رمان جن زده به قلم الیخاس

ژانر : #ترسناک

خلاصه :

داستان از ده سال پیش شروع میشه… اتفاق نامعلومی که ده سال پیش افتاده زندگی امیر رو عوض می‌کنه… امیر احساسات عجیبی داره… کابوس‌های غیرعادی و حالت‌های غیرعادی… حس می‌کنه چیزی داخل بدنش وجود داره که به ده سال پیش مربوط میشه… اما چیزی از ده سال پیش به یاد نمیاره در پی این اتفاقات نامزدش به طرز فجیعی کشته میشه

تیرماه بود و هوا گرم..جایی نبود که با میثم و رضا نگشته باشیم.با وجود اینکه این دو برادر بودند ولی اصلا شباهتی بهم نداشتند من به میثم شبیه تر بودم البته از لحاظ اخلاق ... آن زمان فیلم های خون اشامی و ترسناک وگرگینه ای مد شده بود و هرشب یا روح احضار میکردیم یا یک برنامه ای برای ترساندن هم پیاده میکردیم..چندوقته پیش حمیدرضا را ترسانده بودیم حمیدرضا همسایه مان بود وپارسال همه دریک دبیرستان درس میخواندیم او تازه سال اول بودیم بخاطر همین خیلی اذیتش میکردیم ... حالا هم که مدارس تعطیل بود برایش برنامه چیدیم و خلاصه ... باعث شد هرسه مان یک هفته جریمه بشویم..

باویبره گوشی از خواب بیدار شدم گیچ و مبهوت به صفحه گوشی نگاه کردم.بابیحالی جواب دادم: الو

-مسخره کردی مارو؟ چرا نمیای پس

به یکباره از جایم پریدم: رضا؟ شما الان کجایید؟

-دم پنجره خونتون ... میای یا نه؟

-اومدم

ساعت دو نصف شب بود سریع توی رخت خوابم چند بالشت گذاشتم و لحاف را رویش کشیدم بخاطر حمیدرضا اجازه بیرون رفتن نداشتیم آن هم این موقع شب! برای همین نباید کسی متوجه نبود من میشد ... پاورچین پاورچین بسمت پنجره رفتم درش را باز کردم و به ارامی پایم را بیرون پنجره گذاشتم و د برو که رفتیییم

به محض اینکه به محوطه رسیدم دستی محکم روی سرم فرودامد و روی زمین پرتم کرد: د*** بی شرف کدوم گوری بودی سه ساعته مارو کاشتی

میثم و رضا بودند که شاکی نگاهم میکردند گفتم: بابام نمیخوابید لامصب انقدر نخوابید نخوابید تا خوابم برد شرمنده

رضا گفت: خوبه خونتون ویلاییه و طبقه اوله میدونی ما که اپارتمانی هستیم با چه زحمتی اومدیم؟ اونوقت تو برا خودت لالا بودی

باتعجب گفتم: از پنجره پریدید بیرون؟

میثم خندید و گفت: پ ن پ از در اومدیم که ننمون یقمونو بگیره

ازجایم بلند شدم و خودم را تکاندم: ایول بابا فکر نمیکردم انقدر پایه باشید

رضا دوباره کوبید توی سرم: اخه ابله از پنجره میپریدم که الان اینجا نبودیم یا بیمارستان بودیم یا سرد خونه ... از بالکن پریدم رو پشت بوم همسایه و اومدیم

اسم سردخانه را که آورد احساس سرما کردم: حالا برنامه چیه؟

هرسه شروع به راه رفتن درخیابان کردیم رضا جوابداد: یه خونه خرابه هست بچه ها تعریفشو میکردن میگفتن جن داره

باتعجب گفتم: جن؟

میثم گفت: اره بابا ... یکی از بچه ها میگفت خودش یه چیزی اونجا دیده که وول میخورده فیلم هم گرفته که چیزی تو فیلم نبود ولی قسم میخورد که جن بوده

رضا خنیدید و گفت: من که میگم فیلممون کرده اسکلمون کرده ماهم که چه خوش باور پاشدیم این وقت شب بریم جن ببینیم

من گفتم: ولی جن واقعا وجود داره حتی تو قرآنم هست

میثم با دست اشاره به جاده خاکی کرد و گفت: بیا اونطرفه چراغ قوه هم خودمون اوردیم اگه باشه حتما میبینیمش

سری تکان دادم و دنبالشان راه افتادم کمی بعد جلوی یک نیمه خرابه بسیار بزرگ ایستادیم از بقایای ساختمان مشخص بود که برای ادم های معمولی ساخته نشده است به اصطلاح خودمان برای بچه پولدار ها بود.رضا چراغ قوه را روشن کردو وارد شدیم ... چون دیوار ها و سقف هنوز خراب نشده بودند خانه بسار تاریک می نمود که حتی با چراغ قوه هم به سختی جلوی پایمان را میدیدیم.

رضاگفت: خوب دیدی که چیزی نیست اسکل شدیم رفت!

گفتم: ماکه هنوز دو دیقه هم نگشتیم خوب شاید بدبخت خوابه

میثم گفت: عجب جن گشادیه ها الان وقته خوابه اخه؟ بعدبا صدای بلند داد زد: اقاای جن ااهای کجایی؟

صدای میثم درخانه پیچید و حس بدی بمن دست داد رضا محکم زد پس کله میثم: اخه ابله شاید زن باشه میگی اقای جن! درضمن کی وقته خوابه پس؟

میثم روی زمین نشست گفت: خوب بیاید احظارش کنیم بشینین بشینین

نشستیم روی زمین ولی من و رضا هردو یک نظر را داشتیم که رضا بیانش کرد: اخه ابله مگه روحه؟

میثم دست من ورضا را گرفت: تمرکز کنید حرف مفتم نزنین این احظار محظارا اول برای جن بوده بعد دیدن بکار میاد واسه روح هم بکار بردن

من با تمسخر گفتم: پس استکانی چیزی هم بزار وسط که جنه تکونش بده

میثم نگاهی کرد و گفت: اره راس میگییی ... و بعدساعت ارزانش را دراورد و وسط گذاشت:

ای جن عزیز ظظظظاهر شو و این ساعتو جابه جا کن

اتفاقی نیفتاد که رضا دست میثم را رها کرد: اه میثم این مسخره بازیا چیه من نمیدونم تو با این اخلاق چجوری بامن تو یه شیکم بودی؟

میثم دوباره دست رضا را گرفت: چرا دستمو ول کردی؟ حالاحلقه اتصال شکست میدونی اگه حلقه بشکنه چه اتفاقی میفته؟ میتونه هرکاری که بخوادانجام بده

من گفتم: بروبابا چرت نگو

همان لحظه صدای افتادن چیزی شنیده شد هرسه میخکوب شدیم میثم گفت: کی اونجاست؟

صدایی شنیده نشد میثم دوباره سوال کرد: کی هستی؟ صدای کشیده شدن چیزی روی زمین وحشت زده مان کرد.رضا گفت: سریع چراغ قوه رو بردار باید بریم

ولی نورچراغ قوه چند اتصالی کرد و بعد خاموش شد هرسه با فریاد هایی بلند به سمت تاریکی دویدیم فقط صدای نعره به گوش میرسید هیچ چیزدیده نمیشد فقط صدای نعره های وحشتناک و تاریکی مطلق جهنمی تاریک!

ده سال بعد

-باشماره سه اروم چشماتو باز کن باشه؟ اماده ای؟ یک دو سه حالا

به ارامی چشمهایم را باز کردم گیج و مبهوت بودم و به کت مشکی دکتر زل زدم دکتر گفت: الان چندسالته؟

-بیست و پنج

خوبه ای گفت و رفت پشت میزش نشست و مشغول نوشتن شد: برات یه سری دارو هم مینویسم چیزی نیست احتمالا مال خاطرات گذشتس تو ذهنت تاثیرمنفی گذاشته

پرسیدم: هیپنوتیزمم کردید؟ تونستیت چیزی بفهمید ازونماجرا؟

دست از نوشتن برداشت و چشمهایش را تنگ کرد: خودت چیزی یادت نمیاد؟ اینکه اون شب کجا رفتید؟

-راستش هیچی یادم نمیاد

گفت: بسیار خوب هیپنوتیزمت زیاد جواب نداد و وسطش آشفته شدی و مجبور شدم بیدارت کنم

چشمهایش را از من دزدید انگار چیزی را نمیخاست بگوید گفتم: حالا من باید چکار کنم؟

درحالی که نسخه رابدستم میداد گفت: تعطیلات! کارکردن توتعمیرگاه خسته ات کرده بهتره یکم تفریح کنی

کاغذ را در دستم مچاله کردم: ممنون دکتر خدانگهدار

دلم نمی خواست که مادر و پدرم چیزی ازاین قضایابفهمند مخصوصا این ک ماه دیگر قرار عقد من و سپیده بود.من بعد از آن اتفاق حمله های عصبی داشتم که مدت ها بود ازبین رفته اند ولی حالا دوباره به سراغم آمده بودند.همه فکر میکردند من جنون دارم و توهم میزنم.اما هرچند ظاهرا قبول کرده بودم چیزی در ته دلم به من میگفت اینها توهم نیستند.اما خوب عقلم میگفت همه ی دیوانه ها همین را میگویند.سری تکان دادم و ماشین را داخل پارکینگ پارک کردم.بخاطر اتفاقات اخیر دیگر تعمیرگاه نمی رفتم البته نیازی هم به پول نداشتم این کار سرم را گرم میکرد و حواسم را پرت.وارد خانه شدم مامان و بابا سخت مشغول بگو مگو باخودشان بودند رفتم طبقه بالا و بدون تعویض لباس روی تختم افتادم.حالم

زیاد خوش نبود بعد ازهیپنوتیزم سردرد داشتم و خواب آلود بودم.همین که چشمهایم را بستم خوابم برد ...

