رمان رویا به قلم مهناز صیدی

ژانر : #پلیسی

خلاصه :

این داستان، داستان زندگی دختری به نام شقایق است که اعضاء خانواده‌اش را در یک کشتار گروهی از دست داده و تک و تنها به عنوان تنها شاهد قتل اعضاء خانواده‌اش تحت حمایت یک پلیس سخت‌گیر به نام علیرضا قرار گرفته است و به نوعی علیرضا و تمام پلیس‌های دیگر را مقصر در قتل خانواده‌اش می‌داند و از آنها کینه به دل دارد. این کینه باعث میشه که...

ساعت از 2/5 شب گذشته بود. همه در خواب بودند. دریچه ی بالای گلخانه به آرامی و بدون سرو صدا باز شد. با اشارۀ او مرد دیگر آهسته پایین پرید و به دنبال او خودش نیز همراه شد. خانه غرق سکوت بود. با اشاره به هم اسلحه ها را از پشت درآوردند وهمزمان با یکدیگر وارد اتاق خواب شدند.هردو کارخود را خوب می دانستند.اسلحه ها نشانه گرفت....اتاق بعدی تقسیم شدند.یکی اتاق دخترها ودیگری اتاق پسرها.از صدای باز شدن در که تازگی ها احتیاج به روغن کاری پیدا کرده بود شقایق بیدار شد.تازه داشت خوابش می برد؛چون به عادت همیشه در اتاق پسرها که نور را بیرون نمی زد با حامد مشغول مطالعه بودند.منتظر صدا ماند؛اما وقتی هیچ صدایی نشنید گوشۀ چشمش را گشود.برای لحظه ای فکر کرد خواب می بیند.از وحشت تمام توان خود را از دست داده بود.مغزش از کار افتاد،اما چشمانش داشت می دید.آرزو کرد که از خواب بیدار شود ولی خواب نبود.در مقابل چشمانش،مرد اسلحه به دست نزدیک شد.لحظه ها به کندی می گذشت.دست او بالا رفت وناگهان سوزش شدیدی درفضای سینه اش احساس کرد.نفسش بند آمد.چشمانش کاملاً گشوده شد.دست مرد چرخید وروی شبنم ثابت شد.شبنم مثل همیشه آرام ومظلومانه در خواب بود.صدای آشنا تکرار گشت وشبنم از شدت سرعت ضربه تکانی خورد همین فریاد در گلوی شقایق تنها به صدای یک بچه گربه تبدیل شد.مرد نزدیک اوشد. لحظه ای ایستاد تا مطمئن شود صدا متعلق به او بوده است.همین مدت نیز به شقایق این فرصت را داد که صورت او را ببیند.مرد از او فاصله گرفت.قبل از رفتن محض اطمینان شلیک مجددی به او کرد.درد در سینۀ او شدید تر گشت.نفسش تنگ شد و دیگر چیزی نفهمید.

دقیقه ای بعد خانه از حضور مهاجمین خالی شد.حامد به زحمت خود را روی زمین کشید وخزید.تاخودرا به تلفن برساند.خون بالا می آورد.دیگرجانی برایش نمانده بود.با دستانی لرزان گوشی را برداشت.شماره ها را گرفت.آن سوی خط مردی پاسخ داد:((ستوان ستوده،بفرمایید))

صدای خش دار وضعیفی گفت:بیاین به آدرس ....خیابان من...منوچهری....کو...چهلادن. ...6 ....پ....80

ــ الو الو صدای من را می شنوید؟.الو گوشی هنوز دستتان است؟

ارتباط قطع نشده بود ولی کسی دیگر جواب نمی داد.میان شک وتردید از خط آزاد دیگر استفاده کرد وبه افسر نگهبان موضوع را گزارش داد.محض احتیاط یکی از ماشین های گشت را به محل مورد نظر فرستادند.بازپرس پناهی خمیازه کشان از میان جمعیت تماشاچی همسایه گذشت.مأموری جلویش را گرفت وگفت:شما نمیتوانید جلوبروید.

بازپرس به جای پاسخ کارتش را نشان داد وبدون معطلی وارد خانه شد.معاونش جلوآمد وگفت:سلام قربان.

بازپرس اخمی کردوگفت:بازهم که تواین کلمه رو پیش من گفتی.لطفی چندبار بهت بگم به من قربان نگو؟

لطفی خندیدوگفت:معلومه که ازدندۀ چپ بیدارشدید.

باهم وارد ساختمان شدند.داخل خانه از حضور مأمورین مختلف پربود وهرکسی هم کار خودرا می کرد.وارد اولین اتاق شدند.یکی از جنازه ها را روی برانکارد گذاشته بودند ودیگری راهم پایین می آوردند.بازپرس جلو رفت ونگاهی به اجساد انداخت.گلوله ای پیشانی هردو را شکافته بود.لطفی گفت:یک قصابی تمام بوده.زن وشوهر به اضافۀ چهار تا بچه.

ــ همه مردند؟

ــ دوتا بچه در دم جان دادند ولی دوتای دیگه....

ــ زجرکُش شدند؟

ــ پسره بله،اما دختره خیلی حالش بد است.به بیمارستان منتقل شده.

ــ پس شاهد داریم.

نه فکر نمی کنم.جون اولاً درخواب بهشون حمله شده،دوماًاینطورکه دکتر گفته میشه به دختره هم امیدوار بود. دوتا گلوله به سینه اش خورده.موقع بردن حتی نبضم نداشت.

ــ بگو یه مرده رو به بیمارستان بردید!

ــ همینطورم هست.

ــ ممنون!انگیزشون چی بوده؟

ــ ظاهراً دزدی بوده.

مشخص شده چی می خواستند؟

نه، اما همۀ اتاق ها بهم ریخته است.بفرمایید،این گزارشی است که تهیه شده.

بازپرس صورت اولیۀ گزارش را نگاه کردوگفت:وقتی کامل شد بده.

ــ چشم.

بازپرس به اتق های دیگر سرکشی کرد ونگاهی به اجساد انداخت.پرسید:دختره چند ساله است؟می شود حرف هایش را به عنوان مدرک قبول کرد؟

ــ اگر زنده بماند،بله.به نظر هفده،هجده ساله می رسید.فعلاًکه می خواستند عملش کنند.

ساعت هشت صبح بودکه دکتر از اتاق عمل خارج شد.بازپرس که چند دقیقه پیش وارد شده بود،برخاست وجلو رفت.بعد از معرفی خود پرسید:خوب آقای دکتر؟ــ واقعاً دختر خوخوش شانسی بوده،گلوله از یک سانتی متری قلبش رد شده است.

ــ زنده می مونه؟

باید امیدوار بود.ماهرکاری که از دستمان برمی آمد کردیم.

ــ کی می توانیم با او صحبت کنیم؟

باید صبرکنید تا به هوش بیاید.تازه بعد از آن هم هرگونه هیجان اورا می کشد.او حداقل باید تاچند روز تحت نظر باشد.نبایستی به اوفشار بیاید.

ــاما دکترماحتماًباید با اوصحبت بکنیم.

ــ از یک مرده هیچ اطلاعاتی نمی توانید به دست بیاورید.اینطورکه من متوجه شدم همۀ اعضای خانواده اش مردند.کافی است شما به اوبگویید تنها فرد زندۀ خوانواده اش است،آنوقت شماهم هیچ فرقی باقاتل نخواهید داشت.

اما....

در اتاق عمل باز شد و دوپرستار مرد درحالیکه برانکارد را هل می دادند،بیرون آمدند.دختر جوان بیهوش،رنگ پریده وبیشتر شبیه یک مرده بود.بازپرس متوجه شباهت فوق العاده او با برادرش شد.بسیار زیبا ودوست داشتنی.بی اختیار سرش را تکان داد.

ساعت 12 ر وز بعد آقای لطفی با پرونده جدید وارد اتاق شد وگفت:اوضاع از آنچه که فکرش را می کردیم جدی تر است.

باز پرس سر از گزارش صحنه جنایت بلند کرد وپرسید:چطور؟

ــ این پرونده ای است که بازپرس کیانفر روی آن کار می کرد.

ــ لطفاً نگو که باید روی دوتا پرونده کار بکنیم.

ــ متأسفم،ولی ماجرا پیچیده تر از آن هم هست.خانواده ای که قتل عام شدند ،شاهد عینی یک پروندۀ دیگر بودند.

ــ پس ماجرای دزدی دروغ بوده.

همینطور است.فروردین امسال جنازۀ زن جوانی موسوم به فائزه رسولی در پارک چیتگر پیدا شد.بعد از انعکاس این خبر در روزنامه ها پدر خانواده یعنی حمید نیازی،مهندس نفت به اداره آگاهی مراجعه کرده واعلام نموده که در سر خیابان خانه شان شاهد بوده زن از اتومبیل خارج شده.قصد فرار داشته که از پشت مورد اصابت گلوله قرار گرفته.با مشخصات داده شده معلوم شده که قاتل،منوچهر زربافت پدر شوهر مقتوله بوده است.آقای نیازی تأکید کرده بود در صورتیکه خودش هم نتواند برای شهادت بیاید هریک از اعضای خانواده اش که همگی شاهد قتل بودند ،در این باره شهادت می دهند.زربافت خود به اتهام هدایت باند مواد مخدر در ایران مظنون بوده است،الان هم در زندان به سر می برد ولی....

ــ با یک وکیل خوب می تواند فرار کند.درست است؟

ــ کاملاً.

ــ از بیمارستان خبری نشد؟

ــ فعلاً که نه.صدای مادرش را می شنید که او را صدا می کرد. چرا این قدر درد داشت؟ مثل این بود که بند بند بدنش را از هم جدا می کردند. از شدت درد اشکی از گوشه چشمش پایین لغزید. چشمهایش را به زحمت گشود. هنوز صدای مادر که منتظر پاسخی از طرف او بود در گوشش صدا می کرد. لبهایش تکان خوردند اما صدایی از آن خارج نشد. دوباره از هوش رفت. نسیم خنکی داشت به صورتش می خورد. دست پر نوازش پدر را بر روی موهایش احساس می کرد. حامد دنبال بچه ها کرده بود و آنها از شدت هیجان فریاد می زدند و می خندیدند. دوید تا او هم وارد بازی آنها شود، اما صدای وحشتناک شلیک گلوله ای او را بر سر جایش متوقف نمود. دست روی گوشهایش گذاشت. فریاد زد:

- نه...

