رمان لانه‌ی ویرانی (جلد اول) به قلم بهار گل

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #معمایی

خلاصه:

25 سالم بود که زندگیم دست خوش تغییرات شد. تغییراتی که شاید اول با اومدن اسم تو شروع شد؛ ولی آخرش به اسم تو ختم شد...و من نمی‌دونستم بازی روزگار چه‌قدر ناعادلانه عمل می‌کنه. اول این بازی از یک وصیت شروع شد، وصیتی که باعث شد گلبرگ کهکشان یک آدم دیگه با یک هویت دیگه بشه! رفتن به اون عمارت برای من همه چیز بود؛ چون به تو می‌رسید! به تویی که زندگی رو ازم گرفتی...به تویی که هویتم رو گرفتی! من فقط یک بازیگر ساده بودم با کلی خیال‌های رنگی که برای نبود تو خوشحالی می‌کرد. من...منی بودم که خودم رو بین نقاب سادگیِ یکی دیگه پنهان کردم تا به آخر زندگیِ تو برسم.

لطفا قبل از شروع رمان چند ثانیه رو به خوندن این نکته‌ها اختصاص بدید.

1- بعضی از مسایلی که در این رمان بهش اشاره میشه تا حدِ امکان از نظرقانونی و شرعی بررسی شده تا سوالی برای خواننده پیش نیاد. پس اگر در طول رمان اشتباهاتی مخالف آن خوندین از تفکرات نویسنده‌ست.

2- این رمان به هیچ قشر و فرهنگ خاصی قرار نیست توهین کنه، قضاوت بی‌مورد درمورد دیالوگ‌ها یا شخصیت‌ها انجام ندید و قبل از هر جبهه‌گیری بی‌مورد و یا تعصب خاصی به خودتون یادآوری کنید این فقط «یک »رمان است.

3- برای نوشتن لانه‌ی ویرانی دنبال بی‌نقص بودن نبودم، دنبال خلق یک زندگی بودم که مدت‌هاست ذهنم رو برای نوشتن درگیر کرده بود. پس بی‌شک رمان بی‌عیب و نقصی نیست. تمام سعی‌ام رو برای خلق نوشته‌م کردم تا شما خواننده‌ها خسته و دل‌زده نشید و به هیچ عنوان دوست ندارم نوشته‌هام با هم مقایسه بشه؛ چون هر کدوم موضوع و روال متفاوتی دارن؛ اما این‌بار هم شاهد رمانی با موضوعی تازه هستین.

***

پ.ن

1- از زبان دوتا شخصیت اصلی داستان بازگو میشه. هر بخش، اول شخصیت مرد شروع کننده‌ست که با *** جدا میشن.

2- دوستانی که تاپیک قبلی همراهم بودن خیلی به من لطف داشتن که برای هر نوشته‌م غلط‌ها و یا حتی انتقادهای به‌جا می‌کردن که باعث شد من قلمم و یا حتی داستانم زیباتر بشه، اگر تذکری قبل از شروع رمان دادم توهین به شخص خاصی نبود. مثل قبل با جان ودل، نقد و نظر شما رو خواستارم.

3- پایان رمان تلخ نیست.

4- این رمان فقط این‌جا تایپ میشه. متاسفانه برای سقف کاغذی اتفاق‌هایی افتاد که نشون داد، هنوز هم هستن کسایی که بویی از شعور نبردن و با برداشته شدن دوباره رمانم و زدن تاپیک به نام خودشون اینبار رسمی اعلام می‌کنم این کار حرام هست و روی نداشتن شعور می‌ذارم و واگذار می‌کنم به خالق هستی .

5- تا جایی که بتونم هر روز پست می‌ذارم تا موضوع اصلی شروع بشه و با شخصیت‌ها آشنا بشید؛ پس پیگیری موضوع رو بزنید.- | فـرکـانسـ قلمـ |-

6- امیدوارم تا پایان رمان بتونم درکنارتون دوباره پیشرفت کنم و از نظراتتون استفاده کنم.

***

مقدمه:

عشق به انتها رسیده، تقدیر بر باد رفته، خاطره‌ای گمشده، فقط مانده یک دل شکسته؛ اما هنوز عاشقی هست. عاشقانه‌ای مثل من و تو، عاشقانه‌ای که هیچ سرنوشتی پایان آن را به جدایی ختم نمی‌کند.

شور عشق از یک لانه شروع شد که با هر بار دیدنت، بودنت تفاوت داشت. دیدارهایی که هیچ‌گاه به اتمام نمی‌رسد؛ که درآن پر از شعرهای عاشقانه و واژهای گمشده است؛ که شاید هیچ لیلی و مجنونی و هیچ شیرین و فرهادی آن را به یکدیگر نگفته باشند.

نمی‌دانم که چگونه آهسته و آرام در دل و جانم جای گرفتی، دلی که هر کس را به کنج خلوتش راه نمی‌داد؛ اما تو را مانند نگینی در خود نگهداری می‌کند و تو را با دلی صاف و باصداقت و با قلبی عاشق در خود جای داد. نمی‌دانم، شاید تقدیر این‌گونه تو را در لانه‌ی تنهایی‌ام جای داد و از تقدیر گریزی نیست. تقدیر، چه واژه‌ی آشنا اما غریبی که کنجِ لانه‌ی خلوت من را ویران کرد!

***

بخش اول

فندک طلاییم که سال‌هاست یادگار روح مُرده‌م بود رو میان انگشت‌هام فشردم و خیره به شعله‌ی آتشش مرور می‌کنم تا امشب باز هم مرهمی برای دردهام داشته باشم.

«چشمم میان ازدحامی که با خوشحالی منتظر دیدن جان دادنش بودن به جستجو می‌گشت تا شاید برای آخرین‌بار رحمی به یتیم بودنم کنن.

صدای زنجیرِ پاهای قفل‌شده‌ش دلم رو لرزاند که با گرفتن دست‌های سرد مادر، بی‌اختیار هردو به سمتش پرواز کردیم.»

آخ مادر، آخ که چه دردی کشیدی.

تکیه به صندلی روشن کردم تا با کشیدن کمی پیپ عطرش رو دوباره حس کنم تا برای چنین شبی کنارم باشه.

پک اول رو محکم‌تر کشیدم.

صدای خسته و ناامیدش باز هم غمناک‌ترین ملودی ذهنم شد. لبخندش مثل همیشه نبود... پر از ترس و اضطراب بود. نگاه دزدید از مادری که صورتش به سرخی همیشه نبود.

پک دوم پر از درد بود.

«سر به منی که در اوج بچگی پاهام از رفتنش به لرز افتاده بود خم کرد، عطرش بوی رفتن می‌داد.»

- یادت باشه همیشه هوای خانواده‌تو داشته باشی... به تو سپردمشون، نذار نبودنم باعث از هم پاشیدنشون بشه... اون اسمم...

«بغض کرد. چشم‌های آبی روشنش بارانی شد؛ کسی که همیشه از مردانگی مثل کوه مقتدر بود.

