رمان خاص به قلم فاخته شمسوی

ژانر : #عاشقانه #پلیسی

خلاصه :

قصه‌ی آدم‌های متفاوتی‌ست که باهم برای آینده تلاش می‌کنند...دختری خاص که دست سرنوشت او را با پسری خاص آشنا کرده و همراهی او از هر چیزی برایش شیرین‌تر است....لحظه‌هایی در زندگی آدم‌ها هست که با تمام وجود احساس تنهایی دارند، اما خداوند لحظاتی را برایشان رقم زده که با عمق وجود خوشبختی را احساس کنند... چقدر فاصله‌ی بدبختی تا خوشبختی کوتاه است....

به نام خدا

سخنی با خوانندگان:

از اینکه این رمان را برای مطالعه انتخاب کردید ممنونم. تمام اتفاقات و شخصیت های داستان ساخته ذهن من است. رمان در سال هشتاد و شش نوشته شده و امسال برای کانال رمانکده بازنویسی شده است. این رمان را تقدیم می کنم به همه پلیس های خوب و فداکار کشورم.

همچنین از دوستان خوبم فاطمه و ساجده ممنونم که در نوشتن این رمان مشوق و همراه من بودند.

فاخته شمسوی ، زمستان 95

فصل اول

حنانه روی مبل نشست و گفت:«فرهاد، آموزش آیسان تموم شده، آمادست برای اولین عملیاتش»

فرهاد گفت:«کیوان هم آمادست!»

آیسان دست‌هایش را به هم کوبید و گفت:«امیدوارم همین امروز یه عملیات خیلی هیجان انگیز بهمون بدن!»

کیوان:«منم حوصله‌ام سررفته!»

فرهاد:«فقط خداکنه ایندفعه گروگان ‌گیری نباشه!»

حنانه:«اووووف آره گروگان ‌گیری خیلی داشتیم»

آیسان چند قلپ از قهوه‌اش را نوشید و بقیه را هم تشویق به خوردن کرد. خانه فرهاد که همیشه در آن جمع می‌شدند، ویلایی بود با دو ساختمان مجزا، که یکی دوبلکس بود و آن یکی سوئیت. حیاط بزرگ بود و باغچه بین دو ساختمان فاصله می‌انداخت. نمای ساختمان سنگ سفید بود با پنجره‌های مربع که بالایشان نیم دایره بود. در ورودی چوبی بود و تا در کوچه جاده موزاییکی داشت. بقیه کف حیاط هم سنگ فرش بود و از بین سنگ فرش‌ها گیاه درآمده بود. شروع خانه با پذیرایی بود که داخلش مبل‌های استیل مخمل به رنگ عنابی چیده شده بود و فرش‌ها و پرده‌ها هم ست مبل‌ها بودند. آشپزخانه کنار پذیرایی بود و پله‌های طبقه بالا کنار در آشپزخانه. یک اتاق طبقه پایین و بقیه اتاق‌ها و هال طبقه بالا بود و هر طبقه سرویس بهداشتی جداگانه داشت.

فرهاد به حنانه نگاه کرد. ابروهای خرمایی‌اش مدل خاصی بود و چشم‌های یشمی‌اش در سایه مژه‌ها به روبرو خیره شده بودند. بینی باریک و سربالایش از نیم ‌رخ زیباتر می‌نمود و برجستگی لب‌هایش از مرز صورت بیرون آمده بود. فرهاد با پایش ضربه‌ای به پای حنانه وارد کرد و گفت:«به چی فکر می‌کنی؟»

حنانه فنجان قهوه را روی میز گذاشت و گفت:«هیچ، داشتم خونه رو تماشا می‌کردم!»

آیسان:«مگه اولین بارته اینجا رو می‌بینی؟»

حنانه:«نه، همینطوری!»

فرهاد هنوز داشت به آرامی قهوه‌اش را می‌خورد که گوشی‌اش به صدا درآمد. فورا فنجان را روی میز گذاشت و تلفن را جواب داد:«سلام جناب سرهنگ.... بله ممنون.... کجا؟!....»

فرهاد اشاره کرد که کاغذ و خودکار به او بدهند. حنانه فورا کاغذ و خودکاری در اختیارش گذاشت و با دقت به او خیره شد. موهای مشکی اش را که بلندی‌شان تا پشت گردنش می‌رسید، به عقب شانه زده بود. ابروهای پهن و مردانه‌اش همراه مژه‌ها به روی چشمان عسلی‌اش سایه انداخته بودند. بینی مستطیلی که به صورتش می‌آمد و لب‌هایی معمولی که البته لب پایین پهن‌تر از لب بالایی بود. چانه مثلثی که فک بیرون‌زده‌اش را زیباتر نشان می‌داد. انگشت‌های متناسبش خودکار را روی کاغذ می‌رقصاندند. حنانه مدت‌ها بود شیفته او بود، اما هرگز چیزی از احساسش را بروز نمی‌داد. فرهاد چیزهایی را یادداشت کرد و بعد گفت:«چشم جناب سرهنگ، خیالتون راحت باشه، عضو‌گیری هم داشتیم، برامون دعا کنید!»

وقتی خداحافظی کرد، حنانه و آیسان هم‌زمان گفتند:«چی شده؟!»

فرهاد خنده‌اش گرفت و گفت:«بچه‌ها، یه عتیقه فوق‌العاده قدمت‌دار و گرون قیمته که تازه توسط جویندگان گنج غیرقانونی کشف شده. اونا می‌خوان توسط قاچاقچی‌های کله گنده اونو خارج کنن اونطرف مرز و خلاصه آبش کنن. اما اون باید به موزه تحویل داده بشه و مال ملت ایرانه.»

حنانه:«حالا وظیفه ما چیه؟»

فرهاد:«پیدا کردن مخفیگاه قاچاقچیا، پیدا کردن خنجر، دستگیری صحیح و سالم همه‌شون»

آیسان:«یا خدا»

حنانه:«سرنخی بهمون نداد؟»

فرهاد نگاهی به یادداشتش انداخت و گفت:«ساعت چهار کیلومتر پنج اتوبان تهران- قم»

کیوان:«چطوری باید اونا رو پیدا کنیم؟»

فرهاد:«این دیگه دست حنانه خانومو می‌بوسه!»

حنانه با خنده و ناز گفت:«دیگه مجبورم بهتون لطف کنم و از نیروم استفاده کنم»

همگی خندیدند، البته آیسان و کیوان هنوز از قدرت حنانه و فرهاد اطلاعی نداشتند و فقط خندیدند. خنده‌شان که تمام شد آیسان گفت:«پاشید بریم دیگه! ساعت دوئه ها!»

یک ربع بعد، هرچهار نفر با لباس‌های سرتاسر سفید در حیاط ایستاده بودند. فرهاد سراغ کادیلاک طلایی‌اش رفت که حنانه گفت:«بهتر نیست با سمند بریم؟ کادیلاک خیلی خاصه!»

فرهاد چند لحظه فکر کرد و گفت:«آره با سمند بریم»

همگی سوار ماشین شدند و راه افتادند. حنانه از داخل کولی‌اش نقاب‌های سفیدی بیرون آورد و گفت:«بچه‌ها نقاباتون»

آیسان نقاب را گرفت و پرسید:«این شبیه نقاب بالماسکه است!»

کیوان:«ولی نقاب بالماسکه که انقدر ساده نیست، مثل این می‌مونه که هنوز خامه!»

حنانه نقابش را از زیر شال به صورتش زد و گفت:«نباید شناخته بشیم، یادتون رفته؟»

بقیه هم نقابشان را زدند و به خیابان خیره شدند.

وقتی رسیدند، فرهاد در کناری‌ترین جای جاده توقف کرد و پیاده شد. حنانه هم پیاده شد و کاپوت را بالا زدند. حنانه همینطور که تابلوی خطر را پشت ماشین می‌گذاشت، نگاهی به ساعتش انداخت. ساعت سه و پنجاه‌و‌هفت دقیقه بود. کنار فرهاد برگشت و گفت:«هنوز حسشون نکردم»

فرهاد هم ساعتش را نگاه کرد و گفت:«دودقیقه مونده»

کمی بعد پرادوی سیاهی با فاصله از ماشین آنها توقف کرد. حنانه همینطور که الکی آچاری را دست فرهاد می‌داد گفت:«فکر نکنن ماییم!»

با این حرف فرهاد چنان با شتاب برای دیدن سوژه سر بلند کرد که محکم به کاپوت خورد و آخش به هوا رفت. حنانه زیر خنده زد و گفت:«یواش‌تر!»

فرهاد کاپوت را بست و دست‌هایش را با دستمال پاک کرد. بدون جلب توجه پرادو را زیر نظر گرفت. دو مرد هیکلی در ماشین بودند و اطراف را می‌پاییدند. فرهاد گفت:«برو استارت بزن، برق استارتو کندم!»

حنانه سری تکان داد و جای راننده نشست. کیوان پرسید:«چیزی شده؟!»

حنانه:«آره اومدن، ولی هنوز یه طرف نیومده!»

آیسان:«همون پرادوی پشت سرمون؟»

حنانه:«آره فقط زیاد نگاهشون نکنید تابلو بشه!»

حنانه پیاده شد و با صدای بلند گفت:«روشن نمی‌شه»

فرهاد دوباره کاپوت را بالا زد. در همین لحظه یک پراید زیتونی پشت پرادو ایستاد. حنانه گفت:«فرهاد سیم استارتو وصل کن اون ‌یکی هم اومد!»

مردی از پراید پیاده شد و ساک ورزشی کوچکی را از پنجره پرادو داخل فرستاد. بعد هم پاکت قلمبه‌ای را گرفت و سوار پرایدش شد. فرهاد کاپوت را بست و گفت:«خنجر کدومه؟»

حنانه گفت:«تو ساکه، باید پرادو رو تعقیب کنیم!»

فرهاد مثلث خطر را همراه کیف ابزار پشت ماشین سوت کرد و با حنانه سوار ماشین شدند. اول پرادو حرکت کرد و بعد پراید. فرهاد هم دنبالشان راه افتاد. گوشی‌اش را بیرون آورد و شماره را گرفت. بعد آن را دست حنانه داد و گفت:«به جناب سرهنگ شماره پرایدو اعلام کن»

حنانه بالا پایین پرید و گفت:«من باهاش حرف بزنم؟»

صدای سرهنگ کیانی از آنطرف خط آمد:«الو فرهاد...»

