رمان جان و شوکران به قلم بهاره حسنی

تعداد صفحات : 1344

ژانر : #عاشقانه #اجتماعی

دانلود رمان جان و شوکران

خلاصه رمان :

سونا پیرزاد که دانشجوی هتل داری در قشم است، شبانه و با تلفنی که به او می شود به تهران بر می گردد. جایی که برای او آبستن حوادثی است که این داستان را شکل خواهد داد. داستانی درباره زخم ها و مرهم ها، کینه ها و بخشش ها، درد ها و درمانها

ادامه رمان:

شوکران گیاهی است سمی. بیخ و ریشه آن سمی است. ولی در عین حال، برای تسکین دردهای سرطانی دارویست مفید.

هم درد و هم درمان. هم زخم و هم مرهم. هم نیش و هم نوش. هم مرگ و هم جان.

و این چیزی است که گاهی ما آدم ها به آن دچار هستیم. زخم می زنیم، درد تولید می کنیم، می شکانیم و می کشیم. ولی در عین حال مرهم هستیم، هم دردیم، ترمیم می کنیم و جان می دهیم.

حکایت غریبی است زندگی ما آدم ها. گاهی آن چنان در چیزی غرق می شویم که فقط لحظه را می بینیم. دیگر هیچ چیز برایمان اهمیت ندارد. فقط لحظه.

فصل اول

" از همان روزي که دست حضرت قابيل گشت آلوده به خون حضرت هابيل

از همان روزي که فرزندان آدم زهر تلخ دشمني در خونشان جوشيد

آدميت مرده بود گر چه آدم زنده بود

از همان روزي که يوسف را برادرها به چاه انداختند

از همان روزي که با شلاق خون ديوار چين را ساختند

آدميت مرده بود

بعد دنيا هي پر از آدم شد و اين آسياب

گشت و گشت

قرنها از مرگ آدم هم گذشت

اي دريغ

آدميت برنگشت"

بوی تند گاز پرتقال در کلاس پیچید و متعاقب آن صدای یکی از پسرها بلند شد.

_استاد بوی پرتقال میاد. یکی داره تک خوری می کنه.

کلاس را خنده منفجر کرد. سلیمانی بی نوا هاج و واج خواندن شعر را قطع کرد. درحالیکه هنوز در حس و حال و هوای شعر گیر کرده بود با حالتی گیج به آن جمع خندان نگاه کرد. همین باعث شد که خنده ی بچه ها بیشتر شود. این بار حتی خود استاد هم خنده اش گرفته بود. در حالیکه دستش را جلوی دهانش گرفته بود با ته خودکارش روی میز ضربه می زد تا بچه ها را وادار به سکوت کند.

_بچه ها خواهش می کنم ساکت باشید.

از چرت درآمده، کمی روی صندلی جابه جا شدم. این پسرک لوده، جاویدپور حق داشت. تمام کلاس را بوی پرتقال گرفته بود. آن چنان شدید بود مثل اینکه کنار دست من پوست گرفته شده بود. نگاهی به نیاز کردم. کیف بزرگش را روی صندلی گذاشته بود و پشت آن پرتقال را پوست گرفته بود. یکی از پرهایش هم در دهانش بود و همان طور مانده بود. نه می توانست بجود و قورت بدهد و نه آنکه آن را به بیرون تف کند. لبم را گزیدم. نیاز قبلا هم از این کارها کرده بود. ولی نه سر کلاس این عزراییل که می توانم به جرات بگویم حتی رئیس دانشگاه هم از او حساب می برد. ماه قبل سر کلاس دکتر احمدی خیار خورده بود و بوی آن تمام کلاس را برداشته بود و قبل تر از آن هم تخمه شکسته بود. نمی دانم این چه بیماری بود که نیاز به آن مبتلا بود. اینکه سر کلاس خوراکی بخورد. خودش ادعا داشت که هیجان این کار ممنوعه طعم و لذت آن را ده برابر می کند.

چشمانم را برایش گرد کردم. لبخند کجی زد و کمی از آب پرتقالی که در دهانش مانده بود از گوشه لبش بیرون زد. ناخوداگاه خنده ام گرفت و او که خنده مرا دید نتوانست خودش را کنترل کند و پرتقال همراه با آب دهانش با فشار بیرون زد.

این دیگر چیزی نبود که قابل جمع کردن باشد. فاجعه ایی بود که تمام بچه ها شاهد آن بودند.

همه با حیرت به ما و آن کثیف کاری نیاز نگاه می کردند. لبم را گزیدم و سعی کردم از سرخ شدن جلوگیری کنم.

این بار خنده ها بیشتر و طولانی تر شد. استاد بالای سر ما آمد و قبل از آنکه نیاز بتواند کیفش را روی بقایای پوست پرتقال بگذارد، او را غافلگیر کرد. دستش را روی در کیف گذاشت و به نیاز نگاه کرد. بعد نگاهش را به من داد. سرش را با تاسف تکان داد.

_از شما توقع نداشتم خانم پیرزاد.

چیزی نگفتم. این حرف از صد ناسزا بدتر بود.

نیاز بیچاره درحالیکه دهانش را پاک می کرد، توضیح داد که من هیچ کاره بودم و تنها گ*ن*ا*ه من این است که کنار او نشسته بودم.

نگاهی به نیاز کرد و آرام گفت:

_پس خودتون تشریف ببرید درس و حذف کنید.

بیچاره نیاز وا رفت.

_استاد تو رو خدا. اگر این رو حذف کنم بیچاره می شم. ترم دیگه فارسی عمومی ارایه نمیشه.

به طرف میزش رفت.

_آره بیچاره می شی. می دونم که ترم دیگه ارایه نمی شه. برای همین گفتم برو حذفش کن.

بچه ها شروع به پا در میانی کردند. هر کدام چیزی می گفتند. نیاز بیچاره هم عملا به غلط کردن افتاده بود. خلاصه آن قدر گفتند که دلش به حال نیاز که چیزی نمانده زیر گریه بزند، سوخت و گفت یک مورد دیگر مساوی با حذف است.

_زبونت تبخال نمی زد اگر تو هم یه چیز می گفتی.

نیش خند بازی زدم و ابروانم را بالا بردم و آهسته گفتم:

_جونت بالا بیاد می خواستی سر کلاس این دیو دوسر پرتقال کوفت نکنی. بچه ات می افتاد اگر یه دقیقه دیرتر می خوردی؟

با حالتی خنده دار سرش را به نشانه مثبت تکان داد. استاد اشاره ایی به سلیمانی کرد تا خواندن شعر را ادامه بدهد، ولی زمان کلاس تمام شده بود. وسایلم را جمع کردم. پسرها دور و اطراف نیاز جمع شده بودند و شوخی و خنده می کردند. گاهی فکر می کردم که نیاز تمام این کارها را فقط به خاطر اینکه توجه ها را به خودش جلب کند، انجام می دهد. آن هم توجه پسرها. از روزی که وارد دانشگاه شد. کاملا و صد در صد مشخص بود که تنها یک هدف دارد. شوهر کردن.

دستی برایش تکان دادم. آن قدر سرش شلوغ بود که بعید می دانم که خداحافظی مرا دیده باشد.

کوله ام را روی شانه ام انداختم و موهایم را بیشتر داخل مقنعه کردم و به طرف در رفتم و جعبه سنتورم را که پشت در کلاس گذاشته بودم، برداشتم و از کلاس بیرون زدم.

بی توجه به متلک های پسرها راجع به کاور بزرگ سنتور هن هن کنان جلوی در دانشگاه رسیدم. چند پیشنهادی برای سوار شدن داشتم. از جانب هم کلاسی ها و حتی استادان. دلشان سوخته بود. مودبانه هم را رد کردم. هوا گرم و خفه بود.

دستم را برای تاکسی بلند کردم. صندوق را زد و من سنتورم را در صندوق عقب گذاشتم. در همین لحظه باران هم شروع شد. از آن باران های کوتاه مدت و به ندرت قشم.

جلوی در آپارتمان پیاده شدم و کرایه را پرداختم. باران قطع شده بود. آسمان برقی زد و مرا از جا پراند. چیزی نمانده بود که جیغ بکشم. بدون هیچ علتی من از رعد و برق می ترسم.

برق نبود و راه رو مثل قیر سیاه بود. به طوریکه چشم، چشم را نمی دید. به هزار جان کندن و مکافات به طبقه سوم رسیدم. مچ دستم درد گرفته بود. جعبه را کنار در گذاشتم و کلید را از کیفم بیرون آوردم. دوباره آسمان برق زد و این مرتبه آن چنان از جا پریدم که کلید از دستم افتاد و فقط خدا می دانست که کجایی این تاریکی باید به دنبال ان می گشتم.

