رمان جادوگران رانده شده جلد دوم به قلم فاطمه تاجیکی کاربر انجمن نگاه دانلود

ژانر: فانتزی_ تخیلی

خلاصه جلد اول:رمان درمورد دختری به نام هورداد که دوستداره به سرزمین خیالیش بره پس از مدتی به سرزمین خیالی میره وحقایقی براش آشکار میشه و متوجه میشه که اسمش هورزاد و ملکه اعظم سرزمین هوان و سرزمینان مجاور هست.

خلاصه جلد دوم:داستانی که از یک رازی پنهان شروع شد،داستانی که سرانجامش عشق است.عشقی ناب که در یک نگاه آغاز میشود.از قدیم گفتن نرسیدن به مشعوق شیرین است!ولی دل دختر قصه بی تاب عشق.داستانی که هورزاد رو به دل خطر میبره و هیجاناتی تجربه میکنه و اما...

ادامه رمان:

سلام دوستان این رمان جلد دوم هورزاد ملکه ی آتش هست این دو رمان کاملا به همدیگه مرتبط هستن و حتما باید جلد اول رو بخونید بعد بیاین سراغ جلد دوم شروع جلد دوم از همونجایی که در جلد اول به پایان رسید هست امیدوارم این رمان هم مثل جلد اول طرفدار داشته باشه و به خوبی تمومش کنم.

مقدمه:جادوگر شهر من مرا جادو کرد

هر کار که کرده ام نه من بل او کرد

دارو به من از عصاره هایش می داد

نفس من بیچاره به کارش خو کرد

بعد از کمکی عاشق رویش گشتم

نشنیدن آری اش مرا ترسو کرد

تا مدتی از آتش عشقش پختم

تا اینکه مرا فراق او نیرو کرد

گفتم که تو را عاشقم و می سوزم،

نامرد زد و دو چشم من بی سو کرد

زان بعد شدم گدای دروازه ی شهر

تا هر که که بی خبر به اینجا رو کرد،

از قصه ی عشق خود برایش گویم،

جادوگر شهر من مرا جادو کرد

آروم جلو،میرفتم.اخه کسی نیست بهش بگه دختر کویر هم شد جای گردش!اگه کسی هم بود یه چیزی ولی خودمون دوتا تنهاییم!

من:وای مرضیه یکم استراحت کنیم خسته شدم دختر.

مرضیه با،لبخند برگشت طرفم.

مرضیه:اخه دختر خوب وقتمون کمه.

کمی تو چشمای قهوه ایش خیره موندم و گفتم:جون من اخه کویر چه جای تفریحی داره که وقتمون کم باشه!؟خب گرمه.

لبای قلوه ای صورتی رنگش تکون خورد:هورزاد میزنمتا درسته ملکه ای ولی من حالیم نیست باید تحمل کنی بیا بریم خودت میفهمی بابا وقتمون کمه!

باحرص نگاهش کردم و ازش جلو افتادم.صدای خنده اش توی فضا پیچید.

به این سختی پیداش کردم که بتونم مامانم رو پیدا کنم اونوقت خانوم منو اورده کویر طبس!هرچی میگم چرا؟میگه اومدیم گردش!جالبش اینجاست که میگه وقتمون کمه!

حدود یک ساعتی میشه که داریم راه میریم و تقریبا وسط کویریم حتی پشه،هم پر نمیزنه به ساعتم نگاه کردم:اوه ساعت۱۲ظهر اوج گرما!دارم میپزم.

مرضیه:هورزاد صبرکن.

باتعجب وایستادم و برگشتم طرفش.

من:چیشده؟

موهای قهوه ای رنگش رو از توی صورتش زد کنار و گفت:ببین از این به بعد کسی اسمت و پرسید میگی اسمت"لاله"ست از سرزمین هوان!چون طرفدار "جادوگران رانده شده"بودی تو رو از اون سرزمین تبعید کردن توی این بیابون و نمیدونی اینجا کجاست!درحال پیدا کردن راه بودی که خسته شدی و نشستی!

باتعجب گفتم:چرا؟

یکی زد توی سر خودش و با حرص گفت:هورزاد میزنم لهت میکنم!مگه نمیخوای مادرت و نجات بدی؟

اروم سرم و تکون دادم.

-خب این کارا لازمه پس یادت باشه چی گفتم از الان لاله صدات میکنم که عادت کنی بزن بریم.

روی سنگی که به سختی با مرضیه جابه جاش کردیم نشستم.اونم چی زیر یک درخت!من موندم وسط این کویر،درخت از کجا سر دراورده؟به درخت پشت سرم تکیه دادم و چشمام رو بستم.

کم کم داشت خوابم میگرفت که با صدای مردی از جا پریدم.

با تعجب نگاهش کردم!توی چشمای ابی رنگش خیره شدم.

دستی جلوی صورتم تکون خورد.

-هی دختر چطور اومدی اینجا؟

میخواستم مثل خودش جواب بدم که یاد حرف مرضیه افتادم.

-درود نامم لاله است نمیدانم اینجا کجاست!میشود برای یافتن راه مرا یاری کنید؟

با تعجب نگاه ام کرد.مثل خودم جواب داد.

-چطور به اینجا،اماده ای؟

با،اخم نگاهش کردم و گفتم:چگونه به شما،اعتماد کنم؟

وویی این چی بود گفتم!کنارم نشست به اجزای صورتش دقت کردم.