حنانه چشم غره‌ای به فرهاد رفت و گوشی را کنار گوشش گرفت:«سلام جناب سرهنگ، فرهاد پشت فرمونه!»

سرهنگ گفت:«سلام دخترم. چه خبر؟!»

حنانه گفت:«پیداشون کردیم و داریم تعقیبشون می‌کنیم. شماره ماشینی بهتون می‌دم تا توقیف بشه!»

سرهنگ:«توقیف؟ فروشنده‌ست یا خریدار؟»

حنانه:«فروشنده»

سرهنگ:«خوب بگو یادداشت کنم»

حنانه که جو پلیسی گرفته بود گفت:«پراید زیتونی ‌متالیک به شماره صدوچهل‌وشش، قاف، هجده، تهران بیست‌ودو. دو سرنشین آقا و خانم، به سمت قم در حال حرکته حدودا کیلومتر شش»

سرهنگ:«باشه دخترم، منو بی‌خبر نذارین، موفق باشین»

حنانه خداحافظی کرد و گوشی را روی داشبرد انداخت. پراید کم‌کم از آنها عقب افتاد، اما فرهاد همچنان در تعقیب پرادو بود. آیسان پرسید:«حالا چطوری خنجرو ازشون بگیریم؟!»

فرهاد:«دارم به همین فکر می‌کنم، باید خودشونم دستگیر کنیم، پس نمی‌تونیم فقط به خنجر فکر کنیم.»

حنانه:«به نظر من باید صبر کنیم تا یه جای ثابت برن!»

کیوان:«یعنی دارن میرن قم؟!»

فرهاد شانه بالا زد و گفت:«بالاخره یه جایی میرن دیگه!!»

حنانه گفت:«مواظب باش نفهمن دنبالشونیم!»

کیوان:«اونم با این نقابای تابلومون»

حنانه:«شیشه‌ها دودیه، زیاد معلوم نیست»

کمی بعد پرادو در خروجی که به سمت تهران برمی‌گشت پیچید. فرهاد هم پیچید و گفت:«مثل اینکه دارن برمی‌گردن تهران»

مدتی گذشت و وارد تهران شدند. آیسان خوابیده بود. کیوان پرسید:«تا کی باید تعقیبشون کنیم؟»

فرهاد:«تا جایی که برسن یه جای مشخص»

وارد یکی از خیابان‌های قدیمی تهران شدند و جلوی در یک خانه کلنگی توقف کردند. فرهاد از سر خیابان رد شد و در خیابان بعدی توقف کرد. رو به کیوان کرد و گفت:«خوب، من یه نقشه‌ای دارم!»

آیسان که بیدار شده بود چشمانش را مالید و گفت:«رسیدیم؟»

کیوان پرسید:«کجا؟!»

آیسان:«مخفیگاه خلافکارا دیگه»

فرهاد با خنده گفت:«آره رسیدیم»

حنانه گفت:«حالا چیکار کنیم؟!»

فرهاد:«کیوان باید بری داخل یه سر و گوشی آب بدی»

کیوان:«برم در بزنم بگم من اومدم سر و گوشی آب بدم؟!»

حنانه و آیسان خنده‌شان گرفت و فرهاد گفت:«نه روانی، من یکی دوتا می‌زنم در گوشت، طوری که لبت یا دماغت خون بیاد، البته با عرض معذرت. لباسات رو هم خاکی می کنیم که مثلا ازت زورگیری کردن. تو می‌ری در خونشون می‌گی میشه کمک کنید و یه لیوان آب دستم بدید چه بدونم از همین چیزا! امیدوارم ببرنت داخل»

حنانه گفت:«لازم نیست بزنی، گریمش می‌کنم!»

آیسان:«اگه بفهمن الکیه چی؟!»

حنانه:«نمی‌تونن توی دماغشو بررسی کنن ببینن خون واقعا از اونجا اومده یانه!»

هرچهارتایشان خنده‌شان گرفت و حنانه از کولی‌اش کیف کوچکی را بیرون آورد. رفت صندلی عقب تا کیوان را گریم کند. ابتدا با عذرخواهی با وسیله‌ای به کنار لب کیوان زد تا زخم طبیعی باشد. آخ کیوان به هوا رفت و حنانه ماده قرمزی را روی زخم زد. ماده کمی جاری شد. کیوان گفت:«خنک شد!»

حنانه:«این هم ضدعفونی کنندست هم یکمی بی‌حس کننده داره برای خون روی زخم‌های قدیمیه!»

بعد هم کمی سر کیوان را بالا گرفت و همان ماده قرمز را داخل بینی‌اش ریخت. سرش را که پایین انداخت جاری شد. بعد هم کمی پای چشم و ابرویش را کبود کرد و گفت:«حواست باشه شاید برای امتحان بخوان کبودیتو فشار بدن، باید وانمود کنی دردت میاد!»

گریم که تمام شد، حنانه گردنبندی را گردن کیوان انداخت و گفت:«این دوربینه، ولی تابلو بازی درنیاریا»

موقع رفتن کیوان، هرچهار نفر دست‌هایشان را روی هم گذاشتند و شعار گروهشان را برزبان آوردند:«برای خدا و وطنم»

کیوان پیراهنش را با یک سوئیشرت طوسی که فرهاد در ماشین داشت عوض کرد و پیاده شد. فرهاد او را روی زمین هول داد تا لباسش خاکی شود. وقتی کیوان رفت، آیسان گفت:«یا خدا»

حنانه لپ تاپش را روشن کرد و گفت:«نگران نباش، کیوان تواناییشو داره»

کیوان خودش را به کتک خوردگی زد. همینطور که قیافه‌اش را جمع کرده بود زنگ بلبلی در خانه را فشرد. کمی بعد، پیرمردی در را باز کرد. کیوان که به در تکیه داده بود گفت:«آقا توروخدا کمکم کنید، چند نفر خفتم کردن و کتکم زدن ماشینمو بردن...»

پیرمرد نگاهی به اینطرف و آنطرف انداخت و گفت:«بیا تو پسرم!»

حنانه، فرهاد و آیسان داشتند همه چیز را می‌دیدند. کیوان کمی لنگ می زد. برای همین تصویر زیاد تکان می‌خورد. پیرمرد کیوان را داخل آشپزخانه برد و روی صندلی پلاستیکی نشاند. دستمالی را خیس کرد و مشغول پاک کردن خون صورت کیوان شد. در همین لحظه مردی وارد آشپزخانه شد و گفت:«اردشیر این دیگه کیه؟!»

پیرمرد که ظاهرا اسمش اردشیر بود گفت:«اومد دم در گفت کتک خوردم کمکم کنید، منم آوردمش داخل یه لیوان آب دستش بدم، جوون مردم گناه داره!»

مرد جلوتر آمد و دو محافظ غولش هم پشت سرش وارد شدند. فورا دستش را روی کبودی کیوان فشار داد و کیوان هم آخ بلندی کشید و با عصبانیت دست مرد را پس زد:«مگه مرض داری؟»

اردشیر گفت:«چیکار می‌کنین آقا!»

مرد پوزخندی زد و گفت:«که کتک خوردی؟! چه خون خوشرنگی!»

کیوان با جدیت گفت:«آره گوجه فرنگیه!»

بعد بلند شد و گفت:«ممنون پدرجان من می‌رم در یه خونه دیگه، اینجا مثل اینکه دیوونه خونست...»

خواست بیرون برود که یکی از محافظا دستش را گرفت و مانع شد. کیوان اعتراض کرد:«هوووی چته؟!»

از آن طرف حنانه و آیسان دست هم را چسبیده بودند و با نگرانی منتظر بودند. مرد گفت:«یعنی اصلا از ماجرای خنجر خبر نداری؟»

کیوان کاملا خودش را به نادانی زد و گفت:«خنجر چیه؟»

مرد کمی به کیوان خیره شد.کیوان سعی می‌کرد دستش را از دست محافظ بیرون بکشد. مرد گفت:«اردشیر نگهش دار به درد کارمون می‌خوره!»

کیوان با اعتراض گفت:«چی می‌گی آقا ول کن برم!»

مرد گفت:«نمی‌خوای کمک مارو جبران کنی؟!»

کیوان پوزخندی زد و گفت:«جبران؟»

با اشاره مرد، محافظ کیوان را رها کرد و اردشیر گفت:«بیا صورتتو بشور پسرجان!»

حنانه خنده‌اش گرفت و رو به آیسان گفت:«رنگه یکم سخت پاک میشه بدبخت دید با دستمال نمیشه!»

کیوان صورتش را شست و با بی میلی نشست. اردشیر کمی بتادین به زخم کیوان زد که آخ بنده خدا به هوا رفت. مرد گفت:«حالا می‌خوای جبران کنی یانه!»

کیوان گفت:«بستگی داره؟!»

مرد گفت:«پول خوبی گیرت میاد!»

کیوان دستی به پشت گردنش کشید و گفت:«خیلی خوب فقط نمی‌خوام تو دردسر بیافتم!»

مرد لبخند نصفه‌ای زد و گفت:«نگران نباش، فقط باید یه ساکو ببری برای یکی از دوستان من. چون ساک امانتیه، نمی‌تونم دست هر کسی بدم»

کیوان:«پس به همین راحتی به من اعتماد می‌کنی؟!»

مرد:«نه بابا خوشم اومد. من آدم شناسم پسرجون. از قیافت معلومه کارتو خوب انجام می‌دی و اهل کلک نیستی!»

کیوان:«مخلصیم!»

