رمان جادوگران رانده شده جلد اول به قلم فاطمه تاجیکی

ژانر: فانتزی_ تخیلی

خلاصه داستان :

رمان درمورد دختری به اسم هورداده، که دوست داره به سرزمین رویایی بره و ملکه ی اون سرزمین بشه و دنبال راه حله. یه شب که می‌خوابه، وقتی بیدار‌ میشه توی یه سرزمین دیگست. اون رو پیش ملکه سرزمین می‌برند. هورداد فکر می‌کنه که دیگه ملکه میشه اما برخلاف تصورش ملکه دستور میده سرش رو بزنن ولی به‌دست پسرملکه، شاهزاده آرسین، نجات پیدا می‌کنه ولی خدمتکار مخصوص شاهزاده میشه و…

ادامه رمان:

باحرص کوله‌ام رو برداشتم و به طرف در خروجی کلاس رفتم. آنا دیگه شورش رو درآورده! هی هیچی نمی‌گم پررو شده.

آنا:«هورداد، هورداد، هوری موری صبر کن.»

من:خفه! کار کن این‌قدر اسم من رو مسخره نکن. برو، برو بی‌معرفت! دوست خودم این‌جوری باهام حرف می‌زنه وای به حال دشمنم دیگه!»

آنا بازوم رو گرفت و نگه‌ام داشت و گفت:

- هی دختر چته خب؟! دارم راستش رو می‌گم. اگه بری به کسی همچین حرفایی بزنی مسخره ات می‌کنن خو! بخاطرخودت می‌گم!

من:«کی گفتم می‌خوام به کسی بگم؟ من ازت راهنمایی می‌خواستم!»

آنا پوف بلندی کشید و گفت:

- آخه من چه بدونم؟ از بس این رمانای مزخرف رو خوندی روی ذهنت تأثیر گذاشته! آخه من چطور مثل اون دختره توی رمان تیدا، زاده ی نور و تاریکی یا، اون یکی رمان چی بود اسمش؟ اها، راز شاهزاده شهر جادو تو رو ملکه کنم؟ آخه حرفا‌ می‌زنی بچه!

دیگه روانیم کرد. با اخم نگاهش کردم و گفتم:

- انا اگه راه حلی نداری پس لطفا من رو مسخره نکن. فهمیدی؟ اه.

و به راهم ادامه دادم. انا بهترین دوستمه و الان هشت ساله با هم دوستیم ولی گاهی اوقات می‌خوام ازدستش سرم رو بکوبم توی دیوار. سوار جنسیس قرمز رنگم شدم. من عاشق رنگ قرمزم. منتظر انا موندم، خونمون نزدیک هم‌دیگه است و همیشه وقتی کلاس داشتیم با هم می‌رفتیم و می‌اومدیم.

وقتی انا سوارشد، بدون هیچ حرفی به طرف خونه حرکت کردم. دانشگاهمون زیاد تا خونه فاصله نداشت. دانشگاه آزاد واحد شمالی تهران بود و خونه ی ما توی منطقه ی سیمین هستش.

راستی من هورداد، ۱۹سالمه. ترم دو رشته حسابداری هستم. می‌دونم باخودتون میگین” اخه هورداد چه اسمیه؟!“خودم هم نمی‌دونم دلیل انتخاب این اسم چیه! خانواده‌امم چیزی بهم نمی‌گن.

انا هم هم‌سن خودمه و رشته حسابداری. البته اون چند ماه ازمن بزرگتره. پوف خدایا من دارم دیوونه می‌شم! اخه دلم می‌خواد مثل اون دوتا رمانی که انا اسمشون رو گفت برم به یه سرزمین رویایی و ملکه بشم. دیوونه نیستما ولی خب حسم میگه می‌تونم بشم. وقتی به کوچه‌ای که خونه ی انا بود رسیدم، وایستادم.

انا سریع پیاده شد ولی قبلش گفت:

- ملکه جونم قرار امشبمون با بچه ها توی پاتوق همیشگی. یادت نره!

و سریع در رو بست و رفت شیطونه می‌گه با ماشین زیرش بگیرم. دختره ی خل و چل! به طرف خونه رفتم و با ریموت در رو باز کردم و ماشین رو توی پارکینگ پارک کردم. پیاده شدم و به‌طرف خونه رفتم. خونه ما یه ویلای بزرگ و شیک بود که پارکینگش با حیاط جدا بود و ورودی جداگانه داشت. ازتوی پارکینگ یه در بود که داخل حیاط باز می‌شد. عاشق خونمونم! بابام عاشق گل و گیاه بود و حیاطمون پر از گل بود.

رفتم داخل و با صدای بلند گفتم:

- سلام بر اهل خانه. عشقتون، نفستون، زندگیتون اومد.

داشتم همین‌جوری حرف می‌زدم که یه چیزی محکم خورد توی سرم. دستم رو گذاشتم روی سرم و گفتم:

- آخ آخ! خدا لعنتت کنه کامیار به توام می‌گن داداش؟!

کامیار برادرمه که دو سال از خودم بزرگتره. اون دمپایی مبارک رو زد توی سر من. با حرص نگاهش می‌کردم که مامان از آشپزخونه اومد بیرون و در حالی که به کامیار چشم غره می‌رفت، به من گفت:

-عزیزدلم، بیا توی بغلم دختر نازم.

با خنده توی بغل مادرم فرو رفتم. عاشق مادرمم! پدر و مادرم خیلی نازم رو می‌کشن. به قول خودشون ته تغاریشونم!

مامان گونم رو بوسید و گفت:«هورداد، عزیزم، برو لباسات رو عوض کن بیا می‌خوام میز رو بچینم.»

لبخندی زدم و گفتم:«چشم مامی جونم.»

و به طرف پله ها رفتم. وقتی از کنار مبلی که کامیار نشسته بود رد می‌شدم، واسم زیر پایی گرفت که اگه خودم رو کنترل نمی‌کردم با سر می‌رفتم توی زمین. با اخم برگشتم طرفش که گفت:

- اوه ملکه ی من خودت رو عصبی نکن، پوزش می‌طلبم.

وبلند زد زیر خنده. با حرص پام رو کوبیدم روی زمین و به طرف پله ها رفتم و گفتم:

- جواب ابلهان خاموشیست.