پوست سفید صورت گرد ابروی های کشیده لبای باریک تقریبا کوچیک و صورتی رنگ.

-میتوانی به من اعتماد کنی! برای انکه تو،را یاری کنم باید بدانم از کجا و به چه دلیل اماده ای!

الکی یه اه عمیق کشیدم. و به رو به رو خیره شدم.

من:همانطور که میدانی نامم لاله است از سرزمین هوان امده ام با،بازگشت ملکه ی حقیقی ملکه ی اعظم با خود اندیشیدم که میتوانم" جادوگران رانده شده" را بازگردانم لکن این یک احتمال کوچک بود،اما پس از گردن زدن ملکه ی پیشین سرزمین سیتیا هوزان احتمالم رنگ بیشتری گرفت.نزد ملکه ی اعظم رفتم و از او خواستم"جادوگران رانده شده"را بازگرداند لکن تمام تصوراتم برهم ریخت و مرا به جرم جادوگر بودن تعبید کردن!بیهوش شدم به هنگامی که چشم گشودم اینجا بودم!ندانستم کجا میروم حدود یک ساعتی میشود که راه رفته ام خسته شدم و زیر درخت برای استراحت نشستم.

بعد از اتمام حرفام به صورتش نگاه کردم.

من:تو که هستی؟چگونه در اینجا طاقت آورده ای؟

برگشت توی چشمام خیره شد و گفت:آیا تو،واقعا از جادوگران حمایت کرده ای؟

سرم رو تکون دادم و گفتم:اری چرا باور نمیکنی؟نام این سرزمین چیست؟چرا مرا به اینجا فرستاده اند!

بلند شد،و رو به روم ایستاد.یه شلوار لی ابی تیشرت مشکی پوشیده بود.

منم بلند شدم و گفتم:پاسخم چیست؟

دست منو گرفت توی دستش و،دنبال خودش کشوند پشت درخت.

-شانس اوردی که من در نزدیکی در مخفی بودم!اگر کسی جای من بود تو،را میکشت.

باتعجب گفتم:چرا؟

با دستش روی هوا در نزدیکی درخت یه شکلی کشید!که متوجه نشدم چیه.

-زیرا در،زیر کویر محل زندگی جادوگران رانده شده است دیمن رهبرمان به سختی اینجا را ساخته است.

برگشت طرفم و گفت:چشمانت را ببند.

چشمام رو بستم و گفتم:تو که هستی؟

-یکی از نزدیکان دیمن.

و،زیر پام خالی شد.از ترس جیغ بلندی کشیدم.

و دیگه چیزی نفهمیدم.

با سر،درد شدید چشمام رو بازکردم.باگیجی به اطرافم نگاه کردم.اینجا دیگه کجاست!

توی یه اتاق روی تخت بودم جز تختی که من روش بودم یه تخت یک نفره دیگه اونطرف اتاق بود و یه میز کوچیک و یه صندلی.دیگه هیچی نبود.

باتعجب نشستم سرجام.با به یاد آوردن دیمن نفرت نشست توی چشمام لعنتی مادرم و نجات میدم و،دیمن رو میکشم قسم میخورم.در باز شد و چشم ابی اومد داخل.

-بیدارشده ای حالت خوب است؟

لبخندی زدم و گفتم:سپاس خوب هستم.

روی صندلی نشست و گفت:چرا،از هوش رفتید باید باورم شود که ترسیدید؟

اروم سرم و تکون دادم و گفتم:اری ترسیدم اینجا کجاست؟

-دنیای زیر،زمین.

ابروهام رفت بالا یعنی چی!

من:یعنی؟

لبخندی زد و گفت:ما،از سرزمین دیگری امده ایم و نمیتوانستیم بین ادم های عادی زندگی کنیم.به کویر طبس راه پیداکردیم.و دنیایی زیر،زمین ساختیم برای جادوگران و...

من:و کی؟

نفس عمیقی کشید و گفت:خون آشام.

جان چی؟خون آشام!باترس گفتم:چند خون اشام وجود،دارد؟

لبخندی زد،و گفت:نترس یک نفر خون آشام هست در اصل دورگه خون آشام و گرگینه هست.

-او کیست؟

بلند،شد و ایستاد و گفت:دیمن.

وای رهبرشون!

من:میشود من او،را نبینم؟

لبخندی زد و گفت:باید او،را ببینی دنبالم بیا ما باید کسی را نجات دهیم و پس از آن نزد رهبرمان دیمن میرویم.

با،لبخند بلند شدم و گفتم:باشد من،نیز باید همراهتان بیایم؟

-اری اینجا برای کسانی که تازه واردند خطرناک است!من از تو مراقبت خواهم کرد.

باهم از اتاق رفتیم بیرون یه راه رو که پر،از در بود.

فکر،کنم هتل بود.هتل زیر،زمین!

با حرف من سرجاش ایستاد.

-نامت را نمی گویی؟

برگشت طرفم و توی چشمام خیره شد.

-نامم دیوید هست.

با تعجب نگاهش کردم و گفتم:چنین نام هایی منظورمان نام شما و،دیمن است در سرزمینمان نداشتیم!

لبخندی زد،و گفت:دنبالم بیا در،راه با یکدیگر سخن میگوییم لکن تا به هنگامی که از شهر خارج میشویم سخن نگو.

