رمان خواهر خوانده به قلم صدیقه سادات محمدی(نگار)

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی #همخونه ای

خلاصه :

نیهان دختری ۱۷ساله، به خاطر اینکه ناپدریش می‌خواد اونو بفروشه، مجبور می‌شه از خونه فرار کنه... و در طی اتفاقاتی با حسام پسری تنها که خانواده‌اش رو از دست داده و عشقی یکطرفه به خواهرخوانده‌اش هستی دارد, آشنا می شود.

آشنایی حسام و نیهان سرآغاز ماجراهایی می شود که ...

توجه :

جلد دوم این رمان به نام مهجور عشق در بخش آنلاین در حال پارت گذاری میباشد

تنها بودم و آواره

نشستی بر قلبم چه شاهانه

به عشقت اوج گرفتم

پر زدم از آن ویرانه

شدم شیدای چشمانت

با خود شدم بیگانه

جز تو مرا راهی نیست

بمان کنار این دیوانه

آخرین روزهای پاییز بود و زمستان در راه... هوا سرد و شیشه های ماشین عرق کرده بود. حسام پشت فرمان ماشین، به انتظار سبز شدن چراغ راهنما نشسته و چشم به دختربچه هایی داشت که بین ماشین ها در گردش بودند. یکی فال می فروخت و یکی گُل، دیگری اسپند دود می کرد و گاهی شیشه ی ماشینی را با لُنگ پاک می کرد. دختر بچه ای هفت، هشت ساله که از شدت سرما گونه ها و بینی اش سرخ شده بود، نزدیک ماشین آمد. موهایش آشفته از کناره های روسریِ رنگ و رو رفته اش بیرون ریخته بود و لبخند به لب داشت. با انگشت های ظریفش به شیشه ی ماشین زد و گل های رز قرمز را بالا گرفت: « آقا گل نمی خوای؟ بخر واسه خانومت ببر خوشحالش کن»

حسام از شیرین زبانی دخترک لبخند روی لبش نشست، شیشه را پایین داد و گفت:

- چه گل های خوشگلی، چه دختر خوشگلی! اما من که خانوم ندارم.

دخترک با همان لحن شیرین و پر از شیطنت لب باز کرد:

- نامزد چی نداری؟ مامان که داری؟ اصلا یه نفر هست که دوسش داشته باشی دیگه مگه نه؟!

حسام دسته گل را از دخترک گرفت، با تلخندی گفت:

- نه نامزد دارم، نه مامان... اما آره، یه نفر هست که خیلی دوسش دارم.

بدون پرسیدن قیمت شاخه گل ها، تراول پنجاهی را به دختربچه داد. چراغ سبز شد و حسام حرکت کرد؛ صدای دخترک بلند شد: «آقا بقیه ی پولت...»

حسام دستش را از پنجره بیرون برد و تکان داد. گلها را روی صندلی کنارش گذاشت و صورت زیبای هستی مقابل چشم هایش نقش بست. دختری که سال ها عشقش را در دل پرورانده بود و شهامت برملا کردنش را نداشت. این عشق از همان ابتدا همراه با غمی بزرگ در دلش جوانه زد. چطور به دادفر که سال ها برایش پدری کرده بود می گفت دلباخته ی تنها دخترش شده! دختری که همه او را خواهرخوانده اش می دانستند.

درب فلزی و قهوه ای رنگ را با ریموت باز کرد و وارد حیاط شد، دسته گل را از روی صندلی برداشت و بی اختیار لبخند روی لبش نشست. هستی جلوی درگاه خانه به استقبال آمده بود. از ماشین پیاده شد که هستی با دیدن گل ها، صدایش را کمی بالا برد و گفت:

- بازم همه ی گلای دخترک گل فروش رو خریدی؟

حسام همانطور که سمت در ورودی می رفت با لبخند جواب داد:

- مگه بده این همه گل واست گرفتم؟

جلوی در رسید و هستی گل ها را گرفت، بویید و همراه با نفسی که بیرون می داد گفت:

- نه، حداقل بهتر از وقتایی هست که کلی فال می خری! ولی ای کاش یه نفر سر چهارراه پاستیل می فروخت تو یه روز پاستیل می خریدی واسم.

همراه هم وارد ساختمان شدند، حسام پا روی پله گذاشت و لب باز کرد:

- پاستیلم می خرم...

هستی در واحدشان را باز کرد و اخم ظریفی بین ابروهای باریک و کشیده اش نشست و پرسید:

- کجا میری؟ مامان گفت ناهار بیای پایین، بابا هم امروز هست بیا دور هم باشیم.

حسام سر جنباند و جواب داد:

- باشه، برم بالا کیفم رو بذارم، یه آبی به سر و صورتم بزنم میام.

هستی قدمی جلو برداشت، کیف حسام را از دستش گرفت و مصرانه گفت:

- بیا دیگه! بعد از ناهارم می شه کیفت رو با خودت ببری، پایینم آب هست دستاتو بشوری. بهونه الکی نیار!

صدای شریفه از داخل خانه بلند شد:

- چی می گین به هم یه ساعته؟! بیاین غذا از دهن افتاد.

هستی یک تای ابرویش را بالا انداخت و شیطنت وار گفت:

- اینم از مامان... حالا جرأت داری برو بالا!

حسام تک خنده ای کرد و ناچار پشت سر هستی قدم برداشت و به دنبالش وارد خانه شد. شریفه خانوم و آقای دادفر پشت میز غذاخوری نشسته و منتظر بودند. سلام کرد و حینی که کتش را روی جالباسی جلوی در می گذاشت، گفت:

- به زحمت افتادین شریفه خانوم، ممنون.

شریفه لبخند زد و چین گوشه ی چشم هایش بیشتر شد، عینکش را کمی بالا داد و گفت:

- چه مزاحمتی پسرم! دلم تنگ شده بود واست. خیلی وقته نیومدی پایین دور هم باشیم.

آقای دادفر همانطور که برای خودش غذا می کشید رو به حسام خطاب کرد:

- تو که می دونی شریفه چقدر دوستت داره، پس خودت حواست باشه و زودتر بیا بهش سر بزن.

حسام دست روی چشم گذاشت و با لبخند جواب داد:«به روی چشم»

در سکوت مشغول غذا خوردن بودند، دادفر کمی آب داخل لیوان ریخت و چند جرعه نوشید، لیوان را روی میز گذاشت و رو به هستی گفت:

- هستی! تو پسر مهندس امیری رو دیدی؟

هستی لقمه اش را قورت داد و سر تکان داد:

- آره، می آم شرکت گاهی می بینمش. چطور؟

- مهندس می گفت اگر اجازه بدیم بیان واسه امر خیر... برای آرش!

حرف دادفر مثل پتک بر سرش فرود آمد، قلبش هُری فرو ریخت. قاشق و چنگال در دستش فشرده شد و زیرچشمی هستی را پایید. با نفسی حبس شده منتظر جوابش بود. لحظه ای سکوت شد و هستی نگاهی گذرا به پدر و مادرش انداخت. لب باز کرد:

- من قبلا گفتم، الان آمادگی ازدواج ندارم. نه پسر مهندس امیری نه هیچکسِ دیگه!