همه جا غرق در سکوت شد. تاریکی امکان دیدن را به آدم نمی داد. کورمال کورمال جلو رفت. در خانه خودشان بود. خون همه جا را گرفته بود. می خواست فریاد بزند، اما نمی توانست حتی نفس هم بکشد. بدنش دچار تشنج شد. پرستار بلافاصله دکترش را پیچ کرد و خودش به طرف اتاق او دوید. ظرف چند دقیقه اتاقش پر از دکتر و تجهیزات شد. اتفاقا در همان لحظه بازپرس و آقای لطفی وارد سالن گشتند و از پرستار سراغ دکتر را گرفتند. از آنجا که همه می دانستند دختری که به بیمارستان رسانده شده کیست، پرستار بدون هیچ پنهان کاری گفت:

- حال بیمارتان وخیم است. چند دقیقه پیش دچار تشنج شدند و الان هم دکتر بالای سرش است.

بازپرس زیر لب غرید:

- بیا نوبت ما که شد آسمان طپید. این هم از زنده ماندن شاهد ما.

* * *

دو روز بعد علیرضا پناهی در اتاق کارش مشغول بررسی و مطالعه گزارش پزشکی قانونی بود که ضربه ای به در خورد و بعد از آن لطفی وارد شد:

- آقای پناهی خواهر آقای نیازی را پیدا کردیم. گویا امروز صبح از طریق روزنامه دیروز از ماجرا با خبر شده و الان هم اینجاست.

- خودش آمده؟

- بله. می خواهید بگویم بیایند اینجا؟

- آره. آره.

چند لحظه بعد زنی غرق در لباس سیاه با چشمانی پف کرده به همراه مردی که زیر بازویش را گرفته و او را به زحمت نگه داشته بود، وارد شدند. زن همچنان می گریست و با دستمالی که جلوی دهانش گرفته بود می خواست صدای گریه اش را خفه کند. بازپرس برخاست و جلو رفت:

- سلام. من بازپرس پناهی هستم. مامور تحقیق این پرونده. خانم از صمیم قلب به شما تسلیت می گوییم. اگر حالتان خوب نیست می توانیم بعدا با هم صحبت کنیم.

زن به زحمت بر هق هق گریه اش فایق شد و گفت:

- تا جایی که بتوانم کمکتان می کنم.

- متشکرم... امکانش هست کمی درباره خانواده برادرتان برایمان حرف بزنید؟

اشک دوباره بر گونه های زن جاری شد و با گریه گفت:

- بیچاره خانواده ی برادرم دو سه سال پیش به تهران آمده بودند و تصمیم داشتند تا یکی دو ماه دیگر هم از ایران بروند... ولی...

دوباره گریه امکان صحبت را از او گرفت. به جای او مرد شروع به سخن کرد:

- شما سوال کنید من جای ایشان جواب می دهم.

- خانواده آقای نیازی قبلا کجا بودند؟

- یک مدت در کشورهای جنوب خلیج فارس زندگی می کردند، بعد هم در آبادان، قرار بود همراه با هم به آمریکا مهاجرت کنیم.

- می توانم بپرسم چرا؟

- بله، خانواده های ما خارج از ایران هستند. از طرفی هم ما، یعنی من و آقای نیازی به نوعی برای ماموریت هم عازم می شدیم و این سفر برای ما اداری نیز محسوب می شد. من خودم هم مهندس پتروشیمی هستم.

- شما درباره این وضعیت چه نظری دارید؟ کسی را هم مقصر می دانید؟

او کمی فکر کرد و گفت:

- چه بگویم؟ نه کسی به نظرم نمی رسد.

- احتمال می دهید که این از سر دشمنی باشد؟

قبل از پاسخ مرد، زن به صدا درآمد و میان گریه گفت:

- خب معلومه که از سر دشمنی است. مگر بی دلیل هم می شود آدم کشت؟

آن هم یک خانواده را با آن بچه های طفل معصوم...

زن دیگر آرام نشد و آنها مجبور شدند جلسه را تعطیل کنند. در موقع خروج، زن ناگهان ایستاد و پرسید:

- آقای بازپرس می توانم اونها را ببینم؟

او سرش را تکان داد و گفت:

- من با پزشکی قانونی تماس می گیرم تا مشکلی پیش نیاید.

مرد تشکر کرد. این بار نوبت بازپرس بود که آنها را مورد خطاب قرار دهد و بپرسد:

- لطفا چند دقیقه صبر کنید. خانم نیازی شما به بیمارستان هم سر زدید؟

- نه برای چه؟

- مگر شما نمی دانید که یکی از برادرزاده هایتان هنوز زنده هستند؟

هق هق گریه خانم نیازی تبدیل به شادی شد. این خبر آب قدر برایش غیر منتظره بود که دیگر نتوانست بر سر پا بماند و تا آنها به خودشان بیایند او نقش زمین گشت.

ساعتی بعد خانم نیازی به جای مراجعه به پزشکی قانونی همراه با بازپرس و آقای لطفی به بیمارستان رفت. نمی دانست بخندد یا گریه کند. وقتی آنها را به اتاق دکتر راهنمایی کردند، به عجله قبل از همه وارد اتاق شد و بلافاصله خود را معرفی کرد و در میان گریه شروع به التماس نمود که دکتر اجازه دهد او شقایق را ببیند و باورش شود که واقعا از خانواده برادرش کسی هم توانسته از دست قصاب جان سالم به در ببرد. اما دکتر به جای اجازه به پرستاری دستور بستری شدن و تزریق یک آرامبخش قوی را داد. عمه شقایق آنقدر ضعف داشت که هیچ گونه مقاومتی هم نکرد. بعد از رفتن زن و شوهر، بازپرس پرسید:

- من می توانم تقاضای ملاقات بکنم یا من را هم بستری می کنید؟!

دکتر با خستگی خندید و گفت:

- فقط می توانید او را ببینید ولی حق پرس و جو و بازپرسی ندارید. البته اگر خواب نباشد. در ضمن او هنوز چیزی درباره خانواده اش نمی داند و من هم صلاح نمی دانم فعلا چیزی بداند. هر گونه هیجان او را می کشد.

- اما دکتر...

من شرطم را گفتم. اگر زیاد اصرار کنید می گویم شما را هم بستری کنند.

شقایق با اشتیاق چشم به در دوخته بود تا آشنایی از راه برسد و درباره خانواده اش از او چیزی بپرسد. هنوز هم درد داشت اما نمی خواست به پرستار بگوید چون آنها بلافاصله به او مسکن می زدند و او نمی خواست که بخوابد. خواب برایش دردناک بود و اصلا راضی نبود بخوابد. به محض چشم روی هم گذاشتن کابوسهایش شروع می شد. با به یاد آوردن کابوسش دردی شدید در سینه اش پیچید. در اتاق باز شد و پرستاری وارد اتاق گردید. پشت سر او نیز دو مرد داخل گشتند. هر دو غریبه بودند. یکی جا افتاده تر از دیگری به نظر می رسید، حدودا سی و پنج ساله. قد متوسطی داشت و با چهره ای دلنشین. دیگری بلندتر و جوانتر، اما با سبیلی هیلتری که صورتش را با مزه می کرد:

- سلام.

به خاطر درد نمی توانست بلند صحبت کند. پاسخش آنقدر آهسته بود که اگر تکان سر و لبهایش نبود نمی شد فهمید که به آنها جواب داده است. آنها جلو آمدند و مرد به حرف درآمد:

- من پناهی هستم. پلیسم. حالتان چطور است؟

اشاره دقیقی به شغلش نکرد تا به قول دکتر هیچ هیجانی به او وارد نکند. سرش را به زحمت تکان داد. نالید:

- خانواده ام؟

- نگران آنها نباشید. جایشان امن است.

- کجا هستند؟... می... خواهم... آنها را ببینم...

- در یک بخش دیگر هسنتد و نمی توانند از جا بلند شوند.

اشک در چشمان او جمع شد و گریست و گفت:

- اما... او به آنها شلیک کرد.

- شما بیدار بودید؟

درد را کنار گذاشت. به جهنم او می خواست آنها را ببیند.

- بله.

- خوب؟

- من تازه داشتم می خوابیدم که... که صدا آمد... من مادرم را می خواهم... خواهش می کنم...

- گفتم که اجازه حرکت ندارند.

درد امانش را برید. فریاد زد:

- پس بگذارید من آنها را ببینم.

- نمی شود.

- پس دروغ می گویید. حتما اتفاقی افتاده... خدایا... من آنها را می خواهم.

فریاد زد اما این بار از شدت درد بود.

- مادر...

از صدای فریاد او پرستاری داخل اتاق گشت و با دیدن شقایق که از درد به خود می پیچید به آن دو گفت:

- لطفا بروید بیرون.

جلو دوید و سعی کرد او را آرام کند تا اینقدر تکان نخورد و به بخیه هایش صدمه نزند. با فشار دگمه بالای سر او دکتر نیز وارد شد و با دیدن آن دو گفت:

- بالاخره کار خودتان را کردید؟

بعدازظهر دکتر اجازه داد که خانم نیازی شقایق را ببیند مشروط بر اینکه اولا لباس سیاهش را در بیاورد تا او شکی نکند و همین طور درباره مرگ خانواده اش به او چیزی نگوید. گرچه حال عمه اش بهتر از او نبود اما به شوق اینکه کسی از خانواده برادرش زنده است خود را سرپا نگه داشته بود. بازپرس با عصبانیت از اتاقش خارج شد و گفت:

- با اینهمه مراقبتی که دکترها از او می کنند ما نمی توانیم با او حرف بزنیم. آنهم کسی را که به قول خودش در لحظه مورد نظر بیدار بوده است.

- چاره ای نیست. باید صبر کرد.

- بله اگر صبر نکنیم، چه کنیم؟ خوب چه خبر؟

هیچ هیچ. نه ردی، نه نشانه ای.