گوشی موبایلم را از کیفم بیرون آوردم. خاموش شده بود. چشمانم را روی هم فشردم تا جیغ نکشم. صبح شارژ کمی داشت و من وقت نداشتم که آن را شارژ کنم و خیال داشتم در دانشگاه این کار را انجام دهم که آن هم نشد و حالا گوشی خاموش شده بود. روی زمین چنباتمه زدم و با دستم روی زمین دست کشیدم. حالا صدای زنگ تلفن هم از داخل شنیده می شد و اعصابم را بیشتر به من ریخته بود. بالاخره کلید را پیدا کردم، ولی زنگ تلفن قطع شد. مشغول کلنجار رفتن با در بودم که دوباره صدای زنگ تلفن بلند شد. احتمالا نیاز بود که می خواست بگوید یکی از پسرهای کلاس به او نخ داده است.

در باز شد و من نفسی از سر آسودگی کشیدم. اما قبل از آنکه کفش هایم را در بیاورم. تلفن این بار قطع نشد و روی پیام گیر رفت.

_سونا اگر هستی گوشی رو بردار. اگر نه که رسیدی زنگ بزن. واجبه.

اخم هایم بیشتر در هم رفت. صدای گرفته و خمار آراز خشک تر و گرفته تر از همیشه بود. چه با خودش کرده بود؟

سنتور را با احتیاط روی میز گذاشتم ولی با عصبانیت مقنعه ام را در آوردم و روی مبل کوبیدم. احمق بی شعور!

به دستشویی رفتم و دستانم را که خاکی شده بود شستم و به هال برگشتم. کف زمین روی سرامیک ها نشستم و جوراب هایم را در آوردم و پاهایم را زیر تنم گذاشتم تا خستگی شان خارج شود. دکمه های مانتو ام را باز کردم و همان طور نشسته آن را هم بیرون آوردم.

دستی درون موهای کوتاه و پسرانه ام کشیدم. ماه قبل آنها را آن قدر کوتاه کرده بودم که احتمالا از پشت سر با یک پسر اشتباه گرفته می شدم. چهره ام را کودکانه کرده بود. ولی مهم نبود. مهم حس خوبی بود که پیدا کردم بودم. دیگر احتیاجی به نرم کننده و سشوار و موس و هزار جور مواد شیمایی دیگر نداشتم که مجبور باشم با آنها ساعت ها وقت هم تلف کنم و موهایم را حالت بدهم. نیاز تا یک هفته هر روز فحشم می داد. ولی برایم مهم نبود. مهم حس خودم بود.

به تلفن نگاه کردم. به یک ریکاوری احتیاج داشتم. آراز چه کار می توانست داشته باشد؟

گوشی را برداشتم و به جای شماره ی او، شماره ی سهند را گرفتم. آن قدر بوق خورد تا قطع شد. با تعجب گوشی را سر جایش گذاشتم. در تاریکی به اتاق خواب رفتم و از کمد و به هزار زحمت چراغ شارژی را بیرون کشیدم. خدا را شکر این یکی دیگر شارژ داشت. به آشپزخانه رفتم و دو شمع هم روشن کردم و در دو طرف میز ال سی دی گذاشتم. دوباره شماره سهند را گرفتم. باز هم بی پاسخ. برای لحظه نگران شدم. سابقه نداشت که سهند تلفن مرا جواب ندهد. مگر اینکه او هم مثل من سر کلاس باشد که الان این موضوع منتفی بود. این ساعت هیچ دانشگاهی باز نبود.

بالاجبار شماره آراز را گرفتم.

_سلام

سعی کردم حال بد صدایش را نادیده بگیرم. البته اگر می شد.

_سلام چیزی شده؟ زنگ زده بودی

در میان مکثی که او برای جواب دادن به سوال من کرد، متوجه سر و صدای اطرافش شدم.

_کجایی؟ چه شلوغه

فینی کرد و گفت:

_هوم؟ نه چیزی نیست.

در همین لحظه صدای زنی آمد که جیغ بلندی کشید. نا خوداگاه بلند شدم و ایستادم.

_آراز کی بود؟

دستانم می لرزید. گوشی را درون دستم جا به جا کردم.

_چیزی نیست.

چیزی نمانده بود که من هم جیغ بکشم.

_دارم می گم کی بود جیغ کشید، میگی چیزی نیست.

دوباره فین فینی دیگر کرد. دلم می خواست سرم را به دیوار بکوبم.

_می تونی یه بلیط بگیری برگردی خونه؟

حس کردم که قلبم پایین افتاد. کجا؟ نمی دانم. فقط پایین افتادنش را با تمام وجود حس کردم. بر طبقه عادت همیشه دستم را روی دهان و بینی ام گذاشتم و شروع به تنفسی سریع تر از همیشه کردم.

_چی شده؟

صدایم شکسته بود. حالا سکوت در آن سوی خط برقرار بود.

_فقط بیا.

صدای او بدتر از صدای خودم علاوه بر خمار بودن، شکسته و غمگین هم بود.

_الان می رم فرودگاه.

بدون خداحافظی گوشی را قطع کرد. نپرسیدم. هیچ چیز نپرسیدم. دوست نداشتم بدانم که چه شده است؟ فرار از واقعیت حتی برای لحظه ایی آرامش بخش است. می دانستم که اتفاق بدی افتاده است. همین که آراز به من زنگ زده بود خودش یک نشانه بد بود.

برق ها آمد و من به سرعت چیزهایی را جمع کردم. مانتوی کوتاه و چروکی را از کمد بیرون کشیدم و روی شلوار جینم که کمی پاچه هایش خیس شده بود، پوشیدم. آهی کشیدم و شلوارم را در آوردم و به سرعت یک مخمل راه کبریتی قهوه ایی پوشیدم. شال مشکی از کمد در آوردم و روی سرم انداختم. در همان حال به آژانس تماس گرفتم و تاکسی خواستم. کوله ام را پشتم انداختم و و ساک را به دست چپ و سنتور را به دست راست گرفتم. این بار سوار آسانسور شدم.

تا فرودگاه متوجه شدم که بی اراده مشغول دعا کردن هستم. نمی دانم این چه سری است که ما آدم ها وقتی که گرفتار می شویم بیشتر به یاد خدا می افتیم. تازه یادمان می آید که تا چه اندازه ضعیف هستیم و محتاج به آن نیروی مافوق و برتر هستیم.

در فرودگاه اسمم را در لیست انتظار نوشتم. آخرین پرواز آن شب بود و تا فردا صبح ساعت ده، دیگر پروازی به تهران نبود. با بی چارگی روی سنتورم، همان جا کنار باجه ی لیست انتظار، نشستم. می ترسیدم که اسمم را صدا کند و من نشونم. من آن شب باید به خانه بر می گشتم. حتی شده با پای پیاده.

بالاخره اسم مرا خواندند. نفس راحتی کشیدم. به نظر می رسید مقدمات سوار شدن و آماده شدن و تشریفات مهماندارها، ساعت ها زمان برد. چیزی در حدود سی دقیقه روی باند، منتظر اجازه پرواز از طرف برج مراقبت بودیم.

با استرس هر از چند دقیقه یک بار دستم را روی دهان و بینی ام می گذاشتم. این یک حرکت هیستریک و کاملا غیر ارادی بود، ولی اگر کسی عادت مرا نمی دانست امکان داشت که فکر کند بوی بدی می آید که من بینی و دهانم را گرفته ام.

سعی کردم تا آرامش خودم را حفظ کنم. تا مقصد من مردم و زنده شدم. دوست داشتم که زمان سریع تر حرکت می کرد. دلم بدجور شور می زد.

وقتی از هواپیما پیاده شدم، آن چنان باد سردی به صورتم خورد که لرزشی موذی و حتی تا حدودی دردناک تمام بدنم را در بر گرفت.

هوای قشم گرمای ملایم و مطبوعی داشت که حتی در این چند روز اخیر گرم تر هم شده بود، و این در مقایسه با سرمایی تهران مثل رفتن از طبقه سوم جهنم به طبقه هفتم زمهریر بود.

با یک مانتوی تکی در شرف یخ زدن بودم. کوله ام را روی شانه ام جا به جا کردم. و با عجله سوار اتوب*و*س فرودگاه شدم.

بعد از گرفتن ساک کوچکم و سنتورم به سالن خروج رفتم. به کیوسک تاکسی رفتم و یک تاکسی گرفتم.

راننده که مرد مسن و موجهی بود نگاهی به من که در خودم فرو رفته بودم و گلوله شده بودم کرد و گفت :

_سردته دخترم؟

_بله. من از قشم میام. اصلا فراموش کرده بودم که تهران چقدر سرده.

خندید و بخاری ماشین را روشن کرد.

_سرمای تهران که هنوز شروع نشده. درس می خونی تو کیش؟

_کیش نه قشم. بله دانشجو هستم.

_برادرزاده منم کیش درس می خونه.

مقابل در خانه نگه داشت. کرایه را پرداختم و پیاده شدم.

