رمان خبیث تر از عشق به قلم آرمیتا.ب ، بهنوش.ه

ژانر : #عاشقانه #پلیسی

خلاصه :

دختری ساده و معمولی به نام باراناست؛ داستان ازجایی شروع میشه که یک شب بارانا و دوستش به یک مهمونی بیرون از شهر میرن اما نیمه شب توسط گشت گرفته میشن غافل ازاینکه اون ماشین گشت نبوده! یعنی چی میتونه باشه؟

مقدمه:

دزدی ، اِنتقام ، عشق...!

حتما با خودت می گویی اینها چه ارتباطی به یکدیگر دارند؟!

زندگی من در همین سه کلمه ی نامربوط بَنا شده..!

هرروز و هرشب، هرلحظه و هرثانیه

در آتش اِنتقامی سرشار از عشق می سوزم و ذره ذره آب میشوم..!

عشقی بی پایان و تکان دهنده اما، کینه ای که از درون او را می خورَد

و بر عشق؛ آری این عشق، غالب می شود..!

گاهی به زندگی ام لعنت می فرستم

و از این همه عذاب و خودخودی گِله مند می شوم..!

اما باز هم می گویم نه، عشق اگر عشق باشد ارزش سوختن دارد..!

می فهمی که چه می گویم؟!..

فقط، عشق اگر عشق باشد...

-با صدای زنگ گوشیم چشم از ترافیک روبه روم برداشتم و به گوشیم جواب دادم :

+الو

-الو بارانا، سلام خوبی؟

+سلام خوبم تو خوبی؟

-آره، میگم کجایی؟

+هیچی تو ترافیکم میخوام برم برای دوست پسر گلت کادو بخرم

-اِ پس خوبه، ببین چیز خوبی بخریا آبرومو نبری یه وقت

همون جا یه جرقه ای به ذهنم زد و با یک لبخند گفتم باشه

-پس من دیگه برم، بای

+خداحافظ

****

توی آیینه که نگاه کردم، محو زیبایی خودم شدم (یعنی قیافم جوری بود که هر پسری خوشش میومد!

چشم های تیله ای ،لبای قلوه ای، بینی خوش فرم... دیگه نگم براتون)

مانتومو روی دکلته سفیدم پوشیدم و از اتاقم رفتم بیرون تا با مامانم خداحافظی کنم.رفتم تو اشپزخونه که مامانو مشغول آشپزی دیدم.

بارانا:مامان من دارم میرم

مامان:‌اا میخوای بری؟حالا چرا اینقدر زود؟

بارانا:وا زود نیست مادر من،من دیگه برم

مامان:باشه برو مواظب خودت باشی بارانا دیگه سفارش نکنم

بارانا:باشه خداحافظ

مامان:خدا به همراهت

کفشامو پام کردم و از خونه زدم بیرون خوب شد به مامانم نگفتم تولد دوست‌ پسر کمنده وگرنه عمرا اجازه میداد.توی همین فکرا بودم که ماشین کمند جلو پام نگه داشت و منم رفتم سوار شدم.

کمند: این قسمت تبدیل لولو به هلو!

بارانا: بجای سلام کردنته

کمند: به قول خودت محو زیبایی هات شده بودم

بارانا: خوبهه حالا، قصد حرکت نداری؟

کمند: چرا اتفاقا تو فکرش بودم.

کمند ماشینو به حرکت دراورد و توی کل مسیر حرف خاصی بینمون رد و بدل نشد

کمند ماشین و جلوی یک عمارت بزرگ نگه داشت، اصلا هرچی بگم کمه یه جور خیلی وحشتناک قشنگ بود!از ماشین پیاده شدیم و از در حیاط که نگهبان بازش کرده بود گذشتیم.حیاط خیلی با صفایی بود وسط‌ حیاط یه حوض بود که کناره هاش باغچه بود همین که به در ورودی رسیدیم تا در باز شد کمند با چنان شتابی پرید بغل دانیال که کمر من بجای کمر دانیال شکست.

بارانا: اِ اِ کمند خفش کردی بسه دیگه

دانیال: به به بارانا خانم بالاخره تونستیم زیارتتون کنیم

بارانا: دیگه ما به هرکسی افتخار نمیدیم

دانیال: بله شما درست میگی

کمند: دانیال نمیخوای تعارف کنی بیایم تو؟!

دانیال رفت کنار تا ما بریم تو، ساچ اِ واو چه جمعی همه بچه های دانشگاه بودن، ماشالا همه بیکاراا

دانیال مارو به داخل یه اتاق راهنمایی کرد تا لباسامون رو عوض کنیم.

لباسامو عوض کردم و تا درو باز کردم به یه چیزی برخورد کردم سرمو بلند کردم که این مانی نچسب و دیدم

مانی: نامزدم چطوره؟

بارانا:نامزدم؟!!

مانی: آره دیگه مامانم با مامانت هماهنگ کردن آخر هفته برای خاستگاری

با یک لحن تحقیرآمیزی بهش گفتم: نه بابا منم که جواب مثبت دادم

دیگه هیچی نگفتم یه تنه بهش زدم و از کنارش رد شدم.

اَه اَه حالم بد شد پسره نچسب فکر کرده کی هست که من بخوام بهش جواب مثبتم بدم.

رفتم پایین و روی یک مبل دونفره نشستم خدا کنه این مانی باز نیاد کنارم بشینه.

مشغول خوردن بودم که آهنگ موردعلاقم با پسر موردعلاقم با هم پیدا شدن!..

بین ما فوق العاده بود

همه چی رک و ساده بود

انگار دنیا به ما این رول و داده بود

همینجوری با آهنگ میرقصیدم و به آرین نگاه میکردم تا یه چیزی بگه که بالاخره به حرف اومد.

آرین: چطوری بارانا؟ میای برقصیم؟

(وای اصلا باورم نمیشه من و آرین، آرین و من... چه شود) منم ازخدا خواسته سری قبول کردم.

مشغول رقصیدن بودیم که یهو یکی از بچه ها داد زد مامورا اومدن سری جمع کنیم بریم.وای نه مامور از به طرف نرسیده بودم و از طرف دیگه ناراحت بودم که دیگه نمی‌ تونم با ارین برقصم

آرین: بارانا میگم زودتر بریم، نمی خوای دستمو ول کنی؟

بارانا: چرا بریم

دوباره رفتم داخل همون اتاقی که لباسام و عوض کرده بودم و مانتو شالم رو پوشیدم رفتم بیرون تا از در پشتی فرار کنیم، داشتیم فرار میکردیم که پلیسا جلومون سبز شدن و هممون رو گرفتن.

وای بدبخت شدم اگه بابام بفهمه بیچاره میشم، الهی بمیری کمند همش تقصیر تو بود با این دوست پسر احمقت.

پسرارو بردن تو یک ون، دخترارو هم بردن یک ون دیگه..ای کاش آرین و زودتر ول کرده بودم و سری فرار میکردم.

روی یکی از صندلی های ون نشستم داشتم به این فکر میکردم که عکس العمل مامان بابا چیه و قراره چندتا کتک نوش جونم بشه!

پرده ون و دادم کنار و داشتم به بیرون نگاه میکردم با تابلویی که دیدم فهمیدم داریم از یک مسیر آشنا میریم، داشتم فکر میکردم که کی از این جاده رد شدم که یهو یاد یک خاطره افتادم. چند سال پیش که می خواستیم بریم خونه عموم اینا تو کرج از این جاده رد شدیم.

