.

خیلی بچه بودم که مامان و بابا از هم جدا شدن..من نه دعوایی یادمه،نه اذیت شدم..توافقی از هم جدا شدن . خواهرم نگین سه سال از من بزرگتر بود، با پدرم زندگی میکرد شاید این هم یه توافق بود که تقسیم شدیم..خواهریم ولی زیادی غریبه ایم همیشه از دور همدیگرو میبینیم حتی شاید تعداد سلام کردنمون هم بیشتر از چهار یا پنج بار نباشه..

بابا بعد از طلاق ازدواج کرد،با زنی به اسم لیلا که پسری همسن نگین داره.

گاهی فکر میکنم ما خوشبخت تریم یا اونها؟!

اگر نگین بود میتونست به خوبیه آرام باشه؟ نمیدونم ، جوابشون زیاد هم برام مهم نیست.

فعلا ذهنم درگیر نتیجه ی کنکوره.

کلی برنامه ریزی کردیم با آرام که یه جا قبول شیم حالا هرجا میخواد باشه اونش مهم نیست.

آرام لباس پوشیده جلوم وایستاد:

مامان زنگ زد شب خاله مهنا زینا میان اونجا برم کمکش کنم ، داشت با مامانت حرف میزد.فقط زود بیاید-

از جام بلند شدم و پشت سرش وارد حیاط شدم. به سمت در رفت و بلند گفت:

-دیر نیایدا...ستاره من و کچل میکنه . فعلا خداحافظ

در و محکم بست.

برگشتم داخل خونه. مامانی روی کاناپه جلوی تلویزیون نشسته بود و مشغول بافتن موهاش بود.

رو دسته ی کاناپه نشستم و کش و ازش گرفتم و بستم به موهالش:

-آرام چرا انقدر زود رفت؟

دسته ی بافته شده ی موهاشو روی شونه ی چپش انداختم:

-شب خاله مهناز و ما خونشون دعوتیم .رفت واسه کمک...

مامانی سرش و تکون داد و گفت:

-راستی بابات زنگ زده بود میخواست حالت و بپرسه میگفت این چند وقت سرش خیلی شلوغ بوده وقت نکرده،پرسید کنکور و چیکار کردی؟چرا گوشیت و جواب نمیدی؟

از جام بلند شدم و به سمت پله ها راه افتادم:

-نشنیدم خودم بهش زنگ میزنم

******

-حالا مثلا بخواد درس بخونه چه اتفاقی میفته؟

بابک پاشو انداخت رو پاشو گفت:

-عجب گیری دادیا؟من دلم نمیخواد زنم درس بخونه.شما برید درس بخونید ببینم کجارو میگیرید...ستاره خودشم به این نتیجه رسیده دیگه بعد ازدواج درس خوندن به دردش نمیخوره

آرام حق به جانب نگاهی به ستاره و بابک انداخت:

-معلومه که ما میخونیم..همه جارم فتح میکنیم تا چشاتون دراد

احساس میکردم ستاره ناراحت شده،هم من هم آرام میدونستیم ستاره چقدر معماری دوست داره ویکی از آرزو هاشه ولی علاقه ی زیادش به بابک باعث شده بود قید خیلی از آرزوهاشو بزنه چون بابک آدم تعصبی بود.

بهش اشاره کردم که بحث و تموم کنه . از جاش بلند شد:

-پاشو بریم میز و بچینیم،ایشونم که تازه عروسن دست به سیاه وسفید نمیزنه...

از جام بلند شدم ستاره با خنده گفت:

-یکی از مزیت های خوبه ازدواجه حسود خانوم

ظرف سالادو گذاشتم وسطه میزو به ارام که داشت بشقاب هارو میچید گفتم:

-دیگه راجع به درس خوندن ستاره حرف نزن میدونم بخاطره خودش میگی اون خودشم ناراحته ولی به قول خودت دیگه کاری نمیشه کرد فقط ستاره بیشتر اذیت میشه.

