رمان طلوع زندگی من به قلم پریبانو

ویراستار : ایدا.فریبا

تعداد صفحات : 560

ژانر : عاشقانه

دانلود رمان طلوع زندگی من

خلاصه رمان :

تبدیل شدن پسری بسیار مغرور به پسری که غرور واسش بی اهمیت میشه

اتفاقایی که اونو به یه ادم دیگه تبدیل میکنه...اون اتفاق از زمان دیدن چشمای جادویی شخصی شروع میشه ....این چشم ها باعث اون اتفاق میشه.....

اون اتفاق چی میتونه باشه جز این که....باعث مرگ کسی که از برادرم بهت نزدیک تره...

اینده پسر داستان ما چی میشه؟؟؟ تا اخر عمر توی اتش انتقام از خودش میسوزه یا این که.......

و در آخر

ادامه رمان:

ساعت نزدیک به دو شب بود باید میرفتم خونه ولی دلم میخواست تا صبح بشینمو طلوع افتابو ببینم

رفتن تو اون ویلا واسم سخت بود

صدای ارام بخش موج های دریا رو خیلی دوست داشتم خیلی ارومم میکرد

ترجیح دادم همونجا بمونم

سیگارمو روشن کردم و اولین پوکشو زدم

صدای پایی که از پشت میومد توجه منو به خودش جلب کرد

سعی کردم خودمو به بیخیالی بزنم ولی صدای پا هر لحظه نزدیک تر می شد

سیگارمو به لبم نزدیک کردم برای پوکه چهارم

ولی صدایی که شنیدم منو از این کار منع کرد:

-چرا روی ماسه ها نشستی پسرخاله

کلمه ی پسرخاله قلبمو فشرد ادامه داد:

-نمیخوای بیای بخوابی؟ ساعت ۲ شده دیر وقته

ترجیح دادم چیزی نگم از حرس سیگارمو تو ماسه ها فرو بردم:

-نمیدونستم سیگاری شدی

دیگه نتونستم اروم باشم برگشتم و با حرس نگاش کردم

با برگشتن من اون یه قدم رفت عقب با حالت مظلومی بهم نگاه کرد و گفت:

-چیه؟ چرا اینجوری نگام میکنی؟ حرف بدی زدم؟

لبمو به دندون گرفتم که بتونم خودمو کنترل کنم و چیزی نگم برگشتم و باز به دریا خیره شدم بعد از چند مین صدای پای اشنا ازم دور شد

انگار از اومدنش پشیمون شده بود و رفت

دستمو توی موهای پرپشتم فرو بردم

سرمو زیر انداختم متوجه قطره هایی که روی ماسه میریخت شدم

دستمو روی صورتم کشیدم و از ریختن اشکام جلوگیری کردم

من من فقط خؤشبختیشو میخواستم

میدونستم پوریا خؤشبختش میکنه همین میتؤنست برام یه تسکین باشه

دستمو دور پاهام حلقه زدم و به دریا خیره شدم

این بار صدای پایی شنیدم که اشنا نبود

از ساعت ۱۲ به مردم رفتن و کم کم تنها شدم

خیلی عجیب بود اون صدای پا نمیتونست صدای پای مهتاب باشه

معلوم بود از فاصله ی زیادی داره میاداهمیت ندادم

یه سیگاره دیگه بیرون اوردم

روشن کردم و گذاشتم روی لبم

سیگار تنها چیزی بود که میتونست ارومم کنه

به کارام به حرفام به دوسال اخیر فکر کردم این که چقد زود گذشت

اینقد غرق فکر کردن بودم که صدای پای چند لحظه پیشو فراموش کردم

به ساعت نگاه کردم ساعت نزدیک به ۴ بود

اخرین پکه سیگارمو زدم و به سمت دریا پرت کردم

بلند شدم و شلوارمو تکوندم ولی فایده نداشت

خواستم به سمت ویلا برم که

صدای اهنگ توجه منو جلب کرد خیلی صدای اروم و قشنگی بود دنبال صدا میگشتم

یهو چشمم به دختری افتاد که اون سمت روی نیمکت روبه دریا نشسته بود با شالی سفید و مانتو مشکی