من:دلیلش؟

-گوش بده دختر،زیرا مردم اینجا به این زبان سخن نمیگویند.

اروم سرم و تکون دادم.

رفتیم طبقه پایین یک سالن بزرگ با چند،دست مبل برای نشستن که چند نفرنشسته بودن و،درحال صحبت کردن بودن.یک نفر پشت پیشخوان ایستاده بود.

حدسم درست بود اینجا هتل داره.فقط یه سوال برام پیش اومد چرا زنای اینجا پوشش درستی ندارن؟ یعنی خیلی آزادانه لباس میپوشن و حجابی ندارن!بعضی ها،لباساشون افتضاح باز بود،درسته مردم سرزمینمم حجاب نداشتن ولی نه مثل اینا.

از،در که زدیم بیرون چشمام۴تاشد.

مثل شهرهای روی زمین بود هیچ تفاوتی نداشت!به جز اینکه این شهر،زیر زمین بود.

توی پیاده رو دنبال دیوید،راه افتادم.بچه ها یه طرف درحال بازی کردن بودن زنا و مردا در حال رفت و امد بودن.یه زندگی عادی انگار نه انگار،زیر زمینن.

حس کردم چندین نگاه رومه!به دور،و برم نگاه کردم دیدم همه ایستادن دارن نگاه ام میکنن حتی بچه ها!به سختی اب دهنم و قورت دادم.اینا چشون شده؟

قدمام رو تندتر کردم.

-دیوید همه مرا نگاه میکنند.

با صدای ارومی گفت:ارام باش زیرا باکنجکاوی نگاهشان میکردی دانستند اهل اینجا نیستی کنارم باش تا،آسیبی بهت نرسانن!

وای خدایا خودت رحم کن.

سر به زیر همراه دیوید قدم برمیداشتم حتی جرات نداشتم سرمو بلندکنم جلوم رو نگاه کنم.

با دستی که روی بازوم نشست هین بلندی کشیدم! بصورت خودکار،دست دیوید رو گرفتم.

دیوید برگشت عقب و با دیدن دستی که روی بازوم قرار داشت اخماش رفت توی هم.منم که ایستاده بودم و به دیوید خیره شده بودم.

دیوید با داد:چیکارمیکنی؟دستت و بکش مگه نمیدونی من کی ام!؟

اون دست سریع از،روی بازوم برداشته شد.

-ببخشید اقا دیوید،ولی کجکاو شدم بدونم کیه!

ابروهام از تعجب رفت بالا!وای صدای نازک یه دختر بود.برگشتم طرفش یه دختر،ریزه میزه باصورت سفید گرد'چشمای قهوه ای بینی متوسط لبای باریک قرمز،رنگ موهای مشکی باز با یه تیرشرت حلقه ای مشکی شلوار لی ابی.توی صورتش پراز لک و مک بود.

اونم همینجور زل زده بود به من!

با حرف دیوید از فکر اومدم بیرون.

-لاله حرکت کن.

اروم سرم و تکون دادم.به دختره لبخندی زدم که اون اخم کرد!با چشمای گرد نگاهش کردم.شونه ای بالا انداختم و با دیوید حرکت کردیم.

اون دختره هم سرجاش ایستاده بود.

حدود یک ساعت بعد از شهرخارج شدیم.توی یک جاده خاکی که باریکم بود و دو طرفمون دیوار یابهتره بگم همون زمین بود.

من:دیوید آن دختر که بود‌؟

با،لحن عجیبی گفت:بعد خواهی فهمید.

-چرا همانند ملکه ی اعظم سخن میگویید؟!

-زیرا،او از زمین امده است.

من:اها ملکه زبان شما را به مردم سرزمینمان آموخته است و همه به این زبان سخن میگویند.

باتعجب گفت:پس چرا تو اینگونه سخن نمیگویی!؟

با،اخم گفتم:زیرا،ازملکه بدم می آید.

با،لبخند گفت:آروم باش به خاطر من اینجوری حرف بزن.

لبخندی زدم وگفتم:هرچند سخته اما باشه.

اونم لبخندی زد.اوف خداروشکر مردم از بس کتابی حرف زدم.

من:نمیخوای بگی چرا،اسمتون اینجوریه؟

به حالت مسخره ای گفت:چجوریه؟

خندیدم و گفتم:خب دیمن،دیوید تازه اسماتون شبیه هم هستش!

زد،زیر سنگ جلوی پاش.

-خب ما هم منظورم منو دیمن و امیلی مثل ملکه ی جدیدتون برای حفاظت از جونمون به کشور دیگه ای به اسم امریکا منتقل شدیم!اونجا همچین اسمایی برامون انتخاب شد و،زمانی که برگشتیم اسمامون رو تغییر ندادیم.

خندیدم و باخودم گفتم‌:خودم میدونم که همچین اسمایی توی امریکا بیشتر کاربرد،داره!

من:خب اقا دیوید کجا میریم؟

ایستاد و باچشمای ریزی نگاه ام کرد.

-باید،یکاری انجام بدیم وقتی به اونجا رسیدیم باید ترس تو کنترل کنی!میدونم که میتونی و،درک میکنی. چون توی سرزمینان خودمون با موجودات زیادی رو به رو شدی و الانم قراره با موجوداتی ترسناکتر،روبه رو بشیم!

