رمان مگس به قلم مریم چاهی(مرینا)

ژانر : #عاشقانه #طنز

خلاصه :

یه پسر نابغه شیطون داریم به اسم ساتیار،طبق محاسباتش از طریق فرمول هاش به این نتیجه رسیده که پانیذ دختر دست و پا چلفتی دانشگاه مخرج مشترکش باهاش میشه: «بی نهایت»

در نتیجه پانیذ باید مال اون باشه.

اولش به زور وسط دانشگاه ماچش می کنه تا نامزد دختره رو دک کنه. بعد می دزدتش و .....

ثبت نام ترم دوم دانشگاه حتی از ترم یک برام خسته کننده تر بود. جلوی در مدیر گروه هم رشته ای هام خیلی شلوغ شده بود. همه منتظر بودن تا در باز بشه و بتونن بهترین

کلاس ها رو با استادهای مورد علاقه شون بردارن. کنار سکو نشسته بودم و از دست پوریا کیک و شیرکاکائو می خوردم. پسرخاله ام بود و چند ماهی بود شیرینی خورده همدیگه

بودیم. از وقتی سال های آخر دوره متوسطه رو می گذروندم آوازه بودنمون با هم توی گوشم نغمه خونی می کرد. 

پدرم مخالف بود. دوست داشت من بیشتر از جوونیم لذت ببرم و بعد به فکر ازدواج بیافتم. وقتی پوریا گفت: «زنم می شی؟» قلبم گرم شد. لبخندم کار دستم داد. خوشبخت بودم.

منی که از محیط های شلوغ می ترسیدم حضور دائمی پوریا کنارم بهم حس امنیت می داد. امروز یکی از همون روزها بود. دختر خونه بودم و برام سخت بود توی اجتماع ظاهر بشم. 

با باز شدن در اتاق مدیر گروه همه به سمتش راهی شدن. بطری شیر کاکائو رو دست پوریا دادم. لبخندی زد و برام آرزوی موفقیت کرد. می خواستم زودتر انتخاب واحد کنم تا

بتونم بیشتر کلاس هایی بردارم که استادشون خانوم باشه. حرف زدن با استادهای مرد برام سخت بود. 

کاغذهای توی دستم رو مرتب می کردم و بدون نگاه کردن به رو به روم سمت اتاق ثبت نام می رفتم. اطرافم خیلی شلوغ بود ولی نه انقدر که کسی سینه به سینه ام بایسته و

اجازه نده رد بشم. هنوز چشم از کاغذها برنداشته بودم تا نگاهی به پسری که جلوم ایستاده بود بندازم که ....

دستی مردانه قدرتمندی فکم رو بین انگشت هاش گرفت و صورتم رو بالا آورد. دست دیگرش پشت سرم رفت و تو لحظه ای لب هام رو اسیر لب هاش کرد. پوریا پشت سرم بود و می تونستم

صدای داد و فریادش رو بشنوم. همهمه جمعیت توی سرم می پیچید. چشم هام رو تا آخر باز نگه داشته بودم و انقدر شوکه بودم تا چند ثانیه نمی فهمیدم واقعا چه اتفاقی

افتاده؟ لبهاش روی لب های من سر خورد. تونستم نفسی بگیرم. اینبار محکم تر نگهم داشت چون من موفق شده بودم مقاومت کنم. حریصانه بوسه بعدیو روی لب هام نشوند. من اصلا

این آدم رو تا بحال ندیده بودم.

مرد قد بلندی بود که من تقریبا تا زیر گردنش بودم. فشار دستش فکم رو به درد آورده بود و تقلاهام نتیجه ای نمی داد. می شنیدم پوریا با چند نفر گلاویز شده و با داد و

فریاد سعی می کنه به سمت من بیاد. پشت سرم بود نمی دیدمش. بقیه جمع شده بودن و مبهوت تماشا می کردن. یکی بالاخره به کمکم اومد. از حرف های پوریا و تقلاهای من فهمیده

بود این مرد داره به زور درست وسط دانشگاه جلوی چشم های بقیه منو می بوسه. دستش رو که باهاش فکم رو نگه داشته بود به زور کنار کشید ولی با قدرت دستش رو آزاد کرد و

این بار دور شونه هام قلاب کرد. بیشتر توی بغلش افتادم و دیگه نفسی برام نمونده بود. بقیه هم به کمک اومدن و سعی می کردن از من جداش کنن ولی فایده نداشت. 

نمی فهمیدم چرا پوریا داد می زنه ولی صداش هی دور تر میشه؟ دخترا منو می کشیدن و پسرا اون پسرو که می شنیدم ساتی صداش می زنن. عده ای می خندیدن و بقیه اعتراض می

کردن. لحظه ای که بالاخره از من جدا شد از شدت ضعف زانوهام شل شد و روی سرامیک سرد کف زمین افتادم. وقتی داشت عقب عقب به زور فشار پسرها از من دور می شد لبخند

پیروزمندی روی لب هاش بود. 

به کمک دختر ها از جام بلند شدم. می شنیدم مسئولین دانشگاه مداخله کردن و لحظه ای تونستم پوریا رو در حالیکه چند تا پسر دیگه باهاش در حال کتک کاری بودن و اجازه نمی

دادن سمت من بیاد ببینم. هنوز نگاهم سمت پوریا بود که دختر کناریم جیغ کشید: ساتی.... روانی....

بازوم کشیده شد و دوباره توی بغلش افتادم. با هر دو دستش یک طرف صورتم رو نگه داشته بود و محکم لب هاش رو بهم فشار می داد. انقدر گیج و منگ بودم نمی تونستم بفهمم

باید توی این وضعیت چی کار کنم؟ همه حمله کرده بودن به دست و پاهای ما و سعی می کردن این روانی رو از لب های من دور کنن. تمام تنم از جای چنگ و فشار دست هایی که

دیگران به بدنم می انداختن تا شاید کمکی کرده باشن درد می کرد. بالاخره پوریا خودش رو به ما رسوند. با کمک بقیه دوباره از من کندنش. این بار عملا می خندید. پوریا یقه

لباسش رو چنگ زده بود و فحشش می داد. با خنده به پوریا نگاه می کرد که حرکت وحشتناک دیگه ای ازش سر زد. بی مقدمه با سر به صورت پوریا کوبید. از بینی خودش خون بیرون

پاشید ولی همینطور که با پشت دست خونش رو پاک می کرد می خندید. پسرهایی که همدستش بودن از پشت بازوهاش رو گرفتن و به عقب کشیدنش. تلو تلو خورد و با خنده گفت: مال

منه! شنیدی؟!

گیج و مبهوت بین هم دانشگاهی هام ایستاده بودم. جمعیت موج میزد و صدای خنده بعضی ها توی راهروی دانشگاه می پیچید. یکی از کارمندهای دانشگاه برام آب قند آورده بود و

بقیه دخترها سوال پیچم می کردن. از حرف هاشون سر در نمی آوردم. اصلا این پسره کی بود؟ من هیچوقت ندیده بودمش. همه تنم درد می کرد. با چشم هام دنبال پوریا می گشتم.

غیب شده بود. نه اشکی ازم می چکید و نه قدرتی برای حرف زدن داشتم. وحشت همه وجودم رو گرفته بود. می دونستم آوازه این اتفاق تو کل دانشگاه می پیچه و منی که همیشه

سربزیر بودم می افتم سر زبون ها و آبرویی برام نمی مونه. 

صدای داد و فریاد عصبی پوریا از بین جمعیت می اومد. داشت تهدیدش می کرد که به خاک سیاه می نشونتش. شبیه کسی بودم که جلوی چشم چند صد نفر آدم بهش تعرض شده و لخت

نشسته تا همه با دست به همدیگه نشونش بدن و بگن این همون دخترست که وسط دانشگاه بهش دست درازی کردن. دلم می خواست بال در بیارم و برای همیشه از این دنیا پرواز کنم

تا کسی منو نبینه. 

پشت جمعیت روی یکی از پله های راهرو نشسته بودم و سرمو توی دست هام گرفته بودم تا کسی ازم چیزی نپرسه و تو چشماشون نگاه نکنم. یکی از خواهران حراست دانشگاه بقیه رو

پس زد و به سمتم اومد: برید کنار خانوم ها، پاشو ببینم! 

