رمان منو کم آوردن محاله به قلم عارفه کشیر

ژانر : #عاشقانه #پلیسی #طنز #کلکلی

خلاصه :

داستان دختر شیطونی به اسم سامیلا که فقط 15 سالشه و به قول معروف آتیش‌پاره است...

سروان رادوین جهان پسر عموی سامیلا که پسری سرد و به قول سامیلا قطب شماله با فهمیدن مورد مشکوکی که اطراف مدرسه‌ی سامیلا رخ داده مجبور می‌شه برای حل این مسئله از سامیلا کمک بگیره که این یعنی فاجعه...

(راوی)

نگاهی به دخترهای راهنمایی‌ای که با خوشحالی از مدرسه بیرون می‌اومدن کرد، بین اون همه دختر بچه‌ی جور وا جور دنبال چهره‌‌ی آشنایی می‌گشت، دنبال دختری با یونیفرم راهنمایی درست مثل همه‌ی اون دخترا اما یه فرقی باهاشون داشت، کتونی‌های قرمز رنگ…مقنعه عقب رفته‌ای که موهاش رو به نمایش می‌گذاشت، آستین‌های بالا زده و کیف قرمزی که با کفشش ست بود.

معمولا تیپ دختر عموی شیطونش موقع مدرسه اینطوری بود، یا به قول خودش شاخ مدرسه!

پوزخندی زد و شیشه‌ی ماشین رو کمی پایین داد و با خونسردی همیشگیَش با چشم به دنبال اون دختر گشت…

(سامیلا)

خمیازه‌ی گل و گشادی کشیدم که تا فیهاخالدونم دیده شد، حسابی حال کردم.

آیدا با لحن چندشی گفت:

- اَه ببند بابا مسواک گرون شد، چقدرم که کش میاد.

بی‌خیال پشت گردنم رو خاروندم و گفتم:

- تو یکی ساکت که از صبح به طور خودکار از بس خمیازه کشیدی کلا سیستم بویاییم از کار افتاد، خوبه چیزی نگفتم.

با تعجب به خودش اشاره کرد و گفت:

- کی من؟

- په نه په بتمن.

از مدرسه خارج شدیم که دیدیم گله‌ی گوسفندان (دخترا) مثل ندید بدید‌های جزیره نِئو مِئو خیره شدن به یک ماشین مدل بالا که بدجوری آشنا می‌زد، نکنه این یکی از ماشین‌های فامیلای همسایه‌مونه که پنچرش کرده بودم؟

یعنی اومده انتقام بگیره؟

وای نه!

سریع کیفم رو روی شونه‌ام تنظیم کردم و گفتم:

- خب آیدا کاری نداری من رفتم بوس تف بای!

خواستم دَر برم که دستم رو مثل کِش تنبون کشید و گفت:

- کجا؟ وایسا باهم بریم، حالا ببینیم این ماشین مال کیه.

هیع خرم دو قولو زایید…خر؟

گاو نبود احیاناً؟

با عجله گفتم:

- به تو چه که مال کیه؟

مگه باباته؟ برادرته؟ شوهرته؟ چه ربطی به تو داره؟ هان؟

با چشمای گرد شده به من نگاه کرد و گفت:

- خب بابا باشه چه جوگیر هم می‌شی.

حالا در حالی که ما داشتیم فَک می‌زدیم دخترا داشتن پچ پچ می‌کردن و من تو دلم جوابشون رو می‌دادم

- وای چه ماشینی!

ندید بدید.

- هیع صاحبش چه شکلیه؟

شکل عن!

- منم می‌خوام.

رودل نکنی!

یعنی ترشیدگی تا این حد فشار آورده؟

نچ‌نچی کردم و خواستم سریع فِلِنگ رو ببندم که در اون ماشین خوشگله باز شد…

سامیلا اشهدت رو بخون صاحبش اومد تا تو رو به دلیل پنچری لاستیک ماشین از مژه به سقف آویزون کنه.

در کامل باز شد و با پیاده شدن اون شخص چشمام هفتا شد!

رادوین؟!

خیلی خونسرد به در ماشین تکیه داد و دستاش رو توی جیب شلوارش گذاشت و از اون فاصله با چشمای سردش به طرف من نگاه کرد و با سر اشاره کرد برم طرفش.

چی؟ با من بود آیا؟

یه نگاه به پشت سرم کردم، کسی نبود که، با چشمای متعجبم بهش نگاه کردم و با انگشت به خودم اشاره کردم، با اخم سرش رو تکون داد.

نیشم باز شد و ابرو انداختم بالا، آخ‌جونم تا خونه با لگن رادی جون می‌رم.

یه نگاه به همه کردم که با دهن باز به منو رادوین نگاه می‌کردن، بسوزین!

آیدا با بهت گفت:

- سامی اون…اون پسر عموت نیست؟

هم‌زمان که می‌رفتم طرف رادوین گفتم:

- نه پس مش باقر خدابیامرزه.

جلو چشمای از حدقه در اومده‌ همه به سمت درِ کمک راننده رفتم و بازش کردم، رادوین هم بدون حرف سوار شد.

ای ناقلا تیپ دخترکش زدی میای مدرسه دنبال من؟ باس به زن عمو بگم زودتر تو رو زن بده، عمرا اگه بذارم یکی از این گودزیلاها زنت بشه.

سوار شدم و در و بستم، از شیشه‌ی در ماشین به بقیه نگاه کردم که با لب و لوچه‌های آویزون که بیشتر شبیه شتر شده بودن تا مظلوم، داشتن بر می‌گشتن خونه، خوبه شیشه‌ها دودی بود و نمی‌دیدن که من براشون زبون در آوردم.

