رمان جدال مجنون وار به قلم زینب رحیمی(زینب بی بی سی)

ژانر : #اجتماعی #طنز #درام

خلاصه :

نگار رویاهای من، با باتلاق ترسناکی دست و پنجه نرم می‌کنه؛ نوجوانی! اون دلش می‌خواد زندگیش پر از هیجان باشه و از دوران نوجوانیش نهایت لذت رو ببره. اما نمی‌دونه چه‌طوری!

همه‌چیز از رفتن به اصفهان شروع میشه؛ وقتی که به کارهای پلید برادرهاش پی می‌بره و اون زمانه که یه جنگ شروع میشه. یه جنگ بین سه تا مدرسه که از قضا دقیقا کنار هم هستن.

مقدمه:

تمام مشکلات من از اونجایی شروع شد که همه فکر می‌کردن مهربون بودن یعنی ساده بودن!

با حرف‌هاشون و کارهاشون ذره به ذره‌ی وجودم رو شکستن و من کم- کم لبریز شدم، خشک شدم.

جالبه! چون حالا که با تکه‌های شکسته‌م زخمیشون می‌کنم، شکایت و گِله‌هاشون شروع میشه.

من دیگه صاف و زیبا نبودم، مثل یه کوزه‌ی شکسته بودم و با کوچک‌ترین وزش‌های باد از هم می‌پاشیدم.

اَنگ ضعیف بودن بهم زدن درحالی که خودشون اون بادهای مهیب بودن... .

پ. ن: تلاشم رو کردم یه تصویر زیبا از دنیای نوجوون‌های شجاعمون نشون بدم و ممکنه اوایل هیجانی نداشته باشه اما در نهایت لذت می‌برید:)

خودکار فانتزیِ صورتی رنگم رو داخل کیفِ مشکیم انداختم و صاف نشستم. لبخند همیشگیم رو حفظ کردم و طوری به خیابون‌های شیراز نگاه کردم که انگار اولین باره که این شهر فوق‌العاده رو می‌بینم.

به بابا که زیر لب آهنگ سنتی می‌خوند و به ترافیک خیره بود، نگاه کردم و بشاش و خوش‌خوشان گفتم:

- بابا آدرس دقیقش رو می‌دونی؟ مثل دفعه قبل گم نشیم.

تک‌خنده‌ای زد و نگاه مشکی رنگش رو بهم دوخت.

- حالا هی تو بگو! یه لحظه مسیر از دستم در رفت. حالا درسته تا دو ساعت داخل بیابون سرگردون بودیم ولی مهم اینه که تونستیم بیابون به اون جلال و عظمت رو ببینیم.

به لحن ضایعش که معلوم بود خودش هم قبول داره روز وحشتناکی بود، خندیدم و سرم رو تکون دادم و گفتم:

- بله حاج اسد! اصلا بیابون به اون عظمت و مارهای خوشگلش هیچ‌جا پیدا نمیشه.

- حالا به مامانت نگفتی که! گفتی؟!

از پشت نگاهی به بارِ میوه انداختم و سرم رو به معنای نه تکون دادم.

- نه! بهش گفتم با بابا رفتیم تخت جمشید.

یک لحظه چنان کمرش رو صاف کرد و سکته‌ای بهم زل زد که وحشت‌زده دستش رو گرفتم و با ترس تکونش دادم.

- یا خدا! بابا؟ بابا چی شد؟ میگم بهش نگفتم باز دست گل به آب دادی.

با حیرت دست پیرش رو، روی ریش تقریبا بلندش گذاشت و خیره بهم، زمزمه‌وار گفت:

- من بهش گفتم رفتیم پارک اِرم.

حرفش تا بند- بند وجودم رو سوزوند و نگاه خصمانه‌ی مامان که صبحونه رو کوفتمون کرد، جلوی چشم‌هام نقش بست و هرگز آدم سابق نشدم. با نگاه سوسمازی‌ای، آروم روی جام نشستم و نفس بلند و عمیقی کشیدم.

- آخرش مامان هم من، هم شما رو تیکه- تیکه می‌کنه و تا آخر عمرش بدون دردسر، با پسرهاش خوش و خرم زندگی می‌کنه.

صدای بوقِ ماشین‌های پشت سری به گوشم خورد و بابا حرکت کرد. سعی کرد لبخندش رو حفظ کنه و انرژی مثبت بده.

- گوسفند قهوه‌ایه بابا! مامانت درسته یکم پرخاشگره ولی مگه نمی‌بینی هروقت حالت بده چه‌طوری تا مرز سکته میره؟ حالا اون سه تا کره‌خر یکم پاچه‌خوارن و رگ خواب ننت دستشونه.

سعی کردم از این موقعیت نهایت لذت رو ببرم‌. نکته مثبت اینه بعد دو هفته مامان اجازه داد از خونه بیرون برم. لبه‌ی شلوارم رو پایین بردم تا بابا به مچ‌پام گیر نده و در همون حال گفتم:

- می‌دونم! ولی بابا شما تنها دوست منید؛ اگه یکم از محدودیت‌هاتون کم می‌کردید خیلی خوب می‌شد.

با ویژگی‌های من آشنا بود و خوب می‌دونست همیشه افکارم رو به زبون میارم. زیر چشمی نگاهم کرد و پارچه‌‌ی لنگیِ دور گردنش رو صاف کرد.

یک چرخ با ماشین زد که قشنگ سرم به پنجره ماشین خورد و صورتم از درد جمع شد ولی بی‌توجه بهم، با لحنِ جدی و صدای بامزش گفت:

- جناب‌عالی که درس خوندی و شعورت بالاست، باید بفهمی محدودیت‌ها برای امنیت خودته. با این محدودیت‌ها خودت رو ناراحت نکن، سعی کن خپدت رو با شرایط وفق بدی تا دنیا بیشتر به کامت باشه.

طبق معمول، با حرف‌هاش وجودم رو سرشار از خوشحالی کرد. هر چه‌قدر بعضی اوقات تلخ رفتار می‌کنه، اما برای من شاهزاده‌یه سوار بر اسب سفیدیه که همیشه دلیلِ خوشحالیمه.

تند- تند سری تکون دادم و با خنده گفتم:

- به نظرم شعور و درک ربطی به تحصیلات نداره. شما تحصیلات خاصی ندارین ولی همیشه داخل بحث‌های فلسفی بهترینید.

درحالی که سمت کوچه می‌پیچید، زیر لب گفت:

- پاچه‌خوار و سگ.

بلند خندیدم و به کوچه چشم دوختم. دل تو دلم نبود که این مکان زیبا و درجه یک رو ببینم و با فکر این‌که یکی از آرزوهای لیست آرزوم قراره برآورده بشه، ته دلم غنچ رفت.

با شور و شوق به کوچه‌ی سرسبز چشم دوختم. درخت‌ها به خاطر نزدیک شدن پاییز کم- کم زرد می‌شدن و فضای دل‌انگیزی رو خلق کردن. بالاخره به درِ بزرگ خانه سالمندان رسیدیم.

بوته‌های گلِ کنارش شدیداً خواستنی بود. صدای همهمه‌ای از داخلش می‌اومد و نیشم بیشتر باز شد. بابا به ذوقم خندید که بی‌معطلی پیاده شدم.

سر تکون دادم و با حرف‌هام سرش رو به درد آوردم.

- چه جالب! من هروقت به خودم می‌رسم اعتماد به نفس می‌گیرم. خیلی خوبه که به خودت اهمیت میدی.

چند لحظه مکث کرد و ناگهان زد زیر خنده که متعجب ایستادم و بهش چشم دوختم. شاید حرف‌هام خنده‌دار بود ولی کدوم خری بعد تعریف ازش می‌خنده؟ بابا برو حال کن واسه خودت!

صدای خندش و باد خنک درخت‌ها، صحنه جالبی بود و لبخندی روی لبم آورد.

- وای دختر! تو دیگه کی هستی؟ اصلا آدم مثل تو ندیدم که بخواد همه رو شاد کنه.

با خوش‌حالی شالِ مشکی رنگم رو مرتب کردم و کیفم رو محکم بین مشت‌هام گرفتم‌. بابا هم پیاده شد که سریع کنارش ایستادم‌. نگاهش رو از سایپای آبی رنگ و میوه‌های داخلش گرفت و به نیم‌رخم دوخت.