چنگ کشید به بازوم و به زور بلندم کرد. از فشار دست بقیه هنوز بازوم درد می کرد. آخ بلندی گفتم و تو خودم جمع شدم. صدای جیغ و هوار بقیه بلند شد. اون پسره دوباره

داشت می اومد سمت من و هیچکس نمی تونست جلوش رو بگیره. از ترس بازوم رو از دست اون زن بیرون کشیدم و چند پله ای عقبکی بالا رفتم. بقیه رو هول داد اومد سمت ما: ولش

کن. این چه طرز برخورد با دوست دختر منه؟

چشم هام از کاسه بیرون زده بود. این چقدر گستاخه؟ زنی که دنبال من اومده بود بی سیم زد به برادران همکارش این روانی رو بگیرن به دفتر حراست ببرن. پسره با دستش با

پررویی به من اشاره می کرد دنبالش برم. من فقط با تعجب نگاهش می کردم. طوری وانمود می کرد انگارمن واقعا دوست دخترشم. چاره ای به جز همراهی با مامور حراست دانشگاه

نداشتم. پشت چادرش پناه گرفتم دنبالش رفتم. هرچی با چشم هام دنبال پوریا توی جمعیت می گشتم پیداش نمی کردم.

اون خانوم منو به اتاقی برد که کسی توش نبود. گفت همونجا بشینم تا بیان تکلیفم رو معلوم کنن. حالت تهوع داشتم. مغزم با سرعت زیاد وقایع رو از ذهن می گذروند و هیچ

توجیهی براشون نداشتم. من از وقتی پام رو توی دانشگاه گذاشته بودم با پوریا می رفتم و می اومدم. همه می دونستن من نامزد دارم. مطمئنم این دیوانه قصدی به جز آزار و

اذیت نداشته. با پشت دستم جای بوسه اش رو پاک می کردم ولی حس چندش آوری که بهم دست داده بود رهام نمی کرد. 

در اتاق بغلی با سرو صدا باز شد و چند نفر با داد و فریاد حرف می زدن. بین این دو اتاق دری بود که به هم مربوطشون می کرد. مردی با لحن پر از خشونت سعی می کرد کسایی

که جلوی در ایستادن ساکت کنه: فیلم سینمایی تموم شد برید پی کارتون. بیا تو ببینم پسره احمق! من امروز تورو آدم می کنم. 

صدای اون پسره اومد که با خنده جواب داد: من آدمم به مولا! کار بدی نکردم. - بشین تا بهت حالی کنم آدمی یا نه؟ تو نمی تونی دردسر درست نکنی؟ حیف... حیف که مثلا شاگرد

اول دانشگاهی. خجالت نمی کشی؟ - خجالت؟!! من اصلا نمی دونم چی هست؟

- این دختره کیه؟

- دوست دخترم. عاشقمه!

این چی داره میگه؟ - پس اون پسره کیه؟

- اون؟!! یه بزغاله مزاحم همین!

- که بزغاله است! الان میارنش می فهمیم بزغاله کیه؟ - باور کن من اهل دروغ نیستم. به شرافت نداشتم قسم. 

جلوتر رفتم گوشم رو چسبوندم به در تا بهتر بشنوم: تو باید الگوی بقیه دانشجوها باشی. اینجا همه تورو بعنوان نابغه می شناسن. گرفتی وسط دانشگاه دوست دخترت، یه

نامحرمو می بوسی تازه میگی کار بدی نکردی؟

- دلم خواست. کی گفته نامحرمه؟ از همه محرم تره. باور کن. 

دوباره در اون سمت باز شد و چند نفر دیگه با سروصدا داخل شدن. از بینشون صدای پوریا رو شنیدم: می کشمت آشغال عوضی!

- بشینید سرو صدا نکنید. - زنده ات نمی گذارم. - بیا بکش. اصلا خفه ام کن. مال منه حرفیه؟

از صداهایی که می اومد فهمیدم دوباره دست به یقه شدن. از ترس توی اتاق راه می رفتم و دعا می خوندم ختم به خیر بشه. به زور مامورین حراست صداشون قطع شد ولی به محض

اینکه شنیدن من توی اتاق بغلی هستم، دوباره شروع کردن. 

پوریا در اتاق رو باز کرد و به سمت من حمله کرد: چه غلطی کردی؟ جلوی چشم های من؟

خواستم لب باز کنم که اون پسره در حالیکه بقیه سعی می کردن نگهش دارن اومد تو و مشتی حواله صورت پوریا کرد. جیغ بلند من توجهش رو جلب کرد. بقیه دوست هاش پوریا رو

نگه داشته بودن که به سمت من اومد: جون، سلام خوشگله!

پریدم روی صندلی هایی که گوشه دیوار ردیف بود. هرچی جلوتر می اومد من یه صندلی عقب می رفتم. این واقعا دیوانست: چرا بهشون نمی گی مال منی؟ حرف بزن دیگه کوچولوی من!

داد زدم: کمک... یکی کمک کنه...

شروع کرد به خندیدن مو به تنم سیخ شد: بچه ها کمک می خواد! 

پنج تا از مامورای حراست ریختن داخل و به هر سختی بود جداشون کردن. کشیدنشون توی اتاق مجاور و درو به روی من بستن. چند دقیقه ای طول کشید تا موفق شدن ساکتشون کنن.

زنی که منو آورده بود داخل شد و سری به نشانه تاسف برام تکون داد: شرم برتو!

- خانوم گوش کنید...

- هیس! صداتو نشنوم. 

با دستش بهم اشاره کرد بشینم و ساکت بمونم. رئیس دانشگاه وارد اتاق بغلی شد: باز هم تو؟! ساتیار من از دست تو چیکار کنم؟ باز این چه غلطی کرده؟

- خودکشی کن. این تنها راهشه. - دیگه داری شورش رو در میاری. هرچی بهت هیچی نمی گیم انگار فایده ای نداره. دختره کجاست؟

- اتاق بغلیه قربان. - هر دوشون اخراج میشن تا درس عبرت باشن برای بقیه. مگه شهر هرته؟ وسط دانشگاه محل علم آموزی جای این کارهاست؟ - خوب تقصیر خودتونه یه جایی درست

کنید تو دانشگاه آدم بره حرف دلشو بزنه. - این کیه؟ - من نامزدشم. جلوی چشم های من این دوتا آشغال بهم خیانت کردن. - چرا دروغ می گی؟ نامزدش منم. کدوم خیانت؟ مگه تو

راننده آژانسش نبودی؟ - می گیرم می زنمت بچه پررو...

- ساکت بشید با هر دوتونم. می تونی ثابت کنی نامزدته؟

- آره بابا عاشقمه.

دیگه طاقت نیاوردم. زنی که بین دوتا اتاق ایستاده بود بهم اجازه نمی داد وارد بشم. از پشت سرش داد زدم: داره دروغ میگه. چرا هیچکس به حرف من گوش نمیده؟ 

رئیس دانشگاه آقای علوی اشاره کرد: ولش کن بیاد ببینم چی میگه؟ - آقای علوی به خدا من اصلا اینو نمی شناسم. داشتم می رفتم....

- دروغ نگو عشقم نیازی نیست پنهان کنی. - آقای علوی توروخدا شما به حرف من گوش بدید. این وسط راهرو منو به زور بغل کرد همه شاهدن می تونید بپرسید. باور کنید اولین

بار بود می دیدمش. - عزیزم خودتو ناراحت نکن. من درستش می کنم. - ساتیار! الان میرم بقیه رو میارم اگر راست بگه پوستتو می کنم. هرکاری از تو برمیاد. - اگر عاشق من

نیست چرا هرشب برام صداشو ضبط می کنه پیغام عاشقانه می فرسته؟

- من؟!! وای خدای من چرا انقدر دروغ میگی؟

- بفرمایید گوش بدید. بپرسید این شماره مال خودش هست یا نیست؟

موبایلش رو در آورد و صدای منو پخش کرد. واقعا صدای من بود ولی این قسمتی از نمایشنامه ای بود که من هرشب تو رادیوی دانشگاه اجرا می کردم: آقای علوی این نمایشنامه

خون آشام های توبه کاره که من توی رادیوی دانشجویی هر شب می خونمش. صدای منو ضبط کرده. - بیا دختر شماره موبایلت رو اینجا بنویس. - چشم!

شماره موبایلمو روی کاغی نوشتم. با شماره توی گوشی مقایسه کرد و با اخم نگاهی به من انداخت: هر دوشون اخراجن!

- آخه چرا؟ مگه من چیکار کردم؟ باور کنید داره دروغ میگه. - عشقم انقدرا هم سخت نیست جلوی همه بگی دیوونمی. من درکت میکنم. 

دلم می خواست از عصبانیت هرچی دم دستم بود پرت کنم تو سرش و انقدر جیغ بکشم دیوارهای دانشگاه بلرزه. پوریا از خشم سرخ شده بود و حتی نیم نگاهی هم به من نمی کرد.

جمله آخرشو که شنید از جاش بلند شد و بیرون رفت. 

دنبالش راهی شدم. هرچی صداش می زدم جواب نمی داد. از بین جمعیتی که جلوی در ازدحام کرده بودن به سختی بیرون اومدم. می دونستم ماشینش رو کجا پارک کرده. بی معطلی به

سمت پارکینگ دانشگاه رفتم.