اونم گفت:

-جواب نادان تو گوشیست، ملکه ی جوان سرزمین گاوها!

آه بلندی کشیدم. آخه من اگه عقل داشتم که به این بی‌شعور در مورد ملکه شدن نمی‌گفتم و ازش کمک نمی‌خواستم!

ای خدا! رفتم توی اتاقم. مانتو و شلوارم رو در آوردم و یه بلوز و شلوارک تا روی زانو پوشیدم و خودم رو انداختم روی تخت و به برادر بزرگترم، ماکان فکر کردم. ماکان ۹ سال از من بزرگتره و خیلی از من بدش میاد، دلیل تنفرش رو نمی‌دونم! آخه کی از آبجیش بدش میاد؟! مامانم می‌‌گه چون بهت حسودیش می‌شه! واسه همین، بابام که نمی‌تونست رفتارای بد ماکان با من رو تحمل کنه، اون رو فرستاد خارج از کشور، پیش عموم.

خب، خب، من دختری با پوست خیلی سفید، می‌گم خیلی یعنی خیلی! یکم از پوست پنیری کمتر. موهام تا روی زانوم می‌رسه. یه بارخواستم کوتاهشون کنم که مامانم نذاشت. چشمام قهوه ای خیلی روشن، لبای غنچه ای، گونه های برجسته و بینی کوچیک متناسب.

آخه ببین قیافه‌ام هم به ملکه ها می‌خوره.

بعد از خوردن ناهار، اومدم توی اتاقم کمی استراحت کنم تا بعد از ظهر. توی جام هی خودم رو تکون می‌دادم ولی خوابم نمی‌برد. پوف! چم شده من؟!

تصمیم گرفتم برم پایین پیش کامیار که همیشه خدا جلوی تلویزیون ولو شده. مردم برادر دارن، ماهم برادر داریم! قوربونت خدا جونم.

بلند شدم و از اتاق رفتم بیرون. همین‌جوری داشتم از پله ها می‌رفتم پایین و با چشمام دنبال کامیار می‌گشتم، ولی نبود. اه! کجا رفته پس؟! یه صداهایی از آشپزخونه میومد؛ به طرف آشپزخونه رفتم. کامیار روی صندلی توی آشپزخونه نشسته بود و چایی می‌خورد. رفتم روی صندلی کنارش نشستم و گفتم:«چه خبرا؟»

گفت:

-سلامتی ملکه ی سرزمین من.

و خندید. رو آب بخندی! هیچی نگفتم و فقط نگاهش کردم. اونم همین‌جور که با تعجب نگاهم می‌کرد، فنجون چای رو، به دهنش نزدیک کرد و چای که به توی دهنش سرازیر شد محکم زدم پس کله اش که چایی پرید توی گلوش. هم سرفه می‌کرد و‌ هم تند تند می‌گفت:

- سوختم سوختم!

منم از فرصت سوءاستفاده کردم و محکم زدم پشت کمرش و گفتم:«طاقت بیار. الان سرفه‌ات رو بند میارم، داداشی.»

بعد از چند ثانیه، حالش خوب شد و از من فاصله گرفت و رو به روم وایستاد و گفت:

-خب، من رو می‌سوزونی نه؟!

همین‌جور که داشتم عقب عقب می‌رفتم گفتم:

- اوم، چیزه داداشی، دستم خورد بهت وگرنه می‌دونی که من دلم نمیاد تو رو بسوزونم!

به در آشپزخونه که رسیدم گفتم:

-حقته، بازم می‌زنمت.

و پا به فرار گذاشتم.اونم دوید دنبالم. از اونجایی که لنگای درازی داشت، با چند گام بلند بهم رسید و گفت:«خب که این‌طور! حقمه؟!»

و دست من رو کشید وبه طرف آشپزخونه برد.

من گفتم:

-غلط کردم! چیز خوردم! ببخشید.

-نچ تلافی می‌کنم.

و لبخند خبیثی زد. وای خدا من از آتیش می‌ترسم.

من از بچگیم چیز زیادی یادم نیست، فقط یه تیکه‌اش رو یادمه، اونم این بود که آتیش دستم رو سوزوند و دوماه توی پانسمان بود. پوف!

- کامیار تو رو خدا! کامیار!

به میز توی آشپزخونه که رسید، فندک رو برداشت و روشنش کرد و به طرف دستم آورد. منم سرم رو بردم اون طرف و جیغ زدم.

چند ثانیه که گذشت، سوزشی حس نکردم. آخیش! کامیار دلش نمیاد من رو بسوزونه.

سرم رو به طرف دستم بردم که درکمال تعجب دیدم کامیار آتیش رو به دستم خیلی نزدیک کرده. ولی پس چرا من سوزشی حس نمی کنم؟ خدای من! کامیار فندک رو خاموش کرد و گذاشت روی میز و گفت:

- خب، دیگه تا تو باشی من رو نسوزونی! خیلی سوزشش زیاد بود؟

و سوالی نگام کرد. منم با بهت سرم رو تکون دادم و چیزی نگفتم. به طرف اتاقم راه افتادم. خدای من چرا همچین اتفاقی افتاد؟!

ساعت پنج اماده شدم. یه مانتو جلو باز که جلوش تا یه انگشت پایین شکمم بود، به رنگ سفید و روپوش هم دوطرف باز بود، به رنگ قرمز. شلوار لی آبی، شال مشکی و کفش پاشنه دار مشکیم رو پوشیدم. یه خط چشم، یه رژلب. نیازی هم به کرم نداشتم. آماده که شدم، کیف و گوشیم و سوئیچ ماشین رو برداشتم و رفتم پایین و گفتم:

-اهل خونه، عشقتون داره میره بیرون.

مامان:«مواظب خودت باش دخترم. شب زود برگرد کارت داریم.»

من:«باشه مامان جون.»

گونه اش رو بوسیدم و رفتم سوار جنسیسم شدم. دنبال آنا رفتم. وقتی رسیدم به کوچه شون با گوشیم تک زدم. اومد بیرون و سوار شد و گفت:

-سلام بر ملکه جوان و زیبا.