- تنها برگ برنده ما همین دختر است. ببینم هنوز که از زنده ماندن او کسی خبر نداره؟

- نه همان طور که دستور داده بودید به روزنامه ها گفته شده که خانواده آقای نیازی همگی کشته شده اند. بدون ذکر نام و تعداد اعضای خانواده. امیدوارم تا این خبرنگارها به خودشان بیایند و بفهمند که چه کلاهی سرشان گذاشتیم بتوانیم با این دختر صحبت کنیم.

- مامورهایی که گفتم برای مراقبت در بیمارستان هستند؟

- بله احمدی و سهندی مامور شدند.

- خوبه.

* * *

آنچه برای شقایق اهمیت داشت دیدن خانواده اش بود. با اطمینان که عمه اش به او داده بود حالا از نگرانی اش کاسته شده بود. به امید اینکه او زودتر بتواند آنها را ببیند روزهای بیمارستان را می گذراند. دو هفته از آن ماجرا می گذشت و او هنوز یا قرصهای آرامبخش بسیار قوی به خواب می رفت و آرام می خوابید. عمه اش هر روز تا جایی که وقت ملاقات و دکتر اجازه می داد نزد او می ماند. وضعیت جسمی اش رو به بهبود بود. در این مدت بازپرس نیز بیکار نمانده و موفق شده بود که با راهنماییهای شقایق هویت یکی از قاتلین را شناسایی کند. مجرم از سابقه داران بود که این بار عرصه کار خودش را وسعت بخشیده و دست یه اسلحه برده بود. با وجود موفقیت در این مرحله پلیس هنوز نتوانسته بود او را دستگیر کند. مجرم از دو روز پیش از ماجرا تاپدید گشته و همه جا پخش کرده بود که به دبی رفته است. با این همه پلیس دست بردار نبود. تمام خبرچینها گوش به زنگ بودند تا با کوچکترین خبری آماده گزارش باشند. منوچهر زربافت نیز همان طور که انتظار می رفت هر گونه ارتباط با این قضیه را انکار نمود. کار به بن بست خورده بود.

هفته سوم در حالی آغاز شد که دکتر اجازه ترخیص شقایق را داد. قسمت سخت کار برای عمه شقایق تازه شروع شده بود. او تمام این مدت تلاش نموده بود که شقایق را با امید دیدن خانواده اش زنده نگه دارد و حالا باید به او چه می گفت؟

شقایق شاد و خندان لباسهایش را تعویض کرده و منتظر بود. عمه اش وارد شد و پرسید:

- حاضری؟

- بله.

- دخترها بیرون منتظرت هستند.

- عمه جون هنوز مامان و بابا ترخیص نشدند؟

رنگ از روی خانم نیازی پرید. دوباره پرسید:

- عمه جون چرا من را به اینجا آوردید و آنها را به بیمارستان دیگر بردید؟

- گفتم که عزیزم این بیمارستان جا نداشت.

- عمه الان کجا میریم؟

- خانه ما.

- عمه تو رو به خدا دلم طاقت ندارد. اول برویم آنها را ببینیم.

خانم نیازی نفس عمیقی کشید تا جلوی ریزش اشکهایش را بگیرد.

- نه عزیزم الان دیگه وقت ملاقات تمام شده است.

- عمه به خدا دلم شور می زند انگار دارند توی دلم رخت می شورند.

- نگران نباش.

اما تا روز بعد برسد شقایق نتوانست آرام بگیرد. تمام شب را تا صبح بیدار بود و از شدت ناراحتی و اضطراب در اتاقش راه رفت. درست در اتاق طبقه پایین نیز عمه و شوهر عمه اش بیدار بودند. خانم نیازی تا صبح آنقدر گریه کرده بود که چشمانش به یک کاسه خون تبدیل شده بود. همین که ساعت 8 شد، شقایق لباس پوشید و پایین رفت. شوهر عمه اش با دیدن او گفت:

- چرا این قدر زود بیدار شدی؟ تا ساعت ملاقات خیلی مانده. از طرفی دیگر فراموش کردی دکتر سفارش کرد که استراحت...

شما را به خدا من را پیش پدر و مادرم ببرید. من دیگر نمی توانم اینجا بمانم.

- اما الان که وقتش نیست...

شقایق به گریه افتاد:

- من نمی توانم. می فهمید؟ برویم بیمارستان. آنجا آرام می گیرم تا ساعت ملاقات برسد. قول می دهم.

خانم نیازی نیز با لباس بیرون وارد سالن گشت و گفت:

- حق با شقایق است. به آنجا می رویم، من هم دیگر طاقت ندارم.

شقایق خودش را در آغوش عمه اش انداخت و تشکر نمود. از لحظه ای که حرکت کردند شقایق از شدت اضطراب گریست. خودش هم نمی دانست که چرا نمی تواند آرام بگیرد. صحنه زخمی شدن شبنم مدام مقایل چشمش بود و او را وامی داشت تا به حرفهای عمه اش شک کند. سرانجام زمانیکه به سر خیابان پزشکی قانونی رسیدند شوهر عمه اتومبیل را متوقف کرد. نگاهی به همسر و دو دختر رنگ پریده اش انداخت و بعد رو به شقایق نمود. آنها توانسته بودند جنازه ها را در سردخانه آنجا به امانت بگذارند تا حال شقایق بهتر شود و در مراسم تدفین خانواده اش حضور داشته باشد. گر چه شوهر عمه اش آن را بیشتر به ضرر شقایق می دانست. شقایق دختر شدیدا حساسی بود و مطمئنا این حادثه اثر بدی بر روی او می گذاشت. اما نظر او در مقابل همسر و دخترانش رد شد. شقایق پرسید:

- چرا اینجا ایستادید؟ مگر نگفتید آنها در بیمارستان... بستری اند؟

شوهر عمه اش آب دهانش را قورت داد و گفت:

- دخترم واقعا متاسفم که این خبر می دهم... اما...

انگار از چیزی که وحشت داشت و در تمام مدت تلاش کرده بود از آن فرار کند

صورت حقیقت به خود می گرفت. بی اختیار از اتومبیل پیاده شد و شروع به دویدن کرد. مثل کسی که هدایت می شود به طرف مقصد نا معلومی می رفت. در میانه راه در مقابل پزشکی قانونی از حرکت ایستاد. دست به دیوار گذاشت و وارد شد. دنیا دور سرش داشت می چرخید. سینه اش به شدت می سوخت. صدای عمه و شوهر عمه اش را از پشت سر شنید که او را صدا می کردند. زبانش بند آمده بود. با لکنت گفت:

- دروغ است مگر نه؟ عمه خودش به من گفت که آنها زنده هستند.

عمه اش او را محکم در آغوش گرفت و گریست.

-الهی عمه برایت بمیرد...

شقایق خود را از آغوش او بیرون کشید و به طرف نا معلومی حرکت کرد. نفسش به سختی در می آمد. داشت از حال می رفت، اما با خود می گفت: نه حالا وقتش نیست. باید ببینم که آنها دروغ گفته اند . چطور ممکن است؟ همه به من گفتند که آنها زنده اند.

گریه اش بند آمده بود. فریاد زد: دروغه، می خواهم آنها را ببینم . من خانواده خودم را می خواهم. شما گفتید که زنده اند.

همه در سالن برگشته و او را نگاه می کردند؛ اما برای او مهم نبود. او می خواست مطمدن شود همه اینها دروغ است و او باز هم می تواند خانواده اش را ببیند. نمی دانست که بود ولی کی دستش را گرفت و داخل یک سالن که بوی بدی می داد کشید. احساس می کرد هر آن بالا می آورد اما گلو و دهانش خشک بودند. صداها در اطرافش کشیده می شد. در مقابلش درهای سردخانه باز شدند و افرادی که داخل آنها بودند بیرون کشیده شدند. چشمانش را بیشتر باز کرد تا از افتادن خودش جلوگیری کند. در مقابل چشمهای وحشت زده ی او پدر، خواهر و دو برادر و دست آخر مادرش قرار گرفتند. پیشانی ها و سینه ها شکافته بودند. به شدت شوکه شده بود. با انگشتان بی جانش تمام اجزای صورت آنها را لمس نمود . واقعی بودند. دلش می خواست فریاد بزند ؛ از ته دل، اما دهان و زبانش قفل شده بودند. از دوردستها صدای گریه می آمد. میان زمین و آسمان معلق بود و کم کم همه چیز در اطرافش در مهی غلیظ فرو می رفت. تلاش برای سر پا نگه داشتن خود بیهوده بود و تا به خود بیاید نقش بر زمین گشت.

در میان بهت و حیرت او همه عزیزانش را در زیر تلی از خاک ئفن می کردند . از دو روز پیش که در بیمارستان به هوش آمد هیچ حرفی نزده بود، نه اشکی نه گریه ای و نه هیچ عکس العملی در مقابل اطرافیانش. اصلا متوجه چیزی در اطرافش نبود . صدای گریه و شیون زنی را در کنار خود می شنید اما خود هیچ. کمی دورتر بازپرس و همکارش ایستاده بود . بازپرس زیر لب زمزمه کرد : به نظر می آد دخترش در حال طبیعی نیست.

-فکر کنم طبیعی است که آدم وقتی تمام خاتنواده اش در مقابلش کشته شوند و فقط او زنده بماند و تازه مدتها فکر کند که آنها هم سالم هستند یک دفعه وقتی با حقیقت روبرو شود ، ناراحت باشد.

-نه این ناراحتی نیست. انگار اصلا متوجه محیطش نیست . شوکه است. امیدوارم این پرونده هم زودتر بسته شود، احساس خوبی ندارم.