با حالت متعجبی گفتم:دلیل اینکه بهم اعتماد میکنی و همه چیز،رو میگی چیه؟!

به راه رفتن ادامه داد!منم دنبالش راه افتادم.

-خودمم نمیدونم ولی بهت اعتماد،دارم!مطمئنم از اعتمادم سو استفاده نمیکنی.

با،این حرفش یه حسی مثل خــ ـیانـت بهم دست داد! ولی اونا بودن که خــ ـیانـت کردن و تبعید شدن و مادرم رو دزدیدن.

من:مطمئن باش!خب اسم این موجودات چی هست؟

-واقعا میخوای بدونی؟

خندیدم و گفتم:اره میخوام بدونم!

اونم خندید و گفت:باشه نمیخوای بدونی مشکلی نیست!

با حرص گفتم:اِه بگو.

خندید و صداش و نازک کرد و گفت‌:اِه باشه نمیگم!

‌چپ چپ نگاهش کردم.نمیدونم چیه ولی خب باهاش راحتم!وقتی دید،دارم چپ چپ نگاهش میکنم گفت:

-خب باشه بابا،اسم این موجودات"کوموسیا"هستش!

ابروهام،از تعجب بالا رفت.

-خب حالا،این "کوموسیا"چی هستن؟!

-بعد میفهمی.

اروم سرم رو تکون دادم.

حدود نیم ساعتی میشه که داریم راه میریم.اما هنوزم توی همون جاده بودیم هیچی تغییر نکرده بود!

من:دیوید کجا میریم؟

دستی توی موهاش کشید و گفت:فعلا میریم به هینا،باید کسی و ملاقات کنم!

من باتعجب:هینا کجاست؟!

دستشو انداخت دور شونه ام.

-یه کلبه ی جادویی!

-خب اونجا چیکار،داریم؟

خندید وگفت:آی آی فضولی بسه کوچولو.

با حرص گفتم:من کوچولو نیستم خب بگو اونجا چیکار،داریم!

منو به خودش محکم فشار،داد بعد ولم کرد.

-اونجا میفهمی!

با،اخم سرم و تکون دادم.کاش میشد با جادو بریم هی خدا.

یک ساعت و نیم بعد:

جلوی یه کلبه که وسط یه عالمه درخت بود ایستاده بودیم.اخه درخت زیر،زمین!مگه میشه؟مگه داریم؟

دور کلبه پر از درخت و گل بود.به رنگ های مختلف کمی دور تر از کلبه یه آبشار کوچیکم بود.

با دیدن این صحنه ها رفتم به۱سال قبل:

"وای خدا،اینجا خود بهشته دستامو ازهم بازکردم.

چندبار چرخیدم و یه نفس عمیق کشیدم.

روبه آرسین گفتم:واوو چه زیباست آرسین اینجا را خیلی دوستدارم.

لبخندی زد و گفت:این فقط یه قسمت از باغ هست هنوز قسمت اصلی اش را ندیده ای هورداد،دنبالم بیا"

با،یاداوری اون روزا عجیب دلتنگ شدم!

باصدای دیوید از گذشته بیرون کشیده شدم.

-اروم جلو میریم پشت سرم بیا هراتفاقی افتاد نترس!فقط بدون همه اش الکیه و،واقعی نیست.

باترس سرم و تکون دادم.خوبه صد نوع قدرت دارم ها!باز میترسم دستپاچه لبخندی زدم.

پشت سرش میرفتم.اروم شمشیرشو از غلاف درآورد!

باتعجب نگاهش میکردم!صدای شمشیر فضا رو پر کرد.به جلو نگاه کردم.هیچکس نبود!پس دیوید با کی میجنگید؟با داد،دیوید به خودم اومدم.

-لاله فرار کن طرف کلبه و درش و باز کن زود باش.

پاتند کردم طرف کلبه.

همین موقع خنجری از سمت راستم رد شد. و توی هوا به چیزی برخورد کرد!وصدای جیغی گوشام رو پر کرد.و بعد دود شد،رفت هوا!جان اینجا چخبره؟قدمام رو تندتر کردم.

با صدای کسی که اسمم رو گفت برگشتم عقب ولی چیزی ندیدم!باتعجب سرجام ایستادم.

پس کی بود گفت لاله؟همین موقع که میخواستم برگردم و طرف کلبه برم خنجر کوچیکی به سمتم پرتاب شد.باخیال راحت نگاهش کردم چون من هاله محافظ رو دارم.خنجر نزدیکم بود که دیوید داد،زد"نه"

نگاه ام برگشت طرفش پیشونیش کمی خونی بود.

با،احساس درد شدیدی به خودم اومدم.به دستم نگاه کردم خنجر توی کتفم فرو،رفته بود.

"مرضیه:هورزاد حواست باشه زیر،زمین جادوهات با هاله ی محافظت اثر نداره همه خنثی میشن"

اشکام شروع به ریختن کردن.مایعی از توی معده ام به سمت دهنم هجوم اورد.شروع کردم به عق زدن همه اش خون بالا می اوردم!

با دو،زانو افتادم روی زمین. دیوید روبه روم قرار گرفت.

اروم زمزمه کردم"نذار بمیرم"

و بعد سیاهی.

