رمان جاودانه به قلم Hanieh_M

ژانـر : #فانتزی #تخیلی #ماجراجویی

خلاصه :

نیو پسری است که با خوردن معجونی به جاودانگی رسیده . او هر سه سال یکبار رشد می کندو برای اینکه رازش فاش نشود از همه دوری می کند ، تا اینکه با پسری به اسم تیس آشنا میشود و این سر آغاز دردسر ها و زندگی جدید نیو است...

باران شدیدی می بارید. صدای رعد برق بچه ای را که در تب می سوخت را می ترساند. اوتنها یک سال داشت. تبش از عصر شروع شده بود و پایین نمی آمد. کودک آنقدر گریه کردکه صورت سفیدش قرمز شد. چند ساعت دیگر هم سپری شد ولی تب او هنوز پایین نیامده بود.

_ بابک بازم آب بیار. چرا تبش پایین نمیاد!باید بریم دکتر

_ولی الان ساعت دو شبه هوا هم خیلی خرابه. کجا ببریمش ؟!

_ ولی بچم داره تلف می شه.

آنها منتظر شدند تا صبح شود. شب به سختی به پایان رسید. خورشید درآمده بود. بچه خواب بود انگار مقداری تبش پایین آمده بود.

مادرش اورا در بغل خودگرفته بود . پدرش روی یکی از صندلی های درمانگاه نشسته بود. مدتی طول می کشد تا دکتر بیاید ، مادر بی درنگ وارد اتاق دکتر می شود. دکتر مقدار تب و تنفس کودک را برسی می کند.

_ لطفا برید و یک سری آزمایشات را انجام بدید. هر چه زود تر جواب را بگیرید و بیارید بهتره

مادر_ چیزی شده؟

دکتر_ فعلا نمی تونم دقیق بگویم بعد آزمایشات همه چیز معلوم می شود

دوروز طول می کشد تا جواب آزمایشات برسد. مادر پدر کودک به محض گرفتن جواب دکتر می روند.

دکتر_عجیبه ! توهمچین سن کمی دچار این مشکل بشود!

مادر_چه شده!

پدر_دکتر بگید دیگه نصف عمرمون کردین!

دکتر_پسر شما دچار یک بیماری نادر است! شما کجا اقامت دارین؟

مادر تا جمله دکتر تمام می شود بدون اختیار دست پایش شل می شود ترس شاید هم نگرانی تمام وجودش را می گیرد.

پدر_در روستای نزدیک به شهر ، خیلی دور نیست. تقریبا سی دقیقه راه هست.

_ درسته ممکنه بیماری پسر شما از اطراف محل زندگیتان باشه. بچه ها در این سن خیلی ضعیف هستند

_خب یک کاری بکنید!

_ من نمی تونم کاری کنم هیچ دارویی برای این بیماری وجود ندارد، فقط می توانم با یک سری دارو کمی از پیشروی بیماری را بگیرم

دکتر کلاماتی را به زبان آورده بودکه پدر و مادر بچه حتی انتظارشرا هم نداشتند. چطور امکان دارد!

اشک های مادر سرازیر می شود این پسر را خداوند بعد از دوازده سال به آنها هدیه کرده بود و حالا قرار بود اینطوری کودک عزیزشان را از دست بدهند. چه کاری از دستشان ساخته بود!

تمام همسایه ها از بیماری پسر با خبر شده بودند بعضی ها احساس همدردی می کردند و بعضی ها فقط می توانستند تاسف بخورند.

کودک دیگر تب نداشت آرام خوابیده بود ، لبخندی شیرین بر لب داشت.

کسی در می زند،پدر کودک در را باز می کند مردی تقریبا میان سال که لباسی پاره که به تن داشت ، کلاهی قهوه ای بر سر گذاشته بود ویک کوله کوچک کهنه را روی دوش خود داشت پشت در ایستاده بود.

_ سلام من مسافری هستم که از راه دوری آمدم میشه کمی اینجا استراحت کنم؟!

مرد غریبه وارد خانه می شود .روی یک صندلی می نشیند. درهمین لحظه کودک می خندد و توجه مرد غریبه را به خود جلب می کند.

_ چه پسر زیبایی دارید! اسمش چیست؟

پدر_ نیو ( niv) هرچند او بیمار است. خدا می داند تا کی زنده می ماند.

غریبه بار دیگر به پسر نگاه می کند ، غریبه با با نیو بازی بازی می کند. مدتی می گذرد مرد غریبه بلند میشود تا برود.

_ ممنون که گذاشتید استراحت کنم . من کسی را در کوه می شناسم که میتواند کمکتان کند . او پیر است اما دانش زیادی دارد.

مرد غریبه از روستا دور می شود. پدر و مادر کودک به یک دیگر نگاه می کنند. دکتر ها کاری نمی توانند بکنند، تنها راهی که داشتند رفتن به پیش آن پیرمرد بود. انگار نور امیدی در دلشان روشن شده بود! مادر بدون معطلی کودک را بغل می کند. پدر مقداری آب و غذا برمی دارد. سپس هر دو به طرف کوه راه می افتند.

پدر مادر کودک راه زیادی را طی می کنند. متاسفانه هیچ آدرسی از آن پیرمرد نداشتند فقط می دانستند او درجایی از کوه زندگی می کند تقریبا به وسط کوه رسیده اند درختان بالا سرشان با نسیم ملایم باد آهنگ می نواخت. مادر می ایست . نفس نفس می زند.

_بابک یکم استراحت کنیم. خسته شدم

_ولی وقت نداریم اگر به شب بر بخوریم چی؟

_ درسته باید حرکت کنیم

آنها دوباره راه می افتند کودک آرام خوابیده بود. دیگر هوا داشت تاریک می شد. باید بر می گشتن. پدر بچه آهی می کشد.

_ فردا صبح زود دوباره می آییم

_ نه! ما خیلی راه آمده ایم بیا ادامه بدیم! حتی اگرهم شب بشه من باز هم به راهم ادامه می دهم به خاطر بچه عزیزمان!

_ ولی اینجا...

درهمین هنگام صدایی بم و مردونه می گوید

_ فک نمی کردم تا اینجا بیایید من خیلی وقت است که شمارا زیر نظر دارم بیشتر افرادی که به اینجا آمده اند نامید شده و برگشته اند ولی شما ها ادامه دادید خب خواستتون را بگید!