*************

“راوی”

رادوین در و بست و به جلو خیره شد، هنوز از کاری که می‌خواست انجام بده مطمئن نبود، یعنی واقعا باید از این جوجه‌ی شیطون کمک می‌گرفت؟

عمو اجازه می‌داد؟

اخمی کرد، اگه قرار بود پای دختر عموش رو به این ماجرا باز می‌کرد حتما این کار و می‌کنه، وگرنه ممکن بود این موضوع خطرناک‌تر بشه.

بدون این‌که نگاهی به اون دختر بندازه سرد گفت:

- کمربندت رو ببند.

وقتی صدای تیک بسته شدن کمربند رو شنید.

ماشین رو روشن کرد و به راه افتاد، چرا اون دختر سوالی ازش نمی‌پرسید، یعنی براش مهم نبود کجا می‌رن؟

اون دختر؟ آره دختر، اصلا سامیلا رو به اسم صدا نمی‌زد، همیشه بهش می‌گفت دختر عمو، به نظرش اسم سامیلا خیلی لوس و جلف بود.

با حس کردن بوی نامطبوع و خیلی بدی صورتش رو چین داد و پیش خودش گفت:

- آه این بوی گند دیگه چیه؟

“سامیلا”

در حال زبون در آوردن به حالت‌های مختلفی مثل آفتاب‌پرست و قورباغه برای بقیه بودم که با شنیدن صداش زبونم خشک شد:

- کمربندت رو ببند.

فکر کنم این پسرعموی ما هر روز صبح یه پرس یخ و یخمک نوش‌جان می‌کنه تا این‌قدر لحنش سرد بشه، پسره‌ی قطب شمال!

خوبه من زیاد نمی‌بینمش‌ها!

زبونم رو داخل بردم و سریع کمربندم رو بستم، ماشین رو روشن کرد و حرکت کرد، چطور شد اومد دنبالم تا منو برسونه خونه؟

حتما مامانم بهش اصرار کرده، بی‌خیال پرسیدن شدم و بی‌حوصله پوفی کشیدم و زیر چشمی به رادوین خیره شدم، حوصله‌اش سر نمی‌ره؟

چرا آهنگ نمی‌ذاره؟

یه ماکان بندی…پازل بندی…سامیلا بندی…کوفت بندی چیزی بذار خب تا من دلم خوش باشه! من می‌پوسم تا برسیم خونه که.

یه نگاه به کفشام کردم، پاهام داشت تو اون جوراب ورزشی‌های کلفت آب‌پز می‌شد، یه نگاه دیگه به رادوین که با اخم همیشگیش داشت رانندگی می‌کرد انداختم.

یه روز از عمرم مونده باشه با ژیلت اون ابروهای گره خورده‌اش رو می‌زنم.

با فکری که به سرم زد لبخند شیطونی زدم و دوباره به پاهام نگاه کردم، راسته که می‌گن پا قلب دومه؟

تندی خم شدم و بند‌‌های کفشم رو باز کردم و اونا رو همراهِ جورابام از پام در آوردم.

آخیش! راحت شدما، انگشت‌هام رو تکون دادم و بهشون نگاه کردم، لاک طلایی به ناخن‌هام می‌اومد!

با صدای دادی که به هوا رفت مثل چی پریدم بالا:

- دختره‌ی احمق چیکار کردی؟ بپوش اونا رو.

سرتق گفتم:

- خب مگه چیه؟

صورتش جمع‌تر شد و غرید:

- چیه مگه؟ این چه بوئیه؟ تو مگه اون لامصب‌ها رو نمی‌شوری هان؟

با غیرت جورابام رو بغل کردم و گفتم:

- به جورابای من توهین نکنا، اینا از تو هم تمیز تَرَن، اصلا هم بو نمی‌دن.

با چشمای قرمزش یه نگاه خشمگین به سمت من پرتاب کرد و با دیدن جورابام که مثل بچه‌‌هام بغل‌شون کرده بودم صورتش با چندش جمع شد.

برو خدا رو شکر کن اینا رو جلو دماغت نگرفتم برادر.

اون‌قدر مغرور بود که دیگه جیزی نگفت، فقط شیشه‌ی ماشین رو تا ته پایین داد.

لبخندی زدم و به جورابام نگاه کردم، واقعا بو می‌دادن؟

چه خوب که من حس نمی‌کردما، خب یک سوم از اذیت‌هام رو کردم، جورابام رو با عشق (اوق) تا کردم و گذاشتم توی کیفم تا کتابام یه حالی ببرن.

سرم رو بالا گرفتم و به بیرون خیره شدم، با دیدن مسیر نا آشنایی با تعجب رو به رادوین گفتم:

- ما داریم کجا می‌ریم؟

نیم‌نگاهی بهم انداخت و جوابم رو نداد.

نگاه یه “واو” از دهنش بیرون نمیاد، باس به زن‌عمو بگم به علاوه‌ی زن، تخم کفتر هم به رادوین بده بلکه دو کَلوم حرف بزنه، با این شرایطی که این داره فکر نکنم در سال به تعداد انگشت‌های من حرف بزنه! به عبارتی آقا لال تشریف دارن بعله!

پوفی کشیدم و نگاهم رو توی ماشین چرخوندم، بعد گذشت چند دقیقه که واقعا سخت بود، بالاخره ماشین متوقف شد.

با ذوق سرم رو از بالشتک صندلی بلند کردم و به بیرون نگاه کردم که ای کاش نمی‌کردم!

منو آورده بود اداره‌ی پلیس؟!