در خانه باز بود و تعداد خیلی زیادی ماشین مقابل در و داخل خانه پارک شده بود. قلبم آن چنان می کوبید، مثل اینکه به روی دور تند گذاشته شده است.

به نفس نفس افتاده بودم. بارو بنه ام را برداشتم و به داخل رفتم. تمام چراغ های حیاط بزرگ و پر از دار و درخت قدیمی روشن بود. روی ایوان چند نفر ایستاده بودند.

از بین آنها آیدین را شناختم. نیم رخش به طرف من بود. یک نفر از آنها که ظاهرا من را می شناخت اشاره ای به او کرد.

چرخید و مرا دید. برای لحظه ایی نگرانی زیادی در چشمانش مشخص شد. تی شرت پاییزه آستین بلنده مشکی و شلوار کتان سیاه به تن داشت.

دوباره دستم را جلوی دهانم گرفتم. سنتور را روی زمین گذاشتم. به طور وحشتناکی دلم می خواست که خودم هم همان جا روی زمین بنشینم. چهار زانو و مصیبت زده. چون احساس می کردم که مصیبتی عظیم اتفاق افتاده است.

آیدین از پله های ایوان پایین آمد. دوباره صدای جیغ زنی از درون ساختمان آمد و مرا از جا پراند. از پنجره ها و میان پرده های تور و حریر و ابریشم، نگاهی به درون سالن انداختم. سالن و هال پر از آدم بود.

طول حیاط را طی کردم تا به داخل ساختمان برم.

آیدین جلو آمد و به من رسید.

_سونا. آروم باش.

نگاهش کردم. دستش را دور بازویم قلاب کرد.

_ولم کن. چی شده؟

رنگش پریده بود و چشمانش قرمز و گریه ایی بود.

با دست دیگرش دست دیگرم را در دست گرفت. ولی من محکم دستم را پس کشیدم و تقریبا با صدای جیغ مانند، گفتم:

_ولم کن. دارم می گم چی شده؟

گیج و درمانده بود. اشک در چشمانش حلقه زد. چشمانم را روی هم فشردم. بازویم را که در دستش بود، با شدت بیرون کشیدم و تقریبا تنه محکمی به او زدم و به طرف ساختمان دویدم.

مقابل ساختمان ساناز به من رسید. چشمانش از گریه زیاد مثل دو خط اُریب شده بود. موهایش آشفته از زیر شال سیاه بیرون زده بود و صورتش حتی از آیدین هم رنگ پریده تر بود. ساناز مرتب و آرایش کرده ی من چه بلایی به سرش آمده بود؟

مرا که دید زیر گریه زد. دوباره صدای جیغی دیگر. به داخل رفتم. تمام سالن پذیرایی و هال وردوی پر از آدم بود. همه سیاه پوش. همه گریان. احساس کردم که چیزی به مردن من هم نمانده است. با چشمانم اعضای خانواده را جستجو کردم. دوباره یک جیغ دیگر. به سمت صدا برگشت. سارای بود که روی مبلی تقریبا از هوش رفته بود. علی بالای سرش ایستاده بود و از یک لیوان آب به روی صورتش آب می پاشید. ساناز مرا رها کرد و به طرف علی رفت و لیوان را از دستش گرفت و تمام آب آن را یک دفعه به روی صورت سارای پاشید.

نفسم تنگ شده بود. صدای گریه مردانه ایی از آن سمت سالن می آمد. بابا بود که های های گریه می کرد. برای آنکه نقش بر زمین نشوم، که احتمالش بسیار زیاد بود، به میز چوبی کهنه ایی که در ورودی هال بود تکیه دادم.

یک سرشماری در ذهنم انجام دادم. آیدین، سارای، ساناز، علی، رضا، بابا، المیرا که مشغول بازی و شیطنت در هال بود. آراز که تلفنی با او حرف زده بودم. یک نفر این جا غایب بود. کسی که جواب تلفنم را نداده بود. کسی که بر خلاف همیشه به استقبالم نیامده بود. کسی که نیمه دیگر من بود. کسی که با هم در یک رحم بارور شده بودیم و رشد کرده بودیم. کسی که شاید از نظر احساسی به او بیشتر از همه وابسته بودم. قل دیگرم.

گیج و با حالتی بیچاره به ساناز که بالای سر سارای ایستاده بود و شانه ها و قفسه سینه اش را ماساژ می داد، نگاه کردم. نگاهش را از من دزدید. آراز از پله ها پایین آمد و مقابلم ایستاد.

_کو سهند؟

ناله ایی عمیق کرد. دستش را دراز کرد تا مرا در آغوش بگیرد. از زیر دستش فرار کردم.

_سهند؟ ..... سهند؟ ..... سهند؟

آن چنان صدایش می کردم و به دنبالش بودم، مثل این که او باید همین حالا از بالا یک زهر مار و سهند بگوید و من هم به طبقه بالا بدوم و با یک پس گردنی جوابش را بدهم و او هم دنبالم کند و کارمان به قول او به گیس و ریش کشی برسد.

_سهند...

آراز را کنار زدم و از پله ها بالا دویدم. سه پله مانده زمین خوردم و کف هر دو دستم و زانوی راستم روی قالی ساییده شد. بی اهمیت برخاستم و به اتاقش رفتم.

در اتاق را آن چنان باز کردم که محکم به دیوار خورد و برگشت، و به بازویم برخورد کرد.

اتاقش همان طور مثل همیشه شلوغ و درهم و برهم بود.

همان جا روی زمین چنباتمه زدم. احساس می کردم که زانوانم تحمل وزن بدنم را ندارد. سرم را میان دستانم گرفتم. از پایین صدای شیون و وایلای سارای می آمد. کسی بالای سرم آمد. دست انداخت زیر بغلم و بلندم کرد. نگاهش کردم و به آغوشش فرو رفتم. مرا محکم بغل کرده بود. سالها بود که من و آراز آن چنان تنگ و صمیمانه یکدیگر را بغل نکرده بودیم. سالها بود که از او فراری بودم. سالها بود که او را نادیده می گرفتم. از او ناراحت بودم و این ناراحتی را با کم محلی نشان می دادم. او که زمانی دلم برایش بیشتر از همه می تپید، حالا از همه به من دورتر شده بود. نفسم تنگ شد. رهایم کرد و با دستپاچگی به دنبال کیف دستیم گشت. پایین دوید. همان جا کنار در روی زمین افتادم. برای ذره ایی اکسیژن جان می دادم. چشمانم سیاه شده بود. فریاد آیدین را از بالای سرم شنیدم. سرم را بلند کرد و بعد موجی از خنکی و اکسیژن به درون دهان و ریه هایم سرازیر شد. چشمانم را باز کردم. سارای بالای سرم ایستاده بود و گریه می کرد و به سر و صورتش می زد. در آغوش آیدین بودم. علی دوان دوان با لیوان آبی که نیمی از آن را در راه پله ها ریخته بود، سر رسید. صورتش پر از ترس بود. آب را به زور پایین دادم. گلویم درد گرفته بود. همیشه بعد از حمله های آسم، گلو درد می گرفتم. برخاستم و نشستم. سرم را بین پاهایم نگه داشتم. صدای گریه سارای و ساناز روی اعصابم بود. دلم می خواست فریاد بکشم تا همه ساکت شوند. آیدین با صدای گرفته ایی گفت:

_ساناز، سارای رو ببر پایین.

سرم را به عقب تکیه دادم و همان طور چند بار محکم پشت سرم را به چهار چوب آهنی در اتاق کوبیدم. یک بار، دو بار، سه بار. بار آخر سرم به آهن برخورد نکرد. آراز دستش را پشت سرم گذاشته بود. بین سرم و چهار چوب آهنی در اتاق. دلم می خواست که موهایم را بکشم. دلم می خواست جیغ بکشم. دلم می خواست که خودم را کتک بزنم، ولی اصلا و ابدا دلم نمی خواست که گریه کنم.

با خشم نگاهش کردم. با یک حرکت برخاستم و مقابلش ایستادم. چیزی نمانده بود که یقه اش را بگیرم. او هم با خشم نگاهم کرد. شانه هایم را گرفت و محکم تکان تکانم داد. علی یک قدم به جلو برداشت و با لحنی عصبی گفت:

_عمو تو رو خدا...

اما آیدین نگذاشت حرفش را تمام کند. دستش را گرفت و با خودش به پایین برد. به این وسیله مرا به او واگذار کرد.

با کف دستش محکم روی شانه ام کوبید. آن چنان محکم که سکندری خوردم. ولی باز هم اتفاقی نیافتاد. حداقل نه آن اتفاقی که او قصدش را داشت. یک ضربه ی دیگر.