حسام آرام نفسش را بیرون داد، گوشه ی چشمش از لبخندی که سعی در پنهان کردنش داشت، چین خورد. مشغول غذا خوردن شد. شریفه اما اخم ظریفی کرد و رو به هستی گفت:

- دیگه بیست و پنج سالت شده هستی! نمی شه ندیده و نشناخته خواستگار رد کرد. کم کم باید به خواستگارات فکر کنی.

دخترک با کلافگی سر تکان داد:

- تو رو خدا دوباره شروع نکنید! قبلا خیلی راجع به این موضوع حرف زدیم.

حسام لقمه ی آخر را در دهان گذاشت و از جا بلند شد. بیشتر از این ماندن را جایز نمی دانست، همین قدر که متوجه جواب منفی هستی شد برایش کافی بود. رو به شریفه گفت:

- ممنون شریفه خانوم، خیلی خوشمزه بود. فعلا با اجازه!

شریفه متوجه رفتن مصلحتی حسام شد و بدون اصراری برای ماندن گفت:

- نوش جونت پسرم، خسته ای برو استراحت کن.

نه گفتن های بی دلیلِ هستی به خواستگارها برایش جای دلگرمی بود. شاید فقط شاید این علاقه دو طرفه بود. کلید را در قفل چرخاند و وارد خانه شد، کت چرمی و کیفش را کنار مبل گذاشت و همان جا نشست. به مبل تکیه زد و پلک بر هم گذاشت؛ صدای هستی در گوشش می پیچید« الان آمادگی ازدواج ندارم» باید شهامت حرف زدن با دادفر را می داشت، باید حرف دلش را می زد... قبل از اینکه دیر شود! صدای زنگ موبایل رشته ی افکارش را پاره کرد. شماره ی مهراد بود، دوست و رفیق دوران دانشجویی تا به الان.

تماس را وصل کرد.

- الو

صدای بم و آمیخته به مزاح مهراد در گوشش پیچید:

- الو سلام جناب دکتر به دادم برس... دندون درد اَمونم رو بریده، بیام واسم بکِشی؟

لبخند روی لبش نشست و جواب داد:

- جناب به جای دندون، زبونت رو باید کِشید! می ذاری منم حرف بزنم یا نه؟!

- شما حرف بزن دکترجون... کیه که گوش بده

تک خنده ای کرد و پرسید:

- حالا بگو غرض از مزاحمتت چی بوده؟

- هیچی... دلتنگی! تو که معرفت نداری یه زنگ بزنی، من گفتم زنگ بزنم ببینم مُرده ای یا زنده؟

پنجه میان موهایش کشید و گفت:

- زنده ام شکر خدا

- امشب می آی بریم دربند؟ بقیه بچه ها هم هستن.

بی حوصله جواب داد:

- نه حس و حال تفریح ندارم. می خوام خونه باشم خسته ام.

صدای زنگ خانه بلند شد، حسام از جا بلند شد و سمت در رفت. از چشمی در نگاهی انداخت و هستی را دید. مهراد گفت:

- بابا پاشو شب جمعه ای بریم بیرون، چپیدی تو خونه که چی؟

حسام دستش سمت دستگیره رفت و گفت:

- نه مهراد جان، تو برو خوش بگذره. مهمون دارم، بعد بهت زنگ می زنم.

بی توجه به پرحرفی های مهراد، تماس را قطع کرد و در را گشود. هستی سر کج کرد و گفت:

- مزاحم که نیستم؟

حسام لبخند زد و قدمی عقب برداشت.

- نه مراحمی، بیا داخل...

وارد خانه شد و سمت کاناپه رفت. نگاهی به اطراف انداخت. روی مبل ها پیراهن، کت و کیف بود. روی عسلی هم چند فنجان خالی و میز غذاخوری هم پر بود از بشقاب ها و ظرف های کثیف. هستی سر تکان داد و گفت:

- خب چرا نمی ذاری مهتاج خانوم بیاد بالا رو هم تمیز کنه؟! خودت که صبح تا شب مطبی.

حسام تند تند پیراهن ها و لوازم روی مبل ها را برداشت و گفت:

- الان تازه اومدم خونه وقت نشد. یه ساعت بیشتر وقتم رو نمی گیره، هر شب مرتب می کنم خونه رو.

-می دونم اما خب خسته ای، بسپار به مهتاج خانوم

حسام حینی که تقلا داشت کمی خانه را مرتب کند، فنجان ها را سمت آشپزخانه برد و گفت:

- مهم نیست، قهوه می خوری یا چای؟

-قهوه، مثل همیشه تلخ

لحظه ای بعد، حسام با دو فنجان قهوه برگشت و مقابل هستی نشست. نگاهش کشیده شد سمت هستی، موهای لخت و مشکی اش آزادانه از کنار شال سفید بیرون ریخته و زیبایی صورتش را بیشتر به رخ می کشید. اما نگاهش پر از حرف بود و غم داشت. فنجان قهوه را مقابلش گرفت و لب گشود:

- چی شده هستی؟ به نظر ناراحتی.

نفسش را بیرو داد و فنجان را گرفت، با شست لبه ی فنجان کشید و زیر لب گفت:

- چیزی نیست، دلم گرفته!

- می خوای بریم بیرون؟

کمی از قهوه خورد و سر تکان داد:

- نه، حوصله ندارم

حسام اما قانع نشد و باز پرسید:

- کاری ازم بر می آد؟ بگو شاید کمکت کنم.

این بار هستی به چشم هایش خیره شد، بی مقدمه گفت:

- حسام! تو چرا ازدواج نمی کنی؟

چند لحظه نگاهش کرد، گیج و گنگ در ذهنش دنبال جواب می گشت. شانه بالا انداخت و مردد گفت:

- خب... خب درس می خوندم، الانم که زیاد نمی گذره مطب زدم. حالا تا رو به راه بشم بعد شاید به ازدواج هم فکر کردم.

فنجان را روی میز گذاشت و انگشت هایش را به هم قفل کرد، نگاهش روی صورت حسام چرخید و با استیصال گفت:

- هربار که خواستگار می آد، مامان و بابا خیلی پا پیچم می شن. خسته شدم.

شک و دودلی وجود حسام را گرفته بود، دلیل حرف های هستی را می خواست... واضح و روشن، بی پرده! تردید را کنار گذاشت و پرسید:

- تو چرا خواستگاراتو رد می کنی؟ می دونم اینکه می گی آمادگی نداری بهانه اس، پای کسی در میونه؟

نگاهشان به هم قفل بود، هستی میان گفتن و نگفتن حرف دلش این پا و آن پا می کرد. بغض در گلویش نشسته و حریری از اشک چشم هایش را پوشاند. چانه اش لرزید و لب گشود:

-حسام، من... من عاشق کسی هستم که اصلا منو نمی بینه، اما... اما من به خودم گفتم یا اون یا هیچکس!

حسام گنگ و مبهم نگاهش می کرد، نفس در سینه اش حبس شده و منتظر شنیدن بود، شنیدن اسم کسی که هستی از عشق به او حرف می زد.

- حسام من... من...

نگاهش را به زمین دوخت و با صدایی که به سختی شنیده می شد ادامه داد:

- من عاشق مهرادم!