با صداش، چشم از در گرفتم و با دقت بهش گوش دادم:

- گوش کن؛ این پیرمرد و پیرزن‌ها هزار جور مرض و درد دارن. زیاد بهشون نزدیک نشو، بعد نیم ساعت هم بیا. اتاق کسی هم نرو! فهمیدی؟

با ناراحتی صورتم رو درهم جمع کردم و توبیخ‌گرانه گفتم:

- بابا چرا طوری رفتار می‌کنی انگار دارم میرم شهر زامبی‌ها؟ اونا هم آدمن. خوبه وقتی شما پیر شدید، کسی بهتون نزدیک نشه و بگه هزار درد و مرض داری؟

تمام حرف‌هام رو به پشم گران‌بهاش حساب کرد و با غرور و لبخند تحسین‌آمیزی به آسمون چشم دوخت و با سیس خفنی گفت:

- جون من؟ پیر بشم؟ یعنی هنوز جوونم؟! از همون اولم جذاب محله من بودم‌.

با تأسف خندیدم و سمتِ درب خانه سالمندان رفتم. نفس عمیقی کشیدم تا از شور و هیجانم کم بشه. اصلا جاش بود اون وسط بندری می‌رفتم. لبخندم هر لحظه کش می‌اومد ولی سریع جمعش می‌کردم.

دستم رو بالا بردم و دکمه‌ی آیفون رو فشردم. بابا سمت میوه‌هاش رفت؛ بیشتر از جونش این سایپای قراضه و میوه‌هاش رو دوست داره و انگار جزء‌ی از بدنشه.

- بفرمایید!

با شنیدن صدای نازکِ خانمی، نگاه از بابا گرفتم و با هیجان گفتم:

- سلام! من نگارم، قیصری. بابام با مدیر اینجا هماهنگ کرد که من نیم ساعت بیام پیش سالمندان.

مکثی کرد؛ فکر کنم رفت چک کنه.بعد چند ثانیه که پر از استرس بود، بالاخره جواب داد:

- بله! خوش اومدید.

ممنونی لب زدم و منتظر به در خیره شدم که با صدای تیکی باز شد‌. نفسم رو با هیجان و صدای بلند بیرون دادم و سریع وارد شدم اما نگاه تحدیدوار بابا از چشم بابا دور نموند. کاش می‌فهمید چه‌قدر این کارش می‌تونه از ذوق و شوقم کم کنه و ناراحت بشم!

روی نوک پا چرخیدم و با دقت به محیط خانه سالماندان چشم دوختم. مثل پارک پر از نیمکت و درخت بود و صدای گنجشک‌های آسمون، از هر آهنگی زیبا تر بود.

چند تا سالمند پر انرژی والیبال بازی می‌کردن. عده‌‌ای کنار میز شطرنج با نگاه رقابت‌طلبانه بامزه‌ای مسابقه می‌دادن‌. چند تا پیرزن کنار هم نشسته بودن و به قول مامان رادیو بی‌بی‌سی راه انداختن‌.

نگاه غمگین بعضی از سالمندها قلبم رو مچاله می‌کرد. انگار منتظر بودن که به جای من، خانواده‌شون بیان. چه‌قدر انسان می‌تونه بی‌رحم باشه که پدر و مادرش رو رها کنه و اجازه بده غم به دلش بشینه‌. حتی تصور این‌که مامان و بابا همچین جایی باشن برام عذاب‌آوره‌. حق پدری که از آرزوهای خودش برای خواسته‌های فرزندش می‌گذره و مادری که از غم بچش اشک می‌ریزه این نیست‌.

حتی اگه پدر و مادر بارها و بارها دلت رو شکسته باشن، تو حق نداری این کار رو انجام بدی! هر چی باشه اون‌ها پدر و مادرت هستن. تنها کسانی که خالصانه دوست دارن همین دو تا فرشته‌ی زمینی‌ان.

غم نگاهم رو پنهان کردم و با مهربونی رو به پیرزن ساکت کنارم گفتم:

- سلام.

نگاه چروکیده و شکسته‌ش رو بهم دوخت و به کمک عصا کمی جلو اومد و غم صداش قلبم رو به درد آورد:

- تو که همتای من نیستی.

با غم قدمی به عقب برداشتم که آه جان‌سوزی کشید و عقب رفت. چه تلخ! به حضرت عباس اگه قرار باشه همه‌ی آدم‌های اینجا این‌طوری باشن، قطعا از بغض و گریه جان به جان آفرین تسلیم می‌کنم‌.

به سمت چپم نگاه کردم. پرستاری با آرایش غلیظ ولی خوشگلی درحال کلکل با پیرزن بدعنقی بود. نه، نه! نباید زود قضاوت کنم. حتما ناراحته که این‌طوری با اذیت کردن دیگران خودش رو تخلیه می‌کنه.

- ای بابا! باید قرصات رو بخوری. لج بازی نکن دیگه.

با اخم صف و محکم روی ویلچرش نشست و تشر زد:

- برو، قرص نمی‌خوام. با اون ماتیکات حالم رو به هم زدی.

متعجب ابرویی بالا انداختم. چه بداخلاق! پرستار حرصی و عصبی عقب رفت و چیزی نگفت که از عمق وجودم به این صبرش درود فرستادم.

اما می‌تونستم درک کنم چه‌قدر ناراحت شده و این حرف پیرزن، ممکنه اون رو از خودش متنفر کنه‌. سریع سمتش پا تند کردم و صدام رو بالا بردم:

- خانم پرستار.

با حرص سمتم برگشت و انقدر عصبی بود که با عصبانیت داد زد:

- هان؟ چیه؟! تو کی‌ای؟

حیرت‌زدن از صدای بلندش، ایستادم و مظلوم و بیچاره‌وار کیفم رو داخل بغلم فشردم و برای کم شدن تپش قلبم نفسی گرفتم. خیره به نگاه تیز و برنده‌اش با لبخند زوری‌ای لب زدم:

- من... من فقط خواستم بهتون بگم شما خیلی خوشگلید. آخه اون خانوم اون حرف رو بهتون رد، من نمی‌خواستم دلتون بشکنه.

از حرفی که زدم قشنگ کرک و پرش ریخت. شاید ضایع می‌شدم ولی حداقل به لبخند ریزش می‌ارزید.

- چی؟ چی میگی؟!

لبخند بزرگ‌تری زدم و بی‌ریا جواب دادم:

- من همیشه همین‌طوری‌ام. نمی‌خوام دل کسی بشکنه ولی حقیقت رو گفتم.

با بهت لبخند متعجبی زد و به سر تا پام نگاه کرد و زمزمه‌وار گفت:

- اصلا مگه همچین آدمی داخل دنیا پیدا میشه؟

و بازم مثل همیشه، نگار با دو کلام حرف زدن پررو میشه‌. با ذوق سمتش قدم برداشتم و تند- تند پرسیدم:

- میشه اینجا رو به من نشون بدید؟ کدوم یکی از سالمند‌های اینجا فلسفه حالیش میشه؟ من عاشق اینم از تجربیات دیگران استفاده کنم.

متعجب سرش رو عقب برد و اخم ریزی بین ابروهاش نشوند.

- تو چند سالته؟ اومدی خانه سالمندان تا فقط از تجربیات دیگران استفاده کنی؟! چی میزنی عزیزم؟

با خوش‌رویی و بدون اندکی گله و شکایت گفتم:

- چهارده سالمه. آره! خیلی دوست دارم از بقیه راز زندگی رو یاد بگیرم.

تا فهمید حرف زدن با من فقط پشم‌هاش رو زیاد می‌کنه، تنها چشم گرد کرد و سمت اون سالمندها که والیبال بازی می‌کردن رفت. ایول! با قدم‌‌های سریع پشت سرش رفتم و نتونستم جلوی دهنم رو بگیرم.

- به نظر شما راز زندگی چیه؟ چه‌طوری از زندگیت لذت می‌بری؟

زیر چشمی طوری‌که انگار آدم فضایی کنارشه نگاهم کرد و با همون نگاه، آروم جواب داد:

- خب من هروقت میرم آرایشگاه و آرایش می‌کنم خوشحال میشم.

لبخندم رو تشدید کردم و منتظر موندم خندش تموم بشه. به یاریِ خداوند بی‌خیال خنده شد و با قدم‌های بلند و محکی سمت همون قسمت رفت. با ذوق و شوق دنبالش رفتم و سعی کردم خودم رو برای حرف زدن آماده کنم.

خدایا! فقط سوتی ندم.

خداوند مثل همیشه باران رحمتش رو، روی سرم ریخت و تمام کائنات دست به دست هم دادن که پای من پیچ بخوره و به وحشتناک‌ترین حالت ممکن پخش زمین بشم. همون لحظه بود که از خدا طلب مرگ کردم. الان؟ خدایا واقعا؟ جلوی یه ملت؟!