من:«خفه میشی آنا؟ عصبیم نکن!»

-وا خب چیه اجی؟

-هیچی!

-ابجی ببخشید دیه. خب؟

-چون گ*ن*ا*ه داری باشه. می بخشم.

-بچه پررو. وای امشب چه خوش بگذره! تا آخرشب بیرونیم.

-خیرفرزندم. امشب من زود برمی‌گردم خونه. بابام کارم داره. بعد از شام برمی‌گردم.

آنا جیغ خفه ای کشید و گفت:

-تو رو خدا نه!

-وا! خب به من چه! با دوست پسرت برگرد، بچه پررو!

انا:«باشه بابا با حامد برمی‌گردم. تو چی؟ بالاخره نمیخوای به پیشنهاد ازدواج دوست پسرت بله بگی؟»

-نچ، اول یکم دورش بدم بعد. خخخ.

آنا خندید و گفت:

-دیوونه گ*ن*ا*ه داره بچه! اون از چند ماه فکر کردن به پیشنهاد دوستیش، که اون آخرش فکر کرد می‌خوای جواب منفی بدی، ولی خوش شانس بود و قبول کردی. اینم از پیشنهاد ازدواجش بعد از یک سال دوستی، که یه ماهه داری میگی هنوز بهش فکر نکردم!

خندیدم و گفتم:

-خب بچه پررو، نمیشه زود بهش "بله" بگم ضایست!

-بله بله! حق با شماست.

و دیگه چیزی نگفتیم. وقتی رسیدیم، به زور جای پارک پیدا کردم و ماشین رو پارک کردم. با هم به طرف در ورودی رستوران رفتیم. رستوران بیرون شهر بود و محوطه ی بازی داشت که پر از گل وگیاه بود.واقعا معرکه بود! اینجا رو با آنا کشف کردیم و اولین بار همین‌جا با حامد و خیراد آشنا شدیم. اینجا هم دو ساله شده پاتوق ما.

بچه ها رو از دور دیدم که روی تخت، بیرون نشستن. با هم رفتیم به طرفشون و با هم دیگه دست دادیم و نشستیم. از یه چیزی خیلی تعجب کردم؛ اونم وجود یه دختر، که تمام صورتش عملی بود و کنار هیراد بود.

من نشستم کنار آنا و آنا هم کنار حامد. اون طرف حامد، هیراد نشسته بود و کنار هیراد اون دختره.

با آرنج کوبیدم توی پهلوی آنا که اخماش رفت توی هم ولی فهمید منظورم چیه.

-خب هیراد نمی‌خوای معرفی کنی؟

هیراد با لبخندی گفت:«اوه ببخشید حواسم نبود!»

به طرف دختره برگشت و گفت:«دخترخاله ام و همچنین نامزد عزیزم رزا.»

به طرف ما برگشت و به آنا اشاره کرد و گفت:«آنا هستش دوست دختر حامد و کنارشم خانوم هورداد.»

منم با دهن باز بهشون نگاه می‌کردم. خدای من! چه‌طور ممکنه؟! اون که از من خواستگاری کرده بود باورم نمیشه!

خوب شد دوستش نداشتم وگرنه بدجور دلم می‌شکست. ولی غرورم چی! اون غرورم رو شکست. با پوزخند گفتم:

- وای آقا هیراد تبریک میگم! کی نامزدی کردین؟ گفتم چرا یه هفته‌ست پیدات نیست.

هیراد:«خب دیگه! ‌دنبال کارای نامزدیم بودم. دیشب نامزدیمون بود.»

آنا:«چرا دعوت نکردی؟ حامد توام می‌دونستی و چیزی نگفتی؟»

حامد:«آنا عزیزم به خدا هیراد نذاشت. گفت سوپرایزتون می‌کنه!»

گفتم:«چرا سوپرایز؟! چیز مهمی نبود که بخوایم سوپرایز بشیم؟!»

رزا با صدای لوسی گفت:«چی؟! خیلی هم مهم بود؛ من و عشقم بهم رسیدیم.»

-آهان خوشبخت بشی گلم!

گلم رو به مسخره گفتم که هیراد فهمید و اخماش رو کشید توی هم.

آخه همیشه به من می‌گفت گلم. خ*ی*ا*ن*ت کار عوضی.

حامد:«خب، بی‌خیال. چه‌ خبرا؟ تعریف کنین.»

-سلامتی. از الان بگم من بعد از شام باید برم؛ چون بابام امشب کارم داره باید زود برگردم.

به‌طرف هیراد برگشتم و گفتم:«ولی فرداشب شام مهمون تو هستیما! شام نامزدیت. خیال نکن بی‌خیالت میشیم.»

هیراد باخنده گفت:

-چشم.

حامد:«بابات چی‌کارت داره؟»

-نمی‌دونم به خدا! فقط گفت خیلی مهمه.

آنا:«نگفت چی، ملکه ی من؟»

محکم زدم توی سرش که نزدیک بود پخش زمین شه.

-نه سرباز من.

همه زدن زیر خنده و آنا هم با حرص نگام کرد. داشتیم با بچه ها چرت و پرت می‌گفتیم و قهوه می‌خوردیم تا وقتی که شام رو بیارن. آخه خیلی شلوغ بود و گفتن یکم طول می‌کشه. همون موقع گوشیم زنگ خورد. بابام بود.

-الو، سلام بر بهترین پدر دنیا!

بابا: سلام دختر نازم. کجایی بابا؟

-بیرونم با بچه ها.

بابا: دخترم ساعت 9 شد. کی میای؟ کارت داریم.

-ساعت ده میام.

بابا:«نمیشه دخترم! من و مامان و داداشت ساعت 10 می‌ریم جایی. بیست دقیقه دیگه خونه باشی عزیزم.»

قطع کرد.وا! یعنی چی؟! من با بالاترین سرعتم برم، نیم ساعت دیگه اون‌جام! با صدای هیراد برگشتم طرفش:

-کی بود؟

من با تعجب:«بابام بود! گفت تا بیست مین دیگه خونه باشم.»

آنا:«وا! چه‌خبره؟»

درحالی که بلند می‌شدم گفتم:«نمی‌دونم! من برم بچه ها فرداشب می‌بینمتون.»