پیرمردی با موهای بلند سفید قدی کوتاه تقریبا کوتوله؛ لباس سفید و پاره پاره شده ای برتن داشت، عصایی که در دستش یک تکه چوب خشک شده بود.

پدر_ شما کی هستید؟

_ همان شخصی که به دنبالش بودید

مادر_درسته شما همان پیر مرد هستید!

مادر، بچه را جلو می آورد تا پیرمرد او را ببیند .

_ بچه ما مریض است! هیچ کس واسه اون نمی تواند کاری کند خواهش می کنم نجاتش بدید!

_ اگر کسی نتوانسته من هم نمی توانم!

پدر_ ولی به ما گفتند شما فردی با دانش زیاد هستید! چطور...

_بله هستم! ولی کاری ازمن ساخته نیست بروید!

مادر بار دیگر باشنیدن حرف های پیرمرد ناامید می شود یعنی کودک باید بمیرد؟ این سرنوشتش هست؟! پدر و مادر کودک سرشان را پایین می گیرند و به طرف خانه خود حرکت می کنند. پیر مرد نگاهی به آن ها می اندازد شاید بهتر باشد کمک د! پیرمرد تا به حال انقدر از کمکم نکردن به کسی پشیمان نبود!

_ صبر کنید یک راهی هست!

هردو برمی گردند و با خوشحالی به پیرمرد نگاه می کنند ینی بالاخره پسرشان خوب می شود؟!

پیرمرد آنهارا به کلبه خود می برد. کلبه او وسط جنگل قرار داشت دور تا دور کلبه را درخت های تنومند با شاخه و برگ فروان فراگرفته بود. داخل کلبه چیز خاصی نداشت. یک میز با چهار صندلی دورش ، قفسه ای پر از کتاب ، یک میز کار که کلی کاغد رویش بود. او چراغی نفتی روشن می کند با روشن شدن چراغ چهره او نمایان می شود. پیرمرد حدود هشتاد ساله داشت صورت او کثیف و چروکیده شده بود. او شیشه کوچکی در می آورد وآن را جلوی پدر مادر بچه روی میز قرار می دهد.

_ این کمکش می کند. هم دربرابر این بیماری و هم دربرابر هر بیماری دیگر

پدر_چه نوع دارویی است؟

_ معجون جاودانگی

پدر و مادر_چی؟!

پیرمرد آه می کشید شیشه را روی میز می گذارد.

_یه مسئله ای وجود دارد. اگر چه این معجون اورا جاودانه می کند ولی باعث می شود دیر بزرگ شود!

مادر_منظورتون چیه؟!

_ این معجون روند بزرگ شدن پسر شما را کند می کند. بچه شما الان یکسال دارد و سال دیگر باید دوسال داشته باشد ولی بعد خوردن این معجون او هر سه سال ها یکبار رشد می کند.

آنها چه کار باید می کردند مادر به هیچی به غیر از زنده ماندن فرزندش فکر نمی کرد. اگر قبول می کردند زندگی واسه بچه شان سخت می شد! ولی مهم نبود او باید زنده می ماند.

پدر_ فقط می خواهیم زنده بماند هیچ چیز دیگری مهم نیست

پیرمرد به آن دو نگاه می کند ، نفس عمیقی می کشد بسیار خب!پیرمردکودک را بغل می کند ، در شیشه را باز می کند، سر شیشه را جلو دهان کودک می گیرد و نصف شیشه را در دهان کودک خالی می کند ،کودک کمی سرفه می کند چهره اش در هم می رود چند دقیقه ای ناله می کند و بعد آرام می شود.

پیرمرد_ حالا او دیگر جاودانه است

اسم من نیو است. وقتی یک سال داشتم بیماری نادری گرفتم ولی به لطف یک پیرمرد دانا خوب شدم و توانستم به زندگیم ادامه دهم. چهار سال بعد از خوب شدن بیماری من پدرم فوت کرد. مادرم مرا بزرگ کرد. وقتی از مادرم می پرسیدم

-مامان چرا من انقد دیر بزرگ می شوم؟

مادرم سریع سراغ یک بحث دیگر می رفت. بالاخره دوازده ساله شدم. وقتی به سن دوازده سالگی رسیدم با مادرم خانه را ترک کردیم از آن موقع به بعد ما هر سال به یک شهر جدید دیگر می رفتیم. ولی آخه چرا؟ چرا ما باید انقدر در سفر باشیم؟ سه سال گذشت...

- مامان امسالم قراره بریم یه شهر دیگه؟

_ ببخش پسرم ولی مجبوریم

-آخه چرا؟مگه جایمون بده؟

_وقتی موقعش بشود توضیح می دهم.

ای کاش کمی مادر مرا در جریان کارهایش می گذاشت. او هر روز ضعیف تر می شد. حس گناه داشتم در نبود پدرم من باید به مادر کمک کنم ولی او مرا پس می زند درهمین هنگام صدای افتادن چیزی می آید سریع به آشپز خانه می روم مادر روی زمین افتاده بود!

- مامان! مامان!

روی صندلی بیمارستان می نشینم دکتر از اتاق بیرون می آید

- چی شده؟!

_ شما تنها اقوامشی؟

- بله

_ باید بگم که مادرتون خیلی ضعیف و پیر شده اند. ایشون خیلی از خودشون کار کشیده اند و...

-وچی؟!

_متاسفانه ایشون سرطان دارند

-چی؟!

_اگر زودتر متوجه شده بودید میشد کاریش کرد ولی الان دیگه خیلی دیره شایدحداقل تا دوماه دیگر زنده باشد متاسفم.

چرا من نفهمیده بودم چرا چیزی به من نگفته بود؟

هر روز به مادر سر می زدم هر بار جلوی اشک هایم را می گرفتم و به محض خارج شدن از اتاق گریه می کردم.

هنوز یک ماه هم نشده بود که یهو از بیمارستان تماس گرفتند خودم را سریعا خودم به بیمارستان می رسانم. وقتی روبه رو اتاق می ایستم ترس برم می دارد. می ترسم در را باز کنم و بدن بی جان مادرم رو روی تخت بیمارستان ببینم. نفس عمیقی می کشم در را آرام باز می کنم. مادر چشمانش را بسته بود. چند بار نفس های عمیق می کشم بالا سرش می روم

- مامان

_ نیو پسرم خداروشکر اینجایی...باید چیزی بهت بگم

-حالت خوبه؟ نمی خواد چیزی بگی فقط خوب شو

مادر دستش را دراز می کند تا دستم را بگیرد

_ خوب گوش کن وقتی که بیمار بودی برای نجات زندگیت معجون جاودانگی خوردی واسه همینم خوب شدی ولی اشکالی که داشت این بود که هر سه سال یک بار رشد می کردی.