صدای خنده‌های بقیه نابودم کرد و صورتم از حرص درهم جمع شد. درد بدی داخل کف دستم حس می‌کردم و جاش بود زار- زار گریه کنم. پرستار با تعجب و صورتی سرخ از خنده کمکم کرد بلند بشم.

دستم رو تکیه‌گاه کردم و با افسوس برای شلوار خاکیم، بلند شدم. خوب شد که بابا این سوتیِ هزارمم رو ندید.

- ای وای! حالت خوبه؟

خیره به خنده‌های دیگران لپ‌هام رو باد کردم و با لحن سوسمازی‌ای آره‌ای زمزمه کردم. دست‌های خاکیم رو به هم کوبیدم و با لبخند ضایعی درحالی که سمت زمین والیبال می‌رفتم گفتم:

- مهم نیست. فعلا بریم پیش آقایون.

با خنده سری تکون داد و دنبالم اومد. دیگه توی خانه سالمندان شرفم نرفت که به حول قوه الهی رفت. زانوم گز- گز می‌کرد و اگه مامان ببینه که کف دست‌هام زخمی شده قطعا پس گردنیِ شیرینی نثارم می‌کنه.

با رسیدن به پیرمردها، پرستار با مهربونی لبخند به روی صورتم زد و گفت:

- خب... این تو و اینم چند تا پیرمرد یه دنده و رو مُخ.

آخرش رو اون‌قدر بلند گفت که بقیه هم بشنون. فکر کنم دلِ خوشی از آدم‌های اینجا نداره! با خنده گفتم:

- آهان! ممنون.

بی‌حرف سمت سالن رفت که نگاهم رو ازش گرفتم و به پیرمردها دوختم. بی‌توجه به من، خوش‌خوشان و با فاز ز غوغای جهان فارغ، والیبال بازی می‌کردن و انگار نه انگار سنی ازشون گذشته.

با لبخند موهای رنگ شبم رو، پشت گوشم زدم و روی نیمکت نشستم.

- سلام.

با شنیدن صدام پیرمردی با موهای سفید و تیشرت آبی، توپ رو در دست گرفت و با دقت به سر تا پام نگاه کرد. صداش بیش از حد شبیه خواننده‌های سنتی بود.

- سلام دخترم. اومدی ملاقاتِ کسی؟

سرم رو به معنای نه تکون دادم و با طمانینهٔ و ادب گفتم:

- نه! اومدم با چند تا سالمند صحبت کنم، برای یه دلنوشته. دلنوشتم درباره رازِ زندگیه.

ابرویی بالا انداخت و لبخند پدرانه‌ای روی لبش نشست. رو به پیرمرد کناریش که بدن تنومندی داشت با خنده گفت:

- حاج رضا این یکی ردِ کارِ خودته.

به لحن لاتیش خندیدم و منتظر به پیرمرد حاج رضا نام چشم دوختم‌. از استرس پاهام رو به زمین می‌کوبیدم؛ کمتر پیش می‌اومد که بابا اجازه بده با غریبه‌ها صحبت کنم و به خاطر همین، روابط اجتماعیم پنجاه درصد بود و موقع حرف زدن با بقیه کمی استرس می‌گرفتم.

با قدم‌های محکم سمتم اومد و وقتی بهم رسید، با کمی خجالت و لحن خانومانه‌ای لب زدم:

- سلام. ببخشید مزاحمتون شدم.

درحالی که کنارم می‌نشست، با مهربونی جواب داد:

- نه دخترم! هیچ‌وقت ندیدم دختری به قد و قواره‌ی تو دنبال همچین چیزی باشه.

نفسی گرفتم و کمرم رو صاف کردم. درحالی که دفتر و خودکارم رو از کیفم در می‌آوردم، با خنده گفتم:

- اسمتون حاج رضاست؟ اسم برادر منم رضاعه؛ یکم زیادی شیطونه.

لبخندش رو دوباره به نمایش گذاشت که خودکارم رو بالا گرفتم و با دقت و ظرافت گفتم:

- خب... ببینید، در واقع من می‌خوام بدونم داخل این دنیا چی از همه مهم‌تره‌. چی‌کار کنیم از زندگی لذت ببریم؟

ابرویی بالا انداخت و دست‌های پیر و چروکیدش رو به هم کوبید و حرف‌های پر از مفهومش رو از سر گرفت.

- ببین دخترم، بارها و بارها شنیدم که خیلی‌ها گفتن تو فقط یه بار زندگی می‌کنی. اما این درست نیست؛ تو هر روز زندگی می‌کنی. به عنوان کسی که سنی ازش گذشته، از انجام ندادن خیلی کارها پشیمونم.

درحالی که حرف‌هاش رو، ریز به ریز می‌نوشتم زمزمه‌وار پرسیدم:

- چه کارهایی؟

نفسش رو با افسوس بیرون داد و نگاهش رنگ غم گرفت و با هزاران هزار پشیمونی گفت:

- از این‌که کل زندگیم یا نشستم درس خوندم و یا دنبال مال و اموال بودم؛ ننشستم با بچه‌هام بازی کنم، سفر برم و دنیا رو بگردم‌. الان کو پول؟ کو بچه‌هام؟

درسته که پول لازمه‌ی ادامه دادنِ زندگیه. اما خود زندگی، فقط به یه قلب پاک نیاز داره‌. تو باید اون‌قدر برای خودت ارزش قائل باشی که برای خوش‌حالیت هرکاری کنی. این روزها بیشتر هم‌سن‌های تو سرشون تو گوشی و این برنامه‌های جدیده. والا من که سر در نمیارم!

لبخندی زدم و همون‌طور که تند- تند یادداشت می‌کردم گفتم:

- این‌که بیشتر نوجوون‌ها و جوون‌ها سرشون تو گوشیه، اینه که داخل دنیای واقعی چیز خاصی برای زندگی کردن پیدا نمی‌کنن. در واقع از جانب بقیه آزار و اذیت میشن و کسی درکشون نمی‌کنه؛ به خاطر همین به مجازی پناه بردن‌. ولی...

نفسی گرفتم و سرم رو بالا بردم. خیره به نگاه تحسین ‌برانگیزش با خنده ادامه دادم:

- منم مجازی رو دوست دارم، چون خیلی آپشن‌های باحال داره. همین حرفم رو به بابام گفتم و اونم جواب داد این دنیای واقعی پر از چیزهای خاصه.

بابا بیشتر اوقات من رو محدود می‌کنه و اجازه نمیده از تلفن استفاده کنم یا بیرون برم؛ اما خوبیش اینه که خودش سعی می‌کنه این محدودیت رو واسه من بهترین کنه. مثلا با هم آشپزی می‌کنیم، نقاشی می‌کنیم. حتی با مامانم کل‌کل می‌کنیم و به حرص خوردنش کلی می‌خندیم.

بلند و بی‌پروا خندید و گفت:

- همچین پدری رو باید پرستید. حق با پدرته! یادمه یکی از رفقای قدیمی که روان‌شناس بود، گفت غم و اندوه شاید فقط پنج یا ده دقیقه طول بکشه و بقیش رو داری به خودت تلقین می‌کنی که ناراحتی.

انسان اگر داخل زندان هم باشه، باید سعی کنه بهترین ها رو واسه خودش بسازه. چرا؟ چون خودش در اولویت قرار داره. دخترم یه روز مثل من دیگه کاری از دستت بر نمیاد و بعد می‌بینی ای دلِ غافل! تو این زندگیت اصلا لذت نبردی.

شاید حرف‌هاش برای هم‌سن‌های من بی‌معنی و حوصله‌بر باشن اما برای من سرتاسر خوشی و ذوق بود.

با جون و دل به حرف‌هاش گوش دادم و احساس می‌کردم دارم بزرگ‌ترین علم دنیا رو یاد می‌گیرم. چی بهتر از این که قسمتی از ابهامات مغزم از بین رفت؟

با لبخندی سرشار از قدردانی، دفترم رو داخل کیفم گذاشتم و در همون حالا با اوج ادب و نزاکت گفتم:

- منونم واقعا. کمک خیلی بزرگی بهم کردین؛ هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم.

لبخندش زیادی پر از انرژی بود. سرش رو تکون داد و با کشیدن نفس عمیقی، از روی نیم‌کت بلند شد. همراهش ایستادم و گذاشتم کمی هوای خنک وارد ریه‌هام بشه.