هنوز هم باور آن برایش سخت بود. چطور می توانست این ماجرا به این سادگی انجام شده باشد و او تمام اعضای خانواده اش را در عرض چند دقیقه از دست بدهد. در تمام مدت در اتاق خود را زندانی می کرد و به گوشه ای خیره می شد. روانپزشکی حال او را شوک عاطفی نامیده و معتقد بود اگر او کمی گریه کند ، بهتر می شود ولی دریغ از یک قطره اشک. سه هفته گذشت و او در سکوت خود به سر می برد. کابوس های شبانه اش نیز امکان خواب را از او ربوده بودند. شبها به خاطر فرار از کابوس نمی خوابید و مثل یک بیمار روانی روی صندلی چرت می زد. با وجود اینکه قرص هایی که مصرف می کرد به شدت قوی بودند و دکتر توصیه کرده بود که تا حد ممکن از آنها استفاده نکند، ولی او بدون آن قرص ها حتی در بیداری هم دچار کابوس می شد. صدای پا می شنید و تمام اطرافش را خونین و به هم ریخته می دید. وضعیت آشفته روحی اش کاملا در چهره اش هم هویدا بود یزی نگذشت که حالتهای جدیدی نیز از خود بروز داد. دچار نوعی گم گشتگی و فراموشی می شد که اوایل فقط چند دقیقه طول می کشید . یکباره شاد و خندان حرف می زد و سر به سر دیگران می گذاشت. با اعضای خانواده اش بلند بلند صحبت می کرد . لباسهای رنگی می پوشید و می خواست به خانه خودش برود . وقتی با هزار حیله و ترفند یادش می آوردند چه موقعیتی دارد و به خود می آمد دوباره در سکوت و بهت و بیماری فرو می رفت . کم کم وقت این رفتارها به روز هم کشیده شد . وحشت و نگران یاز آینده به جان خانم نیازی و خانواده اش افتاد .

صبح شقایق از روی تختش برخاست. لباس پوشید و به طبقه پایین رفت. جز سحر کس دیگری خانه نبود که او هم در اتاقش مشغول جمع و جور کردم وساسلش بود تا بداند برای رفتن چه چیزهایی لازم دارد. بدون ایجاد سر و صدای اضافی از خانه خارج شد . در دلش آشوبی برپا بود که نشستن و نگاه کردن به در و دیوارهای اتاقش آن را آرام نمی کرد. به اولین اتومبیلی که مقابل پایش استاد سوار شد. راننده پرسید: کجا برم؟

شقایق آدرس خانه خود را داد و مردبه راه افتاد . سرش را به شیشه تکیه داد و چشمانش را بست. هر نفسی که می کشید برایش عذابی بود تصور اینکه او زنده بود و راه می رفت و نفس می کشید در حالیکه تمام عزیزانش در زیر خاک خفته بودند دیوانه اش می کرد. هوای داخل سالن را بویید . ذره ذره فضای آنجا بوی آنها را می داد. در اتاق خودش و شبنم باز بود. کنار کمد دیواری او ایستاد. دکور کمد خالی بود. حدس زد عمه اش آن را خالی کرده باشد. کمد پایین آن هم قفل بود. به شدت دستگیره در را کشید اما در کمد باز نشد. روی زمین نشست و زیر پایه میز تحریر شبنم را بلند کرد او همیشه کلید کمدش را انجا پنهان می کرد کلید را پیدا نمود و با آن در را باز کرد. به محض باز شدن در کند خرگوش عروسکی شبنم که بسیار دوستش داشت بیرون افتاد. خم شد و آن را برداشت . روی یک یا زمبلهای سلطنتی محبوب مادرش نشست

عروسک را به شدت به خود چسباند. هق هق گریه هایش سکوت خانه را می شکست . می دانست تا حالا حتما همه متوجه غیبتش در خانه شده بودند . اما برایش مهم نبود . می خواست پیش خانواده اش باشد. به اتاقش رفت و روی تخت دراز کشید. چشمانش کم کم گرم شدند و کمی بهپعد به خواب رفت. باز داشت خواب می دید. خواب یکی از آن روزهایی که هنوز در عمان بودند . زندگی چقدر شیرین بود. دوستان عربش که ساعتها با هم در کوچه و خیابان بازی می کردند ، به پارک می رفتند و با غروب آفتاب پرد به دنبال آنها می آمد.

با نوازش صورتش چشمهایش را گشود . نور چشمانش را زد ولی با ریز بودن چشمهایش عمه اش را دید که بالای سرش نشسته بود : تو که ما را نصفه جان کردی. چرا نگفتی اینجا می آیی؟

می خواستم در خانه خودم باشم.

– در خانه ما راحت نیستی؟

- می خواهم در خانه خودم باشم. پیش خانواده ام.

– ما با هم صحبت کردیم؛ مگر نه؟ گفتم که اگر خانه ما باشی من خبالم راحت است. اینجا تنهایی می خوای چی کار کنی؟

ولی من تنها نیستم همه اینجا هستند.

عمه اش دوباره با نگرانی به او نگاه کرد.

– عمه اینطور نگاهم نکن. من حالم خوب است . فقط می خواهم با آنها باشم. من در خانه شما راحت نیستم.

من چطور چنین اجازه ای به تو بدهم؟ در خانه خودم جرات نمی کنم که تو را تنها بگذارم. آن وقت اجازه بدهم که تو تنها اینجا که یک بار هم امنیتش از بین رفته است، بمانی، غیرممکن است.

شقایق به شدت فریاد زد:

- من می توانم برای خودم تصمیم بگیرم. ولم کنید. می خواهم تنها باشم. سر و صدای خانه شما دیوانه ام می کند. من خانواده خودم را از دست دادم. آن وقت چطور ببینم که تو به بچه هایت محبت می کنی، در حالیکه مادر من زیر خاک است.

- اما عزیزم من هم تو را دوست دارم. من هم مثل مادرت هستم...

شقایق دست روی گوش هایش گذاشت و با تمام توان فریاد زد:

- نه، نه. من مادر دارم! نمی خواهم تو مادر من باشی. از اینجا برو، نمی خواهم جای مادرم را بگیری. برو...

خانم نیازی تلاش نمود تا او را آرام کند، اما غیرممکن بود. او فقط فریاد می زد. سارا جلو دوید و مادرش را وادار کرد تا او را تنها بگذارد.

مادرش او را به آغوش کشید و گریست. وضعیت بدی بود. شقایق آن قدر وابسته خانواده اش بود که نمی توانست این حقیقت را به راحتی بپذیرد زمان لازم بود تا خوب شود.

* * *

بازپرس پناهی دوبار تماس گرفته بود تا شاید بتواند با شقایق صحبت کند، ولی بنا به گفته عمه اش او حاضر به هیچ مسالمتی نبود. عمه اش برایش وقت دکتر گرفته بود و منتظر بود تا شاید از این طریق او را از خانه بیرون بکشد چند روز بیشتر به پروازشان نمانده بود و باید او را هم برای رفتن آماده می کردند.

وقتی آن سه از مطب دکتر به خانه برگشتند دخترها با نگرانی به طرف مادرشان رفتند تا نظر دکتر را بدانند، اما با دیدن چهره درهم مادر فهمیدند که نباید امید خبر خوب داشته باشند. سحر جلو رفت و بازوی شقایق را گرفت و از مادر خواست که اجازه دهد او شقایق را به اتاقش ببرد. شقایق به آرامی روی تختش نشست. سحر پرسید:

- چیزی می خواهی؟

سرش را تکان داد و گفت:

- آره، مرگ.

شقایق بدون هیچ مقاومتی در بیمارستان بستری شد . برای او دیگر هیچ فرقی نمی کرد که کجا باشد . فقط میخواست دوباره او را راحت بگذارند تا هر طور که میخواهد روزهای خود را بگذراند .بر خلاف عمه و دختر عمه هایش در سکوت لباس عوض کرد و خیلی آرام زیر پتو رفت وچشم هایش را بست . انگار اصلا متوجه اطرافش و جایی که اورا آورده بودند ، نبود . پرشکش که مردی میانسال بود وارد اتاق شد . جلو رفت و او را صدا کرد. شقایق چشمانش را به آرامی گشود . به مقابلش خیره شد . دکتر پرسید : شقایق حالت خوبست ؟ جواب نداد

دوست دارم کمی بنشینی تا با هم صحبت کنیم

نه من نمی خواهم . من میخواهم بخوابم . چراغ را خاموش کنید . راحتم بگذارید

دکتر به انها اشاره کرد تا اتاق او را ترک کنند. به پرستاری که همراهش بود گفت: یک آرامبخش اعصاب تزریق کنید تا کمی بخوابند

*******

بازپرس برخاست تا اتاق را ترک کند ساعت کار تمام شده بود. اما هنوز در را قفل نکرده بود که صدای تلفن بلند شد . می خواست بدون توجه برود . ولی با تصور اینکه شاید مادرش باشد با عجله برگشت و جواب داد بله

آقای پناهی

بفرمایید خودم هستم

من نیازی هستم ، عمه شقایق....

آه بله ، حالتان چطور است ؟ ببخشید شما را نشناختم . صدایتان گرفته است

صدای خش دار ناشی از بغض او در گوشی پیچید : اقای پناهی تماس گرفتم بگویم که ..که... شقایق ... شقایق حالش زیاد خوب نیست

بازپرس با نگرانی ناشی از پریدن تنها شاهد پرونده اش پرسید : اتفاقی افتاده خانم نیازی

راستش آقای پناهی ما ... مجبور شدیم او را در ... بیمارستان بستری کنیم

اما چرا

متاسفانه دچار افسردگی بده شده

خانم نیازی به گریه افتاد

خیلی متاسفم . امیدوارم هر چه زودتر حالشان خوب شود

ممنون . تماس گرفتم تا اگر ممکن است با شما ملاقاتی داشته باشم . امکانش هست

بله خواهش میکنم . امروز بعدازظهر خوب است

خوبه. ساعت 3:30 در بیمارستان ... منتظر شما میمانم

ضربه ای به در خورد و بلافاصله آقای لطفی وارد شد و گفت: قربان من دارم میروم . کاری ندارید

لطفی گاومان زاییده

چرا قربان

دختر نیازی

چه شده ؟ نکند کار دست خودش داده است

دست خودش که نه ، ولی دست ما چرا .... مشکل روحی پیدا کرده ، مجبور شدند بستری اش کنند

عالیه ؛ همین کم بود . شاهدی که تعادل روانی ندارد. زربافت بشنود از خوشحالی سکته میکند

آقای پناهی از پشت میزش برخاست پرسید هنوز از پرویز خبری نشده

نه متاسفانه ، مثل اینکه راستی راستی از ایران خارج شده

بد پرونده ای شده . بعد از ظهر با خواهر نیازی در بیمارستان قرار ملاقات دارم میتوانی از خانمت اجازه بگیری آقای لطفی خندید و گفت: اگر شما بتوانید از مادرتان اجازه بگیرید من هم می توانم