نکنه جُرمام لو رفته و الان می‌خواد منو بندازه زندان؟

با تعجب و چشمای مظلومم(آره جون خودت) به رادوین که داشت با جدیت به من نگاه می‌کرد نگاه کردم، دهنش رو باز کرد تا حرفی بزنه که سریع تند تند گفتم: - ببین باشه باشه من همین‌جا اعتراف می‌کنم که همه‌ی اون خرابکاری‌ها کار من بود، من بودم که ماشینای مهمون‌های همسایه‌مون رو پنچر می‌کردم، من بودم که چند بار با سنگ و چوب و توپِ فوتبال شیشه‌ی پنجره‌ی مردم رو شکستم…من بودم که طوطی سخنگوی کمیاب و گرون قیمت آقای فهیمی رو به‌جای مرغ شکم‌پر مامان توی فر گذاشتم که الحق هم خیلی بد مزه بود…من بودم که جوجه‌ رنگی‌های لاله (دختر همسایه) رو انداختم تو استخر خفه شدن من بودم که…

با صدای فریادش شیش متر پریدم هوا:

-دِ خفه خون بگیر دختر اینا چیه می‌گی؟

اوه اوه وضعیت چراغ قرمزه، مثل این‌که رادوین مثل سماور جوش آورده بود.

چاره ندارم که از سلاح سِریم استفاده کنم، لبام رو کمی ورچیدم و چشمام رو درشت‌تر کردم و سرم رو کمی کج کردم(عینهو گربه شرک) و با تموم وجودم تو چشمای مشکیش زل زدم و گفتم: - خب اعتراف کردم، منو نندازی زندان‌ها!

پوزخندی زد و با اخم گفت:

-نگران نباش ما برای این نیومدیم این‌جا، یه کاری باهات دارم…اما بعدا به حساب خرابکاری‌هات می‌‌رسم.

با شنیدن جمله‌ی اولش نفس راحتی کشیدم که هنوز بیرون نیومده با جمله‌ی دومش نفسم قطع شد!

یعنی سامیلا خاک تو اون مُخت، همه چی رو خودت لو دادی که!

در حال فحش دادن به خودم بودم که با شنیدن باز شدن درِ ماشین، بهش نگاه کردم، سرد گفت:

- پیاده شو.

انگار داره به نوکرش غلام سیاهه دستور می‌ده، نظرم عوض شد، نباید به رادوین زن داد بیچاره دو روز کنار این بمونه که به جد و آبادش می‌پیونده.

پوفی کشیدم، در و باز کردم و پیاده شدم و در و بستم.

دزدگیر و زد و بدون این‌که به من چیزی بگه با قدم‌های محکمی به سمت اداره حرکت کرد، من چیکار کنم الان؟ باهاش برم؟

- پس چرا مثل چی خشکت زده؟

بیا دیگه.

این مثلا تعارف کردنش بود؟

شونه‌ای بالا انداختم و دوتا بند کیفم رو گرفتم و مثل جوجه دنبالش راه افتادم.

هنوز دو قدم برنداشته بودم که یهو متوقف شد و تو یه حرکت چرخید و یه نگاه به من کرد.

آب دهنم رو با اضطراب قورت دادم، چرا این‌جوری به من زل زده؟ یعنی این‌قدر خوشگلم؟(اعتماد بنفسش تا سقف آسمون هفتم رسیده)

نفسش رو با کلافگی بیرون داد و گفت:

-یکم اون مقنعه‌ات رو بکش جلو، این چه وضعشه؟ ما الان می‌خوایم وارد اداره‌ی پلیس بشیم من نمی‌تونم تو رو این‌جوری همراه خودم ببرم.

پشم چشمی براش نازک کردم و با اکراه مقنعه‌ام رو کشیدم جلو، چون موهام خیلی نرم و لخت بود و مقنعه‌‌ام هم بسی گشاد بود سر خورد و دوباره رفت عقب، با حرص نگاهم کرد که نیشم رو براش باز کردم و شونه‌‌ای بالا انداختم.

پوفی کشید و با چند قدم بزرگ خودشو به من رسوند و بدون این‌که چیزی بگه دست برد تا مقنعه‌ام رو درست کنه، شوک زده سرجام خشکم زد، حالا که دقت می‌کنم رادوین نردبونی بود واسه خودش!

من به زور تا قفسه سینه‌اش می‌رسیدم، خب خیلی هم دور از انتظار نیست، ناسلامتی رادوین بیست و سه سالشه و من پانزده سال، نباید توقع داشته باشم که کوتوله باشه، اونم کی؟!

رادوینی که یه پاش تو اداره‌ی پلیسه و یه پاش تو زمین والیبال حتما هم باید قدش اندازه درخت چنار باشه!

با قدمی که به سمت عقب برداشت به خودم اومدم، تو زمانی که من تو هپروت بودم یعنی رادوین مشغول درست کردن مقنعه‌ام بود؟

***********

“راوی”

رادوین نگاهی به موهای بور دخترعموی شیطونش انداخت و با کلافگی به سمتش رفت و تو یه قدمیش ایستاد.

تازه اونجا بود که متوجه شد که این خانوم زبون دراز و آتیش پاره چقدر ریزه میزه و کوچولوئه به زور تا قفسه سینه‌اش می‌رسید، دست برد و چتری‌های موهاش رو که روی پیشونیش ریخته بود با یه حرکت عقب داد و مقنعه آبی‌رنگش رو تا پیشونیش جلوتر کشید، موهای مزاحمی که بیرون ریخته بود رو با دقت داخل داد، لبه‌های مقنعه‌ رو مرتب کرد بعد تموم شدن کارش یه قدم به عقب برداشت و بهش خیره شد.