صدای شکستن قلبش را می شنید، بغض راه گلویش را سد کرده و حس خفگی داشت. دست هایش طوری مشت شده و فشرده می شدند که ناخن ها در گوشت دستش فرو رفته بود. توان حرف زدن نداشت و فکش منقبض شده بود. هستی بی خبر از آشفتگی حسام‌، نگاهش به زمین بود و ادامه داد:

- کمکم کن حسام... مامان و بابا خیلی منو تحت فشار گذاشتن واسه ازدواج، منم دلم پیش مهراده... خیلی وقته، از همون اولین دیدارها، از وقتی با تو گاهی می اومد این خونه. اما هیچوقت از نگاه مهراد چیزی نفهمیدم... هیچوقت!

بغضش را به سختی قورت داد، لب فشرد تا به خود مسلط شود و صدایش نلرزد. نفسش را سنگین بیرون فرستاد و گفت:

- تلاشمو می کنم هستی، یه جوری از زبون مهراد حرف می کِشم. تو غصه نخور!

هستی میان گریه، لبخند زد و دست روی گونه هایش کشید. قدرشناسانه لب باز کرد:

- ممنونم حسام، واقعا ازت ممنونم... کمک خیلی بزرگی بهم می کنی.

با همان لبخند، جرعه ای از قهوه را نوشید و باز به حسام چشم دوخت. حسام لبخندی محو و تظاهری روی لب داشت و قلبش به تلاطم افتاده بود. هستی گفت:

- حسام من هیچوقت بعد از همایون به کسی داداش نگفتم، همیشه می گفتم داداشِ من همایونه و تمام. می دونی که؛ همایون برادر دو قلوی منه که تو هفت سالگی از دست دادمش. اما الان ... الان باید بگم تو واسم جای همایون رو پُر کردی. من تو رو به اندازه ی همایون دوست دارم.

تلخندی زد و جواب داد:

- خوشحالم منو برادر خودت می دونی، و خوشحال می شم که بتونم کاری واست انجام بدم.

زبانش یاری نمی کرد تا بگوید من هم تو را مثل خواهر دوست دارم، نه! خواهر نبود. عشق بود، عشقی که سالها در قلبش جای گرفته و پرورش یافته بود. هستی فنجان را روی میز گذاشت و از جا برخاست.

- من می رم پایین، بازم ممنون که به حرفام گوش دادی و می خوای کمکم کنی. هیچوقت این لطفت رو فراموش نمی کنم.

هستی خوشحال و آسوده خاطر از آنجا رفت و حسام را در برزخ احساساتش تنها گذاشت. لب هایش لرزید و چشمه ی اشکش جوشید. قطره های گرم اشک تند و پی در پی روی گونه می غلتید و قلبش فشرده می شد. صدای هستی در گوشش می پیچید و داداش گفتن هایش چون نیش عقرب تا مغز استخوانش را می سوزاند. از جا برخاست، تمام تنش گُر گرفته و داغ بود... پنجره را گشود و باد سرد و سوزناک چون خُرده های شیشه، پوست داغ و خیس از اشکش را می خراشید. نفس حبس شده در سینه اش را بیرون داد. با خود زمزمه کرد:« با خودت چی فکر کردی حسام؟! که تک دختر مهندس دادفر به تویی که حتی واسه مادرت ارزشی نداشتی و رهات کرده فکر می کنه؟! که حاضره باهات ازدواج کنه و به همه بگه شوهرم رو بابام از گوشه ی خیابون جمع کرد و آورد به اینجا رسوند؟ معلومه که باعث ننگش هستم. چرا نباید به مهراد که پدر و مادر تحصیلکرده و با اصالتی داره فکر کنه؟!»

انگار که دیوارهای خانه به هم نزدیک و نزدیک تر می شدند، حس خفگی داشت. کتش را از روی جالباسی چنگ زد و از خانه بیرون رفت. به پاگرد پله که رسید قدم آهسته کرد تا مبادا صدای قدم هایش را کسی بشنود، مبادا با هستی رو به رو شود.

باران آهسته و نرم شروع به باریدن کرد، زیر باران قدم می زد و موها، صورت و شانه هایش خیس و خیس تر می شد. تمام خاطراتش از کودکی تا به حال را مرور کرد، و بعد تک تک خاطرات را در دلش به آتش کشید و خاکستر کرد.

عشق هستی را از دلش بیرون می راند و نفرت از مادرش را شعله ور می کرد، مادری که باعث تمام دردهایش بود.

بعد از ساعت ها گَز کردن کوچه و خیابان، با پاهایی که از شدت سرما و خستگی ذق ذق می کرد به خانه برگشت. روی کاناپه دراز کشید و مچ پای راست را روی پای دیگر گرداند. ساعد روی پیشانی گذاشته و پلک ها را بست. خسته بود؛ خسته از فکرهای پریشان و در هم، بی نتیجه و بی فایده. طولی نکشید که خواب مهمان چشم هایش شد.

صدای پی در پی زنگ خانه، حسام را از خواب پراند. با اولین تکانی که خورد، صورتش از درد مچاله شد. تمام تنش گرفته و گردنش مثل تکه چوبی خشک بود، با هر تکان خوردن، تیر می کشید. شب را روی کاناپه به صبح رسانده بود و ساعت نقره ای دیوارکوب، هفت صبح را نشان می داد. باز هم صدای زنگ...

به زحمت از جا برخاست و با رخوت سمت در رفت. از چشمی در نگاهی انداخت و با دیدن مهراد متعجب شد. در را باز کرد، مهراد مثل همیشه شاد و سرحال، بلافاصله گفت:

- چه عجب درو باز کردی بابا...! بکش کنار حلیم سرد شد. چرا لباس تنته؟ اومدی یا می خوای بری؟

نگاهش کشیده شد سمت ظرف کوچکی از حلیم که در دست های مهراد بود، کنار رفت و مهراد وارد شد. لبخندی کمرنگ روی لب هایش نشست، گفت:

- علیک سلام، تو خواب نداری سر صبح جمعه؟

مهراد ظرف حلیم را روی میز غذاخوری گذاشت و بدون اینکه جواب سلامی بدهد گفت:

- منو باش اول صبحی رفتم حلیم گرفتم بیام با رفیقم بخورم. لیاقت نداری تو... کجا می خوای بری حالا؟!

حسام در را بست و دستش سمت دکمه های پیراهنش رفت، همان طور که دکمه ها را باز می کرد جواب داد:

- جایی نمی رفتم، دیشب تا حالا با همین لباسا خوابیدم.

مهراد بشقاب و قاشق آورد و غرولند کرد:

- دیشب می گم بیا بریم دربند نمی آی بعد خودت تنها تنها می ری گشت و گذار! بی معرفت

حسام سمت اتاقش می رفت و صدایش را کمی بالا برد:

- حالا کی واست در رو باز کرد اومدی بالا؟

مهراد قاشق اول حلیم را جلوی دهان برد و گفت:

- پشت در که رسیدم، هنوز زنگ رو نزده بودم که هستی در رو باز کرد. می خواست بره بیرون.

باز قلبش با شنیدن اسم هستی لرزید، با خود فکر کرد« حتما هستی هم با دیدن مهراد همین حالی که من دارم رو تجربه می کنه. حتما اونم دست و پاشو گم می کنه، قلبش تند می زنه و ...»

صدای مهراد رشته ی افکارش را پاره کرد.

- چکار می کنی حسام؟ بیا حلیم از دهن افتاد پسر.