واسم تعجب اور بود که یک دختر اونم تنها اومده اینجا

شیطونیم گل کرد رفتم سمت نیمکت

چند قدم دیگه مونده بود که بهش برسم ولی هیچ عکس العملی نشون نداد

صدای اهنگ و موج دریا خیلی صدای ارام بخشی شده بود

محو صدا شده بودم رفتم اون سمت نیمکت نشستم

ولی بازم عکس العملی نشون نداد منم تصمیم گرفتم به اهنگ گوش کنم

تو نگو که خیاله محاله رفتنت واسه این دل تنها یه سواله بی جوابه

مثله خوابه یه عذابه

نمیدونی چه تیره و تاره حاله قلبی که از تو و دوریت بی قراره نگو دیره که میمیره

اخرین نفسامه و بی تو دارم حس میکنم که میمیرم لااقل بذار این دم اخر از چشات همه چیرو بگیرم (مازیاد فلاحی)

به این قسمت که رسید سنگینی نگاه یک نفرو حس کردم به دختر نگاه کردم

چشای قهوه ای و کشیدشو گشاد کرده بود و بهم نگاه میکرد

توی نگاش میشد فهمید که چقد غصه خورده

صورتش خیس شده بود

پوستی گندمی و لبای قلوه ای

همینجور محو نگاه کردن همدیگه بودیم انگار تو نگای هم دیگه ارامشو پیدا کرده بودیم صورت بانمک و جذابی داشت

یهو لب تکون داد و گفت:

- تو کی هستی؟؟ اینجا چیکار میکنی؟ از کی اینجایی؟

لبخند مطمعنی بهش زدم و گفتم:

-خودمم نمیدونم از کی اینجام

به دریا خیره شدم و ادامه دادم:

-اهنگتون توجهه منو جلب کرد و منو کشوند اینجا

دوباره بهش نگاه کردم اما این بار سرشو به پشت نیمکت تکیه داده بود و چشماشو بسته بود

انگار دوس نداشتم از ارامش چشماش دور بشم

اون دختر انگار خیالش راحت شده بود که من خطرناک نیستم

چهره ی معصومی داشت به خودم اجازه دادم که ازش بپرسم:

-این وقت شب اینجا چیکار میکنید اینجا امنیت نداره

چشماشو باز کرد و به من نگاه کرد و گفت:

-خودت اینجا چیکار میکنی؟

با این سوالش منو غافلگیر کرد نمیدونستم باید چی جواب بدم

دلم نمیخواست دروغ بگم.به پشت سرم نگاه کردم به ویلایی که یک هفته مرگبار دارم داخلش تفریح میکنم

سرمو زیر انداختم و با دستام به موهام چنگی زدم و گفتم:

-فقط بدون نمیتونم فضای ویلا رو تحمل کنم

نگاهشو ازم گرفت و به روبه رو خیره شد و گفت:

-چون نمیتونی فضای ویلا رو تحمل کنی داری گریه میکنی و اومدی اینجا؟اونم این وقت شب؟

با تعجب بیشتری جوابم داد:

-چطور تو اومدی؟ اونم با همین دلیل

-خب معلومه من یک پسرم ولی تو

نذاشت حرفمو کامل کنم سریع حرفمو قطع کرد و گفت:

-ولی من چی هان؟ هان؟ چون من یک دخترم؟ چون دخترم نمیتونم ارامش داشته باشم؟

صداشو بالاتر برد و ادامه داد:

-متنفرم از همتون متنفر چرا نمیذارید ما دخترا هم مثله ادم زندگی کنیم بابا ماهم ادمیم ماهم دلمون میخواد مثله همه زندگی کنیم چرا همه چیز واسه شما پسراست؟ چرا؟ چرا نمیتونیم ازاد باشیم

بعدشم دستشو گذاشت روی صورتشو با صدای بلند گریه کرد

من واقعا نمیتونستم چی بگم من همچین منظوری نداشتم ولی انگار خیلی دلش پر بود

ترجیح دادم چیزی نگم و بذارم خودشو خالی کنه

بعد از چند مین اروم تر شد بلند شدم و به سمت ویلا رفتم خیلی واسم سخته رفتن تو اون ویلا