ابروهاش از تعجب بالا پرید، چطور یه حجاب ساده این‌قدر باعث میشه که چهره‌ی یه نفر این‌قدر شیرین و مظلوم بشه؟!

البته اگه اون چشم‌های آبی شیطون رو فاکتور می‌گرفت؛ بی‌تفاوت گفت:

-خوبه، حالا بیا بریم داخل.

سریع برگشت و به سمت در اداره حرکت کرد.

سربازی که کنار در ایستاده بود با دیدن سروان جهان سریع احترام نظامی گذاشت.

(سامیلا)

با این‌که نمی‌دونم چرا اومدیم این‌جا اما خیلی خوشم اومد، باس یه روز دیگه بیام این‌جا و بهشون شبیخون بزنم!

دم در یه سرباز کچل بود که به من احترام گذاشت(بچه‌ام رادوین به اون گندگی رو ندیده) رادوین بدون توجه بهش رفت داخل اما من ایست کردم و با مهربونی گفتم: - اوخی الهی!

یعنی توهم می‌دونی من دختر محترمی هستم که بهم احترام می‌ذاری؟

اون سرباز با تعجب و دهن باز نگاهم کرد، خواستم دوباره چیزی بگم که با سرفه‌ یه نفر دهنم بسته شد.

نگاهم به رادوین که مثل خون‌آشام به من زل زده بود افتاد، لب ورچیدم و مثل بچه‌های خوف(خوب) به سمتش رفتم.

همین که بهش رسیدم عصبی گفت:

-اصلا با کسی حرف نمی‌زنی خب؟

از من هم فاصله نمی‌گیری.

خب بابا توهم؛ اصلا بیا منو بزن تا خیالت راحت بشه، این چه طرز حرف زدن با یه دختر خوب و مظلوم و نانازه؟(می‌گم دلم از دستش خونه شما درکم می‌کنید؟) چیزی نگفتم و فقط سرم و بالا پایین کردم.

اخمی کرد و دوباره حرکت کرد، ایش چه خودش و می‌گیره، فکر کرده چون یه سروان عالی رتبه و پسر سرهنگ امین جهان هست خیلی آدم مهمیه؟

جواب مثبت بود، خب مهم باشه اما پسر رئیس جمهور که نیست، منم دختر عموشم دیگه آه!

همزمان که زیر لب غرغر می‌کردم دنبالش می‌رفتم.

این وسط هر کی رادوین رو می‌دید بهش احترام نظامی می‌ذاشت، بعضی وقت‌ها هم رادوین این کار و می‌کرد، منم بلاتکلیف بهشون نگاه می‌کردم و وقتی نگاه متعجب اونا رو روی خودم حس می‌کردم یه لبخند گل و گشاد می‌زدم، چیه نکنه منم باید بهشون احترام می‌ذاشتم؟!

ولش کن بابا، بالاخره بعد شوصون قرن رسیدیم به یه دره خاکستری رنگ، رادوین بدون کوچیک‌ترین توجهی به من در و باز کرد و داخل شد.

آیا این بشره عجیب و الخلق این جمله‌ی معروف رو شنیده که خانوما مقدم تَرَن؟

با حرص رفتم داخل که پشت میز نشست، آهان پس این‌جا اتاق شازده است!

یه دور اتاق رو با چشام اسکن کردم، دیوارهای خاکستری و نقره‌ای، میز و صندلی‌های قهوه‌ای یه قفسه با پر از کتاب و پرونده‌‌های مختلف هم رنگ میز و با یه پنجره‌‌ی بزرگ که دقیقا رو به روی میز قرار داشت و اتاق رو حسابی روشن کرده بود؛ البته یه پرده‌ی حریر سفید هم داشت.

در کل اتاق زشتی بود که برای رادوین مناسب بود(بی‌ادب)

چون می‌دونستم آقا اهل تعارف نیست خودم رفتم و سریع روی صندلی چرمی نشستم، نگاهم به کفش‌هام که موقع پیاده شدن هول‌هولکی پوشیده بودم انداختم، اِ بند کفشم بازه که! ولش.

-خب حتما تا الان واست سوال شده که من چرا آوردمت اینجا.

چه عجب بالاخره فهمید، شونه‌ای بالا انداختم و گفتم:

-آره والا خواستم ازت بپرسما اما حال نداشتم.

ابروهاش پرید بالا و سری از تاسف تکون داد، زیر لب جوری که به زور شنیدم گفت:

-یعنی من برای حل این پرونده‌ی سخت و خطرناک از این جوجه کمک بگیرم؟

جوجه خودتی یخچال زنگ زده، سرش و بالا گرفت و جدی گفت:

-ببین دختر عمو یه اتفاقی افتاده که خب…چه جوری بگم؟

منتظر بهش نگاه کردم، پوفی کشید و گفت:

-بیا جلوتر.

مثل خنگ‌‌ها بهش نگاه کردم که به صندلی جلوی میزش اشاره کرد.

سری تکون دادمگیج بلند شدم و روی اون صندلی نشستم، نفس عمیقی کشید و اخم غلیظی روی پیشونیش جا خشک کرد، چرا همیشه اخم داشت؟

توی این فکر بودم که با صدای سردی گفت:

- ببین من ترجیح می‌دادم که سرهنگ (عمو) بهت بگه اما خب…به دلایلی تصمیم گرفته شد که من این موضوع رو بهت بگم.

سیخ سرجام نشستم، یعنی چه موضوعی هست؟

جدی و کمی عصبی گفت:

- حرفایی هم که می‌زنم باید بین خودمون بمونه، فهمیدی؟

آب دهنم رو با ترس قورت دادم و سرم رو به نشونه‌ی مثبت بالا پایین کردم.