دست‌های زخمیِ قفل‌شده‌ی مردانه‌ش بوی رنج و دلتنگی می‌داد. کاش هیچ‌وقت دست روی سرم نمی‌کشید که سال‌ها جای خالیش را حس کنم.»

به پاهای سربازِ سیاه‌چهره، چنگ زدم.

- آقا تو رو خدا، بابای من بی‌گناهه.

لبخند زده پک سوم رو محکم‌تر زدم.

ضجه‌ی پرالتماس مادر آخرین چیزی بود که به یاد دارم و چه‌قدر این قصه آشناست!

قصه‌ی آشنای مرگ و شیون‌های پی‌درپی داغداران... قصه‌ی تمام شدن سرنوشت آدم‌ها... قصه‌ی خاک روی سر ریختن برای سرد شدن یاد. چه‌قدر این گریه‌ها می‌تونست آشنا باشه وقتی تن زخم‌خورده‌ش مقابلم جان داد. چشم می‌بندم تا نگاه پرحرف آخر پدر دردی روی دردهام نشه... تا زمزمه کردن یک اسم فراموش بشه... تا به یاد نیارم امروز مرگ کسی بود که یک عمر کمر به نابودیش بسته بودم.

پکی محکم به پیپ زدم و از روی صندلی که مدت‌هاست آرزوی نشستن روش رو ندارم بلند شدم و لبِ پنجره‌ی اتاق نشستم.

امشب هم آسمان داغدار عزای من بود که صدای باریدنش گوش‌نواز بود! کاش هیچ‌وقت شب چهاردهمی وجود نداشت.

صدای جیغ‌ها دوباره واضح شد! چشم فشردم و با پک دیگری خفه کردم صدای جیغ‌های جان‌گدازی که سال‌هاست سوهان روحم شدن... تا سال‌ها دنبال آرامشی برای خواب داشته باشم. سال‌هایی که خواب برای من حرام شد تا چنین روزی رو ببینم.

نفسم از این بی‌رحمی روزگار به شماره افتاد؛ از این‌که امشب باید خوشحال باشم که جلوی چشم‌های من جان داد؛ کاش هیچ‌وقت خودم رو بهش نشان نمی‌دادم. هنوز هم تن بی‌جانش رو که میان دست‌های سردم، سرد شد رو حس می‌کنم. من مرده بودم یا اون؟

سرم از یادآوری بُهت و ترسش تیر نفس‌گیری کشید که از درد سر به دیوار فشردم.

چی می‌خواست بگه که عجل فرصتی بهش نداد؟! اَمان از سردرد‌های نفس‌بریده که یادگار سال‌های تلخی بود.

امشبم دیر کرد؛ مثل خیلی از شب‌هایی که باید همراه من می‌بود؛ اما هنوز هم برای زخمی شدن جوان بود. از همان روزی که پدر برای همیشه رفت، یک تنه شدم مردی که مردانگی رو باید فراموش می‌کرد.

صدای شُرشُر باران و بوق‌های بلندشده از خیابان با صدای جیغ‌ها یکی شد... امان از سردرد‌های بی‌درمان.

تیمور چی‌کار کردی با من که یک لحظه هم نمی‌تونم آزاد باشم؟ یک لحظه هم نمی‌تونم دردی که روی قلب و روحم گذاشتی رو فراموش کنم! امشب باید بخندم که عزرائيلت جان داد؛ اما چرا باز هم بی‌قرارم؟ چرا با شنیدن حقیقت طاقت نیاورد و لحظه‌ی آخر طلب بخشش کرد و پرامید، تک دخترش رو به من سپرد.

خندیدم، پردرد قهقهه زدم.

باید خوشحال باشم دخترش برای بریدن سردرد‌های نفس‌گیرم وارد این بازی شد.

بالاخره اومد. صدای محکم قدم‌هاش تو سالن پیچید. می‌دونستم خبر داره، خبری که خودم زودتر از همه خبردار شدم.

اتاق تاریکِ سردم بین دودهای غلیظ پیپ پر از مه شده بود. با باز کردن در و تیمورخان پر بهتش، نفس آه‌مانندی کشیدم و دوباره بی‌حس و حال به لبه‌ی پنجره تکیه زدم.

- دیر اومدی!

تازه نگاه متعجبش به سمتم کشیده شد؛ با زدن کلید برق و روشن شدن اتاق قدمی داخل گذاشت.

- می‌خوای خودکشی کنی؟! دکتر نگفت برای تشدید سردردات خوب نیست.

پوزخند زدم.

سردرد بین تمام دردام هیچ بود.

- بگو می‌شنوم.

نفسش رو پرصدا بیرون فرستاد. خسته‌تر از من روی مبل سه‌نفره اتاق نشست.

- کهکشان مرد... سکته کرد.

بی‌خیال و بی‌توجه یک پک دیگر...

- می‌دونستی...نه؟

- برای فردا هرکیو که می‌تونی خبردار کن... دوست و آشنا فرقی نمی‌کنه، فقط می‌خوام مجلسش شلوغ باشه.

نیشخند زده، زمزمه کردم.

- کهکشان فقط دخترشو داشت!

نشنید و پرگلایه گفت:

- باید حدس می‌زدم تو زودتر خبردار میشی.

آهی کشید.

- گلبرگ تماس گرفت... تا الان اون جا بودم که بردنش سردخونه، فردا خاکش می‌کنن... می‌گفت بیرون بوده، وقتی برگشته دیده کف اتاقش افتاده.

کراواتش رو آزادتر کرد و با کشیدن خودش روی مبل چرم مشکی دوست داشتنیم، سری عقب برد و زمزمه کرد.

- حالش خیلی بد بود؛ ولی من خوشحال شدم؛ چون...

- چون بدبختی دخترشو نمی‌بینه.

با لبخندِ تلخ نیم‌نگاه بی‌تفاوتی کرد به منی که خونسرد بلند شدم و به سمت جالباسی گوشه اتاق می‌رفتم.

- تیمور، من آدم این بازی نیستم...گلبرگ خیلی تنهاست.

در یک لحظه براق‌شده به طرفش چرخیدم و انگشت اشاره‌م رو به سمتش بالا بردم.

- یادت باشه این بازی خیلی وقته شروع شده و خیلی وقته اسمت، تو لیست آدمای این بازیه.

کلافگیش آزارم می‌داد. هرمز همیشه پراز احساس بود... برعکس من!

سری به تایید تکان داد، که نگاه گرفته بارونی بلند مشکیم رو به تن کردم و با چند قدم مقابلش ایستادم. منتظر سر بالا آورد.

- هربار که می‌بینیش به خودت یادآوری کن، اون دختر خون پدریو داره که مادرت...

«تیمورخانِ» نادمی لب زد.

تنها نقطه‌ضعف هرمز که وارد این بازی شد... مادرش! همین‌طور که با لبخند کم‌رنگی کلاهم رو به سر گذاشتم به سمت در حرکت کردم.

- بیرون منتظرم... امشب باید جشن بگیریم.

اخم کرد.