نزدیک ماشینش بودم که دیدم از سمت دیگه ای داره میاد: پوریا... پوریا صبر کن...

- نزدیک من نیا. آشغال. حالم ازت به هم می خوره. - پوریا داری اشتباه می کنی. مگه خودت ندیدی این روانی چیکارکرد؟

- بدت هم نیومد. برو همون پسره جلف به دردت می خوره. 

جلوی چشم هام سوار ماشین شد و راه افتاد. ترسیده بودم. هیچوقت تنها از دانشگاه خونه نرفته بودم. نمی دونستم باید چطوری برگردم؟ روبه روی در اصلی دانشگاه عده ای

ایستاده بودن. به نظرمی رسید منتظر تاکسی هستن. به یکی از دخترا آدرس خونه رو گفتم و ازش خواستم راهنماییم کنه. اتوبوس بزرگی کمی با فاصله از ما ایستاده بود. گفت

سوار بشم و بین راه تاکسی بگیرم. 

هنوز به اتوبوس نرسیده بودم که دیدم دارودسته اون پسره خوشحال و خندان دارن از در دانشگاه بیرون میان. قدم هام رو تند کردم تا منو نبینه. داخل اتوبوس جایی براش

نشستن نبود. همه تنم از ضعف می لرزید. بین صندلی های عقب ایستادم و پشتم رو به پنجره های سمت دانشگاه کردم. بغضم ترکید. تنها ایستاده بودم و نمی تونستم جلوی بقیه با

صدای بلند گریه نکنم. یکی از دخترها دلش سوخت و جاش رو به من داد. 

سرم رو پایین آوردم. از اینکه می تونستم صورتم رو پنهون کنم احساس بهتری داشتم. خیلی این حس دوام نیاورد چون صدای چندش آورشو شنیدم که با پررویی وارد اتوبوس شده

داره سراغ منو می گیره: هی دخملکا! پانیذ من کجاست؟

از ترس بیشتر سرم رو پایین آوردم تا منو نبینه. دخترا می خندیدن و باهاش شوخی می کردن: ساتی امروز چه خبر بود تو دانشگاه؟ باز چی کار کردی؟

- فضولو بردن جهنم گفت هیزم تره. پانی...پانی جونم... بیا عزیزم برسونمت خونه عشقم!

- نه بابا! از این حرف ها هم بلد بودی؟ - واسه عشقم همه چی بلدم کجاشو دیدی؟ پانی پاتی نترس بیا نمی خورمت. شایدم خوردم. - حالا کی هست؟ عشق جدیدت؟

- من کی تاحالا عشق داشتم؟ - آها پس اینا که قطار کرده بودی پشت سرت تا حالا سوء تفاهم بود؟

- اون فرق داشت. بچه ها دخترا یکی پانی منو پیدا کنه. همینجا بین شما قایم شده. 

یه جوری خودم رو تو فضای خالی بین دوتا صندلی فرو کرده بودم که کل هیکلم اندازه یه گربه جا گرفته بود. دختری که کنارم نشسته بود می خندید: چته؟ چرا اینجوری می کنی؟

- هیس... تورو خدا این دیوونه نفهمه من اینجام. خواهش....

- سلام عشقم!

وای خدا پشت سرمه حالا چیکار کنم؟

به سختی از لای صندلی ها بیرون اومدم. همه می خندیدن و خودش درست پشت سرم ایستاده بود: عزیزم مگه صندلی نبود اونجا نشسته بودی؟

- ساتی دوست دخترته؟ چیکارش کردی بیچاره داشت گریه می کرد؟

چشم هاشو گرد کرد با تعجب از دخترا پرسید: گریه می کرد؟ من کاریش نکردم. 

دیگه صدام در اومد. من کم رو نفهمیدم چطوری با آخرین توانم سرش جیغ کشیدم: برو گمشو از جون من چی می خوای آشغال!

- هیس. جوش نیار خوشگله پوستت چروک میشه. دارم برات آژانس می گیرم. نمیشه که دوست دختر من با اتوبوس بره خونشون میشه؟

- من دوست دختر تو نیستم. - هستی!

- نیستم. - هستی! بچه ها این دوست دختر من هست یا نیست؟

همه با هم گفتن هست. از اینکه انقدر بچه های دانشگاه هواشو داشتن دلم می خواست بمیرم. توی دفتر حراست چند نفرو آورده بودن شهادت بدن همه شون می گفتن دیدن که من

گرفتم ماچش کردم. کلا می زدن زیر همه چیز و پشت اون بودن. - برو دست از سرم بردار. - آخی داری گریه می کنی؟ همه اش تقصیر راننده آژانسته که رفت. الان برات ماشین می

گیرم غصه نخور. آها اومد. بیا بریم.

- من با تو نمیام. ولم کن. - اوا زشته جلوی مردم. بیا بریم سوارت کنم مثل دخترای خوب حرف گوش بده. 

نمی تونستم برم عقبتر چون پشت سرم یه دختری نشسته بود کنار پنجره و من گیر افتاده بودم. با کیفم زدم به سینه اش به عقب هولش دادم. بدجنس کیفم رو گرفت دیگه بهم پس

نداد: بدش به من عوضی!

- نمی دم. خودت مثل دخترای خوب با من بیا تا بهت بدمش.

راه افتاد سمت خروجی اتوبوس کیف من هم بالا سرش نگه داشته بود. چاره ای نداشتم باید می رفتم دنبالش اینجا که هیچکس کمکی به من نمی کرد. فقط سوژه پیدا کرده بودن می

خندیدن. پشت اتوبوس دیدمش که خم شده با راننده ماشین سبزرنگ مخصوص آژانس بانوان حرف می زنه. کنارش که ایستادم دیدم داره آدرس دقیق خونه ما رو به اون خانوم میده.

کیفم روی دوشش بود. هرچی می کشیدمش نمی تونستم بندش رو از توی مشتش بیرون بکشم. حرفش که تموم شد در عقب ماشین رو باز کرد کیفم رو پرت کرد توش گفت: بفرما سوار شو.

دوست دختر ساتیار با اتوبوس جایی نمیره. - تو یه آشغالی!

- ممنون عشقم. سوار میشی یا به زور سوارت کنم؟

برای ختم جنجالی که جلوی چشم های یک عالمه از هم دانشگاهی هام راه انداخته بود سوار شدم. زن راننده خندید و گفت: دوست پسرت خیلی باحاله اذیتش نکن. 

کیفم رو محکم بغل گرفتم با اخم گفتم: دوست پسر من نیست. یه عوضیه. شما راه بیافت فقط منو از اینجا ببر. 

تمام مسیر پشت سرم رو نگاه می کردم نکنه تعقیبم کنه یا با این زنه دست به یکی کرده باشه بلایی سرم بیاره. جلوی در خونه که پیاده شدم نفس راحتی کشیدم. خواستم کرایه رو

حساب کنم ولی زنه گفت: اندازه دوبار رفت و برگشت من دوست پسرت پول داده گفته بقیه اش هم انعام. خیلی خری که باهاش قهری. آشتی کنید از این جور پسرا دیگه پیدا نمیشن. 

از حرصم در ماشینش رو محکم به هم کوبوندم. تا در خونه تقریبا داشتم می دویدم. وارد راهرو که شدم صدای داد و بیداد پوریا رو شنیدم. مستقیم اومده بود پیش بابام تا خبر

خیانت آشکار منو بهش بده. از ترس نمی تونستم کلید توی در بندازم. بابام متوجه شد خودش درو برام باز کرد: اینجا چرا ایستادی؟ بیا تو ببینم چی شده؟ رنگ و روشو نگاه

کن. مگه عزرائیل اومده سراغت؟

پوریا روشو برگردوند تا بهم نگاه نکنه. حقیقتش از دستش خیلی ناراحت بودم. به جای اینکه تنهام نگذاره هرچی اون عوضی گفته بود قبول کرد: بابا تورو خدا تو بهم گوش کن.

من اصلا اون آشغالو نمی شناختم....

- نمی شناختی؟ فکر کردی من احمقم؟ پس اون وویسای عاشقانه چی بود توی گوشیش؟ خودم دیدم داشتید همدیگه رو می بوسیدید....