آخرین بشقاب و گذاشت:

-دیگه نمیگم ولی میدونم ستاره یه روزی خیلی پشیمون میشه...

خواستم جوابشو بدم که صدای زنگ بلند شد به سمت آشپزخونه رفت و گفت:

-درو باز کن من غذارو بیارم

اف اف و زدم و در ورودی و باز کردم.آرش در حیاط و بست و به سمتم اومد:

-به به،ببین کی اینجاست .احوال خانومه کاویان؟

دستشو که به سمتم دراز شده بود گرفتم:

-خوبم ولی انگار تو خیلی خوب نیستی.

از جلوی در کنار رفتم تا بیاد تو. کفششو تو جا کفشی گذاشت:

-دارم از خستگی میمیرم.برگشتنی ماشین خراب شد تا الان درگیر بودم بردمش تعمیرگاه صبح باید برم سراغش..

با هم وارد سالن شدیم.آرش مشغول احوال پرسی با بقیه شد.وارد آشپزخونه شدم.آرام با برنج زعفرونی مشغول تزئین بود

-آرش بود

سرش و تکون داد:

-شنیدم صداشو

دیس بزرگ برنج و برداشتم و به سمت میز غذا خوری رفتم

خاله مریم با دیدنم گفت:

-دستت درد نکنه خاله جون امشب حسابی به زحمت افتادی

دیس رو روی میز جا دادم:

-کاری نکرم خاله..

شام با صحبت و شوخیه عمو علی بابای آرام و آقا محمود شوهر خاله مهناز صرف شد

تو راه برگشت به خونه بودیم.

مامان از آیینه ی جلو نگاهم کرد:

-جمشید امروز دوبار زنگ زده.چرا مامانی بهت گفت بهش زنگ نزدی!

پشت چراغ قرمز ترمز کرد.فاصله ی خونمون با خونه ی آرامینا یه چهار راه بود.

چراغ سبز شد دوباره راه افتاد:

-رسیدیم خونه یه زنگ بزن بهش،فکر میکنه اتفاقی افتاده که نمیخوام بهش بگم.نگرانه.

مامانی حرفش و با حرکت سر تایید کرد:

-آره،از منم پرسید اتفاقی افتاده..

در اتاقو بستم.لباسامو عوض کردم.گوشیم و برداشتم پرده ی پنجره سرتاسر و بزرگمو کشیدم کنار.

درو باز کردم و وارد تراس شدم.

روی صندلی پشت میز گرد چوبی وسط تراس نشستم.گوشیم و روشن کردم و شمارشو گرفتم

بوق سوم:

-الو نیلگون؟

-سلام

صدای خنده ی چند نفر رو میشنیدم:

-سلام،معلومه کجایی؟چند بار تماس گرفتم جواب ندادی!

-متوجه نشده بودم

صداها دورتر شد:

-چیکار میکنی؟کنکور و چیکار کردی؟

برام مهم نبود که یک ماه بعد از کنکورم تازه داشت میپرسید چطور بوده!

-خوب بود

صداش آروم تر شد:

-خوبه،من باید برم باز تماس میگیرم باهات خداحافظ

قطع شد.

به صفحه خاموش گوشی نگاه کردم.فکر میکردم بعد از یکماه دلم برای صداش تنگ شده باشه،اما هیچ حسی نداشتم!

***

به محوطه ی نسبتا خلوت نگاه کردم:

-چرا انقدر خلوته؟!

به سمت در بزرگ ورودی کشیدتم:

-چون فقط ورودی های جدیده ندید بدید مثله ما مهر میان

به جمعی از دختر و پسری که جلوی تابلوی اعلانات ایستاده بودن نگاه کردم:

-دیدی فقط ما نیستیم که اومدیم

آرام نگاهشون کرد و راه افتاد سمت تابلو:

-اینا هم مثله ما حتما جدیدا

همونجوری که به سمت تابلو میرفتیم نگاهشون کردم.به نظرم که جدید نمیومدن! روبه روی تابلو وایستادیم.آرام روی نوشته ها دنباله اطلاعاتی راجع به کلاسای گرافیک بود...