لباس عوض کرد و به آشپزخانه رفت. صندلی چوبی را عقب کشید و نشست. با لبخند کجی پرسید:

- دیشب خوش گذشت؟!

مهراد با دستمال کاغذی گوشه ی لبش را تمیز کرد، سر تکان داد و جواب داد:

- ای بابا، خوش گذشت اما چه فایده! آخر شب مامان خانوم از دماغم در آورد. منم باید مثل تو خونه مستقل داشته باشم. سی ساله شدم آ اما هنوزم شب که دیر برم خونه بابا غرولند می کنه مامانم همون موقع شب می خواد زنم بده. کلافه شدم به قرآن.

حسام ریز خندید و گفت:

- خب چرا ازدواج نمی کنی؟ شرایطت که خوبه!

- شرایط من بله اما دختری که می خوام نه! والا این دخترایی که مامان معرفی می کنه و خودم دور و برم می بینم هیچ کدوم رو نمی پسندم. خودت می دونی منظورم چیه.

حسام بی حرف صبحانه اش را می خورد که مهراد پرسید:

- ببینم حالا خودت چرا ازدواج نمی کنی؟ یه دختر خوب مثل هستی که نزدیکت هست، خانوادشم که تو رو اینقدر دوس دارن.

- منظورت از خوب چیه؟

- هم اینکه باباش پولداره و مطمئنی واسه پول نمی خوادت. بعدم با این همه ثروت باز سادگی و نجابت خودش رو داره، دخترایی با شرایط هستی غرق آرایش و عمل زیبایی ان. از رابطه ها هم که هیچی نگم بهتره. اینجوری کم پیدا می شه.

حسام سعی داشت بی تفاوت باشد اما نمی شد، مهراد سادگی و نجابت هستی را دیده بود اما خودش با او بزرگ شده و مهربانی و ذات پاکش را بارها در دل ستوده بود. بر خلاف میلش لب باز کرد:

- آره تو راست می گی. هستی خیلی خوبه اما اون خواهر خونده ی منه، بین من و هستی حسی به جز این نیست.

مهراد سر تکان داد و گفت:

- دیوونه ای به خدا، خواهر خونده کدومه! من جای تو بودم معطل نمی کردم می رفتم خواستگاری، تا الان همیشه فکر می کردم حتما خودت هم همین تصمیم رو داری. می دونستم پای تو وسط نیست زودتر خودم رو از گیر دادنای مامان خلاص می کردم. کی بهتر از هستی؟!

نگاه حسام خیره ماند، نفس در سینه اش سنگینی می کرد و قلبش تند می تپید. صحبت از هستی بود و چقدر راحت عشقش را پیشکش کرد به رفیق. اشتهایش کور شد و بی میل ظرف غذا را پس زد و از جا بلند شد. زیر لب آهسته گفت:

- ممنون، خوشمزه بود.

- چرا نخوردی پس؟

سمت کاناپه رفت و کوتاه جواب داد:

- سیر شدم

خون خونش را می خورد و در خود می جوشید، بر عکس همیشه که از آمدن مهراد خوشحال بود و ساعت ها به خوشی و خنده سپری می شد حالا برای رفتنش لحظه شماری می کرد. مهراد بهترین رفیقش، رقیب او بود و برگ برنده هم دستش. خاری شده بود در چشم حسام و نفسش را تنگ کرده بود.

تلوزیون را روشن کرد و بی هدف شبکه ها را عوض می کرد. اخم هایش بی اختیار در هم می رفت و باز با بیرون دادن نفَسش گره از پیشانی باز می کرد. این خانه دیگر جای ماندن نبود، باید می رفت، می رفت جایی که خاطره ای از هستی آنجا نباشد، صدای قدم ها، خنده ها و شیرین سخنی هایش را نشنود. رفت و آمدش را نبیند. امشب، همین امشب باید با دادفر صحبت می کرد و از صبح شنبه به فکر پیدا کردن خانه ای دور از اینجا و مستقل می بود.

زمان به کندی می گذشت، حضور مهراد این بار برایش طولانی و کسل کننده بود. مهراد هم متوجه بی حوصلگی و سکوت حسام شده و زیاد نماند. ساعتی بعد خداحافظی کرد.

کنار پنجره، روی صندلی راک نشسته بود. دلش هوای تازه می خواست، پنجره را کمی باز گذاشت و هوای سرد وارد اتاق شد. فنجان گرم قهوه را میان دست های سردش گرفته و طعم تلخ آن را مزمزه می کرد. صدای زنگ خانه به گوش رسید؛ همیشه این زنگ زدن ها دلش را هُری فرو می ریخت که ای کاش هستی باشد اما حالا اضطراب وجودش را فرا می گرفت. گریزان بود از هستی و تمام آنچه که دخترک را به یادش می آورد. دل آشوب از جا برخاست و فنجان را روی عسلی گذاشت، دستی میان موهای مجعدش کشید و سمت در رفت. از چشمی در که نگاه کرد صورت تکیده ی مهتاج خانوم را دید. روسری سُرمه ای رنگش را زیر گلو سنجاق زده و با چشم های فرورفته و مشکی اش به در خیره و منتظر بود.

در را باز کرد، مهتاج لبخندی زد و گفت:

- سلام آقا حسام، خوبید؟ آقا و هستی خانوم می خوان برن پیست، گفتن بهتون بگم شما...

هنوز حرفش کامل نشده بود که حسام لب گشود:

- نه مهتاج خانوم، بهشون بگید من سرم درد می کنه. همراهشون نمی رم.

حرف در دهان مهتاج ، خشک شد و سر کج کرد، آهسته لب زد: باشه!

حسام زیر لب با اجازه ای گفت و در را بست. صدای تلق تلق کفش های مهتاج که از پله پایین می رفت در راهرو پیچید. حسام به اتاق برگشت، حالا دیگر حتی میل به نوشیدن قهوه هم نداشت. این خانه با تمام بزرگی و زیبایی اش، چقدر برای حسام زشت و غیرقابل تحمل بود. هر لحظه تمایلش به رفتن از این خانه بیشتر می شد.

بازم هم صدای زنگ...

نکند هستی باشد، نکند اصرار کند برای رفتن به پیست...

پوفی کشید و از جا برخاست. این بار بدون نگاه کردن به چشمی، در را باز کرد. دادفر پشت در ایستاده بود. صورت مهربانش متبسم و بوی عطر سردش در فضا پیچیده بود.

حسام لبخند نرمی زد و آهسته سلام گفت. با احترام قدمی عقب برداشت و از جلوی در کنار رفت.

- بفرمایید

دادفر دستی به محاسن جو گندمی اش کشید و گفت:

- مزاحم نباشم.

ابرو بالا انداخت و جواب داد:

- نه، خواهش می کنم مراحمید.

آقای دادفر وارد خانه شد و حسام در را بست. دادفر رو به حسام گفت:

- مهتاج خانوم گفت ناخوش احوالی، اومدم حالت رو بپرسم.

سمت کاناپه می رفتند و حسام لب از لب برداشت:

- نه، یعنی سر دردم... چیز مهمی نیست استراحت کنم خوب می شم.

دادفر روی مبل لمید و گفت:

- اگر نیاز به دکتر داری زنگ بزنم دکتر شفیعی بی آد.

- نه ، نه، ممنون ... فقط نیاز به استراحت دارم.