- کجا؟! چرا درست تعریف نمی کنید؟ کی دختر منو بوسیده؟

پوریا فقط داد و بیداد راه می انداخت و به من توهین می کرد. منتظر بودم بابا هم عصبی بشه و شروع کنه ولی رفته بود برای من شربت درست کنه و خیلی خونسرد به نظر می

رسید. لیوان شربت رو دستم داد گفت: ماچت کردن؟

- بابا زورکی بود. - وسط دانشگاه؟

- به خدا به زور نگهم داشته بود. - خوشت اومد؟

چشم هام از کاسه زد بیرون. این چه سوالی بود؟ پوریا از من بیشتر تعجب کرده بود. جلو اومد با دستش بازوی بابامو کشید برش گردوند سمت خودش: آقا فوآد می فهمی چی می گی؟

- صبر کن ببینم اولین تجربه دخترم از ماچ چطوری گذشته؟ بگو بابا از اولش تعریف کن. شیرین بود؟ چسبید؟ چطوری بود؟

- بابا؟!!!!

- مگه چیه؟! من هم زورکی مامانتو ماچ کردم. البته پشت در خونشون جات خالی یه کشیده مشتی هم کوبوند تو صورتم. ولی بعدش گفت خوشش اومده. حالا تو خوشت اومد؟

- آقا فوآد می فهمی من اینجا ایستادم؟ خیر سرم نامزدمه. - اگه نامزدته روش غیرت داشتی نباید الان اینجا می بودی. دختر منو ول کردی اومدی اینجا مثل بچه ننه ها عرعر

کنی؟ کی آوردش؟ پانی بابا کی آوردت خونه؟

ترسیدم بگم همون پسره برام آژانس گرفت که آتیش پوریا شعله ورتر می شد و دیگه نمی تونستم از زیر بار تهمت شونه خالی کنم. فقط گفتم آژانس بانوان. - حالا مشکلت چیه

پوریا جان؟ می خواستی خودت زودتر ماچش کنی. - آقا فوآد شما چطوری انقدر خونسردید؟ می گم جلوی چشم های همه کله پسره تا ته تو حلقش بود. - پانی بابا کله پسره خوشمزه

بود؟ 

روی کاناپه وا رفتم و مبهوت به قیافه خندون بابام که داشت شربت دیگه ای برای پوریا هم می زد نگاه کردم. واقعا عصبانی نشده یا داره فیلم بازی می کنه؟

پوریا که رفتار بابا رو می دید بیشتر عصبی شده بود: داری از خیانت دخترت دفاع می کنی تازه می پرسی بهش خوش گذشته یا نه؟

صدای بابام برای لحظه ای بالا رفت: صداتو بیار پایین ببینم بچه! بی سوال و جواب دختر منو محاکمه می کنی؟ مگه از بچگی جلوی چشم هات بزرگ نشده؟ مردی که اینطور راحت به

ناموس خودش تهمت بزنه نمیشه اسمش رو گذاشت مرد. نمی خوای؟ به سلامت. از سر راه که نیاوردمش اینطوری با رنگ پریده برگشته خونه وسط خیابون ولش کردی. صدبار گفتم پانی

بلد نیست تنها جایی بره می خوام براش سرویس بگیرم گفتی خودت می بری خودت هم میاریش. اینطوری؟ ولش کردی به امان خدا اومدی اینجا به من بگی دخترم خیانتکاره؟ پانیذ

انگشترت رو در میاری همین الان می اندازی جلوش تا خونم به جوش نیومده. من دختر به بچه ننه نمی دم. - پوریا من خیانت نکردم....

- پانیذ توضیح نده براش. اگر توضیح می خواست همونجا ازت می پرسید اون مرتیکه هم زنده نمی گذاشت. حکم رو صادر کرده که الان اینجاست. مردی که یاد نگرفته از ناموسش دفاع

کنه بهتره بره علف بچره. - یعنی دارید به هم می زنید؟

- به هم خورد. وقتی ولش کردی اومدی خودت به هم زدی. روز خوش!

در خونه رو باز کرد عملا پوریا رو بیرون کرد. بدون هیچ حرفی رفت. سرم رو بین دست هام گرفتم گریه کنم که دادی هم سر من کشید: گریه برای چی؟ بیار بالا سرتو همین الان!

- بابا اعصابم به هم ریخته. - بابت یه تفریح جوانانه مسخره؟! می خوام از اول برام تعریف کنی ببینم چی شده؟

- خجالت می کشم. - ای تف به اون خجالت کشیدنت. دختری که شجاعت نداره باید بره زن همین پوریای بی غیرت بشه. - کلی کتک خورد از دوستای پسره. - دستشون طلا. کاش یه جور

می زدن عقلش تکون بخوره. بگو ببینم چیکارت کردن؟

با ترس شروع کردم به تعریف کردن. وقتی گفتم پسره با سر کوبید به صورت پوریا بعدش هم گفت من مال اونم صدای قهقهه خنده بابام شنیدنی بود: بابا به چی می خندی؟

- نمی دونم چرا انقدر این پسره رو دوست دارم. خیلی باحال بود. این بزمجه چیکار میکرد؟

- مگه می تونست کاری کنه؟ همه پسرها از پشت گرفته بودنش که نزدیک نشه. اون عوضی هر کاری دلش خواست کرد هیچکس هم نتونست جلوشو بگیره. - تو اون دانشگاه مامور حراستی

چیزی نبود؟

قضیه برخورد ریس دانشگاه و اخراج شدنم رو گفتم و بعد تعریف کردم از تو اتوبوس چطوری کشیدتم بیرون سوار آژانس کرد: بابا به خدا من اصلا اینو نمی شناختم...

- اوق حالم به هم خورد. چه دختر مزخرفی تربیت کردم. خوب الاق خودتم ماچش می کردی. ماچ مفتی گیرت اومده بوده. - بابا؟!!!!

- باز به غیرت اون که نذاشته با اتوبوس بیای تو خیابون گم بشی. از دختر بی دست و پا حالم به هم می خوره. زبون نداشتی از خودت دفاع کنی؟ لابد توقع داری من برم دانشگاه

مثل بچه کوچولوها پشتت در بیام؟ کورخوندی خودت صبح برمی گردی اون دانشگاه رو میذاری روی سرت از رئیسشون تا نگهبان دم درو می شوری میذاری کنار!

- می گم اخراجم کردن. - غلط کردن. به چه حقی؟ اینطوری می خواستی بری دانشگاه؟ یه نوکر با خودت بیاری ببری درس بخونی؟ دختر یه کم جرات داشته باش. اینطوری همون بهتر

بری ظرف های خونه خاله جونتو بشوری...

موبایلم زنگ خورد. منتظر بودم مهشید دوستم باشه. شانس من امروز برای انتخاب واحد نیومده بود. شماره ناشناس بود: بله بفرمایید!

- سلام عشقم رسیدی؟

وای خدای من اینکه همون پسرست؟ گوشی از دستم افتاد. بابام نگاه پرسشگری بهم کرد: کیه اینطوری رنگت پرید؟

- هیشکی!

تلفن رو خاموش کردم ولی دوباره زنگ زد. چند باری رد تماس کردم ولی ول کن نبود. بابام خم شد جلوم گوشی رو ازم گرفت گفت: بده من عزیزم حلش میکنم. 

منتظر بودم هرچی از دهنش در میاد به اون عوضی بگه ولی به جاش صداشو زنونه کرد گفت: الو عشقم!

برگشت سمت من آروم بهم گفت: یه کم بزرگ شو. چشم و گوش بسته بودن خوب نیست. 

تلفن رو زد روی پخش: تو کی هستی؟

- عزیزم کی میای دوباره ماچم کنی؟

- گوشی رو بده به پانیذ. - وای چه خشن؟ من از مردای خشن خیلی خوشم میاد. یه جوری میشم اصلا ناجور میشم. - تو کی هستی؟ مردی؟ نکنه اون راننده آژانسشی؟

- عشقم راننده هم میشم برات. خواننده هم میشم برات تو فقط جون بخواه. کیه که بده؟

- چرت نگو گوشی رو به پانیذ ببینم! لابد اون دختر گامبو ایکبیریه ای که همش دور و بر دوست دختر من می پلکه؟

- عشقم چاق دوست نداری؟ لاغر میشم برات. - می گم گوشی رو بده به پانیذ اعصاب ندارم ها...

- جون بخورمت جیگر. بی اعصاب میشی چقدر هات میشی سوختم لامصب. - گوشی رو میدی به پانیذ یا الان بیام در خونشون؟

- بیا عزیزم. دارم برات حاضر میشم. اصلا بیا خودمو بگیر. - اومدم.

گوشی رو قطع کرد. بابام از خنده افتاده بود روی مبل و اشک از چشم هاش جاری شده بود: بابا الان میاد. این خیلی پررو تر از این حرف هاست. - ای جونم بگو بیاد خودم بهش

سرویس میدم. تو پاشو غذا بخور که برات خورش بادمجون پختم انگشت هاتم بخوری. - بابا پوریا چی میشه؟

- یا درس می گیره یا بره به درک! از اولش گفتم زوده گوش نکردید. الان وقت جوونی کردن تو بود نه شوهر کردنت. بیا با اولین اتفاق مفرح زندگیت آقا کم آورده. - مفرح؟!!