"دوماه قبل سرزمین هوان"

روی تخت سلطنتیم نشسته بودم دقیقا یکماه از،روزی که مادرم اومد توی خوابم و ازم خواست پیداش کنم میگذره.توی این یکماه خیلی اتفاقات افتاده!دنبال بدل خودمم که در نبود من اینجا باشه. اخه نمیخوام کسی متوجه نبود من بشه!فارسی عامیانه رو به مردم سرزمینم اموختم هرچند سخت اما خب شد و هنوز کسایی که بدرستی یاد نگرفتن دارن کلاس میرن.

و هوزان سرش زده شد هرچند بخاطر اینکارم نفرت رو توی قلب آرسین بوجود اوردم ولی باید هوزان میمرد.

الانم منتظر هاکانم تنها کسی که میدونه مادرم زنده است البته اگه سیمبر و فاکتور بگیریم.

جارچی داد،زد:مشاور اعظم سرزمین سپیا وارد میشون.

با لبخند به هاکام که روی فرش قرمز،رنگ جلو می اومد نگاه کردم.با لبخند احترام گذاشت و گفت:

-درود ملکه ی من حالتان خوب است؟

من:درود هاکام سپاس حالمان خوب است.حال شما چطور است؟

-سپاس حالتان خوب باشد حال ما نیز خوب است.

اروم سرم و تکون دادم:هاکام کاش میشد شما نیز به سرزمین من می امدید،و به زبان ما سخن میگفتید.

سرش و انداخت پایین وگفت:ملکه من نیز میخواستم لکن به دلایلی نمیشود!

بالبخند:باشد کاری را که گفتم انجام دادی؟

چشماشو باز و بسته کرد و گفت:اری در اتاق مهمان منتظرتان هستن.

با لبخند بلند شدم.دامن پیراهن قرمز رنگم رو،درست کردم.پام و اروم روی پله ها گذاشتم و اومدم پایین.

چه حالی میده ملکه باشی!

لباسی قرمز رنگ که دامنش پف داره و طرح اتش به رنگ زرد روش طراحی شده،از کمر به پایین لباسم گشاده از پشتش بند میخوره.مدل موهام طرح ملکه ای هست ویه تاج طلایی که نگین های قرمز داره.و یکی از نگین هاش توی پیشونیم افتاده رژ پر،رنگ قرمز.

با تعجب به دختر،رو به روم نگاه کردم.کپی من بود.

بدون احترام گذاشتن خیره نگاه ام میکرد.

هاکام عصبی گفت:به چه خیره شده ای دخترک!احترام بگذار.

دختر سریع احترام گذاشت.

-پوزش ملکه.

اروم سرم و تکون دادم. و نشستم روی صندلی.

من:نامت چیست؟

-نامم مه سیما هست.

لبخندی زدم و گفتم:نامت زیباست چهره ات مانند من است.

هاکام:بانوی من فقط چشمانشان مشابه شماست!چهرهشان گریم شده است.

خندیدم و گفتم:هاکام چگونه با گریم او،را شبیه من کردی؟

-گریمور های حرفه ای.

سرم و تکون دادم.

مه سیما:ملکه به هنگام غیاب شما من در جایگاه شما هستم ایا میتوانم تا زمان بازگشتتان به دیگران دستور،دهم؟!

با خشم نگاهش کردم.تا دید عصبی شدم سریع سرش و انداخت پایین.

با صدای بلندی گفتم:ببین دختر خانوم اولا الان اینجایی باید مثل من حرف بزنی سیلا خدمتکار مخصوصم بهت یاد میده.دوما تا زمان بازگشت من تمام کارای من به عهده مشاور دومم بهداد هست و تو فقط اینجا زمانی حاظر میشی که از سرزمینان دیگه پیکی فرستاده بشه.حق هیچ گونه دخالت توی کارای حکومتی نداری.و اگه خطایی ازت سر بزنه بی درنگ سرت زده میشه!تا زمانی که اینجایی به خانواده ات رسیدگی میشه.

با صدای لرزونی گفت:پوزش ملکه امر،امر شماست.

با سر اشاره کردم بره.پوف هنوز نرفتم فکر تاج و تختمه باید یکاری کنم اینجور نمیشه.

وقتی دختره رفت هاکام سریع گفت:

-ملکه عفو کنید خود رسیدگی خواهم کرد.

من:باشد هاکام حواستان به او باشد.من امشب میروم همه چیز،را اول به تو بعد به بهداد میسپارم.

-اسوده خیال باشید من دیگر میروم.

احترام گذاشت و رفت.

اروم از توی بغل سیمبر بیرون اومدم.اشکی که میخواست از گوشه ی چشمم پایین بیاد رو پاک کردم.

من:سیمبر مواظب خودت باش سرزمین و مردمم رو به تو میسپارم.

سیمبر لبخند غمگینی زد و گفت:توام مواظب خودت باش عزیزم تو این مدت بهت وابسته شدم.امیدوارم با ملکه ی پیشین برگردین.

پیشونیش رو بوسیدم و گفتم:خیلی دوستدارم سیمبر امیدوارم خیلی زود برگردم.

گونه ام رو نوازش کرد و گفت:‌تو،رو به ایزد پاک سپردم بدرود ملکه ی ایرانی من.

من:بدرود فرشته ی سرزمین من.

چشم های اشکی مو بستم.زیر لب شروع به گفتن جادو کردم و بعد بی حس شدم.

"زمان حال

اروم چشم هام رو باز کردم با دیوید چشم تو چشم شدم.