یکی از دخترها داشت آروم و نا مفهوم صحبت میکرد و بقیه میخندیدن...

-حواست کجاست؟بیا بریم شماره ی کلاسارو پیدا کردم

دنبال آرام از پله ها بالا رفتم...دانشگاه بزرگی بود.وقتی تو سایت قبولیمون اونم یه جا و تو یه دانشگاه خوب خوندیم هیچکدوم تا چند دقیقه قدرت حرف زدن نداشتیم...

وارد یکی از کلاس ها که آرام نشون داد شدیم

نزدیک ده یا دوازده نفر پراکنده نشسته بودن و چندتاشون مشغول حرف زدن بودن

ردیف وسط نشستیم..

ده دقیقه گذشته بود که استاد اومد...

زنی حدوده چهل ساله که خودشو ادیبی استاد تصویر سازی معرفی کرد.شروع به خوندن اسم ها کرد.صدای در بلند شد

همون دختری که پایین دیده بودمش وارد شد و اون چند نفر هم پشت سرش.ادیبی نگاه بهش انداخت و گفت:

-شریفی فکر کنم تو رشته ی جدید هم با هم مشکل پیدا کنیم!

به پشت سری هاش نگاه کرد:

-چند ماه گذشته ولی شما هنوزم به این قانون عادت نکردید و نمیتونید رعایتش کنید

اول پسرها عقب گرد کردن و پشت سرشون دوتا دختر بیرون رفتن و درو بستن.

ادیبی دوباره شروع به توضیح دادن کرد.

از محوطه دانشگاه خارج شدیم و سوار اتوب*و*س شدیم تا خونه یه ربع راه بود

تو پیاده رو شروع به راه رفتن کردیم:

-این یارو ادیبی خیلی گند اخلاقه .دیدی چجوری بیرونشون کرد؟

سرم وتکون دادم:

-آره.فکر کنم میشناختتشون!

از خیابون رد شدیم:

-فکر کنم رشتشون و عوض کردن البته اونجوری که ادیبی میگفت

-بریم خونه ی ما.ماماینا که دیر برمیگردن منم تنهام

دستمو گرفت:

-بریم فقط زود،خیلی گشنمه

مامان مزون لباس داره.مزونش معروف و قدیمیه .با یکی از دوستاش شریک بود که بعد از چند سال رفت دبی و خاله مریم با مامان شریک شد.از صبح تو مزونن تا نزدیکیای شب یا شایدم زودتر.گاهی هم مامانی باهاشون میره.

کاسه ی ماست و رو میز گذاشتم و نشستم :

_فکر میکردم امروز یه روز خاص میشه،ولی زیادی حوصله سربر بود

قاشقشو از برج و مرغ پر کرد:

-اره ولی خب امروز روزه اول بود..کسیم نمیشناختیم بیشتر واسه معارفه بود حالا بزار درسا شروع شه به غلط کردن میوفتیم

همون جای دیروز نشستیم و اون دختر پسرها جلومون نشستن.

تا ساعت یک کلاس داشتیم.سرکلاس عمومی حسابی کسل شده بودم و خوابم میومد ولی خودمو با آرام مشغول میکردم

کلاس که تموم شد سریع با آرام بلند شدیم. همزمان با رد شدن من یکی از دخترها که حواسشم نبود از نیمکت اومد بیرون و محکم خورد بهم تعادلم بهم خورد و پهلوم خورد به میز بقلی

آرام کنارم اومد و نگران پرسید:

-نیل خوبی؟چیزیت شد؟

صاف وایستادم و دستم و به پهلوم گرفتم:

-خوبم یکم پهلوم درد گرفت

همون دختر با قیافه ای ناراحت اومد جلو:

-واقعا متاسفم اصلا حواسم نبود،طوریتون شد

اون یکی دختر هم اومد کنارش.