پس اینجا جاده کرج بود..

به این فکر میکردم چرا مارو به یک بازداشتگاه توی تهران نبردن و دارن میبرن کرج، مگه تهران بازداشتگاه نداره؟!

همونجا یک استرس بدی به جونم افتاد، نکنه این ماشین گشت نیست!..

(وجدان: باز تو خیالاتی شدی بارانا؟ ببین کی بود بهت گفتم اینقدر فیلم هندی نبین) خفه بابااا.

با توقف ماشین به خودم اومدم .

مرتیکه (پلیس یا همون دزد خودمون) : خانوما برای فرج آقا امام زمان صلوات.

وااا اینم دیوونه شده ها

ٱللَّٰهُمَّ صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَ...

وقتی از ماشین پیاده شدم با دیدن اطرافم تعجب کردم، مارو آوردن بازداشتگاه یا کویر لوت؟!

(بفرما وجدان نگفتم یک کاسه ای زیر نیم کاسس!)

مرتیکه: اگه دید و بازدیدتون تموم شد راه بیوفتین.

منم دیگه هیچی نگفتم و به راهم ادامه دادم که یهو یه دستمال سفیدی اومد جلوم و بیهوش شدم.

چشمام و باز کردم، از سردرد داشتم مي مردم. دستي به پيشونيم کشيدم متوجه شدم که روي يه تشک نازک دراز کشيده ام.

خواستم از جام بلند شم که سرم گيج رفت و دوباره روي تشک افتادم. چشمام و بستم و آهسته ناله اي کردم...

به خودم اومدم، راستي من کجا بودم؟

دوباره سعي کردم بلند شم، وزنم و روي دستام انداختم و از جا بلند شدم.

يه دفعه متوجه اطرافم شدم... قلبم توي سينه فرو ريخت.

منو کجا اورده بودند؟ دستي به لباسام کشيدم و خودم و چک کردم.اين از ترس و دلهره اي ناشي مي شد که هر دختري داشت، اين که بهش دست درازي نکنند... ولي نه!

چشمم به در و ديوار خونه اي افتاد که توش بودم. بعضي جاها با اسپري شکل و جمله هاي مختلف روي ديوار نوشته شده بود.

کسایی رو می ديدم که بدون توجه به ما اين طرف و اون طرف ميرفتند.

رومو اونور کردم و دیدم بقیه بچه ها هم تقریبا به هوش اومدن...

چشمم به زن جوونی افتاد که داشت با گوشیش حرف میزد پوست بنزه و چشمای سبزیی داشت میشه گفت خوشگل بود گوشیش که قطع شد با صدای تو دماغیش به مردی که وسط سالن ایستاده بود داد زد: بیا به هوش اومدن.

یک دفعه چنتا ازین غول تشنا اومدنو دستامون رو بستن و مارو بردن تو یک اتاق، سرم و بلند کردم چشمم به مرد جووني افتاد که روي مبل شاهانه ي طلايي رنگي نشسته بود و داشت سیگار میکشید، صورت سه تیغ و موهای خرماییش آدمو جذب خودش میکرد..

با صدای خش دار و گیراش گفت: به به میبینم که بالاخره به هوش اومدی آتوسا خانم!

( آتوسا یکی از بچه ها دانشگاه بود و متاسفانه اونم اینجا بود همیشه به خاطر رفتارای بچه گونش هیچکی ازش خوشش نمیومد، شنیده بودم باباش تو کار خلافه ولی الان دیگه مطمئن شدم)

منم که از آتوسا خوشم نمیومد اومدم سر بحثو باز کنم بلکه فرجی بشه بتونم راه نجاتی پیدا کنم گفتم :خب حالا که آتوساتونم پیدا کردین میشه لطفا مارو ول کنین بریم سره خونه زندگیمون؟!

مرد جوون که تا اون موقع منو ندیده بود نگاه کوتاهی بهم انداخت و با یه پوزخند گفت:کجا با این عجله هنوز باهاتون کار دارم فقط بخاطر آتوسا که اینجا نیستین.

با حرفی که زد دیگه جوابی بهش ندادم،یعنی چه کاری باهامون داره؟!یعنی واقعا خلافکاره؟!اصلا این همه دختر جوون به چه دردش می خورن؟!نکنه...نکنه برای خوش گذرونی هاشون مارو اینجا نگه داشتن؟!نه این امکان نداره خدای خودت کمکمون کن.با صدای مرد جوون که به آدماش می گفت اینارو ببرین به خودم اومدم،تا یکی اومد دستمو بگیره تا ببرتم پسره گفت:اینو نبرین کارش دارم.

یاا ابوالفضل خدای خودت به دادم‌ برس.

با قدماي آروم بهم نزديك مي شد،ترسيده بودم ولي نمي خواستم متوجه ترسم بشه بايد قوي باشم يا حداقل خودمو قوي جلوه بدم.بالاخره ايستاد تقريبا دو متري فاصله داشتيم اينبار با دقت بيشتري سر تا پامو برانداز كرد و باز هم با يه پوزخند گفت:اسمت چيه؟

جوابي بهش ندادم چه دليلي داشت اسممو بدونه ولي با دادي كه زد ناخواگاه اسممو گفتم و باز هم يه پوزخند ديگه،پوزخنداش خيلي رو اعصاب بود خيليييي.صداشو شنيدم كه ازم پرسيد:چند سالته؟

نمي دونم چرا آمپرم زد بالا و با صداي بلندي گفتم:به تو چه مرتيكه؟تو كي هستي ها؟براي چي مارو آوردي اينجا؟چي از جونمون مي خواي؟

پسره:ايناش ديگه به تو ربطي نداره در ضمن دفعه آخرته با صداي بلند حرف ميزني وگرنه،(اومد نزديك تر و نزديك گوشم گفت:مجبورم يكاري كنم ديگه نتوني حرف بزني چشم تيله اي.!)الانم به سوالاتم جواب بده.

ديگه هيچ حرفي نزدم تا سوالاشو بپرسه.

پسره:چند سالته؟

بارانا:٢١

پسره:فاميلت؟

بارانا:راد

تا خواست سوال بعدي شو بپرسه يكي سراسيمه وارد شد و رو به اين پسره گفت:اردلان خان يه پيغام داريد.

پس اسمش اردلانه!چقدر خبيث...اردلان گفت:نمي بيني كار دارم.

مرده:اما خيلي مهمه از طرف عليرضا رحيمي هستش.

اردلان:بدش من،اين دختره هم همينجا مي مونه.

مرده چشم

اردلان و اون مرده از اتاق رفتن بيرون و با صداي چرخش كليد فهميدم درو قفل كردن.

اردلان*

سی دی ای رو که علیرضا واسم پیغام فرستاده بود و از رحیم گرفتم و به سمت اتاق کارم رفتم.دره اتاقم باز کردم و روی میز کارم نشستم و لپ تاب رو روشن کردم و سی دی رو گذاشتم توش.فایل سی دی باز شد و روی پیغام صوتی کلیک کردم،صدای علیرضا توی اتاق پیچید.