- برای مرگ یکی دیگه!

با مکثی بین چهارچوب در چرخیدم و به چهره گرفته‌‌ش خیره شدم.

- برای مرگ آدمی که چند سال پیش باعث مرگ زندگیمون شد.

***

گلبرگ

همیشه از جایی شروع میشه که می‌خوای باورکنی؛ اما باورکردنی نیست. صدای همهمه‌ی زیاد، حال داغونم رو داغون‌تر می‌کرد. درک درستی از مشکی‌پوشان غریبه‌ی یک‌دست شده‌ی روبه‌روم که با عینک‌های دودی کلاس‌بالایشان دور گودی که مردِ ژنده‌پوشی با خاک پر می‌کرد نداشتم. حالت تهوع امانم رو بریده بود. سخت بود کناری بایستم و بی‌حس و حال نظاره‌گر خاک کردن عزیزم باشم. کاش هیچ‌وقت تن به خواسته‌ش نمی‌دادم تا در این شرایط، با خیال راحت بی‌خیالِ چشم‌های خیره‌شده‌ی اطرافم گریه کنم.

نگاهم رو به مهرو دادم که با خیال راحت کنارِ قبر پر شده، خاک به صورتش می‌ریخت و با ضجه‌ی دلسوزی، ابراز دلتنگی و ناراحتی می‌کرد. خیره‌ی دستی که از جانب هرمز به کمرش وارد شد، شدم. حتی نای پوزخند زدن هم نداشتم، برای داغِ دلِ نداشته‌ش، دل‌داریش می‌داد!... و من در گوشه‌ترین گوشه، کسی یتیم شدنم رو نمی‌دید تا دلداریم بده!

ضعف چند روزه که گریبانگیرم شده بود امان داغ دیدنم رو برید. با سرگیجه و سیاه تاریکی چشم‌هام به عقب متمایل شدم تا سقوط نکنم که با گرفتن دستی دور کمرم و زمزمه‌ی بغض‌آلود خسته‌ش کنار گوشم، آرامش بر دل و جانم زد.

- طاقت بیار گلبرگ؛ نذار کسی شک کنه .

پوزخندی به گلبرگ نبودنم زدم. قطره اشکی برای تحمل این درد از گوشه‌ی چشمم سرازیر شد.

- سخته... دوست داشتم برای آخرین‌بار ببینمش.

- به‌خاطرِ خودش تحمل کن.

محمد چه‌قدر می‌دونست از غم انباشته شده روی دلم؟ از نبود وجودم که با خاک شدنش هویت من هم گرفته شد!

صدای پرناز مهرو که با افتخار کنار هرمز ایستاده بود و به ناچار بغضی گرفته و بدرقه‌ی مهمان‌ها بود به گوش رسید.

آخ که من میزبان بودم و کسی خبر نداشت تا برای غم آخر من آرزو کنن. خیره به تپه‌خاکِ شکل گرفته در دل نالیدم .

- باهام چی‌کار کردی پدر؟!

محمد با صدای اکبری و چشم‌غره‌ی تهمینه‌جون کمرم رو با شرمندگی رها کرد و با «ببخشید خواهری» از کنارم گذشت. حسرت‌ها یکی دوتا نبود! یعنی نمی‌دونست با هر دفعه خواهر گفتن چه داغ بزرگتری بر روی دل و جانم می‌ذاره؟ من در این موقعیت برادری نمی‌خواستم؛ کسی مثل هرمز برای گلبرگ می‌خواستم!

به ثانیه نکشید که آرامگاه ابدی خانوادگی کهکشان خالی از آدم‌های غریبه شد. چه‌قدر غریب بین غریبه‌ها خاک شد. غریبه‌هایی که صدقه سر داماد جدیدش پا به این‌جا گذاشته بودن. پس کو دوست و رفیق‌هایی که همیشه دم از معرفت می‌زدن؟

پوزخند زدم.

به‌خاطرِ همین هیچ‌وقت به بودن کسی دل خوش نبود؛ حالا می‌فهمم چه‌قدر ما تنها بودیم.

هرمز بعدِ تو گوشی کوتاهی با مهرو همراه چند مرد سیاه پوش، آرامگاه رو ترک کرد و ما رو تنها گذاشت. مهرو بلافاصله با رفتنش اشک‌های لعنتی روی گونه‌ش رو پاک کرد و با دست بادی به صورت قرمز شده‌ش زد.

- چه‌قدر گرمه... خوب شد رفت.

در یک لحظه با غری که می‌زد نگاهش با نگاه مات و دلگیرم که گوشه‌ای ایستاده بودم گره خورد. دستپاچه روسری صاف کرد و به سمتم قدم برداشت.

- وای خانم شما این‌جایین! مگه قرار نبود با محمد برین؟

پوزخندی به لهجه‌ی شکل گرفته‌ش زدم. پدر چه فکری می‌کرد؟!

- می‌خوام باهاش تنها باشم... بهتره با هرمز جانت بری!

متوجه کنایه‌ی کلام و لحن غیرعادیم که به تقلید از لهجه‌ش بود، شد.

با این‌پا اون‌پا کردن مردد لبی تر کرد.

- من برم بیرون شک می‌کنن که یه کارگر ساده چه کاری با ارباب مرده‌ش داره!

چیزی به جیغ زدنم نمانده بود که سرش هوار بزنم و بگم نگران نباش عشقت شک نمی‌کنه که با صدای محمد نفسی برای کنترل خودم گرفتم. پر بهت بین چهارچوب در ایستاده بود.

- گلبرگ چی شده؟!

چه‌قدر مسخره بود که نمی‌دونستم منظورش دقیقا با کدوم گلبرگه؛ اما خوش‌بینانه جواب دادم.

- فقط می‌خوام باهاش تنها باشم... بهش بگو بره.

مهرو ترسیده قدمی عقب گذاشت.

- شک می‌کنن.

محمد معترض و تاکیدی مهرو جانانه‌ای گفت که بی‌مکث و بی‌حرف از در خارج شد.

- فقط چند دقیقه... میگم داری این‌جا رو تمیز می‌کنی.

نفسم گرفت و به سختی سری تکان دادم.

به ثانیه نکشید که ناپدید شد. با پاهای لرزان و بی‌حس بالای سر خاک‌ گرفته‌ش ایستادم.

حرفی برای اعتراض نبود. دلتنگی امانم رو بریده بود.

رها شده روی زمین نشستم. زیر گریه زدم و بلند گفتم:

- از همین الان دلم دلتنگته... من چی‌کار کنم با کاری که باهام کردی؟... منو تنها گذاشتی بی‌انصاف. هنوزم بزرگم نکردی... هنوز...

- باهاش رابطه داشتی؟!

نفسم خود به خود قطع شد. نفهمیدم کی اشک روی گونه‌هام رو گرفتم و به سرعت سر به عقب، ترسیده چرخیدم. معتجب خیره به زنی مشکی‌پوش خوشتیپِ آشنا شدم. متوجه گیجی لحظه‌ای من شد که با عصا کوبیدن به زمینِ سنگ مرمری آرامگاه، منو از بهت بیرون آورد.