- بازم ممنون. خداحافظ! بخشید مزاحمتون شدم.

با مهربونی جوابم رو داد:

- خواهش می‌کنم گل‌دختر. بین صحبتمون زیادی از برادرهات تعریف کردی، سلام برسون.

با یادآوری سه قلو‌ها مثل همیشه خندیدم و باشه‌ای زمزمه کردم. سه‌قلو‌ها شاید بهترین دوست‌های من بودن و هستن!

با قدم‌های آروم و خانومانه‌ای که مامان بهم یاد داد، سمت خروجی رفتم و سعی کردم قلبم رو از نگاه معصومانه‌ی دیگران آزار ندم. شالم رو مرتب کردم و سریع خارج شدم.

بابا با سیس خفن و به قول خودش جذابی، موهای سفیدش رو جلوی آینه مرتب می‌کرد و زیر لب قربون صدقه خودش می‌رفت.

- آخ اسد! یادش به‌خیر. دخترای محل جونشون واسه من می‌رفت؛ به مولا که پیش ملکه حیف می‌شم.

با خنده و لی‌لی کنان سمت وانت رفتم و هم‌زمان که خیاری از داخل سبد میوه‌ها بر می‌داشتم گفتم:

- اِ بابا! چی‌کار به مامان داری؟ این‌که مامان پول‌هات رو ازت می‌گیره و بهت اجازه نمیده حتی با این سن به زن‌های دیگه نگاه کنی و مجبورت می‌کنه واسه سه قلوها پول بریزی و هرشب باید غذا درست کنی و یه مرغ رو بیش‌تر از شما دوست داره دلیل نمیشه که مامان بد باشه.

حقیقتاً پشم‌های خودم ریخته بود و دهنم از این حجم زن‌سالاری مامان باز موند. بابا با فاز این چیه من خلق کردم بهم زل زد و نفس شدیداً عمیقی کشید.

- باز داری خیار رو نشسته می‌خوری ابله؟ صد دفعه نگفتم توی امور من و مامانت دخالت نکن؟! هان؟ خوبه منم تو امور تو دخالت کنم؟

آب دهنم رو قورت دادم و با حالت متعجبی لب‌هام رو به هم فشردم؛ خیار رو با آه و افسوس سر جاش گذاشتم و زمزمه‌وار گفتم:

- ولی بابا... شما که همیشه تو کارهای من دخالت‌...

وقتی دید قراره ضایع بشه، چشم‌هاش رو گرد کرد و با تحدید صداش رو بالا بُرد که جد و آبادم گرخیدن.

- ساکت! بی‌تربیت و بی‌فرهنگ. هیچی دیگه! د رو راست بیا بگو به تو مربوط نیست.

با بهت کمرم رو صاف کردم و معترض و مبهوت دستم رو، داخل هوا تکون دادم و گفتم:

- چی چی‌و بی‌تربیت؟ من اصلا حرفی نزد... .

متاسفانه معلوم نیست دلار رفته بالا یا بازار میوه کساد شده که اعصابش یه‌هویی تغییر کرده؛ وگرنه این حجم از خشم غیرقابل باوره.

پیراهنش رو صاف کرد و با اَخم جدی‌ای پیچی به سیبیل‌هاش داد و غرید:

- حرف نزن. می‌خوای بگی من نفهمم؟

یا ابلفضل! یکی بیاد این‌و جمع کنه. بی‌حرف تنها پلکی زدم و آهنگ هارمانم بابا نرده چاف‌چافم تو ذهنم پخش شد. بی‌توجه به نگاه بیا من‌و بخورش، گوشیِ ساده‌ش رو از دستش گرفتم و به صفحش چشم دوختم.

- بیه! باز دلار رفته بالا، شما داری روی من خالی می‌کنی؟ حالا مگه واست بد شد؟! میوه‌هاتم بهتر می‌فروشی.

آه افسوس‌واری کشید و گوشیش رو از دستم گرفت و هم‌زمان با همون لحن گفت:

- نمی‌فهمی تو، بس که نفهمی. من الان خرج شما رو چه‌طور بدم؟ شهریه مدرسه چهارتاتون، لباس و لوازم‌التحریر و هزار کوفت و زهرمار دیگه.

واقعا جلوی خودم رو گرفتم تا منت نذارم ولی شرایط کاری کرد منم با نگاه به پشممی، به خودم اشاره کنم و صدای طلبکارم تا هفت کوچه بالاتر بره:

- پدر من منت چی‌و می‌زاری؟! من از کلاس ششم شماره پام تغیر نکرد و کفشم رو هنوز دارم. چهار ساله کل لوازم تحریری که خریدم جلد کتاب و خودکار و دفتر بوده. لباس‌های مدرسه هم از هفتم هنوز اندازمه.

سه‌قلوها همیشه زیاده‌خواه بودن و اسرار دارن قصر شاه اول صفوی رو داشته باشن.

واقعا فاز یک دختر خوب و مرتب رو برداشتم که با دیدن نگاه بابا فهمیدم همیشه باید احترام بزرگ‌تر رو نگه‌‌ داریم. لبخند غلط کردمی زدم و با قدم‌های آرومی سمت درب شاگرد رفتم؛ در همون حال آروم و شرمنده زمزمه کردم:

- حق دارید، واقعا حق دارید. زندگی سخت شده، مرگ بر آمریکا!

***

- وای نگار جون خیلی کنجکاوم بدونم اونجا ساعت چنده!

لپ‌هام رو با حرص باد کردم و تند- تند نفس عمیق کشیدم. آروم باش! ما انسان‌ها باید هم‌دیگه رو با هر خصوصیاتی، حتی عن‌بازی هم دوست داشته باشیم. این مژده شاسگول هم سرش!

با لبخندی که سعی داشتم واقعیش کنم، نیم‌نگاهی از پنجره ماشین به بابا انداختم و هم‌زمان با لحن کشیده و صمیمانه‌ای گفتم:

- عزیزم! تو همیشه انسان کنجکاوی بودی، واقعا احسنت بر عمو قنبر با این تربیت بی‌نظیرش.

بلافاصله فهمیدم چه زهرماری گفتم و تا خواستم جمعش کنم، صدای معترضش کمرم رو شکوند. اَی بمیری!

- اِ نگار! عمو قنبر چیه؟ بابام دیگه اسمش محمد آرشامه. تکرار کن، محمد آرشام.

تصویر شوهرخاله قنبر با رکابی و پیژامه راه‌راه جلوی چشم‌هام نقش بست‌ که با موهای فِر سفیدش سر خروس ریقوی خدازده‌ی خاله رو قربونی می‌کرد و هم‌زمان آهنگ مهوش پریوش می‌خوند. اصلا اسم ترامپم بهش میاد ولی محمد آرشام نه!

تند- تند پلک زدم و سرم رو دو بار محکم به صندلی کوبیدم که آینه بغل ماشین زرتی افتاد. بی‌توجه به ماشین قراضه بابا، با حالت متاثری دست روی دهنم گذاشتم و آروم زمزمه کردم:

- پناه بر گاد! اگه محمد، چرا آرشام؟

صدای نازک و ظریف مژده گوشم رو خراشید:

- چی؟ چی شد نگار؟

صاف نشستم و درحالی که به پمپ بنزین نگاه می‌کردم، با خنده‌ی زوری‌ای گفتم:

- هیچی هیچی. داشتم می‌گفتم چه خوب می‌شد اسم بابای منم عوض کنیم! البته مهم اینه خودش اسمش رو دوست داره.

اطرافش انگار شلوغ بود. باورم نمیشه! یعنی واقعا مژده شاسگول بورسی خارج شد؟ مبارکش باشه ولی به اکبر قناد هم این‌و بگی بغض گلوش رو احاطه می‌کنه. با ذوق و خنده جوابم رو داد:

- آره! خیلی باحال میشه. این‌جا داخل پاریس اسم جانات رو شنیدم؛ اسمش رو بزارید جاناتان.

ایح ایح خندید و متاسفانه شمدونی‌ها خشک شدن. گوشی‌ رو جلوی چشم‌هام بردم و با تعجب و لبخند ناباوری گفتم:

- وات ده هن؟ جاناتان؟ اون گاو داخل نون خ منظورش نیست؟!

با شنیدن خنده‌های تمسخرآمیزش قشنگ فهمیدم نه تنها ایسگای من، بلکه ایسگای بابا رو هم گرفته. با حرص و اَخم پوفی کشیدم و سعی کردم ادب رو رعایت کنم تا پس‌فردا پیش مامان چغولی نکنه خاک بر سر.