علیرضا:سلام بر رئیس کوچولو،امیدوارم خوب و سرحال باشی.چه خبر از اون مدارک معامله ی بزرگت؟جای امنی گذاشتی شون؟مطمئنا جای خوبی نذاشته بودی شون وگرنه الان این مدارک دست من نبودن(با صدای بلند خندید)آخه رئیس یه باند اسلحه هم اینقدر بی دقت؟فکر می کردم از پدرت زرنگ تری.گفته بودم اردلان خان گفته بودم با من در نیوفت که بد میبینی.بگذریم،روز خوبی رو برات آرزو می کنم آقای پارسا،به امید دیدار.

از عصبانیت دندونامو روی هم فشار می دادم،لپ تاب و پرت کردم که با صدای بدی شکست.لعنتی،لعنتی نابودی می‌کنم علیرضا نابودت می‌کنم ولی اول باید مدارک و بدست بیارم.یعنی کی‌می تونه جاسوس باشه؟رحیم،نه اون خیلی وقته یجورایی دست راستمه بهش اعتماد دارم اون نیست.با صدای بلندی رحیم و صدا زدم که خیلی زود در زد و وارد شد.

رحیم:با من کاری داشتین قربان؟

اردلان:یه جاسوس داریم توی همین ساختمون هر چه زودتر پیداش کن.

رحیم:حتما

با رفتن رحیم فکرم رفت سمت اون دختره اسمش چی‌‌ بود؟ آها بارانا.چه چشمایی داشت آدم ناخودآگاه جذبش می شد.باید بهش بگم که دیگه برای ما کار می کنه.به سمت در رفتم و بازش کردم تا برم بهش بگم.وقتی رسیدم کلید و از توی جیبم برداشتم و در اتاقو باز کردم.

بارانا*

با صداي باز شدن در سرمو از روى پاهام برداشتم و به اردلان كه داشت ميومد چشم دوختم.از حق نگذريم خيلي خوشگل و خوشتيپ و جذاب بود.قد بلند و چهار شونه بود،چشم هاي قهوهاي تيره،بيني نه بزرگ نه كوچيك و پوست برنزه با موهاي تقريبا خرمايي.با صداش به خودم اومدم

اردلان:مثه اينكه آدم خوارم هستي.

اخم كردم و جوابي بهش ندادم.خيلي احمقي بارانا دو ساعته بچه مردمو داري نگاه مي كني.دوباره صداشو شنيدم

اردلان:گفته بودم از اينكه كسي جوابمو نده خيلي بدم مياد؟

بارانا:بله هنوز اون دادي كه زدين از گوشم بيرون نرفته.

اردلان:خوشحالم كه درس عبرتي شد برات.

بارانا:اومدين تا به سوالاتون ادامه بدين؟

اردلان:نه اومدم تا بهت بگ از اين به بعد با ما كار ميكني.

چي گفت اين مرتيكه؟!يعني چي كه باهاشون كار كنم؟!من ميخوام برم پيش مامان بابام.اصلا كارشون چيه؟

بارانا:يعني چى؟كارتون چيه؟من مي خوام برم پيش خانوادم.

اردلان:متاسفانه ديگه نمي تونى خانوادتو ببينى.در مورد كارتم ميگم بچه ها بهت توضيح بدن.

با صداى بلندى گفتم:با خودت چه فكرى كردى؟فكر كردى خانوادم دنبالم نمى گردن و ميذارن من اينجا بمونم؟

برخلاف تصورم اردلان با يه لحن آروم و خونسرد گفت:كسى نمى تونه اينجا رو پيدا كنه و بهتره بدوني كسى كه مياد اينجا ديگه نميتونه بره بيرون بايد باهاش كنار بياى،آمارتو درآوردم،بارانا راد،٢١ ساله،فرزند على راد،بابات كارخونه داره،خونتون توى فرمانيس،دانشجو معماري هستي،ديگم بگم؟

بارانا:نخير لازم نيست

اردلان:بارانا اگه يك درصد فقط يك درصد فكر فرار به سرت بزنه يا به كارايى كه بهت ميگم عمل نكنى خودتو خانوادتو نابود ميكنم،منظورمو از نابود كردن فهميدي كه؟

مرتيكه آشغال رسما اسيرش شدم خدايا بايد چيكار كنم بخاطر خانوادم مجبورم بايد باهاش كنار بيام مجبورم.

با صداى آرومي گفتم:باشه

اردلان:خوبه

بغض بدي توى گلوم گير كرده بود يعني منم از امروز يه آدم خلافكار به حساب ميام؟نه،خدايا من نمى خوام خلافكار باشم نمى خوام.اردلان كسى به اسم احمد رو صدا زد و يه مرد حدود ٣٢-٣٠ در رو باز كرد كه حدس مى زدم احمد باشه و به اردلان گفت:امرى داشتين اردلان خان؟

اردلان:يه اتاق توى طبقه بالا كنار اتاق صحرا براى اين دختره آماده كنين به صحرا هم بگو چيزاى لازمى بهش بگه و الانم اينو ببر اتاق صحرا تا وقتي اتاقش آماده ميشه اونجا باشه.

احمد:چشم اردلان خان

از روى زمين پاشدم و همراه احمد از اتاق رفتم بيرون.يه سالن كوچيك بود كه هركي به جستجو كار خودش بود و كسى حواسش به من نبود.احمد رو به من گفت:از پله ها برو بالا انتها راهرو سمت چپ اتاق صحراست.يه باشه آروم گفتم كه خودمم به زور شنيدم.از پله ها رفتم بالا و به سمت اتاق صحرا رفتموقتي رسيدم در زدم كه يكى با صداي ظريفى گفت:بفرماييد.اوه چه با ادب.درو باز كردم و رفتم داخل،يه اتاق تقريبا ٩٠ متري بود كه يه تخت تك نفره كنار ديوار و كنار تخت يه پاتختي بود روبه روى تخت يه ميز بزرگ بود كه دوتا كامپيوتر و يه عالمه دم و دستگاه ديگه روش بود،كنار در اصلى كه من هنوز اونجا بودم يه در ديگه بود كه فكر كنم حموم دستشويي باشه قرار داشت و در آخر دختري نسبتا لاغر با يه كلاه كپ روى سرش كه داشت بهم نگاه ميكرد.

رو به دختره گفتم:صحرا خانوم؟

لبخندي زد و گفت:آره و تو؟

بارانا:بارانا هستم

صحرا:تازه كارى؟

بارانا:آره،اردلان گفت تا موقعي كه اتاقم آماده ميشه باشم و شما چيزاى لازمو بهم بگين.

صحرا:آها باشه برو روى تخت بشين.

بارانا:باشه

رفتم و روى تخت نشستم كه صحرا هم اومد كنارم نشست.دختر خشگلی بود، دخترى با پوست سفيد و چشم های خاکستری.

صحرا گفت: به نظر ناراحت مياى.

بارانا:به نظر نه، واقعا ناراحتم.

صحرا:براى چي؟

بارانا:دزديده شدن و آوردنم يجايى كه میگن بايد باهامون كار كنى اونم کار خلاف، خانوادمم ديگه نمى تونم ببينم و تا آخر عمر بايد اينجا باشم، ناراحتي داره ديگه نه؟

صحرا:آره خوب منم با خواست خودم نيومدم اينجا اوايلش ناراحت بودم ولى الان ديگه عادت كردم.

بارانا: میشه بپرسم الان دقیقا چند ساله اینجایین؟

صحرا: حدودا یک ۷سالی میشه!