تو به این میگی مفرح؟!!

- دختر کوچولوی من. بزرگ شو. عاشق شو. تجربه کن. همیشه بیست ساله نیستی. بیست سالگی یه مزه داره بیست و پنج سالگی یه مزه دیگه. از لحظه هات لذت ببر. - فعلا که اینهمه

درس خوندم به خاطر اون عوضی اخراجم کردن. - یاد بگیر از خودت دفاع کنی. این یک بار رو خودم میام حلش می کنم ولی دفعه آخرت باشه بی زبونی کنی. چون ولت می کنم خودت از

عهده اش بر بیای. 

دلم پیش پوریا بود. اما بابا راست می گفت اون حق نداشت اینطور پشت منو تو بدترین لحظه زندگیم خالی کنه. همیشه می گفت منو انتخاب کرده چون مثل چشم هاش به من اعتماد

داره و نمی خواد بره دختر از غریبه بگیره. اعتماد یعنی این؟ حتی ازم سوال نپرسید. هرچی هم که خودم گفتم باور نکرد. پدر و مادر من آدم های خیلی خاصی بودن. تقریبا

پونزده سالم بود که از هم جدا شدن. بدون دعوا هر دو رفتن محضر و با خنده برگشتن خونه گفتن طلاق گرفتن. دلیل جداییشون این نبود که با هم مشکل داشتن. مامانم عاشق این

بود امداد گر بشه. از طرف هلال احمر می رفت کشورهای خارجی برای کمک به مردم و با پدرم هم تو یکی از سفرهاش آشنا شده بود. چند سالی بود به خاطر بچه داری و مسئولیت هاش

دست از کار کشیده بود ولی همیشه دلش پیش همکارهاش بود.

بابام خودش بهش پیشنهاد داده بود بره دنبال رویاهاش و هر وقت برگشت تهران پیش خانوادش بیاد. هر روز با هم تلفنی حرف می زدن. هر وقت مامان می اومد ما یکبار جشن عروسی

داشتیم. می رفتن صیغه حلالیت می خوندن و تا رفتن مامان ما دوباره خانواده می شدیم. همه این ها به خاطر افکار به شدت باز بابام بود. توی خانواده به بی غیرت شهرت داشت

ولی کساییکه بهتر می شناختنش می دونستن برعکس روشنفکری هاش بزرگترین حامی برای زن های خانواده خودشه. مادربزرگم رو تر و خشک می کرد. خرج خواهر بیوه اش با یه بچه رو

میداد. هرجا کسی نیاز به کمک داشت بابام اولین مردی بود که می رسید. 

طلاق مادر و پدرم فقط یه جور آزادی عاشقانه بود که بابام بهش داده بود. مادرم اصلا طلاق نمی خواست. بابام می گفت اینجوری بیشتر عاشقت میشم. همه می دونستیم برای هم می

میرن. بحث ازدواج من که شد هر دوشون مخالف بودن. بیشتر بابام که اعتقاد داشت من باید حسابی از زندگیم لذت ببرم. قبل از رفتن به دانشگاه بهم گفت هر وقت خواستم دوست

پسر بگیرم باید اول بیارمش خونه بابام تاییدش کنه. من زیادی لوس بار اومده بودم چون مادرم کنارم نبود. از تنها بیرون رفتن می ترسیدم. الان که به گذشته نگاه می کنم می

بینم دلیل بله گفتن من به پوریا فقط بی تجربگی و ترسم از رو به رو شدن با مردهای غریبه بود. بابام همه اش می گفت تا خودت رو درست نشناختی و نفهمیدی دقیقا از زندگیت

چی می خوای نباید مسئولیت یه زندگی رو قبول کنی. من از ترسم با اولین لرزش قلبم اصرار کردم همین خوبه. 

پوریا پسر خوبی بود ولی هر دومون خیلی بچه بودیم. فکر می کرد با غیرتی الکی شدن مرد بودنش رو به من ثابت می کنه. مرتب منو تحت نظر می گرفت. آمد و رفت هاش هم به

دانشگاه برای این بود که بتونه رای منو بزنه دیگه ادامه ندم. هربار می اومد انقدر غر می زد که روزی هزار بار به خودم فحش می دادم چرا وارد دانشگاه شدم؟

داشتیم خورش پر رنگ و لعاب بابام رو می خوریدم که دوباره تلفنم زنگ خورد. بابام لیوان آبش رو سرکشید و با خنده تلفنو روی پخش جواب داد: الو پانی بیا پایین!

بابا صداشو نازک کرد با عشوه گفت: اومدم عشقم!

- این چرا انقدر پررو و وقیحه؟

- تازه داره ازش خوشم میاد. برو یه چادر برام بیار می خوام برم پیش عشقم.

- شوخی می کنی؟

قری به کمرش داد با عشوه گفت: ساتی جونم اومده... ساتی بیا منو بخور!

- بابا خیلی جکی، می خوای چیکار کنی؟

- هیچی تو فقط بهش زنگ بزن بگو داری میای پایین. - من باهاش حرف نمی زنم. - کاری که می گم بکن یه کم بخندیم. 

شماره اش رو گرفت گوشی رو داد دستم: هی پانی اگر همین الان نیای پایین....

داد زدم: اومدم عوضی!

بابام چادرنماز گلدار منو سرش کرد و کیسه آشغالا رو دستش گرفت. قیافه اش با سبیل های پر پشتش و گره چادرش دیدنی بود. موقع رفتن با صدای نازک قر می داد و وانمود می

کرد عشقش منتظرشه: خاک به سرم عشقم اومده ماتیک نزدم! 

دویدم کنار پنجره و به کوچه نگاه کردم. منتظر بودم ببینم این بچه پررو بابای منو ببینه چیکار میکنه؟ بابا که از در بیرون رفت کیسه آشغالا رو با ناز پرت کرد توی سطل

آشغال و برگشت جلوی در رو به خیابون ایستاد. دختری به سمتش اومد. کیسه ای توی دستش بود که داشت به محتویات داخلش نگاه می کرد. همزمان ماشین قرمز رنگی که کمی عقبتر

ایستاده بود شروع کرد به بوق زدن. دختره نگاهی به ماشین کرد و دستی تکون داد. جلوی بابام که رسید با باز شدن چادر جیغ بلندی کشید و فرار کرد. بابام هم دنبالش راه

افتاد. بیچاره نفهمید چطوری خودش رو پرت کرد رو صندلی بغل راننده و به سرعت دنده عقب فرار کردن. 

کیسه از دستش افتاده بود. بابام برش داشت و نگاهی به داخلش انداخت. چادرش رو دور کمرش بست و برگشت. ماشین به نظرم خیلی آشنا اومد. مطمئنم قبلا این ماشین رو جایی

دیدم. روی کاپوت جلوش عکس یه اژدها بود که منو یاد روز اول دانشگاه انداخت. بابام با خوشحالی اومده بود بالا و چادر رو دور سرش می چرخوند می رقصید: آخ جون اوشکولات!

پانی بیا بخوریم. به به دستش درد نکنه. 

نمی دونستم بخندم یا گریه کنم؟ با اشتها نشسته بود روی زمین شکلات هایی که توی کیسه بود در می آورد با من تقسیم می کرد. عروسک خرس قرمز رنگی هم توش بود که خیلی ازش

خوشش اومده بود. گفت مال خودمه بهت نمی دم. روش کارت قلب شکلی بود که توش نوشته بود: مال منی!

بابام وقتی خوندش صدای زشتی از خودش در آورد و انگشت شصتش رو به سمت کارت گرفت گفت: بیه! مگه کشکه؟ مال تو رو لولو برد. من هنوز درگیر اون ماشین اسپرت قرمز رنگ بود.

جرقه ای توی مغزم روشن شد و یادم افتاد. من قبلا ساتیار رو دیده بودم. روزی که برای ثبت نام رفتیم دانشگاه کم مونده بود با همین ماشین من و پوریا رو زیر بگیره.

داشتیم از در اصلی بیرون می اومدیم که همین ماشین با اگزوز پر سر و صداش و موزیکی که ازش پخش می شد در حالیکه سه تا دختر کنار راننده نشسته بودن و می خندیدن پیچید

جلوی پامون و ترمز محکمی گرفت. پوریا محکم به کاپوت جلوی ماشین کوبید. قیافه ساتیار یادم افتاد که دست هاشو به هم چسبوند و با خنده تعظیمی به نشانه عذرخواهی کرد.