-چیزی نشد خوبم.

دستش رو دراز کرد سمتم.

-بازم معذرت می‌خوام، من کتایونم

دستش رو فشردم

-نیلگون.

بعد با آرام دست داد.دختر کناریشم هم دست داد و خودش رو ساره معرفی کرد.

کتایون به خودشون اشاره کرد و گفت:

-دوست دارید به جمع ما اضافه شید؟مثل اینکه شما دوتا تنهایید!

نگاه سه تا پسر رو من و آرام ثابت موند.منتظر جواب بودن انگار. نگاهی به آرام انداختم وقتی ازش مطمئن شدم دوباره به کتایون نگاه کردم و با لبخند سرم رو به علامت مثبت تکون دادم.

بعد پسرها برای آشنایی جلو اومدن.

****

یک هفته از دوستیمون میگذره.

کتایون دختری با قدی متوسط و لاغره.موهای کوتاهه فندوقی با صورتی استخونی ولب های پهن داره.برعکس فیافش خونگرم و آدم راحتیه.ساره قد بلند تر و هیکل پر تری نسبت به کتایون داره.صورت قشنگ و مهربونی داره که تنها عیبش دماغشه که غوزه کوچیکی داره.

علیرضا پسری با قیافه ی معمولیه اما تیپه متفاوتش باعث خاص بودنشه موهای بوری داره با چشم های روشن بیست ودو سالشه حقوق میخونده به خواسته پدرش که وکیله اما بخاطره علاقش انصراف میده و هنرو انتخاب میکنه.

سورنا پسری با قد بلنده. منو آرام که قد بلندی نسبت به کتایون و ساره داریم تا سینشیم.هیکلی معمولی داره.برعکس علیرضا موهای مشکی وچشمای قهوه ای خیلی تیره و کشیده ای داره.بیست سالشه و با کتایون خیلی صمیمیه.

فربد قد و هیکلش مثله سورناست و همسنن.چند ساله که دوستن.فربد پوستی برنزه با موهای پرپشته فر و قهوه ای رنگ داره قیافه ی خیلی بامزه ای داره یکمم تیپش عجیب غریبه خیلی هم خوش اخلاقه.

همشون از قبل با هم آشنا بودن یه جورایی بجز علیرضا که مثله ما تازه وارد جمعشون شده.

آرام داشت از جمع دوستای جدیدمون برای مامان و مامانی تعریف میکرد.مامان ظرف آلو خشک و گذاشت جلومون:

-پس بچه های خوبین .از شما دوتا بعیده انقدر زود دوست پیدا کردین!

پشت چشمی نازک کرد و گفت:

-والا اونا مارو پیدا کردن.از بس منو دوسته خوشگلم جذابیم همه میخوان ما باهاشون دوست شیم

به اعتماد به نفسش خندیدم:

-بر منکرش لعنت

آلویی گذاشت تو دهنش و ژسته خنده داری گرفت.

-بلند بشماااار

مامانی لپش و کشید:

-کم زبون بریز

دستشو انداخت دور گردن مامانی و ماچه آبداری از لپاش کرد:.

-چشم قربونت برم من!

بعد شروع کرد به لوس بازی واسه مامانی.لبام و جمع کردم و با انزجام نگاهش کردم:

-اه نکبته چندش بسه حالمو بهم زدی.

ادای عق زدن دراوردم.مامانی تذکر داد:

-نیل این چه طرز حرف زدنه زشته واسه دختر عزیزم

خودش و بیشتر تو بقله مامانی جا دادو با تاسف سر تکون داد:

-خیلی رفتارت بد شده واقعا.ولش کن مامانی این حسوده منم میخوام رابطمو باهاش قطع کنم روم تاثیر میزاره.