همونجا یک قطره اشک از شدت بغض از چشام ریخت یعنی آدم چقدر میتونه بدشانس باشه که گیر همچین کسایی بیفته اونم ۷سال مطمئنم تقدیر من اگه بدتر از صحرا نباشه بهترم نیست...

اونم که متوجه اوضاع شد‌ سری بحث و عوض کرد...

صحرا: خب بسه دیگه بهتره بری یکم استراحت کنی که فردا کلی کار داریم...

تو تختم بودم و داشتم به اتفاقات اخیر فکر میکردم که کم کم خواب مهمون چشم هام شد.

غرق خواب بودم که با صدای صحرا بیدار شدم ...

صحرا:پاشو دیگه چقدر میخوابی امروز کلی کار داریما...

مثل طلب کارا از تخت اومدم پایین که دیدم داره بهم میخنده فکر کنم بخاطر موهای درهم و لباسای عروسکیم داشت بهم میخندید بهش مهل ندادم که گفت: حاضر شو پایین تو سالن متظرتم.

بعد از شستن دست و صورتم رفتم سری یک تیشرت مشکی با شلوار جین آبی پوشیدم، موهامو دم اسبی بستم.(وجدان: اِاا بدون روسری میخوای بری پایین؟!)

تروخدا تو دیگه ول کن اول صبحی کی میاد به من نگاه کنه؟ کلا از همون اولم خیلی اهل حجاب و این چیزا نبودم...

چند دقیقه بعد که رفتم پاییین صحرا رو دیدم که منتظر من کنار چندتا مانیتور واستاده، رفتم پیشش و شروع به توضیح دادن کرد.

صحرا: ببین خود منم خیلی نمیدونم اما ما یعنی این باند تو کار قاچاق اسلحه هست و منم به عنوان هکر اینجام الانم باید به تو مراحل اولیه هک کردن و یاد بدم که شاید اونجا به دردت بخوره

اومد حرفشو ادامه بده که سری پریدم وسط حرفش: دقیقا کجا به دردم بخوره؟

صحرا: من فقط وظیفمه به تو آموزش بدم نه این که آمار بدم...

منم دیگه هیچی نگفتم و تمام حواسمو گذاشتم روی چیزایی که صحرا داشت آموزش میداد حدود سه ساعتی کارمون طول کشید که خوشبختانه گفت دیگه واسه امروز بسه و میتونم برم ولی گفت که شب باید برم سالن تیراندازی تا کار با اسلحه و این جور چیزا رو هم یاد بگیرم.

رفتم تو اتاق خودم و یکم استراحت کردم طرفا شب بود که یک دستی به سر و روم کشیدم و رفتم سالن تیراندازی تا ببینم این دفعه کدوم شاخ شمشادشو واسه تدریس برام گذاشته.

همینجوری با خودم کلانجار میرفتم که دیدم این دفعه خودش واسه ی تدریس اومده نمیدونم چرا ولی یک گوشه دلم یکمی ذوق داشت اما سعی در پنهون کردنش داشتم...

تیشرت جذب مشکی و شلوار ورزشی مشکی پوشیده بود که عضله هاش کاملا مشخص میشد، مثل همیشه آدمو جذب خودش میکرد...

قسمتی از موهاشو که ریخته بود تو صورتش رو کنار زد و همون لبخند شيطونش و تحويلم داد... موقع لبخند زدن لبش و به طرف چپ کج مي کرد و ابروي راستش و يه کم بالا مي داد...

دیدم که دیگه دارم خیلی تابلو بازی در میارم شروع به صحبت کردم: اوه چیشده این دفعه خودتون برای تدریس تشریف آوردین اردلان خااان؟!

اردلان: متاسفانه تنها خِبره تو تیراندازی منم و مجبورم خودم بهت آموزش بدم.

منم با لحن تمسخر آمیزی گفتم: نه اتفاقا خوب شد اینجوری چشمم به جمالتون باز شد اردلان خااان..

اردلان بجای این که عصبی بشه دوباره از اون خنده های شیطونش تحویلم داد و گفت: میدونی از همین کاراته که خوشم میاد فقط بخاطر همینه که الان اینجا نگه داشتمت، اگه یکم روت کار بشه میدونم که میتونی به دردم بخوری...

یک دفعه ضربان قلبم اوج گرفت یعنی اردلان ازم تعریف کرد یا دارم توهم میزنم؟!!! (وجدان: اعتراف کن که خر ذوق شدی..)

ا‌ِااا نخیرم هیچم اینجوری نیست منو چه به یک خلافکار !..

(وجدان: آره آره منم که باور کردم)

باور نکن اصلا مشکل خوته ...

کنار صندلیی که اردلان روش نشسته بود یک میز بزرگ بود که روش پر از اسلحه های حرفه ای و خفن و کلی تیر هم بود.

از همون بچگی علاقه شدیدی به تفنگ و اسلحه داشتم و خداروشکر کم و بیش اسم همشون رو بلدم...

اردلان: خب از اسم تفنگ ها شروع میکنیم..

بارانا: من اسم همشون رو بلدم لازم به توضیح نیست!

اردلان که مشخص بود تعجب کرده دستش رو گذاشت روی یکی از تفنگ ها و گفت: خببب الان اسم این چیه ؟

منم شونه بالا انداختم و سری گفتم: M4E4

اردلان: نههه خوشم اومد کار بلدی!..

دوتا کلت برداشت و یکیش رو هم داد به من و شروع کرد به تیراندازی، در حین تیراندازی به منم آموزش میداد .

از حق نگذریم واقعا تیراندازیش عالی بود...

دو ساعتی از تدریس می گذشت که احمد اومد داخل و گفت: اردلان خان اتاق خانم آمادس

اردلان رو به من کرد و گفت که میتونم برم.

توی اتاقی که بهم داده بودند، این چند روز همینجا زندانیم کرده بودند البته هروز صبح باید میرفتم پیش صحرا تا بهم آموزش بده، نشسته بودم و زانوهامو از سرما بغل گرفته بودم .

وقتی که دزدیدنمون فکر میکردم ممکنه گیر آدمهایی افتاده باشم که برای باند قاچاق انسان و یا اعضای بدن کار میکنند؛اما الان خیالم راحت شد، دیگه حداقل میدونم که کارشون قاچاق اسلحه است و کاری بهم ندارند.

اگه بتونم لیاقت خودمو ثابت کنم، مطمئنا همونطوری که اردلان خودش گفت آینده خوبی در انتظارمه و راحت تر میتونم فرار کنم از این عذاب الهی...

دراز کشیدم و دستمو زیر سرم گذاشتم :-مثلا میشم دست راست اردلان پارسا!

هوووم بدم نیست، بارانا راد نزدیکترین فرد به اردلان!..

چند تقه به در خورد و یک دختر جوون تقریبا ۲۶-۲۷ اومد داخل و گفت که اردلان نظرش عوض شده و می خواد که برم پیش خودش زندگی کنم!

چیییی یعنی چی که می خواد پیش خودش زندگی کنم؟!!

(وجدان: حالا نه که خیلی بدت میاد...)

برو بابا تو هم وقت گیر آوردی.

مانتو شالم رو تنم کردم یکمی هم آرایش کردم و رفتم پایین که دیدم رحیم با یک هیوندا مشکی داخل ماشین منتظرم واستاده .

به جلو نگاه کردم، چه خوب که بعد چند روز میتونستم راحت اطرافو نگاه کنم.