شوکه می شوم واسه همین بود که انقدر کند تر رشد می کردم! ولی الان این چیزی نبود که مهم بود. همه چیز را کنار می گذارم وفقط به مادر توجه می کنم

_ببخش مارو نمی خواستیم تو از پیش ما بری

مادر داشت گریه می کرد سریع خودم را جمع و جور می کنم

- مامان عزیزم لازم نیست احساس گناه داشته باشی در هر حال من زندم و پیش شمام همین خوبه

_درسته!

مدتی می گذرد و مادر همه چیز را واسم تعریف می کند.

چند دقیقه سکوت می شود.

_دوستت دارم نیو

- منم همینطور!

مادر چشمانش را بسته بود لبخندی آرام بر لب داشت او دیگر مرا ترک کرده برای همیشه...

با خودم فک می کنم چطور شد که من نیو پسر معمولی به اینجا رسیدم؟

چمدان کوچکم را بر می دارم و خانه را ترک می کنم من دیر رشد می کنم اگر مدت طولانی یک جا بمانم دیگران به من شک خواهند کرد کسی نباید بداند من جاودانه هستم!

روز ها ، ماه ها و سال ها گذشتند تا من هفده ساله شدم. خنده داره اگر مثل ادم معمولی بودم الان پنجاه و یک سال داشتم!

جالبه میتوانم جوان بمانم و بیشتر عمر کنم

شاید یک شانس برایم باشد.

وارد شهر جدید می شوم یک اتاق کوچک اجاره می کنم برای یک نفر کافی است فردا باید به دنبال یک مدرسه باشم. از اون جایی که قیافم مثل بچه ها بود مجبور بودم یک پایه را دوبار بخوانم یا یک سال را فقط کار کنم تا بتوانم خرجمو رادر بیاورم. مدرسه رفتنم که دردسره ، هر سال شناسنامه جعلی درست می کنم تا سال تولدم با سنم همخونی داشته باشه. این جعل کردن شناسنامه هم حسابی جیبمو خالی می کنه.

ای کاش می شد یکم هم تو شهر ها بگردم. ولی ترجیحا از این کار اجتناب می کردم. اگر مدام برم بیرون و همسایه ها ببیننم بد بخت می شم!

خوب یادمه آخرین باری که یک مادر بزرگ رو تو همسایگیم دیدم چطور چسبیده بود بهم ول کنم نبود! خداروشکر زود تر از اونجا رفتم تونستم نفس راحت بکشم!

تشک کوچک مسافرتیمو رو زمین خونه پهن می کنم. خودمو میندازم رو تشک.

وای چه قد خوبه! فردا کلی کار دارم! آه یک سال

دیگه هم باید پشت سر گذاشته بشه

باید همینجا باشه ((دبیرستان امید))وارد مدرسه می شوم. تقریبا داریم به مهر ماه نزدیک می شویم. فک می کردم خیلی مدرسه باید شلوغ باشه ولی برعکس حتی یک پشه هم نبود

به طرف خانم میان سالی در اتاق روبه روییم پشت یک میز نشسته بود می روم درمی زنم

-ببخشید واسه ثبت نام اومدم

_مدارکتون رو بدید

-بله بفرمایید

مدارکم را برسی می کند. هی برگه ها ور اونور و اونور می کرد وقتیم که به اخریش می رسید از اول دوباره همه رو نگاه می کرد. داشت اعصابمو خورد می کرد. به چهره خانم نگاه می کنم عینک گرد زده بود و با جدیت تمام کار می کرد. ساکت می مانم و منتظر می شم.

_ لطفا یک کپی دیگر از این برگه بگیرید

-ها؟ آ...کپی ،تو مدرسه کپی نمی کنید؟

_نه نمیشه

برگه را برمی دارم از مدرسه خارج می شوم حالا مثلا چی میشه خودشون کپی کنن؟! باید یک کافی نت این اطراف باشه . اطراف را نگاه می کنم. آآ اونجاست. اون طرف خیابون بود. باید از پل رد شم.

روز گرمی بود مثل هر روز دیگه. ماشین ها بدون معطلی پشت هم حرکت می کردند. روی پل می رسم از روی پل به پایین نگاه می کنم. اگر بیفتم چه می شه؟! لبخند می زنم. مغزم متلاشی می شه! ینی در هر موقعیتی درهر وضعی بازم جاودانه خواهم بود؟!

به نرده ها نزدیک تر می شوم رو نرده ها خم می شوم اوه خیلی بلنده! امتحان کنم؟ اگرم بمیرم مهم نیست. ینی افتادن از این ارتفاع چه حسی داره بیشتر خم می شم.

_هی! داری چی کار می کنی؟!

از رو نرده بلند می شوم مردی تقریباپنحاه ساله بود موهایش سفید شده بود. خنده ام از بین می رود و فقط به آن مرد نگاه می کنم. از کجا پیداش شد؟!

_بیا کنار از اونجا ، فاصله بگیر! یه وقت نپریا خوب؟!

نزدیک تر می شود بازویم را می گیرد نفس عمیقی می کشد.

_ جوون چرا میخواستی خود کشی کنی! ها؟!

مدتی می گذرد و من هنوز یک کلمه هم چیزی نگفتم.کی خواست بپره حالا!

_ چرا می خواستی بپری؟

این مرده جدی جدی فک می کنه میخواستم خودمو پرت کنم؟!

-من نمی خواستم بپرم آقا

_ پس ...پس چرا دولا شده بودی؟!

-میشه گفت فقط بهش فک کردم!

مرد کمی مرا برانداز کرد. با تعجب داشت نگاه می کرد. می دونم به چی فکر می کنه ((این پسره دیوانس؟ در هر حال فکر کردن به همچین چیزیم اشتباهه!بایدنصیحتش کنم))

تا میخواد حرف بزنه سریع می گم

-من کار دارم با اجازه

از رو پل رد می شوم. آخیش از دست نصیحت هاش خلاص شدم قطعا می خواست نصیحتم کنه!

اگر اون مرده یهو ظاهر نمی شد الان پریده بودم!