کمی بعد، کیوان با ساک مشکی‌ای از خانه خارج شد. مردی دیگرهم همراه او خارج شد و باهم سوار ماشین شدند. فرهاد فورا ماشین را روشن کرد و به تعقیب آنها پرداخت. کمی بعد سر خیابان اصلی او را پیاده کرد و چیزهایی گفت. فرهاد بعد از رفتن او، جلوی پای کیوان توقف کرد. کیوان کمی خم شد و گفت:«تاکسی؟»

فرهاد و دخترها تعجب کردند اما چیزی نگفتند و کیوان سوار شد. هرچهارنفر ساکت مانده بودند تا اینکه کیوان با اشاره درخواست نوشتن کرد. فرهاد در داشبرد را باز کرد. کیوان از داخل آن خودکار و دفترچه پیدا کرد و نوشت:«بهم میکروفن نصب کردن، دارم اینو می‌برم سرقرار به احتمال زیاد خنجر باشه»

حنانه آرام ساک را از دست کیوان گرفت. بعد به آرامی زیپ ساک را باز کرد و نگاهی انداخت. صندوق چوبی تراشکاری شده‌ای داخل ساک بود؛ اما درش قفل بود. حنانه نگاهش را به قفل دوخت و چند ثانیه بعد... تق! آیسان ناخودآگاه هییینی کشید که فرهاد کاملا طبیعی پرسید:«چیزی شده خانم؟!»

آیسان هم فورا گفت:«نه نه»

حنانه در جعبه را باز کرد. خنجر زیبایی داخل آن بود که با دسته‌اش حدودا پانزده سانتی‌متر می‌شد. تیغه خنجر کمی قوس داشت و دسته آن منبت‌کاری بود. حنانه در صندوق را بست و دوباره قفلش کرد. آیسان هنوز در تعجب بود. حنانه زیپ ساک را بست و روی دفترچه نوشت:«فرهاد بریم خونه»

کیوان کاغذ را به فرهاد نشان داد. فرهاد بلند گفت:«ببخشید جناب، مسیر این خانما یکمی طولانیه اشکالی که نداره بعد خانما شمارو برسونم؟!»

کیوان گفت:«نه خواهش می‌کنم»

حنانه از چهره‌های افراد داخل آن خانه، از روی فیلم عکس برداری کرد و همراه آدرس برای سرهنگ کیانی فرستاد. مدتی بعد داشتند با خونسردی آهنگ گوش می‌کردند که فرهاد توقف کرد و گفت:«خانما رسیدیم»

حنانه که خنده‌اش گرفته بود گفت:«خیلی ممنون»

و همراه آیسان پیاده شدند. فرهاد حرکت کرد و از انتهای خیابان دوباره دور زد تا جلوی در خانه، برای اینکه صدای حرکت ماشین شنیده شود.

حنانه و آیسان وارد خانه شدند. آیسان فورا پرسید:«حنانه چطوری اینکارو کردی؟!» حنانه همینطور که با عجله کفش‌هایش را در می‌آورد گفت:«حالا بعدا بهت می‌گم»

وارد اتاق شد و ساک را روی میز گذاشت. آیسان هم کنارش ایستاد. حنانه از کمد فلزی کنار اتاق، صندوق چوبی‌ای بیرون آورد و کنار صندوق خنجر گذاشت. رو به آیسان گفت:«هر چی دیدی هیچی نپرس!»

آیسان سری تکان داد و منتظر شد. حنانه دست راستش را روی صندوق چوبی ساده، و دست چپش را روی صندوق خنجر گذاشت. چشمانش را بست. چند ثانیه بعد، چوب صندوق ساده، مثل مایع پارافین شروع به حرکت در سرجای خود کرد و بعد از لحظاتی، درست شبیه صندوق خنجر شد. آیسان از شدت حیرت با دهانی باز فقط به صندوق‌ها خیره شده بود و یارای سخن گفتن نداشت. حنانه صندوق خنجر را داخل یک سامسونت نقره‌ای گذاشت و قفلش کرد. بعد در صندوق دوم را باز کرد. آیسان با دیدن لنگه خنجر، درون صندوق، و حتی همان پوشال‌های رنگی، احساس ضعف کرد و نشست. حنانه ردیابی آورد و کف صندوق جاسازی کرد و دوباره پوشال‌هارا رویش ریخت و خنجر تقلبی را مرتب گذاشت. صندوق قلابی را داخل ساک مشکی گذاشت و فورا بیرون رفت. جلوی در که رسید، فرهاد داشت از سرخیابان دور می‌زد. جلوی خانه رسید و نگه‌داشت. حنانه بدون هیچ حرفی ساک را از پنجره به کیوان داد و آنها حرکت کردند.

داخل خانه برگشت و با آب قند سراغ آیسان رفت. آیسان هنوز کنار دیوار نشسته بود. حنانه کنارش نشست و آب قند را به دستش داد. آیسان آن را یک نفس سرکشید و با ناله گفت:«باور نمی‌کنم... حتما زده به سرم.... »

حنانه خنده‌اش گرفت و گفت:«نه دختر گوش بده تا برات بگم!»

آیسان نگاه متعجب و منتظرش را به حنانه دوخت. قیافه‌اش شبیه علامت تعجب و سوال همزمان بود. حنانه خنده ریزی کرد و گفت:«راستش... من این ماجرا رو برای هیچکس تعریف نکردم. درواقع تو اولین نفر هستی که می‌خوام برات بگم، ولی هنوزم سختمه!»

آیسان، بی طاقت گفت:«بگو دیگه حنانه دارم دیوونه می‌شم!»

حنانه:«اصلا فکر نکردی که چرا انقدر زود درعرض سه‌ماه فنون رزمی رو یاد گرفتی؟ همینطور کار با رایانه و نرم‌افزارهای ردیابی رو؟ یا حتی آموزش‌های لازم برای قرار گرفتن تو عملیات؟»

آیسان ناباورانه سرش را به علامت نفی تکان داد و گفت:«نه... خوب فکر کردم تو خیلی خوب به من یاد می‌دی یا اینکه من خیلی تو گانگستر بازی استعداد دارم!»

حنانه برای اینکه از کار عملیات عقب نمانند لب‌تاب را آورد و دوباره تصویر دوربین گردن کیوان را باز کرد. هنوز در ماشین بودند. رو به آیسان کرد و ادامه داد:«اولین بار که فهمیدم این قدرت خاصو دارم، چهارده سالم بود.»

آیسان فورا گفت:«من و تو اونموقع دوست بودیم!»

حنانه:«آره می‌دونم. تقریبا کلاس سوم راهنمایی بودیم!»

آیسان:«خوب چی‌شد که فهمیدی قدرت خاصی داری؟ اصلا این قدرت دقیقا چی هست؟!»

حنانه نگاهی به مانیتور انداخت و گفت:«داشتم از مدرسه برمی‌گشتم، نزدیک بود ماشین بزنه بهم که با یه حرکت ناخودآگاه برگشتمو نگاش کردم، ماشین خاموش شد و جلوی پام وایساد. خود راننده بدبختش هم شوک شده بود. پیاده شد و گفت دخترخانم طوریت شد؟ منم گفتم نه! خودم از حسی که بهم دست داده بود شوکه بودم، چون چند ثانیه زودتر متوجه ماشینی که داشت میومد و سرعتش زیاد بود شدم و برگشتم نگاش کردم. آقاهه کاپوتو زد بالا، من همینجور وایساده بودم. نگاه کرد و گفت چقدر خدا دوستون داره، همچین چیزی غیر ممکنه، ماشینم باتری خالی کرده!»

در همین لحظه کیوان گفت:«ممنون آقا چقدر تقدیم کنم؟»

توجه حنانه و آیسان به مانیتور جلب شد. فرهاد باخنده گفت:«هرچی کرمته!»

کیوان چندثانیه صبر کرد و بعد با ساک پیاده شد. جلوی یک رستوران سنتی بودند. کیوان که دنبال تخت مورد نظرش می‌گشت کمی وسط رستوران ایستاد. بعد روی تخت سوم کنار حوض نشست. کارت نارنجی از جیب ساک بیرون آورد و دستش گرفت. آیسان گفت:«نگیرن بُکُشنش؟»

حنانه گفت:«خدا نکنه! نگران نباش، فرهاد همون دور و براست و مواظبشه، اگه اتفاقی بیافته کمکش می‌کنه!»

لحظاتی بعد، دونفر با کت‌وشلوار مشکی آمدند و کنار او نشستند. یکیشان گفت:«ماهم عروسی دعوتیم؟»

کیوان که رمز درست را شنیده بود، کارت را به دست او داد. شماره‌ای داخل کارت بود که مرد با دیدن آن گفت:«آدرس درسته!»

کیوان ساک را به طرف او هول داد. مرد دیگر، فورا محتویات ساک را بررسی کرد و به مرد اول اشاره داد. مرد اول، پاکتی از جیبش بیرون آورد و گفت:«اینم دستخوشت!»

پاکت را به کیوان داد و رفتند. حنانه فورا ردیاب خنجر تقلبی را فعال کرد. کنار تصویر دوربین کیوان، پنجره تازه‌‌ای باز شد و روی نقشه تهران، مسیر ردیاب را مشخص کرد. آیسان پرسید:«کیوان کجا می‌ره؟!»

حنانه:«اون یارو بهش گفت ساکو که داد می‌تونه بره!»

آیسان:«یعنی به همین راحتی گذاشتن کسی که قیافه‌هاشونو دیده بره پی کارش؟»

حنانه شانه بالا زد و گفت:«چه بدونم والله! شاید با خودشون گفتن او پولشو گرفته و می‌ره عشق و حالش، چه می‌دونه ما داریم قاچاق می‌کنیم!»

آیسان:«قاچاق؟!؟!»

حنانه:«آره دیگه، قاچاق عتیقه!»

کیوان دوباره سوار ماشین فرهاد شد و پر استرس گفت:«میکروفونو انداختم تو آب!»

فرهاد حرکت کرد گفت:«از کجا می‌دونستی میکروفون داری؟!»

کیوان:«یارو محافظه همچین دستشو پشت یقه‌ام زد و فشار داد که شک کردم. بعدا آروم و عادی یقه‌ام رو صاف کردم و متوجه میکروفون شدم!»

آیسان از حنانه پرسید:«خوب وقتی کار تموم شد، میکروفون بیخودی تو یقه کیوان می‌موند!»

فرهاد هم همین را پرسید و کیوان و حنانه شانه بالا زدند. فرهاد با خنده گفت:«شاید منتظر بودن بشوری و میکروفون بسوزه!»

آیسان و حنانه در خانه خندیدند. حنانه گوشی هدفون را به لپ‌تاپ وصل کرد و میکروفون آن را جلوی صورتش کشید. بیسیم را فعال کرد و به فرهاد وصل شد:«فرهاد حالا چکار کنیم؟!»