همه جا تاریک بود من آرام و با حالتی دفاعی به سمت تاریکی ها قدم میگذاشتم.نفسم ریتمی تند داشت و میترسیدم صدای قدم هایم را روی زمینمیشنیدم به یکباره چیزی صدا داد: تقققققق

ایستادم: سلام

جوابی شنیده نشد دوباره گفتم: کسی اونجا نیست؟

بعد از چند لحظه چیزی درون تاریکی تکان خورد.به سمتم حرکت کرد با نیرویی غیر از دویدن می دانم خیلی سریع بمستم میآمد اما نمی دوید.مغزم بی اختیار فرمان حرکت داد.فرمان فرار باهرچه توان و نیرو داشتم فرار کردم دویدم اما سرعت ان چیز بیشتر بود و مرا گرفت من داد زدم: کمکککک کمکککک

ازجاپریدم ... چشمهایم را باز کردم نور پنجره چشمم رامیزد ... انگار مدتهاست که در تاریکی بودم.از جا بلند شدم خیس عرق بودم و دهنم خشک شده بود.از دسشویی اتاقم استفاده کردم تا کمی آب به سر و صورتم بزنم.حالم که بهترشد از اتاق خارج شدم.بعد از آن اتفاق خانه مان راعوض کردیم.حالا یک خانه ویلایی داشتیم که هال آن چند پله میخورد ونیم طبقه ای در بالا ایجاد میکرد که میشد اتاق خصوصی من.

-ای بابا امیر تو کجایی پس قرار شد برید حلقه بخریداین دختره صدبار زنگ زده

صدای بابا بود که مرا از فکر درآورد روی کاناپه نیمگرد کرمی خودم را پرت کردم و باصدایی که به زرو شنیده میشد گفتم: باشه حالا بعدا

مامان از پارکینگ وارد شد و بخاطر جعبه هایی که دستش بود نتوانست در را ببندد: من نمیدونم این بچه به کی رفته ... هیچوقت تاحالا حال نداشته خداروشکر

باباگفت: بیچاره اون دختره دلم از الان براش میسوزه

مامان هم جعبه هارا زمین گذاشت و گفت: دلت بحال خودت بسوزه که باید کل خونرو جمع و جور کنی

نگاهم افتاد به پارکینگ خالی! خالی یعنی خالی! یعنی بدون ماشین! دستم را در جیبم بردم و سوییچ را لمس کردم! یعنی بابا اینکار را کرده بود؟ یا نکند دزد؟

فوری بسمت پارکینگ رفتم ... نبود نبود ... ماشنم غیب شده بود؟ داشتم دور خودم میچرخیدم که از در باز پارکینگ ماشینم را آن طرف خیابان پارک شده دیدم.رفتم بسمتش.سوییچ را زدم باز شد.یعنی چه؟ من مطمئنم که توی پارکینگ پارکش کردم.دوباره ماشین را بردم توی پارکینگ.عصابم بهم ریخته بود.یعنی کار بابا بود؟ خوب چطوری سوییچ را برداشته و من بیدار نشدم؟ دهنم را باز کردم که ازش بپرسم اما فوری پشیمان شدم.فکری به سرم زد! ازکنار مامان رد شدم و بسمت اتاق کار بابارفتم.میدانستم حواسشان به من نیست ولی نمیخاستم چیزی بفهمند.وارد اتاق شدم ودر راپشت سرم قفل کردم.کامپیوتر را روشن کردم و دوربین های پارکینگ را چک کردم.چهارساعت قبل: دوربین تصویر مرا نشان داد ... من وارد پارکینگ شدم و ماشین را پارک کردم.خوب پس چطور الان بیرون بود؟ دوربین را زدم جلو همینطور که فیلم میرفت جلو یک دفعه دوباره خودم وارد صحنه شدم.دو ساعت پیش!

من دوباره وارد پارکینگ شدم و ماشین را روشن کردم.داشتم شاخ درمیاوردم کی اینکار را کرده بود؟ .پارکینگ که خالی شد چند دقیقه بعد دوباره برگشتم اما بدون ماشین!

یعنی چی؟ یعنی توی خواب راه میرفتم؟ داشتم خل میشدم! از داخل کشو فلش نقره ای رنگی رادرآوردم و فیلم را ریختم داخل فلش ... بعد هم از توی کامپیتور پاکشان کردم.این دیگرچه وضعش بود؟ این از کابوس آن هم از این اتفاق! بهتر است بروم قرصهایی که دکتر نوشته را بخرم! نفس عمیقی کشیدم و از اتاق خارج شدم.

چند روزی بود حالم دگرگون بود سردرد داشتم و مرتب کابوس میدیدم.ولی به روی خودم نمی اوردم.سپیده هم یک بند گیر داده بود که برویم حلقه بخریم.بار بیستم بود که زنگ میزد و جواب نمیدادم.بلاخره با کسلی جواب دادم

-معلوم هست کجایی؟ بیشعور؟

گوشی را کمی از گوشم فاصله دادم تا جیغ هایش پرده گوشم را پاره نکند. باصدایی که خیلی گرفته بود گفتم: سپیده

جاخورد و لحنش را آرامتر کرد: چیشده؟ حالت خوبه؟

-سپیده! دوستم بهترین دوستم

-بگو دیگه تورخدا بگو

-دوستم تصادف کرده تا الان بیمارستان بودم

-بمییرم برات فدات بشم عزیزم چرا نگفتی منم بیام؟

زیرزیرکی خندیدم ولی لحن غمگینم را حفظ کردم: حالش بهتر شده نمیخاستم نگران شی.

-آخی غصه نخور عزیزم.حالا بیام دنبالت بریم حلقه بخریم حال و احوالتم عوض میشه

داشت روی عصابم راه میرفت عجب ادم نفهمی بود مثلا دوستم تصادف کرده بود جای دلداری دادنش گیرداده بود حلقه! شیطونه میگفت چنان کلفت بارش کنم عقد هم بهم بخورد ولی دندان هایم را روی هم فشار دادم و گفتم: عزیزم میبینی که حال ...

حرفم را قطع کرد: یه ربع دیگه دم در باش

گوشی را قطع کرد با عصبانیت گوشی را روی تخت پرت کردم.زیر لب غر میزدم و داخل کمد دنبال بدترین لباسم میگشتم باید یک تیپی میزدم که آبرویش میرفت! من موهای مشکی و کوتاهی داشتم که مدل دیزل بودند ... نگاهی به داخل آینه انداختم هروقت خودم را می دیدم یاد بازی هیتمن می افتادم ... البته آنقدر ها هم کچل نبودم اما لب هایم سرخی دخترانه ای داشت که باعث میشد قیافه ام شبیه هیتمن شود ... دماغم هم عمل میخواست که این روز ها توی فکرش بودم کمی عقابی و بزرگ بود ... هیکل هم که حرف نداشت خواستم دست به کارش شوم و خودم راشکل گدا و گودول ها دربیارم ولی بعد فکری شیطانی بسرم زد و تصمیمم عوض شد!

ماشین صورتی مامانی سپیده جلوی پایم ترمز کرد.فکر کنم اگر انقدر پولدار نبودند عمرا راضی به ازدواج میشدم.البته باید بگویم که خودمان هم وضعمان خوب بود نه در حد خانواده سپیده ولی دستمان به دهنمان می رسید ... نشستم داخل ماشین.سپیده جیغ زد: عششششقم چه خوشکل شدی!

صورتش را جلو آورد که ببوسد مرا اما سرم را عقب کشیدم: میدونم!

کمی چهره اش سرخ شد و برگشت سرجایش استارت زد.همینطورکه رانندگی میکرد گفت: عزیزم یه حلقه الماس دار میخوام ها!

پوزخند زدم: نه همون ساده بهتره

پوست لبش را جوید: امییییر من آبروم میره ساده باشه

گفتم: نمیره! همینجا بزن کنار خوبه

-اینجاا؟ دیوونه شدی؟ کلفت خونه ما هم اینجا نمیادحلقه بخره

بی تفاوت نگاهش کردم ... باعصبانیت کنار زد.سعی میکردبغضش را قورت بدهد.پیاده شدیم و فوری پرید بازوی مرا گرفت! مثل یک کنه میماند! هیچ حسنی در این دختر نمی دیدم! از قیافه اش متنفر بودم.آرایش خیلی کمرنگی میکرد.یادم می آید روز اول که در مجلس خواستگاری دیدمش خیلی از قیافه اش خوشم آمد یعنی بنظرم خیلی خوشکل بود اندامش هم بنظرم خیلی شاخ بود.ولی هرچقدر میشناسمش بیشتر ازش بدم می آید.اصلا دست خودم نیست کلا از دخترها بدم می آّید همیشه دوست دخترهایم را اذیت میکردم.اصلا کرم داشتم انگار! با اشاره به حلقه ای ساده گفتم همین خوبه ... چنددختر خیره خیره نگاهم میکردند ... تیپم شاخ بود دیگر! هاهاها! سپیده سرخ پوست شده بود! زشت بود دیگر زشت تر هم شده بود! با ناراحتی گفت: امیر من واقعانمیتونم اینو دستم کنم

گفتم: میتونی وبعد داخل شدم سریع خریدمش حالا نوبت حلقه خودم بود! با اینکه مغازه های پایین شهر بود یک حلقه خیلی گران و شیک و زیباپیدا کردم.به سپیده گفتم: اونم برا من نگا چه تیکه ایه! حال کن!

لبش را اویزان کرد: توکه گفتی ساده خوبه

-واسه زن باید ساده باشه که هی این مردو اون مرد نگاش نکنن اما مرد باید همه چیزش شاخ باشه

-اصلا باهات موافق نیستم بنظر من زن و مرد مساوی هستن

در دلم گفتم کی به نظر تو اهمیت میدهد و داخل مغازه شدم.و خریدمش! سپیده اولش خیلی ناراحت بود ولی بعدش اخلاقش بهتر شد.زیاد نگاهم میکردند که حرصش درمیآمد و من دلم خنک میشد.با اصرار های زیاد مرا به شهربازی برد.خودش رو عصابم راه میرفت منم حرصش را در میآوردم.میدانستم از رنجر خیلی میترسددستش را کشیدم و بسمت رنجر بردمش.

-کجا میریم؟ من رنجر نمیام ها میترسم

-بیا بریم خوش میگذره

بزور داشتم روی زمین می کشاندمش

-نمیتونم حالم بد میشه ای بابا امییییر

-نه خودم مواظبتم عزیزززم

باناچاری سوار شد.هرچه وسایل داشتیم دادیم به مسولش وقتی برعکس میشد همه وسایل می افتاد! همین که روشن شد جیغ های سپیده هم شروع شد.چنان بازوی مرا چنگ زد دلم میخاست بزنم پس گردنش! دختره دهاتی شعورش همینقدر بوددیگر!

ولی خیلی خوش گذشت مخصوصا که حال سپیده را گرفته بودم تا توباشی هوس شهربازی نکنی! همین که پیاده شدیم حالت تهوع گرفتم برعکس من سپیده حالش کاملا خوب بود و گفت: بار آخر بود سوار میشدم.نمیخواستم برایم دست بگیرد برای همین گفتم: من دسشویی دارم

قبل ازینکه حرفی بزند به سمت دستشویی دویدم خداروشکر برعکس همیشه خلوت بود.به اولین توالت فرنگی که رسیدم بالااوردم ... ولی ... این استفراغ نبود ... این چه بود دیگر؟ !