- عزیز دلی مژده جان! همیشه سلیقت پرفکت بود. حالا اون‌جا خوش می‌گذره؟

به لطف پروردگار عالم هستی خنده‌ش قطع شد و بالاخره یکم مثل آدم حرف زد.

- آره! کاش تو هم حس من رو داشتی‌. حیف!

کاش همون پنج سالگی داخل دعوای خودت و امیر، امیر چنان می‌زدت که فلج بشی موجود کثیف. تنها موحود نفرت‌انگیز زندگیم فقط این آدمه. انقدر که افکار کثیف و بی‌منطقی نسبت به اطرافش داره!

بدون حرف، درحالی که با نفس‌های پی در پی سعی می‌کرد نسبت به توهین‌هاش آروم باشم، از پنجره گوشی رو سمت بابا گرفتم و صدام رو بالا بُردم.

- بابا این‌و بگیر. مژده‌ست، با شما کار داره.

دست از خوش و بش کردن با مسئول پمپ بنزین کشید و بی‌حرف تلفن رو ازم گرفت. دوباره صاف سر جان نشستم و به آینه بغل بابا نگار کردم. نماد پایداری و مقاومت فقط این سایپاست! مشتم رو به آینه بغل کوبیدم که زارت... کاپوت بالا رفت‌.

بابا با تعجب به ماشین چشم دوخت و بی‌توجه به منی که وجودم سرتاسر سم شده بود، با حیرت داد زد:

- یا ابلفضل، بسم‌الله قاسم الجبارین. فوت این‌ور، فوت اون‌ور. این دیگه چی بود؟

توجه بعضی‌ها به ما جلب شد. درحالی که با بغض پر افتخار ناشی از دیدن مقاومت این سایپا، به جلوم خیره بودم گفتم:

- بابا چیزی نیست. زود بیا که داره شب میشه.

به مشتم روی داشبود نگاه کرد و همه‌چیز رو فهمید. ذوق‌مرگ خندید و با افتخار و فاز گنگی تابی به موهاش داد و رو به خانومی که پشت سرمون ایستاده بود به سایپا اشاره کرد و گفت:

- می‌بینید خانم؟ این سلطان بیست ساله یار و یاور منه.

با تعجب چرخیدم تا ببینم خانومه کدومه که صدای بوق وحشتناکی گوش‌هام رو کر کرد؛ البته در مقابل جیغش چیزی نبود.

- چی میگی آقا؟ برید دیگه، یه ساعته علافمون کردی.

بابا با نا امیدی پوفی کشید و سمت ماشین اومد؛ هم‌زمان درب کاپوت رو بست و طوری‌که انگار عادت داره، آینه بغل رو برداشت و پرت کرد بغل منه خدازده. با حرص زیر لب غرید:

- شما با سافناته‌تون حال کنید. اصلا ریشه‌ی ماشینا سایپاست‌.

دیدم اعصاب نداره، بعد کلی معادله و جبر و احتمال به این نتیجه رسیدم که حرف نزنم‌ بهتره. با نگاهی به آسمون عصر، ماشین رو روشن کرد و راه افتاد. تا نگاهش به من افتاد، گوشیش رو بُرد بالا و چنان عربده‌ای زد که دست و پام قشنگ یخ بست.

- این بی‌پدر چی می‌گفت؟ هان؟!

با حیرت و ترس دست روی قلبم گذاشتم و تند- تند نفس عمیق کشیدم. با تعجب به صندلی چسبیدم و آروم و مظلومانه گفتم:

- من چه می‌دونم. با شما کار داشت، شما قطع کردی.

نفس بلندی کشید و با نگاه خماری موهاش رو بالا داد و زیر لب با آرامش و فاز به پشمم گفت:

- عصبانیت واسه پوستم ضرر داره.

- ولی بابا... اون سافناته نیست، سانتافه‌ست.

میدون رو دور زد و دوتایی به سمت راست خم شدیم. خدایا تمومش کن! با حرص از فاز جذابیت دراومد و صداش رو بازم بُرد بالا. لعنت به دلار!

- اصلا دلم می‌خواد بگم سافتلن طلایی، تو چی‌کار داری بی‌تربیت؟

آب دهنم رو قورت دادم و با اوج مظلومت و خدازدگی کیفم رو در مشتم فشردم و با بغض تصنعی نالیدم:

- صدات‌و برای من داد نزن.

خاک بر سرتی نثارم کرد و بالاخره آروم گرفت. اینجا زیاد اجازه‌ کار نداره، چون فقط داخل میوه و تره‌بار منطقه خودمون مجوز داره. حالا بیا من‌و بخور، بیا من‌و قورت بده‌!

کم- کم به خونه‌ی طاهره نزدیک شدیم و خونه‌ی پر از گل و درختش جلوی دیدم قرار گرفت. با دیدن گل و درختی که گل دیوتر رو در بر گرفته بودن، حتی با وجود این‌که به خاطر اومدن پاییز خشک می‌شدن، لبخندی سوک لبم نشست. بی‌حرف پیاده شدیم‌. تا سمت آیفون رفتم، صدای قدم‌های بلند همتا به گوشم خورد و قهقهه‌ام به هوا رفت.

- مامان! خاله اومد.

صدای عربده‌ی مامان لرزه به تن بابام انداخت.

- ای خبرش بیاد پدرسگ‌و.

لبم رو گاز گرفتم و خیلی ضایع به آسمون نگاه کردم. همیشه بابا قربانی بود. بابا با دهن کجی به خونه زل زد تا این‌که همتا در رو باز کرد. با ذوق و دلبری موهای فرش رو به بالا فرستاد و خیلی بی‌ادبانه گفت:

- خاله واسم آبنبات خریدی؟

با تاسف از این حجم گودزیلا بودن، آبنباتی از کیفم درآوردم و بهش دادم و هم‌زمان با تاسف گفتم:

- سلام‌علیکم.

زرتی آبنبات رو گرفت و مثل خر آبنبات ندیده، سمت خونه دوید. صاف ایستادم و رو به بابا به خونه اشاره کردم و دلاورانه لبخندی زدم.

- شما این‌و می‌بینی و به من میگی بی‌ادب؟ من در مقایسه با تمام اطرافیانتون خیلی سر به زیر و با ادبم.

یقه‌ی پیراهنش رو مرتب کرد و با نگاهی پدرانه و مقتدرانه پرسید:

- تموم شد؟

لبخندم روی لبم ماسید و حس عمیق ضایگی در بند- بند سلول‌هام پیچید. با دلخوری دهنم رو کج کردم و نگاهی به سر تا پاش انداختم.

- لابد می‌خواید بگید خیلی تاثیرگذار بود.

- نه می‌خوام بگم بچه بیا پایین سرمون درد گرفت.

چشم‌هام گرد شد و اصلا دهنم کف کرد. هر هر خندید و ضربه‌ای به کمرم زد و خوش‌خوشان از دیدن قیافم، سمت ماشین رفت و گفت:

- در رو باز کن تا ماشین رو ببرم داخل.

ولی بابا ها مگه نباید به بچه بگن برو درس بخون؟ چرا بابای من باید از هر جمله‌ش یه سم بزنه بیرون؟!

با خستگی و خواب‌آلودگی درب خاکی رنگ خونه رو باز کردم و با قدم‌های آروم سمت خونه رفتم. انقدر داخل ترافیک و دود و زهرمار بودم که سرگیجه گرفتم. کلا آدم بد ماشینی‌ام و اگر بیشتر از دو ساعت داخل ماشین باشم، نکیر و منکر معده‌م رو بالا میارم.

بابا سرش رو از پنجره‌ی ماشین بیرون آورد و با اقتدار و عظمت فریاد زد:

- چون آینه بغل رو خراب کردی پول تو جیبی این هفته‌ت رو نمیدم تا درس عبرتی برای آینده‌ت بشه مفت‌خور.

کیفم رو با افسوس روی جاکفشی گذاشتم و درحالی که آروم بند کفشم رو باز می‌کردم، با خنده و بدون نگاه کردن بهش، صدام رو بالا بُردم.

- مادر خرج کی بودی تو؟ کدوم پول؟ کدوم درس عبرت؟! یک ماهه پول تو جیبیم رو مامان میده سلطان.

متاسفانه آدم کینه‌ایه؛ این حجم از انتقام اونم از دختر خودت قابل تحمل نیست. چنان بوقی زد که نه تنها من، بلکه طاهره و مامان هم یه دور زایمان ناموفق رو پشت سر گذاشتن. از ترس یه لحظه خشکم زد و بدنم یخ بست.