فرهاد بیسیم را درون گوشش جابه‌جا کرد و گفت:«چه عجب خبری از شما دوتا شد!»

حنانه با خنده گفت:«استرس میکروفون کیوان به ما هم منتقل شده بود. کاش تو آب نمی‌انداخت تا میکروفونو بررسی کنیم و به عنوان مدرک تحویل سرهنگ بدیم!»

فرهاد نگاه عاقل اندر سفیهی به کیوان انداخت و گفت:«عیبی نداره، تازه کاره دیگه!»

حنانه:«خنجرو چکار کنیم؟!»

فرهاد:«الان می‌رسم خونه بهتون می‌گم!»

حنانه پذیرفت و ارتباط را قطع کرد. آیسان بازوی او را تکان داد و گفت:«حالا بقیه‌شو بگو!»

حنانه نگاهی به ردیاب خنجر کرد و رو به آیسان گفت:«کجا بودم؟»

آیسان با اشتیاق گفت:«آقاهه گفت باتری ماشینش خراب شده!»

حنانه:«آهان... خوب بعدش من از شوک یه لبخند نصفه بی‌جون بهش زدم و به راهم ادامه دادم. رسیدم خونه، همینجور داشتم به حسم فکر می‌کردم که رفتم تو آشپزخونه، مامانم داشت از کابینت بالایی پیرکس (ظرف شیشه‌ای نسوز) در می‌آورد، من که بهش سلام کردم هول کرد ظرف از دستش ول شد، مامانم گفت وااای! من به خودم اومدم دیدم رفتم زیر ظرف و تو هوا گرفتمش! مامانم با خوشحالی جواب سلاممو داد و گفت چه کردی! من دیگه تو حال خودم نبودم. شبش مهمون داشتیم. یه خرابکاری کرده بودم خودم نمی‌دونستم. مامانم و خاله‌هام می‌دونستن. نشسته بودیم دور هم چایی می‌خوردیم که یهو چایی پرید تو گلوم و گوشام شروع کرد وزوز کردن، سرفه‌ام که تموم شد، خاله‌ام گفت دختره عجب گندی زده!»

آیسان پرسید:«مگه چکار کرده بودی؟»

حنانه:«تو عالم بچگی یه کاری کرده بودم دیگه... نگاه خاله کردم، نگاه بقیه کردم، سکوت بود. اون یکی خالمو داشتم نگاه می‌کردم که گفت چه خوش اشتها! ولی دهنش بسته بود! تنم یخ کرد! چند ثانیه بعدش همینجور داشتم صدای ذهن خاله‌هامو مامانمو می‌شنیدم. بلند شدم رفتم تو اتاق، داشتم روانی می‌شدم. خلاصه بعد از اون روز کم‌کم متوجه شدم خل نشدم و واقعا اتفاقات نزدیکم رو زودتر حس می‌کنم، صدای ذهن دیگرانو می‌تونم گوش کنم، می‌تونم صداهای ریزو از فاصله چند متری بشنوم، حتی صدای ذهنو! بوی موادی که تو غذا ریخته شده رو تفکیک کنم و حس کنم، بخاطر این قضیه واقعا تو مترو یا اتوبوس و تاکسی اذیت می‌شم! و خیلی چیزای دیگه! اول ها که قدرتم خودشو نشون داده بود، ناگهانی اتفاق میافتاد و دست من نبود، تا اینکه با فرهاد آشنا شدم.

فرهاد با موتور بامن تصادف کرد، بعد منو برد درمانگاه. طوریم نشده بود چون به موقع خودمو کنار کشیده بودم، اما باد موتور بهم گرفت و بدجور خوردم زمین. تو درمانگاه کنارم وایستاده بود، داشت تو ذهنش می‌گفت یهو از کجا پریدی جلوی من؟ منم حواسم نبود، برگشتم با عصبانیت بهش گفتم من نپریدم جلوت تو حواست به آسمونا بود که جلوتو ندیدی!»

حنانه خنده بلندی کرد و ادامه داد:«چشاش چهارتا شده بود، خلاصه پس فرداش، ظهر که داشتم از مدرسه برمی‌گشتم دیدم فرهاد اومده تو خیابونمون. همونجا که زد بهم. به سمتم اومد، من یذره ترسیدم. ولی به روی خودم نیاوردم. فرهاد کنارم قدم زد و سلام کرد. جوابشو دادم، نمی‌دونستم این وقت صبح اونجا چیکار می‌کنه، تا اونموقع اصلا ندیده بودمش....»

در همین لحظه فرهاد و کیوان وارد خانه شدند. حنانه بیرون رفت و آیسان هم به دنبالش. کیوان گردنبند را دست حنانه داد و روی کاناپه ولو شد. فرهاد گفت:«ولو نشو، پاشو باید بریم!»

حنانه پرسید:«خنجر هرلحظه داره دورتر می‌شه!»

فرهاد:«آیسان خانم تو خونه می‌مونه، سرهنگ یکی رو می‌فرسته برای بردن خنجر. ماسه تا میریم برای دستگیری خریدار اصلی!»

آیسان گفت:«اوا پس من چی!»

حنانه به اتاق رفت تا لپ‌تاپ و وکولی‌اش را بردارد. فرهاد گفت:«چه بهتر که درگیر نمی‌شی!»

***

کمی بعد، فرهاد، حنانه و کیوان توی ماشین به سمت محل ردیاب خنجر می‌رفتند. کیوان جلو نشسته بود و حنانه عقب. فرهاد پرسید:«هنوز همونجاس؟!»

حنانه با نگرانی:«آره، ثابته، امیدوارم اون دوتارو از دست ندیم!»

فرهاد:«اون دوتا حتما نوچه بودن، خود کله‌گنده که نمیاد خنجرو تحویل بگیره!»

حنانه تایید کرد و گفت:«راست می‌گی، شاید الان تو خونه اربابشون هستن که جاشون ثابت شده!»

کیوان گفت:«حنانه خانم پیرهن منو بده!»

حنانه پیرهن سفید را از کنار دستش به کیوان داد. کیوان پیراهن را پوشید و نقابش را زد. کمی طول کشید تا رسیدند. حنانه گفت:«احتمالا تو همین خونه هستن!»

خانه‌ای که طبق ردیاب، از جلویش عبور کرده بودند، در ماشین‌رو و آدم‌روی بزرگ و سفیدی داشت. بالای درها و لبه‌ی دیوارها نرده حفاظتی‌های نیزه‌ای نصب شده بود. فرهاد کمی جلوتر توقف کرد و گفت:«دوربین مداربسته داشتن!»

حنانه گفت:«سگ هم دارن، خونه استخر هم داره!»

کیوان با تعجب پرسید:«از کجا فهمیدی؟!»

فرهاد جواب داد:«حس بویایی و شنوایی حنانه خیلی قویه!»

کیوان هنوز در تعجب بود. حنانه آدرس را برای سرهنگ فرستاد. فرهاد گفت:«چطوری بریم داخل؟!»

حنانه گفت:«فرهاد تو برو! برای شناسایی! راهو به ماهم نشون بده! البته اگه راهی وجود داشته باشه که ما هم بتونیم بیاییم داخل!»

کیوان:«چرا حالا که جاشونو پیدا کردیم به سرهنگ خبر نمی‌دین تا خودشون بیان دستگیر کنن؟!»

حنانه:«شاید مهره اصلی هنوز خودشو نشون نداده باشه!»

فرهاد:«حنانه به سرهنگ می‌گی چکار داریم می‌کنیم؟»

حنانه:«آره، آدرس و عکس و فیلم براش فرستادم!»

فرهاد گفت:«می‌رم داخل، وقتی راهو پیدا کردم، خبرتون می‌کنم.»

حنانه:«شاید اونا هم بیسیم داشته باشن و نویز بیسیم ما بیافته رو بیسیماشون اونوقت بد می‌شه!»

فرهاد:«میام بیرون دوباره باهم می‌ریم»

حنانه پذیرفت و کیوان با تعجب و کنجکاوی پرسید:«آخه چطوری می‌ری تو؟»

فرهاد قبل از اینکه سوال کیوان تمام شود پیاده شده بود. کیوان نگاهی به کوچه انداخت، خبری از فرهاد نبود. پرسید:«پس کجا رفت؟!»

حنانه گفت:«فعلا بی‌خیال!»

فرهاد نامرئی شد و فورا تا جلوی در رفت. از دیوار کنار در بالا رفت و وارد خانه شد. سگ‌های بیچاره بوی او را می‌شنیدند ولی خودش را نمی‌دیدند. بنابراین به چندطرف پارس می‌کردند. فرهاد روی سر هردو دست کشید و آنها بلافاصله به خواب عمیقی فرو رفتند. فرهاد کمی جلوتر رفت و از بین چنارهای خزان‌زده عبور کرد. حیاط اصلی نمایان شد، استخر بزرگی وسط آن بود که روی آبش را برگ‌های زرد و نارنجی پوشانده بودند. فرهاد دست‌هایش را در آب سرد استخر شست، چون به سگ‌ها دست زده بود. آرام آرام تا جلوی ساختمان رفت، نگاهی به ساعتش انداخت، سه دقیقه تا پایان تایم نامرئی بودنش مانده بود. از پنجره نگاهی به داخل انداخت. ناگهان دید سایه‌اش روی دیوار پذیرایی خانه افتاده و فورا از جلوی پنجره کنار رفت. کسی داخل نبود. فرهاد وارد شد و اتاق کنترل را پیدا کرد. فقط یک نفر پشت دوربین‌ها نشسته بود و با تلفن همراهش ور می‌رفت. فرهاد او را با یک ضربه بیهوش ساخت. دست‌هایش را به صندلی بست و دوربین‌ها را قطع کرد.

به آشپزخانه رفت. پشت ساختمان، چند نفر را دید. سه نفر روی صندلی‌ها نشسته بودند و چهارنفر هم ایستاده بودند که محافظانشان بودند. فرهاد سریعا به سمت در دوید و در را باز کرد. از دور برای ماشین دست تکان داد تا بلکه کیوان و حنانه ببینند.