من:من نمردم؟

دیوید لبخندی زد وگفت:نچ تو تا بقیه رو نکشی نمیمیری.

خندیدم.خواستم بلند بشم که کتفم تیر کشید و صدای نه دیوید تو گوشم پیچید و دوباره سیاهی"

(۲ماه قبل ساعت۲۲:۰۰به وقت ایران-تهران در پاتوق همیشگی هورزاد)

اروم چشم هام رو باز کردم تمام بدنم تیر میکشید.

بلند شدم و ایستادم.نفس عمیقی کشیدم بالاخره برگشتم به کشورم لبخند غمگینی زدم.

نمیدونم چرا،اومدم پاتوق؟شونه ای بالا،انداختم.

متوجه لباسام شدم چرا من هنوز این لباس تنمه؟

همون لباسی که توی سرزمینم تنم بود!دستی کشیدم روی موهام تاجم نبود.اما نگین قرمز،رنگ که روی پیشونیم اویزون بود سرجاش بود.

حالا من با،این لباسا چطور برم؟خداکنه امروز چهارشنبه باشه و بچه ها پاتوق باشن.

پشت درخت که روبه روی ورودی رستوران بود ایستاده بودم.

نمیدونم چقدر خیره بودم به در،ورودی که آنا دست توی دست حامد،زد بیرون.با دلتنگی شدید بهش خیره شدم عزیزم خیلی خانوم شده بود.ولی چاق شده بود هرکی نمیشناختش با دیدن شکم گرد کوچیکش فکر میکرد حامله است.

متوجه پشت سرش شدم هیراد که نسبت به قبل خیلی لاغر تر شده بود،دنبالشون می اومد اونم تنها.روبه روی ماشین دویست شیش سفید رنگی ایستادن.

تقریبا چند قدم با من فاصله داشتن و من پشت درخت بودم.به دورو برم نگاه کردم کسی نبود خلوت بود.

از پشت درخت اومدم بیرون اروم به سمتشون قدم برداشتم.حواسشون بهم نبود.

اول انا بهم نیم نگاهی انداخت بعد سرش و به طرف هیراد برگردوند بعد از چند ثانیه سریع نگاه ام کرد.

انا"هورداد"

لبخندی زدم پاتند کردم طرفش.هیراد و حامدم متوجه ام شدن با تعجب نگاه ام میکردن.دستام و ازهم بازکردم و انا رو توی اغوش کشیدم.

هق هق انا بلند شدوگفت:هورداد کجا بودی دلمون تنگ شده بود بی وفا.

با لحن غمگینی گفتم:میفهمی عزیزجونم منم دلتنگت بودم.

هیراد:باورم نمیشه هورداد؟این چه طرز لباس پوشیدن!

از آغوش انا بیرون اومدم و گفتم:اول سوار ماشین بشیم توضیح میدم اینجور نمیتونم چیزی بگم خب.

انا محکم زد توی سرم.

من:اه چته دیوونه!

انا باحرص:خیلی...این همه مدت نبودی الانم‌ که اومدی میگی اسمت هورزاد ملکه ی سرزمین هوان صدتا قدرتم داری!توی تیمارستان بودی نه؟

من:گمشو چیکارکنم باور کنی؟

حامد از توی اینه ی جلو نگام کرد و گفت:یکی از قدرتات رو نشون بده.

هیراد که ماشینش رو گذاشته بود و همراه ما،اومده بود گفت:اره نشون بده.

من:باشه بزن کنار.

حامد ماشین رو کنار اتوبان پارک کرد.

من:همه چشماتون رو ببندید و تا موقعه ای که نگفتم باز نکنید.

هرسه تاشون چشم هاشون رو بستن.

منم چشم هام رو بستم و جادو،رو گفتم.

بعد از چند،دقیقه چشم هام رو بازکردم.جلوی خونمون بودیم.

با لبخند گفتم:چشم هاتون رو بازکنید.

همزمان چشم هاشون رو بازکردن و با دهن های باز به خونه نگاه کردن باورشون نمیشد.

انا دستی به لباسم کشید و گفت:وای خدا تو،واقعا ملکه ای؟باورم نمیشه!

خندیدم و گفتم:ای بابا دیگه چیکارکنم که باورتون بشه!

هیراد:من توی پیدا کردن مرضیه کمکت میکنم.

خندیدم و گفتم:اه پس زنتو چیکار میکنی!رزا ناراحت نمیشه؟

با لحن خاصی گفت:اون نامزدی فرمالیته بود،و من زنی ندارم!

با تعجب نگاهش کردم عجبا!اروم از ماشین پیاده شدم.

نمیدونم چرا حامد چیزی نگفت فقط بهت زده هی منو نگاه میکرد هی خونه رو!خندیدم دیوونه شده بچه ام.

به طرف در حرکت کردم.اخ که چه دلتنگ بودم.

انا و حامد و هیراد بدون حرف دنبالم می اومدن. زنگ و زدم هیچ صدایی نیومد.دوباره زنگ و،زدم صدای پایی رو شنیدم و بعد،در حیاط باز شد.

باتعجب به ماکان خیره شدم برگشته ایران!

زمزمه کردم"ماکان"

و بعد خزیدم توی بغل ماکان که مات مونده بود.محکم به خودم فشارش دادم خیلی دوسش دارم.

من:ماکان دلم تنگ بود.