من نباید اینقدر سخت بگیرم نباید باید عادی رفتار کنم تا کسی متوجه حالم نشه اره همینه

اینارو توی دلم گفتم و با اراده و محکم به طرف ویلا حرکت کردم

کلید و انداختم و وارد حیاط ویلا شدم از قسمت باریک ویلا که اطرافش پر از گل بود رد شدم در ورودی ویلا رو باز کردم همه جا تاریک بود

نور گوشیمو روشن کردم و از پله هر بالا رفتم

رفتم سمت اتاقم خواستم دستگیره رو بکشم پایین که یک نیرو باعث شد به سمت اتاق مهتاب برگردم

(یعنی پوریا داخل اتاقه؟)

یهحس حسادت تمام وجودمو فرا گرفت

محکم در اتاقو باز کردم و خودمو پرت کردم روی تخت از پنجره به ماه نگاه کردم

به گذشته فکر میکردم به اینده ای که معلوم نبود قراره چه اتفاقی بیوفته

احساس گرما کردم خیلی گرمم شد

پنجره اتاقو باز کردم باد خنکی به صورتم خورد

چشمامو بستم و نفس عمیقی کشیدم

یک لحظه و بی اختیار قیافه اون دختر با اون قیافه نازش اومد جلو چشمم خیلی با نمک بود

بهش نمیومد سنش زیاد باشه

یعنی یک دختر توی سن کم چه غمی میتونه داشته باشه دلم براش سوخت نباید بلند میشدم و میومدم باید میموندم شاید میخواست چیزای دیگه هم بگه اینقدر فکرم درگیر بود که اون دخترو فراموش کردم چقدر چشماش ارامبخش بود

تو همین فکرا بودم که نفهمیدم کی خوابم برد

صبح با احساس سرمای عجیبی چشمامو باز کردم نور خورشید دقیق روبه روی پنجره بود و به چشمم میخورد

بی اختیار چشمام بسته شد

بازم چشمای کشیده ی اون دختر اومد جلو چشمم

نمیفهمم اخه چرا از دیشب تا حالا باید چشمای اون دختر بیاد جلو من

توی همین فکرا بودم که یک نفر مثل یابو در اتاقو باز کرد حدس میزنم بابک باشه بعله حدسم کاملا درست بود:

-اوهوخرس پیر هنوز خوابه بابا بلند شو لنگ ظهره ها

چشمامو باز کردم نشستم روی تخت و گفتم:

-اخه یابو مگه اینجا طویلست که سر میندازی زیر میای داخل

با صدای بلند قهقهه ای زد و گفت:

-د اخه اینجا اگه طویله نیست پس چیه؟

بعدشم با دست به اتاق اشاره کرد

راست میگفت اتاقم بهم ریخته بودگفتم:

-طویله عمه مهری جونت

اخماشو مصنوعی توهم کرد و گفت:

-عه عمه مهری جونمو بیخیال

با حالت تمسخری ادامه داد:

- اخه خیلی دوسش میدارم

سعی داشتم جلو خندمو بگیرم ولی نتونستم با صدای بلند خندیدم اونم باهام همراه شد

گفتم:

-خوبه خوبه اینقد مزه نریز من میرم و یک ابی به صورتم میزنم به صورتم اینجا رو تمیز کن

بدون اینکه منتظر جوابش باشم از کنارش رد شدم و وارو دسشویی شدم

شیر آبو باز کردم یکم آب زدم صورتمو به خودم تو ایینه نگاه کردم نمیدونم چرا احساس کردم دارم به چشمای اون دختر نگاه میکنم

کلافه سرمو تکون دادم دوباره آب زدم صورتمو و سریع رفتم بیرون

کلافه رفتم پایین و سر میز نشستم میز صبحونه اماده بود خیلی کلافه بودم اینقد که متوجه نشدم فقط منو مهتاب سر میز نشستیم

به ساعت نگاهی انداختم ساعت 8:30 بود انگار من 4 ساعت خوابیده بودم

خودمو با خوردن سرگرم کردم و حتی یک نگاه بهش ننداختم

خواستم فلاکسه چای رو بردارم احساس کردم دستم روی دستای یک نفر گذاشتم

وای این دسته مهتابه

سرمو بالا گرفتم چشمم خورد به چشم مهتاب

تا پنج ثانیه زل زدم تو چشماش داشت روی نقطه ضعفم راه میرفت

سریع دستمو کشیدم و به خوردن ادامه دادم انگار اتفاقی نیوفتاده گفت:

-میخواستم چای برات بریزم میخوری؟

-خودم میریزم

دستشو از روی فلاکس برداشت منم واسه خودم چای ریختم

یهو بابک اومد سر میز نشست بی مقدمه گفت:

-مرسام تو دیشب ساعت چند خوابیدی؟

-چطور مگه؟

-اخه ازت معلومه خیلی گیجی نیم ساعت داشتی به خودت تو ایینه نگاه میکردی

اینو گفت و شروع کرد به خندیدن آخ که محتاجم به این خنده هاش اصلا خنده بابکو نشنوم روزم شب نمیشه

پوریا از اتاق بیرون اومد گفت:

خب بایدم به خودش نگاه کنه منم اگه همچین قیافه جذابی داشتم به خودم زل میزدم

بازم بابک بود که قهقهه میزد مهتاب نگاهی بهم انداخت و پوزخندی زد

پوریا کنار مهتاب نشست

مهتاب با همون پوزخند دست پوریا رو گرفت و گفت:

-عشقم به پای تو نمیرسه چشمای تو دنیامو ازم گرفت

پوریا بود که زل زده بود به مهتاب پوریا *ب*و*سه ای رؤی پیشونی مهتاب زد و گفت:

-عشقم توهم دنیای منی

بابک زد روی میزو گفت:

-خیلی خب بابا این رمانتیم بازیا جلوی یک پسربچه (و به خودش اشاره کرد) انجام ندین خب منم دلم خواست

بعدشم قیافشو مثله بچه ها مظلوم کرد

پوریا و مهتاب زدن زیر خنده ولی اون وسط قهقهه های بلند بابک بود که منو یاد گریه های اون دختر انداخت خودمم نفهمیدم چرا

یک نیروی جاذبه ای منو به سمت در خروجی برد خواستم دستگیره رؤ بکشم که پوریا صدام زد:

-مرسام؟ کجا؟ چیشد یهو؟

-پوریا برمیگردم

کفشمو پوشیدم و رفتم سمت دریا خیلی شلوغ بود دریا دیگه اون ارومیه دیشبو نداشت زن و مرد درحال عکس گرفتن و بچه ها درحال بازی بودن

ولی من دنبال یک چشمای اشنا میگشتم از بین اون همه جمعیت نمیشد کسی رو پیدا کنی رفتم طرف همون نیمکت دیشب خودمم نمیفهمیدم چرا دارم دنبال اون دختر میگشتم انگار میخواستم قدری توی ارامش چشماش سهم داشته باشم

به نیمکت نزدیک شدم ولی کسی نبود روی نیمکت نشستم دریا طوفانی شده بود انگار دریا هم به ارامشه چشمای اون دختر نیاز داشت موج های دریا صدای بلندی ایجاد میکرد

موبایلم زنگ خورد جواب دادم:

-بله پوریا

مرسام کجایی تو بیا دیگه باید راه بیوفتیم دیر میشه

-اوکی الان میام

-باشه پس منتظرتم

گوشیو قطع کردم و بلند شدم یک نگاه سطحی به جمعیت انداختم و به سمت ویلا رفتم ماشین پوریا بیرون بود وسایلا داخل ماشین بود

سریع رفتم بالا و وسایلامو جمع کردم اتاق تمیز بود لبخندی روی لبم اومد

چقد من این بشرو دوست داشتم

مثله یک برادر واقعی پشتمه

پسر شیطونیه باباش خیلی سختگیره. تؤ این جور مسایل به من اعتماد داره با خیالت راحت و بدون گیر دادن میذاره با من بیاد

در ویلا رو قفل کردم کلید و تو دستم چرخوندم و راه افتادم

ماشینو بیرون بردم و بعد از بستن در پارکینگ راه افتادیم بابک تو ماشین من بود و مهتاب تو ماشین پوریا