خون بود؟

تمام قرصهایی که خریده بودم را داخل توالت انداختم وسیفون را کشیدم.چندروز از آن قضیه میگذشت و من خودم را به قرص های دکتر بسته بودم.ولی هیچ تاثیری جز خواب نداشت! انگار فقط قرص خواب بود ... جرأت نداشتم دکتر عمومی بروم.ممکن بود سرطان باشد یا مثلا هپاتیت! چه میدانم چه کوفتی بود! اگرایدز بود چه کنم؟ ! شاید بخاطر تتویی که کردم ایدز باشد ... این همه هم حواسم را جمع کرده بودم که جای مطمئن و بهداشتی باشد.خیلی ناراحت بودم! صدای باز شدن در از پایین توجهم را جلب کرد.حتما مامان و بابا اومدن! از دسشویی بیرون رفتم و به سمت پله هاحرکت کردم درهمین لحظه چراغ ها باچند اتصالی خاموش شدند! ایستادم! صدازدم: مامان؟ بابا؟ این کابوس همیشگی من بود! تاریکی ... به خودم گفتم: امیر بچه شدی خواب دیدی واقعی که نبوده! صدای چیزی آمد ... نه نه این همان کابوس است خودش است ... پاهایم میلرزید ..حتی توان حرکت نداشتم: کی هستی؟ چرا نمیتوانستم کاری کنم؟ باید فرار میکردم.کابوس من بود خودش بود داشت به سمتم میآمد و من از جایم نمیتوانستم حرکت کنم.به سمتم میآمد.حسش میکردم.نزدیک تر میشد نفسم تند شده بود و قلبم مثل یک بمب ساعتی میزد.دستم را جلوی صورتم به حالت دفاعی گرفتم و داد زدم: نهچراغ ها روشن شدند ... و صدای قهقه ... دستم را از روی صورتم برداشتم ... روی زمین افتاده بود و از خنده سرخ شده بود ... نمیدانستم چه باید کنم ... زانوهایم میلرزیدند و قلبم محکم میزد و میسوخت شوکه شده بودم و مبهوت نگاهش میکردم.

-وای خدا وای دلم مرردم از خنده

آشغال عوضی! به خودم آمدم دست هایم را مشت کردم و به طرفش رفتم تا این حالت مرا دید بلند شد و پشت کاناپه گرد وسط هال پناه گرفت: ای بابا امیر بی جنبه نبودی تو!

خواستم بامشت توی صورتش بکوبم که جاخالی داد و دوباره شروع به خندیدن کرد! داد زدم: خفه شو اون دهنتو ببندبا داد من ساکت شد: امیربخدا نمیدونستم انقدر میترسی شوخی کردم

درحالی که از شدت عصبانیت چشمهایم تار شده بود فریادزدم: این شوخیه؟ این شوخیه؟ ابله مگه من باتوشوخی دارم؟

-من فقط چراغو خاموش کردم چه میدونستم انقدر ترسویی

باحرفش ساکت شدم نه فقط چراغ بود؟ پس آن چیزی که به طرفم آمد چی؟ داشتم دیوانه میشدم این کابوس ها روی مخچه ام تاثیر گذاشته بوددوباره گفت: یه پسر عمه که بیشتر نداری اونم میخوای بزنی ناقص کنی؟

زیاده روی کرده بودم حالا این سهیل فکر میکرد من خیلی ترسو ام ... گفتم: مامان بابام کجان؟ از روی نکیه گاه مبل پرید و و نشست روی مبل کلید راروی میز گذاشت و گفت: امشب قراره خونه ما بمونن گفتن من بیام پیشت لولو نبرتت

اخم کردم: لازم نکرده خودت شاه لولویی برو پی کارت

تلویزیون و ایکس باکس را روشن کرد: من بارسا روبرداشتمنشستم روی مبل و دسته بازی را ازش گرفتم: گه نخور بابادرحین بازی صحبت میکردیم گفت: حالا چیشد رفتی تو خطاازدواج مزدواج؟ شانه هایم را بالا انداختم و همانطور که دسته را دردستم میچرخاندم گفتم: پولشو که دارم ... کار هم که دارم ... چرا نرم سرخونه زندگی خودم؟ یک گل بمن زد: اهاان این یک صفر ... اخه توکه حوصله نداشتی

سعی کردم کمی حمله کنم تا گل خورده ام جبران شود: حوصله چی؟ -چه میدونم کلا حوصله خودتم نداری ... البته طبیعیه

جمله اخرش را آرامتر ادا کرد ... شوت کردم اما خورد به تیرک دروازه و گل نشد: اه لعنتی ... چرا طبیعیه؟

-خوب بعد از اون اتفاق دیگه

داور بازی سوت نیمه اول را زد جدی شدم و نگاهش کردم: حوصله نداشتن چه ربطی به گذشته داره؟ سهیل آدم شوخی بود ولی اینبار داشت جدی حرف میزد: خیلی ربط داره وضع روحی یه آدم تا آخر عمرش نامتعادل میشه ... اینکه تو دوران بلوغ و حساس ترین روزای عمرت یه روز توی یه خرابه نیمه جون پیدات کنن و بعدم دوستای خیل یصمیمی ...

چشمهایم را بهم فشار دادم و عصبی توی حرفش پریدم: خوب که چی اینا مال ده سال پیشه من همه چیزو فراموش کردم از قبلشم همینطوری بود اخلاقم

پوزخندی زد: کاملا مشخصه که فراموش کردی اما بنظرمن ... اجازه ندادم کاملش کند: دیگه نمیخوام چیزی بشنوم ... بازیتو بکن حرف اضافه هم نزنتاصبح داشتیم بازی میکردیم و صبح همانجا خوابمان برد ... باز هم خواب می دیدم اما اینبار تاریکی نبود روز بود همه جا چمن کاری شده بود اینجا را میشناختم این خانه قدیمی مان بود.این هم خانه میثم و رضا بود ... داخل محوطه جلوی خانه شان که چمن کاری بود داشتند اسکیت بازی میکردند ... همان اسکیت چمنی اختراع خودمان ... باخوشحالی به سمتشان دویدم ... پشت بمن ایستاده بودند صدایشان زدم همینکه برگشتند صورتهایشان کثیف و خون آلود بود میثم دستش را به طرف یک خانه دراز کرد ... همان خانه بود خانه خرابه که بچه ها میگتند جن دارد ... داشت آنجا را نشانم میداد ... گفتم: نه من اونجا نمیرم ازونجا میترسم ... میثم با صدایی سرد گفت: باید بری اون همرو میکشه بایدازینجا بری

باتکان های شدید سهیل بیدار شدم ... چشمهایم را بازکردم داشتم میلرزیدم و عرق کرده بودم..سهیل برایم یک لیوان آب آورد: حالت بهتره؟ لیوان را گرفتم و تا یک نفس سرکشیدم: آره

-زیاد کابوس میبینی گفتم: اره ولی این یکی فرق داشت

-چه فرقی؟ گغتم: این مربوط به گذشته ها بود

-قبلیا مربوط به چی بود؟

داشت میرفت روی عصاب: به توچه اخه مگه روانشناسی؟

بلند شد و ایستاد: ببین امیر چند سال ازت کوچیکترم اما منم یچیزایی حالیمه ... بزار کمکت کنم

-نیازی ندارم هرکسی کابوس میبینه

صورتش بی تفاوت شد سوییچش را برداشت: اوکی ... هرجور میلته ولی هروقت کمک خواستی من هستم تنها چیزی که میتونم بگم اینه که از گذشته فرار نکن برو پیداش کن بدون خداحافظی در را بست ... تاظهر مامان و باباآمدند.حرف سهیل ذهنم را درگیر کرده بود..حالم اصلا خوب نبود ... حس میکردم میثم یک پیغام برای من دارد یادم میآید اخرین حرفش یک هشدار بود ازمن چیزی میخاست!

صدای آهنگ بدجوری روی مخم بود این مثلا پارتی بعد ازعقد من و سپیده بود قرار بود خوش بگذرد ولی خوش نمیگذشت ... یک حالی بودم نمیدانستم چم شده است ... انگار داشتم آتش میگرفتم ... سپیده که عین خیالش نبود میگفت اثر نوشیدنیاست ... بااینکه مست بودم میدانستم مال نوشیدنی نیست! سرم داشت منفجر میشد دیگرنمیتوانستم تحمل کنم فوری از سالن زدم بیرون سوییچ را برداشتم چون هواکمی سرد بودتصمیم گرفتم داخل ماشین بشینم تاکمی حالم جا بیآید ... سرم به شدت درد میکرد ... شایدمیگرن عصبی بود ... هرچه بود مال عصابم بود! توی خواب که راه میرفتم! خون هم که بالامیآوردم ... کابوس هم میدیدم ... نکند بیماری خطرناک و مسری باشد؟ نه عصبی بود خودم میدانستم.سرم را روی فرمان گذاشته بودم که در ماشین باز شد و سپیده با لباس مشکی بلندش داخل ماشین نشست.کاپشن مرا پوشیده بود ... یک شال روی سرش انداخته بود ... ازچشمهایش نگرانی داد میزد دستم را گرفت: چرا انقدر یخ کردی؟

گفتم: نمیدونم ... سپیده برو داخل

اخم کرد و دستش را روی پیشانی ام گذاشت: یکم تب داری

-نمیدونم چم شده

انقدر حالم بد بود که دیگر حوصله اذیت کردن سپیده راهم نداشتم ... اصلا دوستش نداشتم ولی دلم نمیخواست برود.