وارد کافی نت می شم برگه را به مردی که پشت کامپیوتر نشسته بود می دم

- سلام ببخشید یه کپی از این برگه می خواستم

_ باشه

دو دقیقه می گذرد تا کارم در کافی نت به پایان می رسد. ینی بازم از پل رد شوم؟ اگر یه ماشین با سرعت بالا بهم بزند بهتر از پریدن از پل است. دلم نمیخواد دوباره یکی بیاد و فک کنه من روانیم به طرف خیابان می روم چشمم به پسری می خوره تقریبا هفده ساله بود، درست وسط خیابان ایستاده بود. درهمین لحظه یک ماشین با سرعت بالا به طرفش می آید. سریع به پسر اخطار می دهم

-هی! هی! برو کنار!

حتی سرش هم بر نمی گرداند اصلا می شنود؟ اگر ماشین بهش بزندحتما می میرد!

-هی!

لعنتی!چی کار کنم؟به طرف پسر می دوم ماشین تقریبا نزدیک شده بود. پسر را هول می دهم تا ازجلو ماشین کنار برود. همین لحظه نور ماشین به چشمم می خوردم قبل از اینکه بتونم حرکتی کنم...

انقدر سرعت ماشین زیاد بودکه نتونستم درست بفهمم چطوری با ماشین برخوردکردم! سرم محکم به زمین خورده بود بدنم فلج شده بود همه اعضای بدنم درد می کردزیر سرم خون در جریان بود صدا ها را نامفهوم می شنیدم چشمانم تار می دید به سختی نفس می کشیدم. تنها کاری که تنوستم بکنم تکون نخوردن بود. بالاخره تونستم تجربش کنم. ینی زنده می مونم؟ کار درستی بود؟ راه دیگه ای نداشتم. عده ای دور جمع می شن. سر صدا زیاد بود.

چشمانم می بندم

خودم را در اتاقی کوچک می بینم روی زمین سرد اتاق نشسته بودم. دری روبه رویم بود. اتاق خیلی تاریک بود تنها نور زیر در توجهم را به جلب می کرد . منتظر بودم تا در باز شود. مدت زیادی می گذرد ولی کسی در را باز نمی کند دلم می خواست بلند شوم و دستگیره را بچرخانم و در را بازکنم ولی اینکار را نمی کنم. ساکت و آرام می نشینم صبر می کنم..

کمی لای چشمانم را باز می کنم تو بیمارستان بودم؟ چشمانم را کاملا باز می کنم. پارچه سفیدی رویم کشیده شده بود. داشتم حرکت می کردم. کسی که تخت را هدایت می کرد می ایستد صدای تقی می آید. نکنه مردم؟ دوباره صدای تق می آید. دوباره حرکت می کنم. ینی کجام؟ چند دقیقه می گذرد و دوباره صدای تق را می شنوم. نکنه جدی جدی مردم و رفتم جهنم؟ دیگه نمی تونم صبر کنم ببینم چه خبر یهو از جایم بلند می شوم لحافی که رو سرم بود را کنار می زنم. چیزی را که می بینم باور نمی کنم!...سرد خانه.

مردی که لباس آبیی پوشیده بود به طرفم می آید داشت زیر لب آهنگ می خوند. تا به من نگاه می کند می ایستد کمی نگاه می کند منم با تعجب نگاهش می کنم.

-اینجا چه خبره؟

با شنیدن صدای من فریاد می کشد. با تمام سرعت می دود و از سرد خانه خارج می شود.

این مرده چرا اینطوری می کرد؟ مشکلش چیه؟

چند دقیقه ای می گذرد نمی توانم از جایم بلند شوم. سرم به شدت گیج می رفت. دوباره صدای تق ، یک دکتر با چند پرستار به طرفم آمدند و با ناباوری مرا نگاه می کردند.

_ببریدش تو بخش!

از سرد خانه بیرون می آیم. دکترا مرا به بخش می برند. بعد از این که پرستار به من مسکن می زند احساس سر زندگی می کنم انگار نه انگار که تصادف کردم! البته طولی نکشید که دوباره دردام شروع شدند. خیلی به پرستار هاگفتم یه آرام بخشی چیزی بزنند ولی گوش نمی داد! نباید اینجا بمونم ، نباید واسم پرونده تشکیل بدن. اگر هم همینطوری پاشم برم بهم مشکوک می شن. دردسر!

دکتر به طرفم می آید لبخندی می زند

_ چطوری؟

- خوبم

_ میگم ... چطور... چطوری از مرگ برگشتی؟!

-چی؟

_خودم حکم مرگتو صادر کردم چطوری زنده شی؟

-آها.... بهش میگن .... میگن معجزه

_معجزه؟

-بله

_آها...استراحت کن

پس که اینطور! جواب سوالمو گرفتم! در هر وضعیتی من جاودانه هستم! کسی در میزند از فکر بیرون می آم

_ خوابی؟!

آرام وارد اتاق می شود. همان پسر دیوانه که وسط خیابان بود! چی کار داره؟

-چی شده؟

_ وای خدا جدا زنده ایی؟! چطوری؟ دکترا گفتن...

- کاری نداری برو بیرون!

_ چرا نجاتم دادی؟

چیزی نمی گم این پسر واقعا دیوانس یعنی نمی فهمد واسه نجات جونش الان اینجام؟

- راستی چرا وسط خیابون بودی؟

_خب ...چیزه...چیز...یه...فکر احمقانه بود... همین

-آها...

_ آ آ الان دیگه پشیمونم فک نمی کردم انقدر وحشتناک باشه.

چرا دارم باهاش حرف می زنم؟!

_من تیس هستم. فک کنم هم سن باشیم. امسال می رم دبیرستان امید...توچی؟

یعنی ممکنه هم کلاسی بشیم؟ نه نه اگر بخواد باهام دوست بشه چی؟ نه نباید کسی مرا بشناسد

_خوشحال می شم باهم دوست بشیم

ها؟! دردسر دوباره! چرا ، چرا من انقدر بد بختم؟!

_حالت خوبه برم پرستارو خبر کنم؟

-ها ... نه خوبم

خودم نمی تونم پول بیمارستان رو بدم. اگه ازم بخوان فرم پر کنم و اسممو بنویسم خیلی چیزای دیگه واقعا بد بخت می شم!