بابک همیشه با من بود مثل یک برادر واقعی

نقش خیلی مهمی توی زندگیم داشت

برعکس همیشه خیلی اروم بود ساکت و تو فکر

نمیتونستم یعنی عادت نداشتم این جوری ببینمش

گفتم:

-بابک؟ چرا ساکتی نکنه عاشق شدی

پوزخندی زد و گفت:

-نه باو عاشقیه چیه

-خب پس چته چرا مثل عاشقا ساکتیو و یک گوشه نگاه میکنی

به جاده نگاه کرد و گفت:

-نمیدونم مرسام یک جوریم دلم اروم نیست

لبخندی زدم و گفتم:

-چرا داداش؟ چیشده؟

-چیزی نشده از وقتی تو ماشین نشستم یک جوری شدم

با این حرفش هر دوتامون ساکت شدیم

به جاده خیره شده بودم یک هفته اون یک هفته چقدر زود گذشت

پوریا پسرخالمه منو بابک از بچگی با هم بزرگ شدیم تولدش روز ۲۲ خرداد بود

یک هفته قبلش پوریا بهم گفت که قصد سوپرایز کردن بابکو داره و تصمیم داره به بهونه صفاصیتی و خوشگذرونی اونو به ویلای شمال ببره و واسش تولد بگیره البته همراه با نامزدش مهتاب

منم فقط بخاطر بابک قبول کردم چون هم کار داشتم هم نمیخواستم با مهتاب زیر یک سقف باشم

سرمو برگردوندم به بابک نگاه کردم خیلی اروم خوابش برده بود

از تنهایی بدم میومد چون تنهایی منو تو فکر میبرد و اذیت میشدم

همونجور که که رانندگی میکردم همه ی گذشتم جلوی چشمم رد میشد مثل قطار

نور خورشید چشمامو اذیت میکرد

عینکمو زدم ولی بازم چشمای کشیده ی اون دختر غریب اومد جلو چشمام

عینکمو بیرون اوردم با دستم چشمامو فشار دادم یک لحظه حواسم پرت شد

تنها چیزی که یادمه صدای بوق بلند بود

-میدونی چرا اینجایی و چه اتفاقی افتاده؟

انگار واسم گنگ بود گیج بودم مکث کردم

مثل اینکه هیچی تو سرم نبود نمیدونستم کجام و این اقا با روپؤش سفید اینجا چیکار میکنه

-از تصادف چیزی یادت هست؟

فکر کردم چند بار کلمه تصادفو واسه خودم تکرار کردم

تصادف تصادف تصادف

یک لحظه انگار سطل اب یخ ریختن روی سرم همه اتفاقا

تولد ویلا دریا پوریا

نه وای خدایا نه بدون مکث گفتم:

-بابک؟ بابک؟ الان کجاست؟ حالش خوبه؟

دستمو روی سرم گذاشتم و گفتم:

-وای خدای من وای بر من چی شد یهو؟

درز عجیبی توی سرم پیچید

اروم و قرار نداشتم

اخ بلندی و گفتم

-حالت خوبه؟ درد داری؟ اروم باش پسرم تو وضعیتی نیستی که بخؤای با بدنت اینجوری رفتار کنی اروم باش

نفس نفس میزدم انگار نفس کشیدن واسم سخت بود ضعف داشتم

تکون خوردن واسم سخت بود بی حس بودم

زیر لب نالیدم:

- بابک؟ بابک کجاست

در حالی که سعی داشت منو از حرف زدن منعم کنه گفت:

خونسردیتو حفظ کن واست خوب نیست

ایشالا اونم مثل تو از کما بیرون میاد با این حرفه دکتر انگار یک نفر قلبمو فشار میداد

احساس سرگیجه بهم دست داد حالم بد بود نمیتونستم حرفی بزنم انگار دهنم قفل کرده بود

صدای مبهمی از دکتر میشنیدم که میگفت:

-پرستار ارامبخش سریع

بعد از چند مین خوابم برد نمیدونم چقد طول کشید ولی چشمامو باز کردم و تمام حرفای دکترو حلاجی کردم