ماکان به خودش اومد.به سختی منو ازخودش جدا کرد و با،اخم زل زد توی چشمام.باتعجب نگاهش کردم!چیشد!چرا همچین کرد؟

-چته ماکان چیشده؟

باعصبانیت گفت:مگه نرفته بودی چرا برگشتی؟برگشتی که من بیشتر عذاب بکشم؟این چه طرز لباس پوشیدنه!از اینجا برو هیچ وقتم نیا!فراموش کرده بودم که خواهری به اسم هورداد،دارم چرا برگشتی؟

با بغض زمزمه کردم"ماکان"

چشم هاش رو محکم روی هم فشار،داد.

بازوم رو گرفت و خواست منو از حیاط بندازه بیرون که باصدای مامان قبلیم سرجاش ایستاد.

-ماکان این دختره کیه با،این سرو،وضع اخر یه دختر از خارج اوردی زنت بشه؟مگه از رو جسد من رد بشی!من عروس فرنگی...

با دیدن چهره ی من سکوت کرد.با لبخند نگاهش کردم.

دستاش ازهم باز شد و من بازومو ازدستش کشیدم و به سمت زنی که حق مادری به گردنم داشت پا تند کردم.

و توی اغوش گرمش فرو رفتم.

من:مامانم.

با گریه گفت:جون دلم دخترکم خوب شد اومدی.

روی مبل روبه روی ماکان و کامیار و بابا نشسته بودم.

و سرم روی شونه مامان بود.مامان هرچی تعارف کرد انا،اینا نیومدن داخل ولی قول دادن صبح زود بیان پیشم.

به ماکان نگاه کردم با چشم های ریزی نگاه ام میکرد.

کامیار:کجابودی فسقله؟این چه لباسی که پوشیدی!

مامان فشار خفیفی به بازوم داد."این یعنی اینکه چیزی نگم بهشون!"اما چرا؟

من:مگه فضولی؟

بابا:بسه بچه ها حتما خواهرتون خسته است هورداد باباجان برو اتاقت صبح باهم صحبت میکنیم.

اروم از سرجام بلندشدم.مامان میخواست همراه ام بیاد که نذاشتم.

من:شب خوش همگی.

همه جوابم رو،دادن به جز ماکان هنوزم دلیل تنفرشو نفهمیدم!اروم از پله ها بالا،رفتم.اها فهمیدم!چون میدونه من خواهرش نیستم و به خونه ی اونا،اومدم ازم متنفره.

در اتاقم رو بازکردم و چرخی زدم.همه چیز سرجاش بود.

شیرجه زدم روی تخت قرمز و مشکیم.

به سقف خیره موندم.حالا چطور مرضیه رو پیداکنم؟بیشتر از هزار نفر اسمشون مرضیه است.اونوقت من فقط با یه اسم دنبالش بگردم!پوف.

همینجور،داشتم فکرمیکردم که در،اروم باز شد!و ماکان اومد،داخل!روی تخت نشستم.

ماکان صندلی کامپیوترم رو از گوشه اتاق برداشت.اورد رو به روم نشست.توی چشم های مشکیش خیره شدم.

من:اتفاقی افتاده؟

ماکان:نه چرا برگشتی؟

من:نباید برمیگشتم؟

عصبی گفت:نه نباید برمیگشتی برگرد همونجایی که بودی.

کلافه گفتم:ماکان دلیل نفرتت از من چیه!چون خواهر،واقعیت نیستم ازم متنفری؟

با چشم های گرد،نگاه ام کرد.

ماکان:چی!تو خواهر،واقعیم نیستی؟

مگه نمیدونست؟اب دهنم رو قورت دادم.

من:اره نیستم مگه یادت نیست؟

بلند شد و دستی توی موهاش کشید.

اروم زمزمه کرد:خدا لعنتم کنه سر هیچی این همه خودم و هورداد رو،زجر دادم خدا لعنتم کنه.

و تند از اتاق زد بیرون!منظورش چی بود؟اوف اخر،دیوونه میشم خودم رو پرت کردم روی تخت و چشمام رو بستم بشمار۳خوابم برد.

با صدای در اتاقم چشمام رو بازکردم.نشستم روی تخت.

من:بفرمایید.

در باز شد.انا،اروم اومد'داخل در و بست و نشست روی تخت کنارم.

انا:صبح بخیر عزیزکم.

لبخندی زدم و گفتم:سلام مزاحم همیشگی چطور مطوری؟

دستامو گرفت توی دستش و سرش و به سرم تکیه داد.

اشکاش شروع به ریختن کرد.

انا:هورداد تورو خدا دیگه نرو پیشم بمون زندگی بدون تو سخته این چند ماه هم به زور تحمل کردم جون انا بمون!

چشم هام رو بستم و گفتم:عزیزکم نمیشه اداره یک سرزمین بر عهده ی منه هی دختره ی پرو اسم من هورزاد نه هورداد اگه دفعه ی دیگه اسمم و اشتباه بگی دستور میدم حامد سرت و بزنه.

و،زدم زیر خنده انا سرش و از سرم جدا کرد و لبخندی زد.

نگاهی به شکم جلو اومده اش کردم.

من:میگما،از بس خوردی ببین چه شکمی زدی!بابا یکم لاغرکن تا یکی خر بشه بیاد بگیرتت.