یکی از کوسن های کاناپه رو سمتش پرت کردم.

-پررو و ببینا !! پاشو برو خونتون همش اینجایی

ابروهاشو انداخت بالا:

-نمیخوام هنوز شام نخوردم

مامانی خندید و مامان بلند شد از جاش:

-خوب شد گفتی وگرنه امشب سوخته پلو میل میکردیم

***

کتی دفتر طرح منو آرام و بست و رو میز گذاشت:

-طرحاتون خیلی خوبه من که خیلی خوشم اومد

ساره هم سر تکون داد:

-اره کاراتون قویه

لبخندی زدم و تشکر کردم ارام های بایی از جلدش دراورد.

-بچه ها کجا رفتن ؟؟

کتایون آبمیوشو رو میز گذاشت.

-سورنا گفت علیرضا کاری واسش پیش اومده رفتن.کلاسه بدی رو نمیان دیگه

از سلف بیرون اومدیم و به سمت ساختمون رفتیم . باز با ادیبی کلاس داشتیم اصلا حوصله ی غرغراشو نداشتیم واسه همین قدم هامون و تند تر کردیم تا زودتر از اون به کلاس برسیم.

سر کلاس اصلا هیچی نمیفهمیدم.ساره و آرام به هم پی ام های مسخره میدادن و ریز ریز میخندیدن

حوصلم سر رفته بود.وقتی پسرا بودن کلاس راحت تر میگذشت مخصوصا وجود فربد سرحال با شیطنت هاش

کتایون با دقت به حرفای ادیبی گوش میده و گاهی هم تو جزوش چیزی مینویسه .

باید یادم باشه جزوشو بگیرم ازش خودم که نمینویسم

وارد محوطه شدیم.گوشیه کتی زنگ خورد

گوشیش و از جیبش دراورد و نگاه انداخت:

-سورناست

و ازمون فاصله گرفت.آرام نگاهم کرد و گفت:

امروز تو بیا خونمون، آرش هم دیر برمیگرده

کیفمو رو شونم جابه جا کردم:

-باشه ولی شب برگردیم خونه ی ما

کتی تلفنش تموم شده بود و جلوی ورودی وایستاده بود..نزدیکش شدیم گوشیشو گذاشت تو جیبش:

-باید بریم جایی

ساره با تعجب نگاهش کرد.

-کجا؟سورن چی میگفت؟چیزی شده؟

عینک آفتابیشو زد.

-نه بابا چیزی نشده.دایی علیرضا کلید و داده بهش الان اونجان..سورن گفت ماهم بریم میگه جاش خیلی با حاله

آرام قدمی برداشت:

-خب پس ما بریم من خیلی .

کتی پرید وسط حرفش:

-کجا برید!بیخود میخوای از زیر کار در بری؟سورن گفت همگی بریم

با تعجب پرسیدم:

-کار چی؟

دست ساره رو کشید و گفت:

-بیاید بریم میفهمید

********

به خیابون نگاه کردم.دوطرفش ردیف درختهای قدیمی و بلند بود

به سمت پیاده رو رفتیم.ساره و کتی جلوی ما راه میرفتن.چشمم به مغازه هایی بود که از کنارشون رد میشدیم

مغازه و ساختمون های کوتاهی که ساختشون قدیمی بود با ویترین هایی که دکورهای جدید و مدرن داشتن.

به انتهای خیابون نزدیک میشدیم که وایستادن

دیوار کرم رنگی که تا کمرم بود.در کوچیک آهنی سفید رنگ که رنگش رفته بود و قسمت های مختلفش زنگ زده بود

کتی در کوتاه و هل داد و با صدای گوش خراشی باز شد.وارد حیاط شدیم.ساختمانی یک طبقه ی کوچیکه کرم رنگ که بخاطره قدیمی بودنش بعضی جاهاش زرد شده بود

از در ورودی تا ساختمون پنج قدم بیشتر نبود.