حیاط بیمارستان با حضور ماههای اول پاییز به یک باغ ماتم گرفته بیشتر شباهت داشت تا یک بیمارستان . در گوشه و کنار چند مریض بروی نیمکت نشسته و هرکدام به کاری مشغول بودند . یکی با خودش میخندید ؛ دیگری با مریضی که بغل دستش نشسته بود حرف میزد ؛ آن یکی با حضور پرستاری بالای سرش به نقطه ای خیره شده بود وغرق در تفکرات خود بود . بیمار دیگری روی ویلچری نشسته و با پای گچ گرفته اش ور می رفت . قلب بازپرس پناهی با دیدن آنها گرفت. دلش به حال شقایق سوخت که در اینجا مجبور به اقامت شده بود. حالا دیگر مطمئن شده بود که این پرونده را باید بدون شاهد پیگیری نماید . فکر کرد اگر مجرم فراری ، پرویز هم دستگیر نشود باید این پرونده را بدون به نتیجه مختومه اعلام کند. جلوی درب ورودی ساختمان خانم نیازی را شناخت که منتظر ایستاده بود. از چهره اش غم با تمام وجود نمودار بود. غصه از دست دادن برادرش از یک طرف ، بیماری شقایق هم از سوی دیگر او را روز به روز از پا می انداخت

سلام خانم نیازی

خانم نیازی انگار از عالم رویا بیرون آمده بود .سر بلند نمود و با دیدن او لبخندی بی روح بر لب نشاند و گفت: سلام حالتان چطور است

متشکرم . شما چطورید

اگر به خاطر شقایق و خانواده خودم نبود می گفتم که منتظر مرگم تا بیاید و راحتم کند . اصلا خوب نیستم . غصه شقایق دارد دیوانه ام میکند . باور نمی کنم دختریکه اینجا افتاده همان دختر شاد و شیطان برادرم باشد که مادرش از دستش همیشه ناله میکرد شده یک تکه گوشت بی حرکت

ناراحت نباشید . ان شاءا... حالش خوب میشود و دوباره همان دختری که میخواستید میشود.... مامورهای ما در بیمارستان هستند؟ بله

از همان لحظه که شقایق را بستری کرده ایم جلوی در اتاقش نگهبانی می دهند

من میتوانم شقایق را ببینم

بله البته ، اما فکرنمی کنم بیتوانید از اواطلاعاتی به دست آورید

راستش هنوز خیلی از چیزها برایمان معلوم نشده است و جز شقایق کس دیگری هم نمی تواند به ما کمک کند

بیاید بالا برویم

ستوان سهندی با دیدن مافوقش به حالت خبردار ایستاد

آزاد باش ستوان

همراه خانم نیازی وارد اتاق شقایق شد که به دلیل مراقبتی که پلیس از او می کرد در اتاق تنها بود . پرده ها کشیده و اتاق تاریک بود . شقایق روی تختش به گوشه ای خیره شده بود. درحال خود نبود حدس زد تحت تاثیر دارو است. خانم نیازی کنار گوشش زمزمه کرد : حاضر به خوردن هیچ قرص و دارویی نیست . دکتردستور داده که همه داروهایش را به اوتزریق کنند

لاغر و تکیده تر از آخرین دیدارش به نظر می رسید . موهای بلند و سیاهش با آشفتگی بافته شده بود و چهره اش را درمانده تر نشان میداد . خانم نیازی کنارشروی تخت نشست و او را به آرامی صدا کرد: عزیزم ؟ شقایق به زحمت از عالم بهت خارج شد به عمه اش نگاه کرد . سرش را روی سینه اش گذاشت و گریست گ

عمه هنوز صدایش در گوشم است

آرام باش عزیزم . آرام باش دخترکم

هق هق گریه شقایق را پشت سرش از اتاق میشنید . در انتهای سالن ایستاد و سعی نمود تا با چند نفس عمیق بر اعصاب خود مسلط شود . ده دقیقه بعد خانم نیازی با چشمانی سرخ نیز به او پیوست و پیشنهاد کرد : لطفا بروییم پایین اینجا نمی توانم نفس بکشم

روی یکی از نیمکت ها نشستند . خانم نیازی بینی اش را با دستمال گرفت و گفت: می بینید دچار چه بدبختی شده ام

خودتان را ناراحت نکنید . بالاخره تمام می شود او حتما خوب میشود

آقای پناهی برای این میخواستم امروز اینجا بیاید که بگویم ما باید تا پس فردا عازم شویم . تلاش شوهرم نیز برای استفاده از بیشترین فرصتمان برای ماندن در ایران دیگر امکان ندارد . ما سعی کردیم کارهای قانونی را برای بر عهده گرفتن سرپرستی شقایق انجام دهیم . ولی هنوز موفق نشده ایم . بیشتر مشکلمان از طرف کشور آمریکا است چون باید برای اقامت او بتوانیم مجوز بگیریم که نیاز به زمان دارد و تا اقامت خودمان در امریکا این مسئله امکان ندارد . همان طور هم که قبلا به شما گفتم ،تمام فامیلها و دوستان خانوادگی که ما بتوانیم از آنها کمک بگیریم خارج از ایران هستند . شقایق یک داییدر سوییس دارد که شاید بتواند تا مهیا شدن کارهای اقامتش در آمریکا او را به عنوان مهمان به آنجا دعوت کند و برایش دعوت نامه بفرستد. در این فاصله ما هم میتوانیم مراحل قانونی سرپرستی را از آمریکا دنبال کنیم

بازپرس با ناراحتی گفت: متاسفم که این رامیگویم اما شما مثل اینکه فراموش کرده اید که شقایق شاهد پلیس است و تا زمانیکه پلیس اجازه ندهد او نمی تواند از ایران خارج شود ؛ از طرف دیگر شما خودتان هم راضی میشوید که تنها سرنخ ما برود و قاتل خانواده برادرتان به همین راحتی فرار کند

لبخند تلخی بر لبان خانم نیازی نشست

نه مسلما نه ... مسئله ما هم در همین است. ما نمی خواهیم که تنها شانس شما هم از دستتان خارج شود ولی نمی دانیم چه کنیم . البته یک شانس دیگر هم داریم و ان اینکه من و برادرم ، خاله پیری داریم که در بوشهر ساکن است . یک پیرزن تنها که بچه هایش در خارج از ایران هستند . مدتهاست که از او خبری نداریم ولی مطمئنم که اگر بداند احتیاج به کمکش داریم دست رد به سینه مان نمی زند تا پایان کار شما هم حاضر میشود که شقایق را پیش خود نگه دارد . در این فاصله هم ما به کارهای اقامت خودمان می رسیم و هم شما به کارتان. مشکل دیگر هم در اینجا است که شقایق تا زمانیکه خوب شود و از بیمارستان مرخص گردد باید تنها بماند چون خاله ام پیرتر از آن است که بتواند تا اینجا بیاید و از او مراقبت نماید حالا با این شرایط شما هر تصمیمی بگیرید ما قبول داریم

بازپرس با سردرگمی سر به زیرانداخت. می دانست نمی تواند در این باره خود تصمیم بگیرد. بنابراین گفت: اگر اجازه بدهید من این مسئله را با مافوقهای خودم مطرح کنم بعد به شما بگویم که چه کنید

هر جور که خودتان صلاح بدانید . فقط لطف کنید تا فردا به من یک خبری بدهید تا من اقدامات لازم را انجام بدهم . به خدا آقای پناهی نمیدانید من در چه وضعیتی گرفتار شده ام . نه میتوانم شقایق را رها کنم و به امان خدا بسپارم و بروم و نه میتوانم بمانم دردسرهای بعدی مهاجرت را تحمل کنم . خودم از خودم خجالت می کشم

بازپرس پناهی برخاست و با همدردی گفت : نگران نباشید خدا بزرگ است ، بالخره یک طوری می شود اگر خدا شقایق را از میان آن همه بلا سالم بیرون اورده است پس برای بقیه زندگی او هم کارها را درست میکند

خانم نیازی با دلگرمی از این حرف او لبخندی بر لب اورد و گفت: نمی دانید چه کمک بزرگی به ما می کنید

خواهش می کنم ،وظیفه ام است

شب هنگام بود که صدای زنگ تلفن درخانه پیچید . پناهی بود که گفت: من با مافوقم صحبت کردم . همان طور که گفته بودم آنها اجازه نمی دهند که شقایق از ایران خارج شود اما حاضرند که تازمان لازم از جان ایشان مراقبت کنند و هر کاری که لازم باشد برای او انجام دهند

پس من کی می توانم شقایق را با خود ببرم

به محض اینکه دادگاه تمام بشود و دیگر نیازی به شقایق نباشد او میتواند هر جا که بخواهد برود

پس تا آن موقع شقایق چه کار کند

توصیه میکنم با خاله تان تماس بگیرید و ضمنا آدرس و شماره تلفن تماس ایشان را در اختیار ما بگذارید تا ما خودمان ترتیب کارها را بدهیم

تا رفتن او به بوشهر چه کسی از او مراقبت میکند

تا انجا که من با دکتر صحبت کردم باید شقایق مدتی تحت نظر پزشک باشد تا آن موقع پلیس هم از او مراقبت میکند

صدای گریه خانم نیازی درگوشی تلفن پیچید

لطفا گوشی را داشته باشید تا دخترم آدرس و شماره تلفن خاله ام را برایتان بگوید . از لطفی که کردید بسیار متشکرم

******

خانم نیازی به آرامی همراه خانواده اش وارد اتاق شقایق شد. مثل روزهای گذشته اتاقش تاریک بود و او در روی تختش به ارامی در خواب بود .دکتر که همراهشان وارد شده بود گفت: متاسفانه شقایق حاضر به هیچ گونه همکاری با ما نیست . اتفاقا به دنبال راهی برای عذاب دادن و رسیدن به مرگ زودتر است. ما مجبور هستیم طبق روال سابق داروهایش را به او تزریق کنیم و مدام سرم به او وصل کنیم تا جبران غذا نخوردنش را بکند

خانم نیازی پرسید ک پس داروها هیچ تاثیری ندارند

چرا ، اما هنز زود است درباره اثر داروها قضاوت کنیم . این گونه داروها با یک یا دو روز مصرف در حال بیمار اثری ندارند . تصور کنید او از این حادثه صدمه دیده است از طرف دیگر عدم همکاری او با ما هم مشکل را دو چندان میکند