سمت آشپزخانه می رفت که دادفر گفت:

- بیا بشین پسرم، چیزی نمی خواد بیاری. اومدم حالت رو بپرسم و برم.

حسام در ستیز با دلش بود تا حرفش را واگویه کند. لب فشرد و اضطرابش را کنترل کرد.

- نه‌ اجازه بدین یه چای بیارم. باهاتون حرف دارم.

تعلل نکرد و وارد آشپزخانه شد، چای ساز را روشن کرد. لحظه ای بعد با سینی کوچک طلایی رنگ و فنجان های داغ چای وارد پذیرایی شد. سینی را روی میز گذاشت و کنار دادفر با فاصله ای اندک نشست.

دادفر کمی سمت حسام متمایل شد و گفت:

- ممنون پسرم، خب ... مشتاقم بشنوم چی می خواستی بگی؟

نگاهش را از دادفر گرفت و آهسته جواب داد:

- من... راستش من... تصمیم دارم از اینجا برم. تا الان هم خیلی بهتون زحمت دادم. اما وقتش رسیده برم و زندگی مستقلی داشته باشم.

دادفر تکیه از مبل گرفت و گفت:

- چه زحمتی پسرم؟ هر کاری بوده به هر جا رسیدی از تلاش خودت بوده. الانم زندگی مستقل داری، داری جدا زندگی می کنی. کجا می خوای بری خودت رو آواره کنی.

- من به شما خیلی مدیونم و محبت های شما و شریفه خانوم رو هیچوقت فراموش نمی کنم . اما خواهش می کنم اجازه بدین از اینجا برم و رو پای خودم وایسم.

ابروهای پهن و زمخت دادفر گره خورد و پرسید:

- کسی حرفی زده ناراحتت کرده؟ اتفاقی افتاده حسام؟

سر تکان داد و گفت:

- نه، نه اصلا... فقط حس می کنم وقتش رسیده برم زندگی مستقلی شروع کنم. البته قبلا هم گفتم اما الان تصمیمم جدی تره.

دادفر با بی میلی گفت:

- چی بگم! نمی خوام مانعت بشم اما می دونم شریفه ناراحت می شه. می دونی که اون تو رو جایگزین همایونش کرده و همون اندازه دوستت داره و واسش عزیزی.

حسام فنجان چای را مقابل دادفر گذاشت و گفت:

- جای دوری که نمی رم. زود به زود هم بهتون سر می زنم.

دادفر نفسی سنگین از سینه اش بیرون داد.

- کاش حداقل ازدواج می کردی و بعد از اینجا می رفتی. منو شریفه آرزوی دامادیت رو داریم.

باز نیشی به قلب حسام فرو رفت و احساسش زخم برداشت. دستش فشرده شد و جواب داد:

- من فعلا نمی تونم ازدواج کنم، اصلا بهش فکر نمی کنم. شاید به خاطر مادری که داشتم به یه زن نمی تونم اعتماد کنم.

اوقات دادفر تلخ شده بود و رفتن حسام را نمی خواست اما مجبور بود به این تصمیم حسام احترام بگذارد. از جا برخاست و حسام گفت:

- چایی نخوردین هنوز! کجا؟

سر جنباند و گفت:

- میل ندارم ممنون. باشه، بر خلاف میلم بهت اجازه می دم بری و زندگی مستقلی تجربه کنی. هر جا باشی من و شریفه به یادت هستیم و برات آرزوی موفقیت می کنیم.

دلخوری دادفر را در نگاهش می دید اما چاره ای نداشت، اینجا ماندن عذابش می داد.

دانه های برف همراه با باد سردی که می وزید رقص کنان پایین می آمدند و می نشستند روی درختان عریان، دیوارها و زمین... لایه ی نازکی از برف روی زمین نشسته و آرام آرام شهر سفید پوش می شد. ماشین حسام جلوی بنگاه املاک متوقف شد. به دنبال خانه ای نقلی و کوچک در نزدیکی مطب بود. از ماشین پیاده شد و از شدت سوز و سرما کمی سرش را داخل یقه ی کاپشن فرو برد. آهسته و با احتیاط روی سنگفرش پوشیده از برف پا گذاشت و وارد بنگاه شد.

آقای پاکدل با هیکل فربه و تنومندش به صندلی تکیه زده و برگه هایی در دست داشت. با دیدن حسام، کمی عینکش را بالا زد و نیمخیز شد، دستش را سمت حسام گرفت:

- به به ، سلام آقای دکتر ... خوش اومدی

حسام دستش را به گرمی فشرد :

- سلام آقای پاکدل، خسته نباشید. ممنون

روی صندلی مقابل میز نشست و پاکدل با لبخند گفت:

- احیانا مطب رو که نمی خواین عوض کنید؟!

حسام سر تکان داد و گفت:

- نه‌، نه... اتفاقا یه خونه ی تمیز و نقلی و البته مبله باشه بهتره. نزدیک به مطب می خوام. هر چه نزدیکتر بهتر.

پاکدل ابرو بالا انداخت و لب باز کرد:

- ای به چَشم. همین الان چند مورد رو معرفی می کنم.

دفتری را گشود و دقیق نگاهی انداخت. چند لحظه بعد گفت:

- یه خونه دویست متری، ویلایی و مبله، دو خوابه ....

حسام بی حوصله تر از آن بود که بخواهد خانه به خانه بگردد و وارسی کند. پس اولین موردی که معرفی کرد را بی هیچ شرط و شروطی پذیرفت. صحبت پاکدل را ناتمام گذاشت و میان حرفش دوید.

- همین خوبه آقای پاکدل. امشب می تونم وسیله بیارم؟

حرف در دهانش ماسید و متعجب حسام را نگاه کرد، با لبخند نرمی گفت:

- آقای دکتر نمی خواین خونه رو از نزدیک ببینید بعد قولنامه کنیم؟

- نه من شما رو قبول دارم، دفعه ی اول که نیست می آم پیشتون. همونطور که مطب خوبی معرفی کردین حتما خونه هم موردی نداره.

پاکدل سر کج کرد و آهسته جواب داد:

- لطف داری ، باشه هرطور صلاح می دونی. پس بعداز ظهر ساعت سه تشریف بیارید قولنامه رو امضا کنید. از همون لحظه به بعد هم کلید دارید و می توید وسیله ببرید.

حسام از جا برخاست و با تشکری کوتاه خداحافظی کرد.

پشت چراغ قرمز ایستاده بود، دوباره دخترکان گلفروش و فال فروش. با صورت هایی سرخ و یخ زده! دوباره کودکی اش پیش چشمانش نقش بست. وقتی که با لُنگ مرطوب، شیشه ی ماشین لوکسی را تمیز می کرد به امید پولی ناچیز و در عوض فحش و ناسزا بود که می شنید یا گاهی پس گردنی و اُردنگی. کمتر پیش می آمد پولی نصیبش شود. حالا دلش می خواست تمام گل ها و فال ها را بخرد اما برای چه کسی؟ کجا می برد؟

شیشه ی ماشین را کمی پایین کشید، بی آنکه چیزی بخرد چند اسکناس به دخترک گلفروش داد و با سبز شدن چراغ حرکت کرد.