رزا:«باشه. اگه من فرداشب برنامه ای نداشتم، به هیراد می‌گم خبرتون بده بریم بیرون.»

کفشام رو پوشیدم و به طرف تخت برگشتم و گفتم:«اوم ناراحت نشی ها! ولی چه تو بیای و چه نیای هیراد ما رو فردا شب می‌بره بیرون. آخه بود و نبود شما زیاد مهم نیست! هیراد برنامه فرداشب، بدون رزا جونت اکیه یا نه؟»

هیراد تند گفت:«آره عزیزم.»

رزا جیغ کشید:«هیراد!»

من:«زهر! اوه ببخشید.»

آنا زد زیرخنده و یه چشمک هم بهم زد. رزا هم باحرص نگام کرد.

من:«خداحافظ بچه ها.»

و بدون منتظر موندن برای جوابشون، به‌طرف در خروجی رفتم. به ماشین که رسیدم، صدای هیراد متوقفم کرد. برگشتم طرفش و گفتم:«امرتون؟!»

هیراد با ناراحتی گفت:«ببخشید.»

من:«بابت؟!»

هیراد:«من منتظرت موندم، تو من رو به بازی گرفتی. وقتی جوابم رو ندادی، خواستم حرصت رو دربیارم و رفتم با رزا نامزدی کردم. ببین الان جواب رو بگو تا من تکلیفم رو بدونم.»

-هه! جوابت رو خودت دادی؛ منفی! خوب بود عاشقت نبودم که قلبم شکسته بشه؛ فقط غرورم رو شکستی، که سخت تلافی می‌کنم.

برگشتم برم طرف ماشین، که دیدم این‌جوری نمی‌شه. برگشتم طرفش و با زانو محکم زدم وسط پاهاش که از درد خم شد.

- اینم واسه این‌که جلوی آنا آبروم رو بردی. سوار ماشین شدم و به صدا زدن های هیراد گوش ندادم. پسره ی بی‌چشم و رو! ماشین رو به سمت تهران هدایت کردم. خدای من! تا من خداحافظی کردم و اومدم بیست دقیقه گذشت! اشکالی نداره، تا ده می‌رسم. بعد از یک‌ساعت رسیدم. این ترافیکم شده بلای جون آدم!

الان ده و نیمه. خدا کنه نرفته باشن. ماشین رو توی پارکینگ پارک کردم و رفتم داخل. روی در ورودی یه برگه بود. برش داشتم. نه خیر، رفتن!

نامه رو بدون این‌که بخونم، بردم بالا توی اتاقم که بعد از تعویض لباسم، بخونم. با گوشیم، هر چی زنگ زدم به مامان و بابا و کامیار، گوشیشون خاموش بود. معلوم نیست کجا رفتن!

وقتی لباسام رو عوض کردم، نامه رو برداشتم و پریدم روی تخت.

متن نامه: ”دختر عزیزم، وقتی این نامه رو می‌خونی من و مامانت و داداشت پیشت نیستیم. خواستم بگم، هر اتفاقی افتاد، ما دیوونه‌وار دوستت داریم. و از هر چیزی، باارزش تری برامون. مواظب خودت باش، دخترنازم. می‌بینمت.“

وا! یعنی چی؟! کجا رفتن؟

پایین نامه، یه جمله بود: ”هورزاموقا، سیتامیتا، هیتاناجیا.“

وا! یعنی چی؟! دوباره خوندمش، ولی چیزی سر در نیاوردم. پوف! احساس خواب شدیدی می‌کردم. بخوابم که ظهرم نخوابیدم، الان بیهوش میشم.

و به خوابی عمیق فرو رفتم.

با نسیم خنکی که بهم خورد، چشمام رو بازکردم. وای!

چه آسمون آبی! بلند شدم و نشستم. باورم نمیشه! توی یه دشت، که خیلی سرسبز بود و پر از پروانه های خوشگل و رنگارنگ، علفا خیلی بلند بودن. دشت انتهاش معلوم نبود، ولی دو طرفش جنگل بود.

لباس خودم، یه لباس صورتی بلند استین حلقه ای بود. وا! من با یه تیشرت و ساپورت خوابیدم! فکر کنم اشتباهی شده! من توی تختم خوابیدم، این‌جا کجاست؟!

حتما خوابا، با هم قاطی شدن. بگیرم بخوابم توی اتاقم بیدار بشم.

دوباره دراز کشیدم و چشمام رو بستم. آخه من رو چه به این دشت! داشت خوابم می‌برد، که یه سایه ای افتاد توی صورتم. چشمام رو باز کردم و با دیدن مرد روبه روم، جیغ بلندی کشیدم. مرد روبه روم گفت:

- آرام، آرام. کارتان ندارم.

-تو کی هستی؟

-این سوال را من باید از شما بپرسم! کی هستی و چگونه به این سرزمین آمده ای؟ چه می‌خواهی؟

وا! چرا کتابی حرف می‌زنه! مرد، قدی بلند داشت، با لباس سراسر آبی بلند.

- به‌خدا هیچی! خواب بودم، بیدار که شدم، اینجا بودم.

مرد، عصبی گفت:

-این چه نوع سخن گفتن است؟! آداب را رعایت کن! تو را نزد بانو هوزان می‌برم. دنبالم بیا.

تند گفتم:«باشه، میام.»

و دنبالش راه افتادم. به طرف جنگل رفت.

آخ جون، مثل تو رمانا شد! اومدم یه سرزمین دیگه. پس خیال نیست!

وای خدا باورم نمیشه، می‌خوام ملکه بشم!

آخ جون. خدایا ماچ ماچ، فدات. جبران می‌کنم.

با خوشحالی دنبال مرد، راه افتادم. حدود یک ساعت راه رفتیم، ولی هنوز از جنگل، نگذشته بودیم. ای خدا، نفسم برید.

من با لکنت گفتم:

-دیگه نمی‌تونم راه بیام! خسته شدم.

مرد:«چرا این‌قدر تنبل هستید؟! سریع‌تر حرکت کنید.»

- نمی‌تونم! اصلا نمیام.

و نشستم روی زمین و به درخت کنارم تکیه دادم. مرد، بالای سرم ایستاد و گفت:

- تو دیگر از کجا آمده ای؟! چرا نمی‌توانی راه بروی! دستت را بده به من.