اون روز پوریا تا خونه به خاطر این وضعیتی که دیده بود غر می زد. می گفت عجب دانشگاه آزادی که دانشجوهاش اینطوری میان توش هیچکس هم جلوشون رو نمی گیره. اولین کلاسم

که شروع شد همون دختره که کنارش داخل ماشین نشسته بود توی راهروی دانشگاه به سراغم اومد و گفت برای اجرای نمایش رادیویی نیرو لازم دارن. منه از خدا بی خبر نمی دونستم

قراره گیر یه باند دیوانه بیافتم. با خوشحالی قبول کردم. هر شب صدام رو ضبط می کردم و برای شماره تلفنی که به عنوان میکسر نمایش بهم داده بود می فرستادم. کلی هم ذوق

داشتم وقتی صدام از رادیو پخش می شد. 

ورودی نیم سال دوم دانشگاه بودم. تابستون همه وقتم به فعالیت توی رادیو گذشته بود. خبرنداشتم یکی داره از صداهای ضبط شده من برای آزار و اذیتم سوء استفاده می کنه.

غرق فکر بودم که صدای بابام رو شنیدم داره با شوق و ذوق برای مامانم تعریف می کنه که امروز یکی دخترشو توی دانشگاه ماچ کرده. بیشتر اعصابم به هم می ریخت وقتی

بیخیالی بابام رو می دیدم. اولش ترسیده بودم نکنه بیاد بخوابونه تو گوشم پرتم کنه بیرون حالا همه اش می گفتم ای کاش یه کم جدی برخورد می کرد. 

دلیل رفتار بابام رو وقتی فهمیدم که خاله فرانک به دیدنمون اومد. پوریا حسابی مادرش رو پر کرده بود. قبل از اومدنش از ضعف اعصاب با قرص به زور خوابیده بودم. همه اش

حس می کردم یکی توی اتاقمه. تا چشم هام رو می بستم قیافه ساتیار می اومد به نظرم و حس بدی که حمله کردنش بهم داده بود حالت تهوع شدیدی با خودش می آورد. وقتی بابا

شنید توی دستشویی دارم اوق می زنم بعد از کلی تجویزات گیاهی که مامان از پشت تلفن بهش دستور می داد، بهم مسکن داد تا بتونم کمی فکرم رو آروم کنم. 

تو عالم خواب و بیداری صدای حرف زدنش با خاله فرانک رو شنیدم: زن فهمیده! تو خودت از جنس پانیذی فکر می کنی چه حسی داشته دختر بیچاره ام وقتی یه بیمار روانی به هر

دلیلی حرمتش رو شکسته؟ من از پوریا توقع حمایت داشتم. نه به عنوان پسرخاله اش، در نقش همسر آینده اش باید پشت دخترم رو می گرفت. فکر کردی چرا با شوخی و مسخره بازی

خودم رو زدم به بی غیرتی؟ از در رسید یک دونه دخترم، داشت سکته می کرد. باید رنگ و روشو می دیدی. تن بچه ام چنان می لرزید می ترسیدم هر لحظه پس بیافته.

آخه آقا فوآد مگه میشه همینطوری ندیده و نشناخته پسره وسط اون همه جمعیت بیاد یقه پانیذ رو بگیره؟ شما به جای اینکه پوریای منو آروم کنی جلوی پوریا از پانیذ پرسیدی

بهش خوش گذشته؟ دستت درد نکنه. - توقع داشتید چیکار کنم؟ بزنم توی گوشش؟ بدون اینکه حرف هاش رو بشنوم محاکمه اش کنم؟ کاری که پسر تو کرده. بچه رو ول کرده اومده

اینجا حساب چی از من پس بگیره؟ می دونی کی رسوندتش خونه؟ همون آشغال حیوون که به دخترم دست درازی کرده. خدا می دونه بچه چقدر ترسیده که به زور دیازپام خوابوندمش. -

آخه ناراحت شدم. - همین فقط ناراحت شدی؟ می دونی دخترک من بعد از این با چه رویی می خواد بره دانشگاه؟ می دونی چند جلسه باید بره پیش روانپزشک تا بتونه آسیبی که بهش

خورده هضم کنه؟ مردی که به داد زدن و قلدری کردن نیست؟ طفلکی انقدر ترسیده بود از سبیل های من و پوریا داشت قالب تهی می کرد. راهش این نبود که پوریا رفت. - خوب مرده

بهش برخورده. تو خودت بودی طاقت می آوردی؟

- طاقت نمی آوردم. اما ضعیف کشی هم نمی کردم. حتی برفرض دختر من تو سن بیست سالگی خطایی کرده که نکرده، اون موقع که بهتون گفتم این دوتا هنوز سنی ندارن برای ازدواج

باید فکر اینجاش رو می کردید. پوریا هنوز انقدر مرد نشده که بتونه از عهده یه زندگی بر بیاد. فقط یاد گرفته صدا بلند کنه. مسئولیت پذیری فرانک جان. مسئولیت پذیری...

این اولین چیزیه که یه مرد وقتی تصمیم به داشتن یه زن می گیره باید خوب درکش کرده باشه. به واسطه یه حلقه و یه عقد هیچکس مرد نشده که پوریا بخواد بشه. اول باید خوب

بفهمتش بعد با زندگی کس دیگه بازی کنه. - اشتباه کرده آقا فوآد. شما اصلا شنیدی چه چیزهایی پشت دخترت توی دانشگاه می گفتن؟

- خودت داری می گی پشتش. مگه لال بود بچه من؟ یا امروز اولین باری بوده که شناختتش؟ ازش می پرسید. به جای اینکه ولش کنه یه غریبه معلوم الحال به فکر رسوندنش به خونه

باشه می آوردش اینجا اول آرومش می کرد بعد می پرسید قضیه چیه؟ به جاش جلوی چشم بقیه خوار و ذلیلش کرده. من رنگ پریده دخترم رو دیدم فهمیدم چه حالیه، پوریا مگه چشم

نداشت؟ فکر کرده داد بزنه من بهش می گم آفرین به غیرتت؟ - ولی بد کری آقا فوآد با پسرم. حق پوریا این نبود. خودت می دونی که خیلی خاطر پانیذو می خواست. کاری کردی

میگه جواهر بشه دیگه نمی خوامش.

بهتر! فکر کردی من دیگه حاضرم اجازه بدم دختر چشم و گوش بسته ام به امید پسربچه ای که نمی تونه مثل کوه پشتش وایسته رویا ببافه؟ گوش بده فرانک خانوم حرفم رو یک بار

گفتم نشنیدی بار دوم تکرار می کنم. من برای پانیذ هم مادری کردم هم پدری. تصور کردید چون مادرش نیست من هم نیستم؟ به کی بره حرفش رو بزنه؟ از دوست بهش نزدیک ترم.

اگه به من راستشو نگه مطمئن باش به دیوار هم نمی گه. ترسی ازم نداره. نیازی هم نیست بترسه چون من برعکس بقیه فکر می کنم باید از زندگیش نهایت لذت رو ببره. - لذت

ببره یعنی وسط دانشگاه یکی رو بگیره ببوسه؟ اون هم جلوی نامزدش؟

- تو چه می دونی؟ حتی اونایی که با چشم هاشون دیدن اشتباهی فهمیدن. تو که ندیدی و نپرسیدی چطور انقدر راحت تهمت می زنی؟

- آقا فوآد همونقدر که تو به دخترت اعتماد داری من هم به پوریام اعتماد کامل دارم. - اعتماد نکن. بختک افتاده رو دختر کوچولوم. مرتیکه با پررویی تا دم در خونه

اومده. اگر با شیطنت ردش نمی کردم بچه از ترسش دیگه پا تو کوچه هم نمی گذاشت. - صدای ضبط شده پانیذو برای پوریا فرستاده. کارد می زدی خونش در نمی اومد. خودم با جفت

گوش هام شنیدم. - چی شنیدی؟

- بیا گوش کن. می دونستم بی منطق پشت پانیذ در میای برات آوردم. 

کم کم داشتم می ترسیدم. از توی رختخواب بلند شدم تو درگاه خروجی اتاق ایستادم. زانوهام می لرزید. صدام که پخش شد حس کردم از کمر به پایین حس ندارم: عشق من تو تا ابد

در قلب من می درخشی. مانند ستاره ای پر نور آسمان سیاه و تاریک روح مرا نورباران می کنی. تک ستاره ای که در دور دست ها به من لبخند می زند و جانم را لبریز از شوق

وصال می کند. مهربانم، من تا لحظه مرگ متعلق به تو خواهم بود. تنهایی ام کافیست. به سوی من بیا. پر پروازت را بگشا. مرا در بر گیر. بگذار جانم از شهد شیرین لب هایت

سیراب شود....

کنار در روی زمین سر خوردم. بابا متوجه حضورم شد. جلو اومد و من حجم عظیمی از فشار درونیم رو با بغض و التماس به نمایش گذاشتم: بابا به خدا مال رادیو بود. بابا من

کار بدی نکردم. چرا هیچکس بهم گوش نمیده.....