_تو چته هان؟

یک کشیده آرام به گونه ام زد. باز هم بی نتیجه بود. کشیده بعدی محکم تر بود. به طوریکه جایش سوخت. باز هم هیچ چیز. این بار آن چنان بیخ گوشم خواباند که صورتم به یک طرف خم شد. با خشم فرو خورده، و با هر دو دستم محکم روی سینه اش کوبیدم و او را به عقب هل دادم.

_ولم کن. ولم کن.

دوباره مرا در بر گرفت و محکم تکان تکانم داد. این همه زور از او بعید بود. از این حال او. ولی هر چه بود او مرد بود و من زن. حتی اگر یک مرد عملی بود، باز هم زور او بیشتر از من بود.

به چشمان خمار و زیبایش نگاه کردم. چشمانی که روزی آنها را می پرستیدم. چشمانی که روزی با چه صبر و حوصله ایی به من سنتور آموخته بود.

عاقبت به گریه افتادم. گریه می کردم و جیغ می زدم. او را می زدم. خودم را می زدم و زار زار گریه می کردم. گریه ایی رقت انگیز و خفه کننده. جیغ های کر کننده ایی که می کشیدم حتی بلند تر از جیغ های سارای بود. من گریه کرده بودم. او مرا به گریه انداخته بود.

فصل دوم

لباسم سر تا سر خاکی شده بود. چه اهمیتی داشت؟ وقتی که قرار بود همه به همین خاک برگردیم، دیگر هر چیزی حساسیت خودش را از دست می داد.

به درخت کاج پیری تکیه دادم. حالت تهوع داشتم. سرم را به عقب تکیه دادم. سارای از شب قبل یک نفس گریه کرده بود. آیدین به کنارم آمد. عصبی بود و ناراحت. خط نگاهش را گرفتم. با خشم به آراز که کنار دیوار غسال خانه چنباتمه روی زمین نشسته بود و چرت می زد، نگاه می کرد. تکیه ام را از درخت کندم و با خشم به طرفش رفتم. در نیمه راه آیدین متوقفم کرد.

_بسه سونا. ولش کن. دعوا راه ننداز.

بازویم را کشیدم و با دو گام بلند خودم را به آراز رساندم.

_پاشو آبروی نداشته مون رفت. تو خاک کردن داداشت هم باید چرت بزنی.

سرش را بالا گرفت و آن چنان نگاه مظلومانه ایی به من کرد که زبانم را گاز گرفتم. برخاست و غمگین به سمت قبرها رفت و روی نیمکتی که آن جا بود نشست. المیرا به کنارم آمد و مانتویم را کشید.

_خاله؟

کنارش زانو زدم. خیلی ملوس و ناز بود. کپی برابر اصل سارای شده بود.

موهای خرمایی روشن اش را از روی صورتش کنار زدم.

_جونم موش موشکم؟

_دایی سهند مرده؟

دلم می خواست گردن سارای را بشکنم. آخر او چه جور احمقی است که بچه چهار ساله را به قبرستان آورده بود. صبح حال درستی نداشتم و متوجه آمدن المیرا نشدم و گرنه به هیچ و جه اجازه نمی دادم که او شاهد چنین صحنه هایی باشد.

_مرده یعنی چی؟ مثل خرگوش من که مرد، بعد علی خاکش کرد؟

پوفی کردم. اشاره ایی به علی که کنار آیدین ایستاده بود، کردم. جلو آمد. سریع و در گوشش گفتم که المیرا را سرگرم کند. اصلا دوست نداشتم تا لحظاتی دیگر که جنازه را از غسال خانه بیرون می آوردند، المیرا آن جا باشد.

علی بغلش کرد و با هم به سمتی که ماشین ها را پارک کرده بودیم، رفتند.

کنار دست ساناز رفتم. چشمانش از گریه زیاد ورم کرده بود.

_به مامان خبر دادید؟

سرش را تکان داد.

_آره آیدین خبر داد.

چرخیدم و نگاهش کردم.

_خب چی گفت؟

دستش را بالا آورد و شقیقه هایش را ماساژ داد.

_چی بگه؟ گفت هر چه سریع تر خودم رو می رسونم. اون سر دنیا است. شاه عبد الظیم که نیست بیخ گوشمون باشه.

آهی کشیدم. به بابا که کمی آن طرف تر با عمو و عمه ام ایستاده بود، نگاه کردم.

_چرا این طور شد؟

فینی کرد و گفت:

_صبح که می رفت دانشگاه مشکلی نداشت. خونه ی ما بود. حتی با من شوخی شوخی، مچ هم انداخت. موهام رو هم به هم ریخت. البته چند وقتی بود که سهند همیشه نبود. ولی .....

حرفش را قطع کرد و به من نگاه کرد و گفت:

_تو این چند وقته باهاش حرف زده بودی؟

با دستم گردنم را ماساژ دادم.

_هر روز.

_به نظرت حالش چطور بود؟

کمی فکر کردم. من و سهند هر روز با هم تلفنی حرف می زدیم. حتی شده بود یک دقیقه. من راه دور بودم و او را نمی دیدم و سهند می توانست هر طور که بخواهد صدایش را نشان دهد. سهند پسر تو داری بود. من در صورتی می توانستم تشخیص دهم که او دروغ می گوید یا نه، که او را ببینم. از پشت تلفن چیز زیادی دستگیر آدم نمی شود. ولی خب من هم متوجه شده بودم مدتی بود که بی حوصله بود. چند مرتبه هم از او راجع به این بی حوصلگی سوال کرده بودم که هر دفعه با یک جواب نسبتا منطقی سر و ته قضیه را به هم آورده بود.

_یک کم بی حوصله بود.

ساناز سرش را تکان تکان داد.

_آره دقیقا بی حوصله بود.

احساس می کردم که هر دو نفرمان به یک چیز فکر می کنیم و آن اینکه یعنی سهند آن قدر بی حوصله بوده است که خودش را از طبقه چهارم دانشگاه به پایین پرت کند؟

کسی آمد و گفت که اگر خانواده سهند پیرزاد می خواهند او را برای بار آخر ببینند، به داخل غسال خانه بیایند. آراز از کنار قبرها بلند شد و به همراه آیدین و رضا به داخل رفتند. سارای می خواست به داخل برود، دستش را گرفتم و به عقب هلش دادم.

_شما نه.

_سونا تو رو خدا. دارم می ترکم. بذار یک دقیقه.

بغضم را فرو دادم. مشغول سرو کله زدن با سارای بود که نمی دانم علی از کجا فهمیده بود که به درون غسال خانه دوید. دست سارای را رها کردم و از پشت سر یقه علی را گرفتم.

_کجا؟

_تو رو خدا عمه بذار ببینمش.

بغلش کردم. سعی کرد تا با ملایمت مرا کنار بزند.

حالا صدای فریاد های بلند و نعره مانند آراز و آیدین به گوش می رسید. علی آشکارا در آغوش من شروع به لرزش کرد.

_تو رو خدا. تو رو خدا.

محکم تر بغلش کردم. آیدین در حالیکه به پهنای صورت اشک می ریخت از در غسال خانه بیرون آمد. پشت سرش آراز که تلو تلو می خورد با رضا بیرون آمد.

نمی توانستم بگذرام که علی روی مرده عموی جوانمرگش را ببیند. عمویی که از همه بیشتر با او صمیمی بود.

آراز محکم به پیشانی اش می زد و هق هق گریه می کرد.

جنازه را در تابوت آهنی مخصوص غسال خانه، برای نماز بیرون آوردند. لرزش زانوانم آن قدر زیاد بود که حالا علی مرا نگه داشته بود که روی زمین نیافتم.

دستم را جلوی دهانم گرفتم و قبل از آنکه نفسم تنگ شود اسپری را از جیب مانتویم بیرون آوردم و در دهانم اسپری کردم. بعد از نماز که هیچ چیزی از آن متوجه نشده بودم. تابوت را بلند کردند و به سمت قبر بردند. حالا جمعیت، پشت سر تابوت به حرکت در آمده بودند. سارای در حالیکه تقریبا تمام وزنش به روی ساناز افتاده بود، آرام آرام پشت تابوت حرکت می کرد. به علی گفتم که به کمک مادرش برود.