دستم رو گرفت تو دستش و گفت:

- چشم هایت را ببند.

چشمام رو بستم و بعد، حس باد شدیدی که از کنارم رد می‌شد، بهم دست داد. بعد از حدود یک دقیقه گفت:

- چشم‌هایت را باز کن.

چشم هام رو باز کردم و با فکی که نزدیک بود به زمین بچسبه، به قصر روبه روم، نگاه می‌کردم. میگم قصر، یعنی قصر! تمام وسایلش از طلا بود. مرد راه افتاد. منم دنبالش رفتم. وسط حیاط بزرگ قصر، یه حوض بزرگ سفید رنگ بود که وسطش، دو تا قوی طلا به حالت قلب بود و دو طرفش آب به‌صورت قلب می اومد بالا و دوباره می‌ریخت توی حوض. وای چه قشنگه!

همه جای قصر، پر از سرباز بود. یعنی قراره من ملکه این قصر بشم؟!

آخ جون! داخل قصر، پر از وسایل طلایی رنگ بود.

من رو به طرف سمت چپ قصر برد و گفت:

- بانو الان توی سالن انتظارن و خبر دارن شما به نزدشان می‌آیید. وقتی به بانو رسیدید، دست راستتان را، روی قلبتان می‌گذارید و خم می‌شوید.

- چرا؟

مرد:«زیرا ایشان، ملکه ی این سرزمین هستند.»

- اکی.

مرد:«چی؟»

- هیچی، باشه.

یعنی چی ”ملکه“ ! پوف، اها؛ حتما ملکه یه شهر دیگه می‌شم!

آخ جون. به یه صندلی سلطنتی رسیدیم یه زن با لباس سفید و پوست سفید و موهای بلندی که دوطرفش باز بود و به رنگ آبی بود و چشم های درشت ابی و لبای برجسته، نشسته بود.

وای چه خوشگله! دو نفر هم با پرای بزرگ از دوطرف بادش میزدن. وقتی جلوش رسیدیم، طبق گفته ی مرد دست راستم رو روی قلبم گذاشتم و خم شدم.

هوزان:«چه شده هاکام؟ این دِگر کیست؟»

مرد، که اسمش رو فهمیدم، هاکام بود، گفت:«بانوی من، ایشان در دشت “هالوا” بودن و‌ من، ایشان را دیدم و نزد شما آورده‌ام.»

هوزان با چشمای تیزی، به من نگاه کرد و گفت:

- چه می‌اندیشی هاکام! آیا اندیشه ی من درمورد این دخترک، صحیح هست؟

مرد، نگاهی به من کرد و گفت:«طبق گفته ی پیشینیان، آری ملکه ی من، صحیح است.»

هوزان روبه من گفت:

- چگونه به این‌جا آمده‌ای؟

من، با گیجی گفتم:

-خواب بودم، بیدار که شدم، توی یه دشت بودم. نمی‌دونم چه‌طور اومدم این‌جا!

هوزان داد زد:«سربازان!»

دو تا سرباز اومدن و مشت راستشون رو کوبیدن روی قلبشون و گفتن:

- گوش به فرمانیم، ملکه.

هوزان:«این دخترک را به میدان اعدام ببرید و گردن بزنید!»

جانم؟! چی؟ گردن بزنن! سربازا دوطرف من رو گرفتن و کشون کشون، بردن. من داد زدم:

- نه! تو رو خدا، مگه من چیکار کردم؟ تو رو خدا من رو نکشین.

چی فکر می‌کردم، چی شد؟! همون موقع، دلنشین ترین صدای عمرم رو شنیدم:

- صبر کنید

به طرف صدا برگشتم. یه پسر قدبلند و هیکلی با موهای بور، چشمای مشکی، پوست سفید، فک استخونی، لبای متناسب.

روی هم رفته، خوشگل بود. اصلا بهترین بود!

با اخم به من نگاهی کرد و به طرف ملکه رفت. حتی احترامم نذاشت! واو! این کیه؟

هوزان:«چه شده است، فرزندم؟»

واو! پسرشه.

پسره:«این سوال را، من باید بپرسم! این کیست؟ از کجا آمده است؟»

هوزان:«نمی‌دانم آرسین! در دشت ”هالوا“ بوده است. هاکام او را دیده، و نزد ما آورده است. خود دخترک می‌گوید، خواب بوده، موقع‌ای که بیدار شده، این‌جا بوده است.»

پسره، که اسمش آرسین بود، نیم نگاهی به من انداخت و گفت:

- پس چرا می‌خواهید گردنش را بزنید؟

هوزان هول شد و گفت:«زیرا آگاه نیستم چگونه این دخترک، به این‌جا آمده! ممکن است دشمن باشد.»

- چی؟! نه به ‌خدا، من دشمن کسی نیستم! نمی‌دونم چه‌طور اومدم! خواب بودم، بیدار شدم این‌جا بودم!

آرسین:«خاموش! چگونه جرات می‌کنی مقابل ملکه و شاهزاده، این‌گونه سخن بگویی؟!»

سرم رو انداختم پایین و چیزی نگفتم.

آرسین:«نامت چیست؟»

-هورداد.

آرسین:«هورداد دیگر چه نامیست؟!»

هوزان،با کمی فکر کردن، گفت:

-مهم نیست هورداد، معنایش چه می‌شود؛ مهم این است که گردن زده شوی.

با ترس نگاهش کردم و سرم رو تکون دادم. سرم رو به طرف آرسین، که خیره نگاه‌ام می‌کرد، بردم. با التماس نگاهش کردم.

الان مثل توی رمان ها، عاشقم شده و به مامانش میگه ”نمی‌ذارم بکشیش؛ باهاش ازدواج می‌کنم!“ صدای آرسین، من رو از خیال، بیرون آورد:

- به‌زودی، بانو ماسیس به قصر خواهند آمد. هورداد را آموزش دهید، خدمتکار مخصوص ماسیس شود.

و روبه سربازها گفت:«رهایش کنید!»