سرمو تو بغلش گرفت و دست های همیشه مهربونش روی موهام سر خورد: هیس... عشق بابا غلط کرده کسی به حرف تو گوش نده. معلومه که کار بدی نکردی. بابایی بمیره اشک ریختنتو

نبینه. عزیزکم. ناز دخترم. تا من اینجام از هیچی نترس بابایی. اصلا مگه چی شده؟ اتفاقی نیافتاده که بخوای خودتو سرزنش کنی. عزیزم نه از خانومیت چیزی کم شده نه از

پاکیت. دخترهای همسنت تو کشورای غربی واسه خنده از این کارها می کنن. بهش بخند. خودتو باهاش سرزنش نکن. - خاک به سرم آقا فوآد؟ اینجا ایرانه ها!

- مگه تو ایران زندگی نیست؟ الان منظورت چیه فرانک؟ می خوای بگی دخترم دست خورده شده؟ جون عزیزت چند بار برای همه تعریف کردی پوریا دختر بازی می کنه؟ نجابت هم مال

مرده هم مال زن. پسر تو دست خورده نیست دختر من لک برداشته؟

- مرد با زن فرق می کنه. - هیچ فرقی نداره. کسی که دنبال دختر پاک می گرده اول خودش باید پاک باشه. به من نگو پسرت دستش به هیچ دختری نخورده که کلا همه تون از چشمم

می افتید. - بابا به خدا زورم بهش نرسید. هرکاری کردم ولم نکرد. حتی نتونستم جیغ بکشم....

- می دونم عزیز دلم. هرکی نمی خواد باور کنه همون بهتر که اسمتو به زبونشش نیاره. فکر کردن مادرت اینجا نیست بی کس و کار موندی؟ برو فرانک خانوم، واقعا متاسفم

براتون. به جای اینکه مرحمش بشید نمک به زخمش می پاشید. - پانیذ جان، قسم می خوری که رابطه ای با این پسره نداشتی؟ من پوریا رو راضی می کنم. 

بابا عصبی شد. از جاش بلند شد و سرش داد کشید: بیرون... من مرده پانی رو به امثال تو و پوریا نمیدم. برید خوابشو ببینید. تموم حرف آخرمه. دیگه هم هیچکدومتون این طرف

ها پیداتون نشه. - آقا فوآد جوش نیار. قسم بخوره خودم....

- دختر من برای صداقتش نیازی به قسم نداره. پانی صداتو نشنوم.

انگشترم رو از دستم بیرون کشیدم و گرفتم جلوی خاله فرانک: بگیرش خاله. حق با بابام بود. اگر شما هم بخواید من دیگه نمی خوام. 

با پشت دستم اشک هامو پاک کردم. دوباره انگشترو به سمتش گرفتم. با دلخوری نگاهم می کرد. گذاشتمش روی میز و به سمت اتاق خوابم رفتم: پانیذ مرد خاله حتما اینو به پسرت

بگو. 

درو بستم و پشت در اتاق نشستم. هنوز از اتفاقی که افتاده بود بهت زده بودم. صدای بسته شدن در که اومد فهمیدم خاله رفت. قلبم شکست. باید به حرف مامان و بابام گوش می

کردم. من هیچ تجربه ای از رابطه با یه مرد نداشتم. زورگویی های پوریا در برابر بابام که همیشه ما رو آزاد می گذاشت به نظرم جذاب بود. بابا هیچوقت کاری نداشت چی می

پوشم یا چند تا تار از موهام بیرون افتاده؟ اگر پوششم مناسب نبود نگاهی می کرد و می گفت: خودت باهاش راحتی؟

همین سوالش باعث می شد یاد بگیرم تو هر مکانی که میرم لباسی درخور شان خودم بپوشم که با اون جمع همخونی داشته باشه. تو هرچیزی برخورد مامان و بابا همینطوری بود. می

گفتن خودم بهتر می فهمم. این فقط یه معنی داشت. من می فهمم و نیازی به کنترل کردنم نیست. از وقتی پوریا وارد زندگیم شده بود تمام مدت با همه چیز درگیر بودم. 

بابت کمی عقب رفتن روسری یا مقنعه ام باید ساعت ها ازش عذرخواهی می کردم. قهر می کرد و مجبورم می کرد به دست و پاهاش بیافتم. حتی جلوی بقیه سرم داد می کشید. من فکر

می کردم بابام داره اشتباه می کنه که به من گیر نمیده در حالیکه بابا می خواست به من بفهمونه عقل خودم برای تشخیص اینکه چطور رفتار کنم کافیه و باید اعتماد بنفس

داشته باشم. 

تقه ای که به در خورد پشتم رو لرزوند: پانی بابایی بیاد تو؟

صورتم رو با پایین تیشرتم پاک کردم. موهامو به پشت گوشم هدایت کردم و با گرفتن دستم به دیوار بلند شدم. درو باز کردم تا کمتر نگرانش کنم. گوشت چانه ام رو با انگشت

اشاره و شصتش گرفت و سرم رو کمی باهاش تکون داد: جوجو کوچولوی من گریه کرده؟ 

خنده تلخی کردم و چشم هام رو بستم. بوسه ای روی گونه ام گذاشت. تیزی سبیلهاش صورتم رو نوازش کرد. مثل همیشه سرش غر بچه گانه ای زدم: مرتیکه سیبیلوی خوشتیپ من. -

نبینم غصه بخوری. - باشه بابا تموم شد. 

دستی به سرم کشید و لبخند زنان مهر پدریش رو بهم بارید: عزیز بابا... نگران دانشگاهت هم نباش. فردا خودم میام درستش می کنم. باشه؟

با خم کردن سرم به پهلو کمی خودمو براش لوس کردم. همون لحظه از خودم پرسیدم چرا قبلا نفهمیده بودم پدرم انقدر می فهمه؟

غرق عشقبازی چشم های پدرم بودم که لرزش موبایلم روی میز شیشه ای نظر هر دومون رو جلب کرد. باز هم ترس به وجودم رخنه کرد. نکنه اون باشه؟

ترسم بیجا نبود. بابا کلافه پوفی کشید و به سمت موبایل رفت: این پسره عین مگس می مونه. فکر می کنی با پیف پاف خفه شده ولی می بینی نوک دماغت نشسته. - بابا خاموشش کن.

نمیشه ازش شکایت کنیم؟

- فعلا که داریم با هم تفریح می کنیم. - بابا بی خیال!

- یاد بگیر از همه چیزهای بد زندگیت سوژه ای برای خندیدن پیدا کنی تا بتونی از پس مشکلاتت بر بیای. اجازه نده هیچ چیزی شادیت رو ازت بگیره حتی اگر یه مگس وز وزو

باشه. به نظر می رسه بدجوری اعصابشو خط خطی کردم. الو عشقم!

دوباره با اون صدای زنونه شروع به صحبت کرد. ساعت از یازده شب گذشته بود و هنوز دست بردار نبود. منتظر بودم دوباره شروع کنه به تهدید کردن تا با من حرف بزنه ولی از

اونطرف هم صدای زنانه دیگه ای اومد که باعث شد نتونم جلوی خندیدنم رو بگیرم: سلام عزیزم خوبی؟ چرا قطع کردی؟

- مهمون داشتم جیگر! - مهمونت هم می خورم. لامصب دلم شیکست. - نگو.

- جون تو. 

یک دفعه تن صداش برگشت به صدای خودش و البته کمی کلفت تر و با لحنی خشن: نگو که اون آژانسیه مهمونت بوده که بدجوری کلاهمون میره تو هم. - مگه آژانسی چشه؟ به این

خوشگلی. - شوخی نکن. یه کم جدی باش. به هم زدن یا نه؟

- کی؟ - پانی و اون یارو که محصول کشورهای مشترک المنافعه. پوریای عتیقه. - تو چرا همش می گی پانی؟ پس من چی؟ نکن من حسودم. - جون حسودیتو عشقه با نمک من. جون هرکی

دوست داری بگو به هم زدن یا نه؟

- من فقط تورو دوست دارم. - جون من. این تن بمیره. - دور از جونت. عمه ات دورت بگرده.

حرف بزن دیگه؟ دعواشون شد؟

- هفته دیگه عروسیشونه بعدش تو بیا منو بگیر. 

ساکت شد. برای چند لحظه ای مکث کرد و بعدش گفت: دروغ که نمی گی؟

- نه جون تو. - اذیتم می کنی؟

- نه به جون عمه ات. - الکی نگو. قاطی می کنم ها!!