کیوان او را از آینه بغل دید و با تعجب گفت:«حنانه خانم فرهاد از در خونه‌هه اومده بیرون داره دست تکون می‌ده!»

حنانه درخواست نیروی کمکی را ارسال کرد و گفت:«زودباش بریم!» و پیاده شد.

کیوان هم سوئیچ را برداشت و دنبال حنانه رفت. با چند قدم تند خودشان را به فرهاد رساندند. همینطور که با فرهاد وارد حیاط می‌شدند کیوان پرسید:«چطوری اومدی تو؟!!!»

فرهاد گفت:«حالا بعدا می‌گم، هفت نفرن، سه نفر اصلی، چهارنفر محافظ! ساک خنجر رو هم ندیدم!»

حنانه:«خنجر همینجاس، مطمئنم!»

ساختمان را دور زدند و از پشت آن هفت نفر در‌آمدند. از لبه‌ی دیوار سرشان را جلو بردند تا آن‌ها را ببینند. تنها کسی که می‌توانست آن‌ها را ببیند، محافظ سمت راستی فرد روبرویی بود. کیوان خیلی خیلی آرام گفت:«این یارو یکی از هموناس که خنجرو گرفت!»

حنانه پر شالش را پشتش انداخت و از آنطرف روی شانه‌اش آورد. فرهاد آرام گفت:«کیوان، تو الان خودتو نشون نده، برو اونطرف. منم می‌مونم اینجا هوای حنانه رو دارم. حنانه تو برو جلو، خیلی مواظب خودت باشیا!»

حنانه دست کیوان و فرهاد را گرفت و با لبخند اطمینان بخشی گفت:«برای خدا و وطنم»

و از پشت دیوار بیرون رفت. هنوز کسی متوجهش نشده بود. آرام کلتش را از کمرش بیرون آورد و از پشت آن‌ها گفت:«همه دست‌ها روی سرتون!»

همان محافظ سمت راستی که زودتر او را دیده بود خواست شلیک کند که حنانه تا دست او روی اسلحه‌اش برود زمین‌گیرش کرد. فردی که پشتش به او بود همراه محافظانش کنار دو فرد روبرویی ایستادند. مردی که خنجر در دستانش بود با پوزخندی گفت:«دختر کوچولو راه گم کردی؟! چطوری اومدی تو؟»

فرد بغلی‌اش که روی صندلی نشسته بود گفت:«پس اون سگا و هوشنگ احمق چکار می کنن که تو اومدی داخل؟!»

حنانه با تحکم گفت:«هوی تو! خنجرو بذار روی میز و دستاتو بذار روی سرت!»

مرد خندید و گفت:«پیمان خلاصش کن این جوجه رو!»

یکی از محافظا خواست دست به اسلحه ببرد که حنانه بی‌معطلی او راهم زمین‌گیر کرد. محافظ بغلی گفت:«خیلی فرزه!»

فردی که معلوم بود صاحب‌خانه بود - چون راجع‌به سگ‌ها و نگهبان می‌دانست - از جا بلند شد و از بین محافظ ها فرار کرد. کیوان دنبالش رفت. محافظش با دیدن کیوان خواست شلیک کند که حنانه او را هم زمین‌گیر کرد. مرد خنجر را داخل صندوق گذاشت و گفت:«اصلا تو کی هستی؟ اینجا چی می‌خوای دخترکوچولو؟ خیلی شجاعی، می‌تونیم باهم کنار بیاییم!»

حنانه با اسلحه اشاره‌ای کرد و گفت:«اگه جونتونو دوست دارین، همتون فورا بلند شید و رو به دیوار بایستید!»

مردی که هنوز مانده بود گفت:«تو فسقلی می‌خوای دستگیرمون کنی؟ اصلا مگه تو با این سر و وضع پلیسی؟!»

یکی از محافظ‌ها گفت:«آره خانم پلیسا که کلاغ سیاهن!»

حنانه فورا به او شلیک کرد تا خفه شود و خوشمزگی نکند. حنانه یک قدم جلو رفت و رو به مردی که تا چند ثانیه قبل خنجر را در دست داشت گفت:«بلند شو و بی دردسر تسلیم شو!»

در همین لحظه صدای آژیر پلیس در فضا پیچید. مرد دومی با دستپاچگی گفت:«وای پلیس!» صدای شلیکی شنیده شد.

آن ‌یکی در یک حرکت سریع خنجر را به طرف حنانه پرت کرد. حنانه که زودتر قصد او را حس کرده بود بالانسی زد و جاخالی داد. با این بالانس درست جلوی مرد قرار گرفت و اسلحه‌اش را روی پیشانی او فشار داد. فرهاد بیرون آمد و مرد دومی و محافظ با دیدنش جا خوردند. فرهاد هم جلو رفت و دست آن دو را به لوله گاز روی دیوار خانه بست.

در همین لحظه موبایل فرهاد ویبره خورد. حنانه سرش را به طرف فرهاد برگرداند، مرد از فرصت استفاده کرد و زیر دست حنانه زد. حنانه که غافلگیر شده بود بخاطر ضربه قدمی به عقب رفت و اسلحه‌اش پرت شد. مرد فورا او را گروگان گرفت و اسلحه‌اش را روی گردنش گذاشت. فرهاد فرصت نکرد موبایل را بیرون بیاورد، می‌دانست سرهنگ کیانی است. چون این خط فقط و فقط مال گروه بود و تنها کسی که با آن تماس می‌گرفت سرهنگ کیانی! مرد گفت:«اسلحه‌ات رو بنداز و خنجرو با پات هول بده طرف من!»

فرهاد گفت:«باشه آروم!»

و اسلحه را زمین گذاشت. مرد دومی گفت:«بگو دستای مارم باز کنه!»

محافظ گفت:«چرا پلیسا نمی‌ریزن تو!؟»

مرد گروگانگیر گفت:«خفه شید!»

فرهاد آنطرف رفت و خنجر را هول داد. مرد به حنانه گفت:«خنجرو بده به من! کار احمقانه‌ای نکن»

حنانه آرام خم شد تا خنجر را بردارد، مرد حواسش به خنجر و حنانه بود، فرهاد اسلحه حنانه را که از دستش پرت شده بود برداشت و به مرد شلیک کرد. موبایلش را بیرون آورد و خودش با سرهنگ کیانی تماس گرفت و اطلاع داد که می‌توانند وارد خانه شوند. حنانه نفسش را بیرون داد، اسلحه فرهاد را برداشت و دونفری به سمت حیاط اصلی دویدند. حنانه پرسید:«کیوان کو؟!»

در همین لحظه، کیوان را کنار یکی از درخت‌های باغ و مرد فراری را درون استخر دیدند. پهلوی کیوان تیر خورده بود و از زخمش خون می‌رفت. حنانه رو به فرهاد گفت:«مجبوریم بمونیم!»

فرهاد اسلحه را به کمرش زد و نامه مهرشده‌اش را که سرهنگ کیانی به عنوان حکم ماموریت محرمانه به‌ او داده بود بیرون آورد. در همین لحظه کماندوها وارد خانه شدند. حنانه و فرهاد کنار کیوان زانو زدند و کیوان گفت:«زنده می‌مونم؟!»

حنانه به همکار تازه‌کارش نگاه کرد، صورت بیضی با چشم‌های قهوه‌ای روشن، بینی دایره‌ای و لب‌های باریک که میان ته‌ریش سیاهش محصور شده بودند. حنانه با مهربانی گفت:«معلومه! چیزی نشده! نگران نباش!»

فرهاد گفت:«لوسش نکن خرس گنده رو!»

دوتا از کماندوها با اسلحه جلوی آن‌ها آمدند و فرهاد فورا نامه را نشان یکیشان داد. کماندو در بیسیمش مافوقش را صدا زد. مافوقش چند ثانیه بعد آمد و نامه را بررسی کرد. او نقاب نداشت، موهای کوتاه مردانه، چشمان میشی و ابروهای پهن، بینی متناسب با لب‌های گوشتی و فک بیرون‌زده داشت. چهره‌اش پر جذبه و گیرا بود. حنانه نام روی لباسش را خواند:سروان هویار بهرامی! سروان گفت:«شما می‌تونید برید!»

فرهاد فورا گفت:«همکارم زخمی شده! باید برسونیمش بیمارستان!»

حنانه گفت:«اونایی که اونور هستن، تا دوساعت دیگه بهوش میان، نمُردن! ما بیهوششون کردیم. مثل اینکه فقط این آقاهه تو استخر غرق شده»

سروان سری تکان داد و در بیسیمش تیم امداد را فراخواند. چند لحظه بعد دو نفر با برانکارد سیار آمدند و کیوان را بردند. حنانه و فرهاد هم همراهش رفتند....

***

حنانه بی‌رمق ریموت را زد و با ماشین وارد حیاط شد. پیاده شد و با بی‌حالی در ماشین را بست. آیسان که داشت توی حیاط قدم‌رو می‌رفت، با دیدن او فورا سمتش آمد و بغلش کرد. حنانه دستی به پشت او زد و باهم وارد خانه شدند. آیسان پرسید:«پس کیوان و فرهاد کجان؟»

حنانه گفت:«یه لیوان آب دستم بده!»

آیسان فورا به آشپزخانه رفت و با یک لیوان آب برگشت. حنانه آن را یک نفس سرکشید و گفت:«راستش... کیوان زخمی شد...»

جیغ پر از نگرانی آیسان حرف حنانه را برید:«واااای چی شده؟!! بگو دیگه زندست؟ فرهاد کجاس؟!»

حنانه با کلافگی گفت:«گوشم کر شد دختر... آره زندس، فرهاد هم پیششه!»

آیسان ولو شد و گفت:«اوووف... عملیات سختی داشتین؟!»

حنانه:«آره، خیلی، منم گروگان گرفتن، تقصیر جناب سرهنگ بود که بی موقع زنگ زد، من حواسم پرت شد!»

آیسان پرسید:«حس نکردی که می‌خواد گروگانت بگیره؟!»

حنانه:«صدای ویبره، این قدرتمو مختل می‌کنه! فرهاد حواس‌پرت هم همیشه رو ویبره می‌ذاره!... خوب تو بگو ببینم، خنجرو تحویل دادی؟»

آیسان:«آره، یه آقای پلیسی با نامه مهرشده سرهنگ کیانی اومد و تحویل گرفت. همونطور که فرهاد گفته بود!»