- تیس میشه پول بیمارستان رو بدی؟

_ معلومه تو جونمو نجات دادی هر چی بخوای واست انجام می دم!

ای کاش زود تر بره! نمیخوام بیشتر باهاش حرف بزنم! یهو پرستار مثل فرشته نجات اعلام می کند که وقت ملاقات تمام است

لباس های بیمارستان را در می آورم و لباس های خودم را می پوشم. وسایلم را برمی دارمش. باید از بیمارستان بروم هرچی بیشتر بمانم دکتر ها بیشتر درباره من کنجکاو می شن. آرام بدون سر و صدااز اتاقم بیرون می آم خدا کنه کسی نفهمه. فقط اگررالان یه کلاه داشتم راحت بودم. یواشکی از پله های بیمارستان پایین می روم خداروشکر بیمارستان خلوت بود. از بیمارستان خارج می شوم هرچند یه جورایی انگار فرار کرده ام ولی این بهترین فکری بود که به ذهنم می رسید. به طرف خانه حرکت می کنم. ینی باید از این شهر زود تر بروم؟ اگر بریزن رو سرم و بفهمن جاودانه ام ممکن است روم آزمایش کنن!

محله ای که من توش اقامت داشتم تقریبا خلوت و آرام بود. شب ها خیلی آسمان زیبا بود پر از ستاره! از تو پنجره خونم همیشه می تونم ماه را ببینم . دیگه از زندگی یک نواختم خسته شدم هر روز استرس دارم که نکنه کسی رازمو بفهمه! خسته کنندس. ای کاش می شد همه اینها یک خواب باشه.

صبح می شود. مدارس باز شده اند. من که بالاخره نمی تونم زیاد با جامعه باشم پس چرا درس می خونم؟

وارد مدرسه می شوم. شلوغ و پر از آدم! یک گوشه که دور از دید باشه می ایستم. مثل هر صبح دیگر صف می بندند و بعد از برنامه های صبحگاهی می فرستنمان به کلاس. کلاس خودم را پیدا می کنم( 6/ب )آخرین ردیف سمت راست کنار پنجره می شینم. امید وارم کسی پیشم ننشینه! بچه ها یکی یوی وارد کلاس می شوند. کلاس تقریبا پر شده بود!

خداروشکر! فک نکنم دیگه کسی بیاد این طرف...یهو یکی می زنه پشتم برمی گردم.

_ چطوری پسر؟! چه زود مرخص شدی!

نه! نه! همونطور که فک می کردم! بدبخت شدم

یکی از بچه ها مخاطب به تیس میگه: تیس! بیا اینجا پیش ما بشین

تیس واسشون دست تکان می ده. روبه من می کند.

_کنار تو خالیه فک نکنم کسیم بیاد اینجا بشینه!میخوای اینجا بشینم؟

لبخند می زنم ، هرگز!

-آ آ آ...نه...خوبه نمی خواد برو پیش دوستات!

_ اه تعارف نکن بابا! می دونم که میخوای کنارت بشینم!

به هیچ وجه! چرا چنین فکری می کنه! چه کنم!

تیس کیفشم را از آن طرف کلاس می اورد و می شیته کنار من

_ خب نگفتی بهم اسمت چیه؟! باید می گفتی تو یه مدرسه هستیم!نکنه...نکنه....خجالتی؟!

بلند می خندد! چند دقیقه ای طول می کشد تا خنده اش تمام شود.

_وای پسر فکرشو هم نمی کردم

دلم میخواد یقشو بگیرم و بزنمش!کی گفته من خجالتیم که الان داره بلند بلند جار می زنه!

_ چقد خندیدم! حالا خجالت نکش و بگو اسمت چیه؟

اخم می کنم و به صورت تیس خیره می شوم

_ هی! خوبی؟! یه جور...یه جوری...شدی!

- نیو

_ها؟

- اسمم نیوه

_ نیو!؟ چه اسم باحالی داری! منم که میدونی تیس هستم! بیا باهم دوست بشیم

از چیزی که می ترسیدم! دوست! یعنی بدبختی من! دوست؟ دوست؟ دوست؟!

معلم وارد کلاس می شود زنگ ها می گذرند تا به زنگ خانه می رسد. فقط می خوام فرار کنم! تمام طول مدرسه تیس کنارم بود منو با خودش همه جا می کشوند حتی بد تر از همه به دوستاش معرفیم می کرد! باید همین فردا از این شهر بروم!

به طرف خانه راه می اوفتم یهو تیس می پرد جلوم!

_ میری خونه؟! بیا باهم بریم!

کنار هم دیگر حرکت می کنیم من یک کلمه هم حرف نمی زنم. عجب کنه ایه این پسر!

__ می دونی نیو...

تیس ساکت می شود کسی داد می زند

_ اوناهاش بگیرینش! اونجاس!

_ای وای پیدام کردن!بدو

-ها!؟

تیس مچ دستم را می گیرد و شروع به دویدن می کند از پشت سرمان می شنیدم که می گفتن

((وایسا! وایسا! بگیرینش! اون پسرو بگیرید!))

از کو چه ای به کوچه دیگر در حال فرار بودیم. دیگر نمی توانستم بدوم تا اینکه تیس تو یک کوچه دیگه می رود. اونا مارو گم می کنند و اشتباهی از یک طرف دیگر می روند همین که متوقف می شویم من رو زانو هایم می افتم نفس نفس می زنم به سختی می توانم نفس بکشم رو به رویم تیس دراز کشیده بود و سرفه می کرد. وقتی حالم بهتر شد از تیس پرسیدم

- چرا داشتیم فرار می کردیم؟

_چون اونا دنبالم بودن

- چرا دنبالت بودن؟

- چون... چقد سوال می کنی

کنار تیس دراز می کشم.

- اگر نمی خوای بگی اشکالی نداره

تیس به من نگاه می کند

_ به اونا بدهکارم خیلیم زیاد بدهکارم

- چرا؟

_من چهارتا خواهرو برادر دارم پدرم پنج سال پیش فوت کرد. مامانم هم داره سخت تو مغازه لباس فروشی کار می کنه. ولی پولی که مادرم در میاره واسه همه مون کافی نبود واسه همین من از دوستای بابام پول قرض کردم فک می کردم بتونم پولشونو پس بدم ولی خب نتونستم! راستشو بخوای واسه همین وسط خیابون ایستادم. البته حالا پشیمونم. وقتی تو نجاتم دادی تازه به خودم اومدم! باید بیشتر کار کنم تا بتونم از شر طلب کار ها خلاص شوم.