خیلی وقت است خوابیده؟ ما باید با او خداحافظیکنیم . بعد ازظهر پرواز داریم

احتمالا بیدار میشود ، ولی اثر دارو باعث میشود که زیاد متوجه اطرافش نباشد من بیشتر توصیه میکنم که سریع خداحافظی کنید تا او زیا د متوجه رفتن شما نشود این فکر که تنها در اینجا باید بماند برای حالش مساعد نیست

شقایق دقیقه ای بعد به زحمت چشمان خواب الودش را بازنمود. هنوز اثر داروی آرام بخشی که به او تزریق کرده بودند باعث میشد که اتاق دور سرش بچرخد و چهره ها برایش همچون امواج دریا بالا و پایین بروند. چیزهای مبهمی متوجه میشد ؛ صورتهای اشک الود که به او دوخته شده بودند و صداهای خداحافظی و وعده هایی که میگفتند که او را حتما نزد خود می برند . نمی دانست چرا ولی خودش هم می گریست سرش به شدت درد میکرد زمزمه نمود سرم درد می کند خوابم می اید

بوسه هایی بر گونه و سرش زده شد و بالخره او را راحت گذاشتند و چند لحظه بعد دوباره به عالم شیرین خواب و بی خبری پناه برد

چند ساعت بعد نیز لطفی د رمحل کارشان وارد اتاق مافوش گشت و گفت: قربان تلفن شما را میخواهد

بگو بعدا تماس بگیرند

گفتم ، اما خانم نیازی گفتند آخرین فرصتشان است و باید بروند و دیگر نمی توانند صحبت کنند

بسیار خوب آمدم

گوشی را برداشت و گفت: خانم نیازی

سلام ، ببخشید که مزاحمتان شدم

خواهش میکنم

آقای پناهی می دانم تقاضای خیلی زیادی است اما چه کنم ، دلم طاقت نمی اورد تماس گرفتم تا به شما خبر بدهم که من رضایت نامه ای امضا کردم که در بیمارستان هر تصمیمی که درباره شقایق بخواهند بگیرند باید با موافقت شما باشد و در غیاب ماشما صاحب اختیار شقایق هستید . متاسفم اما غیر از شما و همکارتان آقای لطفی کس دیگری از افرادتان را نمی شناختم

کار خوبی کردید .من خودم بعد ازظهر می روم وکارهای لازم و باقی مانده را انجام میدهم . از اینکه اجازه دادید شقایق بماند از طرف خودم و مافوقهایم ازشما متشکرم

آقای پناهی شما را به خدا مراقبش باشید . من او را به شما می سپارم . دستم از همه جا کوتاه است . جز خدا و شما هیچ کس را ندارم . در حق من برادری کنید و هر کاری که برایش لازم می دانید انجام دهید . در اولین فرصتی که بتوانم برای بردنش اقدام خواهم کرد

چشم نگران نباشید . قول میدهم از هیچ کاری برایش کوتاهی نکنم

*******

وقتی وارد بیمارستان شد تازه شقایق را از اتاق عمل بیرون آورده و به اتاق دیگر برده بودند . وارد اتاقی که در ان بستری بود گشت . ستوان احمدی هم به دنبالش داخل شد و گفت: قربان هنوز اجازه ندادیم کسی وارد اینجا شود

تخت کاملا غرق به خون بود . روی زمین تکه های ریز شد در زیر اینه هنوز باقی بود . نگاه به دیوار و اینه شکسته همه چیز را برایش مشخص می کرد آقای لطفی خمیازه کشان وارد اتاق شد و گفت : سلام قربان

سلام . از رختخواب گرم و نرم بیرون امدی

تازه از دست غرغرهای زنم کپه مرگم را گذاشته بودم

دختره را دیدی

بله ، اتاق 240 بستری اش کردند

گزارش را تهیه کرده ای

همه چیز اماده است . آینه را شکسته و با ان رگ دستش را زده است

پروردگارا

با هم از اتاق خارج شدند و آقای لطفی راهنمایی رئیسش را بر عهده گرفت

شقایق بیهوش روی تخت افتاده بود .رنگش همچون مرده ای به سپیدی میزد . زیر لب گفت: دختر دیوانه

دست چپش را باند پیچی کرده بودن . پرسید ؟ چطور فهمیدند

ستوان احمدی داشته سرکشی میکرده که متوجه شده است . دیده سر تا پا خون است و خیلی راحت روی تختش خوابیده است

بازپرس دستی به کیسه خونی که به او وصل کرده بودند کشید و گفت: حتما تا فردا ظهر هم به هوش نمی اید

آقای لطفی خندید وگفت: نه دکترش از عجله شما با خبر شده مقدار داروی بیهوشی اش را کم کرده بود

پوزخندی زد و گفت: چه عجب دکتری را هم دیدیم که به فکر ما باشد

آقای لطفی نگاهی به ساعتش کرد وگفت: حداکثر تا یک ساعت دیگر به هوش میاید

خوبه

اخرین نگاه را به چهره زیبا و دوست داشتتی او انداخت و همراه همکارش از اتاق خارج شد

ساعتی بعد ستوان احمدی به انها نزدیک شد و گفت: قربان دختره به هوش امده ؛ولی دکتر می خواهد دوباره به او آرامبخش تزریق کند

بازپرس لیوان چاییش را روی میز کوبید و با عجله برخاست و به دنبال ستوان احمدی دوید وقتی وارد اتاق او شدند پرستاری در حال تزریق آمپولی در سرم شقایق بود . گریه شقایق فضای اتاق را شلوغتر میکرد . دوباره دستانش را بسته بودند . پرستار با ناراحتی گفت : اگر جیغ و داد کنی میگویم دهانت را هم ببندند

شقایق از لج پرستاز جیغ بلند تری کشید . بازپرس بی اختیار خنده اش گرفت اما به زحمت برخودش مسلط شد. به اندازه کافی از دست او عصبانی بود که بتواند حتی بدتر از پرستار با او رفتار کند . پرستار قبل از خروج به آرامی به انها گفت: اگر حرفهای بی سر وتهی زد تعجب نکنید ؛ آرامبخش در سرمش ریخته ام بهتر است تا بعد از ظهر صبر کنید تا حالش سرجا بیاید

با بیرون رفتن پرستار هر دو جلو رفتند اما شقایق با دیدن انها دوباره داد وفریادش را از سر گرفت بروید بیرون چه از جان من میخواهید ؟چرا نمی گذارید به درد خودم بمیرم

خیلی دلت میخواهد راحت شوی

آره

با این روشهای بچه گانه ؟ در طول عمرم آدمی به زبونی تو ندیده بودم . خیلی مانده تا بزرگ شوی

به شما هیچ ربطی ندارد .بروید بیرون

با کشتن خودت به کی میخوای کمک کنی؟ به قاتلین پدر و مادرت که همین الانش هم از طناب دار فرار کرده اند ؟ آن وقت فرق تو با قاتل خانواده ات در چیست

فرق شما با او در چیست ؟ شما هم شریک جرم آنها هستید به جای این همه فضولی در کار من اگر به خانواده ام هم توجه کرده بودید من هم کنار خانواده ام بودم آقای قاتل

این همه جیغ و داد نکن مثل بچه آدم سعی کن هر چه زودتر از اینجا بیرون بیایی.هر موقع که تخلیه اطلاعاتی شدی می توانی هر بلایی که دلت خواست سر خودت بیاوری اما تا ان موقع تنها شاهد پلیس هستی و حق این جور بچه بازیها را هم نداری. فهمیدی

من هر کاری که دلم بخواهد میکنم به کسی هم ربطی ندارد

بازپرس پناهی با عصبانیت برگشت و گفت: کاری نکن بگویم مامور در داخل اتاقت بگذارند

دنیا دوباره شروع به چرخش دور سرش کرد. با تمام نفرتی که در درونش انباشته بود گفت: همین الانش هم از دست فضولیهایشان ارامش ندارم هر کاری که دلتان میخواهد بکنید ، خواهیم دید چه کسی پیروز میشود

از همین حالا به تو میگویم که پیروز این میدان کیست . میخواهی بدانی ؟ اون قاتلین خوش شانس که از زور خوش شانسی شان اگرهم کسی از زیر دستشان سالم در رفته باشد یک دیوانه تمام عیار است که برای کشتن خودش رگ زنی می کند

چشمان شقایق داشت سنگین میشد صداها درسرش می پیچید و منعکس میشد شنید که او گفت: اگر تا پایان دادگاه تحمل کنی ، مطمئن باش خودم راهی جلوی پایت میگذارم که به درک واصل شوی

آقای لطفی گفت : فکرنمی کنم دیگر حرف هایتان را شنیده باشد چون دارو زودتر از انچه که فکر می کردم اثر کرد

آقای پناهی از اتاق او خارج شد و گفت: بهتر است چون داشت حسابی اعصابم را خرد می کرد ،مشکل دارتر از آن است که فکرش را میکردم

تا به حال ندیده بودم که با کسی حتی مجرمین هم این طور تند برخورد کنید آره ؛ چون تا به حال مسئولیت هیچ یک از انها را بر عهده نگرفته بودم، نمی خواهم در امانتداری کوتاهی کرده باشم

مانده تا بزرگ شوي.

- به شما هيچ ربطي ندارد برويد بيرون

- با كشتن خودت به كي مي خواهي كمك كني؟ به قاتلين پدر و مادرت كه همين الانش هم از طناب دار فرار كرده اند؟ آنوقت فرق تو با قاتلان خانواده ات در چيست؟

- فرق شما با او در چيست؟ شما هم شريك جرم آنها هستيد. به جاي اين همه فضولي در كار من اگر به خانواده ام هم توجه كرده بوديد من هم كنار خانواده ام بودم . آقاي قاتل.

- اين همه جيغ و داد نكن . مثل بچه آدم سعي كن هر چه زودتر از اينجا بيرون بيايي. هر موقع كه تخليه ي اطلاعات شدي مي توني هر بلايي كه دلت خواست سر خودت بياوري. اما تا آن موقع تنها شاهد پليس هستي و حق اين جور بچه بازيها را هم نداري. مي فهمي؟

- من هر كاري كه دلم بخواهد مي توانم با خودم بكنم. به كسي هم ربطي ندارد.