وارد خانه شد، چیزی مثل سوهان روحش را می خراشید. با هر نگاه به گوشه و کنار خانه خاطراتش زنده می شد. چه خیال خامی بود داماد خانواده ی دادفر شدن. به خیالش اگر تلاش می کرد، دکتر می شد و ثروتمند، گذشته اش از یادها می رفت. می شد هم شأن و هم تراز خانواده ی دادفر. اما نه، گذشته چون سایه دنبالش بود و از او جدا نمی شد. کاسه ی چشمانش از اشک پر شد و با نفرتی بیش از پیش نسبت به مادرش، کارتن خالی را کف اتاق انداخت و با حرص کتاب ها را از قفسه برداشت و داخل کارتن می گذاشت. زمان زیادی لازم نبود برای جمع کردن دو قفسه ی کتاب و یک چمدان لباس.

به ساعت نگاه انداخت، چرا زمان اینقدر کُند می گذرد؟! چرا ساعت سه نمی شود تا برود، برود و خلاص شود از این جهنم. باز صدای زنگ، باز کوبش قلبش، باز ترس از دیدن دوباره ی هستی...

در را باز کرد، هستی... چشم های سیاهش، لبخند زیبایش، فشرده شدن قلب و حبس شدن نفس در سینه.

- سلام، خوبی حسام؟ ماشینت رو تو حیاط دیدم تعجب کردم. چرا مطب نرفتی؟

با زبان کمی لب زیرینش را تَر کرد و جواب داد:

- امروز تعطیل کردم، یه خونه اجاره کردم امشب می رم. از فردا می رم مطب.

نگاه هستی غمگین شد و آهسته لب زد:

- امشب؟ می ری؟!

نگاه از هستی می گرفت، نباید نم چشم هایش را می دید! لب می فشرد و لرزش صدایش را پنهان می کرد.

- آره، زودتر برم بهتره... مطب رو نمی شه زیاد تعطیل گذاشت.

هستی تکیه اش را به چهارچوب در زد و گفت:

- بهت عادت کرده بودیم، کاش نمی رفتی!

عادت...! فقط یک عادت! در برابر این همه دلبستگی و عشق...

تلخندی زد و جواب داد:

- آدمیزاد به هر شرایطی عادت می کنه، به بودنم عادت کردین؛ به نبودنمم عادت می کنید.

ساعت نزدیک سه بعدازظهر بود. کارتن ها را یک به یک از پله پایین برد؛ صندوق و صندلی عقب را پر از کارتن و وسایل کرد. شریفه خانوم میان چهارچوب در ایستاده و دستش را ستون تن کرده، به در تکیه زده بود. با نگاهی غمبار، رفتن حسام را تماشا می کرد. حسامی که برایش جای خالی همایونِ پرپر شده اش را پُر کرده بود. هستی دست ها را در هم گره زده و با اخم ظریفی کنار مادر ایستاده بود.

آخرین کارتن را هم داخل ماشین گذاشت و سمت شریفه برگشت. برف نرم نرم می بارید و گونه ها و بینی شریفه از سرما و بغضی که نگه داشته بود سرخ شده و چشمانش را حریری از اشک پوشانده بود. دستش را از در جدا کرد و صاف ایستاد. حسام خم شد تا دستش را ببوسد اما شریفه قدمی عقب برداشت. سر بالا گرفت و چشم در چشم هم دوختند. صدای شریفه می لرزید و لب باز کرد:

- به طبقه ی بالا و وسایلش دست نمی زنم. اونجا واسه تو می مونه تا ابد. هر وقت خواستی برگرد، قدمت روی چشم.

حسام آهسته پلک زد و زیر لب چَشم گفت. تاب نگاه کردن به چشم های مهربان و غمگین شریفه را نداشت. با خداحافظی کوتاهی سمت ماشین رفت.

باد سردی می وزید و دانه های سرگردان برف را به این سو و آن سو می کشاند، هر وزشِ باد، لرز به تن می انداخت. آسمان زودتر از هر شبِ دیگر رو به تاریکی می رفت.

حسام ماشین را جلوی در پارک کرد و وارد حیاط خانه ی جدیدش شد. خانه ای که یک پنجم از خانه ی بزرگ دادفر هم نمی شد. نگاهی به حیاط خانه انداخت. باغچه ای کوچک با بوته های گل خشکیده که از برف سفید پوش شده بود گوشه ای از حیاط به چشم می خورد و شیر آب و حوضچه ای سنگی کنار باغچه.

کارتن ها را آهسته و با احتیاط داخل خانه برد و گوشه ای از سالن گذاشت. کمی خانه را وارسی کرد... در راهروی سمت راست، دو اتاق خواب کنار یکدیگر، سرویس حمام و دسشویی هم مقابلشان. سالن با دو فرش دوازده متری کرم رنگ و مبلمان قهوه ای چیده شده بود.

روی کاناپه لم داد، خانه غرق در سکوت بود و دلگیر. تنها تیک تاک ساعت دیواری به گوش می رسید. چند لحظه ای چشم فرو بست و در سکوت گذراند. شکمش از شدت گرسنگی مالِش می رفت و قار و قور می کرد. ناهار نخورده و چیزی تا وقت شام نمانده بود. به طور حتم یخچال باید خالی باشد!

ناچار از جا برخاست تا برای خرید خوراکی و شام از خانه بیرون برود. سوار ماشین شد و حرکت کرد. سرمای هوا مردم را به خانه ها کشانده و خیابان خلوت بود. مقابل سوپرمارکتی متوقف شد و هنوز در ماشین را باز نکرده بود که درِ دیگر ماشین باز شد و دختری جوان داخل ماشین نشست!

حسام متعجب نگاهش کرد و قبل از اینکه فرصت حرف زدن داشته باشد، دخترک دستپاچه گفت:

- برو... برو... زود راه بیوفت!

سر تکان داد و پرسید:

- کجا برم؟ کی هستی تو؟! برو پایین ببینم.

دخترک ناچار چاقوی جیبی اش را مقابل صورت حسام گرفت و تهدیدوار لب باز کرد:

- بهت می گم برو... حالیته؟! می زنم آ...

حسام چینی به دماغش انداخت و با اخم تشر زد:

- برو بابا یه الف بچه منو از چاقو می ترسونه... بذار جیبت...

حرفش هنوز تمام نشده بود که در ماشین باز شد. دستی مردانه و قدرتمند، پشت یقه ی دخترک را گرفت و بیرون کشیدش. بیشتر از چند ثانیه طول نکشید که دو پسر جوان، دخترک را به باد کتک گرفته و روی زمین می کشاندند. حسام با چشم های گرد شده از تعجب، مات و مبهوت نگاه کرد. به خودش آمد و از ماشین پیاده شد؛ پشیمان از اینکه ای کاش حرکت کرده بود سمت دو پسر دوید. نهیب زد:

- ولش کنید! چرا می زنیدش؟ ولش کن ببینم.

یقه ی کاپشن یکی از پسرها را کشید و درگیر شدند. دو پسر رهگذر دیگر هم مداخله کردند. میان درگیری ها و کتک کاری، فقط لحظه ای چشمش به دخترک افتاد که دست روی شکم داشت و با صورتی جمع شده از درد... خمیده خمیده قدم بر می داشت. حسام همراه با مشتی که به صورت پسر زد به عقب هُلش داد. سمت دخترک دوید و بازویش را چنگ زد.

- برو تو ماشین...