-که اینطور

کمی همان جا دراز می کشیم بعد من بلند می شوم باید برم

-فعلا

صبح خیلی زود بیدار می شوم تمام وسایلم را جمع می کنم. تقریبا میشه گفت چیزی ندارم با خودم ببرم چند دست لباس ، قابلمه و قاشق ، لیوان و یک کیسه خواب تمام وسایل من است همه وسایل هارا دریک چمدان می گذارم کیسه خواب را روی دوشم می اندازم. تنها راه نجاتم فرار کردن از اینجا بود.

خیلی از خانه دور نشده بودم که یاد چیزی افتادم. من تو بیمارستان پرونده دارم! حالا چه کنم اگر پرونده منو بخوان برسی کنن! آزمایش هایی که ازم گرفتن! بد بخت شدم! شاید تو آزمایش خون نفهمن جاودانم ولی متوجه می شوند که خونم با هر آدم معمولی دیگر متفاوت است! باید پروندم رو از بیمارستان بگیرم. هرطور وه شده. ولی چطوری نباید دوباره من رو ببینن. به خانه ام بر می گردم وسایلم را در خانه می گذارم ساعت هفت و نیم صبح بود. مدرسه رو چی کار کنم! بی خیال مهم نیستش الان جونم مهم تره.

حالا چه کنم؟ تنها راه ممکن دزدیدن پرونده اس!

به طرف بیمارستان می روم. پشت یک دیوار روبه رو بیمارستان قایم می شم. چطوری برم تو؟ اطراف رو برسی می کنم.

_ داری چی کار می کنی؟

یهو مثل فنر از جایم می پرم. تی ...تی...تیس؟!اینجا!

_ چه می کنی؟ حالت بد شده؟

-ها؟!

تیس مرا نگاه می کند مدتی می گذرد و بعد شروع می کند به خندیدن!

_وای خدا چقد ترسیدی. ببینم باید چیزی از بیمارستان بدزدی!؟

چی؟ اون از کجامی دونه؟ ینی انقد تابلو بود؟ یا نکنه چیزی فهمیده یا نه شاید تعقیبم می کرده!

- آ آ آ. نه

تیس مرا پرسشگرانه نگاه می کند.

_ نه؟ جدا؟ ... باشه

اه لعنت بهش هر طور بهش فکر می کنم رد کردن تیس کار درستیه ولی از طرفی به کمکش نیاز دارم

- خب...اره پروندم رو می خوام بر دارم

_ می دونستم! همین جا صبر کن الان می آم!باشه؟

تیس دوان دوان از من دور می شه. چه قد این پسر عجیب است از کجا فهمید؟ یعنی واقعا تعقیبم کرده؟

چند دقیقه ای طول می کشد تا بالاخره تیس می آید ولی تنها نیست یک پسر دیگر که به نظر بیست ساله می آمد همراهش بود. وقتی به من می رسند تیس می گوید

_ ایشون داروین دوستمه اون جای هر پرونده ای رو می دونه. خب بریم!

- هی! وایسا چطوری میخوای...

_ با نقشه ما نقشه داریم!

من و داروین دم در بیمارستان می ایستیم و منتظر علامت تیس می مونیم . تیس می رودقسمت پذیرش. و می گوید

_ سلام! آه صبح خیلی زوده هنوز دکترا نیومدن نه؟

- ساعت نه میان کاری دارین؟

_ بله بله راستش بخواین مادرمن اینجا بستریه ولی من اتاقشون رو پیدا نمی کنم شما میشه کمکم کنید؟

-شماره اتاق

تیس داره چی کار می کنه؟ اینه نقشش؟ اینطوری که به جایی نمی رسه

-هی داروین تیس داره چه غلطی می کنه؟

_ کارشو می کنه صبر داشته باش

تیس یک شماره الکی به اون خانم می گه

-راهرو بالا طبقه سوم سمت چب

_ آ آ...میشه شما هم بیایین؟

- من کار دارم

_ آه خواهشا. خانم...مادر من خیلی وقت نداره ، داره از پیشم میره من تنها پسرشم مادرم خیلی دوست داشت من ازدواج کنم. ولی عمرش کفایت نمی ده! میشه شما بیایین فقط به خاطر مادرم!

-شما دیوانه اید! بفرمایید وقت من رو هم نگیرید!

تیس بغض می کند

_ خانم لطفا ازتون خواهش می کنم

شروع می کند به داد زدن!

واقعا از کارای تیس سر در نمی آورم. هرچند انگار یه جورایی داشت جواب می داد

- آقا داد نزنید!

_ آه ماد بیچارم! خواهش می کنم!

-اه خیلی خب ، خیلی خب. باهاتون میام بریم.

_ممنون ممنونم. فراموش نمی کنم. ممنونم

تیس به ما علامت می دهد من و داروین سریع بعد از رفتن تیس به طرف پرونده ها می رویم!

داروین_پرونده تو باید جدید ترین پرونده ها باشه...این قسمتو بگرد من اون طرف رو می کردم

-باشه!

ده دقیقه می گذرد! خیلی زمان نداریم باید سریع تر باشیم. داروین کنار گوشم می گوید:((یکی داره میاد!)) تو این گیر و دار یهو یه پرستار به طرف ما می آید! سریع می روم زیر میز و صندلی رو می کشم جلوی خودم! روی صندلی یک کت آویزون بود پس نمی تونست مرا ببیند. مگر اینکه بنشیند ، اثری از داروین نیست!

پرستار_ آه این دختر کجا گذاشته رفته؟ گفتم اینجارو خالی نزار!

پرستار به طرف صندلی می آید. می خواهد بنشینه؟ وای تموم شد! پرستار گوشی اش را در می آورد و مشغول می شود. دسته صندلی را میگیرد تا می خواهد صندلی رو عقب بکشد تلفنش زنگ می خورد!

_آآ پروفوسور نه هنوز تماس نگرفتن...بله بله...

پرستار دور می شود یک نفس عمیق می کشم!نزدیک بود! از زیر میز بیرون می آیم

_ بریم!

از جام می پرم ، داروین؟!

-کجا بودی تو...پروندم؟

داروین دستش را نشانم می دهد لبخندی می زند

_ اینجاس!