حنانه گفت:«خیلی خوب! دیگه داره غروب می‌شه، پاشو لباساتو عوض کن و برو خونه!»

آیسان:«تو نمیایی؟!»

حنانه:«نه من منتظر فرهاد می‌مونم.»

آیسان گفت:«پس از حال کیوان به منم خبر بده!»

حنانه نگاه پرمفهومی به او انداخت، ابروهای پهن و پیوندی‌اش، بینی پنجی و لب‌های غنچه‌اش، همه نگرانی را فریاد می‌زدند؛ و چشمان قهوه‌ایش علاقه را!

حنانه سر تکان داد و با لبخندی آیسان را بدرقه کرد. بعد روی کاناپه دراز کشید تا خستگی عملیات را از تن بیرون کند....

***

فصل دوم

تقریبا ساعت شش بعدازظهر بود که حنانه با صدای زنگ تلفن از خواب بیدار شد. سرش را از لای در اتاقش بیرون برد و با صدای بلند گفت:«مامان لیلی؟ کسی نیست تلفنو جواب بده؟!»

غرغرکنان چند پله اتصال هال به پذیرایی را طی کرد و تلفن را برداشت. با شنیدن صدای آیسان سلام کرد و پرسید:«چی شده زنگ زدی خونمون؟!»

آیسان گفت:«از بس به گوشیت زنگ زدم سوخت! مجبور شدم زنگ بزنم خونه!»

حنانه خمیازه کشداری کشید و گفت:«حالا مگه چه خبر شده؟»

آیسان گفت:«نمی‌دونم والله، مثل اینکه مسئله مهمی پیش اومده، فرهاد زنگ زد گفت بریم خونه تیمی!»

حنانه خنده‌اش گرفت و گفت:«خونه تیمی چیه مگه ما منافقیم؟ حالا مسئله مهم چیه!»

آیسان:«مغزت هنوز خوابه‌ها! پاشو حاضر شو بیا اونجا منم دارم راه میافتم!»

حنانه ناله زد:«من خسته‌ام... امروز اردو بودیم!»

آیسان:«اول سالی چه اردویی؟ به من ربطی نداره فرهاد گفت باید بریم!»

حنانه گفت:«خیلی خوب میام!»

بعد از خداحافظی حنانه بی‌رمق بلند شد و دست و صورتش را شست. به اتاقش رفت و حاضر شد. حوصله تیپ زدن نداشت ولی نمی‌توانست آشفته پیش فرهاد برود. بنابراین مانتوشلوار مهمانی پوشید و روسری ساتن سر کرد. بی‌حجاب نبود، ولی چادر نمی‌پوشید. دوست داشت اول به چادر معتقد شود بعد سر کند. مادر و خواهرش چادری بودند ولی او نه. کیف دستی‌اش را هم برداشت و بیرون رفت. وقتی داشت کفش‌هایش را می‌پوشید ریحانه (مادرش) و لیلی وارد حیاط شدند. حنانه با دیدنشان لبخندی زد و سلام کرد. ریحانه گفت:«کجا به سلامتی؟»

حنانه گفت:«خوب شد اومدی می خواستم بهت زنگ بزنم. دارم می‌رم پیش آیسان! بهم زنگ زد و گفت یه کار خیلی مهم باهام داره!»

ریحانه و لیلی نگاهی به هم انداختند و ریحانه با لبخند پرسید:«کی برمی‌گردی؟!»

حنانه شانه بالا زد و گفت:«نمی‌دونم، ولی فکر نکنم دیر بشه!»

ریحانه:«باشه مراقب خودت باش. اگه دیدی دیر می‌شه، زنگ بزن بهزاد بیاد دنبالت»

حنانه سری تکان داد و پرسید:«راستی شما کجا رفته بودین؟»

لیلی ساک دستش را نشان داد و گفت:«رفتیم اون لیوان مربعیا رو بخریم!»

حنانه باخنده گفت:«مبارکه!»

از آن‌ دو خداحافظی کرد و به سمت خانه فرهاد راه افتاد. سرخیابان دربست گرفت و کمی بعد سر کوچه پیاده شد.

آرام آرام تا در خانه قدم زد. قبل از زدن زنگ در، آیسان را دید که نزدیک می‌شود. صبر کرد تا با هم وارد شوند. آیسان رسید و صمیمانه با حنانه دست داد. بعد گفت:«زنگ زدی!؟»

حنانه نچ کرد و زنگ را زد. هردو از دوربین فاصله گرفتند تا شبیه تخم‌مرغ دیده نشوند. صدای خندان فرهاد در آیفن پیچید:«بیایید تو!»

حنانه و آیسان طول حیاط را رد کردند و روی تراس ایستادند تا کفش در بیاورند. حنانه با تعجب پرسید:«چه سکوتیه!»

آیسان بی تفاوت گفت:«کیفم چه سنگینه!»

حنانه سر تکان داد و در را باز کرد. به محض باز شدن در، فرهاد کیک و فشفشه به دست جلویش آمد و کیوان هم آهنگ تولدت مبارک «چرا» را پخش کرد. حنانه که حسابی غافلگیر شده بود بینی و دهانش را با دو دست پوشاند. فرهاد با خنده گفت:«بیا تو دیگه!»

وقتی همگی نشستند، فرهاد کیک را جلوی حنانه کشید و گفت:«شمعاتو فوت کن»

حنانه نگاهی به شمع هجده انداخت و با آرزوی داشتن فرهاد، فوت کرد. سه نفر مهمانان تولدش دست زدند و آیسان با هیجان گفت:«حالا کادوها»

و کادوی خودش را از کیفش بیرون آورد. حنانه با شادی آن را گرفت و گفت:«مرسی عزیزم، راضی به زحمتت نبودم»

آیسان گفت:«قابلتو نداره عزیزم»

حنانه بسته را باز کرد. داخل آن جعبه مقوایی سفیدی بود. حنانه در جعبه را باز کرد و مجسمه زیبایی را از داخل آن بیرون کشید. فرشته مو طلایی که قلب بزرگی دستش بود. حنانه خیلی خوشش آمد و گفت:«مرسی آیسان خیلی نازه!»

کیوان گفت:«حالا کادوی من!»

و به بسته‌ای که کاغذکادوی قرمز داشت اشاره کرد. حنانه با خنده آن را برداشت و گفت:«وای تو دیگه چرا آخه اصلا لازم نبود... همین که تولدم یادتون بود و برام جشن گرفتید بهترین هدیه بود!»

کیوان گفت:«خواهش می‌کنم ناقابله!»

حنانه کاغذ کادو را باز کرد. داخل آن شال پهن و براقی به رنگ یشمی بود. حنانه لبخند زد و گفت:«خیلی ممنون، شال این رنگی نداشتم...» و با خنده ادامه داد:«باید یه مانتو بخرم که با این بپوشم!»

همگی خندیدند و آیسان گفت:«خوب با مشکی می‌تونی ست کنی! حتما نمی‌خواد سبز باشه!»

فرهاد گفت:«با خردلی تیره هم قشنگ می‌شه!»

دل حنانه تالاپ تالاپ می‌کرد تا هدیه فرهاد را باز کند. اما منتظر تعارف او بود. فرهاد با لبخند گفت:«اینم کادوی آخر»

و جعبه کوچکی را که رویش پاپیون داشت، به دست حنانه داد و گفت:«ناقابله!»

حنانه لبخند زد و آن را گرفت. انقدر هیجان زده بود که بی‌معطلی در جعبه کوچک را باز کرد. با دیدن گردنبند طلا، چند لحظه نفس در سینه‌اش حبس شد و ناخودآگاه صدای ذهن بقیه را گوش کرد:«کیوان:وای چقدر کار دارم کیکو بده بخوریم بریم دیگه! آیسان:یعنی چی براش گرفته؟ فرهاد:خوشش میاد؟»

اینطور فایده نداشت. با هیجان و کمی عشوه پرسید:«فرهاد آخه چرا؟» و با دقت گوش داد.

فرهاد در ذهنش گفت:«فکر کردی می‌تونی ذهن منو بخونی»

بعد بلند گفت:«قابلتو نداره!»

حنانه ناامید گردنبند را برداشت و نگاهش کرد. گردنبند خیلی بلند بود، زنجیر بود و هر پنج سانت یک قاب سه میلی‌متری بیضی که نگین رنگی‌ای را در بر گرفته بود، کار شده بود. تکرار قاب‌نگین‌دار و زنجیر بسیار زیبا و چشم نواز بود. حنانه گفت:«فوق‌العادست فرهاد خیلی خیلی قشنگه!»

و دوباره گوش کرد:«آیسان:خدا شانس بده! کیوان:اووووف کم‌کم یه تومن پولشو داده چه ولخرجیایی! فرهاد:همین برق نگاهتو می‌خواستم!»

گذشتن این فکرها از ذهن دوستانش صدم ثانیه‌ای بود، اما حنانه می‌توانست آنها را از هم تفکیک کند. قلب حنانه طپید، فرهاد برق نگاهش را می‌بیند و آن را می‌خواهد!

فرهاد پاسخ داد:«خوشحالم که خوشت اومده!»

کیوان گفت:«مبارکت باشه حالا توروخدا بهمون کیک بده!»

حنانه گردنبند را داخل جعبه‌اش گذاشت و گفت:«اول با کیک و کادوهام عکس بندازم بعدا!»

آیسان کنار حنانه نشست و، فرهاد و کیوان پشت سرشان ایستادند. گوشی حنانه که روی تایمر گذاشته بود عکس گرفت. حنانه وقتی از خوب شدن عکس مطمئن شد، با چاقوی روبان‌بسته کیک را برید و تقسیم کرد. فرهاد هم قهوه آورد و با کیکشان خوردند. بعد از اتمام مراسم تولد، حنانه و آیسان پیش‌دستی‌ها را شستند و مبل‌ها را مرتب کردند. همه با هم از خانه بیرون زدند، در حالی که حنانه کادوهایش را در ساک شیکی که فرهاد به او داد گذاشته بود. جلوی در، از هم خداحافظی کردند و هرکس به خانه رفت....