قسمتهای شمال شهر بودیم که جلوی یک خونه، نه بهتر بود بگم یک کاخ بزرگ ایستاد‌.

سر یه بوق نزده، یک مرد کتو شلواری درو باز کرد. حیاط خونش پر از درخت بود، لابه لای درختها یکی دوتا از باغبون ها رو دیدم که مشغول کار بودند.

هرچی جلوتر و به ساختمون نزدیک تر میشدیم از تعداد درخت ها کم میشد و گلکاری و سبزه بیشتر!

واقعا جای قشنگی بود ولی خب خیلی با خونه خودمون فرقی نداشت یک دفعه ذهنم دوباره رفت سمت خونه و خانوادم که سعی کردم خودم رو آروم کنم چون فکر کردن بهش فایده ای نداشت و فقط آزارم میداد...

یکی از خدمتکار ها اتاقم رو بهم نشون داد و گفت که یک ساعت دیگه برم اتاق اردلان جون!..

میگم وجدان چطوره یک اسمی هم واسه آقا اردلان انتخاب کنیممم؟!..

(وجدان: کثافت جذاب چطوره؟)

چقدرم که جذابه ولی خب جدا از شوخی کثافت جذاب کی بودهههه؟!..

(وجدان: خودت!)

اوووووق...

با شک و تردید پا داخل اتاق گذاشتم و به اطراف نگاه کردم.

اتاق ساده با دکور کرمی ولی دلنشین بود.

کشوها رو نگاه کردم و دیدم توش پر از لباسِ، حتی لباس های ضروری رو هم برام گذاشته بودن! جز عاداتم بود که همیشه اول به همه جا سرک بکشم..

نه خوبه پس اردلان خان به افرادش اهمیت میده پشت اون چهره عبوس و عصبیش کمی مهربونیم هست!!

یکی دوتا از لباس هارو امتحان کردم، با اینکه اندازه‌ی اندازه نبود ولی میشد باهاش سر کرد. چون منم که نمیخواستم برای مدت طولانی اینجا بمونم سریع کارمو تموم میکنم و الفرار...

راس اون ساعتی که گفته بود رفتم اتاق کثافت جذاب( اردلان خودمون ) چند تقه به در زدم و بعد از این که آقا اجازه ورود دادن رفتم داخل.

واای عجب اتاقی بود دکور اتاق آبی سفید بود و یک جورایی به آدم آرامش میداد‌... پنجره های سرتاسریش جلب توجه میکرد بعد از اتاق رفتم سراغ دید زدن خودش آدم فوضولی نبودم ولی خب چکار کنم دیگه دست خودم نبود با این که بیرحم و خبیث بود اما بازم آدمو جذب میکرد!...

سلامی کردم.

بجای سلام کردن خیلی قاطع و جدی گفت: بشین که باهات کار دارم!

یااا خدا خودت به دادم برس که باز این نکبت معلوم نیست چیکارم دارههه.

منتظر نشستم تا حرفشو بزنه.

از روی میز عکسی برداشت و سمتم گرفت. برش داشتم نگاهش کردم، اونجوری که خودش داشت توضیح میداد مثل اینکه اون مرده تو عکس دشمنش بود و مدارکشو دزدیده حالا من باید برم خونه اون برای جاسوسی به عنوان خدمتکار و دوباره مدارک اردلان رو بردارم و یک جوری به دستش برسونم.

پس اینم مثل خودش خلافکاره!

مرده حدودا پنجاه سال سن داشت.

اسمش علیرضا رحیمی بود، نسبت به سنش خوش تیپ بود و ریش پروفسری با موهای جوگندمی داشت...

علیرضا رحیمی... چه اسمش آشنا بود!

هاا یادم اومد روز اولی که اردلان رو دیدم احمد اومد تو و بهش گفت که یک پیغامی از این نکبت داره..!

قربون هوش و زکاوتممم.

رو به اردلان كه ديگه ساكت شده بود و داشت نگام مي كرد گفتم:خب حالا كى بايد برم؟

اردلان:فعلا يكى از جاسوسام به عنوان راننده اونجاست ولى اون مسئول كار ديگه اى هستش اگه اون نتونست تو باید برى.

وااا براى چى نتونه؟ خدا كنه بتونه و ديگه لازم نباشه من برم. من كه شانس ندار يهو ديدى رفتم اونجا فهميدن از طرف اردلانم بعدش از دنيا محو و نابودم كنن.به اردلان گفتم: اگه بفهمن از طرف توام چى؟

اردلان:هيچى بعدش در راه كمك به من ميميرى.

بارانا:به همين راحتى؟

اردلان با يه لحن خبيثى گفت: به همين راحتی!

چقدر راحت در مورد مرگم حرف مي زد،من نمى خوام بميرم هنوز خيلى جوونم.

خدايا ١٠٠ تا صلوات بزن به حسابم تا اون جاسوسه مداركو بياره واسش.با صداى اردلان به خودم اومدم: خب ميتونى برى منم الان مى خوام برم جايى كار دارم

بارانا:باشه

ديگه اردلان چيزى نگفت و منم به سوى اتاقم حركت كردم.توى اتاقم يه تراس بود،دره تراسو باز كردم و رفتم داخلش.آخراى پاييز بود و هوا يكم سرد بود.چشمم به اردلان افتاد كه داشت سوار بنز مشكيش مى شد، در كنار اين ماشين ابهتش بيشتر بود.ماشينش به حركت دراومد و از حياط رفت بيرون و صداى گازى كه گرفت و رفت، به گوشم خورد.

اه چقدر حوصلم سر رفته،بزار برم بيرون ببينم تو اين خونه چه خبره.در تراسو بستم و از اتاقم رفتم بيرون.از پله ها كه رفتم پايين سمت چپم آشپزخونه بود،تصميم گرفتم برم توى آشپزخونه پس به تصميمم عمل كردم و رفتم.

توى آشپزخونه ٢تا خانوم حدودا ٤٠-٣٥ بودن كه يكيشون مشغول آشپزى بود اون يكى مشغول جارو كردن بود و هيچ كدومشون حواسش به من نبود.با صداى غرغر يه زن به عقب برگشتم كه ديدم اون خدمتكارى كه اتاقمو بهم نشون داده بود دستشو به كمرش گرفته و مدام غر ميزنه.تا منو ديد صاف سر جاش ايستاد و گفت: جان چيزى لازم دارين اومدين اينجا؟

با اين حرفش اون دو تا هم حواسشون به من جمع شد و سه تايى منتظر بودن تا من يه چيزى بگم بالاخره گفتم:نه راستش حوصلم سر رفته بود اومدم ببينم كارى هست من انجام بدم؟

خدمتكار: نه متاسفانه همه ى كارا تموم شده اگه دوست داري برو چایی واسه ی خودت بریز و بیا بشین.

ديدم بد نمى گه منم كه حوصلم سر رفته . رفتم چایی واسه خودم ریختم و نشستم روی یکی از میزهای نهارخوری و

رو به خانومه گفتم:ميشه بپرسم اسمتون چيه؟

خانومه:اسمم نسرينِ،رو به اونى كه آشپزى مى كرد كرد و گفت:اينم گل بانو،و رو به اونى كه جارو ميكرد كرد و گفت:اينم گلناز خواهر گل بانو.

بارانا:آهان خوشبختم منم بارانا هستم.