بازپرس پناهي با عصبانيت برگشت و گفت: كاري نكن بگويم مامور در داخل اتاقت بگذارند.

دنيا دوباره شروع به چرخش دور سرش كرد. با تمام نفرتي كه در درونش انباشته بود گفت: همين الانش هم از دست فضولهايشان آرامش ندارم هر كاري كه دلتان مي خواهد بكنيد. خواهيم ديد چه كسي پيروز مي شود ....

- از همين حالا به تو مي گويم كه پيروز اين ميدان كيست. مي خواهي بداني؟ اون قاتلين خوش شانس كه از زور خوش شانسي اشان اگر هم كسي از زير دستشان سالم در رفته باشد. يك ديوانه تمام عيار است كه براي كشتن خودش رگ زني مي كند.

چشمان شقايق داشت سنگين مي شد. صداها در سرش مي پيچيد و منعكس مي شد. شنيد كه او گفت: اگر تا پايان دادگاه تحمل كني مطمئن باش خودم راهي جلوي پايت مي گذارم كه به درك واصل شوي...

آقاي لطفي گفت: فكر نمي كنم ديگر حرف هايتان را شنيده باشد . چوت دارو زودتر از آنچه كه فكر مي كردم اثر كرد.

آقاي پناهي از اتاق او خارج شد و گفت: بهتر، چون داشت حسابي اعصابم را خرد مي كرد. مشكل دار تر از آن است كه فكرش را مي كردم.

- تا به حال نديده بودم كه با كسي حتي با مجرمين هم اين طور تند برخورد كنيد.

- آره چون تا بحال مسئوليت هيچ يك از آنها را بر عهده نگرفته بودم. نمي خواهم در امانت داري كوتاهي كرده باشم.

حس جديدي كه شقايق بعد از آن گفتگو در خود احساس مي كرد، ذهن او را وادار به فعاليتهاي جديدي نمود . در اولين فرصت از ماموري كه در مقابل اتاقش نگهباني مي داد خواست تا اقاي لطفي را به بيمارستان بياورد. انتقام از تمام كساني كه د قضيه قتل خانواده اش شركت داشتند تمام فكر و ذهنش را اشغال كرد. اما اين انتقام با انتقام هاي ديگ فرق داشت حالا كه امكان بازگشت خانواده اش نبود امكان تقاص گرفتن به خاطر ناتواني در انجام ماموريت كه مي توانست باشد. او بايد تقاص اشتباهش در شليك كردن را مي داد. نمي گذاشت كه اين پليسهاي مغرور و بي عرضه ناتواني خودشان را در انجام كارهايشان بر گردن او بيندازند. با ورود اقاي لطفي به اتاق براي لحظه اي به طرف او برگشت و دوباره به مسير نگاه سابق خود خيره شد. هنوز ضعيف و ناتوان بود و مدت زيادي نمي توانست بنشيند. اما او بدون توجه به گفته دكتر و پرستارها كنار پنجره روي صندلي نشسته بود و اجازه داده بود نور ضعيفي از لا به لاي پرده به صورتش بتابد. آقاي لطفي با احتياط جلو آمد و گفت: سلام حالتون چطوره؟

با صدايي كه ناشي از ضعفش مي شد گفت: براي شما هم فرقي مي كند؟

- بله چرا فرقي نداشته باشد؟

- حق با شماست فراموش كرده بودم كه من هنوز به قول آن رئيس احمقتان تخليه اطلاعات نشده ام. او مي داند كه شما اينجا هستيد؟

- نه

- دروغ مي گوييد.

- نه دروغ نمي گويم. چون احتياجي به آن نمي بينم.اين موقع روز آقاي پناهي كمتر در اداره هستند. معمولا بايد به دنبال كارهاي مربوط به دادگستري بروند. ضمنا امروز هم روز دادگاه زربافت است. و آقاي پناهي رفتند تا در صورت امكان دادگاه را راضي كنند تا به روز ديگري موكول شود.

- چرا؟

- چون مي خواهيم از همكار شما در حل اين پرونده استفاده كنيم.

شقايق بي اختيار شروع به خنده كرد.

- آخر شما از كجا مي دانيد من به شما كمك مي كنم؟

- به ما شايد نخواهي كمك كني، ولي مسلما مي خواهي كه به خانواده خودت كمك كني درست است؟

خنده شقايق كم كم قطع شد. و جاي آن را اشك گرفت. پشتش را به او نمود تا صورتش را نبيند . پرسيد : امروز چه روزي است؟

- دوشنبه سوم آبان است.

آه از نهاد شقايق برخاست. زير لب زمزمه كرد : چقدر زود گذشته است.... دقيقه اي به سكوت گذشت. ولي بعد به آرامي گفت: مي خواهم از شر آن پليس ديوانه راحت شوم. اما نمي دانم چگونه؟ شما مي دانيد؟

- اما آقاي پناهي كه كاري با شما ندارند. فقط نگران شما هستند.

شقايق با عصبانيت گفت: نگران من يا نگران بي عرضگي خودشان؟ چند ماه از اين ماجرا مي گذرد، ولي شما هنوز نتوانسته ايد كاري بكنيد.

- ما تمام سعي خودمان را مي كنيم.

- ولي بي فايده است.

- چون هنوز شما به ما هيچ كمكي نكرده ايد.

شقايق دوباره پوزخندي زد و گفت: چه كمكي از دست من براي شما ساخته است؟ نمي دام اگر اين بهانه را نداشتيد چه مي كرديد؟ اصلا فكر كنيد كه من هم مرده ام. شما چطور بدون شاهد مي خواستيد كارتان را پيش ببريد؟ پرونده را مي بستيد؟

- نه، مسلما به اين راحتي ها پرونده اي بسته نمي شود.... ولي شما حالا زنده هستيد و اگر خواهان دستگيري قاتلين خانواده اتان باشيد بايد با پليس همكاري كنيد.

شقايق سرش را در ميان دستان لرزانش گرفت و روي صندلي به جلو خم شد. از اينكه نمي توانست بر گريه هايش مسلط باشد از دست خود زجر مي كشيد. ولي كاري نمي توانست بكند. كلما ت همانطور بي اختيار بر لبانش جاري شدند و ماجراي آن شب براي هزارمين بار در ذهنش جان گرفت. ديگر هيچ اختياري از خود نداشت. كلمات و وقايع از دهان او خاج مي شد. اما خودش هم باور نمي كرد كه آنها در واقعيت اتفاق افتاده باشند ته دلش مطمئن بود كه در خارج از اين ديوارهاي بلند و زشتي كه به شدت از آنها نفرت داشت، خانواده اش زنده و سالم منتظر او هستند. چطور مي توانست باور كند كه مادر مهربانش، پدر فداكارش مرده است. به خود مي گفت كه همه چيز يك خواب است. يك خواب وحشتناك كه وقتي چشم باز كند مادرش با مهرباني سرش را در آغوش مي گيرد و مي گويد عزيزم همه چيز خواب بود. ببين همه پيش هم هستيم. ولي او مي خواست هر چه زودتر از اين كابوس رهايي يابد. ديگر نمي توانست به اين وضع ادامه دهد.

صبح روز بعد آقاي لطفي وارد اتاق رئيسش شد و گفت: سلام قربان.

- سلام قربان! آخر چند بار بگويم ....

- ببخشيد قر .... آقاي پناهي

- كجا بودي ديروز؟

دنبال انجام وظيفه.

- براي اداره يا براي رئيست؟

آقاي لطفي خنديد و گفت: كار ما با اين رئيس را فقط خدا بايد درست كند. كارمان از اين حرفها گذشته است. شما چه كرديد؟ لبخند پيروزمندانه اي بر لب او نشست و گفت: خوشبختانه موفق شدم، ولي با افشاي وجود دختره از اين به بعد بايد با دقت و مراقبت بيشتري عمل كنيم ... نگفتي تو ديروز براي انجام چه ماموريتي رفته بودي؟

او نشست و گفت: ديروز بعد از رفتن شما سهندي تماس گرفت.

- نگو تا آخرش رو خواندم، فقط بگو ببينم اين بار هم زنده است و هنوز مي تواند كمك حالمان باشد يا نه؟

لطفي خنديد و پشت ميزش كمي جابه جا شد: اين بار حدستان اشتباه است، بلايي سر خودش نياورده است.

- خب خدارا شكر.

لطفي بر خاست و از داخل كيفش نوار و پوشه اي را روي ميز او گذاشت و گفت: نوار صحبتها و متن آن تمام ماجرا از شب قبلفائزه رسولي تا زمانيكه به آنها حمله شده.

- باور نكردني است.

دو هفته خيلي زود گذشته بود و در اين مدت دكتر با كمال تعجب به دنبال يافتن دليل تغيراتي بود كه ناگهان در او شروع شده بود. به خواست خود او و با رضايت دكتر او را از بخش آسايشگاه به بخش مغز و اعصاب منتقل كرده بودند. شقايق حالا با كمال ميل خود داروهايش را مي خورد. اجازه مي داد كه پرده هاي اتاقش باز باشد و حتي اخيرا با يكي از پرستارها حاضر شده بود براي چند دقيقه در حياط قدم بزند.

هر چه دكتر مي گفت گوش مي داد و هيچ اعتراضي نمي كرد. فقط حاضر نشده بود با بازپرس حتي كلمه اي صحبت كند. مي دانست كه او سعي مي كند كه سري به بيمارستان بزند، يا حداقل خبري از او بگيرد. از او با تمام وجودش متنفر بود. نفرتي كه از او و قاتلين خانواده اش در دل داشت بهترين محرك براي خلاصي اش از بيمارستان بود. گرچه هنوز ساعاتي از روز پيش مي آمد كه فقط دلش مي خواست تنها باشد و بدون هيچ علت خاصي بگريد. در اين ساعات صداي مشتهايي كه به اطراف و در و ديوار مي كوبيد، واقعا حوصله ستوان احمدي و سهندي را سر مي برد.اما چاره اي جز تحمل محيط دل آزار آنجا نداشتند. دكتر كه اين همراهي را مي ديد به پرستارها سپرده بود اجازه دهند او آزاد باشد و تا زماني كه به خودش صدمه اي نزده است رهايش كنند. شقايق در بي خبري كامل از جهان بيرون به سر مي برد و نمي دانست كه متاسفانه وجود او توسط يكي از روزنامه نگارهاي كنجكاو مدتي پيش افشا گشته است.