کدوم ابلهی این بوق رو اختراع کرده؟

با بهت و ترس صاف ایستادم و روی نوک پا برگشتم. از خنده‌های بابا هیچی نگم بهتره! اصلا به محبت اول صبحش نمی‌اومد یه‌هویی خشن بشه. با حیرت دست‌هام رو به دو طرف باز کردم و سرم رو سوالی به طرفین تکون دادم.

- وات دِ فاز؟ می‌خندی؟! مگه یادت رفته مامان روی آلودگی صوتی حساسه.

قشنگ خنده‌ش کوفت و زهرمار شد و خشک و مات‌شده، سرش همون‌طوری بیرون از پنجره موند. دیدم خیلی گناه داره، گفتم دلداریش بدم؛ لبخند آروم و همیشه مهربونم رو به نمایش گذاشتم و برای یه لحظه تمام خصوصیات مامان رو فراموش کردم و گفتم:

- ریلکس باش! الان درستش می‌کنم. رگ خواب مامان دست خودمه. یکی- دو دور قربون صدقه پسرهاش میرم، قشنگ آروم م...

مبهوت پلکی زد و لبش رو گاز گرفت و ابروهاش رو بالا داد. متعجب حرفم رو قطع کردم و با نگاه گیجی بهش زل زدم. دنیا خوش و خرم بود، تا زمانی که بوی عطر مشهدی مامان به مشامم خورد و واقعا قلبم درد گرفت!

با بی‌چارگی به بابا نگاه کردم و صورت مثل جوراب چرک، مچاله شد؛ با عجز و بدبختی زیر لب نالیدم:

- چرا هیچی نمیگی آخه پدر من!

با ایمان و توکل به خدا، نفسم رو حبس کردم و خیلی آروم به سمت مامان برگشتم‌. از عظمت و جلال هیکلش بگذریم؛ چرا این‌طوری نگاه می‌کنه؟

انگار نه انگار که پا روی خط قرمزش گذاشتیم، با نگاه و خمار دخترکشی، یَک رخی اومد که اصلا پشمام! با بهت نگاهی به لباس گل‌گلیِ سر تا پاش انداختم و همون‌طور که توی کف این فیس اومدن‌هاش بودم، سلامی زیر لب گفتم.

- علیک سلام! برو کنار، بعداً توضیح میدی بیرون چی‌کار کردی.

همیشه فانتزیم این بود که بگم با بابا رفتیم خونه‌ی زن دومش ولی حیف که مامان سلاح‌هایی به مراتب وحشتناک‌تر داره؛ برای مثال، آلبوم خانوادگی از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است‌.

نگاهم رو دوباره روی صورتضش زوم کردم و بعد کلی فسفر و کالری سوزوندن، فهمیدم چرا هی مثل مدلینگ‌ها رفتار می‌کنه! با ذوق و تحسین خندیدم و دست‌هام رو از هم باز کردم و گفتم:

- وای مامان! موهات‌و رن...

به سرعت و بی‌رحمانه ضربه‌ای به بازوم زد که ذوقم پرید و صورتم از درد جمع شد. آخی گفتم و با درد دست روی بازوم گذاشتم. کی می‌خواد بفهمه خیلی دست‌بزنش سنگینه؟ چرا همچین کرد؟!

انگار که آشغال جلوشه، هلم داد و جلوی وانت بابا ایستاد. بابا بدبخت مثل مادر مُرده‌ها به مامان زل زده بود و تند- تند نفس عمیق می‌کشید. با لحن مظلومی گفت:

- سلام بر ملکه‌ی قلبم! ماشا‌ألله روز به روز داری خوشگل‌تر میشی.

شاید با خودتون بگید بابات چه‌قدر زن‌ذلیله! ولی درست نیست؛ بابام فقط به مامان احترام می‌زاره و اصلا به مردسالاری اعتقاد نداره. اشتباه بزرگیه که داخل خیلی از خانواده‌ها میگن زن باید کارهای خونه رو انجام بده و مرد هم کارهای بیرون رو. به لطف خون‌ جیگر خوردن‌های من بابا کمی از این کلیشه‌ها و اعتقادات فاصله گرفت.

شاید باورش سخت باشه ولی همه‌ش رو دروغ گفتم و بابای من نمادِ یک انسان به شدت زن‌ذلیله!

مامان با اَخم مثلا خوشگلی، چشم‌هاش رو بست و با لحن منتظری گفت:

- تغییر نکردم اَسد؟ یکم دقت کن!

بابا هم که کلا از طفولیت کور رنگی داشت، با تعجب از ماشین پیاده شد و شلوارش رو به زور بالا کشید. به قول امیر شکمش با طبل برابری می‌کنه ولی اندام بقیه به من ربطی نداره.

جلوی مامان ایستاد و با دقت به صورتش زل زد ولی دریغ از یک ذره فهم و بینایی! الان بدبخت میشه. آب دهنم رو با استرس قورت دادم و پشت مامان ایستادم. یعنی اگه حدس نزنه مامان موهاش رو رنگ کرده دیگه باید خودش رو برای خواب در پارک آماده کنه.

- ملکه‌ی من تغییر کردی مگه؟ والا تو همونی هستی که بودی. کجات تغییر کرده حالا؟!

نامان با حرص نفسش رو فوت کرد که نفس بابا رفت. لبم رو گاز گرفتم و با جنگولک بازی لب‌خونی کردم:

- موهاش! موهاش‌و رنگ کرده.

زیر چشمی بهم نگاه کرد و از نگاه گیجش معلوم بود اندازه پشم مورچه هم نفهمید. با بی‌چارگی صورتم رو درهم جمع کردم و موهام رو داخل مشتم گرفتم. زوری که این‌جا دارم می‌زنم، سر امتحان تیزهوشان نزده بودم.

- بابا موهاش! مو، مو‌. رنگ‌شون کرده.

دیگه انقدر شرایط بهش فشار آورد که موقعیت رو فراموش کرد و بلند- بلند پرسید:

- چی؟ کی؟ موهاش‌و چی‌کار کرده؟!

مثل بستنی آب شده، سرِ جام وا رفتم و دنیا دیگه تارک‌تر از این نمی‌شد. آخه چه‌طور تغییر رنگ مشکی به زرد عقدی رو تشخیص نمیدی؟!

مامان با خشم و چشم‌هایی گرد شده از حرص به سمتم برگشت که هول شده ظرف دونه رو برداشتم و با لکنت و ترس گفتم:

- کی؟ موهای کی؟! چی میگی بابا؟ دارم میگم ظرف غذای مرغ‌ها کجاست؟

مامان یه نگاه به صورتم و یه نگاه به دستم انداخت و با لحن سوسمازی‌ای گفت:

- غذای مرغ‌ها داخل مایکروفره.

چشم‌هام از تعجب گرد شد و مغزم هنگ کرد که با تاسف اَخمی کرد و ادامه داد:

- چه سوال مزخرفیه می‌پرسی؟ دونه‌های گندم دستته حیف‌نون.

خیلی آروم و متمدن ظرف رو، روی لبه‌ی باغچه گذاشتم و درحالی که سریع از موقعیت فرار می‌کردم، زیر لب گفتم:

- اصلا دعوای زن و شوهر به من چه!

وارد خونه شدم که حجم عظیمی از عطرِ مورد علاقه‌ی طاهره به مشامم خورد. با قلبی آروم لبخندی زدم و وارد حال شدم. خونه‌ش کوچیک ولی با صفا بود. محمد کارمند بود و نمی‌تونست خونه خوبی تهیه کنه؛ بی‌چاره یادمه به خاطر شرط ازدواج با طاهره، ماشینش رو فروخت‌.

کاش می‌تونستم به بابا یادآوری کنم که خودش وقتی هم‌سن محمد بود حتی سایپا رو هم نداشت و زن گرفت. چرا داخل این اوضاع انتظار داشت محمد بهترین‌ها رو فراهم کنه؟ کاش پدر و مادر علاوه بر خوشبختی دخترشون، اون داماد رو هم در نظر بگیرن. داخل یه شب که نمی‌تونه قصر شاه پریون رو بسازه!

قبول دارم که پسری که می‌خواد زن بگیره باید اول شرایطش رو در نظر بگیره، ولی بعضی اوقات بابا انقدر به محمد سخت می‌گرفت که دیگه گفتم الانه که بگه آقا دخترتون‌و نخواستیم!