همشون با هم گفتن:همچنين

كار گلناز و گل بانو هم تموم شد و اومدن نشستن و ٢ ساعت با هم كلى حرف زديم و خنديديم،آدماى خيلى خوب و مهربونى بودن.

اينطور كه فهميدم نسرين ٤٤ سالشه و شوهرش هم اينجا باغنبونه و از وقتى ازدواج كردن اينجا بودن.

گل بانو ٤٢ سالشه كه شوهرش مرده يه دختر هم داره كه ٢٠ سالشه و يه نامزد هم داره كه اينجا رانندس و الان به هزار خواهش و اجازه از اردلان رفتن بيرون.گلناز هم ٣٠ سالشه و شوهرش كمك دست شوهر نسرين خانومه.

با صداى اردلان كه نسرين خانوم و صدا مى زد به خودم اومدم و نسرين هم سريع بلند شد و رفت منم از گلناز و گل بانو خداحافظى كردم و آشپزخونه رو ترك كردم.

اردلان رو ديدم كه به نسرين مى گه بارانا كجاست؟تا نسرين اومد جواب بده من زودتر گفتم:من اينجام

اردلان:آهان

ديگه هيچى نگفت و رفت.

اين خود درگيرى داره ها يعنى فقط مى خواست بدونه كجام؟بى خيال شونه اى بالا انداختم و رفتم توى حال و نشستم روى مبل و تلويزيون و روشن كردم.يه نيم ساعت تلويزيون ديدم و ديگه خسته شدم،پاشدم برم تو اتاقم.كاش حداقل اين اردلان يه گوشى بهم مى داد آهنگ گوش مى دادم.همينطور كه از پله ها مى رفتم بالا با خودم آهنگ مثه من تو چى بالايى(بهزاد ليتو)مى خوندم كه به يه چيزى برخورد كردم.سرمو كه بلند كردم اردلان و ديدم كه با تعجب زل زده بهم با بى تفاوتى گفتم:چيه؟

اردلان:هيچى.و سرشو انداخت پايين و رفت.

وااا اينم يه چيزيش ميشه از آخر...

اينطور كه فهميدم نسرين ٤٤ سالشه و شوهرش هم اينجا باغنبونه و از وقتى ازدواج كردن اينجا بودن.

گل بانو ٤٢ سالشه كه شوهرش مرده يه دختر هم داره كه ٢٠ سالشه و يه نامزد هم داره كه اينجا رانندس و الان به هزار خواهش و اجازه از اردلان رفتن بيرون.گلناز هم ٣٠ سالشه و شوهرش كمك دست شوهر نسرين خانومه.

با صداى اردلان كه نسرين خانوم و صدا مى زد به خودم اومدم و نسرين هم سريع بلند شد و رفت منم از گلناز و گل بانو خداحافظى كردم و آشپزخونه رو ترك كردم.

اردلان رو ديدم كه به نسرين مى گه بارانا كجاست؟تا نسرين اومد جواب بده من زودتر گفتم:من اينجام

اردلان:آهان

ديگه هيچى نگفت و رفت.

اين خود درگيرى داره ها يعنى فقط مى خواست بدونه كجام؟بى خيال شونه اى بالا انداختم و رفتم توى حال و نشستم روى مبل و تلويزيون و روشن كردم.يه نيم ساعت تلويزيون ديدم و ديگه خسته شدم،پاشدم برم تو اتاقم.كاش حداقل اين اردلان يه گوشى بهم مى داد آهنگ گوش مى دادم.همينطور كه از پله ها مى رفتم بالا با خودم آهنگ مثه من تو چى بالايى(بهزاد ليتو)مى خوندم كه به يه چيزى برخورد كردم.سرمو كه بلند كردم اردلان و ديدم كه با تعجب زل زده بهم با بى تفاوتى گفتم:چيه؟

اردلان:هيچى.و سرشو انداخت پايين و رفت.

وااا اينم يه چيزيش ميشه از آخر...

١٠ روزى از اينكه اومدم خونه اردلان مى گذره و با اردلان يكم صميمى شدم اينكه صميمى شدم نه اينكه رفيق فابريك شده باشم نه اما اردلان يكم بيشتر حرف مى زنه و احساس مى كنم يكم يخش باز شده اما بازم خيلى مغرور و غده.هوا تاريك شده بود و من هم توى حياط بودم.صداى جيرجيرك حياط و فرا گرفته بود.تصميم گرفتم برم روى يكى از نيمكت هايى كه گوشه حياط بود بشينم.روى نيمكت نشستم و چشمامو بستم و به دختر آيندم فكر مى كردم.عاشق بچه ها بودم به خصوص دختر ها و يكى از دغدغه هاى كوچولو زندگيم اين بود كه اسم دخترمو چى بذارم.بين اسم هاى آهو،باران،آرام و آيسا مونده بودم كدومو انتخاب كنم كه بالاخره به اين نتيجه رسيدم كه اسمشو بذارم آهو.واقعا خيلى احمقم تو اين شرايط بجاى اينكه به فكر فرار و خانوادم باشم دارم به اين چيزا فكر مى كنم اما خب براى اينكه دلتنگى خانوادم روم فشار نياره اين فكر ها بد هم نيست.

با حس اينكه يكى كنارم نشسته چشمامو باز كردم كه اردلان رو ديدم.همينطور كه به روبه رو نگاه مى كرد گفت:به چى فكر مى كردى؟

بارانا:به اين كه اسم دخترمو چى بذارم.

لبخندى زد و گفت: نمیدونستم اینقدر مشتاقی بچه دار بشی وگرنه سری اقدام میکردم!..

خدایا خودت دهنشو ببند وگرنه میگیرم از آخر میکشم اینوووو...

سعی کردم خودمو آروم نشون بدم و هیچی نگم که بعد کمی مکث خودش ادامه داد: حالا به نتیجه ای رسیدی؟

بارانا:آره

اردلان:خب،چى مى زارى؟

بارانا:آهو

اردلان:قشنگه

بى اراده ازش پرسيدم:اردلان كسى رو دوست دارى يا داشتى؟

اردلان:مامانم

بارانا:نه منظورم اينه عاشق شدى؟

اردلان:مامانم

بارانا:يعنى ديگه كسى و دوست ندارى؟بابات،...

نذاشت حرفمو كامل كنم و گفت:نه

يه آها آروم گفتم و ديگه نه من حرفى زدم نه اردلان.

ديدم باز اين كم حرف شده خواستم بلند شم كه برم توى اتاقم كه گفت:تو چى؟

بارانا:من چى؟

اردلان:عاشق كسى شدى؟

بارانا:اگه عشق به مامان و بابامو فاكتور بگيريم،نه عاشق كسى نشدم.

ديگه حرفى نزد و منم رفتم توى اتاقم.

اردلان*

نمى دونم چرا از اينكه فهميدم بارانا عاشق كسى نيست خوشحال شدم!ناخودآگاه سرمو بلند كردم و به اتاق بارانا نگاه كردم كه ديدم توى تراس نشسته و موهاش و باز گذاشته.چقدر موهاش بلنده، تا جای کمرش میرسید. تا حالا دقت نكرده بودم...

سرمو تكون دادم تا از این فکرای مزخرف بیام بیرون و بلند شدم تا برم بخوابم.

روى تخت دراز كشيده بودم و باز به بارانا فكر مى كردم، به رفتاراش، به موهاش...