وجود بيماري تازه وارد در بخش چهار كه هميشه دو مامور به نوبت در ماقبل در اتاق او كشيك مي ايستادند. براي دكتر جوان كه به تازگي در اين بيمارستان مشغول به كار شده بود موجب سوال بود. در ابتدا فر كرد كه شايد از زندانيهايي باشد كه براي درمان به آنجا منتقل شده است.ولي وقتي به صورت پنهاني از يكي از دكترها درباره او شنيد كه بيمار يك دختر جوان است كه دچار افسردگي است و در آستانه چند شخصيتي هم بوده تعجب كرد. از دو پرستاري كه مسئول رسيدگي به كارها و امور مربوط به او بودند، چند بار به صورت ضمني سوالاتي كرده بود ، اما مثل هميشه جوابها سربالا بودند: (يك مريض مثل بقيه مريضهاست.)

- پس چرا اجازه نمي دهند كسي به اتاقش وارد شود و هميشه از او محافظت مي كنند. ببينم نكند دختر يكي از آن كله گنده هاست؟

پرستار به او اخمي نمود و گفت: اگر خيلي درباره اش كنجكاو هستيد، چرا از ماموراني كه به قول خودتان 24 ساعته از او مراقبت مي كنند اين را نمي پرسيد؟ حتما از آنها جواب مي گيريد.

- آدم از قيافه شان مي ترسد چه برسد به اينكه طرف صحبتشان شود.

- پس بهتر است با كنجكاوي تان يك جوري كنار بياييد.

اما او دست بردار نبود و مي خواست هرطور شده ته و توي كار را در بياورد.

با اينكه ساعتها از وقت خواب بيماران گذشته بود، اما او در رختخوابش در تاريكي از اين دنده به اون دنده مي غلطيد. سر جايش نشست

نگاهي به قرصي كه ساعتي پيش پرستار مهربانش برايش آروده بود كرد. از اينكه او را فريب داده بود، عذاب وجدان داشت. به دروغ اداي قورت دادن قرص را در آورده بود و پرستار هم با اعتمادي كه به او داشت از او نخواسته بود كه دهانش را باز كند تا مطمئن شود قرصش را خورده است يا نه؟ به محض خروج او قرص را كه داشت در دهانش مزه تلخي مي گرفت در آورد و با احتياط در ته ليوان آبش انداخت. مي خواست امشب كمي بيشتر بيدار بماند . دلش عجيب هواي خانه اشان را داشت. اين قرص ها او را كاملا از عالم بيداري دور مي كرد. با اينكه گاهي از خوردن آنها امتناع مي كرد، اما به خوبي مي دانست كه بدون آنها حتي نمي تواند براي يك لحظه هم راحت بخوابد. در طول سه ماه اقامت در اينجا، اين را به دفعات تجربه كرده بود. ساعتي بعد داخل ليوانش كمي آب ريخت. تكانش داد تا قرصشداخل آن حل شود. بعد آن مايع تلخ را يك دفعه سر كشيد و روي تختش خوابيد. هنوز كاملا به خواب نرفته بود كه باز دچار يكي از آن كابوسهايش شد. ولي اين بار كابوسش نه مربوط به خانه خودشان مي شد و نه به خانواده اش. اين بار خودش بود كه مورد تهاجم قرار گرفته بود. مي ديد كه در همان اتاق خودش است. مردي سياه پوش به راحتي پنجره را باز نمود و داخل اتاقش شد. نگاهي به اطراف انداخت و بعد به طرف در رفت. صندلي را پشت در و زير دستگيره گذاشت تا مانع باز شدن در از آن سو شود .

سنگيني حضور او را آنقدر ملموس احساس نمود كه فكر كرد همه چيز در واقعيت است. تمام بدنش از شدت هيجان و ترس خيس از عرق شده بود. مي خواست فرياد بزند اما مثل هميشه صدا در گلويش خفه شده بود. به نظرش همه چيز در اطرافش كش مي آمد. تلاش نمود تا خود را از اين كابوس بيرون بكشد. ولي وقتي تماس دستكشهاي سرد را بر روي پوست دستش احساس كرد، چيزي از درونش فرياد كشيد: اين بار خواب نيست. او واقعا مي خواهد مرا بكشد.

بدنش كه لحظه به لحظه بيشتر تحت تاثير داروي خواب آورش سست و ضعيفتر مي شد شروع به تقلاي بيهوده نمود. ناگهان در خم و قوس تصاوير اطرافش چشمانش برق تيغ را تشخيص داد و تا خواست به خود بجنبد، سوزشي شديد گويي كه دستش را قطع كرده باشند، در مچ دست راستش احساس كرد. آهي از سر درد كشيد. اما آنقدر بي صدا بود كه جز خودش مطمئنا كس ديگري آن را نشنيد. درد چنان امانش را بريد كه دقت نكرد مرد ناگهان كجا غيبش زد.شروع به چنگ انداختن به اطرافش نمود، دستش را به زحمت بالا آورد. گرمي خون را روي صورتش احساس كرد. به خوبي متوجه شد كه خونريزي اش شديدتر از دفعه پيش است. دستش را به سينه اش فشرد تا شايد به اين طريق جلوي خونريزي را بگيرد.دنياي اطراافش داشت در تاريكي و سكوت مطلق فرو مي رفت و او با درماندگي اختيار اشكهايش را از دست مي داد. دستش به چيزي خورد و به نظرش صدايي از آن برخاست. اما نه آن اندازه كه توجهي را به خود جلب نمايد. با آخرين توانش در روي تختش غلطيد و تنها به ياد سپرد كه از افتادنش بر روي زمين بدنش به شدت درد گرفت. بدون اينكه بخواهد مقاومتش از بين رفت و به خوابي سنگين فرو رفت.

در آن سوي در ستوان از شدت بي خوابي چشمانش به خون نشسته بود. سعي مي كرد با حل كردن جدول مغزش را بيدار نگه دارد. هنوز خميازه اش را تمام نكرده بود كه صداي افتادن شي روي زمين خواب را از سش پراند. چند لحظه بعد نيز سقوط چيزي سنگين تر به گوشش خورد. محض احتياط برخاست و از پنجره روي در نگاهي به داخل انداخت. با ديدن تخت خالي شقايق با دقت بيشتري اتاق را زير و رو نمود. اما وقتي مطمئن شد اشتباهي نكرده است به آرامي به دستگيره ي در فشار آورد تا وارد اتاق او شود. اما با كمال تعجب متوجه شد در باز نمي شود. سر و صدايي كه او براي باز كردن در به پا كرد. باعث شد تا پرستارهاي كشيك از ايستگاه خارج شوند و به طرف او بروند. ستوان سهندي در حاليكه به در ور مي رفت گفت: بياييد كمك در از داخل بسته شده است.

ظرف چند دقيقه سكوت در سالن به شلوغي تبديل شده بود. يكي از پرستارها بلافاصله به دستور ستوان احمدي به سمت تلفن رفت تا گزارش دهد. چند دقيقه بعد با كمك چند تن از دكترها و پرستاران كشيك شب در اتاق شقايق شكسته شد و آنها خود را به اتاق انداختند. ستوان سهندي خيلي زود بر اوضاع مسلط شد و همه را به جز پزشك و پرستاران مجاز بيرون كرد. شقايق روي زمين در ميان خون خود مي غلتيد.دكتر با عجله خود را به بالاي سرش رساند و با ديدن مچ بريده او انگشتانش را روي نبض گردنش گذاردو توانست ضربان ضعيف آن را احساس كند. دستورات در كمال آرامش اما با سرعت صادر شد. چند دقيقه بعد شقايق چون مرده اي كه لحظات آخر عمرش را مي گذراند، به اتاق عمل برده شد.

آقاي لطفي هم زمان با آقاي پناهي وارد بخش شدند. حالا بيمارستان در سكوت هر شب خود به سر مي برد. و بيمارهايي كه از خواب بيدار شده بودند، دوباره در خواب بودند. از چشمان سرخ آقاي پناهي كه ناشي از بي خوابي و عصبانيت بود مي شد حدس زد كه اگر شقايق را همين الان به دستش بدهند خفه اش كند. آقاي لطفي كه از شدت عصبانيت او آگاهي داشت سكوت نموده بود و تنها به وارسي اتاق شقايق پرداخت. ستوان سهندي همه ماجرا را براي او تعريف كرد و اجازه داد تا با خيال راحت در اتاق گشتي بزند. وقتي بيرون آمد. در داخل كيسه اي كه در دست داشت تيغ را بالا آورد و گفت: اگر اين بار زنده بماند واقعا يك معجزه است. فكر نمي كنم خوني هم در بدنش باقي مانده باشد.

هنوز حرف او به پايان نرسيده بود كه پرستاري سبزپوش از اتاق عمل بيرون آمد و به طرف ايستگاه پرستارها رفت و گفت: تماس بگير بگو فعلا يك واحد خون -a بفرستند. بگو فقط سريعتر ...

پرستار بلافاصله دست به تلفن برد و مشغول صحبت شد. از اين فرصت آقاي پناهي استفاده نمود و جلو رفت و پرسيد: خانم حالش چطور است؟

پرستار نگاه مشكوكي به او نمود و پرسيد: شما؟

- من بازپرس پليس هستم.

چهره پرستار اندكي نرم شدو گفت: ببخشيد اگه تندي كردم. قبل از عمل رئيس بيمارستان به ما تذكر دادند كه درباره اين بيمار مراقب باشيم.

- بله بايد تحت نظر باشد. خوب؟

دكتر مشغول است. نمي توان چيز مشخصي گفت.مثل اينكه قبل از آن هم دارو مصرف كرده اند كه كار را كمي مشكل نموده است. ولي بايد به خدا توكل نمود.

سرپرستار با ناراحتي گفت: امشب بدآورديم. مي گويند+a هست اما منفي نه.

- نياز شديد به خون دارد.