کمی توی چشمام نگاه کرد، انگار می‌خواست از نگفتنم مطمئن بشه، سری تکون داد و کشوی میزش رو باز کرد، یه پوشه‌ی زرد رنگ ازش بیرون آورد و روی میز گذاشت.

با تعجب نگاهش می‌کردم، یه چیزی از پوشه خارج کرد که با کمی دقت فهمیدم عکسِ، اون رو روی میز گذاشت و به سمتم هول داد، همزمان گفت: - این دختر رو می‌شناسی؟

دوباره با تعجب یه نگاه به رادوین کردم و بعد به عکس خیره شدم.

عکس یه دختر خوشگل که انگار همسن و سال من بود، موهای مشکی و چشمای سیاهش خیلی تو چشم بود، یه جورایی خیلی آشنا می‌زد!

- خوب به عکس نگاه کن اسمش تینا حاجی پوره.

زیر لب اسمش رو زمزمه کردم:

- تینا حاجی پور…تینا…تینا…تین‌تین.

یه دفعه با یادآوری چیزی پریدم بالا و جیغ زدم:

- حاجی تین تین.(نیاز به توضیح هست یا خودتون فهمیدین کم داره؟)

با ذوق تو جام بالا و پایین می‌پریدم، یادم اومد اون تینا حاجی پور دختر سال هشتمی بود که لقبش تین تین یا حاجی تین تین بود چقدر هم که شوخی می‌کردیم باهم، اما…اما امسال دیگه ندیدمش.

با صدای عصبی رادوین به خودم اومدم:

- چته آروم باش! صدات تا بیرون رفت، یادت اومد؟ شناختیش؟

با ذوق گفتم:

- آره شناختمش، هم مقطعی بودیم اما چون تعداد زیاد بود اون تو کلاس هشتم “ب” بود و من تو کلاس هشتم “الف” امسال هم ازش خبر ندارم.

سرش و پایین انداخت و آروم گفت:

- من دارم.

چشمام گرد شد و با خوشحالی گفتم:

- واقعا؟ کجاست؟ شوهر کرده نمیاد مدرسه؟

ریلکس گفت:

- اون مرده.

- آهان خدا رحم…

یه دفعه با درک جمله‌اش خون تو رگام یخ بست، شوک زده به رادوین که جدی و کمی ناراحت بهم نگاه می‌کرد، نگاه کردم.

شوخی کرد باهام؟

اصلا رادوین شوخی کردن بلده؟

به زور لب زدم:

- چط..چطوری؟

مکثی کرد و به عکس نگاه کرد، با لحن سردی گفت:

- تیر ماه بود که به ما گزارش دادن جسد دختر نوجوانی رو توی جنگل پیدا کردن که به طرز فجیعی کشته شده، منو سرگرد آریا به سمت محل حادثه رفتیم، بعد از پیگیری‌هایی که انجام شد جسد شناسایی شد، اسم اون…تینا حاجی پور بود، علت مرگ هم ضربه به سرش بوده اما تو پزشک قانونی آزمایشات نشون داد که توی خون تینا حاجی پور مواد مخدر وجود داشته، اونم نه هر مواد مخدری، یه مواد تخریب کننده که خیلی خطرناک و نایاب هست.

مکثی کرد که بتونم تا این‌جای حرف‌هاش رو درک کنم، وای خدایا درست می‌شنوم؟

تینا…اون…اون مرده؟

مواد مصرف می‌کرده؟ چطور امکان داره؟

اون که همیشه سر حال بود، آخه مگه چند سالش بود؟

با مِن مِن گفتم:

-ب..با…باورم نمی..شه.

آهی کشید و ادامه داد:

-می‌دونم این یه مورد کم سابقه و مشکوک بود، مخصوصا قتل اون، خانواده‌اش بعد از فهمیدن این موضوع یه چیزایی گفتن که توی این پرونده نوشته شده، اونا گفتن که دخترشون نزدیک یک ماهی بود که اخلاقش تغییر کرده بود، این اواخر هم زیاد بیرون می‌رفته و با تلفن حرف می‌زده، خواهر کوچیک‌ترش چند بار اسم یه شخص رو از زبون تینا شنیده بود “فرزانه” بعد هم یه روز بعد از این‌که با اون شخص یا همون فرزانه پشت تلفن دعواش شده رفته بیرون که کشته شده، شماره‌ فرزانه توی گوشیش افتاده بود اما کلا اون خط نابود شده، این باعث شد بفهمیم که توی قتل تینا فرزانه هم دست داشته، ما الان دنبال ردی از اون هستیم.

کمی نفس گرفت و دوباره گفت:

-واما موضوع اصلی اینه که…

ادامه نداد و توی چشمام نگاه کرد.

وای خدا یعنی موضوع اصلی مونده؟

اینایی که شنیدم کم بود؟

باورم نمی‌شه!

انگار که دارم یه فیلم پلیسی آمریکایی می‌بینم، با یادآوری تینا آهی کشیدم، وای خدای من هنوز هم باورم نمیشه، بیچاره عارفه کلی با تینا جور بود!

رادوین صداش رو صاف کرد و گفت:

-توی جیب مانتوی تینا و همین‌طور زیر متکای تختش، ما یه چیزی پیدا کردیم…

با چشم‌‌های هیجان زده بهش نگاه کردم، وای خدایا چی پیدا کرده بود؟

با حرفی که رادوین زد چشمام گرد شد.

رادوین:

-ما یه بسته آدامس پیدا کردیم.