اخم كردم،من چرا دارم به اين دختره فكر مى كنم،من هنوز ١٥ روزه كه مى شناسمش،فقط ١٥ روز.

اصلا من چرا اوردمش خونه خودم؟!..

با همين فكرا درگير بودم كه خوابم برد.

صبح با صدای زنگ گوشیم از خواب بیدار شدم.

اولین چیزی که دیدم عکس بزرگی از مادرم بود که به دیوار اتاقم رو به روی تختم زده شده بود.

نفس عمیقی کشیدم و از روی تخت بلند شدم، به طرف دستشویی رفتم. بعد از انجام دادن کارهای مربوطه و گرفتن دوش، اومدم بیرون، در کمد رو باز کردم و کت تک سرمه ای با شلوار مشکیمو پوشیدم و ادکلن تلخ مردونمو زدم و اومدم بیرون. خودم خیلی از تیپ مردونه خوشم نمیاد ولی خب امروز با چندتا از قاچاقچی های دیگه جلسه داشتم.

سر میز صبحانه بارانا رو دیدم که مشغول خوردن صبحانه اش بود تا من رو دید یه صبح بخیر آرومی گفت و منم جوابش رو دادم.

داشتم قهوه میخوردن که صدای بارانا رو شنیدم: امروز میری بیرون؟

اردلان: این فوضولیا به تو نیومده.

دوست داشتم اول صبحی یکم سربه سرش بزارم و اذیتش کنم...

بارانا که معلوم بود بهش بر خورده و میخواد فحش بارونم کنه سری بلند شد و با گام های بلند به طرف اتاقش رفت.

به ساعتم نکاه کردم و دیدم هنوز یک ساعت دیگه جلسم شروع میشه برای همون به طرف اتاق بارانا رفتم تا از دلش در بیارم!

نمیدونم این کی واسه من اینقدر مهم شده آخه منی که هیچوقت محل سگم به دخترا نمیدادم الان میخوام برم چیکار ...

خودمم نمیدونم چِم شده!!

رفتم اتاقش و دیدم داره چپ چپ نگام میکنه میدونستم داره با چشاش بهم فحش میده ولی جرعت چیزی گفتن رو نداشت، سری به حرف اومدم تا با نگاهش منو نخوره: باشههه بابا شوخی کردم شنیده بودم این چشم رنگیا لوسن ولی نه دیگه اینقدر...

بارانا: لوس باباتههه..

اردلان: اون که آره ولی توهم هستی!..

در جواب سوالتم بگم که تا یک ساعت دیگه جلسه دارم و باید برم. برای چی پرسیدی؟

بارانا: هیچی می خواستم بهت بگم بیا بریم سالن تیراندازی، یکم با هم مسابقه بدیم ببینم چند مرده حلاجی آقا اردلان...

نمیشد خواستشو رد کنم اصلا دوست نداشتم دوباره ازم دلخور بشه! با کسی این طوری رفتار نمیکردم اما بارانا خیلی متفاوته!! رفتار منم با اون نسبت به رفتارم با بقیه فرق میکنه...

دخترای زیادی هستن که سعی دارن بهم نزدیک بشن، خودشونو بهم میچسبونن یا بهم پیشنهاد میدن اما بارانا اینطوری نیست! خیلی خاص و معصومه درست مثل یک بچه..

هفت تیرم رو برداشتم و یکی هم دادم دست بارانا. داشتم ماشه رو پر میکردم که گفت: اگه من بردم باید برام دوتا بستنی بخری و اما اگه تو بردی باید برام یک دونه بستنی بخری!

از حرفش خندم گرفت، این دختره واقعا دیوونه بود.

بهش گفتم : امر دیگه ؟!

بارانا: حالا بهش فکر میکنم اگه بود بهت میگم...

زیر لب پرویی نثارش کردم و تیراندازی رو شروع کردیم. نسبت به روزهای اول تیراندازیش خیلی خوب شده بود دست پرورده خودمه دیگه اما خودشم میگفت بچه تر که بوده کلاس تیراندازی رفته...

با این حال بازم من بردممم و با اصرار های زیاد بارانا به احمد گفتم بره برامون دوتا بستنی بخره.

شروع به خوردن کردیم که دیدم رفته تو فکر، ازش پرسیدم: چرا رفتی تو فکر؟ بستنیت آب میشه هااا..

گنگ نگاهم کرد و گفت: چی؟؟

خندم گرفت، همین خنگ بازیاشو دوست داشتم..

اردلان: میگم به چی فکر میکنی؟

بارانا: ها هیچی داشتم فکر میکردم مثلا یکم از بستنیم بخوره به دماغم و من نفهمم بعد تو تمیزش کنی!.. اَااه چقدرم بدم میاد ازین از این لوس بازیا.

از حرفش خندم گرفت انگار نه انگار که دختر بیست و دو سالس.. سعی کردم جلو خودم رو بگیرم و گفتم: خب چرا بهش فکر میکنی اگه بدت میاد؟!

بارانا: نمیدونم!

خنگگگ خودمه دیگه... منو باش چه زود صاحب شدم!!

اون روز جلسمو بخاطرش کنسل کردم و تا شب با بارانا حرف زدیم و خندیدیم. اگه بگم اون روز یکی از بهترین روز های عمرم بود دروغ نگفتم!

بعد از شب بخیر با بارانا به اتاقم رفتم و تا سرم رو گذاشتم روی بالشت طولی نکشید که خوابم برد.

صبح وقتی بیدار شدم یک پیغام از سعید داشتم که گفته بود نتونسته مدارک و پیدا کنه، علیرضا اون رو منتقل کرده به خونه دیگش.

دستامو مشت کردم و سعی کردم آروم باشم، فکرم رفت پیش بارانا نمیدونستم میتونه کارشو خوب انجام بده یا نه ، با این خنگ بازیاش میترسیدم کاری دست خودش بده و خودشو بندازه تو دردسر اما چاره دیگه ای نداشتم...

دوباره رفتم تو جلد اردلان سابق و خیلی جدی باهاش برخورد کردم تا تمریناشو به شوخی نگیره و یاد بگیره، دوباره تمرین های تیر اندازی رو شروع کردیم و توضیحات لازم برای رفتن و بهش دادم و بهش تاکید کردم که اگه دست از پا خطا کنه و اون مدارکو به دستم نرسونه زودتر از علیرضا خودم مجبور میشم بُکشمش!...

یک ماه از اون روزی که سعید پیغام داده بود میگذره، امروز باید بارانا بره خونه این عوضی...

یک شناسنامه جعلی براش درست کردم و به عنوان خدمتکار میره اونجا (البته قیافش ازبس نازه به خدمتکارا نمیخوره اما چیکار کنیم دیگه..)

توی این یک ماه خیلی بیشتر از قبل با بارانا صمیمی شدم سعی میکردم خیلی بهش رو ندم تا پرو نشه و دست از پا خطا نکنه اما دست خودم نبود، اون اولین دختری بود که ازش خوشم اومده بود و سعی در برقراری ارتباط باهاش داشتم!

امروز بیش از حد معمول عصبی بودم و حتی بارانا مدام ازم سوال میکرد که چیشده اما من چیزی نمیگفتم... خودمم نمیدونم چمه شاید بخاطر رفتن باراناِ...!!

به افرادم گفتم که براش آژانس بگیرن و آدرس رو دادم تا بره.