***

حنانه کلید انداخت و وارد خانه شد. لیلی روی کاناپه خواب بود و ریحانه در آشپزخانه. حنانه در آستانه آشپزخانه ایستاد و سلام کرد. ریحانه با دیدن او لبخندی زد و جوابش را داد. بعد پرسید:«خوش گذشت؟!»

حنانه با یادآوری فرهاد و هدیه‌اش لبخند زیبایی برلب آورد و گفت:«بله! جای شما خالی!»

ریحانه با خنده گفت:«دوستان به جـــای ما!»

حنانه لبخند دیگری هم نثار مادرش کرد و به اتاقش رفت. در را قفل کرد تا کسی وارد اتاق نشود، نمی‌خواست زنجیر طلایش را ببینند. قبل از هرکاری جعبه آن را از ساک بیرون آورد و در صندوق قفل‌دارش گذاشت. توی قفل آن، از آن قفل‌های قدیمی طلایی انداخته بود تا با کلید دیگر یا سنجاق باز نشود! لباس‌هایش را عوض کرد و شالش را داخل کشوی شال‌هایش گذاشت. مجسمه فرشته را هم در قفسه‌اش جای داد. خواست از اتاق بیرون بیاید که دوباره یاد گردنبند افتاد. رفت و آن را از صندوق درآورد تا نگاهش کند. جلوی میز آینه نشست و گردنبند را دودور دور گردنش بست. یک دور دقیق اندازه گردنش و دور دوم کمی شل‌تر بود. انقدر زیبا بود که لبخند عمیقی بر لبان حنانه آمد. دستی روی نگین‌های آن کشید و با خودش گفت:«چه خوبه که فرهاد نمی‌تونه ذهن منو بخونه! وگرنه خیلی بد می‌شد! آبروم می‌رفت!»

خندید و دوباره گردنبند را در صندوقش مخفی کرد. قفل در را باز کرد و خیلی زود روی تختش به خواب رفت....

***

حنانه با صداهای خنده و حرف بیدار شد. از اتاق که بیرون رفت ناگهان با جیغ و دست و تولدت مبارک اعضای خانواده‌اش مواجه شد. فکر می‌کرد آن‌ها فراموش کرده‌اند. با برادر و زن برادرش سارا، سلام و احوالپرسی کرد و روی مبل نشست. بقیه هم نشستند. قهوه، پیش‌دستی و کیک خانگی که ریحانه پخته بود، روی میز را پر کرده بودند. بهزاد هجده شمع باریک روی کیک را همراه فشفشه‌هایی که به دست لیلی و سارا بود روشن کرد. حالا حنانه دوباره باید آرزو می‌کرد. چند لحظه چشمانش را بست و بعد با یک فوت طولانی همه شمع‌ها را خاموش کرد. همه برایش دست زدند. بهزاد دوربینش را روی پایه تنظیم کرده بود تا از جشن تولد فیلم بگیرد. حنانه نگاهی به ساعت انداخت، هشت و نیم شب بود. رو به ریحانه کرد و گفت:«پس... » اما پشیمان شد.

ریحانه انگار فهمیده باشد گفت:«می‌دونی که پدرت خیلی سرش شلوغه! چند ساعت دیگه میاد ان‌شاالله!»

حنانه لبخند کمرنگی زد. از وقتی به یاد می‌آورد، در کودکی، هرشب پدرش وقتی می‌رسید که او خواب بود. تنها چند روز در هفته صبح‌ها موقع مدرسه رفتن باهم صبحانه می‌خوردند. عیدها تنها روزهایی بود که حنانه می‌توانست ساعت‌ها با پدرش باشد. اما حالا که بزرگ شده بود بیدار می‌ماند تا پدرش برگردد، حتی تا پاسی از شب. به زور به او شام می‌داد تا غذا نخورده نخوابد. ریحانه خیالش راحت بود و می‌خوابید، گرچه حنانه می‌دانست مادرش هم بیدار است. از چند سال پیش که پدرش سرهنگ تمام شده بود، کارش هم بیشتر شده بود.

حنانه با تکان لیلی به خودش آمد و لبخند زد. بهزاد گفت:«عیبی نداره، بابا هم بالاخره میاد دیگه!»

حنانه لبخندش را پررنگ تر کرد و کیک را برید. ناخواسته صدای ذهن خانواده‌اش را گوش کرد:«ریحانه: خدایا کی این مرد بازنشسته می شه تو تولد بچه‌هاش باشه! بهزاد: بابا هیچ‌وقت نبوده خواهر من چرا انقدر به بودنش اهمیت می‌دی! ما که دیگه عادت کردیم! سارا: طفلکی لیلی: ته تغاری بابا امیدوارم حداقل تولدتو یادش باشه ما که بهش نگفتیم!»

حنانه کیک را تقسیم کرد و در پیش دستی گذاشت. سارا با خنده گفت:«اصلا غافلگیر شدی؟!»

حنانه هم با لبخند پاسخ داد:«آره یکم!»

لیلی در حالی که اولین تکه کیکش را در دهان می‌گذاشت گفت:«چرا یکم پس ما این همه تلاش کردیم آخه!»

حنانه برای خودش هم کیک گذاشت و گفت:«آخه آیسان یادم انداخت و بهم کادو داد!»

ریحانه:«چی بهت داد بیار ما هم ببینیم!»

حنانه فورا کادوی کیوان را هم به آیسان نسبت داد:«یه شال و یه مجسمه گچی»

سارا:«بیار ماهم ببینیم دیگه!»

حنانه سری تکان داد و گفت:«پاشدم نشونتون می‌دم!»

بهزاد گفت:«نخور کادوهاتو باز کن!»

حنانه لبخندی زد و اولین بسته را برداشت:«این مال کیه؟»

لیلی:«از طرف من و امیر»

امیر پسرعمویشان بود که تازگی با لیلی عقد کرده بودند. او هم پلیس بود و تازه ستوان دوم شده بود. حنانه گفت:«اوا راضی به زحمتتون نبودم»

داخل کادو، بلوز فیروزه‌ای بود که طرح‌های طلایی روی سرشانه‌هایش داشت. کادوی بعدی از طرف سارا و بهزاد بود، تونیک زردی که رویش عکس کیتی با سه بادکنک چاپ شده بود و هدیه ریحانه، یک بوم چهل ‌درپنجاه و ده رنگ اکرلیک! حنانه نقاش خوبی هم بود و گاهی نقاشی می‌کرد. از کادوی ریحانه بیشتر از بقیه خوشش آمد.

از همه تشکر کرد و خواست دوباره راجع به پدرش بپرسد اما پشیمان شد. سوالش را با جرعه‌ای قهوه فرو داد و سعی کرد به مزه ریختن‌های بهزاد و لیلی بخندد. همیشه دورهم که جمع می‌شدند، حسابی مسخره‌بازی در می‌آوردند، می‌گفتند و می‌خندیدند، و نود درصد مواقع هم جای پدر خالی بود. تمام مدت جشن تولد، موقع شام و بعد از آن فکر حنانه فقط درگیر دو چیز بود؛ صدای فکر فرهاد و هدیه‌اش، اینکه پدرش تولدش را به‌ یاد دارد یانه!

ساعت دوازده بود که همه به اتاقشان رفتند تا بخوابند. حنانه اما مثل هرشب، منتظر پدر روی کاناپه نشست. دست‌هایش را به سینه زد و در نور زرد آباژور، به سایه‌های وسایل خیره شد. به آینده فکر کرد، به فرهاد فکر کرد و به گروهشان. کم‌کم از نشستن خسته شد و روی کاناپه دراز کشید. زانوهایش را توی شکمش جمع کرد. دوباره به فرهاد فکر کرد، به خاطراتشان، و به آینده‌ای که دلش می‌خواست با فرهاد بسازد. مدت زیادی بود که اکثر مواقع به او فکر می‌کرد. ساعت را از روی گوشی تلفن که بالای سرش بود نگاه کرد. یک و نیم! بلند شد و به اتاقش رفت تا گوشی‌اش را بیاورد.

وقتی با گوشی دوباره روی کاناپه دراز کشید، متوجه شد چند پیام برایش آمده است. بازشان کرد و با دیدن اسم فرهاد قلبش طپیدن گرفت. خیلی کم پیش می‌آمد فرهاد غیر از مواقع کار و عملیات، به او پیامی بدهد. پیام‌ها را یکی یکی خواند:«سلام.خوبی؟ از هدیه‌ام خوشت اومد؟» «حنانه جوابمو نمی‌دی؟» «خوابیدی؟ هنوز ساعت دهه!» «شبت بخیر!»

حنانه آرام ناله زد:«چرا صداشو نشنیدم؟!»

نمی‌دانست آیا درست است که همان لحظه پاسخ بدهد یا نه، از طرفی دیروقت بود و ازطرفی هم طاقت نداشت. بنابراین با خودش گفت:«اگه گوشیشو قبل خواب سایلنت نکرده، تقصیر خودشه!»

بعد با کمی فکر اینطور جواب فرهاد را داد:«سلام. هدیه‌ات عالی بود، خیلی زیبا و دوست‌داشتنی. ممنونم»

قلبش می‌طپید، در اعماق آن امیدی داشت که فرهاد بیدار باشد و جوابش را بدهد. ناگهان با روشن شدن صفحه گوشی‌اش، سکته خفیفی زد و فورا پیام را باز کرد:«قابلتو نداشت. خوشحالم که خوشت اومد... خواب بودی؟»

حنانه نوشت:«نه، خونواده‌ام برام جشن گرفته بودن، به گوشیم سر نزدم!»

فرهاد:«آهان. بازم تولدت مبارک، مزاحمت نمی شم، شب بخیر!»

حنانه با خواندن این پیام مثل لاستیک پنچر شده وا رفت. برای فرهاد نوشت:«ممنون، شب بخیر!»

گوشی را توی یقه‌اش گذاشت. دلش می‌خواست با فرهاد حرف بزند، اما او شب ‌بخیر گفته بود. هرگز نمی‌خواست قبل از ابراز علاقه فرهاد، حتی یک سر سوزن علاقه‌اش را بروز دهد. البته اگر علاقه‌ای وجود داشت. گاهی غافلگیرانه صدای ذهن فرهاد را شنیده بود، اما مثل امروزش، چندان چیز دندان‌گیری نفهمیده بود. ولی با همین‌ها دلش را خوش می‌کرد و به خودش امید می‌داد. همینطور که با خودش کلنجار می‌رفت خوابش برد...