من آخرین نفر بودم که پشت تابوت، افتان و خیزان حرکت می کردم. زار زار گریه می کردم. بی اختیار و بی اراده. دو بار زمین خوردم. شالم از سرم افتاده بود و اسپری در یک دستم و دستمال کاغذی در دست دیگرم بود. دو زن مسن چادری به کمکم آمدند و زیر بغل مرا گرفتند و همراه تابوت به سمت قبرستان رفتیم. هیچ حال خوبی نداشتم. حس بی وزنی داشتم. معده ام متلاطم بود و حالت تهوع داشتم. دیگر نتوانستم و تلو تلو خوران چیزی نمانده بود که با زانو روی بلوک های سیمانی که برای پوشاندن قبر آن جا گذاشته بودند، بیفتم که کسی از پشت بغلم کرد. همان طور که اشک می ریختم و هق هق می کردم به بازویش چنگ انداختم. دستی مردانه بود. احتمالا آراز یا آیدین. شاید هم رضا. با ملایمت مرا روی یکی از همان بلوک های سیمانی نشاند و کمی آب برایم آورد. جنازه را از تابوت بیرون آوردند. از جا برخاستم. آیدین به درون قبر رفته بود. با دو زانو روی خاک های کنار قبر افتادم. آیدین رویش را برای لحظه ایی کنار زد. فریادی کشیدم و با دستانم محکم به سر و صورتم زدم. سر و صورتش و جمجمه اش کبود و سیاه و تا خون مرده بود. جیغ دیگری زدم و چیزی نمانده بود که با سر به درون قبر بیافتم که دوباره کسی از پشت مرا گرفت. سرم به شدت گیج می رفت. حالا هق هق گریه ام تبدیل به ناله و مویه شده بود. سارای کنار قبر نشسته بود و خاک بر سر می ریخت. رضا و ساناز به سختی بلندش کردند. خیل شلوغ و پر ازدحام بود. ولی صدای جیغ های سارای تمام قبرستان را پر کرده بود.

برای لحظه جلوی چشمانم سیاه شد. من از ناهار روز قبل دیگر چیزی نخورده بودم. تقریبا بیست و چهار ساعت. خودم را نگه داشتم. آراز را دیدم که دوان دوان با یک ساندیس به طرفم آمد. آیدین هنوز در قبر بود. رضا سارای را بغل کرده بود. بابا آن طرف قبر، در بغل عمو گریه می کرد. آراز هم که برای من ساندیس آورده بود. چرخیدم تا ببینم که این چه کسی است که مرا بغل کرده است. شهریار بود که آن قدر به من نزدیک شده بود. کسی که روزی شاید می توانست از این هم نزدیک تر شود. شاید اگر می خواست. اگر می شد.

با همان حال بد دستم را از دستش بیرون کشیدم. حاضر بودم که با سر به درون قبر پرت شوم ولی او مرا در آغوش نگیرد.

_سونا.....

صدایش پر از ناراحتی و احساس بود. احساسی که در درون من مرده بود. شهریار برای من مرده بود.

آراز میان ما قرار گرفت و با اخم به شهریار نگاه کرد. اخمی که تنها یک معنی داشت "دستت را از خواهر من کنار بکش. "

دستش را دور شانه ام حلقه کرد. به او تکیه دادم و آرام آرم ساندیس را نوشیدم. دوست نداشتم بی هوش شوم. از زنانی که هر لحظه غش می کردند و فشارشان می افتاد، متنفر بودم. من قوی بودم. در موقعیت بد تر از این هم سرپا مانده بودم. آراز آهسته اشک می ریخت. طاقت دیدن اشک های او را نداشتم. به قدری مظلومانه گریه می کرد که جگرم را آتش می زد. آراز همیشه آرام ترین و مظلوم ترین و حساس ترین عضو خانواده بود. فوق العاده مهربان و حساس بود. همین حساسیت بیش از اندازه اش او را به خاک سیاه نشانده بود. روحیه لطیف و حساسی داشت او را اسیر خودش کرده بود.

دندانهایم را محکم به هم فشار دادم؛ تا جیغ نکشم. ولی اشک هایم بی اراده می ریختند. اختیار و کنترلی به روی آنها نداشتم. اگر می خواستم به هر طریق که شده جلوی ریزش آنها را هم بگیرم، دق می کردم. می ترکیدم. یک آوانس برای خودم قایل شدم.

تا به حال مراسمی به این ازدحام و دلخراشی ندیده بودم. متوجه شدم که نیمی از جمعیتی که آن جا بودند، دوستان و هم کلاسی های سهند بودند. تاج گل بزرگی هم از طرف خود دانشگاه و استادان فرستاده شده بود که کنار تاج گل های بی شمار دیگر گذاشته شده بود. از میان آنها امیر دوست صمیمی سهند را شناختم. باید با او صحبت می کردم. ولی نه حالا. باید می فهمیدم.

تمام لباس های آیدین خاکی شده بود. خودش با دست خودش سهند را در خاک گذاشت و بلوک های سیمانی را روی برادر جوانمرگ شده اش گذاشت. رنگ صورتش آن چنان پریده بود که احساس می کردم، هر لحظه خودش هم خواهد مرد. من و سهند را آیدین و سارای بزرگ کرده بودند. با اینکه خودشان نوجوان بودند ولی به خوبی یادم هست که تمام توجه شان به من و سهند و حتی آراز بود که فقط سه سال از ما بزرگ تر بود. زمانی که مامان از بابا طلاق گرفت، آراز فقط چهار سالش بود و من و سهند هم تازه یک ساله شده بودیم. هم او و هم سارای حق داشتند که این طور بی تابی کنند.

بالاخره مراسم تمام شد. احساس می کردم که تمام انرژی من هم با تمام شدن کفن و دفن تمام شد و بالاخره سرم گیج رفت. آراز برای لحظه ایی مرا رها کرده بود، تا به ساناز کمک کند که تا سارای را که از حال رفته بود به ماشین منتقل کنند. دستم را روی پیشانی ام گذاشتم. چشمانم را بستم. احساس می کردم که در چرخ و فلک نشسته ام. سرم می چرخید. دقیقا مثل همان حسی که در کودکی در چرخ و فلک داشتم و آن زمان آن قدر قهقه می زدم و از آن سرگیجه شادمان می شدم. ولی حالا از آن متنفر بودم. نقطه هایی طلایی پشت پلک هایم می گفت که حالم هیچ خوب نیست. دعا می کردم که بتوانم خودم را به ماشین آیدین برسانم.

_سونا

دلم می خواست که همان جا یک مشت محکم به فک شهریار بکوبم تا دیگر مرا با این لحن آشنا صدا نکند.

چشمانم را باز کردم و با خشم نگاهش کرد. بازویم را گرفت. با نفرت دستم را از دستش بیرون کشیدم.

_اگر یه بار دیگه به من دست بزنی دستت رو از جا می کنم. واضحه؟

عضلات فکش منقبض شده بود. متوجه ابروانش شدم. در اوج ناراحتی خنده ام گرفت. شهریار زیر ابروانش را برداشته بود. ناخواسته خندیدم. زهر خندی پر از درد و ناراحتی. با خنده ی من کمی گیج شد. با انگشت اشاره ام به ابروانش اشاره کردم و با تمسخر گفتم:

_فقط این یه قلم کارو نکرده بودی که به لطف رویا اون رو هم انجام دادی. دیگه پرونده ات کامل شد.

برای لحظه ایی رنگش پرید و سفید شد و بعد سرخ و برافروخته.

_محض رضای خدا. چی به سرت اومده؟ شهریار زیر ابرو برداشته. کوکی جون نظرش چیه؟ اون که می گفت من به درده تو نمی خورم. حالا که رویا جون وادارت کرده زیر ابرو برداری چی میگه؟ آق والدینت نکرد؟

_بس کن!

پوزخندی زدم.

_نه تو بس کن. دیگه دور و بر خودم نبینمت. روشنه؟

چشمانش پر از حسرت بود. حسرت چی؟ دلم می خواست محکم بیخ گوشش بکوبم و بگویم "تو بی خود می کنی که این طور با حسرت به من نگاه می کنی. تو اجازه ی این کار را نداری. تویی که مرا رها کردی، حق نداری با حسرت به من نگاه کنی. اصلا حسرت چه چیزی را می خوری؟"

آراز خودش را به ما رساند. نگاهی به من و او کرد و با تهدید گفت:

_شهریار ولش کن. بذار راحت باشه. اگر یه بار دیگه ببینم که دور و برشی با من طرفی.

نیم نگاهی به آراز کرد و با پوزخندی تمسخر آمیز گفت:

_ترک کردی؟

آراز با خشم گفت:

_ترک هم که نکرده باشم هنوز برای خانواده ام غیرت دارم. هنوز مثل تو نشدم.

شهریار بی توجه به آراز گفت:

_سونا بفهم که بابات مخالفت کرد. چرا دوست داری که همه چیز رو بندازی گردن من؟

قبل از آنکه جوابش را بدهم، آراز گفت:

_آره بابا مخالفت کرد، ولی کوکب خانم هم دو دستی چسبید و گفت که آره خانواده قاراشمیش ما به خانواده محترم شما نمی خوره. تو هم از خدا خواسته با اولین دختری که از قضا دوست صمیمی سونا بود، ازدواج کردی.

نگاهی به اطراف کرد و با تمسخر گفت:

_پس کو رویا؟ یه زمانی خیلی خاطر سهند رو می خواست. به سونا گفته بود داداشت رو برام جور کن.

رنگ شهریار به شدت پرید. آراز انگشتش را روی نقطه درد گذاشته و فشار داده بود.