انا ریز خندید و گفت:اوه خبرنداری عسیسم؟من ۸ماه ازدواج کردم!

با بهت نگاهش کردم و گفتم:با حامد؟!

تند گفت:اره با حامد،دوماه بعد از رفتن تو ازدواج کردیم.

اخم کردم و گفتم:فقط منتظر بودین من برم بعد ازدواج کنید واقعا که!

دیدم انا با ناراحتی نگاه ام میکنه.زدم زیرخنده!

من:شوخی کردم بابا.ان شاا...خوشبخت بشین عزیزم.

اونم خندید وگفت:بیشعور هنوزم خوب بلدی ضدحال بزنی ناسلامتی ملکه ای ها!یکم ادم شو خب.

خنده ام بیشتر شد و گفتم:پس بگو چرا،اینقدر خوردی که شکم زدی.

اونم دستش و اروم گذاشت روی شکمش.

انا:پس این یکی هم خبر نداری؟

خنده ام قطع شد و با کنجکاوی گفتم:چی!

با صدای ارومی گفت:اینکه۵ماه داری خاله میشی!

بی اختیار جیغ بلندی کشیدم که انا بلند شد و ایستاد و گوشاش رو گرفت.در به شدت باز شد،و ماکان با موهای ژولیده و یه زیر پوش و شلوارک اومد داخل!جیغم قطع شد انا سریع چشماش رو گرفت.ماکان تند کنارم نشد و با دستاش صورتم رو قاب گرفت.

-حالت خوبه؟اتفاقی افتاده چرا جیغ زدی یه چیزی بگو!

با تعجبی آشکار گفتم:اوم چیزه یه خبر شنیدم خوشحال شدم!

خندید و گفت:ساعت۶صبح چه خبری اخه.

با،ابروهام به سمت انا اشاره کردم.

به طرف انا برگشت و با دیدن انا سریع زد بیرون.خنده ام به هوا رفت انا چشماشو باز کرد و مشت محکمی به بازوم زد. انا:زهر بخندی بیشعور با،این جیغات شانس اوردی بابات ساعت۵میره سرکار مامانتم قرص خواب میخوره!داداش کامیارتم که خونه نیست!

ابروهام از تعجب بالا رفت.

من:امار خانواده منو از کجا داری؟اصلا بگوببینم ساعت هنوز۶چطور اومدی؟!

انا خندید و گفت:اولا‌ بابات بهم گفت دوما صبح ساعت۵جلو خونه منتظر بودم بابات بیاد!

باحرص نگاهش کردم که یه لحظه یاد بچه ی توی شکمش افتادم.

با ذوق بلند شدم و بغلش کردم.

من:وایی الهی فدای گلم بشم اصلا باورم نمیشه دارم خاله میشم!مبارکت باشه عزیزم.

انا،اروم ازم جدا شد و گفت:خب پاشو ببینم بریم دنبال مرضیه.

خندیدم و گفتم:خنگول جونم من نمیدونم فامیل این مرضیه چی هست!تازه امروز میخوام پیش خانواده ام باشم شب با هم میریم پاتوق باشه؟

با،اخم نگاه ام کرد.

من:اخم نکن قربونت برم دل تنگ خانواده ام بودم.

لبخندی زد.

انا:باشه عزیزم پس شب میبینمت.

هم دیگه رو بوسیدیم و انا رفت.

من دیگه خوابم نبرد در کمد قهوه ای رنگم که گوشه ی اتاق بود،رو بازکردم.یه تیشرت استین حلقه ای مشکی که روش طرح قلب بود برداشتم با شلوارک سفیدم.

خزیدم توی حموم و یه دوش گرفتم اومدم بیرون لباسام رو عوض کردم.از اتاق زدم بیرون دوشی که گرفتم تقریبا یک ساعتی طول کشید.به طرف اشپز،رفتم میز صبحانه اماده بود.ماکان با همون لباسا داشت با مامان صبحانه میخوردن.

من:صبح بخیر همگی خوبین؟

جفتشون جوابم دادن مامان بلند شد و گفت:بشین چایی بریزم برات دخترم.

من:نه مامان تو صبحانه تو بخور خودم میریزم.

درحالی که بـ ــوسه ای روی گونه ام میکاشت گفت:نه عزیزم صبحونه ام تموم شد من باید برم اماده بشم برم بیرون.

نشستم روی صندلی کنار ماکان.

من:مرسی مامانم پس کامیار؟

مامان درحالی که استکان و جلوم میذاشت گفت.

-دیشب رفت بیرون خونه رفیقش معلوم نیست کی بیاد!

اروم سرم و تکون دادم و گفتم:توکی میای مامان؟

-نمیدونم شاید کارم تا ظهر طول بکشه فعلا خداحافظ.

و باعجله زد بیرون.اروم چایی میخوردم که نگاه خیره ی ماکان رو حس کردم.

من:هوم خشکل ندیدی؟

خندید باتعجب نگاهش کردم!الان باید سرم داد میزد.

-مطمئنی سرت به جایی نخورده؟

خنده شو قطع کرد و بلند شد.دستش و گذاشت روی شونه ام و گفت:صبحانه تو بخور بیا،اتاقم کارتدارم فوری!

من:باشه میام.

از اشپز بیرون رفت یعنی چیکارم داره!

میز،و جمع کردم و رفتم بالا.گ چند تقه به در اتاقش زدم.

-بیا تو.