سریع از بیمارستان خارج می شویم. قلبم تند تند می زد وحشتناک بود چند دقیقه ای طول می کشد تا بالاخره تیس هم بیرون می آید. با خنده و شادی فراوان به طرف ما حرکت می کنه

تیس_وای نمیدونی وقتی فهمید مامانم اینجا نیست و دروغ گفتم چطوری سرم داد می زد!به سختی اومدم بیرون! خب شماها چه کردین؟

تیس پروند رو دست داروین می بینه

_باریکلا!

روی چمن های پارک می نشینیم. هرسه فقط به پرونده نگاه می کنیم.

تیس_ کجا پیداش کردی؟

داروین_ رومیز پروفوسور بود

چرا باید پروندم رومیز اون باشه؟ نکنه فهمیده.

داروین_ می دونی نیو من به حرفای یکی از پرستار داشتم گوش می دادم درمورد تو صحبت می کرد.

(آزمایشات اون پسر همونطور که گفته بودید خیلی عجیبه .من با یک پروفوسور دیگ هم دربارش حرف زدم میگه باید پسررو ببینه و آزمایش کنه.))

تیس_ ها؟ چرا نیو باید فرق داشته باشه؟نکنه مریضی؟

- نه مریض نیستم حتما آزمایش اشتباه شده

تیس_ یه نگا به پرونده بندا زیم

سریع دستم را جلو می برم و پرونده را بر می دارم.

-شاید بعدا ... به هر حال ممنونم که کمک کردین من باید برم

از جام بلند میشم. همین امشب باید برم به یه جای دیگه از پشت سرم می شنیدم که هر دوشون دربارم پچ پچ می کردند.

به نزدیک خانه که می رسم اطرافم را خوب نگاه می کم تا تعقیب نشده باشم. آهی می کشم. چی شد که تواین زمان کم کلی دردسر پیدا کردم؟

اگر همینطوری برم تیس بهم شک می کنه شاید بیوفته دنبالم! یا بره از اون پروفوسوره بپرسه!

چه باید بکنم! ولی همه اینا به کنار تا حالا چنین حسی نداشتم تو طول این همه سال این اولین بار بود که با صحبت کردن و بودن با کسی احساس آرامش داشتم. چطوری تونستم به اون دوتا اعتماد کنم؟

یهو جرقه ای به ذهنم می زهد نکنه داروین پروندمو خونده؟ اون جلو تر از همه پروندمو پیدا کرده شاید تو شم نگاهی انداخته باشه! اگر بره به دکتره لوم بده چی؟...نه صبر کن اگر نمی خواست لوم بده چرا پروندمو بهم داد؟ شاید یه امتحان واسه من بوده ولی خیلی نامفهومه شاید مطمئن نیست. وایسا ببینم شاید تمام حرفای اون پرستارم از خودش دراورده باشه. ینی تیس هم می دونه؟ نه نه نمیخوام بهش فکر کنم. رو زمین دراز می کنم. من چم شده به همه مشکوکم از همه می ترسم. فقط شانس اوردم افسرده نشدم. دیگه نمی تونم ، دیگه تحمل این همه اظطراب رو ندارم می خوام ریسک کنم. میخوام تو همین شهر بمونم ، برم گردش و همه جارو ببینم. با تیس دوست بشم و مثل آدم معمولی از زندگیم لذت ببرم. میخوام این کارو بکنم. چشمام گرم می شن پلکم آروم آروم بسته می شه. اره همین کار رو می کنم...

دوباره تو همون اتاقم. گوشه ای نشستم و منتظرم. یک بار دیگه اطرافم را نگاه می کنم اتاق کوچک بود. تاریک. تنها بودم نور زیر در تنها روشنایی بود که داشتم. میخواستم فریاد بزنم((کسی اونجا هس؟)) ولی در کمال تعجب متوجه شده که توانایی حرف زدن ندارم انگار که هنجره ام پاره شده بود. نه می تونستم ناله کن و نه حرف بزنم. این دیگه چیه؟ چرا من اینطوری شدم؟ باید پاشم و به در بکوبم ولی به زمین چسبیده ام. پاهام تکون نمی خوردند. وحشتناک بود. دستانم را روی سرم میذارم. بازم منتظر می مونم.

جمعه ، امروز می تونم بدون هیچ دغدغه ای راحت بگیرمو بخوابم. نه از مدرسه خبری هست و نه از تیس! آزادی! یهو گوشیم شروع می کنه به لرزدین...به صفحه گوشیم نگاه می کنم. تیس!؟آخه چرا! توروخدا! اه...دستم رو دراز می کنم و گوشیم رو بر می دارم و میزارم کنار گوشم

-الو؟

_نیو بیداری؟

باخووم گفتم: مگه میزاری بخوابم تا چشام گرم میشه زنگ می زنی! بخوام هم نمی تونم دیگه بخوابم از دست تو!

-نه خواب نبودم

_خب پس پاشو بیا بریم بیرون

-کجا؟

_گفتی تازه به این شهر اومدی خب پس بریم همه جارو نشونت بدم! ده دقیقه دیگه خب؟

-باشه

آخه چرا من چرا من باید با تیس آشنا می شدم این همه آدم! به زور از جایم بلند می شوم به سختی لباس هام را تنم می کنم. ولی... خیلی خوبه که کسی هس که که به فکرمه! از وقتی که مامان فوت کرد تا الان هیچ کسی حالمو نمی پرسید دوستی نداشتم تنها بودم. حالا دلم واسه تنهایی های خودم تنگ شده! خودم بودم و خودم!جورابامو نمی شستم! تا بعد از ظهر خواب بودم!غذاهم که کلا یا نیمرو بود یا فسفود! راحت راحت بودم ولی حالا ، خدا به من رحم کنه!

از خونه میزنم بیرون به طرف پارک حرکت می کنم. پارک قشنگی بود گل های لاله و رز را در سر تا سر پارک کاشته بودن. بوی گل های رز آدم و مست می کرد. جایی که تیس واسه نشستن یا به نوعی پاتوقش انتخاب کرده بود درست کنار یک دیوار آجری که کنارش درخت پیر سرو بود،تقریبا مارو مخفی می کرد پایین این مخفیگاه گل های رز بودن! واقعا فوق العادس. به پارک می رسم. قدم می زنم بچه های کوچک چه دختر چه پسر درحال بازی کردن بودند. خانواده های زیادی بودند که برای پیک نیک اومده بودند.