هر دو نشستند و قبل از اینکه پسرها از درگیری خلاص شوند، حرکت کرد. حینی که با سرعت رانندگی می کرد، نیم نگاهی به دخترک انداخت که سرش را کمی بالا برده و با دستمال خون های بینی اش را تمیز می کرد. دور تر که شدند از سرعت ماشین کم کرد که دختر نالید:

- نگه دار پیاده می شم.

حسام با دلسوزی نگاهی انداخت و گفت:

- کجا با این حال و روزت؟ بریم درمانگاهی جایی؟ یا بگو برسونمت خونتون.

دخترک اما با لحنی خشن جواب داد:

- لازم نکرده! می خواستی زودتر راه بیوفتی که اینجوری کتک نخورم، حالا هم نمی خواد دلت بسوزه... بکش کنار ببینم.

گره ای بین ابروهای حسام افتاد و با کنایه لب باز کرد:

- مثل اینکه یه چیزی هم بدهکار شدم نه؟! ‌خوبه به خاطر تو کتک خوردم آ... می گم خونت کجاست؟ بگو برسونمت اینجا ماشین گیرت نمی آد تو این برف!

دختر با همان لحن تند، تشر زد:

- خونه کجا بود عمو؟ بهت می گم بکش کنار!

اینبار حسام عصبانی شد و پا روی ترمز گذاشت، با کلافگی گفت:

- به جهنم... برو پایین، اصلا به من چه!

در ماشین را باز کرد و بلافاصله پیاده شد. از ماشین فاصله گرفت و با قدم های کوتاه و لرزان دور شد. بیشتر از سه چهار متر نرفته بود که درد در تمام بدنش پیچید، دست روی دلش گذاشت و زانوهایش خم شد. روی برف های خیس و سرد زانو زد و در خود جمع شد. جای مُشت هایی که خورده بود تیر می کشید و درد می گرفت.

حسام هنوز نرفته بود. از آینه نگاهش می کرد؛ شلوار جین کهنه و رنگ و رو رفته، مانتویی قهوه ای که به زحمت تا زانوهایش می رسید و سویشرتی که اصلا مناسب این شب برفی و سرد نبود. دلش به رحم آمد و باز گذشته ی تاریک خودش مقابل چشمانش نقش بست و طعم تلخ فقر یادآورش شد.

دخترک روی زانو نشسته بود که حسام از ماشین پیاده شد. نزدیکش رفت و با دلجویی گفت:

- چرا لج می کنی خب؟ من که می گم بیا ببرمت درمانگاهی جایی... یا برسونمت خونتون. تو این سرما با این حال کجا می خوای بری آخه؟!

دخترک با درد نفس می کشید، اما مقاومت می کرد و دوباره روی پا، مقابل حسام ایستاد. نی نی چشم هایش می لرزید و حسام را پشت پرده ی نازک اشک، تار می دید. با لحنی تلخ جواب داد:

- جای خاصی نمی خوام برم، پشت شمشادهای پارک، ساختمون نیمه ساز و مخروبه واسه خوابم کافیه. یه سوراخ موش واسه خواب پیدا می کنم، پس فکر من نباش و برو رد کارت.

حسام پای رفتن نداشت، دخترک سن و سالی نداشت، شاید هجده سالش هم نمی شد. وجدانش اجازه نمی داد در این هوای سرد، با آن دردی که داشت تنهایش بگذارد. تنها جایی که به ذهنش رسید را به زبان آورد:

- خب بیا بریم خونه ی من!

نگاه تند و تیزش را به چشم های حسام دوخت، ابروهایش در هم گره خورد و نهیب زد:

- چی فکر کردی پیش خودت؟! گفتم خونه ندارم‌، نگفتم هرزه ام که... بچه پررو

با قهر قدم برداشت و چند قدمی نرفته بود که حسام پوزخندی زد و کمی صدایش را بالا برد، به طعنه لب باز کرد:

- هه! تو واسه من یه الف بچه ای، من رو چه به تو جوجه...؟ اعتماد به نفست منو کُشته، اصلا برو هر جا دوست داری.

این بار بی خیال شد و سمت ماشین برگشت، صدایش را می شنید که با حرص می گفت:

- جوجه خودتی... فکر کردی کی هستی مَردک؟!

بی تفاوت به حرفهایش قدم بر می داشت، هنوز دستش به دستگیره نرسیده بود که دختر سریع تر از او سمت ماشین آمد. حسام چشم درشت کرد و متعجب نگاهش کرد که با التماس گفت:

- جون ننت بشین بریم، ماشین پلیس داره می آد... این دفعه رو مرگ من بشین تا دیر نشده.

هر دو نشستند، حسام استارت ماشین را نزده بود که نور قرمز چراغ گردان پلیس داخل ماشین افتاد و پلیس کنارشان متوقف شد. دختر با صدایی آهسته گفت:

- نوکرتم به مولا، لو ندی با مروّت!

حسام شیشه را پایین کشید و مأمور پلیس با اخم ظریفی، سر کج کرد و داخل ماشین را نگاهی انداخت.

- مشکلی پیش اومده آقا؟

حسام سر تکان داد و گفت:

- نه...

تاریکی مانع از دیده شدن صورت آشفته ی دختر بود، پلیس با ارتیاب نگاهش کرد و گفت:

- مدارک لطفا

حسام کیف مدارک را از داشبورد برداشت و تحویل داد، چند لحظه بعد پلیس کیف را تحویل داد و گفت:

- مشکلی نیست آقای دکتر، لطفا حرکت کنید توقف ممنوعه!

حسام با لبخندی تصنعی سر تکان داد و کیف را گرفت، بلافاصله حرکت کرد. لبخند محوی روی لب هایش نشست و گفت:

- اسمت چیه جیغ جیغو؟

دخترک نفس حبس شده اش را بیرون داد و لب زد:

- نیهان!

نیهان کمی سمت حسام متمایل شد و پهلویش تیر کشید، کمی حالت تهوع داشت اما بروز نداد و پرسید:

- ببینم خداوکیلی دکتری؟

- دندونپزشکم

لبخند کمرنگی زد و یک تای ابرویش را بالا داد، گفت:

- هنوزم سر حرفت هستی؟ که منو ببری خونه ات؟!

حسام چشم ریز کرد و با نگاهی موشکافانه گفت:

- چیه نظرت عوض شد؟ دکترا کبریت بی خطرن؟!

دخترک پشت چشمی نازک کرد و با غرولند جواب داد:

- نخیرم... گفتم دکتری، تحصیلکرده ای، شعور داری خو بیام باهات!

حسام با تک خنده ای لب زد:

- خیلی پررویی! آره سر حرفم هستم، شعورم دارم نترس.

- خو پس راهتو کج کن همون خیابون که بودم، کوله پشتیم موقع فرار افتاد. ببینم اگه هست بردارم.

حسام زیر لب باشه ای گفت و دور برگردان را دور زد. زیرچشمی حرکات دختر را می پایید. دستش روی شکمش مشت می شد و گاهی پلک می فشرد. نگران پرسید:

- چته تو؟ مطمئنی نیاز به دکتر نیست؟

نیهان سر جنباند و زیر لب آهسته گفت:

- خوبم. نگه دار همین جا بود

کنار کشید و متوقف شد. نیهان از ماشین پیاده شد و لا به لای شمشادها را می گشت. لحظه ای بعد کوله پشتی کهنه و خاکستری رنگ را از بین شمشادهای خشکیده و پر از برف بیرون کشید. همان طور که برف هایش را می تکاند سمت ماشین آمد و در را باز کرد. اطراف را نگاهی گذرا انداخت و نشست. حسام با تردید نگاهی به کوله پشتی انداخت و پرسید:

- تو کوله پشتی چی داری؟ چرا از پلیس فرار می کنی؟!