با پوزخنده آشکاری به تیپ کهنه‌‌پوشم اشاره کرد.

- از این کلفتای ساعتی بودی که این همه اشک می‌ریزی؟!

دستپاچه به سمتش بلند شدم و سریع زبان باز کردم تا از این سوءتفاهم درش بیارم.

- نه خانم؛ فقط آقا خاطرشون عزیز بود.

حرکتی به پاهای ناتوان عصا به دستش داد و درست روبه‌روی من بالای سر قبر ایستاد.

نگاهش زومِ تپه خاک گرفته بود.

- نمی‌خواد توضیح بدی... فقط از جلو چشمام گمشو... می‌خوام تنها باشم.

ابرویی برای این ادبیات به کار گرفته بالا انداختم که چه تنها شدنی با پدر بی‌جان من داشت!

وقتی بی‌حرکتی منو دید با صدای نیمه‌بلند و تاکیدی «با تو بودمی» گفت.

حرکتی به پاهای سست‌شده‌م دادم که مهرو سراسیمه داخل شد.

- چی شده؟

زن سریع با دیدنش لبخندی زد و با لحن بد و گزنده‌ای با عصاش به من اشاره کرد.

- کارگرته؟

مهرو سرخ و شرمنده نگاه از من دزدید و با این‌پا اون‌پا کردن بله‌ای گفت.

- نمی‌خوام دیگه ببینمش.

در یک لحظه رنگ مهرو پرید و با هول‌زدگی آشکاری به سمتش حرکت کرد.

- تاج‌الملوک اتفاقی افتاده؟

از لفظ تاکیدی تاج‌الملوک، شصتم خبردار شد که این زن عمه‌ی هرمزه! همان کسی که باید ما رو تایید کنه! حالا به خاطر آوردم کجا دیدمش؛ روز خواستگاری همراه هرمز بود!

درعین متعجبی، ترس از خراب شدن وصیت پدر هم داشتم. کنار مهرو که تند تند ناز تاج‌الملوک رو می‌کشید ایستادم.

- اگر جسارتی شده منو ببخشید؛ قصد بی‌احترامی نداشتم.

مهرو تصنعی اخم و صدایی بلند کرد.

- مگه نگفتن بیرون برو... تو که هنوز این‌جایی.

مطیع با ببخشیدی تنهاشون گذاشتم تا مهرو خودش همه چیزو درست کنه. خیالم راحت بود که می‌دونست باید درست کنه!

از آرامگاه که بیرون اومدم نفس پرسوزی برای این بی‌موقع وارد شدن کشیدم که دیگه خلوتی برای آخرین دیدار ابدی پدر نداشتم.

نیم‌نگاهی به جمله‌ی حک‌شده‌ی روی سنگ مرمرِ کنار در آهنی آرامگاه انداختم. ندیده بغض کردم. «آرامگاه خانوادگی کهکشان»

زیر لب آهی کشیدم. معلوم نیست دیگه کِی فرصت دیدن دو عزیز خاک‌گرفته‌م رو داشته باشم.

زمزمه کردم.

- مادر دیگه تنها نیستی؛ اما من تنها شدم... ترسی که همیشه داشتی.

- بیا تا کسی نیومده.

چشم روی هم فشردم تا جیغی برای این بی‌موقع حرف زدن‌ها نکشم.

به سمتش چرخیدم. چشم‌هاش خستگی رو فریاد می‌زد.

- یه موقع ناراحت نشن!... اجازه گرفتی؟

به کمی تلخ‌شدن نیاز داشتم .

لبخند نیمه جانی زد.

- به دل نگیر گلبرگ... پدر و مادرا همیشه نگران بچه‌هان، به‌خصوص اگر تک فرزند باشه!

- جایگاه‌شونو بهشون یادآوری کن تا خودم این کارو نکردم.

به جدی بودن کلامم اخم کرد.

- برو بهشون بگو قرار نیست تک پسر خوشگل و دکترشونو کسی تور کنه... از قضا اون پسر، پسر سرایدار بابای دختره باشه!

برای اولین‌بار صورتش پر از خشم شد.

- گلبرگ بفهم چی داری میگی.

با پوزخندی بی‌توجه چرخیدم که با صداش صامت سرجام خشک شدم.

- اونا اگر حساسن به‌خاطرِ عقایدیه که دارن؛ وگرنه مهم من و توئیم که...

- می‌دونم برای هم مثل خواهر برادریم.

برای بار چند هزارم امروز لبخندِ غمگینی زدم که پنهان کردنش میسر نبود.

زیر لب زمزمه کردم.

- چون خیلی وقته فهمیدم برای من هیچی نیستی.

قهر کرده از کنارم گذشت. همیشه همین بود. می‌دونست کسی هست برای منت‌کشی پیش‌قدم بشه؛ اما امروز نه...من خسته‌تر از اونی بودم که ناز محمد رو بکشم.

پشت سرش حرکت کردم.

مستقیم به سمت ماشین‌های پارک شده‌ی مدل بالای خانواده آریایی می‌رفت که پراید نوک مدادیش از بینشون به طرز وحشتناکی چشمک می‌زد. هرمز هنوز هم با همان تعداد مرد قوی‌هیکل سیاه‌پوش ایستاده بود. اصلا هم مشخص نبود برای پدر زنش عزاداره که صدای قهقهه‌ش تمام قبرستان رو پرکرده بود. حالت تهوع برای این کفتار بودنش گرفتم... پدر حق داشت.

در یک لحظه صداش قطع شد و صاف سرجاش ایستاد. از رد نگاهش من هم به پشت سر چرخیدم. مهرو همراه تاج‌الملوک به این سمت می‌اومدن.

از کنار من که گذشتن مهرو لب زد «درست شد». به احترام تاج‌الملوک کمی خم شدم که بی‌توجه به من و با بادی به غبغب از کنارم گذشت.

همراهش با فاصله‌ی کمی از مهرو ایستادم.

روبه‌روی هرمز ایستاد که هرمز با احترام در عقب ماشینش رو باز کرد و با طمانینه تاج‌الملوک رو کمک به نشستن کرد.

هر چهار مرد تا زمانی که تاج‌الملوک بشینه مریدانه خم شده بودن.

ابروهام ناخودآگاه از این همه احترام بالا رفت. مهرو هم خشکش زده بود؛ مثل این‌که برای اون هم این رفتار تازگی داشت. هرمز به سمت ما اومد و با نیم‌نگاهی به من با لحن محبت‌آمیزی رو به مهرو گفت:

- عزیزم با ما میای؟

مهرو که از قبل تمام حرف‌ها بهش دیکته شده بود، نازی به صدای غصه‌دارش داد.

- نه برو تو عزیزم، من با اکبری میرم... با ماشین پدر اومدیم.

با کلمه‌ی پدر بغضی کرد که جگر من یکی کباب شد.