بادستهایش دستهایم را گرم کرد: بمیرم برات زیاد خوردی لابد ... حالت بدشده

عجب خنگی بود: اخه ادم مست اینجوری نمیشه که

من من کرد و گفت: خوب پس سرما خوردی

با دستش صورتم را نوازش کرد گر گرفتم در تمام این مدتی که باهم بودیم اینکار رانکرده بود شاید هم کرده بود اما من برایم مهم نبود ولی امشب طور دیگری بودم مطمئنااثر نوشیدنی بود یعنی حالا که فکرش را میکردم سپیده چقدر خوشکل شده بود فکر میکنم این را بلند گفتم چون گفت: جدی میگی؟ مرسی عزیزم

-البته ارایش کردی دیگه میخاستی خوشکلم نشی؟

بیچاره لبخند روی لبش ماسید حالا که فکر میکردم دخترخوبی بود تمام بدخلقی های مرا تحمل میکرد اصلا چرا امشب انقدر رمانتیک شده بودم؟

دستش را داخلموهایم برد چه خوب بود ... چه خوب بود؟ امیر مست بیچاره چت شده است؟ به خودم گفت اهنمیبینی حالم خوش نیست بگذار راحت باشم خوب زنم است ان موقع که دوست دختر داشتمهرکاری میکردم عیب نداشت حالا عیب دارد؟

خودم میدانستم عیبش کجاست ... درحس ناگهانی که از روی هوس نبود ... شایدهم بود..خوب نمیدانم چون ادم که به زنش هوس ندارد اصلا حوصله فکرکردن نداشتم در یک آن بغلش کردم و به سینه ام فشردمش

پرسید: حالت بهتر شده؟

-اره خوبم

صوتش را نزدیک صورتم آورد و لبهایم را بوسید..نمیدانم انگار اختیار از کف داده بودم من هم همراهیش کردم چشمهایم داشت سنگین میشد حالم خیلی بدتر میشد سرم تیر میکشید و ...

-امیر؟ امیر بلند شو

چشمهایم را باز کردم ... چی؟ من کجا بودم؟ اینجا خانه خودمان بودم؟ مامان بود که صدایم میزد ... پس پارتی چه شد؟ سپیده کجاست؟

گفتم: مامان ساعت چنده؟

باتعجب نگاهم کرد: یازده

فوری بلند شدم و لباسهایم را پوشیدم یعنی چیزی کهدیدم خواب بود؟ همانطور که موهایم را درست میکردم گفتم: من کی از مهمونی اومدم؟

تعجب مادرم بیشتر شد: من که خواب بودم نمیدونم

در دلم یک حس نگرانی بود ... گوشی را برداشتم و به سپیده زنگ زدم اما خاموش بود ... یعنی نگران سپیده بودم؟ چرا؟ بخاطر دیشب؟ چرا یادم نمی آید چه اتفاقی افتاد؟

ماشین را برداشتم و حرکت کردم باید میرفتم خانهشان ... دلم شور میزد ... کی انقدر سپیده مهم شده بود؟

همین که به در قهوه ای رنگ بزرگ رسیدم توقف کردم ... خانه بزرگی بود ... ایفون را زدم..یکبار دوبار ... بارسوم کسی برداشت: بله؟

سپیده بیا پایین

-آقا من سپیده خانم نیستم من اینجا کار میکنم

-اقای مظاهری نیستن؟

-ببخشید تصویرتون رو میبینم ولی به جا نمیارم

عصبی شدم: شما مگه باید بجا بیارید؟ من دامادشونم

-شرمنده نشناختم ولی یه تلفن شد ایشون و خانمشون سریع فتن بیرون سپیده خانم هم از دیشب نیومدن اقای مظاهری فکر میکرد پیش شما هستن

ناگهان حس کردم ته دلم ریخت ... از دیشب کجا مانده است ... بدون حتی تشکر یا حرفی سوار ماشینم شدم ... نمیدانم هیچ چیز نمیدانم ... ته دلم حسی میگفت اتفاقی افتاده است ... بی دلیل و بی مقصد رانندگی میکردم گوشی ام را هم نیاورده بودم.. گوشه ای کنار زدم و ساندویچی خریدم با بی میلی گاز میزدم ... دیشب چه شده بود؟ یک چیزی شده ولی یادم نمی آید ... من با سپیده بودم در ماشین بودیم..یادم است که مست بودم ... بعدش چه شد؟ چرا مغزم کار نمیکرد؟ ساندویچ نصفه و نیمه راانداختم سطل اشغال ... اه شورش را درآورده بودم دیگر ... چرا باید نگران میشدم؟ سپیده مگر بچه بود؟ تازه یک سال هم از من بزرگتر بود؟ این فکر های مزخرف چه بوددیگر؟ باید میرفتم خانه چند ساعت بود که اینجا بودم ... به سمت خانه حرکت کردم ... وماشین را پارک کردم..صدایی از خانه نمی آمد کسی نبود؟

صدا زدم: مامان؟ بابا؟

کجا رفته بودند یعنی؟ همه چیز امروز عجیب غریب شده بود ... من که حوصله ام سررفته بود روی کناپه دراز کشیدم شاید دوباره در خواب راه رفته بودم؟ سپیده! من و سپیده دیشب داخل ماشین خیلی جلو رفتیم خیلی برای اینکارهاعجله کردیم ... مست بودم دیگر او باید خودش را کنار میکشید ولی خودش به سمتم آمدمنکه نمیخاستم کاری کنم میخاستم؟

زنگ در به صدا درآمد حتما مامان و بابا بودند در راباز کردم اما با دیدن کسی که پشت در بود خشکم زد! بهتر است بگویم کسانی!

-آقای سعیدی؟ امیر سعیدی؟

بابهت و تعجب به مردی که لباس سبز رنگ با ستاره هایی روی شانه داشت جواب دادم: بله خودم هستم

به دستم دستبند زد: باید همراه ما بیاید آگاهی

-برای چی اخه؟ چی شده؟

مرا دنبال خودش میکشاند و سوار ماشین کرد: بیاید معلوم میشه

میدانستم یک چیزی شده بود..حتما بخاطر کار دیشبم باسپیده ازمن شکایت کرده بود ... اخر چه شکایتی امیر؟ ادم که نمیتواند از شوهر خودش شکایت کند خنگ!

نمیدانستم قضیه از چه قرار است فقط میدانستم مربوط به دیشب است!

وقتی به کلانتری رسیدیم مرا به یک اتاق تاریک بردند وپشت سرهم سوال پرسیدند ترجیح دادم که از اتفاق توی ماشین با سپیده چیزی نگویم ... دیشب کجا بود ... چکار کردی؟ چه ساعتی به خانه رفتی؟

دروغ گفتم ... گفتم وسط های مهمانی سپیده گفت که بایدبرود خانه و چون خودش ماشین داشت من نرساندمش ... نمیدانم این دروغ از کجای مغزم درآمد ولی حسی بمن میگفت باید دروغ بگویم ...

بازپرس مرتب سوال میپرسید: خوب پس ساعت دو دقیقا خونهبودید؟

-خوب دقیقشو که نمیدونم شایدم زودتر ... دیگه وقتی خانمم رفت ترجیح دادم منم برم

-با سپیده خانم دعوایی چیزی ... ؟

-نه اصلا ما خیلی همو دوس داریم میتونین زنگ بزنین ازخودشم سوال کنین

پورخند زد: نیازی نیست ... ولی ساعت دوازده شب ..اونم یه دختر جوون بهتر نبود خودتون همراش میرفتید؟

-سپیده خوشش نمیاد بش گیر بدم منم خیلی تمایل نداشتمتنها بره ولی زنا رو که میشناسید فکر میکنن عقل کلا کافیه یه نه بیاری تا یه هفتهقهر کنن!

نمیدانستم این همه دروغ را چجوری بهم بافتم! ما خیلیهمو دوست داریم! این چرت ترین دروغم بود! البته او که مرا دوس دارد ندارد؟ پس دروغ نبود دیگر

یک ریز درحال نوشتن بود پرسیدم: حالا نمیشه بگید چرامن اینجام؟

بدون جواب دادن بمن از اتاق بیرون رفت ... چند دقیقه بعد سربازی آمد و مرا به بازداشتگاه برد ... چند نفر آدم دیگر هم آنجابودند ... چندساعت گذشته بود داشتم دیوانه میشدم ... خیلی نگران بودم ... نمیدانستم چه خبر شده! یعنی راجب سپیده بود؟ حس میکردم برای سپیده اتفاقی افتاده است! چرا کسی به دیدنم نمیآمد؟ سپیده کجا بود؟

همهن لحظه دربازشد و اسم مرا صدا زدند: امیر سعیدی بیابیرون!

خوشحال شدم و به سمت در پرواز کردم ... سرباز مرا ازانجا خارج کرد همین که به سالن اصلی رسیدم ماتم برد ... همه آنجا بودند ... همه باچشمهایی گریان ... همه جز سپیده انجا نبود!

اخی طفلکی ها بخاطر من اینطور گریه میکردند؟ ولی نه اخر چرا مادر و پدر سپیده انقدر توی سرشان میزدند؟ مادر سپیده جلو امد و لباسم رااشک باران کرد: دیدی دخترم از دستم رفت ... دخترم ... سپیده من!

هاج و واج نگاهشان میکردم گفتم: چیشده؟ اخه؟ چرا گریه میکنین همه؟

مادر سپیده زجه زد: سپیده رو کشتن ... دخترمو کشتن..

خانمی با چادر سیاه آمد و مادر سپیده رابرد ... منسرجایم میخ کوب شده بودم ... چرا؟ چرا؟

سپیده مرده بود؟ شاید اشتباهی پیش آمده؟ شاید الکیشلوغش کردند؟ سپیده مرده بود یعنی؟ چرا؟ چرا مرده بود؟ چرا؟

چرا انگار از قبل قضیه را میدانستم؟ جرأت نداشتم حتیدر ذهنم بیانش کنم ... اما میدانستم سپیده مرده است ... برای همین به بازپرس گفتم به او زنگ بزنین میخواستم همین احتمال رابررسی کنم ... چه قدر عجیب بود..من شوکه شده بودم و زبانم بند آمده بود به خودم که آمدم در سردخانه بودم کشویی را باز کردند ... سپیده..خودش بود واقعا هم سپیده شده بود..

چه اتفاقی افتاده بود؟ مردی که انجا بود برایم توضیحداد که به او تجاوز شده و بعد هم با جراحاتی وحشیانه تکه تکه اش کردند گفت چیزی که اینکار را انجام داده مثل یک حیوان عمل کرده است و خون اورا نوشیده و گوشتش راخورده ... این وحشتناک بود..وحشتناک!

چهلم سپیده بود..همه سرتاپامشکی پوشیده بودند..همیشه ازین مراسم ها بدم میآمد..حوصله هیچ چیز را نداشتم..جیغ و گریه! چهل روز بود همش همین صداها بود! ازسروصدای داخل خانه بیرون زدم..و سیگاری روشن کردم..دوست نداشتم به چیز دیگری فکرکنم ... به اینکه قاتل سپیده چه کسی بوده ... یا اینکه چرا این ماجرا عجیب است ... یاراجع ب آن شب!