بغض گلومو گرفت ولی نمیتونستم گریه کنم انگار اجازه اشک ریختن نداشتم گلومو چنگ زدم

وای مرســام چیکار کردی

تنگی نفس داشتم صدای در اومد چشمامو بستم و خودمو به خواب زدم

صدای دوتا مرد بود گوشه چشممو باز کردم

دو مرد بودن مه ورقه ابی رنگی که بعدا فهمیدم عکس سرم بوده جلوشون بود

خواستم خودمو به بیخیالی بزنم ولی حرف دکتر منو از بیخیالی منع کرد

-اقای سعیدی جمجمه اسیب جدی دیده بود با زحمت تونستیم جلوی خونریزیه بیشترو بگیریم

ممکنه دوباره خونریزی داشته باشه

وضعیتش زیاد خوب نیست یک مدت باید تحت مراقبت ویژه باشه

اون یکی دکتر عینکشو جابه جا کرد و گفت:

-تشخیصتون کاملا درسته تواین اوضاع بهوش اومدنش عجیب بود اخرین عکس نشون میده بازم خونریزی داشته ولی چون کم بوده خودش ل*خ*ته شده باید خیلی مراقب باشیم

جمجمه اسیب جدی دیده

اگه لازم باشه باید دوباره جمجمه رو ترمیم کنیم ولی ریسکش بالاست

اون یکی دکتر سرشؤ تکون داد و گفت:

-باید بذاریم چند روزی بگذره ببینیم چی میشه

بعدشم رفتن بیرون

من موندم و یک دنیا سوال و تعجب؟¡

کلافه بودم به فضای باز احتیاح داشتم اکسیژن لازم داشتم نفسم بالا نمیومد

بازم صدای در اومد سرمو برگردوندم پوریا بود که مشتاق وارد اتاق شد

تا منو دید لبخندی زد و به سمتم هجوم اورد خنده صداداری کرد ولی کم کم اون خنده ی بلند به گریه تبدیل شد سرشو روی دستام گذاشت

شونه های مردونش تکون میخورد دلم گرفت

از خودم دلم گرفت که باعث این اوضام

دستمو روی شونه هاش گذاشتم و با صدای دو رگه ای گفتم:

پوریا داداش اروم باش من خوبم

سرشو بالا گرفت چشماش کاسه خون بود

لبخند کم جونی زدم و گفتم:

-تا اونجایی که یادمه هیچ چیز نمیتونست گریتو در بیاره

بغضشو قورت داد و گفت:

-تو هر کسی نیستی مرسام

سریع اشکاشو پاک کرد و نشست روی صندلی زل زد تو چشمامو گفت:

-الان خوبی؟

سرمو به نشونه مثبت تکون دادم

اب بینیشو بالا کشید و بلند شد

-الانست که خانوادت برسن نمیدونی تو این مدت چقد ناراحت بودنو و غصتو میخوردن منم میرم یکم استراحت کنم تا برسن

معلوم بود بغض داره و نمیتونه اینجا باشه همش بهونه بود .ولی چیزی نگفتم

بعد از رفتن پوریا چشمامو بستم و بدون هیج فکری خوابم برد

با صدای گریه دختر بچه ای که خیلی واسم اشنا بود چشمامو باز کردم:

-مامانی چرا داداشی چشاشو باز نمیکنه دلم براش تنگ شده

صدای بغض داری مهربونی گفت:

-دخترم داداش الان خوابه. منم دلم براش تنگ شده

سرمو برگردوندم به سمتشون و بهشون نگاه کردم

بی اختیار اشکام سرازیر میشدن

آخ چقد دلم برای صدای مهربون مامانم تنگ شده بود

یهو چشمای باران به من افتاد حالت صورتش تغییر کرد خوشحال شد و به سمتم دوید:

-داداش جونم

سرشو روی سینم گذاشت خیلی دلم براش تنگ شده بود موهای بلندشو نوازش کردم و گفتم:

-داداش فدات شه منم دلم برات تنگ شده بود

به مامانم نگاه کردم اما هنوز جای قبلی با فاصله و پشت به من نشسته سرش پایین بود

میدونستم الان چه حالیه لب باز کردم و در حالی که سعی داشتم بغضمو کنترل کنم گفتم:

مامان

صدای گریش بالا رفت درحالی بلند میشد و بهم نگاه میکرد گفت:

جانه مامان جونه دلم پسرم

با گریه اومد سمتم باران خودشو کنار کشید و جای خودشؤ به مامان داد

کلی اروم شدم توی اغوش مامان تمام فکر و خیال ازم دور شد یک جوره خاصی اروم شدم

بعد از رفع دلتنگی با مامان و باران ازشون خواستم که به خونه برن و استراحت کنن

طبق معمول بابا جلسه داشته و نتونسته بیاد

به اطرافم دقت کردم اتاقی مجهز تخت وسط اتاق بود و تلویزیون روبه روی تخت

پنجره ای سمت چپ تختم بود. سمت راستم کمدی بزرگ به رنگ قهوه ای تیره یه راه رو باریک پایین اتاق بود حدس میزدم اخر راه رو دستشویی و در ورودی باشه

یهو چشمم به بخاری مبلی کوچکی افتاد که گوشه اتاق گذاشته شده بود و با شعله کم روشن بود

اما اما تا اونجایی که یادم میاد اخرین بار هوا گرم بود

گیج بودم با صدای بسته شدن در از فکر بیرون اومدم

قیافه شنگول بابا هر لحظه نزدیک تر می شد

بدون هیچ حرفی منو در اغوش گرفت و گریه کرد

-کمرمو خم کردی مرسام میفهمی؟ چیکار کردی با خودت

بدون هیج حرفی به روبه رو خیره شده بودم و سعی داشتم بغضمو کنترل کنم از اغوشم بیرون اومد .صورتمو گرفت و گفت:

-خوبی پسرم؟

سرمو تکون دادم و گفتم:

ببخش بابا من همش مایه دردسرم

-این چه حرفیه پسرم من شرمندتم که توی این مدت کاری از دستم بر نمیومد

بازم *ب*غ*لم کرد و هر دو گریه کردیم

بعد از چند مین یهو یک چیز به سرم زد خودمو عقب کشیدم و گفتم:

-بابا؟ بابک؟ حالش خوبه؟

انگار انتظار همچین سوالیو نداشت اب دهنشو قورت داد و در حالی که اشکاشو پاک میکرد گفت:

-بابک؟ خب اونم مثله تو ولی متاسفانه هنوز بهوش نیومده

چشامو روی هم گذاشتم و توی دلم گفتم:

-وای خدا من چیکار کردم حالا جواب عمو حمید و چی بدم اون به من اعتماد کرد و

وای نه بابک داداش ببخشید

لب باز کردم و گفتم:

-کاش میمردم و همچین خبریو نمیشنیدم

-عه پسرم این چه حرفیه اون تصادف فقط یک اتفاق بود تو نباید خودتو سرزنش کنی

-کی میتونم ببینمش

با این حرفم به لکنت افتاد و با دستپاچگی گفت:

-کی ببینیش؟ خب تو که فعلا با این شرایط نمیشه بری حالا وقتی مرخص شدی از دکتر اجازه میگیرم که ببینیش

سوزشی توی سرم احساس کردم آخی گفتم و چشمامو بستم

-چیشد؟ حالت خوبه مرسام؟

خوبم بابا فقط میخوام بخوابم

-باشه پسرم من بیرونم بعدا دوباره بهت سر میزنم

دیگه چیزی نگفتم صدای بسته شدن در نشون میداد که بابا رفته

از اون روزی که بهوش اومدم چهار روز گذشت تو این مدت کلی ازمایش و عکس ازم گرفتن تا از خوب بودنم مطمعن بشن

توی این چهار روز همه اقوام به ملاقاتم اومدن از جمله مهتاب

دیروز مهتاب تنهایی اومد ملاقاتم از اول تا اخر ملاقات گریه میکرد

هیچ کس بهم نمیگفت که چه مدتی توی کما بودم تا اینکه دیروز مهتاب از دهنش پرید و گفت که هفت ماهه داره زجر میکشی