کمی به سمت شهریار متمایل شد و گفت:

_اصلا برام مهم نیست که تو فامیلی یا غریبه یا هر خره دیگه ایی. فقط دور و اطراف سونا نبینمت.

دستم را گرفت و با هم به سمت ماشین اش رفتیم. تقریبا همه رفته بودند. در سکوت به سمت هتلی که قرار بود غذا در آن جا صرف شود، راند.

***

ضربه ایی به در اتاق خورد و سارای سرش را از لای در داخل کرد. پشت سرش ساناز با نگرانی به من نگاه می کرد.

_می تونم بیام تو؟

برخاستم و روی تخت نشستم و بالش را بغل کردم. بوی سهند را می داد. از روز قبل که از تشییع جنازه برگشته بودیم من به اتاق سهند رفته بودم و تا آن لحظه از آن جا خارج نشده بودم.

چند ساعت اول را فقط در بهت و حیرت بودم. تنها روی تخت دراز کشیده بودم و یکی از تیشرت هایی را که کنار تخت افتاده بود، و بوی تن او را می داد، بغل کرده بودم و به سقف خیره شده بودم. هر چقدر که می گذشت مثل اینکه بیشتر پی به عمق فاجعه می بردم. آن کرختی و بی حسی کم کم از بین می رفت و من تازه متوجه مصیبتی که گریبان مان را گرفته بود، می شدم.

بعد از چند ساعت آن قدر بهوش و عاقل شده بودم که به گریه بیفتم. گریه ایی متفاوت با آن گریه ایی که در قبرستان کرده بودم.

بعضی مواقع آدم نمی دادند که برای چه گریه می کند. فقط گریه می کند تا آن غم سنگین که بر دل دارد آب شود و پایین بریزد. ولی بعضی مواقع آدم دقیقا می داند که برای چه گریه می کند. گریه دوم من دلیلش آگاهیی بود که پیدا کرده بودم. اینکه دیگر سهند نیست. دیگر کسی هر روز به من زنگ نمی زند. دیگر کسی نیست که مثل من به باقالی حساسیت داشته باشد. من و سهند خیلی زیاد با هم بحث و درگیری داشتیم. حتی با هم قهر می کردیم. ولی به همان نسبت به هم عشق داشتیم. احساس می کردم که خالی شده ام وجودم چیزی را گم کرده است. حسی که فوق العاده بد و بیچاره کننده بود.

کنارم نشست. ساناز هم در را بست و روی صندلی میز تحریر سهند نشست. نگاهی به موهایم کرد و گفت:

_چرا این را رو این قدر کوتاه کردی؟

شانه هایم را بالا بردم.

_زشت شدم؟

بی حوصله خندید و گفت:

_دختر عمویی بگم یا زن داداشی؟

من هم بی حوصله خندیدم.

_مگه فرق داره؟

_آره. اگر بخوام به عنوان دختر عموت بگم، خیلی خوشگل شدی. ولی اگر بخوام زن داداشی بگم، اکبیری شدی.

لحن اش آن قدر بامزه بود که سارای را هم به خنده انداخت.

_دیونه!

سارای موهای روشن اش را کنار زد و گفت:

_مامان سه روز دیگه می رسه.

_لطف کرده!

سرش را تکان تکان داد ولی حرفی نزد.

_با آقای دکتر میاد؟

_نه فکر نکنم.

_آلما رو هم میاره؟

سارای نگاهم کرد.

_فکر نکنم الان فصل مدارسه. آلما هم مدرسه داره.

پوزخندی زدم و گفتم:

_دقت کردی که ما چه خانواده پر جمعیتی هستیم؟

دوباره پوزخندی دیگر در تایید حرف من از طرف سارای.

_بابا رفت؟

ابروانش را بالا برد و با مسخره گفت:

_آره مهستی جون منتظرش بود.

سرم را تکان دادم ولی حرفی نزدم. مهستی را در تشییع جنازه دیده بودم. هیچ حسی نسبت به زن صیغه ایی بابا نداشتم. دقیقا مثل آقای دکتر شوهر مامان. حداقل حسن و خوبی که مهستی داشت، سرد و پر از فیس و غرور نبود. آقای دکتر مثل اینکه آسمان سوراخ شده بود و او از آن بالا پایین افتاده بود. گفتم:

_تارا رو ندیدم. ایران نیست؟

_نه امسال برنگشت. برگرده ایران که چی بشه مثلا؟ بابا که ماشالا سیب زمینی. به هیچ کدوم از ماها که خودش بزرگمون کرده رگ نداره، حالا دیگه می خوای به تارای بیچاره که اصلا پیشش نبوده رگ داشته باشه. گاهی دلم براش می سوزه. بچه با معرفتیه. با اینکه اصلا با ما نبوده و خیلی کم ما رو دیده ولی همیشه زنگ می زنه و احوال پرسی می کنه. از آلما خیلی با معرفت تره.

خنده ام گرفت. سارای حق داشت، تارا از آلما با معرفت تر بود. با اینکه هر دو نفرشان خواهر ناتنی ما بودند، ولی آلما دقیقا مثل خود آقای دکتر سرد و پر از فیس و افاده بود. حتی با اینکه مدت زمان بیشتری را با ما گذرانده بود. ولی تارای بیچاره به محض اینکه چشم باز کرد، سیما زن دوم بابا و مادرش فوت کرد و دایی ها و خاله هایش او را با خودشان به ایتالیا بردند و او خیلی کم با ما برخورد داشت. ولی مهربانی ذاتی خود سیما را داشت. یادم است زمانی که من و سهند سه چهار ساله مان بود و بابا تازه سیما را گرفته بود، سیما واقعا جای مامان که ما را از یک سالگی رها کرده و رفته بود را پر کرده بود. ولی خب بیچاره عمرش به دنیا نبود. بعد از به دنیا آوردن تارا سرطان مجالش نداد و زود از بین ما رفت. با رفتنش هم من و سهند به نوعی یتیم شدیم و هم تارای بیچاره.

_آره تارا با معرفته. به من هم گاهی زنگ می زنه. اصلا خبر داره؟

سارای اشک هایش را پاک کرد.

_نه طفلکی بمیرم براش. با سهند هم خیلی جور بود. اگر بفهمه حتما پا می شه میاد ایران.

_یکی بهش بگه. بفهمه ناراحت میشه بهش نگفتیم. بالاخره برادر اون هم هست.

_حالا می گم آیدین بهش زنگ بزنه بگه. بیچاره آیدین به قول خودش شده جغد شوم.

ساناز برای عوض کردن بحث گفت:

_علی خیلی ناراحته بچه ام. دیشب اصلا نتونست بخوابه. آخر سر آیدین رفت پیشش خوابید. همه اش از خواب می پرید.

نگران بود. دستم را روی دستش گذاشتم.

_خوب می شه. سهند و علی خیلی با هم جور بودن.

آهی کشید و گفت:

_چی بگم که چه داغی این پسر رو دل ما گذاشت. آیدین هم داغونه.

_دیدم که دیروز سر غذا آیدین با امیر دوست سهند حرف می زد. چیزی هم دستگیرش شد؟

_نه نشده زیاد حرف بزنن. بعد هم بیچاره امیر هم اونقدر حالش بد بود که اصلا نمی تونست حرفی بزنه.

سارای زیر گریه زد و ساناز را هم به گریه انداخت. بغضم را فرو خوردم و گفتم:

_امیر سهند رو پیدا کرده بوده؟

ساناز تنها سرش را به نشانه تایید تکان داد.

امیر حق داشت که نتواند حرف بزند. مغز متلاشی شده کسی را دیده بود که سالیان سال دوست صمیمی اش بوده است.

من بعد از نارویی که رویا به من زد دیگر با هیچ دوستی آن قدر صمیمی نشدم. ولی امیر و سهند خیلی بیشتر از این ها با هم صمیمی بودند. می توانستم حال امیر را درک کنم. باید می گذاشتم تا کمی حال و روز امیر رو به راه تر شود و بعد از او یک تحقیق کامل می کردم.

سارای دستم را گرفت. به چشمان زیبایش نگاه کردم. او خیلی از رضا سرتر بود. رضا اصلا مرد بدی نبود، ولی او و سارای هیچ مناسبتی با هم نداشتند. می دانستم که سارای کس دیگری را دوست داشت. کسی که هرگز با من درباره او صحبت نکرده بود. ولی بابا اجازه نداد که آن مرد حتی به خواستگاری سارای بیاید.

رضا پسر یکی از دوستان خودش بود. یکی از ملاکین بزرگ تبریز. بابا ما را بزرگ نکرده بود و شاید حتی به قول سارای هیچ رگ و احساسی هم به ما نداشت. ولی زمانی که پای تصمیم گیری درباره زندگی آینده ی ما به میان می آمد او این حق را به خودش می داد که دخالت کند و با زور حرف خودش را به کرسی بنشاند.