همینکه مراسم تمام شد سوارماشین بابا شدم ... هیچ چیزنمی گفتند نه او و نه مامان ... چندروزی بود که اخلاقشان اینطوری بود ... حرف نمیزند..طوری بامن رفتار میکردند که گویی قاتل من هستم!

به خانه که رسیدیم راه اتاقم را در پیش گرفتم ... و تاموقع شام بیرون نیامدم..بعد ازشام هم دوباره کز کردم گوشه ی اتاق..آهنگ گوش دادم والکی وقتم را تلف کردم ... ساعت دو و نیم بود بهتر بود کمی بخوابم ... قبل از رفتن به تخت خواب به دستشویی رفتم تا مسواک بزنم ... زیر لب آهنگی را میخواندم: تو تهرانی که شده مد تازه لاتی و پره ...

خمیر دندان را روی مسواک ریختم و شروع به مسواک زدن کردم.بعداز آن چندبار دهانم را شستم..نگاهی به اینه کردم تا ببینمشان اما یک چیزی لای دندانم بود ... این چه بوددیگر؟ بیشتر دقت کردم ... یک تکه گوشت بود؟ من که گوشت نخورده بودم! آن هم خام خام؟ از تصویر خودم درآینه وحشت زده شدم و داد کشیدم همزمان چند مشت اب توی دهانم پاشیدم.دوباره نگاه کردم ... چیزی نبود..دندان هایم سفید و بودند و هیچ چیزی لایشان نبود!

نفسی از سر آسودگی کشیدم و به سمت در خروجی رفتم اما همینکه خواستم از در خارج شوم در بسته شد!

این در و دیوار هم بامن شوخیشان گرفته انگار؟

سعی کردم در را باز کنم اما باز نمیشد ... داشتم کفری میشدم دیگر ... عصابم خراب بود این هم ازین در لعنتی که باز نمیشد..چندبار دستگیره در را محکم فشار دادم نشد که نشد!

صدایی که از کانال ها آمد مرا متوقف کرد ... یک چیزی داخل کانال های سقف صدا میداد ... به سقف خیره شدم..این صدای چه بود؟ خیلی عجیب بود..دوباره انگار تکان خورد و به وسط سقف رسید ... بعد متوقف شد..هیچ صدای دیگری نیامد..سکوت مطلق! نفسم بند امده بود..منتظر بودم الان یک اتفاقی بیفتد من مطمئن بودم!

به یکباره چراغ دیستشویی شروع به اتصالی کرد منکه وحشت کرده بودم فریادم بلند شد مثل دخترها جیغ میکشیدم..دریک لحظه ناگهانی چشمم به آینه خورد و بعد دوباره اتصالی کرد و چراغ روشن شد!

قلبم درحال ایستادن بود دیدمش..در آینه دیدمش ... سرجایم میخکوب شده بودم..درباصدایی کشدار که از لولاهایش میآمد باز شد..به سختی توانستم جست بزنم و ازآن دستشویی لعنتی بیرون بروم!

دستم را روی قلبم گذاشتم و به دیوار تکیه دادم ... توهم بود؟ نه نه من دیدمش ... یک ادم نبود داخل آینه بود دور صورتش پر از خون بود حتی اگریک لحظه بود بازهم دیدمش..صدای باز شدن در مرا از جا پراند دوباره نه ... ولی باوارد شدن پدرم آرام شدم

-صدای داد تو بود؟ چی شده؟

سعی کردم به خودم بیایم و چیزی بروز ندهم: هیچی

-پس چرا داری نفس نفس میزنی؟

-من؟

-پس کی؟

-هیچی خواب بد دیدم

بانگرانی نگاهم کرد جلو آمد و دستش را روی شانه ام گذاشت: رنگت پریده میخوای بریم دکتریچیزی؟ دعوایی درمو ...

وسط حرفش پریدم: نه اصلا نیازی نیست

آهی کشید و گفت: میدونم تو خیلی سختی کشیدی ... خدایاشکرت ولی چرا همه این بلاها باید سرما بیاد؟

باتعجب نگاهش کردم درباره چه چیزی حرف میزد؟

پرسید: میخوای راجع بهش حرف بزنی؟

-راجع ب چی؟

من من کرد انگار دوست نداشت اسمش رابیآورد: خوب ... منظورم ... سپیده است!

بااسم سپیده برق از کله ام پرید نه حالا نه نمیخواستم نمیخواستم دراین اشفته بادر مورد او فکر کنم گفتم: بابا من خیلی خوابم میاد بهتره شماهم بری بخوابی ... شب بیخیر

آه کشید و گفت: باشه حدداقل یه لیوان آب بخور بعدبخواب ... شب بخیر امیر..!

بارفتنش دوباره یاد عکس داخل آینه افتادم ... چه قدروحشتناک بود ... یادم نمی امد دقیقا چه شکلی داشت چون فقط یک لحظه دیده بودمش..امامطمئن بودم که دیدمش!

روز بعدتصمیم گرفتم با سهیل حرف بزنم ... نمیخواستم اتفاق شب قبل را بگویم اما به یک نفر نیازداشتم! خیلی فشار عصبی روی من بود! دریک کافی شاپ معمولی قرار گذاشتیم ... زیادی شلوغ بود..ولی یک گوشه دنج نشستیم و دوتا کپ شکلاتی سفارش دادیم..من عاشق شکلاتی بودم همینکه آمدم یک قاشق بخورم سهیل گفت: اه امیر درست بخور ریختی رو لباست ...

عصبی شدم چون لباسم سفید بوداما همینکه سرم را زیرانداختم تا لکه روی لباس را ببینم سهیل زد زیر دماغم!

رو دست زده بود بعدهم هرهر شروع به خندیدنکردن ... دلم میخواست یک کتک مفصل به اوبزنم اما بی جنبه نبودم ... بعدا تلافی میکردم: باز تو بچه بازیات گل کرد؟

خندید و گفت: باز تو پیرمرد شدی؟

-جدی باش اینجا نیومدم که مسخره بازی دربیاری ها

نیشش را جمع کرد: دیدن منم که سالی یبار نمیای پس ...

-به حرفات فکر کردم ...

-خوب؟

-نمیدونم ... راستش تا نفهمم چه اتفاقی افتاده نمیتونم باش کنار بیام

چشمهایش را ریز کرد و با دقت بمن نگاه کرد: امیر فکرمیکنم الان عزاداری و وقتش نباشه که به این چیزا فکر کنی

-نه برعکس الان دقیقا موقعشه

کمی تعجب کرد: واقعا؟ ... فکر نمیکردم انقدر زود جریان سپیده رو فراموش کنی

دندان هایم را روی هم سابیدم کمی عصبی شده بودم: نه فراموش نکردم ... اگه نمیخوای کمکم کنی که پاشم برم اگرم میخوای انقدر تو حاشیه نرو

خندید: باشه بابا جوش نیار ... همچین حرف میزنی انگار من دوست دخترتم..توام میگی یا میای خونمون یا پاشم برم!

لبخند زدم: کم مزه بریز بی نمک

-خوب حالا منظورت ازین که نمیدونی چیشده چیه؟

یک قاشق از بستنی ام خوردم و گفتم: ببین اون شب که من با دوستام رفته بودیم ... یک چیز غیر طبیعی اتفاق افتاد ... یعنی اصلا کسی نیومد که یه چاقودستش باشه و به طرفمون حمله کنه!

از حالت لمیده روی صندلی تغییر حالت داد و جدی به من نگاه کرد: پس چیشد؟

-خودمم نمیدونم ... یعنی اصلا یادم نمیاد ... فقط میدونم همه جا تاریک بودو صداهای نعره میومد ... دیگه هیچ چی یادم نمیاد!

متفکرانه دستش را به چانه اش زد: زخمات هنوز جاش مونده؟

-اوووم ... فکر کنم یکیش باشه

یقه لباسم را کمی باز کردم و گوشه سینه ام را نشانش دادم زخم کمرنگی خودنمایی میکرد..با اینکارم چند دختری که میز بغلی نشسته بودند نگاهمان کردند.

سهیل گفت: این زخم چاقو نیست؟

گفتم: نه ... حتی زخمش عفونت هم کرد ... دکتره میگفت انگاریکی با ناخونایی که زیرش کثیفن کشیده رو بدنت!

سهیل زد زیر خنده: بقیه چی؟ اون دوتای دیگه؟

از حالت صورتم پی برد که دست رو موضوعات ممنوعه زده است سریع گفت: ولش کن ... ببین این قضیه ساده اس ... یه بیمار روانی بوده دیگه غیرازینه؟

گفتم: نه به همین سادگیا هم نیست

-من که گیج شدم ... چند قاشق از بستنی اش را تند تندخوردو گفت: ببین چرا نمیری سراغ گذشته؟ نمیری یه سر خونه یقبلیه؟ یا دوستای قبلیت؟ شاید چیزی فهمیدی

بیراه نمیگفت ... برایم سخت بود ولی لازم بود بفهمم چه چیزی در گذشته اتفاق افتاده است؟ حس میکردم تمام اتفاقات زندگیم با گذشته پیوند خوردهاست! سپیده ... مردنش ... کابوس هایم ... همه و همه!

از سهیل خداحافظی کردم و یکسره به باشگاه رفتم و تاخود ظهر خودم را باورزش کردن تخلیه کردم ... خیلی به هیکلم اهمیت میدادم ... غیر ازین یک نوع آرامش عصاب بهمراه داشت ...

وسط ظهر بود خیلی عرق کرده بودم! همینکه به خانه رسیدم پریدم داخل حمام ... وان را پر آب کردم داخلش دراز کشیدم ... اخیشش حالم جاآمد ... مامان تقه ای به در زد: امیر حولتو گذاشتم رو دسته ... من یه سر میرم خرم ابگیرم برای فاتحه ... زود میام

باشه بلندی گفتم تا بشنود ... باباهم حتما سرکارش بود ... خوبحالا خودم تنها بودم..برای خودم لم داده بودم و اهنگ گوش میدادم ... درحال خودم بودم که صدای آهنگ قطع شد ... بایاد آوری شب گذشته ترس به تمام سلول های بدنم هجوم آورد سریع نیم خیز شدم و گوشی را چککردم! باطریش تمام شده بود!