حالی داشتم که هیچ کس نمیتونست درکم کنه

تنهایی میخواستم

مهتاب واسم مهم بود خیلیم مهم ولی دیروز حال و روز خوبی نداشتم فکرم درگیر بابک بود

امروز دکتر گفته بود که عصر میتونی بری خونه

مامان و باران تا همین الان پیشم بودن بازم من بودم که مجبورشون کردم برن خونه

خیلی خسته بودم چشمامو روی هم گذاشتم و خوابم برد

وقتی چشمامو باز کردم بابا و پوریا داخل اتاق بودن

-بیدار شدی بابا؟ بلند شو که باید بریم خونه

-سلام بابا سلام پوریا اخیش بالاخره خلاص شدم

پوریا خندید و گفت:

-اره نی نی کوچولو باشو حاضر شو

وسایلامو بابا جمع کرده بود بعد از تعویض لباس از اتاق خارج شدیم

متوجه شدم دارن به سمت در خروجی میرن گفتم:

-شما که دارید میرید سمت خروجی

-پس قراره کجا بریم پسرم؟

-قرار بود قبل از رفتنم برم دیدن بابک دیگه

بابا نگاهی به پوریا انداخت و با دستپاچگی گفت:

-اره قرار بود ولی دکترش اجازه نداد

-یعنی چی؟ چرا اجازه ندادن؟ دکترش کجاست؟ خودم باهاش صحبت میکنم

بابا دستمو گرفت و گفت:

-دکترش امروز مرخصی گرفته نیستش به پرستارا سپرده که کسی و راه ندن

-پس خانوادش چی؟

-اوناهم اجازه ندارن

-اخه چرا

به پوریا نگاهی انداختم که به دیوار تکیه داده بود و سرشو پایین انداخته بود

بابا ادامه داد:

نگران نباش بسپار به خدا

خیلی عصبی شدم بدون هیچ حرفی از بیمارستان زدم بیرون

سه روز از مرخص شدنم گذشت

گاهی وقتا سردرد داشتم و باید قرص میخوردم تا اروم شم دکتر گفت که این سر دردا عادیه

تو این مدت خیلی حاله بابکو جویا شدم ولی هیچ جوابی نگرفتم دیروز رفتم خونه عمو حمید تا حاله بابکو جویا شم ولی کسی درو باز نکرد خواستم برم بیمارستان که بابا مانعم شد

حال و روز خوبی نداشتم

لبتابمو باز کردم و نت گردی کردم

موبایلم زنگ خورد پوریا بود

-سلام داداش

-سلام مرسام خوبی؟

-بد نیستم میگذرونم

-اماده باش بیام دنبالت یکم بگردیم

واقعا به بیرون رفتن احتیاج داشتم

-باشه منتظرم

شلوار کتون مشکی و بافت سورمه ای پوشیدم موهامو با دست یک ور زدم

ساعتمو بستم و از اتاق زدم بیرون

رفتم داخل اشپزخونه تا از مامان خدافظی کنم در حال تمیز کردن بود

مامان وسواسیه خاصی داشت راضی نمیشد که خدمتکار بیاد و کاراشو بکنه یه جورایی مثل خودم بود

*ب*غ*لش کردم و گونشو *ب*و*سیدم:

-حاله مامان گلم چطوره

-خوبم مادر تو خوبی

یه *ب*و*سه دیگه روی گونش زدم و گفتم:

-ازه عزیز دلم

رفتم نشستم روی صندلی ناهار خوری اومد و کنارم نشست و گفت:

-جایی داری میری؟

نگرانی توی چشماش موج میزد

-اره با پوریا میرم بیرون قوربونت برم نگران نباش

لبخند کم جونی زد و گفت:

-مواظب خودت باش پسرم

پشت دستشو *ب*و*سیدم و گفتم:

-چشم بانوی خونه حالا باران کجاست سروصداش نمیاد

-باران خوابه صبح زود بیدار شده بود خستش بود

صدای ویبره موبایلم تو جیبم بالا رفت. بلند شدم و بعد از خدافظی از مامان زدم بیرون

آزارای سفید پوریا جلوی در بود باد سردی میومد

رفتم و سوار شدم و سریع حرکت کرد

-حال شازده ما چطوره؟

-خوب نیستم پوریا کلافم حال عجیبی دارم

خندید و گفت:

-خب اگه منم ضربه محکمی به سرم میخورد و هفت ماه میرفتم تو کما خول میشدم

خول شدی برادر من خول

شروع کرد به خندیدن