نگاهم کرد…نگاهش کردم، جوری که انگار دارم به یه تیمارستانی نگاه می‌کنم(حالا خودش جاش اونجاست ها)

با دیدن نگاهم نیش‌خندی زد و گفت:

-می‌دونم ما هم اول توجهی بهش نکردیم اما خانوادش لا به لای حرفاشون گفتن که تینا از این آدامس زیاد استفاده می‌کرده و برای تهیه‌اش خودش اقدام می‌کرده که هنوز نفهمیدیم چطوری، ما روی مواد اون آدامس یه آزمایشاتی انجام دادیم که فهمیدیم…

با تاسف گفت:

-متاسفانه یه نوع موادی که توی آدامس بود با اون مواد مخدری که توی خون تینا بود تطابق داشت.

چشمام رو با غم بستم، بیچاره تینا…

“راوی”

رادوین نفسی تازه کرد و بهش خیره شد، باورش نمی‌شد که الان این دختر شیطون غمگین شده.

هر کس دیگه‌ای جای اون بود همین حال بهش دست می‌داد، اما اون به روحیه ضعیف سامیلا احتیاج نداشت، اون به کسی نیاز داشت که با همه‌ی توانش بهش کمک کنه…

(سامیلا)

وای خدای من!

واقعا من بی‌معرفتم که بعد از تموم شدن مدرسه‌ها تا الان که دو ماه از مهر گذشته خبرش رو نگرفتم.

چقدر عارفه از این‌که یادش رفته بود شماره‌اش رو بگیره حرص خورد، منو آیدا و عارفه بهترین دوستای هم هستیم اما عارفه با تینا هم دوست بود.

به رادوین نگاه کردم که با احتیاط گفت:

- می‌خوای بقیه حرفام رو بشنوی؟

فقط سرم رو تکون دادم، به پشتی صندلیش تکیه داد و گفت:

- ببین دختر عمو دلیلی که من ازت کمک می‌خوام اینه، توی کیف مدرسه‌ی تینا از این آدامس‌ها پیدا کردیم، همچنین با سگ‌های تعلیم دیده‌ای که داریم اون منطقه‌ی اطرافه مدرسه‌ی شما رو گشتیم و چندتا از اون کاغذهای خالی آدامس‌ها پیدا کردیم توی همشون از اون مواد بود، ما این احتمال رو می‌دیم که این آدامس که در واقع یه ماده‌ی مخدر داخلش داره بین بچه‌های اون مدرسه پخش می‌شه، تا دیر نشده و سرنوشت کَسِ دیگه‌ای مثل تینا حاجی ‌پور نشده، ما باید مسبب این جرم رو پیدا کنیم، هر کی یا هر کسایی که هستن هدف‌شون فقط نوجوان‌هاست.

حس می‌کردم مردمک چشمم می‌لرزه، بدجوری ترسیده بودم.

با صدای آروم اما جدی‌ای گفت:

-ازت می‌خوام بین همه‌ی بچه‌های مدرسه‌تون بچرخی، زیر نظرشون بگیری اگه چیز مشکوکی دیدی به من بگی، نمونه‌ی اون آدامس رو بهت نشون می‌دم اگه پیدا کردی میاریش برای من، نه خودت می‌خوری نه اجازه می‌دی کسی بخوره، شاید کسی که اون آدامس رو توی مدرسه پخش می‌کنه داخل مدرسه‌ی شما هم باشه.

توی چشمام خیره شد و ادامه داد:

- توی این کار به من کمک می‌کنی؟

حاضری اون خلافکارا رو پیدا کنیم؟

وای ننه یکی منو بگیره؟

چی می‌شنوم؟

کاش پام می‌شکست نمی‌اومدم این‌جا، وقتی مکث و حال زار منو دید، پوزخندی زد و گفت:

- چیه نکنه کم آوردی؟

آی نفس کش!

با حرص نگاهش کردم و دست به سینه نشستم و گفتم:

-منو کم آوردن؟ محاااله.

با این حرفم پوزخندی زد و گفت:

-یعنی تا آخرش هستی؟

سرمو بالا گرفتم و با اعتماد به نفس گفتم:

-معلومه که هستم.

اخمی کرد و گفت:

-ببین سامیلا این موضوع پیش خودمون می‌مونه، در مورد خانوادت هم بابا با عمو حرف می‌زنه تا اجازه بده این کارو کنی، منم چیز زیادی ازت درخواست نکردم اما اگه کار دست خودت بدی دیگه تقصیر من نیست.

با حرف آخرش نیش‌خندی زد، گیج بهش نگاه کردم.

کار دست خودم بدم؟! یعنی چی؟

پرونده رو جمع کرد و توی کشو‌ی میزش گذاشت، همزمان که بلند می‌شد گفت:

-خب زود باش بلند شو تا برسونمت، کلی کار دارم.

ایش پسره‌ی بوزینه منت سر من می‌ذاره، یعنی واقعا چیزایی که گفت حقیقت داره؟

خب معلومه که حقیقت داره، وای خدا هنوز باورم نمی‌شه که تینا مرده، یعنی بین بچه‌ها مواد پخش می‌شه و کسی روحش خبر نداره؟

خدا رحم کنه، از روی صندلی بلند شدم رادوین بدون حرف به طرف در می‌رفت،

زبونی براش در آوردم خواستم قدمی بردارم که نمی‌دونم چی شد یهو تعادلم رو از دست دادم و به سمت زمین پرتاب شدم.

یا خدا الان کتلت می‌شم که، با وحشت چشمام رو بستم و به اولین چیزی که می‌تونستم بگیرم چنگ انداختم…

*******

“راوی”

از روی صندلیش بلند شد و به سمت در حرکت کرد، حالا تا حدودی خیالش راحت شده بود و دیگه به دختر عموش بستگی داشت که چیکار کنه.