گوشی را روی سنگ وان گذاشتم و دوباره درازکشیدم ... زیادی حساس شده بودم ... توهم زده بودم دیگر ... اتفاقات گذشته رویم تاثیرگذاشته بود..دستم را داخل اب کردم و چندبار روی بدنم پاشیدم ... چقدر عاشق آب بودم ... چقد خوشم میآمد ازینکه موهایم زیر آب مثل یک نخ شناور میشد ... موهایم هم مشکی تیره بود ... هیچوقت دوست نداشتم رنگشان کنم ... موها ... موهای من کوتاه نبود؟ چرا کوتاه بود! این مو خیلی بلند است ... موهای شناور در آب ... چی؟

بایک جهش ناگهانی از داخل وان آب بیرون پریدم و بالرزروی سرم دست کشیدم: موهای خودم بود کوتاه بودند ... پس ان موی بلند داخل وان چه بود؟

چندقدم به سمت وان برداشتم و ارام نگاهی به داخلش انداختم ... هیچ مویی درکار نبود..اب کاملا روشن و شفاف بود ...

به قدری ترسیده بودم که بلند بلند گریه میکردم دادزدم: من چم شده؟

حوله ام را روی سرم انداخته بودم و وسط اتاقم زار زارگریه میکردم ... پنجره درست بالای تختم بود و پرده های خاکستری ساده اش با وزش ارامباد حرکت میکردند..رنگ دیوار ها سفید بودند و با چند قاب بزرگ خاکستری رنگ حال وهوای امروزی داشتند ... عکس خودم بزرگ روی دیوار بود ... باچشمهایی مغرور ... از خودم ازین همه ترس خودم حالم بهم میخورد! تمام این اتفاقات بخاطر گذشته بود بخاطر آن شب در بچگیم بود ... چرا همه چیز بهم ریخته بود؟

بااسم سپیده برق از کله ام پرید نه حالا نه نمیخواستمنمیخواستم اشفته بار گفتم: بابا من خیلی خوابم میاد بهتره شماهم بری بخوابی ... شببیخیر

آه کشید و گفت: باشه حدداقل یه لیوان آب بخور بعدبخواب ... شب بخیر امیر..!

بارفتنش دوباره یاد عکس داخل آینه افتادم ... چه قدروحشتناک بود ... یادم نمی امد دقیقا چه شکلی داشت چون فقط یک لحظه دیده بودمش..امامطمئن بودم که دیدمش!

روز بعدتصمیم گرفتم با سهیل حرف بزنم ... نمیخواستم اتفاق شب قبل را بگویم اما به یکنفر نیازداشتم! خیلی فشار عصبی روی من بود! دریک کافی شاپ معمولی قرار گذاشتیم ... زیادی شلوغ بود..ولی یک گوشه دنج نشستیم و دوتا کپ شکلاتی سفارش دادیم..من عاشق شکلاتی بودم همین که آمدم یک قاشق بخورمسهیل گفت: اه امیر درست بخور ریختی رو لباست ...

عصبی شدم چون لباسم سفید بوداما همینکه سرم را زیرانداختم تا لکه روی لباس را ببینم سهیل زد زیر دماغم!

رو دست زده بود بعدهم هرهر شروع به خندیدنکردن ... دلم میخواست یک کتک مفصل به اوبزنم اما بی جنبه نبودم ... بعدا تلافی میکردم: باز تو بچه بازیات گل کرد؟

خندید و گفت: باز تو پیرمرد شدی؟

-جدی باش اینجا نیومدم که مسخره بازی دربیاری ها

نیشش را جمع کرد: دیدن منم که سالی یبار نمیای پس ...

-به حرفات فکر کردم ...

-خوب؟

-نمیدونم ... راستش تا نفهمم چه اتفاقی افتاده نمیتونمباش کنار بیام

چشمهایش را ریز کرد و با دقت بمن نگاه کرد: امیر فکرمیکنم الان عزاداری و وقتش نباشه که به این چیزا فکر کنی

-نه برعکس الان دقیقا موقعشه

کمی تعجب کرد: واقعا؟ ... فکر نمیکردم انقدر زود جریانسپیده رو فراموش کنی

دندان هایم را روی هم سابیدم کمی عصبی شده بودم: نهفراموش نکردم ... اگه نمیخوای کمکم کنی که پاشم برم اگرم میخوای انقدر تو حاشیه نرو

خندید: باشه بابا جوش نیار ... همچین حرف میزنی انگار مندوست دخترتم..توام میگی یا میای خونمون یا پاشم برم!

لبخند زدم: کم مزه بریز بی نمک

-خوب حالا منظورت ازینکه نمیدونی چیشده چیه؟

یک قاشق از بستنی ام خوردم و گفتم: ببین اون شب که منبا دوستام رفته بودیم ... یک چیز غیر طبیعی اتفاق افتاد ... یعنی اصلا کسی نیومد که یه چاقودستش باشه و به طرفمون حمله کنه!

از حالت لمیده روی صندلی تغییر حالت داد و جدی به مننگاه کرد: پس چیشد؟

-خودمم نمیدونم ... یعنی اصلا یادم نمیاد ... فقط میدونمهمه جا تاریک بودو صداهای نعره میومد ... دیگه هیچ چی یادم نمیاد!

متفکرانه دستش را به چانه اش زد: زخمات هنوز جاش مونده؟

-اوووم ... فکر کنم یکیش باشه

یقه لباسم را کمی باز کردم و گوشه سینه ام را نشانشدادم زخم کمرنگی خودنمایی میکرد..با اینکارم چنددختری که میز بغلی نشسته بودندنگاهمان کردند.

سهیل گفت: این زخم چاقو نیست؟

گفتم: نه ... حتی زخمش عفونت هم کرد ... دکتره میگفت انگاریکی با ناخونایی که زیرش کثیفن کشیده رو بدنت!

سهیل زد زیر خنده: بقیه چی؟ اون دوتای دیگه؟

از حالت صورتم پی برد که دست رو موضوعات ممنوعه زدهاست سریع گفت: ولش کن ... ببین این قضیه ساده اس ... یه بیمار روانی بوده دیگه غیرازینه؟

گفتم: نه به همین سادگیا هم نیست

-من که گیج شدم ... چند قاشق از بستنی اش را تند تندخوردو گفت: ببین چرا نمیری سراغ گذشته؟ نمیری یه سرخونه قبلیه؟ یا دوستایقبلیت؟ شاید چیزی فهمیدی

بیراه نمیگفت ... برایم سخت بود ولی لازم بود بفهمم چهچیزی در گذشته اتفاق افتاده است؟ حس میکردم تمام اتفاقات زندگیم با گذشته پیوند خوردهاست! سپیده ... مردنش ... کابوس هایم ... همه و همه!

از سهیل خداحافظی کردم و یکسره به باشگاه رفتم و تاخود ظهر خودم را باورزش کردن تخلیه کردم ... خیلی به هیکلم اهمیت میدادم ... غیر از انبرایم یک نوع آرامش عصاب بهمراه داشت ...

وسط ظهر بود خیلی عرق کرده بودم! همینکه به خانهرسیدم پریدم داخل حمام ... وان را پر آب کردم داخلش دراز کشیدم ... اخیشش حالم جاآمد ... مامان تقه ای به در زد: امیر حولتو گذاشتم رو دسته ... من یه سر میرم خرمابگیرم برای فاتحه ... زود میام

باشه بلندی گفتم تا بشنود ... باباهم حتما سرکارش بود ... خوبحالا خودم تنها بودم..برای خودم لم داده بودم و اهنگ گوش میدادم ... درحال خودم بودمکه صدای آهنگ قطع شد ... بایاد آوری شب گذشته ترس به تمام سلول های بدنم هجوم آورد سریع نیم خیز شدم و گوشی را چککردم! باطریش تمام شده بود!

گوشی را روی سنگ وان گذاشتم و دوباره درازکشیدم ... زیادی حساس شده بودم ... توهم زده بودم دیگر ... اتفاقات گذشته رویم تاثیرگذاشته بود..دستم را داخل اب کردم و چندبار روی بدنم پاشیدم ... چقدر عاشق آببودم ... چقد خوشم میآمد ازینکه موهایم زیر آب مثل یک نخ شناور میشد ... موهایم هممشکی تیره بود ... هیچوقت دوست نداشتم رنگشان کنم ... موها ... موهای من کوتاه نبود؟ چرا کوتاه بود! این مو خیلیبلند است ... موهای شناور در آب ... چی؟

بایک جهش ناگهانی از داخل وان آب بیرون پریدم و بالرزروی سرم دست کشیدم: موهای خودم بود کوتاه بودند ... پس ان موی بلند داخل وان چه بود؟

چندقدم به سمت وان برداشتم و ارام نگاهی به داخلشانداختم ... هیچ مویی درکار نبود..اب کاملا روشن و شفاف بود ...

به قدری ترسیده بودم که بلند بلند گریه میکردم دادزدم: من چم شده؟

حوله ام را روی سرم انداخته بودم و وسط اتاقم زار زارگریه میکردم ... پنجره درست بالای تختم بود و پرده های خاکستری ساده اش با وزش ارامباد حرکت میکردند..رنگ دیوار ها سفید بودند و با چند قاب بزرگ خاکستری رنگ حال وهوای امروزی داشتند ... عکس خودم بزرگ روی دیوار بود ... باچشمهایی مغرور ... از خودمازین همه ترس خودم حالم بهم میخورد! تمام این اتفاقات بخاطر گذشته بود بخاطر آنشب در بچگیم بود ... چرا همه چیز بهم ریخته بود؟

ساعت چهار ظهر بود که از سرما بیدار شدم..از زیر پتوی بنفش ام بیرون خزیدم و پنجره را بستم..چشمهایم بخاطر گریه میسوختند و احتمالا پف کرده بودند..گرسنه بودم پس از اتاق خارج شدم..مامان و بابا جلوی تلویزیون نشسته بودند ... بدون هیچ حرفی راه آشپرخانه را درپیش گرفتم ... پنیر از یخچال بیرون آوردم و مشغول خوردن شدم..مامان گفت: موبایلت افتاده بود تو وان حموم!

جا خوردم ... موبایلم در وان چه میکرد؟ ادامه داد: گذاشتمش رو سنگ اپن!