صدای بابام هم یک دفعه مردونه شد و با لحن تندی بهش گفت: قاطی کن ببینم چه غلطی می خوای بکنی؟

- آهان. حالا شدی بچه خوب. هی مارو گذاشتی سرکار فکر کردی نمی فهمم مردی؟ هرکی هستی آژانسی نیستی. پانیذم داداش نداره. کی هستی؟ گوشی پانیذ دستت چیکار می کنه؟

- تو کی هستی؟ با پانیذ چی کار داری؟

- می خوامش!

- تو غلط کردی با هفت پشتت. - مال منه. - تو خواب ببینی. - خوابشو دیدم. - خواب زن چپه!

- پس خوبه چون من زن نیستم. - داداش خوابت خیر نیست. عاقبتش شومه. - به جون می خرم. - مردش نیستی.

- ثابت می کنم. - از داشته هات حرف بزن بزغاله. - پانی مال منه. - جنازش هم دستت نمی رسه. - تو چه کارشی؟ به تو چه مربوط؟

- باباشم. - خوب باش. - تو چرا انقدر پررویی؟

- می خوامش باباش. ناموسا تو همونی که با چادر اومد بیرون؟ عجب بابای باحالی هستی. تو رو هم می خوام. خرابم کردی. - پانیذ منو می خوای؟

- آره.

- شرط داره. - قبول. - من که هنوز شرطمو نگفتم. - باشه قبول. تو بگو. - میری گم میشی از جلوی چشم هاش. هر وقت سی سالش شد بیا شاید بهت رحم کردم.

سی سالش؟ نه بابا خیلی دیره. - تو که گفتی قبوله؟

- من گفتم تو چرا باورت شد؟ - مگه پانی بی صاحابه که برای خودت می بری و می دوزی؟

- نه خوب صاحب داره. صاحبش هم منم. 

بابام داشت کم می آورد. مشتش رو به هم فشار داد و چشم هاشو از حرص بست. نفسی گرفت و دوباره شروع کرد: اول مردونگیت رو ثابت کن شاید ازش خواستم بهت شانسی بده. -

مردونگیم ثابته. - فردا میام دانشگاه می خوام ببینمت. - کجا؟ - دفتر رئیس دانشگاه. مثل بچه های خوب براش تعریف می کنی چه غلطی کردی؟ - بچه خر می کنی؟ بیام که چی؟

مگه خنگم؟

- بزدل ترسو. - باشه توهر جور دوست داری فکر کن. بگو بیاد دانشگاه اسمشو بنویسه خودم کارشو راه می اندازم. - لابد خرت میره تو دانشگاه. - اوه چه جور. من همه جا خرم

میره. - بابات چه کاره است؟

- بابام عمرشو داده به شما. - لابد نورچشمی چیزی هستی؟

- نه بابا جان. نورچشمی چیه؟ ما از اوناش نیستیم. - پس چه طوری خرت میره؟

- از زور بازو استفاده می کنیم. باور نمی کنی خودت بیا ببین. - هی بچه! دست از سر پانیذ من برمیداری وگرنه بد می بینی. - خواب دیدی خیر باشه. هروقت مردم دخترتو بدون

من تصور کن. پانیذ عاشقمه باور نمی کنی از خودش بپرس. - دیگه مطمئنم شدم یا یه چیزی زدی یا واقعا دیوانه ای. - احتمالا هردوش. - چی می زنی؟

- باقالی پلو با مرغ زدم جون خودت با دوغ انگشت هامم باهاش قورت دادم. - کوفت بخوری.

- چاکرتم. پانیذ کجاست اینو بگو؟

- بیا فردا دانشگاه تا بهت بگم پانیذ کجاست؟

- باشه عصبی نشو! عصبی نشو! فقط بگو حالش خوبه؟ دعواش که نکردی. - حالش خوب نیست من هم به دخترم بیشتر از چشم هام اعتماد دارم. - آفرین خوشم اومد. دخترت نمره اش

بیسته به شرطی که دیگه با اون راننده آژانس سیبیلوی بچه ننه نگرده. مثل دخترای خوب دوست دختر من بشه. قول میدم خودم می گیرمش.

تو چرا انقدر چندش آوری؟

- نظرت لطفته پدرزن. بیا با مامی جونم حرف بزن ببین چقدر شیرینه؟ مامی بگو سلام.

صدای خنده زنی از پشت تلفن تلفن می اومد که معلوم بود داره به زور مجبورش می کنه حرف بزنه: بگو بهش گارداش... انقدر گوگولیه بگو بهش... بگو دیگه مامی!

زن که معلوم بود سن بالایی داره با خنده گفت: گارداش...

بابام داشت از دستش حرص می خورد ولی نمی خواست کم بیاره. داشت همه سعیش رو می کرد یه جوری بکشتش دانشگاه تا حقشو بذاره کف دستش: مامانته؟ گوشی رو بده بهش. - مامان

جونمه. مامی بگو دخترشو بده بمن. - خوشگیله؟

- خوشگیل که هست ولی گنده دماغه. - ها...او فوسیله چی شد؟

- فوسیل نه مامی فسیل. فرستادمش موزه حیوان شناسی. این خیلی خوبه. تازه باباشم پایه اس. - ای باباشه؟

- آره بابا نگو عسل. 

به بابام اشاره کردم قطع کنه. با انگشتش اشاره کرد ساکت باشم. گوشی رو پشت سرش برد آروم گفت: می خوام بفهمم دردش چیه؟ تا حالیش نکنم یه من ماست چقدر کره داره ولش

نمی کنم. 

واقعا دیگه تحمل مسخره بازی هاش رو نداشتم. شب به خیر گفتم و رفتم توی رختخواب ولی نمی دونم چی به بابام گفت که صدای داد و بیدادش بلند شد. هرچی از دهنش در اومد بهش

گفت و گوشی رو قطع کرد. انقدر روی مخ بود که بالاخره صدای بابای صبور من هم در آورد. 

روز بعد بابا بهش زنگ زد گفت بیاد دانشگاه مثل مرد جلوی همه بگه این آتیش از گور خودش بلند شده. دوباره حرص بابامو در آورد. سر میز صبحانه کاری کرد که بابام بلند شد

رفت توی اتاق و حرف های خیلی زشتی که تا بحال ازش نشنیده بودم بهش زد. 

یک ساعتی طول کشید تا رئیس دانشگاهمون از جلسه بیرون اومد. با دیدن من به منشیش گفت: این که باز اینجاست؟ دختر مگه اخراجت نکردیم؟

بابام بلند شد رفت سمتش گفت: من پدرش هستم. می خوام با شما صحبت کنم. 

آقای علوی دستش رو جلو آورد تا با پدرم دست بده. بابا نگاهی به دستش انداخت ولی جوابی بهش نداد. فهمید بابام برای التماس نیومده. دعوتمون کرد توی دفترش و از منشی

خواست برامون چای بیاره. پشت میزش که نشست بابام با لحنی کوبنده و محکم خطاب قرارش داد: هی تو! همونکه اسم خودتو گذاشتی مرد!

آقای علوی با تعجب نگاهش کرد: با من هستید؟

- ممکنه. اگر بشه بهت گفت مردی. از همین لحظه بهت نیم ساعت فرصت میدم اون آشغالی که به دختر من وسط این کثافت دونی دست درازی کرده بیاریش. جلوی همه دانشجوهات از

دختر معصوم من بخاطر بی لیاقتیت عذرخواهی می کنی. - آقا می فهمید دارید با کی حرف می زنید؟

- با کسیکه لیاقت اون میز ریاست رو نداره. اگر داشت دختر پاک من وسط محیط علمی بهش تعرض نمیشد.👇👇👇

اگر داشت دختر پاک من وسط محیط علمی بهش تعرض نمیشد. اگر کاری که گفتم کردی که هیچ. در غیر اینصورت به عنوان کسی که توی این تعرض شراکت داشته ازت شکایت می کنم. - چی

میگی مرد حسابی؟ برو دخترت رو ادب کن. اینجا دانشگاست....

- اینجا شبیه هرچیزی هست جز دانشگاه. اون همه مامور حراست جلوی در ایستادن فقط لاک دست دخترا رو چک کنن؟ اونوقت یه حیوون وحشی دست کثیفشو به دختر من زده یک نفر نبوده

این بچه رو نجات بده تازه بهش تهمت ناموسی هم زدید؟

- صدای ضبط شده....

- ببند آقا دهنت رو قبل از اینکه گل بگیرمش. تو که رئیس این دانشگاهی نمی دونی توی رادیو دانشجو کی داره کار می کنه و چی به خورد دانشجوهات می دن وای به حال استاد

هاتون. دخترمو فرستادم دانشگاه بهش علم یاد بدید یا به شرافتش توهین کنید؟ صدای ضبط شده دختر من مال نمایشنامه ایه که هرشب توی رادیوتون اجرا می کنه. فقط به من بگو