هرمز بی‌توجه به چشم‌های مردان که پشت سرش زوم حرکت‌هاش شده بودن، بـ ـوسه‌ی پرعشقی به پیشانیش زد.

- مواظب خودت باش.

مهرو هزار رنگ برای این محبت شوهر جان عوض کرد.

به این فکر کردم اگر من واقعاً به جای مهرو بودم، میان این همه آدم چه عکس‌العملی داشتم؟

نگاهم به سمت محمد کشیده شد که به ماشینش تکیه زده‌بود و تمام حواس و نگاهش خشک شده‌ی مهرو بود.

با دیدن نگاه خیره‌م سری به تاسف تکان دادم و بی‌توجه به مهرو جلوتر حرکت کردم و با باز کردن درِ عقب ماشین پدر سریع نشستم.

اکبری متعجب سری برگرداند و با ابرویی بالا رفته گفت:

- گلبرگ چرا زودتر اومدی؟

چنان اخمی کردم که به تاسف سری تکان داد و راست نشست.

بلافاصله پشت سرم مهرو که از چهره‌ش دستپاچگی مشخص بود به این سمت اومد. تمام نگاه‌ها پرسش‌گرانه به رفتار کلفت بی‌اصل و نصب خانواده بود که با چه جسارتی زودتر از همه سوار شده!

درِ ماشین رو محکم بست و رو به اکبری که نگاهش خیره رفتار من بود گفت:

- حرکت کن.

***

ذره‌ای به نگاه‌های خیره‌ی اکبری و سکوت پراخم مهرو تو ماشین توجه نکردم.

می‌دونستم هردو طاقت نمیارن و به زودی مواخذه میشم. چندباری ماشین محمد که پشت سرمون حرکت می‌کرد کنارمون قرار گرفت. نگاه اون هم آماده به جنگ بود.

از اون نگاه‌هایی که همیشه برای ساکت کردنم استفاده می‌کرد تا هیچ‌وقت به کارهاش اعتراض نکنم؛ تا هیچ‌وقت بابا نفهمه دخترش چه دل پری از نامزدش داره. از اون نگاه‌هایی که ثابت می‌کرد من هیچی نیستم.

مقابل درِ خونه باغ توقف کرد. همین که اکبری خواست برای باز کردن در پارکینگ پیاده بشه تا ماشین رو به داخل ببره، به سمت مهرو که روش به سمت پنجره بود چرخیدم و گفتم:

- من رستوران نمیام...خودت تنها با محمد برو.

اکبری که آماده به رفتن بود با نگاه خیره‌ش از تو آینه گفت:

- دخترم کار خوبی نکردی تو ماشین زودتر از مهرو نشستی... فکر نکردی شوهرش چه فکری می‌کنه؟... وصیت پدرتو یادت رفته! برای مراسمشم باید باشی.

چشم روی هم فشردم و شمرده شمرده گفتم:

- نیازی به یادآوری شما نیست، خودم خوب می‌دونم دارم چی‌کار می‌کنم... هنوز چند ساعتی از رفتن پدر نگذشته که ندونم دخترِ کی ام! شما جایگاه‌تو فراموش نکن! اینم ماشین پدرِ منه، نه هر دهاتی بی‌سروپا...

ادامه‌ی جمله‌ام با نگاه خیره و ناراحت مهرو خورده شد.

«خدای منی» لب زدم. من داشتم به کجا می‌رفتم که دل شکستن راحت شده بود؟! این بی‌قراری باعث شده بود چشمم روی شخصیت گلبرگ هم بسته بشه؟‍!

ببخشیدی لب زدم و بی‌توجه به بهتشون در رو باز کردم و سریع پیاده شدم. محمد و تهمینه‌جون هم همون‌موقع قصد پیاده شدن داشتن. با نیم‌نگاه کوتاهی به چهره‌ی پراخم و پرسوال هردو با کلیدی که همیشه تو کیفم داشتم در رو باز کردم.

باید یاد می‌گرفتم من برای همیشه تنها شدم، تا راحت‌تر نبود پدر رو باور کنم، تا حتی بهتر تصمیم بگیرم.

با قدم‌های بلند و سرگردان پله‌های ایوان رو بالا می‌رفتم و به این فکر می‌کردم، چرا امروز بین جمعیت ندیدمش؟ مگر نباید الان خوشحال باشه که پدرم رو به خاک سپرده؟ چه‌طور تونست از دیدن گریه‌های تک دخترش بگذره ؟

انگار تازه باورم شده بود این خونه دیگه رنگ خوشبختی نداره.

صدای پرخشم محمد فریاد شد.

- گلبرگ صبر کن کجا داری میری.

به سمت صدا چرخیدم که همه‌شون حیران سرجاشون ایستاده بودن تا واکنشی از من ببینن. خنده‌دار بود؛ تمام آشناهای من همین چهار نفر بودن.

شدت ضعف و سرگیجه‌ام بیشتر شد.

عقب عقب رفتم؛ حتی فکر کردن بهش هم عذاب‌آور بود. تنهایی چیزی بود که همیشه ازش ترس داشت. قولی‌ هم که بهش دادم تنهاترم کرد.

شدت تیر کشیدن سرم بیشتر شد. محمد قدم به سمتم تند کرد. دست به سرم کشیدم. دیگه واضح نمی‌دیدمش. باید عادت کنم دیگه اون هم نیست؛ حتی برادرانه!

یک قدم عقب برداشتم .

صدای پدر تو گوشم زمزمه شد.«می‌خوام از این به بعد یاد بگیری حتی تو تنهایی آب بخوری... دلتو به بودن آدمای این خونه خوش نکن؛ دلتو به بودن هیچ‌کس خوش نکن... همه منتظرن من نباشم».

قدم بعدی تاری چشم‌هام بیشتر شد؛ حالا دیگه چشم‌های نگران محمد رو نمی‌دیدم.

«یادت باشه شاید از این به بعد خودت نبودی؛ اما نذار گلبرگ وجودت خاموش بشه... تو همیشه باید برای همه پر از آرامش باشی».

با صدای جیغ گوش‌خراشی زیر پاهام خالی شد و سیاهی مطلق تمام ذهنم شد.

«خونه باغ مثل همیشه ساکت و سوت و کور بود. پدر تو خلوت همیشگیش غرق کار بود که صدای فریادش سکوت سنگین خونه رو شکست. ته دلم خالی شد. بهم گفته بود امشب مهمان مهمی داره و نباید از اتاقم خارج بشم؛ اما دلم طاقت نیاورد. با وحشت پله‌ها رو دو تا یکی پایین اومدم و به سمت حیاط، پشت پنجره‌ی اتاقش رفتم تا سرکی بکشم.

سایه‌ی سیاه بزرگ شده‌ش که به سمت پدر خم شده بود؛ نمی‌ذاشت چهره‌ی پدر که هر لحظه صدای فریادش کمتر می‌شد رو ببینم. حرف‌هاشون نامفهوم بود. ترسیده بودم. می‌دونستم اگر جلوتر برم پا روی خط قرمز پدر گذاشتم. نباید من رو می‌دید.