بابا یک دیکتاتور واقعی بود. مامان ما را رها کرده و رفته بود. دیگر هم درباره هیچ کاری از کارهای ما دخالتی نکرده بود و این خودش قابل قبول تر بود. ولی بابا زمانی که پای منافع خودش به میان می آمد تازه به یادش می افتاد، بچه هایی دارد که باید برایشان پدری کند. سارای را وادار کرد که به رضا جواب مثبت بدهد. هرگز نفهمیدم که سارای چطور راضی به این کار شد. سارای خیلی برای آن مرد صبر کرده بود و تقریبا خیلی دیر ازدواج کرده بود. سی و دو سالش بود که بالاخره بعد از دو سال مقاومت در برابر بابا به ازدواج با رضا راضی شد. رضا سارای را دوست داشت. باید هم می داشت. سارای خیلی زیبا و دوست داشتنی بود و آرزوی هر مردی بود. جدای از این ها خیلی خانم و متین بود. سارای حسن هایی داشت که هر مردی را شیفته خودش می کرد. ولی گاهی احساس می کردم که سارای علی رغم تمام توجهی که به رضا داشت، عشقی به او نداشت. مثل اینکه عشقش به عنوان یک زن ته کشیده بود. رضا را دوست داشت، خیلی به هم دیگر احترام می گذاشتند ولی آن عشقی که باید در چشمان سارای دیده نمی شد.

بابا زندگی همه ما را به نوعی به هم ریخته بود. مامان کنده و رفته بود. ولی بابا هر از چند مدتی یادش می افتاد که باید برای ما پدری کند.

شهریار را هم او رد کرد. دلیل اصلی اعتیاد آراز هم او بود. آراز همیشه حساس بود. ولی در سن بدی بود که بابا و مامان از هم جدا شدند. آن زمان من و سهند آن قدر کوچک بودیم که حتی خودمان را هم نمی شناختیم. یک بچه یک ساله می تواند دوری مادرش را تحمل کند. یک بچه یک ساله فقط یک سری احتیاجات غذایی و به طور کل، مادی دارد که آنها را یک پرستار هم می تواند برطرف کند. شاید روزهایی اول بهانه مادرش را بگیرد ولی قطعا خیلی زودتر از یک بچه چهار ساله خودش را با دوری مادرش وقف می دهد. ولی آراز در سنی بود که به مادر احتیاج داشت. به همین خاطر او بیشترین ضربه را از این جدایی خورد. او که روحیه ایی تا این حد حساس و بی اعتماد به نفس داشت که برای تسکین دردهایش به دامان مواد پناه ببرد. آراز کم داشت. کمبودی که هرگز جبران نشده بود.

او می توانست یکی از بهترین آهنگسازان ایران شود. ولی بابا با این کار او هم مشکل داشت. نگذاشت که او پی عشقش برود. عشق او موسیقی بود. زمانی که نت می نوشت و ساز می زد، غم هایش کم تر می شد. ولی بابا این را هم از او گرفت. نگذاشت که به هنرستان موسیقی برود و او را وادار کرد که به دانشگاه برود و حسابداری بخواند. بعد هم او را حسابدار تشکیلات عریض و طویل چاپخانه اش کرد. حسابداری چیزی بود که آراز از آن متنفر بود. از تمام لحظه به لحظه دانشگاه اش بیزار بود.

دانشگاه برای هم جوانی دورانی طلایی است. دورانی پر از شوخی ها و خوشی های تکرار ناشدنی. ولی برای آراز دانشگاه یک شکنجه گاه بود. تبعید گاهی که باید هر روز به آن جا می رفت و رشته ایی را می خواند که هیچ سنخیتی با روحیه هنرمند و احساسی او نداشت. همین ها او را که از درون خراب بود، خراب تر کرد و عاقبت او را از هم پاشید.

شاید بتوان گفت که تقریبا آیدین تنها کسی بود که کمی از دست بابا در امان ماند. آیدین از بچگی عاشق ساناز بود و خب ساناز هم برادر زاده خود بابا بود و طبیعی بود که بابا با ازدواجشان موافق باشد.

بر خلاف سارای، آیدین خیلی زود ازدواج کرد. تقریبا در بیست و سه سالگی. آیدین تنها عضوی از اعضای خانواده بود که به قول آراز بی مشکل بود. آن هم به لطف ساناز. بقیه ی ما هر کدام سازی می زدیم.

مرا وادار کرد که به رشته هتل داری بروم. چیزی که از آن متنفر بودم. من روابط عمومی قوی نداشتم ولی بابا این را نمی فهمید. من عاشق ریاضیات بودم. ولی مرا به ضرب تهدید و کتک وادار کرد که به هتل داری بروم.

بابا برای کارهایش دلیل هم داشت. عقیده داشت که این کارها به نفع خود ماست. آراز را به حسابداری فرستاد؛ چون باید به حساب و کتاب های خودش رسیدگی می کرد. مرا به هتل داری فرستاد تا زمانی که درسم تمام شود بتوانم هتلی قدیمی و خانوادگی که در بابلسر داشتیم و تقریبا به جای سود ضرر می داد را به صورت علمی و کاملا مطابق با اصول هتل داری اداره و احیا کنم.

آیدین را وادار کرد که رشته گرافیک بخواند. آیدین مثل من به مهندسی علاقه داشت. ولی چاپ خانه ایی که در بازار داشتیم احتیاج به کسی داشت که با شیوه های نوین انواع چاپ و لیتوگرافی آشنا باشد. و قرعه این کار به اسم آیدین افتاد. ولی سارای بیچاره از همه مهجور تر افتاد. سارای پرستاری را دوست داشت. شیفته رشته های طبی بود ولی بابا نگذاشت که درس بخواند و به محض اینکه سارای دیپلم گرفت او را به خانه داری وادار کرد.

بالاخره همه ی ما نظارت و رسیدگی می خواستیم. یک نفر باید می بود که به این همه آدم رسیدگی کند. بابا دیگر از پرستار و خدمتکار خسته شده بود. بنابراین به محض اینکه سارای توانست یک خانواده را اداره کند او را خانه نشین کرد تا به ما رسیدگی کند.

همه ما اسیر بودیم. بابا کار خودش را می کرد و در نهایت هیچ نظری از ما نمی خواست. وقتی که می خواست کاری انجام شود از تمام شیوه های اعمال فشار به روی بچه هایش استفاده می کرد و در نهایت این او بود که پیروز می شد.

خوب به خاطر دارم که آیدین برای آنکه نخواهد گرافیک بخواند، ماه ها از خانه بیرون زد. ولی یک پسر هجده ساله چه کار می توانست بکند؟ بدون هیچ پول و پشتوانه مادی و بلد بودن هیچ کاری. در نتیجه مجبور شد که دوباره به خانه برگردد و به حرف بابا گوش کند. هر کدام از ما مجبور به انجام کاری شدیم که بابا از ما خواست. و همین اجبار ها و تحکم ها، ریشه سست محبتی که بین ما و بابا بود را روز به روز خشک تر و ضعیف تر کرد. به طوریکه حالا من احساس عشقی که به هر کدام از برادران و خواهرم داشتم، بیشتر از محبتی بود که به پدر و مادرم داشتم.

مامان که فقط برای هر کدام از ما یک نماد بود. یک اسم زیبا که فقط می دانستیم بهشت زیر پاهایش است و بابا هم محبتش را که کم بود با همان تحکم و دیکتاتوری کم رنگ تر کرده بود.

_سونا؟

_جونم؟

اشک هایش را پاک کرد.

_با آراز حرف می زنی؟

_چی بگم؟

_یه مرکز ترک اعتیاد هست که خیلی عالیه. راضیش کن بره ترک کنه.

آهی کشیدم. آراز مشکل داشت و تا زمانی که از لحاظ روحی این مشکلات با او بود، او هم اسیر بود. او این اسارت را دوست داشت. یک بار که در اوج ناراحتی بحث شدیدی با او کردم، او با فریاد گفت که "فکر کردی به خاطر حس و حالش مواد می زنم؟ نه خیر فقط به خاطر آرامش و بیخیالی که بهم دست می ده مصرف کننده هستم."

تا زمانی که آراز به این دلیل مواد می زد که به ذره ایی آرامش دست پیدا کند، ترک نمی کرد. ترک کردن اجباری هم هیچ فایده ایی نداشت. یک معتاد باید خودش به آن درجه از خستگی و بیزاری از مواد برسد که بخواهد ترک کند. و آراز هنوز به آن درجه نرسیده بود. او هنوز محتاج به این اسارت بود.

_وقتی که خودش نخواد من چی کار می تونم بکنم خواهر من. کم باهاش قهر کردم؟ کم محلش کردم، باهاش حرف نزدم، جواب داد؟ نه. بدتر شد که بهتر نشد. شاید اگر این کارها رو نمی کردم تا این درجه پیش نمی رفت.