کیفم رو با احتیاط روی مبل ساده و سورمه‌ای گذاشتم و نیم‌نگاهی به خونه انداختم. دو تا اتاق درست کنار سرویس بهداشتی بود. از خلاقیت مهندس اینجا هرچی بگم کم گفتم؛ یک دستشویی بدون درب ضد صدا، درست کنار پذیرایی و آشپزخونه ساخته.

حالا موقعی که مهمون میاد هیچ؛ واقعا آدم چه‌طوری با رایحه‌ی دلپذیر دستشویی وارد آشپزخونه بشه؟

خنده‌ای کردم و با زدن تقه‌ای به در اتاق طاهره، وارد شدم. بعد از نگاه کردن به دیزاین ساده و سفید- سورمه‌ایش، به خودش زل زدم که با شکم حامله‌اش موهای همتا رو می‌بافت و زیر لب نق می‌زد:

- آخه دخترم چه‌قدر بهت بگم شلخته نباش؟ دختر باید تمیز و مرتب باشه. اصلا درست نیست که موهات همه‌ش بازه.

- این‌جوری نگو طوطی! بچه اعتماد به نفسش پایین میاد و ممکنه از خودش متنفر بشه. بزار خودش انتخاب کنه چه شکلی باشه؛ با این‌که سنش کمه ولی حق و حقوقش سر جاشه.

با شنیدن صدای جدی و مهربونم که سعی داشتم ناراحتش نکنم، موهای همتا رو رها کرد و بهم زل زد. لبخندی روی صورت پف کرده‌اش نشست و انگار و نه انگار که انقدر فلسفه واسش چیدم، گفت:

- سلام! از صبح تا الان کجا رفتی؟! مثلا قرار بود همتا رو نگه داری‌.

با لبخند سمت همتا رفتم و لپ‌های تپلش رو بوسیدم. آبنبات خوردنش بدجوری دلبری می‌کرد و از فشاری که شونه به موهاش وارد می‌کرد، صورتش درهم جمع شده بود. به سختی بغلش کردم و هم‌زمان که از اتاق بیرون می‌رفتم ، با خنده گفتم:

- رازیست بین من و حاج اسد.

- زهرمار!

چشمکی به موهای همیشه فِر و بدن نحیفش زدم و از اتاق خارج شدم.

- خاله چرا من‌و نبردی بیرون؟ دایی رضا گفت تو رفتی شهربازی و من‌و نبردی.

متعجب از حرکت به سمت آشپزخونه ایستادم و به نگاه بغض کرده‌اش زل زدم. دهنم رو دو متر باز کردم تا بگم دایی رضا غلط کرد ولی سریع بستمش و طوری‌که نسبت به رضا بی‌اعتماد نشه، گفتم:

- نه فنچول من! به جون دایی آرمان رفتم یه جایی تا لیستم رو تکمیل کنم. بابا اسد هم می‌دونه.

چه سنگین شده! به سختی روی زمین گذاشتمش که سرش رو بالا گرفت و پرسید:

- لیست چیه؟!

بلند- بلند خندیدم و درحالی که لیوان رو از آب لوله پر می‌کردم گفتم:

- بعداً بهت میگم باهوشِ خاله.

کمتر پیش اومد خوشگل صداش کنم. سعی می‌کردم با لقب‌هایی مثل باهوش، خلاق، قوی و خوش اخلاق صداش کنم تا فکر نکنه که برای دختر بودن فقط باید خوشگل باشه‌. ریشه‌ی انسان از کودکیه و من نمی‌خوام همتا مثل من از کودکی منزوی بشه.

- درود بر رفیقِ شفیقِ من!

با صدای شیطون و همیشه خندونِ محمد، لیوان آب رو پایین آوردم و ذوق‌مرگ به سمتش برگشتم. شاید اگه محمد نبود این‌جا حوصلم سر می‌رفت. با خنده و طمانینهٕ شالم رو مرتب کردم و با ادب جواب دادم:

- سلام! خسته نباشی.

پلاستیک‌های خرید رو، روی اُپن گذاشت و درحالی که همتا رو بغل می‌کرد، با کنجکاوی پرسید:

- مامان و بابات بیرون چی‌کار می‌کردن؟!

- هیچی! یه کاری داشتن.

دیگه انقدر خر نیستم که بگم مامان و بابا روی موهای رنگ شده مامان دعوا می‌کنن.

با لبخند شرمنده‌ای به محمد، سمت اتاق رفتم و بی‌توجه به همتا که مثل دم همیشه بهم می‌چسبه، سمت کمد رفتم. آی ننه! چه‌قدر دلم واسه اصفهان تنگ شده. دقیقا از اول تیر من و مامان و بابا اومدیم اینجا تا از طاهره که تازه حامله شده مراقبت کنیم.

محمد بیشتر اوقات به خاطر شرکتی که داخلش هست، مأموریت داره و درست نبود که طاهره تنها باشه. حالا من مشکلی با وضعیت ندارم ولی اگه با سه قلوها بودم بهتر بود. الان اونجا، بدون نق‌های مامان و بابا چه خوشی می‌گذرونن!

***

پیشونیم رو خاروندم و پتو رو، تا روی گردنم بالا کشیدم. کلِ خونه داخل سکوت به سر برده بود و این وسط من بودم که در جهنم به سر می‌بردم. سمت راستم مامان بود که بلانسبت خرناسه می‌کشید و بابا هم که هیچی...

هر چند دقیقه یک بار، غلت می‌زد و انگار که داره خواب می‌بینه، زیر لب می‌گفت:

- تف... تف بهت آرشام! اون حجت شاس‌بند رو...

بعد یَک خر و پفی می‌کرد که گربه‌ی محل هم شوک عظیمی بهش وارد شد. با افسوس به سقف نگاه کردم و زیر لب گفتم:

- گوشی رو هم که نمیدن. اَی خدا!

موهای زرد عقدیِ مامان رو اگه رضا یا امیر ببینن دیگه سوژه‌ی یک سال خنده‌شون تأمین میشه. متاسفانه این دو موجود دارای سطح پایینی از شعور هستن. حاضرم قسم بخورم سه ماه خپابیدن بین مامان و بابات خنده‌دار ترین فاجعه‌ست و خدا می‌دونه امیر چه‌قدر مسخرم می‌کنه.

با یادآوری نگاه شکلاتی و لبخند نازش قلبم آروم گرفتم و ناخودآگاه دستم رو سمت تلفن بابا دراز کردم. آروم قفلش رو باز کردم و وارد گالری شدم. نگاهم روی عکس خودم و سه‌قلوها قفل شد.

مثل همیشه با لباسی خانومانه و آروم و مؤدب روی مبل نشسته بودم و لبخندم بیش از حد معصوم بود. رضا با چشم‌های عسلیش به ژست من دهن کجی می‌کرد و امیر واسم شاخ گذاشته بود.

این وسط آرمان برام دوست داشتنب بود که با موهای فِر و لبخندش که شباهت زیادی به من داشت، از پشت دستش رو دور گردنم حلقه کرده بود. شاید لبخند من فقط به خاطر حضور آرمان بود.

هر چه‌قدر که اذیتم می‌کنن، برای من بهترین برادرهای دنیان!

نفس عمیقی کشیدم و با ذوق از دیدن سه‌قلوها، تلفن رو خاموش کردم. چشم‌هام رو بستم و تصمیم گرفتم استراحت کنم. بعد از چند دقیقه کم- کم داشت خوابم می‌برد که صدای تکون خوردنی از جانب بابا شنیدم.

متعجب چشم باز کردم و به بابا زل زدم که با خنده‌ی شیطونی که شبیه رضا بود، بلند می‌شد اما با صدای من، اصلا کمرش شکست.

- بابا! کجا میری؟

اول نگاهی به مامان و بعد نکاهی به من انداخت و با نهایت حرص غرید:

- میرم تف کنم توی این زندگی که تو همیشه بیداری!

با تعجب نیم‌خیز شدم و آروم و طوری‌که مامان نشنوه گفتم:

- چرا؟ مگه کجا میری؟ بابا حواسم هست هرشب داری میری بیرون. خبریه؟

حقیقتا‍ً با لگدی که پام زد، پاره شدن تاندون و غضروف و ربات و هر نوع کوفت و زهرماری که داخل پام بود رو حس کردم و صورتم از درد درهم شد. با درد دست رپی زانوم گذاشتم و خیره به اخم‌های طلبکار بابا زیر لب غریدم:

- تف بر هرکس که بگه دختر ته‌تغاری عزیزه.