نمای جلوی ساختمون بیشتر شیشه بود که یه سری جاها شکسته و ترک خورده بود که حصاری فلزی جلوش کشیده شده بود

از سمته راست حصار کمی کنار زده شده بود و در چوبی شیشه ای نصفه باز بود

ساختمون با دو پله ی کوتاه از زمین فاصله گرفته بود

از پله بالا رفتیم آرام باهیجان گفت:

-وای چقدر اینجا باحاله!

کتی سر تکون داد:

-باحال ترم میشه!

در چوبی و که یکی از شیشه های زردش ترک بزرگی خرده بود و تا آخر باز کرد و رفتیم تو

فربد از پشت دیواری که ته سالن بزرگ بود بیرون اومد و بلند گفت:

-بچه هان

و به سمتمون اومد.بوی نم توی بینیم پیچید.

وسط سالن و گوشه کنارا پر از وسیله بود که روشون با ملافه های سفید رنگ و رو رفته کشیده شده بود

به فربد دست دادیم و بعد از احوال پرسی کوتاه به ته سالن پشت دیوار رفتیم

از راه رویی باریک رد شدیم و به در بزرگه بازی رسیدیم

صدای حرف زدن علیرضا و سورن میومد

آشپزخونه ی بزرگ و بهم ریخته ای بود که علیرضا سورن مشغول جابه جایی وسایلش بودن

علیرضا با دیدنمون دست از کار کشید:

-اومدین!خب دیگه تنبلی و میزارید کنار و دل به کار میدید!

سورن خودشو رو زمین ولو کرد و به کابینت تکیه داد.

-من که دیگه نمیتونم مردم از خستگی

کتی کیفشو رو میز بزرگ وسط انداخت و گفت:

-بزارید برسیم بعد شروع کنید به غرغر

فربد صندلی در به داغونی کشید بیرون روش نشست.

-امروز که دیگه نمیشه کار کرد امروز فقط باید فکر کنیم و برنامه ریزی کنیم

با تعجب نگاهی بهشون انداختم:

-یکی توضیح بده اینجا اصلا کجاست؟باید چیکار کنیم دقیقا؟

علیرضا کارتونی بسته بندی شده رو روی کابینت گذاشت:

-اینجا خیلی ساله پیش رستوران و کافه بوده.صاحبش دایی منه که میخواست بفروشتش ماهم راضیش کردیم به ما اجارش بده

الانم دوباره میخوایم راش بندازیم البته قراره که فقط کافه باشه

با حیرت به اطراف نگاه کردم به همه چیز فکر کرده بودم جز کافه!

ساره دستاشو بهم کوبید و با ذوق گفت:

-وای من که لحظه شماری میکنم واسه افتتاحش

هر روز بعد از دانشگاه یه راست میرفتیم واسه تمیز کاری و درست کردن کافه

تمام صندلی های قدیمی چوبی رو سفید و مشکی و آبی و فیروزه ای کردیم

آرام در حال رنگ زدن میز ها بود منم صندلی ها فربد و علیرضا در حال درست کردن جا برای صندوق بودن .

سورنا و کتی و ساره هم دیوار هارو بتونه کاری میکردن .

آرام قلموی رنگ رو لبه ی سطل گذاشت و سمت کولش که گوشه ی سالن بود رفت

لپ تاپش و دراورد و روشن کرد:

-خب یه آهنگ بزارم کپک زدیم

آهنگ رو پلی کرد

اومد قلم مو رو برداشت و به حالت میکروفن گرفت جلوی دهنش و شروع کرد به خوندن و ر*ق*صیدن:

شوهره پولدار نمیییخوام

وزیر دربار نمیخوام

میخوام اون دیونه باشه

مثل من بی خونه باشه

واسه اون کلبه ی چوبی مثله یه خونه خرابه

واسه من قصر طلایی یه سراااابه

یه سرااااابه

خاستگاری واسه چی

بله برون واسه کی

یار من عاشقونه رازه دل رو میدونه

نگاه گرم چشاش

جونمو میدم براش

وقتی نازم میکنه میدونم عشق همونه

بچه ها دیگه کارو ول کرده بودن و با خنده نگاهش میکردن. چرخی زد و اومد سمتم و شروع کرد مسخره بازی:

یه خاستگار داییم آورده

که دل بابامو برده

مدرک و ثروت و خونش مامانو به ر*ق*ص آورده

بی دلو بی عشقو تنهااااا

نباشین مردمه دنیا

همه ی روزا و شبها خوش باشین و شاد

آهنگ که تموم شد همه واسش با خنده دست زدن.با دست واسمون ب*و*س فرستاد

فربد رو یکی از صندلی های رنگ نشده نشست و با شیطنت گفت:

-خب آرام کی بیایم؟

آرام قلم مو رو تو سطل رنگ فرو کرد و با تعجب به فربد نگاه کرد:

-کجا؟

فربد چشمکی زد و با خنده گفت:

-خاستگاری دیگه!خیالت تخت آسو پاسو بدبخت تر از من دیگه نمیتونی پیدا کنی.پنجاه تک تومنی ته جیبم نیست

همه بلند شروع کردیم به خندیدن علیرضا تخته چوبی برداشت:

-پاشو..پاشو به جای مخ زدن بیا این و تمومش کنیم به فردا نکشه

فربد با غرغر بلند شد:

-ای بابا عجب بخیلی هستیا...نمیزاری آدم یه دقیقه به فکر آیندش باشه

آرام، زیر لب پررویی نثارش کرد و مشغول رنگ زدن شد.

تمیز کردن دستشویی از همه چی زجراور تر بود

نزدیک هشت سال در اینجا بسته بوده

وقتی از تمیز شدن کامله دستشویی مطمئن شدم از اسپری خوشبو کننده چند پیس زدم تا

بوی مواد شوینده بره.درو هم باز گذاشتم تا هوا عوض بشه

وارد سالن شدم کتی رو به روی سورن وایستاده بود:

-سورنا عزیزه من این دیوار باید سفید باشه تا با ماژیکه مشکی روش بنویسن

سورنا سطله رنگ و رو زمین کشید و نزدیک دیوار گذاشت:

-اگر قراره این دیواره آرزوها باشه پس باید

غلطک رنگ و روی دیوار کشید:

-آبی باشه.

از دیدن رنگی که به دیوار میخورد ذوق زده شده بودم

کتی با عصبانیت نگاهش میکرد،سورنا هم خیلی ریلکس به کارش ادامه میداد.غلطک و دوباره توی رنگ زد و به دیوار کشید:

-الان هم با ماژیک مشکی میشه کشید هم با سفید.

کتی اخماشو باز کرد و لبخند زد:

-باشه اگه تو دوست داری همین خوبه

به سمت بچه ها رفتم که کنار در ورودی وایستاده بودن و به حیاط نگاه میکردن

علیرضا با دیدنم لبخند زد:

خیلی خسته شدی.گفتم که اونجارو خودمون تمیز میکنیم.

کنار آرام وایستادم.

-نه خسته نشدم

موضوع بحثشون درست کردن حیاط و باغچه و سر در حیاط و استخدام دوست فربد که چندسال کافه داشته و درست کردن منوی جدید و خاص بود

آرام به جایگاه صندوق تکیه زد:

-علیرضا مجوز و کی گرفتید؟

علیرضا پوشه ای رو به فربد داد:

-مجوز و دایی داره

ساره انگار که چیزی تازه یادش اومده باش با هجان بالا پایین پرید:

-راستیی.اسم اینجا رو چی میزارین؟

علیرضا گفت:

همون اسمی که از اول روش بوده!

آرام با تعجب پرسید:

-خب چی بوده اسمش؟!!