دست از خوردن کشیدم..آشپزخانه در قسمت شمالی هال خانه بود و با پنجره های بزرگ نور خوبی به خانه میداد..بلند شدم و گوشی ام را از روی سنگ اپن برداشتم ... سوخته بود..روشن نمیشد..یادم است باطری اش تمام شده بود به همین خاطر کنار وان گذاشته بودمش ... اما با آن پرش ناگهانی که از وان کردم احتمالا افتاده است ... شاید بخاطر نداشتن باطری روشن نمیشد؟

فوری به اتاق بردمش و آن را داخل شارژ زدم ... با کمال ناباوری روشن شد! خدا پدر این گوشی ضد آب را بیآمرزد ... داشتم چک میکردم که ببینم سالم است یانه؟ که داخل شماره ها شماره یک نفر توجهم را جلب کرد ... حمیدرضا! بدونمکث شماره اش را گرفتم بعد از خوردن چند بوق برداشت: بله؟

-سلام چطوری؟ امیرم شناختی؟

-سلام خوبی مامان خوبه؟ داداشت چطوره؟ کاروبار حسابی چاقه؟

-چی؟ کدوم داداش؟ من امیر سعیدی ام

با شنیدن اسمم چند لحظه ساکت شد..-الو؟ صدا میاد؟

لحنش کاملا سرد شد: هستم

-خواستم ببینمت

-چرا؟

از برخوردش جا خوردم انتظار نداشتم اینطور رفتار کنداگر امیر قبلی بودم همین الان گوشی را رویش قطع میکردم اما به او نیاز داشتم اوبامن و میثم دوست بود ... شاید خیلی اذیتش کرده بودیم اما بازم خیلی چیزها از مامیدانست..نباید از دستش می دادم..

گفتم: باید ببینمت مهمه!

-خیلی خوب ... ما هنوز همون خونه قبلی هستیم

-بیست دقیقه دیگه اونجام ... قبل ازینکه خداحافظی کنم قطع کرد!

هول هولکی یک شلوار پوشیدم فکر کنم داخل جیبش یک چیزی بود ولی وقت نداشتم نگاه کنم ... سریع سوار ماشین شدم و روبه مامان و بابا گفتم میروم یک دوری بزنم!

خیلی سریع جلوی پلاک 4 توقف کردم..از ماشین پیاده شدم و زنگ در را زدم ... ازینجا متنفر بودم..تمام خانه های اینجا ویلایی بود و هر ویلا یک محوطه نرده دار مخصوص داشت که چمن کاری شده بود..خیابان ها هم وسط این ویلاها بودند..

حمیدرضا در را باز کرد ... چقدر بزرگ شده بود..بعدازینکه ازینجا رفتیم دو سه بار بیشتر ندیده بودمش ... کمی چاق شده بود..اشاره کرد که بیایم داخل

خانشان بهم ریخته بود و پرده های ضخیمی داشت حال وهوای خانه تاریک و گرفته بود..گفتم: مامانت خونه نیست؟

خودش را روی مبل های راه راه ابی ولو کرد: نه رفته باشوهرش زندگی کنه!

میدانستم که پدرش سالها پیش آنها را ترک کرده و گم وگور شده..فقط یک مادر داشت پس حالاکه مادرش ازدواج کرده است تنها شده!

من هم خواستم روی مبل دونفره مقابل اش بشینم که متوجه دمپایی زیرم شدم آنرا بیرون کشیدم و گوشه ای پرت کردم.

حمیدرضا بی حوصله گفت: خوب ... میشنوم!

گفتم: خوب ... راجع ب گذشته هاست!

پوزخند زد: چه موضوع جالب و خوشایندی! چی میخای ازگذشته؟ توکه خودت وسط معرکه بودی دیگه چیزی نیست تموم شده رفته!

سریع گفتم: تموم نشده

دستی روی ته ریش خود کشید: منظورت چیه؟

-نمیدونم دوتا احتمال میدم یا دیوونه شدم..یا..

-یا چی؟

-یا یه اتفاق ماورا طبیعه داره میفته!

با این حرف من پقی زد زیر خنده..حالا بخند کی نخند ... او از خنده و من از عصبانیت سرخ شده بودم..گفتم: نیومدم اینجا مسخرم کنی!

خودش را جمع و جور کرد: از کجات این حرفو دراوردی؟

گفتم: فقط یه احتماله ... توچیزی از گذشته یادت نیس؟

-چرت نگو ... فقط بم بگو که چرا فکر میکنی یه چیز غیرطبیعی وجود داره؟

-ممم ... خوب میدونی ... دودل بودم که برایش تعریف کنم یانه ... اماباید میگفتم باید میفهمیدم..این برای خودم تنها نبود ... برای سپیده هم بود ... دلم را زدم به دریا: چندروز پیش در دستشویی روم فقل شد بعدش چراغ اتصالی کرد و تو اینه یه چیزی دیدم ... بعدشم تو حموم موی بلند دیدم که تو اب بود و مال خودم بود ...

یادم به اتفاق توی پارکینگ افتاد ... دستم را توی جیبم بردم ... فلش هم بود!

جدی نگاهم کرد: مطمئنی درست دیدی؟ یعنی توهم خودت نبوده؟

-خودمم هم نمیدونم ... ولی یچیز دیگه هم هست

فلش را بیرون اوردم و نشانش دادم: این!

جریان پارکینگ را خلاصه برایش گفتم فلش را ازمن گرفت و روی لپ تاپش گذاشت ... فیلم پخش شد ... چند دور تمام نگاهش کرد..دریک صحنه که صورت من رو به دوربین بود فیلم را نگه داشت و روی صورتم زوم کرد..

ناامیدانه گفتم: پس من جنون گرفتم؟

-اینو نگاه کن ... -چیو؟

-خوب نگاه کن ...

بادقت نگاه کردم چیزی نبود خودم بودم دیگر: من که چیزعجیبی نمیبینم

-چشمات ... چشمای تو مشکیه!

توجهم به سمت چشمهایم جمع شد ... چقدر اینجا روشن شده بودند؟

گفت: اینا چشمای تو نیستن! نگاه کن حالت راه رفتنتو باحالت اول فرق داره..انگار میلنگی ... انگار اصلا خودت نیستی ... چشمات ... نگات فرق داره..!

گیج نگاهش کردم: خوب اینا معنیش چیه؟

پرسید: اونی که تو آینه دیدیش چه شکلی بود؟

صورت آن موجود را تجسم کردم: خوب موهاش کوتاه مشکی بود دهنش پر از خون و کثافت بود بمن خیره شده بود..

-شبیه خودت بود؟

جاخوردم ... یعنی یک آن رنگم پرید ... راست میگفت ... شبیه من بود..: آره فکر کنم!

دست مرا گرفت و گفت: بامن بیا

مرا به اتاق خودش برد ... خدای من اینجا چه خبر بود؟ اتاقبا در و دیوار تمام مشکی و پر بود از نوشته ها و علامت های عجیب ... هیچ چراغ یاوسیله برقی و مدرنی در اتاق نبود..تمام پنجره ها با چوب و میخ بسته شده بودند ... تنها نور اتاق از چند شمع تامین میشد که روبه اتمام بود! وسط اتاق یک ستاره بزرگ کشیده شده بود و پراز کتاب و کاغذ بود!

گفتم: اینجا چه خبره؟

پشت بمن درحال گشتن آماده کردن چند وسیله بود: میدونی ... قبل ازون اتفاق یه شب منو بردید تو ویلا خالیه که اونطرف خونتون بود ... یادته؟ حسابی منو ترسوندید..چندروزبعدشم که اون اتفاق افتاد ... دیگه زندگیم مثل قبل نشد ... از سایه خودمم میترسیدم حتی ... از برنامه کودک شرک هم دیگه میترسیدم چون فکر میکردم واقعی میشه و یه بلایی سرم میاره ... فکرمیکردم یه جن این بلارو سر شما اورده!

باتعجب گفتم: یه جن؟

اره ... شماها اونجا رفتید چون میخواستید ببینید جن واقعیه یانه یادت میاد؟

-یه چیزایی اما اینا همش خرافاته ...

-من کسی رو نداشتم که وقتی از ترس زیر پتو قایم میشم بیاد دلداریم بده بگه نترس..مامان اینجاست ... باباکنارته..

بانفرت نگاهم کرد: مجبورشدم خودم باترسام مقابله کنم ... رفتم دنبالش..همه چیزو راجع بهش خوندم و مطالعه کردم ... اینکه چه جوری از نزدیک شدن اونها جلوگیری کنم..

وسط حرفش تکرار کردم: اینا همش خرافاته همش داستانه..

-تاقبل از اومدن تو داشتم مطمئن میشدم که خرافاته ... اما حالا..

نشستم روی زمین: من فکر میکنم تو داری زیادی شلوغش میکنی ها!

نگاهش را دوخت به جایی که من نشسته بودم وسط ستاره ... یک شمع اورد و جلوی من گذاشت..یک کاسه آب هم اورد..یک تکه سنجاق هم به لباسش وصل کرد و گفت: بزار امتحان کنیم!

هیجان زده نگاهش میکردم..یاد قدیم ها افتادم ازاین کار ها زیاد می کردیم ... خیلی خنده دار بود ... بچه شده بود؟

گفت: چشماتو ببند!

خیلی خودم را کنترل کردم که نزنم زیر خنده ... معلوم بود تنهایی رویش تاثیر گذاشته ..پسر بیچاره خل شده بود ... شروع کرد به خواندن چیزی مثل دعا احساس کردم چیزی را برید ... روی گونه هایم و پیشانیم را با چیزی تر کرد..کمکم احساس گرفتگی عضلات به من دست داد ... قلب و سرم به شدت درد گرفت..خواستم جلویش را بگیرم چون خارج از توانم بود..اما متوجه شدم که کاملا قفل شده ام ... یاد زمان هیپنوتیزمم افتادم در مطب دکتر ... کم کم حس کردم چیزی نمی بینم یعنی دیگر بدنم راحس نمیکردم..صداهای اطراف را نمی شنیدم..با اینکه چشم هایم بسته بود قبلا میتوانستم چشمهایم را حس کنم ولی حالا بنظرم میآمد اصلا چشمم بسته نیست ولی کور شده ام ... انگار یک چیزی مرا با فشار به داخل سیاهی ها هول میداد..نمیگذاشت تکان بخورم..سعی کردم به این وضع خاتمه بدهم ... و آن چیز را خارجش کنم..سعی کردم به سمت نور حرکت کنم اما آن چیز مانع میشد..خیلی زور داشت..بیشتر تلاش کردم خیلی قوی بود..اینبار تمام زور خودم را زدم و به بیرون پرت شدم ... چشم هایم را بطور ناگهانی باز کردم ... برگشته بودم!

همان اتاق بود با نور کم شمع و حمیدرضا..بافاصله جلوی من نشسته بود..صورتش به رنگ سفیدی گچ میزد..نفس نفس میزد..گفتم: چیشد یدفعه؟

بالکنت گفت: هی ... چی!

سریع بلند شد و بیرون رفت..هاج و واج به رفتنش نگاهش میکردم..اورا چه شده بود؟ صورتم دیگر خیس نبود..بلند شدم و دنبالش رفتم اما قبل ازینکه برسم به هال خودم را توی آینه بصورت اتفاقی دیدم ... این چه بود که مالیده بود به صورتم؟ قرمز بود! ابرنگ بود یعنی؟ فوری به دستشویی رفتم و صورتم را شستم!