سربازها، ولم کردن و احترام گذاشتن و رفتن. پوف! فکر کردم عاشقم می‌شه! نگو شدم خدمتکار! ایش. و با اخم، به آرسین خیره شدم که به مادرش نگاه می‌کرد.

هوزان:«اما...»

آرسین حرفش رو قطع کرد و گفت:

- دیگر گوش نمی‌دهم! به مرمر بگویید او را نزد دخترکش ببرد، و اول آداب سخن گفتن، به او بیاموزد، بعد نیز وظایفی را که، بعد از ورود بانو ماسیس باید انجام دهد.

و حرفش رو تموم کرد. نیم نگاهی به من کرد و به طرف پله های وسط قصر، که به طبقه بالا می‌رفت، رفت. من نگاهم رو به هوزان انداختم. خنده‌ام گرفت.

آخه این، با عظمتیش نتونست روی حرف پسرش چیزی بگه! خخخ!

هوزان با حرص نگام کرد و گفت:

- اگر خطایی از تو سر زند، بی‌درنگ سرت را خواهم زد! هاکام ببرش.

هاکام، احترام گذاشت و به منم اشاره کرد که احترام بذارم. احترام که گذاشتم، دنبال هاکام رفتم.

پوف، خدایا چرا تو اون رمانا دختره، تا رفت به سرزمین خیالی، یه شاهزاده عاشقش شد!

بعد هم ملکه شد!

دقیقا می‌خوام بدونم چرا؟

وای چه خنگم! شاید من خوابم و نمی‌دونم!

آخیش! حتما خوابم. بذار یکم از خوابم لذت ببرم و بعد بیدار بشم. خخخ!

احمقم نیستم، فقط کنجکاویم به.طرف زنی که داشت میز کنار در ورودی قصر رو، تمیز می‌کرد، رفتیم. زن تا هاکام رو دید، سریع احترام گذاشت.

هاکام:«مرمر، دخترت کجاست؟»

مرمر:«جناب مشاور، دخترم در اتاقش هست. حالش مساعد نبود، کمی استراحت کند، به کارهایش رسیدگی خواهد کرد.»

و با ترس به هاکام خیره شد.

هاکام:«موردی نیست. این دخترک، نامش هورداد‌ هست. نزد دخترت ببر و بگو، به او آداب سخن گفتن بیاموزد. و بعد، کارهایی که خدمتکار مخصوص انجام خواهد داد بیاموزد.»

زن بهم نگاه کرد و گفت:

- چشم!

هاکام می‌خواست بره، که تند گفتم:

-نذار من رو بکشن. من بی‌گناهم!

هاکام با مهربونی نگام کرد و به من نزدیک شد.

آروم کنار گوشم گفت:

- نگران نباش بانو! آسوده خیال باش. از اکنون، من مراقب شما هستم.

با قدردانی، نگاهش کردم و گفتم:«ممنون.»

لبخندی زد و رفت.

مرمر:«دنبالم بیا دختر.»

و به طرف چند اتاق، که انتهای سالن قصر بود، رفت و من هم دنبالش. بالای ۱۰ تا در اون‌جا، کنار هم بود. فکر کنم، مخصوص خدمتکاراست.

خداروشکر‌ من، بعد از یکم فضولی، از خواب بیدار می‌شم و دیگه این‌جا نیستم!

خداجونم، مرسی!

مرمر، درچهارمی رو، باز کرد و رفت داخلش، منم همراهش رفتم داخل.

یه اتاق 9 متری، با یه تخت و میز و صندلی در آخراتاق، با یه کمد قدی کنار تخت بود.

روی تخت، یه دختر، با موهای بلند مشکی، و لباس آبی کم رنگ کوتاه، تا بالای زانو، خوابیده بود.

مرمر:«دخترکم، برخیز مهمان داری.»

دختر:«مادرمهربانم، حالم مساعد نیست! هرکس هست، بگویید بعد بیاید.»

مرمر تند گفت:«عزیزم! این چه طرز برخورد با مهمان هست! مشاوراعظم، هاکام، او را آورده.»

تا اسم هاکام رو شنید، سریع بلند شد و به طرف من برگشت. دختری سبزه، با چشمای ریز قهوه ای، صورت گردو بینی گوشتی. دختر، نه خوشگل بود نه زشت!

دختر نگاهی به من کرد و گفت:

-خوش آمدی. مادر، چرا این دختر این‌جاست؟

مرمر:«جناب مشاور دستور دادند که آداب سخن گفتن ما را، به او بیاموزی و بعد، کارهای خدمتکار مخصوص را.»

دختره بلند شد و رو به روی من، ایستاد و گفت:«چشم مادر، تو می‌توانی بروی.»

مرمر، سرش رو تکون داد و از اتاق، رفت بیرون و درم بست .دختره دستم رو گرفت و روی تخت نشوند.

خودشم روبه روم نشست و با لبخند گفت:«نام من، سمن است. نام تو چیست؟»

- اسمم، هورداد هستش. چرا این‌جوری حرف می‌زنین شما؟

سمن با خنده، نگاهم کرد و گفت:

- خود نیز چرا این‌گونه، سخن می‌گویی؟

من:«معلومه! چون اهل این‌جا نیستم.»

سمن:«تمام سرزمینای این‌جا، این‌گونه سخن می‌گویند. از کجا آمده‌ای؟»

-ایران.

سمن:«ایران دگر کجاست؟»

من:«سیاره زمین، ایران. نگو که شما آدم فضایی هستین؟»

سمن:«آدم فضایی دیگر چیست؟»

پوف! نخیر، نفهمه این دختر!

من:«هیچی! این‌جا کجاست؟»

- اینجا، سرزمین ”سپیا“ هست و سرزمین متحده باما هوان هست.

وای، یعنی من اومدم فضا؟ آخ‌جون، ایول!

قدرت تخیل رو، حال کنین بچه ها!

من:«از الان باید به من یاد بدی؟»

سمن:«امروز خسته هستم، ازسپیده دم فردا شروع خواهیم کرد.»

من:«اکی، حله اباجی!»

سمن:«چی؟»

من:«اکی یعنی باشه، اباجی هم یعنی خواهر.»

لبخندی زد و گفت:«عالیست! آداب سخن گفتن شما بهتر است. بیا؛ اتاقت را نشان خواهم داد.»