_نیو!

صدای تیس بود! به طرفش حرکت می کنم

_چطوری پسر؟

-خوبم

_چشمات چرا اینطوریه!

به خاطر جنابعالی نتونستم بخوابم! چشم به دوتاپسرایی میوفته که کنار تیس وایساده بودند

-اینا کین کنارت؟

_ ااا... نمیشناسیشون؟ داروینو که قبلا دیدی!

به داروین نگاه می کنم قبلا به چهرش دقت نکرده بودم. موهای قهوه ای تیره. چشمای تقریبا خمار. موهاشو زده بود بالا. هیکلی بزرگ و ورزشکاری!ترسناکه!

_اونیم که کنارشه یکی از دوستای دیگمه رادین

- چقد اسماشون شبیه همه

تیس می خندد

_ اره این دوتا برادر هم هستن داروین بزرگ تر از رادینه

برادرش صدوهشتاد درجه با خودش فرق داشت. قدش از من کوتاه تر بود موهاشو ریخته بود جلو صورتش چشای درشت! هیکلشم که به یک سوم داروین هم نمی رسید.

-خب؟

_هیچی دیگه بریم بگردیم!

گردش با دوستان میخوام تو این مدت خوب داروین رو زیر نظر بگیرم.

اولین جایی که تیس منو می بره یک غذا خوری تقریبا قدیمی بود! تیس می گفت((اول سوخت بزنیم بعد بریم همه جارو نشونت بدیم!))

میشه گفت از ساعت هشت صبح که رفتیم تو غذا خوری تا یازده اونجا بودیم!

تیس هفتمین نیمرو خودشو می خوره شیشمین لیوانش شیر رو سرمیکشه! داروین و رادین هم مثل تیس می خوردند! اصلا معلوم نی این همه غذا کجای بدنشون جا می دن! من با اولین نیمرو کنار کشیدم ولی اونا!

تیس پیشخدمت را دوبراه صدا زود و گفت:

_ ببخشید میشه چهارتا تا بشقاب نیمرو و چهار لیوان شیر و نون سنگک بیارین!

-بله! الان حاضر میشه!

با تمام شگفتی به تیس نگاه می کنم. در عجب چطور این غذا خوری پشت سر هم واسشون غذا میاره؟ فقط برای پولش!

-هنوز جا داری؟

_ معلومه! آ آ راستی تو سهم خودتو میخوری؟

متعجب به تیس خیره می شوم بعد از سی ثانیه جواب می دم

-نوش جانت

_ قربون دستت. این آخرین پرسه!

صدمین باریه که این جمله رو می شنوم!

بالاخره بعد از خوردن یازده پرس راضی شد که کنار بکشه. هوا خیلی گرم بود!خورشید بدون هیچ استراحتی به زمین می تابید!

- خیلی گرمه چطوره فردا بریم بگردیم!ها؟

تیس_ داری تنبلی می کنیا! به هیچ عنوان !خب از کجا شروع کنیم؟

رادین_ اول بریم قسمت های مهم مثل شهرداری و ... رو نشون بدیم

_ آفرین رادین، بزن بریم!

تیس دست مرا میگیرد با خود می کشد. از خیابان رد می شویم از کوچه ها می گذریم. چرا با ماشین نیومدیم؟ بالاخره جلوی یک ساختمون متوفق میشن

داروین با لحنی خشک گفت: اینجا شهرداریه

شهرداری به چه دردم می خوره؟ یهو یه ماشین مشکی جلو در شهرداری متوقف می شه. به ماشین توجهی نمی کنم به اطرافم ساختمان نگاهی می اندازم دور تا دور گل های بنفشه کاشته شده بود قسمت جلویی ساختمان چمن کاری شده و یک راه باریک که با کاشی های سفید خود نمایی می کرد مسیر ساختمان تا خیابان بود. در ماشین باز می شه یهو یک عالمه آدم که معلوم نبود از کجا پیدا شدن ریختن دور ماشین خیلی ها عکس می گرفتن!

- اونجا چه خبره؟!

رادین_کسی که تو اون ماشینه دختر شهردار هستش

داروین_ خیلی ها طرفدار اونن چون دختر خیلی خوشگلیه!

رادین_ واسه همینه که من ازش بدم میاد! چون همه توجه هارو به خودش جلب می کنه

تیس_ میخوای ببینیش؟

مابین جمعیت خودمان را جا می کنیم. به وضوح می شد دختری با مانتو آبی روشن و شلواری تنگ آبی نفتی با شالی سفید دید. عینک آفتابی مشکی زده بود آرایش چندانی نداشت کفش هایی با پاشنه ده سانتی! دختر به طرف جمعیت لبخند ملیحی می زد و بدون هیچ حرفی به طرف ساختمان حرکت می کرد.

تیس_ دیدی؟ دیگه بریم

حدود پنج ساعت است که داریم تو شهر می چرخیم . اول مراکز مهم بعد پارک ها و مغازه ها و بعد کوچه ها اینجاهارا تیس خوب می شناخت ! مثل کف دستش!

تیس_من که خیلی گشنمه بریم ناهار بخوریم

-همین چند ساعت پیش صبحانه مفصل خوردی!

_خب کلی راه رفتیم همش هضم میشه دیگه

دوباره همون غذاخوری قدیمی گمونم یه قرار دادی چیزی باهاش دارن! به داروین نگاه می کنم تو این مدت که می گشتیم یک کلمه هم حرف نزده بود. خونسرد ، خشک و بی تفاوت. شاید هیچی نمی دونه یا داره خودش رو به اون راه می زنه در هر حال من نباید اولین حرکتو بزنم باید صبر کنم. بعد از اینکه خوردن بچه ها تموم شد رفتیم و یه چرخی تو پارک ها زدیم.

تیس_ خوش گذشت نه؟

رادین_اره خیلی!

تیس_فردا هم بریم پاساژ ها رو نشونت بدم.

-خیلم مهم نی من زیاد نمی رم خرید.

رادین_ نیو

-چیه؟

_ من خیلی کنجکاوم که بدونم!

-چی رو؟!

_ داروین همه ماجرای پرونده تورو واسم گفته چرا تو فرق داری؟

داروین بهش گفته؟ به داروین نگاه می کنم سرش پایین بود داشت با بطری که روی زمین بود بازی بازی می کرد. این الان ینی چیزی نمی دونه؟ منتظر جواب منه؟