از پشت پرده سفیدِ پنجره که ذره‌ای کنار هم نرفته بود چیزی شبیه یک سایه‌ی غول‌پیکر دیدم. از مابین حرف‌هاشون اسم من پر قدرت از میان دندان قروچه‌های مرد شنیده شد که پدر نادم «تیمور پسرم» پرالتماسی گفت. مرد دستش رو پس کشیده چرخید و شروع به حرف زدن کرد. پدر با درد روی زمین افتاد. ندید و صدای بمِ وهم‌آورش بلندتر شد.

از حرف‌هاش چیزی متوجه نمی‌شدم؛ زبانم از جان دادن پدر که به سختی دست روی قلبش گذاشته بود و نفس می‌کشید بند اومده بود. دوباره چرخید. دست‌هایی که اخطاری بالا پایین می‌شدن روی هوا خشک شد. به سرعت روی زمین نشست و پدر رو به آغوش کشید. پاهای سست شده‌م رو به سختی سمت در کشیدم. دلم گواه بد می‌داد. دوست نداشتم زودتر به اتاقش برسم. اما رسیدم؛ دیر... خیلی دیر که پدر بی‌جان، چشم بسته روی زمین افتاده بود. به سمتش رفتم تا شاید به‌خاطرِ من چشم باز کنه. مرد متوجه من شد. ایستاد و چشم‌های قرمزش درخشید. لبخند زد. چهره‌اش پر از آبله‌های قرمز و سیاه بود. با وحشت قدم عقب گذاشتم که به سمتم خیز برداشت».

جیغ کشیدم.

- گلبرگ...گلبرگ...

با جیغی که کشیدم از خواب پریده با نفس نفسی به اطراف چشم چرخوندم تا پدر رو پیدا کنم؛ هنوز گیج و منگ خواب بودم. دیشب همین موقع بود که اون نامرد، مهمان این خونه شد. از یادآوریش نفس آه‌مانندی کشیدم.

مهرو اشک‌هاش رو از گوشه‌ی چشم‌هاش گرفت و تند تند پشتِ سر هم با دست گذاشتن روی گونه‌هام تکرار می‌کرد «چیزی نیست، خواب دیدی».

- گلبرگ؟

محمد بود. سر به سمتش چرخوندم.

- این فشار پایینت آخر کار دستت میده... این‌قدر فکر و خیال نکن.

فکرو خیال یا واقعیتی که با چشم‌های خودم دیدم! بی‌توجه برای عوض شدن بحث با چشم‌های گرد شده گفتم:

- چرا نرفتین؟!

متعجب نگاهم کرد.

- کجا؟

- مگه قرار نبود برای مراسم برید؟

- با این حال تو کجا برم!... بابا و مامان رفتن.

با «خوبه» زیر لبی رو به مهرو گیج گفتم:

- تو چرا نرفتی؟

لبخند زد.

- هرمز هست؛ من می‌خواستم کنار تو باشم.

چهره‌ی ابله‌روی تیمورخان که تو خواب دیدم مقابل چشم‌هام واضح شد. هوشیار شده اخم کردم.

- هرمز باید میزبان مراسم پدر من باشه؟

چشم روی هم گذاشت و با لبخندِ خاصی گفت:

- چه اشکالی داره، اون دامادشه.

با نگاه غضبناکم، ببخشیدی زمزمه کرد.

رو به محمد سر بالا آوردم و گفتم:

- با آژند تماس بگیر، بگو می‌خوام ببینمش.

نفسش رو کلافه بیرون فرستاد.

- چرا؟

- باید به تو توضیح بدم!

تو رو پرغیظ و تاکیدی گفتم.

بی‌توجه به بهانه‌های من، رو به مهرو گفت:

- میشه ما رو چند لحظه تنها بذاری؟

مهرو سری تکان داد و با فین‌فین زیادی ما رو تنها گذاشت.

نگاه حسرت‌بار و دنباله‌دار محمد برای بدرقه کردنش حالم رو بدتر کرد.

آهسته از جام بلند شدم تا راحت به حسرت دلش برسه. به سمت کمد لباس‌هام رفتم و یکی یکی روی تخت پرتشون کردم.

- چرا لباساتو پرت می‌کنی؟

لحنش طلبکار بود! با پوزخندی بی‌توجه کار خودم رو ادامه دادم. با نفسی لبه‌ی تخت نشست.

- گلبرگ با تواَم، دیوونه شدی؟

بی‌حس و حال نگاهش کردم.

- توقع نداری که با لباسای مارک‌دار کلفتی کنم؟

پوزخند زدم.

- اینا رو باید همون سالی که مهرو اومد عوض می‌کردم.

- ...

- می‌خوام حالا جمعشون کنم، باید برم از حراجیا چند دست لباس بگیرم، اگر بتونم لباس دسته دوم پیدا کنم که...

- هنوز معلوم نیست که کِی برید.

بی‌توجه به لحن تضعیف شده‌اش، ابرویی بالا انداختم و دست به کمر گفتم:

- تو کسی رو می‌شناسی که سایزش با من یکی باشه؟

نیشخند زد.

- سایز تو که راحت پیدا میشه!

خشک‌زده نگاهش کردم؛ همیشه کلامش کنایه‌دار بود. خیلی خوب می‌دونست من روی این موضوع چه‌قدر حساسم.

بعدِ چند دقیقه از نگاه خیره‌ی خشک‌شده‌م که تو گذشته سیر می‌کرد، پی به حرف نابه‌جاش برد و با لبخند کوتاهی دست به گوشه‌ی لبش کشید.

- از این اخلاقا نداشتی که سریع بهت بر بخوره... دل‌نازک شدی!

با پوزخندی دوباره به جان لباس‌ها افتادم.

- حتما دل‌نازکی قیافه‌ی نرم و نازک می‌خواد؛ یکی مثل مهرو!

«گلبرگ» پرحرصی گفت.

- بعدِ دوسال نمی‌خوای باهاش کنار بیای؟ یک‌جوری رفتار نکن که واقعا بفهمم وقتی دارم از این‌جا میرم با گلبرگی خداحافظی کنم که یه آدم حسود و غیرقابل تحمل شده.

مبهوت‌شده بهش خیره شدم. من حسودم! حسودی به کسی که جای من اومده، خنده داره!

- حالم ازت به‌هم می‌خوره که هنوز منو نشناختی!

داد کشیدم.

- برو بیرون...

رنگ نگاهش شرمنده شد؛ اما هنوز هم همان یک سروگردن که خودش رو از بقیه بالاتر می‌گرفت اجازه‌ی معذرت خواهی بهش نداد.

با « sorry » گفتن مسخره‌ای از اتاق بیرون رفت.

مات خودم رو روی تخت پرت کردم.

زیر لب زمزمه کردم:

- هیچ‌وقت نخواستی منو بشناسی.

«با هیجان کلید رو تو قفل در حیاط چرخوندم و با صدای بلند شده به سمت خونه پا تند کردم.