خواست حرفی بزنه که حس کرد یه چیزی محکم شلوارش و گرفت و به سمت پایین کشید، شوک زده سریع عکس‌العمل نشون داد و اون چیز رو گرفت که متوجه شد دست سامیلاست چون براش غیر منتظره بود اونم تعادلش رو از دست داد و با هم روی زمین افتادن، اونم با چه وضعی بماند، صدای افتادنشون توی اتاق پیچید.

رادوین با چشمای گرد شده در حالی که نفس نفس می‌زد به سقف خیره شده بود، هنوز باور نداشت که چه اتفاقی افتاد…

*****

با شدت روی زمین پرت شدم، اما چرا دردم نیومد؟

چرا زمین نرم بود؟

اصلا چرا حس می‌کردم زمین بالا پایین میشه؟

با تردید یه چشمم رو باز کردم، اِ این‌که صورت رادوینِ یعنی…پس!…

با دیدن وضعیت‌مون با هول بلند شدم، وای خدا من روی رادوین افتاده بودم؟

هیع خدا به دور، چرا دستم روی شلوار رادوین مچاله شده است؟

یعنی اون چیزی که گرفتم شلوار رادوین بود؟

سریع از روش کنار رفتم نگاهم به کفشام افتاد که بندش کامل باز بود، حتما یکی از بندها زیر پام مونده بود که…پوف

حالا چرا رادوین بلند نمی‌شه؟

یعنی این‌قدر سنگین بودم؟

با حرص بند کفشم رو بستم، الان چیکار کنم؟

بگم ببخشید که به تنبون جنابالی چنگ زدم و افتادم روت؟

نه این خیلی بده

بگم اصلا خوب شد افتادم روت وگرنه اگه می‌خوردم زمین کتلت می‌شدم؟

نه دیگه اون‌وقت رادوین می‌گه چه دختر پرویی و از عصبانیت خودش می‌زنه کتلتم می‌کنه.

پس چی بگم؟

هاج و واج مونده بودم چیکار کنم که حس کردم رادوین بلند شد، زیر چشمی به شلوارش نگاه کردم، خوبه کمربند داشت وگرنه…

لبم رو به هم فشار دادم و سرم و انداختم پایین تا خندم رو نبینه…

“راوی”

به زور خودش رو جمع و جور کرد و از روی زمین بلند شد، نفس عمیقی کشید و به سامیلا نگاه کرد که سرش پایین بود، یعنی خجالت کشیده؟

هر کی جای اون بود خجالت می‌کشید، حتما داشت می‌خورد زمین که این‌طوری شد.

نگاهی به شلوارش کرد، خوبه کمربند داشت وگرنه…

سرش رو به چپ و راست تکون داد، حتی نمی‌خواست بهش فکر کنه، نیم‌نگاهی به سامیلا انداخت و زیر لب گفت:

-بلند شو بریم.

قبل از این‌که سامیلا چیزی بگه به سمت در حرکت کرد…

(سامیلا)

به زور جلوی خودم رو گرفته بودم که خنده‌ام بلند نشه، فکر این‌که رادوین با این ابهت و غرور شلوارش پایین بیاد و مثل فیلم‌ها یه شرت گل گلیِ قرمز پاش باشه…

وای خدا یعنی روزی می‌رسه که من این صحنه رو ببینم؟

با صدای رادوین از فکر خارج شدم:

- بلندشو بریم.

قبل از این‌که حرفی بزنم به سمت در حرکت کرد.

پوفی کشیدم و از روی زمین بلند شدم که یه کم از موهام ریخت بیرون، توجهی بهش نکردم و تندی به سمت رادوین رفتم…

جلوی در خونه نگه داشت خواستم پیاده بشم که گفت:

- دختر عمو.

کوفت! من اسم دارم اونم سامیلاست، با حرص بهش نگاه کردم که جدی گفت:

- ببین چند بار گفتم بازم می‌گم که…

پریدم وسط حرفش و گفتم:

- می‌دونم می‌دونم نمی‌خواد تکرار کنی، به کسی حرفی نمی‌زنم.

سری تکون داد و لب زد:

-خوبه حالا برو.

پسره‌ی گودزیلا انگار داره به کوزت دستور می‌ده، البته دست خودش نیست‌ها، از بس تو اداره‌ی پلیس بوده و به سربازای بخت برگشته دستور داده عادت کرده، اما به من می‌گن سامیلا جهان؛ یه روز خوب میاد که من به این آقا پلیسه دستور بدم تا انجام بده می‌گی نه ببین.

بی‌حرف از ماشین پیاده شدم و در و بستم، بدون توجه به من سریع گاز داد و رفت، زبونی براش در آوردم و برگشتم و زنگ در و زدم.

چند ثانیه بعد صدای بچگونه‌ای گفت:

- کیه؟

- منم آبجی بزرگت باز کن بچه.

صدای سامیار رو شنیدم که گفت:

- مامانی بیا که آتیش پاره‌ات رسید.

بعد صدای تیک در اومد که باز شد، خنده‌ام گرفت حتی این نیم وجبی هم به من می‌گه آتیش پاره!

در و باز کردم و وارد حیاط دلبازمون شدم، یه حیاط تقریبا بزرگ که دو طرفش باغچه داشت و توی باغچه‌ها پر از گل‌های نرگس خوشبو بود که من عاشق‌شون بودم!