در بین آنها من تنها کسی بودم که زمانی که فهمیدم آراز اعتیاد پیدا کرده است دیگر سمتش نرفتم و محبتم را از او دریغ کردم. آراز هم شاید سارای را خیلی دوست داشت، ولی آن صمیمتی که با من و سهند داشت، با آیدین و سارای نداشت. به آیدین و سارای حسی همراه با احترام داشت.

_آره همیشه ازت ناراحته. میگه ....

حرفش را قطع کرد و زیر گریه زد.

_میگه چی؟

به جای او ساناز که یک دستش را دور گردن سارای حلقه کرده بود و موهایش را نوازش می کرد، جواب داد.

_هیچی ولش کن.

کمی از روی تخت به طرفشان خم شدم.

_می گه چی؟

میان گریه گفت:

_تو رو خدا دیگه کم محلش نکن سونا. تقریبا پارسال بود که می گفت سونا با من مثل یه تیکه آشغال رفتار می کنه.

های های به گریه افتاد. نفسم گرفت. من از او دلگیر بودم، چون دوست نداشت او را به این وضع ببینم. این کار من فقط زاییده محبتی بود که به او داشتم. می خواستم به این طریق ناراحتی ام را به او نشان بدهم. شاید به این طریق او به راه بیاید. هرگز فکر نمی کردم که نتیجه این کارم این گونه برداشت شود.

_من اصلا قصدم این نبود.

با ناراحتی برخاستم و چند قدم در اتاق راه رفتم.

_من دوستش دارم. آخه منکه به غیر از شماها کسی رو ندارم. من .... من

به لکنت زبان افتادم.

_می دونم قربونت برم. ولی تو رو جون المیرا، یکم باهاش مهربون باش. اصلا تحمل ناراحتی هیچ کدومتون رو ندارم. مخصوصا آراز.

آهی کشیدم و بغضم را فرو خوردم.

_باشه.

ساناز بیچاره باز هم برای عوض کردن بحث گفت:

_تو قبرستون شهریار رو دیدم. با چه رویی اومده بود خدا می دونه. کوکی خانم هم که شعورش قد نخود ماشالا. اصلا به خودشون زحمت ندادن به یه توک پا بلند شن بیان تسلیت بگن.

سرم را تکان دادم. سارای حالا هاج و واج به من و ساناز نگاه می کرد. او آن قدر نابود بود که متوجه حضور هیچ کس نشده بود. وقتی که بچه اش را به امان خدا رها کرده بود و اگر علی نبود، المیرا شاهد تمام آن لحظات می بود، دیگر حال و روز او معلوم بود. نباید هم متوجه حضور شهریار نمی شد.

_مگه شهریار اومده بود؟

ساناز پشت چشم نازک کرد و با خشم گفت:

_آره مرتیکه پرو. آخه نه اینکه رویا رو طلاق داده. دوباره افتاده به غلط کردن.

با حیرت نگاهش کردم. این را دیگر خودم هم نمی دانستم. برای چه شهریار رویا را طلاق داده بود؟

_تو از کجا می دونی؟

خنده ایی نخودی کرد و چینی به بینی اش داد.

_از خانم فراهانی شنیدم. تو هتل که رفته بودیم برای غذا، اون جا بهم گفت.

_خانم فراهانی؟ اسمش آشنا است. کیه؟

_خاله مامانت دیگه

_آهان آره راست می گی. اون از کجا می دونست؟

_ببخشید که شهریار پسر عموی مامانته ها. خب اگر خانم فراهانی که خاله مامانته ندونه، من باید بدونم؟

سرم را تکان تکان دادم. سارای نگاهی به اخم های درهم من کرد و به شوخی گفت:

_ساناز ورپریده تو این هم اطلاعات رو تو یه ناهار کوفت کردن فهمیدی؟ خطرناک شدی زن برادر باید حواسمون بهت باشه.

من بی توجه به آنها که با هم یکه به دو می کردند، گفتم:

_که این طور

نمی دانم هر دو نفر آنها از که این طور من چه برداشتی کردند که با نگرانی گفتند.

_اگر شهریار بخواد بیاد خواستگاری تو که جواب بله بهش نمی دی؟

با حیرت نگاهشان کردم. آنها چه فکری کرده بودند؟ شهریار برای من مرده بود.

_معلومه که نه.

نفس راحتی که هر دو نفرشان کشیدند، مرا به خنده انداخت.

درب اتاق یک دفعه باز شد و المیرا در حالیکه جیغ می کشید و علی با ماسک وحشتناک دنبالش کرده بود به داخل اتاق آمد و پشت سارای قایم شد. ساناز با خشم گفت:

_علی ..... ذلیل شده اذیتش نکن بچه رو.

المیرا از پشت سارای سرک کشید و با اخم کودکانه ایی به علی گفت:

_زن دایی راست می گه اگر اذیتم کنی به دایی سهند می گم اوخت کنه.

همین یک کلمه دوباره داغ دل همه را تازه کرد و همه را به گریه انداخت. آهی کشیدم و به عکسی که روی میز تحریر سهند بود نگاه کردم. عکس تقریبا مال چهار سال قبل بود. آن موقع آراز آن قدر غرق نشده بود. وسط نشسته بود و من و سهند هر کدام یکی از دستانمان را دور گردن او حلقه کرده بودیم و می خندیدیم.

احساس می کردم که این داغ تا ابد با ما خواهد بود. تا آخر عمر، هر زمانی که اسمی از سهند آورده شود این اشک ها ادامه خواهد داشت. شاید گذر زمان آن را کم رنگ تر کند ولی پاک شدن آن از ذهن و روح ما قطعا چیزی بود که غیر قابل باور بود.

فصل سوم

ساعت ها بود که مقابل درب دانشگاه ایستاده بودم. کمی دیگر هم قدم زدم. بالاخره سر و کله اش پیدا شد. با دو پسر دیگر بود. یکی از آنها را قبلا دیده بودم. اگر اشتباه نکنم اسمش فرشاد بود.

مرا ندید و به سمت چپ پیچید. پشت سرش به راه افتادم و صدایش کردم.

_آقای صیادی

هر سه نفرشان به سمت من چرخیدند. مثل اینکه هر سه نفرشان آقای صیادی بودند و من خبر نداشتم. با دیدن من چند لحظه ایی با تعجب نگاهم کرد و بعد لبخندی زد و جلو آمد. خدا را شکر آن دو نفر دیگر آن قدر شعور داشتند که جلو نیایند.

_سونا. حالت چطوره؟

_سلام امیر. خوبم تو خوبی؟

با اندوه گفت:

_خوب؟ چی بگم والا.

آهی عمیق کشید و نگاهی به اطراف کرد و گفت:

_تنهایی؟

_فعلا آره ولی آیدین قراره بیاد بهمون برسه. وقت که داری؟

_آره. فقط بذار دوستام رو رد کنم برن.

سرم را به نشانه مثبت تکان دادم.

_با ماشین اومدی؟

_نه. تو چی پیاده ایی؟

با انگشت شصتش به فرعی کنار دانشگاه اشاره کرد.

_نه تو فرعی پارکه. با آیدین کجا قرار داری؟

_همون جای همیشه.

_باشه وایسا برم ماشین رو بیارم.

به سراغ دوستانش رفت و چند لحظه ایی با آنها صحبت کرد و بعد آنها سری برای من تکان دادند و به سمت دیگر خیابان رفتند.

زمانی که سهند زنده بود و من هم هنوز به قشم نرفته بودم، پاتوق سهند و امیر یک کافی شاپی نزدیک دانشگاه بود که آن زمان گاهی سهند با التماس، من را هم همراه خودشان می برد. با امیر از راهنمایی دوست بودند و امیر آن قدر به خانه ی ما رفت و آمد داشت که دیگر برایم مثل سهند بود. پسر چشم پاک و درستی بود.

ماشین را آورد و سوار شدیم و به سمت کافی شاپ رفتیم. آیدین هنوز نیامده بود.

_چطوری؟ هنوز برنگشتی قشم؟

دستانم را با بخار آب جوشی که برای چای آورده بودند، گرم کردم و به رو میزی سفید با گل هایی آبی نیلوفری نگاه کردم. گل هایی هم رنگ فنجان ها و کاغذ دیواری کافی شاپ.

_نه هنوز.

_چقدر دیگه داری؟

_یک ترم دیگه.

سرش را تکان تکان داد.

_سهند هم یه ترم دیگه داشت ولی من دو ترم.

_آره می دونم به خاطرت پات عقب افتادی.

سرش را به نشانه مثبت تکان داد.

سال قبل با سهند به اسکی رفته بودند که در آن جا امیر افتاده بود و حسابی مجروح و زخمی شده بود. همین او را یک ترم از سهند عقب انداخته بود.

_نمی خوای فوق بخونی؟