- محمد... محمد کجایی؟

هیجانم غیر قابل باور بود. در رو با ضرب باز کردم و خودم رو بدون این‌که حواسم به در نیاوردن کفش باشه به داخل پرت کردم و محمد رو صدا زدم.

تهمینه‌جون با هیکل گوشتی تپلش هراسان از پله‌ها سرازیر شد و محکم روی دستش زد.

- چی‌کار می‌کنی دختر! چرا کفشاتو در نیاوردی؟ با محمد چی‌کار داری؟

از ذوق، لحن ناخوشایندش رو نادیده گرفتم. همین‌طور که از هیجان نفس نفس می‌زدم لبخند به لب گفتم:

- محمد کجاست؟

خیلی سعی کرد عصبانیتش رو پنهان کنه. می‌دونستم به محمد خالی حساسیت داره.

- هرکاری داری به من بگو... داره با آقا حرف می‌زنه نمی‌تونه پایین بیاد.

خوشحال به سمت پله‌ها رفتم.

- پس میرم به هردو میگم.

دستپاچه مقابلم ایستاد و مانع بالا رفتنم شد.

- به من بگو... من نتونستم اکبری هست.

- می‌خوام بهشون بگم قبول شدم.

خنده‌ش گرفت.

- بعدِ دوبار رد شدن!... برای همینم این‌قدر خوشحالی! می‌خوای به محمدم بگی؟!

هیجانم نذاشت حرفش رو به دل بگیرم. با سادگی دلم، خجل‌ گفتم:

- آخه با محمد شرط بسته بودم... قول داده بود قبول بشم بستنی مهمونم کنه.

بادی به غبغب انداخت. دست به سینه با فخری که مشهود بود چشم و ابرویی اومد و به بالا اشاره کرد.

- مبارک باشه گلبرگ‌جون؛ اما محمد خدا بخواد عروسش بله رو بگه دیگه مجرد نیست، این کارا واسه‌ش خوبیت نداره.

توان حرکت نداشتم. خنده از روی لب‌هام محو شد. ناباورانه زمزمه کردم.

- عروسش!

چشم‌هاش برق زد.

- آره قربونش برم دل به دل مهرو داده... الان رفته به آقا حرف دلشو بزنه تا موافقتشو بگیره... دیگه هرچی نباشه آقا جای پدرشه! من و اکبری هم موافقیم.

پشت پلکم پرید.

یک قدم بی‌جان عقب‌گرد کردم.

عاشق مهرو شده؟ به همین زودی؟! هنوز یک ماه هم نگذشته نامزدیمون رو به‌هم زده!

این پیرزن سنگدل روبه‌روم نمی‌دونست چه‌قدر خنده‌هاش نفرت‌انگیزه!

- از همه نظر به هم میان... خانواده... خوشگلی... تحصیلات؛ حتی سرزبون...

با نیم‌نگاهی به سرتاپام با زهرِکلام ادامه داد.

- خدا رو شکر به کسی که هم‌سطحش بود رسید... دیگه بین دوستای دکترش خجالت نمی‌کشه زنش یه دیپلمه‌ست!

طعم شیرین دهانم طعم گس زهر گرفت. با ناامیدی به طبقه‌ی بالا خیره شدم.

چه خیالاتی بودم که فکر می‌کردم با قبول شدنم؛ دوباره با صورت گلگون‌شده مقابل پدر می‌شینم و از خواستگاری محمد بهم میگه. بی‌جان کنارش زدم و از پله‌ها بالا رفتم.

کاش روزی برسه که تمام خاطره‌های تلخ به جای یادآوری فراموش بشن. آدم‌های این خونه فقط روزها رو پشت سر گذاشتن. انگار همین دیروز بود همه چیز تغییر کرد؛ اون هم از ترس اومدن یک نفر که کابوس همیشه‌ی پدر بود... تیمور آریایی!

صدای باز شدن در فکرم رو آزاد کرد.

- گلبرگ... بیام تو؟

چشم به سمتش باز کردم. لعنتی... هنوز هم چشم‌هاش اشکی بود.

- حالت خوبه؟

- نه تازه دارم می‌فهمم چی شده.

مثل خودش بغض‌دار و آرام زمزمه کردم.

- می‌تونم کنارت بشینم؟

سری به تایید تکان دادم.

آهسته درو بست و کنارم دراز کشید. بدون مکثی دستمو با احتیاط گرفت.

دلم سوخت؛ هیچ وقت نذاشتم نزدیکم بشه. هردو پر از فکرهای بی‌نتیجه، صامت خیره به سقف شدیم.

بعدِ کمی سکوت پرتردید با یک حسرتی گفت:

- هیچ‌وقت نخواستی با من راحت باشی!

- اما تو راحت بودی!

آه سوزناکی کشید.

- هیجده سالم بود که آقا بردم باغ شخصیش تا هم سرایدار اون‌جا باشم هم دخترش. هرچی بود واسه‌م مهم نبود؛ چون دیگه یه سر پناه داشتم. منم زیاد سرزبون نداشتم. تو پرورشگاه از همه ساکت‌تر بودم؛ اما آقا همیشه مجبورم می‌کرد تا باهمه صمیمی بشم. تو هر مهمونی تو گوشم می‌خوند برو تو جمع بگو و بخند. کم کم یاد گرفتم باید همیشه من با کسی ارتباط برقرار کنم.

از یادآوری گذشته باز هم لبخند تلخی زدم.

- همیشه بهش می‌گفتم چرا منو هیچ جا نمی‌بری؟ چرا نباید دانشگاه برم یا باید معلم خصوصی داشته باشم! می‌دونی چه‌قدر حسرت خوردم وگریه کردم وقتی فهمیدم همیشه جای من کنارش بودی؟ چون همیشه من بودم که باید خانمانه رفتار می‌کردم... آهسته می‌خندیدم و کدبانوگری رو کنج خونه از تهمینه یاد می‌گرفتم... شاید چون هیچ‌وقت مثل تو اون دختر زیبای مجذوب کننده‌ی تو مهمونی‌ها نمی‌شدم.

آه پرصدایی کشید و به سمتم سر چرخوند.

- مجذوب کننده؟! تا حالا یه نگاه به خودت تو آینه کردی؟ تو پر از وقاری... پر از سادگی خیره‌کننده، تو خودتی گلبرگ؛ چون مجبور نبودی تو مهمونی‌هایی باشی که به دلخواه‌ت نبوده.

حرف‌هاش خنده‌دار بود. واقعا نمی‌فهمید برای دختری به سن و سال من هیچ خاطره‌ای به جز چهاردیواری این خونه نداشتن چه‌قدر سخته؟

کلافه نشستم.

- می‌خوای با این حرفا آرومم کنی؟ یا بگی از چیزی که پدرم ازت ساخته ناراحتی؟!

چشم‌هاش به آنی دوباره پر از اشک شد.

- می‌خوام بگم من تا عمر دارم مدیونشم...به‌خاطرِ همین قبول کردم با هرمز ازدواج کنم.

پوزخند زده ابرویی بالا انداختم...وقیحانه بود!