حتی باهاش خداحافظی نکردم، شایدم نمیخواستم بیشتر از این با دیدنش به اعصابم فشار بیارم..

بارانا*

نمیدونم چرا آقا جذابمون(اردلان) امروز یک جوری بود! احساس میکردم ازم دلخوره که باهام حرف نمیزنه حتی برای خداحافظی هم نیومد..

سوار ماشین شدم، آدرس رو دادم تا به طرف خونه اون عوضی برم.

همیشه از این خونسردیم بدم میومد اصلا دیگه برام هیچی مهم نبود چه فرقی میکرد وقتی گروگانت بگیرن خونه اردلان باشی یا علیرضا.. البته از حق نگذریم با اردلان واقعا بهم خوش میگذشت و احساس تنهایی نمیکردم ولی دیگه هیچی برام مهم نبود. تنها دقدقم شده بود فرار، فرار، فرار...

نگاهی به شناسنامه ای که اردلان بهم داده بود کردم و یک دور همه چیز رو مرور کردم تا به گفته اردلان خودش زود تر از علیرضا اقدام به کشتنم نکنه!!

همیشه از این تحدید های مسخرش بدم میومد ولی خب چاره دیگه ای ندارم و باید سکوت کنم...

داخل شناسنامه اسمم رو دیدم که نوشته بود« اسم: مریم ، فامیل:غلامی

اینجور که بهم توضیح داده بود مادرم هم کارگره و پدرم بیماری داره، تحصیلاتمم که تا سیکل بیشتر نیست»

امیدوارم اونجا گند نزنم و بتونم اون مدارک مزخرف رو پیدا کنم و لیاقت خودم رو به اون اردلان دیوونه ثابت کنم.

ماشین جلوی یک عمارت بزرگ نگه داشت (ای بابا نمیدونم چرا همه اینا خونه هاشون مثل قصره!)

یکی‌از نگهبان ها اومد جلو گفت که پیاده شم و به آژانس اجازه ورود نداد.

مدارک لازم رو به نگهبان دادم اون هم بعد چند لحظه اجازه ورود داد.

سر تا سر حیاط از گل های رنگی پوشیده شده بود و خونه هم دست کمی از حیاطش نداشت خیلی قشنگ بود میشد گفت از خونه آقا جذابم (اردلان) بهتر بود!

از پله های وسیع خونه بالا رفتم و نگهبان در عمارت رو برام باز کرد.

یکی از خدمتکار ها سریع اومد جلو و وظایفم رو گفت. (توروخدا ببین دیگه دارم به کجا میرسم که از یک دختر اشرافیی که تو پرقو بزرگ شده باید الان کارگری بکنم!! ایشالا باعث و بانیش بره زیر تریلییییی..)

هنوز نرسیده کلی کار ریختن سرم و مثل اینکه باید برای علیرضا قهوه ببرم. هرچند خیلی بد هم نشد خیلی دوست داشتم ببینمش و برم اتاق تا یک نگاهی بندازم..

قهوه رو برداشتم و چند تقه به در زدم و داخل شدم سعی کردم تابلو بازی در نیارم و خیلی به دور و برم نگاه نکنم.

اتاق با تم قهوه ای کلاسیک بود و یک میز بزرگ در راس اون قرار داشت و یک مجسمه ابوالهولم کنارش.

قهوه رو گذاشتم روی میز. من که تا اون موقع نگاهی به چهرش نکرده بودم سرم رو آوردم بالا که باهم چشم تو چشم شدیم..

اییییی خدا لعنتت کنه بارانا حالا طرف رو نبینی میمیری مگه یکم دندون رو جیگر بزار دیگه!

سری سرم و انداختم پایین. دقیقا همونی بود که تو عکس بهم نشون داده بودن صورت استخوانی و موهای جوگندمی با ریش پروفسری.

منتظر موندم تا قهوش تموم بشه، قهوش که تموم شد فنجون رو برداشتم که گفت: چه چشم های خوشگلی دارییی!

از خجالت آب شدم اونم که متوجه گونه های سرخم شد با خنده گفت میتونی بری.

اوووف من آخر خودم چشمام رو در میارم میندازم دور که اینقدر باعث خجالتیم نشه!

آدم خوبی به نظر میرسید یعنی فکر نکنم لایق اون همه فحشی اردلان بهش میداد باشه!..

ولی خیلی هیز بودا قشنگ معلومِ از ایناس که از رو لباسم کار خودشون رو میکنن!!

اییییییش...

رفتم تو آشپزخونه و اون ب هرچی کار میتونستن دادن بهم انجام بدم منی که حتی تو خونه ظرفم نمیشستم الان دارم کلفتی میکنم!! هعیییی خدا نصیب هیچکس نکنه...

خیر سرشون من رو فرستادن برای جاسوسی نه کلفتی!

اون شب اینقدر به همه فحش دادم و کار کردم هم سرمو روی بالشت گذاشتم خوابم برد.

کلفتی هم عالمی داره...خندم گرفت اول صبحی این حرفا چیه آخه پاشو بارانا خانم که باز باید بری ظرفا رو بشوری! هعیییی چی بگم والا مثل اینکه اینجا خدمتکارا باید از هفت صبح پاشن و شروع به کار کنن.

لباس مخصوصم رو پوشدم و رفتم پایین، برای خودم چایی ریختم و نشستم روی صندلی.

تقریبا همون روز اولی با همه خدمتکارا آشنا شدم، هرکدوم داستان غم انگیز خودشون رو داشتن..یکی شوهرش مریضه، یکی باباش عِله ،یکی اینجوری یکی اونجوری....

همشون هم سن بالا بودن بجز یکیشون که اسمش سارا بود، تقریبا هم سن و سال خودم بود. دختر خوبی بود حداقل برای اینکه از صبح تا شب حوصلم سر نره موقع کار به درد میخورد.

سارا رو دیدم که داره میاد سمتم، سلامی کرد و نشست .

کمی نشستیم و حرف زدیم بعد هم که کار،کار،کارررر...

میز صبحانه رو چیدم و بعد چند دقیقه علیرضا اومد پایین و شروع به خوردن کرد.

منم که اون کنار واستاده بودم حی فنجون قهوش رو پر میکردم.

صبحانش که تموم شد یک نگاهی از رو هوس بهم انداخت و رفت اتاقش.

یک لحظه میخواستم فقط چشماشو از حدقه در بیارم مرتیکه هیز بی چشم و رو...

این چند روز هم همش به کلفتی و بدبختی میگذشت...

با سارا صمیمی تر شده بودم و خداروشکر از اون جایی که دختر ساده و دهن لقی بود میتونستم قشنگ از زیر زبونش همه چی رو بکشم...

هه وقتشه که یکم خود واقعیم باشم و سیاست به خرج بدم.

مشغول کار بودیم که خیلی طبیعی ازش پرسیدم: به نظرت علیرضا خان وسایل مهمش رو مثل« پول و مدارک و اینجور چیزاش » رو کجا میزاره؟!

سارا: وااا این چه سوالیه خب تو گاوصندو‌ق دیگه

واااای خدایا این دیگه چه گاویه!!

بارانا: نه باباااا اونو که خودم میدونم، دیوونه میگم مثلا مثل این فیلم خفنا رو دیدی که گاوصندوقشون رو میزارن جاهای خاص که عقل جن هم بهش نمیرسه...

سارا: نمیدونم والا توام گیر دادی اول صبحی.