نیهان متوجه شک حسام شد و اخم غلیظی کرد، با تندی جواب داد:

- تو کوله پشتی یه دست لباس دارم و چهار تا خرت و پرت! فرارم از پلیس هیچ ربطی به این کوله نداره.

کوله را سمت حسام گرفت و ادامه داد:

- بیا نیگاش کن دلت آروم بگیره، بعدم از پلیس فرار می کنم چون گیرشون بیافتم یا می فرستنم بهزیستی یا خونه ننه ام که هر دو جا واس من عینهو جهنمه!

نگاه حسام به رو به رو بود و با جدیت گفت:

- خونه چرا جهنم باشه؟ چرا فرار کردی؟

نیهان سرش را به شیشه ی ماشین تکیه زد و آب دهانش را قورت داد. سرگیجه داشت و احساس ضعف شدید... بی رمق لب باز کرد:

- شوهرش اذیتم می کرد، نمی خوام دیگه برگردم خونه!

حسام با اخم ظریفی پرسید:

- شوهر کی؟

دخترک چینی به دماغش انداخت و بی حوصله گفت:

- گیجی آ دکتر... شوهر ننه ام دیگه !

حسام متوجه بی حالی اش شد و سکوت کرد. خودش هم گرسنه و خسته بود، ذهنش پر از سوال بود اما نه خودش و نه نیهان نای حرف زدن نداشتند. مقابل سوپر مارکت نگه داشت و پیاده شد، اشاره کرد:

- تو هم بیا، هر چی لازم داری بردار.

نیهان دلش می خواست همان جا بماند و بخوابد اما لحظه ای فکر کرد شاید دکتر خاطرش جمع نباشد. در را باز کرد و پیاده شد، باز هم لرز به تنش افتاد و به سختی قد راست کرد و قدم برداشت.

وارد سوپر مارکت شدند، نگاهش بین قفسه ها می چرخید و دلش ضعف می رفت برای خوراکی ها. درد دلش بیشتر شد و نگاهش تیره و تار... سیاهی همه جا را گرفت و دیگر هیچ چیزی نفهمید.

با صدای زمین افتادن نیهان ، حسام به پشت سرش نگاه کرد. نیهان بین قفسه ها، بی جان و رنگ پریده روی زمین افتاده بود. سراسیمه سمتش دوید و صدا می زد:

- نیهان... نیهان... صدامو می شنوی؟ نیهان چشماتو باز کن...

هیچ حرکتی نمی کرد، چند مشتری و فروشنده هم توجهشان جلب شده بود. زمزمه ها شروع شد و هر کس حرفی می زد. حسام بی توجه به سوال ها و حرف هایشان دست برد زیر زانوها و سر دخترک، در آغوشش کشید و با قدم هایی تند سمت ماشین رفت. در آن هوای سرد، دانه های عرق روی پیشانی حسام نشسته بود. اضطراب داشت و قلبش به شدت می تپید.

در عقب را باز کرد و نیهان را روی صندلی گذاشت. با دست های لرزان پشت فرمان نشست و راه افتاد. هر از گاهی نیهان را صدا می زد اما فایده ای نداشت. با یک دست فرمان را گرفته بود و با دست دیگر شماره ی مهراد را گرفت. بعد از چند بوق جواب داد:

- جانم حسام؟

دستپاچه گفت:

- الو مهراد، این رفیقت تو بیمارستان دکتر بود، آهان شهروز بود اسمش...

مهراد گیج و گنگ جواب داد:

- خب، آره شهروز... چی شده؟

- ببین من یه مریض دارم دختره، می خوام ببرم بیمارستان حالش خوب نیست. زنگ بزن هماهنگ کن برم پیشش نمی خوام پای پلیس بیاد وسط!

مهراد با سردرگمی پرسید:

- چی می گی حسام؟ مگه دختره چی شده؟ تصادف کردی؟ کجایی؟

حسام با کلافگی سر تکان داد و با غیظ لب باز کرد:

- نه، نه، تصادف نکردم! مهراد وقت ندارم هماهنگ می کنی یا زنگ بزنم حامد؟!

- باشه بابا! بذار ببینم اصلا شیفتش هست یا نه، الان خبر می دم.

حسام حین رانندگی زیر لب به خودش بد و بیراه می گفت و خود را سرزنش می کرد: « همه اش تقصیر منه، منه احمق! اگر همون لحظه که گفت راه بیوفت، می رفتم اینطوری کتک نمی خورد... خدایا خودت کمک کن، چیزیش نشده باشه! چجوری خودم رو ببخشم؟ بهم پناه آورده بود...»

صدای زنگ گوشی بلند شد، بلافاصله گوشی را برداشت و وصل کرد. دستپاچه پرسید:

- الو مهراد... چی شد؟

- هماهنگ کردم خیالت راحت...

- ممنون داداش، جبران می کنم.

مهراد به طعنه و شوخی گفت:

- تو که اهل این برنامه ها نبودی حسام. دختر، تو ، این وقت شب؟!

با کلافگی نفسش را بیرون داد و غرولند کرد:

- ولمون کن تو رو خدا مهراد، بعد توضیح می دم.

منتظر جواب نماند و تماس را قطع کرد. وارد محوطه ی بیمارستان شد، شتابزده و آشفته از نگهبان و پرستار کمک خواست. نیهان را روی برانکارد گذاشتند و با قدم هایی بلند تا ورودی اورژانس دنبالشان رفت.

شهروز را ورودی اورژانس دید، ابروهای بور و کم پشتش را در هم تنیده و با اخم نیهان را نگاهی گذرا انداخت. نیهان را بردند و شهروز مقابل حسام ایستاد، پرسید:

- چه اتفاقی واسش افتاده؟

حسام نوک زبان را به لب های خشکیده اش کشید و جواب داد:

- کتک خورده

شهروز با نگاه پرسشگر و پر از ظن خود نگاهی انداخت و وارد اورژانس شد.

حسام بی قرار بود و مدام پشت در قدم می زد، پنجه میان موهایش می برد و تا روی گردن می کشید. دقایق به کندی می گذشت. گاه روی صندلی می نشست و با پا روی زمین ضرب می گرفت، گاه قدم می زد و لب به دندان می گرفت.

بلاخره انتظارش سر رسید و شهروز از بخش بیرون آمد. نگاه نگرانش را به چشم های سبز رنگ شهروز دوخت و منتظر بود حرف بزند. شهروز با نوک انگشت، عینک را روی بینی عقابی اش کمی بالا برد و لب باز کرد:

- گفتی کتک خورده؟

حسام سر جنباند و تأیید کرد، شهروز نفسش را بیرون داد و گفت:

- اما انگار شکنجه شده تا کتک خوردن! تنش خیلی کبوده، روی پهلوهاش جای سوختگی سیگاره، یه زخم عمیق هم روی بازوش هست که زیاد ازش نمی گذره و جای بخیه هنوز تازه اس!