- یعنی به‌خاطرِ پولش نبود... نصف خونه باغ چی؟ یا شرط بابا؟ یا بهتر از اون، عروس آریایی‌ها شدن!

لب گزیده مثل من چهارزانو روی تخت نشست. اشک‌های روی گونه‌ش رو آهسته پاک کرد.

- اولش این بود... من کسیو ندارم. خودتم می‌دونی بدون پول آقا یه آواره‌ام که دوباره باید برگردم به اون خراب شده‌ای که اومدم... می‌خواستم با این ازدواج خانم خونه‌ی خودم باشم.

حالم از این دورنگی به‌هم خورد که با قیافه‌ی معصوم سعی بر رام کردن من هم داشت!

- پس برای من این‌طوری آبغوره نگیر که خیلی وقته شناختمت.

دستمو گرفت و با زور نگهم داشت.

- مهرو من هرمزو دوست دارم!

- مهرو؟!

- قبول کن باید عادت کنی... قنبرک زدن این گوشه فایده نداره... چه بخوای چه نخوای الان جامون عوض شده، تو الان یه دختر آواره‌ای... خودتو بذار جای من تا بتونی قبول کنی.

دستمو با ضرب بیرون کشیدم و عصبی بلند شدم.

- از این حرفا دقیقا می‌خوای به چی برسی؟

مقابلم ایستاد. یک آدم دیگه‌ای شد. چشم‌هاش پر از جدیت؛ حتی بدون قطره‌ای اشک شد!

- ما نمی‌تونیم جامونو عوض کنیم... خودت می‌دونی اگر این اتفاق بیوفته هیچ ارثی بهمون نمی‌رسه... به فکر دارایی‌های پدرت باش... وصیت‌نامه‌ی آقا پیش آژنده که حواسش به همه چیز هست... اگر ما تا آخرش نریم تمام ارثت مال کس دیگه‌ای میشه. اصلا می‌دونی اگر هرمز بفهمه سرش کلاه رفته و کی زنش شده می‌تونه زندان بندازمون؟

متحیر بهش خیره شدم.

- نمی‌خوای که آواره‌ی کوچه خیابون بشیم... مجبوریم تا آخرش بریم... الان چی داریم غیر یه لباس؟

راست می‌گفت. برای اولین بار دلهره به جانم افتاد. لحنش بوی طمع نمی‌داد. سر پایین گرفتم تا از چشم‌هام حرف دلمو نخونه. کاش می‌دونست من همراه چند روزه‌ام! لحنش بوی ترس می‌داد، حق هم داشت؛ چیزی از هدف پدر نمی‌دونستیم. چیزی از هدف من هم نمی‌دونست! غیر از رسیدن به آخرش... آخری که با اجرا شدن وصیت و رفتن من تمام می‌شد! آخری که با تسویه‌حساب من با آدمی که دنیامو گرفت تمام می‌شد! برای اولین‌بار بهش حق دادم. مهرو هیچ‌چیز نمی‌دونست؛ غیر از رفتن به اون عمارت لعنتی که از طمع زیاد خودش بود!

از شانه‌هام گرفت و محکم تکانم داد تا به خودم بیام.

- نذار این حساسیتت نسبت به محمد این آخرو خراب کنه... حتی اگر هرمزی هم نبود محمد انتخاب من نبود... نذار این‌قدر خارت کنه گلبرگ...

اخم کرده، پر خشم خودمو عقب کشیدم؛ فکر می‌کرد من مشکلم عشق محمده؟!

- من بارها به آخرش فکر کردم... بهتره تو هم به روزی فکر کنی که منی کنارت نباشم... من...

میان کلامم ناله‌وار گلبرگی گفت.

- من و تو باید کنار هم باشیم.

- ...

- من نمی‌خوام مثل قبل از هجده سالگیم ترس از آوارگی تو آینده داشته باشم.

لعنت بر تمام قول و قرارهای نانوشته... کاش آخرش این‌قدر روشن نبود.

- از الان به فکر روزی باش که تیمور بفهمه تو دختر کهکشان نیستی.

دست‌هاش خود به خود از روی بازوهام سر خورد.

- نمی‌فهمه اگر تو پای وصیت پدرت باشی.

پر بغض لب زدم.

- هستم... بهش قول دادم... ولی آخرش چی؟

- بهم اعتماد کن.

اعتماد... اعتماد به دختری که ناشناخته وارد حریم این خونه شده بود امکان داشت؟!

چشم‌هاش پر از ناامیدی، پر از ترس بود. ترسی که پدر هیچ‌وقت برای ما شفافش نکرد؛ جز رفتن پای بازی که خودش کارگردانش بود. کارگردانی که یک شبه دستش از دنیا کوتاه شد. حالا من مونده بودم با یک وصیت نصفه و نیمه و رفتن به عمارتی که صاحبش حکم نداده، رعشه به انداممون می‌انداخت.

صدای تقه‌ای که به در خورد هردومونو از بهت لحظه‌ای و گرفتن جواب خارج کرد.

محمد با سرکی به داخل هول شده نیم‌نگاهی به هردومون کرد و گفت:

- بالاخره پیداشون شد.

منتظر ادامه‌ی جمله‌ش بودیم که صدای فریاد اکبری با مرد ناآشنایی بلند شد. هراسان نیم‌نگاهی بینمون ردو بدل شد.

محمد زودتر از ما به خودش اومد و به سمت پایین پا تند کرد. مهرو هم بلافاصله پشت‌بندش منِ خشک‌شده رو کنار زد و از اتاق بیرون رفت.

طاقت بیرون رفتن نداشتم. می‌دونستم قرار چه اتفاقی بیفته؛ پدر گفته بود!

هنوز هم جمله‌ش در ذهنم تکرار می‌شد.

«برای چیزایی که قراره اتفاق بیفته آماده باش».

با نیم‌نگاهی به عکس قاب‌گرفته‌ی روی دیوار خیره به لبخند امید بخشش زمزمه کردم: «من ناامیدت نمی‌کنم پدر».

بدون مکثی به سمت پله‌ها پا تند کردم و با هر قدم نزدیک شدن به طبقه‌ی پایین، صداها بیشتر می‌شد. حدس می‌زدم صدای کلفت و دورگه باید مال کدام طلبکار پدر باشه. روی پله‌ی اول ایستادم و به منظره‌ی روبه‌رو خیره شدم.

محمد دست به یقه‌ی مرد میانسالی بود که نسبت به قدش کوتاه‌تر؛ اما هیکلاً ریزتر بود و با هر جمله‌ی آهسته محمد، با فریاد جوابشو می‌داد. مهرو هم این بین هردو رو به سکوت و آرامش دعوت می‌کرد. و اما اکبری با دو مرد قوی‌هیکل دیگه‌ای که با وسایل سالن درگیر بودن بحث می‌کرد.

دوباره فریادش بلند شد.

- من پولمو می‌خوام... از یه آدم مرده‌ی ورشکسته چه‌طوری می‌تونم پولمو زنده کنم.