با صدای بلندتر و معترضی ادامه دادم:

- پدر من چرا می‌زنی؟

از موود دراومد و ترسیده به مامان زل زد و از شوک تکونی که مامان خورد، لگد دومی رو نثارم کرد که دیگه نتونستم تحمل کنم و با تموم وجود نالیدم:

- آخه چه فحشی بهت بدم توهین محسوب نشه؟ چته خب؟ اه!

- خفه بشی الاغ مفت‌خور.

پوفی کشیدم و همون‌طور که از درد زانوم رو می‌مالوندم، به مامان زل زدم. طبق معمول خوابش سنگین بود و با صدای باد معده مورچه هم بیدار می‌شد. مثل جن زده‌ها چشم باز کرد و چنان با وحشت دستم رو گرفت که درد رو فراموش کردم و متعجب بهش زل زدم.

- چیه؟! اون اقدس بی‌همه‌چیز شوهر دزد اومده؟ بابات کو؟ هان؟ بابات کو؟

نصف شبی با یادآوری اقدس فشنگی نیشم باز شد و خربازیم گل کرد. به چهره‌ی کلافه و ننه‌مرده بابا خندیدم و رو به مامان که گیج و وحشت‌زده تکونم می‌داد گفتم:

- اقدس فشنگی اومد بابا رو دزدید، بُرد!

دیگه نزدیک بود پس بیفته که لبم رو گاز گرفتم و با احتیاط دستم رو، روی دهنش گذاشتم و با احتیاط لب زدم:

- هیس! آروم باش، نفس عمیق بکش. هیچ‌کس حاضر به دزدیدن بابا نیست. ایناهاش، این‌جا وایساده.

با همون چشم‌های سرخ از خواب و وحشت زده‌ش به بابا زل زد و هم‌چین نفسش رو بیرون داد که انگار هر لحظه اقدس فشنگی در کمینه که بابا رو بدزده. بابا با پکرترین شکل ممکن خمیازه‌ای کشید و دوباره کنارم دراز کشید؛ چشم از بابا گرفتم و دوباره به مامان زل زدم.

نفسش رو با لرز بیرون داد و دقیقا مثل بابا به نگاه کرد که نوک دماغم رو خاروندم و با ضربه‌ی ریزی به پای بابا، آروم پرسیدم:

- ولی بابا بی‌شوخی کجا می‌خواستی بری؟

با عصبانیت داد زد:

- خبر مرگت ر...

با ترس و وحشت از بیدار شدن همتا و طاهره، آروم دست روی دهنش گذاشتم و نالیدم:

- آرام! خانواده اون‌طرف خوابیده.

- رفتم سر قبر داداشات. خوبه؟ ول می‌کنی؟

لحن آرومی داشت ولی اگر فاصله اجتماعی رو رعایت نمی‌کردم قطعا یه بلایی سرم می‌آورد. با دهن کجی چشم ازش گرفتم و درحالی که به زیر پتو می‌خزیدم زمزمه‌وار گفتم:

- الله‌اکبر! اگه گذاشتن با ادب بمونم.

دوباره هر سه سکوت کردیم که نتونستم طاقت بیارم و رو به مامان با زیرکی گفتم:

- مامان! بابا به پسرات توهین کرد.

چشم‌های بابا گرد شد و از همین الان قید زندگی رو زدم. مامان با حرص نیم‌خیز شد و با تعصبی که روی سه‌قلوها داشت غرید:

- چی؟ اسد! تو باز بچه‌های من‌و مسخره کردی.

پتو رو تا بالای گردنم بالا کشیدم و اول به مامان و بعد به بابا نگاه کردم. چه دعوایی راه انداختم! اه! خوابم میاد. چه غلطی کردم... .

بابا بدون نگاه کردن به مامان، با چشم‌های گرد رو به سقف گفت:

- ای وای! یا عباس بوعذار! نگار نگاه کن‌. سقف چکه می‌کنه.

با تعجب و کنجکاوی اخم کردم و به سقف تاریک خیره شدم ولی دریغ از یک نکته‌ی ظریف!

- چی میگی بابا؟ چکه نمی‌کنه که.

مامان اخمش رو تشدید کرد و بازم من قربانیِ ترس بابا شدم. به حضرت عباس انگار من گوسفند باباشم که هر دقیقه یه لگد بهش می‌زنه. بعد لگد جانانه‌ش با حرص غرید:

- تو مدرسه چی بهتون یاد میدن؟ مامانت عینکش باهاش نیست نمی‌تونه درست ببینه. تو چته که نمی‌بینی؟

متعجب به مامان زل زدم و فکم رو سمت بابا چرخوندم و بی‌خبر از همه‌جا گفتم:

- ولی بابا، مامان که عینکی نیست.

مامان با تاسف سری تکون داد و دستش رو به معنای خاک بر سرت سمتم خم کرد. با بغض و قلبی شکسته به خودم اشاره کردم و طلبکارانه نالیدم:

- چرا من؟ شوهرت داره...

بابا هم که دید ای جان؛ نگار بازم توی قمپز گیر کرده، پس وقتشه بگیرم سپر بلاش کنم. به سرعت نیم‌خیز شد و لبش رو محکم گاز گرفت. با اون رکابی و پیژامه گل‌گلیش و پشم‌های پر ابهتش، محکم به پشت دستش کوبید. به من اشاره کرد و با تاسف گفت:

- ملکه این چه تربیتیه؟! دختر من، حاج اسد، باید بهم بگه آی‌کیوت کمه؟ هان؟ این بچه چیه؟ این بچه کیه؟

دهنم رو برای اعتراض باز کردم که مامان با شرمندگی و صورتی مچاله شده که انگار گاو زاییده، روی تشک دراز کشید و با افسوس گفت:

- هیچی نگو اَسد که دلم خونِ از این دختر! آی‌کیوش در حد شامپاین هم نیست.

- اون شامپانزه‌ست. شامپاین اصلا یه نوشیدنیه!

به قرآن خدا من‌‌و آفریده تا وسسله‌ی خالی کردن عقده بشم. مامان با حیرت هینی کشید و مشتش روی جلوی دهنش گذاشت که حقیقتاً پشمام ریخت. چی گفتم مگه؟ رو به بابا که عصبانی نگاهم می‌کرد، بهم اشاره کرد و انگار سیگار تو جیبم پیدا کرده، گفت:

- می‌بینی اسد؟ تو پرروش کردی. اِ اِ اِ... بی‌حیا راست- راست تو چشم‌هام زل میزنه میگه تو یه تختت کمه.

دیگه خیلی جو سنگین شده. با حرص و اعتراض نیم‌خیز شدم و صدام کمی بالا رفت:

- من کی گفتم مامان؟ چرا دروغ میگی؟!

بابا لبش رو محکم گاز گرفت و لگدی به پام زد که واقعا از درد بغض کردم. فشار روحی در چه حد!

- بی‌تربیت. می‌خوای مادرت دروغگوعه؟ مادر فرشته‌ست حیف نون. تو اصلا از کجا می‌دونی شامپاین یه نوع شرابه فاسد؟

لبخند مسخره‌ای زدم و با ابهت و فاز پیروزی بر این جنگ، دستم رو داخل هوا تکون دادم و با هزار ادا و اصول گفتم:

- من فقط گفتم نوشیدنیه. شما از کجا می‌دونی یه نوع شرابه؟ هان؟!

مامان محکم به پاش کوبید و روی تشک نشست. بابا حیرت‌زده بهم نگاه کرد و درحالی که نوحه‌وارانه سرش رو تکون می‌داد، محکم به سینش کوبید و لب زد:

- واویلا! وا مصیبتا!

مامان با حرص پس سری محکی بهم زد ولی دیگه انقدر به سرم کوبیدن که کلا بی‌حس شد. جاش بود بزنم زیر گریه! با بدبختی بهش زل زدم که با عصبانیت غرید:

- تحویل بگیر اسد. حالا بگو تربیت من درست نبوده. تربیت من ریشه در آخرین اِتود اروپا داره.

خدا زد پس سر معیوبم و باز هم سوتیش رو به روش آوردم.

- اون مِتوده‌. اِتود اصلا یه چیز دیگه‌ست.

دیگه هرکس قیافه‌م رو می‌دید، قشنگ می‌فهمید که به نحو احسن قهوه‌ای کردم. مامان با عصبانیت تکونی به دنبه‌های دلاورش داد و رو به بابا غرید:

- بزنم تو دهنش بی‌تربیت‌و؟

بابا تنها با تاسف نگاهم کرد و انقدر در بحر ضایع کردن من فرو رفت که نفهمید چی گفت.