پشت خونه هم یه حیاط کوچیک‌تر داشتیم که یه درخت گردو بزرگ داشت که زیرش یه تاپ بسته بودیم که پاتوق من بود، البته تا قبل از این‌که یه شیطونکِ چرب زبون به اسم سامیار جهان اون رو صاحب بشه، بعله داداش نُه ساله‌ی بنده! که دلم از دستش خونه(ببین کی داره این حرفو می‌زنه خدا) در خونه رو باز کردم و وارد شدم، هم‌زمان که کفشم رو در می‌آوردم گفتم:

- سلام اهل خونه.

صدای بابا اومد:

- سلام دخترم، لباسات رو عوض کن بیا کارت دارم.

سر جام خشک شدم، خب پدر من بذار از راه برسم لباس عوض کنم یه لقمه غذا بخورم بعد حرفت رو بزن.

حتما راجع به اون مسئله‌ی مواد و آدامس هست، معلومه بابا عجله داره.

چشمی گفتم و تندی به سمت پله‌ها حرکت کردم و رفتم تو اتاقم، لباس‌های مدرسه‌ام رو با یه تیشرت صورتی و شلوار سفید عوض کردم و بدون این‌که به موهام دستی بزنم به سمت طبقه‌ی پایین رفتم.

روی آخرین پله‌ها بودم که دیدم سامیار با لبخند سامیلا کُشی بهم خیره شده خندیدم و دست تو جیب شلوارم کردم، شکلات کاکائویی که می‌دونستم عاشقشِ رو بیرون آوردم و به سمتش پرت کردم که مثل کرکس تو هوا قاپید و همزمان که به سمت آشپزخونه می‌دوید داد زد: -ممنون سامی جونم.

با حرص گفتم:

-هزار دفعه گفتم منو سامی صدا نزن، خوبه مخفف اسم خودش هم هست‌ها.

دیگه صداش نیومد، وارد هال شدم که دیدم بابا روی مبل نشسته و داره با لبخند و کمی کلافگی نگاهم می‌کنه، مامان هم کنارش نشسته بود.

فکر کنم میز مذاکرات راه انداختن!

لبخند پر استرسی زدم و زیر لب سلامی گفتم و کنار مامان نشستم.

مامان با لبخند جوابم رو داد، بابا عمیق نگاهم کرد و گفت:

- خانم تا ناهار آماده می‌شه یه چایی واسه من بیار.

مامان چشمی گفت و بلند شد و به سمت آشپزخونه حرکت کرد.

منتظر به بابا نگاه کردم که با آهی گفت:

- امین(عمو) امروز اومد شرکت و همه چیز و بهم گفت، رادوین باهات حرف زد؟

آروم سرمو به نشونه‌ی مثبت تکون دادم، بابا محکم نفسش رو بیرون داد و با محبت گفت:

- ببین دخترم، تو تاج سر منی و اصلا هم دوست ندارم که آسیبی بهت برسه، اما با ماجرایی که امین برای من تعریف کرد دیدم حق با اونه، تو توی اون مدرسه درس می‌خونی و معلوم نیست اون خدا نشناس‌ها چند تا مدرسه‌ی دیگه رو هم هدف گرفتن، این بود که متوجه شدم تو یه جورایی تنها امیدِ حل این پرونده هستی، ازت می‌خوام مراقب خودت باشی و تموم تلاشت رو برای کمک به پلیس و دوستات و حتی کشورت انجام بدی.

با غرور و شرم به بابا نگاه کردم و آروم گفتم:

- قول می‌دم بابایی.

لبخند پدرانه‌ای زد و آغوش گرمش رو برام باز کرد، با ذوق پر کشیدم تو آغوشش!

( - به نظرتون سامیلا جو نگرفته؟ آخه زیادی داره کتابی می‌حرفه.

سامیلا-تو چرا هی مثل زیر انداز خودت رو وسط می‌ندازی؟

نویسنده-وعزیزم اون خاک‌انداز بود نه زیر انداز.

سامیلا-حالا هرچی تو رمانت رو بنویس.

نویسنده-باشه بابا بیا بزن.)

با صدای خنده‌ بابا به خودم اومدم:

- فکر کنم مامانت رفت چایی بسازه تا بیاره، بیا ما هم بریم آشپز‌خونه.

خنده‌ای کردم و همراه بابا بلند شدیم و به سمت آشپزخونه حرکت کردیم.

(فردای همون روز)

خمیازه‌ای کشیدم و وارد مدرسه شدم، چشم چرخوندم تا بین این همه اِسمورف(چون همه‌ی بچه‌های مدرسه مقنعه آبی آسمانی دارن و تقریبا از دور شکل هم هستن بهشون میگه اسمورف |:) آیدا و عاری رو پیدا کنم(نویسنده-هوی سامیلا عاری مخفف اسم منه‌ها درست صدا کن بگو عارفه.

سامیلا-خب باشه توهم این‌قدر نَپَر وسط داستان مزه‌اش می‌ره.

نویسنده-آهان باشه باشه بای.)

هر چی چشم چرخوندم اون دوتا پت و مت رو پیدا نکردم.

ای بابا اینا کجان پس؟

چشمم به بهار افتاد و رفتم سمتش، داشت با رسولی حرف می‌زد، رو بهش گفتم:

- سلام بهار، آیدا و عارفه رو ندیدی؟

بهار کمی مکث کرد و گفت:

- سلام…آره رفتن تو کلاس.

سری تکون دادم و تشکری کردم.

تندی به سمت کلاس حرکت کردم، اینا هیچ‌وقت قبل از خوردن زنگ که تو کلاس نمی‌رفتن، یعنی چی شده؟

وارد کلاسی که کسی جز عارفه و آیدا داخلش نبود، شدم.