وقتی وارد هال شدم دیدم حمیدرضا در آشپرخانه مشغول بستن دستش است وپشتش به من است ... گفتم: تو دستتو بریدی و خون مالیدی به صورت من؟

همانطور که درحال بستن دستش بود گفت: اره..حالا چرا توشاکی هستی من دستم داغون شد نه تو!

گفتم: خوب ببینم این مراسمت چه کمکی کرد؟

دستش را دیگر بسته بود برگشت و روبه روی من لبخند زدو گفت: هیچی ... توچیزیت نیست..فقط بخاطر اون حادثه عصبی شدی همین!

تعجب کردم ... نمیدانم چرا حس میکردم اشتباه کرده؟ یعنی حس میکردم فقط حمله عصبی نیست!

گفت: خوب دیگه میتونی بری!

انگار دوست نداشت دیگر در آن خانه بمانم چون به سمت دررفت و در را برایم باز کرد..گفتم: باشه پس ممنونم ولی کاش بیشتر..

حرفم را قطع کرد: باشه ... بهتره بری دیگه ... نگرانت میشن!

حرفی نزدم و بیرون رفتم قبل ازینکه خداحافظی کنم دررابست! فکر میکنم زیاد نرمال نبود ... نمی فهمید باخودش چند چند است!

ماشینم را برداشتم و به سمت خانه حرکت کردم ... قبل ازینکه ازاین محله خارج شوم جلوی خاکی توقف کردم..پیاده شدم و نگاهی انداختم ... خیلی تاریک بود و خرابه دیده نمیشد..قدیم ها این حوالی یک چراغی چیزی بود اما حالا تاریک تاریک بود ... دودل بودم ... یعنی میترسیدم که داخل شوم میترسیدم ... اینجا برای من وحشت ناک ترین نقطه دنیا بود ... به خودم گفتم امیر این برای اطمینان است..توباید بفهمی که همه این اتفاقات منطقی است..این بخاطر سپیده است..باید میفهمیدم ... باید این شک را برطرف میکردم..سوار ماشین شدم و داخل خاکی شدم خیلی تاریک بود ... ساعت حدودا نه شب بود..هیچ وسیله ی دیگری نداشتم نه چراغ قوه ای نه ... همین که به خرابه رسیدم تنم شروع به لرزیدن کرد کمی مکث کردم..به فکرم رسید دور بزنم و برگردم ... ولی مرگ یک بارشیون هم یکبار دیگر نمیتوانستم باترس زندگی کنم ... دل را به دریا زدم و پیاده شدم..امشب زیادی شجاع شده بودم! موبایلم را برداشتم و از نورش استفاده کردم ... قسم میخورم که زانوهایم میلرزیدند ... با احتیاط و آرام آرام جلو میرفتم..هیچ صدایی نمیآمد..جایی در ته دلم میدانستم آن اتفاق دوباره تکرار نمیشود ولی باز هم ترس داشتم ... درست درهمان نقطه رسیدم که آن شب نشسته بودیم ... همان جایی که چراغ قوه ... !

اشک در چشمهایم حلقه زده بود یک قطره را با دستم پاک کردم ... میتوانستم جای جنازه هاایشان را ببینم ... صورت های خون آلودشان را! بدن تکه تکه شان را! چرا؟ چرا؟

چراهمه اطرافیان من؟

این اتفاقی بود؟ مردن عجیب سپیده اتفاقی بود؟ چرا پس آخرین بار سپیده کنار من بود؟ چرا از آن اتفاق چیزی یادم نمی آید؟

راستی چرا میثم و رضا مرده بودند ولی من نه؟ چرا بایدقاتل مرا زنده بگذارد؟ تصمیم گرفتم گشتی در کل خرابه بزنم ... تمام دیوار ها رابانور موبایلم بررسی کردم همینطور کف زمین! ازروی چندبلوک و تیرک های چوبی رد شدم و به اتاقی رسیدم یک چیز عجیب روی دیوار نوشته شده بود یک شکل عجیب بود یک مارپیچ با رنگ قرمز شکلی مانند دوشاخ مارپیچ و نوشته بدخطی که بزرگ نوشته شده بود: ساخور!

ساخور چه بود دیگر؟ احساس کردم چیزی روی زمین هم نوشته شده است نور گوشی را روی زمین گرفتم ... اما چیزی نوشته نشده بود ... یک چیزدیگر بود..یک جای پای عجیب بارنگ قرمز بود..مثل کف پاهایی که روی خون مالیده شده باشد ولی کاملا شکل پا نبود ... بیشتر شبیه پای حیوان بود ... مثل سم اسب!

باصدایی که آمد دومتر ازجایم پریدم ... اوه ویبره گوشی بود! نزدیک بود سکته کنم با دیدن اسم مامان جواب دادم: بله؟

-کجایی نگران شدیم!

-الان میام خونه ... نگران نباشید فعلا!

گوشی را قطع کردم و به سمت خروجی گام برداشتم سوارماشین شدم و راه افتادم ... شب عجیبی بود..هرچه قدر فکر میکردم کمتر نتیجه میگرفتم ... آنشب من با سپیده بودم یادم می آید که باهم داخل ماشین بودیم..وبعد همین تاریکی که در اتاق حمیدرضا تجربه کردم به سراغم امده بود..یادم میآید چیزی مرا ازنور دور میکرد ... صدای جیغ های سپیده می آمد ... تلاش میکردم به سمت نور بروم و کمکش کنم اما توانایی اش را نداشتم ... داد میزدم سپیده! اما انگار صدایم بیرون نمیرفت! اینها توهم بودند؟ این اتفاقات توهم بودند؟ نه من میدانم که یک جای کارمیلنگید ... چرا حمیدرضا انقدر عجیب رفتار کرد؟ مگر حرف های مرا باور نکرده بود؟ شاید فقط مرا مسخره کرده است؟

با این فکر ها یک هفته تمام سپری شد ... چندبار به اگاهی رفتم به من گفتند که کار ولگردهای خیابانی بوده و پیدایش میکنند ... حتی ازمهمان ها هم پرس و جو کردم همه انقدر مست بودند که چیزی نفهمیدند ... باور حرفهایشان سخت بود..تصمیم گرفتم خودم به محل حادثه بروم شب اینکار را کردم چون خلوت تر بود هم اینکه صحنه را بیشتر تجسم میکردم ... ماشینم را همانجایی که ماشین سپیده را پیداکرده بودند گذاشتم ... پیاده شدم و داخل شانه راه رفتم..این جاده خارج از شهر بود به همین دلیل در اطراف جاده چیزی جز خش و خاشاک وجود نداشت ... جای خون کمرنگی روی زمین دیده میشد خودش بود پس! چند لحظه همان جا ایستادم ... چیزی یادم آمد:

-خیلی دوست دارم!

با اینکه حالم بد بود اورا از خود جدا کردم..دوست نداشتم کنترلم را از دست بدهم آن هم در ماشین! اصلا خوشم نمی آمد!

سپیده که معلوم بود ناراحت شده گفت: امیر از اول رابطمون یک ذره هم بمن محبت نکردی همین امشبم که خوش اخلاق شدی داری بش گند میزنی!

عصبی شدم: واقعا که سپیده اصلا یک ذره شعور و درک نداری! خوبه سنت هم بیشتر از منه! من حالم خوب نیست اون وقت تو به محبت و این چرت وپرتا داری فکر میکنی!

عصبانی شد و داد زد: من دوست دارم عوضی!

ادامه داد: ولی تو چی؟ تمام مدت منو اذیت کردی اما من هیچی نگفتم مرتب تو سرم میزنی که ازت بزرگترم مگه یک سال تفاوت سنی چیه آخه؟ همش بامن مثل آویزونا رفتار میکنی! خوب منم دل دارم نیاز دارم..شوهرمی ولی حتی نمی تونم ببوسمت!

داد کشیدم: بس میکنی یانه؟

اشک هایش جاری شد: میدونی امیر خیلی دوست دارم ولی دیگه نمیتونم تحمل کنم!

پیاده شد و در ماشین را محکم بست..بعد هم سوار ماشین خودش شد و باسرعت حرکت کرد! چند لحظه مات و مبهوت مانده بودم ... این حالت سپیده را هیچوقت تابه حال ندیده بودم ... پس یعنی او میفهمید که عمدا اذیتش میکنم و چیزی نمیگفت..یعنی انقدر مغرور بود و ما نمیدانستیم؟ اه دختره ی لوس..حوصله منت کشیدن داشتم دلم نمیخواست بروم دنبالش ... اما وجدانم هی توی کله ام میکوبید با این حالش ممکن است تصادف کند..ممکن است این وقت شب مشکلی پیش بیآید! اگر اتفاقی می افتادمقصر من بودم! خیلی مست بودم اما با سستی و کراهت ماشین را روشن کردم و دنبالش رفتم ...

نه ... این نمیتوانست کار من باشد..چند قدم عقب رفتم نمیتوانستم از رد خون بجای مانده ازآن شب چشم بردارم..نمیشد ... من اینکار را نکرده بودم ... من قاتل نبودم ... آن هم تجاوزوحشیانه آن هم خوردن گوشت و تکه تکه کردن ... من امیر سعیدی بودم ... من وحشی نبودم..

روی زمین زانو زدم و درحالی که ناخواسته اشک میریختم دستانم را روی سرم فشار دادم ... این کار من نبود..جنون بود..من دچار جنون شده بودم و نامزدم را کشته بودم!

من باید خودم را به یک بیمارستان روانی تحویل میدادم ... ممکن بود این بلا را سر کسی دیگر بیآورم..مثلا مادرم ... یا بابا..سهیل ... نه نه این با عقل جور درنمیآید ... اگر من روانی بودم چرا تا الان کاری نکردم؟ چرا خیلی وقت پیش کاری نکردم؟

چطور میشود آدم اینکار را بکند و خودش هم نفهمد..نفهمیده بودم؟ من یک آشغال پست بودم ... چهره سپیده جلویم مجسم شد ... اماخیلی رنگ پریده و سفید شده بود ... بنظرم میامد خوشکل ترین دختریست که تابحال دیدم..مهربان ترین ... من چقدر آزارش داده بودم و بعد هم به فجیع ترین شکل اورا کشتهبودم ... نمیتوانستم تصور کنم چقدر درد کشیده است..من جنون داشتم!