از اتاق بیرون رفتیم، که آرسین رو دیدیم که داشت به طرفمون می‌اومد.

آرسین روبه‌رومون قرار گرفت و جفتمون احترام گذاشتیم.

آرسین:«کجا می‌روید؟»

سمن:«سرورم، امروز کمی کسالت دارم. اگر اجازه دهید، آموزش را ازسپیده دم فردا شروع خواهم کرد، و اکنون اتاق هورداد را نشان دهم.»

آرسین:«باشد. ازفردا شروع کنید. سه روز فرصت خواهی داشت به او آداب را یاد دهی. اتاقش نیز اتاق کنار من باشد، که بعد از آموزش کامل، قرار هست خدمتکار مخصوصم شود.»

سمن، زانوهاش رو، خم کرد و گفت:«امر، امر شماست سرورم.»

آرسین، نگاهی به من انداخت و به طرف در خروجی قصر رفت. سمن راه افتاد و منم دنبالش رفتم. از پله ها، که توی سالن بود و فهمیدم مخصوص رفت و آمد خدمتکاراست، بالا رفتیم و پله‌هاش، حدود 50، شایدم بیشتر بود.

آخ، مردم خدایا! ولی سمن، خیلی عادی می‌رفت. ایش! وقتی رسیدیم بالا، می‌خواستم بی‌هوش بشم. به‌طرف انتهای سالن، که یه در بزرگ طلایی رنگ بود و روش نقش اژدها بود، رفتیم.

این‌جا هم یه سالن بزرگ بود، که کلی در داشت و پر از مجسمه بود. خیلی خوشگل بودن.

وقتی به روبه‌روی در رسیدم، به سمت چپ رفتیم، که یه راهرو داشت و درکوچک قهوه ای رنگی داشت. در رو باز کرد و رفت داخل. یه اتاق 12متری، با تخت و میز و صندلی و یه کمد و آیینه قدی. اتاق رنگ سفید بود. سمن روی تخت نشست و گفت:«چه اتاق عالی گیرت آمده، خوش ‌به‌حالت!»

- این مقابل اتاق خودم، هیچه!

سمن خندید و گفت:

- واقعا؟! تعریف کن.

چه خوش خنده است این بچه! کنارش نشستم و از اتاقم گفتم بهش. تا شب با هم حرف زدیم، اونم طرز روشن کردن چراغ رو نشونم داد. یه بند بالای سرم بود و وقتی می‌کشمش، روشن می‌شد و وقتی روشن باشه، دوباره بکشمش پایین، خاموش می‌شد.

چه باحال!

سمن، شب بخیر، گفت و رفت.

شامم نخوردم! گشنم نبود، می‌خواستم بخوابم و بیدار بشم و توی اتاق خودم باشم.

خوابیدم و به خواب عمیقی فرو رفتم. نصف شب، بیدارشدم. همه جا تاریک بود!

وای خدا! باورم نمیشه! همه اش خواب بود و منم الان توی اتاق خودمم! خدایا شکرت...

با این‌که همه جا تاریک بود، ولی خب دیگه، برگشتم! مطمئنم!

بلند شدم و دنبال کلید برق گشتم، ولی نبود. کنار ورودی بود، که نخیر نیست! یعنی چی؟ به‌طرف تختم رفتم و بند رو کشیدم که همه جا روشن شد. چی؟! هنوز توی همون سرزمینم؟! وای خدا! چرا من اومدم این‌جا؟ این‌دفعه، واقعا احساس ترس کردم، یعنی چی؟ چطور ممکنه؟ خداجونم! دلم واسه مامان و بابام تنگ شده، واسه کامیار، واسه آنا.

من فکر کردم که خوابم، واسه همین برام مهم نبود. خدایا شوخی کردم! اگه ملکه می‌شدم، می‌تونستم بمونم، ولی خدمتکار! نه!

کمک می‌خوام برگردم. من بدون گوشیم نمی‌تونم! اشکم دراومد! مثل این‌که باید طاقت بیارم، تا روزی که بتونم برگردم کشور عزیز خودم، پیش خانواده‌ام.

توی فکر بودم، که خوابم برد.

3 روز بعد، سمن خیلی باهام تمرین کرد که بتونم مثل اونا حرف بزنم، نمی‌شه! خب، می‌تونم حرف‌ بزنم، ولی نمی‌شه! این وسط، یه کار خیلی باحالی کردم و به خودم افتخار می‌کنم.

پس چی؟ می‌دونید چیه؟ نچ، نمی‌دونید.

پس صبر کنید و ببینید.

دست سمن رو گرفتم و از اتاقم رفتم بیرون، تا ببرمش پیش مامانش، تا با اون حرف بزنه. از اتاق که اومدیم بیرون، آرسینم اومد بیرون.

ببینید، تنها شانس ملکه شدن من، آرسینه.

باید زنش بشم. و به افکارم لبخندی زدم.

آرسین ما رو که دید وایستاد تا ما، بهش برسیم.

وقتی رسیدیم، احترام گذاشتیم.

سمن سرش رو انداخت پایین ولی من به چشماش خیره شدم. جونم چه چشایی! فکر می‌کردم مشکیه، ولی نچ!

طوسیه رنگ چشماش. در حالی که تو چشمای من خیره بود، گفت:

- سمن، چه کرده‌ای؟ آیا توانستی آداب ما را به او، بیاموزی؟

یا حضرت عباس، بدبخت شدم! سمن که استرس گرفته بود، سریع گفت:«آره شاهزاده. یاد گرفته، نگران نشین. هورداد، دخمل خوبیه.»

ازحرف زدن سمن، خنده ام گرفته بود.

آرسین داد زد:«چرا این‌گونه، سخن می‌گویی؟»

سمن با وحشت، به شاهزاده نگاه کرد و گفت:

-سرورم، هورداد گفتن اگر کسی، چنین سوالی را از من پرسیدند، این‌گونه پاسخ دهم، مرا ببخشین.

آرسین تند نگاهم کرد، طوری که می‌خواستم خودم رو از ترس، خیس کنم. چشمام رو مظلوم کردم و سرم رو انداختم پایین.