***

حنانه چشم گشود و خودش را در بین دستان قدرتمند پدرش دید، نمی‌دانست دقیقا چقدر وزن دارد، اما می‌دانست برای بازوهای قدرتمند و بدن ورزیده پدرش زیاد هم سنگین نیست. حسین، او را روی تختش گذاشت. تا خواست دست‌هایش را بردارد و برود، حنانه دستانش را دور گردن او حلقه کرد. لبخند بر لبان حسین نشست:«امشب ته‌تغاری بابا خوابش برده!»

حنانه چشمان نیمه بازش را در تاریکی، به برق چشمان پدرش دوخت و گفت:«سلام بابا. شام خوردین؟!»

حسین دستان حنانه را گرفت و کنار تخت نشست:«یه چیزایی خوردم، آخه امشب مهمون داشتم»

حنانه:«کی؟»

حسین:«سرهنگ کیانی، برای یه پرونده داریم همکاری می‌کنیم»

حنانه با شنیدن اسم سرهنگ کیانی چشمانش را تا آخر باز کرد و گفت:«چی هست؟!»

حسین:«محرمانس!»

حنانه هنوز منتظر تبریک تولدش بود. خنده ریزی کرد و گفت:«حتما خیلی خسته‌این، برین بخوابین!»

حسین بوسه‌ای به پیشانی حنانه زد:«تو هم بخواب دخترم»

حنانه تا در بسته شود، سایه حسین را دنبال کرد. صدای بسته شدن در، قلبش را لرزاند. گوشی‌اش را بیرون آورد و نگاهی انداخت. ساعت دو و چهل و پنج دقیقه بود. ناامیدانه چشم روی هم گذاشت و به خواب رفت...

***

فصل سوم

حنانه از همکلاسی‌هایش خداحافظی کرد و قدم زنان راه خانه را در پیش گرفت. چند روز بود فرهاد را ندیده بود. دل‌تنگش بود، اما دلش نمی‌خواست برای احوال‌پرسی با او تماس بگیرد. در همان لحظه گوشی‌اش شروع به زنگ خوردن کرد. آن را از جیبش درآورد و با دیدن شماره آیسان جواب داد:«سلام چطوری؟»

آیسان:«سلام یه خبر خوب دارم»

حنانه از صدای پرذوق آیسان خنده‌اش گرفت و گفت:«چی شده؟»

آیسان:«کیوان بهم زنگ زد، گفت همدیگه رو ببینیم. قرار گذاشتیم رفتم دیدمش. بهم گفت اگه موافقم بیشتر باهم باشیم تا همو بشناسیم برای ازدواج!»

حنانه کمی متعجب شد و بعد گفت:«به سلامتی! فقط... برای ازدواج عجله نکن با عقلت راجع بهش فکر کن!»

آیسان با لحن خاصی گفت:«بی‌خیال مامان‌بزرگ نشو ایشالا قسمت خودت شه!»

حنانه با فکر فرهاد اخم کرد و گفت:«مرسی، فعلا شما حالشو ببر!»

آیسان:«حالت گرفته‌ست، طوری شده؟!»

حنانه خنده مصنوعی کرد:«نه نه، خوبم!»

بعد از خداحافظی حنانه با خودش گفت:«فرهاد بی‌معرفت، آخه گربه هم بود بعد از حدود چهارسال وابسته می‌شد تو از سنگی فرهاد با اون فکرای تو ذهنت که بدتر آشفته‌ام می‌کنن....»

هنوز چند ثانیه از فکرش نگذشته بود که دوباره گوشی‌اش زنگ خورد. با دیدن شماره فرهاد که به اسم شیرین ذخیره کرده بود، دستپاچه شد و گوشی توی دستش سر خورد و چند بار بالا پایین کرد تا بتواند نگهش دارد، اما موفق نشد و بالاخره روی زمین افتاد. در و باتری گوشی پرت شد یکطرف و گوشی هم یکطرف! حنانه با کلافگی آن‌ها را برداشت و درست کرد. گوشی را که روشن کرد، چند لحظه بعد دوباره فرهاد زنگ زد. این‌بار حنانه با آرامش جواب داد:«بله؟»

فرهاد:«سلام. خوبی؟»

حنانه که دلخور بود و کلافه، بی رمق گفت:«سلام مرسی»

فرهاد چند لحظه مکث کرد و گفت:«مطمئنی خوبی؟!»

حنانه:«بله مطمئنم، کاری داری؟!»

فرهاد دوباره ثانیه‌ای مکث کرد و گفت:«عصری بیایید خونه، ساعت چهار. به آیسان‌خانم هم خبر بده!»

حنانه عصبی پرسید:«چطور آیسان برات آیسان‌خانمه، من حنانه‌ام؟! چه فرقی با آیسان دارم!؟»

فرهاد بیچاره با تته‌پته گفت:«خوب... خوب... چی بگم والله! آخه آیسان‌خانم چند ماهه عضو گروه ما شده! همونطور که تو به کیوان آقاکیوان میگی!»

حنانه:«من اصلا کیوانو صدا نمی‌زنم که بخوام آقا کنارش بذارم! از خودت حرف نگو. باشه میاییم. خدافظ»

گوشی را قطع کرد. اشک به چشمانش آمده بود، بی‌رحمانه آن‌ها را زدود و با خودش گفت:«هرگز نباید بخاطر یه پسر گریه کنم... ارزششو نداره... »

***

حنانه جلوی آینه ایستاد، به بهانه جشن تولد از مادرش اجازه گرفته بود، البته با استفاده از قدرت دوست‌داشتنی تسخیر کردنش! در چشم‌های ریحانه خیره شده بود و جواب او را به مثبت تغییر داده بود، این قدرت واقعا برای عملیات‌های شبانه به کارش می‌آمد.

نگاه پیروزمندانه‌ای در آینه به خودش کرد. مانتوی مشکی لَخت که پارچه دامنش از کمر خال‌های ریز صورتی داشت، همراه شال صورتی و شلوارجین مشکی پوشیده بود. کیف دوشی صورتی‌اش را برداشت و، گوشی و کیف پولش را درون آن انداخت. از اتاق که بیرون رفت، ریحانه مشغول صحبت با تلفن بود.

حنانه دستی برای او تکان داد، ریحانه جلوی گوشی را گرفت و آرام گفت:«برگشتنی با آژانس بیا!»

حنانه سری تکان داد و بیرون رفت. همینطور که قدم‌زنان طول کوچه‌شان را طی می‌کرد، بازهم به یاد فرهاد افتاد. بعد از چندروز می‌خواست او را ببیند؛ از یکطرف هیجان‌زده و خوشحال بود و از یکطرف دلخور و عصبی. دلش می‌خواست فرهاد هم او را دوست داشته باشد و ابراز کند، اما دریغ...

***

به خودش که آمد، جلوی در خانه فرهاد بود و می‌خواست زنگ بزند. زنگ را زد و منتظر ماند. در بدون هیچ حرفی باز شد. حنانه نفس عمیقی کشید و وارد خانه شد، بوی ادکلن فرهاد را از پذیرایی هم می‌توانست حس کند. با شنیدن این عطر، لبخندی به روی لبانش آمد و همه دلخوری‌هایش را فراموش کرد. آیسان و کیوان زودتر از او رسیده بودند. با آن‌دو سلام و احوال‌پرسی کرد و نشست. آیسان آرام پرسید:«چیزی شده؟!»

حنانه متعجب و منتظر نگاه کرد. آیسان گفت:«فرهاد خیلی دمغه! معلوم نیست چش شده! ما پنج دقیقه‌ای می‌شه رسیدیم، سلام احوالپرسی کرد و رفت موند توی اتاق!»

حنانه تمرکز کرد تا فرهاد را احساس کند. اما هرچه بیشتر جست و جو کرد، کمتر یافت. کیفش را از گردنش درآورد و روی مبل گذاشت:«برم ببینم چشه!»

کیوان و آیسان او را با نگاهشان بدرقه کردند. حنانه در اتاق تجهیزات را باز کرد، آیسان اشاره داد که طبقه بالاست. حنانه با تردید از پله‌ها بالا رفت. شاید بخاطر همین بود که وجود فرهاد را حس نکرد، چون فرهاد طبقه پایین نبود. وارد هال شد، مبل‌های راحتی صورتی‌چرک با فرش‌های گلبهی فضای سالن را پر کرده بود. پرده‌های مدل‌دار صورتی نور غروب را تا حد توان وارد خانه می‌کردند. حنانه نفس عمیقی کشید و با صدای نسبتا بلندی گفت:«فرهاد کجایی؟!»

گوش تیز کرد و احساسش را به کار گرفت. مثل قطب‌نما چرخید و مستقیم در اتاقی را باز کرد که فرهاد در آن بود. فرهاد لبه پنجره نشسته بود و منظره باغچه را تماشا می‌کرد. حنانه با ناخن‌هایش روی در زد و گفت:«سلام اجازه هست؟!»

فرهاد بدون اینکه سربرگرداند گفت:«سلام»

حال حنانه کمی گرفته شد اما به‌روی خودش نیاورد و وارد اتاق شد. کنار فرهاد ایستاد و گفت:«نمیای پایین؟»

چهره فرهاد پرازغم بود. دل حنانه لرزید. ناخودآگاه گفت:«عزیزم چی‌شده؟»

فرهاد برگشت و نگاهش را به حنانه دوخت. چشمانش برق خاصی داشت که حنانه معنی‌اش را نمی‌فهمید. جلوتر رفت و همینطور که بازوانش را بغل می‌کرد گفت:«فرهاد اگه مشکلی پیش اومده بهم بگو، شاید بتونم کمکت کنم.»

فرهاد دوباره به بیرون خیره شد و گفت:«هیچ‌کس نمی‌تونه کمکم کنه!»

قلب حنانه بخاطر لحن ناامیدانه فرهاد پرازغم شد و به صدای ذهنش گوش کرد. اما سکوت بود. به آرامی گفت:«عمدا ذهنتو خالی می‌کنی که من نتونم بخونم؟!»