از پشت شیشه های بلند به حیاط و خیابان خیره شدم..علیرضا جواب داد:

-کافه پلاک چهار

همه چیز اینجا عجیب به دلم مینشست.

ساره با لحنی که نشون میداد خوشش نیومده گفت:

-این دیگه چیه!به نظرم یه چیز دیگه بزاریم.یه چیز بهتر...

بی اختیار گفتم:

-نه.

با تعجب نگاهم کردم..

-منظورم اینه که...ام...خب همین خیلی قشنگه یعنی اسمش خوبه عوض نکنید

علیرضا همون طور که نگاهم میکرد گفت:

-نمیکنیم.

فربد به سمت سالن راه افتاد:

-بریم کمکه سورن و کتی

تا بعد ازظهر هر روز تو کافه بودیم تا کارهای دیزاین و زودتر تموم کنیم..از طرفی هم درسای دانشگاه و کارای عملی زیاد شده بود تا آخرای شب هم اونارو انجام میدادیم

مامان و خاله مریم از فعالیت های زیادمون خوشحال بودن و از مشارکت تو کافه راضی.

جمعه از صبح زود رفتیم کافه.

دوست فربد که قرار بود بیاد اومده بود

اسمش سیاوش، بیست و شیش سالشه پسری ساده و مهربون.

اونجوری که فربد میگه زیادی تو کارش موفقه.

با پسرها به آشپزخونه رفتن تا چیزایی که لازمه رو سیاوش لیست کنه.

ساره امروز نیومده .با آرام و کتی مشغوله چیدن میز و صندلی ها شدیم.بالای صد بار جاهاشون رو عوض کردیم.

تعداد میز ها زیاد بود و سالن بزرگ.هر کدوم یه نظری داشتیم.

دیوار آرزوها از دیوارای دیگه بزرگ تره میزهارو با فاصله تر از هم چیدیم

دیوار کوتاهی که آشپزخونه رو از سالن جدا میکرد و مشکی کرده بودیم .باقی دیوارها سفید بود

آرام به دیوار مشکی اشاره کرد:

-میگم نیل رو این دیوار یه چیزی بکشیم

به دیوار نگاهی انداختم:

-چی مثلا؟

کمی فکر کرد:

-مثلا یه شهر شلوغ

کتی موافقت کرد:

-اره فکر خیلی خوبیه به نظره منم جالب میشه

به میزو صندلی ها اشاره کردم:

-ولی اول باید اینارو بچینیم

کتی سمت میز و صندلی ها رفت:

-نگران اینا نباش عزیزم من اینارو درست میکنم شماها کاره دیوار و انجام بدید

و خودش مشغوله چیدن و جابه جایی شد

آرام فربد و صدا زد و جریان و بهش گفت.فربد هم حسابی استقبال کرد.

طرح شهر شلوغی رو روی دیوار زدیم با رنگ سفید

حسابی مشغول بودیم..هرچی کامل تر میشد دیوار بیشتر خودشو نشون میداد..

ساختمون های انتزاعی بامزه با آسمون ابری و گرفته

یکم زیاده غمگین بود ولی خیلی خوب شده بود و تو چشم بود

وقتی سورنا از خرید با پاکت های غذا برگشت نگاهی به ساعت انداختم که سه و نیم بود.شیش ساعت تمام مشغول کشیدن بودیم

همه با دیدن دیوار کلی ذوق و تعریف کردن.

علیرضا بیشتر از همه خوشش اومده بود و همش راجع بهش صحبت میکرد

تو سالن پشت میزها نشستیم و مشغول خوردن پیتزا ها شدیم

به دیوار آبی رنگ خیره شده بودم و به این فکر میکردم اولین نفر کی ارزوی خودش و مینویسه؟

دوست داشتم اولین نفر خودم باشم..

دیواره جالبی میشد.خوب بود که آدم ها آرزوهاشون و جایی ثبت کنن و روزی