آرسین:«به تو دستور دادم که به او آداب ما را بیاموز! نه به او آداب ما را آموخته‌ای، لیکن به زبان او هم سخن می‌گویی؟ چه مجازاتی برایت در نظر گیرم؟»

تند گفتم:

-آرسین، ببخشید خب. من یاد گرفتم، ولی به جون تو حسش نیس بحرفم دیه!

اول با تعجب، بعد با خشم نگاهم کرد و گفت:

- چگونه جرات می‌کنی من را به نام بخوانی؟ بقیه ی سخنانت را ندانستم! سمن، تا غروب امروز فرصت داری آداب ما را به او بیاموزی، وگرنه مجازات سختی در انتظارت است.

و از ما دور شد. خدای من، چه مقرراتی! از خودراضی! یکم کارم سخت میشه تا زنش بشم!

سمن خیلی ناراحت شده بود. از ناراحتی اون، منم ناراحت شدم. برگشتم طرفش و اون رو بغل کردم و گفتم:

-ببخشید آجی. قول بده فقط وقتی با هم تنهاییم مثل من بحرفی. درعوض، منم قول میدم با بقیه جز تو، مثل شما بحرفم. آخه یاد گرفتم. درضمن، زبان ایران باستان این‌جوری بوده عسیسم، و من تا حدودی بلد بودم. سمن من رو توی بغلش فشار داد و گفت:

-باشه آجی. قول میدم بریم کارای خدمتکار مخصوص رو، یادت بدهم.

از لهجه حرف زدنش، خنده ام گرفت. آخه گاهی اوقات، طرز حرف زدن من رو با خودشون قاطی می‌کرد.

دختر بامزه ای بود. ازش خوشم میاد!

عصر اون روز، آرسین یکی از خدمتکارا رو دنبال من فرستاد، که ببینه یاد گرفتم، یا نه؟

به طرف اتاقش رفتم. خخخ ببینم اتاق آینده‌ام چطوره! خودشیفته‌ام خودتونین، والا!

وقتی به در اتاقش رسیدم، می‌خواستم بدون درزدن برم داخل، که خدمتکار گفت:

- صبر کنید! در بزنید، بعد از کسب اجازه ورود، می‌روید داخل.

سرم رو تکون دادم و چند تقه به در زدم.

آرسین:«بیایید.»

در رو باز کردم و رفتم توی اتاق.

جونم، چه می‌بینم!

این‌جا واسه خودش، سوئیت کامله! یه اتاق بزرگ، که یه گوشه‌اش تخت بود با روکش های طلایی رنگ، یه کمد بزرگ به رنگ پسته ای، یه کتابخونه ته اتاق، سمت چپ، بود با میز مطالعه.

با صدای سرفه اش، برگشتم طرفش. سریع احترام گذاشتم و با کنجکاوی به طرفش رفتم. یه میز متوسط، که نه زیاد کوچیک بود، نه بزرگ، که روش یه ظرف میوه، با کَنده کاری اژدها و پر از کاغذ بود. خودشم روی صندلی نشسته بود و به من نگاه می‌کرد.

- ما را، فراخوانده بودید شاهزاده، گوش به فرمانیم!

با تعجب نگام کرد و گفت:

- آری، می‌خواستم بدانم آیا آداب سخن گفتن را آموخته ای؟

- آری شاهزاده، آسوده خیال باشید! آموخته‌ام و موجب پریشانی شما نخواهم شد.

با مهربونی نگاه‌ام کرد و گفت:

- عالیست! ۳ روز فرصت خواهی داشت تا کارهای دِگر را، بیاموزی و نزد من آیی.

سرم رو خم کردم و گفتم:«امر، امر شماست.»

آرسین:«می‌توانی بروی.»

احترام گذاشتم و رفتم بیرون، درم بستم. اه یادم رفت بپرسم اون کاغذا چی بودن. برم بپرسم چی بودن. دوباره در زدم، که اجازه داد برم داخل.

رفتم داخل در رو هم بستم. به طرف میزش رفتم و احترام گذاشتم.

- پوزش می‌طلبم سرورم. سوالی داشتم.

آرسین:«گوش فرا می‌دهیم.»

- این برگه های روی میزتان چیست؟

با تعجب نگاه‌ام کرد و گفت:

- شما بازگشتید برای آن‌ که این موضوع را بدانید؟ سرم رو تکون دادم و گفتم:

- آری شاهزاده.

اول با بُهت نگاه‌ام کرد و بعد بلند زد زیر خنده.

با تعجب نگاهش کردم. وا! چرا می‌خنده؟

آها فهمیدم. داره عاشقم میشه! بخند عسیسم، بخند. خودمم از خنده های اون، داشت خنده ام. می‌گرفت. خنده اش رو قطع کرد و جدی گفت:

- دلیل؟

- چی؟

- برای چه می‌خواهی بدانی؟

- زیرا کمی کنجکاو هستم، سرورم.

توی چشماش خیره شدم، اونم توی چشمام خیره شده. جونم جذبه! عجب چشمایی! عجب رنگی!

یه لبخندی زد و گفت:«نزدیک بیایید.»

رفتم نزدیک و با کنجکاوی، به کاغذی که دستش بود، نگاه کردم. کاغذ رو باز کرد و نشون من داد.

با بُهت به کاغذ، نگاه کردم. یه فرشته توی کاغذ، با مهارت خاصی، نقاشی شده بود. یه دختر، با موهای بلند، یه تاج ظریف و ناز روی موهای فرش، مژه های بلند، گونه های برجسته، چشمای درشت، لبای قلوه ای.

وای خدا، باورم نمیشه! چه خوشگله!

وایستا ببینم، چرا این دختر رو کشیده؟!

با اخم نگاهش کردم و گفتم:

- این کیه هان؟

با تعجب نگاهم کرد و گفت:

- چی؟

دستام رو زدم به کمرم و گفتم:

- پرسیدم این دختره کیه؟

- ساخته ی ذهنمه. برای چه این سوال را پرسیدید؟ خدایا شکرت! اگه عاشق این دختره بود، چشماش رو در می‌آوردم. من باید زنش بشم و ملکه ی این سرزمین! والا فقط حق خودمه!

- هیچی شاهزاده. کنجکاو شدم بدانم کیست؟!